นิทาน

นทิ าน อีสป นางสาว นิเกต ยศเชาวคณุ 64121880046

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง สงิ โตโลภมากกบั กระตา่ ยป่ า ผแู้ ตง่ : อสี ป ทกี่ ลางป่ าใหญ่ สงิ โตหวิ โซตวั หนงึ่ ไดเ้ ดนิ หาเหยอื่ ของมนั ไปเรอ่ื ย ๆ ดว้ ยความหวิ โหย ขณะนัน้ มนั ก็ไดไ้ ปพบกบั กระตา่ ยป่ าตัวหนงึ่ “โห..เจา้ ชา่ งอวบอว้ นนา่ กนิ เหลอื เกนิ เจา้ กระตา่ ยเอย๋ ” มนั ตงั้ ทา่ หมายตาจอ้ งจะจับกนิ กระตา่ ยตวั นัน้ ทันท.ี .. แต!่ ขณะเดยี วกันนัน้ ก็มกี วางตวั หนง่ึ วง่ิ ผา่ นมาขา้ งๆ “อะ๊ ๆ นน่ั มนั กวางน้ี เจา้ กวางตวั นน้ั ดทู า่ จะเป็ นอาหารมอ้ื ใหญข่ องขา้ เลย ทเี ดยี ว” สงิ โตคดิ ราพงึ ในใจ

ดงั นัน้ มนั จงึ ปลอ่ ยใหก้ ระตา่ ยหลดุ รอดไป แลว้ รบี วง่ิ ไลต่ ามกวางไปทันที แตก่ วางตวั นัน้ วง่ิ ไดเ้ ร็วมากและวง่ิ หายลับตาไป สงิ โตไลไ่ มท่ ันจงึ หมดแรงและหมดหวงั จะตามกวางไดท้ ัน มันก็ คดิ วา่ จะกลับไปกนิ กระตา่ ยดกี วา่ แตเ่ มอ่ื มนั กลบั มาทเ่ี ดมิ ก็พบวา่ กระตา่ ยป่ าตัวอว้ นน่ันไดห้ นหี ายไปเสยี แลว้ “โธเ่ อย๋ รงู้ ข้ี า้ นา่ จะกนิ กระตา่ ยเสยี กอ่ น ตงั้ แตต่ อนทพ่ี บเมอื่ แรกแลว้ ” สงิ โตครา่ ครวญ “นเ่ี ป็ นเพราะขา้ โลภมากเกนิ ไป ผลสดุ ทา้ ยก็เลยไมไ่ ด้ กนิ อะไรเลย โฮๆ” :: นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: คนทฉี่ ลาดในบางครัง้ จะตอ้ งรจู ้ กั พอ ในสงิ่ ทตี่ นมอี ยแู่ ลว้ :: พทุ ธภาษติ :: ปญฺญาว ธเนน เสยฺโย ปัญญายอ่ มประเสรฐิ กวา่ ทรัพย์

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง นกั กระโดดแหง่ เมอื งโรดส์ ผแู้ ตง่ : อสี ป ชายคนหนงึ่ เคยไปเยอื นตา่ งแดน เขาแทบไมพ่ ดู ถงึ เรอื่ งอน่ื เลยเมอ่ื กลับถงึ บา้ น นอกจากการผจญภยั สดุ มหศั จรรยท์ เี่ ขาไปเผชญิ มา รวมถงึ วรี กรรมอนั ยง่ิ ใหญท่ เ่ี ขาทาในตา่ ง บา้ นตา่ งเมอื ง หนง่ึ ในเรอ่ื งทเี่ ขาเลา่ คอื เรอื่ งทเ่ี ขากระโดด ณ เมอื งๆ หนง่ึ ซงึ่ มชี อ่ื วา่ โรดส์ เขาบอกวา่ การกระโดดครัง้ นัน้ วเิ ศษยอดเยย่ี มจนไมม่ ใี ครกระโดดไดใ้ กลเ้ คยี งกับเขาเลย ผคู ้ นมากมายใน โรดสเ์ ห็นเขาและพสิ จู นไ์ ดว้ า่ เรอ่ื งทเี่ ขาเลา่ เป็ นความจรงิ \"ไมจ่ าเป็ นตอ้ งมพี ยานหรอก\" คนฟังคนหนง่ึ กลา่ วขนึ้ \"สมมตวิ า่ ทน่ี คี่ อื เมอื งโรดสก์ ็ แลว้ กนั ทนี ก้ี ระโดดใหพ้ วกเราดหู นอ่ ยเถดิ วา่ ทา่ นกระโดดไดไ้ กลแคไ่ หน\"

:: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: การกระทาสาคญั กวา่ คาพดู โออ้ วด :: พทุ ธภาษติ :: อปุ สนฺโต อปุ รโต มนฺตภาณี อนุทฺธโต ธนุ าติ ปาปเก ธมฺเม ทมุ ปตฺตว มาลโุ ต. ผสู ้ งบ เวน้ บาป ฉลาดพดู ไมฟ่ ้งุ ซา่ น ยอ่ มขจัดบาปธรรมเสยี ได ้ เหมอื นลมกาจัดใบไมฉ้ ะนัน้ .

นทิ านอสี ป เรอื่ ง เด็กเลย้ี งแกะ ผแู้ ตง่ : อสี ป เด็กเลยี้ งแกะดแู ลฝงู แกะอยใู่ กลป้ ่ าทบึ ไมไ่ กลจากหมบู่ า้ นนัก ไมน่ านเขาก็พบวา่ ชวี ติ ใน ทงุ่ เลย้ี งสตั วน์ ัน้ ชา่ งน่าเบอ่ื หน่ายเหลอื ทน ความบันเทงิ เทา่ ทท่ี าไดม้ เี พยี งคยุ กบั เจา้ หมาและเป่ า นกหวดี เลยี้ งแกะของเขาไปเรอ่ื ยเปื่อย วนั หนง่ึ ขณะทเ่ี ขานั่งมองแกะและผนื ป่ าอันเงยี บสงบ พรอ้ มทัง้ ครนุ่ คดิ วา่ จะทาอยา่ งไรดี หากเจอหมาป่ า เขาพลันคดิ ถงึ แผนการทจ่ี ะสรา้ งความสนุกสนานใหต้ ัวเองไดแ้ ผนการหนง่ึ เจา้ นายของเขาเคยบอกใหเ้ ขารอ้ งใหช้ ว่ ยหากหมาป่ าจโู่ จมฝงู แกะ แลว้ พวกชาวบา้ นก็จะ ขบั ไลม่ ันไป ดงั นัน้ แมว้ า่ ตอนนเี้ ขายงั ไมเ่ ห็นอะไรทคี่ ลา้ ยหมาป่ าสกั ตวั โผลม่ า เขากลับวงิ่ เขา้ ไปในหมบู่ า้ นและรอ้ งตะโกนสดุ ดเสยี ง \"หมาป่ า! หมาป่ า!\"

เป็ นดงั คาดเมอื่ พวกชาวบา้ นไดย้ นิ เสยี งตะโกนก็ทง้ิ งานของตนและวงิ่ แจน้ ไปยังทอ้ งทงุ่ ดว้ ยความตน่ื ตกใจใหญห่ ลวง แตเ่ มอื่ พวกเขาไปถงึ ทน่ี ่ันก็พบเพยี งเด็กชายน่ังหวั รอ่ ตัวงออยกู่ ับ มกุ ตลกทเี่ ขากล่นั แกลง้ ชาวบา้ น ไมก่ วี่ นั ถัดมา เด็กเลย้ี งแกะก็เขามาในหมบู่ า้ นและรอ้ งตะโกนอกี \"หมาป่ า! หมา ป่ า!\" เขน่ เคย พวกชาวบา้ นวง่ิ ไปชว่ ยเหลอื เขา เพยี งเพอ่ื ถกู เด็กชายหัวเราะเยาะอกี ครัง้ กระท่ังตกเย็นวนั หนงึ่ ขณะทดี่ วงตะวนั ลาลบั ขอบฟ้าบรเิ วณชายป่ า ก็มเี งามดื คบื คลาน เขา้ มาในทงุ่ เลยี้ งสตั ว์ หมาป่ าตัวจรงิ กระโจนออกจากพมุ่ ไมต้ รงรเี่ ขา้ ขย้าคอแกะ เด็กชายวงิ่ ตรงไปยงั หมบู่ า้ นพรอ้ มตะโกนกอ้ งดว้ ยความหวาดหว่ัน \"หมาป่ า! หมา ป่ า!\" แตค่ ราวนแี้ มช้ าวบา้ นจะไดย้ นิ เสยี งรอ้ ง พวกเขากลบั นงิ่ เฉยไมย่ อมวงิ่ ไปชว่ ยเหลอื เชน่ ทกุ คราว \"เขาหลอกเราไมไ่ ดอ้ กี แลว้ ละ\" พวกชาวบา้ นเอย่ หมาป่ าสงั หารแกะของเด็กชายไปมากมาย กอ่ นจะเรน้ กายหายเขา้ ไปในป่ า :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: ไมม่ ใี ครเชอื่ ถอื คนโกหกในยามทเี่ ขาพดู ความจรงิ :: พทุ ธภาษติ :: อภตู วาที นริ ย อเุ ปต.ิ คนพดู ไมจ่ รงิ ยอ่ มเขา้ ถงึ นรก.

นทิ านอสี ป เรอื่ ง นมสดกบั หมอ้ ดนิ ผแู้ ตง่ : อสี ป เด็กคนหนงึ่ เดนิ ทางกลบั บา้ น เธอแบกเอาหมอ้ ดนิ ทม่ี นี ้านมสดบรรจอุ ยใู่ นหมอ้ ดนิ ขน้ึ บา่ ไปดว้ ย ระหวา่ งทางนมสดกับหมอ้ ดนิ ไดเ้ กดิ การโตเ้ ถยี งกันขน้ึ ตา่ งก็วา่ ตนเองเกง่ กวา่ ฝ่ ายนม สดก็บอกวา่ \"ขา้ นะเกง่ กวา่ เจา้ อยแู่ ลว้ หมอ้ ดนิ \" ฝ่ ายหมอ้ ดนิ ก็บอกวา่ \"ขา้ ตา่ งหากทเี่ กง่ กวา่ เจา้ นมสด\" ตา่ งฝ่ ายตา่ งตอ้ งการเอาชนะ ไมม่ กี ารยอมลงใหก้ ัน จนหมอ้ ดนิ พดู ขนึ้ วา่ \"เดย๋ี วตวั ขา้ จะทาใหเ้ จา้ หกเรย่ี ราดเลยนะ อยา่ มาทาเป็ นเกง่ ไปเจา้ นมสด\"

พอพดู เสร็จ หมอ้ ดนิ ก็เอยี งตวั ขา้ งหนง่ึ นมสดจงึ กระฉอกตกลงบนพนื้ ดนิ คนแบกหมอ้ นมเดนิ ไปเหยยี บนมสดทห่ี กบนพน้ื ทาใหล้ น่ื ลม้ หมอ้ ดนิ จงึ ตกลงบนพน้ื แตกละเอยี ดทันที สว่ น นมสดก็ไหลไปทั่วพนื้ อยา่ งรวดเร็ว :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: คดิ ทจี่ ะทาลายผอู ้ นื่ ผลของการกระทาจะยอ้ นกลบั มาทตี่ นเอง :: พทุ ธภาษติ :: ววิ าท ภยโต ทสิ ฺวา อววิ าทญฺจ เขมโต สมคฺคา สขลิ า โหถ เอสา พทุ ฺธานุสาสนี. ทา่ นทัง้ หลายจงเห็นความววิ าทโดยความเป็ นภัย และความไมว่ วิ าทโดยความปลอดภยั แลว้ เป็ นผพู ้ รอ้ มเพรยี ง มคี วามประนปี ระนอมกนั เถดิ . นเี้ ป็ นพระพทุ ธานุศาสนี.