วรรณกรรมเยาวชน เรื่อง “การเดินทางของเด็กชายไร้ชื่อ”

บทที่ 10 อกี ครง้ั ชายเจ้าของบ้านต้นไม้หยิบหนังสือให้เด็กน้อยดู เล่าเรื่องราวที่เขา รู้ให้ฟัง เขามักยิ้มและตอบคำคำถามโดยไม่แสดงท่าทีรำคาญต่อเด็กชาย ชายร่างสูงไม่ชอบดอกไม้ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรที่เด็กน้อยชอบดอก ทานตะวัน เด็กชายตัวน้อยอยากขอให้เขาตั้งชื่อให้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะถูก ปฏิเสธหรือเปลา่ เลยตัดสนิ ใจพูดออกไปไม่ไดเ้ สยี ที “เธอชือ่ อะไรเหรอ” แล้วอยู่เสียงทุ้มของชายร่างสูงก็เอ่ยถามขึ้น ก่อนที่เด็กน้อยจะได้ พดู ถงึ ชอื่ ตนเอง ชายร่างสูงตัดสินใจถามชื่อของเด็กน้อย แม้เขาไม่แน่ใจว่าเด็กคนน้ี จะมีชื่อหรือไม่แต่เขารู้สึกสนใจเป็นพิเศษ เด็กคนนี้เดินขึ้นมาถึงบ้านต้นไม้ ของเขาโดยไม่รู้สึกกลัวอีกทั้งฟังสิ่งที่เขาพูดต่างอย่าตั้งใจ เขาอยากจะรู้จัก เดก็ น้อยคนน้ี การถามชื่อของใครสกั คนจงึ มคี วามพเิ ศษเพ่ือใชใ้ นโอกาสนี้ “…” “…” เดก็ ชายเงยี บ แตไ่ มไ่ ด้มที ่าทที ่จี ะปฏเิ สธคำถามของเขา การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ ือ่ 45

“ไม่มี ผมยงั ไม่มชี อ่ื หรอก” เด็กนอ้ ยเงยี บไปสกั พกั ก่อนตดั สนิ ใจตอบ “คุณ.. ตั้งชื่อให้ผมได้ไหม” เด็กชายรวบรวมความกล้าในการถาม คำถามน้ีออกไป ชายร่างสูงก็รับรู้ถึงความกังวลบางอย่างที่เกิดขึ้นผ่านท่าทางและ น้ำเสียงของเด็กน้อย บางทีคำถามนี้อาจทำให้เด็กน้อยรู้สึกเจ็บปวด แต่ถึง อย่างนั้นเด็กนอ้ ยกย็ ังคงถามออกมา “ไดส้ ิ ฉนั จะตัง้ ชอ่ื ให้เธอเอง” เขาตอบอย่างอ่อนโยน แตเ่ ด็กน้อยกย็ ังไม่คลายกังวล “คณุ จะเปลย่ี นใจไหม” เดก็ นอ้ ยถามอีกคร้ัง “ไม่เปลี่ยนใจหรอก ฉันจะตั้งชื่อให้เธอเองแต่มันต้องใช้เวลาสัก หนอ่ ยนะเธอจะรอไดไ้ หมล่ะ” “อื้ม ผมรอได้ถ้าคุณไม่เปลี่ยนใจ” ครั้งนี้เด็กน้อยตอบกลับด้วย รอยยิ้มและสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังอีกครั้ง แม้จะเคยพบกับคนที่ผิด คำพดู มาแล้วกต็ ามแตเ่ ด็กนอ้ ยจะขอลองเชื่อดอู กี คร้งั ในความเป็นจริงแล้ว ชายเจ้าของบ้านต้นไม้รู้สึกดีใจเสียยิ่งกว่าท่ี เด็กน้อยขอให้เขาตั้งชื่อให้เพราะเขารู้ดีว่า ชื่อ มีความสำคัญขนาดไหน ชื่อ เป็นอะไรที่พิเศษมาก ชื่อเป็นสิ่งแรกที่จะถูกถามเมื่อคุณต้องการรู้จักใครสัก 46 การเดินทางของเดก็ ชายไร้ช่อื

คนให้มากขึ้น เพราะหากสนทนาโดยไม่ต้องการทราบชื่อนั้นหมายความว่า คุณต้องการให้เขาเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง และผู้คนจะจดจำชื่อของคนท่ี เขาต้องการจะจดจำเท่านน้ั แม้จะแอบเศร้าที่เด็กน้อยไม่ถามชื่อของตน แต่เขาก็ไม่ได้บังคับ หรือพูดถึงเรื่องนี้กับเด็กน้อยเพราะความสนใจมันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะบังคับกัน ได้ การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ อื่ 47

48 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื

บทที่ 11 โตเป็นผูใ้ หญแ่ บบไหน ชายเจ้าของบ้านต้นไม้มีความตั้งใจในการตั้งชื่อให้เด็กชายตัวน้อย คนนี้มาก เขาอยากหาชื่อที่ดีที่สุดเท่าที่เขาจะคิดได้ให้เด็กน้อย นั้นเลยทำให้ ใช้เวลาหลายวันนั้นคอื สิ่งทเี่ ขาใหเ้ หตผุ ลกับเดก็ ชายตวั น้อย เด็กน้อยจึงอยู่ที่บ้านต้นไม้กับชายร่างสูงอย่างมีความหวังว่าจะมี ชื่อเป็นของตัวเอง เขาสามารถอยู่ได้โดยไม่จำเป็นต้องกินอะไร เด็กน้อย ไม่ได้แปลกใจกับเรื่องนี้เพราะทุกคนที่เขาเจอก็สามารถอยู่ได้โดยไม่หิว เด็กชายได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ จากชายร่างสูงมากขึ้น รวมถึงวิธีอ่านหนังสือ ด้วย เด็กน้อยคิดว่าแม้เขามีชื่อแล้วก็ไม่อยากไปจากที่นี่เลย เด็กชายยังได้รู้ ว่าชายคนนี้ถูกเรียกว่า บรรณารักษ์ เพราะเขาดูแลหนังสือมากมาย บนช้ัน เหลา่ นั้นจึงถกู เรียกเช่นนี้ นนั้ ทำใหเ้ ดก็ ชายตวั เล็กเกดิ ความสงสยั “แลว้ เป็นเดก็ นอ้ ยตอ้ งทำอะไรละ” เด็กนอ้ ยสงสยั เพราะใคร ๆ กม็ ักเรียกเขาแบบนั้น “เด็กนอ้ ยตอ้ งดแู ลอะไรเหมือน บรรณารกั ษ์ ไหมนะ” เด็กน้อยยังคงตั้งคำถามกับตัวเอง เขาหาคำตอบเหล่านี้ไม่เจอใน หนังสือแม้เขาจะเริ่มอ่านออกแล้ว หรือบางทีเด็กน้อยจะยังหาไม่เจอเพราะ การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ อื่ 49

หนังสือมีมากเกินกว่าที่เขาจะอ่านไหว เลยตัดสินใจไปถามชายร่างสูง การ ถามผรู้ ้เู ปน็ วธิ หี าคำตอบทง่ี ่ายดายกวา่ มาก เด็กน้อยคิด “ทำไมใคร ๆ ก็เรียกผมวา่ เดก็ นอ้ ยละ” “นั้นเป็นเพราะตัวเธอยังเล็กไงละ พอวันหนึ่งเธอโตขึ้นเธอก็จะ กลายเป็นผใู้ หญ”่ คำตอบแสนง่าย ที่เด็กน้อยเองคิดไม่ถึงแม้จะแอบผิดหวังเล็กน้อย เมื่อรู้คำตอบเพราะคิดว่าเด็กหน้าจะมีหน้าที่เหมือน บรรณารักษ์บ้าง แต่ เด็กน้อยก็เคยใช้คำว่าผู้ใหญ่กับคนตัวโตเหมือนกันดังนั้นเด็กน้อยใช้กับคน ตวั เล็กก็เป็นเรอ่ื งที่สมเหตสุ มผลแลว้ เด็กนอ้ ยจึงยอมรับเหตผุ ลขอ้ น้ีไว้ “แล้วผมจะกลายเป็นผูใ้ หญ่แบบไหนกันนะ” เด็กชายพดู แลว้ นกึ ถงึ ผใู้ หญแ่ ตล่ ะคนทเี่ ขาเคยเจอ “มนั ขน้ึ อยู่กับเธอ” ชายร่างสงู ตอบกลบั เด็กนอ้ ย “อยูท่ ีผ่ มเหรอ..” เด็กน้อยนั่งเงียบและใช้ความคิดอีกครั้ง การจะกลายเป็นผู้ใหญ่ นิสยั แบบไหนข้นึ อยูก่ ับแคต่ วั เราจริง ๆ หรือ “แล้วคนที่ชอบโมโหเรียนรู้วิธีโมโหมาจากไหนกันนะ” เด็กชายได้ แต่เพยี งพูดพมึ พำกบั ตนเอง 50 การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ ือ่

บทที่ 12 เดนิ ทางอีกครง้ั วันนี้เด็กน้อยก็ยังคงอยู่ในบ้านต้นไม้ เขาเลือกหยิบอ่านหนังสือท่ี เขาสนใจได้ด้วยตัวเอง สำหรับเด็กน้อยแล้วการอ่านหนังสือไม่ใช่เรื่องที่น่า เบื่อเขาสนุกกับมัน และแม้ว่าจะมีบางคำที่อ่านไม่เข้าใจก็มีชายร่างสูง เจา้ ของบ้านต้นไม้หลังนี้คอยช่วย “ทะเลมอี ยจู่ รงิ หรือ” เด็กน้อยหยบิ หนงั สือทม่ี ภี าพทะเลมาถามชายรา่ งสูง “หนังสือบอกว่าทะเลกว้างใหญ่มาก น้ำในทะเลเค็มไม่เหมือนใน แม่น้ำหรือลำธาร มีดินเป็นสีขาวนวลเรียกว่าเม็ดทราย มีเปลือกหอย มีปลา มีป”ู เด็กน้อยถามพรอ้ มกบั อ่านคำอธบิ ายใหช้ ายรา่ งสงู ฟัง “แน่นอนมสี ิ สดุ ขอบปา่ ฝัง่ ทางนนั้ มที ะเลแบบท่ีหนงั สือบอกอย”ู่ ชายร่างสูงที่กำลังอ่านอะไรบางอย่างเงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนชี้น้ิว ออกไปข้างนอก เด็กน้อยมองตาม เขามองเห็นยอดต้นไม้น้อยใหญ่ไปไกล สดุ ขอบฟ้า “ทีต่ รงน้นั จะมที ะเลแสนกวา้ งใหญ่จรงิ หรือ คณุ เคยเห็นมันไหม” “เคยส”ิ การเดินทางของเด็กชายไรช้ ่อื 51

“จริงหรอื มันเปน็ อย่างไร” เดก็ น้อยตื่นเตน้ “กอ็ ย่างทเ่ี ธอเห็น ฉนั ก็เห็นจากในน้ัน” เขาตอบแลว้ ชีไ้ ปทหี่ นงั สอื “ไม่ ๆ ของจริงสิ คุณเคยสมั ผัสทะเลไหม” “..อืม ..ไม่ ฉนั ไมเ่ คย” “ไปกนั เถอะ” “หมื ?” “ไปทะเลกนั ไง” 52 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่ือ

เด็กน้อยอยากไปทะเล เขาอยากสัมผัสผืนน้ำ เม็ดทรายและสิ่งต่าง ๆ ที่หนังสือได้บอกไว้ คงเป็นความรู้สึกที่พิเศษมากทีเดียว เป้าหมายแรก ของเขาคือหาชื่อและตอนนี้เพียงรอให้ชายร่างสูงคิดให้เสร็จก็เท่านั้นเด็ก น้อยจึงไม่กังวลเรื่องนี้เท่าไรนัก การไปทะเลจึงเป็นเป้าหมายใหม่ที่เขา อยากจะไปใหไ้ ด้ “ฉันไม่ไป” “…” เดก็ น้อยรู้สกึ เหมอื นความฝันดับวบู หายไปในพรบิ ตา “ทำไมละ ไปกับผมเถอะนะ” “ในหนังสือนี้ทำให้ฉันรู้จักทะเลเพียงพอแล้ว ฉันต้องการอ่าน หนังสอื ฉนั ไมอ่ ยากเสียสมาธ”ิ ชายรา่ งสงู ตอบดว้ ยนำ้ เสียงท่ีออ่ นโยน “ถ้าเธอมีเป้าหมายที่อยากจะเดินทางไปทะเลเธอก็ไปเถอะ เธอคง ไม่อยากบังคับฉันใช่ไหมถ้าฉันมีความตั้งใจที่จะอยู่แต่ที่นี่และไม่อยากออก เดินทางไปไหน” “…” เด็กน้อยได้เพียงเงียบเพราะสิ่งที่ชายร่างสูงพูดนั้นถูก ความ ต้องการของแต่ละคนไม่เหมือนกันเราไม่ควรที่จะบังคับใครเพราะความ การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ อ่ื 53

ต้องการของตนเอง เด็กน้อยเข้าใจว่าตนไม่ได้ถูกห้ามให้ไป แต่เขาอยากให้ ชายร่างสูงไปด้วย เด็กน้อยไม่อยากเป็นคนที่บังคับ หรือเผลอทำร้ายใคร เพราะคดิ ต่างแบบน้ัน “เข้าใจแลว้ ” เด็กน้อยตอบด้วยเสียงแผ่วเบา สายตาเขายังคงจ้องมองไปที่สุด ขอบป่าข้างนอกหน้าต่าง ในใจคิดอยากจะไป แต่อีกใจหนึ่งก็กลัว กลัวที่จะ ออกเดินทางอีกครั้งคนเดียว จริงอยู่ที่ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านต้นไม้เพื่อรอให้ ชายรา่ งสูงต้ังช่ือให้ เมื่อเขาได้ชื่อมาเด็กน้อยไม่รู้เลยว่าจะสามารถอยู่ที่นี่ต่อได้ไหม เด็กน้อย รสู้ ึกผูกพันกับผใู้ หญ่คนน้แี ละอยากใหส้ ่งิ ตอบแทนกบั เขาบา้ ง “เอ๊ะ” เด็กนอ้ ยอทุ านกับตวั เอง เหมือนวา่ เขาจะคดิ อะไรบางอยา่ งก่อนจะ หนั มาหาชายร่างสงู “ถ้าคุณไม่อยากออกไป ผมจะไปเอาทะเลมาให้คุณสัมผัสเอง” เดก็ น้อยพดู ด้วยดวงตาทเี่ ปล่งประกาย ยังเหลือเวลากว่าเด็กชายจะได้ชื่อ ถ้าขาไปทะเลแล้วกลับมาก่อนที่ ชื่อของเขาจะตั้งเสร็จละก็ ทะเลที่เด็กน้อยเอากลับมาจะต้องมีค่าพอใช้แทน คำขอบคุณและคุณบรรณารักษ์ต้องพอใจมากแน่ ๆ นั้นคือสิ่งที่เด็กน้อย ตงั้ ใจ 54 การเดนิ ทางของเด็กชายไร้ช่อื

ในใจของบรรณารักษ์ไม่อยากให้เด็กน้อยไปจากบ้านต้นไม้ของเขา นั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาบอกเด็กชายตัวเล็กไปว่าต้องใช้เวลานานกว่าจะ สามารถตั้งชื่อได้ และเขาก็เริ่มคิดว่าตัวเองน่าจะมีความสำคัญพอที่จะทำให้ เด็กน้อยไม่ออกเดินทางไปทะเล แต่ถึงแบบนั้นเด็กชายก็ยืนยันที่จะไป เช่นนั้นแล้วเขาจะยังไม่บอกชื่อของเด็กชายออกไปเพื่อรอให้เด็กคนนี้ กลบั มาหาเขาอกี คร้งั ชายร่างสูงหยิบกระดาษมว้ นหนึง่ ยน่ื ใหเ้ ด็กน้อย “ถา้ เธออยากไปฉันให้น”ี้ เด็กน้อยรบั ม้วนกระดาษมาแล้วคลีอ่ อกอย่างชา้ ๆ “มนั คือแผนที่ เธอสามารถไปได้ถา้ เธอตอ้ งการ” “ขอบคุณ ผมจะกลับมาแน่นอนคุณอย่าลืมตั้งชื่อให้ผมนะ” เด็กชายย้มิ กว้างเมอื่ มองแผนที่ ชายร่างสูงไม่ได้ห้าม เขาช่วยบอกวิธีดูแผนที่ในการเดินทางให้กับ เดก็ น้อยอยา่ งละเอียด และชว่ ยเตรียมกระเป๋า “คุณมีกระเป๋าด้วยเหรอ เหมือนของคุณที่ดูก้อนเมฆเลย” เด็กชาย เหน็ กระเปา๋ ท่ี บรรณารกั ษเ์ ตรยี มมาให้คล้ายกบั ของชายคนทสี่ อนเขาดูเมฆ “..อืม เคยมคี นมาท่ีนีแ่ ล้วลมื ไวเ้ ธอเอาไปใช้แล้วเอากลบั มาคนื นะ” “แน่นอน”เด็กชายตอบเสียงใส การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ ่ือ 55

คำพูดของเด็กชายมีผลต่อชายร่างสูง ทำให้เขาคิดถึงเด็กชายอีก คนที่เขาเคยเจอ เด็กชายคนนั้นออกเดินทางและไม่เคยกลับมาหาเขาอีก เขาทำได้เพียงแค่หวังว่าเด็กชายตัวน้อยคนนี้จะกลับมาหาเขา ได้หลังออก เดินทาง บรรณารักษ์ทำได้เพียงเฝ้ามองเด็กน้อยที่กำลังเตรียมตัวจะออก เดินทางครง้ั ใหม่ “บางที เธออาจจะโตกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก เธออาจจะไม่ทำให้ ฉนั ผิดหวงั อกี แล้ว” ชายรา่ งสงู พมึ พำกับตวั เองเบา ๆ 56 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่ือ

บทที่ 13 แผนท่ี เด็กน้อยเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง เขาหันมามองบ้านต้นไม้ที่เล็กจิ๋ว จากที่ไกล ๆ อีกครั้งก่อนมุ่งหน้าเดินทางต่อนั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเศร้า เพราะเด็กน้อยจะกลับมาที่บ้านต้นไม้อีกครั้ง คุณบรรณารักษ์ให้แผนที่และ บอกให้เขาเดินตามลำธารไปจะเจอแม่น้ำสายใหญ่ สายน้ำเหล่านี้ไหลลงสู่ ทะเล แม่น้ำลำธารมีหลายสาย เด็กน้อยจึงถูกกำชับให้ตรวจสอบเส้นทาง กับแผนทเ่ี สมอเมอื่ เดินทาง เท้าน้อยก้าวเทียบริมลำธารตามที่มีสัญลักษณ์บนแผนที่ เด็กน้อย รู้สึกว่าการเดินทางนี้คงไม่ยากเย็นสักเท่าไร จึงตั้งใจว่าจะรีบไปรีบกลับแต่ เส้นทางในแผนที่กับเส้นทางจริงย่อมต่างกัน แม้จะไม่ใช่เรื่องยากแต่ต้องใช้ ความอดทนและเวลามากเพราะเสน้ ทางนั้นไกลโขเลยทีเดยี ว เมื่อถึงทางแยกเขาจะทำสัญลักษณ์ลงบนกระดาษเพื่อให้รู้ว่า ตนเองมาถึงแม่น้ำอะไรแล้ว ระหว่างนั้นมีชายเดินเรือผ่านมาเขาจึงหยุด ทักทายนักเดินทางตัวน้อยเมื่อพูดคุยกันจนรู้ว่าเด็กชายตัวเล็กจะเดินทางไป ยังสุดขอบป่าเพื่อลองสัมผัสกับทะเลจึงอาสาพาไปส่ง การล่องเรือไปย่อมไว กว่าการเดินอย่างแนน่ อน เดก็ ชายตัวเลก็ จงึ ตกลงเดินทางไปดว้ ย “คณุ รูเ้ หรอว่าทะเลอยูไ่ หน” การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ือ่ 57

“รสู้ ิ ฉนั เปน็ นักเดนิ เรือนะ และฉนั มแี ผนท”่ี นักเดินเรือตอบรับอย่างมั่นใจ ก่อนจะโชว์แผนที่ขี่เขาวาดเองให้ เด็กน้อยไดด้ ู “ทะเลอยู่ตรงไหนเหรอ” เด็กน้อยมองแล้วต้องเลิกคิ้ว เพราะแผน ทขี่ องนกั เดินเรอื ไมเ่ หมือนกับของเด็กนอ้ ย “ตรงนี้ไงละ” เขาตอบแลว้ ชไี้ ปยังขอบกระดาษท่วี ่างเปล่า “ตรงนั้นมนั ไมม่ อี ะไรเลยน”ี้ “ใช่ ตอนนี้ไม่มีแต่พอเราเดินทางไปมันก็จะถูกขีดเขียนลงไปเพ่ิม อย่างไรละ” นักเดินเรือมีความภาคภูมิใจในแผนที่ของเขามากเพราะเขาเขียน มันขึ้นมาเอง แต่เขาพึ่งจะเริ่มออกเดินทางทำให้แผนที่ยังไม่ละเอียดและมี ขอบเขตที่แคบ อีกทั้งนักเดินเรือคนนี้ยังไม่เคยไปทะเล เขาเลือกมาแม่น้ำ สายน้เี พื่อต้ังใจสำรวจเสน้ ทางนี้ “ง้นั ใช้แผนที่ของผมก่อนกไ็ ด้นะ” “ห๊ะ เธอมีแผนที่เหรอ” นกั เดินเรอื แปลกใจ “มีสิ คุณบรรณารักษท์ ่ีบ้านต้นไม้เอาให”้ เดก็ นอ้ ยพดู พร้อมหยบิ แผนท่ตี วั เองออกมากางให้นักเดนิ เรอื ดู 58 การเดินทางของเด็กชายไรช้ ่อื

“ทำไมบรรณารกั ษ์ถงึ มีของแบบน้ีละ นน้ั มนั เป็นเสน้ ทางทถ่ี ูกต้อง แน่หรือ” นักเดินเรือตั้งคำถาม เพราะในใจเขาไม่ต้องการที่จะยอมรับว่ามี คนสามารถเขียนแผนที่ได้ดีกวา่ เขา “ถูกสิ คุณบรรณารักษ์เกง่ นะ” เด็กน้อยยืนยันหนักแน่น แม้จะไม่แน่ใจว่าคุณบรรณารักษ์ได้แผน ที่มาอย่างไร คุณบรรณารักษ์ ที่เด็กชายพูดถึงคือชายร่างสูงที่อยู่บ้านต้นไม้ แม้เขาไม่เคยไปไหนแต่ก็มีคนแวะเวียนมาเล่าเรื่องราวให้เขาฟังบ้าง น้ัน อาจจะเป็นตอนที่เขาได้แผนที่มาก็ได้ เด็กน้อยไม่เคยคิดสงสัยเรื่องใดของ บรรณารักษผ์ นู้ ้ัน การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ื่อ 59

นักเดินเรือไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับเด็กน้อย แม้ในใจนักเดินเรือจะ รู้สึกไม่ค่อยพอใจนักที่เด็กตัวเล็กมีแผนที่ที่ละเอียด ในขณะที่เขาใช้เวลา มากโขกวา่ จะได้แผนทม่ี า “ทางนัน้ ” เดก็ นอ้ ยกางแผนทแ่ี ลว้ บอกทางแก่นักเดนิ เรอื นักเดินเรือไม่ตอบอะไรแล้วบังคับหัวเรือไปตามทางที่เด็กน้อยว่า แต่ความหงุดหงิดเริ่มเกิดขึ้นในใจของนักเดินเรือ เขาเป็นเจ้าของเรือลำนี้แต่ ต้องยอมฟังคำของเด็กที่ตัวเล็กกว่าเขาเพราะแผนที่ในมือของเด็กน้อยนั้น เป็นของจริง เมื่อลองเทียบกับพื้นท่ี ที่เขาไปสำรวจมาด้วยตัวเองแล้วมี เส้นทางที่ตรงกัน ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นรวมตัวกับความอิจฉา ทำให้นัก เดินเรอื ต้องการครอบครองแผนทขี่ องเด็กชายตวั น้อย แผนที่นั่นควรเป็นของเขาไม่ใช่ของเด็กตัวเล็กเช่นนี้ นักเดินเรือได้ แต่คิดเชน่ นัน้ ตลอดการเดนิ ทาง 60 การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ ื่อ

บทท่ี 14 ถงึ ทะเลแล้ว เด็กน้อยและนักเดินเรือใกล้ถึงทะเลแล้ว ป่าที่เงียบสงบค่อย ๆ หายไปและมีเสียง ซ่า..ซ่า.. ดังมาแต่ไกลแทน เสียงคลื่นถูกพัดเข้าชายฟัง เรม่ิ ดงั ขึ้นเรอื่ ย ๆ เมื่อเรือเข้าใกลจ้ ดุ หมาย นักเดินเรือไม่ได้ตั้งใจที่จะมาชมทะเลตั้งแต่แรกแต่เขาเองก็ตื่นเต้น ไม่แพ้เด็กน้อยเลย แต่ในความตื่นเต้นก็มีแผนการซ่อนอยู่ ในใจคิดแต่เรื่อง แผนทขี่ องเดก็ ชาย ฉันจะเอาแผนทม่ี าจากเดก็ น้อยใหไ้ ด้ นั้นคือสงิ่ ทนี่ กั เดนิ เรอื คดิ เด็กชายตัวเล็กสามารถมองเห็นทะเลจากบนเรือ เขาตื่นเต้นมาก สายลมจากทะเลพัดมาตีหน้าทำให้รู้สึกสดชื่น เขาเก็บแผนที่เข้ากระเป๋า เพื่อใช้อีกครั้งตอนขากลับ เมื่อถึงจุดหมายเด็กน้อยก้าวลง จากเรือด้วย ความระมัดระวัง แล้วหันกลับมากล่าวขอบคุณแกนักเดินเรือที่พาเขามาส่ง นกั เดนิ เรือต้องการสำรวจเสน้ ทางทางน้ำต่อ ทั้งคู่แยกจากกันเด็กชายตัวเล็กหันหน้ามองทะเลเขาแทบจะอยาก วิ่งไปสัมผัสไว ๆ แต่ทางที่เริ่มเป็นดินทรายเดินได้ยาก เด็กน้อยไม่อยาก บาดเจ็บ ทรายเม็ดเล็กละเอียดไม่เหนียวแน่ติดกันเหมือนดินในป่า เด็กชาย ต้องอดใจเอาไว้แล้วเดินอย่างระมัดระวัง จนในที่สุดเท้าน้อย ๆ ก็ได้สัมผัส การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ อ่ื 61

กับน้ำทะเล น้ำเย็นที่ซัดขึ้นฝั่งผ่านเท้าของเด็กชายตัวน้อยชะล้างความ เหนอ่ื ยล้าของเขาไปแทบจนหมด อากาศที่นี่เย็นสบาย เมื่อลองสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดเด็กน้อย รู้สึกได้ราวกับสายลมได้ซึมแผ่ไปทั่วร่างกายของเขา มือน้อยแตะน้ำทะเล ขึ้นมาชิมเพื่อพิสูจน์ความเค็ม เด็กน้อยถูกเตือนไม่ให้ดื่มมันเยอะเพราะ ความเค็มจะทำให้รา่ งกายเกิดภาวะขาดนำ้ แลว้ จะรสู้ กึ ทรมานเอามาก ๆ 62 การเดินทางของเด็กชายไร้ช่อื

“เค็มป๋ี ใครจะดืม่ เยอะได”้ เด็กนอ้ ยพมึ พำกบั ตนเอง ปูตัวจิ๋ววิ่งผ่านหน้าเด็กน้อยไปด้วยความรวดเร็ว แต่พริบตาเดียวก็ สามารถดึงดูดความสนใจของเด็กน้อยได้ เขาไม่มั่นใจว่านั้นใช่ปูหรือเปล่า เพราะเหมือนว่ามันจะตัวเล็กกว่าที่เขาคาดหวังไว้ แต่ลักษณะก็ตรงตามทุก อย่างที่หนังสือบอก นอกจากนั้นเด็กชายยังเห็นเปลือกหอยเล็กใหญ่แทรก อยู่ในผวิ ทราย ในขณะที่เด็กชายตัวเล็กได้เพลิดเพลินอยู่ที่ชายหาดริมทะเล แต่ เดก็ นอ้ ยไมร่ ู้ตัวเลยวา่ ตอนน้แี ผนทที่ ีใ่ ช้เป็นทางกลับได้หายไปแล้ว การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ื่อ 63

64 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื

บทที่ 15 เดก็ หญิงรมิ ทะเล ปูตัวเล็กว่องไวมากเด็กน้อยอยากเห็นใกล้ ๆ จึงพยายามเดินเข้าไป ดู แต่ปูก็วิ่งหนีเขาเสียทุกที เด็กชายวิ่งตามปูบนริมหาดจนมาพบกับ เด็กหญิงตัวน้อยกำลังนั่งเล่นอยู่บนพื้นทราย นี้เป็นครั้งแรกที่เขาพบกับเด็ก ตัวเล็ก เด็กชายลังเลอยู่นานว่าจะเข้าไปทักทายดีไหม ระหว่างตัดสินใจเขา เดินเข้าไปใกล้เด็กหญิง เสียงพึมพำจากเด็กหญิงเริ่มชัดเจนขึ้นจนเขาฟัง ออก “ หนึ่ง สอง สาม ส่ี.. ห้า.. แปด.. ไม่ ๆ ” เด็กหญิงนับเลขออกมา เสยี งดงั พรอ้ มกบั มองนว้ิ มอื เลก็ ๆ ของตนเอง “ หนึ่ง สอง สาม สี่.. ห้า.. สิบ.. ไม่ใช่สิ” เด็กหญิงนับนิ้วใหม่ซ้ำไป มา เธอกำลังมีปัญหาบนนิ้วน้อย ๆ ของเธอ เด็กชายตัวเล็กเห็นเด็กหญิง พยายามจะนับให้ครบทุกนิ้วแต่ก็ท่องไปถึงได้แค่ ห้า เท่านั้นเหมือนว่าเธอ จำเลขตอ่ ไปไม่ได้ แตก่ พ็ ยายามอย่อู ย่างนัน้ การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ ่ือ 65

“หน่งึ สอง สาม สี่ หา้ ..” “หก” เด็กชายตัวเล็กส่งเสียงออกไปเพื่อช่วยเธอ ที่ผ่านมาเขาอยู่กับชาย บรรณารักษ์นานจนสามารถนับเลขได้ เขาเข้าใจว่าการท่องจำเป็นเรื่องที่ไม่ งา่ ยเลยแตห่ ากใชบ้ ่อย ๆ ก็จะจำได้เอง เดก็ หญงิ ตวั เลก็ ไม่ได้สนใจหรือตกใจ กับการมาถงึ เดก็ ชาย เธอจดจ่อกับนว้ิ ของเธออยู่ 66 การเดินทางของเด็กชายไร้ชอ่ื

“หก..” เด็กหญิงพูดตามเสียงแล้วหักนิ้วลงอีกนิ้ว จากนั้นทำท่า คร่นุ คดิ อกี คร้ัง “เจ็ด” เด็กชายส่งเสียงอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอมีท่าทีครุ่นคิดอย่าง หนกั “เจ็ด.. แปด เก้า สิบ” เด็กหญิงสามารถนับได้ครบทุกนิ้วแล้ว การ ชว่ ยเหลอื เพยี งเล็กน้อยทำใหเ้ ธอนับไดส้ ำเร็จ “หนึ่ง สอง สาม ส่ี ห้า หก เจ็ด แปด เก้า สิบ” เธอนับออกเสียง และพับนิ้วมือทีละนิ้วอีกครั้งจนครบเธอยิ้มดีใจก่อนจะแบมือออกเพื่อจะ นับใหมอ่ ีกครงั้ “นบั ทำไมเหรอ” เสียงทักถามของเด็กชายดังขึ้นก่อนที่เธอจะนับมันอีกครั้ง เด็กหญงิ หนั หน้าไปหาเจา้ ของเสียงทีถ่ ามเธอ “เอ๊ะ” เธอมีท่าทางทีป่ ระหลาดใจเม่อื เห็นเดก็ ชาย “เธอนับนิ้วมอื ของเธอทำไมเหรอ” เด็กชายถามเธอซำ้ เด็กหญิงยังไม่คลายความแปลกใจแต่ก็ก้มมองมือของตนเองเพื่อ คิดหาคำตอบ “เอริค” เดก็ หญงิ ตอบ การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ือ่ 67

“ว่าอะไรนะ” เดก็ ชายไม่เข้าใจ “เอริคสอนนับ แต่ตอนน้ีเอรคิ ไมอ่ ยูแ่ ล้ว” เดก็ หญิงตอบอีกครั้ง แต่ ตอนน้สี หี นา้ เธอเปล่ยี นไปแล้ว เธอดหู ดห่แู ละเศรา้ เด็กชายไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์นักและไม่รู้ว่า เอริค หมายถึง อะไรเพราะเขายังไม่เคยได้ยินชื่อคนมาก่อนจึงไม่สามารถรับรู้ว่าเด็กหญิง พูดถึงมนุษย์ที่ชื่อ เอริค เด็กชายรู้จักแต่ชื่อของพืช สัตว์ ก้อนเมฆ ที่ถูก กำหนดใหเ้ รียกร่วมกันเพยี งเท่านน้ั เขาจึงสนใจเรือ่ งการนบั แทน “ใหผ้ มสอนกไ็ ด้นะ ผมนับเปน็ ” ถึงจะไม่เข้าใจแต่ถ้ามีอะไรที่พอช่วยได้เช่นการนับเลข เด็กชายก็ พรอ้ มช่วยเหลือ “จริงหรือ” “แนน่ อน” เด็กทั้งสองนั่งลงข้างกันบนพื้นทรายแล้วเริ่มพูดคุยกัน นอกจาก เรื่องของตัวเลขที่เด็กชายไม่เข้าใจว่าจะท่องจำไว้ใช้ทำอะไรในที่แห่งนี้เด็ก ทั้งสองไดพ้ ูดคุยแลกเปลยี่ นกนั หลายอยา่ ง ตอนนี้เด็กหญิงอาศัยอยู่ริมชายหาดคนเดียว เมื่อก่อนเธออยู่กับคน ที่ชื่อว่า “เอริค” การที่เธอรู้ชื่อเขานั้นหมายถึงเขาสำคัญต่อเธอ เธอบอกว่า 68 การเดนิ ทางของเด็กชายไร้ช่ือ

เอริคตั้งชื่อให้เธอด้วย นั้นทำให้เด็กชายคิดถึงชายร่างสูงที่บ้านต้นไม้ เด็กหญงิ เล่าวา่ เธอต่นื ข้นึ มาริมหาดนี้ และเจอเข้ากบั เอรคิ “เธอรู้ได้อย่างไรว่าเขาช่อื เอรคิ ” “ฉันถามออกไป แม้ตอนนั้นจะไม่รู้ชื่อตัวเองแต่ก็อยากรู้จักชื่อของ เอริค เขาเป็นคนสอนสิ่งต่าง ๆ และเล่าเรื่องราวมากมายให้ฟัง เขาเป็น คนสอนนับเลขด้วยละ” แม้เด็กหญิงจะไม่รู้ประโยชน์ของการนับเลขแต่นั้นทำให้เธอคิดถึง เอรคิ เธอจงึ ไมอ่ ยากลมื ตวั เลขเหล่านัน้ “แลว้ เขาอยไู่ หนละ” เดก็ ชายถาม “เอรคิ ไมอ่ ยู่แลว้ ” เธอหน้าตาดูเศร้าลงทันที แปลกเสียจริงเด็กชายมิได้ใช้น้ำเสียงท่ี รุนแรงกับเธอแต่เธอก็ยังดูเศร้ามาก เด็กชายตัวเล็กไม่แน่ใจว่าทำอะไรผิดไป หรือเปล่า สาเหตอุ าจมาจากการท่ีเอริคไมอ่ ยู่ “ทำไมเธอ ไม่ออกตามหาเขาละ” “ไมไ่ ด้ เขาสลายไปกับสายลม” “สลายเหรอ” เด็กชายไม่เขา้ ใจ การเดินทางของเด็กชายไรช้ ือ่ 69

“เมื่อถึงเวลาเราจะหายไป ไม่มีใครรู้หรอกว่าเมื่อไร” เด็กหญิงพูด ดว้ ยนำ้ เสียงทีเ่ ศร้าสร้อย “สดุ ท้ายเรากท็ ำได้เพยี งจดจำชือ่ และเรือ่ งราวของเขาไวก้ ็เท่านัน้ ” เด็กหญิงและเด็กชายนั่งคุยกันถึงสิ่งต่างที่พวกเขาเจอ นอกจาก เอ ริค ยังมีชื่อคนอื่น ๆ ที่เด็กหญิงรู้จักอีก เธอเล่าว่าเธอจะถามชื่อกับคนที่ใจดี และช่วยเหลือเธอ แต่พวกเขาก็ต้องไปตามทางของตนเองทำได้เพียงรอ เวลามาพบกันใหม่เท่านั้น เด็กหญิงถามชื่อของเด็กชายตัวน้อย เขายังไม่มี ชื่อแต่ก็ได้เล่าเรื่องต่าง ๆ ที่ได้เจอและกล่าวถึงชายบรรณารักษ์ที่กำลังตั้งชื่อ ให้เขาอยู่ นอกจากนั้นเด็กทั้งสองก็ได้เล่นน้ำ ก่อกองทรายด้วยกัน เด็กหญิงรู้ เรื่องทะเลมากกว่าเด็กชายทำให้สามารถเล่าเรื่องราว และพาเด็กชายไปดู สิ่งที่น่าสนใจมากมาย นอกจากนั้นเธอยังพาเด็กชายเข้าไปดูปูใกล้ ๆ ได้อีก ดว้ ย “ปขู ี้ตกใจมาเลยนะ เอริคเคยบอกว่าตอ้ งเดนิ เบา ๆ ” เธอพูดแล้วค่อย ๆ ย่องเข้าใกล้ปู เด็กชายทำตามและนั้นทำให้เขา สามารถเห็นปูได้ใกล้ขึ้น แต่เมื่อลองจะจับ ปูก็วิ่งหนีไปได้ทันอยู่ดี เด็กสอง คนหัวเราะชอบใจด้วยกัน เด็กน้อยที่ไม่มีเพื่อนเล่นมานานด้วยวัยใกล้เคียง กันทำให้ทั้งคู่สนกุ อย่างทไ่ี ม่เคยรู้สกึ มาก่อน 70 การเดินทางของเดก็ ชายไร้ชอ่ื

แต่การเจอกันครั้งนี้แม้มีความสุขดีแต่เด็กชายมีความรู้สึกกังวล เกดิ ข้ึน “ไม่มีใครรู้ว่าเราจะสลายไปเมื่อไรงั้นเหรอ คุณบรรณารักษ์จะ หายไปเหมอื นเอรคิ ไหมนะ” การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื 71

72 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื

บทที่ 16 การถามชอื่ ครง้ั แรกจากเดก็ ชายตวั นอ้ ย วันนี้เด็กชายจะเดินทางกลับแล้ว เขาเก็บน้ำทะเล เม็ดทราย เปลือกหอยใส่กระปุกที่เตรียมมาเก็บลงในกระเป๋า เขาคิดเรื่องราวต่าง ๆ ที่ ไดค้ ยุ กับเด็กหญิง สักวันคนเราก็ต้องจากกัน ชื่อเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยืนยันถึงตัวตน ของคน คนนั้น เช่นเดียวกับที่เด็กน้อยพยายามหาคนที่จะตั้งชื่อให้ แต่เขา ไมเ่ คยเอ่ยถามชื่อใครเลยอกี ทง้ั เรยี กร้องให้คนทั้งหลายตงั้ ชือ่ ใหเ้ ขา เด็กน้อยนึกถึงคุณบรรณารักษ์ที่อยู่บ้านต้นไม้ เด็กชายคิดว่าตน รู้จักเขาดีแต่ความจริงกลับไม่รู้อะไร แม้กระทั่งชื่อของเขา เด็กชายรู้สึกว่า ได้ทำผิดต่อคณุ บรรณารกั ษ์เสียแล้ว ก่อนกลับจากทะเลเขาจึงตั้งใจที่จะถามชื่อกับเด็กหญิงด้วย เขาไม่ รู้ว่าจะเจอเธออกี เมือ่ ไรแตถ่ ้าเธอมชี ่อื เขาก็ควรเรยี กและจำช่อื เธอไว้ “เธอชื่ออะไร” เด็กชายถามเมื่อเดินกลับมาหาเด็กหญิงที่นั่งเล่น ทรายอยู่ “ชื่อฉัน เธอถามชื่อฉันเหรอ” เด็กหญิงทวนคำถามด้วยความดีใจ เธออยากถกู ถามชื่อ แตค่ รง้ั ทีค่ ุยกันเด็กชายไม่ได้มที า่ ทที ี่จะถามเลย การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ ่อื 73

“ใช่ ชอื่ ของเธอ” “เอวา ฉันชื่อเอวา” เด็กหญงิ ตอบดว้ ยใบหนา้ ทีย่ ม้ิ แย้มอย่างสดใส “เอวา” เด็กชายออกเสียช่ือของเดก็ หญงิ ตามทีเ่ ธอพดู “แต่ฉันก็อยากรู้ชื่อเธอเหมือนกันนะ” เด็กหญิงพูด แล้วทำท่า ครุ่นคิด เธอรู้ว่าเด็กชายจะได้ชื่อเมื่อเขาเดินทางกลับไปแล้วถ้าเธออยู่ที่น่ี เธอกไ็ ม่มที างรู้ช่อื ของเขา “เอาแบบนีส้ ”ิ เดก็ หญงิ เอวาคิดบางอย่างได้ “…” เด็กชายตวั นอ้ ยไมร่ ู้วา่ เธอกำลงั คิดจะทำอะไร “ใหฉ้ ันเดินทางไปกบั เธอ ฉนั กจ็ ะร้ชู อื่ เธอ” “จริงหรอื ไดส้ ไิ ดแ้ น่นอน” เด็กชายตอบกลบั ดว้ ยความดีใจ พอได้ยินเช่นนั้นเด็กชายหัวใจฟูขึ้นมา เขารู้สึกดีใจมากที่เธอจะ กลับไปด้วย เขาอยากชวนเธอแต่ก็ไม่กล้าพอ เขาไม่รู้ว่าเธออยากทำอะไร หรือมีเป้าหมายอะไรหรือเปล่า หากเขาชวนเธอไปด้วยนั้นอาจเป็นการ รบกวน แต่เมื่อเธอเปน็ คนเอ่ยปากออกมาเองทำให้เด็กชายรูส้ กึ ดใี จมาก “อื้ม ขอไปด้วยนะ” เอวาตอบแล้วส่งยิ้มให้เด็กชายเพื่อยืนยันว่า เธอพูดจรงิ 74 การเดนิ ทางของเด็กชายไร้ชือ่

แต่การเดินทางกลับสู่บ้านต้นไม้ของทั้งคู่ยังไม่ทันจะเริ่มก็ต้อง สะดุดลงเมื่อเด็กชายเร่มิ รตู้ วั วา่ แผนทีข่ องเขาได้หายไป.. การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ อ่ื 75

76 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื

บทท่ี 17 ขโมย นักเดินเรือยิ้มกริ่ม หลังจากที่แยกกับเด็กน้อย ความตั้งใจแรกของ เขาคือสำรวจพื้นที่ใหม่เพื่อทำแผนที่ของตนเอง แต่ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นอีก ต่อไปแล้ว เขาได้แผนที่ของเด็กชายมาครอบครอง นักเดินเรือยิ้มขณะมอง แผนท่ี ที่ขโมยมาได้ แม้จะไม่ใช่ของเขาแต่เขากลับภาคภูมิใจที่ได้ ครอบครองมนั ครั้งเมื่อเริ่มมองเห็นทะเลเด็กน้อยพับแผนที่แล้วยัดลงกระเป๋า นัก เดินเรือเหลือบเห็นปลายกระดาษที่โผล่ขึ้นมาจากช่องเล็ก นั้นทำให้เขาหา วิธีที่จะนำมันออกมาให้ได้ และเขาก็ทำสำเร็จ ขณะที่เด็กชายตัวน้อยหัน หลังให้เขาก้าวลงจากเรือเด็กน้อยไม่รู้ตัวเลยว่าเมื่อเท้าเตะพื้นดินแผนที่ก็ไม่ อย่ใู นกระเปา๋ อกี ต่อไป เรือมีความโคลงเคลงทำให้เด็กน้อยจดจ่อกับการก้าวเท้าอย่าง ระมัดระวัง นักเดินเรือจึงใช้โอกาสนี้ดึงแผนที่ออกจากกระเป๋าเด็กน้อยก่อน จะรีบซ่อนมันไว้ใต้ที่นั่ง และเมื่อเด็กน้อยหันกลับมาเพื่อบอกลาเขาด้วย ท่าทีที่ยังคงเป็นมิตรนั้นยิ่งทำให้นักเดินเรือมั่นใจว่าเขาสามารถขโมยมันมา ไดอ้ ย่างแนบเนียน เขาโบกมือลาเดก็ ชายตวั เลก็ กอ่ นรีบออกเรือ “ถอื เป็นคา่ เดนิ เรือละกัน” การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ อ่ื 77

เมื่อออกเรือมาได้สักพักจนนักเดินทางมั่นใจว่าเด็กชายตัวน้อยจะ มองไม่เห็นเขาแล้ว เขากางแผนที่ของเด็กน้อยที่ขโมยมาเพื่อชื่นชม แผนที่ ผ่านการขีดเขียนหลายจุด ลูกศรชี้ระบุเส้นทาง ไปกลับระหว่างบ้านต้นไม้ และทะเลไว้อยา่ งละเอยี ด “แลว้ เดก็ คนนนั้ จะกลับอยา่ งไรนะ” นักเดินเรือรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย เด็กชายตัวเล็กไม่ใช่คนเลวร้าย แม้จะมีแผนที่ในมือก็ไม่ได้พูดโอ้อวด หรือเหยียดหยามแผนที่ของนัก เดนิ เรอื แมแ้ ตน่ อ้ ย อกี ทง้ั เป็นผูฟ้ งั ทด่ี ี “เด็กยังมีเวลาค้นหาอะไรอีกเยอะ แผนที่นี่เอาไว้ที่ฉันไม่เป็นไร หรอก” นักเดินเรือยังคงพูดเข้าข้างตัวเอง เขาไม่อยากรู้สึกผิดหรือเสียใจท่ี ขโมยแผนที่จากเด็กน้อยมา ก่อนจะเอนตัวลงนอนลงบนเรือเพื่อพักผ่อน แต่สายตาเหลือบไปเห็นแผ่นกระดาษหล่นอยู่ มันคือแผนที่อันเก่าของเขา นักเดนิ เรือไมไ่ ดจ้ บั แผนนี้นั้นมาสกั พักแลว้ เพราะเมอ่ื เดนิ ทางมากับเด็กชาย ตัวเล็กแผนที่ของเขาไม่ครอบคลุมเส้นทาง จึงต้องใช้แผนที่ของเด็กน้อยเป็น หลัก แต่เมื่อมองดูแล้วทำให้นึกถึงตอนที่เขาได้เรือมาและเริ่มออกผจญภัย ในช่วงแรก นักเดินเรือจึงตัดสินใจลุกไปหยิบแผนที่ของตนเองมาเปิดดู ระลึกความหลัง แต่เมื่อกางออก แผนที่ของเขาดูเหมือนเปลี่ยนไปเล็กน้อย มีรอยที่ถูกเขียนต่อเติมออกไป นักเดินเรือเห็นจึงนำมาเทียบกับแผนที่ของ 78 การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ อ่ื

เด็กน้อยที่ได้ขโมยมา แม้จะไม่สวยเท่าแผนที่ที่ขโมยมา แต่เส้นทางตรงกัน ทกุ เสน้ เด็กชายแอบวาดเส้นทางน้ำลงบนแผนที่ของนักเดินเรือ ใน ระหว่างที่บอกทางไปด้วยเพียงเพราะกลัวนักเดินเรือหลงทางระหว่างกลับ เด็กชายคิดว่าการหลงทางเป็นอะไรที่น่ากลัวเมื่อหลงทางแล้วต้องใช้ความ พยายามมากกว่าปกติที่จะกลับมาได้ หรือบางทีอาจจะไม่สามารถกลับไปที่ ที่ต้องการได้ แต่เด็กชายไม่รู้ว่านักเดินเรือต้องการไปที่ไหน เด็กน้อยจึงวาด ทุกเสน้ ทางทีเ่ ขาวาดตามได้ นักเดินเรือไม่เคยสังเกตว่าเด็กน้อยวาดตอนไหน แต่เขามั่นใจว่า ลายเส้นที่ถูกเขียดเขียนลงไปเพิ่มเป็นของเด็กชายน้อยแน่นอน ความรู้สึก ผิดได้ถาโถมเข้าใส่นักเดินเรืออย่างหนัก ตอนนี้เขารู้สึกแย่ที่ขโมยแผนที่ของ เด็กชายมามาก “แต่ขโมยมาแล้วจะคืนให้ได้อยา่ งไรละ่ ” นักเดินเรือเริ่มคิด หากนำไปคืนเด็กชายต้องรู้ว่าเขาเป็นคนขโมย ไป เด็กชายอาจเกลียดเขาก็ได้ แต่เขาควรจะคืนแผนที่นี่ให้เร็วที่สุด ความคดิ ของนกั เดินเรอื เรม่ิ ทะเลาะกนั น่าแปลกที่ผู้กระทำผิดกลัวว่าจะถูกเกลียด ทั้งที่ตอนทำกลับคิดแค่ ว่าทำอย่างไรถึงจะได้มา ขโมยอย่างไรถึงจะแนบเนียนโดยไม่สนใจว่า ผ้ถู ูกกระทำจะเป็นเช่นไร การเดินทางของเด็กชายไรช้ ่อื 79

ถึงอย่างนั้นนักเดินเรือก็ตั้งใจที่จะคืนแผนที่ให้กับเจ้าของ เมื่อคิด ได้เช่นนั้นนักเดินเรือหันหัวเรือกลับคิดจะไปดักรอบริเวณที่แยกกับเด็กชาย ใจคดิ ขอใหเ้ จอเดก็ น้อย 80 การเดินทางของเด็กชายไรช้ อ่ื

บทท่ี 18 กลับอยา่ งไรดี เด็กชายตัวน้อยตกลงกับเด็กหญิงเอวาว่าจะเดินทางกลับไปด้วยที่ บ้านต้นไม้ด้วยกันแต่ตอนนี้ทั้งคู่กำลังวุ่นอยู่กับการหาแผนที่ เอวาไม่เคย เห็นแผนที่มาก่อนจึงไม่รู้ว่าเป็นเช่นไร แต่ก็พยายามช่วยมองหา เด็กชาย บอกลักษณะไว้ว่ามันคือกระดาษ บางเหมือนใบไม้ ถูกพับให้เล็ก แต่ถึง อย่างนั้นก็หาไม่เจอ ทั้งคู่ลองเดินไปตรงจุดที่เด็กชายเคยเดินผ่าน เผื่อว่า แผนท่ีจะหลน่ อยู่แถวนัน้ ในทสี่ ดุ ก็เดนิ มาถึงจดุ ทแ่ี ยกกบั นกั เดนิ เรือ เรือที่เด็กชายคุ้นเคยจอดเทียบริมน้ำ ดูเหมือนว่านักเดินเรือจะอยู่ ตรงนี้ตลอด เด็กชายดใี จชี้ไปทีเ่ รือแลว้ หันมาบอกเอวาว่าน้นั คือทางกลับ นักเดินเรือจอดรออยู่ตรงนี้เป็นเวลา 5 วันแล้ว เขาจำได้ว่าเด็ก น้อยจะอยู่ที่ทะเลไม่นานแล้วจะรีบเดินทางกลับ เขาจึงเชื่อมั่นว่าเด็กน้อย จะมาในเรว็ ๆ นแ้ี น่นอน ก๊อก ก๊อก เด็กน้อยใช้มือเคาะกับเรือไม้ นักเดินเรือที่กำลังนอนอยู่ ต้องสะดงุ้ ตนื่ และเมื่อหันมาเหน็ เด็กชายเขารู้สึกดีใจอยากบอกไม่ถกู “เธอมาแลว้ ” “คณุ รอผมเหรอ” การเดินทางของเด็กชายไรช้ อ่ื 81

“ใช่ แผนทเี่ ธอหายหรอื เปลา่ ” “คณุ รูไ้ ดอ้ ยา่ งไร” “มนั ตกอยูบ่ นเรอื ฉนั น้ไี งละ” เขาโกหก เมื่อเดินทางมาถึง เขาได้แต่รออยู่บนเรือ เพราะหากเป็นคนลงไป หาอาจจะสวนทางกับเด็กชายและกลายเป็นว่าหากันไม่เจอ อีกทั้งเขาเป็น ห่วงเรือของเขาด้วยทำให้คิดอุบายที่จะคืนแผนที่ได้อย่างแนบเนียน โดยเขา จึงแสร้งวา่ เขาเป็นคนเจอมันไมใ่ ชค่ นท่ขี โมยมนั มา “ขอบคุณ ขอบคณุ ขอบคุณมาก” เด็กชายกล่าวขอบคุณซ้ำไปมา เพราะนี้เป็นทางเดียวที่จะทำให้ เดก็ ชาย และเอวา กลบั บ้านตน้ ไมถ้ กู “นห้ี รอื แผนท”ี่ เอวาถามเดก็ ชาย “ใช่แล้ว” “พวกเธอจะไปไหนกนั ต่อ” นักเดนิ เรือถาม “บ้านต้นไม้ คุณบรรณารักษ์” เด็กน้อยตอบพร้อมกับชี้ตำแหน่ง ของบา้ นต้นไมบ้ นแผนท่ี “ขึน้ มา ฉันจะไปส่งพวกเธอเอง” 82 การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื

“แต่คุณต้องออกเดินทางของตัวเอง” เด็กน้อยไม่อยากขัดขวาง การเดินทางของนกั เดินเรอื “ไม่เปน็ ไร ฉนั อยากไปส่ง” เขาอยากไปสง่ เด็กน้อยเพอื่ ให้ความรูส้ กึ ผดิ ของตนเองได้ลดลง เด็กชายเห็นว่านักเดินเรือต้องการจะไปส่งจริง จึงตกลงยอมขึ้นเรือพร้อม กับเดก็ หญิงเอวา “คุณใจดจี ัง” เดก็ ชายพูดกบั นกั เดนิ เรือเมือ่ เรอื เรม่ิ ออกเดินทาง คำชมทำให้นักเดินเรือรู้สึกดีใจแต่ก็รู้ผิดในเวลาเดียวกัน นั้นเพราะ เด็กชายไม่รู้ว่าเขาเป็นคนขโมยแผนที่มา จึงได้ชมออกมาแบบนั้น ถ้าหากว่า เด็กชายรู้จะยังชมเขาอยู่หรือไม่ นักเดินเรือได้แต่คิด และส่งยิ้มคืนให้เด็ก นอ้ ยท้งั สอง การเดินทางของเด็กชายไรช้ อื่ 83

84 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื

บทท่ี 19 ความพอใจของนักเดนิ เรือ เด็กชายยังคงรับหน้าที่อ่านแผนที่และนำทาง เอวานั่งนิ่งบนเรือ เธอหันมองทะเลที่อยู่ไกล ๆ เป็นครั้งสุดท้าย หลับตาลงฟังเสียงคลื่นที่ค่อย ๆ เบาลง เธอไม่ได้เสียใจที่จะเข้าไปในป่าใหญ่กับเด็กชาย เธอรู้มาว่า คุณ บรรณารักษ์ที่เด็กชายชอบพูดถึงนั้นใจดีฟังดูแล้วเขาเหมือน เอริค ของเธอ ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่ แต่ก็คงจะดีถ้าได้เจอคนแบบเอริคอีก เขาจะตั้งชื่อที่ เหมาะสมให้เด็กชายด้วย เด็กหญิงอยากรู้ไว ๆ ว่าเด็กชายจะชื่ออะไร เธอ จะได้เรยี กช่อื เขา นักเดินเรือบังคับหัวเรืออย่างไม่รู้สึกลำบากใจแล้ว เพราะหากตัด อคติที่เคยมีออกไป การที่มีเด็กน้อยช่วยบอกทางทำให้เขาสบายขึ้นมาก เขาไมจ่ ำเปน็ ตอ้ งพะวงว่าเดนิ เรือผิดทางหรอื ไม่ ในที่สุดก็ถึงจุดที่เด็กน้อยทั้งสองต้องแยกจากนักเดินเรือ เส้นทาง ไปบ้านต้นไม้ต่อจากนี้เด็กน้อยจะต้องเดินต่อไปเอง เด็กชายและเด็กหญิง คอ่ ยกา้ วลงเรืออย่างระมดั ระวงั “ผมหวังว่าคุณจะเดินทางให้สนุกนะ” เด็กชายเมื่อลงเรือแล้วหัน มาพูดกับนักเดนิ เรอื “ขอบใจนะ” เขาตอบกลับก่อนจะหันหัวเรอื เพื่อเดนิ ทางต่อ การเดินทางของเด็กชายไรช้ อ่ื 85

“คณุ ชือ่ อะไร” เดก็ ชายตะโกนถาม เพราะเรือเริ่มไกลออกไป “…” “คุณชื่ออะไร!” เดก็ หญิงเอวาช่วยตะโกนถาม นักเดินเรือได้ยิน แต่เขาไม่แน่ใจว่าควรบอกดีหรือไม่ ชื่อของฉัน ควรค่าใหเ้ ขาจำไหมนะ นกั เดินเรือคิดกับตัวเอง “ชื่อของคุณคืออะไร!” เด็กชายยังคงไม่ยอมแพ้ เขาตะโกนถาม พรอ้ มโบกมอื ไปมาให้นักเดินเรอื เหน็ “จาฟาร์ ฉันชือ่ จาฟาร!์ !” นักเดนิ เรอื ตดั สนิ ใจตะโกนตอบกลับมา “ขอบคุณนะ จาฟาร์ ท่ีมาส่งพวกเรา” เด็กชายและเด็กหญิง ตะโกนสง่ ท้ายอกี ครง้ั นักเดินเรือเลือกทำร้ายเด็กสองคนนี้โดยไม่คืนแผนที่ย่อมได้ เขาจะ ได้ครอบครองแผนที่ที่มีความละเอียดมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอ แต่การท่ี ทำร้ายคนที่ไม่เคยทำร้ายเรานั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย เขาตัดสินใจบอกชื่อ ตัวเองไปเพราะนั่นทำให้เด็ก ๆ ได้จดจำเขาว่าเขาเป็นคนที่เลือกทำสิ่งที่ ถูกตอ้ งได้ เขาพอใจกบั ส่ิงท่ีเขาทำแล้ว เรือลอยไปชนริมตลิ่ง สายลมเหนือผิวทำให้เรือโคลงเคลง ตอนน้ี ไม่มีใครอยู่บนเรือแล้วแม้กระทั่ง นักเดินเรือจาฟาร์ เขาได้สลายไปกับสาย ลมแล้ว 86 การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ อ่ื

บทที่ 20 ชอ่ื ของคณุ บรรณารักษ์ “ที่นี่เงียบจัง” เด็กหญิงเอวาพึ่งเคยเข้าป่าครั้งแรก ปกติเธอจะได้ยินเสียงของ คลื่นเสมอ แต่ที่นี่มีเงียบสงบ มีเสียงแมลง เสียงนกร้องบ้างเป็นช่วง ๆ เอวา เดินตามเด็กชายพร้อมกบั มองไปรอบ ๆ อย่างสนใจ “ท่ีนเ่ี งียบสงบเสมอ เอวาชอบไหม” “ชอบส”ิ เธอตอบแล้วยมิ้ ให้เดก็ ชาย ป่านี้ไม่มีอะไรดูเลวร้ายและมีเด็กชายอยู่ด้วยเธอไม่จำเป็นต้อง กังวลอะไร ลมที่นี่ไม่แรงเหมือนที่ทะเล มีเพียงสายลมอ่อน ๆ พัดผ่านช่อง ระหว่างต้นไม้ไปทั่วทั้งป่า ทำให้รู้สึกสบายตัว ไม่นานนักทั้งคู่ ก็มาถึงบ้าน ต้นไม้ เอวาไม่มีปัญหากับการเดินขึ้นไปที่สูง เมื่อเด็กทั้งสองเห็นวิวของผืน ป่าจากระเบียงบ้านต้นไม้ ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางก็หมดไปราวกับ ถูกสายลมพดั ลอยหายไปในอากาศ “ทีน่ ส่ี วยจงั ” เอวาพดู ขึ้น “ฉนั กว็ า่ ที่นี่สวย” “แตเ่ สยี ดายมองไมเ่ หน็ ทะเล” การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ือ่ 87

“ใชแ่ ลว้ เพราะทนี่ ่ไี มเ่ หน็ ทะเลฉันเลยต้องไปทะเล” แอ๊ด.. เสียงประตูบ้านถูกเปิดด้วยชายร่างสูงผอมเช่นเคย เขาเห็น เด็กสองคนอยหู่ น้าประตดู ว้ ยทา่ ทางทีส่ ดใส “เข้ามาส”ิ เขาพดู แลว้ กวักมือเรยี ก เด็กชายพาเด็กหญิงเอวาเข้าไปในบ้านต้นไม้และดูแลเธอ ราวกับ ตนเองเป็นเจ้าบ้าน และเล่าเรื่องของเอวาให้ ชายร่างสูงได้ฟัง เขาดูไม่ 88 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไร้ช่อื

แปลกใจที่พบเด็กหญิงเท่าไรนัก เด็กชายยังเอาน้ำทะเล ทราย และเปลือก หอยที่เก็บมาได้ให้กับชายร่างสูงที่นั่งฟังเรื่องราวต่าง ๆ อย่างตั้งใจ เขาไม่มี ท่าทตี น่ื เตน้ กบั อะไรเลยจนกระทัง่ “คุณบรรณารักษ์ คณุ ช่อื อะไร” เด็กชายถามช่ือชายร่างสงู เขาหันขวับไปมองเด็กน้อยด้วยความแปลกใจ ก่อนหันไปมอง เด็กหญิงเอวา ก่อนจะยิ้มออกมาอย่าอ่อนโยน เด็กชายอยู่กับเขามานานไม่ เคยถามชื่อของเขาแต่เมื่อได้ออกเดินทางก็สนใจที่อยากจะรู้ชื่อของเขา ขึ้นมา เพียงเด็กชายกลับมาเขาก็ดีใจแล้วแต่กลับมาถามชื่อของเขาด้วยย่ิง เป็นเรื่องที่ยินดี เขาคิดดีใจที่ให้เด็กชายออกเดินทาง การเดินทางทำให้คน ได้เรียนรู้แล้วค่อย ๆ เติบโตดว้ ยตวั เอง เด็กชายจ้องมองไปที่ชายร่างสูง เด็กชายตัวน้อยไม่แน่ใจเท่าไหร่ นักวา่ เขาจะยอมบอกช่อื ของตวั เองหรือไม่ “ฉันชอื่ .. อารอน” เขาตอบเดก็ ชาย “อารอน ผมเรียกคุณว่าอารอนได้ใช่ไหม” เด็กชายย้ำชื่อของเขา ด้วยความดีใจที่ได้รู้ชื่อ อารอนสอนสิ่งต่าง ๆ ให้เขามากมายเด็กชายอยาก จดจำชอ่ื น้ีไวใ้ หไ้ ด้ “แนน่ อนส”ิ “หนูขอเรียกชอ่ื คุณด้วยไดไ้ หมคะ” เอวาหนั มายิ้มใหช้ ายร่างสูง การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ ื่อ 89

“ไดส้ ”ิ เขาตอบอย่างใจดี อารอนไม่ว่าอะไรที่เด็กชายพาเด็กหญิงเอวามาด้วย เขากลับดีใจที่ มคี นขนึ้ มาทบ่ี า้ นตน้ ไมเ้ พ่ิม อารอน ชายร่างสูงที่อยู่บ้านต้นไม้หรือ คุณบรรณารักษ์รู้สึกดีใจ อย่างบอกไม่ถูกเขาไม่คิดว่าจะมีใครเรียกชื่อเขาอีกแล้ว เขามีความรู้ มากมายจากการอ่านหนังสือแต่ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับใคร การที่มีใครสัก คนเรยี กชื่อเขาจึงเปน็ เรอื่ งทยี่ นิ ดยี ่ิง 90 การเดนิ ทางของเด็กชายไร้ชอื่

บทที่ 21 ชื่อของเดก็ ชายตวั น้อย “ช่อื ของเธอน่ะ ฉนั คดิ ไดแ้ ลว้ นะ” คำพูดนี้ไม่ได้สร้างความตื่นเต้นให้แค่เด็กชายตัวน้อยเท่านั้น เพราะ เดก็ หญิงเอวากต็ ่นื เตน้ ไม่แพ้กนั เธอยากรู้ชอื่ ของเด็กชายมากเชน่ กัน ชื่อของเด็กชาย อารอนคิดได้แต่แรกแล้ว เพียงแต่เขากลัวเด็กชาย จะหนีไปจากเขาจึงไม่อยากบอก จนเด็กชายชวนไปทะเลแม้จะไม่อยากให้ เด็กชายไป แต่เด็กน้อยบอกเขาว่าจะกลับมา แม้จะเผื่อใจไว้ว่าเด็กชายอาจ ไม่กลับมาอีก เขาอยู่แต่ในห้องหนังสือเคยมีคนแวะเวียนมาแล้วจากไปโดย ตลอดทำให้อารอนรู้สึกเหงาเป็นอย่างยิ่ง แต่สุดท้ายเด็กน้อยก็กลับมา กลับมาพร้อมกับเด็กหญิงอีกคน เขาดีใจที่มีคนมาหาเขาเพิ่ม การปล่อยให้ เด็กน้อยที่เขาหวงแหนได้ออกไปเดินทาง ก็จะได้รับความสุขที่ยิ่งใหญ่กว่า กลบั มาสนิ ะ “แม็กซ”์ อารอนตั้งชื่อนี้ให้เพราะมันหมายถึงที่สุดเด็กชายคนนี้เป็นเหมือน ความสุขทีส่ ุดของเขา “แม็กซ์ ชื่อของผมคือแม็กซ์ละ” เด็กน้อยโผงขึ้นมาด้วยความดีใจ หลังไดย้ ินชอ่ื การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ือ่ 91

“ในที่สุดเธอก็มีชื่อแล้วนะ ฉันขอเรียกชื่อเธอได้ไหม” เอวาถาม เดก็ ชาย “ได้ส”ิ เด็กชายแมก็ ซต์ อบ “แมก็ ซ์ ชอื่ น้เี หมาะกับนายมาก” “เอวาก็คิดอย่างนั้นใช่ไหม” เด็กน้อยพูดและยิ้มกับเอวาด้วยความ ร่าเรงิ “ขอบคุณ อารอน” เด็กชายหนั มายิม้ แลว้ พุ่งเข้ากอดอารอน “อารอน คุณตั้งชื่อให้แล้ว แต่ผมยังขออยู่ที่นี่ได้ไหม” เด็กชาย ออ้ น เขาชอบทน่ี เ่ี ขายังไมอ่ ยากไปไหนแม้ได้ส่ิงทต่ี อ้ งการแลว้ “ได้สิ พวกเธอท้ังสองอยู่ท่ีนี่ไดเ้ สมอนะ ทงั้ แมก็ ซ์ และ เอวา เลย” เขาตอบกลับเด็กน้อยทั้งสองอย่างอ่อนโยน เด็กทั้งสองโล่งใจเป็น อย่างมาก ก่อนที่แม็กซ์จะขอพาเอวาเดินชมให้ทั่วบ้านต้นไม้ เด็กชายพา เด็กหญิงลุกเดินไปดูหนังสือ และสำรวจรอบ ๆ บ้านต้นไม้ ยังมีเรื่อง มากมายที่เด็กสองคนอยากทำและเล่นด้วยกัน เสียงพูดคุยและหัวเราะคิก คกั โดยที่ไม่รวู้ า่ นัน้ เปน็ การพดู คยุ ครงั้ สดุ ทา้ ยกับอารอน อารอนรู้สึกพอใจมาก นอกจากเขาไม่เหงาอีกต่อไปวันนี้เขายังได้ เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากเด็ก ๆ โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว อารอนยิ้มแล้วเอน หลังลงบนเกา้ อี้เขารสู้ ึกว่าสามารถหายใจไดเ้ ต็มปอดดว้ ยความอม่ิ เอม 92 การเดินทางของเด็กชายไร้ช่ือ

สายลมอ่อนพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาในบ้าน ตอนนี้บนเก้าอี้เหลือ เพียงรอยยับบนเบาะรองนั่งเท่านั้น อารอนสลายไปกับอากาศโดยที่เด็กท้ัง สองยังไมท่ นั ไดบ้ อกลา การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ ื่อ 93

94 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื