รวมบทประพันธ์ นางสาวสุนิสา ยามา 133

ยามฟ้ า หลงั ฝน สนุ ิสา ยามา

คานา หนังสืออิเล็กทรอนิกส์ (E-book) เร่ื องยามฟ้าหลงั ฝน ซ่ึงเป็นสว่ น หน่ึงในรายวิชาการอา่ นและการเขียนรอ้ ยกรองเชิงสรา้ งสรรค์ รหัสวิชา ๖๐๔-๒๐๕ ของนักศึกษามหาวิทยาลยั หาดใหญ่ จงั หวดั สงขลา จดั ทาข้ึน เพ่ือรวบรวมบทประพนั ธ์ ประเภทกลอน กาพย์ โคลง ฉันท์ และร่าย ซ่ึง ผูจ้ ดั ทาไดร้ วบรวมบทประพนั ธท์ งั้ ส้ิน จานวน ๑๑ เร่ื อง โดยประพนั ธง์ าน เด่ียวจานวน ๑๐ เร่ื อง และประพนั ธ์ร่วมจานวน ๑ เร่ื อง ซ่ึงงานท่ี ประพนั ธร์ ่วมผูจ้ ดั ทาไดร้ ะบุช่ือผูแ้ ตง่ ไวด้ า้ นลา่ งของบทประพนั ธ์ ในการจดั ทาหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ (E-book) เลม่ น้ี ผูจ้ ดั ทาหวงั เป็น อย่างย่ิงว่าจะเป็ นประโยชน์แก่ผูอ้ ่าน และขอขอบคุณอาจารย์ท่ีให้ คาแนะนา และใหค้ วามชว่ ยเหลือในดา้ นตา่ ง ๆ จนเสร็จส้ิน หากหนังสือ อิเล็กทรอนิกส์ (E-book) เลม่ น้ีมีขอ้ ผิดพลาดประการใด ผูจ้ ดั ทาขออภยั ณ ท่ีน้ีดว้ ย สุนิสา ยามา นักศึกษาคณะศึกษาศาสตรแ์ ละศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลยั หาดใหญ่

สารบญั กาพยย์ านี ๑๑ ๑-๒ กาพยฉ์ บงั ๑๖ ๓ กาพยส์ ุรางคนางค์ ๒๘ ๔ กลอนคละ ๕ กลอนสกั วา ๖ โคลงส่ ีสุภาพ ๗ โคลงกระทู ้ ๘ ร่ายโบราณ ๙ สาลินีฉันท์ ๑๑ ๑๐ กลอนเปลา่ ๑๑-๑๒ วรรณรูป ๑๓-๑๔

กาพยย์ านี ๑๑ ยามฟ้าหลงั ฝน ฟ้ารอ้ งหลง่ั น้าฝน ฟา้ บนั ดลรุง้ กินน้า ฟ้าสาดแสงชุมฉ่ า ฟ้าสวยงามดว้ ยแสงสี สุดลูกตาดูสวยดี สีแดงสม้ เขียวฟ้า รุง้ หลากสีมีใหช้ ม สดช่ืนข้ึนทนั ที

กาพยย์ านี ๑๑ ฉันชอบทาอาหาร ฉันชอบทานน้าชาเขยี ว ฉันชอบการทอ่ งเท่ียว ฉันชอบเชียวเม่ือไดต้ งั ค์ ฉันรักเราสงั สรรคก์ นั ฉันรกั เท่ียวภูเขา ฉันรักจนั ทรต์ อนกลางคืน ฉันรักเท่ียวขา้ มวนั สุนิสา ยามา นาเดีย อเุ ซ็งลานง

กาพยฉ์ บงั ๑๖ ฉันเกลียดคนผิดสญั ญา ขอไปไมล่ า ขอออกหา่ งคนพวกน้ี จะมาราวี ฉันกลวั พวกคนไมด่ ี ตอ้ งดูใหด้ ีเพ่ือนเอย สุนิสา ยามา นาเดีย อเุ ซ็งลานง

กาพยส์ รุ างคนางค์ ๒๘ น่ังมองดูกนั คืนน้ีมีจนั ทร์ ลอ้ มรอบดว้ ยดาว ทอแสงสวยงาม ฝากใจฝากความ พร่างพราวเหลืองคราม ฝากไปบนฟา้ ชา่ งดูอา้ งวา้ ง วนั น้ีฟา้ สาง ระลึกถึงเขา เงียบเหงาถามหา จากไปไมม่ า คนท่ ีจากลา ชา่ งรา้ ยเหลือเกิน สุนิสา ยามา นาเดีย อเุ ซ็งลานง

กลอนคละ ดอกไมร้ ิมทาง ดอกเอย๋ ดอกไม้ เขาใชเ้ ขากลา่ ว เขาบอกเร่ ื องราว หญิงสาวโสภี ดอกเอย๋ ดอกไมท้ ว่ั ทิศ เขาเปรียบชีวิตสตรี เขาใหท้ าตวั ดีดี เพราะตวั เราน้ีมีราคา ดอกเอย๋ ดอกไมเ้ สาวภาคย์ คิดปรารถนาถวิลหา สอ่ งแสงผอ่ งพราวมีราคา จงอยา่ คิดทาตวั ชว่ั ชา้ ดอกเอย๋ ดอกไมเ้ ขาไวเ้ ตือนจิต เขาอยากใหเ้ ราคิดท่ีกลา่ วมา เพราะมนั มีความหมายแฝงอยูว่ า่ อยา่ ใหน้ งพะงางามแตง่ า่ ย สานวนดอกไมร้ ิมทางท่ีเขาเปรียบ เพราะเขาเทียบสตรีงามท่ีหลากหลาย เพ่ือปราศคนเด็ดเลน่ ดง่ั เชน่ ผูช้ าย ใหร้ กั ษาส่ิงรอบกายของตนเอง

กลอนสกั วา การหลอกลวงในโลกออนไลน์ สกั วาวา่ ดว้ ยเร่ืองหลอกลวง ทาเป็นหว่ งบอกรักในออนไลน์ พูดออ่ นหวานรกั เรามากเทา่ ใด วนั ถดั ไปกลบั มาทารา้ ยกนั เลิกหลอกลวงหากเธอไมไ่ ดร้ ัก ขอยอมหกั หา้ มใจของฉันน้ัน ดีกวา่ เธอย่ายีเราสกั วนั บอกรกั กนั แตก่ ลบั หลอกลวงเอย

โคลงสี่สภุ าพ ฟ้ าประทาน โครงการของพอ่ สรา้ ง ทรงคิด ทรงหว่ งใยเหมือนจิต ทว่ั หลา้ ทรงประทบั ชะชิด เสมอราษฎร์ ทรงดง่ั แสงเจิดจา้ ดง่ั ฟ้าประทาน

โคลงกระทู้ คิดถึงตึกครู คิด ทุกวนั ค่าเชา้ เรียกหา ถึง ไมอ่ ยากจากลา สกั นอ้ ย ตึก ครูท่ีจากมา นึกคิดถึงเอย ครู ท่ีสอนปลอบไว้ เด่ียวไดก้ ลบั เรียน

ร่ายโบราณ ไก่กบั ดวงอาทิตย์ ณ หมูบ่ า้ นแหง่ หน่ึง ซ่ึงไกข่ นั ดงั มาก จากรุ่งเชา้ กงั วาน แลว้ ดนั พาลคิดวา่ ตะวนั น่าจะลอย ข้ึนฟ้าคอยแตเ่ พียง เสียงขนั ของตวั มนั ตกดึกดนั รูส้ ึก ลึก ๆ วา่ เจ็บคอ น่ังรอแลว้ คิดวา่ จะฝ่าฟนั อยา่ งไร จึงไปบอกดารา หาวา่ เจ็บเชน่ น้ี แลว้ ช้ีไปท่ีคอ พอวนั รุ่งเชา้ ใคร ผูใ้ ดจะมาขนั กนั สงสารอาทิตย์ ดวงดาวรีบตอบวา่ เจา้ ไกป่ ่าเอย๋ เจา้ ถึงเชา้ พรุ่งเอ็งอยา่ ไปเกรงวา่ ตะวนั มนั ลอยข้ึนเวหา มาดว้ ยตนมิได้ ขา้ เห็นไวแ้ ลว้ วา่ สมยั ปู่ยา่ ของเจา้ ค่าเชา้ ถูกผูค้ น ด้ินรนเชือดทากิน แตท่ ินกรข้ึนฟา้ ขา้ เห็นลอยเองได้ โดยไรเ้ สียงไกข่ นั มนั สอ่ งไดด้ ว้ ยตน ทง้ั ยามฝนยามเย็น สว่ นเอ็งอยา่ กงั วล อยา่ นึกตนสาคญั แลว้ ดนั คิดส่ิงใด ในเร่ืองใชธ่ ุระ ของตนซะทีเถอะ

สาลินีฉนั ท์ ๑๑ ความใฝ่ ฝัน จะดีไดม้ ิหวงั โชค เรียนครูภาษาไทย จะทาใหม้ ิเบ่ือหน่าย จะไดเ้ รียนมิใจวาย เรียนครูอยา่ คิดโกรธ มิงน้ั เรียนมิทนั เพ่ือน เรียนครูอยา่ งพากเพียร เรียนครูอยา่ ต่ืนสาย

กลอนเปล่า ความประทบั ใจ ท่ีมีวนั น้ีคือมีเธอ ชว่ งชีวิตหน่ึงท่ีผา่ นมา มีหลายคนท่ีผา่ นมาแลว้ แลว้ ก็ผา่ นไป แตล่ ะคนไดผ้ ูกเร่ืองราวมากมาย ทงั้ ความทรงจาและความประทบั ใจ เม่ือหวนกลบั ไปนึกถึงแลว้ บางครง้ั สามารถสรา้ งส่ิงดี ๆ เกิดข้ึนได้ บุคคลท่ีน่าประทบั ใจของฉันคือเธอ เธอท่ีไมใ่ ชค่ นท่ีผา่ นมาแลว้ ก็ผา่ นไป เธอคือคนท่ีอยูก่ บั ฉันตง้ั แตเ่ ด็ก ๆ จนถึงตอนน้ีก็ยงั ไมห่ า่ งหายไปไหน

ฉันรกั เคารพและนับถือเธอดง่ั แมแ่ ท้ ๆ เธอสอนและปลูกฝงั ฉันแตส่ ่ิงดี ๆ เธอสอนฉันใหร้ ูจ้ กั ใชเ้ หตุผล เธอสอนฉันใหเ้ ป็นคนใจเย็นไมว่ ูว่ าม เธอสอนฉันใหอ้ ดทนตอ่ ส่ิงยว่ั ยุตา่ ง ๆ เธอมกั จะชอบพูดใหฟ้ งั วา่ ......... “จงเอาลม้ เหลวมาเป็นบทเรียน” เม่ือทุกครงั้ ท่ีฉันทาอะไรผิดพลาดลงไป ซ่ึงคาพูดของเธอชว่ ยสรา้ งกาลงั ใจ ชว่ ยสรา้ งแรงฮึดใหฉ้ ันน้ันตอ่ สู้ บุคคลท่ีฉันกลา่ วมาคือป้าของฉันเอง

วรรณรปู ยามฟ้าหลงั ฝน

วรรณรูปช่ือ “ยามฟ้าหลงฝน” เกิดการจินตนาการจากการถา่ ยภาพ รุง้ ณ หมูบ่ า้ นเจาะไอรอ้ ง จงั หวดั นราธิวาส เขียนเป็นกาพยย์ านี ๑๑ สอง บท นากาพยท์ ่ีแตง่ แตล่ ะวรรคมาจดั เรียงเป็นรูปรุง้ กาพยท์ ่ีใชท้ าวรรณรูปน้ี พิมพถ์ อดรูปมีใจความวา่ ฟ้ารอ้ งหลง่ั น้าฝน ฟ้าบนั ดลรุง้ กินน้า ฟ้าสาดแสงชุมฉ่ า ฟา้ สวยงามดว้ ยแสงสี สุดลูกตาดสู วยดี สีแดงสม้ เขียวฟา้ รุง้ หลากสีมีใหช้ ม สดช่ืนข้ึนทนั ที

ประวตั ิผแู้ ต่ง • นางสาวสุนิสา ยามา • รหสั นักศึกษา ๖๒๐๖๕๑๐๑๓๓ • คณะศึกษาศาสตรแ์ ละศิลปศาสตร์ • สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลยั หาดใหญ่ • ภูมิลาเนา : จงั หวดั นราธิวาส • โทรศพั ท์ : ๐๙๒-๗๓๐-๔๕๗๖ • Facebook : สุนิสา ยามา • E-mail : [email protected] • คติประจาใจ : ทาในส่ิงท่ีตนรักและทาฝนั อยา่ งตง้ั ใจ