หนังสือนิทานอีสป

กระต่ายตืนตมู

ณ ปาอันแสนกวา้ งใหญ่ สตั วน์ านาชนดิ อาศัยอยู่ ดว้ ยกันอยา่ งสงบสขุ และมกี ระต่ายตัวหนงึ กําลัง นอนกลางวนั อยูใ่ ต้ต้นมะพรา้ วอยา่ งเพลิดเพลิน ทันใดนนั เองมเี สยี งดงั สนนั หวนั ไหวจนทําใหก้ ระต่าย ตัวนตี ืนขนึ มาดว้ ยความตกใจ

\"เมอื กีมนั เสยี งอะไรทําไมนา่ กลัวจงั ต้องเกิดแผน่ ดนิ ไหวหรอื ฟาถล่มแน่ ๆ ต้องรบี ไปบอกใหท้ กุ คนรตู้ ัว เดยี ว จะหนกี ันไมท่ ัน\" เมอื กระต่ายตัวอืน ๆ เหน็ วา่ กระต่ายตัวนวี งิ มา หนา้ ตาตืนจงึ ตะโกนถาม

\"เจา้ วงิ หนอี ะไรมา ทําไมถึงไดร้ บี รอ้ นขนาดนนั ? \" \"เมอื กีตอนทีขา้ นอนหลับอยูใ่ ต้ต้น มะพรา้ ว ขา้ ไดย้ นิ เสยี งฟาถล่มก็เลยรบี มาบอก ทกุ คน พวกเรารบี หนกี ันเถอะ !\" เจา้ กระต่าย ตืนตมู รบี อธบิ ายใหฝ้ ูงกระต่ายฟงดว้ ยเสยี ง

จากนันฝูงกระต่ายนับรอ้ ย ก็รบี วงิ ตามมนั ไปด้วยความตืนกลัวพรอ้ ม ใชว่ ยกันตะโกนตลอดทางวา่ \"ฟาถล่ม ! ฟาถล่ม ! รบี หนีเรว็ ทกุ คน’\"

เหล่าสตั วป์ านานาชนดิ ไดย้ นิ เชน่ นนั ก็พากันวงิ หนตี าม กระต่ายฝูงนไี ป จนพบราชสหี เ์ จา้ ปาเหน็ สตั วว์ งิ มาดงั นนั จงึ ถามวา่ \"พวกเจา้ วงิ หนอี ะไรมา ทําไมถึงไดร้ บี รอ้ นกันขนาดน\"ี \"ฟาถล่มนะ่ สทิ ่าน หากไมร่ บี หนพี วกเราจะตายกัน หมด\" ชา้ งเอ่ยขนึ มา

\"แล้วพวกเจา้ รไู้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ ฟาถล่ม ?\" ราชสหี ถ์ ามกลับดว้ ย ความสงสยั สตั วท์ กุ ตัวต่างหนั ไปมองฝูงกระต่าย เพราะอยากรเู้ รอื ง ราวเชน่ เดยี วกับราชสหี ์ \"กระต่ายตัวนเี ล่าวา่ ไดย้ นิ เสยี งฟาถล่ม\" กระต่ายตัวหนงึ พูดขนึ พรอ้ มชบี อก \"เจา้ ไดย้ นิ อยา่ งนนั จรงิ หรอื ไม\"่ ราชสหี เ์ อ่ยถาม \"ขา้ ไดย้ นิ จรงิ ๆ นะท่าน ขณะทีขา้ กําลังนอนพกั ผอ่ นอยูใ่ ต้ ต้นมะพรา้ ว อยู่ ๆ ก็เกิดเสยี งดงั สนนั หวนั ไหวขนึ จนขา้ ตกใจรบี วงิ มาบอกทกุ คนใหร้ บี หน\"ี

กระต่ายพูดอธบิ ายเหตกุ ารณท์ กุ อยา่ งดว้ ยความตืน เต้น \"ไหนเจา้ ลองพาขา้ ไปดหู น่อยสวิ า่ เจา้ ไดย้ นิ เสยี งนันมา จากตรงไหน\" ราชสหี ผ์ กู้ ล้าหาญเอ่ยขนึ ดว้ ยนาํ เสยี ง ทีเขม้ แขง็

เจา้ กระต่ายจงึ รบี พาราชสหี ไ์ ปดบู รเิ วณทีเกิดเสยี ง ฟาถล่ม \"ตรงใต้ต้นมะพรา้ วนนั ไงท่านทีขา้ ไดย้ นิ เสยี งฟาถล่ม\" กระต่ายเอ่ยดว้ ยนําเสยี งหวาดกลัว เมอื ไดย้ นิ เชน่ นนั ราชสหี ก์ ็เดนิ เขา้ ไปอยา่ ง กล้าหาญ แล้วจงึ ใชเ้ ท้าอันแขง็ แรงเขยา่ ต้นมนั พรา้ วจนลกู มะพรา้ วรว่ งลงมาเสยี งดงั

ใชเ่ สยี งแบบนหี รอื เปล่าทีเจา้ ไดย้ นิ \" ราชสหี เ์ อ่ยถามเจา้ กระต่าย \"ใชเ่ ลยท่าน เสยี งแบบนแี หละทีขา้ ไดย้ นิ \" กระต่าย ตอบพรอ้ มเกาหวั ตัวเองดว้ ยความเขนิ อาย \"เสยี งฟาถล่มทีเจา้ ไดย้ นิ เปนเสยี งของลกู มะพรา้ วที ตกกระทบพนื ยงั ไงล่ะ คราวหนา้ คราวหลังหากเกิด เหตกุ ารณอ์ ะไรขนึ เจา้ ควรหาสาเหตกุ ่อนวา่ เสยี งนนั มาจาก อะไร ไมค่ วรโวยวาย ตืนตมู จนทําใหค้ นอืนตืนตกใจตามไป ดว้ ย\" ราชสหี ส์ อนกระต่ายดว้ ยความเปนหว่ ง

นทิ านเรอื งนสี อนใหร้ วู้ า่ : เมอื ต้องประสบกับ เหตกุ ารณท์ ีไมค่ าดคิด ควรมสี ติตรวจสอบความจรงิ ใหด้ เี สยี ก่อน อยา่ ตืนตกใจจนทําใหเ้ รอื งเล็กกลายเปน เรอื งใหญ่