Stranger school (โรงเรียนแปลก)

โรงเรียนแปลก

คำนำสำนักพมิ พ์ หนงั สอื Stranger school (โรงเรยี นแปลก) เปน็ หนงั สอื เร่ืองสนั้ ทที่ างสานกั พมิ พ์สะทอ้ นถึงมติ รภาพของเพอื่ น ซึง่ เนอ้ื เรอ่ื ง ผจู้ ดั ทาได้จัดเค้าโครงไว้โดยมีการซ่อนความลบั ต่างๆเกี่ยวกับ โรงเรียนแห่งน้ี เพื่อให้ผู้อา่ นไดว้ ิเคราะหแ์ ละตคี วามเน้อื เรอ่ื งจาก จนิ ตนาการและแนวคดิ ของผ้เู ขียน ผู้เขียนได้นาโครงเร่ืองมาจากซีรีส์และจนิ ตนาการมา นาเสนอประยุกตแ์ ละปรบั แตง่ ให้เกดิ เรือ่ งส้นั เรื่องน้ีขน้ึ บรรณาธกิ าร

พมิ พ์ครงั้ ท่ี 5 วนั ที่ 30 กนั ยายน พ.ศ. 2555 สงวนลขิ สิทธ์ิตามพระราชบัญญัติลิขสทิ ธ์ิ พ.ศ. 2556 เลขมาตรฐานสากลประจาหนงั สอื ISBN 9789741540082 บรรณาธกิ าร ฟองแกว้ เทียมมณรี ัตน์ ออกแบบปก จติ รานุช สืบสวน ผเู้ ขยี น กชพรรณ ทรพั ยแ์ ตง จติ รานชุ สืบสวน ฟองแกว้ เทยี มมณรี ัตน์ โยษิตา ไวยาประโคน พสิ ูจนอ์ กั ษร กชพรรณ ทรัพย์แตง โยษิตา ไวยาประโคน จัดพมิ พ์โดย สานกั พิมพโ์ อ.เค. 355 หม่ทู ี่ 1 ตาบลประโคนชยั อาเภอประโคนชยั จังหวดั บรุ รี มั ย์ โทร (044) 678 910-00 ราคา 109 บาท

จำกใจนกั เขยี น หนงั สอื “Stranger school (โรงเรยี นแปลก)” เป็นผลงาน เร่ืองสน้ั แนววทิ ยาศาสตรท์ ่ีสรา้ งสรรคเ์ รือ่ งราวจากจินตนาการ แนวคิดของผเู้ ขียนและสมาชกิ ทง้ั หมดภายในกล่มุ เองและได้จาก ซีรสี เ์ ร่ืองหนงึ่ โดยหนังสือเรื่องสัน้ นเี้ หมาะสมกับทกุ ชว่ งอายุ เน้ือหา จะสะทอ้ นให้ผอู้ ่านได้รับความเพลิดเพลิน สนกุ สนานและต่ืนเต้น กบั เนื้อหาโครงเรอ่ื งท่แี ปลกใหม่ นา่ สนใจ สุดทา้ ยนี้ผู้เขียนกห็ วัง เปน็ อย่างยิง่ ว่างานเขยี นของเราจะสรา้ งความสขุ ใหท้ า่ นไม่มากก็ น้อยและแตกตา่ งจากเรื่องสั้นท่ีผู้อา่ นเคยอ่านมาก่อนแนน่ อน โยษิตา ไวยาประโคน

ห น้ า | 1 บทท่ี 1 บทนำ เสียงดังอึกทึกครึกโครมดังมาจากกลางโถงทางเดินของ โรงเรียนคริสเตียน ฮอวก์ ินส์ ไฮสคูล ซ่ึงสาเหตขุ องเสียงน้ันกค็ งเป็น อะไรไปไมไ่ ด้นอกจากผมและแจ็ค ผวั ะ ผัวะ!! “นน่ั ใครกาลังมีเร่อื งกันอยตู่ รงนัน้ น่ะ” “น่ันมนั ...วิลเลียม แบลค็ กับแจค็ สนั คูเปอรห์ นิ” “เขากาลังจะโดนต่อยแลว้ ” “สองคนนัน้ อีกแลว้ เหรอ” เสียงผ้คู นมากมายกาลังยืนพูดถึงผมและแจค็ อยู่ คงไม่ต้อง เดาหรอกวา่ ใครที่กาลังลงไปกล้ิงอยู่ท่ีพ้ืนถา้ ไม่ใช่ผม ปึง! แจค็ จับผม ยืนขึ้นแลว้ ผลักเต็มแรงจนหลงั ผมชนเขา้ กบั ตลู้ ็อคเกอร์ “นายกลา้ ดยี งั ไงมาต่อยฉันฮะ! วลิ เลยี ม แบลค็ ” ผัวะ!! “หยดุ เดี๋ยวน้นี ะ” “เฮ้ย!...ครใู หญ่มา” “พวกเธอสองคนไปพบฉันที่ห้องเด๋ียวนี้”

ห น้ า | 2 เม่ือสงครามกลางโถงทางเดินจบลงทุกคนก็แยกย้าย กลบั เข้าเรียนปกติส่วนผมกก็ าลังน่งั อยู่ในหอ้ งปกครองเพือ่ รอตดั สิน คดีเมื่อครู่ซ่ึงคนท่ีนั่งข้างๆผมคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแจ็คหรือ แจ็คสัน คูเปอร์ คู่ปรับตลอดการของผม นไี่ ม่ใช่คร้ังแรกท่ีผมเขา้ มา ในห้องนี้ ผมและแจ็คเรามักจะมีเรื่องกันจนมันแทบกลายเป็นเร่ือง ปกติในชีวิตผมไปแล้ว แต่ผมมักเลี่ยงที่จะตอบโต้กลับ แต่คร้ังน้ีมัน เหลืออดแลว้ จริงๆ “ปงั ! พวกเธอสองคนเป็นอะไรกันนักหนา ถงึ ไดข้ ยันมเี รอื่ ง กันทุกวันแบบ!” ครูใหญ่พูดพร้อมกับทุบโต๊ะเสียงดังลั่น ก่อนท่ีจะ ระงบั อารมณ์แลว้ ถอนหายใจเสยี งดัง “เฮอ้ ...ครัง้ นี้ฉันคงปล่อยพวกเธอไปเหมือนคร้งั กอ่ นๆไม่ได้ แลว้ ล่ะ” “ฉนั คงต้องเชญิ ผปู้ กครองของพวกเธอมาพบสกั หนอ่ ย” “ไม่ได้นะครับ!!” ผมรีบค้านทันที ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ ตอ้ งมาเดอื ดรอ้ นเพราะผม “หึ...นายจะกลัวอะไรละ่ วิล หรอื วา่ ...นายกลัวว่าพ่อแม่จะ ตกงานเพราะลูกชายสุดท่ีรักไปมีเร่ืองกับลูกเจ้าของบริษัท ” หลังจากทีแ่ จ็คพดู ผมไม่ร้จู ะตอบโต้ยังไงเพราะมนั เปน็ เร่ืองจริง พ่อ แม่ของผมทางานให้กับบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของคุณชายและ คณุ นายคเู ปอร์พ่อแม่ของแจ็คสนั นั้นเอง

ห น้ า | 3 “ยงั ไงกเ็ ถอะฉันคงตอ้ งเชิญผูป้ กครองของพวกเธอมาอย่ดู ี” ครูใหญ่เห็นท่าไม่ดีเลยพูดขัดเพื่อไม่ให้อะไรเลยเถิดไป มากกว่าน้ี ไม่นานนักพ่อแม่ของผม คุณชายและคุณนายคูเปอร์ก็ มาถึง “เชิญครับ ส่วนพวกเธอสองคนออกไปรอข้างนอกก่อน” ครูใหญ่กล่าวต้อนรับอย่างสุภาพ และให้ผมกับแจ็คออกไป รอข้างนอก พวกเขาคยุ กันสกั พกั กอ่ นจะออกมา “ผมหวงั วา่ พวกคุณจะพจิ ารณาข้อเสนอของผมนะครับ” คณุ คูเปอรห์ ันมาพดู กับพอ่ แมข่ องผมดว้ ยน้าเสียงทน่ี ่งิ ๆ แต่ แฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม ผมไม่เข้าใจว่าพวกเขากาลังมาเร่ือง อะไรกันอยู่แต่ดูจากสีหน้าของพ่อแม่ผมคงไม่ใช่เร่ืองดีแน่ พ่อแม่ ของผมยังไม่ทันจะตอบอะไร คุณชายและคุณนายคูเปอร์ก็เดิน ออกไปจากตรงน้ัน “วิลกลับบ้านกนั เถอะลกู ” แม่หนั มาเรยี กผม พอถงึ บ้านช่วงมอ้ื คา่ พวกท่านก็ไม่ได้พูดอะไรเก่ียวกบั เรื่อง ท่เี ร่ิมขึ้นที่โรงเรียน ราวกับเรื่องนี้ไม่เคยเกิดข้นึ ผมเองกไ็ ม่กลา้ ทจ่ี ะ ถามว่าเกดิ อะไรขึ้นข้างในน้ัน กระทงั่ ตกดึกผมแอบได้ยินเสยี งพ่อแม่ คยุ กัน “ฮือๆ ฉันไม่ยอมให้ลูกย้ายไปอยู่โรงเรียนอะไรน่ันหรอก นะคะ”

ห น้ า | 4 “ผมรูท้ ่ีรักแต่เราไม่มที างเลือก ถ้าเราไม่ส่งวิลไปที่น่ันเราก็ ตอ้ งลาออก” “น่ีมนั เรอ่ื งอะไรกันครบั มันหมายความว่าอะไร” “วิล...ลูก” พ่อแม่ตกใจท่ีเหน็ ผมปรากฎตวั ขึน้ “นี่มันอะไรกันครับอธบิ ายให้ผมฟังที” พ่ออธิบายใหผ้ มฟัง จนผมพอจะจับใจความได้วา่ ข้อเสนอของคณุ คูเปอร์ทพ่ี ูดกับพ่อและ แม่คืออะไร พวกเขาต้องจะส่งผมไปโรงเรียนท่ีอื่น ถ้าไม่ทาตาม ขอ้ ตกลง พ่อและแม่ของผมจะตอ้ งโดนไล่ออกจากงาน “วิล ไม่ต้องห่วงนะลูกพ่อกับแม่จะจดั การเรือ่ งน้ีเอง” “หมายความว่ายังไงครบั ” “พ่อกบั แม่จะลาออกเองลกู ไมต่ อ้ งเปน็ หว่ ง” “ไม่ได้นะครับ ผมไม่ยอมให้พ่อกับแม่ลาออกเด็ดขาด ผม จะไม่ยอมให้พ่อแม่ของผมต้องเดือดร้อนเพราะผม ผมจะย้าย โรงเรยี นเองครบั ” “ไม่ได้นะวิล ลูกย้ายไม่ได้นะลูกไม่รู้หรอกว่าการไปอยู่ โรงเรียนนน่ั มันลาบากแค่ไหน แถมยังอยู่ในปา่ ในเขา อีกอย่างลูกยัง เด็กเกินไป แมไ่ ม่อยากใหล้ ูกไปใชช้ ีวิตคนเดียวทน่ี ่ัน ฮกึ ไมม่ ีทาง แม่ ไม่ให้ลกู ยา้ ยเดด็ ขาด ฮกึ ” “ไมค่ รับผมจะไมย่ อมให้พ่อกบั แมต่ ้องเดือดร้อนเพราะผม” ผมตดั สนิ ใจแล้วว่าจะย้ายโรงเรยี น ถึงจะไมร่ ู้วา่ โรงเรยี นน้ัน เปน็ โรงเรยี นแบบไหนทาไมแม่ผมถงึ ไม่อยากใหผ้ มไปทน่ี ่ันนัก แตว่ ่า

ห น้ า | 5 มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการที่จะต้องเจอแจ็คสัน คูเปอร์ทุกวัน หรอก “ลูกแนใ่ จแล้วหรอวิล”พ่อถามผมเพ่ือความแน่ใจ “ครับผมตดั สนิ ใจแล้ว ผมจะย้ายไปอยโู่ รงเรียนนั้น” 2 อาทิตยต์ อ่ มา… “วิล… ลกู แน่ใจนะวา่ ไม่ลมื อะไร” “ไม่ครบั ” แม่หนั มาถามผมที่นั่งอยู่เบาะหลังของคนขับ รถยนต์กาลัง แล่นออกไปแถวชานเมืองฮอว์กินส์ ผมหันไปมองสองข้างถนนมีท่ี เพียงต้นสนเรียงราย มนั ให้ความรู้สกึ เควง้ คว้างและว่างเปล่า พอ่ กับ แม่กาลังขับรถพาผมไปยังโรงเรียนใหม่แต่ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่า ตัดสินใจถูกไหมท่ีย้ายไปอยู่โรงเรียนน้ันหลังจากที่ผมเร่ิมหาข้อมูล เกี่ยวกับโรงเรียนฮอว์กินส์ วูด โรงเรียนประจาแถวชานเมือง ฮอวก์ ินส์ ท่ีหา่ งไกลจากความเจรญิ ทา่ มกลางป่าสน

ห น้ า | 6 บทท่ี 2 โรงเรียนใหม่ เอ๊ียด…รถหยุดนิ่งเม่ือมาถึงจุดหมายปลายทาง ผมยืนมอง ประตโู รงเรียนฮอว์กินส์ วดู \"วลิ ดแู ลตัวเองดว้ ยนะลกู \" \"พ่อกบั แม่รักลูกนะ\" พ่อกับแม่มาส่งผมหน้าห้องเรียน พวกเราร่าลากันอยู่ พักใหญ่ก่อนท่ีพ่อกับแม่จะเดินไปขึ้นรถแล้วขับรถออกไปจาก โรงเรียน “เธอคงจะวิลเลียม แบลค็ ใช่ไหม” ชายรา่ งสงู กล่าวทักผม “ใชค่ รับ” “ฉันทอมสัน ฉนั เปน็ ครูใหญข่ องโรงเรียนน้ี” “สวสั ดคี รบั ” “ตามมาสิฉันจะพาเธอไปส่งที่หอพัก ฉันจะอธิบายคร่าวๆ เก่ียวกับโรงเรียนให้ฟังนะ โรงเรียนของเรามีการตรวจร่างกายทุก เดือน เพ่อื สุขภาพทีด่ ีของนักเรียน เรายงั มีสวสั ดกี ารอาหารกลางวัน ให้กับนักเรียนทุกคนอีกด้วย และท่ีสาคัญนักเรียนทุกคนจะต้อง ปฏิบัติตามกฎระเบียบทเี่ คร่งครัด โดยเฉพาะห้ามออกจากหอพักใน ยามวกิ าลเป็นอนั ขาด เน่ืองจากโรงเรยี นของเราอยู่กลางป่า เกรงจะ ว่าเกิดอนั ตรายได้”

ห น้ า | 7 “นายคือวลิ เลียม แบลค็ ใชไ่ หม” เม่ือผมเข้ามาทห่ี อพักก็ได้พบกับเด็กชายรา่ งทว้ มเดินเข้ามา ทกั ผมดว้ ยทา่ ทางอารมณด์ ี “ใช่ แล้วนายคือ…” “ฉนั ชอ่ื ไมค์ ไมเคลิ ไซคลอฟ ยนิ ดีท่ีได้รจู้ กั นะ ฉันเปน็ รูมเมตของนาย ครูจิมมีใ่ หฉ้ ันพานายไปพบนะ่ ” “แล้วครจู ิมมคี่ อื ใครกนั ละ่ ” “กเ็ ปน็ ครูท่ีปรึกษาห้องเราน่ะสิ” จากน้ัน เม่ือผมเก็บของเสร็จเรียบรอ้ ย ผมกเ็ ดินตามไมคไ์ ป ท่ีหอ้ งพักครู และครูจิมม่กี ็พาผมไปแนะนาให้เพ่อื นๆในหอ้ งรจู้ ัก “เอาล่ะนักเรียน วันน้ีห้องเรียนของเรา มีนักเรียนย้ายมา ใหม่ เข้ามาสิ” ครูจิมมี่เรยี กผมเข้าไปในห้องเรียนเพ่ือแนะนาตัวกับ เพื่อนๆ “ทุกคน ท่ีคือเพ่ือนใหม่ของเรา วิลเลียม แบล็ค ครูขอให้ พวกเราดแู ลเพ่ือนดว้ ยนะ” “หวัดดี…” ผมกล่าวทักทายเพื่อนในห้องแต่กลับไร้เสียง ตอบรบั ราวกับผมเปน็ อากาศธาตุ “ง้นั เธอไปนงั่ ตรงท่ีวา่ งตรงน้ันนะ” ครจู ิมมี่ช้ีไปที่โต๊ะข้างๆ ไมค์ “ครับ” “เอาละ่ เรามาเรมิ่ เรยี นกันเถอะ”

ห น้ า | 8 กริง๊ งงงงงง เสียงออดดังบอกเวลาพกั เที่ยง “เฮว้ ิล นายไปกนิ ขา้ วกบั ฉนั ไหม” “อ้ือ ไดส้ ิ” ผมและไมคเ์ ดนิ ไปทโี่ รงอาหารดว้ ยกนั ณ โรงอาหาร ผมต่ืนตาตื่นใจกับอาหารท่ีน่ีมาก มันมีอาหารให้เลือก มากมาย \"เจง๋ ใชไ่ หมละ่ น่ีเป็นส่งิ ท่ที าให้ฉันรักโรงเรยี นนีเ้ ลยละ่ ีทนี่ ี้มี อาหารให้เลือกหลายอย่างเลยนะ แต่สิ่งที่ฉันชอบท่ีสุดกค็ ือ ชีสเค้ก นายต้องไม่เคยได้ลิ้มรสแบบนี้ที่ไหนมาก่อนแน่ๆ นายต้องลองน่ี ฉนั ว่านายจะต้องชอบมนั แนๆ่ \" ไมค์พาผมไปตกั อาหาร แลว้ เราสอง คนก็เดนิ ไปนัง่ ทีโ่ ต๊ะ “นายเคยได้ยินเร่ืองเล่าปริศนาในเขตหวงห้ามโรงเรียน หลังโรงเรียนไหม ว่ากนั ว่าทน่ี ่ันมีปีศาจท่ีคอยจับเด็กนักเรยี นท่ีแอบ เขา้ ไปข้างในน้ันดว้ ยนะ คนทีเ่ ข้าไปไมเ่ คยมใี ครไดก้ ลับออกมา” “ถ้าไม่เคยมใี ครไดก้ ลบั ออกมา เเล้วนายรเู้ รื่องนีไ้ ด้ยังไง” “ก็ไวโอเลต พาร์กเกอร์ไงล่ะ เธอเคยเข้าไปในนั้นแล้ว สามารถกลับออกมาได้ ถ้านายอยากีร้อะไรมากกว่าน้ี ลองไปถาม เธอดสู ิ” “แลว้ ทาไม ไวโอเลตถึงบอกเรอ่ื งนี้กับนาย”

ห น้ า | 9 “เธอเคยช่วยฉนั นะ่ ตอนที่ถกู พวกเพ่ือนๆแกล้งพาไปทิ้งไว้ แถวๆเขตหวงห้าม ฉันเลยไดี้ร้เหตุผลว่าทาไมบางทีก็มีนักเรียน หายไปจากเรอ่ื งทไ่ี วโอเลตเลา่ ” “แล้วนายจะแน่ใจได้ยังไงไมค์ ว่าเร่ืองนั้นเป็นเร่ืองจริง ไม่ใชเ่ ร่ืองที่ถกู แต่งข้นึ มา” “ก็ฉันเคยได้ยินเสียงกรีดร้องของปีศาจน่ะสิ ฉันเลยม่ันใจ ว่าเธอไมไ่ ดโ้ กหก แล้วเธอกด็ ูไม่เหมือนคนประเภทน้นั เธอเป็นพวก ไมช่ อบสงุ สงิ กับใครน่ะ” “อิ่มแลว้ ไปกนั เถอะ” โครม!!! “นายเดินดูทางหน่อยสิ น่ีหาเรื่องกันใช่ไหม” ผมเดินชน เด็กผชู้ ายร่างสูงใหญ่เพราะไม่ทันไดร้ ะวัง “เอ่อ… ขอโทษที ฉันไมไ่ ด้ตั้งใจ” “เม่อื กฉ้ี นั เดินมาดๆี นายต้ังใจชนกันชดั ๆ คิดจะหาเรอื่ งฉัน เหรอเด็กใหม่!!” เด็กผู้ชายตัวสูงใหญ่คนน้ันมองผมด้วยสายตาที่ โกรธแค้นแลว้ ตวาดเสยี งดังลนั่ จนคนอ่ืนๆหันมามองพวกเรา “ไม่เอาน่า นายอย่าหาเร่ืองกันสิ อีกอย่างวิลก็ขอโทษนาย ไปแล้ว” “ก็ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะเด็กใหม่!!” “คนเมื่อก้คี ือใครเหรอ”

ห น้ า | 10 “เขาคือบิลล่ี ดาร์ค เขาก็เป็นแบบน้ีแหละ นายอย่าไปถือ สาเลย พวกเรารบี กลับไปเรียนกันเถอะ” หลายอาทิตยต์ ่อมา… ผมเร่ิมจะคุ้นเคยกับการอยู่ท่ีโรงเรียนแหง่ นี้แล้วล่ะ ผมกับ ไมค์เรม่ิ สนทิ กันมากข้ึน พวกเราไปไหนมาไหนดว้ ยกันตลอดและผม มักจะโดนบลิ ลี่ตามรงั ควานอยูเ่ ปน็ ประจา “เฮ้ เด็กใหม่ นายจะไปไหน” “...” ผมเลือกทีจ่ ะไม่ตอบโต้บิลลเี่ พราะไมอ่ ยากมเี รือ่ ง “เฮ้ หหู นวกหรอื ไง น่ีฉนั กาลงั พูดกบั นายอยู่นะ!!” “...” ผมยังคงเงียบตอ่ ไป ป้งึ !! บลิ ล่ผี ลักผมชนเข้ากบั กาแพงทอี่ ยดู่ า้ นหลงั อยา่ งแรง “นี่ นายทาอะไรของนายนะ่ บิลลี่” “กก็ าลังทักทายนายนะ่ สิ” “มันจะมากไปแล้วนะบิลลี่ วิลยังไม่เคยทากับนายแบบนี้ เลยนะ” “อยา่ ยุง่ ไอหมูตอน ฉนั ไมไ่ ด้คยุ กบั นาย” “ไมค์ เราอยา่ ไปยุง่ กบั คนแบบนีเ้ ลย ไปกนั ดีกว่า” “นายจะไปไหนไม่ได้ท้ังน้ัน”

ห น้ า | 11 ผวั ะ! “เฮ้ บิลล่ี ทาอะไรของนายน่ะ นายต่อยวิลทาไมเนี่ย วลิ นายเจบ็ ตรงไหนหรือเปล่า” “ฉันไม่เปน็ อะไรมากหรอกไมค์ เราไปกันเถอะ” “แนจ่ ริงนายอยา่ หนสี ิ อย่ามาปอดแหกหน่อยเลยน่า” “นีพ่ วกเธอคดิ จะทาอะไรกัน” เสยี งครูตะโกนดงั ลั่น “พวกเธอตามครูมาท่หี อ้ งเดย๋ี วนี้” ห้องพักครู “พวกเธอคดิ จะทาอะไรกัน คิดว่าท่นี ี่เป็นท่ที ่พี วกเธอจะทา อะไรกไ็ ดอ้ ยา่ งนน้ั เหรอ” “...” “อยา่ ใหเ้ กดิ เหตุการณแ์ บบนี้ขนึ้ อีก ครูจะลงโทษพวกเธอ ทง้ั สองคน วิลเธอไปทาความสะอาดโรงยิม ส่วนบิลลีเ่ ธอรอพบครู กอ่ น ครูมีเร่ืองจะคยุ ดว้ ย” สองวันตอ่ มา…. หลังจากทผ่ี มและบิลลี่ทะเลาะกัน ผมก็ไมเ่ ห็นบิลล่ีมาเรียน อีกเลย ผมไม่รู้ว่าครูพูดอะไรกับบิลล่ี ผมคิดว่าเขาอาจจะโดน กักบริเวณเพราะว่าเขาหาเรอื่ งผมกอ่ น

ห น้ า | 12 “เฮ้ ไมค์ นายพอจะรู้หรือเปล่าว่าทางไปห้องเก็บของอยู่ ตรงไหน พอดีฉันจะเอาลกู บอลไปเกบ็ น่ะ” “รู้สิ เดี๋ยวฉันพานายไปเอง เพราะบิลล่ีคนเดียว นายถึง ต้องโดนทาโทษ ส่วนคนผิดอย่างนายน่ันกลับไม่โดนอะไรเลย แถม ยงั ไม่มาเรยี นอกี ดว้ ย” “ช่างเขาเถอะนา่ อย่าไปถอื สาเลย เราไปกันเถอะ” “อื้ม ตามฉันมาสิ ห้องเก็บของอยู่ข้างหลังอาคารนี่แหละ มานี่ เดยี๋ วฉันช่วยนายถอื ” จากนั้นผมก็เดินตามไมค์ไป “โอ๊ย” ตบุ ตุบ เสียงลกู บอลกลิง้ ตกลงพนื้ หลังจากทไ่ี มคส์ ะดดุ ล้ม “โอย๊ อะไรกันเน่ีย ก้อนหนิ บ้า” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไมคน์ ายเป็นอะไรหรอื เปล่า” “วิลนายอย่ามัวแต่หัวเราะสิ มาช่วยฉันก่อน ดูสิเนี่ย ลูกบอลกลงิ้ ตกหมดเลย” “ฮ่า ฮ่า โอเคๆ” ผมหัวเราะไมค์ หลังจากนั้นผมช่วยพยุง ไมคข์ น้ึ มา เราสองคนกช็ ว่ ยกันเก็บลกู บอล “1 2 3...7 8 9 วลิ ลกู บอลมนั หายไปหนง่ึ ลกู น่ะ” “นั่นไง อยู่ตรงน้ัน” ผมชี้ไปที่ลกู บอล และเดินไปเก็บบอล ลูกนั้น ขณะกาลังก้มเก็บผมก็เจอกับอะไรบางอย่าง มันดูเหมือน ประตูอะไรสกั อยา่ ง “ไมค์ ฉนั เจออะไรบางอยา่ งละ่ ”

ห น้ า | 13 “นายเจออะไรเหรอวลิ ” ไมค์รีบเดินมาหาผมทันที “ประตูนะ่ …. ทาไมมปี ระตูซ่อนอีย่ตรงนี้ หรอื วา่ ….” “ฉันว่าน่ีคือประตูเข้าเขตหวงห้าม!!” ไมค์พูดขึ้นอย่าง ตื่นเต้น “ฉันสงสัยจงั วา่ หลังประตูบานนมี้ อี ะไรอีย่” “พวกเรา...เขา้ ไปกันไหม” “นายมาช่วยฉนั เอาของพวกน้อี อกจากประตูหน่อยสิ” ผมกับไมค์ช่วยกันยกของทข่ี วางประตูออก และเปิดประตู บานน้นั เพื่อเข้าไปสารวจ ผมเจอทางเดินเล็กๆ พวกเราสองคนเดิน ตามทางเดินน้ันไปเรื่อยๆ เสียงกิ่งไม้กระทบกัน ป่าสนอยู่ล้อมรอบ ตัวพวกเราสองคน บรรยากาศเงียบสงัด ให้ความีร้สกึ เหมือนอีย่ใน หนังสยองขวญั “วิล ฉันว่าเราเดินมาไกลเกินไปแล้วนะ กลับกันเถอะ ไมเ่ หน็ จะเจออะไรเลย” “เฮ้ไมค์ ดนู ่นั สิ อาคารอะไรน่ะ เขา้ ไปกันไหม” เม่อื เราสอง คนเดนิ มาไดส้ กั พกั กเ็ จออาคารร้าง “ฉันว่าอยา่ เลยดกี ว่า เราออกไปกนั เถอะ” กรี๊ดดด อา๊ กกก “เสียงอะไรน่ะ” ผมได้ยินเสยี งกรดี ร้องออกมาจากอาคาร “ฉันวา่ ต้องเป็นเสยี งปีศาจท่ีเคา้ ร่าลือกันแนๆ่ เลย ฉันว่าเรา รบี ออกไปจากที่น้ีกนั เถอะ”

ห น้ า | 14 “แต่ฉันคิดว่ามันเหมือนกับเสยี งคนมากกว่านะ เราเข้าไปดู กันเถอะ” ผมกับไมค์เดินเข้าไปในอาคารร้าง แต่ก็ไม่เจออะไร เรา สองคนเดนิ ไปตามทางเดนิ เร่ือยๆ กพ็ บกับผู้หญงิ คนหน่งึ “พวกนายเข้ามาทาอะไรที่นี่” “ไวโอเลต เธอมาทาอะไรที่นี่” ไมคพ์ ดู ข้ึน “ฉันไม่จาเป็นตอ้ งบอกนายแต่ฉันขอเตอื นพวกนายว่าอย่า เข้าไปเลยดกี วา่ ถา้ ไม่อยากใหต้ วั พวกนายเองเดอื ดร้อน” “เธอหมายความวา่ ยังไงนะ่ ทน่ี ่มี อี ะไรอย่างนน้ั เหรอ” “พวกนายไม่ต้องรหู้ รอกรบี ออกไปจากท่นี ก่ี พ็ อ” พวกเราสามคนเดนิ ออกมาจากอาคารน้ัน ผมไดแ้ ต่สงสัยว่า ไวโอเลตเข้าไปทาอะไรข้างในนน้ั ขา้ งในนนั้ มีอะไร ทาไมเธอไมย่ อม ใหพ้ วกผมเข้าไป “เธอเจออะไรข้างในนน้ั เหรอไวโอเลต” ไมค์ถาม “...” “เฮ้ ไวโอเลต เธอจะเดนิ ไปไหนนะ่ เดี๋ยวสิ” ไม่มีเสียงตอบรับจากไวโอเลต เธอไม่ตอบคาถามของไมค์ และรีบ เดินเข้าไปท่ีหอพกั นักเรยี น

ห น้ า | 15 หลายวันต่อมา….. หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอกับไวโอเลต และไม่ได้เข้าไป ในอาคารน้ันอีก แต่ยังมีเร่ืองท่ีค้างคาใจผมว่าบิลล่ีหายไปไหน เขา ไม่กลับมาเรียนอีกเลย เสียงกรีดร้องที่อาคารน้ันมันคือเสียงของ อะไรกนั นะ... “เอาล่ะ นกั เรยี นหยบิ หนงั สอื ขึ้นมา” ครจู มิ ม่ีพดู ขึน้ “ไมค์ช่วงนนี้ ายเหน็ บิลล่ีบ้างไหม” “ไม่หนิ” “แล้วนายไมส่ งสยั เหรอ วา่ บิลลี่หายไปไหน” “เขาคงโดนทาโทษเหมอื นทกุ ๆครั้งน่ันแหละ” ณ หอพัก เวลา 23.00 น. ตึง ตงึ ตึง เสยี งเคาะประตูห้องของผมดังข้ึน “ดึกปา่ นนใี้ ครมาเคาะประตกู นั นะ” แอด๊ ด... “บิลลี่...” “ชว่ ยดว้ ย ช่วยฉนั ดว้ ย” ผมเปิดประตูห้อง และเจอกับบิลล่ี ท่าทางของเขาดูตกใจ และหวาดกลวั เสอื้ ผ้าทเ่ี ขาใสเ่ หมือนกับชุดผปู้ ว่ ยในโรงพยาบาล “บิลลี่ ทาไมนายมาอยูท่ ่ีนี่ แล้วนายแตง่ ตัวอะไรของนาย”

ห น้ า | 16 “ช่วยด้วย ช่วยฉันดว้ ย นายต้องช่วยฉนั นะ พวกเขาจะมา จบั เราไป เราทุกคน!!” “ใจเยน็ ๆนะบิลล่ี เขา้ มากอ่ นสิ” “เสียงดังอะไรกันน่ะวิล” ไมค์ตื่นขึ้นมา พร้อมถามด้วย ทา่ ทางสะลืมสะลือ “นี่พวกนายฟังฉนั นะ โรงเรียนน้มี ันบ้าไปแลว้ ที่นี่มันไม่ใช่ โรงเรยี น พวกเขาจะจบั เราไปทดลอง” “เกิดอะไรข้นึ นะ่ บลิ ลี่” ไมค์ถาม “บลิ ลตี่ ้งั สตหิ นอ่ ยสิ นม่ี นั ดึกแลว้ นายควรกลบั ไปทห่ี ้องของ นาย เดยี๋ วฉนั กับไมคไ์ ปสง่ นายเอง” เชา้ วนั ตอ่ มา…. ผมและไมค์ไปหาบิลล่ที ีห่ อ้ งแต่กลบั พบเพียงความวา่ งเปลา่ “เขาหายไปของเขานะ” ผมถาม “เขาคงไปเรยี นแลว้ ล่ะ” ไมคต์ อบ โรงอาหาร “ไมคน์ ายเห็นบิลลี่หรือเปล่า” “ไมห่ นิ” “ฉันว่าเราไปหาเขาทห่ี อ้ งเรียนกันดีกว่านะ”

ห น้ า | 17 ณ หอ้ งเรยี นของบิลล่ี “เฮ้ พวกนายเห็นบิลลี่บ้างไหม” ไมค์ถามเพื่อนร่วมห้อง ของีบลิ ล่ี “ไม่นะ ฉันไม่เห็นเขามาหลายวันแล้ว” คาตอบของเขา ทาใหผ้ มยิ่งสงสยั มากขึน้ วา่ เกดิ อะไรข้ึนกบั บิลลแ่ี ลว้ เขาหายไปไหน “เราหาเขาจนท่ัวโรงเรียนแล้วนะ” ไมค์พูดหลังจากที่เรา ตามหาบลิ ล่ที ัว่ โรงเรียน แตก่ ลับไม่พบรอ่ งรอยของเขาเลย “แตม่ อี กี ทีห่ น่ึงนะทเ่ี รายังไม่ไป” “ท่ไี หนเหรอ” “ท่ีอาคารรา้ งหลังโรงเรียนไง เราลองไปหาเขาทนี่ ่ันกนั ” “ไม่เอาหรอก ที่นั่นน่ากลัวจะตาย เขาต้องถูกปีศาจจับตัว ไปแนๆ่ ” “นายอยา่ งมงายหน่อยเลย เราตอ้ งไปหาท่อี าคารร้างน่ัน”

ห น้ า | 18 บทที่ 3 ควำมจรงิ ผมและไมคเ์ ขา้ ไปในอาคารน้ันอีกคร้ัง แต่ครั้งนี้เราเดินเข้า ไปลกึ กวา่ เดมิ เจอโถงทางเดนิ ที่รกร้าง “ทน่ี ี่น่ากลวั จังเลย” “ไมค์ มาดูน่ีสิ” ผมเดินไปเห็นลิฟต์ แต่จะต้องใส่รหัสผ่าน ก่อนเขา้ ลิฟต์ ตึก ตกึ ตึก ดเู หมอื นวา่ กาลงั มคี นเดนิ มาทางน้ีผมกับไมคจ์ ึง ไปหลบอยู่หลังเสาต้นหนึ่ง คนท่ีเดินมาน้ันก็คือครูจิมมี่ และเขาก็ กาลงั กดรหสั ผ่านเพื่อทีจ่ ะเข้าไปในลิฟต์ \"เราตามครูจมิ มไี่ ปกันเถอะ\" ผมเดินเข้าไปในลิฟต์นั้น แต่ท่ีน่าแปลกก็คือปุ่มลิฟต์มีแค่ ปุ่มลงไปชั้นใตด้ ิน เมอื่ ลิฟต์เปิดก็เจอโถงทางเดิน เราสองคนเดินไป เรื่อยๆ เจอกับห้องกระจกหลายห้อง ภายในห้องมีสัตว์ท่ีถกู ทดลอง และสัตว์ทถ่ี ูกดองไว้มากมายแต่พวกสัตว์เหล่าน้ันมีลกั ษณะท่ีแปลก ประหลาดบางตวั กม็ รี ปู รา่ งเหมือนกับคน “โอโ้ ห โรงเรียนเรามที แี่ บบนี้ดว้ ยเหรอเนย่ี ” “นน่ั สแิ ลว้ ครูจิมมลี่ งมาทาอะไรท่นี ่ี” ผมถามดว้ ยความสงสัย ทนี่ ี่คอื ท่ไี หนกันแน่

ห น้ า | 19 ปึง ปงึ ปงึ “ช่วยด้วย!\" เมื่อเดินเข้ามาได้สักพัก ผมก็ได้ยินเสียงเคาะ กระจกพอหันไปกพ็ บกับบิลลอ่ี ยู่ข้างในน้นั “บิลล่ีนายไปทาอะไรในน้นั เกดิ อะไรขึน้ ” “ชว่ ยฉนั ด้วย” บลิ ล่พี ูดด้วยความหวาดกลัว “พวกนายมาทาไรท่ีน่ี” เสียงใครคนหน่ึงพดู ขนึ้ “ไวโอเลต! เธอมาทาอะไรท่นี ี่” ไมคถ์ าม “ฉันก็สงสัยเหมือนกับพวกนายน่ันแหละ ที่ฉันเคยบอก นายว่าฉันเข้ามาเจอปีศาจน่ะ ฉันโกหก ท่ีจริงฉันกาลังพยายามสืบ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ วันนั้นฉันก็เห็นบิลลี่ถูกจับมาที่น่ีแล้วก็เจอ พวกนายที่อาคารร้างน้ีไง และฉันก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบิลล่ี เลยมาทีน่ ่อี กี ครั้ง” ไวโอเลตอธิบายใหพ้ วกเราฟงั “แล้วเราจะทาไงดี ไปชว่ ยบิลลกี่ ันเถอะ” ตึก ตึก ตึก “มีคนกาลงั เดินมาทางนี้ รบี หาทหี่ ลบเร็ว” “พวกนายมาทางนี้เร็ว” ไวโอเลตเรียกให้ผมและไมค์ตาม เธอไป เธอพาพวกเราเดินไปตามทางเดินยาวแล้วก็เจอลิฟต์ ไวโอ เลตกก็ ดรหสั เพือ่ เปิดลฟิ ต์ “รีบเข้ามาสิ” ไวโอเลตเรียกให้พวกผมเข้าไปในลิฟต์แล้ว ประตลู ิฟต์กป็ ดิ ลง สกั พกั มนั ก็เปดิ ออกอกี คร้ัง “น่มี นั หอ้ งพกั ครหู นิ ทาไมถึงมาโผลท่ ีน่ ไ่ี ดล้ ่ะ” ไมคพ์ ดู

ห น้ า | 20 “ฉันว่าเรารีบไปหลบก่อนดีกว่า” ไวโอเลตพูด แล้วพวกเรา ก็ไปหลบอยูใ่ นห้องพักครูหอ้ งหนง่ึ “เฮ้พวกนายดูนี้สิ” ผมเห็นเอกสารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ ทางาน เอกสารเหลา่ น้นั เป็นเอกสารท่เี กยี่ วกบั การปลกู ถา่ ยยนี และ ยงั มรี ายชื่อของเด็กนักเรียนทถ่ี ูกทาการทดลอง “ดูสิตรงน้ีมีช่ือพวกเราด้วย” ไมค์พูดพร้อมช้ีไปท่ีกระดาษ แผ่นหน่ึง ในนั้นระบุการตรวจสุขภาพของนักเรยี นแต่ละคน จากท่ี ผมสังเกตนักเรียนทม่ี ีสุขภาพดีจะถกู จัดลาดับในการเข้าทดลองเป็น ลาดับแรกๆ “น่เี รากาลงั จะถกู จบั ไปทดลองหรอ” ไมคถ์ าม “พวกเขาจะไม่ได้พวกเราไปทดลองแน่” ผมพูด “ฉันว่าพวกเรารีบออกไปจากทนี่ ก่ี นั เถอะ” ไวโอเลตพูด หลังจากวันนั้นผมเร่ิมสังเกตเห็นวา่ เพอื่ นในรว่ มห้องหายไป ทีละคน และเมื่อถึงเวลาตรวจสุขภาพผมและไมค์จะแกล้งทาเป็น ไม่สบาย หรือบางคร้ังก็อดอาหาร เพื่อให้เวลาตอนตรวจจะได้ไม่ ผา่ นเกณฑ์ “ไมค์นายพรอ้ มหรือยงั ” “ฉันพรอ้ มแล้ว” “ง้ันเรารีบไปกันเถอะ” เราสองคนกาลังจะแอบเข้าไปท่ี อาคารร้างอีกครั้ง เมื่อลงถึงข้างล่างผมและไมค์ก็เดินตามโถง ทางเดินจนเกือบจะสุดทางก็พบคนราวๆสี่ถึงห้าคนที่สวมชุดกาวน์

ห น้ า | 21 เหมือนกับนักวิทยาศาสตร์ซ่ึงหนึ่งในนน้ั ก็คือครูจิมมีน่ ่ันเอง พวกเขา กาลงั ยืนลอ้ มรอบเตยี งคนไข้ท่ีมีคนนอนอยู่ “หลบก่อนเรว็ ” ผมพูด พวกเรารบี ไปหลบอยหู่ ลังเสา “นน่ั พวกเขากาลังทาอะไรน่ะ” “นายรจู้ กั คนท่ีนอนอยู่ไหม” “น้ันมันเอมลิ ห่ี อ้ งสองหนิ ฉันเคยเห็นเธอท่โี รงอาหารบ่อยๆ” “พวกเขาตอ้ งกาลังทดลองแน่ๆเลย” “ดนู ั่นสิ พวกเขากาลังจะฉีดยาอะไรนะ่ ” กรีด๊ !! เสียงของเอมิลีร่ อ้ งลั่น กอ่ นทเ่ี ธอจะหมดสตไิ ป “การทดลองลม้ เหลว ตวั ทดลองต่อตา้ นเซรมั่ ” หนึ่งในพวกเขาพูดข้ึนพร้อมจดบันทึกอะไรสักอย่างลงใน กระดาษ เขาทาท่าเหมือนจะเดินมาทางพวกเรา “ไมค์ ฉนั ว่าเรารบี ไปกนั ดกี ว่า” ผมพดู ก่อนทพี่ วกเราจะแอบออกมาจากตรงนนั้ เมื่อเดนิ มา ได้สักพักก็เจอห้องกระจกห้องหนึ่งภายในห้องมีสัตว์ประหลาดอยู่ ผมกไ็ มร่ ู้ว่ามนั คอื ตัวอะไรเพราะมนั มีรปู ร่างจะเหมอื นสตั ว์กไ็ ม่ใชจ่ ะ เหมือนคนก็ไม่เชิง และมันยังเหมือนกับตัวท่ีถูกดองไว้ในห้องก่อน หนา้ นี้ “น่ีมันตวั อะไรเนย่ี ” “วิล นายต้องมาดนู ่ี”

ห น้ า | 22 “นม่ี นั ชอ่ื บิลล่ีหนิ” ไมค์เรยี กให้ผมไปดชู ่อื ที่ตดิ อยหู่ น้าหอ้ ง กระจกน้นั “หรือว่าเจ้าสัตวป์ ระหลาดตวั นั้นคอื บลิ ล่ี!!” “งั้นพวกที่ถูกดองก่อนหน้าน้ีก็คือคนท่ีถูกเอามาทดลอง น่ะสิ” “พวกเขาจะทดลองไปทาไมกนั ” “ไม่รู้สิ แตเ่ ราจะตอ้ งรูใ้ ห้ได้วา่ พวกเขาทาไปทาไม” “เรารีบออกไปกนั เถอะเด๋ียวมคี นมาเห็น” วันต่อมาผมและไมค์ก็เร่ิมวางแผนที่จะเข้าไปหาข้อมูล เกย่ี วกับการทดลองนที้ ี่หอ้ งพกั ครอู กี คร้ัง “ไมค์นายดูตน้ ทางนะ ฉันจะเขา้ ไปหาขอ้ มูลเอง” “ได้ นายรีบไปเถอะ” ตอนนี้ผมและไมค์แอบเข้ามาที่ห้องพักครู ผมกาลังค้นหา เอกสารต่างๆแล้วผมก็เจอแฟ้มเอกสารอยู่หน่ึงอันข้างในมีเอกสาร เกี่ยวการอนมุ ัติเงินซอ้ื อปุ กรณ์ทางการแพทย์รวมถึงอุปกรณ์ในการ ทดลองด้วย ซึ่งผู้ที่เซน็ อนุมตั ิกค็ ือครใู หญ่ทอมสัน “วิล! มีคนกาลงั มารีบหลบเรว็ ” ไมค์รบี ว่ิงมาบอกผม และ พวกผมจึงไปหลบอยู่ใต้โต๊ะ หลังจากนั้นผมเหลือบมองผ่านช่อง เลก็ ๆเหน็ เงาคนกาลงั คุยกนั

ห น้ า | 23 “การทดลองล้มเหลวเป็นคร้ังที่ 17 แล้วครับ มีเด็กกลาย พันธ์ุเพิ่มอีก 1 คน เกิดจากเช้ือไวรัสภายในร่างกาย ทาให้มัน ตอ่ ต้านเซรัม่ เราจะเอายังไงกนั ดคี รับ” “งน้ั รีบจัดการใหเ้ รว็ ท่ีสุด” “ครบั ครูใหญ่ ผมจะรีบจดั การให้เร็วทส่ี ุดครับ” หลงั จากนั้นผมและไมคจ์ งึ เดินออกจากหอ้ งไปหลังจากที่ครู และครใู หญอ่ อกไป ณ หอ้ งครูใหญ่ 12.00 น. พวกเรากลับมาหาเหตุผลว่าทาไมครูใหญ่ต้องทาการ ทดลองกับเด็กและสัตว์ต่างๆ พวกเราเข้าไปหาข้อมูลพบเอกสาร การจัดตั้งศูนย์การทดลองแต่จัดต้ังเป็นโรงเรียนผิดกฎหมายข้ึนมา เอกสารการรักษาโรคมะเร็งไตข้ันรุนแรง วิจัยการปลูกถ่ายยีนจาก สัตว์เพื่อรักษาโรคและเจอรูปเด็กผู้หญิงนอนป่วยบนโต๊ะทางาน พวกเราสนั นษิ ฐานไว้ว่าเด็กน้อยทนี่ อนปว่ ยน่าจะเปน็ ลูกของครใู หญ่ และป่วยด้วยโรคมะเร็งไตข้ันรุนแรง ทาให้จึงต้องทาการทดลอง ตา่ งๆเพอ่ื จะหาวธิ กี ารรักษาโรคน้ีให้หาย “เราต้องเอาเร่ืองนี้ไปบอกไวโอเลตก่อน และให้เธอระวัง ตวั เอาไว้” ไมค์พูด “งัน้ รบี ไปกันเถอะ”

ห น้ า | 24 หลังจากนั้นพวกเราก็อธิบายเรอื่ งราวต่างๆใหไ้ วโอเลตฟงั “เรากลับไปท่ีอาคารร้างนั่น เพื่อหาความจรงิ กนั ไหม” ไวโอเลตพูด “ดีเลย จะไดร้ วู้ า่ ทเี่ ราคิดมันถูกไหม” พวกเราท้ังสามคนเดินไปทีอ่ าคารร้างหลังน้ัน เมอ่ื ลงมาถึง ข้างลา่ ง “พวกนายรอฉันอยู่ที่น่ีก่อนนะ เด๋ียวฉันมา ฉันขอไปดู ลาดเลาก่อน” “อ้มื ระวงั ตัวดว้ ย” ไมค์พดู 30 นาทผี ่านไป “เมื่อไหรไ่ วโอเลตจะมาสกั ที น่มี ันผา่ นมานานแลว้ นะ” “น่นั นะ่ สิ เกดิ อะไรขึน้ กับเธอหรือเปล่า” “หรือวา่ ไวโอเลตจะถูกคนพวกนั้นจบั ตัวไป เราออกไปตาม หากนั เถอะ” “ฉนั ว่าเราไปตามคนมาช่วยดกี ว่านะ” “อย่าดีกว่า ตอนน้ีเราไว้ใจใครไม่ได้หรอก เราต้องรีบไป ช่วยไวโอเลต ถ้าเรามัวชักชา้ ฉนั กลวั วา่ จะเกิดอะไรข้ึนกบั เธอ” ข ณ ะ ท่ี พ ว ก เ ร า เ ดิ น ไ ป ต า ม ท า ง เ ดิ น ก็ ไ ด้ เ สี ย ง แ ป ล ก ๆ ตลอดเวลา แต่กไ็ มม่ ใี ครหรอื อะไรทเ่ี ป็นท่ีมาของเสียง เราเดินต่อไป เรอ่ื ยๆจนไดย้ นิ เสยี งคล้ายกับเสยี งของไวโอเลต

ห น้ า | 25 “ช่วยด้วย!!” พวกเรารีบว่ิงไปตามเสียงนั้นเข้าไปในห้อง พบไวโอเลตถกู มัดอีย่บนเตยี ง “วิล ไมค์ ช่วยแกม้ ดั ใหฉ้ นั ที” “พวกเธอเข้ามาในน้ีไดย้ ังไง” พอแก้มัดเสร็จ ทันใดนั้นก็มี นักวิทยาศาสตร์สองสามคนเดินเข้ามาในห้อง และล็อกตัวผมกับ ไมคเ์ อาไว้ “ไวโอเลตหนไี ป!!!ไปบอกความจริงกบั ทุกคน” ผมบอกไวโอเลตใหร้ บี หนไี ปแต่เธอกลับนงิ่ เฉย “จบั พวกมันไปขัง” หน่งึ ในนกั วทิ ยาศาสตร์พดู “ไวโอเลตน่มี ันอะไรกนั ปลอ่ ยพวกเราเด๋ียวนี้นะ” “นี่เธอเป็นพวกมันเหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย แล้ว พ ว ก เ ข า ก็ พ า ผ ม แ ล ะ ไ ม ค์ ไ ป ขั ง ใ น ห้ อ ง ห้ อ ง ห นึ่ ง ก่ อ น ที่ จ ะ มี นักวทิ ยาศาสตรเ์ ดนิ เข้ามา “พวกเธอรู้เร่ืองมากเกินไปแล้ว เราคงปล่อยพวกเธอไป ไม่ได้” นักวิทยาศาสตร์พูดข้ึน ก่อนท่เี ขาจะหันไปเตรียมเซรั่มแบบ เดียวกันท่ใี ชท้ ดลองเอมิลี่ “ไมค์หนเี รว็ !” ผมจึงใช้จงั หวะนี้ รีบว่ิงหนอี อกมา “หยดุ เดีย๋ วนี้นะ” เสียงนักวทิ ยาศาสตรไ์ ลต่ ามหลังมา “ไมค์เร็วเขา้ ” พวกเราวิ่งมาจนถึงหน้าห้องของบิลล่ี ผมจึงตัดสินใจเปิด ประตูหอ้ งน้นั เพ่อื ถว่ งเวลา

ห น้ า | 26 ตึง ตึง ตึง เสียงสัตว์ประหลาดตัวใหญ่วิ่งออกมาจากห้อง ตรงไปยงั นกั วิทยาศาสตร์ โฮก มันร้องคารามดังลั่นไปท่ัว พร้อมท้ังวิ่งไล่ทาร้ายกลุ่ม นักวิทยาศาสตร์ จนนักวิทยาศาสตร์ถูกฆ่าและลงไปนอนกับพื้น หลายตอ่ หลายคน “วิลมันกาลังว่ิงมาทางนี้แล้วหนีเร็ว” ไมค์พูด ก่อนท่ีเรา สองคนจะออกแรงว่งิ อย่างสดุ กาลงั “ไมคเ์ รว็ เข้า มันตามมาทันแลว้ !” โอ้ย ไมคส์ ะดุดล้มลงไปกบั พื้น “ไมค์!” ผมตะโกนร้องเรียกไมค์ดังล่ัน ก่อนท่ีไมค์จะถูก สตั วป์ ระหลาดตะปบเขา้ หาไมค์ “อ้าก” ไมคร์ อ้ งออกมาด้วยความเจบ็ ปวด “ไมค์ ไมน่ ะ ไม่” ผมร้องเรยี กไมค์อีกครงั้ เม่ือต้ังสติได้ผมก็ รีบว่ิงหนี จนมาถึงลิฟต์ที่จะเป็นทางข้ึนไปอาคารร้าง แต่ลิฟต์น้ัน กลบั ไมเ่ ปดิ ออกสักที “เร็วเข้าสิ” ผมได้แต่ภาวนาให้ลิฟต์เปิดออกก่อนท่ีสัตว์ ประหลาดตวั นัน้ จะตามมาทนั ตงึ ตงึ ตงึ เสยี งสัตวป์ ระหลาดกาลงั วงิ่ มาทางน้แี ลว้ “ทาไมประตูไม่เปิดสักที” ผมกดรหัสอีกครั้งแต่ลฟิ ต์ก็ไม่มี ทที่ า่ วา่ จะเปิดออกแมแ้ ต่น้อย

ห น้ า | 27 โฮก สัตว์ประหลาดคารามพร้อมทั้งกาลังวิ่งตรงมาหาผม มันว่ิงมาด้วยความรวดเร็ว เพียงเส้ียววินาทีมันก็วิ่งมาถึงผม แล้ว อ้าปากกว้างรอ้ งคารามใสห่ น้าผม มันก็กระโจนเข้ามาหาผมทนั ที “อา้ ก”ผมรอ้ งออกมาดงั ลั่นไปทั่วดว้ ยความตกใจ ก๊อกๆ “วิลตื่นได้แล้วลูก” เสียงแม่เคาะประตูพร้อมเรียกผม ทา ให้ผมสะดงุ้ ตื่น ด้วยอาการเหน่อื ยหอบ “น่ีเราฝนั ไปหรอกเหรอเน่ีย” ผมไดแ้ ต่พดู กับตัวเองว่าเรื่อง ทง้ั หมดมนั เปน็ เพียงแค่ฝนั ไป “รีบไปอาบน้าได้แล้วลูก เราต้องรบี ออกเดินทางแตเ่ ช้านะ กวา่ เราจะไปถงึ โรงเรียนก็อกี หลายชั่วโมง” แมพ่ ูด “ครับแม่” เม่อื ผมจัดการเกบ็ ของเรยี บรอ้ ยเราก็เรมิ่ ออกเดินทาง “วิลลกู แน่ใจนะวา่ ไมล่ มื อะไร” แมถ่ ามผม “ครับ” ระหว่างทางผมได้แต่คิดถึงเร่ืองราวในฝัน มัน เหมือนกบั เรื่องทัง้ หมดนั้นเป็นจริง “วลิ เรามาถงึ แล้วล่ะ” แมบ่ อกพรอ้ มช้ใี ห้ผมมองไป ท่ี โรงเรียนน้ัน และน้ันก็ทาให้ผมตกใจเพราะโรงเรียนนั้นเหมือนกับ โรงเรียนที่ล้อมรอบไปด้วยป่าสนเหมือนกับผมฝันถึงเม่ือคืนก่อน รถจอดนงิ่ เมือ่ มาถงึ จุดหมายปลายทางซึ่งกค็ ือ โรงเรียนฮอวก์ ินส์ วูด

ห น้ า | 28 \"วลิ ดแู ลตัวเองด้วยนะลูก\" \"พ่อกับแม่รักลูกนะ\" พ่อกับแม่เดินมาสง่ ผมหน้าห้องเรียน พวกเราร่าลากันก่อนที่พ่อกับแม่จะเดินไปข้ึนรถแล้วขับรถออกไป จากโรงเรียน “เธอคงจะวิลเลียม แบล็คใช่ไหม” ชายร่างสูงกล่าวทักผม ซึ่งนัน้ กค็ อื ครใู หญท่ ่อี ยใู่ นฝันเม่ือคนื “ชะใช่ครบั ” “ฉันทอมสัน ฉันเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนน้ี” นอกจาก หนา้ ตาที่เหมอื นกับในฝนั แลว้ ชื่อของเขาก็ยงั เหมือนอีกดว้ ย “สวัสดีครบั ” ผมจงึ ทักทายตอบตามมารยาท “ตามมาสิฉนั จะพาเธอไปสง่ ที่หอพกั ” ครูใหญพ่ ดู หอพกั นักเรยี น “นี่ห้องพักของเธอ รูมเมตเธอคงรออยู่ในห้องแล้วล่ะ” ครูใหญ่พูด ก่อนท่ีผมจะผลักประตูเข้าไป ผมเจอเด็กผู้ชายร่างท้วม ยืนหันหลังให้กบั ผม “เอ่อ...สวัสดี” ผมทักเขา แตก่ ็ต้องตกใจเพราะคนท่ีหนั มา นั้นก็คอื ไมคน์ ัน้ เอง “สวัสดีฉัน...” ไมค์หันมาทักทายด้วยท่าทางอารมณ์ดี เหมอื นกบั ในฝนั ไม่มผี ิด “ไมค์” ผมเรยี กช่ือของเขา ผมดใี จมากที่ได้เจอเขาอีกครั้ง

ห น้ า | 29 “นายรู้จกั ช่ือฉันด้วยหรอ” “เอ่อคือ...ชั่งมันเถอะ” ผมก็ไม่รู้จะบอกกับเขาว่าอย่างไร เหมือนกนั “แลว้ นายละ่ ชือ่ อะไร” ไมค์ถามความสงสัย “ฉนั ชื่อวิลเลียม แบลค็ ” โปรดติดตามตอนต่อไป…

แนะนำนักเขยี น ชือ่ นางสาวกชพรรณ ทรัพยแ์ ตง ชื่อเลน่ พลอย Facebook : Kodchaphan Subtaeng Instagram : - ช่อื นางสาวจติ รานุช สืบสวน ช่ือเลน่ แตงกวา Facebook : Tangkwa Jittranuch Instagram : t_wrss ชอ่ื นางสาวฟองแกว้ เทยี มมณีรัตน์ ชอ่ื เลน่ ขิง Facebook : Khing Fongkaew Instagram : khing_fongkaew ชื่อ นางสาวโยษิตา ไวยาประโคน ชอ่ื เลน่ น้าแขง็ Facebook : NamKhang YosiTa Instagram : namkhang_yoziie

วลิ ได้ถูกส่งมาโรงเรียนฮอว์กินส์ วดู โรงเรยี นประจาแถวชานเมอื งฮอวก์ ินส์ ซึง่ ห่างไกลจากความเจรญิ ทา่ มกลางป่าสน โรงเรยี นทีด่ แู สนจะธรรมดา แตก่ ลับมคี วามลับบางอยา่ งทซ่ี ่อนอยู่ พิมพค์ รัง้ ท่ี 5 109 บาท