เรื่องหมาป่ากับลูกแพะ

กาลครงั้ หน่งึ ยงั มลี กู แพะตวั น้อย ซง่ึ เขาของมนั กาลงั เตบิ โตขน้ึ เรอ่ื ยๆ ทาใหม้ นั หลงคดิ ไปวา่ มนั เตบิ ใหญ่เป็นแพะโตเตม็ วยั และ ดูแลตวั เองไดแ้ ลว้ ดงั นนั้ ในเยน็ วนั หน่งึ ขณะทฝ่ี งู แพะเรมิ่ เดนิ จาก ทอ้ งทงุ่ เพอ่ื กลบั บา้ น แมข่ องมนั กส็ ง่ เสยี งรอ้ งเรยี กหา แต่เจา้ แพะ น้อยหาไดใ้ สใ่ จอนั ตรายใดๆ พลางแทะเลม็ หญา้ นุ่มตอ่ ไป ไมน่ าน นกั เมอ่ื มนั เงยหน้าขน้ึ มา ฝงู แพะกจ็ ากไปหมดแลว้

มนั อยโู่ ดดเดย่ี วตามลาพงั ดวงอาทติ ยก์ าลงั จะลาลบั ขอบฟ้า เงามดื เรมิ่ ทอด ยาวไปตามพน้ื ดนิ สายลมเยน็ ยะเยอื กพดั เฉ่อี ยฉิว ก่อใหเ้ กดิ เสยี งหวดี หววิ ชวนขนหวั ลกุ ในทงุ่ หญา้ เจา้ แพะน้อยตวั สนั่ ขณะคดิ ถงึ หมาป่าผนู้ ่าสะพรงึ มนั จงึ เดนิ ขา้ มทอ้ งท่งุ พรอ้ มสง่ เสยี งรอ้ งเรยี กหาแม่ ทวา่ ยงั ไมท่ นั จะถงึ ครง่ึ ทาง มนั กพ็ บหมาป่าอยใู่ กลๆ้ ดงไมแ้ ห่งหน่ึง เจา้ แพะน้อยรดู้ วี า่ มนั เหลอื ความหวงั เพยี งน้อยนิด \"ได้โปรดเถิด ท่านหมาป่ า\" มนั กล่าวเสียงสะท้าน \"ข้าร้วู ่าท่านจะ กินขา้ เป็นอาหาร แต่ก่อนอ่ืนได้โปรดเป่ าขล่ยุ ให้ขา้ ฟังสกั เพลงเถิด ขา้ อยากจะเต้นราและมคี วามสขุ ให้นานท่ีสดุ เท่าที่จะทาได้\"

หมาป่าชอบความคดิ ทจ่ี ะรอ้ งราทาเพลงสกั นดิ กอ่ นลงมอื กนิ มนั จงึ เรม่ิ บรรเลงเพลงสนุกๆ สว่ นเจา้ แพะน้อยกก็ ระโดดโลดเตน้ ไปมาอยา่ งรา่ เรงิ ระหวา่ งนนั้ ฝงู แพะกค็ อ่ ยๆ เคล่อื นขบวนกลบั บา้ นอยา่ งเช่อื งชา้ ท่ามกลางอากาศยามเยน็ เสยี งขล่ยุ ของเจา้ หมาป่าไดย้ นิ ไปไกล บรรดา หมาเลย้ี งแกะหจู งั้ ชนั ทนั ที พวกมนั จดจาเพลงทพ่ี วกหมาป่าชอบรอ้ ง กอ่ นจะฉลองเหยอ่ื ไดด้ ี พวกมนั จงึ พงุ่ ทะยานกลบั ไปยงั ทุง่ หญา้ ในทนั ควนั เสยี งเพลงของเจา้ หมาป่าหยุดลงทนั ทที นั ใด และในขณะทม่ี นั กาลงั เปิดแน่บโดยมฝี งู หมาเลย้ี งแกะไลก่ วดอยดู่ า้ นหลงั มนั กต็ าหนติ นเองวา่ เป็นเพยี งหมาป่าหน้าโงท่ ย่ี อมกลายเป็นคนเป่าขลุย่ เพอ่ื ใหเ้ จา้ แพะน้อย พงึ พอใจ ทงั้ ๆ ทม่ี นั ควรจะทาตวั ใหส้ มกบั นักลา่ อยา่ งทม่ี นั เป็น



:: นิทานเร่อื งนี้สอนให้ร้วู า่ :: อยา่ ปลอ่ ยใหอ้ ะไรมาเปลย่ี นความตงั้ ใจของคุณได้ :: พทุ ธภาษิต :: อนพิ ฺพนิ ฺทยิ การสิ ฺส สมฺมทตฺโถ วปิ จฺจต.ิ ประโยชน์ยอ่ มสาเรจ็ โดยชอบแก่ผทู้ าโดยไมเ่ บอ่ื หน่าย . ขุ . ชา. จตฺตาฬสี . ๒๗/ ๕๓๓.