GLOBAL WARMING โลกระอุ

ฉันสะดงุ้ ตน่ื ตามเวลาปกติ แสงในส่วนนขี้ องถา้ ไมค่ ่อย สวา่ งนัก ท้งั Apple watch ท้ังโทรศพั ท์มือถือของพวกเราดันมา แบตหมด แบตเตอรส่ี ารองก็อย่ทู เี่ ตน็ ทซ์ ะด้วยสิ พวกเราไม่กลับไป ทางเดิม แตเ่ ลือกเดินไปตามลาธารเลก็ ๆ ที่ทอดตัวยาวผ่านพนื้ ดนิ ใตถ้ า้ น้าแขง็ นี้ “ทกุ คนถ้าเราเดนิ ตามทางนา้ นี้ เรานา่ จะเจอทางออกจาก ทน่ี ”่ี “ฉันอยากออกจากทนี่ จี่ ะตายอยู่แล้ว” “เจ็บแลว้ ยังจะพดู มากอีก” “เอาน่าพ่ี พี่มีเพ่ือนแบบน้ีแหละจะได้ไม่เหงา” น้องมนั พูด ตดิ ตลก พอทาให้อารมมณ์ฉุนเฉยี วของฉนั อ่อนลง “งน้ั นายลองมีเพ่ือนแบบนี้บ้างไหมล่ะ ฮาๆ” “พวกเธอว่าฉนั มนั แย่ขนาดนั้นเชียวหรอ” จอร์จพดู พรวด ขน้ั มา “ฮา่ ๆๆ ฮา่ ๆๆ” เสยี งฉนั กับเจา้ หนเู ลนนี่หวั เราะ ประสานกัน ชา่ งน่าขนั ใบหน้าของจอร์จช่างดูรู้สึกผิดแบบ ประหลาดๆจรงิ Global Warming 22



“พวกเธอหัวเราะทาไม” จอร์จถามด้วยใบหน้า ประหลาดนนั่ “อย่าห่วงไปเลยจอรจ์ เพื่อนแบบนายน่ะ ไมค่ วรปล่อยให้ อยู่คนเดยี ว” ขนาดมฉี ันอยูด่ ว้ ยเขายงั วุ่นวายแบบนีเ้ ลย ไม่อยาก จะคิด “พ่วี ่าพ่จี อรจ์ หรอครับ” “พเี่ ปล่านะ” “ฮ่าๆๆ” ระหวา่ งท่ีฉนั กับเลนนีส่ นทนากนั อย่างสนุก ร่างของคนๆนงึ เหมือนจะค่อยๆหายไป “พแ่ี มเรียลครับ วา่ แต่ พ่จี อร์จเคา้ ไปไหนอีกแล้วละ่ ครบั ” “จรงิ สิ เจา้ บา้ เอ้ย เป็นนักวิทยาศาสตร์แตก่ ็ไม่จาเปน็ ต้อง สารวจตลอดเวลาแบบน้กี ไ็ ด้ไหม” ฉันเดินบน่ ไปแตใ่ นใจก็เปน็ ห่วง จอรจ์ อยู่ “อา้ !!!” น่ันเสียงจอรจ์ หนิ “พแ่ี มเรยี ลทางนน้ั ” เลนนีต่ ะโกนบอกฉันพร้อมมือทช่ี ไ้ี ป ยงั ต้นเสยี ง “อมื ” ฉันพยักหนา้ แลว้ รีบเดินตามเลนนไี่ ป Global Warming 23



“พจี่ อร์จ เรายังรักพีน่ ะ ไม่เห็นตอ้ งพังผนังน้าแข็งลงไป แบบน้ีเลย” ดูพีน่ ้องเขาหยอกกนั สิ ฉันอดยม้ิ ไม่ได้จริงๆ “โอ้ย ใครมนั จะอยากตกลงมาแบบนี้ละ่ โอ๊ะ!” บคุ คล ดา้ นลา่ งโตข้ นึ้ มา ดว้ ยรา่ งกายทีน่ อนเจบ็ อยบู่ นพรมหนงั สัตวอ์ ะไร สักอย่าง “จอร์จ น่นั อะไรหน่ะ” ฉันถามถึงสงิ่ ท่ดี ูเหมอื นจะอยู่ผิดที่ ผดิ ทางนั่น “เธอหมายถึงอะไร แมเรียล” คนดา้ นล่างดเู หมือนจะได้สติ มากขึ้น “ไอ้ที่นายทับอยู่นัน่ ไง” ฉนั ถามอีกครง้ั ด้วยน้าเสยี งท่ี จรงิ จังข้ึน จอร์จเอามือสัมผัสไปมาบนพรมหนังสตั ว์นัน่ ก่อนจะคอ่ ยๆ หนั หนังไปมองสงิ่ นน้ั “OMG”คนดา้ นลา่ งอทุ านขึ้น ดทู า่ จะตกใจกว่าฉันเสยี อกี “พจ่ี อรจ์ มนั คืออะไรครับ” เลนนถ่ี ามไปยังคนดา้ นลา่ ง ดว้ ยสายตาท่สี งสัยไมต่ ่างกบั ฉัน “เฮ่ จอร์จ นายไหวใชไ่ หม” ฉันถามตามลงไป เพราะดู ทที ่าว่าคนด้านล่างจะช็อกอยู่ไม่ใชน่ อ้ ย Global Warming 24



“เลนน่ี ลงไปดูกนั เถอะ” ฉนั ชวนเจา้ ชา่ งภาพจาเป็นลงไปดู เจา้ จอร์จดว้ ยกนั ก่อนที่จอรจ์ เคา้ จะสตแิ ตก “ชว่ ยครับ” พลางย่นื มือให้แมเรยี ล “ขอบใจ” ฉันยิ้มอ่อน กอ่ นจะจับมอื ของเลนนี่ปนี ลงไป “แมเรยี ล สปั หลาด มนั เปน็ สัปหลาดแน่” “พจ่ี อรจ์ ไม่แน่นะ นี่อาจเป็นไคจตู วั ที่ 17 ของจกั รกาล กอ็ ตหมี ก็ไดน้ ะครับ” “ไม่เอานา่ เลนน่ี มันก็แค่ซากสตั ว์ หมาปา่ หมิ ะอาจจะลา่ แลว้ นามาฝังไวก้ ็ได้” “แตน่ ม่ี นั อาจเป็นไคจู ตวั แรกทโ่ี ลกคน้ พบกไ็ ด้นะครบั ” “ใช่ๆๆ ไคจูๆ” “ทีอย่างนี้ละ่ เขา้ กันเป็นโทนเป็นรามะนาเชยี วนะ” “ฮา่ ๆ ผมกแ็ ค่หยอกพีจ่ อร์จเลน่ เทา่ น้ันเอง” “เลกิ เล่นกันไดแ้ ล้วพวกนาย จอร์จนายก็กลัวอะไร ไม่เข้าทา่ ” ฉันเบย่ี งเบนความสนใจ ไปยงั วตั ถุอินทรยี ์ประหลาดน่ี มนั ดูเก่ากวา่ จะเพ่ิงตายเมอื่ ไม่นานมานี้ แต่ดว้ ยอุณหภมู ทิ ต่ี ่าใน Global Warming 25



ถา้ นา้ แข็งนีท้ าให้จลุ ินทรีย์และฟังไจทางานชา้ กว่าปกติมาก มันคอื สิ่งมชี วี ิตชนดิ ไหนกนั แนน่ ะ ฉันค่อยๆลูบเบาๆ ไปท่ีขนที่หนาและ หยาบสนี า้ ตาลของมนั เส้นขนแบบกลมเดีย่ วน้ี มันทาใหฉ้ ันมน่ั ใจว่า มันเปน็ สัตว์มกี ระดูกสันหลังเล้ยี งลูกด้วยน้านม ไฟลัม Chordata ชน้ั Mamalie และขนหนาๆนี่ ก็อาจใช้ป้องกนั ความหนาวเหน็บ ของดนิ แดนนา้ แขง็ กรีนแลนด์ รยางคท์ งั้ สองคู่ของเจ้าส่ิงมชี วี ิต ประหลาดน่ี มีน้ิวรยางค์ละหา้ นวิ้ สนั หลงั โคง้ โก่งตลอดแนวและ ทอดยาวออกไปจากลาตวั เป็นหางทีส่ ัน้ เหมอื นหางแพรรีด่ อ็ ก ฉันตกใจอยู่เล็กน้อยเมื่อเหน็ จุดรวมประสาทของเจา้ สิง่ มชี ีวิต ประหลาดน้ี ใบหูทเ่ี ล็กเพื่อลดพนื้ ท่ที ่เี ลือดจะสัมผัสกบั อากาศหนาว ฟันหนา้ ทีง่ อกยาวออกมามากกวา่ ท่ีจะเปน็ และอวัยวะทท่ี ี่ย่ืนยาว จากสว่ นหน้า รปู รา่ งและลกั ษณะของมันคล้ายกบั ช้างที่ฉนั รู้จัก แตม่ ีขนดกและหนาปกคลุมเต็มไปหมด ไม่สิ ไมจ่ รงิ มันไมน่ ่าจะมา อยูท่ ่นี ่สี ิ ฉนั ตนื่ เตน้ กบั การคน้ พบคร้งั ใหญน่ ่ี มนั มีคา่ กว่าสารคดี หมีขาวมหาศาล ฉนั ไมร่ ู้จะบรรยายมนั ออกมาได้อย่างไร มันคงเปน็ โชคดขี องเราท่ีมาติดแหง็กในถา้ นี่ “พ่ีแมเรยี ล มนั คืออะไรกันแน่ครบั ” เสียงของนอ้ งทาให้ฉนั หลดุ ออกจากความคดิ Global Warming 26



“ฮ๊ะ เม่อื กว้ี ่าไงนะ” ฉันถามเพราะฉันไม่ทันไดจ้ ับใจความ “ผมถามวา่ เจา้ สิ่งน้มี นั คืออะไรหรอครบั ” เลนน่ถี ามโดยที่ ตาจอ้ งเจ้าสิง่ มีชีวิตประหลาดอยู่อย่างสงสัย “มนั จะกนิ เราไหม” เสยี งจอร์จดงั มาจากด้านหลังของเรา “มันจะกนิ นายแน่ ถ้านายยังไม่หายขี้ขลาด จอรจ์ ” ฉนั ตอบทีเล่นทีจริง “พี่” “ว่า” “ตอบผมดิ” “อ่อ ก็แค่สัตว์โบราณน่ะ” “ไดโนเสาร์หรอพี่” “ไมโ่ บราณขนาดนัน้ พ่วี ่ามนั นา่ จะเป็นช้างโบราณ” “แบบ แมมมอธ งี้ออ่ พ่ี” “ทานองนั้น วงศ์ Elepantidae แตพ่ ยี่ ังไม่รู้ว่าเป็น Mammuthus สปชี สี ไ์ หน” ฉนั ตอบตามความเข้าใจของฉัน “โห ไม่รูเ้ ร่อื งเลยครบั ” Global Warming 27



“ฮ่าๆ พ่ขี อโทษ มันคือแมมมอธน่ันแหละ แต่พไี่ มร่ ู้วา่ แมมมอธชนดิ ไหน” ฉนั พูดออกจากวชิ าการหน่อย เพื่อตากลอ้ ง จาเปน็ ของฉันจะได้เข้าใจ ตง๋ิ ตง๋ิ “นา้ หยดหนิ” “จริงด้วยครบั ” “เราใกล้ถึงภายนอกแล้วสนิ ะ อณุ หภูมคิ ่อยๆสูงขึ้น จนน้าแข็งละลายเปน็ ลาธารเลก็ ๆนี่” “งั้นเรารีบไปจากที่น่ีเถอะ” จอร์จเดนิ เข้ามาตามพวกเรา “ง้นั รบี ไปเถอะครับพี่” เจ้าหนูเลนนี่หันมาชวนฉนั “เดีย๋ ว!!” “น่ีมนั คือสิ่งล้าคา่ ทางวทิ ยาศาสตร์ นา้ แขง็ ที่นี่กาลงั ละลาย ฉันจะไมป่ ลอ่ ยให้มันถูกยอ่ ยสลายไปพร้อมกับนา้ แข็งท่นี หี่ รอกนะ” “แล้วพ่ีจะเอาแมมมอธน่ีไปยงั ไงครับ” “พ่ีต้องขอแรงพวกนายไง” Global Warming 28



เราสามคนค่อยๆช่วยกนั ขดุ บางส่วนของเจ้าลูกชา้ งตวั น้ี ออกมาจากนา้ แขง็ ก่อนจะลากมันออกมาจนถึงปากถา้ และนี่คงจะ เปน็ โชคดอี กี เรื่องหนงึ่ “เฮย้ นั่นสุนัขลากเลอ่ื นของเราน่ี” อยา่ งน้อยจอรจ์ ก็ยงั จา สนุ ัขที่เรานามาได้ ฉนั ล่ะดีใจจรงิ ๆ พร้อมกับปาดนา้ ตาดว้ ยความซึง้ “ง้ันพวกเราจะรออะไร รีบไปกนั เถอะ” พวกเราสามคนตามเจ้าหมาไปทีท่ ่พี ักของพวกเราก่อนจะ เข้าไปติดอยู่ในถา้ น้าแขง็ ฝา่ ยชายท้งั สองเก็บขา้ วของสมั ภาระ พร้อมกับเจ้าแมมมอธนัน่ ขณะทฉ่ี ันชารจ์ เเบตเตอรี่มือถือ และ ติดตอ่ ทางบา้ นเพื่อบอกวา่ พวกเราปลอ่ ยภัยดี Global Warming 29



“เฮ่ น่นั ใชไ่ หม เคร่อื งบนิ ของเธอ” “ใช่ ทางน้ี” “เราอยนู่ ้ี” “เค เค้าเห็นเราแล้ว เรากลับบ้านกนั เถอะ” Global Warming 30



บทที่ 2 ย้อนคนื วันสตั วโ์ บราณ ณ หอ้ งแลบ็ ส่วนตัวของคณุ พ่อ “โห ไมค่ ดิ วา่ บ้านเก่าๆแบบน้ี จะมีอะไรท่นี า่ ท่ึงขนาดน้ี ดว้ ย” เจา้ หนูเลนนก้ี วาดสายตามองไปหาท่ัวท้ังห้อง “นายพดู งี้ เคยมาคร้ังแรกล่ะสิทา่ ” เจา้ จอรจ์ พูดสวนขึ้นมา ดว้ ยนา้ เสียงของรุ่นพี่ เห้อสติกลบั มาแล้วสินะ “หอ้ งน้นี ่ะหรอ จอรจ์ เคยมาสองสามคร้ังแลว้ ล่ะ เปน็ ห้อง ทดลองเก่าของคุณพ่อ เพราะพอ่ นี่แหละ ทเ่ี ป็นแรงบนั ดาลใจใหฉ้ นั อยากเป็นนักวทิ ยาศาสตร์ทมี่ ีช่ือเสียง อยา่ งที่คุณพอ่ เคยฝนั ไว้” Global Warming 31



ฉันตอบเลนน่ที ่ีกาลังจดจ่อกบั คาพดู อยู่ “โห ผมล่ะอยา่ งชอบเลย” แหงสกิ ค็ นมนั มีความกตัญญู “แมเรียลหรอ” เจ้าจอร์จสวนข้ึนมาอีก “ใช่ครบั ” เลนน่ตี อบพร้อมมองมาท่ีฉัน “ฮะ” เดี๋ยวๆเลนนล่ี ะ่ อย่างชอบอะไร “แนวคิด พีแ่ นวคดิ ” ออ๋ ฉันค่อยโล่งอกกับคาตอบของ เลนนี่ “งั้น ทุกคนเรมิ่ ปฏบิ ัติการคืนชพี แมมมอธได้” พูดจบฉัน กร็ ีบเดนิ สารวจหาสิ่งของที่ต้องใช้ “พ่แี มเรียลๆ พี่แมเรยี ลอยู่ไหนครบั ” เสียงเลนนเ่ี รียก ดว้ ยน้าเสยี งหวาดกลวั “พี่อยู่น่ี เลนน่ี” ฉันถือหลอดทดลองเดินมาหาเลนน่ี “สตั ว์พวกนีม้ นั คืออะไรหรอครบั น่ากลัวจงั ” เลนน่ีพูด ด้วยความสงสัย และทาหน้าตาหวาดกลัว เหน็ นอ้ งในถา้ ลุยๆ แบบนั้น ไม่ยักกะรูว้ ่ามีมุมเเบบน้เี หมือนจอร์จดว้ ย “อ๋อ สตั วท์ ่คี ุณพอ่ พใ่ี ชศ้ ึกษา ทดลองน่ะ” ฉันตอบ “แล้วทาไมถงึ เอามาใสไ่ วใ้ นขวดโหลล่ะครบั ”จะใส่ไห ก็แปลกๆอยู่นะ แต่ถามมาตอบกไ็ ด้ “เป็นการดองไว้ไมใ่ ห้เนา่ เปือ่ ย เพอ่ื เอาไวศ้ ึกษา เราจะ ดองดว้ ย ฟอร์มาลิน 5–10% แอลกอฮอล์ 40-70% สว่ นโหลก็พจี่ ะ ไดม้ องเห็นข้างในไดช้ ัดเจนยังไงละ่ ” Global Warming 32







“แล้วพีแ่ มเรยี ลไมก่ ลัวหรอครับ” เด็กเทคโนนข่ี ี้สงสยั เหมือนกนั นะเน่ีย “พ่ีชินแล้วละ่ พีเ่ ข้ามาในห้องนีต้ ้งั แต่เดก็ ๆ ตอนแรกๆ พ่กี ็กลวั นะ แตต่ อนนีก้ ร็ ู้สึกเฉยๆอะ” “อ่อครบั ” “แล้วพ่แี มเรียลทาอะไรอยคู่ รับ” เลนน่ถี ามพรอ้ มเดินมา อยู่ขา้ งๆฉัน “พก่ี าลังทาการศกึ ษา ลูกช้างแมมมอธ ที่เราเจอท่ี ถ้าน้าแข็ง มนั น่าอัศจรรยม์ าก” ฉนั พดู พร้อมทาหนา้ ตาต่นื เต้น “นา่ อศั จรรยย์ งั ไงหรอครับพีแ่ มเรียล” เลนนถ่ี ามดว้ ย ความสงสยั “กด็ ูสิ เซลล์ทุกเซลล์มนั เหมอื นยังมีชวี ิตอยูเ่ ลย ประหลาด จรงิ ๆ” ฉันพดู ตามท่ีเห็น “คอื อะไรหรอครบั ผมงง” เลนน่ีถามพร้อมกับทาหน้าตา งงงวย “ก็คือพี่คดิ ว่าชา้ งแมมมอธตวั นี้ ไมไ่ ด้ตายตามธรรมชาติ เเตเ่ ซลล์พวกนี่มนั เหมอื นกับการถกู แช่แขง็ แบบเฉยี บพลัน ทาให้ เมอื่ กลบั เข้าสูส่ ภาวะท่ีเออื่ ต่อการดารงคช์ ีวิต มันก็คอ่ ยๆพื้นตัว คลา้ ยๆกับการจาศลี ระดบั เซลล์ หรือ เอม็ บริโอในเมล็ดของพชื ชนั้ สงู อะไรทานองนั้น” ฉันพูดดว้ ยความต่ืนเต้น Global Warming 34



“ว้าววว จรงิ หรอครับพี่แมเรียล” เลนน่ีพูดพร้อมกบั ทาที ทา่ ตน่ื เต้นตามฉนั “อา่ ว รอบนี่ไมง่ งหรอ”ฉนั เองกลบั เปน็ ฝา่ ยทง่ี งจากทา่ ที ของเลนน่ี “ผมกเ็ รียนมาอย่นู ะครบั บางเรื่องนะ่ ” ทเ่ี ลนน่ีตอบ กจ็ ริงแฮะ ในขณะท่เี ราก้าลงั ตนื่ เตน้ กับส่ิงที่เหน็ เสียงเรียกของจอรจ์ ก็ดงั ขนึ “แมเรยี ล เลนน่ี อย่นู เ่ี อง” “พ่ีจอร์จๆ มาดูนเ่ี ร็ว มันนา่ อัศจรรยม์ ากเลย” เสียงเลนน่ี ตะโกนพร้อมกบั วิง่ ไปจงู มอื จอรจ์ มาจดุ สนทนาก่อนหน้า “อะไรเลนนี่ อะไรน่าอัศจรรย์” จอรจ์ ถามในขณะที่เลนน่ี จูงมือของเขา “น่ไี งครบั พจี่ อร์จ” เลนนพ่ี ดู พรอ้ มกับชี้ไปทชี่ า้ งแมมมอธ ทถี่ ูกแช่แข็งอยู่ ในตู้ควบคุมไนโตรเจนเหลว “ไงแมเรียล” จอร์จทักทายฉัน “ไงจอรจ์ ” ฉนั ทกั ทายตอบ Global Warming 35



“จอรจ์ นายดนู ่สี ิ” ฉันพดู พร้อมกับช้ีให้จอร์จดูภาพจาก กล้องจุลทัศนท์ ่ปี รากฏอยูบ่ นหน้าจอคอม “วา้ วว เธอทาได้ยังไงกนั เธอทาให้เซลล์เหล่าน้ีมันมชี ีวติ ” จอรจ์ พูดด้วยนา้ เสียงตนื่ เตน้ พร้อมกับเข้ามาโอบไหล่ฉนั “ฉันไม่ได้ทาอะไรสักหนอ่ ย ฉันกแ็ คต่ รวจสอบมนั นิดหนอ่ ย แลว้ ฉันกเ็ จอ” “นายคิดวา่ ยังไงจอรจ์ ” ฉันถามจอร์จ “เซลลม์ นั ยงั ไมต่ าย สันนิษฐานว่าลูกช้างแมมมอธตัวนี้ นา่ จะถูกแช่แขง็ ในขณะท่ีมชี ีวิตอย่แู นๆ่ ” สมมติฐานของจอรจ์ เหมอื นฉันไม่มีผดิ กริงงๆๆ เสียงออดหน้าประตูดงั ขนึ “ใครมาหรอแมเรียล” จอร์จถาม “ฉันก็ไม่รเู้ หมือนกัน” ฉนั ตอบพรอ้ มกบั เดินข้นึ ไปที่ ช้ันหนงึ่ เพื่อไปต้อนรบั แขกที่ไม่ได้นัดไว้ “ใครมากนั นะ” ฉนั บน่ ก่อนจะเอื่อมมอื ไปเปิดประตู “อุ๊ปส์” ฉนั ตกใจแทบไม่ทัน เพราะเจอตารวจยืนอยหู่ นา้ ประตู “สวสั ดคี ะ่ คุณตารวจ มธี รุ ะอะไรรเึ ปล่าคะ” ตารวจมา ทาอะไรกนั นะ ฉันกงั วลแต่ยังคงยิม้ สู้ Global Warming 36



“สวัสดคี รับ คือทางเราไดร้ ับแจง้ ว่าบ้านหลงั น้ที าการ ทดลองเก่ียวกบั สตั ว์ผิดกฎหมาย ขออนญุ าตตรวจคน้ นะครับ” ให้ตายสิ ร้ไู ดไ้ งน่ี “มหี มายคน้ ไหมคะ” ฉนั ถาม “นค่ี รบั หมายคน้ ” ตารวจตอบพร้อมกับย่นื หมายคน้ ให้กบั ฉัน “ง้ัน เชิญเข้ามาก่อนค่ะ” ฉนั เดนิ นาคุณตารวจไปที่ หอ้ งรับแขก “เด๋ียวฉนั เอาเครอ่ื งดืม่ มาให้นะคะ” พดู จบฉนั กร็ ีบว่ิงไป ปิดทางเดินลบั ไปยงั ห้องแล็บลับใตด้ นิ ทอี่ ยู่ถดั จากครวั “เครือ่ งด่มื สกั คร่นู ะคะ” ฉนั ตะโกนออกไป ขณะทมี่ อื ทง้ั สองกาลงั วนุ่ อยู่กับแกว้ ทั้งหลาย “ไมเ่ ปน็ ไรดีกว่าครับคณุ แมเรียล พวกผมเพยี งแค่มาตาม หมายคน้ เท่าน้ัน ถ้าคุณจะให้ความร่วมมือ ผมว่าคุณชว่ ยอยู่เฉยๆ ทนี่ ีก่ อ่ นดกี วา่ ครับ” “คะ่ ” ฉนั ตอบอย่างกังวลใจ คงทาได้แคร่ อสนิ ะ ตดื ตดื เสยี งสนั่ จากอุปกณี ส์ ่ือสารที่ฉันข้อมือของฉนั “ฮัลโหล เลนนี่”ฉันขานรบั ปลายสาย “ใครมาหรอ เธอไปนานแล้วนะ” Global Warming 37



ปลายสายเอย่ ถามด้วยนา้ เสยี งเปน็ หว่ ง “เอ่อคือ...” “คณุ ครบั ” เสยี งตารวจแทรกข้ึนมาระหวา่ งบทสนทนา ของฉนั “คะ” ฉนั ตอบกลบั ไป “พวกผมตรวจคน้ เรียบร้อยแล้วครบั ” “เจออะไรผิดปกติไหมคะ” “ไม่พบสงิ่ ผิดกฏหมายครับ ขอบคุณทีใ่ ห้ความรว่ มมือตอ่ เจา้ หน้าทเ่ี ปน็ อยา่ งดคี รับ” “ยนิ ดคี ่ะ” “พวกผมขอตัวกลบั กอ่ นนะครบั ” ฉันโล่งอก เหมือนยก ภเู ขาทีท่ ับอยเู่ หนือกระบังลมออกไป เฮอ้ กลบั ไปหาพวกน้ันได้แลว้ กกึ เสียงเปิดประตู “เกดิ อะไรขนึ้ แมเรียล ทาไมเธอตดั สายฉันไปล่ะ” “ตารวจมานะ่ ” ฉันตอบ “ห๊ะ เกิดอะไรขนึ้ เคา้ มาทาอะไรกันครับ” เจา้ หนูเลนนี่ ตกใจตาโผลงเชยี ว “มีคนแจ้งว่า ทีน่ ่ีทาการทดลองสตั ว์ผิดกฎหมาย” Global Warming 38



“แลว้ ยังไงต่อครบั ” น้องเลนนถ่ี ามต่อ “โชคดีทฉ่ี ันปดิ ทางเขา้ แล็บน้ีทนั ตารวจไม่เจอ อะไร ตอนนี้กลับไปหมดแล้วล่ะ” ฉันยมิ้ เหนอื่ ยๆ “เกอื บไปแล้ว ดนี ะทีห่ ้องแล็บของแมเรียลอย่ชู นั้ ใต้ดนิ แถมเป็นห้องลับอีกดว้ ย ไม่ง้นั เราถูกตารวจจบั แน่” จอรจ์ พูดพรอ้ ม กบั ถอนหายใจ “นั่นสพิ จี่ อรจ์ ถ้าตารวจเจอเข้าเราโดนแน่” เลนนี่พูดเสริม “เอาเถอะนา่ ตารวจก็ไปแล้ว เราทางานของเราต่อเถอะ” ฉนั พดู “ครบั พี่” กริงงงงๆๆ เสียงโทรศพั ท์ “ฮัลโหลค่ะ” ฉนั รบั โทรศัพท์ “สวัสดีคะ่ ใช่คณุ แมเรยี ลรเึ ปลา่ ค่ะ” “ใชค่ ่ะ” อะไรอีกเน่ยี “พอดีคณุ แมข่ องคณุ ถูกตารวจจับเนือ่ งคุณแม่ของคณุ เปิด เครือ่ งเสยี งดังรบกวนทส่ี สุ านน่ะค่ะ ชว่ ยมาประกนั ตวั ด้วยนะคะ” ปลายสายตอบเสียงเรียบ “เอาอีกแลว้ นะแม่” ฉนั กระซิบเสียงเบาๆในลาคอ “ไดค้ ่ะ เด๋ียวดฉิ ันไปค่ะ” ฉันตอบ “ใครโทรมาหรอพี่แมเรียล” เลนนีถ่ าม Global Warming 39



“พอดตี ารวจเค้าโทรมาให้ไปประกันตวั แม่พ่ีน่ะ เด๋ยี วพ่ี มานะ ฝากบอกจอร์จดว้ ย” พูดจบฉนั กเ็ ดินออกจากแลบ็ ไปหยบิ กญุ แจรถแลว้ ขับรถม่งุ หน้าไปท่ีโรงพัก ณ สถานีตารวจ ฉนั จอดและดบั เคร่ืองรถ “เฮ้อ” ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ครงั้ ท่ีเท่าไหร่แลว้ น่ี ทีฉ่ ัน ตอ้ งคอยมาประกันตวั แม่อยอู่ ยา่ งนี้ “เอาเถอะแม่คงคิดถงึ พอ่ เหมือนท่ฉี นั คิดถึง” ฉันบน่ กบั ตัวเองอยา่ งนี้ทุกคร้งั ท่ีมาประกันตัวแม่ “แม่ หนบู อกแม่ก่ีครั้งแลว้ ทาไมแม่ไม่เช่ือหนู” ฉันขบั รถ พร้อมกับบ่นดว้ ยน้าเสยี งโกรธ “แกไม่ต้องมาสอนฉนั ฉนั จะทาอะไรกเ็ ร่อื งของฉัน แกไม่ต้องมายุ่ง” แม่ฉันพดู พร้อมกบั ร้องให้ไปด้วย “แม่!! แต่หนเู บื่อท่ีตอ้ งไปประกันตวั แมท่ ุกอาทิตย์นะแม่” “แลว้ แกจะมาประกันตัวฉันทาไม” “กแ็ มเ่ ป็นแม่หนูไง แม่ก็ควรทาตัวให้สมกบั เปน็ แม่หนอ่ ย ได้ไหม” “แกไมต่ ้องมาสอนฉนั ” แมข่ ึ้นเสียงใสฉ่ ัน “แม่หนูขอโทษ” ฉนั รสู้ ึกผดิ ท่ีวา่ แมไ่ ปขนาดน้ัน Global Warming 40



“.....” แม่ไม่ตอบอะไรฉนั “แม่” แมย่ งั คงสะอนื้ และมองเหมอ่ ทางดา้ นนอกกระจก “แมไ่ ปเปิดเพลงใหพ้ ่อฟังใช่ไหม หนูรู้นะว่าแมค่ ิดถึงพอ่ แตแ่ ม่ไมเ่ หน็ ต้องไปรบกวนคนอื่นเลย คนรอบขา้ งเคา้ เสยี หาย ตารวจกต็ อ้ งมาเสยี เวลาจบั แม่อกี ท่โี รงพกั เขาบอกหนูมาหลายครง้ั แลว้ นะ ว่าให้พาแม่ไปรักษา” “ฉันไม่ไดบ้ า้ จะพาฉนั ไปไหน” “ใจเย็นๆสแิ ม่ หนรู ู้วา่ แม่ไม่ได้บา้ หนูเลยไม่พาแม่ไปไง” “......” “แตท่ าแบบน้ี พ่อเคา้ จะเป็นหว่ งแมเ่ อานะ อยา่ ใหเ้ ค้า ลาบากใจสิแม่ ให้เค้ามองเราอยา่ งมีความสขุ ดูหนสู ิ หนูกย็ ัง พยายามต้ังใจเรยี น ใหเ้ ปน็ นกั วิทยาศาสตรท์ ม่ี ีชื่อเสยี ง เหมือนที่พ่อ เคยฝันไว้ ถ้าเคา้ เหน็ เรามคี วามสขุ เคา้ ก็จะมีความสุขกับเรานะแม่” “.......” “ถงึ บ้านแล้ว แม่ไปพักผ่อนเถอะค่ะ” ฉันจอดรถ พาแมเ่ ขา้ บา้ นไปพักผอ่ น แม่ยงั คงดูเศร้าไมห่ าย โธ่ ฉนั เปน็ ลกู แท้ๆฉันจะทา อยา่ งไรดี “เกดิ อะไรขึน้ ครับพี่แมเรียล” ฉนั เดนิ ไปกอดเลนนีท่ ี่ถาม ฉนั พลางร้องไห้ไปดว้ ย “เปน็ อะไรครับพแี่ มเรียล” นอ้ งถามแต่ฉันยังคงไม่ตอบ “ไม่ร้องนะพ่ี” Global Warming 41



“......” “มอี ะไรบอกผมได้นะ ระบายมาได้เลย” “พ่คี ิดถงึ พ่อ” “ถงึ ยังไงพี่กย็ ังมผี มมีจอร์จอยู่นะ” เลนนป่ี ลอบพร้อมกับ ลบู หวั ฉัน “ขอบใจนะเลนน่ี แต่ไม่ต้องลูบหวั พี่กไ็ ด็” ฉนั พดู พร้อมกบั ปาดนา้ ตา “ง้ัน เราลงไปดูพจี่ อร์จขา้ งล่างกันเถอะครับพ่ี” เลนนพ่ี ูด พร้อมกบั ยิ้มโชวฟ์ ันท่เี รียงเป็นระเบียบตลอดแนว “อมื เด็กบ้า” ฉนั ตบหัวเลนน่ีเบาๆ แล้วเราก็เดินตรงลงไป ทีแ่ ลบ็ “มาดนู สี่ ิแมเรียล” จอร์จพดู ขึ้นกอ่ นที่ฉันกับเลนนี่ จะก้าวเท้าเขา้ ไปในห้องเสียอีก “อะไรหรอจอร์จ” “ดนู ๆ่ี ” จอรจ์ มนั ดึงมือฉนั ตรงไปที่หน้าจอคอม “เห็นอะไรไหมแมเรียล” จอร์จพูดพร้อมกบั ช้ใี ห้ฉนั ดู “โอพ้ ระเจา้ !! มันเปน็ ไปไดย้ ังไง” ฉนั พูดด้วยความตกใจ เมือ่ เหน็ สัญญานชีพจรอ่อนๆของลกู ชา้ งแมมมอธ “ฉันวา่ เรามาทาให้มนั ฟนื้ กนั เถอะ” จอร์จพูด “เรามาช่วยปลุกมันขน้ึ มากัน” ฉนั พดู ด้วยน้าเสยี งท่มี ุง่ ม่นั Global Warming 42



“แลว้ จะทาให้มนั ฟ้นื ยงั ไงหรอครบั ” เลนนถี่ ามด้วยความสงสยั “พ่จี ะลองเอา Hemoglobin ชา้ งเตมิ เขา้ ไปในหลอดเลอื ด เพือ่ เป็นเหมอื นรถประจาทางทค่ี อยส่งสารอาหารไปเล้ยี งเนื้อเยือ่ ของมนั ” จอร์จตอบ “แลว้ เราจะไปหาชา้ งทไ่ี หนหรอครับ” เลนนถ่ี าม “เด๋ยี วพจ่ี ัดการเอง” ฉันพูดจบ ฉันก็ตอ่ สายไปหา นายพราน “เฮ้ยแก จะทายงั ไง” จอร์จถาม “ฉนั รู้จักคนๆนงึ ช่ือมาคู เขาเปน็ นายพรานอยู่ แอฟริกาน่ะ” เขาถามฉันก็ตอบสิ “รับแลว้ ฮลั โหลมาคู ฉันมีงานให้นายทา” ฉันยิงคาพูดรัวๆ ใส่ปลายสาย “สงั่ มาเลยครบั คุณแมเรยี ล เดี๋ยวผมจดั การให้” มาคตู อบ “ฉนั ต้องการเลือดช้าง ขอเยอะหน่อยนะ” “จัดให้ตามคาขอครบั คุณแมเรยี ล” ปลายสายนอ้ มรบั “เร่อื งเงินไม่ต้องห่วง เด๋ียวฉันจะโอนใหห้ ลงั งานเสรจ็ ” ก็อ่ะนะ สงั คมระดบั สูงไปอีก “รับคาสง่ั ครบั คุณแมเรียล” มาคตู อบ Global Warming 43



สามวันตอ่ มา ขณะที่ของมาถึงฉันกโ็ ทรหาจอร์จ “ของมาถึงแลว้ จอรจ์ ” ฉันพูด “โอเคแมเรียล เด๋ยี วจอรจ์ ไป” ปลายสายตอบอยา่ ง กระตือรือรน้ ไม่น้อย “มากันแล้ว” ฉนั พูด “ของมาถึงแล้วหรอแมเรยี ล” จอร์จถาม “ใช่จอร์จ อยู่ในห้องแลบ็ ” ฉันตอบ “เอ้า เลนน่ีมาดว้ ยเหรอ” ฉันถามเพราะสังเกตเหน็ อกี คน เดินตามมาจากรถของจอรจ์ “สวสั ดคี รบั พี่แมเรยี ล” ใชเ่ ลนน่ีจรงิ ๆเสยี ด้วย “โอเค ไหนๆก็มากนั พร้อมทุกคนแลว้ เขา้ ขา้ งในแลบ็ กนั เถอะ” ฉันกล่าวเชิญอีกคร้ัง “เดย๋ี วแมเรียลเตรียมอุปกรณ์ทดลองไวเ้ ลยนะ เราจะทาให้ มันฟ้นื ให้ได้” จอร์จพูดจบกไ็ ปเปลี่ยนชดุ เพ่ือทาการทดลอง “พร้อมแล้วจอรจ์ ข้นั ต่อไปเราจะทายังไงต่อจอร์จ” ฉนั ตนื่ เต้นจะแย่อยแู่ ลว้ “จอรจ์ จะนา Hemoglobin ชา้ งทไี่ ดม้ าฉดี เข้าไปในตัวของ ลกู แมมมอธ มันต้องสาเร็จสิ” จอร์จพูดดว้ ยความตื่นเต้น Global Warming 44



“เราจะเปน็ นักวิทยาศาสตร์ที่ดังทสี่ ดุ ในโลกแล้ว” ฉันพดู พลางจบั มือกับจอร์จและเลนนดี่ ว้ ยความดใี จ “เกิดอะไรข้นึ หรอจอรจ์ ” ฉันพดู ดว้ ยสหี น้าตกใจ “ทาไมมนั ไม่สาเรจ็ วะ่ ” จอร์จพดู ดว้ ยความโกรธ “…..” ความเงียบค่อยๆเคลอื่ นเข้ามาใกล้ๆจนไดย้ ินเสยี งแอร์ในห้องแล็บ “เราทาสดุ ความสามารถแล้วนะ” ฉนั ปลอบจอรจ์ “ไม่เปน็ ไรนะครบั พจี่ อร์จ เดีย๋ วเราค่อยหาวธิ อี ืน่ ก็ได้ครบั ” เลนนี่พูดปลอบจอร์จ จอร์จโกรธแลว้ อาระวาดพงั ขา้ วของ จนทาให้สายไฟขาด และกระเด็นฟัดเหวีย่ งไปมาแล้วไปตกอยู่ใกลต้ วั ของลูกช้างแมมมอธ ซ่งึ มีน้าและสารละลาย Hemoglobin หกอยู่ท่ัวตัว ทาให้กระแสไฟ กาลังปานกลางช็อตไปท่ตี ัวของชา้ งแมมมอธ ไมน่ านนกั สิ่งท่ีนา่ เหลือเช่ือกเ็ กดิ ขึน้ “พจี่ อรจ์ พ่แี มเรียล ดูน่ันสิ” เสยี งเลนนเ่ี รียกดว้ ยความ ตกใจ แล้วช้ีไปลูกชา้ งแมมมอธ “ฉันเหน็ แล้วเลนน่ี” ฉันสงั เกตเห็นสัญญานชีพจรของชา้ ง แมมมอธดังขน้ึ เร่ือยๆ “จอรจ์ นายใจเย็นๆแลว้ มาดูนี่ดกี ว่า” พอพดู จบ ทนั ใดนั้น ชา้ งแมมมอธก็ฟื้นข้ึน... Global Warming 45



บทท่ี 3 ประกาศขานงานวิจยั มนั เหมอื นฝัน...คุณคิดเหมอื นกันหรอื เปลา่ พวกเราเน่ียนะ ไม่ได้ ไมน่ า่ เป็นไปได้ ไม่มีทางเปน็ ไปได้เลย แต่ มันกเ็ ป็นไปแลว้ …. “แลว้ พวกเราจะเอายังไงกนั ต่อดี” Global Warming 46