บทท่ี 3 ประกาศขานงานวิจยั มนั เหมอื นฝัน...คุณคิดเหมอื นกันหรอื เปลา่ พวกเราเน่ียนะ ไม่ได้ ไมน่ า่ เป็นไปได้ ไม่มีทางเปน็ ไปได้เลย แต่ มันกเ็ ป็นไปแลว้ …. “แลว้ พวกเราจะเอายังไงกนั ต่อดี” Global Warming 46
“หืม? ถา้ ถามฉนั ละก็ ฉันจะเอาไปเปิดประมูล...ไม่ก.็ .เอา ไปโชวอ์ ยแู่ ถวนิวยอรค์ ให้พวกทมี วิจยั ฮารว์ าดมันอกแตกตายเล่น หรอื จะเอาไปขายให้พวกคณะละครสตั วด์ ี อมื ...คงได้เงินไม่น้อย อา้ ...จรงิ สิ แมเรยี ล แลว้ ถา้ พวกเราเอายีนสห์ รือดีเอ็นเอไปโคลนน่ิง มาขายกันน่ี อยา่ งน้ันน่าจะได้เงนิ มหาศาลเลยนะ โอย้ ยย อะไรจะ โชคดขี นาดนี้ พระเจ้าทรงได้ประทานสิง่ ท่ยี ิ่งใหญ่ให้แล้วละ่ แกจะ สบายไปท้งั ชาติแลว้ จอรจ์ !.. แมเรียล เลนน่ี...” “จอรจ์ ...” ฉนั กดเสยี งต่าเรยี กชอ่ื เขาอย่างอดกลน้ั ทส่ี ดุ เท่าท่จี ะเป็นไปได้ “ผมหมดความศรัทธาในตวั พี่จริงๆ” “อะไรกัน พวกนายไมค่ ิดง้นั หรอ บ้าหน่า...น่ีมันเป็น หนทางรวยชัดๆ” เจา้ ตัวยงั คงไม่รู้ตัว “จอรจ์ …” ฉันเรยี กชอื่ เขาอกี คร้ัง “แมเรียล! เธอก็คิดเหมอื นกันใช่ไหม เห็นไหมล่ะ เลนนี่ นายนมี่ นั ใชไ้ ม่ไดเ้ ลยจรงิ ๆ งั้นเรามาแบง่ กัน 50 50 ส่วนนายเลนนี่ ฉนั จะเมตตาให้เเมมมอธนายไปเที่ยวเลน่ วันนึง” Global Warming 47
“จอรจ์ !!!!!!” ไม่ทนแล้วโวย้ ยยยยยย “โอ๊ยยยยแมเรียลลลลลลลล!!” “อา้ กกกกกกกกกก!!!!” “อกั !...เลนนี่..ชะ ชว่ ย..ช่วย” “หึ โชคดพี ่ี” “ฮา๊ า! ฮาาห์...ประ ประคองที” กวา่ สงครามสามเพ่ือนรัก หกั เหล่ียมโหดจะจบลง กเ็ ล่นเอาคนถูกกระทาอว่ มไปไมน่ ้อย “แมเรียล เธอเกือบจะฆ่าฉนั เลยนะ ให้ตาย” จอรจ์ บ่น เสียงหอบแขนพาดคอเลนน่ีที่เพงิ่ ช่วยพยงุ ตัวข้นึ หลังจากท่ีเกือบ จะต้องลงไปทวั รน์ รกสักขมุ “ดสี ิ ฉันจะได้รับโลป่ ระกาศเกียรติคณุ ไปเลย เพราะว่าฉนั ได้ชว่ ยโลกกาจดั คนคิดชวั่ ๆแบบนายไปไดค้ นนึงเลยยงั ไงล่ะ ” “เฮๆ้ ! ฉนั ก็แคล่ อ้ เล่นเท่าน้นั เอง แหม...แมเรยี ล เธอเป็น เพือ่ นกบั ฉนั มาตง้ั นาน เหน็ ฉันเป็นคนอย่างน้นั หรอื ยังไงกนั ” จอร์จพดู เกาหลังคอปอ้ ยๆ “หึ ก็เพราะวา่ เปน็ นายน่ะสจิ อร์จ ฉันถึงได.้ ..” Global Warming 48
“พ่ๆี จะตีกันอีกนานไหมครับ?” เปน็ เลนนี่เองทีช่ ว่ ยสงบศึก ของคนตรงหน้า “ฮึ!” “ฮ!ึ โอย๊ ย..” “นก่ี ็จะสะบดั ตามเคา้ ก็ไมไ่ ด้ดูสภาพตวั เองเลย๊ ย...เอ้าพี่ น่ัง นี่ก่อน” เลนน่ีจดั แจงคนเจบ็ ใหน้ ัง่ ลงบนเกา้ อี้ขา้ งๆกนั ฉนั เหลอื บมองพวกเขาแวบหนึ่ง หลกั จากกอดอกสะบดั หนา้ หนไี ปเม่ือครู่ ลกึ สุดใจฉนั ยอมรบั ว่ารูส้ ึกผิดอยู่ไม่น้อย จอรจ์ ผู้นา่ สงสาร แต่มนั ช่วยไมไ่ ด้หนิ ก็เพราะนายน่ันแหละ มันน่านัก! “พ่ีแมเรยี ล..” เสยี งเลนนีเ่ รียกฉัน พลันใหห้ ลดุ จากภวังค์ “วา่ ไง” “เราจะเอายังไงกนั ต่อดีครบั ” “เฮ้อ….นัน่ น่ะสิ” ฉันได้แตถ่ อนหายใจ เรอื่ งน.ี้ .มันเปน็ เรอ่ื ง ทไ่ี ม่ได้คิดมาก่อนเลยจรงิ ๆ มันเกินคาดเกนิ ไป จนถึงตอนนี้ ฉันก็ แทบยังไมเ่ ชอื่ สายตาตัวเองดว้ ยซา้ ใช่ หรอื เราอาจจะแค่กาลังฝันไป Global Warming 49
ฉนั พร่าบอกกบั ตวั เองอย่างน้ันมาท้งั คนื แตก่ ็ไม่อาจหลกี หนีความ จรงิ ที่ว่า มนั เกดิ ข้นึ แลว้ สัตวท์ ส่ี ูญพันธ์ุไปแลว้ หลายพันปี ตอนนม้ี นั ปรากฏอยตู่ รงหน้าพวกเราแล้ว และมันยังมี..ชีวติ อยู่… “นายคิดว่าไงเลนนี่” ฉนั ถามเขา สังเกตจากสีหนา้ เขาได้ เลยล่ะ เลนนี่เองก็คงไม่อยากจะเช่อื เหมือนกัน “พว่ี ่าจะมใี ครเช่ือเราไหมครบั ” “แมมมอธน่ะเหรอ ถา้ เป็นเม่ือหลายสิบปกี ่อน คนเขากค็ ง ว่านายบ้า ไมก่ ็ส่งนายไปโรงพยาบาลจติ เวชแน่ แต่โลกทุกวันนี้ ไมใ่ ชเ่ ร่อื งยากเลยที่จะเชื่อว่ามนั กอ็ าจเปน็ ไปได้” “งั้นเรากบ็ อกใหโ้ ลกรเู้ ลยสพิ ่ี บอกพวกเขา พอ่ แมเ่ รา ญาติ พี่นอ้ ง เพือ่ น รนุ่ พ่ี อาจารย์ ทุกๆคน” เลนนพี่ ูดด้วยน้าเสยี งตื่นเตน้ ฉนั แอบเห็นว่าแววตาของเขาเป็นประกายขน้ึ เล็กน้อย “ได้หรอื เปลา่ พวกเขาจะได้ร้ไู ปเลย วา่ เรานักศกึ ษา ไดส้ รา้ งประวตั ิศาสตรไ์ วใ้ ห้โลกจารึกเป็นทเ่ี รียบร้อยแลว้ ” เลนน่ี ยงั คงกลา่ วดว้ ยน้าเสยี งต่ืนเต้น ฉันชาเลอื งมองคนท่ีดูเหมือนอยากมี สว่ นร่วมในตอนน้ี จอรจ์ หลบสายตากลับไปอยา่ งรวดเรว็ ฉันได้แต่ ระบายย้มิ ออ่ นๆ Global Warming 50
“ได้สิ แตม่ นั คงไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก นายได้คิดถึงส่งิ ทจ่ี ะ ตามมาหลงั จากนัน้ แลว้ รเึ ปล่าละ่ ” “อา...เรื่องนน้ั ...ผมยังไม่ได้คดิ เลย” ประกายในตาเขา ค่อยๆเลือนหายไป จนเหลือแตแ่ ววตาที่ฉายความหนักใจออกมา แทน ฉนั ไดย้ ินเสียงเขาถอนหายใจอยู่หลายครง้ั ก่อนจะลงไปนงั่ บน เก้าอ้ีขา้ งๆจอรจ์ “พค่ี ดิ ว่าไงพีจ่ อร์จ เอาแบบดีๆนะพ่ี” “เธอว่าไงล่ะ แมเรยี ล...” จอรจ์ โยนคาถามมาที่ฉัน “เฮ้อ..” ฉนั ทิ้งตวั ลงนง่ั ร่วมโตะ๊ กบั พวกเขา “คงยากถ้าจะให้ตอบตอนน้ี เราต้องการเวลาสกั หน่อยเพ่อื จะจดั การกับเรือ่ งนีอ้ ย่างดีทีส่ ุด หวังว่าจะพอมีทางออกที่ดีใหเ้ รา ไมช่ า้ กเ็ รว็ ” ฉนั พูด “เอาล่ะ ฉันวา่ พวกนายไปพกั ผ่อนกนั ก่อนเถอะ หลายวนั มาน้ีนายดเู ครียดกนั มามากพอแล้ว พกั ฮีลตัวเองกนั หน่อยหนุม่ ๆ พรุ่งนคี้ ่อยมาวา่ กันต่อ” ฉนั ท้ิงท้ายไว้ก่อนจะแยกออกกมายงั หอ้ งนอนตัวเอง Global Warming 51
ไม่ใช่แค่พวกเขาหรอกทด่ี ูเครียด ฉนั เองกป็ วดสมองไป หมดแลว้ ตอนน้ี คุณวา่ ...ทางออกทดี่ ี รอพวกเราอย่ขู ้างหน้าน่ันรเึ ปลา่ … …. “ไง พวกนายดสู ดชื่นกว่าเมื่อคืนนะ” ฉันเอย่ แซวจอรจ์ และเลนน่ี หลงั จากจดั การตวั เองและลงมาชงกาแฟด้านลา่ งในเช้า วันใหม่ ที่ดูจะสดใสกว่าเดมิ หรอื เปลา่ …. “งายย...” “ไงพ.ี่ .” เสียงจอร์จและเลนนเี่ อ่ยตอบกลับ กอ็ ยา่ งที่เห็น วันเวลาของพวกเราลว่ งเลยผ่านไปหลายสัปดาห์… วันแลว้ … วันเลา่ Global Warming 52
ตืน่ เชา้ ตายซาก เคร่งเครียด แล้วก็จบลงท่สี ลบลงบน โซฟาบ้าง โตะ๊ ทางานบ้าง เชือ่ สิ เม่ือคืนฉันว่าฉันเห็นจอร์จลงไป นอนบนพรมเชด็ เทา้ ละ่ ทุกอย่างวนลปู ไปโดยทแ่ี ทบจะไม่มอี ะไรคืบหนา้ เลย ใหต้ าย!! และก็คงจะเปน็ วันนี้อกี วัน บา่ ยแก่วันอาทิตย์ เราน่งั อยู่ที่ สวนดอกไมห้ ลงั บา้ นของฉัน เลนนเ่ี สนอว่าให้เราเปลย่ี นสถานท่ีบ้าง เขาคงกลัวพวกเราจะเส้นเลอื ดในสมองแตกกันไปกอ่ นล่ะมั้ง ดูทา่ จะได้ผลแฮะ เราปูพรมนอนเล่นกนั อยบู่ นสนามหญ้าโลง่ ในสวนดอกไม้ ฉนั กาลังอ่านวจิ ัยจากหลายๆแหลง่ อยู่ไม่รู้เลม่ ท่ีเท่าไหร่ ดา้ นขา้ งกนั เลนนก่ี ก็ าลงั กด laptop ค้นหาข้อมลู อย่างไม่ลดละ ส่วนอีกคน... จอร์จกาลังวงิ่ ไล่จบั ผีเส้ือเหมือนคนบ้าอยู่ในทุ่งโนน้ .... เฮ้อ.. เอาเถอะ ถือซะวา่ ให้เขาไดเ้ ท่ียวเล่นผ่อนคลายบ้าง Global Warming 53
อากาศวนั นี้คอ่ นขา้ งดีเลยล่ะ คงเพราะมเี มฆมากเลยทาใหแ้ ดดไม่ได้ แรงเกนิ ไป ผดิ กบั เม่ือหลายวันก่อน ทีร่ ้อนจนแทบตบั แตก! อืม..พอพูดถึงเรอื่ งร้อนๆ กท็ าให้นึกถึงอกี หน่ึงชวี ติ ที่เป็น ปญั หาให้พวกเราปวดหัวอย่ตู อนนี้ แมมมอธเองก็สูญพนั ธ์ไุ ปเพราะ โลกร้อนนี่นะ ลองคดิ เลน่ ๆ ถ้าเราเลี้ยงมันไว้ ให้ใชช้ ีวิตเหมอื นอยา่ งกับ ช้างในปัจจุบนั มนั จะอยู่ได้ไหมนะ? ก็..คงไม่ นัน่ ล่ะปัญหา และเราทีก่ าลังแกป้ ญั หากนั อย่างงนุ่ งว่ นอยู่ ตอนนี้ ไดแ้ ตภ่ าวนาใหเ้ จอทางออกทีด่ ีเร็วๆดว้ ยเถอะ \"พแ่ี มเรยี ล!!!\" เสียงเลนน่ตี ะโกนทาให้ฉันสะดุ้งโหยง \"อะไรของนาย\" \"พจ่ี อรจ์ ! มานี่เรว็ \" เขาหนั ไปป้องปากตะโกนเรยี กจอร์จ \"พๆ่ี มาเรว็ ดนู สี่ !ิ \" เขาพูดด้วยนา้ เสียงตื่นเต้นในทแี รกก่อน จะเป็นเปน็ น้าเสียงราบเรยี บเหมือนเดิม ฉนั กบั จอร์จมองหนา้ กนั ดว้ ยความสงสัย กอ่ นเลนนจี่ ะหนั หนา้ จอ laptop มาทางพวกเรา Global Warming 54
\"Shi**\" เสยี งจอรจ์ หลุดอทุ านคาหยาบออกมา ฉนั ที่ได้แต่เอามืออบุ ปากไว้ ในใจเต้นไม่เป็นสา่ ใหต้ าย!!! น่ีมนั ...อะไรนะ ฉนั กาลังอา่ นรายละเอยี ดน่นั อีกรอบ...ในหวั มันกาลงั ประมวลตีรวนกนั ไปหมด จากนั้นเราทัง้ สามกส็ บตากัน.. “ผมว่า..เราเจอทางออกแล้วล่ะ” “เวทเี สวนา ScienceWorld เวทีทเี่ หล่านกั วทิ ยาศาสตร์ ต่างรอคอยทุกๆห้าปี เพอ่ื จะนาหลกั การ งานวจิ ยั ของตนมาเผยแพร่ สู่สายตาชาวโลก” “เอางนั้ จริงหรอ เลนน่ี” ฉนั ยังคงกังวลกบั ทางเลือกที่เรามี อยนู่ ี้ “แตเ่ ราก็ทามาถึงขั้นนี้แล้วนะ เราจะทายงั ไง ขงั มันไว้ ตลอดชวี ิตน่ะหรอ” จอร์จเหมือนจะอยากให้มนั ไป Global Warming 55
“แต่ถ้าพามนั ออกไปข้างนอกน่ัน ฉันไมม่ น่ั ใจกบั ชวี ติ ของ มนั และเราเลยจอร์จ” “ลองดเู หอะพี่ ขืนปล่อยไวง้ ้ี เราจะตา่ งอะไรกบั เด็กทนุ ที่ ทางานวิจยั ลม้ เหลว” “แล้วงานเรม่ิ เม่ือไหร่” จอรจ์ เปน็ ฝา่ ยเอ่ยถาม “ตน้ เดอื นหน้าพี่ ที่ LA ฮะ” “ง้นั ก็อกี อาทิตยเ์ ดียวแลว้ สิ” เอาไงดลี ่ะถ้าไม่รีบตัดสนิ ใจ ตอนนี้ ครั้งหน้ากอ็ ีกตัง้ ห้าปีเลยนะ “งนั้ ผมลงทะเบียน เข้าร่วมงานเลยนะพ่ี” “ตกลงไหมแมเรยี ล” จอร์จพดู กับฉนั เบาๆ “ถ้าทุกคนว่าดี ฉนั ไปก็ได้” ณ เวทีเสวนาScienceWorld : LA เครื่องบินสว่ นตวั ของพวกเรามาถงึ ต้ังแตฟ่ ้ายังไม่สว่าง แตแ่ สงไฟของเมืองใหญ่ทาให้เมอื งยงั คงขับเคลื่อนอยู่แลดมู ีชวี ิต Global Warming 56
ไม่ต่างจากเมืองในยามกลางวันแม่แตน่ ้อย เผลอๆดมู ีชีวิชวี ากว่า ดว้ ยซ้า คงเป็นเพราะแดดอีกนน่ั แหละ ไมว่ ่าที่ไหนๆกลางวนั ก็ร้อน จนสดุ ทน ชา่ งตา่ งจากเม่ือฉันเป็นเด็กวิ่งเล่นในสวนหลงั บา้ น ท่ามกลางแสงแดดกับคุณพ่อเหลือเกิน พ่อคะหนูเกือบทาตามฝนั ของคณุ พอ่ สาเร็จแลว้ นะคะ 23 : 34 น. “พรอ้ มนะแมเรยี ล” เสยี งจอรจ์ เคา้ ดูตนื่ เตน้ กว่าฉันเสยี อีก “อมื ” ฉนั ตอบทงั้ ๆทีม่ ือสน่ั ไปหมดแลว้ “แมมมอธพร้อมนะ เลนน่ี” “ครับ แตม่ ัน…” เลนนีพ่ ูดไม่ทันจบ เสยี งประกาศจาก พิธีกรก็บอกว่าถึงคิวของพวกเราแล้ว “ลาดับถดั ไป ขอเชญิ ทีมวิจัยจากมหาวทิ ยาลัย NUI Galway...” แสงไฟถกู เปิดขึ้นอย่างตระการตา ตามมาด้วยเสยี งปรบมือดัง กระหึ่ม “อ่ะห้มึ สวสั ดีครบั ท่านผู้มีเกียรตทิ กุ ท่าน ที่ไดใ้ ห้โอกาสทีม ของเราได้มายืน ณ เวทแี ห่งน้ี สงิ่ ท่จี ะปรากฏขึ้นตอ่ หนา้ ทกุ ทา่ นนับ จากน้ี อาจจะทาให้ทา่ นทั้งหลายแปลกใจจนถึงข้นั ช็อกได้ และนี่คือ ผลงานวิจยั ของเรา เชิญรบั ชมได้ ณ บดั น้ี…” Global Warming 57
ม่านแดงทางดา้ นหลังของฉนั และจอร์จค่อยๆเปิดออก แสงไฟจาก สปอร์ตไลทเ์ บนทศิ เปลี่ยนองศามาสาดใส่กรงของเจ้าลกู ชา้ ง แมมมอธ //ฉันกุมมือจอร์จไวแ้ นน่ // เสยี งรอ้ งกรี้ดและเสียงปรบมือดงั กวา่ เดิมหลายเท่า ผู้คนตรงหน้า พวกเราทยอยลกุ ขนึ้ ปรบมือกับภาพทีเ่ ห็นตรงหน้า เปน็ ความรสู้ ึก ทีเ่ กินฝันท่ฉี นั เคยหวงั ไว้จรงิ ๆ หนทู าไดแ้ ล้วนะคะพ่อ หนทู าได้แลว้ หยดนา้ เลก็ ๆค่อยๆก่อตวั ขน้ึ ในตาทงั้ สองขา้ งของฉนั ช่างตื้นตนั เสียจรงิ ฉันแหงนหน้ามองคนทยี่ ืนอยู่ขา้ งๆ สภาพของจอร์จไมต่ า่ ง จากฉันเลยตอนน้ี “ล้อเล่นใช่ไหม พวกคุณทามันไดอ้ ยา่ งไร” เป็นพธิ ีกรท่ี ถามขึ้นทา่ มกลางเสียงกึกก้องของทั้งฮอล “วจิ ยั ครัง้ นี้ มนั เปน็ เหตบุ งั เอิญจากการทเี่ ราได้ทุนจากทาง มหาวิทยาลัยไปศึกษาผลกระทบของภาวะโลกร้อนต่อหมีขาว พวกเราต้องไปศกึ ษาและถา่ ยทาสารคดีที่กรีนแลนด์และด้วยสภาพ อากาศและผลกระทบจากภาวะโลกรอ้ น ทาให้ชั้นน้าแขง็ บางลง Global Warming 58
ทีมของพวกเราจึงได้พบกับลูกแมมมอธตวั น้ีถูกแช่แข็ง” แหมที อยา่ งนลี้ ่ะตอบเหมือนกับจาไมไ่ ด้ว่าตวั เองนน่ั แหละท่ีทาให้ทุกคน เคา้ ยุ่งกันหมด แต่.. อย่างไรก็เพราะจอรจ์ เคา้ นี่แหละพวกเราก็ได้มี วนั น้ี “แลว้ คณุ ทาให้ลูกช้างแมมมอธตัวนไี้ ดอ้ ย่างไรครับ” พวกเราตอบคาถามจากพธิ ีกร อธบิ ายและโต้ตอบกับ นักวิทยาศาสตร์หลายท่านทีด่ ูท่าจะสนใจกันอย่างมาก แชะ แชะ เสยี งแฟลชและไฟจากกล้องสวา่ งและดับสลบั กันเป็นระยะ มันช่าง เป็นประสบการณ์ท่ีดีต่อใจอะไรขนาดน้ี ใหต้ าย ใครก็ได้ชว่ ยปลกุ ฉนั จากฝนั ทด่ี เี กนิ ฝนั น่ีทเี ถอะ “พแ่ี มเรียลครับ ผลมีเร่อื งจะบอกครับ” เป็นเลนนท่ี ่วี งิ่ มา กระซิบหูฉนั “.....” ฉันเงยี บฟัง แต่น้องมนั หน้าซีดเชียว “พี่ที่ผมจะบอกพ่กี ่อนข้นึ เวที คือตอนนแี้ มมมอธมนั ดซู มึ ๆ ไปนะ่ ครับ” Global Warming 59
“แล้วทาไมเพิ่งบอกเล่า” ฉนั รีบวงิ่ ไปดูเจา้ แมมมอธทกี่ รง ทนั ที “ตายสอิ าหารไมย่ ุบเลย ชพี จรอ่อนมาก บ้าเอย้ ฉนั จะทา อยา่ งไรดจี ะมาแย่ตอนนไี้ ม่ได้นะ” “หนักใชไ่ หมพี่” เหมือนจอรจ์ พิธกี ร และคนอืน่ ๆจะเห็น ท่าทีของฉนั โอ้วพระเจา้ ฉนั จะตอบพวกเขาอย่างไรดีกันเนี่ย “เกิดอะไรข้นึ ครับ” เสียงพิธกี ร ไม่นานระหว่างความวุ่นวายและแตกต่ืนอยากรอู้ ยากเห็นของผู้คน ลกู ชา้ งแมมมอธน้อยค่อยๆ หายใจอ่อนลง และจากโลกนไี้ ปอีกคร้ัง ในรอบพนั ปี ฉนั ... ฉันชว่ ยอะไรมนั ไมไ่ ดเ้ ลย นา้ ตามันไหลมาอีกแล้ว แต่ทาไความรู้สึกมนั ตา่ งจากเมื่อไม่กส่ี บิ นาทกี ่อนหนา้ น้ลี ะ่ ทุกสง่ิ ทุกอยา่ งท่ีเราทามามันจะมีค่าอะไร หรือเหมอื นกับวา่ เราไมส่ ามารถเปลยี่ นประสงค์ของพระเจ้าได้ แลว้ พระเจ้าจะใหเ้ ราพบมนั ทาไมกนั . . . Global Warming 60
ณ โรงพยาบาล LA “แมเรียล” “แมเรียล ลกู พ่อ” “คะ พอ่ เหรอ” “พ่อจรงิ ๆด้วย” พดู จบฉันกโ็ อบมือโผเขา้ กอดพ่อ “พ่อยังไมต่ ายหรอค่ะ พอ่ ไปอยไู่ หนมา” ฉนั ร้องไห้ออกมา ทาให้ไหล่ของพ่อเปยี กไปหมด “แมเรยี ล ลกู อยา่ เสียใจไปเลย” “อะไรหรอคะ่ ” ฉนั ค่อยๆยกตัวออกมาน่ังตรงหนา้ ของพ่อ “พ่อไม่ต้องการรางวลั ช่ือเสยี ง อะไรน่ันอีกแลว้ ” “ทาไมละ่ คะ นัน่ ฝนั ของพ่อนะคะ” “แคเ่ ม่ือก่อนนะ” “......” “ทุกอยา่ งมเี กิดกย็ ่อมตายไปเปน็ ธรรมดา การทีล่ ูกยิง่ ฝืน พาแมมมอธกลับมา มนั เปน็ การฝนื ธรรมชาติ คดิ ดสู ลิ กู โลกท่ี เปล่ยี นไปสัตวท์ ีป่ รับตวั ไม่ได้ก็ยอ่ มต้องตายไปและสัตว์ทป่ี รับตวั ได้ก็ ขึน้ มาเป็นใหญ่มันคือกลไกของธรรมชาตใิ นการเลือกผ้อู ยู่รอดหาก ลกู ฝืนนามนั กลบั มา มนั จะอยู่อยา่ งไร อยู่กลับใคร มนั จะไปอยทู่ ี่ ไหน ในเมื่อโลกยงั เปล่ียนไปไม่หยดุ ลูกรสู้ าเหตุใช่ไหม” “คะ่ พ่อ” Global Warming 61
“ดงั น้นั สัตว์ยคุ น้าแข็งอยา่ งแมมมอธจะมาอยใู่ นโลกท่ี มนษุ ย์กาลังอบโลกแบบนี้ได้อย่างไร ตราบเท่าที่มนุษยย์ งั ไม่รักโลก แล้วมนษุ ยจ์ ะแบ่งปนั โลกใหส้ ัตวอ์ ืน่ อยู่รว่ มกบั เราอยา่ งมีความสขุ ได้ อยา่ งไร” “แมเรียล” “แมเรยี ล” “พ่แี มเรยี ลครับ” The end Global Warming 62
“เรยี นร้จู ากวนั วาน ใชช้ วี ติ อย่ใู นวนั น้ี มีความหวงั กับวันพร่งุ น้ี ส่ิงสาคัญคอื อย่าหยดุ ตงั้ คาถาม”
แนะนำนกั เขยี น ชื่อ นายเจษฎา นามสกุล บุญมี ช่อื เล่น มายดม์ นิ้ ต์ Email : [email protected] Facebook : Pete Linethai ชื่อ นางสาวจริญญา นามสกุล พวงประโคน ชื่อเล่น น้อย Email : [email protected] Facebook : Charinya Phuangprakhon
ช่ือ นางสาวชญาดา นามสกลุ ยะเชษฐา ชือ่ เล่น ไขม่ ุก Email : [email protected] Facebook : Muk Yachettha ช่อื นายรติพงษ์ นามสกุล ศรีสงั ข์ ชือ่ เล่น ตน้ Email : [email protected] Facebook : Ton’s Ratiphong
Search
