ไทย

โ ร ง เ รี ย น ศึ ก ษ า น า รี วิ ท ย า ศึ ก ษ า น า รี ธ ง สี ฟ า ม ว ง นั ก เ รี ย น ทั้ ง ป ว ง ล ว น มี ไ ม ต รี เ ก ง ด า น ตํา ร า กี ฬ า ภ า คี คุ ณ ค รู ส อ น ดี เ ป ร ม ป รี ดิ์ ทุ ก วั น ส่ื อ ส สอ านยคเรรบี ยคนรหั นล า ก ห ล า ย สม งาเกสมริามยกเวลดื อขกั นส ร ร มี ด า น ภ า ษ า เ รี ย น ม า คู กั น คิ ด คาํ น ว ณ นั้ น ไ ม เ ค ย ข า ม ไ ป ใ บ เ รี ย ว ส ว ย ง า ม พ้ื น ห ญ า สี เ ขี ย ว เ พ ลิ น ต า เ พ ลิ น ใ จ คู ฟ า สี ค ร า ม เ ล า ข า น เ ป น นั ย ตึ ก ตั้ ง ต ร ะ ห ง า น ใ ค ร ถู ก คุ ม ขั ง ใ ห ช ว น ส ง สั ย เ ข ต แ บ ง จั ง ห วั ด แ อ อั ด เ สี ย ง ดั ง ม า เ รื่ อ ง ตํา แ ห น ง ร ว ม ห า กาํ ลั ง เ ช้ื อ ช า ติ ม า ก จั ด ป อ ง กั น ต น เ อ ง ย า ม โ ค วิ ด ม า เ กี ย จ ค ร า น ไ ม ไ ด ส ว ม แ ม ส ก ทุ ก ค ร้ั ง ใ ห ค รู วั ง เ ว ง ไ ม ต อ ง ก ลั ว เ ก ร ง เ ม่ื อ เ รี ย น อ ยู บ า น อ ยู บ า น ป ล อ ด ภั ย อ ย า น อ น ต่ื น ส า ย ส า ย ต า จั บ จ อ ง โ ค วิ ด ข ม เ ห ง เลขท่ีช๗น้ั ,๘ม,.๑๖๐/,๒๒๐,๒๘

โรงเรี ยนศึ กษานารี วิ ทยา ภากรเบิกฟา ดาราลับไป เชาอันสดใส มาเยือนอีกครา มุงหมายมาดมั่น ตองหม่ันฝกฝน พวกเราทุกคน ขยันพากเพียร เจ็ดโมงส่ีสิบ ครูหยิบไมมา รูแลวชะตา วิ่งเขาโรงเรียน เพลงชาติบรรเลง เสียงเพลงกังวาน ครูบาอาจารย ยืนหนาเสาธง เร่ิมเปดตํารา ครูพาความรู พวกเราตองสู ตั้งใจม่ันคง เม่ือถึงเท่ียงวัน ทองน้ันสงเสียง ลุกข้ึนพรอมเพรียง ไปกินขาวกัน ทองฟาเปล่ียนสี ถึงทีแยกยาย คาบเรียนสุดทาย จบแลวหน่ึงวัน วนเวียนมาครบ บรรจบหกป จากแลวคราน้ี เพื่อนพองทั้งปวง เลื่องลือชื่อเสียง สําเนียงนามกอง พวกเราพี่นอง เลือดสีฟามวง ไมตรีผูกมิตร ความคิดเหนือใคร กีฬารวมใจ สามัคคีเอย ชน้ั ม.๖/๒ เลขท่ี ๔,๕,๑๔,๑๙,๒๑

โรงเรียนศึ กษานารีวิทยา ธงข้ึนสูฟา เวลากลาวขาน เปลงเสียงกงั วาน ปกษาโบยบิน คุณครูสอนสง่ั เหมือนดงั่ อาจิณ วาจารวยริน กลอมขับหลับลา เนิน่ นานแรมป เพลาพนผาน ใหคอยเตอื นมา มีส่งิ ท่ีดี เหลอื ล้าํ พรรณนา มากความทรงจํา หาวันหวนคืน ยงั ตดิ ตรึงตรา พลนั จิตเบิกบาน ถักทอกลมกลนื รําลกึ ถึงมติ ร ฝา ฟนรว มยืน ดวงใจประสาน เปรียบดงั สายใย เรื่องราวครามครนั นาํ พาคนดี ปรองดองดจุ ผืน มากมลี นใจ ผูกติดวาจา ศ.ว.แกรง กลา เริงราสขุ ใจ เพือ่ นพองนอ งพ่ี ไมเลอื นจางหาย รกั กันฉันมิตร หลากหลายปราศรยั ความรักนาํ พา ลว นมีความหมาย เหมอื นคลายทรงจาํ นึกถงึ พอ งเพอ่ื น เพ่อื นมมี ากมาย ความรกั เหลา นี้ ถาขาดคงตาย ม.๖/๒ เลขที่ ๑ ๑๓ ๑๕ ๒๕ ๒๙

โรงเรียนศึ กษานารีวิทยา ศกึ ษานารี ช่อื นดี้ นี กั เปนทร่ี ูจ กั ของคนบางบอน ฟามวงคอื สี ท่ีดีแนนอน เด็กดบี างบอน ศกึ ษานารี แสนเพลิดเพลนิ ใจ อาหารอรอ ยเลศิ อรอยกาํ ลงั ดี โตเกียวใสไข ไขเ จียวมากมี มีทั้งกว ยเตย๋ี ว มากมีของกิน โรงเรยี นแหงนี้ เด็กน้นั หมนั่ เรยี น พากเพยี รไมสนิ้ กลา วถึงคาํ ขวญั คอยเพิ่มคอยริน ฝก อานฝก เขียน ความรูว ิชา ครนู ้นั คอยเสริม เพยี รหนักศึกษา ไมมีวันส้นิ โตมาเติบใหญ สฝู นเหลือเชอื่ เด็กนอ ยนารัก เอ้ือเฟอ เพ่อื นพอง ผานกาลเวลา จกั มุงมาดมัน่ ใจกายกลู เกื้อ ม.๖/๒ เลขท่ี ๓ ๑๑ ๑๖ ๑๘

โรงเรียนศึ กษานารีวิทยา ศกึ ษานารี ดนิ ดไี มงาม พวกเราชอบถาม ยามเชายามเยน็ สเี ส้ือสวยเดน ชอบเลนกีฬา นักเรียนท่ีมา รักษาเพอ่ื นพอ ง คณุ ครูสอนดี อยางมเี หตุผล สอนใหเปนคน มีความปรองดอง ตึกสวยงามเดน ไมเปนทส่ี อง โรงเรียนสที อง มากดวยปญ ญา ศึกษาพากนั สานฝนความรู นักเรียนจงึ สู ชวยเหลอื กนั มา พากันเตรียมพรอม สอบเทยี บศึกษา พวกเราจงึ มา ระดมความคดิ ผ อ เปนมิตร ลว นคิดคํานงึ คอยเปนทพ่ี ึง่ ใหเ หลา ลกู ศษิ ย ปน ้ีนน้ั มีโควดิ ชวี ติ หวาเว การบานบานเตร โอเ หครูเห็นใจ โควดิ ตัวราย ทาํ ลายทุกสิ่ง เรยี นไมร ูย งิ่ เหน็ แลว เหน่อื ยใจ แตความผดิ ใคร ก็ใยเปนเรา ใหส ูต อ เอา กาวไปดว ยกนั ม.๖/๒ เลขท่ี ๙,๒๓,๒๔,๒๖,๒๗

โรงเรียนศึ กษานารีวิทยา โรงเรยี นเเหงนี้ มีดหี นกั หนา ท้ังเเหลงคนหา ศกึ ษาความรู ผคู นมากหนา ลวนมาบรรจบ มีใหเลือกคบ สรางสรรไมตรี ราคายีส่ ิบ โจก ธรรมดา ใสห อมผกั ชี พเิ ศษสามสิบ เพอ่ื นจา งฝากซ้อื หมูปงเคยี งขาง เขาเรียนไมทัน คนตอแถวอ้ือ มูมมามเหลอื เกิน ตองวงิ่ หนีกนั หมาหนา ปอมยาม มมู ูว ง่ิ ซน เหาตอนเดก็ เดนิ งับหางตัวเอง เจา ของไมดู แงแงไมต ดิ โคลา สับสน สงสัยเครือ่ งเจง วิง่ ไปวนมา สาตวิ เดนแคร ขาดไปทงั้ วนั เดนิ จนงงทศิ บันเทงิ จติ ใจ ครไู ลไปใหม ชนั้ ส่เี ลยทาน ไมต ดิ เลยอา เดนิ ทีแทบลม นํ้ายาเขาดี ข้ึนตกึ ร่นื เริง ขาส่นั ไมไหว โอโหพน้ื นี้ ลื่นคลายเปน ลม ม.๖/๒ เลขที่ ๒ ๖ ๑๒ ๑๗ ๒๒