นิทาน ฮันเซลและเกรเทล

นิทาน ฮนั เซลและเกรเทล (บ้านขนมปัง)

ที่ๆ ใกล้ ๆกบั ขอบหนา้ ผาที่ในป่ าแห่งหน่ึง มีครอบครัวของคนตดั ไมท้ ่ียากจนมาก อาศยั อยู่ ใน ทุก ๆวนั ผเู้ ป็นพอ่ จะออกไปตดั ไมท้ ่ีในป่ า และจะนาเอาไมเ้ หล่าน้นั ไปขายท่ีในเมือง ส่วนลูก ๆ ของเขาซ่ึงกม็ ีลูกชายคนโตชื่อฮนั เซลกบั ลูกสาวคนเลก็ ชื่อเกรเทล กจ็ ะคอยช่วยเหลือแม่ของตน ทางานอยทู่ ่ีบา้ นดว้ ยความขยนั ขนั แขง็ แต่แลว้ อยตู่ ่อมาไม่นาน ในวนั หน่ึงแม่ของพวกเขากม็ ีอนั ตอ้ งเจบ็ ป่ วยและไดต้ ายลงไป พ่อไดพ้ าภรรยาคนใหม่เขา้ มาที่บา้ น และไดบ้ อกวา่ ” ต่อแต่น้ีไปพวกเราจะไดอ้ ยกู่ บั แม่คนใหม่ โดยไม่ตอ้ งร้องไหอ้ ีกต่อไป..” ฮนั เซลกบั เกรเทล ตอ้ งทางานอยา่ งหนกั ตามคาสั่งของแม่คนใหม่ ของพวกเขา แต่ถึงกระน้นั แม่เล้ียงกไ็ ม่ค่อยที่จะใจดีกบั เดก็ ท้งั สอง ดว้ ยนางเป็นผหู้ ญิงท่ีใจร้าย ยง่ิ ไปกวา่ น้นั ยงั จะคอยดุด่าวา่ พวกเขาอยตู่ ลอดเวลาอีกดว้ ย

เมื่อเวลาท่ีพ่อออกไปทางานแลว้ แม่เล้ียงกจ็ ะออกคาส่ังใหส้ องพนี่ อ้ งทางาน ทุกอยา่ งในบา้ นกนั อยา่ งตวั เป็นเกลียว ส่วนตวั นางเองน้นั จะหนีเขา้ ไปหาท่ีหลบั นอน อยอู่ ยา่ งสุขสบายโดยไม่คิดที่ จะทาอะไรเลยท้งั สิ้น แต่เม่ือถึงเวลาท่ีพ่อไดก้ ลบั มาถึงที่ บา้ น นางกจ็ ะพูดโกหกบอกกบั พ่อวา่ ” เดก็ ท้งั สองคน…เอาแต่เล่นและไม่ยอมช่วย เหลือทางานอะไรเลยสักอยา่ งเดียว…” อยตู่ ่อมาในปี หน่ึง ซ่ึงปี น้นั เป็นปี ท่ีแหง้ แลง้ มากฝนกไ็ ม่ตก ขา้ วสาลีและ พชื ผกั ท่ีมีในทุ่งนากม็ ี อนั ตอ้ งเหี่ยวแหง้ ลงไปจนเกือบจะท้งั หมด อาหารเหลือนอ้ ยลง ดงั น้นั ที่บา้ นของคนตดั ไมท้ ่ีมีอยู่ ต้งั สี่คน กเ็ ช่นกนั ถา้ ไม่มีมาตรการและทาอะไรลงไปสักอยา่ ง ทุกคนจะตอ้ งหิวโหยและอาจ ตาย ลงไปได้ ” เธอคิดที่จะทาอยา่ งไร??เรากาลงั จะไม่มีอาหารอะไรเหลือ เพยี งพอใหส้ าหรับพวกเดก็ ๆแลว้ นะ ”

แม่เล้ียงจึงพดู วา่ ” ถา้ เป็นอยา่ งน้นั ในวนั พรุ่งน้ีแกกต็ อ้ งพาเดก็ ท้งั สองเขา้ ไป ที่ในป่ าลึก แลว้ ปล่อยพวกเขาไวท้ ่ีนนั่ เท่าน้นั เองเป็นทางเลือกท่ีจะช่วยเหลือเราท้งั สอง ไวไ้ ดโ้ ดยไม่ตอ้ งอดตาย ตามไปเสียดว้ ย ” พอ่ ตกใจมากและไดร้ ีบตอบปฏิเสธในทนั ที “ทาอยา่ งน้นั ไม่ไดห้ รอก เดก็ ๆ จะตอ้ งตายลงไปอยา่ งแน่นอน..ถา้ ขืนเราทาแบบน้นั ” ” ออ้ นี่แกวา่ ถา้ อาหารหมดลง แลว้ เราท้งั สองคนกจ็ ะตอ้ งมาอดตายตามลงไปดว้ ย อยา่ งน้นั มนั ดี หรือไง?” ในท่ีสุดพอ่ กจ็ าใจท่ีจะตอ้ งเห็นตามแม่เล้ียงไปดว้ ยอยา่ งที่กไ็ ดน้ ึกตาหนิใน ความคิด ของนาง และในตอนน้นั ฮนั เซลกบั เกรเทลกแ็ อบมาไดย้ นิ พอ่ กบั แม่เล้ียงพดู กนั ถึงตน ท้งั สองจากเงามืดที่ตรงประตู….

” พรุ่งน้ีเราท้งั สองคนจะตอ้ งโดนเอาไปปล่อยท่ีในป่ า แลว้ กจ็ ะไม่มีทางไดก้ ลบั มา ที่น่ีอีก แลว้ ….” เกรเทลเริ่มร้องไห้ ” อยา่ กลวั ไปเลย พ่มี ีแผนการณ์บางอยา่ ง” และหลงั จากน้นั ในทนั ที ที่ทุกคนหลบั ไปแลว้ ฮนั เซลกไ็ ดแ้ อบเดินยอ่ ง ออกไปสู่ลานหนา้ บา้ น บนพ้ืนขา้ งนอกน้นั เกลื่อน ไปดว้ ยกอ้ นกรวดเลก็ ๆ ฮนั เซลโกยกอ้ นกรวดเหล่าน้นั ไส่ไวจ้ นเตม็ กระเป๋ าของเขา

” เอก อ้ี เอก็ เอก ” เม่ือถึงเวลาเชา้ ตรู่ ผเู้ ป็นแม่เล้ียงกเ็ ขา้ มาปลุกเดก็ ท้งั สอง ” ต่ืนข้ึนมาเร็ว ๆ ได้ แลว้ ” นางเรียก ” พอ่ ของแกกาลงั จะเขา้ ไป ตดั ไมท้ ี่ในป่ า เราจะตามไปกบั เขาดว้ ย ” เกรเทลเริ่ม ร้องไหข้ ้ึนมาอีกอยา่ งร้อนรนใจ ฮนั เซลจึงไดร้ ีบแอบกระซิบปลอบใจนอ้ งวา่ ” ไม่ตอ้ งกลวั …ถา้ เราอธิฐาน..พระเจา้ จะ ตอ้ งปกป้องช่วยเราอยา่ งแน่นอน ” ฮนั เซลและเกรเทล เดินตามพ่อกบั แม่เล้ียงเขา้ มาท่ีในป่ า และในระหวา่ งทาง ฮนั เซลทาท่าเหมือน มองไปท่ีดา้ นหลงั อยา่ งซ้า ๆหลายคร้ังหลายครา ” น่ี ฮนั เซลทาไมเจา้ จะตอ้ งทาท่าหนั ไปมองท่ี ดา้ นหลงั ซ้าแลว้ ซ้าเล่า อยา่ งน้นั ดว้ ยล่ะ ?” ฮนั เซลไดต้ อบวา่ ” กม็ นั เหมือนมีเศษเงินตกอยนู่ ี่ ” พ่อ ไดพ้ ูดวา่ ” นนั่ มนั ไม่ใช่เศษเงินตกอยหู่ รอก มนั เป็นแค่เพียงเศษกอ้ นหินที่กระทบกบั แสงแดด แลว้ ทาใหเ้ กิดเป็นแสงข้ึนมาเท่าน้นั เอง”

ฮนั เซลไม่ไดม้ องเห็นเศษเงินอยา่ งท่ีเขาพูดหรอก เขาเพียง แต่ต้งั ใจหนั ไปแอบโยนเศษกอ้ นหิน ทิ้งเอาไว้ หมายทาเป็นเครื่องหมาย ทางขากลบั บา้ นเท่าน้นั เองต่างหาก….และในไม่นานเม่ือ ท้งั หมดพากนั มาถึงที่ ขา้ งในป่ า ลึกแลว้ คนตดั ไมก้ บั แม่เล้ียงกก็ ่อกองไฟข้ึนมากองหน่ึง และได้ พดู โกหกบอก พวกเขาวา่ จะเขา้ ไปตดั ไมท้ ่ีอ่ืน โดยใหเ้ ขาท้งั สองนง่ั รอและไดพ้ ากนั หนี กลบั ไป…

ฮนั เซลกบั เกรเทลกินขนมปังท่ีไดม้ า ในไม่ชา้ เดก็ ท้งั สองจึงเริ่มง่วง และในที่สุด กเ็ คลิม้ หลบั ไป ตรงขา้ งกองไฟจนถึงเวลากลางคืน เขาท้งั สองดว้ ยความหนาวจึงรู้สึกตวั และต่ืนข้ึนมา ” พ่ี นี่เรา ท้งั สองจะตอ้ งมาตายอยทู่ ี่ในกลางป่ าลึกอยา่ งเช่นน้ีหรือ??” ฮนั เซลจึงปลอบนอ้ งวา่ “ไม่ตอ้ งกลวั ..เชื่อพสี่ ินอ้ งรัก.. ” ” เม่ือพระจนั ทร์ข้ึนเตม็ ดวงแลว้ เรากจ็ ะสามารถหาทางกลบั บา้ นได้ ” เศษกอ้ นหินที่ฮนั เซลได้ แอบโยนทิ้งทาทางขากลบั เอาไวเ้ มื่อตอนกลางวนั น้นั เมื่อตอ้ งแสงของพระจนั ทร์กท็ าใหเ้ กิด เป็นแสงเรือง ๆสะทอ้ น ใหเ้ ห็นเป็นทาง สองพี่นอ้ งจูงมือกนั ออกเดิน เมื่อทอ้ งฟ้าเร่ิมสวา่ ง เดก็ ท้งั สองกม็ าถึงกระท่อม ผเู้ ป็นแม่เล้ียงค่อนขา้ งจะขดั เคืองใจ เม่ือเห็นเดก็ ท้งั สองกลบั มาเป็นอยา่ ง มาก ” เดก็ สองคนหาทางกลบั มาไดอ้ ยา่ งไร?…วนั น้นั ท้งั สองทาอะไร ท่ีเป็นที่น่าสงสัยอะไรหรือ เปล่า?? ” พ่อจึงพดู วา่ ” ถา้ จะมีกเ็ พียงแต่ฮนั เซลจะเดินและหนั หลงั ไปดูเศษกอ้ นหินหลายคร้ัง

เท่าน้นั เอง ” แม่เล้ียงเม่ือไดฟ้ ังดงั น้นั ” นนั่ แหละ ! ฉนั รู้แลว้ ..กอ้ นหินพวกน้นั แหละเป็น เคร่ืองหมายแสดงทางขากลบั มาบา้ นได”้ แม่เล้ียงไดส้ ัง่ ใหพ้ ่อเอาฆอ้ น และตะปูไปตอกติดปิ ดหอ้ งของเดก็ ท้งั สองเอาไว้ เพอื่ ไม่ใหฮ้ นั เซล มีโอกาสไดอ้ อกไปหาเกบ็ เศษกอ้ นหินมาเตรียมเอาไว้ ไดอ้ ีกอยา่ งคร้ังแรก…” พรุ่งน้ีจะตอ้ งทาได้ สาเร็จอยา่ งแน่นอน ” และส่ิงน้ีเกรเทลกแ็ อบไดย้ นิ ท่ีนางพูด ” คราวต่อไปเราคงจะไม่มีทาง กลบั มา ที่น่ีไดอ้ ีกอยา่ งแน่นอน ” ” ไม่ตอ้ งกลวั สิ…พระเจา้ จะตอ้ งช่วยเหลือเรา” ฮนั เซลกล่าว

ในวนั รุ่งข้ึนแม่เล้ียงหกั ขนมปังแบ่งออกเป็นสองชิ้นแลว้ ยน่ื ใหเ้ ดก็ ท้งั สองคนละชิ้น ก่อนท่ีจะพา พวกเขาเขา้ มาท่ีในป่ าลึก ฮนั เซลรับขนมปังมาและบี่ใหแ้ ตกเป็น ชิ้นเลก็ ชิ้นนอ้ ย จากน้นั เขาก็ แอบทิง้ เศษขนมปังไวต้ ามทาง “ฮนั เซลทาไม เจา้ ถึงไดห้ นั ไปมองท่ีดา้ นหลงั ” ฮนั เซล ไดต้ อบ วา่ “กม็ นั มีนกตามพวกเรามาน่ี”

เหล่านกกาพากนั จิกกินเศษขนมปังท่ีฮนั เซลแอบหยอ่ นทิง้ ทาทางไว้ จนหมดสิ้นไม่มีหลงเหลือ.. เขาท้งั สองไดส้ ิ้นแลว้ ซ่ึงเส้นทางขากลบั … แม่เล้ียงกบั พอ่ ไดห้ นีกลบั ไปอีกตามเคยเม่ือพาพวกเขามาถึงท่ีขา้ งในป่ าลึก ฮนั เซลกบั เกรเทลออกเดินไปเร่ือย ๆ ขา้ งในป่ าอยา่ งไร้จุดหมายปลายทาง.. ในท่ีสุดพวกเขากม็ ี อนั ตอ้ งหลงทางเสียแลว้ สิ… ขณะที่สองพน่ี อ้ งกาลงั เหน็ดเหนื่อย และใกลจ้ ะสิ้นหวงั ในเวลาน้นั ไดม้ ีกล่ินท่ีหอมหวานลอยมา ท้งั สองพบ บา้ นหลงั หน่ึง ซ่ึงพวกเขาไม่เคยพบเห็นบา้ นเหมือนอยา่ งน้ีมาก่อนเลย ผนงั ของบา้ น ทาดว้ ยขนมเคก้ หนา้ ต่างทาดว้ ยลูกกวาดเป็นบา้ นที่น่าอร่อย เหลือเกิน พวกเขาเดินยอ่ งเขา้ ไปที่ ใกล้ ๆ แลว้ หกั กินส่วนที่เป็นหลงั คา ในทนั ทีน้นั ฉบั พลนั กไ็ ดม้ ีเสียงหน่ึงดงั ออกมาวา่ ” น่ี..ใคร มาแอบกินบา้ นของขา้ ?”

เจา้ ของเสียงเป็นยายแม่มดแก่ที่ตาบอดมองไม่เห็น ออกมาปรากฏตวั และตรงเขา้ มาจบั เดก็ ท้งั สองไวท้ นั ที ” เหอ ๆๆเดก็ ๆ ที่น่าอร่อยนน่ั เอง โทษฐานท่ี พวกเจา้ มาแอบโขมยกินบา้ นของขา้ จะตอ้ งโดนขา้ กิน เขา้ ใจไหม?? ” ยายแม่มดไดจ้ บั ฮนั เซลขงั ไวใ้ นกรง และสัง่ เกรเทลวา่ ” ส่วนแกไปจดั การ เตรียม อาหารมาใหพ้ ข่ี องแกกินเขา้ ไปมากๆ ”

ดว้ ยนางแม่มดเห็นวา่ ฮนั เซลน้นั มีร่างกายท่ีผา่ ยผอมมากนางจึงคิดที่จะ ทาใหเ้ ขาอว้ นข้ึนมา เสียก่อนแลว้ ค่อยกินทีหลงั นน่ั เอง ในวนั หน่ึงนางไดส้ ่งั ฮนั เซลวา่ ” ไหนยน่ื นิ้วของจา้ ออกมา หน่อย ฉนั จะจบั ดูวา่ เจา้ อว้ นข้ึนหรือยงั ?” ฮนั เซลยน่ื กระดูกชิ้นหน่ึงซ่ึง เขาไดแ้ อบซ่อนเอาไว้ ออกมาใหน้ างจบั ” ทาไมเจา้ ถึงไดผ้ อมมีแตก่ ระดูก..อยา่ งน้ีเล่า?? เร็ว！..เอาอาหารมาใหพ้ ี่ ของแกกินเขา้ ไปอีก เยอะๆ ” ฮนั เซลจาตอ้ งกินอาหารมากข้ึนไปมากกวา่ เก่าหลายเท่า เลยทีเดียว และในทุก ๆ วนั กจ็ ะ เป็นอยา่ งน้ีเรื่อยมา.. และไม่วา่ นางจะมาตรวจสอบกี่คร้ัง ๆ ฮนั เซลกย็ งั จะยน่ื กระดูกใหน้ างจบั อยู่ อยา่ งเดิม ” ทาไมแกถึงไม่ยอมอว้ นล่ะ?”

” ขา้ หิวจนไม่สามารถท่ีจะทนไดอ้ ีกต่อไป..” ในที่สุด นางกห็ มดความอดทน ” ฉนั จะไม่รอนาน กวา่ น้ีอีกแลว้ เกรเทลแกไปจดั การเตรียมกระทะแลว้ ตม้ น้าใหเ้ ดือด” เกรเทลต้งั กระทะใบใหญ่ และเริ่มตม้ น้าตามคาส่งั ของนาง แต่ดว้ ยนางแม่มด น้นั เกิดความหิวกระหายจนทนไม่ไหวเสีย แลว้ นางจึงเปลี่ยนความคิดวา่ จะกินเกรเทลเสียก่อนแกห้ ิว ” เกรเทลแกไปเปิ ดฝาเตาอบใหข้ า้ ทีสิ คิดวา่ เวลาน้ีมนั คงจะร้อนพอแลว้ ”นางแม่มดส่งั ” ยน่ื ศรีษะของเจา้ เขา้ ไปดู แลว้ บอกขา้ หน่อย ” เกรเทลจึง ยนื่ ศรีษะเขา้ ไป และแมว้ า่ มนั จะเริ่มร้อนข้ึนมามากแลว้ ” มนั ยงั ไม่ร้อนเลย ” เธอบอก โกหก ” เจา้ กาลงั เล่นตลกกบั ขา้ น่ะสิ ” นางแม่มดวา่ ” ไม่เชื่อ ท่านกด็ ูเองสิ ” เกรเทลเถียง เม่ือนางแม่มดเปิ ดฝาเตาอบเกรเทลกร็ ีบ ผลกั นางโดยแรง หญิงชราจึงคะมาหวั ทิ่ม เขา้ ไปในเตาอบ เกรเทลรีบปิ ดฝาเตาอบ และใส่กลอนทนั ที ” วา๊ ย”

จากน้นั เกรเทลกว็ ง่ิ ไปท่ีกรงขงั และปล่อยฮนั เซลออกมา สองพนี่ อ้ งกอดกนั แน่น แลว้ ท้งั สองก็ สารวจไปทว่ั บา้ น และพบวา่ ตามลิน้ ชกั เตม็ ไปดว้ ยเหรียญทองคา สองพ่ีนอ้ ง จึงช่วยกนั โกยใส่ กระเป๋ าจนเตม็ แลว้ ตดั สินใจวา่ จะคน้ หาทางกลบั บา้ น ฮนั เซลกบั เกรเทลเดินฝ่ าไปในป่ าตลอดท้งั วนั กระทงั่ เม่ือตะวนั ลบั ฟ้า ท้งั สองกม็ องเห็นกระท่อมของตน สองพี่นอ้ งกอ็ อกวิ่งตรงไปยงั บา้ นนอ้ ย หลงั น้นั พอ่ ไดบ้ อกวา่ แม่เล้ียงใจร้ายเสียชีวติ ไปแลว้ ท้งั สามคนพ่อลูกต่าง กม็ ีความสุขมากท่ีไดพ้ บหนา้ กนั อีกคร้ัง จากน้นั พวกเขากค็ ิดที่จะไปเกบ็ เหรียญทองคา ซ่ึงมีจานวนมากเกินพอท่ีจะทาใหพ้ วกเขามีชีวติ อยอู่ ยา่ ง สะดวกสุขสบายไป ตลอดชีวติ