อีบุ๊ค-นิทานอีสป

ภาพประกอบ https://www.youtube.co m/watch?v=vvVxm7BkiH o เร่อื งนีเ้ ป็นนิทานกรมิ มเ์ ร่อื ง ฮนั เซลกบั เกรเทลซ่งึ มีการ ดดั แปลงเนือ้ หาบางจดุ เพ่ือใหเ้ ขา้ ใจเนือ้ เรอ่ื งไดง้ า่ ยขนึ้ โดยเนือ้ เรอ่ื งจะเก่ียวกบั ครอบครวั ครอบครวั หน่งึ ซ่ึงยากจน มากจนตอ้ งเอาเดก็ ทง้ั สองไปทงิ้ ไวใ้ นป่าเพ่ือลดการใชจ้ า่ ยใน ครอบครวั เรามาดกู นั สวิ ่าเด็ก ทง้ั จะเอาตวั รอดกนั หรอื ไม่

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ใกล้ป่ าใหญ่ มคี นตดั ตน้ ไมผ้ ู้ยากจน อาศัยอย่กู ับภรรยาและลูก ทงั้ สองคน เดก็ ชายชอื่ ฮนั เซลและเดก็ หญงิ ช่อื เกรเทล เมอื่ ครั้นบา้ นเมอื งเกดิ ภาวะข้าวยาก หมากแพง แมแ้ ต่ขนมปังกไ็ ม่มปี ระทงั้ ชีวิต

คนตดั ไมค้ รา่ ครวญกบั ภรรยาวา่ “ พวกเราจะเป็นยงั ไงกนั เราจะหาอาหารใหล้ กู ผนู้ า่ สงสารยงั ไง ในเม่ือตวั เราเองยงั ไม่มีอะไรใหก้ ินเลย” ภรรยาจงึ บอกกบั คนตดั ไม้ ใหป้ ลอ่ ยลกู ท่ีนา่ สงสารของเขาไวใ้ นป่า

ในคืนนนั้ เดก็ นอนไมห่ ลบั เน่ืองจากความหิวทาให้ ไดย้ ินทกุ อย่างท่ีพ่อกบั แมเ่ ลยี้ งพดู คยุ กัน เกรเทล รอ้ งไห้ สว่ นฮนั เซลก็เขา้ มาปลอบเธอ หลงั จากท่ีพอ่ กบั แมเ่ ลยี้ งหลบั สนิทแลว้ ฮนั เซล จงึ ออกไปขา้ งนอกและเห็นดวงจนั ทรฉ์ ายแสง สวา่ ง เขาเหน็ กรวดแวววาวจงึ เก็บใหไ้ ดม้ าก ท่ีสดุ และมาบอกเกรเทลวา่ “ นอ้ งรกั หลบั ให้ เตม็ ท่ีเถอะ พระเจา้ จะไมล่ ะทงิ้ พวกเราหรอก”

เชา้ มืด แมเ่ ลยี้ งก็มาปลกุ ใหท้ ง้ั สองต่ืน แลว้ ใหผ้ ลไม้ กบั ทงั้ สอง พรอ้ มกบั บอกวา่ \" น่ีคืออาหารเย็น อย่า กินก่อนเพราะไมม่ ใี หอ้ ีกแลว้ \" เม่อื เขา้ ไปในป่า ฮนั เซลก็โยนกอ้ นกรวดลงบนถนนท่ีละเมด็ จนถึงกลาง ป่าพ่อก็ใหเ้ ด็ก ไปเก็บฝืนเพ่ือจดุ ไฟ พอจดุ ไฟเสรจ็ ก็ บอกกบั เด็ก ว่า \" พวกลกู นอนพกั ใหส้ บาย พ่อกบั แมจ่ ะไปตดั ไม้ พอเสรจ็ แลว้ จะรบี กลบั มา \"

ฮนั เซลกบั เกรเทลน่งั ขา้ งกองไฟ พอถึงตอนเย็นก็กินอาหารของพวกเขา ขณะนน้ั ยงั คงไดย้ นิ เสยี งขวานอยู่ พวกเขาจึงเช่ือวา่ พอ่ ตอ้ ง อย่ใู กล้ แต่จรงิ แลว้ เป็นเสยี งของก่ิงไมท้ ่ีผกู ไวก้ บั ตน้ ไมท้ ่ีถกู ลมพดั ไปมา แต่ดว้ ยความออ่ นเพลยี พวกเขาจงึ หลบั ไป เม่อื ทงั้ สองต่ืนขนึ้ มาฟา้ ก็มืดพอดี เกรเทลรอ้ งไห้ \" เเลว้ ตอนนีเ้ ราจะออกจากป่าไดย้ งั ไง \" ฮนั เซลปลอบเกรเทลพรอ้ มตอบไปวา่ \" แคร่ อจนก็ดวงจนั ทรข์ นึ้ เราจะหาทาง ออกเจอ \"

เม่อื พระจนั ทรเ์ ตม็ ดวง กอ้ นกรวดท่ีฮนั เซลโยนทงิ้ ไวต้ ลอดทางก็สอ่ งแสง ทา ใหฮ้ นั เซลพาเกรเทล กลบั บา้ นไดอ้ ยา่ งปลอดภยั พวกเขาเดนิ ทางมาไกลตลอด ทง้ั คืนจน มาถึงบา้ นในตอนเชา้ เคาะประตแู ม่ เลยี้ งเป็นคนเดินออกมาเปิดประตพู รอ้ ม เอ๋ยถามอย่างเป็นห่วงสว่ นพ่อปลืม้ ใจ เน่ืองจากเขาแทบใจสลายท่ีทิง้ เด็ก เอาไว้

ไมน่ านหลงั จากนน้ั ก็เกิดภาวะขา้ วยากหมาก แพงอีกครง้ั แมเ่ ลยี้ งคยุ กบั พอ่ อีกครง้ั พอ่ หนกั ใจ เขาจงึ เสนอทางออกท่ดี ีท่ีสดุ แต่แมเ่ ลีย้ งกบั ตาหนิและดดุ ่า บอกประมาณว่า ทาตามครง้ั แรก ยอ่ มมีครงั้ ท่ีสอง แนน่ อนวา่ เดก็ ไดย้ ินบทสนทนา ทงั้ หมด

เม่อื คดิ วา่ พ่อกบั แมเ่ ลยี้ งหลบั สนิท ฮนั เซลก็ลกุ ออกไปเก็บกรวด แต่แมก่ บั ลอ็ กประตู ทาใหฮ้ นั เซลออกไปเก็บไมไ่ ด้ วนั รุง่ ขนึ้ แมก่ ็มา ปลกุ เดก็ และใหข้ นมปังคนละชิน้ แตข่ นาดเลก็

ระหวา่ งเดนิ ทางฮนั เซลก็คอยโยนขนมปังอยตู่ ลอดทาง แมเ่ ดนิ นาเด็กเดินเขา้ ในป่าลกึ ซ่งึ พวกเขาไมเ่ คยเขา้ มา เด็ก ก็หาฝืน แลว้ จดุ ไฟอีกครง้ั แมบ่ อกว่า \" ใหพ้ กั แมจ่ ะไปตดั ตน้ ไมพ้ อตดั เสรจ็ จะรบี มารบั \" เม่อื ถงึ เวลาเกรเทลก็แบง่ ขนมปังใหฮ้ นั เซล เพราะ ฮนั เซลโยนขนมปังตามพืน้ หมดแลว้

เม่อื เวลาผ่านไป ไมม่ ีใครกลบั มารบั พวก เด็ก เลย จนกระทงั้ มืดฮนั เซลปลอบ นอ้ งสาวพรอ้ มรอใหด้ วงจนั ทรข์ นึ้ แต่พวก เขากลบั ไมพ่ บเศษขนมปัง เวลาผ่านไป 3​ วนั ทง้ั สองยงั ไมส่ ามารถออกจากป่าไดแ้ ละ หิวโหย

ย่งิ เดินก็ย่งิ ลกึ ขนึ้ เรอ่ื ย จนพวกเขาไดเ้ จอนกตวั หน่งึ และนกตวั นน้ั ก็ได้ พาพวกเขามาท่ีบา้ นหลงั หน่งึ ท่ีถกู สรา้ งจากขนมหวานต่าง

ทนั ใดนนั้ หญิงชราก็เปิดประตอู อกมา ทาใหฮ้ นั เซลและเกรเทล หวาดกลวั สดุ ขีดพรอ้ มทงิ้ ทกุ อยา่ งในมอื หญิงชราพดู วา่ \" โอ้ เด็ก ท่ีรกั ใครพาพวกเจา้ มาท่ีนีก้ นั มาอยกู่ บั ขา้ แลว้ จะไมม่ ีอะไรเกิดขนึ้ กบั พวกเจา้ \" หญิงชรานาอาหารมาใหเ้ ดก็ กิน พรอ้ มท่ี นอนพวกเขานอนลงแลว้ คิดวา่ ท่ีนีค้ ือสวรรค์ แตค่ วามจรงิ แลว้ หญิงชรานน้ั แกลง้ ทาเป็นใจดี แทจ้ รงิ แลว้ นางเป็นแมม่ ดผชู้ ่วั รา้ ย นางเฝา้ รอเดก็ โดยการสรา้ งบา้ นขนมปังขนึ้ เพ่ือลอ่ ลวงพวกเดก็ เม่อื เด็กสกั คนตกอยใู่ ตอ้ านาจแลว้ เธอจะฆา่ และกนิ เป็นอาหาร น่นั ถือเป็นวนั ฉลองสาหรบั นาง แมม่ ดมตี า สีเหลอื ง และมองไมค่ ่อยเหน็ แตด่ มกลน่ิ ไดเ้ ฉียบคมราวกบั สตั วป์ ่า สามารถรูส้ กึ ไดเ้ ม่อื มนษุ ยเ์ ขา้ ใกล้ พอฮนั เซลและเกรเทลเขา้ ใกลจ้ งึ รู้

รุง่ เชา้ ก่อนเด็ก จะต่นื นางไดต้ ่ืนนอนเรยี บรอ้ ย จงึ เหน็ เด็ก กาลงั นอนหลบั พรอ้ มพงึ พาวา่ \"มนั ตอ้ งอรอ่ ย เต็ม ปากเต็มคาแน่ \" นางจบั ตวั ฮนั เซลดว้ ยมือ แลว้ นาไปไว้ ในกรงและลอ็ คเอาไว้ จากนนั้ นางก็ไปเขย่าตวั เกรเทล ต่ืนไดแ้ ลว้ และบอกใหเ้ กรเทลไป ทาอาหารใหพ้ ่ีชายของเธอในกรงแมเ้ กรเทลจะรอ้ งไหข้ นาดไหนก็ ไมส่ ามารถขดั คาส่งั แมม่ ดรา้ ยได้ ตอนนีอ้ าหารชนั้ เลิศถกู ยกใหฮ้ นั เซล สว่ นเกรเทลไมไ่ ดอ้ ะไรเลยนอกจากขนมปังกอ้ นเลก็

ทกุ เชา้ แมม่ ดจะไปท่ีกรงเเละรอ้ งเรยี กฮนั เซลว่า \" ฮนั เซลยืนมือออกมาซิ ขา้ จะไดร้ ูว้ ่าเจา้ อว้ นรยึ งั \" ฮนั เซลยืนกระดกู ไก่ออกมา เพราะ เเมม่ ดชราตาพรา้ มวั จงึ นึกว่านีค้ ือนิว้ ของฮนั เซล นางประหลาดใจ ว่าทาไมฮนั เซลถึงผอมแหง้ ขนาดนี้

ผา่ นไป 4​ สปั ดาห์ ฮนั เซลยงั คงผอมอยู่ แมม่ ดอดทนรอไมไ่ หว นางจงึ รอ้ งเรยี กเกรเทลแลว้ พดู ขนึ้ ว่า \" ต่ืนตวั หน่อยแลว้ หานา้ มาใหข้ า้ ตอ่ ใหฮ้ นั เซลมนั จะอว้ นหรอื ผอม พรุง่ นีข้ า้ จะกินมนั \" เกรเทลนา้ ตาไหลอาบแกม้ เธอร่ารอ้ งกบั สวรรค์ แมม่ ดชราจงึ เอ๋ยขนึ้ วา่ \" เก็บเสียงของเจา้ ไวเ้ ถอะ มนั ไมไ่ ดช้ ว่ ยอะไรเจา้ หรอก \"

ในเชา้ ตรูห่ ญิงชราส่งั ใหเ้ กรเทลออกไปตกั นา้ แลว้ จดุ ไฟเตรยี มเตาอบแลว้ นวดแปง้ อยู่ นางผลกั เกรเทลไป ท่ีเตาอบ นางบอกให้ \" เกรเทลเขา้ ไปในเตาอบ เพ่ือใหด้ วู า่ รอ้ นไหม \" แตค่ วามจรงิ แลว้ นางคิดจะปลอ่ ยให้ เกรเทลถกู อบอย่ใู นนน้ั แตเ่ กรเทลรูท้ นั จงึ บอกวา่ \" ถา้ ไมร่ ูว้ า่ ตอ้ งทายงั ไงจะเขา้ ไปไดอ้ ย่างไร \"

\" ซื่อบ้ือ \" นางวา่ \" ประตูมนั ใหญ่พอน่า คอยดูละกนั ขนาดขา้ ยงั เขา้ ไปได้ \" วา่ แลว้ นางกค็ ลานเขา้ เตาอบ พอ เห็นอยา่ งน้นั เกรเทลจึงผลกั นางเขา้ ไป แลว้ ปิ ดประตู โลหะลงสลกั จากน้นั นางกร็ ้องโหยหวยอยา่ งน่า สยดสยอง ส่วนเกรเทลกว็ ิ่งไปขา้ งนอกแลว้ แม่มโดน เผาท้งั เป็นอยา่ งทรมาน

จากนนั้ เกรเทลก็ว่งิ ไปหาฮนั เซลท่ีกรงขงั เธอเปิดประตกู รงออก \" ฮนั เซลพวกเราปลอยภยั แลว้ แมม่ ดแก่นน้ั ตายแลว้ \" ฮนั เซลดีดตวั ขนึ้ ยืน พวกเขากอดกนั และกนั หลงั จากนน้ั พวกเขาเดนิ เขา้ ไปในบา้ นแมม่ ด แลว้ พบว่าทกุ มมุ หอ้ งจะมหี ีบสมบตั ทิ ่ีเตม็ ไปดว้ ยไขม่ ขุ และเพชรพลอย ทงั้ สองเอา สมบตั เิ หลา่ นน้ั ใสก่ ระเป๋ าเทา่ ท่ีทาไดแ้ ลว้ ออกไปจากบา้ นแมม่ ด

พวกเขาเดินไปได้ สองช่วั โมง ก็พบกบั แหลง่ นา้ ขนาดใหญ่ \" เราขา้ มไปไมไ่ ดแ้ น่ \" ฮนั เซลพดู \" ขา้ ไมเ่ หน็ ทาง ไมม่ ี สะพานเลยและไมม่ เี รอื ขา้ มฝ่ังเลย \" เกรเทลตอบ \" แตม่ เี ป็ดขาววา่ ยนา้ อยตู่ รงนนั้ ขา้ จะขอมนั พาเราขา้ มไป \"

เป็ดวา่ ยมาหาพวกเขา ฮนั เซลน่งั หลงั มนั และบอกนอ้ งสาวใหม้ าน่งั ขา้ ง \" ไม่ \" เกรเทลตอบกลบั \" มนั จะหนกั เกินไปสาหรบั เจา้ เป็ดนอ้ ย นางจะพาขา้ มไปท่ีละคน \" เจา้ เป็ดนอ้ ยแสนดีทาเช่นนน้ั พอขา้ มมาได้ อย่างปลอดภยั แลว้ เดนิ ไปสกั พกั ป่าก็ดคู นุ้ หคู นุ้ ตามากขนึ้ เรอ่ื ย พวก เขาเหน็ บา้ นพ่อมาแตไ่ กล

พวกเด็ก เรม่ิ เหน็ พ่อ จงึ กระโดดไปกอดเขา ชายผไู้ มม่ ีความสขุ ตงั้ เเต่ทิง้ เดก็ ไวใ้ นป่า สว่ นแมเ่ ลยี้ งก็ตายไปแลว้ เกรเทล และฮนั เซลกโ็ ยนไข่มกุ และเพชรท่ีเก็บมาเตม็ พืน้ ความกงั วลทง้ั หมดก็หมดลง และพวกเขาทง้ั สามก็อยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งมี ความสขุ

จดั ทาโดย ด.ญ.ฉนั ทณฏั ฐ วชิ พนั ธุ์ เลขท่ี 6 ด.ญ.ญนันทนยิ า หวยหงษท อง เลขท่ี 8 ด.ญ.วรญั ญา พวงนลิ นอ้ ย เลขท่ี 24

เอกสารอา้ งองิ ฮนั เซล กบั เกรเทล แตง่ โดย สองพ่ีนอ้ งกรมิ ม์ แปลไทยโดย kfuangsung สืบคน้ เม่ือ 21 สงิ หาคม พ.ศ.2562 จากเวป็ https://writer.dek- d.com/kfuangsung/story/viewlongc.php?id=14856 38&chapter=6