เอกสารการสอนนิทาน

กาลครง้ั หน่ึงนานมาแลว้ วนั ท่ีอากาศแจ่มใสทอ้ งฟ้ าปลอดโปรง่ พระอาทิตยอ์ อกมาสอ่ งแสงเจิดจา้ อยา่ งที่เคยเป็ น เจา้ ลมเพ่ือนเกา่ ไดผ้ า่ นมาเห็นเลยหยดุ แวะทกั ทาย \"เป็ นอยา่ งไรบา้ งพระอาทิตยม์ ิตรแห่งเรา ไม่เจอกนั เสียนานสบายดี หรอื ไม่\" เจา้ ลมตะโกนทกั ทายสหายเกา่ สดุ เสียง พระอาทิตยก์ ็ตอบรบั อยา่ งดีใจดว้ ยไมเ่ จอลมตนน้ีมาเนิ่นนานเหลอื เกนิ

ขณะนนั้ เองก็มีชายหน่มุ นกั เดินทางสวมเส้อื คลมุ กาลงั เดินเลน่ เตรด็ เตรอ่ ยู่ เจา้ ลมเห็นอยา่ งนน้ั กน็ ึกสนกุ พดู ทา้ ทายบางสง่ิ ออกมา \"พระอาทิตยส์ หายรกั เรามาแขง่ ขนั วดั ความแข็งแกรง่ กนั สกั หน่อยไหม\" ลมกลา่ วชกั ชวน \"ไดส้ ิ ๆ แข่งอะไรดีเลา่ \" พระอาทิตยต์ อบกลบั แบบไมค่ ิดอะไร ดา้ นเจา้ ลมก็ช้ีลงไป ยงั หน่มุ นกั เดินทางคนนนั้ พรอ้ มกลา่ ว \"ง่ายมากเลย ทา ยงั ไงก็ไดใ้ หเ้ ส้ือคลมุ ของพอ่ หน่มุ คนนนั้ หลดุ ออกมาจาก ตวั ใครทาสาเรจ็ ถือเป็ นผชู้ นะและแข็งแกรง่ ท่ีสดุ \" พระ อาทิตยพ์ ยกั หนา้ ตอบรบั ลมเห็นว่าสหายรกั รบั คาทา้ จึง โผไปหาหน่มุ นกั เดินทาง พลางตะโกนไลห่ ลงั \"ฉนั ขอเรมิ่ กอ่ นเลยนะ\"

เจา้ ลมใชก้ าลงั ทงั้ หมดรวบรวมมาเป็ นพายขุ นาดยอ่ ม หวงั ทาให้ เส้ือคลมุ ตวั นน้ั ปลิดปลิว แต่หน่มุ นกั เดินทางก็ไมห่ วน่ั ไหวแถมยงั จบั เส้อื เอามาคลมุ ไวแ้ น่น

ลมเห็นอยา่ งนนั้ กย็ ง่ิ ใชแ้ รงบีบบงั คบั มากข้ึนไปอีก จนหน่มุ คนนน้ั แทบไมม่ ี แรงกา้ วเดิน \"ทาไมลมในวนั น้ีถึงไดม้ ีความโหดรา้ ยกบั ฉนั นกั นะ\" หน่มุ นกั เดินทางบ่นอยา่ งทอ้ ใจแลว้ ดึงเส้อื คลมุ ตวั แน่นกว่าเดิม เจา้ ลมจึงรวบรวม พลงั อีกครง้ั พรอ้ มกบั เป่ าไปยงั หน่มุ คนนนั้ ถึงขนั้ เดินเซเกอื บลม้

\"พอเถิดหนาลมเอ๋ย เราขอลองแขง่ บา้ งเถิด\" พระอาทิตยก์ ลา่ วกบั ลม ดว้ ย แรงท่ีใกลจ้ ะหมดไป ลมจึงยอมใหพ้ ระอาทิตยม์ าแขง่ ต่อ คราวน้ีอากาศ แจ่มใสไรพ้ ายใุ ด ๆ มากอ่ กวน หน่มุ นกั เดินทางเลยเดินต่อจนใกลถ้ ึงแนวป่ า ดา้ นพระอาทิตยเ์ องก็เรม่ิ แผนการอยา่ งแยบยล

เขาค่อย ๆ เปลง่ แสงใหร้ อ้ นทีละนิด ทีละนิด จนหน่มุ คนนน้ั เรม่ิ รสู้ ึกอ่นุ ข้ึน อ่นุ ข้ึน จากความอบอ่นุ กลายเป็ นความรอ้ น พอเจอแนวตน้ ไมเ้ งียบสงบ หน่มุ นกั เดินทางเลยเลอื กที่จะเขา้ ไปนง่ั พกั พรอ้ มถอดเส้อื คลมุ ตวั ที่ลมทา้ พระ อาทิตยว์ างไวข้ า้ งกายอยา่ งสบายใจ

\"ความอ่อนโยนของเธอเหนือกว่าพละกาลงั ท่ีฉนั มีจรงิ ๆ\" ลมชื่นชมในสงิ่ ท่ี พระอาทิตยท์ าลงไป \"ไวม้ ีโอกาสคราใด เราจะแวะมาหาใหมน่ ะพระอาทิตย์ เพื่อนรกั \" ทง้ั ค่จู ึงย้มิ รา่ ลากนั อยา่ งมีความสขุ

นิทานเรอื่ งน้ีสอนใหร้ วู้ ่า : การใชก้ าลงั และความรนุ แรงแข่งขนั กนั ไม่ทาใหเ้ ราไดใ้ นสิ่งท่ีตอ้ งการเสมอ ไป บางครงั้ อาจจะตอ้ งสญู เสียสิง่ เหลา่ นนั้ เพราะการกระทาอนั กา้ วรา้ วของเราก็ เป็ นได้ แตถ่ า้ เปลยี่ นความรนุ แรงมาเป็ นความอ่อนโยนและมีเมตตา ไม่ว่าจะทา อะไรยอ่ มไดผ้ ลสาเรจ็ ตอบแทนอยา่ งที่หวงั แน่นอน