มาตรา 265

คนแจวเรือจา้ งกบั นักศึ กษา มีนักศึกษาผคู้ งแกเ่ รียนคนหน่งึ ได้ทาการว่าจ้างเรอื แจวใหพ้ าข้ามฟาก ในขณะท่ที ้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆดูมืดคร้มึ และลมเร่ิมพดั จนน้าเกิดเปน็ ระลอกคล่นื เลก็ ๆ เรอื แจวไดแ้ ลน่ ไปอย่างช้าๆ จนเม่อื เรือได้เข้าส่กู ระแสน้าอันเช่ียวกราด คนแจวเรอื จงึ ตอ้ งใช้ความระมดั ระวงั เปน็ อย่างมาก ส่วนฝ่ายนักศึกษาน้นั กาลงั น่งั ก้มหนา้ หนงั สือเล่มใหญอ่ ยู่ จนในท่สี ุดนกั ศึกษาก็ไดเ้ งยหน้าข้ึนมาจากตาราแลว้ มองไปยงั คนแจวเรือและพดู คยุ

“ลงุ ๆ เคยอ่านหนังสือประวตั ศิ าสตรบ์ ้างไหม?” นักศึกษาเอย่ ถามข้นึ “ไม่เคยเลยครับ” คนแจวเรอื จา้ งตอบดว้ ยนา้ เสียงท่แี ผ่วเบา นักศึกษาจงึ พูดข้นึ วา่ “ถา้ งน้ั ลุงกพ็ ลาดโอกาสเสียแลว้ หละ ในหนังสือประวตั ิศาสตร์นะลุง เตม็

ไปดว้ ยเร่อื งราวท่นี ่าอา่ น มีเร่อื งของกษตั ริยแ์ ละพระราชินใี นสมัยอดีต รวมถึงเร่อื งของสงคราม การต่อสู้ ทาให้เราสามารถรูว้ า่ คนในสมยั โบราณ ใช้ชีวติ กนั แบบไหน แตง่ กายกันอย่างไร ประวตั ศิ าสตร์จะบอกให้ได้รู้ถึงความเจริญและความเส่ือมลงของชนชาตติ ่างๆ ทาไมลงุ ไม่อา่ นประวตั ศิ าสตร์บา้ งเลา่ ?” “ผมไม่เคยเรียนหนงั สือครบั ” คนแจวเรือตอบ

ในเวลาน้นั คนแจวเรอื กย็ ังคงแจวเรือต่อไป ส่วนนกั ศึกษาก็ก้มหน้าอา่ นตาราตอ่ ไป คงมีแต่เสียงใบแจวกระทบพ้ืนนา้ เท่าน้นั เม่อื ผา่ นไปสักครูห่ น่งึ นกั ศึกษาก็เอ่ยถามคนแจวเรอื ข้นึ อกี ”ภูมศิ าสตร์เล่าลงุ เคยอ่านบา้ งไหม?” นกั ศึกษาเอ่ยถาม “ไมเ่ คยเลยครับ” คนแจวเรอื ตอบ นักศึกษาจึงกล่าวว่า “ภมู ิศาสตร์ เปน็ วชิ าท่สี อนให้เราได้รูจ้ ักกบั โลกและประเทศต่างๆ และยงั รวมถึงกระท่งั ภูเขา แมน่ ้า ลม พายุ ฝน นะลุง วชิ าภูมิศาสตร์เปน็ วชิ าท่ีนา่ สนใจมาก ลุงไมร่ ูจ้ ักวิชาน้ เี ลยรึ?” “ไมเ่ คยเลยครับ” คนแจวเรอื ตอบ นักศึกษาส่ายหนา้ “ถ้าไมร่ ูจ้ กั วชิ าน้ ี ชีวิตลุงกเ็ หมือนไมม่ คี า่ อะไรเลย” “วทิ ยาศาสตรล์ ะลงุ เคยอ่านบา้ งรึเปล่า”

“ไม่เคยอกี แหละคุณ” คนแจวเรอื ตอบ “ลงุ เน่ ยี นะเปน็ คนยังไงกันแน?่ วทิ ยาศาสตรท์ ่ชี ่วยอธบิ ายถึงเหตแุ ละผลต่างๆ ลงุ รู้ม้ัยความก้าวหนา้ ของคนเราในทกุ วนั น้ขี ้ึนอยกู่ บั วทิ ยาศาสตร์โดยตรงเลยนะ นกั วทิ ยาศาสตรเ์ ปน็ คนท่สี าคญั อยา่ งมากในโลกน้ เี ลยกว็ า่ ได้ แตน่ ่ อี ะไรลงุ กลับไม่รู้เร่อื งพวกน้ เี อาเสียเลย ชีวิตของลุงช่างมีค่านอ้ ยเสียเหลอื เกิน” นักศึกษาปดิ ตาราของเขาและน่งั เงยี บไมพ่ ูดอะไรข้นึ อีก ในช่วงเวลาน้นั กอ้ นเมฆสีดาได้แผ่ขยายและปกคลุมเต็มไปท่ัวท้งั ทอ้ งฟ้า ลมเริ่มพัดแรงข้นึ มีฟา้ แลบแปลบปลาบ เปน็ เหตุบอกว่าพายกุ าลงั จะมา และเรอื ก็ยงั เหลือระยะทางอีกกวา่ คร่งึ ซ่ึงไกลมากกวา่ จะถงึ ฝ่ งั

คนแจวเรือแหงนข้นึ มองท้องฟ้าดว้ ยสีหนา้ ท่หี วาดหว่ัน ”ดเู มฆน่นั ซิคุณ พายุคงจะมาถงึ เราในไมช่ ้า คุณว่ายน้าเปน็ ไหมครบั ?”นกั ศึกษาพดู ข้ึนอยา่ งต่นื ตกใจกลวั “ว่ายน้า ผมว่ายไม่เปน็ หรอกลุง” บดั น้ ีคนแจวเรอื เปน็ ฝ่ายเลิกค้วิ มองนกั ศึกษาอย่างประหลาดใจบ้างแล้ว และพูดว่า “อะไรกนั น่ คี ณุ ว่ายน้าไมเ่ ปน็ หรอกรึ คณุ มีความรอบรูม้ ากมายออกขนาดน้ ี ประวตั ิศาสตรเ์ อย ภมู ศิ าสตรเ์ อย และวชิ าวทิ ยาศาสตรเ์ อยคณุ กร็ ู้ แตท่ าไมคุณถงึ ไมไ่ ปเรยี นการว่ายนา้ ด้วยเล่า อีกสักประเด๋ยี วเถอะ คุณก็จะได้รู้วา่ ชีวิตของคุณไม่มีค่าเลย” ลมพายุพัดแรงข้ึนเร่ือยๆ เรือแจวลานอ้ ยถกู คล่นื และลมโหมซัดพัดกระหนา่ ใส่เข้ามา ในไมช่ ้าไมน่ านเรือแจวกถ็ กู คล่นื และพายซุ ัดจนเรอื พลิกคว่า

คนแจวเรือจ้างสามารถว่ายน้าข้นึ ฝ่ งั มาได้อยา่ งปลอดภยั แต่ทว่านักศึกษาผ้นู า่ สงสารไดจ้ มหายไปในกระแสนา้ อันเช่ียวกราดน้นั แลว้ แง่คิดดีๆจากนทิ านเร่อื งน้ :ี อย่าได้เท่ยี วไปมองคนอ่นื วา่ เปน็ อย่างน้นั อย่างน้ ีและคิดดูถกู ดแู คลนวา่ เขาตา่ ต้อยกวา่ เรา…แต่เราควรหนั มามองตัวเองว่าจติ ใจเราน้ันตา่ ตอ้ ยกว่าคนอ่ืนบา้ งหรือเปล่า และพัฒนาฝกึ จิตใจเราใหด้ ีย่งิ ๆข้ึนไป ความรู้ท่วมหวั …แต่เอาตัวไมร่ อด ชัยชนะใดๆ ในโลกน้ ี ไม่ย่ิงใหญ่เท่า…ชนะใจตนเอง สภท.๑๑๔๖ กมลฉตั ร จันทรโชติ คติชนวทิ ยา ภาษาไทย มรภ.ภเู ก็ต วันท่๑ี ๒ ตลุ าคม ๒๕๖๔