kobyarkpenarai

คำนำ การอา่ นเป็นทกั ษะท่จี าเป็นอย่างยิ่งตอ่ การศกึ ษาหาความรู้ และพฒั นาชีวติ นอกจากจะทาใหเ้ กิดความรแู้ ล้ว ยงั ก่อใหเ้ กิดความสนกุ สนานเพลิดเพลิน และสง่ เสริมใหม้ คี วามคดิ ริเริ่มสร้างสรรค์ ได้แนวคิดในการดาเนนิ ชวี ติ การอา่ น จงึ เปน็ หัวใจของการศึกษาทุกระดบั และเป็นเคร่อื งมอื ในการแสวงหาความรูใ้ นเรอ่ื งต่าง ๆ ดังน้นั การสร้างทักษะและนสิ ัย รักการอ่านจงึ เป็นสงิ่ จาเปน็ ข้าพเจ้าจึงไดส้ ร้างหนงั สือนทิ านส่งเสริมการอา่ นเรอื่ ง “กบอยากเปน็ อะไร” ซ่ึงได้เคา้ โครงเร่อื ง มาจากนทิ านธรรมะ เรอ่ื งบทเรยี นของกบ ซงึ่ เป็นนทิ านท่อี า่ นง่าย นา่ สนใจ และมคี ตสิ อนใจในการดาเนนิ ชีวิต ข้าพเจา้ จงึ ไดแ้ ต่งนทิ านเรอ่ื งนี้ เป็นกลอนแปด จานวน ๑๑ บท โดยใช้คาศัพทง์ า่ ยๆ และมคี าถามจานวน ๑๐ ข้อ เพ่อื ทบทวน ความเขา้ ใจในการอ่านเนอื้ เรื่อง และฝกึ การอ่านจับใจความสาคัญอีกดว้ ย ขา้ พเจา้ หวังเปน็ อย่างยงิ่ ว่า หนังสือนทิ านเรอ่ื งนี้ คงจะเป็นสว่ นหนงึ่ ในการพฒั นาทกั ษะการอ่านของนกั เรยี น ชัน้ ประถมศกึ ษาปที ่ี ๖ โรงเรยี นบ้านอนุบาลลาพนู และเปน็ ประโยชนก์ ับผ้ทู สี่ นใจ หรอื ครผู สู้ อนวชิ าภาษาไทยไมม่ ากก็น้อย หากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ โอกาสนี้ คนึงนติ ย์ ชยั วนิ ิจ โรงเรยี นอนบุ าลลาพนู







๑

๒ กบตวั หนง่ึ อำศัยอยู่ใกล้คนู ำ ทุกเชำ้ มันมำนั่งอยขู่ ้ำงโอง่ มนั ตน่ื เชำ้ ทกุ วนั เวลำห้ำโมง ไม่เคยนอนคลุมโปงสกั วนั เลย

๓

๔ มวี ันหนงึ่ มนั อยขู่ ำ้ งศำลำวดั มองเห็นชดั คนตกั บำตรนันมำกหลำย มนั จึงนกึ ในใจว่ำพระสบำย คนถวำยอำหำรนนั มำกจรงิ

๕

๖ ถ้ำเป็นพระคงจะดกี วำ่ เปน็ กบ จะได้พบอำหำรอยำ่ งหลำกหลำย มนั จะเลอื กของชอบตำมสบำย ไม่ทุกข์กำยคงจะสขุ ทุกวนั คืน

๗

๘ อกี สักครู่ตอ่ มำพระก็นำ ข้ำวหลำยกำทเี่ หลือโปรยใหไ้ ก่ ถึงเปน็ พระก็ยงั เทียบไกไ่ มไ่ ด้ จึงคิดไปวำ่ เป็นไก่สบำยจริง

๙

๑๐ ตอ่ มำไดม้ ีสนุ ขั ตวั หนง่ึ เป็นผ้ซู งึ่ แย่งข้ำวไก่มำกิน กบเหน็ สนุ ขั ไลไ่ กจ่ นตอ้ งบนิ และไดย้ นิ เสยี งไก่ร้องอยำ่ งตกใจ

๑๑

๑๒ ถ้ำเปน็ สุนขั ได้กค็ งดี จะได้มีโอกำสวิ่งไล่ไก่ จะไดไ้ ล่ใหม้ ันไปไกลไกล สดุ ทำงไปจะไล่ให้จนมุม

๑๓

๑๔ ขณะนันได้มีคนตวั ใหญ่ ถอื ไม้ไลส่ นุ ัขจนวิ่งหนี มันจงึ เหน็ วำ่ เป็นคนนั่นล่ะดี จะได้มีโอกำสไล่ตีมัน

๑๕

๑๖ อีกสักครเู่ จ้ำตวั แมลงวนั มำรวมกนั ตอมคนจนรำคำญ มันทำลำยบรรยำกำศควำมสำรำญ ควำมเบิกบำนของคนจนหมดไป

๑๗

๑๘ แมลงวนั ทำให้คนเดนิ หนี คนไม่มีทำงสู้แมลงวนั ได้ จนต้องเดินหนเี จ้ำแมลงวันไป จะเปน็ ใครแมลงวนั นนั่ ละ่ ดี

๑๙

๒๐ ขณะทก่ี บกำลงั คดิ อยู่นัน ได้มีแมลงวนั บินมำใกล้ มนั จึงแลบลินตวัดเข้ำปำกไป จงึ คิดได้เป็นตัวเรำนัน่ ล่ะดี

๒๑

๒๒ ถงึ ตอนนเี จ้ำกบจงึ คดิ ได้ จะเปน็ ใครส่งิ ใดพอใจเถิด เป็นตวั เรำคือสงิ่ ทเ่ี ป็นเลิศ ได้กำเนิดเป็นส่ิงใดพอใจเอย

๒๓

๒๔

๒๕

๒๖

๒๗

๒๘

๒๙

๓๐

๓๑

๓๒

๓๓

๓๔ บรรณำนุกรม นทิ ำนธรรมะ บทเรียนของกบ.(ม.ป.ป.). เขา้ ถึงไดจ้ าก:htpps://palungjit.org/threads/นิทานะรรมะ-บทเรยี นของกบ.163640/ (วันท่สี ืบค้นขอ้ มลู : ๒๐ เมษายน ๒๕๕๕).