วันเด็ก e_book

“ผมขอฝากถึงเพ่ือน ๆ ทุกคนนะครับ ผมอยากให้ทุก ๆ คนใส่แมสก์ ล้างมือให้สะอาดทุก ๆ คร้ัง ไม่ว่าจะก่อนกินข้าว ก่อนและหลังเข้าห้องน้�ำ เพ่ือ ป้องกันโควิด เราจะผ่านโควิดไปพร้อม ๆ กันนะครับ สู้โควิดครับ” นางสาวทิฆัมพร ดงแสนสุข (โอปอ) ได้บอกเล่าสถานการณ์การ แพรร่ ะบาดโรคติดเชื้อไวรสั โคโรนา ๒๐๑๙ ไว้วา่ “พอมีโรคโควิด-๑๙ ระบาด หนูต้องหยุดอยู่บ้านและเรียนหนังสือ ผ่านช่องทางออนไลน์และโทรทัศนช์ ่อง DLTV ตอนท่ปี ดิ เทอมอยูบ่ ้าน หนูท�ำ การบ้านเสร็จ ก็จะไปช่วยพ่อแม่ท�ำงาน เวลาหนูออกไปตลาดหรือไปนอกบ้าน หนจู ะใสแ่ มสกแ์ ละพกเจลแอลกอฮอลไ์ ปดว้ ย พอเปิดเทอม โรงเรียนก็จะแจกแมสก์ให้นักเรียน มีการวัดอุณหภูมิ ก่อนเข้าโรงเรียน ตั้งอ่างล้างมือ และแจกเจลแอลกอฮอล์ประจ�ำห้องเรียน และท�ำสัญลักษณ์ก�ำหนดระยะห่างตอนยืน เข้าแถวด้วย” แต่โรคติดเช้ือไวรัสโคโรนา ๒๐๑๙ ก็มีท้ังข้อดีและข้อเสีย โอปอบอกว่า “ข้อเสีย คือ ท�ำให้ออกไปเรียนหนังสือไม่ได้ แต่ข้อดี คือ ท�ำให้เรามีเวลาอยู่กับครอบครัว มากขึ้น ท�ำให้น�้ำทะเลใสสะอาด ธรรมชาติ กลับฟื้นคืนสู่ความสมดุลอีกคร้ัง” นางสาวทิฆมั พร ดงแสนสขุ (โอปอ) ช้นั มัธยมศกึ ษาปที ี่ ๓ โรงเรยี นทุ่งฝนพัฒนศึกษา อำ�เภอทุ่งฝน จงั หวดั อดุ รธานี 51 สไู้ ปด้วยกนั

นายสุไลมาน เด็งนามอ (อัง) และ นายธีระพฒั น์ เนอ่ื งมัจฉา (เบสต์) นกั เรยี น โรงเรยี นราชประชานเุ คราะห์ ๓๙ และ ๒๗ ได้ร่วมกันบอกเล่าประสบการณ์เกี่ยวกับการ ปอ้ งกนั การแพรร่ ะบาดโรคตดิ เชอ้ื ไวรสั โคโรนา ๒๐๑๙ โดยองั ไดเ้ ลา่ ประสบการณก์ ารปอ้ งกนั ตนเองจากโรคติดเช้ือไวรัสโคโรนา ๒๐๑๙ ไวว้ า่ นายสไุ ลมาน เดง็ นามอ (องั ) “ชว่ งท่โี รงเรยี นยงั ไมเ่ ปิดเทอม ผมเรยี น ชน้ั มธั ยมศกึ ษาปที ่ี ๖ ออนไลนท์ บี่ า้ น ตอนออกจากบา้ น ผใู้ หญบ่ า้ น โรงเรยี นราชประชานเุ คราะห์ ๓๙ จงั หวดั นราธวิ าส เคร่งครัดในเรื่องการใส่แมสก์มาก ถ้าไม่ได้ อำ�เภอระแงะ จงั หวดั นราธวิ าส ใส่แมสก์ก็จะให้กลับไปใส่ก่อน พอเปิดเทอม โรงเรยี นมกี ารปรบั แนวปฏบิ ตั ใิ นรปู แบบใหมเ่ รอ่ื งการสลาม* เปน็ การยกมอื ไหว้ และกล่าวสวัสดแี ทน และตอ้ งเว้นระยะห่างระหว่างทำ� ละหมาดด้วยครับ” ส่วนเบสต์ก็ได้บอกเล่าถึงวิธีการป้องกัน ตนเองจากเช้ือไวรัสโคโรนา ๒๐๑๙ ของโรงเรียน ราชประชานเุ คราะห์ ๒๗ ไว้วา่ “โรงเรียนของผมจะให้ทุกคนใส่หน้ากาก อนามัยตลอดเวลา และล้างมือด้วยสบเู่ หลวหรอื เจลแอลกอฮอล์บ่อย ๆ และเชิญวิทยากรจาก นายธรี ะพฒั น์ เนือ่ งมจั ฉา (เบสต)์ ชน้ั มธั ยมศกึ ษาปที ่ี ๕ โรงเรยี นราชประชานเุ คราะห์ ๒๗ จงั หวดั หนองคาย *__ส_ล_า_ม__ค_อื _ก_า_ร_ท_ัก__ท_า_ย_เม_่ือ_เ_จ_ออ_ำก�_เนัภ_ขอ_อ_โพง_ผน_ู้ท_พ_่นี สิ _ับยั _ถจอื งั ศหาวสดั นหานออิสงลคาามย 52 หนังสอื วันเดก็ แหง่ ชาติ ปี ๒๕๖๔

โรงพยาบาลโพนพิสัยมาให้ความรู้เกี่ยวกับวิธีการป้องกันการแพร่ระบาดของ โรคโควดิ -๑๙ ดว้ ยครบั ” ท้ังน้ี เบสต์และอังยังฝากข้อคิดไว้ว่า พวกเราทุกคนควรตระหนักถึง ความสำ� คญั ของการปอ้ งกนั ตนเองและผอู้ นื่ จากโรคโควดิ -๑๙ และอยากใหท้ กุ คน ทำ� ความเขา้ ใจเกย่ี วกบั โรคโควดิ -๑๙ วา่ ผตู้ ดิ เชอ้ื คอื ผปู้ ว่ ยทจ่ี ะตอ้ งไดร้ บั การรกั ษา ไม่ใช่ผู้แพรเ่ ชือ้ โรคทผ่ี ู้คนรงั เกียจจนทำ� ใหก้ ลวั หรืออบั อายทจ่ี ะยอมรบั วา่ ตนเอง มคี วามเสย่ี งทจี่ ะเกดิ โรค และเปน็ สาเหตหุ นง่ึ ของการแพรร่ ะบาดโรคโควดิ -๑๙ เดก็ หญงิ สริ ธี ร ชจู ติ ต์ (ไอซ)์ ไดเ้ ลา่ วธิ กี ารปอ้ งกนั ตนเองจากโรคตดิ เชอื้ ไวรสั โคโรนา ๒๐๑๙ ไวว้ ่า “พอมีโรคโควิด-๑๙ หนูป้องกันด้วยการล้างมือบ่อย ๆ โดยใช้สบู่หรือ เจลแอลกอฮอล์ รักษาระยะห่าง และสวมหน้ากากอนามัย ไม่เอามือไปจับตา จมกู ปาก เวลาไอจามจะใชก้ ระดาษหรอื ขอ้ พบั ดา้ นในขอ้ ศอกมาปดิ ปากดว้ ยคะ่ ” ท้ังน้ี ไอซไ์ ดฝ้ ากถงึ เพ่อื น ๆ วา่ “การปอ้ งกันโควิด-๑๙ เปน็ สงิ่ ทที่ ุกคน พึงปฏิบัติ เพราะต้ังแต่มีการแพร่ระบาด โควิด-๑๙ ก็ท�ำให้ทุกคนเกิดความวิตกกังวล และความเครียด แต่เราสามารถเปล่ียนวิกฤต เป็นโอกาสได้ ด้วยการน�ำเวลาไปใช้ให้เป็น ประโยชน์ อยกู่ บั ครอบครวั หรอื ลองทำ� กจิ กรรม ใหม ่ๆ ทไ่ี มเ่ คยทำ� จงึ อยากฝากใหท้ กุ คนปฏบิ ตั ิ ตามวิธีการป้องกันโควิด-๑๙ ของกระทรวง สาธารณสุขอย่างเคร่งครัด และช่วยกระจาย ข้อมูลให้แก่คนรอบข้าง เพื่อป้องกันการแพร่ ระบาดของโรคโควิด-๑๙ นะคะ” เดก็ หญิงสริ ีธร ชูจติ ต์ (ไอซ)์ ชน้ั มธั ยมศกึ ษาปที ่ี ๑ โรงเรยี นทบั สะแกวทิ ยา อำ�เภอทบั สะแก จงั หวดั ประจวบครี ขี นั ธ์ 53 สไู้ ปด้วยกัน

เด็กหญิงพรกนก ไสยศาสตร์ (วาวา) ได้บอกเล่าวิธีการป้องกัน โรคตดิ เชอ้ื ไวรสั โคโรนา ๒๐๑๙ และการปรบั ตวั ในรปู แบบความปกตใิ หมไ่ วว้ า่ “หนูจะพยายามไมอ่ อกจากบา้ นถ้าไม่มี กิจจ�ำเป็นค่ะ และไม่ไปในที่ท่ีมีคนพลุกพล่าน แต่ถ้าจ�ำเป็นต้องออกนอกบ้าน ก็จะใส่แมสก์ และพกเจลเแอลกอฮอล์ติดกระเป๋าไปด้วย ทุกครั้ง เวลาคุยกับใครก็จะรักษาระยะห่าง มากกวา่ ปกติ หนปู ฏบิ ตั แิ บบนม้ี าหลายเดอื นแลว้ จนตอนน้ีเป็นส่วนหน่ึงของกิจวัตรประจ�ำวัน ไปแลว้ ค่ะ” เดก็ หญงิ พรกนก ไสยศาสตร์ (วาวา) “ฝากถึงเพอ่ื น ๆ ทกุ คนนะคะ ถงึ แมว้ ่า เชอื้ โควดิ -๑๙ จะยงั ไมม่ ยี ารกั ษาโรคใหห้ ายขาด ชน้ั มธั ยมศกึ ษาปที ่ี ๑ โรงเรยี นวดั บน “ประจงอนสุ รณ”์ แต่อย่างน้อยก็ยังมีวิธีป้องกันนะคะ อยากให้ อำ�เภอบางปะกง จงั หวดั ฉะเชงิ เทรา เพ่ือน ๆ ใช้ชีวิตตามแนวคิด New Normal คือป้องกันตามแนวทางท่ีถูกต้องบนพ้ืนฐานของความพอดี ระมัดระวังแต่ไม่ หวาดระแวง เราจะกา้ วผ่านวกิ ฤตน้รี ่วมกันได้อยา่ งแน่นอนค่ะ” จากแนวทางการปอ้ งกนั และปรบั ตวั เขา้ สคู่ วามปกตริ ปู แบบใหมข่ า้ งตน้ ลว้ นเปน็ สง่ิ ทท่ี กุ คนควรปฏบิ ตั ิ เพอ่ื ใหป้ ลอดภยั จากโรคตดิ เชอ้ื ไวรสั โคโรนา ๒๐๑๙ และช่วยกันเผยแพร่วิธีป้องกันโรค เพ่ือลดโอกาสการแพร่ระบาดเช้ือร้ายน้ี อีกทางหน่ึงดว้ ย ขอให้เด็ก ๆ ทุกคนรักษาสขุ ภาพให้แขง็ แรง และปลอดภยั จาก เชอ้ื รา้ ยนี้ทุกคน กองบรรณาธกิ ารหนงั สือวนั เดก็ แห่งชาติ 54 หนงั สอื วนั เดก็ แห่งชาติ ปี ๒๕๖๔





นางสาวดวงตะวนั ต้นไม้ทอง ช้นั มธั ยมศึกษาปีท่ี ๖ โรงเรยี นสมุทรสาครวิทยาลัย อำ� เภอเมอื งสมุทรสาคร จังหวดั สมทุ รสาคร

แพรว�รว่ มใจพชิ ติ ภยั โควดิ -๑๙ (New Normal) สวสั ดคี ะ่ เนือ่ งในโอก�สที่ดี เร�ส�ม�รถน�ำ วิธเี หล�่ น้ี น้องแพรว�จะขอรบกวน ไปปรบั ปฏิบตั ิและประยกุ ต์ เวล�ทกุ ท่�นสกั ประเด๋ียว ม�เรียนรู้และท�ำ คว�มเข�้ ใจ ใหเ้ ข�้ กับวถิ ชี ีวติ ใน ง�่ ย ๆ กับวิธปี ้องกนั –รบั มือ ปจั จบุ นั ได้ ดังน้ี กบั โรค COVID-19 กนั ค่ะ ๒ เพอ่ื สร�้ งคว�มเข้�ใจ อย�่ งถูกว๑ิธี ล�้ งมือทกุ ครั้ง เม่อื จะออกนอกสถ�นที่ ก่อนหรือหลังจ�กเร� พบปะผู้คนม�ก ๆ ควรสวมแมสก์ สัมผัสสง่ิ ของใด ๆ ปอ้ งกันเพือ่ ลดก�รแพร่ของ เช้อื โรคในพ้นื ทนี่ ั้น ๆ ๓ ๔ รู้จกั เวน้ ระยะห�่ ง Miss u ระหว�่ งบคุ คล (Social Distancing) ๑ – ๒ เมตร ๕ ๗ ใชส้ อื่ Social ในปัจจบุ ันสร�้ ง ตดิ ต�มข�่ วสถ�นก�รณก์ �รแพร่ ๙ ระบ�ดของเชื้อ เพอ่ื ห�แนวท�ง ร�ยได้เสรมิ ให้ตนเองและนำ� แก้ไขและสร�้ งพืน้ ฐ�นวิถชี ีวติ ม�ประยุกต์ให้เข�้ กบั ชีวิต ประจ�ำ วันใหเ้ กดิ ประโยชน์ แบบใหม่ โดยใชค้ ว�ม ก้�วหน้�ของเทคโนโลยี สูงสุด WOW! ๖ แพรว� ๑ ผืน ขอขอบพระคณุ ม�ก ๆ ค่ะ ผืนละ ทส่ี ละเวล�อันมคี �่ ของท�่ น ม�ติดต�มเรือ่ งร�วนี้ ไวพ้ บ ห�กเร�ส�ม�รถปฏิบตั ิ ต�มข้อกำ�หนดและระเบยี บ กนั ใหม่โอก�สหน�้ ของสงั คมทีส่ ร�้ งม�ควบคมุ วันน้นี ้องแพรว�ขอล�แลว้ ค่ะ สถ�นก�รณน์ ไ้ี ด้ เร�คน ๘ ก�ฬสินธ์ุและคนไทยทกุ คน ก็จะส�ม�รถก้�วผ�่ นวิกฤตน้ไี ป ด้วยกนั ไดอ้ ย�่ งมั่นคง นายกตศิ กั ด์ิ สมิ โน ชั้นมธั ยมศกึ ษาปีที่ ๕ โรงเรียนกุฉินารายณ์ อำ� เภอกฉุ นิ ารายณ์ จงั หวัดกาฬสนิ ธ์ุ

วิถีเยาวชนไทยในวันน้ี เยาวชนไทยเดก็ ดีเป็นศรชี าติ มขิ ยาดต่อหน้าทกี่ ารศึกษา ใคร่ครวญไดข้ อ้ คิดพจิ ารณา แกป้ ญั หาปฏิบตั ฝิ ึกหดั ตน หน่ึง ศึกษาหาความรู้อยู่ทกุ ครา สอง จรรยานำ�มาให้เกิดผล สาม วนิ ัยพึงกระทำ�ใหแ้ ยบยล ส่ี เป็นคนตรงเวลาอยา่ เสือ่ มคลาย หา้ หลีกหนีส่ิงชั่วมั่วทางผิด หก หา่ งสง่ิ เสพตดิ ผดิ กฎหมาย เจ็ด คณุ ธรรมกริ ยิ าตอ้ งแยบคาย แปด ใจกายเคารพกันทุกวันคืน เกา้ ดำ�รงวิถีชวี ิตใหม่ ใหป้ ลอดภัยเชอื้ โควิดจิตสดชืน่ สบิ ออนไลนว์ ดี ทิ ัศน์จงหยดั ยนื เรยี นช่นื ม่นื หยุดเชอื้ เพื่อชาติไทย 59 สไู้ ปด้วยกนั

สิบเอ็ด สแกนคิวอารโ์ คดผา่ น ไวส้ ำ� รวจเขา้ สถานงานส่งิ ไหน สิบสอง ช่วยปันสขุ แบ่งนำ้� ใจ ความรกั ใครเ่ ปน็ เยื่อใยใหช้ ืน่ ชม สิบสาม หนุนเกอ้ื วิถใี หม่ กกั ตัวไว้สบิ สี่วันนน้ั เหมาะสม สิบสี่ ระยะห่างทางสงั คม หลักนยิ มมาตรฐานใหมใ่ ห้คุ้นเคย สบิ ห้า กา้ วไกลในวันหนา้ มคี ุณค่าประพฤตชิ อบมนิ ิ่งเฉย ประเพณีของไทยไมล่ ะเลย ใหง้ อกเงยงดงามตามครรลอง นางสาววิภาวดี จนั ทร์ดี ชนั้ มธั ยมศกึ ษาปที ่ี ๕ นางสาวยศวดี เชียงสาพนั ธ์ุ ชน้ั มัธยมศึกษาปที ่ี ๖ นายอรรถชัย งามช่ืน ชน้ั มธั ยมศกึ ษาปที ี่ ๖ โรงเรยี นเชียงพังพัฒนวิช อำ�เภอเมอื งอดุ รธานี จงั หวดั อุดรธานี 60 หนงั สอื วนั เด็กแห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

บันทึกลับในห้องเกบ็ ของ “แคก ๆ ... ท�ำไมฝุ่นเยอะแบบนี้นะ” นุ่นเด็กหญิงตัวเล็กน่ารักพูดข้ึน ขณะที่เอื้อมมือไปหยิบสมุดเล่มหนึ่งบนชั้นวางหนังสือในห้องเก็บของท่ีไม่มีใคร เข้าไปท�ำความสะอาดนานหลายปี บ้านของนุ่นอยู่ด้วยกันสามคน มีพ่อ แม่ ตัวเธอเอง และเจ้าโฮปแมวตัวอ้วน วันน้ีมีเพียงเธอ แม่ และเจ้าโฮปเท่านั้น ที่อยู่บ้าน เพราะพ่อไปท�ำธุระที่ต่างจังหวัด ท�ำให้เธอมีโอกาสเข้าไปส�ำรวจ ห้องเก็บของ ซ่ึงปกติอยู่นอกเหนือความสนใจของเธอ แต่วันน้ีเธอรู้สึกเบื่อ แมก่ อ็ ่านหนงั สือพิมพอ์ ยู่ในหอ้ งนง่ั เลน่ เธอจงึ เขา้ ไปหาอะไรทำ� “โอ้โห! สมดุ เล่มน้สี ดี ูซดี จาง ทา่ ทางจะอยูใ่ นน้ีมานาน” นุน่ พูด พลาง ใช้มือปัดฝุ่นออก พร้อมกับเปิดสมุดเล่มน้ัน พบอักษรตัวโตเขียนว่า บันทึกปี ๒๐๒๐ “เรายังไมเ่ กดิ เลย นสี่ มดุ ของใครกันนะ” น่นุ กลา่ ว ในสมดุ เต็มไปด้วย เรื่องราวมากมายที่ถูกจดบันทึกไว้ นุ่นเปิดไปเร่ือย ๆ จนไปหยุดอยู่ทห่ี นา้ หนง่ึ ซงึ่ เขยี นวา่ ‘ชวี ติ ชว่ งโรคระบาด’ ตาของเธอเบกิ กวา้ งดว้ ยความตนื่ เตน้ สายตา ไล่ไปตามตวั อกั ษร อ่านบรรทดั ต่อไปอย่างรวดเร็ว “ในวนั ทท่ี กุ คนใสห่ นา้ กาก ไมม่ ใี ครรวู้ า่ เมอ่ื ไหร่ โรคนจ้ี ะหมดไป เมอื่ ไหรท่ ่ี ครอบครวั จะไดก้ ลบั มาเจอกนั อกี ครง้ั ยงั ไงกส็  ู้ ๆ นะ หายไปเรว็  ๆ เถอะ โควดิ -๑๙” เมื่อนุน่ ได้อา่ นเธอก็รู้สึกสงสยั วา่ โควดิ -๑๙ คอื อะไร นนุ่ จงึ เดนิ ไปถามแมท่ นี่ งั่ อา่ นหนงั สอื พมิ พอ์ ยู่ “แมค่ ะโควดิ -๑๙ คอื อะไร เหรอคะ” “โรคระบาดน่ะจ้ะ เป็นเชื้อไวรัสท่ีแพร่กระจายได้ง่ายและรุนแรงมาก มีผู้ติดเชื้อและผู้เสียชีวิตท่ัวโลกมากมาย เนื่องจากตอนนั้นยังไม่มีวัคซีนท่ีใช้ ในการรกั ษา” แมก่ ลา่ ว 61 สไู้ ปดว้ ยกนั

62 หนงั สือวนั เด็กแห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

“แลว้ คนที่ตดิ เชื้อมีอาการยงั ไงเหรอคะ” “อาการคล้ายกับคนท่ีเป็นไข้หวัดเลยลูก แต่มีความรุนแรงมากกว่า เช่น มไี ขส้ ูง อ่อนเพลียและหายใจลำ� บาก” แม่อธิบายให้นุน่ ฟัง “วา่ แตล่ ูกรู้จกั คำ� นี้ไดย้ ังไงจ๊ะ” แมถ่ ามต่อ “หนูเจอในสมุดที่ชื่อว่า บันทึกปี ๒๐๒๐ ในห้องเก็บของค่ะ” แม่ มีสีหนา้ ตกใจเล็กน้อย กอ่ นนนุ่ จะถามตอ่ วา่ “แลว้ สมุดเลม่ นี้เป็นของใครคะ” “เป็นของแม่เองจ้ะ แล้วหนึ่งในผู้ติดเชื้อก็มีคุณยายของลูกด้วย” แมพ่ ูดด้วยสีหนา้ ทจี่ รงิ จงั “คณุ ยายเป็นคุณหมอ ชว่ งเวลานน้ั คณุ ยายต้องทมุ่ เท ทง้ั แรงกายแรงใจในการตรวจรกั ษา ตอ้ งละทิง้ เร่ืองของตนเอง ครอบครวั และ คนท่ีคุณยายรักไว้ข้างหลัง เสียสละเวลามากมาย ท้ังยามต่ืนและยามหลับ ท�ำหน้าที่ในโรงพยาบาลตลอดเวลา เรียกได้ว่าคุณยายและทีมบุคลากรทาง การแพทยท์ กุ คน เปรียบเสมอื น ‘นักรบชดุ ขาว’ เปน็ แนวหนา้ ส�ำคญั ในการตอ่ สู้ กับสถานการณ์โรคระบาดโควิด-๑๙ ของประเทศในขณะนั้น สิ่งที่ทุกคน สามารถท�ำได้ตอนนั้นคืออยู่บ้านหยุดเชื้อเพ่ือชาติ หากออกไปนอกบ้านต้องมี การเวน้ ระยะหา่ ง สวมหนา้ กากอนามยั ล้างมอื บ่อย ๆ และส�ำคญั ทสี่ ดุ คือการให้ กำ� ลังใจซ่ึงกนั และกัน ไม่ทอดทง้ิ กนั ” แมก่ ล่าว “แลว้ คุณยายเป็นอย่างไรบ้างคะแม่” “คุณยายของนุ่นในเวลาน้ัน ติดเชื้อและอาการหนักพอสมควร แต่ได้รับ การรกั ษาอยา่ งทันท่วงที ในที่สดุ กห็ ายจากโควิด-๑๙ จ้ะ” “คุณยายและคนอ่ืน ๆ เก่งจังเลยนะคะ ท่ีสามารถผ่านโรคระบาดน้ี ไปได้ ดเี ลยคะ่ ในอนาคตหนจู ะตอ้ งเปน็ หมอทเี่ กง่ แบบคณุ ยายใหไ้ ด”้ นนุ่ เอย่ ขนึ้ พร้อมทำ� ท่าทางภาคภูมใิ จ และบนใบหน้าของแมก่ เ็ ตม็ เปย่ี มไปด้วยรอยยิ้ม เด็กหญิงณัฐธิดา ศกั ด์สิ นุ ทร เดก็ หญิงอรยา เขียวสวสั ด์ิ ชนั้ มัธยมศึกษาปที ่ี ๓ โรงเรียนกาญจนานเุ คราะห์ อำ� เภอเมอื งกาญจนบรุ ี จังหวดั กาญจนบรุ ี 63 สไู้ ปดว้ ยกัน

64 หนงั สือวนั เด็กแห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

ค�่ำคืนท่ีเงียบสงบคืนหน่ึง ปลายฟ้าเด็กหญิงตัวน้อยทอดสายตาอย่าง เหมอ่ ลอยออกไปนอกหนา้ ตา่ ง ตากลมโตคอ่ ย ๆ หรป่ี รอื ลง รสู้ กึ ตวั อกี ที เดก็ หญงิ ก็ได้เข้ามาอยู่ในโลกแห่งความฝันเสียแล้ว ปลายฟ้ามักจะฝันถึงตอนที่ได้เล่น กับบรรดาของเล่นและเหล่าตุ๊กตาตัวโปรดของเธอเสมอ แต่คราวน้ีน่าแปลกใจ ที่ตุ๊กตาพวกน้ันไม่มีใครเข้ามาใกล้หรือพูดคุยกับเธอเลย ท้ังยังใส่หน้ากากผ้า ประหลาด ๆ จนดนู า่ กลัวไปหมด เดก็ น้อยร้องไหจ้ า้ ออกมาด้วยความหวาดกลวั “เป็นอะไรไปเหรอปลายฟ้า” น้�ำเสียงอ่อนโยนดูห่วงใยของตุ๊กตาหมี ตวั หน่ึงดงั ข้ึน ปลายฟา้ สะอื้นฮกั “น่ากลัวจังเลย ทุกคนดูแปลก ๆ ไป ทำ� ไมถึงไม่มใี คร เลน่ กับหนู พ่อแมก่ ็ย่งุ เอาแต่ท�ำงาน ปลอ่ ยให้หนูอยกู่ บั คณุ ย่า” ตกุ๊ ตาหมปี ลอบปลายฟา้ กอ่ นจะพดู เบา ๆ วา่ “ปลายฟา้ ทที่ กุ คนไมค่ ยุ ดว้ ย ไม่ ใชเ่ พราะเขาไมอ่ ยากเลน่ กบั เธอหรอกนะ แต่เพราะตอนน้ีเราก�ำลงั ต่อสกู้ ับ เจ้าเชอื้ โรคตวั ร้ายอยูต่ า่ งหาก” ปลายฟ้าหยดุ สะอืน้ “มนั คืออะไรหรือจะ๊ พีห่ มี” “ไอ้เจ้าตัวน้ีมันมีช่ือว่าไวรัสโคโรนา ๒๐๑๙ หรือโควิด-๑๙ ติดต่อกัน งา่ ยมาก เชอ้ื โรคจะอยู่ในนำ�้ มกู และนำ�้ ลายของคนปว่ ย ถา้ ไอหรอื จามในทส่ี าธารณะ เชื้อโรคก็อาจลอ่ งลอยไปทว่ั ท�ำใหค้ นอ่ืน ๆ พลอยติดเช้ือไปด้วย แถมเจา้ เชอ้ื โรค ตัวร้ายตัวนี้จะทำ� ให้ปอดของคนที่สุขภาพอ่อนแอย่ิงแย่ลงไปอีก อาจจะเลวรา้ ย 65 สไู้ ปด้วยกัน

ถึงข้ันเสียชีวิตก็ได้นะ พวกเราถึงช่วยกันใส่หน้ากากอนามัย ป้องกันตัวเอง ป้องกันผู้อ่ืน และงดการสัมผัสตัวกันเพื่อลดการระบาดของเช้ือโรค เธอเอง ต้องหมั่นล้างมือบ่อย ๆ ใส่หน้ากากอนามัยเพ่ือป้องกัน และต้องอยู่ห่างจาก คนอื่นเม่ือจำ� เปน็ ต้องออกไปนอกบ้านกบั คณุ พอ่ คุณแมน่ ะปลายฟ้า” ตุ๊กตาหมีพูดจบ เธอจึงร้องออกมาว่า “อ๋อ! หนูเข้าใจแล้ว” แท้ที่จริง ทุกคนไม่ไดห้ ลบหน้าเธอ แตก่ �ำลังเฝ้าระวงั ไม่ใหไ้ วรสั แพรก่ ระจายไปมากกวา่ น้ี ต่างหาก เธอคดิ ตุ๊กตาหมพี ดู ตอ่ อกี วา่ “แลว้ พอ่ แมข่ องเธอกไ็ มไ่ ดท้ งิ้ เธอไปไหนหรอกนะ ในเวลาอยา่ งนที้ กุ คนกำ� ลงั ลำ� บาก พวกเขาตอ้ งทำ� งานหนกั กวา่ เดมิ เพอ่ื หาเงนิ มา เลี้ยงดูครอบครวั ยังไงละ่ ” เมอ่ื ปลายฟา้ ไดย้ นิ เรอื่ งราวจากตกุ๊ ตาหมี กร็ สู้ กึ ผดิ อยา่ งมากทเ่ี คยนอ้ ยใจ พอ่ แม่ “เวลาใกลจ้ ะหมด ฉนั ตอ้ งไปแลว้ หวงั วา่ เธอจะเปน็ เดก็ ดเี ชอื่ ฟงั คณุ ยา่ นะ อ้อ! แล้วก็ไม่ตอ้ งเศร้าไปหรอก เพราะเธอจะได้เจอพอ่ กบั แม่เรว็  ๆ นแ้ี น่นอน ฉนั ให้สัญญา” แสงอ่อนยามเชา้ จากบานหน้าต่าง ปลกุ เด็กหญิงใหค้ ่อย ๆ ลมื ตาขนึ้ มา อีกคร้ัง เธอมองออกไปข้างนอก เห็นรถยนต์ท่ีคุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้าน พ่อแม่ นั่งคุยอยู่กบั คณุ ยา่ ท่หี อ้ งนงั่ เลน่ ดสู บาย ๆ ปลายฟา้ วิง่ เข้าไปสวมกอดอย่างสุขใจ หวั ใจดวงนอ้ ยพองโตอย่างทไี่ ม่เคยเปน็ มากอ่ น 66 หนงั สอื วนั เดก็ แหง่ ชาติ ปี ๒๕๖๔

พ่อกบั แม่เล่าว่าบรษิ ทั ใหท้ �ำงานอยู่ที่บา้ นเพอ่ื ลดการติดเชื้อ ครอบครัว ของเธอจึงไดก้ ลับมาใช้เวลาอยดู่ ้วยกันอีกครง้ั ปลายฟา้ ยมิ้ รา่ เดก็ นอ้ ยคดิ วา่ ถงึ เจา้ ไวรสั โคโรนาตวั รา้ ยนจ้ี ะทำ� ใหช้ วี ติ ยากลำ� บากขน้ึ แตอ่ ยา่ งนอ้ ยความฝนั ของเธอทจี่ ะไดอ้ ยพู่ รอ้ มหนา้ พรอ้ มตากนั ท้ังครอบครัว กเ็ ป็นจรงิ ขึ้นมาแล้ว นางสาวภัทรนิษฐ์ เจรญิ วรรณ ช้นั มัธยมศกึ ษาปที ่ี ๕ นางสาวฐานิต แดงมณี ชั้นมัธยมศกึ ษาปีที่ ๖ โรงเรียนกาญจนานเุ คราะห์ อำ� เภอเมืองกาญจนบุรี จงั หวดั กาญจนบุรี 67 สู้ไปด้วยกัน

โควดิ -๑๙ โรคร้าย โรคร้ายโควิด คนติดมากมาย หลายคนต้องตาย ภยั รา้ ยทกุ ขใ์ จ หยุดเรียนหลายเดอื น เพ่ือนตอ้ งห่างไกล จะออกไปไหน ตอ้ งใสแ่ มสก์กั้น พอโรงเรยี นเปิด ต่างเพลดิ เพลนิ กนั เจอเพ่ือนของฉัน เรานัน้ สุขใจ เวน้ ระยะห่าง หม่นั ลา้ งมือไว้ แมต้ อ้ งเปลีย่ นไป แตด่ ีใจได้เรียน เด็กหญิงปภาดา เจรญิ สขุ ช้ันประถมศกึ ษาปที ่ี ๕ โรงเรียนสุเหร่าเขียว อ�ำเภอบางบัวทอง จังหวดั นนทบรุ ี 68 หนังสอื วนั เดก็ แหง่ ชาติ ปี ๒๕๖๔

อยา่ ตตี ราคนอนื่ “สงขลา สงขลา ลองมาสงขลากันไหม” เสยี งเพลงเสน่หส์ งขลาท่เี คย ได้ยินดังจากระบบเสียงตามสายของโรงเรียนบ้านบ่ออิฐ เป็นสัญญาณบอกว่า โรงเรียนเปิดภาคเรียนใหม่แล้วหลังจากที่ปิดไปหลายเดือน เพราะสถานการณ์ การแพรร่ ะบาดของโควดิ -๑๙ ‘ซนั ’ เดก็ ชายชน้ั ประถมศึกษาปที ่ี ๕ เตรยี มปน่ั รถจกั รยานไปโรงเรยี นเมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งเพลง สง่ิ ทแี่ ปลกตาไปจากเดมิ คอื นกั เรยี น ทุกคนสวมหน้ากากอนามัยหรือหน้ากากผ้า มีป้ายท่ีนักเรียนพอสังเกตเห็นได้ เขยี นว่า ‘จดุ คัดกรอง’ ขณะนั้นมเี สยี งพดู ว่า “๓๖.๕ ครับ แต่หน้ากากอนามัยอยู่ไหนครับนักเรียน” เสียงคุณครู อภิชาตพิ ดู ใหซ้ นั ไดส้ ติข้ึนมา 69 สูไ้ ปดว้ ยกนั

“ขอโทษครับคุณครู ผมลืมสวมมาครับ” ทุกสายตาต่างจับจ้องซัน จนเขาทำ� อะไรไม่ถกู “คณุ ครคู รบั ซนั เพงิ่ กลบั มาจากตา่ งจงั หวดั อาจตดิ โรคมากไ็ ดค้ รบั ” เสยี ง เด็กผู้ชายคนหนง่ึ ซง่ึ อยบู่ า้ นใกล้ ๆ กับซันพูดออกมา “ไม่เป็นไรครับ ครูมีหน้ากากผ้าส�ำรองให้ พรุ่งน้ีอย่าลืมสวมมานะ เพราะตอนนี้เราด�ำเนินชีวิตวิถีใหม่ ต้องป้องกันและดูแลตนเองเป็นพิเศษ เชิญเขา้ โรงเรียนได้ครับ” ซันเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยความกังวลใจ เพราะมีแต่สายตาเพ่ือน ๆ จับจอ้ งมาท่เี ขา “เพอ่ื นๆ ซนั เพง่ิ กลับมาจากตา่ งจงั หวัด อย่าเข้าไปคยุ กบั เขานะ เดย๋ี ว พวกเราจะตดิ โรคได.้ .. ซนั ตดิ โควดิ ... ซนั ตดิ โควดิ ” เสยี งเดก็ ผชู้ ายบา้ นใกลค้ นนน้ั พดู ต่อๆ กัน จนเพอื่ นคนอ่นื ๆ เรียกซนั วา่ “ซันตดิ โควิด” 70 หนังสือวนั เด็กแหง่ ชาติ ปี ๒๕๖๔

ซันแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องเรียน ไม่ยอมลงมาปฏิบัติกิจกรรม หน้าเสาธง ครูอภิชาติซึ่งเป็นคุณครูประจ�ำช้ันเข้ามาถาม จึงทราบว่าซันโดน เพื่อน ๆ ตีตราว่าซันติดโควิด ครูอภิชาติจึงพูดอบรมหน้าเสาธงเร่ือง การตีตรา ทางสงั คมวา่ “เราไม่ควรเรียกเพ่อื นอยา่ งนัน้ อย่าเหมารวมวา่ ซนั จะตดิ โควดิ มา ถ้าเราไปอยู่สงั คมขา้ งนอกแลว้ เหน็ คนทไี่ มเ่ ปน็ โรค แตม่ ลี กั ษณะเหมอื นกบั คนท่ี ติดเช้ือโควิด เขาอาจพลอยไดร้ บั ความทกุ ขร์ อ้ นใจไปดว้ ย หรอื อาจถงึ ขน้ั ทำ� ลาย ความสมคั รสมานในสังคมและเกิดการแยกตัวได้” ค�ำพูดของครูอภิชาติท�ำให้ ทกุ คนเข้าใจและไมต่ ตี ราซนั อกี เลย เด็กชายยุทธกร ชื่นเจรญิ ชน้ั ประถมศึกษาปีท่ี ๕ โรงเรยี นบ้านบ่ออิฐ อ�ำเภอเมอื งสงขลา จงั หวดั สงขลา 71 สไู้ ปด้วยกนั

ชีวติ New Normal ของฉนั ชวี ติ New Normal ของฉนั อาจแตกตา่ งจากเดก็ คนอนื่ เพราะนอกจาก จะเปลย่ี นแปลงตนเองตามสถานการณโ์ รคโควดิ -๑๙ แลว้ ยงั ตอ้ งปรบั ตวั ใหเ้ ขา้ กบั วิถีชีวิตใหม่ ต้องอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อแม่หรือญาติของตนเองแต่เพียงลำ� พงั แม่ฝากฉันไว้กับปู่ย่าซึ่งเป็นคนท่ีรู้จักกัน แม่แทบไม่มาหาหรือติดต่อมาเลย แต่ยังโชคดีท่ีปู่กับย่าให้ความรัก ความเมตตา เล้ียงดูฉัน แต่จะท�ำอย่างไร ท่จี ะให้ท่านเมตตาฉันเช่นน้ตี ลอดไป เพราะตอนน้ชี วี ติ ฉันไม่มีใครจรงิ ๆ 72 หนงั สอื วันเดก็ แห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

ช่วงโรคโควิด-๑๙ แพร่ระบาด โรงเรียนหยุด ๔ เดือน ฉันปฏิบัติตาม ค�ำแนะน�ำทุกอย่างเพ่ือรักษาสุขภาพอนามัยของตนเองและทุกคนในครอบครัว เชน่ ใสห่ นา้ กากอนามยั ทกุ ครงั้ ทอี่ อกจากบา้ น ลา้ งมอื บอ่ ยครง้ั ขนึ้ และถา้ ไมจ่ ำ� เปน็ จะไมอ่ อกนอกบา้ นเลย สว่ นการเรยี น มคี ณุ ครนู ำ� ใบความรแู้ ละใบงานมาใหเ้ รยี นรู้ ดว้ ยตนเองที่บ้าน ฉันตั้งใจท�ำจนเสร็จเรียบร้อยทุกงาน ส่วนท่ีไม่เข้าใจจะจดไว้ เพือ่ นำ� มาถามคุณครูทโ่ี รงเรียน ท่บี า้ นไมม่ เี ทคโนโลยีสมยั ใหม่ทจ่ี ะใหเ้ รยี นรผู้ ่าน แอปพลเิ คชนั (Application) หรือทางอินเทอร์เนต็ ได้ ฉนั จงึ ตอ้ งหาวธิ ีการท่ีจะ ใช้เวลาว่างน้ใี หเ้ กดิ ประโยชน์มากท่ีสุด ฉนั คิดได้แลว้ รีบทำ� ทันที 73 สไู้ ปดว้ ยกัน

หนึ่ง เม่ือขาดแหล่งเรียนรู้ทางเทคโนโลยี ฉันจึงขอให้ย่าเป็นแหล่ง เรยี นรแู้ ทน ใหย้ า่ สอนซกั ผา้ กอ่ ไฟ หงุ ขา้ ว ปลกู ผกั และงานอนื่ ๆ ทล่ี กู ผหู้ ญงิ ควรทำ� ฉันไมไ่ ดค้ วามรใู้ นบทเรยี น แตก่ ไ็ ด้ทักษะชวี ติ ท่ีจะติดตัวตลอดไป สอง ปกู่ บั ยา่ เลยี้ งฉนั เหมอื นลกู หลาน ฉนั จงึ ใชโ้ อกาสนต้ี อบแทนพระคณุ ของท่าน ทุก ๆ วันฉันจะใช้เวลาอยู่กับครอบครัว สอนเขียนอ่านให้หลานของ ปยู่ า่ ทง้ั สามคน บางเวลากพ็ านอ้ งเลน่ อยา่ งสนกุ สนาน พดู จาสภุ าพ ขยนั ขนั แขง็ เคารพเช่ือฟังผู้ใหญ่เพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีแก่น้อง ๆ เวลาท�ำอะไรรว่ มกนั ปกู่ บั ยา่ มกั ชอบมองดพู วกเราแลว้ ยมิ้ ใหก้ นั ฉนั ดใี จทปี่ กู่ บั ยา่ มคี วามสขุ 74 หนงั สอื วนั เดก็ แห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

ยา่ ชอบพาฉนั ไปทำ� บญุ ฟงั ธรรมทวี่ ดั อยเู่ สมอ พระทา่ นสอนวา่ ใหเ้ ราอยู่ กบั ปัจจบุ นั ฉันจงึ ไมท่ กุ ข์กบั อดีตท่ีถกู แม่ทิง้ ใหอ้ ยู่กบั ผอู้ ื่น ไมค่ ดิ เร่ืองอนาคตวา่ ถ้าปู่กับย่าไม่เลี้ยงแล้วฉันจะไปอยู่กับใคร ฉันมีความสุขกับปัจจุบันที่ได้อยู่กับ ปยู่ า่ ผมู้ ีพระคุณกพ็ อแลว้ นค่ี อื ชวี ิต New Normal ของฉัน เด็กหญิงทรงพร สเี พ็ชรแกว้ ชนั้ ประถมศกึ ษาปที ี่ ๔ โรงเรยี นบา้ นทา่ โปงทอง อำ� เภอนายูง จงั หวัดอดุ รธานี 75 สไู้ ปดว้ ยกัน

ต้องเร่ิมที่วันนแ้ี ลว้ วนั นเ้ี ปน็ วนั ทอี่ ากาศรม่ รนื่ บรเิ วณรมิ ชายหาดทพ่ี ทั ยา สถานทแี่ หง่ น้ีเคยมี นักทอ่ งเที่ยวมาเทีย่ วอยา่ งไม่ขาดสาย แตด่ ว้ ยเหตุการณ์โควิด-๑๙ ท�ำให้จำ� นวน นักท่องเที่ยวน้อยลง แตด่ เู หมือนขยะจะลดลงไปไมเ่ ท่าไหร่ มสี าวนอ้ ยกลุ่มหน่งึ ก�ำลังช่วยกันเก็บขยะอย่างสนุกสนาน ทุกคนในกลุ่มแต่งกายน่ารักสมวัยและ สวมใส่หน้ากากอนามัย มีนักท่องเท่ียวเดินชมชายหาด บางคนก็เล่นน�้ำกันอยู่ หลายคนใส่หน้ากากอนามัย แต่บางคนก็ไม่ใส่ ต่างหันมามองกลุ่มสาวน้อย อย่างชื่นชม สาวนอ้ ยในกลมุ่ คนหนึง่ ชอ่ื วา่ มณี ก�ำลังก้มเกบ็ ขยะ และเกิดความคดิ ขนึ้ มา จงึ เดนิ ไปเกบ็ แผน่ ไมท้ ถ่ี กู พดั มาตามแรงสง่ ของคลนื่ มณหี ยบิ ปากกาเมจกิ ขึ้นมาเขยี นบนแผน่ ไม้ 76 หนงั สอื วนั เด็กแหง่ ชาติ ปี ๒๕๖๔

“ทำ� อะไร มณี” เพอื่ นในกลมุ่ อกี คนท่ีมชี ื่อวา่ อำ� ไพเอ่ยถาม “เรามคี วามคดิ วา่ ถา้ เราทำ� ความสะอาดกนั แคห่ า้ คน ถงึ คำ่� กไ็ มเ่ สรจ็ แน่ แต่ถ้าเราลองเขียนป้ายรณรงค์ เพื่อให้ทุกคนช่วยกันเก็บขยะคงจะดีกว่า” มณีกล่าว พร้อมเขียนป้ายและเดินไปแขวนที่ต้นไม้ ข้อความถูกเขียนด้วย ปากกาเมจิกสีแดงบนแผ่นไมว้ า่ ผู้คนท่ีอยู่แถวนั้นก็ค่อย ๆ ทยอยเดินมาขอถุงขยะจากมณีและเพ่ือน ๆ แล้วจู่ๆ กม็ ีนักทอ่ งเทย่ี วชายชาวไทยเดนิ มาถามมณีว่า “เธอไมเ่ หนอ่ื ยหรอื เหมน็ กเ็ หมน็ สกปรกกส็ กปรก เดยี๋ วพอเราทำ� เสรจ็ มนั ก็กลบั มาเป็นเหมือนเดิมอีก” 77 สู้ไปดว้ ยกนั

“เหนื่อยสิคะ แต่ถ้าเราไม่เร่ิมตอนนี้ ก็จะเป็นเหมือนเดิมอีก มีสัตว์ ท้ังหลายท่ีต้องตายเพราะขยะในทะเล มณีไม่อยากให้มันตายอีกค่ะ พี่สนใจ มาเก็บขยะด้วยกันไหมคะ?” มณียื่นถุงขยะสีด�ำสนิทให้กับชายคนนั้น ชายหนุ่มคล่ีย้ิมให้แล้วรับ ถุงขยะจากมณี เวลาผ่านไปกว่าครึ่งค่อนวัน มณีเริ่มเห็นถึงความแตกต่าง ระหว่างตอนแรกและตอนนี้ ชายหาดน้ันดูสะอาดข้ึนมาก มณีมัดขยะถุงใหญ่ แล้วเดินไปวางใต้ต้นไม้ เพ่ือให้หน่วยงานท่ีเก่ียวข้องมาเก็บถุงขยะไปก�ำจัดท้ิง ตอ่ ไป เด็กหญงิ นีรนชุ วงศ์นพรตั น์เลิศ ช้ันมัธยมศกึ ษาปีที่ ๑ โรงเรยี นศึกษานารี เขตธนบรุ ี กรงุ เทพมหานคร 78 หนังสอื วนั เดก็ แห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

วันท่ฝี นตก มองออกไปนอกหน้าต่างบานใส บนถนนสายยาวยังคงว่างเปล่าอยู่ เช่นวันวาน รถยนต์ที่เคยขับสัญจรสวนกันไปมาท้ังวัน บัดนี้เหลือแค่ถนนที่ เปล่ียวเหงา คนหนุ่มคนเฒ่าท่ีพากันว่ิงออกก�ำลังกายทุกเช้าเย็น ต่างพากัน เก็บตวั อยแู่ ตใ่ นบ้าน ข้างหลังหน้าต่างบานนั้นมีเด็กสาวคนหน่ึง กับแมวที่มีขนสีขาวราวกับ ปุยนุ่นอยู่อีกหน่ึงชีวิต หลังจากท่ีนั่งเหม่อลอยมาสักพัก เธอได้เอ่ยคำ� ถามกับ เจา้ แมวนอ้ ยราวกบั วา่ มนั จะตอบเธอ “ไมไ่ ดอ้ อกไปวง่ิ เลน่ กบั ไขไ่ กม่ านานแคไ่ หน แล้วนะ” “เม้ียว เมี้ยว” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอจึงหลุดหัวเราะออกมา “ไข่ไก่ ไอ้เด็กแสบของฉัน” 79 สูไ้ ปด้วยกนั

หลังจากนน้ั เธอจงึ ลกุ ขนึ้ แล้วมุ่งหนา้ ไปหาผหู้ ญิงอันเปน็ ที่รักของเธอ “แม่คะ ฝนตกหนักติดต่อกันแบบน้ีหลายวันแล้ว ฟ้าคิดถึงเพ่ือน ๆ ทโ่ี รงเรยี นจัง” แม่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย พร้อมกับวางมือลงบนผมนุ่มของเจ้าหญิง ตวั น้อยดว้ ยความเอน็ ดู “ฟ้าจ�ำเหตุการณห์ น่ึงได้ไหม เหมอื นกับตอนนี้เลย” เด็กสาวทำ� สหี น้า งุนงงแลว้ จงึ ฉุกคดิ ขึ้นได้ “อ๋อ! เมื่อปี ๒๕๖๓ ฟ้าจ�ำได้แล้วค่ะ” หญิงวัยกลางคนหัวเราะให้กับ ความน่ารักของลูกสาว “ตอนนั้นมีโรคระบาดโควิด-๑๙ ฟ้ายังจ�ำได้ไม่ลืม ต้องเรยี นผ่านออนไลน์ ฟา้ คดิ ถึงเพ่อื นๆ มากเลยคะ่ ” 80 หนังสือวันเด็กแห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

แม่จูงมือของเด็กสาวมายนื ทห่ี น้าตา่ ง “จ�ำได้ไหม คณุ ยายของหนูจาก เราไปเพราะอะไร” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กสาวมีสีหน้าสลดลงทันที “ก่อนท่านจากไป คุณยายบอกกับเราว่าให้รักษาสุขภาพ รักตัวเองให้มาก” เธอพูดออกมาด้วย น้�ำเสียงไม่ดีนัก “ฟ้าจ�ำได้ดีเลยค่ะ ตอนน้ันคุณยายไปต่างจังหวัดกับเพื่อน คุณแม่บอกท่านแล้วว่าอย่าไปอยู่ท่ามกลางคนหมู่มาก ฟ้าไม่คิดเลยว่ามันจะ เกิดข้ึนกับคนในครอบครัวของเรา ฟ้าคิดว่าโรคน้ีเป็นโรคที่ไกลตัว จนมันเกิด ขึ้นกับคนที่ฟ้ารัก ฟ้าเข้าใจแล้วค่ะว่าท�ำไมฟ้าถึงไปโรงเรียนไม่ได้ ท�ำไมต้อง ใสห่ นา้ กากอนามยั ทง้ั ๆ ทอี่ ดึ อดั มาก ๆ ทำ� ไมตอ้ งทนลา้ งมอื ดว้ ยเจลแอลกอฮอล์ ทีเ่ หมน็ ฉนุ ฟ้าเข้าใจดแี ลว้ ” 81 สูไ้ ปด้วยกัน

ผู้เป็นแม่เม่ือเห็นท่าไม่ดีนัก จึงกอดลูกสาวตัวน้อยของเธอให้อยู่ใน อ้อมอกอุ่น “ตอนนกี้ ็เหมอื นกันนะฟ้า ข้างนอกก�ำลังมีพายุ ฝนตกหนกั ฟ้าเลย ไปโรงเรียนไม่ได้ เราออกไปข้างนอกไม่ได้นะลูก ต้องรักษาสุขภาพ ต้องดูแล ตัวเอง เกิดเจ็บป่วยไม่สบายข้ึนมาเด๋ียวเราจะแย่นะลูก” เด็กสาวพยักหน้า พรอ้ มกบั เงยหน้าขึน้ มา ขอบตาเปียกชน้ื จากการรอ้ งไหเ้ มอื่ สกั ครู่ “ค่ะแม่ โรคร้ายนั้นพรากคนที่รักไปจากฟ้า ฟ้าจะรักตัวเองแบบท่ี คุณยายบอก จะดูแลตัวเองให้ดี ฟ้าจะไม่ด้ือ เพราะไม่อยากจากคนที่ฟ้ารักไป ฟ้าจะอยกู่ บั แม่” “แม่กร็ ักลกู จะ้ ” ออ้ มกอดแม ่ใหแ้ กล่ กู ในวนั ฝนตก แมเ้ รอ่ื งเลา่ ยงั คงเศรา้ ในความทรงจำ� เด็กหญิงสุชาดา พลพชิ ัย ชั้นมธั ยมศึกษาปีที่ ๓ โรงเรียนกาญจนาภิเษกวิทยาลัย กระบี่ อำ� เภอคลองทอ่ ม จงั หวัดกระบี่ 82 หนงั สือวนั เดก็ แห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

ชวี ติ ใหม่ New Normal นายณัฐนนั ท์ ไผล่ ้อม นางสาวชลลดา วีตระกลู นางสาวเอเชีย อินทรเสน ชน้ั มัธยมศกึ ษาปที ่ี ๖ โรงเรยี นมธั ยมวดั สทุ ธาราม เขตคลองสาน กรุงเทพมหานคร

๑ วนั กบั โควดิ -๑๙ นี่ ๐๗ : ๑๕ น. แลว้ หรือ เรยี นออนไลน์ ข้อนีใ้ ชส้ ูตร... เลกิ เรียน ๑๒ : ๓๐ น. เลิกเรยี น แลว้ ท�ำ อะไรดี ไดค้ ะ่ รแู้ ล้ว! ทำ�อะไรดี

วัตถุดิบครบแล้ว ตอ้ งรีบ แล้ว หล�นเอย้ ... ทำ�อะไรนะ่ หล�น ข้�วแกง กะหรี่น่ีน� ขอบใจนะ หล�น เดก็ หญงิ วชิ ญา ศกั ดา ช้นั มัธยมศกึ ษาปที ี่ ๑ โรงเรยี นราชวนิ ิต มัธยม เขตดสุ ิต กรุงเทพมหานคร

หนูมเี งิน ๒๐ บาท สายลมสบาย ๆ พัดมาเบา ๆ เสยี งเดก็  ๆ ดังเซ็งแซอ่ ยู่รอบตัวฉัน บ้างก็ ว่งิ ไลจ่ บั บา้ งกเ็ ล่นกฬี าอยา่ งสนกุ สนาน ฉนั นั่งอย่ทู ี่ศาลาหกเหลีย่ มใตต้ ้นกนั เกรา ของโรงเรียนไดย้ นิ เสียงครสู ขุ ใจดังขึ้นมา “ทา่ นผอู้ ำ� นวยการคะ เราตอ้ งปดิ ภาคเรยี นกอ่ นกำ� หนดจรงิ ๆ หรอื คะ” ครูสุขใจถาม “เราก�ำลังประเมินสถานการณ์อยู่และรอว่ารัฐบาลจะแจ้งมาอย่างไร” ผูอ้ �ำนวยการตอบครูสขุ ใจ หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ทางโรงเรียนได้ประกาศเรื่องส�ำคัญหน้าเสาธง ในตอนเชา้ “เนอื่ งจากมไี วรสั โควดิ -๑๙ แพรร่ ะบาด กระทรวงศึกษาธิการจึงให้ ทุกโรงเรียนปิดเรียนก่อนก�ำหนดต้ังแต่วันพรุ่งน้ีเป็นต้นไป เพื่อป้องกันการ แพรร่ ะบาดของโรค” 86 หนงั สือวนั เดก็ แห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

“ใบปอ เรยี นเปน็ อยา่ งไรบ้างลูกวันนี”้ แมถ่ ามเมอื่ ฉนั ถึงบ้าน “ไม่คอ่ ยดีเท่าไหร่ เพราะพรงุ่ นี้โรงเรยี นปิดคะ่ ” ฉนั ตอบแม่ดว้ ยน้ำ� เสยี ง เรยี บเฉย “อา้ ว! ทำ� ไมปิดล่ะ” แมเ่ อ่ยด้วยนำ�้ เสียงตกใจ “โควดิ คะ่ แม่ หนคู งไมไ่ ดเ้ จอเพอ่ื น ๆ อกี นานแน่ ๆ แตก่ ด็ นี ะ จะไดท้ บทวน บทเรยี นดว้ ย” ฉนั ตอบแม่ “เย็นน้กี ินอะไรดลี ูก” แมถ่ ามฉนั “อยากกินต้มยำ� กุ้งค่ะ” ฉนั ตอบอยา่ งรวดเร็ว “ใบปอ ไปตลาดนัดกับแม่ไหม” แม่ชวน “ไปคะ่ ” ฉนั ตอบพรอ้ มกบั รบี เดนิ มาทรี่ ถ ก่อนเดินเข้าตลาดเพื่อเลือกซื้อวัตถุดิบในการท�ำอาหาร ฉันชวนแม่ ไปซื้อหน้ากากอนามัยและเจลแอลกอฮอล์ที่ร้านขายยา เพ่ือความปลอดภัย ของเราสองคน ฉันคิดว่าหากเราไม่ระมัดระวัง ใช้ชีวิตประมาท ไม่เรียนรู้การป้องกัน ตนเองจากโรคระบาดท่ีร้ายแรงในคร้ังนี้ อาจจะท�ำให้มีคนติดเชื้อเพิ่มข้ึน เกดิ การสญู เสยี มากกวา่ เดมิ ฉะนน้ั เราควรชว่ ยกนั ปอ้ งกนั กอ่ นจะเกดิ เหตกุ ารณ์ ไม่คาดฝัน โดยเร่ิมจากการป้องกันตนเอง ใส่หน้ากากอนามัยทุกคร้ังที่ออก จากบา้ น ลา้ งมือเป็นประจ�ำ ร้จู กั เว้นระยะหา่ งทางสังคม (Social Distancing) เมอื่ ออกไปทำ� ธรุ ะนอกสถานที่ และสแกน QR Code กอ่ นเขา้ อาคารสถานทตี่ า่ ง ๆ เพอ่ื ตดิ ตาม หากมผี ตู้ ดิ เชอื้ เขา้ มาในสถานทท่ี เ่ี ราไป จะไดป้ อ้ งกนั การแพรร่ ะบาด ได้ทันเวลา 87 สูไ้ ปด้วยกัน

“ใบปอ อยากซือ้ อะไรเพ่ิมไหมลกู ” แมเ่ อ่ยถาม “หนูอยากซื้อบะหมี่ก่ึงส�ำเร็จรูปไปใส่ตู้ปันสุข เพ่ือแบ่งปันให้คนท่ีเขา ล�ำบากในชว่ งเวลานคี้ ่ะ หนูมีเงิน ๒๐ บาท หนเู อาเงนิ น้ีใหแ้ มค่ ะ่ ” ฉนั ตอบด้วย ความภมู ใิ จและดใี จมากทไี่ ดร้ ว่ มเปน็ สว่ นหนง่ึ ในการแบง่ ปนั สง่ิ ของเลก็ ๆ นอ้ ย ๆ ใหแ้ กผ่ ้อู ืน่ ท่กี �ำลังเดอื ดร้อน เด็กหญงิ เพชรศา เสียงหาญ ชนั้ มัธยมศึกษาปีท่ี ๑ โรงเรียนศรยี านสุ รณ์ อำ� เภอเมืองจนั ทบุรี จงั หวัดจันทบุรี 88 หนงั สือวนั เด็กแห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

โควดิ -๑๙ ตัวรา้ ยกบั ประสบการณ์ ใหม่ของฉัน “ในวิกฤตยังมีโอกาส” ค�ำท่ีฉันเคยได้ยินมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เคยเจอ เหตุการณ์ที่ตรงกับค�ำพูดน้ีเลยจนกระท่ังมาถึงช่วงโควิด-๑๙ จึงได้รู้ว่าในวิกฤต โควิด-๑๙ ทำ� ใหฉ้ นั มีโอกาสได้ท�ำสงิ่ ท่ไี มเ่ คยท�ำมาก่อน ในช่วงหยุดยาวท่ีผ่านมา ฉันได้กลับไปบ้านของปู่และย่า บ้านของฉัน เป็นฟาร์มซึ่งพื้นที่ส่วนมากเป็นต้นไม้ ได้ฝึกท�ำอาหาร จากท่ีท�ำไม่เป็นเลย พอได้ลองท�ำทุกวันก็สามารถท�ำได้เป็นบางเมนูแล้ว และได้ใส่บาตร พระจะให้ ข้อคิดดี ๆ เตือนสติตัวเองตลอด โควิดอาจเป็นเหตุให้หลาย ๆ คนถือโอกาส ได้จัดบ้านรวมถึงฉันด้วย ฉันเก็บเสื้อผ้า ของเล่น และหนังสือต่าง ๆ น�ำไป บริจาค ที่ฉันบริจาคหนังสือก็เพราะคิดว่าการที่เราอ่านหนังสือเล่มน้ีแล้วมี 89 สู้ไปดว้ ยกนั

ความสุข เราก็ควรจะส่งต่อให้น้อง ๆ รุ่นต่อ ๆ ไปอีกมากมายให้มีความสุข แบบฉนั ดว้ ย ฉันไดฝ้ ึกขับรถกบั พอ่ (ขับรถในฟารม์ ของฉนั ) ตอนแรกฉนั ไมก่ ลา้ เพราะกลัวอปุ สรรคต่าง ๆ เช่น เลี้ยวไมพ่ ้น ชนฟตุ บาท และอายยุ ังไม่ถงึ อกี ด้วย ฉนั จึงถามพ่อวา่ ท�ำไมต้องฝกึ ขับรถ พ่อตอบกลับมาวา่ “เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต เหมือนกับโควิด-๑๙ ที่ไม่มีใคร คิดวา่ จะเกดิ ข้ึนและระบาดไปทว่ั โลกของเรา” หลังจากที่ขับรถเป็น ฉันจึงได้รู้ว่าการขับรถจะต้องแยกประสาท ระหวา่ งตา ขา แขน เปน็ การฝึกสมาธอิ ย่างหนึ่งส�ำหรบั ฉันเลย แลว้ พ่อก็ให้ลอง 90 หนังสอื วันเดก็ แห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

ขม่ี อเตอรไ์ ซค์ ขบั รถแบคโฮ* รถมคี ลตั ช์ และแนน่ อนวา่ หลายโรงเรยี นอาจจะ ได้เรียนออนไลน์เหมือนฉัน ได้ลองใช้ทั้งโปรแกรม zoom และ meet ท�ำให้ หายคิดถึงเพอ่ื นเพราะได้เจอหนา้ กนั สดุ ท้ายน้ี การที่ไดก้ ลับมาบ้าน ทำ� ให้ฉันไดม้ าอยกู่ ับครอบครวั รสู้ ึก อบอุ่นมาก ๆ ได้พูดคุยกับทุก ๆ คนในบ้าน ได้ฝึกท�ำอาหารกับย่า ได้เล่นดนตรี กบั พช่ี าย ไดข้ บั รถกบั พอ่ ไดเ้ กบ็ และจดั บา้ นกบั แม่ ไดก้ นิ ขนมหวานอรอ่ ย ๆ กบั ปู่ ไดอ้ อกกำ� ลังกายด้วยกัน และไดว้ ิ่งเลน่ กับหมา _________________________________ *รถแบคโฮ (Backhoe Loader) หมายถึง รถท่ีด้านหน้าเป็นที่ตักดินหรือสิ่งของ ด้านหลังมีแขนกล ใช้ส�ำหรบั ขดุ โดยเวลาขดุ ดนิ คนขบั จะหมุนเก้าอ้ไี ปทางดา้ นหลัง ดูรปู ไดท้ ่ีหน้า ๙๐ 91 สไู้ ปด้วยกนั

เหตุการณ์ที่เกิดข้ึนท�ำให้รู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรข้ึนก็ตาม เราสามารถ ท่ีจะปรับให้ชีวิตเปลี่ยนมุมมองในเรื่องที่เลวร้ายให้มีความสุขกับมัน แล้วถ้า เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก เราก็สามารถผ่านไปได้ เหมือนอย่างที่เคยเจอในช่วง หยดุ ยาวท่ีผ่านมาและสามารถใชช้ วี ติ อย่างมสี ติไดด้ ว้ ยตนเอง เดก็ หญงิ ปัณฑติ า โตมรศักดิ์ ชน้ั มัธยมศกึ ษาปที ่ี ๒ โรงเรยี นสารสาสน์วเิ ทศนครราชสีมา อำ� เภอเมืองนครราชสมี า จังหวัดนครราชสมี า 92 หนังสือวนั เดก็ แห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

ช่วงการแพรร่ ะบาดของโรคไวรัสโคโรนา การใชช้ วี ติ ต้องปรบั ตามส่ิงท่ี มองไมเ่ หน็ ซงึ่ อาจรา้ ยกาจยง่ิ กวา่ อาวธุ นวิ เคลยี ร์ สรา้ งความหวาดกลวั กระทบ ไปทุกภาคส่วน จนท�ำให้ทุกคนต้องอยู่ภายในเคหสถาน ฉันก็เช่นกัน จากท่ี วางแผนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดในช่วงปิดเทอมใหญ่ ก็ไม่ได้ไป แต่ในที่สุด ฝันของฉนั ก็... “โห! เกาะพพี สี วยจัง แตน่ กั ทอ่ งเท่ียวบนเกาะมีเพียงนดิ เดียว” น�้ำใส หาดทรายขาวละเอียด เขาหินปูนเรียงรายอย่างกับใครจับวาง หนา้ โตล้ มไดก้ ลน่ิ ไอทะเล ฉนั ทอ่ งเท่ียวโดยไมส่ นใจขอ้ บงั คับของรัฐบาล ไมส่ วม หน้ากากหรือป้องกันตนเองท้ังสิ้น ใช้ชีวิตอย่างท่ีเคยท�ำ ระหว่างเดินริมหาด 93 สไู้ ปดว้ ยกัน

มชี าวตา่ งชาตมิ าถามทางไปหอ้ งนำ้� เขาอยู่ในสภาพอดิ โรย ไม่มีเรยี่ วแรง หายใจ ตดิ ๆ ขดั ๆ ไอเลก็ นอ้ ย ขณะทฉี่ นั บอกทางใหเ้ ขา เหมอื นรา่ งกายของฉนั เองคอ่ ย ๆ ออ่ นแรง คลา้ ยถูกดดู จากพลงั อะไรสักอย่างจนวูบไป เมอ่ื ตนื่ ขน้ึ มาฉนั พบวา่ ตวั เองนอนอยู่ในหอ้ งสเี่ หลยี่ มทม่ี เี พยี งเตยี งเดยี ว มเี งาเลก็ ๆ ตวั กลม ๆ หลายรอ้ ยตวั มขี นเหมอื นหนามแหลม พยายามเขา้ มาทำ� รา้ ยฉนั ฉันพยายามจะว่ิงหนีแต่กลับขยับตัวไม่ได้ และมันหยุดลงเม่ือมีร่างชายหญิง ชดุ ขาว สวมชดุ ปฏบิ ตั กิ าร สวมหนา้ กากอนามยั มแี อลกอฮอลแ์ ละกลอ่ งอปุ กรณ์ ที่ใช้เป็นอาวุธปราบมัน ค่อย ๆ โผล่ท่ามกลางแสงริบหร่ีเพื่อจัดการเจ้าตัวร้าย เมอื่ ทง้ั สองจดั การสำ� เรจ็ ความอดิ โรย ไรเ้ รย่ี วแรง คอ่ ย ๆ จางหายภายใตค้ วามกลวั ของฉัน 94 หนงั สือวันเด็กแห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

“ใช่! ฝันของฉันเป็นจริงแค่ในความฝัน” ที่ฉันเก็บเอาไปคิดเพราะ เสพข่าวมากเกินไปสินะ ในตอนเช้ายังคงได้ยินข่าวจากวิทยุของปู่ ขอให้กินร้อน ช้อนกลาง ล้างมือ สวมหน้ากากอนามัย เพื่อลดการแพร่ระบาดของโรคไวรัสโคโรนา ๒๐๑๙ หรือโควิด-๑๙ ที่ฉันรู้จัก ดังน้ัน ทุกคนจึงสวมหน้ากากอนามัย เม่ือต้องไปตลาด และมีเจลล้างมือวางไว้ในทุกที่ภายในชุมชน นอกจากน้ี ก่อนเปิดเรียนจะมีการเรียนออนไลน์ โรงเรียนเปิดสอนทางกูเกิลคลาสรูม (Google Classroom) เมื่อถึงเวลาเปิดเทอม มีการสลับนักเรียนเลขที่คู่และคี่ ไปเรียน การเข้าโรงเรียนจะต้องผ่านจุดคัดกรอง ตรวจวัดอุณหภูมิ ล้างมือ ดว้ ยเจลแอลกอฮอล์ในทกุ  ๆ เช้า ทุกกจิ กรรมมีการเวน้ ระยะหา่ งตามนโยบาย 95 สู้ไปด้วยกนั

ของรฐั บาล กระบวนการทง้ั หมดคอื สปั ระยทุ ธพ์ ลกิ ชวี ติ ทจ่ี ะนำ� พามวลมนษุ ยชาติ ให้ต่อสู้จนชนะไวรัสร้ายได้ ฉันได้เพียงแต่หวังว่า ทุกคนจะให้ความร่วมมือ กับมาตรการตา่ ง ๆ แล้วเราจะปลอดภยั ไปด้วยกนั นางสาวปาลิตา ทองเพช็ ร ช้ันมัธยมศกึ ษาปีท่ี ๔ โรงเรยี นกาญจนาภิเษกวทิ ยาลยั กระบี่ อำ� เภอคลองทอ่ ม จงั หวดั กระบี่ 96 หนงั สือวันเดก็ แห่งชาติ ปี ๒๕๖๔

เชา้ อันสดใสในวนั เปิดเทอมหวนคืนมาอกี ครา แตม่ ีบางอย่างผดิ แผกไป แสงตะวนั ทเี่ คยสาดสอ่ งลงมากระทบแกม้ นวลของคำ� เออื้ ยจนเหน็ เปน็ สแี ดงระเรอื่ อย่างสีลูกต�ำลึงสุก กลับตกกระทบบนหน้ากากผ้าสีขาวทอประกายแวววาว สะท้อนแสงวับวับอยู่ในสายตา สุ้มเสียงพูดคุยดังขึ้นมาเป็นระยะ หลังจากท่ี เดก็ ๆ ไม่ไดพ้ บเจอกนั มานาน แตก่ ลบั ไม่ดังเจือ้ ยแจว้ เหมือนเมือ่ กอ่ น ใช่... เนื่องด้วยสถานการณ์โควิด-๑๙ ที่แพร่ระบาดอย่างไร้พรมแดน โลกกำ� ลงั บงั คบั ใหเ้ ราเปลย่ี นแปลงสวู่ ถิ ใี หม่ ทำ� ใหน้ กั เรยี นดบู างตาลง เพราะตอ้ ง สลับกนั มาเรียนทลี ะคร่ึงห้อง 97 สูไ้ ปด้วยกัน

“สวัสดีค่ะ” ค�ำเอื้อยหยุดยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน ทักทายคุณครู อยา่ งนอบนอ้ ม เธอประนมมอื ขนึ้ แลว้ กม้ ศรี ษะลงเลก็ นอ้ ย พลนั มอี ปุ กรณ์รปู รา่ ง คล้ายกระบอกปืนยื่นออกมาเกือบจะจรดหน้าผาก จนเธอสะดุ้งโหยง สีหน้า ซีดเผอื ดแสดงความตกใจระคนตืน่ กลัว “แค่วัดไข้จ้ะ” คุณครูเอ่ยขึ้นพร้อมระบายยิ้มภายใต้หน้ากากอนามัย สีขาว แฝงความออ่ นโยนอยู่ในที “ช่วงปิดเทอมเรียนทางไกลเป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ” สิ้นเสียงของคุณครู คำ� เอ้อื ยนงิ่ งนั ตกอยใู่ นภวังค์ พลนั สมองกย็ อ้ นระลกึ ถงึ เชา้ วนั ท่ี ๑๘ พฤษภาคม ๒๕๖๓ วันที่เธอเขียนวงกลมขนาดใหญ่บนปฏิทินด้วยปากกาสีแดง ด้วยเป็น การเรียนทางไกลวันแรกผ่านช่องทีวีดาวเทียม DLTV ท�ำให้ค�ำเอ้ือยดูจะลิงโลด 98 หนังสอื วันเดก็ แหง่ ชาติ ปี ๒๕๖๔

เปน็ พเิ ศษ มอื ซา้ ยกำ� ลงั ควา้ รโี มตเพอื่ กดไปทชี่ อ่ ง DLTV 6 ตามระดบั ชนั้ ของตน แต่การกระท�ำก็ต้องชะงักลงเม่ือนึกถึงหน้าของน้องสาวท้ังสองคือ ค�ำหล้า และค�ำอา้ ย ดว้ ยศักด์ศิ รคี วามเป็นพี่ คำ� เอือ้ ยรดู้ วี า่ ตนต้องเสยี สละใหน้ อ้ งก่อน แมจ้ ะอยากเรยี นมากสกั เพียงใด คดิ ได้ดังน้นั จงึ พูดวา่ “ค�ำหลา้ เรยี นตอนเช้า ค�ำอ้ายเรียนตอนบา่ ย เด๋ียวพ่ีเรียนตอนเย็นเอง” สุ้มเสียงน้ันสร้างรอยย้ิมให้กับน้องสาวทั้งสอง แต่คนเป็นพี่กลับยืนนิ่งเงียบ อย่างผึง่ ผายระคนขมขน่ื “ว่าไงจ๊ะ เรยี นเป็นอยา่ งไรบา้ ง หนูตง้ั ใจเรียนหรือเปล่า” สมุ้ เสยี งของ คุณครปู ลุกคำ� เอ้อื ยออกจากภวงั ค์ 99 สู้ไปดว้ ยกนั

“หนเู รยี นทางไกลทกุ วนั จดจำ� ทกุ ความรทู้ คี่ ณุ ครสู ง่ั สอนคะ่ ” เธอเอย่ ขน้ึ อยา่ งฉะฉาน นยั นต์ าสดี ำ� แนว่ นงิ่ แฝงความรสู้ กึ ชนดิ หนงึ่ ทอ่ี า่ นยาก กอ่ นจะมงุ่ ไป ล้างมือดว้ ยเจลแอลกอฮอล์ แล้วเดินเข้าโรงเรียน สองเท้าของเธอเดินเข้ามาในโรงเรียน ด้วยนัยน์ตาสุดจะหย่ัง พลาง ลว้ งไปควา้ อะไรบางอยา่ งในกระเปา๋ กระโปรง ใช.่ .. มนั คอื หญา้ แพรกสเี ขยี วชอมุ่ ทา่ มกลางวกิ ฤตรา้ ยน้ี เธอมหี ญา้ แพรกเปน็ เพอ่ื น และเปน็ แรงบนั ดาลใจใหส้ ตู้ อ่ ดว้ ยการท�ำตนเป็นดัง่ หญ้าแพรกท่ถี งึ แมจ้ ะอยใู่ นสถานท่ีแห้งแล้งกันดารเพยี งใด ก็ยังสามารถเจริญงอกงามได้ อันแสดงถึงความอดทนและพยายามที่จะส�ำเร็จ ด่งั ทีเ่ ธอทำ� อยู่ทกุ วนั นี้ เพราะถงึ แม้คำ� เอือ้ ยจะได้เรยี นในชว่ งเย็น แตเ่ ธอกไ็ ม่เคย 100 หนังสือวนั เดก็ แหง่ ชาติ ปี ๒๕๖๔