EBOOKG29

น.ส.สตรรี ัตน์ จ๋ิวนชุ แรงจงู ใจส่เู ส้นทางนางฟา้ นางฟา้ หมวกขาว ชุดขาว รองเทา้ สขี าว คงเปน็ ความฝนั ของใครหลายคนที่อยากมีโอกาสสักคร้งั ท่ไี ดเ้ ป็น แต่เหตผุ ลและมุมมองน้ันคงแตกตา่ งกันไป แรงจงู ใจสู่เสน้ ทางนางฟา้ ของดฉิ นั ไม่ได้เกิดขน้ึ จากเหตกุ ารณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งที่ทาให้ดฉิ ันรักหรอื เลือก เสน้ ทางชวี ติ นี้ คงต้องเลา่ ย้อนกลับไปในชว่ งชีวติ วัยเดก็ ของดิฉันมันเปน็ ช่วงเวลาที่มคี วามสขุ ความทกุ ข์ ความ ลาบาก ความอดอยาก เมื่อดิฉนั อายุได้ 6 ปี แมข่ องดิฉนั ต้องไปทางานเปน็ กรรมกรอยู่ที่กรุงเทพฯ เพื่อเกบ็ เงินมา สร้างบ้าน ดฉิ ันตอ้ งอยู่กบั นา้ ท่บี า้ นใหญ่ ดิฉันไมร่ เู้ ลยวา่ แม่เปน็ อยา่ งไรบา้ ง ทุก ๆ ครั้งท่ีได้คยุ โทรศัพทก์ นั แม่จะ บอกวา่ แมส่ บายดไี มต่ อ้ งเป็นหว่ ง เวลาล่วงไปสองปกี ว่าเห็นจะได้ แมก่ ลบั บ้านดิฉันดใี จมากและวิ่งร้องไห้ไปกอดแม่ ด้วยความคิดถึง ดิฉนั รูไ้ ด้ทันทีวา่ ที่แม่บอกวา่ แม่สบายดีนัน้ แคเ่ ป็นคาพดู ท่ีทาให้ดิฉันรู้สึกสบายใจเทา่ นัน้ เอง แม่ ผอมมากผวิ คลา้ หน้าตาดูอดิ โรย แต่ใบหนา้ นั้นกลับส่งรอยยิ้มที่เปย่ี มไปดว้ ยรักใหแ้ กด่ ิฉนั เราได้ย้ายมาอยู่ในบ้านหลังใหม่ บ้านท่ีสร้างจากนา้ พักน้าแรงของแม่ ในช่วงแรกยังไม่มีผนังบ้าน หน้าต่าง ประตูหรือแม้แต่ห้องครัวมีเพียงห้องน้าเท่านั้นที่สร้างเสร็จ ใช่ค่ะเรานอนในน้ัน เราต้องใช้เวลานับสิบปีจึงจะเสร็จ สมบูรณเ์ ช่นทกุ วันนี้ แม่มีท่ีดินอยู่ประมาณ 9 ไร่ ครอบครัวของเราจึงทาอาชีพเกษตรกรรมและปลูกอ้อยเป็นหลัก แต่เงินที่ได้ ตอ้ งนาไปใช้หนี้ที่กู้มาเพ่ือลงทุน ทาให้แม่ต้องทางานรับจ้างสารพัดอย่างที่พอจะทาได้ ทั้งรับฉีดยาฆ่าแมลง รับจ้าง ซักรีดผ้า ทาความสะอาดบ้าน เก็บถ่ัวเขียว ขายเสื้อ ขายอาหาร ทาโรงเรือนเห็ด ปลูกผักขาย ปลูกไม้ประดับขาย รับจ้างขนส่งหมูเป็นกรรมกรและอีกหลายอย่าง แต่มีอย่างหน่ึงที่ดิฉันจาได้ดี คือการรับจ้างตัดอ้อย ในฤดูการตัด ออ้ ยหรือเก็บเกี่ยวผลผลิตของทุกปีมาถึง คนในหมู่บ้านของดิฉันจะมีงานทามากท่ีสุด ต่างออกไปรับจ้างตัดอ้อยกัน รวมถึงแม่กับดิฉันด้วย ดิฉันโตพอที่จะออกไปช่วยงานนอกบ้านกับแม่ได้บางแล้ว ดิฉันต่ืนเต้นและคาดหวังว่ามัน ต้องสนุกมากแน่เลย แต่เมื่อถึงเวลาจริงมันตรงกันข้ามกับความสนุกเลยค่ะ มันร้อนเหนื่อยและคันมาก ต้องก้มๆ เงยๆทั้งวันใช้แรงแขนจับมีดและฟันท่ีกกต้นอ้อย แล้วสางใบออกทีละต้นๆ ท่ามกลางแสงแดดท่ีแผดเผาลงมา ระหว่างนั้นดิฉันรู้สึกเหน่ือยมากและเริ่มท้อ แม่จึงบอกให้ดิฉันไปพักในร่มตอนเย็นๆแดดอ่อนๆค่อยมาช่วยแม่มัด อ้อยท่ีกองไว้เข้าด้วยกัน ฉันดูแม่ที่ทางานหนักกลางแดด แล้วถามตัวเองวา่ ไม่เหน่ือยบ้างเหรอท่ีทาแบบน้ัน? ถึงแม้ เราจะใสเ่ สื้อผา้ ปดิ จนมดิ เหลอื แค่ตา แต่ทกุ เย็นท่ีกลบั บ้านมาหนา้ ของเรากจ็ ะกลายเป็นลูกตาลึงเสมอ จนถึงตอนน้ีผู้หญิงแกร่งคนน้ีผู้ซึ่งเป็นแม่ของดิฉันยังคงทาหน้าท่ีของแม่และทางานหนักอยู่ตลอด ถ้าถาม ว่าแรงจูงใจอะไรที่ทาให้ดิฉันเข้าสู่วิชาชีพพยาบาล ดิฉันคงมีคาตอบท่ีชัดเจนและสาคัญว่าคือแม่ของดิฉันเอง ดิฉัน อยากเห็นผู้หญิงที่ดิฉันรักมากที่สุดมีความสุขและได้หยุดพักสักที มันจึงทาให้ดิฉันมีแรงผลักดันต้ังใจเรียน เพ่ือ เส้นทางอนาคตที่เป็นรปู ธรรมและตอ่ ยอดได้ ในช่วงมัธยมปลายดิฉันมีความต้ังใจว่าอยากใช้ชีวิตให้มีคุณค่ากับผู้คนมากท่ีสุดได้ช่วยเหลือคนให้พ้นทุกข์ หรือนาความสามารถและความรูท้ ม่ี ีไปแกป้ ัญหาให้กับองค์กรหรอื ผู้คนไม่ทางใดกท็ างหน่งึ ดิฉันต้องขอบคุณโรงเรียนท่ีสนับสนุนให้ดิฉันได้เดินเข้าสู่เส้นทางนางฟ้า โรงเรียนได้นาภาพวาดของดิฉัน ข้นึ ประมลู บนเพจ จนมผี ปู้ ระมลู ท่านหน่ึงไดร้ ว่ มประมูลและมอบเงินทนุ การศึกษาใหแ้ ก่ดิฉันจานวนหน่ึง ทาให้ดิฉัน ได้รวบรวมเงินจนครบจนได้เข้าเรียนในวิทยาลัยแห่งน้ี การได้รับความช่วยเหลือให้คร้ังนี้ทาให้ดิฉันบอกกับตัวเอง ตัวเองทุกวันว่าดิฉันต้องเป็นพยาบาลที่ดีให้ได้ให้เป็นอย่างที่ตั้งใจไว้และตอบแทนผู้มีพระคุณทุกท่านที่สนับสนุน ชว่ ยเหลือดิฉันและเพือ่ ดูแลคนท่ดี ิฉันรกั

น.ส.มลฤดี อาญาศกั ด์ิ \"แรงจูงใจสเู่ สน้ ทางนางฟา้ \" เรอ่ื ง...โอกาส ในความด้อยโอกาส \"คนเรามตี ้นทนุ ไม่เท่ากันแต่มีส่งิ หน่ึงที่เทา่ กันคือความมุ่งมั่นและตงั้ ใจ\" ปัจจุบันยังมีเด็กอีกมากมายท่ีไม่ได้รับโอกาสทางการศึกษาไม่มีทุนท่ีจะเรียนต่อ พ่อแม่ไม่มีเงินส่งเรียน บ้าง ต้องออกไปช่วยพ่อแม่ทางานบ้าง หาเงนิ ส่งน้องเรียนบ้าง ออกไปทางานหาเลี้ยงครอบครัวบ้าง สาเหตุเหล่าน้ี จงึ ทาใหเ้ ด็กๆหลายคนไปไม่ถงึ ฝนั ทตี่ นเองวาดไว้และทาได้แคฝ่ นั ไปเท่าน้ัน ดฉิ นั ก็เหมอื นเดก็ เหลา่ นเี้ ช่นกนั ดิฉันเกิดมาในครอบครัวที่ยากจนแต่อบอุ่น มีพ่อมีแม่ มีพี่สาวคอยให้กาลังใจในการใช้ชีวิตอยู่เสมอเป็น แรงผลักดันสาคัญท่ีทาให้ดิฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ในทุกๆวันและสิ่งท่ีดิฉันท่องไว้อยู่ทุกวันคือดิฉันจะต้องทาให้พวก เขาเหล่านี้ มีความสุขสบาย มีกินมีใช้ ให้ได้ ด้วยอาชีพท่ีดฉิ ันรักและใฝ่ฝันตั้งแต่เด็กนนั่ ก็คือ อาชีพพยาบาล อาชีพ พยาบาลเป็นอาชีพที่ดิฉันปล้ืมและนับถือมาตลอด มีสิ่งประทับใจหลายๆอย่างที่ทาให้ดิฉันหลงรักในอาชีพน้ี มีพี่ๆ พยาบาลท่ีเป็นตัวอย่างทด่ี ีให้กับฉันคอยดูแลผู้ปว่ ยหามรุ่งหามค่าเป็นผู้หญิงท่ีอดทนและแข็งแกร่ง มเี มตตาเป็นเลิศ มีความรู้ช่วยเหลือคนได้และรักษาทุกคนเท่าเทียมกันหมดไม่มีแบ่งชนช้ัน คนจน คนรวย ทาให้ดิฉันซาบซ้ึงและ ภาคภูมิใจในอาชีพน้ีมากอีกหนึ่งเหตุผลท่ีอยากทาอาชีพน้ีก็คืออยากมีความรู้ทางการพยาบาลกลับมารักษาและ ดูแลสุขภาพคนในครอบครัวและชุมชนได้ เนื่องจากหมู่บ้านอยู่ห่างไกลจากโรงพยาบาลคนในชุมชนส่วนมากก็จะ เป็นชนเผ่ากะเหร่ียงมีฐานะยากจนและบางคนไม่มีบัตรประชาชน คนท้องส่วนมากก็จะคลอดกับหมอตาแยท่ีบ้าน ซ่ึงก็ไม่รู้ว่ามีวิธีการทาที่ถูกต้องตามหลักการพยาบาลหรือไม่ เพราะมีหลายคนท่ีคลอดแล้วเกิดอันตรายทั้งแม่และ ลูก ทาให้เกิดการสูญเสียท่ีไม่ควรเกิด ดิฉันจึงพยายามตั้งใจเรียนมุ่งม่ันทาตามความฝันเพ่ือจะได้มาแก้ปัญหาต่างๆ เหล่าน้ี ถึงแม้รู้ว่าครอบครัวไม่มีกาลังทรัพย์พอท่ีจะส่งเรียนดิฉันพยายามหาทุนต่างๆคอยถามอาจารย์แนะแนว ตลอดว่ามีทุนอะไรเข้ามาบ้าง ในระหว่างปิดภาคเรียนท่ี 1 ดิฉันก็ไปทาจติ อาสาที่โรงพยาบาลเพ่ือเรียนรู้ระบบของ โรงพยาบาล ปิดภาคเรียนท่ี 2 ดิฉันก็ไปทางานในเมือง เพื่อนาเงินส่งให้ครอบครัวส่วนหนึ่งก็เก็บไว้ใช้ในการเรียน และการสมัครสอบต่างๆ ดิฉันทาทุกอย่างเพ่ือที่จะได้เรียนต่อและเรียนในสายพยาบาล แต่ความหวังนั้นริบหรี่ เพราะค่าเล่าเรียนนั้นสูงเกินกาลังครอบครัวหลายเท่า ทาให้ดิฉันคิดเผื่อไว้ว่าถ้าไม่มีทุนในการเรียนต่อจริงๆ ดิฉันก็ ต้องมีเพียงวุฒมิ 6 และออกไปทางานเลี้ยงครอบครัว และแล้ว... ความหวังที่จะไดเ้ รียนพยาบาลนนั้ ได้กลบั มาอีกคร้ังเมอ่ื ครปู ระจาช้ันบอกว่ามีทุนโครงการ พระเมตตาสมเด็จย่าเข้ามา โดยจะส่งเรียนพยาบาลจนจบและกลับมาทางานใกล้บ้าน ดิฉันคิดว่านี่คือโอกาสเดียว ของดิฉันท่ีจะทาให้ฝันของดิฉันเป็นจริง ดิฉันจึงเข้าสมัครและสอบสัมภาษณ์ท่ีโรงพยาบาล ผลการประกาศออกมา ว่าดิฉันติด 1 ใน 6 คน ท่ีทางโครงการรับ ดิฉันรู้สึกดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกโชคดีที่สุดในชีวิต ดิฉันสัญญากับ ตัวเองไว้ว่าจะต้องต้ังใจเรียน จะเป็นลูกศิษย์ที่ดีของอาจารย์ เป็นลูกท่ีดีของพ่อแม่ เป็นเพ่ือนที่ดีของเพื่อน จะต้อง จบไปเปน็ พยาบาลทด่ี ีของทุกคน จะดแู ลคนไขใ้ ห้เปรยี บเสมือนพอ่ แม่ของตัวเองจะตอบแทนทุนและผู้มีพระคณุ ทุก ท่านโดยการเปน็ พยาบาลที่ดี ซอ่ื สัตย์ มีเมตตาและมนี ้าใจกบั ทกุ คนค่ะ \"ไมม่ ีคาว่าสายเกินกวา่ จะแก\"้ \"มแี ตค่ าวา่ ท้อแท้ท่ีทาให้ถอย\" \"ยงั มีพ่อแมแ่ ละคนทร่ี อคอย\" \"เธอจะถอยง่ายๆไดอ้ ย่างไร\"

นาย อานาจ “จากเด็กดอย สู่เมอื งใหญ่” สวสั ดคี รับกระผมนายอานาจ ชื่อเลน่ อว้ นครับ จบจากโรงเรยี นอ้มุ ผางวทิ ยาคมอาเภออุ้มผาง จังหวัดตาก ปัจจบุ นั กาลงั ศึกษาอยคู่ ณะพยาบาลศาสตรบัณฑิตช้ันปีที่ ๑ รุน่ ที่ ๒๙ วทิ ยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี ชยั นาท กระผมได้รับทุนโครงการพระเมตตาสมเด็จย่า จงั หวัดตาก ขอขอบพระคุณเป็นอยา่ งสูง ทีไ่ ด้ให้โอกาสทางการ ศกึ ษา ในการเรยี นต่อพยาบาล เพ่อื สานต่องานของสมเด็จยา่ ครับ ผมเป็นนักศกึ ษาคนหนึ่งที่มีความฝันเหมอื นกับเดก็ คนอน่ื อื่นทั่วไป กระผมมีพ่ีสองท้ังหมด 4 คน มีพี่สาว คนโตสุด เป็นหัวหน้าครอบครัว ดแู ลครอบครัว มพี ่ีชายทีป่ ่วยเป็นโรคซึมเศร้า พูดคยุ ไม่ค่อยรเู้ รือ่ ง ซึ่งแมข่ อง กระผมดูแลอยู่อยา่ งใกลช้ ดิ คร้ังหนง่ึ ชีวติ ของกระผมในชว่ งมธั ยม กระผมจะต้องทางานหารายไดท้ ุกอยา่ ง ทกุ วันหยดุ เสาร์ – อาทิตย์ กระผมจะไปรับจ้างพายเรือ และเป็นไกดน์ าเทีย่ ว หรอื บางคร้ังผมกไ็ ปชว่ ยแม่ทางานทร่ี ี สอร์ต หากหมดฤดูกาลทอ่ งเท่ียว ผมกจ็ ะไปรบั จา้ งหกั ขา้ วโพดบา้ ง รับจา้ งปลูกข้าวบ้าง และทุกคร้ังชว่ งปิดเทอมผม จะไปทางานที่กรุงเทพ ทาให้ผมมรี ายไดใ้ นระหว่างเรยี น รู้คณุ ค่าของเงิน สามารถแบ่งเบาภาระของครอบครัวได้ บางครง้ั ชีวติ ของคนเรา อาจไมไ่ ด้โรยดว้ ยดอกกุหลาบเสมอทกุ คน คนเรานน้ั ไมส่ ามารถเลอื กเกิดได้ แตเ่ ลือกที่จะ ทาได้ ความจน ความไม่มีของผม ผมมองวา่ มนั คือความสขุ ท่ีทาให้ผมมีทุกวนั นี้ เพราะทาใหผ้ มกล้าที่จะก้าวผ่าน อปุ สรรคเหลา่ น้ันไปได้ ทาให้ผมภูมิใจ ทุกๆครง้ั ท่ีผมเหนื่อย ผมท้อ และสิ้นหวงั ผมจะนึกถงึ ผหู้ ญงิ คนหนึ่ง คือแม่ ของผม ท่ีทาให้ผมมที กุ วันน้ีได้ แมค่ อื ทุกอยา่ งของผม เพราะผมมีแมค่ นเดยี ว แมด่ แู ลผม รกั และเปผมเสมอ ผม เสียคุณพ่อไปต้ังแต่ผมยังเด็ก เหตกุ ารณ์คร้ังนั้นทาให้ครอบครวั ของผมเปล่ยี นแปลงไปจากเดิม คุณแม่ต้องทางาน เล้ยี งดูผมเพยี งลาพัง ทุกวันนีค้ ณุ แม่ของผมอายุมากแล้ว ท่านบอกกับผมเสมอวา่ อยากให้ลกู เติบโตมอี นาคตท่ดี ี ทดแทนคุณแผ่นดิน ทีผ่ มได้รับโอกาสในการเรยี นหนงั สอื และทาความฝันของผมใหส้ าเร็จ

อาเภออุ้มผางเป็นหมู่บ้านทมี่ ีสถานที่ท่องเทยี่ วมากมาย ท่ีเปน็ ธรรมชาตแิ ละมีความสวยงาม มีความ หลากหลายทางสัญชาตเิ ชือ้ ชาติ วัฒนธรรม ไดแ้ กก่ ะเหรี่ยง ม้ง โพลว่ และคนไทย เป็นหมบู่ า้ นเลก็ ๆ ท่ีอย่หู า่ งไกล จากความเจรญิ และการเดนิ ทางทเ่ี เสนจะลาบาก ต้องใช้ระยะเวลาในการเดนิ ทางมาโรงพยาบาล ในช่วงฤดฝู น จะตอ้ งเดนิ เทา้ เขา้ ตวั เมืองรถไมส่ ามารถเข้าไปได้ เเละยังขาดแคลนบคุ ลากรทางการแพทย์ ผมจงึ อยากเปน็ สว่ น หนง่ึ ท่มี ีสว่ นรว่ มในการชว่ ยเหลอื สังคมและพัฒนาหมู่บา้ นของตนเอง ให้มสี ุขภาพร่างกายทีแ่ ขง็ แรง สร้างรอยย้มิ ให้ คนในหมบู่ ้านได้อยู่กับครอบครัวอย่างมคี วามสุขตามพระราชปณิธานของสมเด็จยา่ ตอนหนงึ่ กล่าววา่ “... เรียน หนังสอื ใหด้ ี จะได้มีความรู้มาช่วยประเทศ ช่วยคนไทย สงสารคนไทยทยี่ งั ยากจนที่เคราะหร์ า้ ยกวา่ เรามาก...” ดังนัน้ กระผมจึงอยากทาตามความฝนั ของตนเองให้เปน็ จริง คอื การเป็นพยาบาลเพ่ือท่ีจะได้กลบั ไปดูแลรกั ษาคนใน หมบู่ ้านของตนเอง และสิง่ ทีส่ าคัญท่ีสุดคือการได้รับโอกาสทางการศึกษาอยา่ งทีก่ ระผมไดร้ ับในวันนี้ อยู่เมือง อยู่ ป่า ได้รับการศึกษาเหมือนกนั ความประทับใจ กระผมได้มีโอกาสไปเปน็ จติ อาสาทโี่ รงพยาบาลอุ้มผาง จังหวัดตาก ได้เรยี นรงู้ านพยาบาล ตา่ งๆ ทาให้ผมรสู้ ึกมคี วามสุขทกุ คร้งั ที่ได้ทางานในสง่ิ ทีต่ ัวเองรักและใฝ่ฝันมาโดยตลอด ผมหวังว่าสกั วนั หนงึ่ ผมจะ สามารถทาตามความฝนั ของตัวเองใหส้ าเรจ็ เพ่ือจะได้กลบั มาพฒั นาดแู ลคนในหมู่บา้ นของผมใหม้ ีสขุ ภาพร่างกาย แข็งแรง เพอ่ื ได้อยกู่ บั คนในกับครอบครัวไดอ้ ย่างมคี วามสขุ

น.ส.จริ าพัชร คงเม่น “เหตุการณ์ความหลงั สู่ทางฝันในวนั น้ี” ขา้ พเจ้านกั ศึกษาพยาบาลชน้ั ปที ่1ี ไดเ้ ลอื กเข้ามาเรยี นพยาบาล ตอนแรกที่ข้าพเจ้าก็ไม่คดิ ว่าตัวขา้ พเจา้ จะ ได้มาเรียนสายนี้ เพราะขา้ พเจ้าไมช่ อบอะไรท่ตี ้องมาดูแลใครสกั คนท้ังทีก่ ็ไม่ใชญ่ าติเรา อีกทั้งมแี ต่คนพูดว่าเรียน พยาบาลมันเหน่ือย ทางานก็หนกั ไมค่ ่อยมเี วลาพักผอ่ น วันๆก็คลุกคลีกบั แตผ่ ู้ป่วยทเี่ ป็นโรค จนเมื่อขา้ พเจ้าได้เขา้ มาเรยี น ข้าพเจ้าจึงไดร้ วู้ า่ การเรยี นพยาบาลไม่ได้งา่ ยอย่างที่หลายคนคิด เเต่ทีเ่ รียนเร่ือยๆ ข้าพเจ้าได้พบจุด เปล่ยี นเเปลงความคิด วา่ จะมีอาชพี ไหน เหมือนทาเเล้วได้บุญ เรียนจบเเลว้ มงี านรองรบั ใหท้ าเลย เเละยังมี สวสั ดิการคา่ รักษาพยาบาลฟรีอีกด้วย หลายคนอาจจะคดิ ว่าผลตอบเเทนท่ีดที ีส่ ดุ คือเงิน เเต่สาหรับบคุ ลากรทาง แพทย์ คือการได้เหน็ รอยยิม้ ความสุขของคนไข้เม่อื หายดี ข้าพจงึ พยายามศึกษาหาความรู้ เรอื่ งเล่าของข้าพเจ้าท่เี ปน็ จดุ เปลย่ี นใหข้ ้าพเจา้ รักท่ีจะเรยี นพยาบาลมากขึ้น เป็นประสบการณ์ที่ข้าพเจ้า ไดพ้ บเจอในโลกใบน้ีเร่ืองมอี ยู่ว่า วันหนึง่ พี่สาวกับพเ่ี ขยของข้าพเจ้าไดไ้ ปรดนา้ ตน้ ไมแ้ ตต่ ้องใชไ้ ฟฟ้าปนั่ เพื่อใหน้ ้า ไหล พ่ีสาวของขา้ พเจา้ เปน็ คนเถอื สายไฟพนั ไว้ที่แขนดา้ นขวา สว่ นพเี่ ขยเป็นคนจับสายทห่ี วั แตเ่ กิดความผิดพลาด ขวา้ งสายไฟขน้ึ ไปโดนไฟฟา้ แรงสงู จงึ ทาใหก้ ระแสไฟฟา้ ว่งิ มาที่คนถือสายไฟนัน่ กค็ ือพีส่ าวของข้าพเจา้ ไฟไหมล้ าม ไปหมดทั้งตวั หมดสติล้มลงกบั พ้ืน พ่เี ขยจึงทาการดับไฟแลว้ รีบนาสง่ โรงพยาบาลชว่ งเวลานั้นฉันอยทู่ ่ีบา้ นกบั น้อง พอ่ กับแม่ออกไปทางานทีไ่ ร่ มีผู้หญงิ คนหนงึ่ ได้ขบั รถมาบอกวา่ พสี่ าวของฉนั ถูกไฟฟา้ ช็อตฉันจงึ รีบไปบอกแม่กบั พ่อ ขบั รถไปโรงพยาบาลโดยเรว็ ท่ีสุด ไปถงึ โรงพยาบาลหมอได้ส่งตัวไปโรงพยาบาลในเมืองแลว้ ฉันก็ได้แต่ภาวนาให้ พ่สี าวของฉันปลอดภัย พอไปถงึ โรงพยาบาลก็เห็นพี่สาวของฉันนอนหมดสติอยู่บนรถเฟล เส้ือผา้ ไหมห้ มดตอนนน้ั ฉนั ทาอะไรไม่ได้เลยไดแ้ ต่ร้องไห้กบั พ่อแม่วา่ พ่จี ะปลอดภัยใชไ่ หม หมอไลใ่ ห้ญาติออกไปข้างนอก เวลากผ็ า่ นมา นานพอสมควรกย็ ังไมเ่ ห็นทาอะไรเลยจนกระทงั่ พ่สี าวของฉันตอ้ งไดม้ าโดนตดั แขนข้างขวาทงิ้ ไป เน่ืองจากที่ โรงพยาบาลในเมืองแห่งหนึ่งเค้าเจาะจนแขนขา้ งขวาบวมมากจนอาการไมไ่ หวไดส้ ง่ ไปรักษาตอ่ ที่โรงพยาบาลใน จงั หวดั นครสวรรค์ เช้อื หรอื เซลลท์ ่ีมนั ตายแลว้ มนั ลามไปหมดท้งั แขน ถา้ เอาไว้มนั จะลามไปมากกวา่ น้ีพ่ีสาวของฉัน จงึ ตดั สินใจให้หมอตดั แขนข้างขวาทงิ้ ขณะนนั้ พี่สาวของขา้ พเจา้ หายใจเองไม่ได้แผลเต็มไปหมดหมอกลวั วา่ จะติด เชือ้ ได้งา่ ย จึงให้แยกไปอย่หู ้องกระจกห้องเดย่ี ววนั นัน้ ฉันได้เข้าไปเยี่ยมพ่ีมีแต่สายเต็มไปหมดท่ัวรา่ งกาย ข้าพเจา้ ร้สู ึกสงสารพ่มี ากได้แต่ยิ้มแล้วกร็ ้องไห้ พ่สี าวของข้าพเจา้ พูดไม่ได้ทาได้แค่พยักหนา้ แล้วน้าตาก็ไหล พออาการเริม่ ดี ขนึ้ หมอให้ย้ายมาอยหู่ อ้ งรวมผหู้ ญงิ รักษาตวั อย่ทู ี่โรงพยาบาลประมาณ 5-6 เดอื น ชว่ งน้นั ขา้ พเจ้าปดิ เทอมก็ได้ไป ชว่ ยแมเ่ ฝา้ พ่ดี ูแลพีส่ าวเพราะเค้ายงั ช่วยเหลอื ตวั เองไม่ไดไ้ ด้เหน็ การลา้ งแผลการรักษาผ้ปู ่วยของพยาบาลเป็น เวลานาน มันจึงเปลยี่ นความคิดให้ฉนั อยากเป็นพยาบาลมากขน้ึ จนสดุ ท้ายพส่ี าวของขา้ พเจ้าปลอดภัยได้กลับมา ใชช้ วี ิตอยา่ งมคี วามสขุ อีกครงั้ ข้าพเจา้ เห็นแม่ใหก้ าลังใจพี่สาวมาตลอด ข้าพเจ้าไมเ่ คยเชื่อว่าการไดด้ ูแลใครสกั คนด้วยความเต็มใจ ให้กาลงั ใจเขา จะทาใหเ้ ราสขุ ใจและมีความสุข ได้ การให้กาลังใจเปน็ สง่ิ สาคัญอีกอย่าง ข้าพเจา้ จึงเช่อื ว่าถ้าเราไดท้ าในส่งิ ทเ่ี รารักมนั จะมีความสุขก็เหมือนกับถ้า เราได้ดแู ลคนปว่ ยแลว้ เค้าย้มิ ตอบเราเพราะคอื เคา้ กส็ ุขใจ มันจึงทาให้ขา้ พเจ้าเกดิ ความตง้ั ใจเรยี นรู้ ขยัน อดทน ดว้ ยความรกั และความตั้งใจมากขน้ึ

น.ส.สุธาวลั ย์ อนิ แนม เรยี งความ แรงจูงใจ สู่เสน้ ทางนางฟา้ เรือ่ ง คนขา้ งเตยี ง ดฉิ ันมชี อื่ วา่ นางสาว สธุ าวลั ย์ อินแนม ช่ือเลน่ ไข่มุก อายุ 18 ปี ปจั จบุ ันกาลงั ศกึ ษาอยู่ท่วี ิทยาลยั พยาบาลบรมราชชนนี ชัยนาท ชั้นปีที่ 1 รนุ่ ที่ 29 ดิฉันจบจากโรงเรียนกาแพงเพชรพิทยาคม จังหวดั กาแพงเพชร ตงั้ แต่เลก็ จนโตดฉิ ันก็อาศัยอยู่กบั ยายมาโดยตลอด ยายของดิฉนั มีชอื่ วา่ ยายนวิ้ ชอ่ื จริงวา่ นางเพญ็ ศรี ตนั เต อายุ 69 ปี ยายของดิฉนั เปน็ ผ้ปู ว่ ยตดิ เตียง ท่ีไม่สามารถขยับตวั เองไดแ้ ละยงั เจาะคอเพราะหายใจดว้ ยตนเอง ไมไ่ ด้ อีกทง้ั ยังต้องใช้สายอาหารทานอาหารผา่ นทางสายนี้ ยายไมส่ ามารถพูดคุยกบั ดฉิ นั ไดเ้ หมอื นเดิม แตย่ ายก็รู้ เรอ่ื งทุกอยา่ ง เพยี งแตไ่ มส่ ามารถโต้ตอบกลบั มาได้ ก่อนทย่ี ายจะป่วยนี้ ยายมีความต้งั ใจอยากให้ดิฉนั เรยี นพยาบาล เนอ่ื งมาจากความประทบั ใจตอ่ วชิ าชพี นี้ ครั้งเมื่อทา่ นได้รบั การรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ในทกุ ๆเชา้ และทุกๆวนั จะมีพยาบาลมาเชด็ ตัว อาบนา้ ใหก้ บั ทา่ น ดูแลเอาใจใส่ทา่ นเป็นอยา่ งดี ทา่ นมกั จะบอกกับดฉิ นั วา่ พยาบาลเปน็ อาชที ่มี ีเกียรติ ตลอดระยะเวลาปคี ร่ึง ดิฉนั ได้ชว่ ยคณุ แมด่ แู ลคุณยาย มาโดยตลอด หลกั ๆ คือการอาบนา้ เปล่ียนแพม เพิส suction และการดูแลท่านทางสุขภาพจติ คอยพดู คยุ กับทา่ น ไมป่ ลอ่ ยให้ท่านดูคนเดียวตามลาพงั นานๆ นนั้ จะทาให้ทา่ นรสู้ ึกโดดเดียว ซ่ึงในจุดนี้กเ็ หมือนเป็นการปลกู ฝงั่ จติ ใต้สานกึ ในการดแู ลผู้ป่วยด้วยหัวใจ สิ่งเหลา่ น้ที าใหฉ้ ันไดต้ ั้งเป้าหมายในชวี ิตของดิฉนั หากเรียนจบพยาบาลแล้ว ดฉิ นั จะนาความรู้ ความสามารถ ที่ได้รับการสัง่ สอน มาน้นั ไปชว่ ยเหลือผู้ป่วยได้อยา่ งถูกตอ้ ง และถูกวธิ ี ตลอดจนการกลับไปเปน็ บคุ คลที่มสี ว่ นช่วยในการพัฒนาคณุ ภาพของชาวบา้ นให้ดขี ึ้น จะเป็นแบบอย่างที่ดี และจะบาเพ็ญตนใหเ้ ปน็ ประโยชน์ตอ่ สว่ นรวมตลอดไป และเนอื่ งจากครอบครัวของดิฉันไม่ไดม้ ฐี านะท่รี ่ารวยแต่อย่างใด นน้ั ทาใหด้ ิฉันมีความม่งุ มานะอย่างเต็มที่ ในการศึกษาเลา่ เรยี น อย่ใู นศีลธรรม และมีเมตตา ยายของดฉิ นั สอนดิฉันไวเ้ สมอในเร่อื งของความมนี ้าใจ มีเมตตา ต่อผ้ทู ดี่ ้อยกว่าเรา บางครงั้ ท่ีชาวบ้านเรียกเราวา่ “คุณหมอ” ในบางครัง้ เรากอ็ าจจะไม่ชอบ แตย่ ายกบ็ อกวา่ ที่พวก เขาเรียก ก็เป็นเพราะให้เกียรติและเคารพ เห็นเราเปน็ ท่ีพ่ึงของพวกเขา ยายนี่แหละที่เป็นแรงจูงใจและแรงผลักดัน ทสี่ าคัญของดฉิ ัน ไปสเู่ ส้นทางนางฟ้า นางฟ้าท่ีไม่ได้อยู่บนสวรรค์ แตด่ ฉิ ันขอเปน็ นางฟ้าบนดิน ดแู ลคนป่วย และ คนท่รี ักตลอดไป

นางสาวบุษกร แซ่ว้าน แรงจูงใจส่เู ส้นทางนางฟ้า เรียงความ แรงบนั ดาลใจในการเรียนพยาบาลของฉัน อาชีพในฝันของดิฉนั ในตอนเด็กฉันมีความฝันอยากเปน็ คณุ ครู เพราะการไดท้ างาน และสอนนักเรียนใน โรงเรยี นใกล้ๆบ้าน พ่อกับแม่คอยบอกฉนั และพีน่ ้องในบา้ นไวเ้ สมอว่า อยากใหล้ กู ๆได้ทางานรบั ราชการจะทาใหใ้ น ยามท่พี ่อกับแม่ไดร้ บั บาดเจบ็ หรอื เจ็บปว่ ย จะได้รบั การรักษาฟรจี ากโรงพยาบาล เพราะเป็นสิทธิพิเศษสาหรบั บดิ ามารดาของผูร้ บั ราชการดิฉนั จึงคดิ วา่ การได้ทางานเปน็ คณุ ครู ทางานรบั ราชการ จะทาใหพ้ ่อกบั แม่ได้รับ สวัสดิการตา่ งๆทีท่ ่ีจะเป็นประโยชน์กับตัวดิฉันและพ่อกับแม่ จดุ เริ่มต้นเล็กๆของการเรียนพยาบาลของดฉิ นั เรมิ่ ต้นขนึ้ เมื่อดิฉันได้ดูซีร่ยี เ์ กาหลี เรื่อง ชวี ิตเพ่อื ชาตริ ักน้ีเพ่ือ เธอ ซึง่ เป็นจดุ เริม่ ตน้ ของการศกึ ษาอาชพี เกี่ยวกบั ด้านสุขภาพ เพราะดิฉนั ไดเ้ ห็นการทางานการรกั ษา การใสช่ ดุ เทๆ่ จากซรี ย่ี เ์ ร่ืองนน้ั จงึ ทาให้ดฉิ นั ไดเ้ ปลย่ี นความคดิ จากอาชพี คณุ ครูเป็นอาชีพดา้ นสุขภาพ ซ่งึ เปน็ แรงบันดาลใจ ในการเรยี นพยาบาลของดิฉัน ท่อี ยากทางานท่นี า่ อัศจรรย์ น่าต่ืนเตน้ ชุดการแตง่ กายท่ีสวยและเท่ ดฉิ นั จงึ อยาก เรยี นพยาบาล ดฉิ ันมีพชี่ ายและพี่สาวท่ีอยากเรียนพยาบาล พวกเขาทง้ั สองคนไดส้ มัครสอบแต่วา่ สดุ ท้ายแลว้ พช่ี ายไม่ติด พีส่ าวติดพยาบาลเพียงคนเดยี ว และด้วยเหตผุ ลนี้ ดิฉนั อยากเรียนตามพ่ีสาวทีไ่ ดเ้ รยี นพยาบาล ทโี่ รงพยาบาลใกลบ้ ้านของดฉิ นั เวลามีคนเจ็บปว่ ย เมอ่ื ไปโรงพยาบาล จะถกู ดูถูกและปฏิบัติทไ่ี มเ่ ปน็ ธรรม เพราะการเป็นชาติพนั ธ์ุมง้ ดิฉนั จึงคดิ วา่ เมื่อดิฉนั ได้เกดิ มาเป็นลกู หลานของคนมง้ ดิฉันจงึ อยากเรียนพยาบาลเพ่อื กลับไปรกั ษา และใหค้ วามรูใ้ ห้กับชาวบ้านทถ่ี กู ตอ้ ง ดฉิ ันอยากใหท้ ุกคนอ่นุ ใจวา่ ยงั มลี กู หลานชาวม้งที่ทางานอยู่ที่ โรงพยาบาล แรงบนั ดาลใจในการเรียนพยาบาลของดิฉัน ที่เริ่มจากการดซู รี ยี่ ์ท่ที าให้ดิฉนั อยากทางานท่ีนา่ ตนื่ เต้น ได้ใส่ชุด สวยๆเท่ๆ การทาตามพ่สี าว การได้ทางานข้าราชการ และได้กลบั ไปทางาน และให้ความรู้ท่ถี ูกต้องให้กบั คนใน ชมุ ชนท้งั หมดนีจ้ งึ กลายเป็นแรงบนั ดาลใจที่จะผลกั ดันใหด้ ิฉนั เรยี นพยาบาลของดฉิ ันในวันนเ้ี พ่ืออนาคต

น.ส.ธนาภา ขนนุ ปัน แรงจูงใจส่เู สน้ ทางนางฟ้า ดิฉนั นักศึกษาพยาบาลศาสตรบัณฑติ ช้ันปีท่ี ๑ จากเดก็ นักเรยี นมธั ยมปลายในชนบทคนหนึ่ง ทมี่ คี วามฝนั อยากเป็นนางฟ้าชุดขาวต้ังแตเ่ ด็ก สู่นักศกึ ษาพยาบาลในวันน้ี ดิฉันชอบช่วยเหลือผู้อนื่ ตงั้ แต่เดก็ ๆ ชอบท่ชี ่วยแลว้ เห็นผู้อ่ืนมีความสขุ สามารถย้มิ ได้ โดยท่ีไม่ต้องการส่งิ ใดตอบแทน แค่รอยยิม้ กพ็ อแลว้ ดิฉนั อยากมี ความรทู้ ่สี ามารถดูแลคนในครอบครวั และคนอ่ืนๆได้ จนตอนนด้ี ฉิ ันไดเ้ ลือกเสน้ ทางท่จี ะทาให้ฉันได้ทาในสง่ิ ที่ดิฉัน รักต้ังแต่เด็ก คือ นางพยาบาล แต่เสน้ ทางในการเรยี นพยาบาลน้นั ไม่ได้โรยดว้ ยกลีบกหุ ลาบแบบทหี่ ลายๆคนคิดไว้ กวา่ ที่จะเข้ามาเรียน ได้น่ัน ต้องใชเ้ กรดทส่ี งู มากพอสมควร ตอนท่ีดฉิ นั สมัคร ดิฉันก็แอบกลัว เพราะ เป็นการ แขง่ ขันโดยใชเ้ กรดแข่งขนั กับคนอกี ร้อยกว่าคน แลว้ ดิฉนั ก็ทาได้ ดฉิ นั ติดทีว่ ิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี ชัยนาท ดิฉนั ดีใจทสี่ ุด เม่ือฉันทางวิทยาลยั ประกาศผล ดฉิ นั รีบโทรหาพ่อกบั แม่ทนั ท่ี ครอบครวั ของดิฉันดใี จมาก หลังจาก นัน้ ดิฉนั ได้เริ่มตดิ ตามข่าวสารของทางวิทยาลยั พยาบาลบรมราชชนนี ชยั นาท ทางเพจ และเวบ็ ของวิทยาลัย เกี่ยวกบั กาหนดการเปิดเรียน และกาหนดการตา่ งๆ ทกุ คนในครอบครวั คอยซัพพอร์ตในทุกๆด้าน จนตอนที่ฉนั ได้ ก้าวเข้ามาในรวั้ วทิ ยาลยั พยาบาลบรมราชชนนชี ยั นาท เป็นความภูมิใจทสี่ ดุ ของฉันในตอนน้ี เร่ืองเลา่ ที่ทาให้ดิฉันรักที่จะท่จี ะเรียนพยาบาลมากข้ึน เป็นเร่ืองของคณุ ยายดฉิ ันเอง ตอนดฉิ ัน อายปุ ระมาณ 15 ปี คุณยายของฉันมโี รคประจาตัวหลายโรค จึงต้องไปหาหมอเพื่อรับยาท่โี รงพยาบาลบ่อยๆ คุณยายจะพาฉันไปดว้ ยเสมอตอนที่ฉนั ไปโรงพยาบาล ฉนั คอยพยุงคณุ ยายไปตลอดทาง ในใจฉนั คิดแคว่ า่ จะชว่ ย อยา่ งไรให้คุณยายหายจากโรค ไมเ่ จบ็ ไมป่ ว่ ยแบบน้ี และจะทาอย่างไรใหค้ ุณยายสบายใจ ดิฉันเหน็ คุณยายต้องwx หาหมอแบบน้เี ป็นประจา มียากลับไปทานเป็นปึกๆ คณุ ยายบอกกบั ฉันว่าคุณยาย ไม่อยากกนิ แต่ต้องกนิ เพราะ คณุ ยายอาจจะอาการแย่ลง ดิฉนั ทาอะไรไม่ไดเ้ ลยนอกจากจะดแู ลเรอื่ งอาหาร ของคุณยายตามทหี่ มอบอก แต่ไม่มี ความรอู้ ่นื ควบคูเ่ ลย จนวันน่ึงคุณยายของฉันได้มีอาการทรุดลงอย่างมาก ขยับตัวไม่ได้จนต้องพาไปโรงพยาบาล ดฉิ นั กบั คุณแม่ และคุณตา ได้ตามไปดูแลอาการคุณยายอย่างใกลช้ ิด ดว้ ยความเป็นหว่ ง คุณหมอบอกว่า คุณยาย ไม่สามารถขยับตวั ได้ เนื่องจากเกดิ จากโรคของคุณยายท่ีเป็นมานานแลว้ มนั กาเริบหนักข้ึน คณุ หมอจงึ ให้คุณยาย พักทีโ่ รงพยาบาลเพ่อื ดูอาการก่อน จงึ จะสามารถกลับบา้ นได้ ขณะทอ่ี ยู่โรงพยาบาลดฉิ นั ได้ดูแลคุณยายอย่าง ใกลช้ ิด ท้ังเชด็ ตัว เปล่ยี นแพมเพิร์ด ป้อนนา้ ป้อนขา้ ว และอ่ืนๆท่ีหมอสอน เพื่อให้มาดูแลคณุ ยาย ฉันทาตามท่ี หมอบอกทุกอย่าง เพื่อหวงั ว่าอยาดใหค้ ุณยายดีขน้ึ แต่ฉันไมไ่ ดม้ ีความรวู้ ่าทาไมถึงต้องปฏบิ ัติแบบนก้ี บั คุณยาย ไมไ่ ด้กอดหรอื บอกรักคุณยาย คดิ แค่ทาตามที่หมอสัง่ คุณยายตอ้ งหายดีแนๆ่ แต่แล้วอาการคุณยายไดท้ รดุ หนักลง เร่ือยๆ คุณหมอจงึ รบี มาดคู ุณยายทนั ที คณุ ยายหายใจตดิ ขัด มีอาการชักเกร็ง แต่ฉนั ช่วยอะไรยายไมไ่ ด้เลย ไดแ้ ต่ กดกริ่งและรอคณุ หมอมา ดิฉันตอ้ งยนื่ จับมือคุณยายอยู่เฉยๆแต่ฉนั ไม่สามารถช่วยอะไรยายไดเ้ ลย ดฉิ นั เสยี ใจ มากๆ เสยี ใจจรงิ ๆความรสู้ กึ ตอนน้ัน ดฉิ นั ได้แต่โทษตัวเอง ว่าทาไมดิฉันถงึ ทาได้แคน่ ้ี ทาไมไมม่ คี วามรมู้ ากกวา่ นี้ ทาไมชว่ ยคนท่เี รารกั มากๆไม่ได้เลย กวา่ คุณหมอจะมาถึง ฉันกไ็ ด้เสียคุณยายของฉันไปแลว้ เพราะเหตุการณ์นี้ จึงทาให้ดฉิ นั รวู้ า่ ความรูส้ าคญั กบั ชวี ิตคนมากขนาดไหน ดิฉนั จึงม่นั ใจมาก ย่งิ ข้ึนว่าดฉิ ันจะเรยี นพยาบาล แบบทเี่ คยตง้ั ความฝนั ไวต้ ั้งแตเ่ ดก็ เพ่ือท่จี ะมีความรู้ ความสามารถในการชว่ ยเหลอื คนทีเ่ รารักและคนอื่นๆ ท่ีเราต้องดแู ลรักษา ไมว่ ่าจะเป็นญาติ หรอื ไม่ใชญ่ าติกต็ าม เราจะ “บริการสุขภาพดว้ ยหัว ใจความเป็นมนุษย์”

น.ส.รัตนาภรณ์ คงนา้



แรงจงู ใจสู่เสน้ ทางนางฟ้า เร่อื ง หนงึ่ เดียวในดวงใจ นางสาวพจณชิ า บุตรดา ดฉิ นั ช่ือ นางสาวพจณิชา บุตรดา ปัจจบุ ันกาลังศกึ ษาอยทู่ ่วี ทิ ยาลัยพยาบาลบรมราชชนี ชยั นาท หลกั สูตรพบาบาลศาสตรบัณฑติ ชัน้ ปีที่ 1 รนุ่ 29 และก่อนที่จะมาเรยี นที่นไ่ี ด้มีท้ังความสุขและความทุกข์กวา่ ท่ีจะ คน้ พบวา่ ตวั เองอยากเปน็ อะไร อยากเรียนอะไร ซ่งึ หนึ่งเดียวในดวงใจก็คอื คุณยายของดิฉันเอง ที่ทาใหด้ ฉิ ันอยากเรียนพยาบาล เมอ่ื เล่าย้อนไปเริ่มตั้งแตป่ ิด เทอมมัธยมศึกษาตอนตน้ ช่วงนนั้ คุณยายมีอาการป่วยหนกั แม่และดฉิ ันก็ไดไ้ ปเยีย่ มท่านท่ีตา่ งจงั หวดั แม่อยากให้ ดฉิ นั อยใู่ กล้ชดิ กบั คุณยายมากๆ แมไ่ ด้ศึกษาเรอ่ื งเรียนตอ่ มธั ยมตอนปลาย แม่ได้หาโรงเรยี นในตวั จงั หวัดได้ จงึ อยากให้ดิฉนั ลองไปสอบดู ซง่ึ ดฉิ นั ได้ไปสอบผลออกมาคือสอบตดิ แม่ให้ดิฉนั ตัดสินใจว่าจะเรียนที่นน้ั หรอื จะ กลบั มาเรียนโรงเรยี นเดมิ ซ่งึ แนน่ อนว่าดฉิ นั เลอื กเรียนทีโ่ รงเรียนในจังหวดั ได้เรียนสายวทิ ย์-คณิต ก่อนเปดิ เทอม ดฉิ นั ก็ไดด้ ูแลคุณยายอยา่ งใกลช้ ดิ และเริม่ ช่ืนชอบการดูแลมากข้นึ คุณยายอาการดขี น้ึ เรื่อยๆตามลาดับ เม่อื เปิด เทอมคณุ ยายอยากใหด้ ฉิ นั อยู่หอเพราะสะดวกกว่าอยู่บา้ นเพราะตวั บา้ นกับท่ีเรยี นไกลกันคอ่ นข้างมาก ฉันจึงได้อยู่ หอพักกลบั บ้านบ้าง บางทีก็ทุกอาทติ ย์ บางทีกอ็ าทติ ยเ์ ว้นอาทิตย์ แต่เม่ือกลับบ้านมาก็จะไดด้ แู ลคุณยายอย่าง ใกลช้ ดิ เสมอ พอเริม่ ขึ้นชน้ั มัธยมศึกษาปที ่ี 5 ช่วงน้ันกจิ กรรมทางโรงเรียนคอ่ นข้างเยอะไม่ค่อยไดก้ ลับบา้ นสักเท่าไหร่ และอาการของคุณยายตอนนั้นเร่มิ ทรดุ ลงเรอื่ ยๆ เนื่องดว้ ยอายทุ มี่ ากข้นึ พอมธั ยมศึกษาปีท่ี 5 เทอม 2 มกี ิจกรรม กีฬาสี ดิฉันยงุ่ แต่กบั กิจกรรมไม่ค่อยไดก้ ลับบ้าน ซึง่ วันนนั้ เองคุณยายโทรมาบอกดฉิ ันวา่ คุณยายล้ม วนั นนั้ ฉันจงึ รบี กลับบ้านไปหาคุณยายอยา่ งด่วน เมือ่ ไปถึงคุณยายก็เรม่ิ พดู ไม่ค่อยได้ พดู ไมช่ ดั ปากเบ้ียว เดินไมค่ ่อยได้ ทาน อาหารเหลว ฉันไดแ้ ต่มองคณุ ยายและภาวนาใหค้ ณุ ยายไม่เปน็ อะไรร้ายแรงไปกว่าน้ัน ดิฉันคอยอยกู่ ับคุณยาย อยา่ งใกล้ชิดคอยป้อนข้าว ป้อนนา้ เช็ดตัว พาไปอาบนา้ ซึ่งอาการของคุณยายก็ไมด่ ีข้นึ เลย คณุ ยายดูทรมานมาก ฉันได้แตโ่ ทรไปรอ้ งไห้กับแมแ่ ละภาวนาใหค้ ณุ ยายหายปว่ ย แมเ่ องก็กาลงั เคลียงานและมาหาคุณยายท่ีตา่ งจงั หวัด หลังจากน้นั 2 วัน ในขณะทด่ี ิฉนั กาลังจะป้อนข้าวเชา้ ใหค้ ุณยาย คุณยายไดส้ ะอึกและจากไปอยา่ งสงบในท่ีสดุ ดิฉนั ทาไดเ้ พยี งแคไ่ ปเรียกคุณหมอใหม้ าดคู ุณยายและจบั มือคณุ ยายอยอู่ ยา่ งนัน้ ดิฉันเริ่มมีความคดิ วา่ ถา้ ดิฉนั เป็นหมอ หรอื พยาบาลคงทาอะไรไดม้ ากกวา่ ยนื จับมือและเรยี กคุณหมอมาแนๆ่ ซึ่งแมด่ ิฉนั ที่กาลงั มาหาคุณยายแม่ก็มาไม่ ทันตอนที่คณุ ยายไดจ้ ากไป การจากไปของคณุ ยายคร้งั นี้เป็นทีส่ ะเทือนใจต่อญาติท่ีน้องและลกู หลานเปน็ อย่างมาก เหตุการณ์คร้ังน้ที าให้ดิฉนั ยอ้ นคิดและถามตวั เองวา่ ตัวเองชอบอะไรและอยากเรียนอะไร เรม่ิ ต้งั เปา้ หมายที่ จะเป็นพยาบาล เปน็ หมอ สอบให้ติดและสิ่งท่ีดฉิ ันศึกษาตอนนัน้ คอื พยาบาล 4 เหล่า ดิฉันกไ็ ด้ไปสอบพยาบาล ทหารเรอื และพยาบาลบรมราชชนี ดิฉันได้สอบติดท้ัง 2 ทึ่ และไดเ้ ลือกมาเรียนทีน่ ่ี ที่วิทยาลยั พยาบาลบรมราชชนี ชยั นาท เพ่อื หวังว่าถา้ จบไปจะย้ายไปทางานใกล้ๆกบั แม่ ไดไ้ ปดูแลทา่ นเหมือนท่ดี ูแลคุณยาย ตอบแทนท่านทีท่ า ใหเ้ รามีวันน้ี อยากดูแลคนท่ีเรารกั และรักเราจนวินาทีสุดท้าย ถงึ จะช่วยอะไรไม่ได้มากแตก่ ย็ งั ดีกวา่ ไม่ได้ทาอะไร เลย เหตุการณน์ ้ีทาให้ฉนั คิดว่าทุกนาทีมคี ุณคา่ เราต้องทาทุกเวลาให้เต็มที่ จะได้ไม่มาเสียใจทหี ลงั

นางสาวขนษิ ฐา โรจน์ปยิ ะ แรงจงู ใจความฝันพยาบาลของฉัน สวัสดีค่ะ ดิฉนั ชอื่ นางสาวขนิษฐา โรจน์ปิยะ ชอื่ เล่นนิดค่ะ จบจากโรงเรียนอมุ้ ผางวทิ ยาคม จงั หวดั ตาก ปจั จบุ ันดฉิ นั กาลงั ศึกษาอยู่ทว่ี ิทยาลยั พยาบาลบรมราชชนนี ชัยนาท คณะพยาบาลศาสตรบ์ ณั ฑิตชั้นปที ่ี 1 คะ่ ดฉิ ันไดร้ บั ทุนโครงการพระเมตตาสมเดจ็ ย่า ดฉิ ันรู้สึกภมู ใิ จและเป็นเกียรติอย่างย่ิง ท่ีได้รับทุนการศึกษาเรยี นต่อ พยาบาลนี้ และเพื่อสานต่องานสมเดจ็ ย่าค่ะ ดิฉันเปน็ ลกู คนแรกในครอบครัวที่ไดศ้ กึ ษาต่อปริญญาตรี ดิฉันมีพนี่ ้อง 6 คน ดฉิ นั เป็นลูกคนที่ 4 พอ่ แม่ ดฉิ นั ทาอาชีพเกษตรกร ดังนั้นครอบครัวดิฉันได้คาดหวังกับดิฉนั สงู มาก คอยให้กาลังใจและคอยสนับสนุน ดิฉนั ตลอดค่ะ สาหรับกา้ วแรกของความฝนั ดิฉนั เรมิ่ ต้นที่ดฉิ ันเรยี น ม.1 คะ่ ตอนนนั้ คิดว่าอยากเป็นพยาบาลแตง่ ตวั สวย เกง่ รกั ษาคนป่วยและเป็นท่ีรักของทุกคน เปน็ อาชีพราชการเล้ียงครอบครวั ไดค้ ่ะ และสิ่งทท่ี าให้ฉันอยาก เป็นพยาบาลมากข้นึ คอื ..ยาย..ยายเปน็ จุดเริ่มตน้ เล็กๆของความฝันดิฉัน เพราะตอนนั้นดิฉันได้อาศัยอย่กู ับยาย คอยดูแลยาย จึงทาใหด้ ฉิ ันอยากเป็นพยาบาลมากขนึ้ เพื่อจะได้ดูแลผู้ปว่ ยที่ต้องการความช่วยเหลอื และดแู ลเขา ด้วยใจเหมอื นเขาเป็นครอบครวั คะ่ เม่ือดฉิ ันเรียนจบ ม.3 กไ็ ด้ลงไปเรียนตอ่ ม.4 ทโี่ รงเรยี นอุ้มผางวทิ ยาคม อยู่ ในตวั อาเภออุ้มผาง เพื่อไปเรียนตอ่ สายวิทย์-คณิต และพักอยู่หอเพราะไมส่ ามารถเป็นเดก็ ไปกลับได้ เนือ่ งจาก บ้านหา่ งไกลจากโรงเรยี นประมาณ 86 กโิ ลเมตร และเพราะหมู่บ้านท่ีดิฉันเกิดไม่ได้อยู่ในตัวอาเภออุ้มผางค่ะ ชอื่ หมบู่ า้ นดฉิ ันมีช่ือว่าหมูบ่ า้ นเปิงเคล่งิ ซ่ึงเป็นหม่บู ้านที่คนส่วนใหญ่อาจไมเ่ คยไดย้ นิ และไม่เคยได้ไป เพราะเป็น หมู่บา้ นที่หา่ งจากความเจริญตดิ เขตชายแดนไทย-พมา่ ไม่มีสญั ญาณโทรศัพท์ และไม่มีโรงพยาบาล เมื่อคนใน หมู่บา้ นไมส่ บายก็ต้องลงไปท่ีโรงพยาบาลอุ้มผาง ซง่ึ เปน็ โรงบาลท่อี ยู่ในตวั อาเภอ และถนนทางหมบู่ ้านก็ไมด่ จี ะ ยากลาบากในการเดินทาง รวมไปถึงการสง่ ผู้ปว่ ยไปโรงพยาบาลไมท่ ัน ก่อนดิฉนั จะจบ ม.6 ดิฉันไดไ้ ปทาจิตอาสาท่ีโรงพยาบาลอุ้มผางท้ังเทอม1 และเทอม2 ดฉิ นั คอยวดั ไข้ และวัดความดันให้กับผปู้ ว่ ย ทาความสะอาดเตียง ปเู ตยี งให้ผูป้ ว่ ย โดยมีพ่ีๆผชู้ ่วยพยาบาลคอยสอน นอกจาก ดฉิ ันไดเ้ รียนรู้ ไดเ้ ห็นอะไรหลายๆอยา่ ง และได้ประสบการณ์ในการทางานแล้ว ยงั ได้ความสัมพันธ์ท่ีดจี ากพๆ่ี พยาบาล หวั หนา้ พยาบาล ผู้ชว่ ยพยาบาล ผปู้ ่วย และญาติของผูป้ ่วย ทาให้ดิฉนั ได้เหน็ รอยยิม้ และความสุข ของ พวกเขา สิ่งเหล่านีท้ าให้ดิฉนั มีแรงผลกั ดนั ในการอยากเรยี นต่อพยาบาลมากข้นึ และความจริงทอ่ี ยากเป็น พยาบาลมากขึน้ อีกเพราะอยากดูแลพ่อกบั แม่ อยากดแู ลผ้ทู ี่ต้องการความชว่ ยเหลอื และกลับไปพฒั นา ภูมลิ าเนา ตนเอง รวมไปถงึ เป็นอาชีพอย่างหนึ่งที่รัก และเป็นอาชีพราชการเลี้ยงครอบครัวได้ค่ะ

เม่ือดฉิ นั ได้กา้ วเขา้ มาในวทิ ยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี ชัยนาท ในครั้งแรกยังปรบั ตัวไม่ได้ แต่พอเร่ิม นานไปดิฉนั เรม่ิ ปรับตวั ได้ โดยคอยมีพใ่ี นสายรหัส อาจารย์ และเพื่อนๆคอยให้คาปรึกษา ใหค้ วามชว่ ยเหลือ และ ความอบอ่นุ มนั เป็นความสบายใจอีกอย่างหนึ่งของดิฉนั เมื่อดิฉันต้องไกลบา้ น ทุกคนในวิทยาลยั ทาให้ดิฉนั ได้เห็น ว่าเราตอ้ งปรับตัวอยู่ไดเ้ พือ่ อนาคตขา้ งหน้าของเรา เพราะไมม่ ีอะไรได้มาง่ายดาย ทุกคนยอ่ มต้องผา่ นอุปสรรคมา หลายๆอยา่ งเหมือนกนั มีท้งั อุปสรรคดี และอปุ สรรคทีไ่ ม่ดี และมนั จะกลายเปน็ อปุ สรรคท์ ่ที าให้เราจดจา ตลอดไป ดังน้ันทุกครัง้ ที่ดฉิ ันเหน่อื ยหรือท้อ ดิฉันจะนกึ ถึงครอบครวั คนทางหม่บู ้าน พี่ๆ เพ่ือน อาจารย์ และ คนไข้ทโี่ รงพยาบาลอมุ้ ผางหรือคนไข้อืน่ ๆ รวมไปถึงความทรงจาต่างๆท่ีผา่ นมาเพอ่ื เปน็ แรงผลักดนั ใหด้ ฉิ ัน สู้ และไม่ยอมแพ้ ดฉิ นั จะตั้งใจ พยายาม และไม่ท้ิงความฝันใหส้ มกับโอกาสท่ดี ิฉนั ได้รบั ค่ะ