รวมเรื่องสั้น...ไม่มีอะไร

รวมเรอ่ื งสัน้ äÁèÁÍÕ ÐäÃ



วภิ ว์ บรู พาเดชะ 16 MAY 2017 การได้ท�ำงานได้ช่วยแนะน�ำงานของ คนร่นุ ใหมๆ่ ท�ำให้ผมพอรสู้ กึ ว่าตัวเองยงั มไี ฟ อยู่เสมอ เป็นไฟของนักเขียนคนหน่ึงที่อยาก สง่ ตอ่ ไฟใหก้ บั คนรนุ่ ทไี่ ลต่ ามมา เพอ่ื ทพ่ี วกเขา จะได้ส่งต่อไปยังผู้อ่านอีกที แม้ว่าหนนี้น้องๆ จะเลอื กเขยี นเรอ่ื งสนั้ เกย่ี วกบั 'ความวา่ งเปลา่ ' แต่ลองอ่านดูเถิดนะครับ เร่ืองของพวกเขา ไม่ได้ว่างเปล่าเลย หากแต่มีอะไรอยู่ไม่น้อย และส�ำหรับผมแล้ว ที่แน่ๆ ในเรื่องส้ันเหล่านี้ มันมีไฟในการเขียนของน้องๆ ที่ได้ถูกส่ง กลบั มาหาตัวผมเรียบรอ้ ยแล้วเช่นกัน

ณัฐชนน ธญั ญศรี (ต๊ะ) ณัฐชา ตงั วชั รินทร์ (ฟา้ ) บรรณาธกิ าร บรรณาธกิ าร พอกลา่ วถึง ‘ความว่างเปลา่ ’ ซง่ึ เปน็ แกนเร่อื งหลักของเรื่องสนั้ รวมเรอ่ื งสน้ั ‘ไมม่ อี ะไร’ เกดิ ขน้ึ ไดโ้ ดยคอนเซปตข์ อง ‘ความวา่ ง ในหนงั สอื ‘รวมเรอ่ื งสนั้ ไมม่ อี ะไร’ เรอ่ื งราวมากมายกโ็ ผลข่ นึ้ มาใหค้ ดิ เปลา่ ’ หวั ขอ้ ทผ่ี า่ นการลงความคดิ เหน็ ของสมาชกิ ทกุ คน หวั ขอ้ ‘ความ และอยากจะเล่าว่าเจ้าความว่างเปลา่ ทเ่ี กิดข้ึนกับเรามีรูปรา่ งแบบไหน วา่ งเปลา่ ’ กเ็ ปน็ หวั ขอ้ ทคี่ วา้ ชยั มาดว้ ยมตอิ นั เปน็ เอกฉนั ท์ เพราะฉะนนั้ เรอื่ งสนั้ ทกุ เรอ่ื งจงึ เกดิ ขน้ึ มาบนแกน่ ของค�ำ วา่ ‘ความวา่ งเปลา่ ’ ประกอบ เพราะความวา่ งเปลา่ มนั เกดิ ขน้ึ อยใู่ นทกุ พน้ื ที่ ทกุ ชว่ งเวลา เรามกั กับการให้ความหมายของผู้เขยี นแต่ละเรือ่ ง จะรู้สึกตลอดว่าหลังเกิดเหตุการณ์อะไรสักอย่างซ่ึงเป็นเหตุการณ์ที่ ไมส่ �ำ คญั อะไร เรากช็ ไ้ี ปทต่ี น้ ตอนน้ั แลว้ กพ็ ดู ขน้ึ วา่ ‘นนั่ ไงความวา่ งเปลา่ ’ ดว้ ยคอนเซปต์ ‘ความวา่ งเปลา่ ’ เราจงึ ตอ้ งหาชอื่ เรอื่ งทส่ี ามารถน�ำ ผมหมายความว่าทกุ ๆ อยา่ งรอบตัวมนั สามารถถูกทำ�ใหอ้ ยใู่ นสถานะ เสนอค�ำ วา่ ‘ความวา่ งเปลา่ ’ นอี้ อกมาใหไ้ ดด้ ที ส่ี ดุ ค�ำ วา่ ‘ความวา่ งเปลา่ ’ วา่ งเปลา่ ได้ เชน่ การสญู เสยี สงิ่ ทมี่ อี ยู่ สงิ่ ทรี่ กั อนาคต ความฝนั หรอื เปน็ ค�ำ ทงี่ า่ ยทจ่ี ะตคี วามหมายผดิ ไป แตข่ ณะเดยี วกนั กเ็ ปน็ ค�ำ ทสี่ ามารถ การหายไปของวนั หนง่ึ ในจ�ำ นวนเจด็ วนั หรอื ผหู้ ญงิ คนหนง่ึ ในหอ้ งเรยี น ตคี วามหมายไดห้ ลากหลายรปู แบบ จนการทจี่ ะใหค้ �ำ นยิ ามกบั ค�ำ ค�ำ นี้ ที่ถูกรังแกจนมีสภาพจิตใจท่ีแสนว่างเปล่า หรือ เมื่อเวลาในอดีตมัน เปน็ เรอ่ื งทที่ า้ ทายมาก และค�ำ ทเี่ ราคดิ กนั วา่ สามารถน�ำ เสนอ ‘ความวา่ ง หายไปและบิดเบ้ียว หรือ สภาพจิตใจของผู้เขยี นในช่วงเวลาที่ผ่านมา เปลา่ ’ ไดด้ ที ส่ี ดุ กค็ อื ค�ำ วา่ ‘ไมม่ อี ะไร’ ค�ำ ทม่ี คี วามหมายทแ่ี นน่ อนเพยี ง ไม่นาน หรอื บนั ทกึ ของเด็กทย่ี ้ายโรงเรยี นเขา้ มาและไมม่ เี พอื่ น หรือ หน่ึงเดียว ก็คือ ‘ความวา่ งเปลา่ ’ ความรักของเดก็ วยั รนุ่ หรือ ภายในห้องประชุมที่คุยงานกนั ดว้ ยความ เรง่ รีบกย็ งั มีความวา่ งเปลา่ ซอ่ นอย่ใู นเร่อื งราวนั้น เมอื่ ไดค้ �ำ วา่ ‘ไมม่ อี ะไร’ อนั เปน็ ชือ่ เร่ือง และ ‘ความว่างเปล่า’ ทเี่ ปน็ คอนเซปตม์ ารวมกนั เรากต็ อ้ งหาปกทส่ี ามารถน�ำ เสนอทงั้ สองค�ำ นี้ เหตุการณ์ที่กล่าวข้ึนมาคือความว่างเปล่าท่ีพวกเราต่างประสบ ให้ได้ โดยไมห่ ลุดกรอบออกไป และภาพท่ีออกมาก็คอื ภาพของมอื คน พบเจอมาในชว่ งเวลาหน่ึงของชวี ติ บางคนเคี่ยว มันมาจากเหตุการณ์ สองคน มอื คนใหท้ ยี่ นื่ กระดาษทเ่ี ปน็ เสน้ ประออกไป และมอื ของผรู้ อรบั จรงิ บางคนน�ำ เสนอความคดิ แปลกใหมจ่ นนา่ ทง่ึ แตส่ ง่ิ ทพี่ วกเราไดร้ บั กระดาษนั้น หลังความว่างเปล่าที่เกิดข้ึนกับเราก็คือสิ่งส่ิงหน่ึงที่คอยเติมเต็มให้กับ ชีวิต ท�ำ ให้พืน้ ทนี่ น้ั ไม่วา่ งเปลา่ อีกตอ่ ไป มือผู้ให้ก็คือสมาชิกผู้เขียนหนังสือเล่มนี้ท่ีจะมอบมุมมอง เก่ียวกบั ความว่างเปล่าให้ผูอ้ า่ น ซง่ึ แทนดว้ ยมือของผู้รับ ส่วนมมุ มอง ไมน่ า่ เชอื่ วา่ ความวา่ งเปลา่ จะมเี รอื่ งราวใหค้ ดิ ใหเ้ ขยี นใหต้ คี วาม ความวา่ งเปล่าก็แทนดว้ ยกระดาษสขี าวท่ีเป็นเส้นประ ไดม้ ากมายขนาดนี้ เพราะเมอื่ ไดย้ นิ วา่ มนั วา่ งเปลา่ กจ็ ะคดิ ถงึ การทไ่ี มม่ ี อะไรเลย เมื่อไม่มีอะไรมันจะมีเรื่องราวได้อย่างไร น่าแปลกท่ีมันมี ทกุ รายละเอยี ดนน้ั เตม็ ไปดว้ ยความหมาย ทสี่ มาชกิ ทกุ คนหวงั วา่ เรื่องราวในความว่างเปล่าเหล่าน้ันด้วยเหมือนกัน มันไม่ได้ไม่มีอะไร จะได้ถา่ ยทอดออกไปแก่ผู้อ่านท่หี วังวา่ จะรับ ‘ไม่มอี ะไร’ จากพวกเรา ไปซะทีเดยี ว ทำ�ใหเ้ ราตอ้ งยอ้ นกลบั มาพจิ ารณาส่งิ ทม่ี องว่ามนั ไม่มคี ่า ไปดว้ ย และเกบ็ เกีย่ ว ‘ความวา่ งเปลา่ ’ ไปไมม่ ากกน็ ้อย ไมม่ คี วามหมายอกี ครง้ั วา่ สงิ่ นน้ั อาจมเี รอื่ งราวหรอื คณุ คา่ บางอยา่ งแฝง อยู่ภายในก็ได้

ข้อความในใจ 6 ความเปน็ จรงิ ของเธอคอื ความวา่ งเปล่า 10 เรื่องทถ่ี ูกบนั ทึก 14 มุมห้อง 18 หัวใจลกู ตะกรอ้ 22 วันองั คารทีห่ ายไป 26 ผมอยากเกิดเป็นวัว 32 เตมิ เตม็ ด้วยความว่างเปลา่ 40 สมาชกิ 44 5



ขอ้ ความในใจ วันน้ีเป็นเช้าวันพุธท่ีฉันควรจะมีความสุข เพราะมหาวิทยาลัยอยู่ในช่วงของการสอบจึงท�ำให้ไม่มี การเรยี นการสอน แตภ่ ายในใจของฉนั กลบั รสู้ กึ หมองหมน่ ราวกบั ทอ้ งฟา้ ทปี่ กคลมุ ไปดว้ ยกลมุ่ มวลเมฆสเี ทา ใกล้ถึงเวลาจากกันเขา้ ไปทุกทีแลว้ สนิ ะ… ฉนั หันไปมองหนา้ คนรกั ด้วยความเศรา้ ดว้ ยนิสยั ที่ข้ีอายและค่อนข้างจะเก็บตัว ท�ำให้ฉนั เขา้ กบั คนอื่น ได้ไม่ค่อยจะดีนัก จึงท�ำให้ฉันเป็นกังวลเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในค่ายสานฝันโดยปราศจากแฟร์เป็นอย่างมาก เเฟร์เป็นเพียงคนเดียวท่ีเข้าใจและรู้จักฉันในแบบท่ีไม่มีใครสามารถท�ำได้ ใจจริงฉันอยากจะทิ้งทุกอย่างแล้ว ใชเ้ วลาอยกู่ บั เขา แตแ่ ฟร์กลบั บอกวา่ ถ้ารกั เขาจรงิ กอ็ ยา่ ท�ำลายตวั เองด้วยการทงิ้ ประสบการณ์อันมคี า่ นี้ไป แฟรเ์ ปน็ คนทดี่ ีมากและเป็นความเชือ่ เพยี งหนง่ึ เดยี วส�ำหรับฉนั เน่ืองจากว่าการมอี ยขู่ องฉนั ไม่ไดเ้ กิด ขึ้นมาจากความรัก แต่เกิดมาจากความพลาดพลัง้ ของหนุม่ สาวคู่หน่งึ เท่านน้ั ในวัยเด็ก พ่อมักจะมองฉันด้วยดวงตาท่ีว่างเปล่าราวกับว่าการมีตัวตนของฉันได้สะกิดความเจ็บปวด ตรงแผลเป็นที่เตือนให้นึกถึงสิ่งที่ได้กระท�ำลงไปด้วยความประมาท พ่อจึงมอบความรักและดูแลเอาใจใส่ฉัน น้อยกว่าน้องๆ ที่เกิดมาจากความรักของคนทั้งสองในเวลาต่อมา ส่วนแม่ผู้ให้ก�ำเนิดก็ใช้เวลาไปกับการ โศกเศรา้ เสยี ใจเพราะไมไ่ ดร้ บั ความรกั จากสามอี ยา่ งทตี่ นปรารถนามากกวา่ จะมาสนใจไยดลี กู ทเี่ กดิ จากความ ผดิ พลาด ความสมั พนั ธ์ระหวา่ งคนภายในครอบครัวจึงหา่ งเหนิ กันมาก และสง่ ผลให้การด�ำเนนิ ชวี ติ ในสงั คม ร่วมกับผู้อื่นของฉนั เปน็ ไปอยา่ งไมร่ าบร่นื จนต้องอย่บู นโลกนอี้ ยา่ งอ้างว้างมาโดยตลอด 7

จนกระทง่ั เมอ่ื ไดพ้ บกบั แฟรเ์ มอ่ื 5 ปกี อ่ น ดว้ ยหนา้ ทก่ี ารงานของคณุ แมเ่ ลยท�ำใหฉ้ นั ตอ้ งยา้ ยโรงเรยี น มาจากต่างจังหวัด จึงท�ำให้ยังไม่มีเพ่ือนสักคน แฟร์เป็นคนแรกท่ีเดินเข้ามาท�ำความรู้จักกับฉัน และนิสัย ทค่ี ลา้ ยคลงึ กนั จนท�ำใหเ้ ราเกดิ ความสนทิ สนมกนั อยา่ งรวดเรว็ เราไปกนิ ขา้ วเทย่ี ง เดนิ กลบั บา้ นดว้ ยกนั เกอื บ ทกุ วัน เปน็ อยา่ งน้เี รือ่ ยมาจนวนั เวลาไดแ้ ปรเปลยี่ นให้คนท่ีคุ้นเคยกลายเป็นคนคุ้นใจ ต้ังแต่น้ันมา แฟร์ก็เป็นผู้พิชิตเพียงคนเดียวท่ีสามารถสลายเมฆหมอกและความเศร้าหมองภายในใจ ของฉนั ด้วยอาวุธท่ีเขามกั จะมตี ิดตวั ไปทกุ หนแหง่ นัน่ กค็ อื รอยยิ้มและเร่อื งชวนขนั ทีพ่ กมาฝากจนเรียกเสียง หวั เราะของฉนั ได้ แตเ่ หตผุ ลส�ำคญั ทท่ี �ำใหฉ้ นั รสู้ กึ วา่ เขาเปน็ คนทพี่ เิ ศษมากกวา่ ใครนน่ั กค็ อื ในยามทผ่ี คู้ นทงั้ โลกหมางเมนิ หรือหันหลังให้ แต่แฟร์กลับไม่เคยปล่อยให้ฉันเผชิญกับความเคว้งคว้างเพียงล�ำพัง และไม่ว่าจะประสบ พบเจอกับเรือ่ งใดๆ ก็ตาม เขาก็ยังยนื อยู่ทเี่ ดมิ โดยไมห่ ่างหายไปไหน กับการเข้ากรุงเทพฯ ครัง้ นก้ี เ็ ช่นกนั ถงึ แมว้ า่ มนั จะเปน็ การเดนิ ทางทกี่ า้ วไปสคู่ วามฝนั ทเ่ี ราไมไ่ ดม้ รี ว่ มกนั แตเ่ ขากพ็ รอ้ มจะเดนิ เคยี งขา้ งไปกบั ฉนั ด้วยความเตม็ ใจเสมอ “รถมาแลว้ ขึน้ รถกนั เถอะ” แฟรล์ ากกระเปา๋ เดนิ ทางใบใหญ่ให้พนกั งานเกบ็ สัมภาระ แลว้ จงู มือฉนั เดินขน้ึ รถโดยสารสายขอนแก่น-กรุงเทพฯ ขณะท่ีรถก�ำลังวิ่งไปตามถนนคอนกรีต ฉันได้แต่น่ังเหม่อมองเมฆฝนสีด�ำกระจายวงกว้างบนท้องฟ้า ซง่ึ คาดวา่ อกี ไมน่ านหยาดฝนกค็ งจะรว่ งหลน่ ตามลงมาเปน็ แน่ พลางตง้ั ค�ำถามกบั ตวั เองวา่ นเี่ ราก�ำลงั ใชช้ วี ติ ของใครอยู่? เส้นทางสู่ความฝันที่โรยไปด้วยความรู้สึกหนักหน่วงเหมือนแบกโลกทั้งใบเอาไว้เป็นส่ิงที่ฉัน ตอ้ งการจรงิ ๆ หรอื มนั คุม้ ค่ากบั การทตี่ อ้ งเสยี ส่ิงทแ่ี สนวเิ ศษบางอย่างไปหรอื ไม่ และสง่ิ สดุ ทา้ ยที่ส�ำคัญคือ ตัวเองสามารถอดทนต่อความรู้สึกเศร้าหมองท่ีอาจเกิดข้ึนภายในใจเพราะไม่ได้ใกล้ชิดกับแฟร์เหมือนอย่าง เคยได้หรือเปลา่ ฉนั คิดวนเวียนซำ้� ๆ เพราะยังหาค�ำตอบใหก้ บั ทกุ ค�ำถามทผ่ี ดุ ขน้ึ มาในหัวไมไ่ ด้ เธอโตแล้วนะ อยา่ ท�ำตวั เปน็ เดก็ ๆ เลกิ คิดมากแลว้ กา้ วไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจซะ! สุดทา้ ยฉนั กไ็ ด้ แตป่ ลอบใจตวั เองดว้ ยประโยคปลกุ ใจทั้งๆ ท่ขี ้างในรู้สกึ เปลา่ เปล่ยี วเหลอื เกนิ … เชา้ วนั พฤหสั บด ี “อีก 10 นาทีรถจะออกนะคะ ขอให้นอ้ งๆ ทุกคนมารวมกนั ที่หน้าโรงแรมค่ะ” ฉันเดินไปยังหน้าโรงแรมตามเสียงของพี่ท่ีดูแลค่ายประกาศ นับต้ังแต่วินาทีท่ีสายตาของฉันกับแฟร์ คลาดจากกัน หัวใจท่ีเคยสัมผัสได้ถึงความรัก บัดนี้กลับสัมผัสได้เพียงอากาศไหลเวียนอยู่ข้างในเท่านั้น และแม้รอบตัวจะรายล้อมไปด้วยเพ่ือนร่วมค่าย แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางฝูงชน ในจิตวิญญาณฉันมันเหมือนมีหลุมว่างๆ ขนาดใหญ่ที่บรรจุยาชาเอาไว้แล้วปล่อยให้ตัวยาน้ันแพร่กระจาย ไปตามกระแสเลือดจนท�ำให้ส่วนตา่ งๆ ของร่างกายน้ันด้านชาและไร้ความรู้สกึ เพอื่ ให้เป็นเกราะป้องกนั จาก ความเจบ็ ปวดในทกุ รูปแบบทอี่ าจเข้ามาได้ “ส่งกระเป๋าเดินทางใหพ้ ่ี แลว้ เดินขน้ึ รถกันได้เลยคะ่ ” ฉนั เดนิ ขนึ้ รถโดยสารแลว้ นงั่ แถวหนา้ สดุ เพยี งล�ำพงั แมเ้ วลานค้ี วามหา่ งไกลจะเขา้ มาแทรกกลางระหวา่ ง เรา แตก่ ลบั ไมม่ สี งิ่ ใดยา่ งกรายเขา้ มาเกาะกมุ หวั ใจของฉนั แมแ้ ตน่ อ้ ย ฉนั ไมค่ ดิ ถงึ สายตาทชี่ วนใหล้ มุ่ หลงคนู่ น้ั หรือนึกถงึ เสยี งอนั นมุ่ นวลราวกับเพลงอะคูสติกทฟ่ี งั แลว้ รนื่ หู ไม่รู้สึกถวิลหาออ้ มกอดทีเ่ ต็มไปดว้ ยกลิน่ อาย ท่ีให้ความรู้สึกผ่อนคลายในยามท่ีความทุกข์ถาโถมเข้าใส่ท้ังที่ในตอนนี้มันควรจะเป็นส่ิงที่ฉันต้องการท่ีสุด ราวกบั วา่ ภายในใจของฉนั ณ เวลานเ้ี ปน็ ดงั่ เรือที่อยู่กลางทะเล ล่องลอยไปตามกระแสน้ำ� ที่พัดพาไปโดยไมม่ ี ความวิตกกังวลหรอื คาดหวังอะไรเกี่ยวกับจุดหมายปลายทางทีก่ �ำลังรออยู่ 8

“ทกุ คนอายุเท่าไหรก่ ันบ้าง” “พวกเธอต่นื กันก่โี มง เมือ่ เชา้ ฉันตื่นตั้งตีส”ี่ เสยี งของผู้คนที่ก�ำลังสนทนากันทีไ่ ม่มเี น้อื หาหรือใจความใดเกย่ี วกับฉนั เลย ท�ำใหเ้ หมอื นกับวา่ ตนได้ ถกู ความมืดมดิ กลืนกินจนไม่มใี ครสามารถมองเหน็ นับว่าเป็นเร่อื งนา่ แปลกอกี เชน่ กนั ทฉ่ี นั กลบั รู้สึกเหมือน ตัวเองก�ำลงั ผจญภัยในหว้ งแหง่ ความฝนั ทมี่ เี พียงตนเทา่ นั้นที่หยุดนิง่ แลว้ มองดูทกุ ส่งิ เคลื่อนไหว ก็แคเ่ ฝา้ มองเฉยๆ โดยท่ีไม่มีความรสู้ ึกนกึ คดิ อะไรอย่ภู ายในหัว เพยี งคนเดียวท่ีเปน็ ตัวจุดทุกอารมณใ์ นตัวฉนั เขาอยหู่ ่างไกลเสยี เหลือเกิน เมื่อไม่มีเขา จึงไมม่ สี ง่ิ ใด ภายในใจหลงเหลือ ไม่มเี ลยแม้แตอ่ ย่างเดยี ว… “ตอนน้ีเราถึงรีสอร์ทแล้วนะคะ” ฉนั ตืน่ ขึ้นจากเสียงประกาศด้วยอาการปวดเนื้อตวั เพราะน่ังอยู่ท่าเดิมตลอด 2 ชัว่ โมง แลว้ เดนิ ลงจาก รถมารับกระเปา๋ เดินทางใบโต “พ่พี มิ พใ์ ช่ไหมคะ” ฉันหนั ไปหาเจา้ ของเสียงทเ่ี พ่ิงทกั ทายเมื่อครู่ดว้ ยสหี นา้ งนุ งง เด็กคนนี้เป็นใครกนั นะ? “หนูชอ่ื น้�ำตาลคะ่ ทีค่ ยุ ไลน์กับพเ่ี ม่ือหลายวนั กอ่ นไงคะ” “ออ๋ คนทีต่ อบค�ำถามของพีใ่ นไลน์ใชม่ ้ัย” “ใช่ค่ะ หนูขอโทษอีกครั้งนะคะที่ตอบพ่ีไม่ดี หนูไม่ได้ตั้งใจจะกวนพ่ีนะคะ” น้�ำตาลว่าพลางก้มหน้า ขอโทษ “พ่ีไมค่ ิดอยา่ งนนั้ เลย กลบั ดีใจเสยี อีกท่มี ีคนมาตอบ” ฉันย้มิ หวานเพ่อื ให้น�้ำตาลคลายกังวล ท�ำไมเราถงึ ได้ยมิ้ ออกมาละ่ ? หากตอนนจ้ี ะใหน้ บั เรอ่ื งมหศั จรรยท์ กี่ �ำลงั เกดิ ขน้ึ กบั ตวั ฉนั เรอื่ งนก้ี ค็ งเปน็ เรอ่ื งทส่ี าม แฟรไ์ มไ่ ดอ้ ยตู่ รงนี้ ความรู้สึกต่างๆ ที่มีแค่เขาเท่านั้นท่ีสร้างได้ เหตุใดเวลาน้ีถึงก่อตัวขึ้นและหลั่งไหลเข้ามาภายในจิตใจเพียง เพราะได้รบั มติ รไมตรีจากเด็กคนหน่งึ ทีห่ ยบิ ยน่ื มาให้ ทีผ่ ่านมาฉนั เขา้ ใจอะไรบางอย่างผดิ ไปหรอื เปลา่ ? “มาถึงค่าย หนไู ม่มเี พอื่ นสกั คนเลยค่ะ เพ่งิ ไดค้ ยุ กับพเ่ี ป็นคนแรก” “พก่ี ็เพิ่งได้คยุ กบั น้องเป็นคนแรกเหมือนกนั นกึ ว่าจะต้องนงั่ เหงาตลอดการเขา้ คา่ ยเสียแลว้ ” ฉนั สะดดุ กับส่งิ ทตี่ นไดเ้ อย่ ออกไปเมอ่ื ครู่ เหงา? หัวใจของฉันมันมืดบอดตั้งแต่ไร้แฟร์ซึ่งเป็นเสมือนแสงสว่างสาดส่องแล้วไม่ใช่หรือ ความรู้สึกเหงา มนั เกิดข้นึ มาได้อย่างไรกัน… “ไมห่ รอกคะ่ เราไปดว้ ยกนั นะคะ” สิ้นประโยคของน�้ำตาล ฉันจึงได้เข้าใจว่าความรู้สึกทั้งมวลท่ีเคยมีไม่ได้หายไปหรือฝากเอาไว้ที่แฟร์ แตม่ นั เรน้ ลกึ อยู่ขา้ งในก้นบึ้งของหวั ใจซง่ึ ฉนั เปน็ คนปิดตายมนั เอาไว้ และอนุญาตใหแ้ ฟรเ์ ทา่ นน้ั เปน็ คนลว่ งรู้ ทวา่ วนิ าทที คี่ �ำวา่ ‘เรา’ ไดเ้ ปลง่ ออกมาจากปากของนำ้� ตาล จะไมเ่ จดิ จา้ เทา่ แสงตะวนั ทท่ี �ำใหไ้ ดพ้ บเหน็ สิ่งสวยงามต่างๆ ท่ีอยู่รอบตัว แต่ก็เป็นประหน่ึงแสงจันทร์ท่ีส่องสว่างให้เห็นถึงความงดงามของหมู่ดาว จนท�ำลายความวา่ งเปลา่ ภายในใจของฉนั ไดเ้ ปน็ อย่างดี “พพี่ มิ พ์ เขา้ ทพี่ กั กนั เถอะคะ่ ” ฉนั ตน่ื จากหว้ งความคดิ แลว้ เดนิ ตามเสยี งเลก็ ๆ นไ้ี ปดว้ ยความรสู้ กึ สขุ ใจ และกลับมามีชีวติ ชีวาอกี ครั้ง 9

10

เหมือนแค่น่ังเหม่อไปนอกหน้าต่างเพียงไม่กี่นาทีแต่เวลาจริงก็ล่วงเลยมานานกว่าสามชั่วโมงแล้ว แต่ผมไม่ค่อย ไดใ้ สใ่ จในเรอ่ื งเวลาเทา่ ไหรน่ กั เพราะการไดน้ ง่ั เกบ็ เกย่ี วความรสู้ กึ ของโรงเรยี นในชว่ งโคง้ สดุ ทา้ ยทกี่ �ำ ลงั จะจบการศกึ ษา เปน็ เรอ่ื งท่ผี มยอมแลกกับอะไรทง้ั ปวง เพลง In a Sentimental Mood บรรเลงโดย มิเชล เพ็ททรคู เซียนิ (Michel Petrucciani) ดังมาจากล�ำ โพงของ โทรศพั ทท์ ว่ี างอยบู่ นโตะ๊ ไม้ เพลงนด้ี งั วนมาอกี รอบหนงึ่ แลว้ แตผ่ มไมอ่ ยากจะปดิ หรอื เปลยี่ นไปฟงั เพลงอน่ื เพราะวา่ อารมณ์ ในชว่ งเวลานชี้ า่ งตรงกบั อารมณข์ องเพลง เสยี งเปยี โนบรรเลงไปไมร่ จู้ บ จงั หวะของดนตรไี หลพลวิ้ ไปอยา่ งตอ่ เนอ่ื ง ความ ลนื่ ไหลของดนตรมี าจากการฝกึ ฝนอยา่ งหนกั ของนกั บรรเลง สรา้ งอารมณใ์ หผ้ มคดิ ถงึ เรอ่ื งบางเรอ่ื งทยี่ งั คา้ งคาใจอยนู่ าน บรรยากาศในโรงเรียนมัธยมช่วงเย็นยํ่า แสงอาทิตย์ริบหร่ีส่องเข้ามาในห้องเรียน เป็นเร่ืองน่าประหลาดใจ ท่ีโรงเรียนในตอนกลางวันมคี นมากมายวิง่ เลน่ อย่ทู ีส่ นาม แตพ่ อเปน็ ชว่ งเวลาเย็นหลังเลกิ เรียนแบบน้ีแลว้ ก็ไม่เหลอื ใคร สกั คน ท�ำ ใหพ้ นื้ ทกี่ วา้ งใหญท่ บี่ รรจคุ นไดก้ วา่ สามพนั คนในขณะนเี้ หลอื เพยี งแคผ่ มคนเดยี ว ขณะทเ่ี พลงบรรเลงมาจนจบ เปน็ สญั ญาณบางอย่างเตือนใหผ้ มรวู้ า่ ควรจะกลบั บา้ นไดแ้ ล้ว ผมหยบิ กระเปา๋ ทเ่ี ตรยี มพรอ้ มเอาไวน้ านแลว้ และเกบ็ ของทอ่ี ยบู่ นโตะ๊ ไม้ หลงั จากนนั้ กเ็ ดนิ ออกจากหอ้ งไป แตย่ งั ไมท่ นั พน้ จากประตไู ม้ ผมเหลอื บมองเห็นสมุดบันทกึ เลม่ เลก็ สเี หลอื งหล่นอยูบ่ นพื้นระหวา่ งโต๊ะท่ีติดอยู่กบั โตะ๊ ของผม โต๊ะทง้ั สองตัวตงั้ อยไู่ มใ่ กล้ไม่ไกลจากประตหู ลังหอ้ ง โตะ๊ ทต่ี ดิ กับประตูหอ้ งคอื โต๊ะของเจา้ ของสมุดบันทึกสีเหลอื งเลม่ นี้ ถึงผมกับเธอจะนั่งติดกันมาตั้งแต่เปิดเทอมจนถึงวันจบเทอมในวันนี้ แต่ผมก็ไม่ได้รู้จักเธอมากไปกว่าเด็กห้อง อน่ื เลย เธอเหมอื นเด็กผู้หญิงทด่ี วู า่ งเปล่าเดยี วดายทีไ่ ม่มใี ครอยากเขา้ มาชว่ ยเหลือเธอแม้แต่อาจารย์ที่ปรกึ ษา เธอเป็นเด็กเรียนท่ีเป็นต้นฉบับการบ้านให้กับเพ่ือนคนอื่นในห้อง เธอดูเหมือนจะเป็นเด็กเรียนเก่งมีเพ่ือนคอย ตดิ ตาม แตเ่ หมอื นเธอถกู ยกเวน้ เปน็ พเิ ศษซง่ึ ผมจ�ำ ไมไ่ ดว้ า่ เรอ่ื งนมี้ จี ดุ เรม่ิ ตน้ ตง้ั แตเ่ ทอมแรกหรอื ตอนกลางเทอม แตผ่ ม เริ่มรู้สกึ มอี ะไรผดิ ปกตเิ กิดขึ้นกับเธอกต็ อนเปดิ เทอมสอง เร่ืองมันเร่ิมท่ีเธอไม่ได้ส่งงานปิดเทอมแรกท่ีอาจารย์ส่ังให้ส่งตอนเทอมสองซึ่งเป็นเร่ืองแปลกมากสำ�หรับเธอ ผู้เปน็ ตน้ ฉบับให้เพ่ือนคนอน่ื ผมมารูท้ หี ลงั ว่าแท้จรงิ แล้วเธอส่งงานช้นิ น้ัน แตก่ อ่ นที่จะถึงโต๊ะของอาจารย์ ชนิ้ งานนน้ั ถูกส่งใหเ้ พอ่ื นเพือ่ เอาไปลอกต่อๆ กนั ผมเจองานช้ินน้นั ของเธอในถังขยะในวนั นน้ั ซ่งึ ผมเปน็ เวรในช่วงเย็น 11

ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรทุกคนถึงอยากแกล้งเธอกันนัก ผมไม่รู้ทีเดียวว่าเจ้าหัวโจกคัดเลือกคนท่ีจะแกล้งอย่างไร แต่ที่น่าแปลกก็คืออาจารย์ท่ีปรึกษาก็เป็นคนท่ีไม่ยื่นมือมาช่วยเหลือเธอ อาจารย์คนน้ันมักพูดปัดการช่วยเหลือต่างๆ และไม่เคยมาแก้ปัญหาที่เกดิ ขึ้น ผมเรมิ่ สงั เกตเธอบอ่ ยขนึ้ ทกุ วนั จนรวู้ า่ กจิ กรรมทเี่ ธอชอบคอื อะไร เธอจะไปทานขา้ วกลางวนั ในเวลาไหนรา้ นอะไร เมนโู ปรดคอื อะไร และไปทไี่ หนตอ่ จากโรงอาหาร ซงึ่ เปน็ เรอ่ื งยากล�ำ บากมากทจี่ ะไปไหนมาไหนหลงั ทานอาหารกลางวนั โดยทไ่ี ม่มีเพือ่ นสกั คนคอยเดนิ ด้วยกนั ตงั้ แตน่ นั้ เปน็ ตน้ มา เธอดเู หมอื นคนทไี่ มม่ จี ติ วญิ ญาณ เธอดไู รช้ วี ติ อยา่ งสมบรู ณ์ กลายเปน็ คนทวี่ า่ งเปลา่ ลอ่ งลอย แตเ่ ธอกย็ งั เปน็ ตน้ ฉบบั การบา้ นใหแ้ มแ้ ตว่ นั ทเ่ี ธอปว่ ยเขา้ โรงพยาบาล ซงึ่ นา่ สงสารทไ่ี มม่ ใี ครพดู ขอบคณุ ตน้ ฉบบั การบา้ น หรอื ถามถงึ อาการปว่ ยของเธอเลย ชวี ติ ในหอ้ งเรยี นของเธอเหมอื นพยายามปดิ กน้ั หลกี หนี แตส่ ดุ ทา้ ยยงิ่ หลกี หนเี ทา่ ไหร่ ก็ยิ่งถกู รังแกมากขนึ้ ไปอกี ผมเหมอ่ ลอยไปนานหลายนาที เสยี งฝีเท้าทค่ี ่อยๆ เดนิ เขา้ มาปลุกผมใหต้ ่นื ข้ึน ผมไมร่ ูว้ า่ ผมเปดิ สมดุ บันทึกนั้นดู ตงั้ แต่เมือ่ ไหร่ แต่ไม่ทนั ท่จี ะเก็บมันเอาไว้ในทท่ี ่คี วรจะอยู่ เจา้ ของเสียงฝเี ท้าก็ยืนอยู่ดา้ นหน้าผมแลว้ ซ่งึ เธอกค็ ือ ‘เจ้าของสมุดบันทกึ สเี หลอื ง’ การปรากฏตวั ของเธอทำ�ให้ผมหัวใจเต้นราวกับหนงั แอก็ ชัน่ เธอยืนมองผมด้วยใบหน้าท่ีเต็มไปด้วยอารมณ์มากมายท่ีเก็บกดเอาไว้ข้างใน ใบหน้าที่ไม่มีความสุขกับชีวิต ผมไมเ่ คยเหน็ เธอยมิ้ เลยแม้แต่วนั เดยี ว ซงึ่ นนั่ ทำ�ให้ผมไมร่ ้เู ลยว่าเธอมีลักยิม้ หรอื ไมม่ ี ผมถูกปลอ่ ยให้ยาวอยา่ งไม่กลัว กฎของโรงเรยี น หนา้ อว้ นกลมรปู ไขม่ รี มิ ฝปี ากสชี มพู ผวิ พรรณขาวอยา่ งคนเมอื ง ดวงตากลมโตสดี �ำ กลอกไปมา คว้ิ เขม้ โค้งไดร้ ปู ผมอยากจะขอโทษทแี่ อบเปิดอ่านบนั ทึกส่วนตวั ของเธอ แตไ่ ม่ทนั ไดพ้ ูดอะไร เธอก็ดงึ สมดุ บันทกึ จากมือของผม ไปอย่างแรง ความแรงน้ันทำ�ให้หน้าปกสมุดยับยู่ยี่ สมุดบันทึกเล่มนั้นถูกเก็บไว้อย่างรีบเร่งในกระเป๋าท่ีซิปปิดไม่สนิท หลังจากน้ันเธอก็มองนาฬิกาข้อมือ เม่ือรู้เวลาท่ีกำ�ลังเดินอยู่บนหน้าปัด เธอปรับเปล่ียนกิริยาท่าทางจากคนเชื่องช้า เปน็ กระตือรือรน้ อยา่ งผิดปกติ “เธอ! เธอ! เดย๋ี วกอ่ นสิ มอี ะไรจะคยุ กบั เธอหนอ่ ย” เธอไมห่ ยดุ ตามทผี่ มเรยี ก แตก่ ลบั รบี เรง่ ฝเี ทา้ ลงบนั ไดไปอยา่ ง รวดเร็ว “เธอ! เธอ!” ผมเรียกเธอซํ้าๆ แล้วรีบว่ิงตามลงไป เหมือนว่าเธอจะรีบเร่งโดยที่ไม่ทันได้ดูว่าทำ�ของสำ�คัญ หลน่ อกี คร้ังแล้ว ผมแอบเกบ็ เอาไวโ้ ดยที่ไมใ่ หเ้ ธอรู้ ความอว้ นท�ำ ใหก้ ารลงบนั ไดเปน็ เรอื่ งทย่ี ากล�ำ บาก “เธอ! เดยี๋ วกอ่ นสิ ไมค่ ดิ วา่ ...วนั สดุ ทา้ ย...จะคยุ กนั สกั หน.่ ..อย เหรอ” ผมเห็นเธอหยุดชะงกั ทขี่ ้นั สดุ ท้ายของบนั ได ผมหายใจหอบและน่ังลงท่ีขั้นบนั ไดพกั ใหห้ ายเหน่ือย “เราตอ้ งกลบั บ้านตอนหน่ึงทุ่มครงึ่ นะ” เธอพดู แบบไมไ่ ด้หนั หนา้ มา คลา้ ยกบั เธอจะยอมใจออ่ นเปิดใจคยุ กบั ผม เม่ือโอกาสเข้ามา ผมก็ไม่ยอมใหเ้ วลาไหลไปอยา่ งไรป้ ระโยชน์ บรเิ วณโรงเรยี นทดี่ เู หมอื นไมม่ อี ะไรในเวลาหลงั เลกิ เรยี น แตพ่ อเดนิ ผา่ นทางเชอ่ื มตรงหนา้ ผมมองเหน็ ภาพเกา่ ทย่ี งั คงฉายอย่ตู ลอดเวลา มันเป็นภาพของเด็กมธั ยมปลายกลุม่ หนึง่ ทคี่ อยปาแกว้ นาํ้ หวานเหนยี วๆ แข่งกันให้โดนคนทีเ่ ดนิ ไปเดนิ มาขา้ งลา่ ง ซง่ึ ถา้ เกดิ มนั โดนใครขน้ึ มาพวกเขากจ็ ะหวั เราะ และคนทโ่ี ดนนา้ํ หวานเหนยี วๆ กร็ บี วง่ิ ไปหานา้ํ สะอาดลา้ ง แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าตาของคนที่โดน ว่าเขาจะมีใบหน้าแบบไหน มันสะเทือนใจผมทุกคร้ังท่ีตอนนั้นเราทำ� โดยท่ีไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนที่โดนแกล้งเลย พอมามองดูอีกคร้ังคนน้ันก็กลายเป็นเหมือนเจ้าของสมุดบันทึก อย่างเธอคนนีไ้ ปแลว้ แดดตอนเย็นเร่ิมหมดแสงแล้ว ไฟบนเสาไฟเริ่มทำ�หน้าท่ีของมัน คนท่ีดูแลโรงเรียนก็กำ�ลังวิ่งไปเปิดไฟหน้าตึก ของแตล่ ะตกึ ด้วยความรีบเรง่ ผมกับเธอเดินผา่ นสวนหย่อมด้านหลังตกึ ท่มี โี ตะ๊ ปิงปองสลบั กบั ตน้ ไม้ตน้ เต้ียๆ ความว่าง เปล่าปรากฏข้ึนระหว่างผมกับเธอ ไม่มีใครพูดกับใครมาต้ังแต่บนตึกแล้ว แต่เหตุผลท่ีผมไม่พูดอะไรสักคำ�ก็เพราะว่า ผมกำ�ลงั ประมวลค�ำ ถามทีค่ ดิ ว่าเป็นคำ�ถามทด่ี ที ่จี ะไมก่ ระทบกระเทือนเธอที่สุด “ไมร่ ูว้ า่ ผมจะเร่มิ อยา่ งไงดี ไม่รู้สิผม กำ�ลังคิดถึงคำ�ถามที่ไม่กระทบกระเทือนจิตใจเธอท่ีสุด เพราะเธอดูเหมือนรู้สึกแย่อยู่ตลอดเวลา” เธอหยุดเดินและ หันมามองหน้าผมเหมือนจิตใจเธอจะไม่แย่อย่างท่ีเราคาดคิดเอาไว้ซะทีเดียว “แล้ว....นายอยากรู้เรื่องอะไรของเราล่ะ” ผมทำ�หน้าลำ�บากใจอยู่นานและก็ตัดสินใจพูดสิ่งที่ผมอยากรู้มากท่ีสุด “คงจะเป็นเรื่องที่เธอนิ่งไปต้ังแต่ข้ึนเทอมสอง 12

ไม่รู้สิ ผมคิดว่าเรื่องนี้เหมือนจุดเริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงของเธอ” เธอเคล่ือนตัวเดินต่อ ผมเดินตามเร่ือยๆ ผมรอ ฟงั คำ�ตอบ เราก�ำ ลังเข้าส่สู นามบอลใหญท่ ม่ี ไี ฟสว่างสาดไปทุกทศิ ทาง ทีส่ ่วนกลางของสนามบอล เธอล้มตวั ลงตรงนัน้ ในทนั ที ผมคอ่ ยๆ นอนลงใกลๆ้ กบั เธอ มเี สยี งถอนหายใจยาวกอ่ นทจ่ี ะพดู วา่ “ยง่ิ หนกี ย็ งิ่ ไมพ่ น้ ยงิ่ ถกู แกลง้ หนกั ขนึ้ ไปอกี เราทำ�อะไรพวกน้ันไม่ได้ เราก็ต้องยอม อาจารย์วุฒิแกยังช่วยอะไรเราไม่ได้เลย ไม่สิ เขาไม่คิดจะช่วยเราตั้งแต่แรก อยู่แลว้ เราก็แค่เหนอื่ ยและพยายามจะน่ิงอยู่เฉยๆ” ผมมารู้ทีหลังว่าหัวโจกประจำ�ห้องเป็นลูกชายของนักการเมืองท้องถิ่นที่คอยช่วยเหลือโรงเรียนอยู่บ่อยครั้ง “แต่ วันนน้ั ผมเหน็ เธอหายไปจากห้องเรยี นทง้ั วัน ผมเดาว่าเธอกำ�ลังหนพี วกมนั ใช่ไหมฮะ” เธอหนั มามองหน้าผมทนี่ อนอยู่ ทางซ้ายมือ “บา้ เหรอ เราไปหารองเทา้ ทพ่ี วกนน้ั เอาไปซ่อน แต่หาเทา่ ไหรก่ ห็ าไมเ่ จอ ถ้าหนกี ย็ ิ่งเจอหนกั ขน้ึ เราไมโ่ ง่ ท�ำ แบบนน้ั หรอก” “เป็นผม ผมอยู่แบบเธอไม่ไหวแน่ๆ เธอเป็นคนท่ีดูแกร่งนะ ผมคิดว่าเหตุการณ์ท่ีผ่านมาจะเป็นประสบการณ์ ให้เธอกา้ วหน้าไปอกี ก้าว แต่เอาจริงข้อเสียมันแยก่ วา่ ใช่ไหมล่ะ” “แลว้ ท�ำ ไมนายไม่ช่วยเราบ้าง” ผมรสู้ กึ จกุ ขน้ึ มาหลงั จากไดย้ นิ ค�ำ ถามน้ี ผมอยากจะบอกอยา่ งตรงไปตรงมา แตผ่ มไมก่ ลา้ ทจี่ ะบอกอยา่ งนน้ั ตง้ั แต่ มัธยมต้นจนถึงมัธยมปีท่ีห้าผมใช้ชีวิตเป็นคู่หูของเจ้าหัวโจกนั่นมาตลอด ผมสนุกกับการกล่ันแกล้งคนที่ไม่มีทางสู้ ย่ิงเห็นคนนั้นตอบสนองอารมณ์ต่อการแกล้ง ผมก็ยิ่งสนุก ผมเป็นอย่างน้ันมาห้าปีแล้วจะให้ผมไปบอกกับเจ้าหัวโจก วา่ หยดุ อยา่ ไปแกล้งเธอเลย มนั ทุเรศยงั ไงกไ็ มร่ ู้ “ขอโทษนะ ผมไม่รู้จะช่วยเธอยังไง” “ปล่อยมนั ไปเถอะ เราไมค่ ดิ จะโทษนายหรอก หลังจากนก้ี ็คงไม่ได้เจอคนแบบนน้ั อีกแลว้ ” ความเปน็ จรงิ ของเธอ คือความวา่ งเปล่า แตค่ วามจรงิ ของเธอคอื ความเข้มแข็งทีผ่ า่ นสถานการณน์ ้ันมาได้ “แลว้ จากนเี้ ธอจะไปท�ำ อะไรต่อ” “เปา้ หมายของเราเหรอ คิดเอาไว้หลายอยา่ งนะ แต่ไมร่ วู้ า่ ครอบครัวจะว่ายังไง” “เอาทเ่ี ธออยากทำ�มาสกั อย่างส”ิ เธอทำ�ทา่ ทางเหมอื นก�ำ ลังคดิ ซึ่งเธอแสร้งท�ำ ไปอยา่ งนั้น ผมคดิ ว่าเธอมีคำ�ตอบ ในใจอย่แู ล้ว “เราอยากเป็นสตั วแพทยเ์ พราะว่าที่บา้ นเล้ยี งสุนัขสองตวั ” เธอไม่ได้ดจู ิตใจยา่ํ แยอ่ ยา่ งทคี่ ิด เธอกม็ มี ุมที่ น่ารักอยเู่ ช่นกัน “โอโ้ ห เกง่ จงั ผมเลยี้ งไมไ่ ดห้ รอกนะ หากินเองยังไม่รอดเลย” เธอเด้งตวั ขนึ้ มานั่งในทา่ กอดเข่า “แล้วนายอยากท�ำ อะไรตอ่ ” ผมเดง้ ตวั ขึ้นตามเธอแลว้ หยิบโทรศพั ทอ์ อกมา จากกระเปา๋ ต่อหฟู ังเสียบเขา้ หูเธอและเปดิ เพลง In a Sentimental Mood ในระดบั เสียงท่ไี พเราะทส่ี ดุ “เธอคงจะเดา ได้วา่ ผมจะไปทำ�อะไรตอ่ ” ผมปลอ่ ยเพลงใหม้ ันบรรเลงไปเร่ือยๆ เราสองคนมองไปข้างหนา้ ใกลๆ้ คอื ศาลาเลก็ ๆ ทะลุ ออกไปเปน็ ตกึ อาคารเรียนทเ่ี ราเรียนกนั “ผมถามอะไรหน่อยสิ เราสองคนจะติดต่อกนั อกี ไดไ้ หม หลงั จากวันน้ีกห็ าโอกาสท่จี ะเจอกันยากแล้ว” ค�ำ ถามน้ี ทำ�ให้เธอเปลี่ยนสหี นา้ สดใสด้วยอารมณ์ของเพลงเปน็ ทกุ ขร์ ะทมอยา่ งชดั เจน “คงจะไม่ได้ เราไมไ่ ดไ้ มอ่ ยากให้นะ แต่ว่าเราไมม่ อี ะไรให้นาย การตดิ ตอ่ ของเรามีแต่โทรศพั ทบ์ ้านท่ีแมข่ องเรา คอยควบคุมเอาไวท้ ุกเบอร์ ถา้ นายบอกวา่ โทรมาคยุ กบั เรา เชือ่ สวิ ่าไมม่ ีทางท่แี มจ่ ะใหเ้ ราคยุ แน่ๆ” “เธอโดนท่ีโรงเรยี นแล้ว ยังกลับไปเจอที่บ้านอีกเหรอ เธอผ่านมาได้ยงั ไง” เธอไม่ตอบคำ�ถามนั้นแตม่ องนาฬิกา ขอ้ มือแล้วลกุ ขน้ึ ยนื “ปหี นา้ เรามาเจอกนั ที่นเี่ วลานแ้ี ล้วกนั เราต้องกลับแล้ว บอกแม่ว่าแคม่ าเอาของทีล่ มื ท้งิ ไว”้ ค�ำ พูดสดุ ท้ายของเธอสะกิดใหผ้ มนึกถงึ สมุดบนั ทึกสีเหลอื งทีผ่ มเกบ็ ได้ท่ีขน้ั บนั ได พอมาถงึ ตอนนีผ้ มก็ไมอ่ ยากรู้ แลว้ วา่ จะเปดิ สมดุ บนั ทกึ เลม่ นน้ั อา่ นเพอื่ อะไร เพราะเธอไดต้ อบค�ำ ถามทง้ั หมดทผี่ มอยากจะรจู้ ากเธอแลว้ “เธอ! ลมื ของ หรอื เปลา่ ฮะ” ผมยื่นสมุดบันทกึ เลม่ นั้นใหก้ บั เธอ “ขอบคณุ นะ” เธอบอกผมเพียงเท่านั้นแล้วเดินไปเร่ือยๆ ปล่อยให้หูฟังข้างหน่ึงห้อยไปมากลางอากาศ ภายในอารมณ์ซาบซ้ึง ผมเฝา้ นงั่ รอเธออยกู่ ลางสนามหญ้าอันกว้างใหญ่ หลังจากน้ัน ไมว่ ่ากปี่ ี ผมก็ไมเ่ คยเจอเธออีกเลย 22:35 13/05/2560 13

14

เร่ืองท่ถี กู บันทึก มีสมุดสฟี า้ เลม่ เลก็ ๆ อยู่เล่มหน่งึ ตง้ั อยบู่ นโต๊ะสขี าว ภายนอกกด็ เู รียบๆ ไมม่ ลี วดลาย และน่ี กค็ ือสมดุ ที่หนใู ช้จดบันทกึ ชีวติ ของหนใู นแต่ละวัน หนขู อเรียกว่า สีฟา้ ท่ีรัก ก็แล้วกนั 13วพนั .คท.ี่ 2556 สวสั ดสี ฟี า้ ทร่ี กั วนั นกี้ เ็ ปน็ วนั แรกทไี่ ดเ้ ขยี นเรอื่ งราวในแตล่ ะวนั ลงสมดุ เลม่ น้ี และวนั นก้ี เ็ ปน็ วันแรกทหี่ นูเรยี นในระดับชนั้ มัธยมศกึ ษาปีที่ 1 ซงึ่ เปน็ โรงเรยี นใหม่ของหนู หนูรสู้ ึกต่ืนเต้นมากๆ เพราะจะไดเ้ จอท้งั ครูใหม่ เพ่อื นใหม่ และเพ่อื นเกา่ ที่รู้จกั กันตอนสมยั ประถม วนั นี้หนตู นื่ เช้ามาก รสู้ กึ อยากไปโรงเรยี นแลว้ ตนื่ เตน้ แบบบอกไมถ่ กู เลย ในทสี่ ดุ กถ็ งึ โรงเรยี นสกั ที พอเดนิ เขา้ โรงเรยี น ก็เจอคณุ ครูยืนประจ�ำ เวรอยู่หนา้ โรงเรียน “สวสั ดคี ่ะ” หนเู อย่ ขึน้ พรอ้ มยกมอื ไหว้ “สวสั ดคี ่ะ” คุณครเู อย่ ขึ้นพร้อมกบั รบั ไหว้ จากนน้ั กเ็ ดนิ เขา้ ไปเพอ่ื หาทน่ี ง่ั รอเขา้ แถวยามเชา้ ขณะนนั้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งเพอ่ื นๆ พๆี่ คยุ กนั อยา่ ง สนกุ สนาน สว่ นหนกู ไ็ ดแ้ ตน่ งั่ มองเหมอื นความเหงาก�ำ ลงั ขวางหนไู วอ้ ยู่ เพราะเพอ่ื นสนทิ ตอนประถม กก็ ลบั ไปเรยี นทีต่ า่ งจงั หวัดกนั หมด...ผา่ นไปสกั พกั ก็ได้ยนิ เสยี งเพลงประจ�ำ โรงเรยี นพร้อมกบั เสยี ง คณุ ครทู เี่ รยี กใหม้ าเขา้ แถว และดว้ ยความทห่ี นตู วั ไมส่ งู (เรยี กอกี อยา่ งวา่ ตวั เตยี้ อยา่ งทที่ กุ คนเขา้ ใจ น่ันแหละ) ก็เลยไดอ้ ยู่หน้าสุดของแถว แล้วกจิ กรรมก็ดำ�เนนิ ต่อไปด้วยความเรยี บรอ้ ย และแล้วก็ได้เวลาเข้าเรียน ต่างคนก็ต่างเลือกที่น่ังของตัวเอง หนูได้นั่งแถวท่ีสาม นับจาก หน้าหอ้ ง (ปกติจะนัง่ หน้าสุด แตไ่ ปนัง่ ไม่ทนั ) ผา่ นไปประมาณ 5 นาที ครูทป่ี รกึ ษาก็เดนิ เขา้ มา แล้วกแ็ นะนำ�ตัวเองใหน้ ักเรยี นร้จู กั จากนนั้ จึงให้นกั เรียนแตล่ ะคนแนะน�ำ ตวั หนา้ ช้นั เรียน บางคน ก็แนะนำ�ด้วยความเขินอาย บางคนก็กล้าแสดงออกอย่างเต็มที่ พอใกล้จะถึงตัวเองก็รู้สึกต่ืนเต้น ข้นึ มาทนั ที ทันใดน้ันคณุ ครูก็เรยี กหนใู ห้ไปแนะน�ำ ตวั หนา้ ชนั้ เรยี น สีฟา้ ทีร่ ัก หนตู ืน่ เต้นจังเลย 15

“สวสั ดคี ะ่ ดิฉันชอ่ื เดก็ หญิงแสงดาว ใจมงุ่ มน่ั ช่อื เลน่ ชอ่ื ดาว อายุ 13 ปี งานอดิเรกของดิฉัน คอื พบั กระดาษ วิชาทช่ี อบคอื ภาษาจนี คะ่ ขอฝากเน้อื ฝากตวั ดว้ ยนะคะ ขอบคณุ ค่ะ” หนกู ็พยายาม ย้ิมแย้มแจ่มใสเหมือนปกติ แต่ความรู้สึกในใจไม่ใช่แบบนั้นเลย หลายๆ คนมองว่าหนูเป็นคน เรียบร้อย พูดน้อย จรงิ ๆ ถ้ารูจ้ ักกนั แลว้ จะลืมความคดิ แบบนนั้ ไปเลยล่ะคะ่ เพราะถา้ สนทิ กันมาก ก็จะพูดมาก (บางคร้ังเพ่อื นร�ำ คาญหนูเลยค่ะ) อยากใหเ้ พ่อื นมคี วามสุขที่สดุ เท่าที่จะทำ�ได้ แลว้ หนู กเ็ ป็นคนเรียนค่อนข้างเกง่ เลยละ่ คะ่ ตอน ป.6 ก็สอบได้ท่ี 1 ของห้อง เพ่อื นๆ ก็ชอบมาถามเรือ่ ง การบา้ น บางครง้ั หนรู �ำ คาญไปเลยกม็ ี แตห่ นกู ส็ อนใหน้ ะ แตว่ ชิ าภาษาองั กฤษอยา่ ถามนะ เพราะหนู ไมถ่ นัดเลย แต่ก็ได้เกรด 4 ทกุ วชิ า หนกู ง็ งเหมอื นกันนะคะวา่ ท�ำ ไมถงึ ไดเ้ กรด 4 ในวชิ าภาษา องั กฤษ แตว่ า่ ที่พูดมาเป็นความจรงิ ทั้งหมดเลยนะ หลงั จาก​เพอื่ นในห้องแนะนำ�ตัวกันหมดทกุ คนแลว้ กห็ มดเวลาของคาบแรกพอดี ส่วนคาบ ที่สองไม่มีอะไรมาก คุณ​ครูแค่แนะนำ�ตัวเองแล้วก็บอกเนื้อหาที่พวกเราจะเรียนกันในเทอมนี้ แล้วเวลาที่เหลือคุณครูก็อนุญาตให้พวกเราคุยเล่นกันได้แต่ห้ามเสียงดัง แล้วหนูจะคุยกับใครล่ะ อยากคยุ กบั คนทน่ี งั่ ขา้ งๆ แตเ่ ขากไ็ มส่ นใจ มองไปรอบๆ หอ้ งเพอื่ นกค็ ยุ กนั อยา่ งสนกุ สนาน (ไมม่ ใี คร สนใจหนเู ลยเหรอ?) หนกู พ็ ยายามคดิ นะวา่ หนอู าจจะคดิ มากไปเองกไ็ ด้ แตห่ นรู สู้ กึ วา่ ตวั เองเหมอื น ไมม่ ตี ัวตนในสายตาคนอ่ืนแบบบอกไมถ่ ูก และแล้วกน็ ง่ั เหงาตอ่ ไป (เลน่ กบั ตวั เองก็ได)้ เวลาก็ผา่ น ไปเ​รอื่ ยๆ​ จนหมดคาบทีส่ อง สฟี า้ ทรี่ กั เข้าใจความรสู้ กึ ของหนไู หม “เม่อื ไรจะถงึ คาบทสี่ ีส่ ักทีนะ จะไดก้ นิ ข้าวมอ้ื กลางวัน”​น่ีคอื สงิ่ ทหี่ นพู ดู กับตวั เอง คาบท่ีสามก็มาถึง ทุกอย่างก​ ็เหมอื นคาบทสี่ องเลย หนเู​อง​กร็​สู้ ึกเหงาอ​ีกเ​ช่นเ​คย​ “เมอ่ื ไรจ​ะห​ ลดุ พ​ น้ จากค​วามเหงาส​กั ทนี ะ”​ไดแ​้ ตพ​่ ดู ก​บั ต​วั เอง​ความรส​ู้ กึ ตอนนค้ี อื อยากจะรอ้ งไห้ “อยา่ คดิ มากไปเลย ตั้งใจ​เรยี นด​ กี วา่ เ​ด๋ยี ว​สกั ​วนั ก​ จ็​ะเจอเพอ่ื นท​ ี่ดเี อง หนูเองอาจจะ​ยังไม่เจอ เพ่อื นท่ดี ีส�ำ หรบั เราก็ได้”​กพ​็ ดู ป​ ลอบใจต​ วั เองเ​พ่ือไมใ่ หค้ ิดมาก ใชไ่ หมสีฟา้ ทร่ี กั คาบท​ ส​่ี ม​ี่ าถงึ แ​ลว้ ​ในทสี่ ดุ ก​ถ​็ งึ เ​วลาท​ านอาหาร​และแ​ลว้ ห​ นก​ู เ​็ จอเดก็ ผหู้ ญงิ ค​นห​ นงึ่ ​หนเ​ู หน็ เธอ เดิน​อยคู​่ นเดยี ว​หน​กู เ็ ลยเดินเข้าไปหา “เธอๆ เธอ​ชื่ออ​ะไรเห​ รอ?”​หนเู​อ่ย​ข้ึนพ​ รอ้ มก​ ับย​้มิ ​ให​้ “ช่ือเดอื น แล้วเธอล​่ะ?”​ “ช่ือดูคล้องจองดจี งั เราช​ื่อด​ าวน​ ะ ยินด​ที ่ไ​ี ด้ร้จู ัก ดาวเดอื น”​ “เชน่ กนั น​ ะ คลอ้ งจองจรงิ ๆ ดว้ ย เดอื นดาว” เธอเอย่ ข​น้ึ พ​ รอ้ มย​มิ้ เ​ลก็ น​ อ้ ย​จากนน้ั พวกเ​ราก​ไ​็ ป ทานขา้ วดว้ ยกัน ระหวา่ งก​�ำ ลงั เ​ดนิ ไ​ปโ​รงอ​าหาร​พวกเราก​ไ​็ ดค​้ ยุ อ​ะไรเลก็ ๆ นอ้ ยๆ​พอถ​งึ โ​รงอาหารพ​ วกเราก​ค​็ ดิ วา่ ​วันน้ี​จะกินร​้านไ​หนก​ ัน​ดี​ หลังจากท่ีพวกเราคิดได้แล้วก็เดินไปซ้ืออาหารแล้วมาหาท่ีนั่ง หลังจากท่ี ทานอาหารเสร็จ พวกเราก็ไปห้องสมุดเพื่อที่จะได้อ่านหนังสือกัน พวกเราก็ยังไม่ได้คุยอะไรมาก เพราะอาจจะยังไม่ค่อยสนิทกัน หมดเวลาพักแล้วพวกเราก็ไปเรียนกันต่อ หนูรู้สึกว่ามีความสุข มากขน้ึ หลงั จากทไ่ี ดเ้ จอเดอื น ตอนนพี้ วกเรากไ็ ดน้ งั่ ขา้ งๆ กนั แลว้ เวลากผ็ า่ นไปเรอ่ื ยๆ จนเลกิ เรยี น ดว้ ยความท่บี า้ นอยู่ใกล้กันจึงทำ�ใหไ้ ด้กลับบ้านพรอ้ มกัน สฟี า้ ทร่ี กั ในท่สี ุดกเ็ จอเพื่อนแลว้ ขอบคณุ นะที่รับฟัง สีฟา้ ทีร่ กั 14วันที่ สีฟ้าที่รัก รู้ไหมว่าวันนี้เกือบจะลืมเล่าเรื่องราวให้ฟังแล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะ ง้ันเริ่มเลย ก็แลว้ กัน วนั นี้เดือนไปถึงโรงเรยี นกอ่ น เพราะเดอื นตอ้ งไปส่งน้องอีกโรงเรยี นหน่งึ ส่วนหนูก็ตาม พ.ค. 2556 ไปทีหลงั แลว้ พวกเราก็ไปเจอกันที่โรงอาหาร แล้วกน็ ั่งคยุ กนั อยา่ งสนกุ สนานกวา่ เม่ือวาน 16

15วพนั .คท.่ี 2556 “นักเรียนทุกคน! ได้เวลาเข้าแถวแล้ว” เสียงคุณครูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงเหมือนเดิม แลว้ กจิ กรรรมกด็ �ำ เนนิ ไปอยา่ งเรยี บรอ้ ยแบบเมอื่ วาน แตว่ นั นมี้ เี วลาเขา้ คาบโฮมรมู ไดค้ ยุ กบั ทปี่ รกึ ษา ด้วยล่ะ วันนี้ได้เรียนแบบจริงจังสักที เพราะเป็นวันท่ีสองแล้ว ช่วงเช้าก็เรียนกันอย่างสนุกสนาน แลว้ กไ็ ดก้ ารบา้ นมาดว้ ย (แตย่ งั ไมม่ าก) พอถงึ พกั กลางวนั พวกเรากไ็ ปซอื้ ขา้ วทานทรี่ า้ นเดมิ และนงั่ ท่ีเดิมแบบเม่ือวาน หลังจากน้ันพวกเราก็ไปเดินเล่นรอบอาคาร ระหว่างเดินพวกเราก็คุยอะไรไป เรือ่ ยเป่ือย พอเดนิ ไปได้สักพักใหญๆ่ “ดาว หาท่ีนง่ั พกั กันก่อนไหม?” เดอื นเอ่ยขึ้น “กด็ นี ะ จะได้พกั ไปในตัวดว้ ย” หนตู อบ หลังจากพวกเราได้นั่งพักกันแล้วก็นั่งมองอะไรไปเร่ือยเป่ือยจนหมดคาบ จากน้ันก็เดินไป หอ้ งเรยี นเพอื่ เขา้ เรยี นชว่ งบา่ ยตอ่ เปน็ อะไรทง่ี ว่ งมากๆ จนหนเู ผลอหลบั ถา้ เดอื นไมป่ ลกุ หนคู งหลบั ยาวไปแล้วล่ะคะ่ ฮ่าๆๆ แลว้ คณุ ครูกใ็ ห้การบ้านมาอกี กลายเป็นวา่ วันนีม้ ีการบ้านเยอะเลย หนเู ลย คดิ วา่ วนั นห้ี ลังเลิกเรียนจะชวนเดือนไปทำ�การบา้ นท่หี ้องสมุดกนั เดือนกต็ กลงตามนั้น พอเลิกเรียนพวกเราก็ไปห้องสมุดตามที่ชวนกันไว้ ก็เดินหาท่ีน่ังเพ่ือท่ีจะนั่งทำ�การบ้านกัน ระหว่างทำ�การบ้านพวกเราก็ทำ�ไปเล่นไปบ้างตามประสาเด็กๆ ฮ่าๆ หนูคิดว่าการได้ทำ�การบ้าน ด้วยกันก็สนุกดีนะ ถึงบางทีอาจจะเสร็จช้าไปหน่อยก็ตาม และแล้วห้องสมุดก็ถึงเวลาปิดแล้ว แต่การบ้านก็ยังมีอีก ดังน้ันก็กลายเป็นว่าต่างคนต่างกลับไปทำ�ท่ีบ้านก็แล้วกัน จากนั้นพวกเรา กเ็ ดินทางกลบั บา้ นดว้ ยกนั เหมอื นเดิม สฟี ้าทรี่ ักจ๋า หนเู หนอื่ ยจังเลย ขอบคณุ มากๆ นะทร่ี บั ฟงั สัญญาวา่ จะพยายามไมล่ มื นะ ถา้ ลมื น่คี งรสู้ กึ ผดิ มากๆ แนเ่ ลยละ่ 16วันท่ี สฟี า้ ทรี่ กั วนั นหี้ นมู าเลา่ เรอ่ื งราวในโรงเรยี นใหฟ้ งั อกี นะ อยา่ เบอื่ นะ หนขู อรอ้ งละ่ วนั นเี้ ดอื น ก็ไปถึงโรงเรียนก่อนเหมือนเม่ือวานซืน และหนูก็คิดว่าคงจะเป็นแบบน้ีในทุกๆ วัน แต่ว่าวันนี้ พ.ค. 2556 พวกเราไมไ่ ดเ้ จอกนั ทโี่ รงอาหาร ไปเจอกนั ทส่ี นามหญา้ แทน แลว้ กน็ ง่ั คยุ กนั จนไดเ้ วลาเขา้ แถวแบบเดมิ แต่วันนี้การเข้าแถวไม่ได้เหมือนทุกๆ วัน เพราะนักเรียนเข้าแถวไม่เป็นระเบียบและส่งเสียงดัง มากๆ เลยท�ำ ใหน้ กั เรยี นโดนท�ำ โทษทงั้ โรงเรยี น (ไมไ่ ดเ​้ ขา้ โ​ฮมร​มู อ​กี แลว้ )​ กเ็ ขา้ เรยี นคาบแรกตามปกติ เช้า​น้ี​คุณ​ครูก็​ส่ัง​การ​บ้าน​อีกแล้ว​ สีฟ้าที่รัก แต่ว่า​คราวนี้ให้ทำ�งานเป็นคู่ หนู​ก็​เลย​คู่​กับ​เดือน ส่วน​คาบ​ท่สี องแ​ละส​ ามก​ ็​โชคดที​ ไ​ี่ ม่ม​ีการบา้ น​ แลว้ ก​ ถ​็ ึง​เวลาพ​ ักก​ ลางว​ัน​ หนกู​ ไ​็ ป​ทานขา้ ว​กบั เ​ดือน ​เหมือน​ทุก​วัน​ จากน้ันก​ ็​ไป​ห้อง​สมุดเ​พ่ือ​จะหาข้อมูลเก่ียวกับงานกลุ่มท​ ี่เราจะทำ�ด้วย​ พอ​หมด​คาบ​ พวกเราก็ไปเรยี นกนั ตอ่ ชว่ งบ​ า่ ยน​ ้​ไี ม่มกี​ ารบา้ นอกี แลว้ ดใี จจ​งั ห​ นู​เลยชวนเดือนไปทำ�งานคกู่ นั ตอ่ ทห่ี อ้ งสมดุ และแ​ลว้ ก​ช​็ ว่ ยกนั ท​ �ำ จ​นเ​สรจ็ ​จากน​ นั้ พ​ วกเราก​ก​็ ลบั บ​ า้ นด​ ว้ ยก​ นั สฟี า้ ทรี่ กั จะโกรธหนไู หม ทเี่ ม่อื วานไมไ่ ด้เล่าเรื่องให้ฟัง แต่กข็ อบคณุ จริงๆ นะทไ่ี ม่โกรธ ขอจบแค่นลี้ ่ะนะ เมอ่ื ยมอื ละ ฝันดี ราตรสี วัสด์ิ หนก​ู ลบั ม​ าค​ดิ วา่ แ​ลว้ ห​ นจ​ู ะส​นทิ ก​บั เ​ดอื นไ​ดน​้ านแ​คไ​่ หนก​นั น​ ะ ถา้ เ​ปน็ ไปไดก​้ อ​็ ยากใหเ​้ ปน็ แ​บบน​ ้ี ต​ ลอดไป... หนไู ม่อยากรู้สกึ เหงาอกี คร้ัง 17

18

มมุ ห้อง ทา่ มกลางความเงยี บงนั ชว่ งใกลค้ าํ่ ภายในหอ้ งประชมุ ขนาดเลก็ ทสี่ ามารถประมาณขนาดไดว้ า่ คนบรเิ วณมมุ หอ้ ง สามารถคยุ กนั ไดโ้ ดยไมต่ อ้ งตะโกน ภายในหอ้ งมชี ายหนมุ่ คนหนง่ึ ก�ำ ลงั มองไปรอบๆ หอ้ งดว้ ยความคดิ ถงึ ภาพความทรงจ�ำ ต่างๆ ได้ผุดข้ึนมา เมื่อสายตาของเขาเล่ือนไปเรื่อยๆ ทุกๆ ตารางนิ้วในห้องน้ีล้วนเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ เขาถอน หายใจยาวท่าทีคล้ายว่ารู้สึกเสียดายจนหญิงสาวอีกคนหนึ่งภายในห้องหันมามอง และเม่ือสายตาคู่หน่ึงได้จับจองพ้ืนท่ี ของดวงตาอกี คหู่ นง่ึ กเ็ หมอื นวา่ สายตาทง้ั สองคนู่ นั้ ไดส้ อ่ื สารความรสู้ กึ บางอยา่ งถงึ กนั และกนั ทงั้ คมู่ องตากนั สกั พกั ใหญๆ่ แลว้ พากันเดนิ ออกมา ชายหนุม่ หยบิ โซ่ขึ้นมาคลอ้ งประตูห้อง ส่วนหญงิ สาวก็หยบิ กญุ แจขึ้นมา ปิดลอ็ กหอ้ งที่ไม่มีอะไร อยูภ่ ายในแมแ้ ต่นิดเดียว! เมอื่ ไมก่ ว่ี นั ทผ่ี า่ นมา หอ้ งประชมุ ขนาดเลก็ ทวี่ า่ งเปลา่ น้ี อดั แนน่ ไปดว้ ยผคู้ นและกองเอกสารมากมายทเ่ี รยี งรายไปทวั่ พ้ืนห้อง ในตอนนั้นพวกเขาไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่ประโยคเดียว ขณะท่ีมือของพวกเขากำ�ลังจัดเรียงเอกสารกองโต พรอ้ มเยบ็ มมุ อยา่ งไมเ่ รง่ รบี นกั หนงึ่ ในนนั้ กเ็ ปดิ ประเดน็ การสนทนา เพอ่ื ท�ำ ลายความเงยี บทก่ี อ่ ตวั จนกลายเปน็ ความเหงา “งานทจี่ ะจดั อกี ไมก่ ว่ี นั ขา้ งหนา้ จะเสรจ็ ทนั ไหมเนย่ี ” อร หญงิ สาวผนู้ ง่ั ตรงบรเิ วณมมุ หอ้ ง ซง่ึ มกี องเอกสารวางสมุ อยูร่ อบตัวกล่าวข้นึ ด้วยความกังวล “คงเสรจ็ ทันแหละ ถ้าเราชว่ ยกัน” พจน์ ชายหนุ่มที่นัง่ อยอู่ กี มมุ หนง่ึ ตอบกลับ ตามปกตแิ ลว้ ทง้ั อรและพจนต์ า่ งนง่ั อยคู่ นละมมุ ของหอ้ ง ทงั้ คหู่ า่ งกนั ทง้ั ต�ำ แหนง่ การนง่ั และความสมั พนั ธ์ แตห่ ลงั จากประโยคธรรมดาท่อี รได้เอย่ ออกมา ก็มีอกี หลายการสนทนาเกิดขน้ึ เหมือนว่าเธอได้ทลายก�ำ แพงแห่งความเงยี บลง จนกลายเปน็ สะพานแหง่ มิตรภาพ ช่วยให้คนที่อยู่คนละมมุ หอ้ งไดล้ องกลับเข้ามาอยูใ่ นมมุ เดยี วกัน และยังทำ�ให้เขาได้ พบกบั รอยยมิ้ ทน่ี า่ รกั ของเธอ อยๆู่ เขากร็ สู้ กึ สบายใจขน้ึ เมอ่ื ไดม้ องตาคนู่ น้ั ซง่ึ ชว่ ยสรา้ งรอยยมิ้ ทเี่ ปอ้ื นบนใบหนา้ ของเขา เมอื่ เวลาผา่ นพน้ ไปสกั พกั ใหญๆ่ หญงิ สงู อายผุ มสดี อกเลารปู รา่ งธรรมดาใสช่ ดุ ยนู ฟิ อรม์ สวมแวน่ กลมมนสเี หลอื ง ลายดำ� มีป้ายสลักช่ือสุนทราภรณ์อยู่บนอกข้างขวาก็เปิดประตูเข้ามา ทำ�ให้ห้องท่ีเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะคร้ืนเครง กลายเปน็ หอ้ งทีเ่ งียบลงชว่ั ขณะ ทกุ สายตาจับจ้องไปทห่ี ญิงภรณ์ ผ้ทู ก่ี ำ�ลังจะพูดประโยคทที่ �ำ ให้ทงั้ หอ้ งป่นั ปว่ น 19

“ท�ำ งานเสรจ็ กนั รยึ งั มวั แต่เล่นแต่คุยกัน ไหนดงู านท่ที ำ�หน่อยซ”ิ หญงิ สูงอายุในชดุ ยนู ฟิ อร์มพดู พร้อมเอ้อื มมือ ไปหยิบเอกสารทว่ี างกองอยขู่ า้ งๆ พจน์ แล้วกวาดสายตาอ่านเอกสารอยา่ งรวดเร็ว “ใครเป็นคนจดั เอกสารกองน้ี!” หญิงภรณแ์ ผดเสียงถาม พจน์ผูเ้ ป็นเจา้ ของกองเอกสารขานรบั ค�ำ “งานงา่ ยๆ แบบนย้ี งั ชว่ ยท�ำ ใหถ้ กู ตอ้ งไมไ่ ด้ เอกสารกองนจ้ี ดั ผดิ พลาดไปหมด ใครใชแ้ กใหม้ าท�ำ งานน้ี ฉนั จะไปเลน่ งานมนั ทีเ่ ลอื กคนทไี่ ม่มศี กั ยภาพมาทำ�งาน” เมือ่ ได้ฟงั คำ�พดู แล้ว พจน์กห็ นา้ ชากบั คำ�ด่าทีร่ ุนแรง ไดแ้ ตพ่ ยักหนา้ รับค�ำ ซึง่ หญงิ ภรณ์เมอ่ื เห็นทา่ ทขี องพจนก์ บ็ ่นตอ่ จนพอใจแลว้ เดนิ ออกจากหอ้ งไป ทิง้ ไวแ้ ตเ่ สยี งแอร์ท่ดี ังข้ึนเปน็ ระยะ หลังจากน้ันทุกคนในห้องก็ได้หัวข้อการสนทนาใหม่ และวางแผนแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดต่ออย่างรวดเร็ว พร้อมกับ เร่งมือจัดการเอกสารกองโตจนใกล้เสร็จภายในเวลาอันน้อยนิด เป็นไปดังคาด หญิงภรณ์เดินวนกลับมาที่ห้องอีกรอบ เพื่อระเบิดอารมณ์ของตนอีกสักครั้งก่อนกลับบ้านไปพักผ่อน แต่กลายเป็นว่าพวกเขาก็สามารถทำ�ตามแผนที่วางไว้ได้ อย่างทนั ท่วงที จึงทำ�ใหค้ รัง้ นี้หญิงภรณ์ต้องเก็บคำ�บน่ ด่านนั้ ไปนอนกอดทีบ่ ้านอย่างอดึ อดั ใจ เร่ืองนี้สร้างเสียงหัวเราะล่ันห้องสนั่นหว่ันไหว ในเสียงนั้นเต็มไปด้วยความสุขและความสบายใจท่ีพจน์ไม่เคยได้ สัมผัสมาก่อน ในหวั ใจของเขาช่วงนนั้ มีทง้ั ความอึดอดั และความสบายใจ ขณะท่เี ขากำ�ลงั ช่งั ใจกบั อะไรบางอย่าง เขาก็เดินกง่ึ ว่ิง เขา้ ไปหอ้ งหอ้ งหนง่ึ ทข่ี นาดเลก็ พอทโ่ี ตะ๊ ท�ำ งานตวั หนง่ึ จะวางไวไ้ ด้ และมปี า้ ยตดิ อยหู่ นา้ หอ้ งเขยี นวา่ หวั หนา้ แผนก (ชดิ ชยั ) “ไมท่ �ำ มนั แลว้ งานน้ี ไมไ่ หวแลว้ ทงั้ งานของผมเองกย็ งั ไมเ่ สรจ็ ปญั หาทางบา้ นกย็ งั แกไ้ มไ่ ด้ ตอ้ งมาปวดหวั กบั งานน้ี อกี ไมไ่ หวจริงๆ ผมไมพ่ รอ้ มส�ำ หรบั การท�ำ งานน้ี ผมไม่อยากใหล้ �ำ บากใจกันทกุ ฝ่าย ผมขอลาออกละกันครบั ไมอ่ ยาก สรา้ งภาระจัดสรรงานให้กับใครอกี และทา่ นก็คงรวู้ า่ จริงๆ แลว้ ผมไมไ่ ด้อยากทำ�งานน้ตี ัง้ แต่แรก” เขาพดู อยา่ งหมดไฟ ชายวยั กลางคนสวมแวน่ กลมขอบสดี �ำ ดภู มู ฐิ านผรู้ บั ฟงั ไดแ้ ตน่ ง่ั นงิ่ พรอ้ มพดู ตอบกลบั วา่ “อดทนกอ่ นไดไ้ หม งานน้ี จ�ำ เปน็ ตอ้ งใชค้ น อยา่ คดิ มาก อยา่ คดิ แทนคนอน่ื ปญั หามไี วแ้ ก้ ลองกลบั ไปท�ำ งานดกู อ่ น” ทา่ นชยั พดู ดว้ ยเสยี งออ่ นแรง “ยงั มคี นทโ่ี ดนหนกั กวา่ นอี้ กี นะ สตู้ อ่ กบั งานนใี้ หถ้ งึ ทสี่ ดุ กอ่ นไดไ้ หม เชอ่ื ผมเถอะวา่ คณุ จะไดเ้ รยี นรอู้ ะไรบางอยา่ ง” หวั หนา้ ของเขากลา่ วทงิ้ ทา้ ยดว้ ยนา้ํ เสยี งทม่ี พี ลงั สายตาของชายวยั กลางคนกระชากไฟในตวั เขา ซง่ึ ไมแ่ นใ่ จวา่ เปน็ ไฟโทสะหรอื ไฟ ในการท�ำ งานกนั แน่ แต่กท็ ำ�ให้วนั รุ่งขึ้นเขากลับมาทีห่ ้องเดิมดว้ ยท่าทีท่เี ปลย่ี นไป “วันนท้ี ำ�งานไหวไหม ถ้าไมก่ ็หยุดไปก่อนกไ็ ดน้ ะ” ทา่ นชยั กล่าวทกั เขา “ไหวครับ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยครับ” เขาตอบผู้เป็นหัวหน้าด้วยสีหน้าน่ิงเรียบเหมือนไม่ได้เต็มใจนัก แลว้ เดินไปท่กี องเอกสารที่รอการจัดเรยี ง ทา่ นชยั มองตามเขาไปด้วยสีหน้าทีเ่ กบ็ ความกงั วลไว้แล้วถอนหายใจยาว “การจดั งานแยม่ าก คนวา่ งกไ็ มต่ อ้ งท�ำ อะไร คนทงี่ านหนกั กย็ ง่ิ หนกั ขนึ้ ไปอกี ” หญงิ สาวทา่ ทางขบ้ี น่ คนหนง่ึ พดู ขน้ึ “ใช่ บางทีเรากร็ ้สู ึกไร้ตวั ตน มาชว่ ยงานกเ็ หมอื นไม่ได้มา อยากลาออกให้รู้แลว้ ร้รู อดไป” เพื่อนของหญงิ ขบ้ี น่ กล่าวสมทบ “ถ้าออกไดอ้ อกไปแลว้ เวย้ เหนื่อยใจจรงิ ท�ำ ไมตอ้ งทำ�ให้อึดอดั ใจด้วยวะ ออกก็ไมไ่ ด้ เปลี่ยนระบบงานกไ็ มไ่ ด้ ใหเ้ ลอื กสกั ทางไดไ้ หมวะ” พจนพ์ ดู ขน้ึ อยา่ งหงดุ หงดิ แลว้ ลม้ ตวั ลงนง่ั เรม่ิ ท�ำ งานอยา่ งไมเ่ ตม็ ใจนกั เพยี งไมก่ อ่ี ดึ ใจ ทท่ี กุ คน กำ�ลังพดู ถงึ ประเดน็ การลาออกอยา่ งออกรสออกชาติ ทา่ นชัยและอรก็เดินเขา้ ห้องมาพอดี คนท่ีอยใู่ นห้องจงึ รีบหยดุ พูด ประเดน็ นแี้ ลว้ ทำ�งานของตนโดยไม่สนใจไยดีกบั สง่ิ รอบข้าง ในตอนนั้น เขาได้แต่มองท่านชยั และอรเดนิ ตามหาเอกสาร กนั ใหว้ ุ่น ภายในมอื เธอขา้ งหนึ่งถือโทรศัพทท์ ีป่ ลายสายส่งเสยี งดังจนคนรอบขา้ งได้ยนิ เจา้ ของเสยี งนัน้ กค็ อื หญงิ ภรณ์ น่นั เอง เธอไดแ้ ต่ตอบรบั ค�ำ ดา่ เสียดสี หลายๆ ค�ำ บาดลกึ ไปถงึ หัวใจของทุกๆ คน ภาพนนั้ ท�ำ ใหเ้ ขารู้สึกสงสารเธอจบั ใจ และยง่ิ เรง่ รบี เคลยี รเ์ อกสารทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ใหร้ วดเรว็ ทสี่ ดุ ทา่ นชยั ไดแ้ ตก่ มุ ขมบั ยอมรบั ค�ำ ตเิ ตยี นจากเบอ้ื งบน เกบ็ ปญั หา ไปแก้ตอ่ ด้วยตนเองแล้วเดนิ ออกจากหอ้ งไป 20

หญงิ สาวผู้น่าสงสารกลับไปนง่ั ตรงมมุ เดิมพรอ้ มเอกสารกองใหญ่กวา่ เดิม ทา่ ทางเหนือ่ ยลา้ ทง้ั กายและใจ ซึง่ เมือ่ เขาเคลยี รเ์ อกสารตรงหน้าทงั้ หมดเสร็จ เขากเ็ ดนิ ไปนง่ั ลงใกล้ๆ เธอพร้อมวางอุปกรณ์การท�ำ งานไว้ใกลๆ้ กองเอกสาร กองใหญ่ “มีอะไรให้เราชว่ ยหรอื เปลา่ ” เขาเรม่ิ เปดิ บทสนทนาแรก “ไม่เป็นไรหรอก เราทำ�ไหว นายไปพักผ่อนเถอะ ทำ�งานกองน้ันเสร็จแล้วน่ี” เธอพูดด้วยนํ้าเสียงอ่อนล้าปน เหน่อื ยใจ เขาจึงพยายามทำ�ให้เธอเชื่อใจจนเธอยอมให้ช่วยงาน ทั้งคู่เริ่มคุยกันมากขึ้น หลังจากเสร็จงานเขาก็เก็บของ เตรยี มตวั เดนิ กลบั บา้ น เขาจงึ ถามไถเ่ ธอวา่ กลบั บา้ นอยา่ งไรอยทู่ ไี่ หน ซง่ึ ปรากฏวา่ บา้ นของเธออยไู่ มไ่ กลจากบา้ นของเขา เขาจึงชวนเธอเดนิ กลบั บา้ นเพื่อจะได้ทำ�ความร้จู ักกันไดม้ ากขนึ้ ท้งั คเู่ ดินอยา่ งไมเ่ รง่ รีบไปตามทางพร้อมพูดคุยถึงเร่อื งต่างๆ ทเ่ี กดิ ขึน้ ในหอ้ งน้นั ทง้ั ความรสู้ กึ ผดิ ของพจนท์ ่เี ปน็ ต้นเหตุท่ีทำ�ให้คนอ่ืนๆ โดนด่าไปด้วย ท้ังความรู้สึกเครียดของอรที่ต้องรองรับหลากหลายอารมณ์ที่หลีกเล่ียงไม่ได้ แต่ถึงแม้ว่างานกองโตจะกดดันท้ังคู่มาตลอดทั้งวัน แต่ท้ังเขาและเธอสามารถนำ�เร่ืองผ่อนคลายมาสร้างรอยยิ้มและ เสียงหัวเราะไดอ้ ีกครง้ั วันน้ีเขากลับเข้ามาท่ีห้องนั้นด้วยความสบายใจ เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขากลับพบว่าภายในไม่มีส่ิงใดเลยท้ังคน และเอกสารตา่ งๆ จังหวะเดยี วกบั ท่ีเขากำ�ลงั สงสยั ทา่ นชัยก็เดินผา่ นมาพอดี เขาจึงถามถึงส่งิ ท่เี กิดข้ึนให้ทา่ นชยั อธิบาย “อา้ ว! นค่ี ณุ ลมื ไปแลว้ เหรอวา่ ถา้ งานเอกสารทจ่ี ดั ขน้ึ ทง้ั หมดเสรจ็ แลว้ หอ้ งประชมุ เฉพาะกจิ กจ็ ะถกู ปดิ แลว้ จะเปดิ อกี คร้ังในการจดั เอกสารสำ�คัญของบริษทั ครงั้ หนา้ ” “แลว้ งานคร้งั หน้า เริม่ ประมาณวันไหนเหรอครบั ทา่ น” เขาถามดว้ ยความจดจอ่ “ยังไม่มีกำ�หนด คงอีกนานเลย คุณสบายใจได้ ไม่ต้องทำ�งานหนักขนาดนี้อีกแล้ว” ท่านชัยย้ิมแล้วพูดต่อว่า “ผมไม่รู้นะว่าคุณได้เรียนรู้อะไรบ้าง แต่เช่ือผมเถอะว่าทุกการทำ�งานย่อมมีประสบการณ์ซ่อนอยู่ในนั้นเสมอ และทุก เหตุการณท์ เ่ี กดิ ข้ึนกบั ชวี ิตเรายอ่ มสอนใหเ้ ราไดเ้ รียนรู้บางอยา่ งทมี่ คี ุณคา่ อยา่ งแน่นอน” ทา่ นชัยตบบ่าของเขากอ่ นท่จี ะเดินกลบั เขา้ หอ้ งไป ในตอนนี้เขากลบั ไม่ได้รสู้ กึ โลง่ อยา่ งทเ่ี คยคาดคิดไว้ เขารู้สกึ ใจหายอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าการท่ีเขาได้มีส่วนร่วมในทำ�งานครั้งนี้ควรจะขอบคุณท่านชัยยังไงดี สำ�หรับคนที่เคย ดึงดนั ทีจ่ ะลาออกอยา่ งเขา ขณะท่เี ขาก�ำ ลังเหมอ่ มองห้องนน้ั อยา่ งไม่รู้ตัว ด้วยความรู้สึกตา่ งๆ ทผ่ี สมปนเปประดงั ลงลกึ ถึงก้นบึ้งของหัวใจ อรเดินเข้ามาพร้อมพวงกุญแจในมือ เสียงกุญแจกระทบกันน้ันปลุกเขาจากภวังค์ของความรู้สึก เมอื่ เขาไดเ้ ห็นว่าเป็นพวงกุญแจทเ่ี คยใช้เปดิ ห้องทอ่ี ยตู่ รงหนา้ เขา เขาจึงถามขึ้นวา่ “อร หอ้ งนี้จะไดเ้ ปดิ ท�ำ งานต่อแลว้ เหรอ” “อยากทำ�งานขนาดนน้ั เลยเหรอ” เธอข�ำ เลก็ นอ้ ยที่เขาดูต่นื เต้นท่ีจะไดเ้ ขา้ ไปท�ำ งานอกี คร้งั “เราแค่มาตรวจเช็ก ความเรียบรอ้ ยของหอ้ งนีเ้ ปน็ ครั้งสุดท้าย เดี๋ยวกก็ ลบั แล้ว” เธอพูดดว้ ยนาํ้ เสยี งเครอื เล็กนอ้ ย เหมอื นพยายามเก็บความเศร้าลึกๆ ภายในใจไว้ “ครั้งสุดท้าย?” เขาถามขึน้ อยา่ งประหลาดใจ “ท่านชัยเพ่ิงบอกมาว่าหญิงภรณ์มีโครงการจะให้ยุบการเคลียร์เอกสารเฉพาะกิจ โดยจะทำ�งานท่ีห้องที่พวกเรา ท�ำ งานตามปกตเิ ทา่ นน้ั และหอ้ งนกี้ จ็ ะถกู ทบุ ทงิ้ เปน็ พนื้ ทโ่ี ลง่ ไวเ้ ผอื่ ใชใ้ นอนาคต ซงึ่ โครงการนไ้ี ดร้ บั การอนมุ ตั เิ รยี บรอ้ ย แล้ว” “ทำ�ไมโครงการนถี้ งึ ไดร้ บั การอนุมตั ิ?” เขาถามขึน้ ด้วยความผดิ หวัง แตก่ ไ็ ด้รบั ความเงียบเป็นค�ำ ตอบ ทั้งคมู่ องหอ้ งนน้ั ผ่านกระจกใสตรงประตู เธอหนั มามองหนา้ เขาแลว้ ตดั สนิ ใจพากนั เดินเขา้ ไปภายในหอ้ งน้นั 21

22

หวั ใจลกู ตะกร้อ เรอ่ื งส้นั นวนิยาย หลายต่อหลายเรือ่ งทเี่ ป็นทน่ี ิยมไม่เคยตก กเ็ ป็นเรอื่ งเกี่ยวกับความรกั ซง่ึ กแ็ น่นอนล่ะ คนทกุ คนย่อมรจู้ ักและผ่านความรักมาแลว้ ทงั้ น้นั ในชว่ งชวี ติ หน่งึ จะชอบไมช่ อบ จะสมหวังไม่สมหวงั จะใชไ่ ม่ใช่ ตอ้ งเคยมาทัง้ นั้น ไมท่ างตรงกท็ างออ้ ม แลว้ ท�ำ ไมเร่ืองราวแห่ง ความรักจะไมเ่ ป็นอมตะ และเรอื่ งราวของฉนั กเ็ ป็นความรักท่ีไม่แพเ้ รอื่ งราวทไ่ี หนเชน่ กัน ฉนั ชอื่ นราธวิ าส เปน็ ชอื่ จงั หวดั ทอี่ ยใู่ ตส้ ดุ ของประเทศไทย ดนิ แดนแหง่ รอยยม้ิ เปน็ หญงิ สาว ที่ตอนนี้อายคุ รบ 20 ปบี ริบรู ณ์ ชอบอ่านหนงั สอื เปน็ นักศึกษาคณะครุศาสตร์ สาขาเอกอนุบาล ชนั้ ปี 2 หน้าตาจดั อยู่ในเกณฑม์ าตรฐาน ห่นุ ดีพอใหเ้ ปน็ เสาไฟฟ้าใหส้ นุ ขั ปสั สาวะ ยงั มตี ัวละครในเร่ืองส้ันเรื่องน้อี ีกคนหนง่ึ เชยี งราย ชายหน่มุ ทีต่ อนนีก้ อ็ ายุครบ 20 ปีบริบรู ณ์เชน่ กนั นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์- การกฬี า หนา้ ตา... กไ็ มเ่ ทา่ ไหรห่ รอก...แคเ่ ดอื นคณะเอง อกี ทงั้ ยงั เปน็ เพอื่ นบา้ น และเพอ่ื นสมยั เดก็ ของฉนั “นรา เธอจะกลบั บา้ นรยึ งั ” เชยี งรายถามฉนั หญงิ สาวทมี่ ชี อ่ื ทแ่ี ปลกประหลาดเหมอื นกบั เขา “เดย๋ี วฉนั มนี ัดตวิ ให้เด็กท่กี วดวชิ านะ่ เชียงต้องอย่ซู ้อมตะกร้อไม่ใชเ่ หรอ ไว้เจอกนั ทหี่ น้า ประตมู หา’ลัยกไ็ ด้” “โอเค งัน้ เดีย๋ วฉันมารับนะ จะไดก้ ลบั พร้อมกนั แมฉ่ ันบอกให้วันน้ีพาพอ่ แมแ่ ละก็เธอมา กินขา้ วเย็นด้วยกนั ” “อืม ตั้งใจซ้อมนะ ฉนั จะคอยเชยี ร์” แลว้ เชยี งก็เดินจากไปมงุ่ สมาธกิ ับการซอ้ มเพื่อเตรียม แข่งในไม่กอี่ าทิตยข์ า้ งหนา้ แตฉ่ นั ยงั คงมองไลต่ ามแผน่ หลงั ของชายหนมุ่ อยา่ งไมล่ ะสายตา เชยี งชอบเตะตะกรอ้ ทส่ี ดุ เพราะตนเองไมถ่ นดั กฬี าทใ่ี ชม้ อื เปน็ อยา่ งมาก และการทเี่ ขามใี จรกั ในการเตะตะกรอ้ มาก มนั จงึ ท�ำ ใหเ้ ขาดนู า่ หลงใหลมากขนึ้ และมากขนึ้ ยามทม่ี สี มาธกิ บั สงิ่ ทเี่ ขารกั ...บางทกี ารกลบั บา้ นพรอ้ มกนั ทกุ เยน็ และยงั มเี ลยี้ งฉลองดว้ ยกนั ทง้ั ครอบครวั ของฝา่ ยชาย และหญิง เพราะด้วยต้นทุนที่พ่อแม่ของเราเป็นเพ่ือนสนิทกันต้ังแต่มัธยมปลาย แถมบ้านยังอยู่ ข้างกนั อกี จงึ ไมแ่ ปลกเลยทีฉ่ ันและเชยี งจะสนิทสนมกนั มากกว่าคนอ่ืน อย่ดู ว้ ยกันขนาดนี้ เรานา่ จะมหี วงั เปน็ หวานใจเขาบา้ งนะ... ฉนั สา่ ยหนา้ เลก็ นอ้ ย และตงั้ สตใิ นการเดนิ มงุ่ หนา้ ไปกวดวชิ า เปน็ ผหู้ ญงิ ตอ้ งมหี นา้ ทก่ี ารงาน ทด่ี ี ส้คู ่ะ! “วันนีพ้ อแคน่ กี้ ่อน อย่าลืมกลับบ้านไปทำ�การบ้านกอ่ นเล่นเกมนะเดก็ น้อย” เมื่อได้ยินเสียงเด็กๆ ขานรับ ฉันก็เก็บข้าวของ หนังสือ ปากกา ยางลบ ดินสอท่ี 23

กระจดั กระจายอยเู่ ตม็ โตะ๊ และเตรยี มรอคนคนหนง่ึ มารบั กลบั บา้ นอยา่ งใจจดใจจอ่ ไมน่ านกม็ เี งาและเสยี งทคี่ นุ้ เคยเดนิ มาจากขา้ งหลงั “รบี เก็บของ แมค่ รสู าว ฉนั หิวแล้ว” เสียงท่ชี วนทะเลน้ และแฝงไปดว้ ยความเหนอ่ื ยลา้ จากการฝึกซ้อม ดังขึ้นพรอ้ มกับหน้าตา และร่างกายทีช่ มุ่ ไปด้วยเหงอื่ ชุดกฬี าเน้อื ผา้ ท้ิงตัวเปียกจากคราบเหง่อื จนแนบเนือ้ น่เี ขาไปซ้อมตะกร้อหรอื เขาไปวา่ ยน้ํากัน... แตฉ่ นั ก็ไดแ้ ต่คดิ ในใจ และหยบิ ของใส่กระเป๋าอย่างรีบร้อน เพราะดูเหมือนฉนั กเ็ ร่มิ หวิ เตม็ แกแ่ ลว้ เหมอื นกัน ระยะทางของโรงเรียนกวดวิชาจนถึงบ้าน 22 กิโลเมตร ยาวพอที่จะทำ�หัวใจชุ่มฉ่ําเติมเต็มความรู้สึกเจ็บปวดจากการแอบรัก เพื่อนสนทิ “เออ นรา ฉนั มีเรือ่ งอยากปรึกษา...” “เรอ่ื งอะไรละ่ ที่สามารถทำ�ใหช้ ายหน่มุ เดอื นคณะวิทยาศาสตร์การกฬี าถึงกับตอ้ งมาปรกึ ษาฉันคนน้ี” “คอื ฉนั เผลอไปชอบดาวมหา’ลยั อะ แตไ่ มร่ วู้ ธิ จี บี เขา เธอชว่ ยฉนั หนอ่ ยดิ เปน็ ผหู้ ญงิ เหมอื นกนั นา่ จะมคี วามคดิ อะไรเหมอื นๆ กนั ” จู่ๆ โลกแทบหยดุ หมุน ศูนย์กลางจักรวาลในตัวฉนั เรม่ิ สน่ั คลอน เข่าแทบทรุด จติ ใจด่ิงลงเหวนรกอเวจี นส่ี ินะทเี่ ขาบอกกันว่า รักแรกแมง่ ไม่เคยสมหวัง ฉนั เพง่ิ เขา้ ใจวนั น้ีแหละ ...แล้วฉันจะท�ำ ยังไงดลี ะ่ เนยี่ ... คิดวา่ สักวันฉนั น่าจะยงั มหี วงั บา้ ง แตด่ ูเหมอื นวา่ จะไมใ่ ช่ ความรู้สกึ ของการแอบรกั มาเป็นปๆี เกบ็ เงยี บไว้ตลอด เพอื่ ไม่ใหค้ วาม สัมพันธ์ต้องจบลง อาจเปน็ ฉนั ทีค่ ดิ เกินไปสินะ อ่อนไหวเพียงเพราะแคค่ �ำ วา่ ใกลช้ ดิ ทีม่ าปรึกษาเพราะเปน็ แค่เพื่อนสนทิ เธอคงไม่คดิ มากเกนิ เลยไปอย่างฉันแน่ๆ เหมอื นความรสู้ ึกทผี่ ่านมา มนั วา่ งเปลา่ ไม่มอี ะไรเลย ส่งไปให้ถึงเธอกย็ ังไม่ได้ ช่วงเวลาทมี่ กี ันและกัน ถูกกำ�กบั เพียงแค่คำ�วา่ ‘เพ่อื นสนทิ ’ “อืม จะพยายาม...แต่มีเง่ือนไขนะ นายต้องเล้ียงข้าวที่มหา’ลัยจนกว่าฉันจะพอใจด้วยล่ะ” บางทีการพูดแบบน้ี อาจเป็น การพดู ที่ดเู ข้มแขง็ ท่ีสุดในตอนน้ี “เย่ียม! นรา เธอน่มี ันเพ่อื นฉนั จรงิ ๆ ปะ! กนิ ข้าวกัน ถึงบา้ นแลว้ !” ฉันพยักหน้าตอบรบั ดว้ ยรอยยมิ้ ทีค่ ดิ วา่ ดูเป็นธรรมชาติทสี่ ุด หลงั จากนัน้ เรากก็ นิ ขา้ วพร้อมหน้าพรอ้ มตากับครอบครวั ของเชียง เหมอื นหลายครัง้ ทผี่ า่ นมา แต่ครั้งน้ี ฉันคงไมแ่ อบดูวา่ เขาชอบกนิ อะไรหรอื ไมก่ ินอะไร หรอื นงั่ มองเขากินอยา่ งแนบเนียนแลว้ เกบ็ ภาพ เหลา่ น้ันมาย้ิมคนเดียวอกี แลว้ เสียงเฮฮาของพ่อแม่ท่ีคุยกันอย่างสนุกสนาน เสียงเพลงคลอเบาๆ ที่แว่วออกมาจากบ้านของเชียงทำ�ให้บรรยากาศในตอนน้ี มีแต่ความสนุกสนานรื่นเรงิ แตจ่ ะมใี ครรบู้ ้างไหมวา่ มีคนท่ีหวั ใจพังทลายลงไปเมื่อไม่กนี่ าทีทีแ่ ล้ว “เออ่ หนขู อเขา้ บ้านไปอาบนา้ํ กอ่ นนะคะ คุณพ่อคณุ แม่เชียงราตรีสวสั ดคิ์ ะ่ ” หลงั จากท่ีปลีกตวั ออกมาจากงานเล้ยี ง ฉนั ก็เดินตรงไปอาบนา้ํ ตามท่ีบอกไว้ ในช่วงเวลาน้ี ฉนั ไดอ้ ยู่คนเดยี วและไดป้ ลดปล่อย อารมณ์ทอี่ ดั อั้นมาตลอดทางเดินกลับบ้าน ทำ�ไมถึงเป็นฉันที่ต้องน่ังเสียใจ ท้ังๆ ท่ีฉันรู้จักเขามานานกว่าผู้หญิงคนน้ัน บางทีคำ�พวกนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน ท้ังท่ีรู้ว่า ความใกลช้ ิดไม่ไดส้ ่งผลวา่ ฉนั จะกลายเป็นคนทส่ี �ำ คญั ของเขามากข้ึนกวา่ เดิมเลย ความรสู้ ึกทเ่ี คยถกู เตมิ เตม็ ไปดว้ ยรักหวานๆ ท่ไี ดจ้ ากการแอบรกั ใครสักคน ตอนน้มี ันหายไปและกลายเปน็ เพียงหัวใจดวงน้อยๆ ที่ขา้ งในไมม่ ีอะไรเลย มิหนำ�ซ้าํ ยังมแี ต่รโู บ๋มากมาย ขา้ งในกลวงเปล่า เป็นเพียงลูกตะกร้อให้เขาเตะเล่นไปมาอย่างไม่รูค้ า่ ของความ รสู้ กึ ที่อย่ภู ายใน “ไม่เป็นไร” ฉันพูดขน้ึ พรอ้ มกับน้าํ ตาท่ีไหลรินลงมาตามสายน้ําฝักบัว อย่างนอ้ ยการไดอ้ ยู่ข้างๆ เขา ใหเ้ ขามีความสขุ เหมือนกบั พระเอกในนยิ ายเรอื่ งตา่ งๆ ทฉ่ี นั ชอบอา่ นกค็ งดีกว่า... 24

หลังจากที่ใช้เวลาอาบน้ําไปกว่าคร่ึงช่ัวโมง ฉันเช็ดตัวให้แห้งและสวมเสื้อผ้าสบายๆ เตรียมพร้อมท่ีจะปิดฉากวันน้ีลง เพ่ือจะ เริ่มวันใหมก่ ับความรู้สึกที่ไมเ่ หมือนเดมิ อกี ตอ่ ไป ในระหว่างทหี่ ัวก�ำ ลังจะลงหมอน สายตาฉันกม็ องผา่ นหนา้ ตา่ งบานใส พลันเห็นรอยยิม้ ของเชียงจากมุมไกลๆ ท่กี ำ�ลงั มีความสุข อยูใ่ นงานเลีย้ งขา้ งล่าง ช่างเป็นรอยยิ้มเดยี วกับรอยยม้ิ ที่ทำ�ให้ฉันตกหลุมรกั และทำ�ให้หัวใจฉันกลายเป็นลูกตะกรอ้ เสียจรงิ ๆ ฉนั ยงั คงมองผ่านหน้าต่าง ราวกับตกอยู่ในหว้ งภวงั ค์ของรอยยมิ้ นัน้ อกี ครงั้ “เฮอ้ นายควรดใี จทผี่ หู้ ญงิ อยา่ งฉนั มาชอบนายนะ ผหู้ ญงิ ทมี่ คี วามอดทนกบั เรอื่ งแบบนน้ี บั วนั ยงิ่ หาไดย้ าก แลว้ นายยงั จะมองขา้ ม หญงิ ทแี่ สนดแี บบนอี้ กี นายนต่ี าถว่ั จรงิ ๆ” ฉนั ยม้ิ พรอ้ มกบั ถอนหายใจใหก้ บั การท�ำ ใจครง้ั สดุ ทา้ ย แตส่ ายตากย็ งั จบั จอ้ งยงั ชายทพ่ี ดู ถงึ อยู่ “ขอให้มีความสขุ นะ...” และการแอบมองผา่ นหน้าต่างเป็นคร้งั สุดท้ายกจ็ บลง ฉนั นอนฟุบลงกับเตียงนุ่มและหลบั ตา ความหวงั เดยี วทมี่ อี ย.ู่ ..คอื คนื นฉี้ นั จะนอนฝนั ถงึ เธอ และเราคงจะไดส้ านสมั พนั ธซ์ งึ่ กนั และกนั อยา่ งลกึ ซงึ้ ไดแ้ คเ่ พยี งในความฝนั แค่น้ฉี นั กม็ คี วามสุขแล้ว... หนา้ รอ้ น หนา้ ฝน หนา้ หนาว ผา่ นไปเปน็ เวลาหลายปี เปน็ เวลาทเ่ี พยี งพอจะท�ำ ใหบ้ างสง่ิ ในตวั ฉนั เปลยี่ นแปลงไป ฉนั สงู โปรง่ มากขน้ึ อายมุ ากขึน้ รปู รา่ งหนา้ ตาตอนน้ีกอ็ ัพเกรดจากเสาไฟฟา้ เปน็ เสาชงิ ช้าทส่ี วยและงดงาม “ฮลั โหล เชียง นายอย่ทู ไ่ี หน” ฉนั โทรศัพท์หาชายท่ีก็เติบโตข้นึ มาเช่นกัน แตย่ ังคงความหลอ่ เหลาไว้อยา่ งคงกระพนั “ถามได้ ฉนั กอ็ ยรู่ ะหวา่ งแขง่ ทวั รน์ าเมนตน์ ะ่ สิ คแู่ ขง่ กลา้ มขาอยา่ งกบั เหลก็ เตะตะกรอ้ มาที ลกู ตะกรอ้ แทบหกั ” เสยี งปลายสาย ตอบกลับมาอย่างอดิ โรยปนโมโห “แข่งตลอดเลยนะนายเนี่ย ไม่เคยมาดูแลลูกของตัวเองบ้างเลย ถึงฉันจะมีหน้าท่ีเสริมหลังทำ�งานเป็นพี่เลี้ยงเด็ก แต่ก็ใช่ว่า นายจะเปยเ์ งนิ มาใหก้ จิ การฉนั รงุ่ เรอื งขนาดนน้ี ะ” แตถ่ งึ ฉนั จะบน่ ขาของฉนั กม็ ายนื อยทู่ ห่ี นา้ บา้ นทม่ี เี ดก็ ตวั นอ้ ยๆ ผมู้ สี ายเลอื ดเดยี วกบั ปลายสายแล้ว “ครับๆ ไวห้ ลังทัวร์นาเมนต์นะ ฉนั ไปละ่ คณุ พีเ่ ลยี้ งเดก็ ” และปลายสายก็ตดั สญั ญาณไป “นายน่นี า้ ...” ฉันถอนหายใจใหก้ ับคนบ้างาน ทต่ี อนนอ้ี ยู่สว่ นไหนของโลกกไ็ ม่รู้ ฉนั เดนิ เขา้ ไปในบา้ นทมี่ ดี ไี ซนเ์ รยี บงา่ ย มบี รรยากาศทใี่ กลช้ ดิ กบั ธรรมชาติ และภายในหอ้ งทล่ี กึ และโปรง่ ทส่ี ดุ ของบา้ น ตอนนเ้ี ดก็ ตวั นอ้ ยๆ ก�ำ ลงั นอนอยบู่ นเปล ร้องไห้เสียงดงั จนแทบจะทะลไุ ปขา้ งนอก “โอ๋ๆ พีม่ าแลว้ ๆ ไม่รอ้ งนะไมร่ ้อง” ฉนั อมุ้ เด็กขึน้ มาและพยายามปลอบอย่างอ่อนโยน และมันส�ำ เรจ็ “แอ๋ แอ๋” เด็กนอ้ ยเร่มิ ลดเสียงลง “โอๆ๋ ขวญั มานะ...” ทำ�อย่างนีซ้ า้ํ ไปซา้ํ มาไปเร่ือยๆ จนกระท่งั เจ้าหนเู ร่มิ คลอ้ ยตามและหลบั ไป ฉนั จึงวางเดก็ นอ้ ยลงบนเปลเช่นเดิมและคอยนง่ั ดูอยู่ ขา้ งๆ อย่างเงียบๆ ดว้ ยรอยยม้ิ ...ฉนั จะดูแลเธอให้ดี ใหเ้ หมอื นกบั หวั ใจฉันทีว่ ่างเปลา่ และเคยเต็มไปดว้ ยความรสู้ ึกถวิลหาสว่ นเตมิ เต็มนเี้ อง ขอใหเ้ ด็กนอ้ ยคนนี้ เปน็ คนทเี่ ขา้ มาเติมเตม็ หัวใจลกู ตะกรอ้ ท่ีว่างเปลา่ นี้ ราตรีสวสั ด์ิเด็กนอ้ ย 25

26

เร่อื ง_ภพกมล บุญยะผลานันท์ อารยธรรมยุคโบราณอันเป็นจุดกำ�เนิดของการนับวันบนปฏิทินกำ�ลัง ฆ่าฉัน ถา้ จะหาใครมารบั ผิดชอบกับสภาพร่างกายและจิตใจของฉนั ตอนน้ี กค็ ง ต้องโทษไปถึงยคุ น้นั โน่นแหละ ชีวิตของฉันผิดเพี้ยนไปจากเดิมต้ังแต่วันท่ีฉันฝันประหลาดๆ ว่าแขนขวา ท้ังแขนของฉันถูกกลืนหายไปในโถชักโครก และกำ�ลังควานหาบางสิ่งในโถนั้น อยา่ งบา้ คลง่ั จนกระทงั่ สะดงุ้ ตนื่ ดว้ ยความสะอดิ สะเอยี น หลงั จากใชช้ วี ติ ไปเรอื่ ย เปอื่ ยกพ็ บวา่ วนั นนั้ ไมใ่ ชว่ นั องั คารอยา่ งทเ่ี ขา้ ใจ ฉนั พยายามกลบความสงสยั ไปวา่ คงจำ�วันผิด ความทรงจำ�ที่ใกล้ที่สุดท่ีพอจะนึกได้คือรายการทีวีรอบดึกซ่ึงฉาย เฉพาะวันจันทร์ แล้วฉันก็ตื่นข้ึนมาในวันพุธอย่างที่ปฏิทินในมือถือบอกไว้อย่าง ชัดเจน ไม่รู้ว่าข่าวดีหรือข่าวร้ายท่ีเพื่อนในคลาสไขข้อสงสัยว่าฉันไม่ได้เข้าเรียน เม่ือวันก่อน เพราะอย่างน้อยความทรงจำ�ก็ไม่ได้หายไปด้วย ในตอนน้ันฉันแค่ ยอมรับว่ามันเป็นเร่ืองแปลกท่ีสุดเท่าที่เคยเกิดข้ึนกับฉัน และแอบคิดขำ�ๆ ว่า ไหนๆ จะหายไปทัง้ วนั กน็ ่าจะเปน็ วันศกุ ร์ทม่ี คี ลาสศาสนาและปรชั ญา สปั ดาหต์ ่อมามนั ก็ยังเกิดข้ึนเหมือนเดิมโดยที่ฉนั ไมท่ นั ระวังตวั ในขณะที่ คนอื่นใช้ชีวิตครบเจ็ดวันแต่ละสัปดาห์ วันอังคารของฉันอันตรธานหายไปอย่าง ไร้เหตุผล และตัวฉันเองก็หายไปจากวันอังคารของคนอื่นอย่างไร้ร่องรอย ฉนั ต้องหาข้อแก้ตัวสำ�หรับการผดิ นดั หรือสง่ งานชา้ ทแ่ี ย่ไปกว่านัน้ ฉันเร่มิ หวาด ระแวงว่าวันอ่ืนจะหายไปด้วย หลังจากน้ันจึงไม่มีวันไหนที่ฉันนอนก่อนเที่ยงคืน ตราบใดทยี่ งั ไมเ่ หน็ กบั ตาวา่ วนั รงุ่ ขนึ้ จะไมถ่ อื วสิ าสะกระโดดขา้ มไปวนั อน่ื แตก่ าร 27

แหกตาจอ้ งนาฬกิ าบนมอื ถอื ทกุ คืนกไ็ มไ่ ดม้ อบวนั อังคารอันแสนสขุ ของฉันกลบั คนื มา วนั จนั ทรก์ ลายเปน็ วนั ที่ฉนั เกลียดและกลัวที่สดุ วนั อื่นๆ ท่ีเหลือกเ็ ลวร้ายไม่แพ้กนั ก้อนความคิดทีว่ ่า เหตกุ ารณผ์ ดิ ธรรมชาตนิ กี้ �ำ ลงั จะเกดิ ขน้ึ ไมเ่ คยทงิ้ ฉนั ไปไหน ฉนั อดนอน อดอาหาร ปลกี ตวั ออกจากผคู้ น ฉนั ยมิ้ บดิ เบย้ี วและข�ำ อยา่ งสมเพชใหก้ บั โปสเตอรต์ ามหาแมวหาย กอ้ นความคดิ นน้ั ขยายใหญข่ นึ้ และแขง็ แรงพอทจี่ ะ กดั กนิ สขุ ภาพจติ และสขุ ภาพกายของฉนั แตอ่ ยา่ งนอ้ ยฉนั กม็ สี ตพิ อไมไ่ ปแจง้ ความของหายกบั เจา้ หนา้ ทใี่ หเ้ ขา ไลต่ ะเพดิ กลบั มา ใครจะไปเชื่อเร่ืองพรรค์นกี้ นั ละ่ วนั องั คารหายไปกค่ี รงั้ แลว้ กไ็ มร่ กู้ อ่ นทเ่ี พอ่ื นแสนดจี ะมาเคาะประตบู า้ นดว้ ยความเปน็ หว่ ง คงเปน็ เพราะ ฉันขาดการติดต่อจากโลกภายนอกจนผิดสังเกต พอเห็นสีหน้าตกใจระคนสังเวชของเธอ สุดท้ายฉันก็บอก ความจรงิ เร่ืองวันอังคารไป ปฏกิ ิริยาของเธอเป็นอยา่ งท่ีฉันคิดไว้ ยังดที ่เี ธอไม่ถามคำ�ถามโงๆ่ อยา่ ง “ทำ�ไม มนั ถงึ เกิดขึ้นไดล้ ะ่ ” เพราะนนั่ แหละปญั หาของฉัน “เธอไปหาหมอเถอะ จะได้รู้ว่าป่วยหรือเปล่า ถ้าผลออกมาว่าปกติดีเธอค่อยไปหาพระ” แสนดียังคง แสนดีสมชื่อ เธอมักจะมีศรัทธาต่อมนษุ ยชาติมากไปเสมอ “ฉนั วา่ เธอปลอ่ ยวางเรอื่ งเอมลิ ไ่ี ปเถอะ ฉนั รวู้ า่ เธอเสยี ใจมาก แตเ่ รอื่ งมนั กผ็ า่ นไปแลว้ อยา่ จมอยกู่ บั อดตี เลย” ฉันเผลอกลอกตาให้กับถ้อยคำ�จริงใจท่ีถูกประดิษฐ์ซ้ําซากอย่างน่าเสียดายน้ัน แต่อย่างน้อยเธอก็เป็น คนทเี่ ขา้ ใจสถานการณข์ องฉนั กบั เอมลิ ดี่ ที สี่ ดุ ถงึ จะไมไ่ ดค้ �ำ วา่ ใกลเ้ คยี งเลยกเ็ ถอะ และทฉ่ี นั เปน็ อยตู่ อนนไี้ มใ่ ช่ จมอยู่กบั อดตี ฉนั ก�ำ ลงั ตามหาวันองั คาร! นคี่ ือประเดน็ ท่ีเธอไม่ยอมเขา้ ใจเสยี ที ฉนั เดินไปส่งแสนดหี น้าบา้ น เอ่ยขอบคุณท้ังทีใ่ นใจยังสงสัยวา่ ขอบคณุ เรื่องอะไร และบางทีเรอื่ งลล้ี บั กเ็ กิดขนึ้ ไดโ้ ดยไมต่ อ้ งรอลมเยน็ วบู ไหวหรือแสงไฟกะพรบิ ให้ทนั ต้งั ตัว ไร้วแ่ี ววใดๆ ฉนั กลบั เข้ามาเจอกระต่ายสีขาวสวมเส้อื ผา้ พร้อมถือนาฬกิ าในมือ อย่างกับหลดุ ออกมาจากเรื่อง อลซิ ในแดน มหศั จรรย์ และมนั กำ�ลังพึมพ�ำ วา่ มาสายไปหน่อยๆ อะไรสักอย่าง ใช่ มันพูดได้ แต่ตอ่ มอะดรีนาลนิ และความ สามารถในการแยกแยะของฉนั คงไมท่ �ำ งานชว่ั ขณะ หรอื ไมก่ ค็ งไมม่ เี รอื่ งพลิ กึ อน่ื ใดจะเรยี กความสนใจของฉนั ไดอ้ ีกแลว้ ฉนั จึงไดแ้ ต่มองมันดว้ ยสายตาเล่ือนลอย แตพ่ อไดย้ ินค�ำ วา่ วนั อังคาร ดวงตาของฉันลกุ โพลงทนั ที ฉันตั้งใจฟังเสียงแหลมๆ ของมนั ทุกพยางค์ จนจบั ใจความไดว้ า่ วนั อังคารของฉนั หายไปเพราะฉันกำ�ลัง จะตาย หัวของฉันตอ้ื ไปหมด “วันที่หายไปจะถูกทดให้วันตายของเธอในปฏิทินยาวนานย่ิงข้ึน แต่จำ�นวนวันที่เธอมีชีวิตยังคงเหลือ เทา่ เดมิ เขา้ ใจใชไ่ หม” ฉนั ไมเ่ ขา้ ใจ “เธอไมไ่ ดจ้ ะตายภายในวนั สองวนั นห้ี รอกนะ อยา่ เพง่ิ หนา้ ซดี แลว้ ฟงั ฉนั ส!ิ ท่ีเป็นแบบนี้ก็เพราะพระเจ้าเห็นความปรารถนาท่ีอยากให้เจ้าหมาสัตว์เล้ียงอยู่กับเธอนานกว่านี้ก่อนที่มัน จะตายจากเธอไป” พระเจ้าตีความผิดไปเยอะเชียวนะ ฉันอยากให้เอมิลี่อยู่กับฉันนานๆ แต่ที่เป็นอยู่คือ ทุกคนก็แค่รับรู้การมีชีวิตอยู่ของฉันนานข้ึน จะมีประโยชน์อะไรในเม่ือฉันมีเวลาเท่าเดิม ชีวิตท่ีควรจะเป็น ของฉันเพียงคนเดยี ว กลบั ถูกตัดต่อหยาบๆ ไวต้ ามเส้นเวลาชวี ิตของคนอื่น ยุติธรรมตรงไหน 28

29

“เสมอื นนมขวดหนงึ่ ทแี่ รกๆ เธอดม่ื ไปเสยี เยอะแตพ่ อใกลห้ มดขวดเธอกค็ อ่ ยๆ จบิ ทกุ วนั จนกวา่ จะหมด อายุ เพียงแต่เธอไมม่ ที างรวู้ ่าวันนัน้ คือวนั ไหน...” กระต่ายบา้ นนั่ ยงั จ้อไปเรื่อย “เปน็ ไปได้อย่างไรกัน” ฉันพดู ออกไปโดยไม่สนใจวา่ เปน็ ประโยคค�ำ ถามหรือเปล่า “ได้แน่นอน พระเจา้ ท่านใจดนี ะ ตอนนเี้ ธออาจจะยังไม่เช่อื แต่ถา้ ...” “ฉนั ไมเ่ ชอ่ื ว่าพระเจ้ามจี ริง!” แล้วฉันกร็ อ้ งไห้ กอ้ นความคดิ ทเ่ี คยเกาะตดิ ฉนั ตอนนมี้ นั หายไปแลว้ หากแตม่ โี พรงเวา้ แหวง่ เกดิ ขนึ้ มาแทน ทกุ ครงั้ ทฉี่ นั สะอืน้ โพรงนจี้ ะขยายตามไปด้วย ฉนั ร้องไห้เพราะคิดถงึ เอมิลี่ ฉันร้องไห้เพราะก�ำ ลงั จะตาย ฉนั รอ้ งไห้เพราะ หากไมม่ มี นษุ ย์หนา้ ไหนสรรหาวนั องั คารมาใส่ปฏทิ ิน ฉนั กค็ งไมอ่ ยู่ในสภาพดไู มไ่ ดแ้ บบน้ี กระตา่ ยตวั นน้ั จอ้ งมองฉันคร่าํ ครวญอยา่ งงนุ งงราวกับวา่ ฉันเกลียดกลวั ของขวัญทีม่ นั เพงิ่ มอบให้ “ฉนั มาเพอื่ บอกใหเ้ ธอเลกิ คดิ วา่ วนั อนื่ ไรค้ า่ เพราะวนั องั คารวนั เดยี วไดแ้ ลว้ ใหต้ ายเถอะ ดสู ารรปู เธอส”ิ มันพูดเสยี งแขง็ พร้อมกับหูสองข้างทห่ี ลุบลงเลก็ น้อย กอ่ นจะเดนิ เนือยๆ ออกไปจากห้อง หวั สมองทวี่ า่ งเปล่าท�ำ ใหเ้ วลาทกุ วนิ าทีเดนิ ทางอย่างเชอ่ื งชา้ รตู้ วั อกี ที ฉนั กถ็ กู ทง้ิ ไว้เพยี งล�ำ พงั เสยี แลว้ และนี่อาจจะเป็นผลดีของคนสักคนท่ีไร้สติสมประดีเพราะเขาจะทำ�ทุกอย่างตามที่จิตสำ�นึกพอจะสามารถ สงั่ การได้ หวั สมองทว่ี า่ งเปลา่ นนั้ พาสองขาวง่ิ ไปยงั หอ้ งนา้ํ หวั สมองทวี่ า่ งเปลา่ พาแขนขวายดั ลงไปในโถชกั โครก สุดแรง หัวสมองที่ว่างเปล่าถูกเติมเต็มด้วยความทรงจำ�เลือนรางท่ีคลับคล้ายคลับคลากับสิ่งที่กำ�ลังเกิดขึ้น และมอื ของฉนั กค็ วา้ อะไรบางอยา่ งได้ ฉนั ดงึ มนั ขน้ึ มาสดุ แรง หวั สมองทว่ี า่ งเปลา่ เพงิ่ จะรบั สารไดก้ ต็ อนนน้ี เ่ี อง “บอกพระเจา้ วา่ เปลย่ี นวนั องั คารใหเ้ ปน็ วนั ศกุ รแ์ ทนไดไ้ หม” ฉนั ไดร้ สเคม็ ของคราบนา้ํ ตาเมอ่ื อา้ ปากพดู กับกระตา่ ยตวั เดิม ไม่รอฟงั ค�ำ ตอบ ฉนั กำ�หูสองข้างของมันแน่นและยัดมันกลบั ลงไปในโถ แล้วเวลาทุกวินาทกี ก็ ลับมาเดนิ ทางเปน็ ปกติ อาจจะเร็วไปดว้ ยซา้ํ ไมร่ ้วู า่ เน่ินนานแค่ไหนทฉ่ี ันนอนแผ่ บนเตยี งและมองเพดานสขี าวโพลนอยา่ งลอ่ งลอย หลายคนื และวนั กอ่ นหนา้ เพดานโลง่ ๆ นกี้ ลบั สง่ เสยี งอกึ ทกึ ครึกโครมจนฉันแทบบ้า แต่ตอนน้ีไม่มีแล้ว มีเพียงแต่ถ้อยคำ�ของกระต่ายเพ้ียนนั่นท่ีดังก้องอยู่ในห้องนอน อดุ อู้ของฉนั เลิกคิดวา่ วนั อน่ื ไร้คา่ เพราะวนั องั คารวนั เดียว ฉนั เผลอท�ำ ชวี ติ หลน่ หายไปพรอ้ มกบั วนั องั คารมามากเกนิ พอแลว้ ตลกสน้ิ ดที ฉี่ นั ไปรอ้ งหม่ รอ้ งไหต้ อ่ ค�ำ วา่ “เธอกำ�ลังจะตาย” อย่างกับไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าทุกอย่างต้องตาย ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ฉันจะต้องใช้ชีวิตใน แต่ละวันต่อจากน้ีให้คุ้มค่า ฉันเขียนลิสต์ส่ิงที่สักวันฉันจะต้องทำ�ให้ได้ก่อนตายไปจากโลก สิ่งท่ีเคยวาดฝัน มาเนน่ิ นานแล้วยังไม่เคยลงมอื ทำ� ไม่นา่ เช่อื ว่ารอยดินสอทๆู่ บนเศษกระดาษแผ่นเล็กจะทำ�ใหห้ วั ใจเบิกบาน และเต็มไปด้วยความหวังขนาดนี้ อยูๆ่ ฉนั กม็ ีความสขุ ข้นึ มาคร้ังแรกในรอบหลายสัปดาห์ระหวา่ งท่ไี ลส่ ายตา อ่านรายการยาวเหยียดเหล่าน้ัน ตอนนี้ดึกมากแล้ว ฉันสัญญากับตัวเองว่าวันรุ่งขึ้นจะเป็นการเริ่มต้นฟื้นฟู สขุ ภาพกายและใจ พรงุ่ นฉี้ นั คงตอ้ งรบี ตนื่ แตเ่ ชา้ มดื เพอ่ื มาท�ำ อาหารเชา้ ทงั้ ทเี่ มอ่ื กอ่ นไมเ่ คยลากสงั ขารลงจาก เตยี งเพอื่ เหตผุ ลนี้ จากนัน้ กต็ ้องรีบไปเรยี นใหท้ ัน และทุกอย่างจะกลบั มาเป็นปกติ ... ปกต.ิ .. มนั ควรจะมคี วามหมายในแงด่ ไี ม่ใชห่ รือ แต่ท�ำ ไมพอคดิ ถึงคำ�น้ี โพรงเวา้ แหว่งทฉี่ ันคดิ วา่ มนั หายไปแล้วอยๆู่ ก็โผล่มา ย่งิ มองลึกเขา้ ไปชอ่ งกลวงเปล่ามดื มิดนน้ั มนั ก็ยิ่งขยายใหญข่ นึ้ ใหญจ่ นสามารถ กลนื ลิสต์แหง่ ความสุขของฉันไปได้ทง้ั ใบ ฉนั ตอ้ งแบกโพรงนไี้ วอ้ กี นานแคไ่ หนจนกวา่ มนั จะถกู เตมิ เตม็ หรอื ควรจะปดิ ทบั มนั ไปเสยี เลย และท�ำ เปน็ ไมร่ ไู้ มช่ ก้ี บั การมอี ยขู่ องมนั ฉนั ยงั ตดั สนิ ใจไมไ่ ดว้ า่ จะท�ำ อยา่ งไร นา่ กลวั ตรงทม่ี นั อาจจะคอยตามหลอกหลอน ฉนั ไปทุกท่ี แตต่ อนนฉี้ นั คงต้องนอน อ้อ! อย่าลืมตั้งนาฬิกาปลุกล่ะ 30

31

32

ผมอยากเกิดเป็นววั ยามเช้าของชีวติ วนั นั้นในหม่บู ้านไทยพทุ ธ-มสุ ลิม แถบหุบเขาในจงั หวดั พัทลงุ หมอกขาวลอยออ้ ยอิ่ง ปกคลมุ ในยามเชา้ เสยี งวทิ ยหุ มบู่ า้ นดงั กงั วานปลกุ ใหต้ นื่ แดดเชา้ สอ่ งกระทบเปลอื กตา ลมเยน็ เรมิ่ พดั วบู เขา้ มาในห้อง เสยี งเพลงวทิ ยหุ มูบ่ า้ นดังกอ้ งไปทวั่ “ซอมเบง่ิ อยเู่ ดอ้ ถ้าหากว่าเธอ น้ันเลิกกันกับเขา” ผมขย้ีตาและจัดทรงผมท่ีปรกใบหน้า เปิดเพลงเพราะจังวันน้ี ปกติวิทยุหมู่บ้านจะเปิดเพลงเก่าๆ ยคุ 90 ไมส่ ิ ตอ้ งเกา่ กวา่ นนั้ บางวนั เปน็ สนุ ทราภรณ์ บางวนั กเ็ ปน็ เพลงลกู ทงุ่ หลงยคุ บางวนั กเ็ ปน็ เพลงทอ้ งถน่ิ หรือเพลงบอก วันนสี้ งสัยผู้ใหญ่บ้านไปประชุม ลกู สาวเลยเปดิ เพลงแทน  ลูกสาวผใู้ หญบ่ า้ นวยั ไล่เลยี่ กบั ผม หนา้ ตาจม้ิ ลมิ้ นา่ รกั แกม้ แดงระเร่อื จมูกเปน็ สัน ตาหยๆี ไวผ้ มยาว ประบา่ ผมด�ำ ขลบั ราวกบั มะพรา้ วเผาและใสเ่ หลก็ ดดั ฟนั สแี ดงเขม้ เธอชอ่ื “เปมกิ า” ตอนเดก็ ๆ เราสนทิ กนั มาก ชวนกันไปเล่นทที่ ุง่ นาท้ายหมบู่ ้านอย่เู สมอ ผมจูงวัวไปกินหญา้ รมิ คลองเธอก็ตามไปดว้ ย เล่นนา้ํ คลองขา้ งๆ ฝายของชลประทาน เราเรยี นทเ่ี ดยี วกนั เลยสนทิ กนั มากขน้ึ อกี อยา่ งทบี่ า้ นผมท�ำ นาใหก้ บั ผใู้ หญบ่ า้ น เราจงึ มา ว่ิงเล่นในท้องนากันอยู่บ่อยๆ จนลมร้อนพัดความกดอากาศต่ําในหมู่บ้านลอยหายไป ก็ถึงวันท่ีเราเร่ิมจะ ค่อยๆ หา่ งกนั เมอื่ ผมเขา้ เรยี นมธั ยมปลาย เธอกไ็ ปเรยี นตอ่ ในตวั เมอื ง สว่ นผมเรยี นโรงเรยี นใกลบ้ า้ น ระยะหา่ งระหวา่ ง เราเลยเพม่ิ ขน้ึ ผมโดยสารรถประจ�ำ ทางไปโรงเรยี น ส่วนเธอข่มี อเตอรไ์ ซค์ไป อาจมีบางวันที่ผมเหน็ วา่ มีใคร มารับเธอ เดก็ หนุ่มไวผ้ มแสกกลาง ในชุดยูนฟิ อร์มสีเลอื ดหมู เขาอาจจะเปน็ นักเรียนชา่ งในตวั เมอื ง เธอไปไหน 33

มาไหนกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ พักหลังเราจึงไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ พ่อของเธอก็ยังคงเป็นผู้ใหญ่บ้านอยู่ และคงเป็นต่อไปเร่ือยๆ จนกว่าแกจะไม่อยู่ ผมได้เจอแกบ้างบางคราวที่ตลาดนัด ยิ้มทักทายให้กันตาม มารยาท แต่กไ็ ม่ได้คุยอะไร หลังจากหมดหนา้ นา ปนี ้นั ภาคใต้อากาศร้อนจัด ฝนหลงฤดไู ม่คอ่ ยตกโปรยปรายเหมอื นปกี อ่ นที่เกดิ นาํ้ ป่าไหลบ่าเข้าท่วมหม่บู ้าน จนต้องข้นึ ไปอย่กู ันบนวัดใกล้เชิงเขา ซงึ่ เป็นแหล่งพักพิงส�ำ หรับผทู้ บ่ี ้านจมหาย ไปกบั กระแสนาํ้ อนั เชย่ี วกราก และเมอ่ื นา้ํ ลดกจ็ ะกลบั ลงมาซอ่ มแซมบา้ นเรอื นเพอื่ เตรยี มตวั ท�ำ นา และรบั มอื กบั ฤดรู อ้ นทพ่ี รอ้ มจะแผดเผาและละลายชวี ติ ของคนในหมบู่ า้ น ดงั่ เทยี นไขทจ่ี ดุ ทง้ิ ไว้ ทง้ั รอ้ นและมหี ยดนา้ํ ตาเทยี น คลา้ ยนํา้ ตาของคนในหมู่บ้าน ผมจบชั้นมัธยมหกมาด้วยความทลุ ักทเุ ล เพราะผมเปน็ คนเกยี จครา้ นอา่ นหนังสอื แต่ถา้ เรื่องเล้ียงววั หรอื แอบมองสาวขา้ งบา้ น อนั นนั้ เปน็ สง่ิ ทผ่ี มโปรดปราน และผมกไ็ มไ่ ดเ้ รยี นตอ่ เนอื่ งจากฐานะทางบา้ น ผมจงึ ช่วยพอ่ แม่ท�ำ นาและเลย้ี งววั สว่ นเธอไปเรยี นต่อท่กี รุงเทพฯ และไดเ้ ลิกรากับชา่ งหนุ่มคนนั้นแลว้ วันน้นั ตอนเย็นย่ํา เวลาโพล้เพล้ แดดสีทองแผ่ปกคลุมทอ้ งฟา้ ร้ิวก้อนเมฆคล้ายจะหมดเวลาของการ ล่องลอย ผมก�ำ ลงั จงู ววั กลบั จากกนิ หญา้ ทล่ี �ำ คลอง เดนิ ผา่ นหนา้ บา้ นผใู้ หญบ่ า้ นซง่ึ เธอกลบั บา้ นมาสกั พกั แลว้ ก�ำ ลงั นงั่ เลน่ มอื ถอื อยหู่ นา้ บา้ น ผมเธอสที องราวกบั ขนึ้ สนมิ เธอคงไปยอ้ มผมมา เปน็ ภาพทแี่ ปลกตา สงสยั ผมตอ้ ง จ�ำ ภาพเธอเสียใหม่ เพราะในความฝันทกุ คนื ผมเหน็ เธอยงั มีผมสดี ำ� ผมไม่กลา้ สบตาเธอ ไม่รวู้ า่ เพราะอะไร เหมอื นกัน  ทั้งท่ีตอนเด็กๆ เราตัวติดกันอย่างกับแฝด เธอสบตาผมและร้องเรียก ผมหันไปหาเธอด้วยใบหน้าท่ี เลอะโคลน เสื้อผา้ ทข่ี าดวิ่น ผ้าขาวมา้ คาดเอวสีจาง รองเทา้ แตะชา้ งดาวทพี่ ื้นสกปรก ผมไมก่ ล้าเขา้ ใกลเ้ ธอ ผมร้ตู ัวเองดี “มาแต่ไหนหลวง พาวัวกนิ หญ้าเหอ” (เธอมาจากไหน พาววั ไปกินหญา้ เหรอ) เธอร้องทัก “หม้าย นี่อิหลบเรนิ แล้ว วา่ พรอื ม่ัง” (เปลา่ กำ�ลงั จะกลบั บา้ นแลว้ มีอะไรเหรอ) ผมตอบเสยี งเนือยๆ “หวางนไ้ี มเ่ หน็ หนา้ เหน็ ตาเลย นะลมื กนั แลว้ สา ไมม่ าหากนั เลย” (ชว่ งนไ้ี มเ่ จอเลยนะ ลมื กนั แลว้ เหรอ ไม่มาหากันเลย) เธอพดู พรอ้ มกบั กม้ มองมือถอื “หลบเรนิ กอ่ นนะ คา่ํ แลว้ เดย๋ี วเอาววั เขา้ คอกหลา่ ว” (กลบั บา้ นกอ่ นนะ คาํ่ แลว้ เดย๋ี วตอ้ งเอาววั เขา้ คอก) ผมพูดพร้อมเดินจากไปโดยท่ีไม่ชายตามอง ความรู้สึกบางอยา่ งเสยี ดแทงยอดอก ความรสู้ ึกแตกต่าง และแปลกแยก ภาพในอดีตระหว่างเรายังชัดเจนในใจผม ความต่างระหว่างเราและรอยต่อของเวลา ความทรงจำ�ได้กัดกร่อนความสัมพันธ์ของสองเราให้เหลือเพียงแค่คนที่รู้จักและจ�ำ ชื่อได้ แต่ไม่ได้สนิทใจ และสำ�คัญอะไรขนาดนั้น เวลาได้พรากความสดใสของเธอไป และเวลาก็ได้มอบเธอคนใหม่ที่แก้มแดงด้วย เครอื่ งส�ำ อาง บางวนั เธอทาปากสสี ม้ บางวนั สอี ฐิ บางวนั สแี ดงคลา้ ยสญั ลกั ษณก์ าชาด บางวนั กท็ าสดี �ำ หมน่ ๆ ราวกบั เอาถา่ นมาทาปาก คนอะไรกนั ปากเปลยี่ นสไี ดท้ กุ วนั หรอื เปน็ คา่ นยิ มของคนในเมอื งทเี่ ธอไดส้ มั ผสั มา ชา่ งแปลกแยกดี ผมคดิ ในใจ คนื นน้ั ผมหลบั ไปดว้ ยความเหนอ่ื ยลา้ วนั รงุ่ ขนึ้ ผมตน่ื แตเ่ ชา้ จงู ววั ออกไปกนิ หญา้ ทร่ี มิ คลอง เกบ็ ผกั กดู 34

และยอดกระถินริมร้วั ที่ขนึ้ ระหวา่ งทางเขยี วขจี กลบั ไปกนิ แกล้มนา้ํ พริกกุ้งเสียบทีบ่ า้ น กนิ ขา้ วเสรจ็ กอ็ อกไป กลางทุ่งนาหว่านข้าวและปักดำ�ต้นกล้าที่เพาะชำ�ไว้ วันน้ีแดดค่อนข้างแรง อากาศอบอ้าว หว่านข้าวเสร็จ ผมนัง่ พกั เหน่ือยอยู่รมิ คันนา พลางตกั นา้ํ ในกระตกิ ขน้ึ จิบพลันมองเหน็ สง่ิ ที่คุ้นตา ภาพเธอนั่งอยู่ในรถเก๋งสีดำ� ติดเคร่ืองเสียงเปิดเพลงดังอย่างไม่เกรงใจชาวบ้าน ท่าทางเธอย้ิมและมี ความสขุ ปากเธอแดงราวกบั วา่ ไปกนิ เลอื ดใครมา และคนในรถใสช่ ดุ เครอ่ื งแบบอะไรสกั อยา่ ง ตดั ผมสนั้ เกรยี น โอบเธอไว้อย่างอ่ิมเอม คนรักใหม่ของเธอหรือ? ผมคิดในใจ ผมเก็บงำ�ความสงสัยน้ีไว้ในก้นลึกของหัวใจ ได้แค่คดิ แต่ก็ไม่เคยเอย่ ถามเธอไป ตกเย็นผมก็ไปจูงวัวกลับบ้านจากลำ�คลอง ผ่านป่าไผ่ก็ขุดหน่อไม้สามส่ีหน่อเอาไปแกงกะทิใส่หน่อไม้ กนิ กบั ปลาเคม็ ตากแหง้ ทอดให้เกรยี ม ตารางชวี ิตของผมกว็ นเวียนอย่แู คน่ ้ีแหละ ใชช้ วี ติ วนั ตอ่ วนั ไมไ่ ดค้ ดิ ฝนั อะไรถงึ อนาคตขา้ งหนา้ วัสสานของปีก็ผ่านพ้นไป ปีน้ีฝนตกชุกและน้ําป่าไหลหลากในบางพ้ืนท่ี สายน้ําสีแดงข้นคลั่กไหล เป็นสายราวกบั ธรณรี า่ํ ไห้ ซึ่งเป็นภาพชนิ ตาส�ำ หรบั ชาวบา้ นแถบน้ี ฤดฝู นทีไรจะต้องขนของหนนี ํ้าไปอยู่ท่สี งู อยเู่ สมอ และบางครง้ั ลงจากยอดเขามากพ็ บวา่ บา้ นเรอื นไดพ้ งั ทลายและไหลไปกบั นา้ํ ปา่ ไหลหลาก เปรยี บดง่ั สายนํ้าที่พรากเอาชวี ติ และเลอื ดเน้ือของคนแถบน้ีไป เวลายงั ทำ�งานของมันต่อไปเร่อื ยๆ เขม็ นาฬกิ ากย็ ังเดนิ ตอ่ ไป จนถึงวันท่ีเธอเรียนจบปรญิ ญา มหา'ลัย ที่เธอเรียนก็มีเพ่ือนเก่าผมสองสามคนไปเรียนอยู่ พวกนั้นอาจจะจำ�ผมได้หรืออาจจะจำ�ไม่ได้แล้ว วันก่อน ผมไปกู้เงินท่ีธนาคารในเมือง นั่งรถสองแถวไปลงป้ายส่ีแยกโคลีเซียมซึ่งเป็นโรงหนังเก่า สมัยก่อนเรียกกัน ติดปากว่า “วกิ แกรนด”์ ผมเกือบหลงทางเพราะจ�ำ ไดว้ ่าธนาคารอยู่ใกล้รา้ นขายแผ่นเสยี ง ผมย่ําเท้าเดินหา ร้านขายแผ่นเสียงอยู่นานเลยเอ่ยปากถามยาม ยามบอกว่าร้านขายแผ่นเสียงยุบไปนานแล้ว ตอนนี้เป็น รา้ นเกม “คณุ ไปอยทู่ ไ่ี หนมา?” ยามถามพรอ้ มกบั มองผมดว้ ยสายตาทเ่ี หยยี ดหยาม ผมไมไ่ ดส้ นใจ มองเขา้ ไป ในรา้ นทมี่ เี ครอ่ื งคอมพวิ เตอรร์ ปู รา่ งแปลกๆ วางเรยี งราย ดา้ นหนา้ เปน็ โตะ๊ เลก็ ๆ มนี าํ้ และขนมขายเสรจ็ สรรพ เด็กชายหัวเกรียนในชุดนักเรียนกำ�ลังจ้องหน้าจออย่างเขม็ง ราวกับว่าจะกลืนกินคอมพิวเตอร์ลงไป ผมมองภาพนั้นแลว้ รู้สกึ สังเวชใจ สมัยเดก็ ๆ ผมไม่เคยไดจ้ บั คอมพวิ เตอร์ จบั แต่คันไถ จบั เชอื กววั ทีบ่ าดมอื เวลาท่วี ัวด้นิ จบั เคียวเก่ียวข้าวท่ีฝากรอยแผลเปน็ ไว้ท่ีนิ้วมือบ่อยคร้ัง เด็กสมยั นี้โตไวเสยี จริงๆ ในที่สุดผมก็เจอธนาคาร มองเข้าไปเห็นพนักงานธนาคารในชุดสีม่วงสด ทัดดอกไม้ท่ีเส้ือผ้า หวีผม เรยี บแปลร้ าวกบั มใี ครเอากาวมาตดิ ไว้ ผมจ�ำ ใบหนา้ นน้ั ไดท้ นั ที “ไอไ้ ขย่ อ้ ย” เพอ่ื นขา้ งบา้ นผมสมยั เรยี น ผมอยาก เอ่ยปากทกั แต่สายตาทมี่ นั มองมาท่ผี มราวกับวา่ ผมไมม่ ีตัวตนในธนาคาร มันมองผ่านแลว้ ทอดสายตาออก ไปนอกธนาคารเสยี มากกวา่ ผมเลยหนั หลงั กลบั และไปกเู้ งนิ นอกระบบแทน คอ่ ยคดิ กนั อกี ทวี า่ จะสง่ ดอกเบยี้ ให้กันตอนไหน และผมไม่ไดเ้ สียใจท่เี พอื่ นจำ�ผมไม่ได้ แต่ผมเสียใจทชี่ ีวิตของผมยังจำ�ทุกคนท่ีเคยผา่ นเขา้ มา ในชีวิตไดเ้ ป็นอย่างดี ราวกบั ว่ามนั เพ่งิ เกดิ ข้นึ เมือ่ วานน้ี อกี อย่าง ผมไมไ่ ด้ไปแสดงความยินดีกบั เธอทีก่ รุงเทพฯ เพราะผมเขลาเกนิ กวา่ จะเดนิ ทางไป ลำ�พงั แค่ เงนิ คา่ ตว๋ั ยงั มไี มพ่ อ ผมจงึ รอแสดงความยนิ ดกี บั เธอทบ่ี า้ นวนั ทเี่ ธอกลบั มา ผมจงู ววั ผา่ นหนา้ บา้ นเธอ เปน็ ครงั้ แรก ในรอบหลายปที ผี่ มอยากคยุ กับเธอใหน้ านกว่าการทักทายตามประสาคนบ้านใกล้เรอื นเคยี ง “ยินดดี ้วยนะ เรยี นจบเหม็ดแล้ว เอาเรยี นมาฝาก กินเสยี ตะ เหน็ ว่าชอบกิน” 35

36

(ยนิ ดดี ้วยนะ เรียนจบแลว้ เราเอาทเุ รยี นมาฝาก กินได้เลยนะ รวู้ ่าชอบกนิ ) ผมแอบมดุ รว้ั ลวดหนามขา้ งบา้ นซงึ่ เปน็ สวนทเุ รยี น ลวดหนามสนมิ เขรอะเกยี่ วเสอื้ ผมและบาดผวิ หนงั เปน็ ทางยาว แต่ผมไมร่ ู้สึกเจบ็ ปวดเพราะผมตัง้ ใจจะเอาทเุ รยี นไปฝากเธอ ความเจบ็ ปวดจึงมลายสญู ส้ินไป เธออมย้ิมแต่ไม่ได้พูดอะไร สักพักมีชายหนุ่มผมสั้นเกรียนเปิดประตูออกมาและมองหน้าผมอย่าง ไมไ่ ว้ใจ กอ่ นที่เธอจะแนะนำ�เขาให้ผมรูจ้ ัก “นพ่ี หี่ ลวงเจ แฟนนยุ้ เดอื นหนา้ เราจะแตง่ งานกนั พอดี ขอบใจนะทเ่ี อาเรยี นมาฝาก ก�ำ ลงั เนอื ยอยพู่ อด”ี (นเี่ จ แฟนเราเอง เดอื นหน้าจะแตง่ งานกนั ขอบใจนะทีเ่ อาทเุ รียนมาฝาก ก�ำ ลังอยากกนิ อยู่พอดี) เธอตอบพร้อมจับมือกับแฟน ผมยิ้มให้ อวยพรในใจแล้วเดินจากมา ผมเดินมาไกลถึงลำ�คลองท้าย หมบู่ ้าน นั่งพงิ ต้นมะพร้าว เบอื้ งหน้าเปน็ ทงุ่ นาสดุ ลกู หลู ูกตา ทงุ่ นาท่ีผมดำ�นามาตั้งแตเ่ ดก็ แตก่ ็นน่ั แหละ มันไม่ใช่นาของผม มันเป็นนาของผู้ใหญ่บ้าน ทุกครั้งท่ีขายข้าวได้ ผมมักจะโดนหักค่าหางข้าวอยู่เสมอ และสว่ นแบ่งที่ไดก้ น็ ้อยนิดประทงั ชวี ติ ไปวนั ๆ ผมน่ังมองเส้นขอบฟ้าในตอนเย็น นํ้าตาผมไหลเอ่อ ความฝันของผมที่วาดไว้พังทลาย ผมน่ังอยู่จน โพล้เพล้ ฝนตกกระหนํา่ สายฝนและลมหนาวพดั โหม หยดนาํ้ ตาละลายไปกบั สายฝนเยน็ ฉาํ่ ตน้ ขา้ วปลวิ เอนไปกบั ลมฝน เปน็ คลน่ื สเี ขยี วดแู ลว้ คลา้ ยคลน่ื ทะเล โอนเอนไปมาและไร้หลักแหล่ง ผมน่ังทอดสายตาอยู่อย่างน้ัน และเมื่อฝนหยุดตก ร่องนํ้าตาของผมยังไม่ เหอื ดแหง้ ววั ทผ่ี ูกไวย้ ังยนื เลม็ หญา้ อยู่ที่เดิม วัวเคยอกหกั ไหมนะ? มนั มนี ้ําตาและความร้สู ึกไหม ผมได้แตค่ ิด ระหวา่ งทางที่จูงววั กลบั บ้าน งานแต่งของเธอวันน้ีจัดอย่างหรูหรา เต็นท์ขาวขนาดใหญ่กางบนถนน โต๊ะ เก้าอ้ีสีแดงวางเรียงราย และอาหารเตรยี มไวเ้ สรจ็ สรรพ รปู คบู่ า่ วสาวตดิ ไวข้ า้ งๆ ซมุ้ รปู หวั ใจสชี มพทู ป่ี ระดบั ดว้ ยดอกไมส้ ด แขกเหรอ่ื มากันหนาแนน่ เพอ่ื นเกา่ ในหมบู่ า้ นทคี่ ุน้ เคยกบั ผมมารว่ มงานทุกคน แต่ผมไม่ไดไ้ ปรว่ มงานของเธอ เพราะผมท�ำ ใจไม่ได้ และอาจไม่ใช่เรื่องท่ีเธอแตง่ งานเสียดว้ ยซา้ํ แต่เปน็ เร่อื งทผ่ี ใู้ หญ่บ้านมาขอซอื้ ววั เพื่อไปแกงเลี้ยงแขกในงาน ผมจำ�ใจขายเพราะความขัดสนเงินทองหรือเพราะความเป็นผู้ใหญ่บ้านของแก ผมขายไปส่ีตวั ววั ทัง้ หมดทผ่ี มมี วัวท่ีผมเล้ียงมาแตเ่ ดก็ วัวท่ผี มเหน็ มนั คลอดและเก็บรกวัวไปคัว่ แกงกินกบั พอ่ แม่ ผูใ้ หญ่บา้ นมาบอกพรอ้ มเอ่ยปากชวนผมมากินขา้ วทีง่ าน แตผ่ มปฏิเสธไป ผมบรรทกุ วัวไปสง่ ทงี่ านแตง่ เธอ ผใู้ หญบ่ า้ นนบั เงินแลว้ ส่งให้ พรอ้ มเอ่ยปากขอบคุณยกใหญ่ ผมจงู วัว ไปผูกกับเสา และเป็นธรรมเนยี มของหม่บู ้านท่เี จ้าของววั จะตอ้ งเปน็ คนเชอื ดววั ดว้ ยตวั เอง เพราะถือว่าเปน็ เลือดเนื้อของวัวเหมือนกัน ถ้าให้คนอื่นเชือด คนที่เชือดก็อาจจะมีอันเป็นไปภายในสามวันเจ็ดวัน โบราณ เขาวา่ ไวอ้ ยา่ งน้ัน ผมก็เปล่ยี นความเชื่ออะไรไมไ่ ด้ ผมสบตาววั ดว้ ยดวงตาทซี่ มึ นา้ํ ตา สายตาววั เหมอื นกบั ยอมรบั ชะตากรรม ดวงตาสกุ ใสซอ่ื สตั ยแ์ ละเปน็ เพ่ือนท่ีอยู่กับผมยามท่ีผมไม่เหลือใคร วัวท่ีเลี้ยงมากับมือ ผมไม่อยากฆ่าวัว ถ้าเลือกได้ผมอยากเกิดเป็น ววั ตัวน้ี จะได้ไม่ต้องมใี ครเสยี ใจ แต่ผมไม่มีทางเลือก ผมคอ่ ยๆ หยบิ จอบเกา่ สนมิ เขรอะ การฆา่ ววั ตามธรรมเนยี มของศาสนาอสิ ลามคอื ใชส้ นั จอบ ทบุ ลงไปท่ี ระหวา่ งเขาของววั กลางกระหมอ่ ม จะไมม่ กี ารผา่ นโรงฆา่ สตั วเ์ ดด็ ขาด ขาของววั ทงั้ สขี่ า้ งถกู ขงึ ไวด้ ว้ ยเงอ่ื นเชอื ก ทผ่ี กู ตาย และมดั เชอื กกบั ตน้ ไมอ้ กี ทเี พอ่ื ววั จะไดไ้ มว่ ง่ิ หนี และจะแกะเชอื กไดก้ ต็ อ่ เมอ่ื เชอื ดขาววั จนขาดสะบนั้ ผมสบตาวัวคร้ังสุดท้ายและเอ่ยขอโทษในใจ ผมเง้ือสันจอบและทุบลงไปเต็มแรง หัวใจผมเต้นตึกตัก ราวกับระเบิดเวลาท่ีรอการปะทุ เปน็ วนิ าทีทร่ี ะย�ำ และบดั ซบทส่ี ุดในชวี ติ วัวดิน้ พล่านราวกับโดนนา้ํ ร้อนลวก 37

เลอื ดววั สแี ดงฉานไหลซมึ สนั จอบ กลนิ่ คาวคละคลงุ้ ไปทวั่ ผคู้ นทเ่ี ดนิ ผา่ นไปมาตา่ งเบอื นหนา้ หนี สนั จอบสดี �ำ ตอนนอี้ าบไปดว้ ยสแี ดง ผมทบุ ซา้ํ อกี สามสที่ ี เลอื ดววั ไหลกระเซน็ เปรอะใบหนา้ ของผมและเผลอเขา้ ปาก ความขมและเหมน็ หนื อบอวลในปาก ผมบว้ นทง้ิ อยา่ งไมไ่ ยดี ทงั้ ๆ ทไี่ ดก้ ลนื กนิ สง่ิ ทเี่ ปรยี บดงั่ เลอื ดเนอ้ื เชอื้ ไขของผม ววั ยงั ดนิ้ เมอ่ื ถกู คมมดี กรดี เพราะสมองและเสน้ ประสาทบางสว่ นยงั ใชก้ ารไดอ้ ยู่ แตเ่ ทา่ นกี้ ห็ มดหนา้ ทเ่ี พชฌฆาตจ�ำ เปน็ อยา่ ง ผมแลว้ ฝา่ ยเชอื ดววั ก็จะเป็นทีมงานของผู้ใหญบ่ า้ นอกี ที ผมไมอ่ ยากเหน็ ภาพแบบนน้ั กบั ววั ท่ีผมรกั ทสี่ ดุ แกงววั ทห่ี อมกรุ่น เพียงแค่รวู้ ่าเปน็ ววั ทเ่ี ล้ยี งมากับมอื และปลดิ ชวี ติ มนั ด้วยสองมอื ของผมเอง ผมกส็ ะอดิ สะเอยี นกินไมล่ งทันที ผมเดนิ ไปเปดิ ต่มุ น้ํา วักน้ําใสอ่ งุ้ มือแลว้ ล้างหน้าล้างตา เลือดวัวเหนยี วหนืดล้างออกยากปนกบั คราบ นํ้าตาของผม ผมทรุดนัง่ ลงขา้ งต่มุ น้ําและแอบร้องไหไ้ ม่ใหใ้ ครเห็น ในท่ีสุดผมกอ็ อกจากงานแต่ง ผมไม่ไดก้ นิ ข้าวสกั ค�ำ ทั้งๆ ทีผ่ ู้ใหญต่ ักแกงวัวร้อนๆ ววั ท่ผี มรักและฆ่า มนั มากับมือ ผมบอกปฏิเสธ บอกเพยี งสนั้ ๆ วา่ ผมกนิ มงั สวิรัติ ผมกไ็ ม่รู้วา่ มนั แปลวา่ อะไร รู้แต่วา่ ไมก่ ินเนือ้ ก็พอ ได้ยนิ เขาพูดกนั มา ผมรู้แตว่ า่ ผมไม่อยากกินววั ตวั นแี้ ละผมอาจจะหันไปกนิ ผกั ตลอดชีวติ ผมเดนิ จากงานแตง่ มาไกลพอสมควร เสยี งเพลงรกั หวานๆ งานแตง่ ยงั ดงั อยู่ ภาพเจา้ บา่ วในชดุ เครอื่ งแบบ กับหญิงสาวท่ผี มรกั แต่งหน้าทาปากพร้อมทดั ดอกไม้ท่ีหู ทรวดทรงองเอวของเธออวบอ่ิม สะโพกผายทีผ่ ม ชอบจอ้ งมองยามเธอเปน็ วยั รนุ่ หน้าอกทรงโตคล้ายผลสม้ โอท่ียงั ไม่ปลดิ จากขัว้ ต้น ปากสแี ดงสดทีฉ่ า่ํ ไปด้วย ลิปสติก ในคืนน้ีเธออาจจะสูญเสียความสาวท่ีผมอยากดูแลไว้ หรือเธออาจจะสูญเสียมาก่อนหน้าน้ันแล้ว แตช่ า่ งมนั เถอะ ทำ�ไมในหัวผมถงึ ได้มแี ต่เร่ืองระยำ�แบบนี้ ผมถามตัวเอง และอกี อย่างมันก็ไมใ่ ชเ่ ร่อื งของผม อกี แล้ว เพราะผมได้ทำ�หน้าท่ีของผมอย่างดีที่สุดแล้ว เสียสละวัวท่ีรักมากท่ีสุดให้กับหญิงสาวที่รักมากท่ีสุด เหมอื นกัน ผมอยากเกิดเปน็ ววั ตวั นั้น จะไดย้ อมรบั ความเจ็บปวดทัง้ หมดแต่เพียงผูเ้ ดยี ว พรงุ่ นช้ี วี ติ ของผมจะเปน็ เชน่ ไร ไมต่ อ้ งตน่ื ตง้ั แตเ่ ชา้ จงู ววั ไปกนิ หญา้ ขา้ งล�ำ คลอง ไมไ่ ดส้ มั ผสั อากาศหนาว ทห่ี นาวเขา้ ไปในกระดกู ด�ำ อาจไมไ่ ดด้ �ำ นาหรอื ปลกู ขา้ วอกี เพราะมขี า่ วลอื หนาหวู า่ ผใู้ หญจ่ ะขายทนี่ าเพอื่ สรา้ ง ตึกแถวหรือรา้ นสะดวกซื้อ หรอื อาจจะสรา้ งอะไรสักอยา่ งทีท่ ำ�ให้คนในหม่บู ้านสะดวกสบายคลา้ ยช่อื ของมนั ไม่ได้เห็นสายหมอกขาวโพลนปกคลุมไปทั่วหุบเขา หรือไม่ได้เห็นสายตาของหญิงสาวท่ีผมรักอีกแล้ว นยั น์ตาของเธอตอนนน้ั ไรเ้ ดยี งสา เปลง่ ประกายและสกุ สกาวเม่ือเราคน้ พบสง่ิ ใหมๆ่ ด้วยกันในวยั เด็ก บัดน้ี กลับกลายเป็นแววตาท่ีเปีย่ มไปด้วยความสขุ กบั คนรกั ของเธอ ชายคนน้ันท่ีผมอยากเป็นมาตลอดชวี ติ ในนยั นต์ าของเธอชา่ งสขุ จนเหลอื ล้น แตน่ ยั นต์ าของผมทีม่ องเธอชา่ งวา่ งเปลา่ ราวกับว่าเธอไมเ่ คยมอี ยู่ในลน้ิ ชกั ความทรงจ�ำ และชีวิตทีผ่ มเหลืออยู่หลงั จากนี้ก็คงไมต่ า่ งกนั วา่ งเปล่าและเลือ่ นลอยไร้หลกั แหล่ง ดัง่ นัยน์ตาของผม 38

39

40

“มาถึงช่วงต่อไป ในศตวรรษท่ี 30 มาน้ี นับตั้งแต่หน่วยงานดูแลและปรับปรุงห้วงเวลาได้ก่อต้ังข้ึน ก็ได้สร้างผลงานมากมาย และไมเ่ คยมีขอ้ ผดิ พลาดเกิดขึ้นแมแ้ ตน่ ้อย แตท่ ่าทางว่าหลงั จากนี้ หวั หน้าหนว่ ยกค็ งจะต้องรับศึกหนกั จากขอ้ ผดิ พลาดร้ายแรงทีเ่ กดิ ข้นึ ” “ลา่ สดุ หนว่ ยงานดแู ลและปรบั ปรงุ หว้ งเวลาไดเ้ กดิ ขอ้ ผดิ พลาดขน้ึ นกั วทิ ยาศาสตรท์ งั้ หมดทไี่ ดเ้ ดนิ ทางไปยงั หว้ งเวลาอน่ื ยงั ไมส่ ามารถ กลบั มายงั ปจั จุบัน หวั หน้าหน่วยไดอ้ อกมารับปากว่าจะพยายามอยา่ งเต็มทใ่ี นการรักษาหว้ งเวลาเอาไว้ และน�ำตัวนักวทิ ยาศาสตร์ทกุ คน กลับมาอย่างปลอดภัย รายงานขา่ วดว่ นจากประเทศนอรท์ เทิร์นแลนด์” ฉันแอบมองลงจากบันไดไป พ่อนั่งอยู่ตรงนั้น ตวัดมือเพ่ือปิดทีวี ถอนหายใจ พ่อดูไม่สบายใจ เพราะไหล่พ่อยกขึ้น ฉันอธิบาย ไมถ่ กู พอ่ ดไู มป่ กตเิ ลยจริงๆ แม่เดนิ ไปหาพ่อ แมท่ �ำใหพ้ อ่ สบายใจได้เสมอ แม่กอดไหลพ่ ่อ พดู อะไรบางอยา่ ง ฉันไมไ่ ด้ยนิ แต่ไหล่พอ่ ผอ่ นคลายลง พ่อหันหน้ามาหาแม่ หนา้ พอ่ ดูดีขึ้น ฉันคิดเชน่ น้นั นะ “อาเลเธียมากินข้าวได้แล้วลูก” น่ันคือเสียงของแม่ที่ร้องเรียกฉัน แม่เป็นคนท่ีมีความสุขง่าย และมักท�ำให้ฉันและพ่อมีความสุข ดว้ ยเสมอๆ วันนเี้ ป็นวนั อาทติ ย์ วันนแ้ี ปลก เพราะธรรมดาแล้วพอ่ แมจ่ ะต้องพาฉันไปยังสถานท่ที ่เี รยี กว่าโบสถ์ ทท่ี เี่ ราตอ้ งฟังคนในชุดขาวพูด ร้องเพลง และน่ังให้เรียบร้อย ฉันไม่รู้ว่ามันมีไว้ท�ำอะไร แต่พ่อแม่ดูจะลืมไปเสียสนิทวันน้ี ซึ่งน่ันแปลกมากๆ พ่อแม่เคร่งเรื่องการไป โบสถ์มากๆ เลยล่ะ “พอ่ คะ แมค่ ะ วันนเ้ี ราไมไ่ ปโบสถ์เหรอคะ วนั นว้ี ันอาทิตย์นะคะ” ฉนั ถาม ไม่ใช่เพราะอยากไปหรอกนะ แตฉ่ นั แคส่ งสยั จริงๆ นะ คนอย่างพ่อกับแม่ของฉันไม่มีทางไม่ไปโบสถห์ รอก “ลูกพูดถึงเรื่องอะไร จะไปไหนเหรอลูก” แม่พูดขึ้น น่ันท�ำให้ฉันตกใจมาก แม่พูดราวกับลืมทุกอย่างไปสนิท ฉันรีบวิ่งไปหาพ่อ กลัวแม่จะจ�ำอะไรไมไ่ ดเ้ หมอื นคณุ ตาคุณยาย “พอ่ คะ แมจ่ �ำโบสถไ์ มไ่ ดค้ ะ่ ” พอ่ หนั มามองเหมอื นฉนั พดู เรอ่ื งเพอ้ ฝนั อกี คน นน่ั ท�ำใหฉ้ นั โกรธมากๆ พอ่ แมท่ �ำเหมอื นกบั ฉนั ลอ้ เลน่ สายตาของทง้ั สองมองมาราวกบั หว่ งว่าฉนั จะกลายเป็นบา้ ไปแล้ว นนั่ ท�ำให้ฉนั เสียใจและนอ้ ยใจมาก “อย่าแกล้งหนูอย่างน้ีนะ หนูไม่ชอบ” ฉันตะโกน ก้อนสะอ้ืนมาจุกตรงคอฉันแล้ว ฉันน้อยใจด้วย ย่ิงพ่อแม่ท�ำหน้าตาเล่ิกลั่ก เหมือนไมเ่ ขา้ ใจเรอ่ื งทีฉ่ ันพดู 41

“อาเลเธยี เปน็ อะไรจะ๊ ลกู พอ่ แมไ่ มไ่ ดแ้ กลง้ หนนู ะ” แมร่ บี วง่ิ มาหาฉนั แมด่ งู นุ งงจรงิ ๆ จนท�ำใหฉ้ นั เกอื บจะเชอ่ื วา่ แมไ่ มไ่ ดแ้ กลง้ ฉนั จนกระทั่งแมพ่ ดู ประโยคตอ่ มา “โบสถท์ ีล่ กู พูดถงึ มนั คอื อะไรเหรอจะ๊ ” จากน้นั แม่ก็เลยใหฉ้ นั พามาที่โบสถ์ แตพ่ อมาถงึ ฉนั กต็ กใจมาก เพราะที่โบสถ์น้นั ไม่มใี ครเลย ท้ังๆ ทีธ่ รรมดาแล้วในวนั อาทติ ย์ คนจะมาทโี่ บสถเ์ ยอะแยะไปหมด ทนี่ ย่ี งั คงดสู วยงามเหมอื นทฉ่ี นั จ�ำได้ ยอดโบสถแ์ หลมดสู วยงาม รปู ปน้ั ทาสสี นั สดสวย ตน้ ไมถ้ กู ตดั แตง่ อย่างประณตี กระจกแกว้ ทแี่ สงสอ่ งผ่านมาเป็นลายสวยงาม ท่นี ่ยี ังดูสวยเหมือนทฉ่ี นั จ�ำได้ แต่รศั มีความทรงพลงั ที่น่ากลัวกลับหายไป “ออ๋ ทน่ี ีเ่ องโบสถ์ ที่ท่เี ราเคยมากนั ทุกวันอาทติ ยน์ ่ะหรือจะ๊ ” แมถ่ าม “เราไมม่ าเพราะว่าเราไม่มเี หตผุ ลให้ตอ้ งมาสถานทแี่ ปลกๆ แห่งน้ีอีกแล้วไงล่ะจ๊ะ ลูกไม่ชอบมันไม่ใช่หรือ” น�้ำเสียงของแม่ดูรังเกียจแปลกๆ น่ันแปลกมากเพราะแต่ก่อนแม่ดูออกจะเลื่อมใสในท่ี แห่งน้จี ะตาย ฉนั ตกใจมากจนไม่ไดต้ อบแมไ่ ป วันนี้ฉันเดินลงมาชั้นล่าง เห็นพ่อขนของสีขาวบ้างเหลืองบ้างออกจากบ้าน พ่อแม่เรียกมันว่ากระดาษนะถ้าจ�ำไม่ผิด บางอัน คือหนังสือด้วย มนั เอาไว้ท�ำอะไรสักอย่าง ฉนั ไมร่ ู้ จ�ำไดแ้ ค่ว่าแตก่ ่อนเราใช้มันบ่อยๆ แตต่ อนน้ีพอ่ แมก่ �ำลังขนพวกมนั ออกจากบ้าน “ท�ำอะไรเหรอคะ” ฉนั ถาม พ่อหันมาตอบฉนั ด้วยใบหนา้ งุนงงเชน่ กนั “ขนขยะออกจากบา้ นนะ่ มนั คอื อะไรก็ไมร่ ู้ ท�ำไมเราถงึ มี มันเยอะจงั นะ เราเคยใช้ท�ำอะไรสักอยา่ ง แต่พอ่ ไมเ่ ห็นถงึ คุณค่าของมนั เลย ลกู วา่ ไงบา้ ง?” ฉันเหน็ ดว้ ยนะ ของท่ีใช้ประโยชนไ์ ม่ได้กค็ วร ขนออกจากบา้ นใช่ไหมล่ะ ตอนนน้ั แม่ก็ร้องเรียกพอ่ ขนึ้ มา “แอดดิสันคะ มาดูนี่สิคะ มันไม่ใช่แค่เรานะคะที่มีขยะพรรค์นี้เต็มบ้าน แม้กระท่ังนายกรัฐมนตรียังมีเต็มไวท์เฮ้าส์เลยค่ะ ขา่ วหลายชอ่ งรายงานวา่ ปรมิ าณการทง้ิ ขยะสขี าวนมี้ มี ากเขา้ ขน้ั มหาศาลเลยคะ่ ” แมเ่ รยี กพอ่ วา่ แตข่ า่ วทแ่ี มบ่ อกนน่ี า่ กลวั จงั นะ เจา้ กระดาษ น่จี ะทว่ มบ้านเราไหมนะ ถ้ามันเยอะขนาดนัน้ แม้กระท่งั ท่านนายกฯ ยงั มีเลย “วันนี้รายการโต้วาทีของเราจะมาโต้กันเรื่องโลกกลมหรือโลกแบนนะคะ มีนักวิชาการมาโต้แย้งกันมากมาย” ตลกจัง ท�ำไมนัก วิชาการตอ้ งมาโตว้ าทกี นั เรอ่ื งน้ดี ้วยนะ คุณนกั ขา่ วเองกต็ ลก ท�ำไมผใู้ หญ่ถงึ ไม่รู้กันนะว่าโลกกลม หรอื พ่อแม่พวกเขาไม่ไดส้ อนเหมอื นท่ี พ่อแมฉ่ ันบอกฉันมา “ลูกดูอะไรอยเู่ หรอจ๊ะ” แม่เดินมาและนงั่ ลงขา้ งๆ ฉัน ชะโงกหนา้ ดทู วี ี “โตว้ าทคี ่ะ เขาเถยี งกนั เร่ืองโลกกลมหรอื โลกแบน ตลกดีทพ่ี วกเขาไม่รูเ้ นอะแม”่ ฉันตอบ แต่ผลตอบรบั ทไี่ ดก้ ลับมากลับแปลก “ออ๋ กท็ ผ่ี า่ นมามที ฤษฎโี ลกกลมใชไ่ หมละ่ จะ๊ แตพ่ วกนกั วทิ ยาศาสตรค์ น้ พบวา่ ยงั ไมเ่ คยมใี ครพสิ จู นเ์ รอ่ื งนไ้ี ด้ พวกเขาเลยออกมา โตแ้ ยง้ กนั นะ่ จะ้ ” แมต่ อบ ฟังดูสมเหตุสมผลดีนะ ฉันเชือ่ แม่แล้วกัน ถึงแม้วา่ ฉันคดิ วา่ โลกมันจะกลมจริงๆ กเ็ ถอะ วนั ถดั มาขณะท่ีฉนั ก�ำลังกนิ ข้าว ฉนั ท�ำช้อนตกลงบนพ้ืน ทวา่ ตอนนั้นเองค�ำถามหนึ่งก็เกดิ ขนึ้ ฉันจึงถามแม่ “แมค่ ะ ท�ำไมชอ้ นถงึ ตกพน้ื คะ” ฉนั ถาม แมก่ ท็ �ำตาโต และพึมพ�ำประมาณว่า “นั่นสนิ ะ ท�ำไมของถึงตกลงพื้นนะ” ทกุ อยา่ งท่ีเกิดข้นึ เร่อื งหลายๆ เรอ่ื งทีด่ แู ปลกประหลาดและไม่น่าจะเกิดข้นึ ได้ กลบั เกดิ ขึน้ มากมายภายในเวลาเพียงสนั้ ๆ ฉันรู้สกึ ไม่สบายใจ และไม่ชอบเหตกุ ารณ์พิสดารทเ่ี กิดขน้ึ พวกน้ีเลย “พอ่ แมค่ ะ หนรู สู้ กึ อะไรบางอยา่ งคะ่ ” ฉนั รบี บอกพอ่ แมว่ นั หนงึ่ ขณะทเี่ รากนิ ขา้ ว ฉนั กลวั วา่ พอ่ แมจ่ ะลมื อะไรไปอกี เหมอื นอยา่ งเรอ่ื ง ทโ่ี บสถ์ “หนรู สู้ กึ เหมอื นเราก�ำลงั ลมื อะไรบางอยา่ งไป อยา่ งเรอ่ื งโบสถท์ พี่ อ่ แมล่ มื หรอื เรอื่ งโลกกลม หรอื เรอ่ื งแผน่ สขี าวๆ ทเี่ รยี กวา่ กระดาษ น่ันด้วย” ฉันรีบพูดดว้ ยความคิดว่าฉันก�ำลงั จะลืมมันไป “เอ๋ แมไ่ มค่ ่อยจะรูส้ ึกหรอกนะวา่ ลืมอะไรไป แต่เหตกุ ารณ์เชน่ นีเ้ ปน็ ไปได้สองทางคอื โรคอลั ไซเมอร์ ความจ�ำเสอื่ มนน่ั แหละจะ้ ” แม่รีบอธิบายเม่ือเหน็ ฉนั งง ถา้ พดู ถึงโรคจ�ำอะไรไม่ได้ ฉันกพ็ อนึกออกอยู่ ก็โรคทคี่ ณุ ตาคณุ ยายเป็นใชไ่ หมละ่ คณุ ตากบั คณุ ยายน่ะจ�ำ อะไรไมไ่ ดเ้ ลย แมก้ ระทั่งพอ่ กบั แมก่ ็ตาม “อีกทางก็คือเวลาของโลกมันรวนน่ะจ้ะ เหมือนถ้าหนูไปถอดฟันเฟืองนาฬิกาออก มันก็จะหยุดเดินใช่ไหมล่ะจ๊ะ เหมือนกันเลย พอนักวิทยาศาสตรเ์ ดินทางข้ามเวลาและเผลอไปถอดฟันเฟืองมันเขา้ เวลาทั้งหมดกพ็ ัง เหตกุ ารณท์ ่ีเคยเกิดขน้ึ กเ็ ลยหายไป ความทรงจ�ำ กจ็ ะหายไปดว้ ยยังไงละ่ จ๊ะ” ฉนั พยกั หนา้ เข้าใจ ตอนเดก็ ๆ ฉันเคยเผลอไปท�ำฟันเฟอื งนาฬกิ าหลุดเขา้ นาฬกิ าเลยพัง “แล้วท�ำไมหนูจ�ำทกุ อยา่ งไดล้ ะ่ คะ” ฉันสงสัยจริงๆ นะ นล่ี ะ่ คือค�ำถามจรงิ ๆ ที่ฉันอยากรู้ ตอนกลางคืนนั้น ฉันควรจะเข้านอนแล้วซ่ึงก็นอนแล้วล่ะ แต่ฉันหิวน�้ำมาก ก็เลยกะจะเดินลงมาท่ีครัว แต่คืนนั้นน่ะแสงไฟ ชั้นลา่ งกลับยงั เปิดอยู่ แถมยงั มีเสยี งพอ่ แม่คยุ กันด้วย เสยี งดแู ยส่ ุดๆ เลย หรอื ว่าฉนั ท�ำตวั ไม่ดเี ขา้ 42

ฉันตัดสนิ ใจเดนิ ย่องไปท่ีบันไดและแอบฟงั “อาการของฉนั กบั คุณไม่เหมอื นคนเป็นอัลไซเมอรเ์ ลยนะคะ” อนั นีค้ อื เสยี งของแมพ่ ดู “กใ็ ชน่ ่ะสิ แถมลกู ยังพดู เรอ่ื งแปลกๆ ดว้ ย” อันนั้นคอื พอ่ ว่าแต่ฉันเหรอ เรอ่ื งแปลกๆ อะไรกัน “เกี่ยวกับข่าววนั นน้ั แนๆ่ เลยคะ่ ที่เขาบอกวา่ นกั วิทยาศาสตรท์ ่ไี ปหว้ งเวลาอื่นท�ำผิดพลาดน่ะค่ะ” เอาละ่ ฉนั เริ่มจะไมเ่ ข้าใจแลว้ วา่ แม่กับพอ่ คยุ เรื่องอะไรกัน แตท่ ีแ่ นๆ่ คือมนั แย่ เพราะเสียงแม่เหมอื นตะโกนแล้ว เวลาแม่เครียดแม่จะชอบตะโกนเสยี งดังๆ “เป็นไปได้ อาเลเธียยังเด็กมาก คงไม่ค่อยเข้าใจเรื่องอะไรเท่าไหร่ ความทรงจ�ำเลยไม่ได้หายไปด้วย เป็นเหมือนคนละเร่ืองกัน ลูกก็เลยไมล่ มื ไปสินะ” วันนี้ก็เป็นอีกวันท่ีฉันบังเอิญได้ฟังเสียงพ่อแม่พูดคุยกันโดยบังเอิญ มันเป็นเร่ืองท่ีน่ากลัวมากจริงๆ ถ้าเทียบกับเร่ืองเม่ือวานแล้ว ฉันแยกไมอ่ อกเลยว่าอะไรนา่ กลวั กวา่ กัน “แอดดิสนั คณุ เคยคิดเรือ่ งของการแยกกนั อยไู่ หมคะ ฉันว่ามนั ดูไรเ้ หตผุ ลมากท่เี รามาอยู่ด้วยกัน” แมพ่ ูดกับพ่ออยา่ งจรงิ จัง เสยี งดูไม่ลอ้ เล่นแม้แต่นอ้ ย “ผมไมเ่ คยคดิ ถงึ มนั มาก่อนนะ แต่คุณพูดมีเหตุผล ท�ำไมเราถึงมาอยู่ด้วยกนั เหรอ” พ่อตอบกลบั เช่นน้ัน ฉันจึงคดิ วา่ ฉันควรจะลง ไปหาพอ่ แม่เดยี๋ วน้ี การเล่นแบบนีฉ้ ันไมช่ อบเลยจริงๆ มนั น่ากลัวว่าจะเปน็ เรื่องจริง “พอ่ แมต่ อ้ งดแู ลหนไู งคะ” ฉนั ตะโกนขน้ึ เหตผุ ลอนั นด้ี พี อหรอื เปลา่ ฉนั เองกไ็ มค่ อ่ ยมนั่ ใจ แตด่ จู ากหนา้ พอ่ แมแ่ ลว้ กค็ งท�ำใหท้ งั้ คคู่ ดิ ไดเ้ หมอื นกนั “อาเลเธียสนิ ะ อมื ” พอ่ แมพ่ ึมพ�ำเชน่ นนั้ ดูคล้ายกบั จะลืมตวั ฉนั ไปเหมอื นกนั จะวา่ ไปพอ่ แมล่ ืมไปด้วยซ้ำ� ว่าเวลานฉี้ ันควรจะนอน ไปแล้ว วันนพ้ี อ่ แมเ่ รยี กฉนั ลงมาชน้ั ล่าง สหี น้าทง้ั คู่เครง่ เครยี ดไมน่ อ้ ย ราวกบั เพ่งิ จะตดั สินใจอะไรได้ “อาเลเธียจะ๊ เท่าทน่ี า้ จ�ำไดน้ ะ หนอู ยูก่ บั พวกเรามานานมากแล้ว พ่อแมห่ นอู ยูไ่ หนเหรอจะ๊ ” แม่เปน็ คนเริม่ พดู มนั ชัดเจนนะว่า แมค่ งลืมฉนั เหมอื นทีแ่ ม่ลมื พ่อ “หนูไม่อยากกลับไปหาพ่อแม่ของหนูเหรอจ๊ะ” แม่พูดต่อ ฉันพูดไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าควรตอบสนองเช่นไรดี รู้แค่ว่าน้�ำตาจะไหล ออกมา “แตน่ า้ กไ็ มว่ า่ ถา้ หนจู ะอยตู่ อ่ เหมอื นเดมิ นะ เพยี งแตพ่ วกเราสงสยั นะ่ ” พอ่ พดู และตอนนนั้ เองทฉี่ นั ตดั สนิ ใจวา่ จะไมฟ่ งั อะไรแลว้ ฉนั เลยวงิ่ ขึน้ ชน้ั บนไปเลย พอ่ แมก่ ็แค่มองมาแบบสงสารฉนั เท่านั้นเอง วันนคี้ ือวนั ท่ีนา่ กลัวท่สี ดุ ฉันตน่ื ขึ้นมาพรอ้ มกบั ความรู้สกึ ที่ว่า ไมร่ สู้ กึ อะไรเลย ว่างเปล่า ไม่เขา้ ใจวา่ ความรู้สึกคืออะไร ท�ำไมตอ้ ง รสู้ ึก ตัวเองคือใคร มาจากไหน ชื่ออะไร ฉันจ�ำอะไรไมไ่ ด้สักอยา่ ง ไม่รวู้ า่ จะตอ้ งท�ำอะไรด้วยซ้ำ� ไป ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร เดนิ งง ไปมา เหน็ อะไรบางอย่างที่มลี กั ษณะเหมอื นฉนั แต่ใหญก่ วา่ ท�ำตัวเหมือนกับฉนั เดินไปมาลอ่ งลอยไรจ้ ดุ หมาย ไมม่ ีลม น้ำ� ไมไ่ หล ไม่มี อะไรขยับนอกจากพวกเราที่เดินไปมาอยา่ งงงๆ ฉนั อยอู่ ยา่ งนนั้ สกั พกั จนกระทงั่ รสู้ กึ วา่ ตวั เองก�ำลงั ยนื ดรู า่ งกายของฉนั เองเดนิ วนไปมา ในเวลานนั้ ฉนั จ�ำไดท้ กุ อยา่ ง จ�ำพอ่ แมไ่ ด้ จ�ำตวั เองได้ ฉนั แค่ยนื อยตู่ รงนน้ั มองไปรอบๆ ที่ทีท่ ุกคนเดนิ ไปมา แตก่ ไ็ มเ่ ห็นจะหิวหรือต้องการ เข้าหอ้ งน้ำ� อะไร ฉนั ร็สู ึกว่าเวลาผา่ นไปเปน็ ปีแล้วด้วยซ�้ำไป ฉนั เหน็ คนแบบเดยี วกับฉัน แบบท่ีโปรง่ ใสนนั่ แหละ เปน็ ก้อนมวลพลงั งานท่ีดนิ้ รน พยายามหนี กรดี ร้อง พวกเขามักจะหายไป ในเวลาต่อมาพร้อมกับยมทูต ฉันเรียกคนชุดด�ำท่ีมาเอาพวกเขาไปอย่างน้ัน ฉันเห็นพ่อแม่ของฉันเหมือนกัน พ่อกับแม่ยืนข้างกัน กอดกันเอาไว้ พวกเขาดสู งบดี แมเ่ องกด็ ูมคี วามสุข ฉันเดนิ ไปหาทงั้ คู่ ท้ังสองย้ิมให้ รับฉันเขา้ ไปในอ้อมแขน นับวันที่เราเฝา้ มองอยู่ทน่ี ่นั เฉยๆ โลกกย็ ิ่งเลือนรางลงไปเทา่ นน้ั อาจจะผ่านไปนานมากๆ จนวันท่ีทุกอย่างหายไป ฉันยังคงอยู่กับพ่อแม่ แต่ตอนนั้นแหละที่เราผ่านความว่างเปล่ามา มาอยู่บน พน้ื ทีท่ ่สี วยงาม มนั คอื ธรรมชาติ ไมม่ สี ่ิงกอ่ สรา้ ง มนั คือธรรมชาติล้วนๆ สงบ เรียบร้อย บริสุทธิ์ จิตวญิ ญาณของเราเหมือนถูกเตมิ เตม็ ดว้ ยพลังงานเหล่าน้ีอกี ครั้ง “หนรู กั พอ่ แม่นะคะ” พ่อแม่ย้มิ ให้ฉนั ณ ทแี่ หง่ น้นั 43

TK สมาชกิ U NG R _เขยี นไปทำ� ไม YO R ITE W ปรัชวิชญ์ บญุ ยะวันตงั (แด๊กซ)์ ภพกมล บุญยะผลานันท์ (ชมพู่) ธัญ​ชนก​ศกั ดิ์ชัย​(มายด)์ มหาวิทยาลัยรามค�ำ แหง จฬุ าลงกรณ์มหาวทิ ยาลยั โรงเรยี นน​ วมนิ ทราชทู ศิ กรุงเทพฯ​ นกั เรียน ม.5 _ภาษาองั กฤษ-จีน นกั ศึกษาปี 2 สงั คมวิทยาฯ ม.รามค�ำ แหง ครอบครองอลั บม้ั เพลงมากกวา่ _ _นวมนิ ทราชทู ศิ _มหานคร ชอบ ชอบฟังเพลง ไดหู นงั _กระแส ชอบอ่าน กำ�ลังหดั _เอง ผมเลยไมเ่ คยเทา่ กนั ภาษา_ฟงั เพลง_ อยากไปประเทศ_ วรรณกรรมไทย ใฝฝ่ ันอยากเป็น_สน้ั ความฝันคอื อยากเลี้ยง_พนั ธช์ุ ิบะ

2017 TK YOUNG WRITER 2017 ณฐั ชนน ธญั ญศรี (ต๊ะ) ณัฐชา ตงั วชั รินทร์ (ฟ้า) มหาวทิ ยาลยั กรงุ เทพ โรงเรยี นรุง่ อรณุ ลกู ชิ้นตกพ้นื _ไดไ้ หม ท�ำ _ _บท เรื่อง_ _ยาว หัว_ เดิน สงิ่ ท_่ี ไม่ไดค้ ือเฮดโฟน ของทต่ี ิดคือผา้ _ สง่ิ ทีอ่ ยู่ด้วย_คอื ผี สง่ิ ท่ีท�ำ คอื ส่งิ ท่ี_ เพอ่ื นท_ี่ คอื คนทถี่ ูกโฉลก คนท่ี_นน้ั ไม่รู้ ณฐั วภิ า วงศ์ใหญ่ (น้ำ� ตาล) ธีรนาฏ ลาวลั แก้ว (พรม้ิ ) พมิ พร์ �ำไพ วงศน์ าค (พิมพ)์ โรงเรยี นพระแมส่ กลสงเคราะห์ โรงเรียนบดินทรเดชา (สิงห์ สงิ หเสน)ี มหาวิทยาลัยขอนแกน่ อายุ _ ปี _การ์ตนู แอนิเมะ ต่าง_ต่างมตี ่างใฝ่หา _อา่ น_และฟงั เพลงสากลเปน็ ชีวติ จิตใจ การวาดรปู _เกต็ _ ตา่ ง_ตา่ งคุณคา่ ต่างสรา้ งสรรค์ สัตว์เล้ียงท่ี_คอื สนุ ขั ต่างความคิดต่าง_ตา่ งมกี ัน ตา่ งความฝนั ตา่ ง_คอยตัวตน

46

ผลิตโดย สำ�นกั งานอทุ ยานการเรยี นรู้ สังกัดส�ำ นักงานบริหารและพฒั นาองค์ความรู้ (องค์การมหาชน) เลขที่ 999/9 อาคารส�ำ นกั งานเซ็นทรลั เวลิ ด์ ชั้น 17 ถนนพระราม 1 แขวงปทุมวนั เขตปทุมวัน กรุงเทพฯ 10330 โทรศพั ท์: 0 2264 5963-5 โทรสาร: 0 2264 5966 ที่ปรกึ ษาโครงการ นายอธิปัตย์ บำ�รงุ ผูอ้ �ำ นวยการส�ำ นักงานบริหารและพัฒนาองค์ความรู้ ดร.ทัศนยั วงศ์พเิ ศษกุล ท่ปี รึกษาส�ำ นักงานอทุ ยานการเรียนรู้ นางสาวอัศรนิ ทร์ นนทิหทยั หวั หน้าฝา่ ยกิจกรรม ส�ำ นกั งานอทุ ยานการเรยี นรู้ นายวิภว์ บรู พาเดชะ บรรณาธิการบริหาร นติ ยสาร happening พสิ จู นอ์ ักษร นางสาวเบญจวรรณ แก้วสว่าง ประสานงาน นางสาวสริ ริ ตั น์ จนั ทศรี นางสาว พัฒนทิพย์ กจิ ไกรลาศ www.tkpark.or.th www.facebook.com/tkparkclub www.facebook.com/readmeegazine www.twitter.com/tkpark_TH TK Young Writer 2017 : เขยี นไปทำ�ไม ส�ำ นักงานอทุ ยานการเรยี นรู้ (สอร.) จดั โครงการอบรมเยาวชนนกั เขียน “TK Young Writer 2017 ข้นึ เพอ่ื เพ่มิ พนู ทกั ษะด้านงานเขยี น ใหก้ บั เยาวชน ผา่ นกระบวนการถา่ ยทอดความรทู้ เ่ี นน้ สาระแบบเขม้ ขน้ ทง้ั กระบวนการคดิ วางแผน และสรา้ งสรรคผ์ ลงานใหส้ �ำ เรจ็ ลลุ ว่ ง ภายในเวลาทจี่ ำ�กดั จากทีมวทิ ยากรมอื อาชพี มารว่ มเปน็ ก�ำ ลงั ใจ และติดตามอ่านนติ ยสารฉบบั พิเศษทง้ั 3 เล่ม คือ 1. รวมเรือ่ งสน้ั ไมม่ ีอะไร 2. แดน 3. How to build floating market กนั ได้ฟรี 3 ช่องทาง คอื http://readme.tkpark.or.th แอพพลิเคช่นั TK app แอพพลเิ คชั่น TK Public Online Library 47

48