ฉัน

   

    ฉัน รศ.ดร.วไิ ล ตง้ั จติ สมคิด 

    คาํ นํา ช่วงโควิด19ระบาดเกือบ 2 ปีจนทําให้วิถีชีวิตต้องปรับเปล่ียนไป อย่างหลีกเล่ียงไม่ได้ ทั้งยังทําให้ต้องสูญเสียคนที่รัก เกิดความเครียด ความกังวล ความกลวั และความหวาดระแวง จนสภาพจิตใจหดหู่ เนื้อหา เร่ืองส้ันที่ร้อยเรียงขึ้นน้ีเพื่อให้อ่านแล้วเกิดความสนุกและค้นหาส่ิงท่ีจะ มาสร้างรอยย้ิมให้เกิดขึ้นแม้จะช่ัวขณะก็ตามเป็นการสร้างกําลังใจให้ เข้มแขง็ พรอ้ มท่ีจะเผชิญเหตุการณข์ ้างหน้าแมจ้ ะตอ้ งทําโดยลําพังก็ตาม รศ.ดร.วไิ ล ตั้งจิตสมคดิ

    สารบัญ หน้า เรื่อง 1 3 1. โควิด19 ซีซน่ั 3-4 6 2. วัคซนี AZเขม็ ที่1 7 3. เดยี วดาย 8 4. กบั ดักในใจ 10 5. โต๊ะกลมกับความสบายใจ 6. รอยย้ิมยามนี้

1    \"เรือ่ งที่1 โควิด19 ซซี ่ัน 3-4?\" จาก1 มา2 มา3และ 4 สําหรับครั้งที่4นั้นจะใช่หรือไม่ ผู้อ่านคง ต้องกลับไปทบทวนเหตุการณ์ช่วงท่ีเกิดแต่จะเห็นด้วยหรือไม่คงต้อง พิจารณาเอง ซ่ึงพอจะสรุปได้ว่า ครั้งที่1 ที่สนามมวย(กทม.)คร้ังท่ี2 ตลาดอาหารทะเล (สมุทรสาคร) คร้ังท่ี3 สถานบันเทิง(กทม.) และคร้ังท่ี 4 น้ันจะใช่หรือไม่คงต้องตอบกันเองก็ คือ แคมป์คนงานและชายขอบ ของประเทศ แถมสายพันธ์ุท่ีพบคือ เดลต้า(อินเดีย) ลักษณะพิเศษ คือ ติดได้รวดเร็ว จู่โจมทําลายปอดเร็วกว่าท่ีคิดราวกับพายุทอร์นาโดรวด เดียวหายนะถ้วนทั่วอย่างท่ีไม่คาดคิดผลคือตายมากข้ึนทั้งที่บ้าน กลาง ถนน ริมฟุตบาท บางคนฆ่าตัวตายเม่ือต้องรอโรงพยาบาล ที่มีเตียง รองรับ ทุกภาคส่วนกระทบหมด ตายเหมือนกันไม่ว่าระดับไหน รวยหรือ จนเท่าเทียมกัน ไม่ว่าเด็กอ่อน เด็กเล็ก วัยรุ่น วัยผู้ใหญ่ คนแก่ รวมถึง กลุ่มเปราะบางแม้แต่หมอ พยาบาล เจ้าหน้าที่ สรุปบุคลากรสาธารณสุข ทั้งในระบบและอาสาสมัครก็ไม่รอด ภาพเตาเผาที่เผาศพจนรับไม่ไหว แตกเลยก็มีให้เห็น เป็นภาพท่ีไม่เคยปรากฏมาก่อน ประเทศเรามาถึงจุด นีแ้ ลว้ หรือ เศรา้ จริงๆ ยามน้ีอาหาร ยารักษาโรคเพ่ือให้บรรเทาทุกอย่างเริ่มขาดแคลน แตส่ งิ่ ทย่ี งั เห็นคอื นา้ํ ใจคนในประเทศท่ยี งั รว่ มมือเข้ามาช่วยกนั คําถามทํา อย่างไรดี คําตอบแข็งแรงไว้ อุปกรณ์ป้องกันตัวต้องมี เช่น แมส เจล แอลกอฮอล์ และไม่ไปท่ีสุ่มเส่ียง คนเยอะๆ เศรษฐกิจคงไม่ต้องพูดถึง ร้านค้าทุกชนิดไม่ว่าจะเป็นห้างหรือรถเข็นกระทบหมด ตอนนี้ทุกคน เรียกร้องให้รัฐช่วยเหลือก็น่าเห็นใจรัฐเช่นกัน คงปวดหัวกับเหตุการณ์ สาหัสสากรรจ์เช่นนี้เหมือนกัน แล้วใครช่วยได้ในตอนน้ีคําตอบสั้นๆคือ “ตวั เอง” แล้วจะเอาท่ีไหนกินเพราะต้องทํางาน คําตอบสุดท้ายคือตัวเอง

2     อยากพูดเพ่ิมเติมเพียง 2 พยางค์ คือ วัคซีน แต่ก็ได้แต่สวดมนต์ขอ สวรรค์ เทพองคใ์ ดก็ได้โปรดประทานมาใหค้ นในชาตดิ ้วยเทอญ ตัวเองคง มีกําลังเพียงเท่าน้ีสุดเศร้าแต่ก็ต้องสวดมนต์ภาวนากันต่อไป ต่อไปและ ตอ่ ไป ฮือๆๆ

3     “เรอ่ื งท2่ี วัคซนี AZเข็มที่ 1” ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายลงมาราวกับผ้าม่านแบบสีขาวนวลๆ ปกคลุมหน้ากระจกรถเก๋งที่กําลังขับฝ่าสายฝนเพ่ือพาผู้โดยสารวัย เปราะบางท่ีตัดสินใจฉีดวัคซีน AZ (แอสตร้าเซนเนก้า) เข็มท่ี1 ที่คณะ พยาบาล โรงพยาบาลศิริราช ช่วงตามนัดหมาย คือ 9.00-10.00 โมง เสียงเงยี บมาตลอดระหว่างทาง ทั้งพ่อทูนหัวและลูกชายคนเล็กเร่ิมเข้าใจ ในความรู้สึกของผู้ท่ีอยู่ในภาวะวิตกกังวล ตื่นกลัวเพราะได้รับข้อมูล เก่ียวกับอาการแพ้วัคซีน ทําให้เร่ิมมีเสียงแผ่วเบาข้ึนของหนุ่มน้อยท่ีนัด หมายให้มารับเม่ือฉีดเสร็จ ท้ังนี้เน่ืองจากไม่มีท่ีจอดรถน่ันเองเมื่อถึงท่ี หมายเสียงรถจอดให้ผู้โดยสารลงตรงประตูทางเข้าได้อย่างพอดี ฝนก็ยัง ไม่มีทีท่าว่าจะเบาลง ท้ังสาวเปราะบางและผู้ดูแลต่างถือร่มคนละคันเดิน มุ่งหน้าเข้าคณะพยาบาล ภาพที่เห็นคนมารอแน่น ท้ังๆที่เวลาพ่ึงจะ 7 โมงเศษๆ ผู้เข้ารับการฉีดยาเร่ิมไม่สบายใจ เด็กหนุ่มเข้าใจในความรู้สึก ของผู้เป็นแม่จึงพามาหลบข้างเสาและให้แม่หันหน้าเข้าหาเสาเพ่ือจะได้ ไม่ต้องเห็นภาพที่ปรากฏจากนั้นเขาก็ให้ใบนัดพร้อมบัตรประชาชนไปย่ืน ให้เจ้าหน้าท่ีและฟังคําช้ีแจงขั้นตอนต่างๆ และแล้วก็มีเสียงเรียกชื่อผู้ท่ี จะเข้ารับการฉีดวัคซีน AZ จากเจ้าหน้าท่ีให้รับเอกสารเพื่อกรอกข้อมูล เช่น การแพ้ยาอะไร มีโรคอะไรที่แถมติดเนื้อติดตัวมาในขณะนี้ ฉีดวัคซีน อะไรมาก่อนหน้า ช่วง 7-14 วัน ออกไปปฏิบัติกิจนอกบ้านอะไรมาบ้าง เหล่าน้ีเป็นต้น ข้อมูล 1แผ่น มีทั้งด้านหน้าและด้านหลัง คุณพยาบาล เป็นคนสัมภาษณ์อย่างใจเย็นท้ังๆท่ีคนมาเยอะก็ตาม ตอนน้ันสาว เปราะบางรู้สึกเห็นใจคุณพยาบาลมาก เปรียบเธอเป็นทหารเอกของชาติ เลยทีเดียวเพราะต้องเจอหน้าด่านจํานวนมากแต่เขาควบคุมอารมณ์ได้ดี เหลือเกินเม่ือเสร็จจากตรงน้ีรอเรียกชื่ออีกคร้ัง เพ่ือเข้าด้านในระหว่างรอ

4    เด็กหนุ่มขออนุญาตให้คุณแม่น่ังต่อเพื่อรอเรียกชื่อได้ม้ัย คุณพยาบาลเขา เห็นใจเม่ือเขาเห็นสภาพผู้ที่เป็นแม่เขาอนุญาต แต่นั่งได้สักครู่เดียวเสียง เรียกช่ือดังข้ึน เจ้าหน้าที่หลายคนทํางานได้รวดเร็วคงมีการวางแผน รับมือแน่ๆ พยาบาลฝ่ายดูแลผู้ท่ีฉีดเสร็จจะจัดให้น่ังข้างนอกชาน แต่ พอดีฝนตกหนักและมีลมพัดทําให้ต้องย้ายที่พักรอ 30 นาที ย้ายเข้ามา ด้านในแต่เป็นคนละซีกกับท่ีฉีดยาระหว่างนั่งรอเวลาลูกชายเขาจับเวลา โดยใช้โทรศัพท์มือถือต้ังเวลา เพื่อไม่ให้เครียดระหว่างรอเขาชวนคุยเร่ือง อดีตเม่ือเขายังเด็กๆ อ้าวเข้าทางเลยผู้เล่าจะจําเรื่องอดีตได้แม่น คุยไป คุยมาหัวเราะทั้งแม่ท้ังลูกบางตอนก็มี เช่น ความซุกซนของเขาท่ีขี่ จักรยานแล้วซ่ิงแบบได้เลือดที่หัว ผลคือเย็บไป 2 เข็มกําลังเล่าเพลินๆ เขาบอกว่าอีก5นาที แล้วถามว่ามีอาการอะไรม้ัย เออรู้สึกตึงๆแขน บริเวณท่ีฉีดละซิเขาปลอบใจบอกว่าไม่เป็นไรเก่งจัง แหมยังชมอีกนะเมื่อ ครบ 30 นาทีคุณพยาบาลจะพูดข้ึนเสียงดังแข่งกับสายฝนว่าคนที่นั่งพัก ครบ 30 นาที แล้วให้ออกทางน้ีเพ่ือรับใบนัดครั้งที่2 ต่อไปคุณลูกรีบโทร หาคุณพ่อให้มารับท่ีนัดหมายได้ อ้อลืมเล่าระหว่างท่ีน่ังพักรอ 30 นาที อากาศเย็นดีนะลูกเขารู้ใจรีบหยิบผ้าคลุมไหล่มาให้ห่ม ตอนนั้นรู้สึกอุ่น ขึ้นมาทันทีเมื่อรับใบนัดแล้วลูกชายรีบถ่ายรูปเก็บไว้ด้วยกลัวแม่เผอเรอ วางไว้ตรงไหนจําไม่ได้อีกจะยุ่งใหญ่เดี๋ยวจะเหลือวัคซีนเพียง 50% อีก 50% จะเป็นเรื่องยิ่งตอนน้ีหาวัคซีนยากด้วยซิ เมื่อเดินออกมาจากคณะ พยาบาลต่างคนต่างถือร่มคนละคันเหมือนช่วงเช้าท่ีมาเพราะฝนยังคง พรมน้ํามนต์ให้อย่างชุ่มฉ่ําท่ัวถึงในกทม.เมื่อเดินออกมานอกประตูรถเก๋ง คันเดิมจอดเทียบท่าให้ข้ึนพอดีระหว่างทางกลับบ้านพ่อบ้านถามอาการ เป็นไงบ้างตอบด้วยความรู้สึกขณะนั้นว่าตึงแขนที่ฉีด เม่ือถึงบ้านผู้ฉีด วัคซีนรีบเปลี่ยนผลัดเส้ือผ้าจะไปอาบน้ํา ลูกก็เห็นว่าอากาศยังเย็นอยู่ เพราะข้างนอกฝนยังตก เลยขอให้เช็ดตัวไปก่อน คุณแม่เห็นด้วย

5     ส่วนคุณพ่ออุ่นโจ๊กมาให้ทานเม่ือทานอ่ิมเสร็จรู้ง่วงนอนและนอนหลับไป จนถงึ บ่าย 2 โมงคร่ึง รู้สกึ แขนตึงมากๆ อ้อก่อนไปเช็ดตัวแกะพลาสเตอร์ ท่พี ยาบาลปิดที่ฉีดวัคซีนออก ส่ิงท่ีเห็นคือเขียวช้ําท่ีแขนขนาดเท่าเหรียญ 5 สตางค์ ใจหายพอสมควร คุณแม่นอนจนถึง 18.00 น. ทานข้าวต้มกับ หมูหยอง นอนต่ออีกเวลา 19.00 น.ตื่นมาปัสสาวะเวลา 23.00 น.แล้ว หลับต่ออีกตื่นเช้าเวลา 6.30 น. ของวันใหม่ แขนยังตึงปวดรอบๆท่ีฉีด วัคซีน เช้านี้แปลกมากคือหิวจังจึงโทรถามหลานสาวท่ีเป็นคุณหมอเขา บอกว่าไม่เป็นอะไรทานทุกอย่างราวกับอดอาหารมาหลายวัน ทานขนม ปังกรอบทีเดียว 4 แผ่น ทานน้ําขิง โกโก้ ทานข้าว บะหมี่ อ่ืนๆ หิว ตลอดวันแต่ไม่ง่วงนอน วนั ท3ี่ ของการฉดี วคั ซีนชวนลูกออกไปซ้ืออาหาร ตุนเยอะพอสมควร เพราะกลัวหิวเหมือนเมื่อวานผลคือเข้าสู่ปรกติ ไม่หิว มากมาย แต่แขนเขียวช้ําเร่ิมดีข้ึนอาการตึงๆแขนก็ดีขึ้นด้วย สรุป แขน หายเขียวชํ้าราวๆ 2 สัปดาห์ อาการตึงๆก็หายเช่นกัน นี่แหละร่างกาย ของฉนั เอง ออิ ิ

6    “เร่ืองท3ี่ เดียวดาย” ตั้งแต่โควิด19 บุกจู่โจมราวกับพายุทอร์นาโดท่ีกวาดราบเรียบทุก อย่างที่อยใู่ กลๆ้ ตัวมนั ส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจ สังคม แม้แต่การเมืองก็ ไม่เว้น วิถีชีวิตในครอบครัวถูกปรับเปล่ียนไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน เหตุการณ์คร้ังนี้จะพบว่าการจากไปของคนในครอบครัวเกิดขึ้นอย่างตั้ง ตัวไม่ทัน ความโหดร้ายของมันรุนแรงเพ่ิมขึ้นทุกวัน จนผู้คนต้องปลีก วิเวกตัวเองออกจากสังคมโดยปริยาย ความสุขที่เคยมีแต่ก่อนก็คงไม่ต้อง พูดถึง ความใกล้ชิดในครอบครัวก็ห่างเหินกัน อาหารที่เคยทานร่วมกัน อย่างเอรด็ อร่อย มาบัดน้แี ยกกนั คนละมุมราวกบั นักมวยมุมแดงกับมุมน้ํา เงิน สภาพอารมณ์จิตใจก็ถูกปรับเปล่ียนไปมีแต่ความเครียดเข้ามาถาโถม ประกอบกับรายได้ที่จะมาจุนเจือครอบครัวก็เริ่มมีปัญหา ธุรกิจ ห้างร้าน ต่างๆก็สะดุดชะงักงัน ส่งผลกระทบหมดกับทุกภาคส่วนภาพต่างๆที่ไม่ เคยปรากฏมาในอดีตก็ได้เห็น เช่น การสวมชุดมนุษย์อวกาศเดินทางไป ตามท้องถนน ภาพเมรุบางวัดต้องเร่งซ่อมแซมเพ่ือให้ใช้ได้ทันการณ์ ทุกวันนี้ลืมตาข้ึนมาตอนเช้าก็รีบคว้าแมสเคร่ืองประดับประจํากาย แอลกอฮอล์ สเปรย์เตรยี มพร้อม เฮ้อ ! เศร้าใจ แต่ต้องอดทน ดูแลตัวเอง ให้ถึงท่ีสุดราวกับเจ้าเต่าท่ีภัยมาก็หดเข้ากระดอง แต่กระดองก็กระดอง เถอะเจอเจ้าเหยี่ยวเข้าก็ไม่รอดเหมือนกัน ฉันใดก็ฉันนั้นแม้จะฉีดวัคซีน มาแล้วก็ตาม คงต้องอยู่แบบโดดเด่ียวเดียวดาย (Home alone) อย่าง หลกี เลยี่ งไมไ่ ดย้ ามนี้ เพื่อนฝูงกเ็ จอกันทางไลน์ไปกอ่ นเน้อ

7    “เร่ืองท่ี4 กบั ดกั ในใจ” ต้ังแต่โควิด19 ระบาดประมาณ 1ปีเศษๆ ทําให้จิตใจฉันเลือนลอยไป ราวกับก้อนเมฆบนท้องฟ้าเคล่ีอนที่ไปตามกระแสลมที่จะพัดพาไป แต่ใจฉัน น้ันหาเป็นไปเช่นนั้นไม่ มันเหมือนมีก้อนหินมาถ่วงให้จิตใจดําดึงอย่าง ร ว ด เ ร็ ว สู่ เ ห ว ลึ ก นั บ วั น ก็ ล ง ลึ ก ไ ป จ น เ กื อ บ ถึ ง ก้ น เ ห ว ทุ ก ข ณ ะ จนบางคร้ังอยากร้องไห้และตะโกนออกมาดังๆ การอยู่ในบ้านลําพังเพื่อ รักษาระยะห่าง บางครั้งก็ห่างจนเหมือนมีภูเขาท้ังลูกมาก้ันจนไม่สามารถมี เวลาพูดคุยกันได้อย่างที่เคยมีมาตอนนี้ฉันรู้สึกเหงาๆมากๆจากคนท่ีทํางาน มาท้ังชีวิต แต่ตอนนี้ต้องมาน่ังอยู่ที่โต๊ะกลมเล็กๆในห้องครัวเพียงลําพัง ฉัน เข้าใจดีว่าวัยของฉันต้องอยู่บ้านเพ่ือปกป้องตัวเองจากเจ้าเช้ือมฤตยูท่ี ระบาดหนัก และมันก็ชอบเหยื่อคนวัยฉันด้วยซิก็เท่านั้นเองจิตใจก็ลอยร่อน ไปมาราวกับแมลงภู่ท่ีบินหาน้ําหวานจากดอกไม้ แข้งขาท่ีเคยพาออกไปยล โฉมเจ้าแมลง นกนานาชนิด ดอกไม้หลากหลายประเภทท่ีปลูกไว้ในสวน พุทธมณฑล มาบัดนี้ก็ปิดบริการและแล้วฉันก็มีเพ่ือนใหม่อีก 1 ตัว อิอิ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะแต่เป็นเก้าอ้ีรูปพระจันทร์ย้ิมฉันวางไว้ตรงข้ามเวลาตื่น นอน หรือทานข้าวก็เห็นรอยยิ้มที่สดใส ยังดีกว่าไม่มีใครมายิ้มกับเราเลย ใจ เย็นๆนะฉันยังไม่ถึงกับพูดคุยด้วยนะ เด๋ียวจะกังวลว่าเกิดอะไรขึ้นไม่เช่นน้ัน เดือดร้อนคนในบ้านต้องไปพบหมอด่วนยิ่งตอนน้ีหมอต้องใช้กําลังภายนอก และภายในต่อสู้กับโรคระบาด ฉันจะไม่ไปเพิ่มโรคให้หมอต้องกลุ้มใจอีก เพราะแบตเตอร่ีในตัวหมอก็ไม่รู้ว่าจะหมดลงเม่ือใด เท่าท่ีเห็นพยาบาลก็ ร่วงผล่อยไปบ้างแล้ว พูดถึงเศร้านะที่สุดฉันก็คิดได้นี่มันกับดักตัวเอง จิตใจ ของเราแท้ๆทําเองนะเนียะ ฉันถามตัวเองว่าชอบทําอะไร ในที่สุดได้คําตอบ อย่าพึ่งขาํ นะ คือ ชอบร้องเพลงรุ่นเก่าๆ เช่น กล้วยไม้ ลาวดวงเดือน ค่ําแล้ว ในฤดูหนาว ฝนหนาวสาวครวญ และปาหนัน ฮะฮ่า คราวน้ีก็เปิดยูทูปซิ สบายใจเลย ลองทาํ บา้ งกไ็ ด้นะไม่มคี า่ ลิขสิทธิน์ ะจ๊ะ

8    “เร่อื งท5่ี โต๊ะกลมกบั ความสบายใจ” หลายคนคงมีแนวทางในการการดําเนินวิถีชีวิตช่วงที่อยู่บ้านเป็น ส่วนใหญ่จนเร่ิมจะคุ้นเคยกับชีวิตที่เช่นน้ี แต่ถึงอย่างไรก็ต้องดําเนินชีวิต ที่เริ่มอึดอัดกับส่ิงที่เกิดข้ึนราวกับถูกกักขังบังคับจิตใจอย่างไร้อิสระกับ พฤติกรรมที่ได้ไปไหนๆราวกับนกท่ีโผผินบินไปในเวหา มาบัดนี้เม่ือต้อง ปรับตัวให้เข้ากับยุคสมัยที่โควิด19 ถาโถมจู่โจมแบบไม่ให้ตั้งตัวก็ต้อง ค้นหาสิ่งที่ชอบในยามน้ี เพ่ือแก้เหงาก่อนที่อาการซึมเศร้าจะเข้ามา รบเร้าแทรกซึมอีก เพราะถึงอย่างไรก็ต้องอยู่ร่วมกับมฤตยูร้ายท่ีรอบกาย เราตราบใดท่ียังมีลมหายใจ และปอดแข็งแรงแถมยังทํางานได้ดีสิ่งที่ต้อง ทําคือสร้างกําลังใจ มีสติ ถึงแม้สตางค์จะร่อยหรอลงไปเต็มทีก็ตาม ควบคมุ อารมณ์ให้ไดแ้ มจ้ ะวา้ วุ่น เครยี ดกต็ ามจงหามุมสงบๆออกจากห้วง เวลาที่เริ่มเบ่ือหน่ายสักครู่นั่งนิ่งๆแล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยหายใจเข้าลึกๆ หยุดนิดหน่อยแล้วผ่อนลมหายใจออกทางปากทําเช่นนี้ 3 ครั้ง จะรู้สึก สบายใจข้ึน สําหรับฉันส่ิงท่ีค้นพบยามนี้นอกจากร้องเพลงแล้วก็เขียน เร่ืองสั้น คือ โต๊ะกลมขนาดไม่ใหญ่นัก (ที่วางโทรศัพท์บ้านตอนนี้ไม่มี แล้ว หลังจากท่ีมีมือถือ เราพัฒนาแล้วนะ) เป็นพื้นที่ส่วนตัวนั่งเขียนเรื่อง ส้ันให้ FC อ่านเป็นการคุยกันโดยรายงานเร่ืองตัวเองให้เพื่อนๆได้รับรู้ว่า ปอดของฉันยังทํางานจ้า เสียงดังซ่ากระทบหลังคาราวกับนํ้าตกที่น้ําป่า ไหลหลากทําให้ฉันต้องหยุดวางปากกาที่เขียนรื่นไหลเหมือนนํ้าหลาก นองถนนท่ีรอลงระบายไปในท่อนํ้าแม้ฝนจะตกกระหนํ่า ท้องฟ้าจะมืดมัว มองแล้วย่ิงเศร้ายามน่ังอยู่ลําพัง ถึงจะบ่นพร่ําพํายามฝนตก ข่มข่ืนระทม เพียงรอให้ฝนหายพร่ํา จะได้บรรเลงอกั ษรท่เี ขียนค้างต่อให้จบแต่ฝนก็หา เข้าใจไม่ยังคงตกกระหน่ําเสียจนเส้ือผ้าท่ีตากไว้น่าจะเปียกปอนเป็นแน่ แต่ท่ีไหนได้พ่อทูนหัวของน้องเก็บพับเรียบร้อยก่อนที่เมฆจะต้ังเค้าลมก็

9    พัดมาเสียอีก นั่นแน่ะดีใจด้วยซินะที่เห็นใจไม่ต้องเอาผ้าไปซักใหม่ซินะ ขอบคุณท่ีให้กําลังใจกันเสมอมา อ้อมีข่าวดีมาบอกหากโควิด19 ร้างรา เม่ือไรจะขับกล่อมด้วยเสียงซ่าๆให้ FC ได้ฟัง ตอนนี้ซุ่มแอบฝึกร้องเพลง ได้2-3เพลงแล้วนะ พวงมาลัย ดอกไม้ไม่ต้องให้ ขอแค่อย่าโห่ไล่ลงจาก เวทีก็พอ อิอิ ฟติ แคไ่ หนรอเวลาพบกนั นะจะ๊

  1  0 “เร่ืองท6่ี รอยย้มิ ยามน”้ี ตั้งแต่โควิด19 ระบาดนับแรมปีทําให้จิตใจฉันเลือนลอยไปราวกับ เมฆสดี าํ ก้อนใหญเ่ คล่อื นทไี ปตามแรงลมพร้อมท่ีจะตกเป็นฝนห่าใหญ่เลย ทีเดียว แต่จิตใจหาเป็นเช่นนั้นไม่กลับหนักอ้ึงเหมือนหินก้อนโตๆท่ีกล้ิง ไหลลงมาตามแรงโน้มถ่วงอย่างรวดเร็วทับหัวใจน้อยๆให้จมดึงลงสู่เหว ลกึ บางครัง้ กห็ าเหตผุ ลมาตอบไมไ่ ด้เชน่ กนั ว่าเกิดอะไรขึ้นกับดวงใจน้อยๆ ดวงนี้ และแล้วก็กลับมาทบทวนตัวเองอีกคร้ังเพ่ือให้กําลังภายในดันเจ้า หินก้อนโตก้อนนี้ออกจากใจให้ได้ คําตอบที่ได้คือมันอยู่ที่ใจน่ีเองแล้วจะ จัดการกับส่ิงเหล่าน้ีได้อย่างไรก่อนที่หินก้อนดังกล่าวจะทับดวงใจดวง น้อยๆจนหมดทางเยียวยาขณะที่กําลังหาทางเพ่ิมพลังภายในอยู่น้ัน สายตาก็เหลือบเห็นเจ้ามูนน่ี (Moony) อ้อเก้าอ้ีน่ังที่มีพนักพิงเป็นรูป พระจันทร์มีรอยยิ้ม ดูแล้วมีความสุขทีเดียว อะแฮ่ม!! อย่าพ่ึงคิดไปไกล ขนาดน้ันนะอย่างน้อยก็มีเพ่ือนท่ีไร้วิญญาณย้ิมให้เพ่ือเติมกําลังใจยาม เหงา เพราะทุกคนในบ้านต่างก็รักษาระยะห่างจนเหมือนมีม่านมาปิดบัง จิตใจของสาวเปราะบางก็คอยจะลอยร่อนไปราวกับลูกนกท่ีได้บินออก จากรงั ครั้งแรก เพอื่ เผชิญกบั โลกภายนอกต่อไป กําลังวังชาท่ีแข้งขาก็เริ่ม อ่อนล้าตามสภาพของร่างกาย ขาที่เคยพาเดินชมนกชมไม้ยามเช้าท่ี สวนสาธารณะมาบัดนี้ต้องระงับช่ัวขณะเพราะภัยร้ายเจ้าโควิด19 อยู่ รอบตัวเรา อ้อขอพูดถึงมูนนี่เพ่ือให้คลายสงสัยก่อนท่ีจะคิดว่าต้องเตรียม รถแอมบูแลนซ์มารับหรือเปล่า ยามน้ีถ้าเปิดทีวีดูแน่นอนจะได้ฟังข้อมูล โควิด19 จํานวนผู้ป่วย ผู้ตาย ผู้หายป่วยเป็นหลัก ช่วงเย็นก็มีกลุ่มม็อบ ต่างๆ ลักขโมย สังหารโหด คดีคอร์รัปชัน ฯลฯ สรุปดูแล้วเครียดเพ่ิมขึ้น จิตเริ่มตกอีก แต่พอเห็นรอยย้ิมของมูนน่ีเท่านั้นจิตใจก็เร่ิมพองโตเหมือน ได้ดูส่ิงสวยๆงามๆบ้างเพียงเล็กน้อยก็ยังสดชื่น พอดีมี 2 พส.(พระสงฆ์)

11    มาไลฟ์สด แต่ดูตอนไม่สดแล้วเพราะมีคนส่งมาให้ดูแก้เหงา ขําดีจังแถม สอดแทรกธรรมะบ้างก็ทําให้ได้หัวเราะชั่วขณะก็ยังดียามน้ี ผ่อนคลายได้ บ้างแถมหลุดจากวังวนในใจได้เล็กน้อยก็พอใจนะ ค่อยๆปรับตัวเองเดี๋ยว ก็ชินไปเองหละค่ะ ขอให้ทุกคนเข้มแข็งอดทนเพ่ือออกมาร่าเริงกันใหม่ แบบเฉดิ ไฉไลไปเลย แลว้ พบกนั คะ่ สวัสดี