นิทานอีสป-เรื่อง-กระต่ายตื่นตูม

นิทานอีสป เร่ือง กระต่ายต่ืนตูม นทิ านเร่อื งน้สี อนใหร้ วู้ ่า เม่อื ตอ้ งประสบกบั เหตุการณ์ทไ่ี มค่ าดคดิ ควรมสี ตติ รวจสอบความจรงิ ใหด้ ี เสยี ก่อน อย่าต่นื ตกใจจนทาใหเ้ ร่อื งเลก็ กลายเป็นเรอ่ื งใหญ่ ณ ป่าอนั แสนกวา้ งใหญ่ สตั วน์ านาชนิดอาศยั อยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งสงบสขุ และมี กระต่ายตวั หน่งึ กาลงั นอนกลางวนั อยใู่ ตต้ น้ มะพรา้ วอย่างเพลดิ เพลนิ ทนั ใด นนั้ เองมเี สยี งดงั สนนั่ หวนั่ ไหวจนทาใหก้ ระต่ายตวั น้ตี น่ื ขน้ึ มาดว้ ยความตกใจ

คานา นบั พนั ปีมาแลว้ ทน่ี ิทานอสี ปยงั คงครองใจนกั อา่ น โดยเฉพาะเดก็ ๆ ทวั่ ทุกมุมโลกเพราะเป็นนิทานทม่ี ที งั้ ความสนุกสนาน และใหค้ ตสิ อนใจแก่ ผอู้ ่านใน แต่ละเร่อื งซง่ึ ไม่เคยลา้ สมยั และนามาใชแ้ กไ้ ขปัญหาและใชเ้ ป็นหลกั ในการดาเนินชวี ติ ปลูกฝังทศั นคตแิ ละจรยิ ธรรมในแง่มุมต่างๆไดเ้ ป็นอย่างดี เชน่ เดยี วกบั นทิ านเรอ่ื งต่างๆทน่ี ามารวบรวมไวใ้ นเลม่ น้ีในรปู เล่มทก่ี ะทดั รดั และเน้อื หาทก่ี ระชบั แต่ยงั คงความสนุกสนานและมคี ตสิ อนใจทา้ ยเร่อื งตาม แบบฉบบั ของนทิ านอสี ปอย่างครบครนั

\"ใช่เสียงแบบนี้หรือเปล่าที่เจ้าได้ยิน\" ราชสหี เ์ อย่ ถามเจา้ กระต่าย \"เมอ่ื กมี้ นั เสียงอะไรทาไมน่ากลวั จงั ต้องเกิดแผ่นดินไหวหรอื ฟ้าถล่มแน่ ๆ ต้อง \"ใช่เลยท่าน เสียงแบบนี้แหละท่ีขา้ ได้ยิน\" กระต่ายตอบพรอ้ มเกาหวั ตวั เองดว้ ย รบี ไปบอกให้ทกุ คนร้ตู วั เด๋ียวจะหนีกนั ไม่ทนั \" เมอ่ื กระตา่ ยตวั อ่นื ๆ เหน็ วา่ กระตา่ ยตวั น้วี งิ่ มาหนา้ ตาตน่ื จงึ ตะโกนถาม ความเขนิ อา \"เจ้าวิ่งหนีอะไรมา ทาไมถงึ ไดร้ ีบร้อนขนาดนัน้ ? \" ”เสียงฟ้าถลม่ ท่ีเจา้ ได้ยินเป็นเสียงของลูกมะพรา้ วที่ตกกระทบพ้นื ยงั ไงล่ะ คราว \"เมื่อกี้ตอนท่ีขา้ นอนหลบั อยูใ่ ต้ต้นมะพรา้ ว ขา้ ได้ยินเสียงฟ้าถลม่ กเ็ ลยรีบมาบอกทกุ หน้าคราวหลงั หากเกิดเหตุการณ์อะไรขน้ึ เจ้าควรหาสาเหตุก่อนวา่ เสียงนัน้ มา คน พวกเรารบี หนีกนั เถอะ !\" เจา้ กระตา่ ยตน่ื ตมู รบี อธบิ ายใหฝ้ งู กระตา่ ยฟังดว้ ยเสยี งสนั่ เครอื จากอะไร ไมค่ วรโวยวาย ต่ืนตูมจนทาให้คนอื่นตื่นตกใจตามไปด้วย\" ราชสหี ์ สอนกระต่ายดว้ ยความเป็นหว่ ง \"ต่อไปขา้ จะไมต่ ่ืนตมู แบบนี้อีกแล้ว\" กระต่ายพดู พรอ้ มกม้ หน้าดว้ ยความรสู้ กึ ผดิ จากนนั้ ราชสหี จ์ งึ นาความจรงิ กลบั มาบอกเหลา่ สตั วท์ งั้ หลาย และแยกยา้ ยกนั กลบั ไปยงั ถนิ่ ทพ่ี กั เดมิ ของตวั เอง

จากนนั้ ฝงู กระตา่ ยนบั รอ้ ยกร็ บี วง่ิ ตามมนั ไปดว้ ยความตน่ื กลวั พรอ้ ม \"ไหนเจ้าลองพาข้าไปดหู น่อยสิว่าเจา้ ได้ยินเสียงนัน้ มาจากตรงไหน\" ราชสหี ผ์ กู้ ลา้ ชว่ ยกนั ตะโกนตลอดทางวา่ หาญเอย่ ขน้ึ ดว้ ยน้าเสยี งทเ่ี ขม้ แขง็ \"ฟ้าถล่ม ! ฟ้าถล่ม ! รบี หนีเรว็ ทุกคน’\" เจา้ กระตา่ ยจงึ รบี พาราชสหี ไ์ ปดบู รเิ วณทเ่ี กดิ เสยี งฟ้าถลม่ \"ตรงใต้ต้นมะพรา้ วนัน่ ไงท่านท่ีขา้ ไดย้ ินเสียงฟ้าถลม่ \" กระตา่ ยเอย่ ดว้ ยน้าเสยี ง หวาดกลวั เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นนั้ ราชสหี ก์ เ็ ดนิ เขา้ ไปอยา่ งกลา้ หาญ แลว้ จงึ ใชเ้ ทา้ อนั แขง็ แรงเขยา่ ตน้ มนั พรา้ วจนลูกมะพรา้ วร่วงลงมาเสยี งดงั

\"แล้วพวกเจ้ารไู้ ด้อย่างไรว่าฟ้าถลม่ ?\" ราชสหี ถ์ ามกลบั ดว้ ยความสงสยั เหลา่ สตั วป์ ่านานาชนิดไดย้ นิ เชน่ นนั้ กพ็ ากนั วงิ่ หนตี ามกระต่ายฝงู น้ไี ป จนพบ ทุกตวั ตา่ งเหนั ไปมองฝงู กระตา่ ย เพราะอยากรเู้ รอ่ื งราวเชน่ เดยี วกบั ราชสหี ์ ราชสหี เ์ จา้ ป่าเหน็ สตั วว์ งิ่ มาดงั นนั้ จงึ ถามว่า \"กระต่ายตวั นี้เล่าว่าได้ยินเสียงฟ้าถล่ม\" กระต่ายตวั หน่งึ พดู ขน้ึ พรอ้ ม ชบ้ี อก \"พวกเจ้าว่ิงหนีอะไรมา ทาไมถึงได้รีบรอ้ นกนั ขนาดนี้\" \"เจ้าได้ยินอย่างนัน้ จริงหรือไม่\" ราชสหี เ์ อ่ยถาม \"ข้าได้ยินจริง ๆ นะท่าน ขณะที่ข้ากาลงั นอนพกั ผ่อนอยใู่ ต้ต้นมะพรา้ ว \"ฟ้าถล่มน่ะสิท่าน หากไม่รีบหนีพวกเราจะตายกนั หมด\" ชา้ งเอ่ย อยู่ ๆ กเ็ กิดเสียงดงั สนัน่ หวนั่ ไหวขึ้นจนข้าตกใจรีบวิ่งมาบอกทกุ คนให้ ขน้ึ มา รบี หนี\" กระตา่ ยพดู อธบิ ายเหตกุ ารณ์ทกุ อย่างดว้ ยความตน่ื เตน้