Who you are คุณเป็นใคร

Who you are คณุ เป็นใคร พมิ พค์ ร้ังท่ี 1 วันท่ี 3 ตุลาคม 63 สงวนลิขสิทธ์ติ ามพระราชบัญญัติลขิ สิทธิ์ พ.ศ. 2535 เลขมาตรฐานสากลประจาหนังสือ ISBN 9-789741-540037 บรรณาธกิ าร พรสรวง พุฒดิ ารง ออกแบบปก ศุภาพิชญ์ ธรี พงศานุรักษ์ ผูเ้ ขียน กนกวรรณ ศรที ร พิสจู น์อักษร พรสรวง พุฒิดารง วรารัตน์ โลประโคน ปภาวรินท์ กาประโคน วรารัตน์ โลประโคน จัดพมิ พโ์ ดย โรงเรยี นประโคนชยั พิทยาคม 154 ม.2 อาเภอประโคนชยั จังหวัดบุรีรมั ย์ 31140 ราคา 89 บาท

จากใจผเู้ ขียน หนังสือ “Who you are คุณเปน็ ใคร” เป็นผลงาน สร้างสรรคท์ ่เี กดิ จากแนวคิดและจนิ ตนาการท่ีมีเนื้อหาเกี่ยวกับ วทิ ยาศาสตร์ในเร่อื งของจติ วิทยา พฤติกรรมของมนษุ ย์ในการ เลียนแบบจากกระบวนการสงั เกตสง่ิ ตา่ ง ๆ ซงึ่ กระบวนการสงั เกต มี 4 กระบวนการ คอื กระบวนการความตั้งใจ เพื่อใหไ้ ด้การรบั ร้ทู ี่ ถูกต้อง คนเราจะไม่สามารถเลียนแบบจากการสังเกตได้ ถ้าขาด ความต้งั ใจที่เกีย่ วข้องกับลักษณะของตัวแบบ กระบวนการจดจา การคงความจาในกิจกรรมที่เลียนแบบการเรียนรโู้ ดยการสังเกตซง่ึ ประกอบด้วยการวาดภาพในใจทบทวนดแู บบอย่างพฤตกิ รรมของ ตัวแบบอยา่ งมรี ะบบ แล้วจงึ ลอกเลียนพฤติกรรมใหถ้ ูกต้องจึงจะ เกิดการเรยี นรู้ กระบวนการสร้างพฤติกรรม กระบวนการนี้ ท่ีสาคัญคือการแปรสภาพพฤติกรรมของตวั แบบเปน็ การกระทา พฤติกรรมทแ่ี สดงออกสามารถแยกตามกระบวนการความรู้ เขา้ ใจในการตอบสนองตามพื้นฐานขอ้ มูล กระบวนการจูงใจ การจูงใจให้เกดิ การเรียนร้จู งึ มีบทบาทสาคัญในการเลยี นแบบจาก การสงั เกต หนังสือเล่มนไี้ ด้มีการคดิ วเิ คราะห์ และสังเคราะหข์ ้อมูล จากส่ือตา่ ง ๆ จนไดเ้ ป็นผลงานทีภ่ มู ใิ จมาก วรารัตน์ โลประโคน

คานาสานกั พิมพ์ งานเขียน “Who you are” มรี ปู แบบและการนาเสนอท่ี เรยี บง่าย ชดั เจน แต่เน้อื เร่ืองมคี วามซบั ซ้อน ความคิด มุมมอง ทัศนคติ และกระบวนการทางวิทยาศาสตรใ์ นดา้ นจิตวทิ ยา คือ กระบวนการสังเกต ซ่ึงเป็นสิ่งที่ทุกคนตอ้ งมี ความสามารถพิเศษ ของตวั หลักทีท่ ุกคนตา่ งอิจฉา แตเ่ ขาไม่ไดต้ ้องการมันเลย และนี่ก็ เป็นจุดเร่มิ ตน้ ของเรื่องนี้ บรรณาธกิ าร

บทนา จะทายังไงในเม่อื คุณมีศกั ยภาพพเิ ศษ แต่คณุ ไม่ได้ชอบ มันเลย ผมมีศกั ยภาพนนั้ ในตัว มันมที ั้งข้อดแี ละข้อเสียโดยท่ผี มเอง กไ็ ม่รวู้ ่ามันจะย้อนกลบั มาทารา้ ยเราตอนไหน การมีมัน ทาใหผ้ ม ค้นพบตวั เองในหลายบุคลิก แตอ่ ยู่ ๆ มนั อยากมาแทนทผ่ี ม และ มนั ยังเปน็ ตัวที่ทาใหม้ ิตรภาพของผมและเพ่ือนต้องแตกหักไม่มีชิน้ ดี กอ่ ให้เกดิ ปมมากมาย บางทีคนใกล้ตวั กไ็ ม่นา่ ไว้ใจเสมอไป ไมว่ ่าจะมองไปทางไหนหนทางกด็ มู ดื มดิ ไปหมด บทสรปุ ของ อาเทอร์ คูเปอร์ จะดหี รอื ร้ายขน้ึ อย่กู ับตัวเขาเอง



ลมเยน็ พดั ผ่านผวิ กาย เป็นตัวบง่ บอกวา่ ฤดูหนาวมาถึงแล้ว หมอกจางๆขนึ้ อยตู่ ามทางเดิน ภายในสวนสาธารณะทีไ่ ม่ค่อยมีคน ผมเดินขา้ มสะพานท่ีตดั ผ่านแม่น้าสายเลก็ ๆ ใหค้ วามคดิ ฟุ้งซ่าน ออกจากหวั ให้หมด การย้ายโรงเรยี นเขา้ มาในเมืองเลก็ ๆ ตาม พสี่ าวน้นั เปน็ เร่ืองยากสาหรบั ผม เพราะผมไม่แนใ่ จว่าจะปรับตัว อย่างไร แคท่ โ่ี รงเรียนเกา่ ผมกแ็ ทบจะไม่ไดส้ งุ สงิ กบั ใครเท่าไหร่ แตก่ ็ถือเป็นการเริม่ ตน้ ใหมล่ ะกนั เปน็ เพราะพ่ีสาวของผม เธอได้ เลื่อนขนั้ มาเป็นหวั หนา้ ของบริษัทยอ่ ยแหง่ หนึ่งท่เี มือง ฟอ็ ก เมอื งที่ ไม่ว่ามองไปทางไหนก็เจอแต่ภูเขากับทะเลสาบ เปน็ เมืองท่ีน่าเบือ่ จริง ๆ อาจเป็นเพราะคนเมืองอย่างผมเจอกับความทันสมยั มาซะ จนชนิ ตา แต่ทีน่ ี่กไ็ มไ่ ด้แยอ่ ย่างท่ีคิด มธี รรมชาตมิ ากมายตา่ งจากใน เมืองทเี่ ต็มไปด้วยรถรา และห้างสรรพสินคา้ ของหลายชนชัน้ แต่ทีน่ ี่ คงเหมาะกับคนเบ่ือโลกอยา่ งผม ผมเดินทอดน่องไปกบั ทางเดนิ ในช่วงเวลา 17.45 น. ผ้คู น ในสวนสาธารณะเรม่ิ บางตาลงเรื่อย ๆ อาจเปน็ เพราะอากาศทเี่ ยน็ และมดื เรว็ กวา่ ทุก ๆ วนั \"ไมน่ ะ!!\" ผมไดย้ นิ ตามเสยี งร้องและเสียงของบางอย่างท่ีตกน้าดังขนึ้ พร้อม กบั หยุดฝเี ท้าเอาไว้ \"โถ่ ถ้าแกไมว่ ง่ิ หนีฉัน แกคงไม่ตกนา้ แบบนหี้ รอก เจา้ หมาโง\"่ ผชู้ ายทอี่ ายนุ า่ จะรุ่นราวคราวเดียวกบั ผมกาลงั ดเุ จา้ หมาตวั เลก็ สีน้าตาลเนอ้ื ตัวสั่นเทาในออ้ มกอด

\" มีอะไรใหช้ ่วยรึเปล่าครบั \" ผมเกลียดสถานการณท์ ตี่ ้องแสรง้ ทาเป็นคนดีอยเู่ รอื่ ย แตจ่ ะให้ทาไง ได้ การทเ่ี ราได้เป็นทีส่ นใจจากคนรอบข้างนนั้ ดีจะตายไป \"ออ่ ไมเ่ ปน็ ไร พอดเี จ้าหมาตวั แสบมันก่อเรอื่ งอีกน่ะสิ ไมไ่ หวเลย\" เจา้ ตัวหัวเราะใหก้ ับสุนัขตวั เล็ก \"น่ี วา่ แตน่ ายช่วยดึงฉนั ขึน้ ไปจากแม่นา้ ได้ม้ัย หนาวจะแย่ \" ผมดึงเขาข้ึนมาจากน้า ตัวเขาเบากวา่ ทค่ี ดิ รปู ร่างสมสว่ น ผิวขาว ตา่ งจากร่างกายของผ้ชู ายและเขายังดูตวั เล็กกวา่ ผม คนอืน่ มอง แวบ๊ แรกคงคดิ วา่ เป็นทอม แต่ใครจะคิดหล่ะว่าเปน็ ผชู้ าย ทางบ้าน คงเล้ยี งดอู ย่างดีสิทา่ \"ขอบใจ ฉันมาติน ส่วนเจา้ น่รี อ็ กก้ยี ินดีท่ีไดร้ ้จู กั \" เจ้าตัวแนะนาช่อื พร้อมกับย่ืนมอื เพื่อแสดงความทกั ทาย มันคงจะเปน็ การเสียมารยาทสนิ ะ ถ้าฉนั ไมอ่ ยากจับมือกับคนอ่ืน ใหต้ ายสิ \" ฉันอาเทอร์ ยินดีท่ีไดร้ ู้จักเช่นกนั \" อาเทอร์ยมิ้ ให้กบั ผู้มาใหมเ่ ล็กน้อย ถงึ แมจ้ ะเป็นการยิม้ ทเ่ี สแสร้งก็ เถอะ เขาหวังว่าตา่ งคนตา่ งแยกยา้ ยไปตามทางของตวั เอง แต่เขาคง คดิ ผิด \"เฮ้ นายรีบเดนิ จัง รอฉนั ด้วยสิ นายยงั ไมต่ อบคาถามฉัน เลยนายยา้ ยมาใหมเ่ หรอ มาจากที่ไหน ละทนี่ ัน่ เปน็ ยังไงบา้ ง คงจะ น่าสนุกมาก ๆ แน่ น่ีท่นี ี่น่ะมีแตป่ ่ากบั ทะเลสาบนายไม่เบ่ือหรอ ฉัน ละอยากออกจากท่นี จ่ี ะแย่ แล้วนา...\"

\"ขอโทษนะ!! น่มี นั ก็เยน็ มากแลว้ ฉนั ขอตัว\" เจา้ ตัวยกนาฬิกาข้อมือข้ึนดู ก่อนทเ่ี วลาจะลว่ งเลยไปมากกวา่ น้เี ขา จงึ ชิงตัดบทสนทนาก่อนคนแรก แลว้ จึงรีบเดินเพ่ือทจ่ี ะทนั เวลากลบั เข้าบ้านก่อนที่พ่สี าวของเขาจะกลบั มาจากท่ีทางาน \"อ...อา่ ว จะกลบั แล้วหรอเสียดายจงั งนั้ ไวว้ ันหลังเราคงจะ ได้พบกนั อีกนะ\" อาเทอรย์ ม้ิ ให้กอ่ นจะกา้ วเท้ายาวเดนิ ออกไปอย่างเรง่ รีบ มาตินได้ แตโ่ บกมอื ไล่หลังก่อนสายตาจะพลันไปเหน็ สิ่งของที่คนก่อนหน้าเขา ทาตกเอาไว้ \"เฮ้ อาเทอร์ นายทาของตกเอาไว้นะ่ .........อา่ ว หายไปไหนแล้ว\" มาตินหยิบสมดุ เล็ก ๆ ขึน้ มา เขาได้แต่หวงั ว่าจะได้เจอเจ้าของสมดุ เลม่ นอี้ กี เมแกน คูเปอร์ ยืนกอดอกหน้าประตบู า้ นรอนอ้ งชายตวั แสบมาเปิด ประตหู ลงั จากฝากใหเ้ จา้ ตัวอยเู่ ฝ้าบา้ น \"ใหต้ ายสิ!! หายไปไหนของเขา แลว้ ฉันจะเข้าบา้ น ยงั ไงเนี่ย\" หลงั จากทเ่ี ธอบ่นเสรจ็ อาเทอรก์ ็เดนิ มาพอดีทาให้เธออดสงสยั ไม่ได้ วา่ น้องชายของเธอน้ันไปไหนถงึ กลบั มาเวลาพลบคา่ ขนาดน้ี \"นายไปไหนมา ทหี ลงั นายก็ควรซอ่ นกญุ แจไวส้ ักที่สิ ฉนั จะ ได้ไมต่ ้องมายืนรอแบบน้ี ขา้ งนอกหนาวจะแย่\" \"แค่สวนสาธารณะแถวนเ้ี อง พี่กบ็ ่นเปน็ ยยั ป้าไปได้ ฉนั คง กลับมาเร็วกวา่ น้ีถ้าไม่เจอพวกนา่ ราคาญซะก่อน\"

\"นี้ฉันเปน็ พีน่ ายนะ!! ถ้าไม่เห็นว่าเปน็ นอ้ งฉนั คงไลน่ ายไป นอนกับหน้าบา้ นแลว้ \" เมแกนดุน้องชายของเธอ แต่อาเทอร์คงทา ไดแ้ คเ่ อาหทู วนลมเทา่ น้นั ขนื่ ทาใหพ้ ีส่ าวเขาโกรธข้นึ มา เห็นทวี ่าคง จะได้ไปนอนกบั ถังขยะเพ่ือนรักซะแลว้ \"อย่าลมื หล่ะ พรุ่งนเ้ี ปดิ เทอมวันแรก หวังว่าฉนั คงไมเ่ หน็ นายไปหวา่ นเสนห่ ์ให้สาวแถวนี้หรอกนะ\" เมแกนอดขาไม่ไดท้ ี่น้องชายเขาเปน็ คนเน้ือหอมมาต้ังแต่เด็ก ๆ แต่ เจา้ ตัว ดูจะติดราคาญสาวๆพวกน้ันซะมากกวา่ ก็เจา้ ตวั นั้นเคย สนใจท่ไี หนหล่ะ “พดู แต่เร่ืองของผม แล้วท่ีทางานพี่หละ่ เป็นยังไงบ้าง หวัง วา่ คงไมโ่ ดนลกู น้องตวั เองหมั่นไสต้ งั้ แต่วนั แรกหรอกนะ” อาเทอร์พูดตดิ ตลก แต่กอ็ ดเป็นห่วงพ่สี าวไม่ได้เมื่อเห็นหนา้ เจ้าตวั เร่ิมเป็นกังวลขน้ึ มา การเปน็ หัวหน้าตงั้ แตอ่ ายุยงั น้อยมักจะถกู คนที่ อายุมากกว่าดูถูกเรื่องอายุซะงนั้ ไม่ใช่วา่ เขาวัดเร่ืองความสามารถ ในการทางานหรอกหรอ “ อ...เออผมขอโทษ” “ชา่ งมนั เถอะ เอาเวลาไปสนใจเร่อื งเรยี นดีกวา่ ทาให้ได้ เทา่ ฉนั แลว้ ค่อยมาพดู นะน้องชาย” เมแกนยมิ้ มุมปากก่อนจะเดนิ เขา้ ไปทามื้อเย็นในครวั ผมสง่ ยิ้มกลบั ใหเ้ ธอ ในใบหน้าทย่ี ิ้มแย้มนนั้ แต่เธอคงซ่อนความรพู้ วกนั้นเอาไว้ เพราะผมรู้ดวี า่ พ่ีมักจะโดนกดดันจากคนรอบขา้ งอยูเ่ สมอ การถูกสอนให้เปน็ ที่ 1 ถูกปลูกฝงั มาต้ังแต่เด็ก ทาใหพ้ ่ีเปน็ คนท่ี

มกั จะไมย่ อมแพ้อะไรง่ายถ้าตัวเองยังดไี มพ่ อและเป็นคนทกี่ ลัว การผิดพลาดอย่างมาก ทาให้พี่กลายเป็นพวกเพอร์เฟคช่ันนสิ จนบางทที าให้พวกเพื่อนร่วมงานหมั่นไส้เธอ แต่ผมคงทาได้แค่เป็น กาลงั ใจใหเ้ ธอเทา่ นน้ั



วนั นีเ้ ปน็ วนั เปิดเทอมวนั แรกของผม ส่วนเมแกนออกไป ทางานตั้งแต่ 6 โมงเชา้ ซงึ่ หมายความวา่ ผมต้องเดินไปโรงเรยี นเอง ม้อื เชา้ คงเปน็ อาหารงา่ ยๆเชน่ ไขด่ าวท่ีทานคู่กบั ขนมปังปง้ิ เพื่อกิน รองท้องก่อนไปโรงเรยี น ความจรงิ แล้วคนอย่างผมไมต่ อ้ งเรียนกไ็ ด้ ผมสามารถเรยี นรทู้ ุกสิง่ ทกุ อย่างผา่ นการสงั เกต โดยใชเ้ วลาแคไ่ มก่ ่ี นาทจี นตอนนี้ความสามารถเหมือนถูกพฒั นาข้ึนอย่างรวดเร็วจนนา่ แปลกใจ เสยี งพูดคยุ เสยี งดังภายในหอ้ งเรยี นของนักเรยี นเกรด 11 ตา่ งคนตา่ งพดู คุยกันจนเสยี งดังไปถงึ ทางเดนิ นอกห้อง “นพ่ี วกนาย รู้มย้ั เมอ่ื เชา้ ฉันได้ยินอะไรจากห้องครใู หญ่” เกรซ พดู ขึ้นก่อนคนเกือบทั้งห้องจะหนั ไปสนใจเธอ “ มอี ะไรหละ่ หวงั วา่ โทมัสคงไม่สูบบุหร่ีใกล้ห้องครูใหญอ่ ีก ใชม่ ้ยั ” ทอมพูดตดิ ตลกทาใหโ้ ทมสั ท่กี าลงั โกรธเลือดข้นึ หน้าแทบจะ ลุกมาต่อยเขา ซงึ่ ทา่ ทางของพวกเขาน่นั เรียกเสยี งหวั เราะใหเ้ พื่อนๆ ในห้อง “วา่ แต่เกดิ อะไรขึน้ ท่าทางเธอดูดีใจพิลึก” มาติน รอยด์ พดู ขนึ้ หลงั จากเหน็ ความกระดีก้ ระดา้ ของเจา้ หลอ่ นเลยเกดิ ความ สงสยั “ฟงั นะ! วนั นจ้ี ะมีเด็กใหมย่ า้ ยมาอยู่ห้องเราหล่ะ” เธอพดู อยา่ งตืน่ เต้น “จรงิ หรอ ว่าแต่ผูห้ ญงิ หรือผูช้ ายหล่ะ” เปน็ คาถามท่ีทุกคน ดจู ะสนใจขน้ึ ทเี ดียว เวน้ แต่มาติน ทด่ี ูจะไมส่ นใจเท่าไหรน่ อกจาก หนงั สอื เรียน เพราะเขาฝนั ว่าอยากไปเรียนมหาลัยดังๆในเมืองเขา จึงตั้งใจเรียนจนติดอันดบั ต้น ของสายชนั้

“ เร่อื งนี้ฉนั ก็ไมร่ เู้ หมอื นกนั รู้แต่วา่ ย้ายมาจาก ในเมืองเลยนะ” “นั่นไง! ครูลินดามาแล้ว”เสยี งของทกุ คนหนั มาให้ความ สนใจกนั ต่างคนตา่ งกลบั ไปนั่งทขี่ องตัวเอง “เอาหล่ะ ทุกคนนั่งท่ีกนั ได้แล้ววนั นค้ี รูมนี กั เรยี นท่เี พ่ิงย้าย มาใหม่เขาจะมาอยู่ห้องเรา” ครูลินดาหันไปทางประตูและพดู ขน้ึ “เอาหละ่ เข้ามาแนะนาตวั ได้เลยจะ๊ ” ประตูเปดิ ออก อา เทอร์ คูเปอร์ ขยบั กระเป๋าสะพายแลว้ เดนิ เข้าไปในห้อง ดูเหมือน เขาจะเป็นท่ีนา่ สนใจของสาวๆในหอ้ ง และ มาติน เองก็ตกใจ เช่นกัน “สวสั ดี ฉนั อาเทอร์ คเู ปอร์ ฝากเนอื้ ฝากตวั ด้วยนะ” “โอเคจ๊ะ ยงั ไงกใ็ ห้ความช่วยเหลือเพ่ือนดว้ ยนะ งั้นเธอไป นั่งตรงนั้นนะจ๊ะ” คาบแรกเปน็ วิชาพละ ดูเหมือนทกุ คนจะเบื่อหน่ายกนั “อ…..เออ อาเทอรน์ ายเปน็ คู่ซ้อมให้ฉนั นะ พอดีฉันไมม่ ี คู่นะ่ ช่วยหน่อยนะ”เกรซพูดทาทา่ ออ้ น “ค่อู ะไรหรอ” “กเ็ ปน็ ค…ู่ ” “แลว้ เจนนีเ่ พอ่ื นรักเธอหล่ะ แล้ววันนี้มแี ขง่ บาสฉนั วา่ มนั ไมจ่ าเปน็ ท่จี ะต้องจับคู่กนั หรอกนะ” ทอมพูดแทรกพร้อมหวั เราะ กวนเธอ ทาใหเ้ จ้าหลอ่ นเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปอยา่ งรวดเรว็

“เฮ้! เดก็ ใหม่ อยา่ ทาตวั ใหม้ ันมากนะ คิดวา่ ตวั เองหล่อ มากหรอ หวา่ นเสน่หเ์ ขาไปทั่ว” โทมัสพดู พร้อมกบั ทาหน้าตานา่ หมน่ั ไสเ้ ต็มทน “นายอย่าไปถือสาเลย เจ้าน่ันมนั ชอบเกรซน่ะฮา่ ๆ” ทอมพูดหยอกพรอ้ มกับหวั เราะชอบใจที่เหน็ คนอย่างโทมสั โกรธจน หน้าแดง โดยไม่ร้วู า่ แดงเพราะอะไรกนั แน่ “แลว้ คนนั้นเขาเป็นคนยังไงหรอ”อาเทอร์ถามพร้อมหนั ไป หามาตนิ ทก่ี าลังเปลย่ี นเสื้อพละอยู่ และดเู หมือนเจา้ ตวั จะยังไม่รูว้ า่ ถกู พูดถึงอยู่ก็ตาม ตัง้ แต่วันนั้นหลงั จากท่ที านมอ้ื เยน็ เสร็จเขาก็เพ่งิ นกึ ได้ว่าทาสมดุ บันทึกสาคัญหายไป จงึ กลับไปหาแต่กไ็ มเ่ จอแลว้ เขาคดิ ว่าคนคนนั้นต้องเก็บไปแน่ หวังวา่ เขาคงไม่อ่านบนั ทึก หรอกนะ “ ออ่ มาติน รอยด์ น่ะ ทางที่ดีนายอยูห่ ่างๆหมอน่นั ดีกว่า นะเด๋ยี วจะฟังคนฉลาดอยา่ งหมอนัน่ ไม่รเู้ ร่ือง รู้อะไรม้ัยบางทีฉนั ก็ คิดวา่ หมอนั่นเปน็ บ้าไปแลว้ แน่ ๆ คนทีอ่ า่ นหนงั สือแม้กระทง่ั 3 เวลาหลงั อาหารอยา่ งหมอนน่ั ฉนั เพิง่ เคยเหน็ ตง้ั แต่มาเรยี นทน่ี ี่เลยห ล่ะ” “ฮา่ ๆ นายก็พดู เกินไป ฉนั วา่ เขาน่าสนใจดีออก” “หะ้ ฉนั วา่ นายกน็ ่าจะไมป่ กติแลว้ นะ”ท้งั ค่พู ดู พร้อมกับ หวั เราะกนั อย่างตลกขบขัน “เอาหลายๆคนคงรูแ้ ล้วใชม่ ัย้ ว่าวันน้ี ครูจะใหพ้ วกเธอทา อะไรกัน เอาหละ่ กีฬาบาสนัน่ ก็ตอ้ งเป็นกลุ่มงั้นแบ่งบาสชายหญงิ ก่อนแล้วกัน ผู้ชายก็แบ่งเป็น2กลมุ่ ผหู้ ญงิ ก็เชน่ กนั ”

“อะไรกันโทมัส ทมี นายกม็ แี ต่คนเกง่ ๆสิ ละทมี ฉนั มีแต่ พวกอ่อนนนี่ ะ”ทอมพูดพร้อมกับทาหนา้ ไม่พอใจ “กล่มุ นายก็มมี าติน และก็เดก็ ใหมอ่ ีกคนหนหิ มอน่นั อาจจะ เก่งก็ได้” โทมัสพูดพร้อมกับหันไปหัวเราะกับกลุม่ เพ่อื น อาเทอร์ได้แตม่ องอยา่ งเอาเรื่อง ดถู า้ จะมีคนไม่ชอบเขามาซะแลว้ แต่คิดว่าคนอย่างเขาจะแคร์หรือ ถ้ามีโอกาสหกั หน้าหมอนี้คงตอ้ ง เปน็ โอกาสนเ้ี ท่านน้ั ดูท่าโทมัสเองจะดูภมู ิอกภูมิใจกับความสามารถ ในการเล่นกีฬาของตวั เองซะเหลอื เกนิ \"หึ โอเค งนั้ พวกเราไปวอรม์ สนามกันก่อนเถอะ\" อาเทอร์ ยมิ้ มุมปากก่อนจะหนั กลับไปทส่ี นาม เพื่อวอร์มรา่ งกาย ทาใหก้ ล่มุ ของโทมสั นัน่ ไม่พอใจอย่างมาก \"มันจะมากไปแล้วนะ\" โทมสั กัดฟนั กรอด เพ่ือข่มอารมณ์ โทสะของตัวเอง ทอมแอบหัวเสยี เลก็ น้อยทฝี่ ง่ั ตรงข้ามเกณฑ์ลกู ทีมเก่งๆไป แลว้ ไหงได้แต่เด็กเรียนมาเน่ีย \"งนั้ ไมเ่ ป็นไร ถงึ พวกนายจะเก่งแตใ่ ช้สมองเป็นหลกั ถ้าเรา วางแผนดี ๆ อย่างน้อยเราอาจจะโยนลงสักลกู นะ\" เขาได้แต่หวงั วา่ อาเทอรจ์ ะพอเล่นไดน้ ะ ย่งิ ฝัง่ น้นั เปน็ นักกีฬาโรงเรยี นท้ังนัน้ \"นี่พวกนายฟังฉนั นะ ลูกไม่ต้องไปเล้ยี งมันหรอกถ้าเล้ียงไม่ เป็นสง่ มาให้ฉันก็พอเข้าใจมยั้ สว่ นอาเทอร์ถ้านายพอเล่นเป็นก็เลน่ เลยนะ แค่ไมใ่ ห้ฝ่งั นน้ั ได้ลูกก็พอแล้ว\" ทอมพูดอยา่ งกงั วล แตค่ ดิ ว่า เรื่องแค่นีจ้ ะทาให้คนอยา่ งอาเทอร์หว่ันเหรอ เขายิ่งชอบอยู่แลว้ ไอ้ ความรูส้ กึ ทีต่ นื่ เต้นซะจนแทบไปกลง้ิ กับพ้นื ย่งิ ไดเ้ ผชิญหน้ากบั คน เก่ง ๆ แล้วดว้ ยเน่ยี เขาหละ่ มีความสขุ ซะจนตวั สน่ั ลมื ไปแลว้ หรอว่า

เขานน่ั สามารถเรียนรู้ไดโ้ ดยท่ีไม่ต้องฝึก เพียงแค่เขาดูเทคนิคการ เลน่ นิดๆหน่อยๆ แคน่ ้ีเขากเ็ ป็นมอื อาชีพไดโ้ ดยไมต่ ้องฝึก เรื่อง ขนาดรา่ งกายก็ไมเ่ ปน็ ปัญหาเพราะโดยสว่ นตวั เขาเปน็ คนออกกาลงั กายอยู่แลว้ \"เอาหล่ะถ้าพร้อมก็ลงสนามเลยละกนั \" ครูทรมั ป์ พูดข้นึ ประเดมิ โดยคนท่แี ย่งลกู ได้คือทอม \"บรู๊ค!\" ทอมเรยี กบรู๊คให้รบั ลูก แต่ดทู ่าจะส่งใหผ้ ดิ คน บรู๊ครับลูกไม่ได้ทาให้ ลูกตกถึงมือของแดเนยี ลลูกทีมของโทมสั เขาโยนลกู เข้าหว่ ง ทาให้ ฝั่งนน้ั ได้คะแนน แต่ทีมทอมก็ไม่น้อยหน้า ทาคะแนนข้นึ มาไดแ้ ต่ก็ ถอื ว่าห่างจากฝ่ังนั้นพอสมควร ทอมสง่ ลูกใหอ้ าเทอร์แต่คิดวา่ คน อย่างเขาจะให้เพื่อนยอมเหน่ือยฝา่ ยเดยี วหรอ ในระหว่างที่ทอมส่ง ลกู ให้อาเทอรน์ ั้น โทมสั ว่ิงมาอย่างรวดเรว็ เพ่ือจะปัดลูกออก แต่เขา คดิ ผดิ ลกู บาสถงึ อาเทอรพ์ อดีเขาจึงเอยี่ วตัวเพอื่ หลบทอม ทาให้ ทอมเซจนเกือบลม้ อาเทอรเ์ ล้ียงลูกอย่างรวดเร็ว ใชเ้ ทคนิคมากมาย หลอกล่อใหฝ้ งั่ นนั้ หวั เสยี ก่อนจะเลยี้ ง และโยนลูกดว้ ยท่าเลยอ์ ัพ อา เทอร์ลอบมองหนา้ โทมสั เมื่อเหน็ วา่ เจา้ ของช่อื เร่ิมจะไม่มีสมาธิเขา้ ให้แล้ว ทาให้กลายเปน็ ฝ่ายเขาท่ีเรม่ิ ทาคะแนนจนทาให้ทกุ คนใน สนามเร่มิ แปลกใจ อยู่ ๆ อาเทอรก์ ็เก่งบาสขึ้นมาทนั ตา เขาทั้งเลีย้ ง แล้วหลบซา้ ยหลบขวาเหมือนเลน่ มาหลายปี ไมม่ ีใครหยุดเขาได้ แม้กระทั่งทอมท่ีตอนแรกเหน่ือยสายตัวแทบขาดทีเ่ ล่นเกือบจะทุก ตาแหนง่ ในสนามกลายเป็นว่าเขาเหมือนตวั ทว่ี งิ่ ไปวง่ิ มาในสนาม คอยให้อาเทอร์เลย้ี งและชู้ตลูกจนกลายเป็นฝง่ั เขาท่ีคะแนนนา

\"ทอม\" อาเทอรส์ ง่ ลูกให้ทอม ทอมเลี้ยงลูกแลว้ ชตู สามแต้ม แต่บอลเดง้ ออกจากห่วง แตอ่ าเทอรท์ ี่วิ่งไปรอใตแ้ ปน้ น้ันรับทนั กอ่ น จะโยนเขา้ ห่วง แขง่ บาสคร้งั น้ีฝง่ั เขาชนะ คนท่ีทาแต้มให้ทีมมากสดุ คงจะเปน็ อาเทอรล์ ่ะนะ อย่างน้อยหมอนี้ยังแบง่ ใหเ้ พ่ือนในทีมได้ เล่นไมใ่ ชว่ า่ เลน่ เอาหนา้ เพยี งคนเดียวน่ี เสยี งกรี๊ดจากผหู้ ญงิ ในหอ้ งเป็นตวั จดุ โทสะในตวั โทมัส \"มนั จะอะไรกันนักกันหนาวะ\" เขาเรม่ิ ไม่พอใจจึงโยนลกู บาสใสอ่ าเทอร์ แตม่ าตนิ มากันไว้ทนั ทาใหโ้ ดนหนา้ เขาอยา่ งจงั จน เลือดกาเดาไหล \"เห้ย นายเปน็ บ้าอะไรของนายโทมัส\" ทอมพูดพร้อมว่งิ ไป ชว่ ยพยงุ มาตนิ ให้ลกุ ขึ้น \"กจ็ ะอะไรอีกหล่ะ คงเปน็ โรคแพ้แล้วพาลละม้งั หึ\" มาตนิ พดู ขึน้ หลงั จากลุกขนึ้ มา ทาให้โทมัสแทบจะพุ่งไปกระชากเส้ือมาติน แตค่ รทู รมั ป์มาห้ามไว้ทันทาให้โทมสั ถกู ลงโทษ \"ขอบใจนะที่นายมาชว่ ยฉันไว้ แตท่ ีหลงั อย่าทาแบบนี้ดีกวา่ ไมง่ นั้ ตัวนายจะเดือดรอ้ นนะ\" \"ฮา่ ๆ ไม่เป็นไรหรอก ตอบแทนท่ีนายชว่ ยฉันขน้ึ จากน้าไง เออใช่แล้ว ฉนั เกบ็ สมดุ นายได้ด้วยนะ คิดว่าจะเอามาคนื นายแต่ แทบไม่มีโอกาสเลย\" มาตินพูดข้นึ แลว้ หันหลังไปค้นกระเป๋าของเจ้า ตวั เพอื่ หยิบสมดุ เล็มเล่นขนึ้ มาใหอ้ าเทอร์ เจา้ ตังหยบิ สมดุ ของตวั เอง ไปอย่างรวดเรว็ ก่อนจะกลา่ วขอบคณุ อีกครง้ั \" หวงั ว่านายคงจะไม่อ่านมันหรอกนะ\" อาเทอร์ถามให้ แน่ใจก่อน

\"ม...ไม่เลย ฉันแทบจะไมแ่ ตะมันเลยจริง ๆ นะ\" มาตินยก มือขึน้ ปัดว่าไม่ทา แตส่ ายตาของอาเทอรน์ ่ันแข็งกรา้ วซะจนน่าขน ลุก ก่อนจะกลับมาเปน็ สายตาปกตติ ามเดิม \"ก็ดแี ลว้ งัน้ นายไปหอ้ งพยาบาลเถอะ ขอบคุณอีกคร้งั นะ\" อาเทอร์ยิม้ ตอบเบาๆก่อนจะเดนิ ออกไปเปลยี่ นชุด \"อะไรกนั น่ะ สายตาแบบน้ันน่ากลัวชะมดั \" มาตินพดู กับ ตวั เองพร้อมกบั ลบู แขนทงั้ สองขา้ ง อนั ทจี่ ริงเขาก็แอบเปิดมาบ้าง แลว้ นดิ หน่อย แต่นอกจากชีวิตประจาวันของเขากไ็ ม่มีอะไรหนิ ดู เจา้ ตัวจะห่วงของซะจรงิ แตแ่ อบแปลก ตอนอ่านบนั ทึกของอาเทอร์ เจ้าตวั เขยี นคาว่า \"มนั มาอีกแลว้ \" แลว้ มันคอื อะไรกันแน่นะ ช่าง เถอะคนอย่างเขาควรสนใจเร่ืองการเรยี นมากกว่าเร่ืองพวกน้สี ิ อาเทอร์เดินเขา้ มาในห้องนา้ หลังโรงเรียนอยา่ งรวดเร็วก่อน จะแนใ่ จวา่ ไม่มคี น จึงจัดการล็อคประตูดา้ นนอกของห้องน้า แถวนี้ เงยี บสงดั วงั เวง ผู้คนจึงไม่ค่อยผ่านกันซักเท่าไหร่ ท่ีน่ีจึงเป็นสถานที่ ท่ีเหมาะกบั เขาอยา่ งมาก \"ฮ่า ๆ พวกแกเหน็ หน้าเจ้าโทมสั น่นั มัย้ สะใจเปน็ บ้า\" \"น..นายไมก่ ลวั เขาจะมาเอาเรื่องนายหรอ ไปขอโทษเขา ดีกว่านะ\" \"หุบปากไปไอ้ข้ีขลาด!\" \"ฮึก……\" \"พวกนายสองคนช่วยเงียบสกั หนอ่ ยเถอะ\" \"แลว้ แกมปี ญั หาอะไรห้ะ !\" \"เปลา่ ฉนั คดิ ว่าทาแบบนี้มนั ค่อยจะเกยี่ วอะไรกับเราแค่ นัน้ เอง วา่ แตพ่ วกนายคดิ วา่ มาตนิ จะได้อา่ นบันทึกรึเปล่า\"

\"ไม่นะ! ถา้ เขาอา่ นตอ้ งแย่แน่ ๆ\" \"อา่ นไม่อา่ นก็เรอ่ื งของมนั สิ เกย่ี วอะไรกบั ฉัน หึ ฉันสน อย่างเดยี วว่าจะทายังไงท่ีจะได้อัดหน้าคนอยา่ งเจ้าโทมัสน่ัน\" \"เกย่ี วสิ ถา้ เขารู้ความลับของเรามีหวังหไู ปถึงพแ่ี น่ ฉันจะ บอกเรื่องพวกนายให้พีร่ ไู้ ม่ได้ จาไมไ่ ด้รไึ งไมง่ ้นั เราได้กลบั ไปอยู่ โรงพยาบาลบา้ อีกแน่\" \"ไม่นะฉนั ไม่อยากกลบั ไปทีน่ ั่น\" \"ฉันถึงไดห้ ลอกทุกคนไงว่าฉนั หายแลว้ \" \"พล่ามอยนู่ ่นั แหละ แล้วแกไม่ไปเรยี นคาบต่อไปรึไง\" \"ใชล่ ืมจนได้ ง้ันฉันไปกอ่ นนะ\" หลังจากท่เี ขาคุยกับตัวเองเสร็จจงึ รบี เปลยี่ นเสื้ออยา่ ง รวดเรว็ แลว้ ออกไปเรยี นคาบตอ่ ไป ใช่ฟงั ไม่ผิดหรอก เขากาลังคยุ กบั ตัวเอง ตัวตนของเขาทมี่ ันจะปรากฎออกมาตามสถานการณ์ที่ เกดิ ขึ้น มนั ไมม่ ีตวั ตน มนั อย่ใู นความคิดของเขาๆ มันทีร่ ้ายกาจ เหมอื นปีศาจ มันทีเ่ ก่งกาจแล้วเฉลียวฉลาด และมันท่ีอ่อนแอและ ขก้ี ลัว ทงั้ สามตัวนอ้ี ยู่ในตวั ตนของเขา ทง้ั ชุด ทั้งหนา้ ตาเหมือนกัน หมดทุกอย่างเว้นแต่วา่ การแสดงออกที่ไม่เหมือนกนั ของแต่ละตวั ทงั้ ป่าเถ่ือน กลา้ หาญ ออ่ นโยน และข้ีกลัว มันอย่ใู นตวั เขา \"นายอยู่นี่เอง ฉนั หานายแทบแย่ รู้อะไรม้ัยถ้ากลุ่มเราไม่มี นายนะ คงแพ้ไปแลว้ แน่ ๆ\" ทอมพดู พร้อมกบั ตบไปที่บ่าของ อาเทอรเ์ บาๆ \"ไม่หรอกเพราะพวกเราชว่ ยกันต่างหาก\" \"พดู ถ่อมตัวซะจริ๊ง พ่อคณุ แค่นส้ี าวๆในห้องกรี๊ดแทบจะ เป็นบ้าอยู่แลว้ \"

ท้ังทอมและอาเทอร์ตา่ งเดนิ ไปเรียนวชิ าคณิตศาสตร์ ดว้ ยกัน ท้ังค่ดู เู ขา้ ขากนั ดี อาเทอรค์ ิดวา่ เขาคงไดเ้ พื่อนแล้วแต่ มนั คงยากสาหรับเขาจรงิ \"นี่ หมอน่ันเหมอื นจะหลอกใช้นายนะ ทกุ คนลว้ นไวใ้ จ ไมไ่ ด้\" เสยี งเสยี งหน่งึ ดงั อยู่ในโสตประสาทของเขา เขาทาได้แค่อยู่ เฉยๆแหละหวงั วา่ ให้มนั เงียบไป \"คณุ คเู ปอร์ คณุ คูเปอร์ อาเทอร์ คเู ปอร์!\" \"นี่ ๆ อาเทอร์ อาเทอร์ ครโู รสเรยี ก\" เสยี งกระซบิ ของ มาตินพร้อมกับแรงสะกดิ ทาให้เจา้ ของช่ือสะด้งุ นี้เขาเหม่อไปนาน เทา่ ไหรแ่ ลว้ นะ \"ค...ครบั \" \"ออกมาแก้โจทยข์ ้อนห้ี นอ่ ยสิ ฉนั เหน็ คณุ นงั่ เหมอ่ ตั้งนานดู ท่าจะร้เู ร่ืองแลว้ สนิ ะ \" \"แต่ครูโรสคะ นม้ี ันโจทยข์ องมหาลยั นะคะ จะให้ เด็กเกรด 11อย่างพวกเราทามนั ไม่ยากไปหน่อยเหรอคะ\"เกรซพูด อยา่ งเปน็ กงั วล \"หรือวา่ คุณอยากออกมาทาหล่ะ คณุ เอดสิ นั \" \".......\" \"เอาหล่ะ งัน้ คุณคูเปอร์จะมาทาโจทยข์ อ้ นี้ให้เราดกู ันนะ เชญิ คุณคูเปอร์\" คกิ คิก คกิ เสยี งหวั เราะของโทมัสและเพื่อนของเขาดังข้ึน เหมือนจะรูว้ ่าเขาทาโจทย์ขอ้ นี้ไมไ่ ด้ เจา้ ตัวเดนิ ตรงมาหาครูโรสพร้อมกบั หยบิ ชอล์กไปท่ี กระดาน อาเทอรถ์ ึงกบั ยมิ้ มมุ ปาก จะไม่ให้ยมิ้ ได้ไงในเม่ือโจทย์พวก

นเ้ี ขาเคยเจอมาหมดแลว้ เมือ่ ตอนหยิบเอาแบบฝกึ หัดของพี่มาทา เลน่ ตอนอยู่ ม.ตน้ หลงั จากอาเทอรแ์ กโ้ จทยเ์ สรจ็ โดยใชเ้ วลาเพียงนดิ เดยี วจึง กลับไปนงั่ ที่คืน กลบั กลายวา่ เขาเป็นทีห่ นา้ ตกตะลงึ ของหอ้ ง ขนาด มาตินทีเ่ ปน็ ที่ 1 ของวิชาคณติ ศาสตรเ์ ขายงั ทาไมไ่ ดเ้ ลยน้ี “งั้นคุณอาเทอรฉ์ นั มโี จทย์ข้อหน่งึ ทอี่ ยากให้คุณทา” ครู โรสเขยี นโจทยบ์ นกระดาน โจทยท์ ี่ครบู างคนยังตอบไมไ่ ดเ้ ลย ถา้ คิด จะจามาก็อยา่ หวงั เลยว่าจะทาได้ เพราะน้อยคนนกั ที่จะร้เู ฉลย อา เทอร์ยืนมองโจทย์อยสู่ กั พัก ก่อนจะหันไปหาครูโรส “ผมทาไม่ได้ครับ” ฮ่า ๆๆๆๆ เสียงของกล่มุ โทมสั ดงั ขึ้น \" นี่ พวกนายได้ยินม้ยั ฮ่า ๆ เขาบอกวา่ ทาไม่ได้หล่ะ หยุด อวยสักทเี ถอะจะอว้ ก\" \"พวกคุณหยดุ นะ โอเคไมเ่ ปน็ ไรคณู คูเปอรไ์ ปน่ังที่ได้\" \"ทผ่ี มแก้โจทยไ์ ม่ได้ ไม่ได้แปลว่าผมไมร่ ู้ แตท่ ่ีแก้ไม่ได้ เพราะโจทย์มันผิดครับ ครูต้องเปลย่ี นจากตัวน้ีเป็นตัวนี้ครับ\" ครโู รสตกตะลึงกับเด็กคนน้ี ก่อนจะยิม้ อยา่ งชอบใจเม่ือเด็ก คนนนี้รทู้ ันหล่อน หล่อนตั้งใจจะทาใหโ้ จทยม์ ันผดิ ต้งั แตแ่ รก อยแู่ ลว้ ล่ะ \"เอาละ่ ทุกคนปรบมือใหเ้ พ่อื นของเราหน่อย ใช่แล้วละ่ ครู ทาโจทยใ์ หม้ นั ผดิ เอง คุณเกง่ มากคุณคูเปอร์ ฮา่ ๆวันนี้ฉนั อารมณด์ ี เลิกเร็วหนอ่ ยดมี ยั้ เด็ก ๆ\" ทกุ คนต่างดีใจกนั ยกใหญ่ที่วิชาทีแ่ สนจะนา่ เบ่ือไดเ้ ลิกเร็ว \"น่ีเท่ไปเลยอาเทอร์ นายทาได้ไง ฉนั ละยอมนายจรงิ เลย\"

\"ก็ทาแบบฝกึ หัดบ่อย ๆ น่ะ\" \"โห งัน้ วันหลังฉันคงต้องขอนายลอกข้อสอบบา้ งซะแลว้ \" \"งน้ั วนั สอบนายตอ้ งน่ังใกล้ฉันนะ\" \"ไม่ได้นะ นัง่ ใกล้ฉันสิ เด๋ยี วฉนั จะเลีย้ งขนมนายเองนะ อาเทอร์\" \"ฮ่า ๆ พดู มาได้ ฉนั ว่าอาเทอร์เขาฐานะดีกวา่ เธออีกนะ เล้ียงตวั เองเถอะ\" อาเทอรไ์ ด้แต่นัง่ ยม้ิ ใหค้ นรอบกายทง้ั ๆ ท่เี ขาไม่ สบอารมณ์เลย คบเขาเพื่อทจ่ี ะหวังแค่ผลประโยชน์หรอกเหรอ นา่ รังเกียจสน้ิ ดี เย็นนี้ดูทา่ ว่าเขาคงต้องไปหาท่เี งียบๆสงบจิตสงบใจ อีกเชน่ เคย อาเทอร์ยนื มองพระอาทติ ยต์ กยามเยน็ ทสี่ วนสาธารณะ สถานที่เดมิ \"มันสวยดนี ะ\" เสยี งค้นุ เคยพูดข้นึ \"อ้าว ว่าไงมาติน\" เป็นมาตนิ อีกครงั้ ท่ีเขาไดพ้ บเจอ แต่คร้งั นั้นเจา้ น่ันมันอย่เู ลยหงุดหงิดเปน็ พเิ ศษ \"บ้านนายอยู่แถวนี้เหรอ มาทีไรเจอนายตลอดเลย\" \"อมื อยู่กับพ่ีสาว 2 คนน่ะ\" \"แล้วพอ่ แม่ของนา....โทษท\"ี \"อ่อ ไม่เปน็ ไรหรอกอนั ที่จรงิ ฉันกไ็ มร่ วู้ า่ พวกเขา อยทู่ ไี่ หนนะ\" \"ใชส่ ิ ตัง้ แตว่ ันนัน้ ฉันยงั ไมต่ อบคาถามนายเลยหนิ งัน้ วันน้ี จะตอบทกุ อยา่ งทีน่ ายอยากรู้ไปเลยดีมั้ย\" ท้งั คู่พดู คุยอย่าง

สนุกสนาน ทาไมนะนเ้ี ป็นครง้ั แรกท่ีอาเทอร์รูส้ กึ ไดพ้ ูดคยุ กับคนอื่น ได้อย่างจรงิ ใจ ไมต่ อ้ งหวาดระแวงกบั คนคนน้ี นี่ก็หลายอาทิตย์แล้วทอี่ าเทอรม์ าอยเู่ มืองน้ี ท้ังเขาและ มาตนิ ได้กลายมาเปน็ เพื่อนกันในท่ีสดุ ได้คยุ ได้แลกเปลีย่ นกนั อะไร หลายๆอย่างท้ังความแตกต่างระหว่างในเมืองกับท่นี ่ี และเร่ืองเพ่ือน นิสยั แตล่ ะคน ทาให้รู้ว่ามาตนิ นน้ั อยากไปต่อมหาลยั ใน เมอื งมาก แต่ทบี่ ้านเขาตอนน้ีขัดสนเรอื่ งเงนิ อยเู่ พราะธรุ กจิ ของ พ่อเขากาลังจะล้มตัวลง จนพระอาทติ ย์ลบั ขอบฟ้าทง้ั คู่จึงแยกย้าย กลบั บา้ นของตัวเอง อนั ทจ่ี รงิ บ้านพวกเรากไ็ ม่ไกลกนั เทา่ ไหรแ่ ต่ บา้ นของมาตนิ ดูทา่ จะไกลกวา่ บา้ นเขานิดเดียว แต่ถ้าเจ้าตวั กลับ ทางลดั กต็ ้องเข้าป่าและเปล่ยี วอีกดว้ ย แถมไม่มไี ฟอีก น่ากลัวกว่าเยอะ \"งั้นเอาง้ีนะ ฉันจะข่ีจักรยานไปส่งนายทบ่ี ้าน\" \"ไมเ่ ปน็ ไร ๆ ลาบากนายนะ ฉันเดินทางลดั แปปเดยี ว ก็ถงึ แล้ว\" \"นายจะบา้ เหรอ ทางลัดเน่ยี นะจะมองยงั ไงไฟไม่มนี ะ\" \"คงไฟโทรศัพทน์ ่ะ\" \"ไมล่ ะ่ ฉนั จะไปสง่ นายเอง หา้ มปฏิเสธเดด็ ขาด\" \"อา...ง้นั กไ็ ด้ ตามใจนายละกัน\" อากาศเริ่มเย็นขน้ึ ทาให้แถวนั้นเร่ิมมีหมอกขน้ึ ตามทาง ดู ท่าเสือ้ ฮดู อยา่ งเดียวจะกนั ไม่อยซู่ ะแลว้ \"นายนี่ เรยี นเก่งจงั เลย ร้มู ย้ั บางเร่อื งนายกไ็ ม่เกง่ แตอ่ ยู่ ๆ ก็เก่งข้นึ มาซะจนฉันตกใจ อย่างเชน่ พวกวชิ าฟิสิกสฉ์ ันอธิบายแค่ รอบเดียวนายก็เขา้ ใจได้แล้วท่าเป็นคนอื่นเขาคงถามอยา่ งน้อย3-4

รอบ ทัง้ ๆท่ีฉนั ใช้เวลาเป็นวันในการทาความเข้าใจ หนงั สอื นายก็ อา่ นแคร่ อบเดียวยังจาได้แม้กระทง่ั เลขหน้า แตฉ่ ันต้องจาเป็น อาทติ ย์กวา่ จะจาได้ นายมันเกง่ เกนิ ไปนะ\" \"เออ อันที่จรงิ ฉันไม่ได้ต้งั ใจให้เปน็ แบบนัน้ นี่ มันเปน็ เอง\" \"โกหก เออฉนั ไดย้ นิ ทอมพดู ในห้องน้ากับโทมสั วา่ การท่ี เขามาเลน่ กบั นายเพยี งเพราะจะเกาะนายดังหนิ บางทอี าจจะไม่ เป็นความจรงิ ก็ไดน้ ะ\" \"มนั ไมม่ ีอะไรทงั้ น้ันแหละ นี่ถึงบา้ นนายแล้ว\" \"ไม่เอาน่า อาเทอร์……..เฮ้อ ก็ได้ๆ ง้นั กลบั ดีๆล่ะ\" ถ้าฉันบอกนาย นายจะยงั เกบ็ มนั เปน็ ความลบั ระหว่างเรา ไดร้ เึ ปล่า นายจะยังมองฉันเหมอื นเดิมมยั้ นะ ความคดิ ต่าง ๆ นาๆ ผุดข้นึ เตม็ สมองเขาไปหมด เขาจะยงั เช่อื ใจเพ่ือนคนน้ีไดม้ ย้ั นะ เขา ไม่อยากต้องโดดเดยี่ ว ไม่อยากให้ใครคดิ ว่าเขาเปน็ บ้า เขาอยาก เหมอื นคนปกติจะแย่ ระหว่างป่นั จักรยานกลับบ้านเขาใช้ความคิดทบทวน เรื่องราวว่าควรจะกลบั ไปอยู่คนเดียวหรอื หรือควรมีเพอื่ น \"นายมนั โง่อาเทอร์ ใคร ๆ ก็ต้องเห็นแก่ตัวเอาตวั เองเป็น หลักอย่แู ลว้ ปลอ่ ยเขาไปซะ\" \"พวกนายหยุดซักที ทาไม ทาไมฉนั อย่อู ยา่ งคนปกตไิ ม่ได้ ท้งั พ่อ ทง้ั แม่ พวกเขาท้งิ ฉันไปก็เพราะพวกแก สว่ นพี่ อึก ฮกึ นัน่ ไมใ่ ช่เขาพ่ีแท้ๆของฉนั เธอตอ้ งตบ ตฉี ันทุกวนั แลว้ เขาเป็นใครกนั คนใจดคี นนน้ั เขาเปน็ ใครกนั แน่ แลว้ ฉันเป็นใครกันแน่ ฮกึ \" เขาปล่อยตวั เองนอนกบั ร้องไห้กบั พน้ื ถนน ความคิด มากมายตีกนั จนเขาแทบอยากอว้ ก

\"หลายวันมานี้ อาเทอร์ดูเงียบซะจนนา่ กลวั เลย \" \"ใช่ๆ เหย้ ระวังหนอ่ ยซิ เขาหันมาแหละ\" พอนานเขา้ คนอืน่ เหมือนจะเห็นศักยภาพในตัวเขามากข้ึน ทาใหเ้ ขาเปน็ ท่ตี ้องการของครู อาเทอร์ถกู ขอร้องให้ไปแข่งขัน วชิ าการตา่ ง ๆ ทาให้ตารางเวลาของเขามากขึ้น เขาจะต้องฝกึ ฝน และซอ้ มมากขึน้ จนแทบจะไม่มีเวลาพกั ผ่อน \"อาเทอรช์ ว่ งนน้ี ายดเู หน่ือยๆนะ พกั ผ่อนบ้างอยา่ หักโหม มากไปสิ\" มาตินพูดข้ึน เพราะเป็นห่วงเพือ่ นตัวเอง แตบ่ างทีเขาก็ อดอจิ ฉาเพ่ือนไม่ได้ จากทีแ่ ต่ก่อนเขาเคยเปน็ ที่ 1 แลว้ แท้ๆ ครูต่าง พากนั แย่งตัวเขาเพือ่ ใหไ้ ปสอบวชิ าการ แต่พออาเทอร์เขา้ มาอยู่ทน่ี ่ี เขาแทบจะไมจ่ าเปน็ สาหรับครดู ้วยซ้า ใคร ๆก็เรียกหาแต่เขา แต่ ใจหนง่ึ กย็ งั คิดวา่ เพราะเปน็ เพื่อน คาตอบท่ีได้กลบั มามีแค่ความว่างเปล่าและสายตามองค้อน จากเจ้าตัว และน้ันทาให้มาตนิ โมโหอาเทอร์เอามากมาก \"โอเค ไดท้ ่ี ฉนั พูดก็เพราะหวงั ดี แต่ถ้านายไมเ่ ห็นความสาคัญของการเป็นเพื่อน ฉันกจ็ ะไมย่ ุง่ กับนายอกี \"มาตินเดนิ ออกไปอย่างรวดเร็ว แต่สายตาเรียบเฉยของอาเทอร์ยงั เผยแววอยู่แม้กระทัง่ ท่มี าตนิ เดนิ ออกไปแลว้



ณ ห้องประชุม ครูใหญเ่ รียกครแู ต่ละวชิ ามาประชมุ กันเพือ่ คัดเลือกเดก็ เพ่ือที่จะไป แขง่ ขนั อัจฉริยภาพทก่ี าลังจะจดั ขนึ้ การแขง่ ขนั เอแมท็ คิดเลขเรว็ การแขง่ ขัน สะกดคาศพั ทฝ์ รั่งเศส การแข่งขนั เทควันโด การแขง่ ขนั ลลี าศ การแข่งขัน อัจฉริยภาพทางวิทยาศาสตร์ การแข่งขนั พูดสนุ ทรพจน์ การแข่งขัน เล่นเปยี โน ครทู กุ คนต่างเลอื กอาเทอร์เป็นตัวแทนการแขง่ ขัน ครใู หญ่จงึ เรยี กอาเทอรม์ าพบเพอื่ ใหอ้ าเทอร์เลือกวา่ จะเข้าแข่งขัน อะไร แต่คนอย่างเขาเลอื กไม่ไดน้ ้ีสิ ก็ครูต่างคนตา่ งทะเลาะกันจะ เปน็ จะตาย เพ่ือแย่งตวั เขา เขาจึงตัดปัญหาโดยการเลือกทีจ่ ะ แข่งทุกอยา่ ง การทาอะไรหลายๆอย่างบางทกี ็สง่ ผลเสียตอ่ ทาให้บางที อาเทอร์เกิดความสับสนในตวั เองแต่กต็ อ้ งขม่ มนั ไว้ เพ่ือนเริ่มห่าง หาย ทาให้เขามีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึน้ เพ่อื ซอ้ ม \"เหอ้ ใจเยน็ ๆ\"เขาบอกกบั ตวั เองให้ควบคุมสติอารมณ์ไว้ เพอ่ื ไมใ่ ห้พวกมนั ต่นื อาการเรม่ิ หนกั ข้ึนเร่ือย ๆจนยากจะรับไหว \"เฮ้ย บางทฉี ันก็คิดวา่ อาเทอร์มนั เป็นบา้ ไปแล้วแน่\"เพ่ือนใน หอ้ งเริม่ พดู ถงึ เขาในแงล่ บ \"ทาไมวะ\"

\"เม่ือวานฉนั เหน็ มนั คุยอยู่คนเดยี ว แตน่ า้ เสยี งไมเ่ หมือนกัน เลยสักโทน เดี๋ยวหัวเราะ เดีย๋ วร้องไห้ ฉนั วา่ มนั ชักจะน่ากลัว เกินไปแล้ว\" \"ไมแ่ นข่ ่าวท่ีมีฆาตรกรโรคจติ หลดุ มาอาจจะเป็นมนั ก็ได้ ฮา่ ๆ\" \"แกจะบา้ เหรอ นัน่ มนั ทีจ่ นี แตเ่ ราอยทู ่ีอเมริกานะฮา่ ๆ\" ตอนน้เี รือ่ งของเขากลายเป็นเรอ่ื งตลกไปแลว้ แตต่ อนน้ีเขาจะสนใจ อยา่ งอื่นเปน็ ไม่ได้นอกจากการแขง่ ขัน วันที่จัดการแข่งขัน ครนู าตารางการแข่งขนั มาให้อาเทอร์ การแข่งขนั เทควันโด อาเทอร์ไปทีส่ นามการแข่งขันด้วยความกงั วล เพราะถ้าเขาทาพลาดอาจทาให้คนอยา่ งโทมสั สะใจอย่างมาก กรรมการเดินเข้ามาท่สี นามและเรียกนักกฬี าท้ังสองเขา้ มา “เริม่ การแขง่ ขนั ” กรรมาการพดู พร้อมทาท่าเร่ิมการ แข่งขนั อาเทอร์เข้าหาค่แู ข่งขัน ไม่ถงึ สบิ วินาทีคูแ่ ขง่ ขนั ของเขาก็ นอนกองลงกับพื้น ด้วยท่าดบั เบิลคกิ หรอื ท่ากระโดดเตะสองขา “การแข่งขนั เทควันโด ผูช้ นะคอื อาเทอร์ คูเปอร์” เสยี ง กรรมการประกาศผล การแขง่ ขัน Spelling french อาเทอรเ์ ดินเข้าไปน่ังหนา้ กรรมการ เริ่มการแขง่ กัน “ซเู ซ” กรรมการถามพร้อมกดจบั เวลา

“เอส ยู เจ อี ที Sujet” อาเทอร์ตอบด้วยความม่นั ใจ และ กดหยดุ เวลา “วอย'อิจฺ” “วี โอ วาย เอ จี อี voyage” “ลู เพรอเมีย มินิสเทอ” “แอล อี พี อาร์ อี เอ็ม ไอ อี อาร์ เอม็ ไอ เอน็ ไอ เอส ที อาร์ อี le premier ministre” “ลาร์ พุซพเี อติ” “แอล เอ พี อาร์ โอ เอส พี อี อาร์ ไอ ที อี La prospérité” Dernier mot คาสุดทา้ ย “ฟงั ชนั แนล” “เอฟ ไอ โอ เอน็ ซอรๆี ” อาเทอรแ์ สดงสีหนา้ เป็นกงั วล “เอ่อ….เอฟ โอ เอ็น ซี ที ไอ โอ เอ็น เอ็น เอ ไอ อาร์ อี Fonctionnaire” อาร์เทอร์ตอบพร้อมยน่ื มือไปกดหยดุ เวลา “การแข่งขนั Spelling french ผชู้ นะคอื อาเทอร์ คูเปอร์” อาเทอร์เดินออกจากห้องเพอื่ ทีจ่ ะไปแข่งขนั รายการต่อไป เสยี งประชาสมั พันธป์ ระกาศผลการแขง่ ขัน “การแข่งขนั ยมิ นาสติก ผูช้ นะ อาเทอร์ คเู ปอร์” “การแข่งขนั อจั ฉรยิ ภาพด้านวิทยาศาสตร์ ผ้ชู นะ อาเทอร์ คูเปอร์” “การแข่งขัน เลน่ เปยี โน ผ้ชู นะคือ อาเทอร์ คูเปอร์” “การแขง่ ขนั พูดสนุ ทรพจน์ ผูช้ นะคอื อาเทอร์ คูเปอร์”

\"นี่ได้ยนิ มั้ยมีแตช่ ่ือของเขาเลย ฉนั หละ่ สงสารมาตนิ \" \"ใช่ แต่ก่อนเจ้าตวั เป็นตัวแทนตลอดเลยนี่ คงจะนอ้ ยใจ นา่ ดู\" เสียงเด็กนักเรียนดังตลอดทางเดนิ อาเทอร์คงได้แตป่ ลงแต่ แอบเสยี ใจแทนมาติน เขาไมไ่ ดต้ ัง้ ใจจะแย่งหน้าท่ีของมาตนิ ตั้งแต่ ศักยภาพของเขาเรม่ิ เผยออกมา ก็ทาใหเ้ ขาน่ันไมส่ ามารถ ควบคมุ ตัวเองไวไ้ ด้ อาเทอรค์ ิดวา่ คนอยา่ งมาตนิ นนั่ ไม่มีทางอจิ ฉา เพ่ือนแน่ อาจจะมีน้อยใจบ้าง แตม่ าตนิ คงไม่คิดไม่ดกี ับเพ่ือนตวั เอง แน่ ๆ หวังวา่ เขาคงคิดอยา่ งน้ัน



แตก่ ารแข่งขันยังไม่จบแค่นัน้ เขายังมีแข่งขนั ไวโอลิน ใน อกี 2วนั ข้างหนา้ เปน็ การแขง่ ขนั ชงิ ถ้วยของโรงเรียน แม้รา่ งกายของ เขาแทบจะรับไม่ไหวแล้วก็ตาม แต่เขายงั คงต้องซ้อมอยู่ ความเครยี ดสะสม ทาให้อาเทอร์นั้นซอ้ มได้ไม่เต็มทสี่ ักเทา่ ไหร่ \"น่ี เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ อกี ไม่กวี่ ันก็จะแขง่ แลว้ นะ หยดุ เลน่ ได้แล้ว ทาได้แค่น้เี องรึไง สุดท้ายนายเองกไ็ มไ่ ดเ้ รอ่ื ง\" แตด่ เู หมือนคาพูดเพื่อท่ีจะให้เขาพยายามข้นึ อกี กลายเป็น ทาใหเ้ ขาโกรธจนไดส้ ินะ การพูดผดิ วธิ ีทาใหฟ้ างเสน้ สุดทา้ ยขาด อือ้ อ อ้ออ~ กึก เขาหยดุ ชะงักจากการสไี วโอลิน จากนนั้ เจา้ ตัวขึง หยุดแลว้ จะเกบ็ ของกลับบ้าน ความเครียด และความกดดันทาให้ เขาไมส่ ามารถทนเล่นต่อได้ การผิดพลาดซ้าแล้วซ้าเลา่ ตอกย้าวา่ ให้ รา่ งกายควรไดร้ ับการพกั ผ่อน อาเทอร์สะพายกระเปา๋ เดินออกออก จากห้อง \"นีจ่ ะออกไปไหน กลับมาเดี๋ยวนีน้ ะ ฉนั บอกใหก้ ลับมา!\" เขาไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว \"พอแล้ว จะทนไม่ไหวอยู่แลว้ เว้ย เหน็ ฉันเปน็ ตวั อะไรกัน แน่หะ้ รมู้ ย้ั มันเหน่ือยทีจ่ ะต้องทาตามท่พี วกแกส่งั พอที ฉันจะไม่ทา มนั แล้ว!\" เขารัวมือต่อยหนา้ ครดู นตรี เขาแทบจะไม่รตู้ ัวว่าตวั เอง กาลงั ทาอะไรอยู่ ครดู นตรีนอนแนน่ ่ิงกับพนื้ ก่อนทีจ่ ะมคี นเห็นแล้ว แยกเขากบั ครดู นตรอี อกจากกัน อาเทอร์แทบไมไ่ ด้ยนิ ว่าใคร ด่ากราดอะไรเขาไวบ้ ้าง เหมือนหูดบั เขาทาอะไรลงไปกันแน่ เหมอื นความอดั อ้นั มนั อดั อยทู่ ่ีอก จนหลง่ั หยาดนา้ ตาออกมา

เขานั่งคุกเขา่ ใบหน้าเหมอ่ ลอยทเ่ี ปรอะเป้อื นไปดว้ ยน้าตา ผู้คน ทยอยออกจากห้องทงิ้ ใหเ้ ขาอยคู่ นเดยี ว \"นายทาอะไรลงไป\" \"กแ็ คห่ มัน่ ไส้ ไอ้ครนู น่ั มนั พดู มากฉนั ราคาญ\" \"น...นายไม่เปน็ อะไรนะ อย่ารอ้ งไหน้ ะ\" เขากอดผมจากด้านหลงั ตวั ตนอีกตวั ตนหนึ่งเขาปลอบผม ให้หยดุ ร้อง \"บางทฉี ันควรจะทาใหม้ ันเข้าท่เี ขา้ ทางนะ ปล่อยให้ฉัน จัดการแทนนายเถอะ\" อีกตัวตน เขาพูดบางอย่างอาเทอร์ไมร่ ู้วา่ เขาหมายถงึ อะไร แต่ สายตาเขาช่างน่ากลวั \"อาเทอร์ นายตั้งสตหิ นอ่ ยสิ มันจะยดึ ร่างของนายนะ\" อีกตวั ตนหนงึ่ พูดข้นึ \"หบุ ปากของแกซะ\" มันว่งิ เขา้ ไปกระชากคอเส้ือของเขา แกร๊ก~ เสียงเปดิ ประตดู ังข้นึ มาตินเดนิ เขา้ มาในห้องเพอ่ื มาดเู พื่อน ของเขา \"อาเทอร์ นายเป็นอะไรมยั้ เกิดอะไรขึ้น\" มาตนิ ตกใจกับ สภาพเพื่อนของเขา มือที่แดงและเลอะไปด้วยเลือด ใบหนา้ เหมอ่ ลอยท่ีอาบไปดว้ ยน้าตา \"เฮ้ เกิดอะไรขึน้ มาตนิ เขาเป็นอะไรไป\" ทอมวิง่ ตามมาทหี ลงั \"ฉันก็ไมร่ ู้ เหมือนกนั \" \"อาเทอร์ อาเทอร์ ได้ยินฉนั มั้ย\" ทอมพดู อาเทอร์ หนั มาทางเขา

\"ฉันดเู ปน็ คนยังไงเหรอ\" \"นายกเ็ ป็นนายไง นายเก่ง แล้วกใ็ จดี\" \"ฮึ ตลกสิ้นดี คนอยา่ งนายมีด้วยเหรอที่จะไม่หวัง ผลประโยชนจ์ ากฉนั \" \"นายพดู อะไรของนาย\"ทอมไม่เขา้ ใจในสง่ิ ทอ่ี าเทอร์ ต้องการส่อื \"ออ่ ทเี่ ห็นชอบมาเกาะแกะฉันเพยี งเพราะนายเรยี นไม่เกง่ เท่าฉัน อะไรไมโ่ ดดเด่นเลยต้องใชท้ างลดั โดยการเกาะคนอ่ืนดงั เนีย่ นะ นายมนั แย่มาก\" \"ถ้านายคดิ ว่าส่ิงท่ีฉันทามนั ทาใหน้ ายรู้สึกแย่ ฉนั ก็จะไม่มา เจอนายอีก\" ทอมรสู้ กึ ผดิ หวังอย่างมาก เขาทาอะไรผิดเขาไมเ่ คยคดิ ไมด่ กี ับเพื่อนตัวเองเลย เขาลุกเดนิ ออกจากหอ้ งอยา่ งรวดเร็ว \"มาตนิ ฉันมีเรอ่ื งจะบอกนาย\" อาเทอร์พดู เพราะเขาไม่ เหลือใครใหเ้ ช่ือใจอีกแล้ว เขาจะตอ้ งบา้ ตายแน่ ๆถ้าไม่ระบายกับ ใครสกั คน \"มนั อาจจะฟงั ดูเหมอื นฉนั บา้ แต่มันคือเรอื่ งจริงนะ\" \"โอเค ช้นั เช่อื นาย\"เขาย้มิ ให้อาเทอร์ อยา่ งน้อยกย็ งั ไม่มีคนคดิ วา่ เขาเปน็ บา้ ละนะ บรรยากาศในห้องเรม่ิ เปลย่ี นไปทกุ ที จากท่ที ุกคนเคยเรยี กหา อาเทอร์ กลบั กลายเป็นเมนิ เฉยเขา ทุกอย่างเหมอื นไม่มีอะไรเกดิ ขนึ้ \"ว่าไงเกรซ วันน้ีผมสวยนะ\" เขาทักเกรซ \"อ...เออขอบคณุ \" เจา้ ตัวตอบขอบคุณพร้อมกับทาทา่ ถอย ห่างเขาเพยี งเล็กน้อย ทกุ คนเป็นอะไรกนั หมด ทาไมอยู่ ๆ ทาท่า ขยะแขยงเขาซะอยา่ งงน้ั

\"มาติน หวัดดเี กิดอะไรขึ้นทาไมทุกคนทาอยา่ งกับฉนั เป็น ตัวประหลาด\" มาตินมองด้วยความเรยี บเฉย “เย็นนี้เจอกันทส่ี วนสาธารณะทเ่ี ดมิ นะ ทาไมทุกคนดทู าตัว แปลก” \"นเี่ ขายังไม่ถกู ไล่ออกอีกหรอ ปา่ เถ่ือนทส่ี ุด\" \"ใหต้ ายสิ ไม่อยากมองหนา้ เขาเลย\" \"ฉนั เคยเหน็ เขาออกมาจากห้องน้าหลังโรงเรยี นคนเดยี ว ทงั้ ๆทน่ี ้ันจะถูกปิดตายอยู่แลว้ \" \"ง้นั ขา่ วลือทีไ่ ดย้ นิ เสยี งคนคุยกันคือเสยี งเขาหรอกเหรอ หลอนชะมัด\" คาพูดมากมายทเี่ ขาไดย้ นิ ล้วนแตเ่ กดิ ขน้ึ โดยทีเ่ ขาไม่ รู้ตัวเลยแทๆ้ ทาไมนะฉนั ถึงเปน็ คนปกติไม่ได้



พระอาทิตยส์ ่งแสงสีเหลืองทองกระทบกบั ทะเลสาบ เขามารอ มาตนิ ไดช้ วั่ โมงคร่งึ แล้วแตก่ ็ยังไมเ่ ห็นเจา้ ตัวมาเลย \"หึ มาเรว็ จงั เลยนะ\" \"อ่อ ก็มารอนั่นแหละ ว่าแต่นายมอี ะไรรึเปล่า\" คิก คิก คกิ มาตินหัวเราะออกมาสรา้ งความแปลกใจให้อาเทอร์ มี อะไรน่าขานักหรือไง \"ขาอะไรของนายน่ะ\" \"อา ทแี่ ท้พอ่ กับแม่ก็ท้ิงเพราะคดิ ว่าลกู เป็นบ้า แต่ไม่คิดเลย ว่าแกจะเปน็ บ้าจนหยบิ มดี มาไลแ่ ทงพ่ีสาวตวั เองหน่ะฮ่า ๆ สุดยอด จรงิ ๆ สว่ นคนปจั จบุ นั คือสง่ิ ที่จิตใตส้ านึกแกสร้างมาจนเป็นตวั เป็น ตนอยทู่ ุกวนั นีไ้ งหละ่ \" \"สงสัยล่ะสิ วา่ ทาไมฉนั รู้ เพราะพ่ีสาวฉนั ก็เป็นแบบนายแต่ หล่อนมกั จะมองเหน็ อดตี ของคนไดแ้ ม่เลยคดิ ว่าพี่เป็นบ้าและสง่ เธอ ไปโรงพยาบาลจติ เวช สว่ นไดอาร่ีของนาย อนั ทจ่ี รงิ ฉนั อา่ นมันทุก ตวั อักษรเลยแหละ ตอนแรกก็ไมเ่ ขา้ ใจหรอกวา่ มนั ทแ่ี กหมายถงึ มนั คอื อะไร แตต่ อนน้ฉี นั เขา้ ใจหมดแลว้ \" \"แปลกจังนะ ฉนั อตุ ส่าหป์ ั่นให้พวกมันตีกันจนแกสติแตก แต่แกกย็ ังทนมันมาได้ แต่อย่างนอ้ ยตอนนท้ี งั้ โรงเรยี นคงจะ หวาดระแวงแกเต็มทน คลิปท่ีแกคุยกบั ตัวเอง คลิปทแี่ กซัดหมัดใส่ ครูดนตรี ฉันกเ็ ป็นคนปล่อย อืม...มีอะไรอีกหล่ะ ออ่ เร่ืองท่ีฉนั ยุยง ให้แกกับทอมบาดหมางกนั น่ันก็อยใู่ นแผนนะ\" \"นายทาแบบนั้นไปเพราะอะไรกัน ฉันอตุ ส่าหเ์ ชื่อใจนาย\" \"ทาไมน่ะเหรอ แกแย่งทกุ อย่างไปจากฉันยังไงหละ่ เร่ือง การเรยี นฉันเป็นที่ 1 มาโดยตลอดแตแ่ กก็มาแย่งมันไป แต่ก่อนครู

ต่างเรยี กฉันไปเป็นตัวแทนสอบวิชาการ แต่ตอนน้ีมีแตแ่ ก แกใช้ ศักยภาพของแกแค่แปบเดียวก็เก่งเปน็ อัจฉรยิ ะ ส่วนฉนั พยายาม แทบตายยังไม่ได้ครงึ่ ของแกด้วยซ้า แกมนั โกงทกุ ส่งิ ทุกอย่าง\" \"แลว้ จะให้ทายงั ไง นายคิดวา่ ฉนั อยากเกิดมาเป็นแบบน้ีรึไง ฉนั ถกู พ่อกับแม่แทๆ้ สง่ ไปโรงพยาบาลบ้า พอหนีออกมาได้พวกเขาก็ หนีจากฉนั ไป หึ ชวี ติ มันตลกแบบนเี้ อง \" \"ฉันน่าจะเชอื่ คาของทอมว่าไมใ่ หย้ ุ่งกับนาย และดูเหมือน เพ่อื นท้ังห้องจะไมร่ จู้ ักนายดีพอสนิ ะ ทีแ่ ทน้ สิ ยั นายก็พวกอิจฉา รษิ ยาคนอน่ื \" เหมอื นเอาเข็มมาแทงอก หมดแลว้ ความเชื่อใจที่มใี ห้ เขา เสียความรูส้ ึกไปกับคนอยา่ งมาติน ความรู้สึกผิดกับทอมขึ้นมาเป็น ดอกเหด็ ทาไมกันนะ ทาไมเขาไม่เชือ่ เพือ่ นคนน้นั คนท่ีเขาน่าจะได้ สนทิ มากกวา่ นถี้ ้าไม่เกิดเหตกุ ารณพ์ วกน้ีข้นึ \"ตอ่ ให้นายเอาเร่ืองของฉันไปบอกให้คนอื่นรู้ แล้วนายคิด วา่ ยงั จะมคี นเช่ือนายอยู่อกี เหรอ หวังวา่ เราคงจะไม่ไดเ้ จอกันอกี \" มาตินเดนิ กลับบ้าน สิง่ ท่ีพบคือพี่สาวกาลังยืนตอ้ นรบั อยู่หน้าประตู พ่สี าวท่ีเขาจาลองข้ึนมาจากจิตใตส้ านกึ ของตัวเอง \"พี่ผมขอโทษ\" น้าตาไหลนองหนา้ \"อาเทอร์เกิดอะไรข้นึ \" เมแกนถามน้องชายด้วย ความเป็นหว่ ง \"ผมขอบคุณทุกส่งิ ทกุ อยา่ งที่พ่ีทาใหน้ ะ แตผ่ มนึกได้แลว้ ว่า ผมควรใชช้ ีวิตตอ่ ไปยังไง ถา้ ไมม่ ีพ่ี\" เมแกนลบู หัวน้องชายก่อนท่ีร่าง ของเธอจะสลายไป อาเทอรเ์ ดนิ เข้าไปในบ้านที่เคยมีเสยี งหัวเราะ ของเขากบั พ่ี

\"ฉันมนั โง่ หลงเชอ่ื คนอื่นไปท่ัว\" ผมพดู กบั พวกเขาในกระจก แตน่ า่ แปลกชว่ งนพ้ี วกเขาหายไปไหน กนั อาเทอรห์ ันหลังให้กระจก แต่เงาท่ีกระจกนนั่ ไมห่ ันตามเขา และ มนั ยงั เอ้ือมมือและกระชากเขาเขา้ ไปในกระจก ทกุ สิ่งทุกอย่างรอบตัวเงยี บสงัดในบ้านท่เี คยมีคนอาศยั บดั น้ี กลบั มีเสยี งหอบหายใจหืดหาดของส่ิงมีชีวติ ตวั หน่ึง มนั รูปรา่ ง เหมือนกบั เจ้าของบ้านหลงั นี้ แคก่ ารแสดงออกและทา่ ทางของมัน แตกต่างออกไป มนั ท่ีเดินเหมือนตัวไม่มกี ระดูก เอาแต่ฉีกย้ิมนา่ เกลียดและส่งสายตาน่ากลวั ออกมา \"ฉนั วา่ ฉนั พดู รูเ้ ร่อื งแล้วนะอาเทอร์ ว่าอย่ามาเจอกนั อีก แก ไม่ไดฟ้ ังหรือไง\" มาตินแปลกใจทอี่ ยู่ ๆอาเทอรย์ ังโทรหาเขาและนดั เขามาพบที่สวนสาธารณะทีพ่ วกเขาชอบมากัน แตน่ ่าแปลกภายใน สายโทรศัพท์อาเทอรม์ นี า้ เสยี งทแ่ี หบแหง้ นา่ ขนลกุ อาเทอร์หนั หนา้ มาพรอ้ มกบั แสยะยิม้ อยา่ งน่ากลวั \"น...นายเป็นใคร\" who you are

นางสาวปภาวรนิ ท์ กาประโคน เลขท่ี14 นางสาวศุภาพิชญ์ ธีรพงศานุรกั ษ์ เลขที่ 15 นางสาวกนกวรรณ ศรธี ร เลขที 29 นางสาวพรสรวง พฒุ ดิ ารง เลขที่ 34 นางสาววรารตั น์ โลประโคน เลขท่ี 35 ชั้นมัธยมศึกษาปที ี่ 6/2