ลิลลี่กับบทเรียนขนมปัง

ลิลลี่กบั บทเรยี นขนมปง รางวัลชมเชยผลงานการประกวดนทิ านคณุ ธรรมสอนใจ โดย...นางสาวพัชรี ศรีชลธาร ลิลล่ีอายุ 10 ขวบ อาศัยอยใู นเมอื งแหงฝน ทซ่ี ึ่งฝนตกอยเู สมอตลอดท้งั วัน 54 นิทานคุณธรรมสอนใจ

หลงั เลกิ เรียนเดก็ หญิงจะไปทำงานในรา นขนมปงเลก็ ๆ เปนการ หารายไดพเิ ศษใหกบั ครอบครวั ท่แี สนยากจนของเธอ ยกเวน วันหยุดท่เี ธอจะไปทำงานต้งั แตเ ชา ถึงจะยากจน แตเ ดก็ หญงิ ก็มคี วามสขุ เงนิ พเิ ศษท่เี ธอไดรับเพียงวนั ละ 30 บาท เพราะรา นขนมปง มีรายไดไ มม ากนัก แตเดก็ หญิงกแ็ สนดใี จ เงินที่ไดม า เธอเอาใหแ มไวใชจ ายในบา น แมก บั พอของเด็กหญงิ ภาคภูมใิ จ ในลูกสาวตวั นอ ยมาก เจาของรานกร็ กั และ เอ็นดหู นนู อย บางครงั้ ก็จะมอบขนมปง ท่ีขายไมหมด เปน ของฝากใหเ ธอ เปนอาหารเย็นดว ย สำนักงาน ป.ป.ช. 55

แลว วันหน่งึ เหตกุ ารณไมคาดฝนกเ็ กดิ ขน้ึ ลิลล่ไี ปทำงานท่ีรา นตงั้ แตเชา เพราะเปน วันเสาร แตเ มือ่ เปดประตูเขา ไปเธอก็พบคุณลุงคณุ ปาเจาของรา น นั่งหนา เศราอยู เด็กหญิงสงสัยจึงถามออกไป “มอี ะไรเกิดขน้ึ เหรอคะ? คณุ ลุง คุณปา ” “รถท่ีขนแปงสาลใี หเรา หลังคารั่ว ฝนกเ็ ลยซึมลงไป ทำใหแ ปงขึ้นรานะจะ ” คุณปาเปนคนตอบ “อาว แบบน้เี รากท็ ำขนมปงไมไดสคิ ะ” “ใช เดือนน้เี ราเหลือแปงอยูนิดเดียวเทานน้ั เอง ทำขนมปง ไดไ มม าก คงไดเงนิ จะไมพอจา ยคา ใชจ ายในรานแนๆ แถมเรายงั ไมไ ดจ ายคาเชาที่ดว ย” คณุ ลุงพดู บา ง “แยจัง แลวหนูจะไดเงนิ ไหมคะ?” “ขอโทษนะ ลลิ ล่ี ลุงตองขอลดคาจางหนลู งเปน วันละ 10 บาท ไดไ หม” คุณลุงบอก 56 นิทานคุณธรรมสอนใจ

ช่วั ขณะหน่งึ เดก็ หญงิ นกึ เสยี ดายเงินคาจางท่ีตอ งหายไปถงึ วนั ละ 20 บาท ปกติราน น้ีกก็ ำไรไมมากนกั เพราะเจาของรานใชแ ตว ตั ถุดิบดีๆ ราคาสูง แตท ำขนมปง ขายใน ราคาแสนถูกเพยี งไมขาดทนุ เทา นน้ั เพอ่ื เปนการชว ยเหลอื คนยากจน และเด็กๆ ใหม ี ขนมปงอรอยๆ กินทกุ วัน ขนมปง ทีเ่ หลอื กจ็ ะไมเอามาขายซำ้ เธอจงึ บอกกบั เจา ของ รา นไปวา “ทำไมไมเ อาขนมปงท่ีเหลอื มาขายใหมล ะคะ จะไดป ระหยดั ขนึ้ จะไดมเี งิน เพ่มิ ขน้ึ อีก หนวู า ถา เราขายขนมปงทง้ั หมด กำไรกจ็ ะมากขน้ึ นะคะ” “ขนมปง ทเ่ี หลือคุณภาพมนั กล็ ดลง ไมอ รอ ยเทาของใหมหรอกนะ ลลิ ล่ี” “ง้ันเราลดยีสตลงสคิ ะ ใสยสี ตนอยๆ จะไดมีกำไรมากขึน้ ” “ถา ใสย สี ตนอ ย ขนมปง ก็ไมอ รอยสจิ ะ มนั เหมือนกบั ไมซ ือ่ สัตยตอลูกคานะ” “แตถาไมท ำแบบนนั้ เราก็ไมมเี งนิ สิคะ แลวรานคุณลุงคุณปาจะอยไู ดเหรอคะ ไมเ ปน ไรหรอกคะ เดย๋ี วนีร้ า นไหนๆ ก็ ทำแบบที่หนูวาท้ังน้นั ” “แตน ่นั เปนการกระทำที่ไมดีนะลกู ” คุณลงุ บอกอยา งออ นโยน “การท่ีเราจะทำอะไร หากไมมคี วามซื่อสัตยเ ปน ทีต่ ้งั แลว กย็ ากจะประสบความสำเรจ็ ได” “ใชจะ ถา เราทำตามท่ีหนูบอก เราอาจจะลดตนทนุ ไดจ รงิ ไดเ งนิ มากขนึ้ จรงิ แตก แ็ ค ชว งแรกเทา นั้น เมอื่ ลูกคา ทีซ่ อื้ ไปกินไมพ อใจในคณุ ภาพ เขากจ็ ะเอาไปบอกเพอ่ื นๆ ของเขา วาของๆ เราไมดี ไมม คี ณุ ภาพ คราวนี้เขาก็จะไมม าซอ้ื ขนมปงรา นเราอีก” สำนักงาน ป.ป.ช. 57

“จริงดวยคะ หนูขอโทษนะคะ” ลิลลี่คิดตามแลวก็เห็นดวย นึกเสียใจในส่งิ ท่พี ูดไปเมือ่ ครู “ไมเปนไรหรอก ลลิ ลี่ หนูตอ งจำไวนะ วา ซ่อื กินไมห มด คดกินไมนาน ถา เราซ่อื สตั ยตอ ผูอ่นื เราก็จะไดร บั ความไวว างใจและความเชอ่ื ถอื จากคนอน่ื แลว เรากจ็ ะประสบความสำเร็จในทสี่ ุด” “คะ หนจู ะจำไว” เสยี งเตาอบดงั ข้นึ เตือนวาขนมปงอบเสรจ็ แลว คุณลุงเดนิ ไปเอาขนมปง ออกมา มนั สงกลน่ิ หอมฉุย พรอมกับควนั ท่ีลอยกรุน คุณลุงพูดกบั ลิลล่วี า “ขนมปงอบใหมๆ ของรานเราอรอยท่ีสุดเลยนะ หนูยงั ไมเ คยกนิ สนิ ะ ลองดูไหม?” “คะ ขอบคณุ คะ” คุณลุงตัดขนมปง ออกมาหนง่ึ กอ น ทาเนยเลก็ นอ ยแลวสงใหล ิลลี่ เด็กหญิงรบั ไปกนิ แลวกย็ ิ้ม “อรอ ยจงั เลยคะ” 58 นิทานคุณธรรมสอนใจ

คุณลุงคุณปา มองรอยยิ้มของเด็กนอ ยอยางมีความสขุ “เวลาทคี่ นกินขนมปงของเรา เขาก็ยิม้ แบบหนนู ีแ่ หละ มันทำใหเราสองคนมีความสขุ และมนั ก็ทำใหเ ราตง้ั ใจวาจะทำขนมปงใหดีท่สี ดุ ไมวา จะเกิดอะไรขนึ้ กต็ าม” ลิลล่ียมิ้ รบั อยางเขาใจ ตอนนน้ั เอง เสยี งโทรศัพทก็ดงั ขึ้น คุณลงุ เดนิ ไปรบั แลว ก็หันมาบอกกบั ทง้ั สองคนดวยใบหนายิม้ แยม “เจาของทบ่ี อกวาเขาไดขาวรา นเราแลว เขาบอกวา จะชวยออกเงนิ คาวัตถุดิบใหเรา แลว คอยผอ นใหเขาทีหลงั เพราะเขาเชือ่ วาเราจะไมโกงเงนิ เขาแน สวนคา เชาเขาจะผอนผันให” “จรงิ เหรอคะ ไชโย” ลิลลี่รอ งออกมาอยางยินดี ทัง้ สามคนหวั เราะกนั อยางมีความสขุ ลลิ ล่ีหัวเราะ ความซ่อื สตั ยใ หผลดีแกผปู ฏบิ ัตแิ ลว เดก็ หญงิ จะยึดมัน่ ในความซ่อื สัตยต ลอดไป และจะต้ังใจอบขนมปง อรอ ยๆ ตอ ไป สำนกั งาน ป.ป.ช. 59