นิทานอีสปหมาป่ากับลูกแกะ

กาลครัง้ หนงึ่ นานมาแล้ว มหี มาปา่ ตัวหนง่ึ มันเดินผา่ นหนองนา้ เล็กๆ ใกล้ท่ีอยอู่ าศัยของมนั มันเหลอื บไปเห็นเจา้ ลกู แกะตวั หนงึ่ ก้าลังกินน้าอยา่ งมคี วามสขุ ในขณะน้ันมันรู้สึกหวิ พอดี จึงคดิ วางแผนจบั ลกู แกะกนิ เป็นอาหารแต่ว่ามันไม่อยากจะ ถูกตราหนา้ ว่าเป็นหมาปา่ ทอี่ นั ธพาล ดุร้าย จงึ ยังไมฆ่ ่าลกู แกะตวั นน้ั ทนั ที

เจ้าหมาป่าเดนิ เขา้ ไปหาลกู แกะทก่ี ้าลงั กินนา้ อยู่ แลว้ พูดว่า “อะไรกันนี่ เจ้าลูกแกะเกเร เจ้ากล้าดอี ย่างไร จงึ ทา้ ให้น้าขุน่ เป็นโคลนจนขา้ กินไมไ่ ด้” ลกู แกะตอบกลับมาอยา่ งใสซ่อื ว่า “ฉนั เสียใจ แตฉ่ ันคดิ วา่ ฉนั ไม่สามารถทา้ ใหน้ ้าน้นั ขนุ่ จนท่านกนิ ไม่ได้ เพราะฉันอยูป่ ลาย น้า จะไปท้าใหน้ า้ ขุ่นจนถงึ ทีท่ ีท่ ่านยนื อยไู่ ดอ้ ย่างไร”

หมาป่าต้ังใจจะหาเรอ่ื งกบั ลูกแกะให้ได้จงึ พูดวา่ “บางทีมนั ก็อาจจะเป็นได้ แตเ่ มอื่ หกเดอื นก่อน เจ้าคนพาล เจา้ ไดด้ า่ ขา้ ลบั หลงั ” ลกู แกะตอบ “มนั จะเปน็ ไปไดอ้ ย่างไร ในเมื่อตอนนัน้ ฉันยงั ไม่เกดิ ”

หมาปา่ พดู อย่างโมโห “อะไรกัน เจา้ ชา่ งไม่มีความละอาย ครอบครัวของ เจา้ เกลยี ดครอบครัวของขา้ ถา้ ไมใ่ ชเ่ จา้ เป็นคนดา่ ก็คงเป็นพอ่ ของเจา้ ” พอสิ้นคา้ พดู ของหมาป่า มันก็กระโจนเข้าใส่ลกู แกะ แลว้ ฉกี เนื้อกนิ โดยทนั ที

นทิ านเรื่องนสี้ อนให้รวู้ ่า คนพาลมักมีเหตผุ ลนานาประการที่จะทา้ ชั่ว…โดยไมใ่ ห้ผอู้ ืน่ กล่าวหาวา่ ตนเองช่วั ผทู้ ่ีมนี สิ ยั พาล…ยอ่ มหาเหตุที่จะพาลผู้ไมม่ คี วามผดิ ให้จงได้