หุบเขาเหล่ากอไผ่

หุบเขาเหลากอไผ รางวัลชมเชยผลงานการประกวดนทิ านคณุ ธรรมสอนใจ โดย...นายพงศกร จนั ทพ พิ ฒั นพงศ ทามกลางหุบเขาอนั ลกึ ลบั สลบั ซับซอ นดว ยพันธไุ มนานาชนดิ เต็มไปดว ยสรรพชวี ติ นอยใหญ ตา งพึ่งพาอาศัยซ่ึงกนั และกัน 40 นทิ านคุณธรรมสอนใจ

แตห ุบเขาแหง นจี้ ะตอ งเผชิญกบั เจาศตั รตู วั รายท่ีช่อื วา “เจาแหงพายุ” ทุกๆ วันจะบุกโจมตีพ่นี อ งชาวสัตวป า และตนไม เกิดความสูญเสยี เปนจำนวนมาก โชคดที ห่ี ุบเขามกี อไผขนาดมหมึ าท่เี ปน ยามคอยรกั ษาดูแลความปลอดภัย ซึ่งปกคลมุ ลอมรอบเต็มไปทวั่ ทงั้ ผืนปา ทกุ คร้งั ที่เจา แหงพายุ บกุ มาโจมตี กอไผจะชว ยกัน เสยี ดสีไปมาจนเกดิ เสยี งดัง กอ งกงั วานไปท่ัว ทงั้ หุบเขา “เอ๊ยี ด เอี๊ยด แอด” พน่ี องชาวสตั วป า ตางพากัน วิ่งหนีเพือ่ เอาชีวติ ใหรอดพน จากเอ้ือมมอื มรณะ ของ เจาแหงพายุ สำนักงาน ป.ป.ช. 41

อยูมาวันหนึ่ง เจาแหง พายวุ างแผนเพ่ือทำใหพ ีน่ อ งทอ่ี าศัยอยูรว มกนั ในหบุ เขา เกิดความแตกแยก คอยๆ พัดพามาอยา งเบาๆ แลวคุยกบั เหลา กอไผท ้ังหลายวา “เจา กอไผ เหตใุ ดเจาจึงโงเชนนี้ ปลอ ยใหส ง่ิ มชี ีวิตทั้งหลายอยูอยา งสขุ สบาย สว นกอไผเชนเจาตองมาเฝาดูแลรกั ษาความปลอดภยั ในยามท่ีขา ยังไมม า เจา กต็ อง ระมดั ระวงั อยูอ ยา งไมม คี วามสุข ยามท่ีเจาพบวาขา กำลงั มาโจมตเี จา กต็ องคอย เสยี ดสไี ปมาใหเ หนื่อย ในขณะท่สี ่ิงมีชีวิตอ่นื ๆ ตา งพากันหลบซอนอยา งสขุ สบาย” เจา แหงพายใุ ชถอ ยคำชกั จูง เพอ่ื ใหกอไผท ง้ั หลายรสู ึกวาตนเองกำลงั ตกเปน เคร่อื งมือของหบุ เขาแหง น้ี 42 นิทานคุณธรรมสอนใจ

“แลว เจา จะใหขาทำอยางไรได” เสยี งซุบซิบออกมาจากกอไผ ชวงเวลาทเี่ หลากอไผเ กิดความระส่ำระสาย เจาแหง พายุก็ใชเ ปนโอกาสสรา งความแตกแยก “ขามขี อ เสนอใหเ จา ในอดีตขา จะพดั พาเขา มาในหุบเขาแหงนที้ กุ วัน ทุกสัปดาห หากเจา ตกลงกบั ขา วา ตัง้ แตว นั นี้ไป เจาท้ังหลายจะไมเปน ยามรกั ษาความปลอดภยั คอยเสียดสสี งเสียงดงั เตอื นภัยผอู ื่น เพ่ือเจา จะไดพกั ผอ นในหนงึ่ สัปดาห ขากจ็ ะ พดั พามาเพียงสี่วัน เหลืออีกสามวันขา จะไมมา” “แลวขาจะไดอะไรจากขอเสนอของเจา ” เหลา กอไผเ รม่ิ สนใจ สำนกั งาน ป.ป.ช. 43

เจา แหง พายุจึงรบี อธบิ ายตอวาหากกอไผท้งั หมดรว มมอื เทา กบั ชวยเหลอื พ่ีนอ งในปา จากท่ตี อ งดิน้ รนเอาตัวรอดทุกวนั ก็จะเหลอื เพยี งสี่วนั เทาน้ัน อีกสามวันกเ็ ปน ไปตามปกติ สว นกอไผกไ็ ดพ ักผอน ไมตองเสียดสสี งเสยี ดดังเปน ยาม รกั ษาความปลอดภยั อกี ตอ ไป กอไผไ ดฟ ง ขอเสนอ ตา งกช็ อบอกชอบใจทต่ี นเองจะไม ตอ งทำงานหนกั เหมอื นในอดตี ตรงกนั ขา มก็จะไดอ ยูอยา งสขุ สบาย จึงรบี รบั ขอเสนอ ของเจา แหง พายุ โดยลมื คิดไปวาการตดั สินใจครงั้ น้ี ผิดไปจากภาระหนาท่ี ท่ธี รรมชาตสิ รา งสรรคกอไผข ้นึ มา วันตอมาทั่วอาณาจกั รแหง หบุ เขากต็ อ งแปลกใจท่ีกอไผไมสงเสยี งดัง ทกุ ชวี ติ ตา งดำเนินไปอยางสับสน บา งกต็ อ งระแวงวา วันนี้เจา แหง พายจุ ะมาหรอื ไม บา งก็ ใชชีวิตอยางเพลิดเพลินเจรญิ ใจ รองรำทำเพลงสนุกสนานกนั อยางมคี วามสุข ดา นกอไผตา งก็แยกยา ยออกผลผลติ เปน หนอ ไมเ พ่อื สืบทอดทายาท โดยสรรพชีวติ ทว่ั ท้ังหบุ เขาไมมใี ครรู ชะตากรรมตนเองวา กำลงั เกดิ ภยั พิบัติครงั้ ยง่ิ ใหญขน้ึ 44 นทิ านคุณธรรมสอนใจ

เม่ือวนั ที่สอง สาม และส่ผี านไป ตางกเ็ ขาใจวา ในวันน้กี ็คงเปนเหมือนเชน ทุกๆ วนั เพราะกอไผก ไ็ มเ สยี ดสีกันเพ่อื สง สญั ญาณเตอื นมาสีว่ นั แลว ขณะที่เจา แหงพายุก็ ไมป รากฏกายใหใ ครไดเหน็ อีก ในเวลาทด่ี วงตะวนั กำลังจะลับขอบฟา บรรดานก ทั้งหลายตา งรีบโผบนิ กลับสูรัง ทันใดนัน้ เองนกท่กี ำลังบินผานอาณาจักรเมฆลงมาสู หุบเขาเบอื้ งลา ง ก็ไดถูกเจาแหงพายกุ ลนื กนิ เขา ไปทัง้ ฝงู ทอ งฟา มดื มนเตม็ ไปดว ย ความเศราหมอง สัตวปา ทงั้ หลายคอ ยๆ กลบั ทีพ่ ักอาศัยอยางใจเย็น กอไผเ รม่ิ สมั ผัสไดวา เจา แหง พายกุ ำลัง เคลื่อนทม่ี า แตกไ็ มก ระทำในส่ิงที่สมควร กลับนิ่งเฉยไมสนใจใยดีเพื่อท่ตี นเองจะไดส บาย เหมือนกบั ทเี่ จาแหง พายไุ ดบ อกไว ถึงเวลาทีเ่ จา แหงพายุเพ่ิมความรวดเร็ว และรนุ แรง หมนุ รอบตวั เองพุง สูอ าณาจักร หบุ เขา ทลายกำแพงกอไผห ักโคน พงั พนิ าศ ยอยยบั ลงอยา งที่ไมท นั ตง้ั ตัว สตั วป าทก่ี ำลงั เดินคอยๆ เปนคอยๆ ไปก็ถูกเจา แหงพายุ ดดู กลืนหายไปในพริบตา ดังกึกกอ งทัว่ ท้งั หบุ เขา สว นกอไผท่ีเหลอื อยู ก็เสยี ใจและสำนกึ ผดิ ในการตดั สินใจคร้ังนี้ สำนักงาน ป.ป.ช. 45

“เราเพียงตองการความสุขสบาย เพยี งชั่วครชู ่ัวยาม ไมทำหนา ทซี่ ือ่ สัตย ตอแผน ดิน ตอ อาณาจักรท่เี ราไดอ ยู อาศัย มันสง ผลรา ยแรงทำให อาณาจักรของเราพังพินาศถึงเพียงน้ี ฮ่ือ ฮื่อ ฮ่ือ เสยี ใจจริงๆ แลวพวกเรา จะกลาเลาเรือ่ งราวแบบนใ้ี หเ จาหนอ ไม ที่กำลงั เจริญเติบโตในอนาคตฟงไดอ ยางไร” เสยี งลอดออกมาจากกอไผท ่ีเหลือจำนวนเพยี งนอยนดิ เมอื่ เหตุการณเปน ไปอยา งทเี่ จา แหง พายไุ ดว างแผนไว ในวนั ตอมาเจาแหงพายกุ ฉ็ วยโอกาสเรง ความรนุ แรง และถลาโถมเพ่ือเขาทลาย กำแพงกอไผ กอไผแ มจะเหลอื จำนวนเพยี งนอยนดิ แตด ว ยความสำนกึ ผิดตอ อาณาจกั ร จึงรวมพลังเสียดสีดงั กกึ กองไปท่ัว สรรพชีวิตตา งหลบซอ น ในขณะทกี่ อไผ เผชญิ หนา กับเจา ศตั รูตวั รายก็ไมเ กรงกลวั แตอ ยางใด เพ่ือแกไขในสง่ิ ท่ที ำผดิ พลาด จงึ สามคั คสี งสัญญาณเตอื นภัย พรอ มทง้ั โนม ตัวรวมเปน กอไผหนึ่งเดียวกนั แมเจาพายุ จะเพม่ิ พลังแรงเทา ใด กไ็ มสามารถทำอันตรายได เพราะกอไผจ ะคอยๆ ชวยกนั โอนออนลูไปตามกระแสลมทพ่ี ดั มา 46 นิทานคุณธรรมสอนใจ

หลงั จากเจาพายุหมดแรงถอยกลบั ไปก็ทำใหก อไผเ ขาใจแลววา การทรี่ วมกัน เปนหนงึ่ แมเราจะแยกยายกนั แตกหนอ แตถ า ไมแตกกอก็สามารถผา นพนลมพายุ ทโี่ หมกระหน่ำได และท่ีสำคญั การทำหนา ทตี่ ามที่ธรรมชาตสิ รา งสรรคม าอยาง ชอบธรรม ซอ่ื สัตยแ ละกตญั ตู ออาณาจกั ร ไมเ พียงแตเ หลา กอไผทง้ั หลายจะ สามารถดำรงอยตู อ ไปได แตย งั ชวยใหทัง้ อาณาจกั รรอดพนจากภยั อันตรายไดอ กี ดว ย นับตง้ั แตว นั น้ันเปน ตน มา กอไผจ ะชว ยกนั สามัคคเี สยี ดสสี งเสยี งดังกกึ กอ งไป ทว่ั ทง้ั หบุ เขา เพอ่ื สง สญั ญาณวา เจาแหงพายกุ ำลงั มาโจมตี สรรพชวี ติ ตา งหลบซอ น ทันทว งที เจาแหง พายไุ มส ามารถทำอนั ตรายตออาณาจักรแหง นไ้ี ดอกี ตอไป ไดแค พดั ผานมาแลวก็ผา นไป ขณะที่หนอไมใ นวนั กอนๆ คอยๆ เตบิ ใหญเปน สว นหน่ึงของ กอไผต างก็คอยเลา เรอื่ งราวความสูญเสีย บทเรยี นทีท่ รงคณุ คา ถายทอดจากรนุ สูร นุ เปน ตำนานกอไผผ พู ทิ ักษแ หงหุบเขาน้ี จนเรียกหุบเขาแหง น้วี า “หบุ เขาเหลา กอไผ” สำนกั งาน ป.ป.ช. 47