นิทานลูกหมูสามตัว

กาลคร้งั หนงึ่ นานมาแลว้ มแี มห่ มูกบั ลูกหมูสามตวั อาศยั อยใู่ นป่าแห่งหน่ึง ลูกหมูทเ่ี ป็นพ่ใี หญ่ เป็นหมูทเ่ี กยี จครา้ น เปน็ อย่างมาก มักจะแอบไปหาทห่ี ลบ หลบั นอนตลอดเวลา สว่ นลูกหมูตวั ท่สี ามนน้ั เป็นหมทู ี่ขยนั สว่ นลูกหมตู วั ทสี่ องเปน็ หมจู อมตะกละ ขันแขง็ และชอบทางานเปน็ อยา่ งมาก ไมช่ อบทางานแมเ้ วลางาน กม็ กั จะหา เรือ่ งพกั และกินอาหารทแ่ี อบนามาด้วย

วนั หน่งึ แม่หมูจงึ พูดกับลกู หมูท้งั สามวา่ “พวกลูกๆโตเกินกวา่ จะอยใู่ นบา้ นหลงั นอ้ ยของแมแ่ ลว้ ถงึ เวลาทีล่ กู ๆจะตอ้ งมบี า้ นเปน็ ของตัวเองไดแ้ ลว้ ละ่ ” นอ้ งหมตู ัวสุดท้องเมือ่ ไดฟ้ งั แม่หมพู ูดเชน่ น้ันกเ็ กิดปิตยิ นิ ดีเป็นอยา่ งมาก ที่จะมีบา้ นเปน็ ของตนเอง “เราจะสรา้ งบ้านแบบไหน แลว้ จะเอาอะไรมาสรา้ งเป็นบ้านดีนะ” สว่ นพี่หมูตัวโตขเี้ กยี จไดย้ ินแมห่ มพู ูดเชน่ นนั้ กพ็ ดู บ่นทนั ทดี ว้ ยไม่ชอบท่จี ะทางานอยู่แล้วจงึ โดนแมห่ มดู ุวา่ “ไม่ได้นะ ลกู โตแล้ว ต้องรู้จักดูแลตวั เองได้แลว้ จะมัวทาตวั ขี้เกียจตอ่ ไปไม่ได้นะ” เมื่อพ่หี มตู ัวโตโดนแมด่ ุ จงึ ต้องออกไปสรา้ งบ้านอย่างท่ไี มค่ อ่ ยเตม็ ใจนกั

ลกู หมูสามตัวออกเดนิ ทาง และมาถึงชายปา่ แห่งหนง่ึ พวกมนั ตดั สินใจจะสรา้ งบา้ นบรเิ วณน้ใี กลๆ้ กนั และเดนิ ทางไปตลาดเพือ่ ซือ้ ของสรา้ งบ้าน

พใ่ี หญซ่ ื้อฟางไปสร้างบ้านจะได้ไมเ่ หนอื่ ยและไมห่ นักดว้ ย พรี่ องซือ้ เศษไมไ้ ปสรา้ งบา้ นตอกตะปไู ม่กที่ กี เ็ สร็จแลว้ และยังต้านลมที่พดั มาแรงๆได้อยา่ งแนน่ อน น้องเลก็ ซื้ออิฐมาสรา้ งบา้ น พี่ใหญ่พี่รองเห็นหวั เราะ และบอกว่า “ทาไมเจา้ โง่อย่างน้ี กว่าจะแบกไปกว่าจะสร้างบา้ นเสรจ็ กใ็ ช้เวลานาน” น้องเลก็ จงึ พูดวา่ “แต่ถา้ เราใช้อฐิ สร้างบ้าน มันก็จะแข็งแรงและทนทานกว่า พี่ๆใชฟ้ างกับเศษไม้มนั ไมป่ ลอดภยั ” แลว้ ทง้ั 3 พี่น้องก็แบกของกลบั บา้ น พอถงึ ชายป่าตา่ งก็แยกย้าย…มาสรา้ งบา้ นของใครของมัน

ลูกหมตู วั ทห่ี นง่ึ สร้างบ้านดว้ ยฟางใชเ้ วลาไม่นานนักก็เสร็จ ส่วนลกู หมตู วั ที่สองสรา้ งบา้ นดว้ ยเศษไม้ใชเ้ วลาไมน่ านก็สรา้ งบา้ นเสรจ็ และทงั้ สองไปดนู ้องเล็กสรา้ งบ้านซงึ่ ยงั ไม่เสรจ็ นอ้ งเลก็ ตอ้ งคอ่ ย ๆ ก่ออิฐทลี ะก้อนทีละอนั กวา่ จะสรา้ งเสรจ็ ก็อีกหลายวัน เพราะอยากได้บ้านที่แขง็ แรงและปลอดภัย น้องเลก็ จึงไม่เชอ่ื พๆ่ี ทง้ั สอง ที่บอกให้เปล่ยี นมาใชฟ้ างกับเศษไม้ ลกู หมูท้ังสองจงึ ออกไปวง่ิ เล่น สว่ นนอ้ งเลก็ ก็ตง้ั หนา้ ต้งั ตาสร้างบ้านจนเสรจ็

ตกดึกทั้งสามตวั ก็เขา้ นอนบ้านใครบ้านมนั จนกระทั่งคนื หน่งึ มเี จ้าหมาป่ามาซุ่มดู หวงั จะมาจับลกู หมูทง้ั 3 ตวั มาเป็นอาหาร และไปบา้ นลกู หมทู ่สี รา้ งบา้ นดว้ ยฟางกอ่ น พอมันมาถึงประตู มันกพ็ ดู ขึ้นว่า … เจ้าลกู หมูนอ้ ยออกมาให้ข้ากินดกี ว่านะ ไม่ฉันไมเ่ ปดิ ประตูให้แกหรอก ไปไ๊ ปใหพ้ น้ นะ ไมเ่ ปิดไมเ่ ป็นไร บ้านฟางแบบน้ขี า้ เปา่ กพ็ ังและ แย่แลว้ !!! บ้านฟางของฉนั พังหมดแล้ว มามะมาใหพ้ หี่ มาป่ากนิ ดีกวา่

เจ้าลกู หมูรีบวิง่ ไปหาน้องกลางทส่ี รา้ งบ้านดว้ ยเศษไม้ และเจา้ หมาปา่ ก็มาเคาะทป่ี ระตแู ลว้ บอกให้เปิด ลูกหมบู อก “ไม่มีทางข้าไม่ยอมเปิดประตู ใหห้ มาป่าใจร้ายเด็ดขาด” “อ๋อเหรอ…บ้านไม้ที่ไมแ่ ข็งแรงแบบน้ี แค่ข้ากระโดดกระแทกประตสู องที มันกพ็ งั แล้วหละ…เอาหละนะ…1 2 3” หมาปา่ กลา่ ว แล้วเจา้ หมาปา่ กพ็ ังประตเู ขา้ มาได้

เจ้าหมูทั้งสองรีบวิง่ ไปบา้ นอฐิ ของนอ้ งเลก็ โดยท่มี ีเจ้าหมาป่าวงิ่ มาติด ๆ และเลา่ ใหน้ ้องเลก็ ฟงั ว่าบ้านท้งั สองหลังถกู หมาปา่ พงั ไปแล้ว เจา้ หมาปา่ กม็ าถึงบ้านน้องเล็ก มาเคาะประตู มันพดู ข้ึนวา่ … เปิดให้ข้าเขา้ ไปกินเดย๋ี วน้นี ะ ไมเ่ ปดิ จะพังบ้านอกี หลงั นะ นอ้ งเล็กตะโกนบอก “กลบั ไปเจา้ หมาป่า เจา้ ไม่มที างพงั บ้านหลังนี้ไดห้ รอก” “เดยี๋ วจะเป่าใหบ้ า้ นพังไปเลย” หมาป่ากลา่ ว แล้วมันก็รวบรวมลมเป่า แต่บา้ นกไ็ ม่ยอมพงั หมาปา่ พดู ข้ึนว่า “ได้ข้าจะกระโดดกระแทก ใหบ้ า้ นพังไปเลย… 1 2 3… โอ๊ย… ใครก็ได้ชว่ ยหมาปา่ ดว้ ย” เจา้ หมาปา่ กระโดดกระแทกกับประตบู ้านอิฐอยา่ งแรง แต่ดว้ ยความท่ีเปน็ บา้ นแขง็ แรงมาก มันจึงเจ็บจนเป็นลมสลบไป ลูกหมทู งั้ สามตัวจงึ ปลอดภัยในบ้านอิฐ ของนอ้ งเลก็ และท้ังสามตวั จึงตกลงกันว่า จะอาศัยอยู่ดว้ ยกันท่ีบ้านของนอ้ งเลก็ ช่วั ขณะหนงึ่ …

ตง้ั แตน่ ้นั มา เจ้าหมาป่าไดเ้ งยี บหายไป! ภายหลังจากนน้ั ไมน่ าน..เจา้ หมาป่าได้เดินแบกเอาบันไดยาวมาท่ีบ้านอฐิ ของพวกลูกหมูเพ่อื ปีนเข้าทางปลอ่ งไฟบนหลังคา แล้วพดู ข้นึ วา่ “5555 พวกแกเสรจ็ ขา้ แน่ เจ้าลกู หมูสามตวั ” เมื่อลกู หมูทั้งสามเห็นเจ้าหมาป่ากาลงั ปนี ขึ้นมาทางปล่องไฟ น้องหมูตัวทส่ี ามไดร้ ีบพดู ว่า “พ่ีหมูรบี ไปจดุ ไฟทเ่ี ตาผิงเร็วเขา้ !” ทาให้เจ้าหมาปา่ ตอ้ งโดนลวกด้วยน้ารอ้ นไดร้ บั บาดเจบ็ สาหสั จนขนตามร่างกายของมันได้ร่วงออกแทบเกอื บหมด

หลงั จากนนั้ มา หมาปา่ ก็เกดิ คดิ สานึกได้ จงึ ได้กลับตัวกลบั ใจเสียใหม่ กลายเป็นหมาป่าท่ีออ่ นโยน และอาศัยอยู่ในทขี่ องมันอยา่ งสงบสุข สว่ นหมผู ้เู ปน็ พี่ทัง้ สองตวั กไ็ ด้ตั้งใจจาเอานอ้ งหมตู ัวสุดทอ้ งเป็นตวั อย่างทด่ี ี คือ หนั มาขยนั หม่ันเพียร ไมเ่ กียจคร้าน… ข้างฝา่ ยแม่หมูก็พลอยมคี วามสขุ และพอใจในลกู หมูเป็นอยา่ งมาก หมทู กุ ตวั จึงมีชีวติ ทอ่ี บอนุ่ เป็นสุข ได้อาศัยซงึ่ กนั และกนั อยา่ งดี…ตลอดมา

นิทานเรื่องนส้ี อนให้รู้วา่ “การเกียจคร้านไม่ได้ทาให้เราสบายไดจ้ ริง… แตจ่ ะนาทุกข์ภยั มาสู่ตน… เราจงึ ควรอยา่ งยง่ิ ท่ีจะเป็นคนขยนั …”