ความ

คคววาามมสสัั มมพพัันนธธ์์รระะหหวว่่าางง ววรรรรณณคคดดีีกกัับบนนาาฏฏศศิิ ลลปป์์ ไไททยย วิชา ภาษากับวัฒนธรมม

ความหมาย นาฏศิลป์ เป็นคำสมาส แยกเป็น 2 คำ คือ “นาฏ” กับคำว่า “ศิลปะ” “นาฏ” หมายถึง การฟ้ อนรำ หรือความรู้แบบแผนของการฟ้ อนรำนับแต่การฟ้ อนรำพื้นเมืองของชาวบ้าน เช่น รำโทน รำวง ตลอดจนขึ้นไปถึงการฟ้ อนที่เรียกว่า ระบำของนางรำ ระบำเดี่ยว ระบำคู่ ระบำชุม “ศิลปะ” ได้แก่ สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น สร้างอย่างประณีต ดีงามและสำเร็จสมบูรณ์ ศิลปะเกิดขึ้นด้วยทักษะ คือ ความชำนาญในการปฏิบัติความเป็ นมาของนาฏศิลป์ ดังนั้นคำว่า “นาฏศิลป์” นอกจากจะหมายถึง การฟ้ อนรำหรือระบำแล้วยังต้องถือเอาความหมายของการร้องและ การบรรเลงเข้าร่วมด้วย หรืออาจกล่าวได้ว่า “นาฏศิลป์” หมายถึง ศิลปะการละครและฟ้ อนรำ การแสดงโขน เรื่องรามเกียรติ์ ชุดปราบกากนาสูร และชุดสืบมรรคาและละครนอก เรื่องโกมินทร์ ตอน “โกมินทร์คะนอง” รำวงย้อนยุค รำโทน

ความรู้ นาฏศิลป์ไทย เป็นศิลปะการแสดงประกอบดนตรีของไทย เช่น ฟ้อน รำ ระบำ โขน แต่ละท้องถิ่นจะมีชื่อเรียกและ มีลีลาท่าการแสดงที่แตกต่างกันไป สาเหตุหลักมาจากภูมิประเทศ ภูมิอากาศของแต่ละท้องถิ่น ความเชื่อ ศาสนา ภาษานิสัยใจคอของผู้คน ชีวิตความเป็นอยู่ของแต่ละภาค โขน เรื่องรามเกียรติ์ ชุดหนุมาน การแสดงนาฏศิลป์ไทย มีท่ารำที่อ่อนช้อยและเป็นเอกลักษณ์แตกต่างกันไปตามลักษณะประจำถิ่นเป็นศิลปะการรำและ การละเล่น หรือที่นิยมเรียกกันทั่วไปว่า “ฟ้อน” การฟ้อนเป็นวัฒนธรรมของชาวล้านนา และกลุ่มชนเผ่าต่าง ๆ เช่นชาว ไต ชาวลื้อ ชาวยอง ชาวเขิน เป็นต้น ลักษณะของการฟ้อน แบ่งเป็น 2 แบบ คือ แบบดั้งเดิม และแบบที่ปรับปรุงขึ้นใหม่ แต่ยังคงมีการรักษาเอกลักษณ์ทางการแสดงไว้คือ มีลีลาท่ารำที่แช่มช้า อ่อนช้อยมีการแต่งกายตามวัฒนธรรมท้องถิ่นที่ สวยงามประกอบกับการบรรเลงและขับร้องด้วยวงดนตรีพื้นบ้าน เช่น วงสะล้อ ซอ ซึง วงปูเจ่ วงกลองแอวเป็นต้น โอกาส ที่แสดงมักเล่นกันในงานประเพณีหรือต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง ระบบวิชนี ฟ้ อนแคน

ความสั มพันธ์ระหว่างวรรณคดี วรรณคดีไทยไม่ใช่วัฒนธรรมทางหนังสือฝ่ายเดียว แต่เป็นศิลปะซึ่งมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคีตศิลป์และ นาฎศิลป์ยากที่จะสามารถแยกออกจากกันได้ ศิลปะการแสดง เป็นเรื่องของการแสดงแนวคิดและความ บันเทิงให้กับผู้ชมในปัจจุบัน คือ ได้ชมภาพ คำพูด แสง ฉาก และการแสดง มิใช่เพียงแค่คำบรรยาศิลปะ ทุกประเภทเป็นการลอกเลียนแบบส่วนวรรณกรรมในบท ละครเกิดขึ้นจากการเลียนแบบธรรมชาติ ในรูปแบบการ กระทำที่มีความใกล้เคียงกันกับชีวิตจริงมากที่สุดไม่ใช่การ บรรยาย วรรณคดีที่ถูกนำมาใช้ ในการเเสดงนาฏศิลป์ เช่น รามเกียรติ์ , ขุนช้างขุนเเผน ขุนช้าง ขุนแผน รามเกียรติ์

วิธีการอนุรักษ์ สืบสาน เผยแพร่ 1 การค้นคว้าวิจัย เช่น ศึกษาภูมิปัญญาท้องถิ่น จังหวัด ภูมิภาคต่างๆและความเป็นมาในอดีตจนถึงปัจจุบัน เป็นต้น 2 การอนุรักษ์ โดยการปลุกจิตสำนึกให้คนในท้องถิ่นตระหนักถึงคุณค่าแก่นสาระและความสำคัญของภูมิปัญญาท้อง ถิ่น ส่งเสริมสนับสนุนการจัดกิจกรรมตามประเพณีและวัฒนธรรมต่างๆ สร้างจิตสำนึกของความเป็นคนท้องถิ่นนั้นๆ 3 การฟื้นฟู โดยการเลือกสรรภูมิปัญญาที่กำลังสูญหาย หรือที่สูญหายไปแล้วมาทำให้มีคุณค่าและมีความสำคัญ ต่อการดำเนินชีวิตในท้องถิ่น โดยเฉพาะพื้นฐานทางจริยธรรม คุณธรรม และค่านิยม 4 การพัฒนา ควรริเริ่มสร้างสรรค์และปรับปรุงภูมิปัญญาให้เหมาะสมกับยุคสมัยและเกิดประโยชน์ ในการดำเนินชีวิตประจำวัน 5 การถ่ายทอด โดยการนำภูมิปัญญาที่ผ่านมาเลือกสรรกลั่นกรองด้วยเหตุและผลอย่างรอบคอบและรอบด้าน แล้วไปถ่ายทอดให้คนในสังคมได้รับรู้ เกิดความเข้าใจ ตระหนักในคุณค่า คุณประโยชน์และปฎิบัติได้อย่างเหมาะสม 6 ส่งเสริมกิจกรรม โดยการส่งเสริมและสนับสนุนให้เกิดเครือข่ายการสืบสานและพัฒนาภูมิปัญญาของชุมชนต่างๆ เพื่อจัดกิจกรรมทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นอย่างต่อเนื่อง 7 การเผยแพร่แลกเปลี่ยน โดยการส่งเสริมและสนับสนุนให้เกิดการเผยแพร่และแลกเปลี่ยนภูมิปัญญาและวัฒนธรรม อย่างกว้างขวาง โดยให้มีการเผยแพร่ภูมิปัญญาท้องถิ่นต่างๆ ด้วยสื่อและวิธีการต่างๆ อย่างกว้างขวาง รวมทั้งกับ ประเทศอื่นๆ ทั่วโลก 8 การเสริมสร้างปราชญ์ท้องถิ่น โดยการส่งเสริมและสนับสนุนการพัฒนาศักยภาพของชาวบ้าน ผู้ดำเนินงาน ให้มีโอกาสแสดงศักยภาพด้านภูมิปัญญา ความรู้ความสามารถอย่างเต็มที่ มีการยกย่อง