นิทานอีสป

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ กลางป่ าท่ีมีสตั วน์ อ้ ยใหญ่อาศยั อยกู่ นั อยา่ งสงบสุข มีหนูพเนจรตวั หน่ึงกาลงั เดินหาอาหารดว้ ยความโหย หิว มนั เดินไปเร่ือย ๆ จนเจอลาธารขนาดใหญ่ \"โอ๊ย !! ท้งั เหนื่อยท้งั หิว ทำไมแถวนีไ้ ม่มอี ะไรให้ข้ำกนิ บ้ำง เลย เห็นทจี ะต้องข้ำมไปป่ ำฝ่ังนู้นเสียแล้ว ว่ำแต่เรำจะข้ำมลำธำรนี้ ไปได้อย่ำงไร ในเม่ือข้ำว่ำยนำ้ ไม่เป็ น\" เจา้ หนูนง่ั พกั และกล่าวตดั พอ้ กบั ตวั เอง

ในขณะท่ีหนูกาลงั คิดแผนเพื่อจะขา้ มไปหาอาหารท่ีป่ าฝ่ังตรงขา้ มอยนู่ ้นั สายตา ของมนั เหลือบไปเห็นกบตวั หน่ึงกาลงั วา่ ยน้าเล่นอยขู่ า้ ง ๆ ลาธาร มนั จึงวางแผน คิดกลอุบายหลอกเจา้ กบใหพ้ าไปส่งท่ีป่ าฝ่ังตรงขา้ ม \"สวสั ดี เจา้ อยใู่ นลาธารแห่งน้ีมานานแลว้ หรือ ?\" เจา้ หนูกล่าวทกั ทายกบ ดว้ ยความเป็นมิตร \"ใช่ ขา้ อยใู่ นลาธารแห่งน้ีมาต้งั แต่เกิดเลยล่ะ แลว้ ท่านมาจากท่ีไหนทาไมขา้ ไม่คุน้ หนา้ ท่านเลย\" กบถามดว้ ยความสงสยั \"อ๋อ ขา้ เป็นนกั เดินทาง ตอนน้ีกาลงั จะขา้ มฝ่ังไปหาสมบตั ิอนั ล้าคา่ ท่ีป่ าฝั่ง ตรงขา้ ม\" เจา้ หนูเริ่มใชก้ ลอุบายเพื่อหลอกใหก้ บไปส่งอีกฝั่งของลาธาร

“ ขา้ กต็ วั พอ ๆ กบั ท่าน แลว้ ขา้ จะพาท่านวา่ ยน้าขา้ มฝ่ังไปไดอ้ ยา่ งไร ลาพงั ตวั ขา้ เองกย็ งั จะเอาตวั ไม่รอด\" เจา้ กบกล่าวตดั พอ้ \"ง้นั เจา้ กเ็ อาเชือกมาผกู เทา้ เจา้ ใหต้ ิดกบั เทา้ ขา้ สิ เจา้ จะไดไ้ ม่เหน่ือย\" เจา้ หนู ออกความคิดเห็น \"โอเคลองดู แต่ถา้ ท่านเป็นอะไรข้ึนมาขา้ ไม่รับผดิ ชอบนะ\" เจา้ กบพดู ดกั หลงั จากที่ตกลงกนั เสร็จเรียบร้อย ท้งั คูก่ ใ็ ชเ้ ชือกผกู ติดที่เทา้ ของตวั เอง แลว้ เจา้ กบจึงเริ่มวา่ ยน้าไปเรื่อย ๆ จนมาถึงบริเวณกลางลาธาร มนั รู้สึกเหน่ือยลา้ วา่ ย น้าต่อไปไม่ไหว จึงขอหยดุ พกั สกั ครู่หน่ึง \"แฮ่ก ๆ ขา้ ขอหยดุ พกั หายใจสกั ครู่นะท่าน ขา้ จะไม่ไหวแลว้ เหนอ่ื ย เหลือเกิน\" เจา้ กบกล่าวดว้ ยน้าเสียงที่เหน่ือยลา้

แต่ทวา่ ไม่มีเสียงตอบรับจากเจา้ หนู มนั จึงหนั หลงั กลบั ไปดูก็ พบวา่ เจา้ หนูจมน้าตายเสียแลว้ เจา้ กบจึงรีบวา่ ยน้าต่อเพื่อใหถ้ ึงฝั่งโดยเร็ว ที่สุด เพราะหากปล่อยไวแ้ บบน้ีไม่นานร่างของหนูจะยงิ่ ถ่วงใหม้ นั จมลง ไปดว้ ย แต่แลว้ ร่างของหนูกลบั คอ่ ย ๆ ลอยข้ึน ในขณะเดียวกนั มีเหยยี่ วตวั ใหญ่กาลงั หาอาหาร มนั เห็นร่างของหนูลอยข้ึนมาเหนือน้า จึงบินโฉบร่าง ของหนูลอยข้ึนไปบนทอ้ งฟ้าเพ่ือเป็นอาหารเยน็ ในขณะเดียวกนั ร่างของ เจา้ กบกพ็ ลอยติดร่างแหไปดว้ ย เพราะท้งั คูใ่ ชเ้ ชือกผกู ติดกนั ไว้ ทาใหม้ นั ถูกเหยย่ี วจบั กินเป็นอาหารไปดว้ ย นิทำนเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่ำ : การท่ีเจา้ หนูใชก้ ลอุบายหลอกกบใหพ้ าวา่ ยน้า ไปยงั ป่ าฝั่งตรงขา้ มดว้ ยการใชเ้ ชือกผกู เทา้ ติดกนั จากน้นั เจา้ หนูกจ็ มน้าตาย เพราะความด้ือร้ันและความเจา้ เล่ห์ของตวั เอง เรื่องน้ีเหมือนดง่ั สุภาษิตท่ีวา่ “ใหท้ ุกขแ์ ก่ท่าน ทุกขน์ ้นั ถึงตวั ” สร้างความเดือดร้อนใหก้ บั ผอู้ ่ืน ผล สุดทา้ ยกย็ อ้ นมาทาใหต้ วั เองเดือดร้อนไปดว้ ยนน่ั เอง



กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ ณ ริมชายหาดสีขาวพาดยาวไป ตามทอ้ งทะเลสีคราม มีครอบครัวปูอาศยั อยดู่ ว้ ยกนั หลาย ครอบครัว รวมท้งั ยงั มีแม่ปูกบั ลูกปูครอบครัวหน่ึงท่ีแสนจะอบอุ่น และชอบทากิจกรรมดว้ ยกนั อยตู่ ลอดเวลาพกั อาศยั อยทู่ ี่แห่งน้นั ดว้ ย \"วนั น้ีอากาศดีมากเลยจะ้ แม่ เราออกไปเดินเล่นกนั ดีไหม\" เสียงลูก ปูบอกกล่าวกบั แม่ปูดว้ ยความสดใส \"นนั่ สินะ อากาศดีแบบน้ีเห็นทีเราตอ้ งออกไปอาบแดดให้ ร่างกายไดส้ ดช่ืนหน่อยแลว้ \" แม่ปูตอบรับอยา่ งเห็นดว้ ย \"ถา้ อยา่ งน้นั เราไปเดินเล่นจนถึงชายหาดฝ่ังนูน้ เลยนะจะ๊ แม่ เราไม่ไดเ้ ดินไปทางน้นั นานมากแลว้ \" ลูกปูเชิญชวนแม่ปูใหพ้ าไป อีกฝั่ง \"ไดส้ ิจะ๊ อากาศดีขนาดน้ี ใหเ้ ดินไกลแค่ไหนแม่กพ็ ร้อมสูอ้ ยู่ แลว้ ปะ ไปกนั เลยดีกวา่ \" วา่ แลว้ แม่ปูกบั ลูกปูกอ็ อกเดินทางดว้ ยกนั อยา่ งร่าเริงแจ่มใส ระหวา่ งทางท่ีกาลงั เดินไปชายหาดอีกฟาก สองปูแม่ลูก ตอ้ งเดินผา่ นบา้ นของครอบครัวปูอีกหลายหลงั ซ่ึงวนั น้ีแต่ละบา้ น กอ็ อกมาทากิจกรรมกนั อยา่ งสนุกสนานเช่นเคยเหมือนทุกวนั และ เม่ือเดินใกลบ้ า้ นหลงั ใด ปูบา้ นน้นั กจ็ ะตะโกนทกั ทายกนั ตลอดทาง

\"อา้ ว แม่ลูกคูน่ ้ีจะไปเที่ยวไหนกนั จ๊ะ\" เสียงป้าปูจากบา้ นใตต้ น้ มะพร้าว ตะโกนถาม \"สวสั ดีจะ้ วนั น้ีฉนั จะพาลูกไปเดินเล่นทางนูน้ สกั หน่อย เห็นวา่ วนั น้ี อากาศดี\" แม่ปูขานตอบ \"จริงสิ อากาศดีมากทีเดียว ถา้ อยา่ งน้นั กข็ อใหเ้ ที่ยวสนุก ๆ นะ\" ป้าปู อวยพรท่ามกลางเหล่าลูกหลานท่ีกาลงั วง่ิ เล่นกนั เตม็ หนา้ บา้ น \"ขอบคุณมากจา้ ฉนั ไปแลว้ นะ\" สิ้นคากล่าวลา สองแม่ลูกกม็ ุ่งหนา้ ไป ยงั จุดหมายทนั ที ในขณะที่เดินอยนู่ ้นั แม่ปูกห็ นั มาพดู คุยกบั ลูกของเธอดว้ ยความกงั วลใจ เนื่องจากเธอเห็นเหล่าลูกหลานของป้าปูพากนั เดินเฉไปเฉมาไม่น่ามองนกั

\"น่ีลูกแม่ ลูกเห็นไหมวา่ เดก็ ๆ บา้ นน้นั เขาเดินไม่ค่อยตรงกนั สกั เท่าไร เด๋ียวกเ็ ฉไปทางซา้ ยที มาทางขวาที\" แม่ปูพดู อยา่ งกงั วล \"เห็นจะ้ แต่หนูวา่ ไม่แปลกอะไรเลยนี่จะ๊ \" ลูกปูตอบดว้ ยน้าเสียง ไร้เดียงสา \"ไม่นะ แม่วา่ มนั ดูแปลกมากทีเดียว ไหนลูกลองเดินใหแ้ ม่ดู หน่อยสิ\" พอกล่าวจบแม่ปูกห็ ยดุ เดินเพ่ือรอดูวา่ ลูกของเธอจะกา้ วเทา้ อยา่ งไร แต่ภาพท่ีเห็นแทบไม่ตา่ งจากเดก็ ๆ ที่ว่ิงเล่นในบา้ นของป้าปูเลย สกั นิด

\"อะไรกนั !? ทาไมลูกถึงเดินอยา่ งน้นั เดินเฉไปเฉมาอยา่ งกบั เดก็ บา้ นนูน้ เลย\" เสียงแม่ปูพูดอยา่ งแขง็ กร้าว \"เอาอยา่ งน้ี ดูแม่เป็นตวั อยา่ งแลว้ ทาตาม นะ\" จากน้นั แม่ปูจึงออกเดินนาหนา้ ส่วนลูกปูกห็ ยดุ ยนื ดู แต่แม่ปูที่โตเตม็ วยั กลบั เดินเฉไปเฉมาไม่ต่างอะไรจากปูตวั นอ้ ยเลยสกั นิด แถมเม่ือหนั กลบั มาแม่ปูยงั เดินสะดุดขาตวั เองลม้ ครืนไปจนขายหนา้ เพราะทาตามที่สงั่ สอนลกู ปูเอาไวไ้ ม่ไดน้ น่ั เอง และหลงั จากวนั น้นั แม่ปูจึง ไม่กลา้ สอนลูกในส่ิงที่ตนทาไม่ไดอ้ ีกเลย

นิทำนเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่ำ : หากตอ้ งการสอนสิ่งใดใหแ้ ก่ผอู้ ่ืน เราควร ทาเป็นแบบอยา่ งท่ีดีใหไ้ ดเ้ สียก่อน เพ่ือที่คนอ่ืนจะไดเ้ รียนรู้และ ปฏิบตั ิตามอยา่ งถูกวธิ ีนน่ั เอง



กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ ณ บริเวณทุ่งหญา้ อนั กวา้ งใหญ่ มีครอบครัวมดฝงู เลก็ อาศยั อยรู่ วมกนั ใตโ้ พรงดินขนาดกาลงั พอเหมาะ ซ่ึงขา้ ง ๆ โพรงดินน้นั คือขอนไมเ้ ก่าที่ตก๊ั แตนเจา้ สาราญใชพ้ กั อาศยั เช่นกนั ในช่วงฤดูร้อนที่ผลผลิตพืชพรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชิกบา้ นมด ท้งั หลายต่างขยนั ขนั แขง็ เกบ็ เก่ียวพืชเหล่าน้นั มาตุนไวส้ าหรับหนา้ หนาว ส่วนเจา้ ตก๊ั แตนกลบั เอาแต่เล่นดนตรีอยา่ งเพลิดเพลิน และแปลกใจวา่ ทาไม ฝงู มดตอ้ งขยนั ถึงเพยี งน้ี เม่ือเห็นเช่นน้นั ตก๊ั แตนจึงแวะไปสอบถาม

\"ฝงู มดตวั นอ้ ยเอ๋ย พวกเธอจะเร่งทางานเกบ็ พืชพรรณไปทาไมกนั มากมาย\" ตกั๊ แตนเอ่ย \"กเ็ กบ็ ไวก้ ินตลอดฤดูหนาวน่ะสิ\" เสียงของมดซ่ึงเป็นหวั หนา้ ตอบ กลบั พลางเกบ็ เก่ียวพืชพรรณไปดว้ ย \"โห ! ฤดูหนาวเลยหรือ อีกนานเลยนะ เพราะนี่กเ็ พ่ิงจะเขา้ หนา้ ร้อนเอง\" เจา้ ตกั๊ แตนพดู ดว้ ยน้าเสียงแปลกใจ \"กเ็ ราเกบ็ เก่ียวตอนน้ี ฤดูหนาวจะไดม้ ีอาหารกินอยา่ งอดุ ม สมบูรณ์แถมไดพ้ กั ผอ่ นแบบเตม็ ที่ไงล่ะ\" หวั หนา้ มดอธิบาย \"แต่เที่ยวเล่นพกั ผอ่ นในฤดูร้อนกส็ นุกไปอีกแบบนะ ทาไมจะตอ้ ง รอถึงหนา้ หนาวดว้ ย\" เสียงตก๊ั แตนโตก้ ลบั \"เอาเถอะ ฉนั ขอกลบั บา้ นไป เล่นดนตรี เตน้ รา ก่อนแลว้ กนั นะ\" ตก๊ั แตนเดินกลบั ไปอยา่ งสบายใจไม่เดือดร้อน ส่วนฝงู มดกท็ าหนา้ ท่ีของ ตนอยา่ งแขง็ ขนั

เวลาผา่ นไปไม่นานนกั ลมหนาวเยน็ ยะเยอื กกม็ าเยอื น เป็นสญั ญาณเตือน วา่ เขา้ สู่ฤดูหนาวแลว้ นนั่ เอง ในขณะเดียวกนั ผลไมพ้ ืชพรรณท่ีเคยงอกเงย ต่างโรยรา จะหาอาหารมากินแทบไม่มี แต่ถึงอยา่ งไรฝงู มดกไ็ ม่เดือดร้อน เพราะพวกมนั เกบ็ ตุนของกินไวแ้ ลว้ มากมาย \"ดีนะเนี่ยที่เราเกบ็ อาหารเอาไวเ้ ยอะแยะ คราวน้ีจะไดก้ ินแบบไม่ ตอ้ งกลวั อด\" มดตวั เลก็ เอ่ยข้ึนมา \"ใช่ ๆ ตอ้ งขอบคุณพวกเราจริง ๆ ที่ขยนั ขนั แขง็ อดทนทางานทาให้ เรามีกินในวนั น้ี\" หวั หนา้ มดประกาศขอบคุณท่ามกลางความยนิ ดีของมด ทุกตวั ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! !... เสียงเคาะประตูหนา้ โพรงมดดงั ข้ึน \"สงสยั มี แขกมาเยย่ี มหรือเอาอาหารมาแลกเป็นแน่\" มดตวั เลก็ พดู แลว้ เดินไปเปิ ด ประตู

หนา้ ประตูน้นั คือตกั๊ แตนเจา้ สาราญผพู้ กั อาศยั อยขู่ า้ ง ๆ ที่ เคยมีท่าทางสดใสร่าเริง แต่คราวน้ี ตก๊ั แตนกลบั ยนื กม้ หนา้ ดว้ ย ความหิวโซ พอประตูเปิ ดจึงรีบเดินตรงมาหาหวั หนา้ มดท่ีเคย สนทนาดว้ ยทนั ที \"สวสั ดีมดเอ๋ย ฉนั หิวเหลือเกินไม่ไดก้ ินอะไรมาหลายวนั พอจะมีอาหารแบ่งฉนั บา้ งไหม\" ตก๊ั แตนขอร้อง \"อะไรกนั บา้ นเธอไม่มีอะไรกินเลยหรือ ช่วงฤดูร้อน ผลผลิตออกจะอุดมสมบูรณ์\" หวั หนา้ มดถามดว้ ยความสงสยั \"ฉนั มวั แต่ยงุ่ กบั การเล่นดนตรีและเตน้ รา เลยไม่มีเวลามา นงั่ ทางานกกั ตุนอาหารไวก้ ินอยา่ งเธอ\" คาแกต้ วั ของตก๊ั แตน

\"อะไรกนั ! น่ีเธอไม่ทางานเลยเหรอ มวั แต่เล่นดนตรีสนุกสนานเน่ีย นะ\" หวั หนา้ มดตวาด ดา้ นตก๊ั แตนกท็ าหนา้ เจื่อนโดยไม่มีคาตอบโต้ \"ถา้ เธอไม่รู้จกั แบ่งเวลาเล่นกบั เวลาทางาน ฉนั กค็ งปันอาหารใหเ้ ธอไม่ได้ เจา้ กลบั ไปเถอะ\" พอสิ้นคาพูดของหวั หนา้ มด เจา้ ตก๊ั แตนเลยเดินกลบั บา้ นไปแบบหิว โหย ส่วนฝงู มดกพ็ กั ผอ่ นแบบสาราญกบั อาหารที่ตุนมาจากช่วงหนา้ ร้อน นิทานเร่ืองน้ีสอนใหร้ ู้วา่ : คนเราควรจะรู้จกั หนา้ ท่ีของตวั เอง เวลาไหนควรทางาน เวลาไหนควร เล่น หากมวั แต่เล่นไม่ยอมทางานเลย สกั วนั หน่ึงชีวิตอาจเจอเร่ืองเดือด เน้ือร้อนใจจนหนั ไปพ่ึงใครไม่ได้ เพราะเราไม่ยอมทางานเพื่อหาเล้ียงและ ยนื บนลาแขง้ ของตนนน่ั เอง

จดั ทาโดย นางสาวสุนิสา จนั ทีเทศ รหสั นกั ศึกษา 62128186026