ศาลเจ้าตี่ฮู่อ่องเอี่ย บางโล๊ะ

ศาลเจา้ ตฮี่ ูอ่ อ่ งเอยี่ ศาลเจา้ ตฮี่ ู่ออ่ งเอย่ี ตง้ั อยทู่ ี่ บา้ นบางตะโละ๊ ตาบลปะเสยะวอ อาเภอสายบุรี จงั หวดั ปัตตานี ถอื เป็ นศาลเจา้ ของชาวไทยเชอื้ สายจนี ทมี่ อี ายุเกา่ แกก่ วา่ 400 ปี มตี านานเรอื่ งเล่าเกยี่ วกบั ศาลเจา้ แห่งนีว้ า่ ในอดตี หมู่บา้ นบางตะโละ เป็ นหมู่บา้ นทมี่ ชี าวไทยพุทธเชอื้ สายจนี อาศยั อยเู่ ป็ นจานวนมาก และหมู่บา้ นใกลเ้ คยี งมมี ุสลมิ อาศยั อยู่รมิ ฝ่ังทะเล มอี าชพี ทาประมงชายฝ่ัง วนั หนึ่งในขณะทชี่ าวมุสลมิ ทาประมงการลากอวนอยู่น้ันปรากฏวา่ มอี งคพ์ ระจนี ตดิ อวนขนึ้ มาดว้ ย จงึ ไดเ้ รยี กใหน้ ายศรรี าช ชาวไทยพทุ ธทอี่ ย่บู รเิ วณน้ันมานาองคพ์ ระจนี ออกจากอวนทตี่ ดิ อยู่

นายศรรี าช ชายผูเ้ ป็ นโรคเรอื้ นอยนู่ นั้ ไดอ้ มุ ้ องคพ์ ระจนี แลว้ วงิ่ ลงลาคลองเพอื่ ขา้ มไปยงั หมู่บา้ นบางตะโละ๊ ดว้ ยท่าทางทลี่ มื ความเจ็บปวด เหมอื นกบั มใี ครมาสงิ รา่ ง จากนั้นไดน้ าองคพ์ ระมาวางไวบ้ รเิ วณทตี่ งั้ ของศาลเจา้ ตฮี่ ูอ่ อ่ งเอยี่ ในปัจจบุ นั จากน้ันไม่นานโรคเรอื้ นของนายศรรี าชก็หายเป็ นปลดิ ทงิ้

ตอ่ มามผี รู ้ ปู ้ ระวตั ขิ องพระจนี องคน์ ี้ คอื เจา้ พ่อตว่ั เล่าเอยี่ หรอื เรยี กกนั ตดิ ปากวา่ เลา่ เอยี่ กง๋ ชาวบา้ นในบรเิ วณใกลเ้ คยี งมกั เรยี กวา่ “กง๋ ” หากใครเจบ็ ไขไ้ ม่สบายก็มกั จะมาบนบานตอ่ เจา้ พ่อตว่ั เลา่ เอยี่

ก็จะหายป่ วยตามปรารถนา จงึ ทาใหเ้ ลอื่ งลอื ไปทว่ั ทาใหช้ าวบา้ นและผูท้ นี่ ับถอื ต่างพากนั มาไหวส้ กั การบชู า และบนบานกนั ไม่ขาดสาย งานประเพณีประจาปี ของศาลเจา้ ตฮี่ ู่ออ่ งเอยี่ มขี นึ้ ปี ละ 2 ครงั้ 1.งานสมโภชเจา้ พ่อตว่ั เล่าเอยี่ (เลา่ เอยี่ กง๋ ) งานนีม้ ขี นึ้ หลงั จากวนั ตรษุ จนี 15 วนั โดยจะมกี ารอญั เชญิ องคพ์ ระขนึ้ เกยี้ ว แหเ่ ยยี่ มเยยี นลูกหลานทง้ั ในหมู่บา้ นบางตะโละ๊ และพนื้ ทอี่ าเภอสายบุรบี รเิ วณเทศบ าลเมอื งตะลบุ นั จากนั้นขบวนจะนาองคพ์ ระลงน้าบรเิ วณทพี่ บองคพ์ ระ เมอื่ เสรจ็ แลว้ จะอญั เชญิ เขา้ สศู่ าลเจา้ บางตะโละ๊

2. งานประเพณีลอ่ งเรอื สาเภอ ประเพณีนีจ้ ะมขี นึ้ ในวนั อาทติ ยท์ ี่ 2 ของเดอื นพฤษภาคมทุกๆ ปี โดยมกี ารอญั เชญิ องคพ์ ระขนึ้ เกยี้ ว หามแหเ่ ยยี่ มเยยี นชาวบา้ นบางตะโละ๊ และตรวจตราดูสงิ่ ชว่ั รา้ ยในหมู่บา้ น ถอื เป็ นประเพณีปดั เป่ าสงิ่ ชว่ั รา้ ยในหม่บู า้ น