ความทรงจำครั้งใหม่ของเด็กชายตะวัน

1

2

3 วรรณกรรมเยาวชน เรื่อง “ความทรงจำครั้งใหม่ของเด็กชาย ตะวัน” เป็นส่วนหนึ่งของรายวิชา ภท 2101413 วรรณกรรมเยาวชน โดยเนื้อหาภายในเล่มประกอบดว้ ยวรรณกรรมเยาวชนที่กล่าวถึงชีวติ ของ เด็กชายคนหนึ่งที่ต้องเผชิญพบเจอกับความทรงจำอันโหดร้ายจนนำไปสู่ เรื่องวุ่นวาย แต่ชะตาได้นำไปเด็กชายให้ไปเจอกับมิตรภาพที่ดีจนสุดท้าย ชีวติ กไ็ ดห้ วนคนื เพ่อื เริ่มความทรงจำอันใหมอ่ ีกคร้งั หน่ึง ขอขอบพระคุณ อาจารย์นิธิชญา ใจเย็น อาจารย์ประจำวิชา ทค่ี อยใหค้ ำแนะนำตา่ ง ๆ ตรวจสอบความถูกต้องและแนวทางในการจัดทำ วรรณกรรมเยาวชนเลม่ นี้ให้สำเรจ็ ลลุ ว่ งไปดว้ ยดี ผู้จัดทำหวังเป็นอย่างยิ่งว่าวรรณกรรมสำหรับเยาวชน เรื่อง “ความทรงจำครั้งใหม่ของเด็กชายตะวัน” เล่มนี้จะสามารถทำให้ ผู้อ่านทุกทา่ นได้มีข้อคิดในการดำเนินชีวิตจนสามารถนำไปปรับใชก้ บั ชีวิต ของตนเองไดต้ ่อไป แพรวนภา อ่ิมสวัสดิ์ และ ชลิตา บญุ เรือง 23 กมุ ภาพนั ธ์ 2564

4 คำว่า “ความทรงจำ” นับว่าเป็นเสมอื นสมุดบันทึกเรื่องราวของ มนุษย์ทุกคนและในบางครั้งภาพจำเหล่านั้นก็อิทธิพลต่อการดำเนินชีวิต ของเรา ยิ่งเป็นช่วงเวลาในวัยเด็กยิ่งสำคัญเพราะนั่นจะเป็นสิ่งกำหนด ทิศทางแห่งการเจริญเติบโตต่อไป ด้วยเหตุนี้ผู้เขียนจึงอยากผลงานชิ้นน้ี เป็นข้อคิดเตือนใจอีกทั้งยังเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิตให้กับเด็กและ เยาวชนรวมไปถงึ ผู้ปกครองให้เข้าใจซ่งึ กันและกันเพื่อสรา้ งเหล่าเยาวชนที่ มีคุณภาพต่อไปในภายหนา้ “ความทรงจำครั้งใหม่ของเด็กชายตะวัน” ผู้เขียนได้รับแรง บันดาลใจมาจากประสบการณ์ชีวิตของเด็กชายคนหนึ่งเพียงแต่นำมา ปรับแตง่ ใหม่ให้เนอื้ เรื่องเขม้ ข้ึนยิง่ ขน้ึ รวมถงึ ผลงานชนิ้ นี้นับเปน็ ผลงานการ เขียนวรรณกรรมชิ้นเอกของผู้เขียนที่ประสงค์จะเขียนเพื่อแบ่งปัน ประสบการณ์ รวมไปถึงประสงค์จะให้ผู้อ่านทุกท่านได้เพลิดเพลินใจ ตลอดจนได้เหน็ มุมมองของชวี ิตมากขึ้นและสดุ ท้ายผู้เขียนหวังใจเป็นอย่าง ยิ่งว่าผลงานชิ้นน้ีจะเป็นประโยชน์ตลอดจนเป็นแรงบนั ดาลใจให้กับผู้อ่าน ทุกท่านในลำดบั ต่อไป แพรวนภา อ่ิมสวสั ดิ์ และ ชลิตา บุญเรือง 23 กมุ ภาพนั ธ์ 2564

5

6

7 บทที่ 1 รูปถา่ ยใบนัน้ “เส้นทางท่ฝี นั กับทางกลบั บา้ นคือเสน้ เดยี วกนั ถ้าเข้าใจแล้วกล็ ุกขนึ้ เดนิ ไปตามท่ีใจฝนั อดทนอกี นิด เถอะนะอีกเดีย๋ วก็ได้สบตาตะวัน แคเ่ ดนิ ตามดาวนำทาง ดวงน้ันเด๋ยี วมนั ก็เชา้ ...” คุณเคยคิดบ้างไหมว่าชีวิตบางช่วงของคนเรามันจะขมขื่นได้สัก แค่ไหนและถ้านึกถึงคำว่า “บ้าน” พวกคุณนึกถึงอะไร ซึ่งมันก็คง เป็นความทรงจำที่ดีใชไ่ หม มคี นอย่พู ร้อมหนา้ พร้อมตาทำกิจกรรมด้วยกัน กินด้วยกันเที่ยวด้วยกันและแน่นอนว่ามีเด็กชายคนนงึ ก็คงเหมือนกับพวก คุณน่นั แหละเพยี งแตว่ า่ “พ่อครับ ไม่นะอย่าเอาพ่อผมไป ปล่อยนะ ปล่อย....” มือน้อย ๆ ยังคงฉุดรั้งไวด้ ้วยกำลังเท่าที่จะมีแต่สุดท้ายก็ไม่อาจต้านกำลัง ที่มากกวา่ ได้ “คุณตำรวจ ปลอ่ ยพอ่ ผมเถอะครบั พอ่ ผมไมไ่ ด้ทำอะไรผิด”

8 รูปถ่ายใบน้ัน “ไอห้ นู พ่อเธอมยี าเสพตดิ ไว้ในครอบครองพวกลุงต้องจับไว้” ในที่สุดมือทั้งสองก็หลุดจากกัน เด็กน้อยนั่งคุกเข่าปาดน้ำตาที่ ไหลอกมาไม่ขาดสาย “ฮ้ือ ฮอื้ ฮือ้ พอ่ แลว้ หนูจะอยูย่ ังไง...” รถค่อย ๆ ขับออกไปจากบ้านช้า ๆ เหลือไว้แต่เด็กน้อย ตะวันยืนปาดน้ำตาอยู่เพียงลำพังและยังคงยืนอยู่อย่างนั้นหวังว่าจะ มีปาฏิหาริย์อะไรก็ได้ที่จะพาพ่อกลับมา แสงตะวันค่อย ๆ ลับลงขอบฟ้า แดดที่จ้าก็อ่อนแสงลงเป็นตะวันไม่รูว้ ่าตอนน้ีเป็นเวลาเท่าไรรู้แต่วา่ ตอนนี้ รู้สึกทั้งเหนื่อย เพลีย และปวดหัวมาก เขาจึงตัดสินใจเดินกลับเข้าไปใน บ้านพรอ้ มทงิ้ รา่ งลงบนโซฟาเก่า อย่างชา้ ๆ ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง “ตะวัน...” เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้นสลับกับเสียงส่ัน เครอื ของหญิงวยั กลางคนดังมากจากหนา้ ประตู “แม่...” ตะวันโผลเข้าไปกอดแม่ด้วยความสะอึกสะอื้นและ พยายามจะเรยี บเรยี งเรื่องราวทเ่ี กิดขึน้ ให้ฟงั “ไม่ต้องพูดแล้วลูกแม่รู้เรื่องแล้ว” แน่นอนว่าตอนนี้คงไม่มีใคร อยากพูดอะไรให้สะเทือนใจไปมากกว่าเดมิ แม้ว่าแม่จะเสียใจก็ไม่สามารถ ให้นำ้ ตาไหลออกมาได้ “หิวไหมลูก กินอะไรหรอื ยงั ” “หนไู ม่หวิ ไมก่ นิ ได้ไหม” “กินหน่อยเถอะแม่ขอร้อง นี่ถ้าแกเป็นไรไปอีกคนแล้วแม่จะอยู่ ยงั ไงล่ะตะวัน”

รูปถา่ ยใบนน้ั 9 ตะวันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแม่ ใบหน้ากลมมน ดวงตาคมสวย ของแม่เริ่มจะมีน้ำนาคลอออกมา เขารู้ตัวดีว่าไม่ควรทำให้แม่เสียใจ ไปอีกคน “กินขา้ วนะ เดย๋ี วพรุ่งน้แี ม่จะพาไปหาพอ่ ” “จริงเหรอแม่หนูยังได้เจอพ่อใช่ไหม” สายตาของเด็กน้อยเริ่ม กลบั มาเปน็ ประกายอีกครงั้ “เราเอาพ่อกลบั บ้านได้ไหมแม่” ตะวันยังคงมีความหวงั แมไ่ ม่รบั ปากใด ๆ หลอ่ นรู้ดีว่าเราไม่สามารถพาพอ่ ของตะวันกลับ บ้านได้อกี แลว้ แต่จะบอกอะไรไปตอนน้ตี ะวนั คงจะเสียใจกว่าเดมิ “รีบกินเถอะจะได้รีบนอน” พูดจบแม่เอามืออันบอบบางลูบหัว ลูกชายตวั นอ้ ยอยา่ งเอ็นดู เมื่อ ทำภาร ก ิจ บน โ ต๊ะ อ าห าร เ สร ็จ ทั ้ง ส อ ง ก็ พ าก ัน เ ข้ า น อ น วันนี้ตะวันต้องเดินมาที่ห้องคนเดียวโดยไม่มีพ่อเดินมาส่งแล้ว เด็กน้อย พยายามจะขม่ ตาใหห้ ลับแตก่ ไ็ มอ่ าจลมื ภาพวันนไ้ี ด้ “พ่อเธอมียาเสพติดไว้ในครอบครอง” เขาไม่รู้หรอกกว่าไอ้ยานั่น มันรปู รา่ งหนา้ ตาเป็นยังไงรูแ้ ตว่ า่ มันเป็นส่ิงทพ่ี รากพอ่ ไป “ยาเหรอ....แลว้ ยาไมไ่ ด้มีไว้รักษาโรคเหรอ ? ” เ ด ็ ก น ้ อ ย พ ึ ม พ ำ ไ ม ่ ห ย ุ ด เ พ ร า ะ ย ั ง ค ล า ย ค ว า ม ส ง ส ั ย ไ ม ่ ไ ด้ เขานอนพลกิ ไปมาหลายตลบจนเหลือบไปเห็นบางส่งิ ทต่ี กอยบู่ นพืน้ “กระดาษอะไรน่ะ” เขาลุกจากเตียงไม้ที่เสียงดังอ๊อดแอ๊ด พร้อมกับโน้มตัวหยิบสิ่งที่ตกบนพื้น ปรากฏว่ามันคือรูปที่พ่ออุ้มเขา ตะวันจำได้เพียงลาง ๆ ว่าพี่รวีเป็นคนถ่ายให้แต่ตอนนี้หล่อนต้องไปอยู่ โรงเรียนประจำอกี เป็นเทอมกว่าจะกลบั

10 รูปถา่ ยใบนน้ั มนั เป็นครงั้ แรกที่เขาหัดเดนิ แตส่ ิ่งทจ่ี ำได้แม่นยำคือมือของพ่อที่ คอยประคองไว้อย่างมั่นคงและพ่อก็ยังคงเป็นแบบน้ันเสมอ ทันใดนั้นเอง ความทรงจำมากมายก็ผดุ ขึน้ มาในหวั ของเขาอกี คร้ัง “พ่ออย่าเตะบอลสิ เอามือโยนมาหนรู บั ไม่ทัน” “บอลมีไว้เตะใครเขาโยนกนั ละ่ ลกู ” “ก็หนจู ะใหพ้ อ่ โยน หนรู ับไม่ทัน” ภาพวันที่ได้เล่นด้วยกันกับพ่อ วันที่พ่อมีเวลาให้และนี่เป็น ครั้งแรกที่ทั้งคู่ต้องห่างกันนานขนาดนี้ สำหรับเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ติด พอ่ มากก็นบั ว่านค่ี งเป็นความเจ็บปวดอย่างหนงี่ ทีเ่ ขาต้องเจอ ตะวันเดินกลับไปท่เี ตียงพร้อมกับถือรูปใบนน้ั ไวแ้ นน่ เขานอนมอง มันด้วยความคิดถึงผสมกบั ความผิดหวงั และไม่เขา้ ใจ “ทำไมวันนี้พ่อไม่จับมือหนูแน่น ๆ เหมือนเดิม ทำไมพวกตำรวจ ต้องเอาตวั พอ่ ไปแค่ยาอะไรกไ็ ม่รู้” ตอนนเ้ี วลาผ่านไปเกือบช่วั โมงแล้วเขานอนมองมันอยู่อย่างนั้นแต่ เพยี งไม่กน่ี าทตี อ่ มาเจา้ ตัวนอ้ ยเรมิ่ มีเสียงสะอ้ืนออกมาจากลำคอจนในท่ีสุด มันกพ็ รั่งพลอู อกมาจนหยุดไม่อยู่ “ฮื้อ ๆ พ่อหนูคิดถึงพ่อ” เสียงร้องไห้งอแงดังไปถึงห้องของแม่ หลอ่ นรีบว่ิงมาเปิดประตดู ว้ ยความตกใจ “เป็นอะไรลกู รอ้ งไห้งอแงทำไมตะวัน” แมโ่ อบกอดไว้แน่นพร้อม ลูบหลังข้ึนลงเพอ่ื ปลอบขวญั ลูกชายตัวนอ้ ย “โธ่ลูกเอ๊ย...แม่เข้าใจว่าหนูคิดถึงพ่อแต่หนูต้องเข้าใจนะพ่อเรา ทำผิดตำรวจเขากต็ ้องจบั ไปตามหนา้ ที่”

รปู ถา่ ยใบนัน้ 11 “แล้วพ่อผิดตรงไหนล่ะครับยามันใช้รักษาโรคแล้วมาจับทำไม ไหนแมเ่ คยบอกวา่ เรากินยาจะไดห้ ายจากไขไ้ ง” เดก็ น้อยยงั คงไม่เข้าใจ “มนั เปน็ ยาท่กี ินเขา้ ไปแล้วจะทำใหป้ ระสาทหลอน แลว้ ถ้าหนักขึ้น คนที่กนิ มนั กจ็ ะฆ่าคนตายไดเ้ ลยนะหากใครมไี ว้กจ็ ะถูกตำรวจจบั ” ผู้เป็นแม่พยายามอธิบายทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อให้ลูกเข้าใจ แตด่ ทู ่าคราวนีน้ า่ จะเปน็ ผลแลว้ “อ๋อ...พ่อมีใช่ไหมครับแม่” เด็กน้อยทำท่าทีว่าเข้าใจคำอธิบาย “ใช.่ .ลกู โตขึ้นกอ็ ย่าทำตามนะมนั ไมด่ ”ี สองแม่ลูกล้มตัวนอนไปด้วยกัน ผู้เป็นแม่เอาฝ่ามือลูบหลังลูกชาย จนหลับไป หล่อนได้แต่ภาวนาให้วันพรุ่งน้ีสถานการณ์จะดีขึ้น แม้จะต้อง กลายเปน็ แม่เล้ียงเด่ยี วหล่อนก็จะไม่ย่อท้อท่ีจะเลี้ยงลกู ทงั้ สองคนให้เติบโต มชี ีวิตทีด่ ีท่สี ดุ

12

13 บทท่ี 2 บา้ นใหมข่ องพ่อ เอ้กกี้เอ้ก..เอ้ก! แสงอาทิตย์ค่อย ๆ เพิ่มความเข้มจากอ่อนเป็น แสงแจ่มจ้าขึ้นเรื่อย ๆ เช้าวันใหม่ยังเต็มไปด้วยความหวัง วันนี้แม่จะพา ตะวันไปหาพ่อทโี่ รงพักใกล้ ๆ บ้าน เด็กน้อยดีใจสดุ ฤทธ์ิจนเกบ็ อาการไม่อยู่ “แม่ครับไปกันหรือยังเดี๋ยวพ่อรอนาน” เขายังไม่หยุดความคิดที่ จะพาพ่อกลับ ผู้เป็นแม่ยืนมองลูกตรงหน้าบันไดอยู่ครู่หนึ่งหล่อนไม่รู้จะ บอกอย่างไรใหต้ ะวนั เข้าใจวา่ ต่อจากนีไ้ ปทุกอยา่ งจะไมเ่ หมือนเดมิ อีกแลว้ ส อ ง แ ม ่ ล ู ก ก ำ ล ั ง จ ะ อ อ ก จ า ก บ ้ า น แ ต ่ ข ณ ะ ท ี ่ ร อ แ ม ่ ป ิ ด ป ร ะ ตู ตรวจความเรยี บร้อยตะวนั รสู้ กึ วา่ วนั นม้ี บี างอย่างผิดปกตไิ ป “แม่ครับ ทำไมคนที่เดินผ่านบ้านเราเขามองเราด้วยล่ะ” เดก็ น้อยรบั รู้ได้ถงึ สายตาท่เี ปลีย่ นไป “อย่าไปสนใจเรารีบไปกันเถอะ” หล่อนเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ เช่นกัน หล่อนพยายามไมส่ นใจและไม่บอกสิง่ ใดกบั ลูกวา่ ตอนนี้คนในซอย มองพวกเขาเปน็ ตัวประหลาดไปแล้ว ขณะกำลังเดินไปปากซอยเพ่ือจะไปรอรถโดยสาร ตะวันนกึ ได้ว่าที่ ปากซอยเปน็ บา้ นของเพื่อนสนิทเขากะว่าจะทกั ทายสกั หนอ่ ย

14 บ้านใหม่ของพ่อ “จ้อย นายทำอะไรอยู่น่ะ” เด็กชายคนนั้นไม่พูดแต่เขากลับมอง หน้าแล้วเดินหันหลังไป ตะวันรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นอีกครั้งหลังจากที่พยายาม ไมค่ ดิ ถงึ มนั อกี ‘ทำไมจ้อยไม่ยิ้มหรือพูดอะไรกับเราเลยล่ะ เอ...หรือว่าเขาโกรธที่ เราไมเ่ ดนิ ไปเล่นด้วยเมื่อวาน’ ความสงสยั เร่ิมเพมิ่ ขนึ้ ทีละน้อย ตอนน้ีตะวันเร่ิมรู้สึกว่าเพื่อนบ้าน ไม่อยากคยุ กบั พวกเขาแล้ว รวมทัง้ เพอื่ นสนทิ ก็ยังเปลี่ยนไปแตน่ น่ั กเ็ กินกว่า เด็กคนหนึ่งจะหยั่งรู้ได้ว่าสาเหตุมาจากอะไร แต่เวลานี้เขาไม่มีเวลา ไปหาคำตอบเพราะส่งิ ท่กี ำลังจะทำตอนนี้มนั สำคญั กวา่ รถโดยสารวันนี้ยังคงแน่นเหมือนเดิมแม้ว่าจะออกมาแต่เช้าตรู่ ตะวนั เริ่มหงดุ หงดิ กับการรอคอยมานานกว่าครง่ึ ช่ัวโมง “มันนานแล้วแล้วนะเนย่ี !” แม่รบั รู้ได้ถงึ ความไมพ่ อใจ หลอ่ นเร่ิม รู้สึกน้อยใจตัวเองอยู่ไม่น้อย ‘ถ้ามีรถเป็นของตัวเองคงจะดี’ หล่อนบ่นพึมพำ อันที่จริงหล่อนกับสามีทำงานหนักมานานแล้ว พวกเขา เปน็ เพยี งมนษุ ยเ์ งนิ เดือนในบรษิ ัทแห่งหนงึ่ แถว ๆ ลาดพร้าวซ่ึงก็ไม่ได้ไกล จากบ้านมากนกั แถมยังเป็นบ้านเช่าทีต่ ้องมีค่าใช้จ่ายหนักหน่วงอื่น ๆ อีก แตช่ ่วงหลังมานีช้ วี ติ ความเปน็ อยกู่ ด็ ขี นึ้ มีเงินใชจ้ า่ ยไม่ขาดมอื หลอ่ นเข้าใจ ว่าสามีได้โบนัสพิเศษ และหางานทำเพิ่มหลังเลิกงาน หล่อนกับลูกจึงไม่ แปลกใจวา่ ทำไมผู้เปน็ พอ่ ถึงกลับบา้ นดกึ ทกุ วนั ความสงสัยจึงเริ่มออกตามสามีไปโดยไม่ให้เขารู้ตัวจนพบว่าสามี เข้าไปเกี่ยวข้องกับยาเสพติด แม้เขาจะไม่ได้เสพไอ้ยานั่นแต่ก็ต้องคอย ส่งมันให้กับคนอื่นเพื่อแลกกับเงินจำนวนหนึ่งซึ่งมันก็มากพอที่จะทำให้ ครอบครัวสบายข้นึ

บ้านใหม่ของพอ่ 15 หลอ่ นจึงพยายามเก็บเรอื่ งนี้ไวเ้ ป็นความลับและยงั เชื่อว่าวันสักวัน หนึ่งน่าจะเลิกทำอาชีพบ้า ๆ นั่นได้ จนวันท่ีรู้ข่าวเมื่อวานหล่อนเสียใจจน แทบจะทรงตัวไม่อยู่ อันที่จริงหล่อนทำใจไม่ได้เลยแต่เพราะยังต้องคอย ดูแลตะวันและต้องส่งเสีย รวี ลูกสาวคนโตแต่ตอนนี้ไปอยู่กับย่าแถว สมทุ รปราการ หลอ่ นจงึ แสดงความอ่อนแอใหล้ ูกเห็นไมไ่ ด้ ทั้งสองพากันนั่งรถมาสักพักก็ถึงจุดหมาย ตะวันรีบวิ่งแจ้นเข้าไป โดยไมร่ รี อ “พอ่ หนูอยไู่ หนครับพ่ตี ำรวจ” “แล้วพ่อเราชื่ออะไรล่ะ” ร้อยเวรที่นั่งประจำการหันไปมอง ต้นเสียงตะมุตะมนิ ้นั อย่างเอ็นดู “ชื่อพิชัย เดชาพันธ์ครับ ผมเขียนได้ด้วยนะ” ตะวันบอกชื่อพ่อ อย่างม่ันอกม่ันใจ “อ๋อ ได้ตามมาสิเดี๋ยวจะพาไป” พ่ีร้อยเวรน้ำเสียงใจดีรูปร่าง สงู หล่อเท่สมารท์ สุด ๆ เจ้าตะวันนกึ ชอบใจจนอยากจะเป็นตำรวจบ้าง ตะวันตามพี่ตำรวจขวญั ใจของเขาเข้าไป ทันทีที่เข้าไปเขารู้สึกวา่ ห้องที่นี่ไม่เหมือนห้องเลย มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ และดูเหมือนคน ทอ่ี ยูใ่ นนั้นถูกขงั เอาไว้ดว้ ยประตทู ่หี นาแนน่ “ทำไมมนั เหมือนกรงเลย” ตะวนั พูดขนึ้ มาอย่างฉงน ดแู ล้วท่ีนี่คง แปลกตาสำหรับเขามามันไม่ได้สว่างแม้จะเป็นเวลากลางวันก็ตามแต่แสง มนั ดสู ลัว ๆ แถมอากาศก็อับชน้ื ดว้ ย สองแม่ลูกเดินตามมาจนสุดทาง ทันใดนั้นสายตาของตะวัน กเ็ หลอื บไปเห็นคนบางคนที่เขากำลังตามหาเขา้ จนได้

16 บ้านใหม่ของพ่อ “พ่อ...พ่อตื่นสิหนูมาหาพ่อแล้ว” ชายวัยกลางคนที่กำลังนั่งหลบั คอพับหลังตดิ ฝาผนงั เสื้อทสี่ วมใส่ยังคงเปน็ กางเกงขาส้นั สีดำกับเสื้อสีขาว ตวั เมือ่ วานอย่เู ลย “พ่อหิวไหมอยู่ในนั้นร้อนหรือเปล่า” เด็กน้อยถามพ่อต่ออีกด้วย ความเป็นห่วง “ไม่เป็นไร พ่ออยู่ได้” พ่อตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อมเอามือ ลบู หวั ลกู ชายสดุ ท่ีรักตรงหน้า “หนจู ะพาพ่อกลบั บา้ นเดยี๋ วหนูจะไปขอพีเ่ ขาให้ปลอ่ ยพ่อ” เด็กน้อยจับมือพ่อไว้แน่นอยา่ งมีความหวัง แต่ผู้เป็นพ่อรู้ดีว่าต่อ จากนไ้ี ปอีกนานแค่ไหนถงึ จะได้ออกมามือทล่ี บู หวั อยู่คอ่ ย ๆ ลบู ไปที่ใบหน้า จม้ิ ล้ิมของลูกชายแทน “พ่อออกไปไม่ได้ พ่อทำผิดและคนทำผิดก็ต้องรับผิดชอบส่ิง ท่ตี ัวเองทำลูกเขา้ ใจใช่ไหม” “เพราะยานั่นเหรอ” ตอนนี้ตะวันเริ่มเข้าใจสถานการณ์มากข้ึน ทว่าใบหนา้ เริ่มแสดงออกถงึ ความกระจองอแงขน้ึ มาแลว้ “แลว้ พอ่ จะไปอยู่ที่ไหนละ่ ” “อีกสักพกั เขาจะสง่ ตวั พอ่ ไปอยู่บา้ นใหม่” “ในกรงแคบ ๆ แบบนเี้ หรอ” “ไม่หรอก มันใหญ่กวา่ น้ี” สองพ่อลูกนั่งกอดกันอยู่ตรงนั้น แม้จะมีกรงขังกั้นกลาง แต่ก็คงกัน้ ความรกั ท่ีมใี หก้ ันได้ ผู้เป็นแม่หนั หนา้ ไปทางอื่นเพราะหล่อนไม่ อยากเห็นภาพปวดใจนี้ พอทำใจได้หล่อนจึงนั่งคุกเข่าลงข้าง ๆ ลูกชาย พร้อมเอ้อื มมือไปจับทบ่ี ่าของสามี

บา้ นใหม่ของพอ่ 17 “พไ่ี ม่ตอ้ งหว่ งนะนุชจะดูแลลูก ๆ ใหด้ ที ่สี ุด” ตอนนี้เจ้าตะวันเอาแต่ร้องไห้เสียงดงั ลั่นโรงพักเพราะรู้สึกผิดหวังกบั การมาวันน้ี อันที่จริงเขาอยากจะพาพ่อกลับบ้านแต่ความจริงก็คือทั้งสอง จะต้องไกลกัน เขาคิดอยู่อย่างเดียวว่าเขาเกลียดไอ้ยานั่นที่พรากทุกอย่าง ไปจากเขา “อย่าด้อื กับแม่นะตงั้ ใจเรียนเป็นเดก็ ดี โตขึน้ ก็อย่าทำแบบพ่อนะลูก” “ครบั ” ลกู ชายรับปากพลางสะอึกสะอ้นื ทั้งสามคนยังนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน จนในที่สุดก็ถึงเวลา ที่ต้องจากกันตะวันกับแม่เดินตามพ่อไปส่งที่รถส่งผู้ต้องหา มันเป็นรถ กระบะสีเงินคาดสีแดงเลือดหมูและก็มีไซเลนข้างบน ส่วนท้ายกระบะ เหมือนตู้ที่มีกรงข้างในอีกชัน้ หนึ่ง เขายืนมองรถคันนั้นทีก่ ำลงั ขับออกห่าง ไปทีละนิด ม้อื น้อย ๆ โบกมอื ลาพอ่ ดว้ ยน้ำตาที่ไหลพรากอยเู่ ต็มหนา้ “หนูจะรอพ่อจนกวา่ พ่อจะกลับมา ” เด็กน้อยลั่นคำสัญญาออกไป แม้ว่าพอ่ จะไม่ไดย้ ินกต็ าม

18

19 บทท่ี 3 ตัวประหลาด กว่าตะวันและแม่จะมาถึงหน้าปากซอยหมู่บ้านก็ปาเข้าไป บ่ายสามโมงกว่าแล้ว แม่แวะซื้อวัตถุดิบเพื่อทำกับข้าวให้ตะวันกินเย็นน้ี แต่เจ้าลกู ชายยงั อยู่ในอาการซมึ ไม่ร่าเริงเหมอื นเมื่อเช้า คงเป็นเพราะวันน้ี เขาต้องเจอเรื่องราวกระทบจิตใจมากเกินไป ภายในใจของเด็กน้อยเต็ม ไปดว้ ยคำถามมากมาย เขาไม่ชินกบั ชีวติ ที่ต้องขาดพ่อไป ขณะทท่ี ง้ั สองกำลังเลอื กซ้อื หากบั ขา้ วกับปลา จู่ ๆ กม็ ีเสียงแจน๋ ๆ พดู ข้นึ มาจนแม่นชุ ตอ้ งทนั ขวับทันที “น่ันนชุ ใชไ่ หม ฉันได้ขา่ วว่าผวั เธอถกู ตำรวจจบั ไปนี่นา” น้ำเสียงของแม่หล่อนคนนั้นออกจะเยาะเย้ยมากว่าจะเห็นใจ หล่อนมีนามว่า “เจ๊ติ๋มปากตลาด” ก็สมฉายาจริง ๆ หล่อนเป็นแม่ค้าใน ตลาดสดแตบ่ ังเอิญดนั มาเปน็ เพอื่ นร่วมซอยกนั กบั บ้านของตะวนั “ใช.่ ..แล้วเธอมีอะไร” แม่ตอบด้วยน้ำเสยี งทีแ่ ขง็ แรง “ก็แค่อยากจะถามว่าคดีอะไร แต่เอ...ฉันได้ยินเขาเล่ากันว่า ยาเสพติดใช่ไหมล่ะ โถ่แล้วแบบนี้เธอก็เป็นแม่หม้ายส่วนลูกเธอก็ต้อง กำพรา้ พ่อนะ่ สนิ า่ สงสารเนอะ”

20 ตัวประหลาด แม่นุชกำหมัดแน่นจ้องหน้ายายปากตลาดด้วยสายตาแข็งกร้าว หล่อนจะไม่ตอบโต้ด้วยความรุนแรงเพราะหากเกิดเรื่องเกิดราวมามันไม่ นา่ จะคมุ้ แต่หลอ่ นมวี ิธเี อาคนื ที่สาแก่ใจมากกว่านั้น “ขอบใจนะที่เป็นห่วง ฉันก็ห่วงลูกป้าเหมือนกันได้ข่าวว่า ทโ่ี รงเรียนทำทัณฑ์บนไว้ใชไ่ หม เอ..เร่อื งอะไรนา้ ออ้ บุหรใ่ี ช่ไหมเลิกได้เลิก นะไม่ง้นั ตอ่ ไปมนั จะพฒั นาไปเปน็ แบบผวั ฉนั ” หล่อนตอกหน้าเจ๊ติ๋มไปแรงพอสมควร บางครั้งมันอาจเหมือน การประจานตัวเองแต่ตอนน้ีคงไม่มีอะไรจะเสียแลว้ ยิ่งถ้าหล่อนไมต่ อบโต้ อะไรบา้ งตอ่ ไปคนพวกนค้ี งตอกย้ำกันไม่จบแน่ สว่ นเจ๊ตม๋ิ อ้าปากค้างเพราะ ไม่คิดวา่ จะโดนตอกกลับแรงขนาดนี้ จากน้ันสองแม่ลกู ย่ืนเงินให้แม่ค้าแล้ว รีบเดนิ ออกจากทีน่ ่นั ไปทันทโี ดยปล่อยใหเ้ จ๊ต๋มิ ยนื องึ้ ตรงนน้ั เพยี งคนเดยี ว “แม่เปี๊ยนไป๋...” ตะวันไม่ได้รู้สึกตกใจแต่กลับประทับใจและขำ ทา่ ทางของแม่เมื่อสักครู่ ปกติแม่เป็นคนไม่ค่อยโตต้ อบใครแต่ตอนน้ีหล่อน กลับปกป้องคนทรี่ กั อย่างสุดฤทธสิ์ ดุ เดช “แม่เหมือนวันเดอร์วูแมนเลย” แม่นุชหยุดเดินพลางก้มลงไป มองหนา้ ลกู ชายตวั น้อยอย่างประหลาดใจ “อะไรกนั ไมจ่ ๋อยแลว้ เหรอเรา” แม่พูดไปขำไป ทวา่ ดีใจมากกว่าท่ี ลูกยังยิ้มได้อยู่เพราะภาพจำของหล่อน ตะวันคือเด็กที่อารมณ์ดีมาก แถมชอบเอาพ่อแม่หรือเพื่อน ๆ ไปเปรียบกับการ์ตูนที่เขาชอบหรือ วันดีคืนดีก็วาดออกมาเป็นภาพเอามาโชว์ถึงผลงานชิ้นโบแดงของเขา และถ้าชมว่าสวยทีน้ีล่ะ เจ้าตวั แสบไดย้ มิ้ ปากบานแปน้ แล้นเลยทเี ดียว เย็นนี้แม่ทำเมนูไข่เจียวฟูของโปรดของตะวัน แม่นุชสังเกตสีหน้า ของลกู ชายเขาเรมิ่ หายเศรา้ แลว้ แต่ก็อดเปน็ หว่ งใจของเจ้าแสนซนไม่ได้

ตัวประหลาด 21 “ตะวันต่อไปนี้ไม่รอ้ งไหแ้ ล้วนะ แม่รู้ว่าหนูคดิ ถงึ พ่อแตอ่ ย่าลมื นะ ว่าแม่ยงั อยตู่ รงนแ้ี ละไม่วา่ จะเกดิ อะไรขึ้นลูกตอ้ งเข็มแข็งไวเ้ ข้าใจไหม” พูดจบก็ลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน ส่วนเจ้าตะวันเข้าใจสิง่ ท่แี ม่ พูดดี เด็กน้อยไม่ตอบอะไรแต่กลับยิ้มแฉง่ ตอบแมก่ ลบั ไปแทน จากน้ันทั้งคู่ กพ็ ากนั เขา้ นอนแตว่ ันนีต้ ะวันหลับลึกไม่ละเมอเหมือนเมือ่ คนื แลว้ วันรุง่ ขน้ึ นับเป็นวันแรกของสัปดาห์แมน่ ุชจดั แจงทกุ อย่างให้ตะวัน แทนพ่อได้ดีทั้งแต่งตัว จัดกระเป๋า ทั้งสองต้องตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปให้ทัน รถโรงเรยี นที่จอดรอหนา้ ปากซอยจากน้ันหล่อนกร็ ีบไปทำงานเหมือนเดมิ เพอื่ นมองตะวนั กันเป็นตาเดยี วท้ังคนั เดก็ นอ้ ยรสู้ ึกถึงความผิดปกติ เขามองซ้ายขวาโดยท่ีไมก่ ลา้ พูดคุยกับใครและค่อย ๆ นั่งลงท่ีเบาะประจำ ตำแหนง่ ของเขาตามเดมิ ถึงโรงเรียนแล้ว เขารีบเอาของไปวางบนโต๊ะและจะไปทำ เวรประจำวันและเขาก็ชอบทำเสียด้วย นอกจากที่ตะวันจะเป็นเด็กรัก ความสะอาดเขายงั ชอบที่จะไดค้ ุยกับเพอื่ นตอนเช้า ๆ ด้วยทวา่ วันนก้ี ลับไม่ เหมือนเดมิ “สวัสดีกิ๊ฟ” เขาทักทายหล่อนอย่างจริงใจแต่กิ๊ฟกลับไม่ยอมพูด กับตะวันและทำทา่ ทไี มอ่ ยากจะเขา้ ใกล้ “เธอเป็นอะไร เราทำอะไรใหโ้ กรธหรอื เปล่า” หลอ่ นวางไม้กวาด ลงอยา่ งเย็นชาและเดินเข้ามามองหน้าตะวนั “เปล่า..ใครจะไปอยากคุยกับลูกคนไม่ดี !” หล่อนพูดกระแทก ดูเหมอื นว่าเธอจะไมช่ อบตะวันมากข้ึนกว่าเดิม

22 ตัวประหลาด “แล้วเกี่ยวอะไร พ่อเราทำไม่ดีแต่เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” ตะวันถามกลับด้วยความไม่เข้าใจบวกกับตอนน้ีเขารู้สึกเสียใจมากท่ีเพือ่ น พดู จาผลกั ไสแบบนัน้ “กแ็ ม่เราบอกว่าบ้านเธอขายยาบา้ พอ่ เธอโดนตำรวจจับก็แปลว่า เธอกต็ อ้ งเป็นคนไม่ดี แม่เราบอกว่าไม่ใหไ้ ปย่งุ กบั เธอ” เด็กหญิงคนนั้นผลักตะวันจนตวั ไปติดกบั ผนังห้องแล้วเดินจากไป อย่างไม่ใยดี ส่วนตะวันยงั อยู่ในห้องนัน้ พียงคนเดียว คำพูดของกิ๊ฟทำร้าย จิตใจตะวนั มาก เขาต้องทรุดตวั ลงไปนงั่ กอดเข่าร้องไหอ้ ยู่กับพนื้ เขาไม่รู้ว่า เรื่องราวครอบครัวเขาจะเป็นสิ่งน่ารังเกียจของเพื่อนขนาดนี้เชียวหรือ ทำไมกิ๊ฟดูสะใจที่ชีวิตตะวันตกต่ำขนาดนี้หรืออาจจะเป็นเพราะว่าหล่อน ไมช่ อบตะวนั ตงั้ แต่แรกแลว้ หล่อนจะน่งั หนา้ สุดและตั้งใจทำงานทำข้อสอบ ต่างกับตะวันเขาเป็นเด็กหลังห้องสุดระหว่างเรียนก็มักคุยจุ๊บจิ๊บกับเพื่อน ฝาแฝดอย่างมิกและมอสเสมอ แต่เมื่อผลการเรียนออกมันกลับต่างกัน ตะวันจะได้คะแนนท็อ ปสุดใน ห้ องและก ิ๊ฟ จะได้ ที่ สอง ซึ่งน ี่ คง เป็ น เ ห ตุ ที่หลอ่ นไมช่ อบหน้าตะวนั เปน็ แน่ ตะวันยังคงนั่งอยู่ในห้องนั้นภายใต้ความมืดโดยไม่ยอมเปิด หน้าต่างหรือไฟให้สว่าง เสื้อขาวสะอาดมีแต่คราบน้ำตาเป็นดวง ๆ แต่ตอนน้ีใกล้จะถึงเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติแล้ว ถ้าเขาไม่รบี ลงไปเขาจะ ถูกเชค็ ขาดทนั ที ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท่าฟังดแู ล้วน่าจะมากันไม่ต่ำกวา่ สองคนกำลงั เดนิ เขา้ มาในหอ้ ง เสยี งนัน่ ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนมาหยุดตรงหนา้ ตะวัน “ตะวันนายเป็นอะไรไป” เสียงนั่นคุ้นเคยจนตะวันต้องเงยหน้า ขึ้นมาดูปรากฏวา่ น่คี ือมกิ กับมอสเพ่อื นซข้ี องเขานั่นเอง

ตัวประหลาด 23 “อย่ามายุ่งกับเรา เราเป็นคนไม่ดี” เด็กน้อยตัดพ้อจึงสร้าง ความฉงนใจใหส้ องแฝดจนพวกเขาตอ้ งมองหนา้ กัน “นายเป็นคนดีตะวันและนายก็ยังเป็นเพื่อนพวกเรานะ” พูดจบ เจา้ มกิ แฝดพีเ่ อามือตบไหล่ตะวนั เพื่อปลอบโยน “พวกนายยังไม่รู้เรือ่ งพ่อเราเหรอ ตอนนี้ไม่มีใครอยากคุยกับเรา แล้วเขาทำเหมือนเราเป็นตวั ประหลาด” ตะวนั พดู พลางเชด็ นำ้ ตา “อยา่ ไปสนใจคนอืน่ เลย เรายงั เปน็ เพือ่ นกันเหมือนเดิม พ่อกับแม่ เราก็ยงั บอกเลยว่านายกับแมไ่ มไ่ ด้ผิดและนายก็เปน็ เดก็ ดี ดงั นั้นเรายังเป็น เพือ่ นกนั นะ” ตะวันโผเข้ากอดเพื่อนทั้งสองอย่างซ้ึงใจ มันทำให้เขายิ่งรักเพ่อื น มากขน้ึ อย่างนอ้ ยเขากย็ งั รสู้ กึ วา่ เขาไม่ไดโ้ ดดเดยี่ วเพราะมีเพือ่ นทเ่ี ข้าใจ วันทั้งวนั เขาตอ้ งเผชิญกับสายตาที่เขาไม่ชอบ สำหรับเด็กคนหนึ่ง ทตี่ ้องเจอกบั เหตุการณ์เหลา่ นี้คงจะใจสลายไมน่ อ้ ย ‘จำไว้นะลูกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตะวันต้องเข้มแข็งไว้... ’ คำสอนของแม่ยังก้องอยู่เสมอจึงทำให้ต้องอดทนต่อความเจ็บใจได้ ทั้งยังเพื่อนที่คอยแต้มสีสันอยู่ข้าง ๆ เขาจึงเริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นทกุ เยน็ ทีก่ ลบั ไปถงึ บ้านเขาจะไม่เลา่ ให้แม่ฟังวา่ แตล่ ะวันไปเจออะไร แตจ่ ะบอกตวั เองเสมอว่า ‘หนูต้องเขม็ แข็งเพือ่ แมใ่ หไ้ ด้’

24

25 บทที่ 4 เขาคือใคร ชีวิตของเดก็ ชายตะวันผ่านไปแตล่ ะวนั อยา่ งซ้ำ ๆ แต่เขาก็เริ่มชิน กับมนั แลว้ แมบ้ างครง้ั ต้องเผชญิ กับคำพูดเหยียดหยามจนแทบจะรบั ไม่ไหว แต่ตะวันยังเชือ่ ในเหตุผลที่พ่อจำเป็นต้องทำแบบน้ันอยา่ งที่แม่เคยสอนไว้ วา่ พอ่ ทำไปเพราะอยากใหค้ รอบครัวสบายเขาจงึ ออ่ นแอไม่ได้ สัปดาห์นี้ตะวันเริ่มมีใบหน้าที่แจ่มใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัดโดยมี สองแฝดเพื่อนรักคอยดูแลอย่างใกล้ชิด พวกเขาไม่ยอมให้ใครมาทำร้าย ตะวนั ไดอ้ กี แมแ้ ตก่ ๊ิฟคู่แข่งสายโหดของตะวันก็ยงั ไม่กล้า ทกุ อย่างดำเนินไป อยา่ งเรียบรอ้ ยจนกระทั่งได้ยนิ มอสเอ่ยปากขนึ้ มา “เออ...ตะวนั เมื่อเชา้ ฉนั มคี นมารบั แมน่ ายดว้ ย” “ใครละ่ ” ตะวันเร่มิ สงสัยข้นึ มา “ไม่รู้แต่เขาเป็นผู้ชายตัวสูง ๆ หล่อ ๆ ล่ะ” เจ้ามอสเล่าให้ฟัง อย่างตั้งใจแต่สีหน้าตะวันเริ่มดึงเครียดขึ้นมาแล้ว เจ้ามิกเห็นท่าจะไม่ดี จงึ บอกปัดเพื่อให้ตะวันสบายใจ “คงเป็นเพือ่ นที่ทำงานแม่นายแหละตะวนั ไม่มีอะไรหรอก”

26 เขาคือใคร แม้ว่ามิกจะพูดอย่างนั้นแต่ตะวันก็อดสงสัยไมไ่ ด้ว่าคนทีม่ ารับแม่ จะเปน็ ใครบางคนท่ีมาแทนทพ่ี ่อของเขา เจ้าตะวันนงั่ นงิ่ จนเพ่ือนรับรู้ได้ว่า ตอนนบ้ี รรยากาศเปลีย่ นไป “เป็นอะไรไปอะ ไปเล่นกันดีกว่าฉันเอารถบังคบั มาด้วยนะ” “อะไรนะ รถบังคับเหรอเอาสิไปเล่นกัน” แม้ตอนนี้ภายในใจเต็ม ไปด้วยความกังวลแต่มันก็หายได้ด้วยของเล่นชิน้ น้ัน รถบังคับเป็นของเลน่ ยอดนิยมมากในช่วงนี้แต่สำหรับพวกเขามันไมใ่ ช่แค่ของเล่นแต่มันเต็มไป ด้วยความฝันของเด็กผู้ชายหลาย ๆ คน “โตขึ้นฉันอยากเป็นนักแขง่ รถ แล้วนายล่ะตะวันอยากเป็นอะไร” เจ้ามกิ เล่าความฝันของเขาอยา่ งภมู ใิ จ “ฉันไม่อยากเป็นนักแข่งแต่ฉันอยากมีรถแบบนี้ขับให้พ่อแม่และ พ่ีสาวของฉันน่ังพวกเราจะได้ไปเทยี่ วกันบอ่ ย ๆ” สำหรับตะวันแล้ว “รถ” คงไม่ใช่แค่ความฝันที่จะครอบครองไว้ เพ่ือตนเองแต่เขากลบั มีความฝนั เพ่ือครอบครัว เขาไมเ่ คยมีรถยนต์ส่วนตัว เหมือนกับเพื่อน ๆ ตั้งแต่เขาจำความได้ก็นั่งแต่รถโดยสารหรือไม่ก็นั่ง วนิ มอเตอรไ์ ซคบ์ า้ งเปน็ บางคร้ัง ดังนน้ั การมีรถยนตด์ ี ๆ สักคนั จึงไม่ใช่เรื่อง แปลกสำหรบั เขา เล่นกันอยูส่ ักพักก็ได้เวลาขึ้นเรียน บรรยากาศช่วงบ่ายวันนี้ตะวนั ดเู หมอ่ ลอยเพราะเอาแต่คร่นุ คิดเร่ืองทมี่ อสบอกเมอื่ ตอนกลางวัน แต่โชคดี ทคี่ รไู ม่ทันไดส้ ังเกตอาการเหมอ่ ลอย ทำใหเ้ ขารอดจากการถกู ครูตำหนิ เย็นนี้ตะวันกลับมาถงึ บ้านไวกว่าปกติเพราะวันนี้ที่โรงเรียนครูทกุ คนต้องประชุมกัน จึงเหมือนของหวานสำหรับเด็ก ๆ ที่ได้กลับบ้านไว เป็นพเิ ศษ ตะวันลงจากรถดว้ ยความดีใจและลนุ้ ว่าวันน้ีแม่จะทำอะไรไว้ให้

เขาคอื ใคร 27 กิน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะตอนนี้หน้าบ้านมีรถเก๋งสีขาว ๆ มาจอดหนา้ บ้าน เขายนื หยดุ อยูต่ รงน้นั อย่างสงสัย “รถใครกนั น่ะ หรอื ว่า...” ตะวนั นกึ ถงึ เรื่องที่เพื่อนพูดเม่อื กลางวัน ขนึ้ มาจนตอ้ งรีบวิ่งเข้าบา้ น ทันใดนน้ั ก็พบวา่ แมอ่ ยกู่ ับคนแปลกหนา้ คนนั้น “ไม่ต้องห่วงนะผมจะดูแลทุกอย่างให้เอง” ชายรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวใบหนา้ หลอ่ เหลาคนน้ันกำลังปลอบโยนแม่พลางกมุ มอื ไวแ้ นน่ “ขอบคุณนะคะพี่ดล ไม่ได้พีน่ ชุ ต้องแย่แน่ ๆ” หล่อนร้องไห้ด้วย ความตื้นตัน ทันใดนั้นสายตาของหล่อนก็เหลือบไปเห็นลูกชายที่ยืนจ้อง มองอย่หู นา้ ประตู “อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก” หล่อนผละจากอ้อมกอดของชาย คนนน้ั ทันที ทว่าตอนน้ีหลอ่ นไมร่ ู้ว่าขา้ งในของตะวนั กำลังรอ้ งไหไ้ ปแลว้ “งน้ั ผมกลบั กอ่ นนะไว้เดย๋ี วพร่งุ นผ้ี มมารับ” “คะ่ ” แม่พยกั หน้าตอบกลบั ไปอยา่ งขอบคุณ พร้อมเดนิ ออกไปส่ง จนรถคนั นนั้ ขบั พ้นหนา้ บา้ นไป หล่อนเดินเข้ามาหาลกู ชาย พลางจูงมือจะพาลูกไปกินอาหารเย็น ท่เี ตรยี มไว้ให้ แต่เจา้ ลกู ชายกลับสะบัดมือออกและไม่ยอมเดนิ ไปด้วย “เขาเป็นใครครับแม”่ “อ๋อ ลงุ ดลเพอื่ นทท่ี ำงานแม่นะ่ ” หล่อนตอบไปอยา่ งไมค่ ิดอะไร “แล้วทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมต้องมารับแม่ล่ะ” สีหน้าของ เดก็ นอ้ ยเริม่ แดงกล่ำ นำ้ ตาเร่มิ คลอเบ้าเล็กนอ้ ย “ผมไม่ชอบเขา” เขาตอบกลับไปด้วยเสียงดังเข้ม ถ้ามองจาก มุมผู้ใหญ่ก็คงไม่ต่างไปจากเด็กเอาแต่ใจคนหนึ่ง ผู้เป็นแม่ก็เริ่มไม่พอใจ ข้นึ มาเหมอื นกนั

28 เขาคอื ใคร “แล้วมสี ิทธ์อิ ะไรไม่ชอบเขา ถ้าไม่ได้เขาปา่ นนี้กไ็ ม่รจู้ ะเป็นยงั ไง” หล่อนตอบด้วยน้ำเสียงเข้ม หล่อนอยากให้ตะวันหยุดความคิด และควรจะขอบคุณผู้ชายคนนั้นแทน ทว่าสิ่งที่หล่อนทำลงไปกลับทำให้ ลกู ชายรู้สกึ เสียใจเพราะปกติแม่ไมเ่ คยเสียงดังใส่เขาแม้แตน่ อ้ ย “ผมเกลยี ดแม่ และเกลยี ดเขาดว้ ย แมจ่ ะใหเ้ ขาจะมาแทนที่พ่อ !” “หยดุ พูดแล้วไปกนิ ขา้ วเด๋ียวน้ี !” ตะวันหยุดนิ่งมองหน้าแม่ด้วยความรู้สึกที่เสียใจ ผิดหวัง เขาไม่พูดอะไรต่อแต่กลับเดินขึ้นไปบนห้องอย่างช้า ๆ แม้ว่าแม่จะ เรียกแล้วแต่เขาก็ไม่ยอมหันกลับไปปล่อยให้ผู้เป็นแม่ยืนอยู่ตรงหน้าบ้าน เพยี งลำพัง ตะวนั ฟบุ ตัวลงบนเตียงไปพรอ้ มใบหน้าทอ่ี าบนำ้ ตาจนทำให้หมอน สีขาวเร่ิมเปยี กชุ่มไปเปน็ จุด ๆ เวลาผา่ นไปเกือบชัว่ โมงแลว้ แมน่ ชุ เดินข้ึนมา เคาะประตหู ้องเรยี กลกู ชายด้วยความเป็นหว่ ง “ออกมากินขา้ วเถอะลูกแม่ทำกับขา้ วไวเ้ ยอะเลยนะ” นำ้ เสยี งของ หลอ่ นตา่ งไปจากเมอ่ื ครนู่ ี้ อาจเพราะกำลังรู้สกึ ผิดจรงิ ๆ “หนูไม่หิว” เด็กน้อยตอบกลับไปด้วยอาการน้อยใจและมันก็ มากพอทีจ่ ะไม่อยากกนิ อะไรอกี แลว้ ขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่ม ไฟทั้งบ้านปิดมืดสนิท ยกเว้นห้องของเขาที่ ยังคงเปิดไฟทง้ิ ไว้ เขายงั ขังตัวเองอยู่อยา่ งนั้นไมย่ อมออกไปไหนจนในที่สุด ความคดิ บางอย่างกผุดข้ึนมาในหัวของเจ้าตัวนอ้ ย “ในเมอื่ แม่ไมร่ ักหนแู ลว้ หนกู ไ็ มอ่ ยากอยทู่ น่ี เ่ี หมือนกนั ” พูดจบตะวันก็เริ่มหยบิ เสื้อผ้าตัวเก่ง และข้าวของเครื่องใช้มากอง ไว้บนเตยี ง เขาหยิบกระเป๋านักเรียนใบโตมาเทหนังสือกับพวกเครื่องเขยี น

เขาคือใคร 29 ออกจนหมดและเอาของจำเปน็ ใสใ่ นกระเป๋าแทน เขาทำทุกอย่างด้วยความ รวดเร็วและรู้ว่าต้องทำอย่างไร เพราะว่าเคยเห็นในละครทีวีเขาทำกัน ดังนนั้ การเตรยี มตวั จงึ ไมใ่ ช่เรื่องยาก “พร่งุ น้คี อ่ ยไปละกนั ...เอแล้วจะไปยงั ไง” เจา้ เด็กนอ้ ยแอบกงั วล “ออ๋ คิดออกแลว้ โบกรถไปหลังเลิกเรยี นละกนั ” พูดจบก็เหลือบไปเห็นกับรูปถ่ายข้าง ๆ หัวเตียง ตะวันหยิบมัน ขน้ึ มากอดไว้แนน่ และทนั ใดนั้นนำ้ ตากไ็ หลออกมาด่งั เขือ่ นแตก “ฮือ้ ฮื้อ...พ่อครบั แม่เขาไมร่ ักตะวนั แลว้ ” เขาร้องไห้และกอดรูปนั้นไว้แน่นเช่นเดิม ตอนนี้เขารู้สึกคิดถึง ผู้เปน็ พ่อใจจะขาดท้งั ยงั คงโกรธและผิดหวงั ในตัวแม่ เขาคิดว่าแม่จะรอพ่อ กลับมาและอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด เจา้ ตะวันยังคงสะอึกสะอืน้ อยู่อย่างนั้น แตไ่ ม่นานก็เผลอหลับและปล่อยท้ิง ให้หลอดไฟยังส่องสวา่ งไปจนเชา้

30

31 บทที่ 5 ออกเดนิ ทาง ในช่วงบ่ายวนั ถัดมา ตะวนั กไ็ ดเ้ ริม่ ทำตามแผนการทั้งหมดท่ีวางไว้ ไม่มีใครสังเกตขนาดของกระเป๋าที่ดูใหญ่กว่าปกติของเขาเลย ยกเว้นแต่ มิกคนเดยี วเท่านั้นที่จะเห็นความผดิ ปกติของเพือ่ นรัก “ตะวัน นายแบกอะไรมาเรียนนกั หนา” “ออ๋ ก็เอามาทุกอย่างกลวั ลืมไง” ตะวนั ตอบเพ่ือเบนความสนใจ “ไหนเอามาดูหนอ่ ยซิ หรอื วา่ แอบพกของเลน่ มาแล้วไม่บอก” มิกก็คว้ากระเป๋าเพื่อจะเปิดดูสิ่งของข้างในนั้น เจ้าตะวันรีบคว้า กลบั มาทนั ทเี พราะกลวั เพ่อื นจะรู้แผนการในวันนี้ จงึ รบี จ้ำอา้ วออกมาหน้า ประตูโรงเรียนทันที “ไมม่ ีอะไรหรอก ง้นั ฉนั กลับก่อนนะ” “เดี๋ยวไปทางนั้นทำไม รถตูน้ ายอยู่อีกทางนะ !” “ออ๋ วันนแี้ มฉ่ นั มารบั ...ไปกอ่ นนะ บาย...” สองแฝดหันมองหน้ากันอย่างสงสัยแตก่ ็ไม่ไดต้ ิดใจอะไรเพราะคิด วา่ แมน่ ุชคงมารอรับตะวนั จรงิ ๆ

32 ออกเดินทาง ตะวันเดนิ มาได้สักพกั จงึ หันกลับไปมองให้แนใ่ จว่าไม่มีใครตามมา เขาเดินไปเรื่อย ๆ จนมาถึงท่ารถตู้ แม้ว่าตอนนี้จะเย็นพอสมควรแล้ว แต่เหล่าผู้โดยสารก็ยังคงเนืองแน่นเหมือนทุกวัน บางคนก็กลับบ้าน บางคนก็ต้องเดินทางข้ามจังหวัดไปเที่ยว ไปทำงานไกล หรือไม่ก็ไปเยี่ยม เพื่อนท่ไี ม่ได้เจอกนั มานาน ๆ แตส่ ำหรบั เดก็ นอ้ ยไมร่ ู้เลยวา่ จะต้องขึ้นรถคัน ไหนและไปทไี่ หนตอ่ ดี “ไอห้ นู เอง็ จะไปไหนนัง่ ตง้ั นานแล้วเนยี่ ” โชเฟอรถ์ าม “หนูไมไ่ ปแลว้ หนูจะกลบั บา้ น” ตะวันนง่ั คดิ อยนู่ าน ตอนนี้เขารู้สึกเควง้ คว้างเหลือเกินหันซ้ายขวา กม็ แี ตค่ นไมร่ ู้จกั จงึ เริม่ อยากจะกลับบา้ นขนึ้ มา “จะทำไงดี ถ้าโทรหาแม่แม่ต้องตีแน่ ๆ” ตะวันกำลังหาวิธี กลับบ้านแต่ตอนนี้ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้ว จึงตัดสินใจเดินไปปากทางท่ารถตู้ หวังจะเรียกแท็กซี่กลับ แม้ว่าจะแพงไปหน่อยแต่ก็น่าจะถึงบ้านแบบ ปลอดภยั ระหวา่ งท่ีกำลงั เดินไปจู่ ๆ เงนิ ก็หลน่ และปลวิ ออกไปทลี ะนิดตาม กระแสลม เด็กน้อยกระโดดตะครุบเงินนั่นไว้ท่าทีเหมือนกับกบกระโดด จนไม่ทนั ระวังตัววา่ ตอนน้กี ำลังจะเกดิ อะไรข้ึน ป๊นี !!! เสียงแตรรถกระบะสีดำลากเสียงยาว คนขับเหยียบเบรกล้อ ตายจนเกือบจะชนในระยะประชดิ เฮย้ อยา่ นะ ! ตะวนั รอ้ งด้วยความตกใจจนลม้ หมดสตไิ ป ขณะท่ีคน ที่อยบู่ นรถตา่ งก็ตาค้างด่งั ใจหลน่ ไปอยู่ทีต่ าตุ่มแล้ว “อ้าวยายจิตรแกลงไปดูซิเด็กมันเป็นอะไรรึเปล่า...เร็ว !” หล่อน รีบลงไปดเู ด็กชายปริศนาคนนั้น “ข้าว่าพาไปโรงพยาบาลเถอะว่ะ มันสลบไปแลว้ เนี่ย...”

ออกเดินทาง 33 สามีภรรยาคู่น้นั รบี พาตะวันไปท่ีโรงพยาบาล แมว้ ่าตะวันจะอยู่ใน มือหมอแล้วก็อดเป็นห่วงไปได้ ทั้งกลัวเด็กจะเป็นอะไรไปพวกเขาจะ รับผิดชอบยังไง เพราะพวกเขาเป็นแค่ชาวไร่ชาวสวนและค้าขายบ้าง นดิ หนอ่ ยเท่านัน้ เอง “ญาติเดก็ หรอื เปล่าครับ” “เปล่าครบั แต่พวกเราพาเด็กมาสง่ เอง” “เด็กปลอดภยั แล้วครับแค่หมดสติไป ตามไปทหี่ ้องพกั ฟืน้ นะ” หมอแจ้งข่าวของตะวันให้สามีภรรยาคู่นั้นจบก็เดินกลับเข้าไปที่ ห้องฉุกเฉินและพาตะวันไปที่ห้องพักฟื้นทันที ตะวันหลับอยูน่ านประมาณ สามสชี่ ั่วโมงไม่นานเดก็ ชายกเ็ ริ่มรูส้ กึ ตัว “เฮ้ยไอห้ นูเอ็งเปน็ ยงั ไงบา้ ง” ชายคนนัน้ ถามอยา่ งเป็นห่วง “หนูอยู่ท่ไี หนครับ ลุงกับปา้ เป็นใคร” “ลุงชื่อขวัญ ส่วนป้าชื่อจิตร ตอนนี้น่ะเอ็งอยู่โรงพยาบาล เอ็งเล่นวิ่งมาตัดหน้ารถข้าไม่ดทู างจนเกือบจะโดนลงุ ชน โชคดที เ่ี บรกทนั ” ตะวันเริ่มจำเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว เขาไม่ได้บาดเจ็บมาก แคม่ แี ผลถลอกนดิ หนอ่ ยเท่านน้ั “แล้วเอ็งชื่ออะไร บ้านอยู่ไหนข้าจะได้ไปส่ง” ตะวันได้ยินคำว่า บ้านก็พาคิดถงึ อยากจะกลับไป แตจ่ ู่ ๆ เร่ืองราวที่เคยกระทบใจก็ผุดขึ้นมา ในหวั อีกครั้งทำให้ตอนนีอ้ ารมณ์นอ้ ยใจกผ็ ดุ ขน้ึ มาอีกคร้ังเชน่ กนั “หนูช่ือตะวัน หนูไม่มบี า้ นหรอกพอ่ หนูไม่อยแู่ ล้ว” สองสามีภรรยาได้ยนิ จงึ เกิดความสงสาร ส่วนป้าจิตรเอามือลูบหัว ตะวนั อย่างเอ็นดใู นความน่ารักและน่าสงสาร “โธ่ แลว้ พอ่ เอง็ ไปไหนเสยี ละ่ ”

34 ออกเดินทาง “ตดิ คกุ ไปแล้วครับ ตอนนี้ก็ไมม่ ีใครรักหนูแล้วล่ะ” ตะวนั บอกความจรงิ เร่ืองพ่อไปแตก่ ลับเลือกท่ีจะไม่บอกความจริง วา่ ตอนนเ้ี ขาอยกู่ ับแมส่ องคน ‘ไหน ๆ กเ็ จอลุงกบั ป้าแลว้ ขอไปด้วยเลยละกัน’ เด็กนอ้ ยคดิ ในใจ เกยี่ วกับส่ิงทเ่ี ขากำลังทจี่ ะขอลุงกบั ป้า “หนไู ปอยู่ดว้ ยได้ไหม หนทู ำงานทุกอยา่ งเลยนะแถมกไ็ ม่ดือ้ ดว้ ย” “จะดเี หรอไอ้หน”ู ลุงขวัญถามกลบั อยา่ งกังวล “นะ นะ นา้ ... นะครบั พาหนไู ปด้วยนะ” ตะวันทำเสยี งออดอ้อน “เออ ๆ เอาวะ ป้าพาเอ็งไปดว้ ยก็ไดแ้ ต่เอง็ ตอ้ งชว่ ยทำงานนะ” “ไดค้ รับ” ตะวนั ตอบกลับไปดว้ ยน้ำเสียงทีแ่ จ่มใสเพราะอย่างน้อยก็ยังได้อยู่ กบั ลงุ และปา้ ทีใ่ จดีมีเมตตาแถมยงั ไมต่ ้องกลับไปเจอแม่กับพ่อใหม่อกี ส่วนลุงกับป้าต่างมองหน้ากันอย่างกังวล พวกเขาสงสารตะวัน แต่ก็ยงั กงั วลวา่ พาไปแลว้ จะเกดิ ปัญหาไหม ตอ่ ไปวนั ขา้ งหน้าถ้าตะวันโตขึ้น พวกเขาจะดูแลเดก็ คนน้ีได้หรอื ไม่ แต่อกี ใจกด็ ีใจทตี่ ะวันอยากจะไปอยู่ด้วย เพราะตั้งแต่อยู่กินด้วยกันมาพยายามมีลูกเป็นของตวั เองเท่าไรก็ไม่มีสักที แม้จะบนทุกวัด ทุกจังหวัดที่จะไปไดก้ ็ไมย่ อมมาเกิดสักที การที่มีเด็กคนน้ี เขา้ ไปอยู่ด้วยอาจจะเติมสสี นั ให้กับครอบครัวมากขึน้ ก็ได้ “เอาล่ะไอ้หนูนอนพักผ่อนนะ ดีขึ้นแล้วเดี๋ยวไปอยู่บ้านสวนกัน ดีไหม ลุงกับป้าเป็นชาวไรช่ าวนานะบางทีก็ต้องทำขนมไปขายในตลาดกนั เอง็ อยูไ่ ด้ใชไ่ หมล่ะ” “อยู่ได้ครับ หนูจะช่วยลุงกับป้าทุกอย่างเลยแต่ขออย่างเดียวนะ ครบั อย่าท้งิ หนอู ยา่ เอาหนูไปฝากทวี่ ัดไดไ้ หมครบั ”

ออกเดนิ ทาง 35 สองสามีภรรยาได้ยินที่เด็กน้อยกล่าว ก็พากันหัวเราะท้องแข็งใน ความไรเ้ ดยี วสาเของเจ้าหนูคนนี้และน่ันยง่ิ ทำให้ป้าจติ รเรมิ่ รู้สึกดีมากขนึ้ “เอ็งนา่ รักขนาดนี้ ป้าเอาไปปลอ่ ยไมล่ งหรอกลูก” พูดจบป้าจิตรก็ไปหยิกแก้มใส ๆ เจ้าตะวันอย่างทะนุถนอม ส่วนเจ้าตะวันกร็ ูส้ ึกดีและรูส้ ึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับพวกเขา แม้ว่านี่จะเป็น การเจอกนั ครั้งแรกแตท่ ้งั สามคนก็เข้ากนั ไดด้ ี เหมือนกับว่าพวกเขาถูกสร้าง มาเพือ่ เติมเตม็ กันและกัน แม้เจ้าจอมดื้อจะคิดถึงแม่แค่ไหน แต่ก็ตั้งใจแล้วว่ายังไม่อยาก กลบั ไปตอนนี้ เขารดู้ ีวา่ แม่รกั เขามากแคไ่ หนเพราะเขาก็ไดเ้ ห็นมันมาต้ังแต่ จำความได้ เพียงแต่ตอนน้ีทกุ อย่างเปลี่ยนไปแล้วคงไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้อง กลับไปเพราะตอนนแ้ี มเ่ ปล่ียนไปรกั คนอนื่ มากกวา่ มนั อาจมสี ักวนั กไ็ ดท้ ่ีจะ กลบั ไปก็ได้ซงึ่ กไ็ ม่รวู้ ่าเมือ่ ไร ‘ลาก่อนนะแม่..’ เด็กน้อยกล่าวลาแม่อยู่ในใจและค่อย ๆ หลับตาลงเพอื่ รอการผจญใหม่ ๆ ในวนั พรุ่งนี้ซงึ่ กไ็ ม่รวู้ ่าจะเปน็ อย่างไร

36

37 บทท่ี 6 บ้านหลงั ใหม่ เช้าวันต่อมาทั้งสามคนรีบออกเดินทางจากโรงพยาบาลไปยัง ตำบลทองผาภูมิ จังหวัดกาญจนบุรี ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่ร่มรื่นเต็มไปด้วย นักท่องเที่ยวที่แวะเวียนเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย เจ้าตะวันหลับคอพับมา ตลอดทางโดยไม่รู้ว่ากว่าจะมาถึงได้จะต้องผ่านอะไรมาบ้าง เขารู้เพียงแต่ ว่าสิ่งที่เขากำลังเห็นตรงหน้าอยู่ตอนนี้คือธรรมชาติอันงดงามกับอากาศที่ เย็นสบายจนเกอื บจะหลับได้ทงั้ วัน “หนูไม่เคยเห็นที่ไหนน่าอยู่แบบนี้เลยลุง” เด็กน้อยกล่าวด้วย ความอศั จรรย์ใจ “ฮา่ ๆ เอง็ อยแู่ ต่ในเมืองจะเคยเห็นไดย้ งั ไงละ่ ” ลุงขวญั หวั เราะรา่ “ลุงกับป้าอยู่ที่นี่มาทั้งชีวิตแล้ว ลุงว่าความสุขมันเกิดได้ทุกวัน เราไม่ต้องดิ้นรนอะไรมากมาย มีอะไรก็กินไปอย่างนั้นรู้จักประหยัด อดออมเท่านีช้ วี ติ ก็สบายแล้ว” ลุงขวัญเล่าไปยิ้มไปจนเด็กน้อยรับรู้ได้ถึงสุขที่เกิดจากข้างใน เขามองหนา้ ลุงขวญั จนแอบยม้ิ ตามไปอยา่ งไมร่ ู้ตัว “น่ัน ! เอ็งย้มิ แล้วเหรอ เวลาย้ิมแบบนี้ก็ดูสดใสดนี ่ีตะวัน”

38 บ้านหลงั ใหม่ พดู คุยกนั สักพกั ปา้ จิตรกช็ วนลุงกับหลานเข้าบ้าน บริเวณบ้านของ ลุงกับป้าเป็นบ้านไม้สีขาวสองชั้น ข้างล่างเป็นร้านขายของชำเล็ก ๆ ภายในร้านมขี นมขนมไทยโบราณยอดนิยมในหมนู่ ักทอ่ งเท่ียวเรียกได้ว่าถ้า มาแล้วจะต้องแวะมาชิมกัน ส่วนหลงั บ้านจะเป็นสวนกลว้ ยและผักสวนครัว ท่ลี ุงขวัญปลูกไว้เพือ่ เป็นรายได้อีกทางหนงึ่ “โห... น่าอยจู่ ังเลย” เขาถามอย่างตนื่ เต้น “ใช่ มันน่าอยู่ใช่ไหมล่ะ น่าเสียดายท่ีป้าไม่มีลูก วันไหนถ้าลุงกับ ป้าไม่อย่แู ล้วมนั คงจะผุพงั ไปตามเวลา” สีหน้าป้าจิตรเริ่มกังวลขึ้นเมื่อต้องพูดถึงเรื่องนี้ ตะวันมองดวงตา ของป้าจิตรเขารู้สกึ ถึงความเหงาและเศร้าใจไปพร้อม ๆ กนั แม้วา่ ป้าจะเก็บ มันไว้ลกึ ขนาดไหนแตก่ ค็ งกนั หนา้ ตา่ งของหัวใจไว้ไม่ได้ เขายังคงมองป้าจน เร่ิมรสู้ กึ นึกถงึ ใครคนหนึง่ ข้ึนมาอกี คร้ัง “ถ้าไม่มเี ราแมจ่ ะเหงาแบบนีไ้ หมนะ” เด็กน้อยทำสีหนา้ ละหอ้ ย “เหงาสิ แม่เอ็งต้องเหงามากแน่ ๆ” เสียงลุงขวัญดังมาจาก ขา้ งหลังตะวนั พร้อมตบไหล่ของตะวันอย่างเบามือ “ลงุ รู้ได้ยังไง” ตะวนั ถามอยา่ งประหลาดใจ “เอ็งมีแม่ให้หว่ งไงและเอง็ กค็ ิดถงึ เขานี่ ไม่ต้องปิดบังลงุ หรอก” พูดจบลุงขวัญก็เดินกลับไปยกของทีร่ ถลงต่อเหมือนกบั ไมม่ ีอะไร เกิดขึ้น ทั้งที่รู้อยู่แกใ่ จวา่ เด็กคนนี้ต้องหนีออกจากบ้านมาแน่ ๆ และเขาก็ พอจะเดาสถานการณต์ อนนี้ออกว่าตะวันกำลังรู้สกึ อะไรอยู่ ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงกว่า ๆ ป้าจิตเริ่มตระเตรียมข้าวของทำ อะไรบางอย่าง ตะวันไม่รู้ว่าป้าจะทำอะไรรู้แต่ว่า ในตระกร้ามีแป้งมัน นำ้ ตาล กะทิ และก็ใบเตย ออ้ แลว้ ก็มสี มหวงั (แห้ว) ดว้ ย

บา้ นหลังใหม่ 39 “ทำขนมกบั ปา้ ไหมตะวัน” “ทำครบั ” ตะวนั ตอบพลางพยกั หนา้ “ทายสิว่าป้าจะทำอะไร ดูสิป้ามีสีผสมอาหารสีแดง มีใบเตย แป้งมัน นำ้ ตาล สมหวัง แลว้ ก็กะทิสด” “อมื ...ใช่ทับทมิ กรอบไหมครบั ” “เออ..เก่งจรงิ มาเอ็งมาชว่ ยปา้ ทำ” ขณะกำลังนั่งเอาสมหวังที่หั่นแล้วคลุกเคล้ากับแป้งมันอย่าง เพลิดเพลิน จู่ ๆ ป้าจิตรกลบั สังเกตสีหน้าของตะวันทเ่ี ร่ิมดซู มึ ๆ ไป “ไง...คดิ ถึงบ้านแลว้ ใช่ไหม” นำ้ เสียงของป้าชา่ งนมุ่ นวล “เปลา่ ครับคิดถงึ ไปคงไมม่ ีใครคิดถึงหนหู รอก” ป้าจิตรฟังแล้วส่ายหัว ถึงตอนนี้ตะวันจะยังไม่ยอมรับความรู้สึก ตัวเองหล่อนก็แน่ใจว่าอีกไม่นานเด็กคนนี้จะยอมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง เพราะตวั หลอ่ นก็ไม่สบายใจกับสถานการณต์ อนนี้เหมือนกัน ส่วนเด็กชายตะวันผู้ปากแข็งยังคงทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับสิ่ง ที่ป้ากำลังเป็นห่วงแต่ความจริงแล้วข้างในใจเขาตอนนี้มันเอาแต่ร้องไห้ คิดถึง และอยากกลับบ้านใจจะขาด ทว่าเขาไม่รู้เลยถ้ากลับไปแล้วจะตอ้ ง เจอกับอะไรบา้ ง แม่จะยงั รกั ไหมแลว้ คนรอบตวั บูลล่ีอีกหรอื เปลา่ “หนไู มอ่ ยากกลบั ไปเจออะไรแย่ ๆ แลว้ ” “เอาเถอะ ไม่อยากกลับไปก็อยูไ่ ปจนกว่าจะอยากกลับแลว้ กันนะ แตพ่ รุ่งน้เี ราตอ้ งเปิดรา้ นกนั แล้ว เอง็ ไปคอยเสิรฟ์ ขนมกับกาแฟนะ” “ได้เลยครับ เดย๋ี วหนชู ว่ ยเรียกลกู คา้ ด้วย”

40 บา้ นหลงั ใหม่ สองคนป้าหลานช่วยกันทำขนมกันพักใหญ่ จนตอนนี้มันน่าจะ เพียงพอที่จะขายให้นักท่องเที่ยวในวันพรุ่งนี้แล้ว พวกเขานั่งคุยกัน สนุกสนานจนปา้ จติ รนึกขน้ึ ได้วา่ มคี นพิเศษจะมาหาวันนี้ “ตายแลว้ ปา้ ลืมสนิทเลย” “ลืมอะไรเหรอครับ” “วันนี้หลานชายป้ามันจะมาหายังไม่มีกับข้าวกับปลาไว้เลย” ป้าลุกลี้ลุกลน ไม่นานก็มีเสียงรถมาจอดอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน พลอยให้เจา้ ตะวันตนื่ เตน้ ไปด้วย ป๊ีน ! “น่ันไงมาแลว้ เดยี๋ วปา้ มานะเอ็งห่อขนมคนเดยี วไปกอ่ น” ตะวันนึกขำ เวลาป้าทำท่าทางลุกลี้ลุกลนแบบนี้มันช่างตลกดี เด็กน้อยไม่ได้รู้สึกเหมือนพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าแต่กลับรู้สึกอบอุ่น เหมอื นไดอ้ ย่กู บั ญาตผิ ูใ้ หญ่คนหน่ึงเลยละ่ ขณะทกี่ ำลงั น่ังหอ่ ขนมอย่างทะมดั ทะแมง สักพักก็มเี สียงฝีเท้าคน สองคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ขึน้ เร่ือย ๆ จนมาหยุดตรงข้างหลงั เขาพอดี “ตะวัน นห่ี ลานปา้ สวสั ดีพี่เขาสลิ ูก” เจ้าตะวันได้ยินดังนั้นแล้วก็รีบวางห่อขนมแล้วค่อย ๆ เอี้ยวตัว กลับไปแต่ทันทีที่หันไปเจอ คนทั้งสองที่ได้เจอหน้ากันครั้งแรกต้อง ประหลาดใจไปตาม ๆ กนั “พ่ตี ำรวจคนนัน้ นี.่ ..” “นเ่ี รามาทำอะไรทนี่ แ่ี ล้วแม่เราไปไหน อย่าบอกนะว่า...” พวกเขาทั้งสองต่างรู้สึกว่าโลกจะกลมอะไรปานนี้ พี่ตำรวจที่เคย เห็นเมื่อตอนที่ไปเยี่ยมพ่อวันนั้นจะเป็นหลานของป้าจิตรกับลุงขวัญ เขาช่อื วา่ “พ่ณี วฒั น์”

บา้ นหลงั ใหม่ 41 ณวัฒน์ก็รู้สึกเอน็ ดูตะวนั ตั้งแต่วันน้ันแต่ก็กงั วลในเวลาเดียวกันวา่ ตะวันจะอยู่อย่างไรเมื่อต้องไร้หัวหน้าครอบครัว เขายังคงคิดถึงเรื่องราว ของเดก็ ชายตัวน้อยอยู่บ่อย ๆ แต่ไมค่ ดิ วา่ วนั นีเ้ ด็กท่ีปา้ ชว่ ยไวจ้ ะเป็นตะวนั ตอนนเี้ จา้ ตะวันรสู้ กึ อบอนุ่ ใจ แต่ก็แอบหวน่ั ไมไ่ ดว้ า่ พี่ณวฒั น์จะพา เขากลับบ้านแต่ดูเหมือนณวัฒน์จะสังเกตท่าทีของเจ้าตะวันออกเพียงแต่ ตอนน้ีเขาพยายามจะไม่ซกั ไซไ้ ล่เลยี งอะไรกับเจา้ ตะวันทง้ั สนิ้ “วนั นีน้ อนห้องเดยี วกบั พแ่ี ล้วกนั นะ” “ครบั ” ตะวันช่วยพี่ณวัฒน์ยกกระเป๋าขึ้นไปยังชั้นสองอย่างทุลักทุเล แม้ว่ากระเปา๋ จะใบไมไ่ ด้ใหญ่มากนกั แต่ถา้ เทยี บกับความสูงของตะวันแลว้ การถือกระเปา๋ เฉย ๆ ยงั จะเหมอื นลากกระเปา๋ กับพ้ืนเลยทีเดียว “ตามสบายนะ ไมน่ อนดน้ิ ใชไ่ หม” “นดิ หนอ่ ยครับ แตถ่ ้ามีหมอนข้างหนไู มด่ ้นิ แน่นอน” ทั้งคู่เริ่มสนิทใจกันมากขึ้น เจ้าตะวันเองก็เหมือนจะมีคำถาม มากมายแตก่ ็ไม่กล้าเอย่ ออกไปโดยเฉพาะเรื่องของพอ่ ส่วนณวฒั น์กเ็ หมอื น จะรูว้ ่าตะวนั มบี างอยา่ งอยากจะถามแตค่ งไมก่ ลา้ จงึ เป็นฝ่ายเอ่ยถามเอง “เรามอี ะไรจะพดู กับพ่ีหรือเปล่า พดู มาเถอะวา่ มนั เกดิ อะไรขนึ้ แลว้ ทำไมเราถงึ หนแี มม่ าแบบน้ี ไม่สบายใจอะไรกเ็ ลา่ มาเถอะคดิ เสยี ว่าพ่ี เปน็ พช่ี ายของเราอีกคนก็แล้วกนั ” พูดจบเขาเอามอื ตบไหลเ่ ดก็ นอ้ ยเบา ๆ ความอบอุ่นใจที่เขามอบ ให้ทำให้ตะวนั รู้สกึ ปลอดภัยและเรม่ิ อยากจะเลา่ เร่ืองท้ังหมดให้พี่ณวัฒน์ ฟังขึ้นมาแลว้

42

43 บทที่ 7 พชี่ ายท่แี สนดี ตะวนั เรมิ่ ร้สู กึ อยากเลา่ เรอื่ งท้งั หมดท่ีเกิดขนึ้ ใหพ้ ีณ่ วฒั น์เพราะเขา รู้ดีว่าการที่หนีออกจากบ้านมาอาจทำให้ใครบางคนต้องเป็นห่วงแน่นอน แต่การจะกลับไปก็คงต้องเจอกับความอึดอัดใจอีกครั้ง แน่นอนว่าคงไม่มี ใครอยากจะตกอยใู่ นสถานการณเ์ ชน่ น้ันอีก “หนไู ม่อยากกลับไปท่ีน่ันแล้ว” เด็กนอ้ ยเรมิ่ กล่าวความคับข้องใจ ออกมาสีหน้าของเขาเร่ิมหอ่ เห่ียวอีกครั้ง “ทำไมล่ะ มันมีอะไรให้ไม่อยากกลับไป เรารู้ไหมว่าตอนนี้แม่เรา กำลังตามหาอยู่นะ มาแจง้ ความไว้ต้งั แตเ่ มอื่ สองวันก่อนแล้ว” ณวัฒน์ตอ้ งละจากการเก็บสมั ภาระเข้าตทู้ นั ทีหลงั จากท่ีเห็นน้ำตา หยดนอ้ ย ๆ เริ่มไหลรนิ ออกมาจากดวงตาของเจ้าเด็กนอ้ ย “ตั้งแต่พ่อถูกจับแม่ก็เปลี่ยนไปแถมจะหาพ่อใหม่ให้ด้วย หนไู ม่อยากให้ใครมาแทนท่ีพอ่ ทัง้ นัน้ ตอนนี้แมห่ นูรกั คนอ่ืนไปแลว้ ” “แล้วเรารู้ได้ยงั ไงว่ามันเป็นแบบน้ัน พวี่ ่านะบางอยา่ งทีเ่ ราเห็นมัน อาจจะไมไ่ ดเ้ ป็นแบบน้นั กไ็ ด้นะ”

44 พี่ชายท่ีแสนดี ณวัฒน์พยายามอธิบายเพื่อโน้มน้าวให้ตะวันเปลี่ยนความคิด ครน้ั จะพากลับไปตอนน้เี จ้าตัวคงไมย่ อมพาลจะหนีไปอีก เขาจงึ ต้องหาทาง เกล้ียกลอ่ มให้ดีท่ีสุด “พถี่ ามหนอ่ ยเรารกั แมบ่ า้ งหรอื เปล่า” “รักครับหนูอยากอยู่ใกล้ ๆ อยากให้แม่รักหนู อยากให้พวกเรา กลบั มาเป็นครอบครัวเหมอื นเดิม” ตะวนั เร่ิมยอมรับความรสู้ ึกตัวเอง “อยากกลบั ก็กลบั สเิ ดยี๋ วพีจ่ ะเปน็ คนไปส่งเอง” “หนยู ังไม่กลบั ไดไ้ หม” “เอาเถอะ ๆ ยงั ไม่อยากกลบั ก็ไมต่ ้องกลับ” ณวัฒน์บอกปัดให้ตะวันสบายใจ แม้ว่าตอนนี้เขาเองจะกังวล ความรสู้ กึ ของแม่นุชเหมือนกนั ที่ต้องห่างลกู ชายแบบนี้ เพราะวันท่ีรับเรื่อง ว่าเด็กคนนี้หายตัวไปเขาเป็นคนรับเรื่องวันนั้น ในตอนแรกที่รู้ว่าเด็กคนน้ี หายตวั ไปเขาก็แปลกใจไม่นอ้ ย เพราะจากลกั ษณะเดก็ คนนีเ้ ปน็ คนออ่ นโยน ดูแล้วไม่น่าจะใช่เด็กกา้ วร้าวแต่ก็ไมร่ ู้ว่ามีเหตุจงู ใจอะไรถึงไหนทำแบบน้นั จนมาถึงวันนี้ความจริงก็เผยออกมา ตะวันยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจอะไร บางครั้งการให้เขาได้หยุดอยู่กับตัวเอง ลองห่างแม่บ้างอาจจะคิดอะไร ได้มากขน้ึ แตอ่ ยา่ งไรกต็ ามเขาจะต้องทำใหแ้ ม่ลูกคู่น้ีเจอและเข้าใจกนั ให้ได้ “ไป ๆ รีบนอนเดย๋ี วพรุง่ นีเ้ อาขนมไปส่งในตลาดใหป้ า้ จิตรกนั ” “ครับ” แม้ว่าไฟในหอ้ งจะดับลง ทวา่ อกี คนยังไมไ่ ด้หลับไปกบั ความมืดน้ัน ตะวันยังนอนพลิกไปพลิกมาและสุดท้ายเขาจึงตัดสินใจถามบางสิ่งกับ พีณ่ วัฒน์

พช่ี ายทแี่ สนดี 45 “พอ่ หนูเปน็ ยังไงบ้างครบั พ่อสบายดีหรือเปล่า” “ก็ไม่ได้สบายนักหรอก พ่อเราทำผิดไปแล้วตอนนี้เขาต้อง รับผิดชอบสิ่งที่เขาทำลงไป นอนเถอะอย่าคิดมากเลยถ้าทำตัวดี ๆ ก็จะได้ เปน็ นกั โทษช้ันดอี กี ไม่กปี่ พี อ่ ก็จะกลบั มาหาเรานั่นแหละ” กรี๊ง ! เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นตามด้วยแสงแรกของเช้าวันใหม่ ทง้ั ค่รู บี ทำธุระสว่ นตวั จนเสร็จก็คว้าตะกร้าขนมกับจกั รยานคู่ใจของลุงขวัญ ออกไปด้วย เช้านี้ที่ตลาดดุวุ่นวายเป็นพิเศษทั้งพ่อค้าแม่ขายต่างรีบมาส่ง ของกันแต่เช้าเพ่ือให้ทนั ลูกคา้ ทจี่ ะมาจบั จา่ ยใชส้ อย “ตะวันรอตรงนีน้ ะเด๋ียวพี่มา” ณวัฒน์เดินตรงไปที่ร้านข้าวเหนียวหมูที่ผู้คนต่อแถวกันยาวเป็น รถไฟ ตะวันนั่งรอไปพลางกินไอศกครีมกะทิสดแสนอร่อยไปด้วยแต่จู่ ๆ เขารสู้ กึ ว่ามีมือของใครบางคนมาจบั ที่ไหล่ “ไอ้หนเู อง็ สนใจทำงานไหมได้เงนิ ดว้ ยนะ” ชายร่างสูงผอมผิวสองสีกำลังยื่นข้อเสนอบางอย่างให้กับตะวัน และดทู ่าคราวนเี้ จ้าตัวดจี ะสนใจเสียด้วย “งานอะไรนา้ หนทู ำไดด้ ว้ ยเหรอ” “ก็ไม่มอี ะไรแคเ่ อ็งเดนิ เอาไอ้นี่ไปใหไ้ อค้ นโน้นหลังรา้ นตดั ผมนะ่ ” “ย่ืนมือมาส”ิ ชายคนนั้นบอกให้ตะวันยื่นมือเพื่อจะส่งบางสิ่งบางอย่างให้ เจ้าตะวนั ไม่รวู้ ่านั่นคืออะไร จึงยื่นมอื ไปอยา่ งกลา้ ๆ กลัว ๆ จนของปริศนา น่ันเกอื บจะถึงมือเจา้ ตะวนั “เห้ย...นน่ั แกทำอะไร” เสยี งตวาดดงั จากดา้ นหลังชายคนน้นั

46 พชี่ ายท่ีแสนดี ไม่ทันไรเขาก็รีบวิ่งหางจุกตูดหนีไปเพราะกลัวเจ้าของเสียงตวาด น่ันจะรู้ความลบั ที่ซ่อนในของปริศนาชนิ้ นนั้ “ไมไ่ ด้รบั อะไรจากมันมาใชไ่ หม” “ยงั ครับ” “แลว้ ไปคุยกบั มนั ทำไม รู้ไหมวา่ มนั จะส่งอะไรให”้ “ไม่รู้รบั แตเ่ ขาบอกว่าแคเ่ ดนิ เอาของนน่ั ไปใหอ้ กี คนก็ได้เงนิ แลว้ ” “โล่งไปเกือบไปแล้ว” ณวัฒน์ทำท่าทโี ลง่ อกก่อนจะพาเจ้าตะวันกลับบา้ น เมอื่ กลับมาถึง บ้านเขาจับตะวันนั่งลงกับโต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน คราวนี้ณวัฒน์ทำหน้าตา เครง่ เครียด “รูไ้ หมว่าไอ้นนั่ มนั คือยาเสพติดนะ” เจ้าตะวันอึง่ อยู่ครู่หน่ึง ก่อนจะนึกได้วา่ ยานั่นมันกค็ ือตน้ เหตทุ ี่ทำ ใหพ้ อ่ ต้องตดิ คกุ เขาจึงเริม่ มีน้ำโหขน้ึ “มันไมด่ ีไมใ่ ชเ่ หรอครับ แล้วทำไมเขาเอามนั ไปขายล่ะ” “เงินเยอะไงล่ะ ในเมื่อมีคนติดมันก็ย่อมมีคนขายเป็นปกติ แล้วรไู้ หมว่าเมด็ หน่ึงมนั ตง้ั หลายบาท” “มันเยอะมากเลยเหรอครับ” ตะวันหูผึ่งเมื่อได้รู้ว่าเพียงแค่เราเอายานั่นไปขายให้กับคนที่เขา ติดมนั เราก็จะไดเ้ งนิ มาเยอะ ๆ มาไว้กนิ ไวใ้ ช้หรือซอ้ื อะไรก็ได้ทต่ี ้องการ “เพราะแบบนี้ใช่ไหมพ่อถึงไดม้ ีเงินซ้อื ของเล่นใหห้ นบู อ่ ย ๆ” ณวฒั น์เห็นว่าน่ีคงเป็นโอกาสสำคญั ทจ่ี ะโน้มนา้ วใจให้เขายอมกลับ บา้ นไดส้ กั ที

พี่ชายท่แี สนดี 47 “เราเห็นแล้วใช่ไหม ว่าการที่ได้เงินมาอย่างไม่สุจริตสุดท้าย เราตอ้ งแลกกบั ความสูญเสยี อะไรบ้าง” “เห็นครับ พ่อต้องติดคุก ไม่ได้เจอหน้าหนูกับแม่อีกทุกอย่างมัน คงไมเ่ หมือนเดิมอีกแล้วใชไ่ หมครบั ” เจ้าตะวันพูดพลางปาดน้ำตา ณวัฒน์เดินเข้าไปนั่งใกล้ ๆ พร้อม ลูบหลังขึ้นลงอย่างอ่อนโยน ตอนนี้เขารับรู้ได้ถึงความเสียใจปนมากับ ความผิดหวงั อยเู่ ต็มอกของเดก็ คนนี้ “เอาน่า...ทุกอย่างมันเกิดไปแล้วเราก็คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่พี่อยากให้เรารู้ไว้ ว่าพ่อกับแม่รักเรามากและสิ่งที่เราควรทำตอนนี้คือ กลบั บา้ น” เจ้าตะวันไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด เขาเอาแต่นั่งร้องไห้ สะอกึ สะอื้น ทางฝ่งั ณวัฒน์เชื่อว่าตะวนั จะเขา้ ใจสงิ่ ท่ีพดู มาทั้งหมดแน่นอน “เอาล่ะเราไปชว่ ยลุงขวัญทำสวนดีกวา่ ” “ครบั ” เจา้ ตะวันลุกขนึ้ ปาดนำ้ ตา “พรุง่ น้ีเช้าเตรยี มตวั นะเดี๋ยวพ่จี ะพาไปเจอใครคนหนึง่ ” พูดจบณวัฒน์เดินนำหน้าไปยังสวนหลังบ้าน ส่วนเจ้าตะวันยังยนื งงอยู่ตรงนั้น เขาแอบสงสัยว่าคนที่เขาจะต้องไปเจอเป็นใครแล้วทำไม พี่ณวัฒน์ถึงอยากให้ไปเจอนัก แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ในสายตาของเขากับรูส้ ึก เหมือนมีพ่ีชายเพ่ิมอกี คน ถงึ แม้วา่ จะมีพีส่ าวอยู่แลว้ แตก่ ลับไม่ได้สนิทสนม กันขนาดน้ี ตะวันนึกขำกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตมันเป็นอะไรที่เหลือเช่ือ ใครจะรูว้ ่าวนั หน่งึ โลกเหวยี่ งมิตรท่ีแสนดีมาให้เขาโดยไมท่ ันไดต้ ั้งตวั

48

49 บทท่ี 8 ความทรงจำครง้ั ใหม่ เช้าวันใหม่ได้เริ่มขึ้น แสงแดดวันนี้ดูแจ่มใสสะดุดตาเป็นพิเศษ เหมือนเป็นสัญญาณแห่งเช้าวันใหม่เพื่อต้อนรับสิ่งดี ๆ เจ้าตะวันอาบน้ำ แต่งตัวแต่เช้า เขาไม่ได้ตื่นเต้นท่ีพ่ีชายจะพาไปเจอใคร แต่ตื่นเต้นที่จะได้ ออกไปเท่ียวขา้ งนอกมากกวา่ “วันนี้พ่จี ะพาไปเทย่ี วท่ไี หนครับ” เด็กนอ้ ยถามอย่างตนื่ เต้น “ความลับนะ่ ” ย่ิงบอกว่าเป็นความลบั ยง่ิ ทำให้น่าลุ้นข้นึ ไปอกี พีณ่ วฒั น์อาจจะพา ไปเที่ยวบ้านเพื่อน พอเสร็จแล้วก็จะพาไปชมสถานที่สำคญั ของกาญจนบรุ ี เหมอื นท่เี ขาเคยเห็นใรนิตยสารทอ่ งเที่ยวก็ได้ ทั้งคู่เดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่ผู้คนต่างก็หลั่งไหลพากันมา เท่ียวชมธรรมชาติ บรเิ วณนี้ร่มร่นื เย็นสบายก่อนลงจากรถณวัฒน์เอาผ้าปิด ตาเจ้าตะวนั ไว้ “ทายซิว่าพ่พี ามาท่ีไหน”

50 ความทรงจำคร้งั ใหม่ เสยี งดงั ของน้ำที่ไหลลงมากระทบลงหินดงั ซู่ ๆ อย่างไมข่ าดสายท้ัง แถมยังมีกลิ่นไอดินโชยมาเตะจมูกเป็นระยะจึงไม่ยากถ้าจะเดาว่าที่นี่คือ น้ำตกน่นั เอง “เสยี งน้ำไหลแรงมากอากาศก็เยน็ สบายเหมอื นอยูท่ ่ีนำ้ ตกเลย” “ฮ่า ๆ ใช่เก่งเหมือนกันนี่เรา” ณวัฒน์ชอบใจในความฉลาด รูจ้ กั สงั เกตสงิ่ รอบตวั ของตะวัน “ทนี ้ีค่อย ๆ เปดิ ผา้ นะ” เจ้าตะวันทำตามที่บอก เจ้าเด็กน้อยค่อย ๆ แกะผ้าที่ผูกตาไว้ ทันทที ล่ี มื ตาข้ึนมาเขากเ็ จอเข้ากับใครบางคนทีค่ นุ้ เคยเข้าอย่างจงั “แม่...พี่รวี มาทน่ี ไ่ี ด้ยงั ไง” เจ้าตะวันรู้สึกประหลาดใจกับภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าตอนนี้ จากใบหน้าที่สดใสเปลี่ยนเป็นใบหน้าเหยเกเหมือนจะร้องไห้ เขาวิ่งเข้าไป กอดแมแ่ ละพส่ี าวจนลืมไปวา่ ความจริงแลว้ วา่ ตัวเองกำลังงอนอยู่ ผู้เป็น ผมน ั่ง คุก เ ข่ าลง พ อ ด ีก ั บ คว าม สูง ขอ ง ตะ ว ัน เ ล็ ก น ้ อ ย หลอ่ นกอดลูกรักไวแ้ น่นเหมือนกับกลวั วา่ ลกู ชายตวั ดีจะวิง่ หนไี ปอีก “แม่ขอโทษนะลูก กลบั บ้านเราเถอะนะ” “หนูไม่อยากกลับไปเจอพอ่ ใหม”่ “แม่ไม่เคยให้ใครมาแทนพ่อเราเลยนะ” ผู้เป็นแม่เอามือปาด น้ำตาบนใบหนา้ ลกู ชายอยา่ งถนุถนอม “เจ้าบ้า นายกำลังเข้าใจผิดรู้ตัวไหม” รวี พี่สาวจอมแก่นกล่าว ตำหนินอ้ ยชายพรางปาดนำ้ ตาตัวเองไปดว้ ย ตะวนั กบั รวีเป็นพี่นอ้ งกัน แต่พวกเขามักจะทะเลาะกระจุกกระจิก กนั ทกุ วนั ดว้ ยความทว่ี ยั ต่างกันแถมเพศต่างกันจงึ ไม่แปลกที่จะเป็นแบบนั้น