หนูเมืองกับหนูชนบท

ในเชา้ อันสดใสวันหนงึ่ หนูบา้ นทอ่ี าศัยอยใู่ นตวั เมอื งอนั แสนวนุ่ วายไดอ้ อกเดนิ ทาง ไปเยย่ี มหนูนาทชี่ นบท ซง่ึ ตัวเขาเองก็ไมไ่ ดก้ ลบั ไปทน่ี ั่นมานานหลายปี

มนั เดนิ รอนแรมแบบไมพ่ กั จนตะวันตกดนิ ในทสี่ ดุ กม็ าถงึ บา้ นของหนูนา ทงั้ 2 เจอ หนา้ กนั กเ็ ขา้ มาโผกอดทักทายอยา่ งดใี จ \"พหี่ นบู า้ น เป็ นอยา่ งไรบา้ ง ฉนั คดิ ถงึ พเ่ี หลอื เกนิ ไมไ่ ดพ้ บกนั ตง้ั หลายปี \" หนู นากลา่ วทกั อยา่ งอารมณ์ดี \"พส่ี บายดนี อ้ งหนนู า กนิ อม่ิ อยสู่ บาย อยใู่ นเมอื งจะทาอะไรก็สะดวกไป หมด\" หนูบา้ นตอบแบบภมู ใิ จ

พอเขา้ มาในโพรงไม ้ อาหารทหี่ นนู าจัดไวอ้ ยา่ งดกี ลับมเี พยี งขา้ วสาร ธัญพชื และ ผลไมเ้ พยี งเลก็ นอ้ ย ไมไ่ ดม้ อี าหารน่ากนิ เหมอื นทห่ี นูเมอื งคดิ เอาไว ้ \"โธ่ หนนู านอ้ งพี่ นเี่ ธอกนิ อาหารพวกนไ้ี ปไดอ้ ยา่ งไรกนั วนั ๆ ไมเ่ คยได้ กนิ ของทด่ี กี วา่ นเี้ ลยหรอื ไร\" หนูบา้ นหนั มาถามหนูนาดว้ ยสหี นา้ แสนหว่ งใย

\"ฉนั วา่ นกี่ ็ดแี ลว้ นะพ่ี อาหารแตล่ ะอยา่ งคณุ ภาพดี ๆ ทง้ั นนั้ ขนาดคนเมอื งยงั มารบั ไปขายเลย\" เสยี งของหนูนาตอบกลับแบบแผว่ เบา ดว้ ยความรสู ้ กึ อายทวี่ า่ อาหารนัน้ ไมถ่ กู ใจแขกผมู ้ าเยอื น \"เอาอยา่ งน้ี เดย๋ี วเราเขา้ เมอื งไปเทย่ี วบา้ นพกี่ นั รบั รองวา่ จะมขี องกนิ คณุ ภาพดมี ากมายใหเ้ ธอไดก้ นิ อยา่ งสขุ สบาย\" พอหนูนาพดู จบ ทัง้ 2 ก็กนิ อาหารแลว้ เขา้ นอน เมอ่ื พระอาทติ ยฉ์ ายแสงมา พวกเขาจงึ ออกเดนิ ทางไปยงั ในเมอื ง ทันที

เมอ่ื ถงึ บา้ นในเมอื งอนั แสนคบั แคบแตเ่ ตม็ ไปดว้ ยขา้ วของทันสมยั หนูนาทเี่ พงิ่ เขา้ มา ในเมอื งครัง้ แรกก็รสู ้ กึ แปลกใจเล็กนอ้ ยวา่ พห่ี นูบา้ นไมอ่ ดึ อดั หรอื อยา่ งไร ทต่ี อ้ งอยแู่ ค่ ในรแู สนคบั แคบของชมุ ชนเมอื งแบบนี้

หลงั จากนั่งไดส้ กั พักหนูบา้ นกถ็ อื อาหารละลานตามาพรอ้ มเสริ ฟ์ ตอ้ นรับแขก มที งั้ ขนมเคก้ ชสี นม เนย อาหารอยา่ งดแี บบทห่ี นูนาไมเ่ คยเหน็ มากอ่ น \"โอโ้ ห ! พหี่ นู บา้ น พไ่ี ดก้ นิ ของดอี ยา่ งนท้ี กุ วนั เลยหรอื จะ๊ \" หนนู ารอ้ งออกมาดว้ ยเสยี งตนื่ เตน้

ทนั ใดนัน้ เอง แมวรา่ งใหญก่ โ็ ผลเ่ ขา้ มาขา้ งโตะ๊ อาหาร หนู 2 ตัวตา่ งวงิ่ หนี กระเจดิ กระเจงิ ดว้ ยความตกใจ หนูนาวงิ่ ไปซอ่ นตวั ในถงั ขยะอนั เหมน็ เน่า น่ังตัวสน่ั เทาตรงนัน้ หลายชวั่ โมงแลว้ คอ่ ยกลา้ เดนิ ออกมา

\"ของดแี คไ่ หนฉนั ก็กนิ ไมล่ งหรอกพ่ี ขอตวั กลบั บา้ นไปกนิ ของเทา่ ทม่ี แี ตร่ สู้ กึ สบายใจในชนบทจะดกี วา่ \" พดู จบหนูนากเ็ ดนิ กลบั ชนบท ทงิ้ ใหห้ นูบา้ นอยอู่ ยา่ ง หวาดหวน่ั ทเี่ ขตเมอื งตอ่ ไป

นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ : สงิ่ ไหนทเ่ี รามแี ลว้ รสู ้ กึ สบายใจทไี่ ดค้ รอบครองยอ่ มนาความสขุ มาสชู่ วี ติ เสมอ แตส่ ง่ิ ใดทมี่ แี ลว้ หวาดหว่นั ทกุ ครัง้ น่ันคอื ความทกุ ข์ ดงั นัน้ เราควรพอใจในสงิ่ ทตี่ ัวเอง มี แคน่ ัน้ กเ็ พยี งพอแลว้