นิทาน8เรื่อง

นทิ านอสี ป เรื่อง แมวคบเสือ ในหมบู่ ้านใหญ่ ยงั มีชาวบ้านคนหนึง่ เลยี ้ งลกู แมวไว้ เขารักลกู แมวมาก ลกู แมวได้หนีหายไปในป่า ชาวบ้านไมไ่ ด้ออกตามหา เพราะเขามนั่ ใจวา่ มนั ตายเป็นอาหารของสตั ว์ป่าไปแล้ว กลายเป็นเลพกู ื่อแนมกวบั แเทส้จอื ริงแล้วยงั ไมต่ าย เมอื่ หลงเข้าไปในป่าก็ไปอยกู่ บั เสอื เวลาตอ่ มาลกู แมวและลกู เสอื ตา่ งเตบิ โตขนึ ้ เวลาใดที่ลกู เสือออก หาอาหาร ลกู แมวจะตดิ ตามไปด้วยทกุ ครัง้ นานวนั เข้าลกู แมวก็มีนิสยั ดุ ร้ายเหมอื นลกู เสือไปทกุ ที แมวจงึ พดู ขวนึ ้ นั วหา่ นึง่ ลกู เสือกบั ลกู แมวออกหาอาหาร ไปเจอกวางตวั หนงึ่ ลกู \"เด๋ยี วข้าจะแอบย่องเข้าไปเกาะหลังมัน แล้วข่วนตากวาง ให้บอด และเจ้าค่อยไปตะครุบ\" ลกู เสือจบั กลวกู าเงสไือดแ้โดลยะลงา่กู ยแมวร่วมมือกนั ในการหาอาหารเป็นอย่างดี ทาให้ ลกู แมวท่ีตอนนีม้ นี ิสยั ดรุ ้ายเหมือนเสือได้กลบั ไปเยี่ยมบ้านของ ชาวบ้านที่เคยอาศยั อยู่ เมอื่ มนั เหน็ สตั ว์เลยี ้ งของชาวบ้าน ไมว่ า่ เป็นเป็ด แทพกุ ตะวั แกะ หรือไก่ ลกู แมวก็กระโจนเข้าไปตะครุบ ข่วนตาให้บอดจนหมด ชาวบ้านเห็นดงั นนั ้ ก็หวาดหวนั่ และคดิ ว่าแมวตวั นีช้ ่างดรุ ้ายเหมือน เสอื นกั จงึ พากนั ขบั ไลแ่ มวตวั นีอ้ อกไปจากบ้าน คบ::คนนิทพาานลเนร่ิืสอยังยน่อีส้ มอคนลใ้าหย้รคู้วน่าพ:า: ล

นทิ านอสี ป เรอื่ ง งกู บั นา้ นา้ เหน็ งเู ลอื ้ ยผา่ นอย่รู ิมนา้ นา้ ก็พดู ขนึ ้ ว่า \"ไอ้ตัวเลก็ กระจ้อยร่อย เหน็ ข้าไหมว่าข้าตวั ใหญ่กว่าเจ้านัก ข้า สามารถไหลไปได้ไกลโข ไหลจากประเทศหน่ึงสู่อกี ประเทศหน่ึง เหน็ ไหมว่าข้าไหลไปได้ไกลแสนไกลเลยทเี ดียว\" งไู ด้ฟังดงั นนั ้ แล้วก็พดู ขนึ ้ วา่ \"ข้าเหน็ แล้วว่าเจ้าใหญ่โตกว่าข้า แล้วก็รู้ด้วยว่าเจ้าสามารถ ไหลไปได้ไกลแสนไกล แต่ข้าคดิ ว่าไม่เหน็ จะดตี รงไหนเลย ในเม่ือเจ้า ต้องถูกบังคบั ให้ไหลไปตามลานา้ ไม่มีอสิ ระไหลไปตามความชอบใจได้ เลย ส่วนข้าแม้จะตวั เลก็ กระจ้อยร่อย แต่ข้าสามารถไปไหนมาไหนได้ อย่างอสิ ระ ไม่มีใครมาบงั คบั \" ดเ:ีกป: ว็นนา่ ผิทเ้ปนู า็้นอนยผเ้รยู ม่ือิง่ ีแใงตหน่คญีส้ ว่แอาตนมไ่ เใรปห้อ็น้รสิ อู้วริส่ะารเส:ะ:รี

นทิ านอสี ป เรอื่ ง อสี ปซอื้ ไกไ่ ป จดั งานแตง่ งานเจา้ นาย ภรรยาของเจา้ นายนอ้ ยใจเจา้ นายทไ่ี มม่ เี วลาใหบ้ า้ ง จงึ เกบ็ ขา้ วของหอบผา้ หอบผอ่ นไปอยกู่ บั พอ่ แม่ เจา้ นายรสู ้ กึ อา้ งวา้ งเดยี วดาย เพราะภรรยาไมอ่ ยู่ ดว้ ย อสี ปสงสารเจา้ นาย จงึ คดิ อบุ ายคดิ ใหส้ องคนกลบั มาคนื ดกี นั อสี ปขอเงนิ เจา้ นายไปซอื้ ไกห่ ลายตัวจากตลาดกลบั มาทบี่ า้ น และ พยายามใหค้ นใชร้ วู ้ า่ จะมกี ารจัดงานใหญโ่ ตขน้ึ ทบ่ี า้ น พวกคนใชเ้ ห็นเขา้ จงึ ถามอสี ปวา่ \"ทาไมเจา้ ถงึ ซอ้ื ไกม่ ามากมายแบบนี้ เจา้ จะเอามาทาอะไรหรอื ?\" อสี ปตอบทันใด \"ก็นายของเราจะแตง่ งานใหมน่ ะ่ ซิ เพราะคณุ นายไมย่ อมกลบั มา สกั ที นายก็เลยอยากแตง่ งานใหม\"่ หญงิ รับใชไ้ ดย้ นิ ดังนัน้ จงึ รบี คาบขา่ วไปบอกคณุ นายใหร้ บี กลับมา เมอ่ื คณุ นายไดย้ นิ ขา่ วก็รบี กลบั มาทนั ที อสี ปเหน็ คณุ นายกลับมากย็ กเลกิ งานแตง่ เปลยี่ นเป็ นการจัดงานเลย้ี งตอ้ นรับแทน อสี ปจัดงานอยา่ งเอกิ เกรกิ พยายามทาใหเ้ จา้ นายกับคณุ นายคนื ดกี นั เมอื่ เจา้ นายกบั คณุ นายพบหนา้ กนั อสี ปกลา่ วขน้ึ วา่ \"ขอใหเ้ จา้ นายและคณุ นายปรองดอง รจู้ กั ผอ่ นหนกั ผอ่ นเบาบา้ ง นะครบั พวกเราอยากใหเ้ จา้ นายและคณุ นายอยรู่ ว่ มกนั ไปนานๆ\" :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: เวลาทไี่ มเ่ ขา้ ใจกนั ควรหนั หนา้ พดู คยุ กนั

นทิ านอสี ป เรอื่ ง ผงึ้ ตวั ตอ่ และแตน ในโพรงไมแ้ หง่ หนง่ึ เป็ นทกี่ กั ตนุ น้าผงึ้ ซง่ึ ตวั ตอ่ ประกาศวา่ น้าผงึ้ ทงั้ หมดเป็ นของ พวกมนั ฝ่ ายผงึ้ ก็มน่ั ใจวา่ ขมุ ทรัพยเ์ ป็ นของพวกมนั ตา่ งหาก การถกเถยี งลกุ ลามใหญโ่ ต จนดเู หมอื นวา่ เรอื่ งราวไมอ่ าจยตุ ลิ งไดโ้ ดยปราศจากการสรู ้ บ ทา้ ยทส่ี ดุ ดว้ ยความมเี หตมุ ี ผลของทัง้ สองฝ่ าย พวกมนั จงึ ตกลงวา่ ควรมผี พู ้ พิ ากษาทจ่ี ะมาตดั สนิ ในเรอื่ งนพ้ี วกมนั จงึ นาความไปยน่ื ตอ่ แตน ซงึ่ เป็ นผคู ้ งความสนั ตใิ นป่ าแถบนัน้ เมอ่ื ผพู ้ พิ ากษาเบกิ ความ ก็มพี ยานมากมายใหก้ ารวา่ พวกมนั เหน็ สตั วท์ ม่ี ปี ีกบนิ อยแู่ ถวๆ โพรงไมด้ งั กลา่ ว สง่ เสยี งหง่ึ ดงั ไปทัว่ พวกมนั มลี าตวั เป็ นแถบลายสเี หลอื งและ ดาเหมอื นผงึ้ ทนายฝ่ ายตวั ตอ่ รบี ยนื กรานทนั ทวี า่ คาอธลิ ายนตี้ รงกบั ลกั ษณะของลกู ความมนั พยานหลกั ฐานทว่ี า่ ไมอ่ าจชว่ ยใหผ้ พู ้ พิ ากษาแตนตดั สนิ ความได ้ มนั จงึ เลอื่ นการ พจิ ารณาของศาลออกไปอกี หกสปั ดาหเ์ พอื่ ขอเวลาคดิ ใหร้ อบคอบ เมอื่ ถงึ เวลาพจิ ารณา คดอี กี ครงั้ ทัง้ สองฝ่ ายตา่ งมพี ยานเพม่ิ ขน้ึ อกี มากมาย มดตวั หนง่ึ ยนื ขน้ึ ใหก้ ารเป็ นตวั แรก และกาลงั จะถกู ซกั คา้ น เมอ่ื ผง้ึ ชราผหู ้ ลกั แหลมแสดงตนตอ่ หนา้ ศาล \"ขา้ แตศ่ าลทเ่ี คารพ\" มนั เอย่ ขน้ึ \"คดนี ถ้ี กู เลอื่ นมาหกสปั ดาหแ์ ลว้ หาก เร็วๆ นย้ี งั ไมม่ กี ารตดั สนิ นา้ ผง้ึ ก็คงจะเอาไปทาอะไรไมไ่ ด้ ขา้ จงึ ขอเสนอวา่ จง มอบหมายใหท้ ง้ั ผงึ้ และตอ่ สรา้ งรวงผงึ้ ขนึ้ มา แลว้ เราก็จะไดเ้ ห็นกนั ในไมช่ า้ วา่ นา้ ผงึ้ นเี้ ป็ นของใครกนั แน\"่ พวกตวั ตอ่ ประทว้ งกนั เสยี งดงั ผพู ้ พิ ากษาแตนผชู ้ าญฉลาดเขา้ ใจในพรบิ ตาวา่ ทาไมพวกมนั จงึ ประทว้ งเชน่ นัน้ เป็ นเพราะพวกมนั รดู ้ วี า่ ไมอ่ าจสรา้ งรวงผงึ้ และใสน่ ้าผงึ้ เขา้ ไปในนัน้ ได ้ \"ชดั เจนแลว้ วา่ ใครทส่ี รา้ งรวงผง้ึ และใครไมอ่ าจทาได้ สรปุ วา่ นา้ ผง้ึ เป็ น ของพวกผงึ้ \" ผพู ้ พิ ากษากลา่ ว :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: ความสามารถพสิ จู นไ์ ดด้ ว้ ยการกระทา

นทิ านอสี ป เรอื่ ง แกะกบั หมู วนั หนงึ่ คนเลยี้ งแกะเจอหมตู วั หนง่ึ อยใู่ นทอ้ งทงุ่ ซงึ่ แกะของเขากาลัง เล็มหญา้ อยู่ เขาจงึ วงิ่ แจน้ เขา้ ไปจับตัวเจา้ หมตู อนตวั นัน้ อย่างรวดเร็ว เจา้ หมหู วดี รอ้ งเสยี งหลงทันทที คี่ นเลย้ี งแกะแตะมอื บนตวั มัน ใครไดย้ นิ เสยี ง ดงั ขนาดนัน้ กค็ งคดิ วา่ เจา้ หมจู ะตอ้ งเจ็บปวดทรมานมาก แตข่ ณะทม่ี นั กาลงั หวดี รอ้ งและดนิ้ รนเพอื่ หนใี หพ้ น้ คนเลยี้ งแกะกห็ นบี มันไวใ้ ตแ้ ขน พลางมงุ่ ไปยังรา้ นขายเนอ้ื ในตลาด พวกแกะในทงุ่ เลยี้ งสตั วต์ า่ งประหลาดใจและขากบั พฤตกิ รรม ของเจา้ หมมู าก จงึ พากนั ตามคนเลยี้ งแกะและเหยอื่ ของเขาไปจนถงึ ประตู รัว้ \"อะไรทาใหเ้ จา้ รอ้ งครวญครางขนาดนนั้ \" แกะตวั หนงึ่ ถาม \"คนเลยี้ งแกะจบั และอมุ้ พวกเราออกจะบอ่ ย พวกเราคงรสู้ กึ อบั อายขายหนา้ เหลอื เกนิ หากรอ้ งโวยวายจะเป็ นจะตายอยา่ งทเี่ จา้ ทา นนี่ ะ่ \" \"อะไรตอ่ อะไรมนั คงดหี รอก\" หมตู อบขณะทย่ี ังคงกรดี รอ้ ง และตะกยุ ตะกาย \"เขาจบั พวกเจา้ ก็เพยี งเพราะตอ้ งการขนของเจา้ เทา่ นน้ั แตเ่ ขาตอ้ งการเนอื้ ของขา้ อดู๊ ดดดด!\" :: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: เป็ นเรอื่ งงา่ ยทจ่ี ะแสดงความกลา้ หาญยามทไี่ มม่ อี นั ตราย

ชายคนหนง่ึ เคยไปเยอื นตา่ งแดน เขาแทบไมพ่ ดู ถงึ เรอ่ื งอนื่ เลยเมอ่ื กลบั ถงึ บา้ น นอกจากการผจญภยั สดุ มหศั จรรยท์ เี่ ขาไปเผชญิ มา รวมถงึ วรี กรรมอนั ยง่ิ ใหญท่ เ่ี ขาทาในตา่ งบา้ นตา่ งเมอื ง หนง่ึ ในเรอ่ื งทเี่ ขาเลา่ คอื เรอ่ื งทเ่ี ขากระโดด ณ เมอื งๆ หนงึ่ ซง่ึ มี ชอื่ วา่ โรดส์ เขาบอกวา่ การกระโดดครัง้ นัน้ วเิ ศษยอดเยยี่ มจนไมม่ ใี คร กระโดดไดใ้ กลเ้ คยี งกับเขาเลย ผคู ้ นมากมายในโรดสเ์ หน็ เขาและพสิ จู น์ ไดว้ า่ เรอ่ื งทเ่ี ขาเลา่ เป็ นความจรงิ \"ไมจ่ าเป็ นตอ้ งมพี ยานหรอก\" คนฟังคนหนง่ึ กลา่ ว ขน้ึ \"สมมตวิ า่ ทนี่ คี่ อื เมอื งโรดสก์ ็แลว้ กนั ทนี ก้ี ระโดดใหพ้ วกเราดู หนอ่ ยเถดิ วา่ ทา่ นกระโดดไดไ้ กลแคไ่ หน\" :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: การกระทาสาคญั กวา่ คาพดู โออ้ วด

นทิ านอสี ป เรอื่ ง นกั เดนิ ทางกบั ถงุ เงนิ ชายสองคนเดนิ รว่ มทางกนั มาบนถนน ทันใดนัน้ คนหนง่ึ ก็เก็บถงุ เงนิ ซง่ึ มี เงนิ เต็มถงุ ได ้ \"ขา้ ชา่ งโชคดอี ะไรเชน่ น้ี ขา้ พบถงุ เงนิ หนงึ่ ใบ ดจู ากนา้ หนกั ใบนจ้ี ะตอ้ งมที องเต็มถงุ แนๆ่ \" เขาเอย่ ขน้ึ \"จงอยา่ พดู วา่ 'ขา้ พบถงุ เงนิ ' ส\"ิ เพอื่ นรว่ มทางของเขา เอย่ \"ทา่ นนา่ จะพดู วา่ 'เราพบถงุ เงนิ ' หรอื 'เราชา่ งโชคดอี ะไรเชน่ น'้ี จะดกี วา่ เพอ่ื นรว่ มทางควรแบง่ ปนั ทงั้ โชคและเคราะหท์ พี่ านพบบน ทอ้ งถนนดว้ ยกนั \" \"ไม่ ไมม่ ที าง ขา้ เป็ นคนพบมนั และขา้ ก็จะเก็บมนั เอาไว\"้ อกี ฝ่ ายตอบอยา่ งโกรธเกรย้ี ว ทนั ใดนัน้ พวกเขาก็ไดย้ นิ เสยี งตะโกน \"หยดุ นะ เจา้ หวั ขโมย\" และ เมอ่ื มองลงไปรอบๆ พวกเขากเ็ หน็ ฝงู ชนพรอ้ มกระบองในมอื วง่ิ มาตามถนน ชายคนทพ่ี บถงุ เงนิ ตกใจจนแทบจะเสยี สติ \"เราแยแ่ ลว้ ถา้ พวกเขาพบวา่ ถงุ เงนิ อยกู่ บั ขา้ ละก็\" เขาครวญ \"ไม่ ไม่ ทา่ นไมไ่ ดพ้ ดู วา่ 'เรา' กอ่ นหนา้ นี้ ดงั นน้ั จงใชค้ าวา่ 'ขา้ ' ตอ่ ไปเถดิ ตอ้ งพดู วา่ 'ขา้ แยแ่ ลว้ ' ถงึ จะถกู \" อกี ฝ่ ายตอบ :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: หากไมแ่ บง่ ปันโชคใหใ้ คร ก็จงอยา่ หวงั จะแบง่ ปันเคราะหร์ า้ ยใหผ้ ูอ้ น่ื

นทิ านอสี ป เรอื่ ง หมาจงิ้ จอกกบั องนุ่ เปรย้ี ว วนั หนง่ึ มหี มาจง้ิ จอกตวั หนงึ่ มองเหน็ พวงองนุ่ สกุ หอ้ ย ระยา้ ลงมาจากเถาทเี่ ลอื้ ยพันไปตามกงิ่ กา้ นของตน้ ไม ้ องนุ่ เหลา่ นัน้ ดฉู ่าไปดว้ ยน้า เจา้ หมาจงิ้ จอกมองจนน้าลายสอ อยากลมิ้ ลององนุ่ ยง่ิ นัก พวงองนุ่ เหลา่ นัน้ อยบู่ นกงิ่ ไมส้ งู ซง่ึ เจา้ หมาจงิ้ จอก จาตอ้ งกระโดดเพอ่ื ควา้ มาใหไ้ ด ้ กระโดดครัง้ แรก มนั พลาด พวงองนุ่ ไปหลายชว่ งตวั มันจงึ ถอยไปตงั้ หลกั เล็กนอ้ ย กอ่ น จะกระโจนเขา้ ใสอ่ กี ครัง้ เพยี งเพอ่ื ควา้ น้าเหลวเชน่ เคย มัน ลองแลว้ ลองเลา่ อกี หลายรอบแตก่ ็ไรค้ วามหมาย ในทสี่ ดุ มนั จงึ น่ังลงและมองพวงองนุ่ ดว้ ยสายตา รังเกยี จเดยี ดฉันท์ \"ขา้ ชา่ งโงอ่ ะไรเชน่ น\"ี้ มันเอย่ ขน้ึ \"นข่ี า้ ดนิ้ รนเพอื่ จะควา้ พวงองนุ่ เปรยี้ วๆ ทไี่ มค่ มุ่ คา่ พอจะไขวค่ วา้ มา หรอกหรอื น\"ี่ แลว้ มนั ก็เดนิ จากไปดว้ ยทา่ ทเี หยยี ดหยาม :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: คนมากมายพรอ้ มจะเสแสรง้ ดถู กู เหยยี ดหยามตอ่ สงิ่ ทไี่ กล เกนิ เออ้ื ม