ไทย บุค จริง

รสวรรณคดีไทย

เสาวรจนี ชมความงาม เหลอื บเห็นกวางขาดาขลบั งามสรรสะพรง่ั ดงั เลขา งามเขาเป็ นกงิ่ กาญจนา งามนิลรตั นร์ จู ี รปู สะอาดคราวนาง คอกง่ เป็ นวงราววาด สาอางศร ี งามดงั นารชี าเลอื งอาย ตดั ตรงทุ่มพลนั ผนั ผาย เหลยี วหนา้ มาดภู มู ี ยามวงิ่ ลวิ่ ลา้ ดงั ลมสง่

นารีย์ปราโมทย์ บทเก้ียวพาราสี บทท่ีแสดง ความรักใคร่ นอ้ งเอยนอ้ งรัก นวลละลองผอ่ งพกั ตร์เพยี งแขไข งามองคท์ รงลกั ษณ์วไิ ล พิศไหนสารพนั เป็นขวญั ตา พห่ี วงั จากไมตรีจิต รักร่วมสนิทเสน่หา ควรฤๅดวงใจไม่เมตตา แต่จะตอบวาจากไ็ ม่มี ช่างผนิ ผนั หนั หลงั ไม่แลดู โฉมตรูขดั ใจสิ่งไรพี่ เชิญชะมา้ ยชายตามาทางน้ี จะสะบดั เบือนหนีพีย่ าไย

พโิ รธวาทัง ความโกธร/ความขนุ่ เคือง เมื่อรักกนั ไม่ไดก้ ไ็ ม่รัก ไม่เห็นจกั เกรงการสถานไหน ไม่รักเราเราจกั ไม่รักใคร เอะ๊ น้าตาเราไหลทาไมฤา จะเจบ็ จาไปถึงปรโลก ฤๅรอยโศกรู้ร้างจางหาย จะเกิดก่ีฟ้ามาตรมตาย อยา่ หมายวา่ จะใหห้ วั ใจหวั ใจ

สัลปังคพไิ สย ความเศร้าโศกา ลำดวนเอยจะดว่ นไปก่อนแลว้ ทั งเกดแกว้ พิกลุ ย่ีสนุ่ สี จะโรยรำ้ งหำ่ งกล่ินมำลี จำปีเอย๋ ก่ีปีจะมำพพ เคยหมอบใกลไ้ ดก้ ล่ินสคุ นธต์ ละอองอบรสร่นื ช่ืนนำสำ สิ นแผน่ ดินสิ นรสสคุ วำสนำเรำกส็ ิ นเหมือนกลิ่นสคุ นธ

วรรณคดีสนั สกฤต

หาสยรส หาสยรส (รสแห่งความขบขนั )เป็นการพรรณนาที่ทาใหเ้ กิดความร่าเริง สดช่ืน เสนาะ ขบขนั อาจทาใหผ้ อู้ ่าน ผดู้ ูยมิ้ กบั หนงั สือ ยมิ้ กบั ภาพที่เห็น ถึงกบั ลืม ทุกขด์ บั กลุม้ ไปชว่ั ขณะ บำ้ งบำ่ วเขำ้ คนละบำ่ พำนำยว่งิ ประเจียดเครอ่ื งเปลอื้ งทิง้ ไวเ้ กล่อื นกลน่ บำ้ งหนำมเก่ียวหวั หไู ม่รูต้ น ซุกซนดน้ ไปแตล่ ำพงั บำ้ งเททิง้ ไถข้ ำ้ วเขนงปืน รอื้ ต่นื เสียงเพ่ือนกนั ขำ้ ง หลงั ท่ีถกู ปืนป่วยขำละลำ้ ละลงั อตุ ส่ำหค์ ลำนเซซงั ซกุ ไปฯ

กรุณารส กรุณำรส (รสแห่งควำมเมตตำกรุณำท่ีเกิดภำยหลงั ควำมเศรำ้ โศก) เป็นบท พรรณนำท่ีทำใหผ้ อู้ ำ่ นหดห่เู ห่ียวแหง้ เกิดควำมเห็นใจถงึ กบั นำ้ ตำไหล พลอย เป็นทกุ ข์ เอำใจช่วยตวั ละคร เช่น เหน็ ใจนำงสีดำ เหน็ ใจจรกำ และเห็นใจนำง วนั ทอง แตก่ ำรศกึ ครงั้ นีไ้ มค่ วรเป็น เกิดเขญ็ เพรำะลกู อปั ลกั ษณ์ จะมีคผู่ ชู้ ำยกไ็ มร่ กั จงึ หกั ใหส้ ำสมใจ

หา สยรส หำสยรส (รสแห่งควำมขบขนั )เป็นกำรพรรณนำท่ีทำใหเ้ กิดควำมรำ่ เรงิ สดช่ืน เสนำะ ขบขนั อำจทำใหผ้ อู้ ำ่ น ผดู้ ยู ิม้ กบั หนงั สือ ยิม้ กบั ภำพท่ีเห็น ถึงกบั ลืมทกุ ขด์ บั กลมุ้ ไปช่วั ขณะ บำ้ งบำ่ วเขำ้ คนละบำ่ พำนำยว่งิ ประเจียดเครอ่ื งเปลอื้ งทงิ้ ไวเ้ กล่ือนกลน่ บำ้ งหนำมเก่ียวหวั หไู มร่ ูต้ น ซกุ ซนดน้ ไปแตล่ ำพงั บำ้ งเททิง้ ไถข้ ำ้ วเขนงปืน รอื้ ต่ืนเสยี งเพ่ือนกนั ขำ้ ง หลงั ท่ีถกู ปืนป่วยขำละลำ้ ละลงั อตุ สำ่ หค์ ลำนเซซงั ซกุ ไปฯ

กรุณารส กรุณำรส (รสแห่งควำมเมตตำกรุณำท่ีเกิดภำยหลงั ควำมเศรำ้ โศก) เป็น บทพรรณนำท่ีทำใหผ้ อู้ ำ่ นหดหเู่ ห่ียวแหง้ เกิดควำมเห็นใจถึงกบั นำ้ ตำ ไหล พลอยเป็นทกุ ข์ เอำใจชว่ ยตวั ละคร เชน่ เห็นใจนำงสดี ำ เหน็ ใจจรกำ และเหน็ ใจนำงวนั ทอง แต่การศึกคร้ังน้ีไม่ควรเป็น เกิดเขญ็ เพราะลูกอปั ลกั ษณ์ จะมีคู่ผชู้ ายกไ็ ม่รัก จึงหกั ใหส้ าสมใจ

รุทรรส รุทรรส (รสแหง่ ควำมโกรธเคือง) บทบรรยำยหรอื พรรณนำท่ีทำใหผ้ ดู้ ผู อู้ ่ำนขดั ใจฉนุ เฉียว ขดั เคืองบคุ คลบำงคนในเรอ่ื ง บำงทีถึงกบั ขวำ้ งหนงั สือทิง้ หรอื ฉีกตอนนนั้ ก็มี เชน่ โกรธขนุ ชำ้ ง โกรธชชู ก(บำลเี รยี กรสนีว้ ำ่ โกธะ) เม่ือนนั้ ทำ้ วกะหมงั กหุ นิงนเรนทรส์ รู ไดฟ้ ังทงั้ สองทตู ทลู ใหอ้ ำดรู เดือดใจด่งั ไฟฟำ้ จงึ บญั ชำตรสั ดว้ ยขดั เคือง ดดู เู๋ จำ้ เมืองดำหำ เรำออ่ นงอ้ ขอไปในสำรำ แตจ่ ะวำ่ รบั ไวก้ ็ไมม่ ี

วีรรส วีรรส (รสแห่งควำมกลำ้ หำญ) บทบรรยำยหรอื พรรณำท่ีทำใหผ้ อู้ ำ่ น ผดู้ ู ผฟู้ ัง พอใจผลงำนและหนำ้ ท่ี ไมด่ หู ม่ินงำน อยำกเป็นใหญ่ อยำกรำ่ รวย อยำกมี ช่ือเสียง เลียนแบบสมเดจ็ พระนเรศวร ชอบควำมมีขตั ตมิ ำนะของพระมหำอปุ รำชำ จำกเรอ่ื งลลิ ติ ตะเลงพ่ำย ...จะตงั้ หนำ้ อำสำชิงชยั มไิ ดย้ อ่ ทอ้ ถอยหลงั สตู้ ำยไมเ่ สยี ดำยชีวงั กวำ่ จะสนิ้ ชีวงั ของขำ้ นีฯ้

ภยานกรส ภยานกรส (รสแห่งความกลวั ต่ืนเตน้ ตกใจ) บทบรรยายหรือพรรณาท่ีทาใหผ้ อู้ ่าน ผฟู้ ัง ผดู้ ู มองเห็นทุกข์ เห็นโทษ เห็นภยั ในบาปกรรมทุจริต เกิดความสะดุง้ กลวั โรคภยั สตั วร์ ้าย ภูตผปี ี ศาจ บางคร้ังตอ้ งหยดุ อ่าน รู้สึกขนลุกซู่ อ่านเร่ือง ผตี ่างๆ เห็นระตูถอยเทา้ กา้ วผิด พระกรายกริชแทงอกตลอดหลงั ลม้ ลงด่าวดิ้นสิ้นกาลงั มอดมว้ ยชีวงั ปลดปลงฯ

พภี ตั สรส พีภตั สรส (รสแห่งความชงั ความรังเกียจ) บทบรรยายหรือพรรณนาท่ีทาใหผ้ อู้ ่านผดู้ ู ผฟู้ ังชงั น้าหนา้ ตวั ละครบา้ งตวั เพราะจิต(ของตวั ละคร) บา้ ง เพราะความโหดรา้ ยของตวั ละครบา้ งเช่น เกลียดนางผเี ส้ือสมุทร ในเรื่องพระอภยั มณีท่ีฆ่าพอ่ เงือก เป็นตน้ (บาลีเรียกรส น้ีวา่ ชิคุจฉะรส)

อพั ภูตรส อพั ภตู รส (รสแห่งควำมพิศวงประหลำดใจ) บทบรรยำยหรอื พรรณนำท่ีทำใหน้ กึ แปลกใจ เอะใจ อย่ำงหนกั ต่นื เตน้ นกึ ไม่ถึงวำ่ เป็นไปได้ เช่นนนั้ หรอื อศั จรรยค์ ำดไม่ถงึ ในควำมสำมำรถ ในควำม คมคำยของคำรม ในอบุ ำยหรอื ในศิลปวทิ ยำคณุ แปลกใจในสปุ ฎิบตั ิ (ควำมประพฤติท่ีดงี ำม) แหง่ ขนั ติ เมตตำ กตญั ญู อนั ยำกย่ิงท่ีคนธรรมดำจะทำได้ (รสนีบ้ ำลีเรยี ก วิมหะยะรส)

ศานตริ ส ศานติรส (รสแห่งความสงบ) อนั เป็นอุดมคติของเรื่อง เช่น ความสงบสุขในแดนสุขาวดี ใน เรื่อง วาสิฏฐี อนั เป็นผลมุ่งหมายทางโลก และทางธรรม เป็นผลใหผ้ อู้ ่าน ผดู้ ู ผฟู้ ัง เกิด ความสุขสงบ ในขณะไดเ้ ห็นไดฟ้ ัง ตอนน้นั ดว้ ย (บาลีเรียกรสน้ีวา่ สมะรส)

สมาชิก • 1.นาย ธราเทพ ประทีปทอง ม.6/9 เลขท่ี6 • 2.นาย ธิติพล ฉตั รนภารัตน์ ม.6/9 เลขท่ี14 • 3.นางสาว วาทินี พลูสมบตั ิ ม.6/9 เลขท่ี28 • 4.นางสาว ฐิมณฑา โพธสาขา ม.6/9 เลขที่29 • 5.นางสาว พชั ร์สุรีย์ บุญศรีสุวรรณ ม.6/9 เลขที่31 • 6.นางสาว สิริยากร อยโู่ พธ์ิ ม.6/9 เลขท่ี37

ขอบคุณค่ะ