2พินอคคิโอธิดากานต์

ยงั มีชายชราผหู้ น่ึงช่ือวา่ เจพแพทโท เขาไม่มีลกู ชายและอยตู่ วั คนเดียว วนั หน่ึง เขากไ็ ดส้ ร้างหุ่นกระบอกท่ีทาจากไม้ ข้ึนมา 1 ตวั แลว้ กน็ ่าประหลาดที่เจา้ หุ่นกระบอกนนั่ เริ่มขยบั ตวั เอง “ช่ือของเธอคือ พินอคคิโอ นะ เธอจะตอ้ งเป็นลกู ชายท่ีดีของฉนั และจะตอ้ งไปโรงเรียนดว้ ยนะ จะสัญญากบั ฉนั ไดไ้ หม” “ครับ ผมสญั ญา ผมจะเป็นเดก็ ดีและจะไปโรงเรียน”

ในระหวา่ งทางไปโรงเรยี น พินอคคโิ อไดเ้ สียงใครบางคนตะโกนเรยี ก “การแสดงหนุ่ กระบอกท่สี นกุ ท่สี ดุ มาแลว้ จา้ ! รบี ๆหน่อยเรว็ ! ใกลจ้ ะเร่มิ แสดงแลว้ นะจ๊ะ” ขณะนนั้ พินอคคโิ อลมื คาสญั ญาท่ีใหไ้ วก้ บั เจพแพทโทแลว้ พินอคคโิ อแลกหนงั สอื ของตวั เองกบั ต๋วั 1 ใบ แลว้ กว็ ่ิงเขา้ ไปดกู ารแสดงหนุ่ กระบอก ระหว่างการแสดง เหลา่ หนุ่ กระบอกทงั้ หลายกเ็ รยี ก พินอคคโิ อ “พินอคคโิ อ มาน่ีเรว็ ! มากบั พวกเราสิ!”

พินอคคโิ อกระโดดนขนึ้ ไปบนเวที น่นั ทาใหเ้ จา้ ของโกรธขนึ้ มา “แกทาลายการแสดงฉนั พงั หมดเลย!” เจา้ ของท่ีกาลงั โกรธอยคู่ นนนั้ กเ็ อาตวั พินอคคิโอไปขงั ไวใ้ นกรง พินอคคโิ อรอ้ งไหอ้ ยใู่ นกรงนนั้ ช่วยดว้ ย! “ช่วยดว้ ย!”

ทนั ใดนนั้ นางฟา้ สีนา้ เงินก็ปรากฏตวั ตอ่ หนา้ พินอคคโิ อ “เกิดเร่อื งอะไรขนึ้ กบั เธอจะ๊ ” ทาไมถงึ ไมไ่ ปโรงเรยี นละ่ จะ้ พินอคคโิ อ” “ก็ผชู้ ายคนนนั้ บงั คบั ใหผ้ มเขา้ มาท่ีน่ีน่ีครบั ” จมกู ของ พินอคคโิ อก็งอกยาวขนึ้ ยาวขนึ้ “จมกู ของเธอทาใหฉ้ นั รูว้ า่ เธอโกหกอยนู่ ะจ๊ะ แตถ่ า้ เธอเป็นเดก็ ดี เม่ือไหร”่ เธอจะไดก้ ลายเป็นคนจรงิ ๆนะ จะสญั ญากบั ฉนั ไดไ้ หม “ครบั ผมสญั ญา!” จากนนั้ จมกู ของพินอคคโิ อกเ็ ลก็ ลงเหมือนเดิมอกี ครงั้ นางฟา้ สีนา้ เงินชว่ ยพินอคคโิ อเดนิ ทางกลบั บา้ น

ในระหว่างทางกลบั บา้ น เขาก็เจอหมาป่าตวั หนงึ่ และ แมวอกี หนงึ่ ตวั “ฉนั กาลงั จะไปเมืองของเลน่ นะ” “ทาไมไมไ่ ปกบั ฉนั ดว้ ยละ่ ” “ไมล่ ะ่ ฉนั ไมอ่ ยากไปหรอก ฉนั ตอ้ งกลบั บา้ นแลว้ พ่อรอ ฉนั อย”ู่ แต่เมื่อ พนิ อคคิ โอเห็นรถมา้ วเิ ศษ เขาก็เปลยี่ นใจ เขากระโดดขึน้ ไปบนรถมา้ คนั นนั้ ในที่สดุ พวกเขากม็ าถึงเมืองของเลน่ พินอคคิ โอรูส้ กึ ตื่นเตน้ มา แต่เขากไ็ มท่ นั สงั เกตวา่ ตวั เองมีบางอย่างเปลยี่ นไป เขากลายเป็นลาไปแลว้ มีหางและหใู บใหญ่ “โอ้ ไมน่ ะ! ช่วยฉนั ดว้ ย! ฉนั ไม่อยากเป็นลานะ!” จนทา้ ยที่สดุ พนิ อคคิโอก็หนีออกมาจากเมืองของเลน่ เขากาลงั ลอ่ งเรือเลก็ ๆลาหนึ่งเพื่อตามหาพ่อของเขา “พอ่ จ๋า! พ่ออย่ไู หน มีใครเหน็ พอ่ ฉนั บา้ งไหม” แต่ดว้ ยพายทุ ่ีหนกั มาก พินอคคโิ อก็จมนา้ ลกึ ลงไปในทะเล

ไม่นาน ก็มีปลาวาฬยกั ษต์ วั หน่ึงกลืนตวั ของเขาเขา้ ไป พินนอคคโิ อเดนิ เขา้ ไปในทอ้ งของปลาวาฬ เขากเ็ ห็นลาแสงหนงึ่ และเห็นชายชราคนหนึ่งกาลงั น่งั อยใู่ นเรอื “พ่อจ๋า!” “โอ้ ลกู พอ่ !” ทนั ใดนน้ั พินอคคโิ อก็นกึ วิธีออก ทงั้ สองสวมกอดกนั และกนั “เราจะออกไปจากท่ีนี่ยงั ไงกนั ” “มาจดุ ไฟกนั เถอะและทาใหม้ ีควนั เยอะๆเลย เด๋ยี วเจา้ ปลาวาฬจามเอา พวกเราออกมา” เม่อื เจา้ ปลาวาฬรูส้ กึ ถงึ กองไฟและควนั น่นั มนั ก็จามอและปล่อยทงั้ สอง คนออกมา “ฮ๊า-ชิว๊ วว!”

เจพแพทโทและพนิ อคคโิ อกเ็ ดนิ ทางกลบั ถึงบา้ นได้ พินอคคโิ อเสยี ใจกบั สงิ่ ที่เขาทาไปมากๆ เขารูส้ กึ เสยี ใจจรงิ ๆต่อพอ่ ของเขา แจพพาโท นางฟา้ สีนา้ เงนิ จงึ เสกให้ พินอคคโิ อ กลายเป็นคนจรงิ ๆและทงั้ สองกอ็ ย่ดู ว้ ยกนั อย่างมีความสขุ แต่ นนั้ มา