หลวงปู่เล่าให้ฟัง [หลวงปู่ท่อน ญาณธโร]

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 1

หนงั สอื หลวงปเู่ ลา่ ใหฟ้ งัพระราชญาณวสิ ทุ ธโิ สภณ(หลวงปทู่ อ่ น ญาณธโร)รวบรวมบนั ทกึ ดำ� เนนิ การจดั พมิ พเ์ ปน็ ธรรมทานโดย พระไชยา เขมธโรพมิ พค์ รงั้ ที่ 2 เดอื น มถิ นุ ายน 2555จำ� นวน 7,500 เลม่จดั พมิ พโ์ ดย คณะศษิ ยานศุ ษิ ย์พมิ พท์ ี่ บรษิ ทั สามเสนการพมิ พ์ จำ� กดั129-131 ซอยหลงั วดั หวั ลำ� โพง ถนนทรพั ย์ บางรกั กรงุ เทพฯ 10500โทร 02-233-5200 และ 02-637-0245-9แฟก๊ ซ์ 02 234 2492หลวงปู่เล่าให้ฟงั 2

Dhammaintrend รว่ มเผยแพรแ่ ละแบง่ ปันเป็ นธรหรลมวงทปู่เาล่านใหฟ้ งั 1

คำ� นำ� หนงั สอื เลม่ นจี้ ดั ทำ� ขน้ึ เนอื่ งในงาน มทุ ติ าสกั การะอายุวัฒนะครบ 7 รอบ 84 ปขี องพระราชญาณวิสุทธโิ สภณ(หลวงปทู่ อ่ น ญาณธโร) ในวนั ที่ 1-2-3 พฤษภาคม 2555คณะศษิ ยไ์ ดร้ ว่ มกนั จดั งานมทุ ติ าถวายแดอ่ งคห์ ลวงปู่ ผเู้ ปน็ พอ่แม่ ครอู าจารย์ ซง่ึ คณะศษิ ยห์ ลายๆ ทา่ นไดม้ คี วามประสงค์จะทำ� สงิ่ ของถวายทา่ น ตา่ งคนกแ็ ยกยา้ ยกนั ไปทำ� ตามทตี่ นเองถนดั แลว้ นำ� มารวมกนั เมอ่ื ใกลถ้ งึ วนั งานเพอ่ื ทจี่ ะไดน้ ำ� มาถวายครบู าอาจารยท์ ี่นมิ นตม์ าทั้ง 4 ทศิ ได้เจรญิ พระพุทธมนต์ฉลองอายขุ ององคห์ ลวงปไู่ ดอ้ ยกู่ บั คณะศษิ ย์ เปน็ รม่ โพธใ์ิ หญ่ใบหนา เนอ้ื นาบญุ ของศรทั ธาสาธชุ นตลอดไป อาตมากเ็ ชน่เดยี วกบั ศษิ ยค์ นอน่ื ๆ ทค่ี ดิ วา่ ปนี เี้ ราจะทำ� อะไรถวายทา่ นดหี นอ?กเ็ ลยนกึ ถงึ เรอ่ื งราวตา่ งๆ ทที่ า่ นเลา่ ใหฟ้ งั เมอื่ ตอนนวดถวายทา่ นกด็ เี มอ่ื เดนิ ทางไปกจิ นมิ นตร์ ว่ มกบั ทา่ นกด็ ี หรอื ตอนทพ่ี กัอยทู่ โ่ี รงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ มญี าตโิ ยมเขา้ มากราบมาถามปญั หากด็ ี กเ็ ลยจดจำ� เอามาถา่ ยทอด บอกเลา่ เปน็ เรอ่ื งราว ตามแต่เหตขุ องเรอ่ื งจะพาไป บางเรอื่ งกช็ วนขบขนั บางเรอื่ งกซ็ าบซง้ึกนิ ใจบางเรอื่ งกเ็ ปน็ คตสิ อนใจ กห็ ลากหลายเรอ่ื งราวคละเคลา้กนั ไป และผเู้ ขยี นไมเ่ หน็ ดว้ ยตอ้ งขอสงวนสทิ ธหิ์ ากจะนำ� เนอ้ื หาในหนังสอื เล่มนี้ไปพิมพเ์ พอื่ การจ�ำหน่าย ขออนโุ มทนาด้วยหากจะพมิ พเ์ พอ่ื แจกเปน็ ธรรมทาน เพราะเปน็ ความตอ้ งการของผเู้ ขยี นดงั นแี้ ล! ...ขอความบนั เทิงในธรรม จงมแี ด่ท่านทง้ั หลาย.... พระไชยา เขมธโร 14 มนี าคม 2555หลวงป่เู ลา่ ใหฟ้ ัง 2

สารบญัเรอื่ งท่ี 1 พระไมม่ หี ลกั หนา้ 5เรอ่ื งที่ 2 ปะ๊ โทน โทนปะ๊ โทนโทน หนา้ 11เรอ่ื งท่ี 3 เมตตา...พลงั ทไี่ รผ้ ตู้ อ่ ตา้ น หนา้ 15เรอ่ื งที่ 4 หนงึ่ ในลา้ น หนา้ 21เรอื่ งท่ี 5 หนจู ะแตง่ งานกบั เขาดไี หม? หนา้ 27เรอ่ื งท่ี 6 งกู บั พญานาค หนา้ 33เรอ่ื งท่ี 7 เรอื่ งของกาลเวลา หนา้ 37เรอื่ งที่ 8 ไมอ่ าจเมตตา หนา้ 47เรอื่ งที่ 9 บาป 14 ประการของมารดาบดิ า หนา้ 51เรอ่ื งท่ี 10 ทำ� บญุ เสยี เปลา่ ไหวเ้ จา้ อมิ่ ทอ้ ง หนา้ 57เรอ่ื งที่ 11 กวา่ จะเปน็ หลวงปู่ หนา้ 75เรอ่ื งท่ี 12 ปาฏหิ ารยิ แ์ หง่ ศรทั ธา หนา้ 83เรอื่ งสดุ ทา้ ย...จากใจผเู้ ขยี น หนา้ 93บนั ทกึ ธรรมจากหลวงปทู่ อ่ น หนา้ 99(โดยพระสทุ ธพิ นั ธ์ สทุ ธมิ โน) หลวงปเู่ ลา่ ใหฟ้ ัง 3

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 4

เรอื่ งท่ี 1 พระไมม่ หี ลกั เรอ่ื งนเี้ ปน็ เหตกุ ารณท์ อ่ี าตมาไดย้ นิ ไดฟ้ งั โดยบงั เอญิ เมอ่ืตอนเขา้ พรรษาปี 2553 แตก่ วา่ จะเฉลยมาเปน็ คำ� ตอบท่ีเปน็ เรอื่ งราวใหท้ า่ นทง้ั หลายไดอ้ า่ น ณ บดั นตี้ อ้ งรอเอาเมอื่อาตมาไดม้ โี อกาสมาตดิ ตามหลวงปไู่ ปตามงานนมิ นต์ ตามสถานทต่ี า่ งๆ เมอื่ ปี 2554 นเ้ี อง เรอ่ื งนก้ี ม็ อี ยวู่ า่ ...เมอื่ ตอนเขา้ พรรษาป2ี 553 อาตมาในขณะนนั้ ยงั จำ� พรรษาอยทู่ จ่ี .ศรสี ะเกษ และปนี น้ั ไดย้ า้ ยทจี่ ำ�พรรษา จากทเ่ี คยอยปู่ ระจำ� ทปี่ า่ ชา้ บา้ นโพนขา่ ไปจำ� พรรษาอยใู่ นปา่ เปน็ ทพี่ กั สงฆเ์ ลก็ ๆ ทบ่ี า้ นหนองแวงอ.กนั ทรารมย์จำ� พรรษาอยดู่ ว้ ยกนั 2 รปู กบั พระบวชใหม่ โดยมกี จิ วตั รอยา่ งหนง่ึ คอื หลงั จากบณิ ฑบาตกลบั มาถงึ ทพี่ กั สงฆ์ ฉนั ภตั ตาหารและทำ� ขอ้ วตั รของตนเสรจ็ แลว้ กจ็ ะเปดิ วทิ ยทุ รานซสิ เตอรฟ์ งัสถานวี ทิ ยเุ สยี งธรรมขององคห์ ลวงตามหาบวั วดั ปา่ บา้ นตาดจ. อดุ รธานี ทถ่ี า่ ยทอดสดทางสถานวี ทิ ยแุ ทบทกุ วนั และวนั นี้กเ็ ชน่ กนั หลงั จากองคห์ ลวงตาทา่ นฉนั ภตั ตาหารเสรจ็ กจ็ ะมีคนกลา่ วรายงานวา่ วนั นมี้ คี นมาทำ� บญุ กบั องคห์ ลวงตาถวายทองคำ� เขา้ คลงั หลวงเปน็ จำ� นวนเทา่ ไรหรอื มเี รอื่ งราวตา่ งๆมากราบเรยี นใหท้ า่ นทราบบางครงั้ กไ็ ดฟ้ งั เรอื่ งราวจากความทรงจำ� เมอ่ื ครัง้ อดีตเมอื่ คราวทท่ี า่ นบำ� เพญ็ เพยี รภาวนาให้สาธชุ นทงั้ หลายไดฟ้ งั กนั หลวงปู่เลา่ ใหฟ้ ัง 5

วนั นัน้ อาตมาจำ� ได้ว่ามโี ยมผชู้ ายไดก้ ราบเรยี นองค์หลวงตา“ขอโอกาสครบั ผม!.. พรงุ่ นห้ี ลวงปทู่ อ่ นจะพาคณะพระภกิ ษ-ุสามเณรจงั หวดั เลย มากราบทำ� วตั รองคห์ ลวงตาครบั ผม”อะ่ ..หา!..วา่ อะไรนะ?..หลวงตาทา่ นถามยา้ํ เพราะไดย้ นิ ไมช่ ดั ..“พรงุ่ น!ี้ ..หลวงปทู่ อ่ นจงั หวดั เลย..จะพาคณะมากราบทำ� วตั รหลวงตาครบั ผม”...“ออ๋ !..ทา่ นทอ่ น”หลวงตาทา่ นไดย้ นิ ชดั เจนแลว้ “โอย๊ !ทา่ นทอ่ นนะ่ ..พระไมม่ หี ลกั !..เราไมอ่ ยากพดู รไู้ สร้ พู้ งุกนั หมดละ่ ..พวกน!้ี ...องคห์ ลวงตาทา่ นพดู เสรจ็ ทา่ นกเ็ งยี บเฉยไปโยมผชู้ ายทก่ี ลา่ วรายงานเรอ่ื งอน่ื ทศี่ รทั ธาสาธชุ นมาถวายทองคำ� เขา้ คลงั หลวงมากลา่ วรายงานใหท้ า่ นฟงั หลงั จากวนันน้ั จนกระทง่ั เมอ่ื ออกพรรษาปี 2553 อาตมากไ็ ดม้ าตดิ ตามรบั ใชห้ ลวงปไู่ ปตามงานกจิ นมิ นต์ตา่ งๆ เมอื่ หลวงปมู่ าพกั ทก่ี รงุ เทพฯกจ็ ะเขา้ พกั ทโ่ี รงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธโดยทางโรงพยาบาลมศี รทั ธาถวายหอ้ งพกั พรอ้ มทง้ัการรกั ษาพยาบาลเปน็ อยา่ งดแี ละเมอ่ื ถงึ ตอนเยน็ มญี าตโิ ยมเขา้ มากราบคารวะถามปญั หาธรรมะหรอื ขอ้ ตดิ ขดั ทางดา้ นภาวนากม็ าขอความเมตตาจากหลวงปเู่ ปน็ ประจำ� และวนั นก้ี ็เชน่ กนั ...ขณะทหี่ ลวงปรู่ บั ญาตโิ ยมผทู้ เ่ี ขา้ มากราบคารวะกม็ ีโยมผหู้ ญงิ คนหนงึ่ เธอมากราบหลวงปเู่ ปน็ ประจำ� หลงั จากหลวงปทู่ า่ นสนทนาปราศยั ไปสกั พกั โยมผหู้ ญงิ คนนนั้ กข็ อโอกาสกราบเรยี นถามหลวงปวู่ า่ .. “ขอโอกาสเจา้ คะ่ หลวงป”ู่หอื !..มอี ะไร?หลวงปทู่ า่ นถามกลบั ไป... “หลวงปเู่ จา้ ขา!..ไดย้ นิมาวา่ ..หลวงตามหาบวั พดู ถงึ หลวงปวู า่ ..เปน็ พระทไ่ี มม่ หี ลกั ..มนั จรงิ ไหมเจา้ คะ?...ตอนนน้ั อาตมานง่ั อยบู่ นโซฟาตรงขา้ มเตยี งหลวงปู่ ในใจกเ็ ฝา้ ดู หกู เ็ ฝา้ ฟงั วา่ หลวงปทู่ า่ นจะตอบวา่ยงั ไง..ฮ!ึ ..ฮอื่ !..เสยี งหวั เราะในลำ� คอพรอ้ มยมิ้ นอ้ ยๆ แกลม้ กบัหมากทท่ี า่ นเคยี้ วอยขู่ ณะนน้ั ดทู า่ นสบายๆ เสยี จรงิ ๆ ทา่ นหลวงป่เู ลา่ ให้ฟัง 6

หยบิ กระโถนแลว้ บว้ นนา้ํ หมากพอเปน็ กระสายแลว้ ทา่ นกต็ อบคำ� ถามนชี้ นดิ ทอี่ าตมากค็ าดไมถ่ งึ โดยนำ้� เสยี งของทา่ นราบเรยี บเสมอกนั หมดทา่ นตอบวา่ “ครบู าอาจารยท์ า่ นตหิ รอื ชมนน้ั ทกุ อยา่ งมนั กเ็ ปน็ มงคลแกต่ วั เราเองทงั้ นนั้ แหละถา้ ทา่ นติเรากเ็ อามาแกไ้ ขตนเองนน่ั จงึ จะเรยี กวา่ เปน็ คนดี “คนดชี อบแกไ้ ขคนจญั ไรชอบแกต้ วั ฯลฯ” ทา่ นยกเอาคำ� สภุ าษติ ทม่ี อี ยู่ทวั่ ไปมาประกอบ “สว่ นทคี่ รบู าอาจารยท์ า่ นชมนน้ั เรากย็ กใส่เกลา้ ทา้ วใสห่ วั เสยี แหละ(ยกยอ่ งเทดิ ทนู ไวเ้ หนอื หวั )ทหี่ ลวงตาทา่ นบอกวา่ ..หลวงปเู่ ปน็ พระไมม่ หี ลกั นนั้ ...น!ี่ ..ดนู ก่ี อ่ น” วา่ แลว้ทา่ นกเ็ ปดิ สขี า้ งบรเิ วณทอ้ งของทา่ นทม่ี รี อยแผลเปน็ จากการผา่ ตดั ขนาดใหญพ่ าดขวางสขี า้ งของทา่ น... “น.่ี .ดนู ซี่ ะ!..หลวงปนู่ ะ่ ไมม่ ดี แี ลว้ !..ดไี มม่ แี ลว้ เขาตดั เอาไปแลว้ หลวงปกู่ เ็ ลยเปน็พระทไ่ี มม่ ดี .ี .ในเมอ่ื ดกี ย็ งั ไมม่ .ี .หลกั นนั่ นะ่ อยา่ ไปถามถงึ เลยมนั กค็ งไมม่ อี ยา่ งทห่ี ลวงตาทา่ นวา่ นนั่ แหละ!” พอตอบเสรจ็ ทา่ นกย็ มิ้ และเคย้ี วหมากของทา่ นไปอยา่ งอารมณด์ โี ยมผหู้ ญงิ ทตี่ งั้ คำ� ถามกไ็ มถ่ ามตอ่ ไปอกี เลยไดแ้ ตก่ ม้ลงกราบอยา่ งแนบสนทิ กบั พน้ื หอ้ งอาตมาทคี่ อยแอบลนุ้ คำ� ตอบและคอยเงยี่ หฟู งั อยกู่ แ็ อบรอ้ ง...ออื้ ฮอื !อยใู่ นใจสดุ จะบรรยายในคำ� ตอบของทา่ น เรอื่ งนต้ี อนทเ่ี ปน็ ตน้ ฉบบั มคี นอา่ นหลายๆคนและกม็ คี ำ� แนะนำ� มาวา่ ...ครบู าตอ้ งอธบิ ายดว้ ยนะเพราะบางทอี าจมบี างคนทเี่ ขาอา่ นเรอื่ งนแ้ี ลว้ ไมเ่ ขา้ ใจในความหมายของคำ� ตอบของหลวงปู่ อาตมากเ็ ลยตอ้ งเขยี นอธบิ ายไว้ ณทน่ี ้ี แตก่ อ่ นอน่ื ใดตอ้ งขอทำ� ความเขา้ ใจกนั เสยี กอ่ นวา่ “เปน็แคเ่ พยี งความเหน็ สว่ นตวั ของอาตมาผเู้ ขยี นเทา่ นนั้ ” เพราะเปน็ เรอื่ งเลา่ สกู่ นั ฟงั ตามความเขา้ ใจของผเู้ ขยี นซงึ่ กย็ งั เปน็พระเลก็ พระนอ้ ยยงั ออ่ นดอ้ ยประสบการณห์ ากมขี อ้ ผดิ พลาดประการใดตอ้ งขออภยั ทา่ นผรู้ ทู้ งั้ หลายดว้ ย... หลวงปูเ่ ล่าให้ฟัง 7

ความหมายของคำ� ตอบของหลวงปทู่ อี่ าตมาเขา้ ใจคอืถา้ ยงั มหี ลกั อยใู่ นกรณนี หี้ มายถงึ หลกั ของจติ ของใจหรอื จะเรยี กวา่ ผรู้ กู้ ไ็ ด้ และผทู้ บี่ ำ� เพญ็ ภาวนากวา่ ทจี่ ะบำ� เพญ็ เพยี รภาวนาฝา่ ฟนั อปุ สรรคทงั้ หลายจนมหี ลกั จติ หลกั ใจนน้ั ตอ้ งตอ่ สอู้ ดทนพากเพยี รพจิ ารณาตอ่ สภาวะตา่ งๆ มากมายเหลอื คณานบั ไมว่ า่สภาวะทเี่ กดิ จากกายหรอื เกดิ จากจติ จนสภาวะทผี่ า่ นการพจิ ารณาเบอ้ื งตน้ มารวมกนั เขา้ เปน็ กลมุ่ และเปน็ จดุ ทส่ี ตสิ ามารถระลกึ รู้ไดท้ งั้ ทผี่ บู้ ำ� เพญ็ นน้ั ใชช้ วี ติ ประจำ� วนั ตามปกติ จดุ ทส่ี ตสิ ามารถระลกึ รไู้ ดน้ เี้ องทเี่ รยี กวา่ ผรู้ หู้ รอื หลกั ของจติ ของใจกไ็ ด้ และสว่ นประกอบของหลกั นส้ี ว่ นประกอบใหญๆ่ กจ็ ะเปน็ ของคู่ เชน่ผดิ -ถกู ชวั่ -ดี บาป-บญุ ดใี จ-เสยี ใจ รกั -เกลยี ด กลวั -กลา้ปดิ -สวา่ ง กเิ ลส-ธรรม ร-ู้ ไมร่ ู้ ม-ี ไมม่ ี ฯลฯ ซง่ึ ของคทู่ ห่ี ลกั หรอืผรู้ สู้ ะสมเปน็ องคป์ ระกอบไวน้ นั้ มมี ากมายเหลอื คณานบั หลากหลายทง้ั หยาบ-ละเอยี ด แตก่ ไ็ มเ่ หลอื วสิ ยั ของผบู้ ำ� เพญ็ ภาวนาทจี่ ะพากเพยี รพจิ ารณาใหเ้ หน็ ถงึ ความเปน็ จรงิ ของสงิ่ ทเ่ี ปน็ ของคเู่ หลา่ นนั้ ทกุ ขนั้ ทกุ ตอนจนถงึ ทสี่ ดุ วา่ ไมม่ สี าระแกน่ สารใดๆเลยเปน็ แคเ่ พยี งของอาศยั เทา่ นน้ั จติ ใจทเ่ี คยยดึ ถอื ของคเู่ หลา่ นน้ั กจ็ ะคลายวางความยดึความถอื ปลอ่ ยใหข้ องคเู่ หลา่ นนั้ อยตู่ ามปกตขิ องมนั ตามทค่ี วรจะเปน็ หลกั ของจติ ของใจหรอื ผรู้ ทู้ สี่ ะสมของคเู่ หลา่ นน้ั กไ็ มม่ ีประโยชนท์ จ่ี ะใชง้ านอกี ตอ่ ไปจะวา่ มหี ลกั กถ็ กู ตอ้ งจะวา่ ไมม่ หี ลกักถ็ กู ตอ้ งอกี เชน่ กนั เพราะไมม่ อี ะไรทจี่ ะขดั แยง้ กบั อะไรอกี ตอ่ ไปเทา่ ทอี่ าตมาเขา้ ใจจากคำ� ตอบของหลวงปกู่ อ็ ธบิ ายมายอ่ ๆ พอเปน็ สงั เขป..อยา่ งนแ้ี ลหลวงปู่เล่าใหฟ้ ัง 8

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 9

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 10

เรอ่ื งที่ 2 ปะ๊ โทนโทน โทนปะ๊ โทนโทน เรอ่ื งนเ้ี กดิ ขนึ้ เมอ่ื ครง้ั ทห่ี ลวงปทู่ า่ นยงั เปน็ พระเลก็ พระนอ้ ย ตดิ ตามหลวงปคู่ ำ� ดี ปภาโส ออกเทยี่ ววเิ วกไปตามปา่ เขาในเขตภเู วยี ง หลวงปทู่ า่ นเลา่ ใหฟ้ งั วา่ ตอนนนั้ เปน็ ชว่ งหนา้ หนาวจะเขา้ หนา้ รอ้ นประมาณเดอื นกมุ ภาพนั ธ์ - มนี าคมในชว่ งนน้ัหลงั จากงานเกบ็ เกยี่ วขา้ วสนิ้ สดุ ลงจะมปี ระเพณขี องคนอสี านอกี อยา่ งหนง่ึ คอื ประเพณที ำ� บญุ อทุ ศิ ใหแ้ กญ่ าตผิ ทู้ ล่ี ว่ งลบั หรอื ทเี่ รยี กกนัวา่ ทำ� บญุ แจกขา้ วหาผตู้ าย และกอ่ นถงึ วนั งานหนง่ึ วนั ทเ่ี รยี กวา่มอ้ื โฮม (วนั รวมกองบญุ ) ตอนเยน็ ๆ กจ็ ะมกี ารละเลน่ ตา่ งๆและมหรสพมาใหผ้ ทู้ ม่ี ารว่ มงานบญุ ไดส้ นกุ สนานกนั จนขา้ มคนื จนถงึเชา้ ทเ่ี ปน็ วนั งานกจ็ ะมกี ารทำ� บญุ เลย้ี งพระถวายภตั ตาหารถวายสงั ฆทานอทุ ศิ แกญ่ าตผิ ทู้ ลี่ ว่ งลบั กรวดนำ�้ รบั พรเปน็ เสรจ็พธิ ี เรอื่ งของเรอื่ งนเ้ี กดิ ขน้ึ เมอื่ ตอนหวั คำ�่ ทม่ี มี หรสพมาเลน่ นน่ักค็ อื รำ� วง หลวงปทู่ า่ นเลา่ ตอ่ ไปวา่ วนั นนั้ หลงั จากทำ� ขอ้ วตั รถวายหลวงปคู่ ำ� ดเี สรจ็ แลว้ กก็ ลบัมาทแ่ี ครข่ องตนเองทแ่ี ขวนกลดไวก้ ก็ ราบพระสวดมนตไ์ หวพ้ ระแผเ่ มตตาเสรจ็ แลว้ กเ็ ตรยี มจะเดนิ จงกลมพอเดนิ จงกลมไปสกั พกัหนง่ึ เสยี งกลองตะโพนกแ็ วว่ มาตามสายลม “ปะ๊ โทนโทน โทน หลวงปูเ่ ลา่ ใหฟ้ งั 11

ปะ๊ โทนโทน” “ปะ๊ โทนโทน โทนปะ๊ โทนโทน” เอาละ่ ซ!ิ หวั จติหวั ใจของพระหนมุ่ เรม่ิ หวน่ั ไหวไปตามเสยี งกลองเสยี งตะโพนนน้ัเสยี งตะโพนยงิ่ กระชนั้ ขน้ึ ขาทก่ี า้ วเดนิ จงกลมกย็ งิ่ วนุ่ วายไปตามเสยี งเหมอื นกบั เอากลองเอาตะโพนมานง่ั ตอี ยภู่ ายในจติ ภายในใจซะอยา่ งนนั้ (เรอื่ งนท้ี า่ นมาเลา่ ทหี ลงั วา่ กอ่ นทหี่ ลวงปจู่ ะเขา้ มาบวชนนั้ ทา่ นเปน็ นกั ดนตรเี กา่ เลน่ ไดท้ ง้ั ซอ ตรี ะนาด ตะโพน ดงั นนั้ เสยี งดนตรเี หลา่ นจี้ งึ มอี ทิ ธพิ ลตอ่ จติ ตอ่ ใจเหลอื เกนิ )ตอนนขี้ าทกี่ า้ วเดนิ กเ็ ดนิ ไปอยา่ งนนั้ ใจมนั ไปอยกู่ บั เสยี งนน้ั หมดเลยกเ็ ลยหยดุ เดนิ แลว้ นง่ั ลง..” “ปะ๊ โทนโทน โทนปะ๊ โทนโทนปะ๊ โทนโทน โทนปะ๊ โทนโทน” เสยี งนน้ั กย็ งั รบกวนจติ ใจอยเู่ ชน่เดมิ หลวงปทู่ า่ นกเ็ ลา่ ใหฟ้ งั ตอ่ ไปอกี วา่ เมอ่ื นง่ั ลงแลว้ ทา่ นกเ็ ลยทบทวนดถู งึ เหตกุ ารณค์ วามวนุ่ วายในจติ ในใจทเี่ ปน็ อยใู่ นขณะนี้ เอะ๊ !..ทเี่ ราวนุ่ วายอยใู่ นขณะนเี้ พราะอะไรสกั พกั กม็ คี ำ� ตอบผดุขนึ้ ในใจวา่ กเ็ พราะสง่ จติ สง่ ใจไปตามเสยี งนแ่ี หละ ทา่ นกถ็ ามตอ่ ไปวา่ ถา้ เราจะเปลยี่ นเสยี งเปน็ คำ� พดู จะไดไ้ หมสกั พกั กม็ คี ำ� ถามผดุ ขน้ึ มาวา่ จะเอาคำ� ไหนละ่ ทา่ นกเ็ ลยตอบกลบั ไปวา่ งนั้ เอาคำ�“ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ล จรงิ จรงิ ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ล จรงิ จรงิ ” กเ็ ลยลกุ ขนึ้ เอาคำ� พดู ประโยคนก้ี ลบั เขา้ ไปทางจงกลมใหมท่ า่ นเลา่ วา่พอเอาคำ� “ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิจรงิ ” ลงใสแ่ ทน ปะ๊ โทนโทน โทนปะ๊ โทนโทน ปะ๊ โทนโทนโทนปะ๊ โทนโทน ปรากฏวา่ ลงกนั ไดเ้ ปะ๊ ทนี จ้ี ติ ใจทเี่ คยสง่ ออกไปหาเสยี งทอี่ ยภู่ ายนอกกลบั มามีเสยี งดงั กระฮมึ่ อยภู่ ายในกาย “ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ ทำ�จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ เรม่ิ เขา้ ทเ่ี ขา้ ทางสตทิ เ่ี ตลดิ เปดิ เปงิ ไปทไี่ หนกไ็ มร่ เู้ มอื่ กอ่ นนน้ั กลบั มารอู้ ยใู่ นคำ� “ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ ” เมอ่ื สตมิ ารเู้ พมิ่ พนู เขา้ คำ�หลวงปเู่ ลา่ ใหฟ้ ัง 12

พดู ทพี่ ดู อยนู่ กี้ ค็ อ่ ยบางลง บางลงเรอื่ ยๆ จนคำ� ทวี่ า่ “ทำ� จรงิจรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ ” คอ่ ยเลอื นหายไปเหลอื แตค่ วามรตู้ วั ทแ่ี จม่จา้ รทู้ วั่ ตวั ขาทก่ี า้ วเดนิ ดว้ ยความเบาสบายใจกเ็ บาสบาย สติแจม่ ใสเดนิ จงกลมไมร่ สู้ กึ ถงึ ความเหนด็ เหนอ่ื ย จนกระทง่ั พอประมาณแลว้ จงึ ออกจากทางจงกลมความเบาสบายกย็ งั คงอยู่ในจติ ในใจ ลา้ งเทา้ กา้ วขนึ้ นงั่ บนแครแ่ ลว้ กท็ บทวนเหตกุ ารณท์ ี่ทา่ นวนุ่ วายในจติ ในใจเมอื่ กอ่ นหนา้ น้ี และความสบายกายสบายใจเชน่ ตอนน้ี ซงึ่ ในขณะนน้ั เปน็ เวลาดกึ สงดั เสยี งกลอง เสยี งตะโพนกเ็ งยี บเสยี งลงไปแลว้ จงึ ไดข้ อ้ พจิ ารณาวา่ ออ้ !.คำ� บรกิ รรมทง้ั หลายเหลา่ นนั้ เปน็ เครอ่ื งผกู จติ ใหอ้ ยภู่ ายในกายถา้ หา่ งหายจากคำ� บรกิ รรมจติ ใจกจ็ ะสง่ สา่ ยออกไปภายนอกเสมอแลว้ กน็ ำ�เอามาปรงุ มาแตง่ ในจติ ใจของตนใหป้ น่ั ปว่ นวนุ่ วายไปตามสงิ่ ที่นำ� เขา้ มานนั้ ถา้ มคี ำ� บรกิ รรมกำ� กบั อยกู่ บั จติ มคี วามรคู้ วบคอู่ ยู่ภายในกายนน่ั แลจงึ เปน็ หนทางแหง่ ความสงบ เมอื่ ทา่ นได้พจิ ารณาจนเขา้ ใจอยา่ งนแ้ี ลว้ กป็ ลอ่ ยวางความรนู้ ไ้ี ปจติ ใจของทา่ นกด็ ดู ดม่ื กสบั สคู่ วามสงบอกี ครง้ั ในทา่ นง่ั สมาธิ หลวงปเู่ ล่าให้ฟงั 13

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 14

เรอ่ื งท่ี 3 เมตตาพลงั ทไ่ี รผ้ ตู้ อ่ ตา้ น “..กนิ หลาย บห่ ายอยาก” (กนิ มากมาย กไ็ มห่ ายอยาก) “..นอนมาก บฮ่ ตู้ นื่ ” (นอนมาก ไมร่ ตู้ นื่ ) “..ฮกั คนอนื่ กวา่ ฮกั ตวั ” ( รกั คนอน่ื กวา่ รกั ตวั ) “..ของควรกลวั กลบั กลา้ ” (ของทคี่ วรกลวั กลบั กลา้ ทจี่ ะทำ� ) “..ของสน้ั สำ� คญั วา่ ของยาว” (ของสนั้ กลบั เขา้ ใจผดิ วา่ เปน็ ของทย่ี นื ยาว) คำ� ผญา สภุ าษติ สอนใจของผเู้ฒา่ ผแู้ ก่ คนอสี าน หลง่ั ไหลออกจากนำ�้ เสยี งของหลวงปเู่ มอื่ ถงึ บททจ่ี ะกลา่ วออกมาเปน็ ผญานำ�้ เสยี งของทา่ นลงทา้ ยคำ� วา่ “ยาว! ลากยาวตามเสยี ง ทำ� เอาอาตมาทเ่ี ปน็ พระเลก็ พระนอ้ ยนง่ั ซมึ เซาไปตามเสยี งของทา่ นเพราะเวลาทท่ี อ้ แทท้ อ้ ถอยหมดหนทางตบี ตนั มนึ ตบึ๊ ในสมองคดิ อะไรไมอ่ อกเพราะกเิ ลสในจติ ใจของตนหลอกลวงจนหวั หมนุตวิ้ “ขอโอกาสกระผม ตอนนห้ี วั หมนุ ตวิ้ ไปบเ่ ปน็ แลว้ ครบั ” ฮึฮอ่ื ! มนั สหิ มนุ ไปไสคอื จง่ั เหน็ ตง้ั อยเู่ ทงิ บา่ คอื เกา่ (มนั หมนุ ไปทไ่ี หนกเ็ หน็ ตง้ั อยบู่ นบา่ เหมอื นเดมิ ) หลวงปทู่ า่ นมองหนา้ แลว้กย็ ม้ิ ๆ “ขอโอกาสเมตตาอธบิ ายใหฟ้ งั แหนก่ ระผม” (ขอโอกาสอธบิ ายใหฟ้ งั ดว้ ย).เอา้ ! มนั สยิ ากอหิ ยงั (อา้ ว..มนั จะยากอะไร)หลวงปทู่ า่ นพดู ยมิ้ ๆดว้ ยความเมตตาของทา่ น ฟงั เดอ้ ฟงั เอาเดอ้เอาใหด้ เี ดะ้ !” (ฟงั นะ ฟงั เอานะ เอาใหด้ ๆี นะ) ครบั ผม อาตมา หลวงป่เู ล่าให้ฟัง 15

ตอบทา่ นไปและกร็ อฟงั คำ� อธบิ ายจากทา่ น “อนั หนงึ่ นนั้ กนิ หลายบห่ ายอยาก” กห็ มายความวา่ อารมณทงั้ หลายทเ่ี ปน็ ความปรงุ แตง่ เปน็ สญั ญาอารมณก์ เ็ จา้ ความคดิ นนั่ แหละ คดิ โกรธคดิ เคยี ด คดิ แคน้ คดิ อาฆาต คดิ พยาบาท คดิ รกั คดิ ชงั คดิเรอ่ื งนนั้ แลว้ กค็ ดิ เรอื่ งนตี้ อ่ เนอ่ื งกนั ไปไมร่ จู้ กั จบจกั สน้ิ นง่ั กแ็ ลว้เดนิ กแ็ ลว้ นอนกแ็ ลว้ นอนกย็ งิ่ หนกั เจา้ ความคดิ วนเวยี นจนนอนไมห่ ลบั เฮอ้ ! ทกุ ขแ์ ทน้ อ้ แลว้ ทา่ นกห็ วั เราะนน่ั แหละ! เขาเรยี กวา่ “กนิ อารมณ”์ กนิ อารมณน์ นั่ แลว้ กนิ อารมณน์ บ้ี ห่ ายอยากเสยี ที ฮึ ฮอื่ ! (ทา่ นพดู ไปเหมอื นกบั วา่ ทา่ นนงั่ อยใู่ นจติ ในใจของเราซะงนั้ ) “ขอโอกาสกระผมแลว้ จะทำ� ยงั ไงจงึ จะรไู้ ดว้ า่มนั กนิ อารมณ”์ อาตมากถ็ ามดว้ ยความไมร่ จู้ รงิ ๆ” เอา้ ! กร็ ทู้ นัมนั ซิ ร!ู้ (ทา่ นลากเสยี งยาว) มนั โกรธกร็ ู้ มนั คดิ กร็ ู้ มนั ปรงุมนั แตง่ กร็ ู้ มนั จะเปน็ อะไรกร็ ู้ รอู้ ยา่ งเดยี วคอื ใหม้ สี ตริ มู้ นั รเู้ ทา่เอาทนั รไู้ มเ่ ทา่ เอาไมท่ นั รเู้ ทา่ เอาครงึ่ หนงึ่ รไู้ มเ่ ทา่ เอาหมดเพอื่ นกนิ เพอ่ื นกนั เพอ่ื นรไู้ มท่ นั เพอื่ นกนั เอาไปกนิ นน่ั แหละ!เอาไปพจิ ารณาดทู า่ นพดู จบกห็ ยบิ เอาหมากทแี่ มช่ เี ขาตำ� เอาไว้แลว้ มาเคยี้ วอาตมากเ็ ลอื่ นกระโถนไปใกลๆ้ ทา่ น ขอโอกาสกระผม..แลว้ นอนมาก บฮ่ ตู้ นื่ ละ่ ครบั ?..เอา้ !..มนั กะผดั มอื้ นน้ั มอ้ื นี้ นนั่ แหลว่ (มนั กผ็ ลดั วนั ประกนั พรงุ่ นนั่แหละ) วา่ จะไปทำ� ความเพยี ร เดนิ จงกลมหรอื นงั่ ภาวนา ตวักเิ ลสมนั กบ็ อกวา่ ..ฮอื้ !..เดย๋ี วกอ่ น ขอนอนกอ่ นเถอะนา่ ..ขอนอนสกั 5 นาทกี อ่ นคอ่ ยทำ� สดุ ทา้ ยกไ็ มไ่ ดท้ ำ� ความเพยี ร..เอา้ !..นง่ัสมาธหิ นอ่ ย เถอะ!.โอย้ ..อากาศมนั รอ้ นใหอ้ ากาคมนั เยน็ ๆกอ่ นคอ่ ยนงั่ สดุ ทา้ ย กเ็ หลวไหลตามเคย เดย๋ี วกว็ า่ รอ้ นไป หนาวไปตดิ งานอยู่ สารพดั ขอ้ อา้ งเลยไมไ่ ดท้ ำ� ความเพยี รขดั เกลาจติ ใจเจา้ ของซะที กเิ ลลในใจมนั กข็ ดั ขวางทกุ วถี ที าง ไอเ้ ราก็หลงเชอื่ ตามมนั ไปกะทกุ ขน์ น่ั แหลว่ !..พดู จบทา่ นกย็ กกระโถนบว้ นหลวงปเู่ ลา่ ให้ฟัง 16

นา้ํ หมากพอเปน็ กระสาย “ขอโอกาสกระผม แลว้ จะแกไ้ ขยงั ไงนค่ี รบั ? อา้ ว!..มนั สไิ ปยากอหิ ยงั (มนั จะไปยากอะไร)..กด็ มุ่ เดนิดน้ั ดน้ เดด็ เดย่ี ว เดยี วดาย แลว้ กด็ เี ดน่ โดง่ ดงั ดงึ ดดู ดว่ นดบันนั่ ใหเ้ อาตวั อยา่ งหลวงตามหาบวั นน่ั ดมุ่ เดนิ หาครบู าอาจารย์ดน้ั ดน้ ออกบำ� เพญ็ เพยี รหาวเิ วก เดด็ เดยี่ วกลา้ หาญตอ่ สกู้ บั กเิ ลสนอ้ ยใหญท่ งั้ หลาย ความงว่ ง ความกลวั ความหวิ ความรกัความชงั โอย้ !..สารพดั ทม่ี นั เอามาขดั มาขวางการบำ� เพญ็ เพยี รทีจ่ ะไมใ่ หร้ ้เู รือ่ งราวของมัน เมอ่ื พากเพยี รพจิ ารณาจนรจู้ กัเรอ่ื งราวของมนั ทกุ แงท่ กุ มมุ แลว้ มนั กเ็ ดยี วดายมอี สิ ระทกุ ๆ ที่ไมว่ า่ จะเปน็ ในจติ ในใจบแ่ มน่ เดยี วดายคอื โลกเขาเปน็ เดะ๊ (ไมใ่ ช่เดียวดายเหมือนโลกเขาเป็นนะ) ตอ่ จากนั้นกด็ ีเด่น โด่งดังดงึ ดดู ผคู้ นมามากมายกอ็ ยา่ งทเ่ี หน็ นนั้ แหละ แลว้ กด็ ว่ นดบั บแ่ มน่ดบั อหิ ยงั (ไมใ่ ชด่ บั อะไร) กะดบั กเิ ลสนนั้ หละ อนั นก้ี ส็ ำ� คญั จำ�เอาไวไ้ ปพจิ ารณา พดู จบทา่ นกบ็ ว้ นนาํ้ หมากพอเปน็ กระสาย “ขอโอกาสกระผม อนั่ ฮกั คนอนื่ กวา่ ฮกั ตวั มนั หมายความวา่ จง่ั ไดก๋ ระผม” “เอา้ !..มนั กะเบง่ เพง่ หาโทษของผอู้ น่ื นนั้แหลว่ (มนั กช็ อบเบง่ โออ้ วด สอดสา่ ยหาแตค่ วามผดิ ของผอู้ นื่ ) อยากแตจ่ ะใหผ้ อู้ น่ื ทำ� ตามความคดิ ความเหน็ ของตวั เอาความคดิ ความเหน็ ของตนเปน็ ใหญผ่ อู้ นื่ ทำ� อะไรทข่ี ดั กบั ความเหน็ ของตนนน้ั ผดิ อยากใหแ้ ตผ่ อู้ นื่ ดตี ามความคดิ ของเจา้ ของมกั ซอกแซกหาแตข่ อ้ ผดิ พลาด หาโทษหาเหตขุ องผอู้ น่ื บไ่ ดด้ ทู ่ีจติ ทใ่ี จของเจา้ ของนน้ั แหลว่ ตวั หาเหตหุ าทกุ ข์ มวั แตค่ อยจบั ผดิผอู้ น่ื ใจของเจา้ ของนน้ั ปลอ่ ยใหไ้ ฟแหง่ ความไมพ่ อใจ รษิ ยา หลวงปูเ่ ลา่ ให้ฟงั 17

อาฆาต พยาบาทเผาลนอยอู่ ยา่ งนนั้ เหมอื นกบั นงั่ อยบู่ นกองแกลบทตี่ วั เองจดุ ไฟเอาไวแ้ ลว้ กบ็ น่ วา่ เหมน็ ควนั แกลบ เด้ ฮอ้นเด้ (แลว้ กบ็ น่ วา่ เหมน็ ควนั แกลบ รอ้ นมากๆ) สดุ ทา้ ยไฟทส่ี มุ แกลบกไ็ หมต้ วั เอง นกี่ เ็ อาไปพจิ ารณาให้ดี “ของควรกลวั กลบั กลา้ ” นน่ั กเ็ ปน็ เรอื่ งของศลี นนั่ แหละถา้ เปน็ โยมปากกะวา่ ถอื ศลี รบั ศลี รกั ษาศลี แตม่ อื นน่ั กะตบยงุ เปรยี๊ ะๆ ถา้ เปน็ พระเปน็ เณรกบ็ ส่ ำ� นกึ สำ� เหนยี ก ในศลี ของตนลว่ งละเมดิ อยเู่ ปน็ ประจำ� สงิ่ ใดทพี่ ระพทุ ธเจา้ ทา่ นหา้ มกพ็ ากนั ทำ� สง่ิ ใดทพ่ี ระพทุ ธเจา้ ทา่ นใหง้ ดใหเ้ วน้ กพ็ ากนั ทำ� สดุ ทา้ ยกไ็ ดร้ บั ความเดอื ดรอ้ นทง้ั ใจ ทงั้ กายเปน็ บาปกรรมตดิ ตวั ไปกอ่ภพกอ่ ชาตไิ ปอกี ยาวนาน นน่ั ควรพจิ ารณาใหด้ ี ทา่ นพดู จบก็หยบิ กระโถนคายหมากทเี่ คยี้ วทง้ิ ไป อาตมาทน่ี ง่ั ฟงั อยกู่ ข็ ยบัไปรนิ นาํ้ ใสแ่ กว้ ถวายทา่ น ทา่ นรบั มาแลว้ กบ็ ว้ นปาก หยบิ เอาไมเ้ จยี (ไมส้ ฟี นั ) ถวายทา่ นจนทา่ นเสรจ็ จากกจิ ของทา่ นจงึ ขอโอกาสใหท้ า่ นอธิบายขอ้ สดุ ทา้ ยใหฟ้ ังวา่ ตนเองในขณะน้กี ม็ ีความสุขดีแลว้ คอื ไมค่ ิดว่าตนเองจะไม่เจบ็ ไมป่ ว่ ยไมท่ ุกขอ์ ีกแลว้ เพราะขณะนกี้ ไ็ มเ่ หน็ จะมคี วามทกุ ขใ์ ดๆ เกดิ ขน้ึ เลยทงั้ ๆทค่ี วามเปน็ จรงิ นนั้ ความสขุ ของโลกนไ้ี มไ่ ดจ้ รี งั ยง่ั ยนื ใดๆ เลยชวี ติ ของคนเรากเ็ ชน่ กนั ไมน่ านกต็ อ้ งไดพ้ ลดั พรากจากกนั เปน็ หลกั ธรรมชาตทิ พ่ี ระพทุ ธเจา้ ทรงตรสั เอาไวพ้ อพดูจบทา่ นกย็ กเอาคำ� คลอ้ งจอง “เมายศ-หมดสงา่ เมาสรุ า-หมดสำ� คญั เมาพนนั -ก็หมดตวั เมาผวั -ลมื พอ่ เมาเมยี -ลมื แม่ เมาวยั -กล็ มื แก่ เมากระแช-่ กล็ มื กญั ชา”หลวงปู่เลา่ ให้ฟัง 18

ฮ่ะ ฮา่ ! หลวงป่พู ูดจบท่านก็หวั เราะดว้ ยความที่ท่านอารมณด์ ีน่แี หละ “กินหลาย บห่ ายอยาก นอนมาก บ่ฮู้ตื่นฮกั คนอนื่ กวา่ ฮกั ตวั ของควรกลวั กลบั กลา้ ของสน้ั สำ� คญั วา่ของยาว จะพจิ ารณาใหส้ นั้ กส็ น้ั จะพจิ ารณาใหย้ าวกย็ าว จะพจิ ารณาใหก้ วา้ งขวางกก็ วา้ งขวาง จะพจิ ารณาใหล้ มุ่ ลกึ กล็ มุ่ ลกึแลว้ แตใ่ ครจะพจิ ารณาในแงไ่ หนมมุ ไหนใชใ้ นทางโลกกไ็ ดใ้ ชใ้ นทางธรรมกด็ แี ลว้ แตผ่ มู้ ปี ญั ญาเอาไปพนิ จิ พจิ ารณาดว้ ยปญั ญาอนั ชาญฉลาด อปั มาทธรรมคอื ธรรมทไี่ มป่ ระมาท ใหน้ ำ� ไปพจิ ารณาให้ดเี ดอ้ ! ครบั ผม..อาตมากลา่ วรบั พรอ้ มพนมมอื จบทห่ี วั สาธ!ุ .. มนั เปน็ เรอ่ื งทแ่ี ปลกอศั จรรยอ์ กี อยา่ งหนงึ่ คราใดทอ่ี าตมาเหนอ่ื ยหนา่ ยทอ้ แทใ้ นจติ ในใจไมว่ า่ จะเปน็ เรอ่ื งใดๆ กต็ ามเวลาเขา้ ไปกราบทา่ นในหอ้ งเมอื่ ไดฟ้ งั เสยี งพดู ของทา่ นไมว่ า่ ทา่ นจะพดู หยอกทา่ นพดู อำ� เพราะความทที่ า่ นเปน็ พระทม่ี อี ารมณข์ นัเปน็ ปกตขิ องทา่ นเรอ่ื งราวทว่ี นุ่ วายในหวั สมองหรอื ในจติ ในใจไมร่ วู้ า่ วง่ิ หนเี ตลดิ เปดิ เปงิ ไปทไี่ หนกไ็ มร่ ทู้ เี่ หลอื อยกู่ ม็ แี ตค่ วามอม่ิ เอบิ รา่ เรงิ ใจ มกี ำ� ลงั พรอ้ มทจี่ ะทำ� งานถวายทา่ นไดอ้ ยา่ งนา่อศั จรรย์ นลี่ ะ่ หนอ!“พลงั แห่งความเมตตา พลงั ทีไ่ รผ้ ตู้ อ่ ต้านได้ ในโลกใบน”้ี หลวงปูเ่ ล่าใหฟ้ งั 19

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 20

เรอ่ื งที่ 4 หนง่ึ ในลา้ น เรอื่ งนเี้ กดิ ขนึ้ เมอ่ื กลางปี 2554 นเี้ องถา้ อาตมาจำ� ไมผ่ ดิกเ็ ปน็ คนื วนั ท่ี 11 มถิ นุ ายน 2554 เวลาประมาณสท่ี มุ่ เศษเสยี งโทรศพั ทข์ องอาตมากด็ งั ขน้ึ เมอื่ อาตมารบั สายกเ็ ปน็ เสยี งของผหู้ ญงิ พดู อยปู่ ลายสาย“ฮลั โหล..ครบู ายาเจา้ คะ..ขออนญุ าตครบู าชว่ ยกราบเรยี นหลวงปดู่ ว้ ยคะ่ วา่ ตอนนหี้ มอมกุ ถกู รถชนตอนนอี้ ยทู่ โ่ี รงพยาบาลพระมงกฎุ ฯแลว้ คะ่ “อา้ ว!..เมอ่ื กก้ี ย็ งั มาหาหลวงปอู่ ยเู่ ลย เพง่ิ กลบั ไปไมใ่ ชเ่ หรอ” “คะ่ !” “แลว้ หมอมกุเปน็ ยงั ไงบา้ งตอนน”้ี “ยงั ไมไ่ ดส้ ตเิ ลยคะ่ ตอ้ งขอความเมตตาจากหลวงปชู่ ว่ ยแผเ่ มตตาใหห้ มอมกุ ดว้ ยนะเจา้ คะ่ ปลายสายเปน็ เสยี งของแมห่ มอมกุ พดู ดว้ ยนาํ้ เสยี งสน่ั เครอื ระคนกบั ความวติ กกงั วล “เอา้ !..เดย๋ี วครบู าจะกราบเรยี นหลวงปใู่ หน้ ะ” เจา้ คะ่ !และปลายสายกว็ างสายไปอาตมากเ็ ลยไปกราบเรยี นหลวงปู่ “ขอโอกาสกระผม เมอ่ื กแ้ี มข่ อหมอมกุ โทรศพั ทม์ าบอกวา่หมอมกุ ถกู รถชนตอนนอี้ ยทู่ โ่ี รงพยาบาลพระมงกฎุ ฯ หอ้ งไอ ซี ยูครบั ผม” หอื ! ไผน๋ ะ่ ? (หอื ใครนะ่ ) หลวงปทู่ า่ นถามโดยทขี่ ณะนน้ั หมอนวดเสน้ กำ� ลงั นวดเสน้ ทา่ นอยู่ “หมอมกุ กระผม! ถกูรถชนตอนนอี้ ยหู่ อ้ ง ไอ ซี ยู โรงพยาบาลพระมงกฎุ ฯ ครบั ผม”ออื หมอมกุ ทา่ นพดู แคน่ กี้ ห็ ลบั ใหห้ มอนวดเสน้ ตอ่ ไป พอตอนเชา้ มดื ของวนั ท่ี 12 ประมาณ ตี 4 เสยี งโทรศพั ทอ์ าตมาก็ หลวงปเู่ ล่าให้ฟัง 21

ดงั ขนึ้ อกี พออาตมารบั กเ็ ปน็ เสยี งของแมห่ มอมกุ โทรมา“ครบู าเจา้ ขาขอรบกวนดว้ ยเจา้ คะ่ ” ตอนนแี้ มอ่ ยหู่ นา้ หอ้ งแลว้ ขอกราบพบ หลวงปดู่ ว้ ยเถดิ เจา้ คะ่ ..โอ!้ ..โยมเอย๋ หลวงปทู่ า่ นหลบัอยู่ เดยี๋ วใหท้ า่ นตนื่ กอ่ น จะเปดิ ใหโ้ ยมแมเ่ ขา้ กราบไดน้ ะ..อาตมากบ็ อกกบั โยมแมข่ องหมอมกุ ทง้ั เหน็ ใจ กบั ความเจบ็ปว่ ย และความเปน็ หว่ งลกู ทแ่ี มท่ กุ ๆคนกไ็ มต่ า่ งกนั“คะ่ !..เดย๋ี วถา้ หลวงปทู า่ นตน่ื แลว้ บอกโยมดว้ ยนะ” ไดโ้ ยม!..อาตมารบั ปากแม่ หมอมกุ ไป พอเวลาประมาณตี 5 ครงึ่หลวงปทู า่ นตนื่ แลว้ กเ็ ปดิ ประตอู อกมา เรยี กแมห่ มอมกุ เขา้ มากราบหลวงป.ู่.ทา่ นกส็ อบถามถงึ อาการของหมอมกุ พอแมห่ มอมกุ อธบิ ายใหท้ า่ นฟงั และขอความเมตตาใหห้ ลวงปชู ว่ ยแผเ่ มตตใหห้ มอมกุ รอดพน้ ขดี อนั ตรายดว้ ยเถดิ หลวงปทู่ า่ นกบ็ อกกบั แม่หมอมกุ วา่ ..หายซะ..ไมเ่ ปน็ อะไรหรอก!..แลว้ แมห่ มอมกุ กล็ ากลบัไป ทา่ นกเ็ ตรยี มสรงนำ�้ ไปกจิ นมิ นตท์ ม่ี ผี นู้ มิ นตไ์ ว.้.และวนั นี้หลงั จากกลบั มาจากกจิ นมิ นตก์ จ็ ะเดนิ ทางกลบั วดั ศรอี ภยั วนัเพราะมกี จิ ทเี่ กย่ี วขอ้ งกบั ทางคณะสงฆแ์ ละกม็ บี วชนาคดว้ ยเมอ่ืขนึ้ รถเตรยี มจะเดนิ ทางไปกจิ นมิ นต์ ทา่ นบอกกบั คนทข่ี บั รถวา่ใหข้ บั ผา่ นหนา้ บา้ นหมอมกุ ดว้ ย (บา้ นหมอมกุ อยใู่ กลๆ้ กบั โรงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ) พอผา่ น บรเิ วณทเ่ี กดิ เหตุ ทา่ นกเ็ หลยี วมามองและกผ็ า่ นหนา้ บา้ นหมอมกุ ไปอาตมากราบเรยี นถามหลวงปวู่ า่ .. “ขอโอกาสกระผมหลวงปพู่ จิ ารณาแลว้ เปน็ จงั ไดแ๋ หน่กระผม”..(ขอโอกาสครบั หลวงปพู่ จิ ารณาแลว้ เปน็ ยงั ไงบา้ งครบั )..ฮอ่ื !..บต่ ายดอก (ไมต่ ายหรอก) หลวงปทู่ า่ นพดู สน้ั ๆ แลว้กเ็ งยี บไปวนั นน้ั หลงั จากเสรจ็ จากกจิ นมิ นตฉ์ นั เชา้ แลว้ กก็ ลบั มาเกบ็ ของเดนิ ทางกลบั วดั ทจ่ี งั หวดั เลย เมอื่ กลบั มาถงึ วดั ศรอี ภยั วนั แลว้แมข่ องหมอมกุ กโ็ ทรศพั ท์ มารายงานอาการของหมอมกุ เปน็หลวงปูเ่ ลา่ ใหฟ้ งั 22

ระยะๆวา่ อาการขณะนไ้ี มด่ ขี นึ้ เลยหมอศลั ยกรรมตอ้ งผา่ ตดัสมองอกี ครง้ั หลงั จากทผ่ี า่ ตดั สมองไปแลว้ รอบหนงึ่ และแม่หมอมกุ กข็ อนมิ นตห์ ลวงปมู่ าเมตตาหมอมกุ ดว้ ยทโ่ี รงพยาบาลพระมงกฎุ ฯ อาตมากบ็ อกไปวา่ ถา้ ลงไปกรงุ เทพฯคราวนี้ จะพาหลวงปแู่ วะไปเยยี่ มนะพอดกี ลบั มาทว่ี ดั คราวนม้ี เี วลาพกั แค่1 อาทติ ยก์ ต็ อ้ งเดนิ ทางกลบั มาทก่ี รงุ เทพฯ อกี ในชว่ ง1อาทติ ย์น้ี อาการของหมอมกุ มแี ตท่ รงกบั ทรดุ เรยี กวา่ ฉวิ เฉยี ดกบัความเปน็ ความตายจนตอ้ งไดผ้ า่ ตดั สมองอกี ครงั้ หลงั จากผา่ ตดั คราวนี้ อาการทว่ั ไปกย็ งั ทรงๆ อยแู่ ตก่ ย็ งั ไมไ่ ดส้ ตเิ หมอื นเดมิ วนั ทหี่ ลวงปไู่ ปเยย่ี มหมอมกุ ทโ่ี รงพยาบาลพระมงกฏุ ฯ นนั้ เปน็ วนั ท่ี 23 มถิ นุ ายน2554 พอขนึ้ ลฟิ ทไ์ ปชน้ั 4 ซง่ึ เปน็ หอ้ งผปู้ ว่ ยฉกุ เฉนิ เมอื่ ประตูลฟิ ทเ์ ปดิ ออก เสยี งชตั เตอรด์ งั แชะๆ ของกลอ้ งถา่ ยรปู ทน่ี กั ขา่ วหลายๆ สำ� นกั ทม่ี ารอทำ� ขา่ วเพราะคดหี มอมกุ ถกู รถชนกำ� ลงัเปน็ ข่าวท่ีผู้คนท้ังประเทศให้ความสนใจ พอเข็นรถวีลแชร์ท่ีหลวงปนู่ งั่ ไปเยย่ี มหมอมกุ ทหี่ อ้ งพกั รกั ษาตวั อยคู่ รง้ั แรกทอ่ี าตมาเหน็ หมอมกุ ทนี่ อนอยบู่ นเตยี งผปู้ ว่ ยจำ� หนา้ ตาหมอมกุ แทบไมไ่ ด้ทงั้ สายระโยงระยาง สายออกซเิ จน ชว่ ยหายใจอนื่ ๆ อกี เตม็ ไปหมดเหน็ แลว้ นา่ สงสาร จากคนทรี่ า่ เรงิ เสยี งพดู แจว๋ ๆ เหมอื นนกแกว้ นกขนุ ทอง ตอ้ งมานอนปว่ ยหนกั เฉยี ดเปน็ เฉยี ดตายทำ�ใหน้ กึ ถงึ ชวี ติ นน้ั เปน็ ของไมแ่ นน่ อนเสยี จรงิ ๆ พอหลวงปใู่ หค้ นเขน็ รถเขา้ ไปใกลๆ้ เตยี งทหี่ มอมกุ นอนปว่ ยอยู่ ทา่ นกเ็ อาไมเ้ ทา้ของทา่ นเคาะเบาๆ “มกุ ! มกุ เอย้ หลวงปมู่ าเยย่ี มแลว้ นะ กลบัมาซะ หายซะ หายชะ” ดจู ากสหี นา้ ของหมอมกุ มกี ารกระตกุเบาๆ เหมอื นจะรบั รวู้ า่ หลวงปมู่ าเยย่ี มแลว้ จากนนั้ หลวงปทู่ า่ นกพ็ ดู เปน็ บทคาถาพรอ้ มกบั ใชไ้ มเ้ ทา้ ของทา่ นเคาะไปตามแขนขาหมอมกุ เบาๆ “ชยั ยงั เทวะมนสุ สานงั ไชโยโหตปุ ะรายโิ ต มาราเสนาอะธิ หลวงปู่เล่าให้ฟงั 23

กนั ตา สะมนั ตา ทะวาราโทสะนา ขนั ตเิ มตตาทติ านา วทิ งั เทตะวา นะจกั ขมุ า ภะวาภะเว สนั กะรนั โต ทพิ พะจกั ขงุ วโิ สทะยิปะรยิ าปนั นา นโิ สตทะนา นติ ายะจะ สขุ ายะจะ พทุ ธกจิ จงั วโิ สเทตตะวาปรนิ าตนั ตมั ภะนามะ..เห” หายซะ หายซะ จากนนั้ แมห่ มอมกุ กถ็ วายผา้ ไตรเปน็ ผา้ บงั สกุ ลุ หลวงปู่ท่านพิจารณาผ้าบังสุกุลเสร็จแล้วก็เดนิ ทางกลบั ทพ่ี ักท่โี รงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ หลงั จากทห่ี ลวงปทู่ า่ นเมตตาไปเยยี่ มหมอมกุ ตง้ั แตน่ นั้ มาอาการของหมอมกุ จากทเ่ี ปน็ ผปู้ วยวกิ ฤตรอ่ แร่เจยี นอยเู่ จยี นไป กลบั มาฟน้ื และมอี าการทด่ี ขี นึ้ เรอื่ ยๆ แบบกา้ วกระโดดจากวนั ทเ่ี กดิ เหตทุ ห่ี มอมกุ ถกู รถชนจนถงึ วนั ที่อาตมาเขยี นถงึ เรอ่ื งของหมอมกุ อยนู่ กี้ เ็ ปน็ เวลา 7 เดอื นพอดีหมอมุกกม็ ากราบหลวงปแู่ ทบทกุ วันเมอื่ เวลาหลวงปู่ลงมากรุงเทพฯ เท่าทดี่ ูอาการของหมอมกุ ในขณะที่เขียนเร่ืองนี้เหลอื แค่การพดู ทตี่ อ้ งอาจชา้ หนอ่ ยเพราะตอ้ งนึกเรียงล�ำดบัค�ำพดู ถา้ ใหเ้ ปน็ เปอร์เซนต์ก็คงจะราวๆ 80 เปอร์เซนตข์ องความเปน็ ปรกตนิ บั วา่ เปน็ เรอื่ งทม่ี หศั จรรยพ์ อสมควรสำ� หรบัคนทถี่ กู กระทบกระเทอื นทางสมองอยา่ งรนุ แรง เพราะนอ้ ยคนทจี่ ะมชี วี ติ รอดจากเหตกุ ารณว์ กิ ฤตขนาดนน้ั และกลบั มาเปน็ คนใกลจ้ ะเปน็ ปรกตดิ งั เชน่ ขณะนเี้ มอื่ อาตมาไดเ้ จอกบั หมอมกุ และแมข่ องหมอมุ จงึ ขออนญุ าตทง้ั สองแมล่ กู ขอเอาเรอ่ื งราวทเี่ กดิ ขนึ้ มาเลา่ มาเขยี นลงในหนงั สอื เล่ นดี้ ว้ ย โดยตงั้ ชอ่ืเรอื่ งวา่ ..หนงึ่ ในลา้ น...เพอื่ เปน็ เครอื่ งเตอื นสตวิ า่“ความไมแ่ นน่ อนนน้ั เปน็ สง่ิ ทยี่ ง่ิ ใหญแ่ ละแนน่ อน”หลวงปู่เล่าใหฟ้ ัง 24

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 25

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 26

เรอื่ งท่ี 5 หนจู ะแตง่ งานกบั เขาดไี หม? เรือ่ งน้ีเกิดข้ึนเมื่อตอนเย็นของวนั หนงึ่ ทโ่ี รงพยาบาลวชิ ัยยทุ ธ ณ.หอ้ งที่หลวงปู่พกั อยู่ วันนน้ั มหี ญงิ สาวคนหน่งึมารอกราบหลวงปตู่ งั้ แตเ่ วลาบา่ ย4โมงจนกระทง่ั ถงึ เวลาทเี่ ปดิใหญ้ าตโิ ยมทง้ั หลายไดม้ โี อกาสไดก้ ราบนมสั การหลวงปู่ คอืเวลา 5 โมงเยน็ เปน็ ตน้ ไป จนถงึ เวลา 2 ทมุ่ วนั นน้ั กเ็ ปน็ วนัทรี่ สู้ กึ วา่ จะแปลกๆ นดิ ๆ จากปรกตทิ ก่ี อ่ นจะถงึ เวลาทจ่ี ะเขา้กราบหลวงปู่ กจ็ ะมญี าตโิ ยมมารออยหู่ นา้ หอ้ งกอ่ นแลว้ ทกุ ครงั้แตว่ นั น.้ี.ไม!่ มเี ธอคนนคี้ นเดยี วเทา่ นนั้ หลงั จากทอ่ี าตมาเปดิประตหู อ้ งเสรจ็ เธอกเ็ ขา้ มากราบหลวงปู่ พอกราบหลวงปเู่ สรจ็เธอกก็ ราบเรยี นหลวงปวู่ า่ “หนมู ากราบหลวงปเู่ ปน็ ครง้ั แรกมเี รอื่ งทกุ ขใ์ จทต่ี ดั สนิ ใจไมไ่ ด้ จงึ มาขอความเมตตาจากหลวงปู่ชว่ ยชีท้ างเดนิ ของชวี ิตให้ดว้ ย” หลวงปทู่ ่านกถ็ ามดว้ ยความเมตตาของทา่ น “มเี รอ่ื งอะไรเหรอ ไหนลองเลา่ มาใหฟ้ งั ดวู า่ เปน็เรอ่ื งอะไร” แลว้ เธอกเ็ ลา่ เรอื่ งราวของเธอทมี่ คี วามทกุ ขใ์ จในขณะนน้ั มาใหห้ ลวงปทู่ า่ นไดร้ บั ฟงั เธอเลา่ วา่ “มผี ชู้ ายคนหนงึ่เปน็ ชาวตา่ งชาตหิ นไู ดต้ ดิ ตอ่ กนั มาสกั พกั หนงึ่ แลว้ ตดิ ตอ่ กนั ไปตดิ ตอ่ กนั มา แลว้ เขากบ็ อกวา่ เขาชอบหนมู ากอยากแตง่ งานกบัหนู หนเู องกค็ ดิ มาตลอดวา่ เขาจะจรงิ ใจกบั หนหู รอื เปลา่ หรอื เขาจะมาหลอกหนจู นหนเู องกไ็ มม่ ที างออกกลมุ้ ใจมากกเ็ ลยมากราบขอความเมตตาจากหลวงปจู่ งึ อยากจะเรยี นถามหลวงปวู่ า่ หลวงปเู่ ลา่ ให้ฟัง 27

“หนจู ะแตง่ งานกบั เขาดไี หมคะ?” โอ!้ หลวงปทู่ า่ นอทุ านมาคำ� หนงึ่เพราะบวชมาตงั้ แตร่ นุ่ ๆ ยงั ไงเรอ่ื งนตี้ อ้ งถามผมู้ ปี ระสบการณ์นะ” วา่ แล้วทา่ นก็ปรายสายตามาทอ่ี าตมาทีน่ งั่ อยูบ่ นโซฟาหนา้ เตยี งของหลวงปู่ ในใจกค็ ดิ ...งานเขา้ อกี แลว้ เรา “ไปถามลกู ศษิ ยข์ องเราดนู ะวา่ จะมขี อ้ แนะนำ� ยงั ไงเรอ่ื งน้ีหลวงปไู่ ม่ค่อยถนดั ! หลวงปูท่านเนน้ ตรงค�ำสุดทา้ ยเล่นเอาอาตมาสะดงุ้ ! ในใจกค็ ดิ วา่ “หลวงปทู่ า่ นแจกขอ้ สอบอกี แลว้ ” พอหลวงปทู่ า่ นพดู จบทา่ นกห็ วั เราะฮๆึ อยา่ งอารมณด์ ีแลว้ กม็ ญี าตโิ ยมชดุ ใหมเ่ ขา้ มากราบหลวงปู่ เธอกเ็ ลยไดม้ าคยุกบั อาตมาเมอื่ เธอไดเ้ ขา้ มากข็ อใหเ้ ธอเลา่ เรอ่ื งของเธอทกี่ ลดั กลมุ้ใจอยู่ในขณะนใ้ี หอ้ าตมาฟงั อกี คร้ัง เธอก็เลา่ เรื่องของเธอไปตงั้ แตเ่ รม่ิ ตน้ จนจบทคี่ ำ� ถามเดมิ ทถ่ี ามวา่ “อยา่ งนหี้ นจู ะแตง่ งานกบั เขาดไี หมคะ” อาตมากต็ อบเธอไปวา่ “กอ่ นทจี่ ะตอบคำ� ถามของโยมทถ่ี ามอาตมาน้ี อาตมาขอถามโยมสกั คำ� ถามจะไดไ้ หม?”เธอนง่ิ ไปนดิ หนง่ึ กอ่ นจะตอบมาวา่ “ไดค้ ะ่ ” งนั้ จะถามโยมวา่“ตอ้ งการคำ� ตอบทเ่ี ปน็ ความจรงิ หรอื โยมตอ้ งการฟงั คำ� ตอบแบบปลอบใจมสี องขอ้ ใหเ้ ลอื ก” เธอหยดุ ใชค้ วามคดิ สกั พกั แลว้เธอกต็ อบอยา่ งตกลงใจแลว้ วา่ “ขอคำ� ตอบทเี่ ปน็ ความจรงิ คะ่ ”อา่ ! อาตมาแอบโลง่ ใจวา่ ใจของเธอเปดิ แลว้ ทจ่ี ะยอมรบั ความจรงิ“เอา้ ! ฟงั นะถา้ อาตมาตอบโยมไปวา่ แตง่ งานกบั เขาไปเถอะ เขาตามตอ้ื อยอู่ ยา่ งนแี้ สดงวา่ เขารกั เราจรงิ แลว้ โยมกด็ นั เชอื่ อาตมาวา่ พระบอกแลว้ คงจะดแี นๆ่ กเ็ ลยแตง่ งานกบั เขาไปแลว้ กอ็ ยดู่ ว้ ยกนั นานเขา้ ลนิ้ กบั ฟนั ยอ่ มมกี ระทบกนั อยวู่ นั ยนั คำ่� มอี ยวู่ นั หนงึ่เกดิ ทะเลาะกนั ขนึ้ มาดว้ ยเหตอุ ะไรกไ็ มร่ ลู้ ะ่ จนอยดู่ ว้ ยกนั ไมไ่ ด้ ก็เลกิ รากนั ไป พอมาคดิ อกี ที เอ! ทเี่ ราแตง่ งานกบั คนๆน้ี กเ็ พราะวา่ พระบอกวา่ “แตง่ ได”้ แตอ่ ยดู่ ว้ ยกนั แลว้ กลบั ตอ้ งเลกิ รากนั ไปนน่ั กเ็ ปน็ เพราะเราเชอ่ื พระ อา้ ว! ยงั งคี้ วามซวยกม็ าลงตรงท่ีพระ!” พออาตมาพดู จบเธอกห็ วั เราะ “เอา้ ! ทนี มี้ าฟงั อกี ดา้ นหนงึ่หลวงปเู่ ล่าใหฟ้ งั 28

บา้ ง! ถา้ อาตมาบอกกบั โยมไปวา่ อยา่ ไปแตง่ กบั คนนเี้ ลยเขามาหลอกโยมแนๆ่ แตโ่ ยมเองกไ็ มแ่ นใ่ จวา่ เอ!พระเนย่ี จะพดู จรงิหรอื เปลา่ หนอ? กเ็ ลยสวนคำ� แนะนำ� ของพระ ดนั ไปแตง่ งานกบั เขาแลว้ อยดู่ ว้ ยกนั ดว้ ยความผาสกุ รม่ เยน็ แลว้ เขากเ็ ปน็ สามีทดี่ ไี มม่ ปี ญั หาใดๆ เลยวนั หนงึ่ มาคดิ ไดว้ า่ ทเี่ รามคี รอบครวั ที่อบอนุ่ เชน่ นี้ มสี ามที ด่ี ี รกั เรา เขา้ ใจเรา เนย่ี ! ถา้ เราเชอ่ื พระเราคงไมม่ สี ามดี ๆี อยา่ งนห้ี รอก! อา้ ว! ความซวยกม็ าตกตรงทพี่ ระ” พออาตมาพดู จบเธอกห็ วั เราะ นนั่ แหละ! สรปุ แลว้ กค็ อืงานนอี้ าตมาตอบดา้ นไหนกจ็ อดสนทิ ” เธอกห็ วั เราะอกี พอเหน็ เธอคลายความกงั วลใจลงไปจนหมดแลว้ อาตมาก็จงึ พูดอธบิ ายใหเ้ ธอฟัง “ด้วยเหตุนีแ้ หละพระพทุ ธเจา้ ทา่ นจงึ มขี อ้ หา้ มมใิ หภ้ กิ ษเุ ปน็ ผทู้ ำ� นายทายทกั โดยเฉพาะเปน็ สอื่ ชกั นำ� ใหห้ ญงิ -ชายเปน็ ผวั เมยี กนั ถา้ ในกรณขี องโยมมนั กา้ํ กง่ึ เพราะอาตมาไมร่ จู้ กั โยมผชู้ ายแตถ่ า้ อาตมาตอบไปมนั กม็ ีผลตอ่ ชวี ติ ของโยมนนั่ เอง เพราะมนั เปน็ ความเช่อืความศรทั ธาทผ่ี กู พนั กบั ชวี ติ ของโยมเอง และถา้ อาตมาแนะนำ�โยมไปแลว้ กส็ มุ่ เสย่ี งกบั พระวนิ ยั ทอ่ี าตมายงั ยดึ ถอื อยู่ กเ็ ลยพดูใหโ้ ยมฟงั อยา่ งดที ส่ี ดุ กแ็ คเ่ ตอื นสตใิ หโ้ ยมไดเ้ อาไปพจิ ารณาเอาเองทโี่ ยมบอกวา่ เขาตามตอ้ื เทคแครเ์ อาใจสารพดั นน้ั เขากท็ ำ�แตส่ งิ่ ดๆี ทงั้ นนั้ แหละใหโ้ ยมพงึ พอใจซง่ึ ไมม่ ากกน็ อ้ ย โยมเองก็พงึ พอใจอยใู่ ชไ่ หมละ่ ?” “ใชค่ ะ่ !” เธอตอบตามความจรงิ “ทนี !้ี ..พอเขาขอแตง่ งานกเ็ ลยสบั สนวา่ เขาจะหลอกหรอื จรงิ ใจกบั เราหนอ?” “ใชค่ ะ่ !” เธอตอบ “นน่ั แหละ! เขาใหเ้ ราเหน็ แตด่ า้ นดๆีของเขาและเราเองกใ็ หเ้ ขาเหน็ แตด่ า้ นดๆี ของเราเชน่ กนั ตา่ งคนตา่ งกเ็ อาแตด่ า้ นดๆี ของตนมาทำ� ใหต้ า่ งพงึ พอใจซงึ่ กนั และกนัโดยไมม่ องถงึ ความเปน็ จรงิ วา่ คนเรานน้ั กม็ ที งั้ ดา้ นดี และอกี ดา้ นทไี่ มด่ เี หมอื นกนั ทนี !้ี อาตมาขอถามโยมสกั คำ� ถามสองคำ� ถามนะ?” อาตมากห็ ยดุ นดิ หนงึ่ คำ� ถามแรกกค็ อื “ตอนนตี้ า่ งคน หลวงปเู่ ล่าใหฟ้ ัง 29

ตา่ งเหน็ แตด่ า้ นดๆี ของกนั และกนั แลว้ อกี ดา้ นทไี่ มด่ ลี ะ่ ตา่ งคนตา่ งเหน็ แลว้ หรอื ยงั ? คำ� ถามทส่ี อง เมอ่ื ตา่ งคนตา่ งเหน็ ความไม่ดขี องกนั และกนั แลว้ ความไมด่ ขี องเขาเรายอมรบั ไดไ้ หม? ความไมด่ ขี องเราเขายอมรบั ไดไ้ หม? น!ี่ จงึ เปน็ คำ� ตอบทแ่ี ทจ้ รงิ และทส่ี ำ� คญั เมอื่ ไมพ่ อใจหรอื ไมเ่ ขา้ ใจอะไรกนั ตอ้ งทำ� ความเขา้ ใจและพดู คยุ กนั และทส่ี ำ� คญั ทสี่ ดุ ตอ้ งใหอ้ ภยั กนั ไดเ้ สมอชวี ติ คจู่ งึ จะอยดู่ ว้ ยกนั ดว้ ยความผาสกุ รม่ เยน็ ดงั นนั้ อาตมาเองกต็ อบโยมไมไ่ ดห้ รอกวา่ “แตง่ กบั เขานนั้ ดหี รอื ไมด่ ”ี พดู ถงึ ตอนนอี้ าตมากม็ องดทู สี่ หี นา้ ของเธอดเู ธอคลายความวติ กกงั วลแลว้ กเ็ ลยพดูตอ่ ไปวา่ “สง่ิ ทอ่ี าตมาทำ� ไดแ้ คเ่ พยี งพดู เพอื่ ใหโ้ ยมมสี ติ และให้ทางสวา่ งแกโ่ ยมเทา่ นน้ั แหละสว่ นชวี ติ นน้ั โยมกเ็ ลอื กทางเดนิเอาเถดิ สขุ กบั ทกุ ขม์ นั กเ็ ปน็ ของปรกตธิ รรมดาของมนษุ ยท์ กุ ผู้ทกุ นามอยแู่ ลว้ ละ่ อยา่ ไปกลวั มนั เลย! พออาตมาพดู จบเธอกก็ ม้ลงกราบและลากลบั ไป พออาตมามองดหู ลวงป่ ทา่ นกม็ องมาทอ่ี าตมาพอด.ี.ฮ!ึ..ฮอื่ !..ทา่ นมองยม้ิ ๆ พรอ้ มกบั เคย้ี วหมากหยบั ๆอาตมากย็ กมอื พนมใสเ่ กลา้ คดิ อยใู่ นใจ..รอดตวั ไปเรา!หลวงปเู่ ล่าให้ฟัง 30

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 31

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 32

เรอ่ื งท่ี 6 งกู บั พญานาค เรอื่ งนเี้ กดิ ขนึ้ เมอ่ื ตอนเยน็ ของวนั หนง่ึ ทห่ี ลวงปใู่ หญ้ าตโิ ยมเขา้ กราบนมสั การทโ่ี รงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ พอทา่ นรบั ญาตโิ ยมไปประมาณสองชวั่ โมงกม็ อี าการเรมิ่ จะปวดหลงั อาตมาจงึ ขอใหญ้ าตโิ ยมรอสกั พกั ใหห้ ลวงปทู า่ นไดพ้ กั สกั หนอ่ ย พอหลวงปู่ทา่ นเอนหลงั ทา่ นกบ็ อกวา่ ทา่ นปวดเอน็ หนา้ ทอ้ ง อาตมากเ็ ลยกดเอน็ หนา้ ทอ้ งใหท้ า่ น เมอื่ อาตมากดเอน็ หนา้ ทอ้ งของทา่ นไปหลวงปทู่ า่ นกบ็ อกวา่ “ดนู น่ั ! คอื ตอนนนั้ โทรทศั นใ์ นหอ้ งผปู้ ว่ ยของโรงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธซง่ึ มอี ยทู่ กุ หอ้ ง และในหอ้ งทหี่ ลวงปู่พกั อยนู่ เ้ี ปดิ ชอ่ งรายการดสิ คฟั เวอรร์ ี วนั นนั้ เปน็ รายการสารคดีเรอื่ งของงใู นทะเลทราย ในเรอ่ื งกม็ งี อู ยหู่ ลายชนดิ แตใ่ นขณะนน้ัเปน็ เรอ่ื งของงหู างกระดง่ิ ทมี่ พี ษิ รา้ ยกาจ และลำ� ตวั กม็ เี กลด็พรางตวั กลมกลนื กบั ทรายได้ และทสี่ ำ� คญั ปลายหางจะมเี กลด็ทเ่ี สยี ดสกี นั ไปมาจนเกดิ เสยี งดงั ซๆี่ ! ดลู กึ ลบั นา่ กลวั ยงั ไงพกิ ลหลวงปทู่ า่ นกช็ ใี้ หอ้ าตมาดู อาตมามอื กน็ วดเสน้ ไปตากด็ ไู ปดว้ ย ในเรื่องนั้นมงี ูหางกระด่ิงก�ำลังชหู างขู่งูอีกชนดิ หนึ่งท่ีกำ� ลงั เลอ้ื ยมาอยา่ งชา้ ๆ งชู นดิ นเี้ ขาเรยี กวา่ คงิ สส์ เนค (ราชาง)ูเจา้ งคู งิ สส์ เนคนเี้ ปน็ งทู ไ่ี มม่ พี ษิ ทา่ ทางกไ็ มน่ า่ กลวั มสี ที ล่ี ำ� ตวัไมไ่ ดก้ ลมกลนื กบั พน้ื ทรายเลยเปน็ ลขี าว-ดำ� เคลอื่ นไหวกเ็ ชอื่ งชา้สว่ นงหู างกระดง่ิ นน้ั เคลอ่ื นไหวรวดเรว็ พอสกั พกั ภาพกต็ ดั ไปหางูคิงส์สเนคทก่ี �ำลงั เล้ือยตรงมาหางหู างกระด่ิงอย่างชา้ ๆ หลวงปเู่ ล่าใหฟ้ ัง 33

และงหู างกระดงิ่ กย็ กหางขซู่ ๆี่ จนกระทง่ั กำ� ลงั จะผา่ นตรงหนา้งหู างกระดงิ่ ไป ทนั ใดนนั้ ! หมบั ! เขา้ ใหเ้ จา้ คงิ สส์ เนคฉกคาบทห่ี วั ของงหู างกระดงิ่ พรอ้ มกบั มว้ นตวั รดั งหู างกระดงิ่ ปากที่คาบหวั ของงหู างกระดง่ิ ไวก้ ค็ อ่ ยๆ กลนื กนิ เจา้ งหู างกระดงิ่ จนหมดทงั้ ตวั เออื๊ ก! พอกนิ อม่ิ แลว้ กเ็ ลอ้ื ยตอ่ ไปอยา่ งชา้ ๆ เหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ หลวงปทู่ า่ นดอู ยดู่ ว้ ย ทา่ นกอ็ ทุ านวา่ โอ!้ งมู นักนิ กนั เอง” แลว้ ภาพกต็ ดั มาทงี่ ทู ะเลทรายอกี ชนดิ หนง่ึ ซงึ่ เขาเรยี กกนั วา่ งไู ซดไ์ วเดอรเ์ ปน็ งนู กั ลา่ ถา้ งพู ษิ ชนดิ นก้ี ดั พษิ ของมนัทำ� ลายเนอ้ื เยอ่ื ตา่ งๆ ในรา่ งกายไมว่ า่ จะเปน็ มนษุ ย์ หรอื สตั วอ์ น่ื ๆใหเ้ กดิ การเนา่ เปอ่ื ย และดรู ปู รา่ งลกั ษณะของงชู นดิ นกี้ ม็ คี วามแปลกแตกตา่ งจากงทู วั่ ไป คอื กระโหลกตรงเบา้ ตาของงขู นดิ นี้จะมลี กั ษณะโปง่ นนู ขนึ้ เหมอื นกบั มหี งอนทง้ั สองขา้ งพอดสู ารคดีเรอื่ งนไ้ี ปสกั พกั หลวงปทู่ า่ นกถ็ ามอาตมาวา่ “งกู บั พญานาคตา่ งกนั ตรงไหน?” อา้ ! เอาอกี แลว้ ? อาตมาคดิ อยใู่ นใจ ความคดิ ท่ีจะหาคำ� ตอบคอื โดยปรกตถิ า้ เปน็ คนสว่ นใหญ่ ถกู ตงั้ คำ� ถามน้ีกจ็ ะตอบวา่ ตา่ งกนั ตรงทหี่ งอนครบั ! พญานาคมหี งอน สว่ นงูไมม่ หี งอนครบั ! จากนนั้ กจ็ ะมคี ำ� ถามจากหลวงปตู่ อ่ มาวา่ เคยเหน็ ตวั เปน็ ๆ มนั เหรอ? แอะ๊ ! ตดิ กบั แลว้ ทา่ นกจ็ ะหวั เราะแบบขำ� เอกิ๊ ๆ ถกู อกถกู ใจทอี่ ำ� เราได้ และกม็ อี กี เรอื่ งทท่ี า่ นชอบอำ�กราบลา! สว่ นมากกโ็ ดนอำ� แบบไมไ่ ดต้ ง้ั ตวั หลวงปเู่ จา้ ขา! หนูขอกราบลาเจา้ คะ่ นน่ั แหละเขา้ ทางหลวงปเู่ ปะ๊ “โอ!้ ..หลวงปู่ไมใ่ ชล่ า คนทกี่ ำ� ลงั จะลากลบั ถงึ กบั ขำ� กลง้ิ ไปกม็ ี นนั่ แหละอาตมาจงึ ตอ้ งหาคำ� ตอบของคำ� ถามงกู บั พญานาค ตา่ งกนั ตรงไหน?ใหจ้ บในคำ� ตอบเดยี ว คดิ หาคำ� ตอบสกั พกั .ปบ๊ั ! ไดแ้ ลว้ ขอโอกาสกระผม “มนั ตา่ งกนั ทปี่ ากครบั !” “หอื ! มนั เปน็ จง่ั ได?๋ (หอื มนัเปน็ ยงั ไง) เอาละ่ ซ!ิ หลวงปทู่ า่ นเรมิ่ สนใจคำ� ตอบแลว้ ..มอื กน็ วดท่านไป ปากก็อธบิ ายค�ำตอบใหท้ ่านฟัง “อา่ ! งูมนั จะปากจู๋สว่ นพญานาคมนั จะปากกวา้ งครบั ” หลวงปงู่ งกบั คำ� ตอบอยู่หลวงปูเ่ ล่าให้ฟัง 34

สกั พกั พอทา่ นนกึ ขนึ้ ไดว้ า่ อะไรเปน็ อะไร ทา่ นกห็ วั เราะฮๆึ ๆอาตมากเ็ ฉลยใหท้ า่ นดโู ดยชที้ ปี่ ากของอาตมาเอง งๆู ๆ (ทำ� ปากจตู๋ ามสระอ)ู พญานาคๆๆ (ทำ� ปากกวา้ งตามสระอาอกี เหมอื นกนั ) ทา่ นกห็ วั เราะ เอก๊ิ ๆๆๆ อาตมาเองนน้ั มคี วามยนิ ดมี ากทส่ี ามารถทำ� ใหห้ ลวงปทู่ า่ นยมิ้ และหวั เราะได้ บางคนทเี่ ขามาเหน็ การโตต้ อบคำ� ถามอาจคดิ ไปวา่ อาตมาเลน่ กบั ทา่ นโดยทต่ี วัอาตมาเองมไิ ดม้ เี จตนาทจ่ี ะตตี นเสมอทา่ นแตอ่ ยา่ งใด อาตมามเี พยี งเจตนาทที่ ำ� ใหท้ า่ นยม้ิ และหวั เราะไดก้ พ็ อใจแลว้ แตก่ อ่ นทจ่ี ะพดู จะตอบอะไรออกไปนน้ั หลวงปทู่ า่ นเคยสอนไวเ้ สมอๆวา่“ใหค้ ดิ ทกุ คำ� ทจ่ี ะพดู อยา่ พดู ทกุ คำ� ทคี่ ดิ ” หลวงป่เู ลา่ ให้ฟัง 35

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 36

เรอื่ งท่ี 7 เรอ่ื งของกาลเวลา เรอื่ งนเ้ี กิดข้ึนเมือ่ ตอนท่ไี ปร่วมงานชาตกิ าล 100 ปีของหลวงปเู่ หรยี ญ วรลาโภ ทวี่ ดั อรญั ญบรรพต อ.ศรเี ชยี งใหม่จ.หนองคาย งานนกี้ เ็ ปน็ การบรรจพุ ระบรมลารรี กิ ธาตแุ ละอฐั ิธาตขุ ององคห์ ลวงปเู่ หรยี ญ วรลาโภขน้ึ บรรจใุ นพระสธุ รรมเจดยี ์ วนั นน้ั หลงั จากทรี่ ว่ มงานเสรจ็ เปน็ เวลาเกอื บ 6 โมงเยน็แลว้ ฃกต็ อ้ งรบี ไปขนึ้ เครอื่ งบนิ ทส่ี นามบนิ อดุ รธานี เครอื่ งบนิออกจากสนามบนิ อดุ รฯ ไปสนามบนิ สวุ รรณภมู เิ วลา 2 ทมุ่และทส่ี ำ� คญั วนั นก้ี เ็ ปน็ วนั พระทต่ี อ้ งฟงั พระปาฏโิ มกขอ์ กี ดว้ ยอาตมากเ็ ลยกราบเรยี นถามครบู าอาจารยท์ อ่ี ยใู่ นงานวา่ ลงอโุ บสถกนั ตอนไหนทา่ นกบ็ อกวา่ จะลงอโุ บสถกนั เวลา 6 โมงเยน็อาตมาคำ� นวณระยะทางจากวดั อรญั ญบรรพตไปสนามบนิ อดุ รธานจี วนเจยี นไมท่ นั กบั เวลาเชค็ อนิ กเ็ ลยกราบเรยี นหลวงปวู่ า่เราจะไปลงอโุ บสถตงั้ ญตั ตบิ อกบรสิ ทุ ธกิ์ นั ทโ่ี รงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธหลวงปูท่ ่านพยักหน้ารับทราบ พอเสร็จงานกร็ บี ขึน้ รถมาที่สนามบนิ อดุ รธานี เวลายงั พอมอี ยพู่ อสมควร ทางสนามบนิอดุ รธานกี เ็ ลยนมิ นตห์ ลวงปพู่ กั ทหี่ อ้ งรบั รองของสนามบนิ พอดีกม็ ญี าตโิ ยมเขา้ มากราบหลวงปู่ กเ็ ลยปลอ่ ยใหท้ า่ นสนทนากบัญาตโิ ยมทเี่ ขา้ มากราบ จนถงึ เวลาทเี่ ครอ่ื งบนิ จะออกเดนิ ทางกเ็ ลยเดนิ ทางขนึ้ เครอ่ื งบนิ ของการบนิ ไทย เดนิ ทางไปสนามบนิสวุ รรณภมู ิ ถงึ สนามบนิ สวุ รรณภมู ริ าว 3 ทมุ่ เศษรอรบั กระเปา๋และเดินทางไปยังทพี่ กั ทโี่ รงพยาบาลวิขัยยทุ ธกเ็ กือบสท่ี ่มุ หลวงปเู่ ล่าให้ฟงั 37

อาตมาดหู ลวงปดู่ ทู า่ นออ่ นเพลียจากการเดินทาง ก็กะว่าให้ทา่ นพกั สกั หนอ่ ย จงึ ค่อยกราบเรยี นท่านเรื่องลงอุโบสถสุดท้ายแล้ว อาตมาก็ลืม! หลวงปูท่ ่านก็เลยฉันยากอ่ นนอนแลว้ กน็ อนพกั เลย อาตมาเหน็ แลว้ กเ็ ลยปลอ่ ยใหท้ า่ นพกั เพราะดทู า่ นเพลยี มาก อาตมาเลยทำ� ธรุ ะของตนเกบ็ บาตร สรงนำ้�เกบ็ กระเปา๋ เขา้ ทแ่ี ลว้ กน็ อนเหมอื นกนั เพราะเพลยี มากๆ แลว้อาตมากห็ ลบั สนทิ “แกง๊ ๆ แกง๊ ๆๆๆๆๆๆ” เสยี งชอ้ นกระทบแกว้ดงั ถร่ี ะรวั ปลกุ อาตมา และพระตดิ ตามอกี รปู งวั เงยี ขน้ึ กลางดกึหลวงพๆี่ ๆ พระทต่ี ดิ ตามหลวงปอู่ กี ทา่ นเรยี กอาตมา ออื !อาตมาเหลอื บมองดนู าฬกิ าตสี องสบิ หา้ นาที สกั พกั เสยี งหลวงปกู่ พ็ ดูขน้ึ “ฮอ่ื ! เรายงั ไมไ่ ดล้ งอโุ บสถกนั เลยมาๆ เรามาลงอโุ บสถกนัก่อน” ทา่ นพูดพรอ้ มกับมองดอู าตมา เอา้ ! หายง่วงหรือยงัอาตมากเ็ อามอื เคาะศรี ษะตนเองเรยี กสตกิ อ่ นทจ่ี ะขออนญุ าตทา่ นเขา้ หอ้ งนำ�้ ลา้ งหนา้ แปรงฟนั พอออกจากหอ้ งนำ้� กเ็ หน็ หลวงปู่ทา่ นครองผา้ เสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ อาตมากเ็ ลยรบี ครองผา้ รบี แสดงอาบตั กิ บั พระทต่ี ดิ ตามมาดว้ ยกนั พอเสรจ็ แลว้ กก็ ลบั มาแสดงใหห้ ลวงปทู่ า่ นกลา่ วแสดงอาบตั ิ เสรจ็ แลว้ ทา่ นกน็ ำ� กลา่ วขอขมาพระรตั นตรยั กลา่ วนำ� ไหวพ้ ระแลว้ ตง้ั ญตั ตคิ ณะอโุ บสถ พอเสรจ็แลว้ กบ็ อกปารสิ ทุ ธิ (บรสิ ทุ ธ)ิ์ ซงึ่ กนั และกนั กเ็ ปน็ อนั เสรจ็ พธิ ีคณะอโุ บสถทมี่ ภี กิ ษเุ พยี งแค่ 3 รปู จงึ ไมต่ อ้ งแสดงปาฏโิ มกข์การแสดงปาฏโิ มกขเ์ มอื่ ครบ 15 วนั ตอ้ งประชมุ กนั รวมลงอโุ บสถฟงั พระปาฏโิ มกขค์ รงั้ หนงึ่ เพอ่ื เปน็ การชำ� ระวนิ ยั ของภกิ ษแุ ตล่ ะรปู และเปน็ การแสดงความสามคั คขี องหมสู่ งฆอ์ กี นยั หนง่ึ การลงอโุ บสถของพระจะมหี ลายอยา่ งตามเหตแุ หง่ สงฆค์ อื1. สงั ฆอโุ บสถ คอื มพี ระภกิ ษตุ ง้ั แต่ 4 รปู ขน้ึ ไปมาประชมุ กนัและพระพทุ ธองคท์ รงมพี ทุ ธานญุ าตใหส้ วดแสดงพระปาฏโิ มกข์2. คณะอุโบสถ คือมพี ระภิกษุมาประชุมกัน 2 หรือ 3 รูปถ้ามี 3 รปู ให้ตง้ั ญตั ติแล้วบอกบริสทุ ธ์ติ ามลำ� ดับพรรษาหลวงปเู่ ล่าให้ฟัง 38

ถา้ มี 2 รปู ไมต่ อ้ งตง้ั ญตั ตบิ อกบรสิ ทุ ธซ์ิ ง่ึ กนั และกนั เปน็ อนั เสรจ็สมบรู ณ์ 3. บคุ คลอโุ บสถ คอื ภกิ ษอุ ยลู่ ำ� พงั แตเ่ พยี งรปู เดยี วเมอื่ ถงึ วนั อโุ บสถพงึ รอภกิ ษอุ น่ื กอ่ นจนสมควรแกเ่ วลาวา่ ไมม่ ีภกิ ษอุ นื่ มาร่วมประชุมอุโบสถแลว้ พึงอธิษฐานอโุ บสถเอา หลวงปทู่ า่ นเมตตาอธบิ ายตอ่ ไปอกี วา่ ถา้ ในกรณขี องวนั น!้ีเมอื่ ภกิ ษเุ ดนิ ทางรา่ งกายของคนเรามนั กม็ กี ารเหนด็ เหนอื่ ยออ่ นลา้ จากการเดนิ ทางบา้ งขอใหเ้ ราตง้ั ใจไวว้ า่ เมอื่ ถงึ จดุ หมายปลายทางแลว้ เราจะแสดงบรสิ ทุ ธหิ์ รอื ลงอโุ บสถดง่ั เชน่ วนั น้ีนกึ ขนึ้ ไดว้ า่ ยงั ไมไ่ ดล้ งอโุ บสถ เมอื่ นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ ยงั ไมไ่ ดท้ ำ� กจิ ของสงฆก์ ใ็ หท้ ำ� เลยไมต่ อ้ งไปเกยี่ วขอ้ งกบั กาลเวลาใดๆ เพราะการที่เราจะทำ� ความดนี นั้ ทำ� ไดท้ กุ ทที่ กุ เวลา กด็ เู อาเถดิ ! แมแ้ ตค่ วามชวั่ ! ไมม่ ใี ครบอกใครสอนกท็ ำ� ไดท้ กุ ทท่ี กุ เวลาเหมอื นกนั นน่ั ! ก็เหมือนกบั ท่ีเราอาบนำ�้ ช�ำระร่างกายน่ันแหละ อาบน้�ำชำ� ระรา่ งกายเวลาไหนกต็ ามรา่ งกายนนั้ กส็ ะอาดสดชนื่ เมอ่ื นนั้ ถา้ปลอ่ ยไปเลยรา่ งกายกจ็ ะเหนยี วหนบึ อยกู่ ไ็ มส่ บายตวั และท่ีสำ� คญั คอื ไมส่ บายใจ! นน่ั แหละตอ้ งอาบตั เิ ขา้ ใหแ้ ลว้ พระพทุ ธองค์ทา่ นปรบั อาบตั ทิ กุ กฎเอาไว”้ หลวงปทู่ า่ นกอ็ ธบิ ายไวอ้ ยา่ งนา่ ฟงัตอ่ ไปอกี วา่ “บางอยา่ งกต็ อ้ งเกยี่ วขอ้ งอาศยั กบั กาลเวลา บางอยา่ งกไ็ มต่ อ้ งเกย่ี วกบั กาลเวลา เชน่ การทำ� ความดี ทำ� ความเพยี รฯลฯ สว่ นการบณิ ฑบาต การขบฉนั การรกั ษาผา้ ครอง หรอือน่ื ๆ อกี ตอ้ งอาศยั กาลเวลาดว้ ย” “ครบั ผม” อาตมารบั ทราบคำ� อธบิ ายของทา่ น และกก็ ราบเรยี นถามทา่ นตอ่ ไปอกี วา่ “ขอโอกาสกระผมมขี อ้ สงสยั บางอยา่ งคอื วา่ ถา้ พระเราเดนิ ทางไปตา่ งประเทศ ไปอยปู่ ระเทศเขาเวลาไมเ่ หมอื นกนั กบั เมอื งไทยอย่างเช่น ทางยโุ รป หรืออเมริกาจะดเู วลายังไงตอนออกบณิ ฑบาต ตอนขบฉนั เพราะเวลามนั คนละดา้ นกนั กบั เมอื งไทยเชน่ ทางอเมรกิ าเวลาเชา้ แตข่ องเรามดื แลว้ หรอื ทอ่ี งั กฤษเวลา 8 โมงเชา้ เวลาทเ่ี มอื งไทยกจ็ ะเปน็ เวลาบา่ ย 2 อยา่ งน้ี หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 39

จะใหย้ ดึ ถอื เวลายงั ไงครบั ผม” เอา้ ! มนั จะยากอหิ ยงั (อา้ ว!..มนัจะไปยากอะไร) หลวงปทู่ า่ นกต็ อบงา่ ยๆ อยา่ งอารมณด์ ี “กใ็ ห้ดแู สงอรณุ (แสงอาทติ ย)์ เหมอื นกนั กบั บา้ นเรานแี่ หละ ถา้ มีแสงอรณุ ขน้ึ มาแลว้ กแ็ สดงวา่ เชา้ แลว้ ละจากผา้ ครองไดเ้ ตรยี มออกบณิ ฑบาต และรบั ประเคนภตั ตาหารไดเ้ หมอื นกนั กบั เมอื งไทยเรานแ่ี หละ” ทา่ นอธบิ ายตอ่ ไปอกี วา่ ในสมยั พทุ ธกาลนน้ัทา่ นไมม่ นี าฬกิ าจงึ อาศยั แสงอรณุ นแี่ หละเปน็ เครอื่ งบอกเวลาวา่ตอนนเี้ ชา้ แลว้ นะ ถา้ ดวงอาทติ ยต์ รงกลางศรี ษะ เงาของเราไม่ทอดไปตามพนื้ ดนิ กแ็ สดงวา่ เปน็ เวลาเทยี่ งแลว้ การรบั ประเคนภตั ตาหาร หรอื การขบฉนั กต็ อ้ งยตุ ลิ ง สว่ นแสงอรณุ เมอ่ื ลบัขอบฟา้ ไปแลว้ คอื ลว่ งเขา้ ราตรี (มดื คา่ํ ) แลว้ การรกั ษาผา้ ครองการเขา้ ไปในหมบู่ า้ น หรอื ทชี่ มุ ชนกต็ อ้ งทำ� ตามพทุ ธบญั ญตั ทิ ี่ทา่ นวางระเบยี บไว”้ และหลวงปทู า่ นกเ็ มตตาเลา่ เรอ่ื งเกา่ หนหลงั “อยา่ งบางรปู ทา่ นกถ็ อื เครง่ ไมม่ เี หตมุ ผี ลจะเอาแตเ่ วลาของประเทคไทยอยา่ งเดยี วทงั้ ๆ ทอ่ี ยตู่ า่ งบา้ นตา่ งเมอื งเขามนัตอ้ งรจู้ กั กาลญั ญตุ า รจู้ กั กาลเทศะ รจู้ กั ปคุ ลญั ญตุ า รจู้ กั วา่เปน็ บคุ คลเชน่ ไร รจู้ กั อตั ตญั ญตุ า รจู้ กั ตนเอง อนั นแ้ี หละสำ� คญัไมร่ จู้ กั จติ ใจของตนแลว้ จะแกไ้ ขตนเองไดอ้ ยา่ งไร จะเอาแตถ่ อืครองของตนเองกอ็ ยกู่ บั ผอู้ น่ื ลำ� บากละ่ และบางครง้ั กท็ ำ� ใหเ้ จา้ของอดเรยี กวา่ ปากพาจนนน่ั ! อยา่ งสมยั กอ่ นทห่ี ลวงปเู่ ปน็ พระหนมุ่ ๆ อยกู่ บั หลวงปคู่ ำ� ดฯี ทค่ี ำ� หวายยาง ตอนนนั้ มหี มคู่ ณะสงฆอ์ ยด่ ว้ ยกนั 5-6 รปู นแ่ี หละชาวบา้ นเขามศี รทั ธามานมิ นต์ไปในงานทำ� บญุ ขนึ้ บา้ นใหม่ มเี จรญิ พระพทุ ธมนตเ์ ยน็ แลว้ ก็ฉนั เชา้ ในวนั รงุ่ ขนึ้ ชาวบา้ นผมู้ านมิ นตอ์ ยากจะไดพ้ ระ 9 รปูเลยไปนมิ นตพ์ ระทอี่ น่ื มาใหค้ รบ ครน้ั พอถงึ เวลาเยน็ กเ็ ดนิ เขา้ ไปในหมบู่ า้ น พอถงึ บา้ นทม่ี งี าน คณะของหลวงปกู่ น็ ง่ั รอพระอกีทห่ี นงึ่ ทเี่ จา้ ภาพไปนมิ นตไ์ วย้ งั มาไมถ่ งึ ผเู้ ปน็ มคั นายกผทู้ ดี่ แู ลความสะดวกของพระกน็ มิ นตพ์ ระนงั่ อาสนะทจ่ี ดั เตรยี มไว้หลวงป่เู ลา่ ให้ฟัง 40

อาสนะทวี่ า่ น้ี ในสมยั กอ่ นไมม่ อี าสนะสำ� เรจ็ รปู อยา่ งเชน่ ทกุ วนันหี้ รอก! สมยั นนั้ อาสนะทดี่ ที สี่ ดุ กค็ อื หนงั สตั ว์ เรยี กวา่ หนงั จมัขนั ธ์ วธิ กี ารทำ� โดยการเอาหนงั สตั ว์ สว่ นมากจะเอาหนงั ววั มาแชน่ ำ�้ เกลอื จนนมิ่ แลว้ ขดู ขนววั ออกเอาไมท้ บุ ๆๆ ไปเรอื่ ยแชแ่ ลว้ทบุ ๆๆ จนพอดแี ลว้ ซกั หนงั นน้ั ดว้ ยประคำ� ดคี วายทแ่ี ชน่ ำ้� ไวแ้ ลว้จนไดท้ ก่ี น็ ำ� ไปตากกจ็ ะไดอ้ าสนะทเ่ี รยี กวา่ หนงั จมั ขนั ธ์ วนั นนั้ ก็รอพระอกี วดั ทเี่ จา้ ภาพไปนมิ นตม์ า เมอ่ื พระวดั นน้ั มาถงึ โดยมีหลวงพอ่ รปู ทเ่ี ดนิ นำ� หมคู่ ณะสงฆเ์ ปน็ หวั หนา้ พระจากคำ� หวายยาง คณะของหลวงปทู่ นี่ งั่ อยบู่ นผา้ นทิ สที นะปทู บั หนงั จมั ขนั ธ์รออยกู่ อ่ นแลว้ กข็ ยบั ทใ่ี หต้ ามลำ� ดบั อาวโุ ส-ภนั เต พอมคั นายกผดู้ แู ลพระกลา่ วนมิ นตน์ งั่ ประจำ� ทห่ี ลวงพอ่ ผเู้ ปน็ หวั หนา้ หมู่คณะสงฆท์ ม่ี ามองเหน็ อาสนะทป่ี อู ยวู่ า่ เปน็ หนงั จมั ขนั ธ์ กเ็ ลยใชม้ อื เลอื่ นอาสนะไปไวด้ า้ นหลงั ปผู า้ นทิ สที นะ (ผา้ ปนู งั่ ) ของตนเองแทน คอื ไมน่ งั่ อาสนะทเ่ี ปน็ หนงั จมั ขนั ธน์ น่ั เอง มคั นายกผดู้ แู ลสถานทเ่ี หน็ ดงั นน้ั จงึ เขา้ มากราบเรยี นวา่ “ขอโอกาสขะนอ่ ย!หลวงพอ่ คอื บน่ งั่ อาสนะนอ้ ขะนอ่ ย” (ขอโอกาสกระผมหลวงพอ่ทำ� ไมไมน่ งั่ อาสนะละ่ ครบั ผม) หลวงพอ่ ทา่ นตอบดว้ ยความมน่ั ใจเสยี งดงั ฟงั ชดั วา่ “สงสยั ! สงสยั วา่ หนงั ทเี่ อามาทำ� หนงั จมั ขนั ธ์นน่ั เปน็ หนงั สตั วต์ วั เมยี มนั สเิ ปน็ อาบตั ”ิ “อา้ ว! ตอ้ งอาบตั จิ งั่ ไดัขะนอ่ ย” (ตอ้ งอาบตั อิ ยา่ งไรหรอื ครบั ) มคั นายกถามเพราะความอยากรู้ “อา้ ว! ผหู้ ญงิ ของใชผ้ หู้ ญงิ แมแ้ ตส่ ตั วต์ วั เมยี พระไปจบั ไปต้องมนั กะต้องอาบตั อิ าบตั นิ ัน่ แหล่ว” หลวงพ่อพดูเสยี งดงั อวดภมู ขิ องตน จงใจทจี่ ะใหค้ ณะพระจากคำ� หวายยางลกู ศษิ ยห์ ลวงปคู่ ำ� ดฯี ไดย้ นิ มคั นายกกพ็ ยกั หนา้ หงกึ ๆ แตก่ ็ยงั ไมเ่ ขา้ ใจอยดู่ ี กเ็ ลยไมถ่ ามตอ่ จนกระทงั่ เจรญิ พระพทุ ธมนต์เยน็ เสรจ็ สน้ิ พระกก็ ลบั วดั ไป แลว้ กถ็ งึ ตอนเชา้ พระสงฆท์ เ่ี จรญิพระพทุ ธมนตเ์ มอื่ ตอนคำ่� เมอ่ื วานกเ็ ดนิ ทางมาเพอื่ รบั ภตั ตาหารฉนั เชา้ พอรบั ประเคนภตั ตาหารเสรจ็ พระทา่ นกใ็ หพ้ รเมอื่ เสรจ็ หลวงปเู่ ล่าให้ฟัง 41

แลว้ กเ็ รม่ิ ฉนั มนั เปน็ เรอ่ื งบงั เอญิ หรอื อะไรกไ็ มท่ ราบได้ วนั นนั้เจา้ ภาพเขาแกงปลาชอ่ นถวายฉนั เชา้ หลวงพอ่ ผทู้ ที่ า่ นเครง่ ไม่ยอมนงั่ หนงั จมั ขนั ธท์ เ่ี ขาเอามาทำ� อาสนะเดย๋ี วเปน็ อาบตั เิ พราะสงสยั วา่ ทำ� จากหนงั สตั วต์ วั เมยี ทา่ นกต็ กั แกงปลาชอ่ นทม่ี ไี ข่เตม็ ทอ้ ง เตม็ พงุ ลอยฟอ่ งถว้ ยเบอ้ เรอ่ พอลงมอื ฉนั มคั นายกผู้ดแู ลเรอ่ื งภตั ตาหารของพระเจา้ พระสงฆว์ า่ ขาดเหลอื บกพรอ่ งอะไรจะไดจ้ ดั หามากวายกม็ องมาทห่ี ลวงพอ่ พอดพี รอ้ มๆ กบัมองถว้ ยทหี่ ลวงพอ่ ตกั แกงปลาทม่ี ไี ขป่ ลาลอยฟอ่ งกเ็ ลยขยบั มาใกลๆ้ หลวงพอ่ แลว้ ถามหลวงพอ่ วา่ “ขอโอกาสขะนอ่ ยแกงปลาโตแมม่ นั ฉนั ไดอ้ ยตู่ ขี้ ะนอ่ ย” (ขอโอกาสครบั ผม แกงปลาตวั เมยีมนั ฉนั ไดอ้ ยหู่ รอื ครบั ) หลวงพอ่ รปู นน้ั สะดงุ้ โหยงพรอ้ มกบั เอามอื ตบเขา่ ตวั เองดงั ฉาดพรอ้ มกบั พดู วา่ “นนั่ ! คดิ ไวอ้ ยแู่ ลว้ วา่ มนัตอ้ งถามเอา้ ! เอาไปกนิ ซะ” วา่ แลว้ กบ็ อกใหม้ คั นายกเอาถว้ ยแกงปลาทมี่ ไี ขป่ ลาลอยฟอ่ งไปอยา่ งนา่ เลยี ดาย” หลวงปทู า่ นเลา่ แลว้ ทา่ นกห็ วั เราะฮๆึ ของทา่ นไป อาตมากไ็ ดห้ วั เราะไปกบัทา่ นกบั เรอ่ื งทท่ี า่ นเลา่ ใหฟ้ งั สกั พกั กข็ อโอกาสทา่ น “ขอโอกาสกระผมเรอื่ งเวลานบ้ี ท่ นั จบเดค้ รบั ” (ขอโอกาสครบั เรอ่ื งเวลายงั ไมจ่ บนะครบั ) “เอา้ ! สถิ ามอหิ ยงั อกี (อา้ ว จะถามอะไรอกี )หลวงปทู่ า่ นตอบแบบขกู่ รายๆ วา่ ชา่ งซกั ชา่ งถามเหลอื เกนิ คอืวา่ มนั มปี ระเทศอยแู่ ถบหนงึ่ เขาเรยี กวา่ กลมุ่ ประเทศสแกนดเิ นเวยีมสี วเี ดน นอรเ์ วย์ ฟนิ แลนด์ ไอซแ์ ลนด์ หมเู่ กาะแฟโร จะมเี วลาทไี่ มเ่ หมอื นกบั ทใ่ี ดๆ ในโลก เพราะบางทจี ะมกี ลางวนั อยู่ 4-5เดอื น และจะมกี ลางคนื อกี 4-5 เดอื นนอกจากนนั้ จะเปน็ ปรกติมตี ะวนั ขน้ึ ตะวนั ตกอกี 2 เดอื นแลว้ จะใหน้ บั เวลาอยา่ งไร เมอ่ืมพี ระเราไปอาศยั อยใู่ นประเทศนนั้ ๆ ครบั ผม” อาตมาถามกงึ่อธบิ ายใหท้ า่ นเขา้ ใจแลว้ ทา่ นกต็ อบวา่ “เอา้ ! มนั สไิ ปยากอหิ ยงั(มนั จะไปยากอะไร) หลวงปทู่ า่ นตอบอยา่ งอารมณด์ ี ในเมอื่กาลมนั ไมใ่ ห้ เวลากไ็ มไ่ ด้ กใ็ หด้ สู ถานท่ี บคุ คล ผคู้ นทน่ี น่ั เมอื่หลวงป่เู ลา่ ใหฟ้ งั 42

ตอนทพ่ี ระอาทติ ยไ์ มต่ กดนิ เลยมแี ตก่ ลางวนั เขายดึ เอาเวลาไหนเปน็ เวลาเชา้ เวลาไหนเทย่ี ง และเวลาไหนเปน็ ตอนเยน็ กเ็ อาตามทอ้ งถน่ิ เขานนั้ สว่ นตอนทมี่ แี ตก่ ลางคนื มดื อยา่ งเดยี วกใ็ หส้ อบถามผ้คู นทอ้ งถนิ่ ท่นี ั่นเหมอื นกันกบั ตอนทม่ี ี แตก่ ลางวนั นั่นเองเวลาไหนเขายดึ ถอื วา่ เขา้ เชา้ เทย่ี ง เยน็ กใ็ หเ้ อาตามเขาก็เทา่ นน้ั แหละ เรอ่ื งพวกนถี้ า้ เขา้ ใจในคำ� สอนของพระพทุ ธเจา้จะไมม่ ปี ญั หาใดๆ เลย ทา่ นอธบิ ายหลกั ใหญๆ่ ไวห้ มดแลว้ ในมหาปเทส 4 ประการเปน็ พทุ ธานญุ าต เปน็ หลกั สำ� หรบั พระภกิ ษสุ งฆท์ จี่ ะใชพ้ จิ ารณาตดั สนิ วา่ “สงิ่ ใดเปน็ ธรรม สง่ิ ใดเปน็ วนิ ยั ” หลวงปพู่ อทา่ นอธบิ ายเสรจ็ ทา่ นกว็ กกลบั มาถามอาตมาคนื “มอี หิ ยงั สถิ ามอกี บ่ (มอี ะไรจะถามอกี ไหม?) อาตมาดวู า่ ทา่ นคงตอ้ งการพกั แลว้ กเ็ ลยตอบทา่ นไปวา่ “ขอโอกาสกระผมเอาไวม้ อ้ื ใหมค่ รบั ” (ขอโอกาสครบั ผมเอาไวว้ นั หลงั ครบั ) อาตมากห็ ยดุ การนวดแลว้ กห็ ม่ ผา้ หม่ ใหท้ า่ น กราบทา่ นแลว้ ถอยออกมา เรอื่ งมหาปเทส 4 นอี้ าตมาจะขอนำ� มาอธบิ ายเพยี งยอ่ ๆใหผ้ อู้ า่ นไดเ้ ขา้ ใจพอสงั เขป โดยมเี นอ้ื หาดงั น.ี้.. กโ็ ดยสมยั นน่ั แล ภกิ ษทุ ง้ั หลายเกดิ ความรงั เกยี จในพระบญั ญตั บิ างส่งิ บางอยา่ ง สง่ิ ใดหนอพระผ้มู ีพระภาคเจ้าทรงอนญุ าตไว้ สง่ิ ใดไมท่ รงอนญุ าตไว้ จงึ กราบทลู เรอื่ งนนั้ แดพ่ ระผมู้ ีพระภาคเจ้า พระผมู้ ีพระภาคเจา้ ได้ตรสั ประทานสำ� หรับอา้ ง 4 ขอ้ ดงั ตอ่ ไปน.้ี..1. ดกู อ่ นภกิ ษทุ ง้ั หลาย สง่ิ ใดทเี่ ราไมไ่ ดห้ า้ มไวว้ า่ “สง่ิ นไ้ี มค่ วร”หากสง่ิ นน้ั เขา้ กบั “สงิ่ ทไ่ี มค่ วร” ขดั กบั “สงิ่ ทค่ี วร” สง่ิ นนั้ ไม่ควรแกเ่ ธอทง้ั หลาย2. ดกู อ่ นภกิ ษทุ ง้ั หลาย สง่ิ ใดทเี่ ราไมไ่ ดห้ า้ มไวว้ า่ “สงิ่ นไี้ มค่ วร”หากสิ่งนน้ั เขา้ กับ “ส่ิงที่ควร” ขดั กับ “ส่งิ ที่ไมค่ วร” ส่งิ นนั้ควรแกเ่ ธอทง้ั หลาย3. ดกู อ่ นภกิ ษทุ งั้ หลาย สง่ิ ใดทเี่ ราไมไ่ ดอ้ นญุ าตไวว้ า่ “สง่ิ นคี้ วร” หลวงปเู่ ลา่ ให้ฟัง 43

หากสงิ่ นน้ั เขา้ กบั “สงิ่ ทไ่ี มค่ วร” ขดั กบั “สงิ่ ทคี่ วร” สงิ่ นนั้ ไม่ควรแกเ่ ธอทง้ั หลาย4. ดกู อ่ นภกิ ษทุ ง้ั หลาย สง่ิ ใดทเี่ ราไมไ่ ดอ้ นญุ าตไวว้ า่ “สงิ่ นค้ี วร”หากส่ิงนัน้ เข้ากับ “ส่ิงทค่ี วร” ขดั กบั “สิ่งทไี่ มค่ วร” สิง่ นั้นควรแกเ่ ธอทง้ั หลายขอ้ ความอธบิ ายจาก อรรถกถา พระวนิ ยั ปฎิ ก มหาวรรค เลม่ 5ภาค 2 หนา้ 190หลวงปูเ่ ลา่ ให้ฟงั 44

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 45

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 46

เรอ่ื งที่ 8 ไมอ่ าจเมตตา เรอ่ื งนห้ี ลายๆ ทา่ นอาจจะแปลกใจวา่ ไฉนขน้ึ ตน้ เรอ่ื งวา่ไมอ่ าจเมตตา เพราะโดยปรกตขิ องหลวงปทู่ า่ นเปน็ พระทเี่ ปย่ี มลน้ ดว้ ยความเมตตาต่อผคู้ นทุกระดบั ช้นั แมแ้ ตส่ งิ สาราสตั ว์ตา่ งๆ ทา่ นกม็ คี วามเมตตาใหโ้ ดยไมจ่ ำ� กดั วา่ สตั วน์ นั้ จะเปน็ สายพนั ธใ์ุ ด แตเ่ รอื่ งนที้ า่ นพดู เองวา่ ไมอ่ าจเมตตาไดจ้ รงิ ๆ มเี หตผุ ลอนั ใดทที่ า่ นตอ้ งบอกอยา่ งนนั้ ขอเชญิ ทา่ นผอู้ า่ นทง้ั หลายได้พจิ ารณาตามทห่ี ลวงปทู า่ นอธบิ ายไว้ อาตมากเ็ ปน็ เพยี งผถู้ า่ ยทอดออกมาเปน็ เรอ่ื งราวใหท้ า่ นทงั้ หลายไดต้ ดิ ตามอา่ น ณ บดั นี้ เรอื่ งนก้ี ม็ อี ยวู่ า่ เมอ่ื ตอนเยน็ ของวนั หนง่ึ ทว่ี ดั ศรอี ภยั วนัหลงั จากทอี่ าตมาทำ� กจิ ของตนเองเสรจ็ แลว้ กเ็ ปน็ เวลาประมาณบา่ ย 4 โมงเยน็ ทห่ี ลวงปทู่ า่ นตอ้ งออกรบั ญาตโิ ยมทมี่ ากราบคารวะ ขอพร และทำ� บญุ สรา้ งพระมหาเจดยี ก์ บั หลวงปทู่ วี่ ดัศรอี ภยั วนั ตามปรกตทิ หี่ ลวงปเู่ วลาทท่ี า่ นกลบั มาทว่ี ดั ถา้ งานอาตมาไมม่ ากจนเกินไปอาตมาก็ช่วยหมู่คณะดแู ลเรอ่ื งเล็กๆนอ้ ยๆ เทา่ ทตี่ นเองพอทำ� ได้ วนั นน้ั หลงั จากคณะบคุ คลตา่ งๆไดเ้ ขา้ มากราบหลวงปู่ ทา่ นกใ็ หศ้ ลี ใหพ้ รไปตามปรกติ จนกระทงั่มาถงึ ชว่ งทา้ ยกอ่ นทที่ า่ นจะสรงนำ้� เหน็ วา่ ไมม่ ใี ครมาแลว้ ทา่ นกห็ ยบิ ตะกรา้ หมากมา หาหมากทต่ี ำ� ไวม้ าเคยี้ วคำ� หนงึ่ กอ่ นท่ีจะสรงนำ�้ และสกั พกั กม็ ชี ายวยั กลางคน คนหนง่ึ มากราบหลวงปู่ ซง่ึ ชายคนนกี้ เ็ ปน็ ลกู ศษิ ยห์ ลวงปดู่ ว้ ย มากราบหลวงปอู่ ยู่บอ่ ยๆ ซงึ่ ดเู ปน็ คนทมี่ ศี รทั ธาดชี อบทำ� ของเลก็ ๆ นอ้ ยๆ มาถวาย หลวงปเู่ ลา่ ให้ฟัง 47

หลวงป่ใู หท้ า่ นมขี องแจกญาติโยมผูม้ ากราบนมัสการทีโ่ รงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ วนั นเ้ี ขามาพรอ้ มกบั มว้ นกระดาษมว้ นหนงึ่พอมาถงึ กก็ ราบหลวงปู่ เสรจ็ แลว้ หลวงปทู่ า่ นกไ็ ตถ่ ามประมาณวา่ มาถงึ เมอื่ ไหร่ มที พ่ี กั หรอื ยงั พอคยุ ไปสกั พกั ลกู ศษิ ยห์ ลวงปู่คนนกี้ ค็ ลมี่ ว้ นกระดาษทถ่ี อื มาใหห้ ลวงปทู่ า่ นดแู ลว้ กก็ ราบเรยี นวา่“ขอโอกาสครบั หลวงปู่ พอดวี า่ ผมไปเจอรปู นเี้ ปน็ รปู โปสเตอร์ทมี่ พี ระพทุ ธเจา้ นง่ั อยบู่ นราหู และราหกู อ็ มภพภมู อิ ยู่ เขาอธบิ ายภาพโปสเตอรพ์ รอ้ มกบั แนะนำ� วา่ ในภาพมอี ะไรบา้ ง และขอโอกาสหลวงปเู่ มตตาภาพนด้ี ว้ ยครบั ผม ผมจะเอาไปบชู าครบั ” หลวงปทู่ า่ นเคยี้ วหมากหยบั ๆ ไปตาทา่ นกด็ ภู าพไป สกั พกั หนง่ึ ทา่ นกพ็ ดู ออกมาวา่ “โอ!้ พระพทุ ธเจา้ นน้ั ทา่ นเปย่ี มไปดว้ ยความเมตตาหาประมาณไมไ่ ด้ แมส้ รรพสตั วท์ กุ ชนั้ ทกุ ภมู ิ ทา่ นกเ็ มตตาทง้ั หมดทง้ั ส้ิน แมแ้ ตห่ ลวงปทู่ บ่ี วชเข้ามาเปน็ ศษิ ย์ของพระพทุ ธเจา้ เดนิ ตามคำ� สอนและประพฤตปิ ฏบิ ตั ติ นตามคำ� สอนของพระพุทธเจา้ น้ที ่านก็เมตตาหลวงปู่ไมม่ ปี ระมาณอย่แู ล้วพระพทุ ธเจา้ นน่ั แหละทท่ี า่ นสมควรจะเมตตาหลวงปจู่ งึ จะถกู ตอ้ งแตจ่ ะใหห้ ลวงปนู่ น้ั ไปเมตตาพระพทุ ธเจา้ ไมส่ มควรดอก! มรี ปูพระพทุ ธเจา้ อยใู่ นรปู กเ็ ปน็ มงคลแลว้ กราบไหวไ้ ดส้ นทิ ใจแลว้ ”หลวงปทู่ า่ นพดู ดว้ ยนำ�้ เสยี งเรียบๆ เหมอื นจะอธิบายให้ศษิ ย์ไดท้ ราบถึงความหมายทแ่ี ทจ้ รงิ ทที่ า่ นไมอ่ าจทำ� ได้ พอหลวงปู่ทา่ นพูดจบลงลกู ศษิ ย์คนท่เี อาภาพมาใหห้ ลวงปู่เพอ่ื ทจ่ี ะขอความเมตตาจากหลวงปนู่ น้ั รบี เกบ็ ภาพแทบไมท่ นั แลว้ กม้ ลงกราบทา่ น “ผมเข้าใจแล้วครับหลวงป”ู่ เรือ่ งนเี้ มือ่ มโี อกาสอาตมากก็ ราบเรยี นถามหลวงปอู่ กี ครงั้ เพราะบางทมี คี นเขาเอาพระพทุ ธรปู มาใหท้ า่ นชว่ ยแผเ่ มตตาทา่ นกท็ ำ� ใหเ้ ขา เมอ่ื อาตมาถามทา่ นเรอ่ื งนห้ี ลวงปทู า่ นกต็ อบไดอ้ ยา่ งนา่ ขบคดิ พจิ ารณาไว้วา่ “เรอ่ื งอยา่ งนม้ี นั เปน็ เรอื่ งของความศรทั ธา! คนเรานน้ั มีศรทั ธาตา่ งกนั บางคนทมี่ ศี รทั ธาทห่ี นกั แนน่ ในพระศาสนานี้หลวงปู่เล่าใหฟ้ ัง 48