นิทานมดกับตั๊กแตน

มดกบั ตั๊กแตน

กาลครั้งหนง่ึ นานมาแลว้ ณ บรเิ วณทงุ่ หญา้ อนั กว้างใหญ่ มคี รอบครวั มดฝูงเลก็ อาศัยอยู่รวมกนั ใตโ้ พรงดนิ ขนาดกาลังพอเหมาะ ซึ่งข้าง ๆ โพรงดินนน้ั คอื ขอนไม้เก่าที่ ต๊กั แตนเจ้าสาราญใช้พกั อาศยั เชน่ กัน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ บรเิ วณท่งุ หญ้าอนั กว้างใหญ่ มคี รอบครัวมดฝงู เลก็ อาศยั อยู่รวมกนั ใตโ้ พรงดนิ ขนาดกาลังพอเหมาะ ซ่งึ ข้าง ๆ โพรงดนิ น้ันคอื ขอนไมเ้ กา่ ทต่ี ก๊ั แตนเจา้ สาราญใชพ้ ักอาศยั เชน่ กัน “มดตัวนอ้ ยเอย๋ พวกเธอจะเรง่ ทางานเกบ็ พชื พรรณไปทาไมกนั มากมาย” ตั๊กแตนเอ่ย “กเ็ กบ็ ไวก้ นิ ตลอดฤดูหนาวนะ่ สิ ” เสยี งของมดซ่งึ เป็นหวั หน้าตอบกลับพลางเก็บเก่ยี ว พชื พรรณไปดว้ ย “โห ! ฤดหู นาวเลยหรือ อีกนานเลยนะ เพราะนกี่ เ็ พง่ิ จะเขา้ หนา้ ร้อนเอง” เจ้า ตั๊กแตนพูดด้วยน้าเสยี งแปลกใจ “กเ็ ราเกบ็ เกย่ี วตอนนี้ ฤดหู นาวจะไดม้ อี าหารกนิ อยา่ งอดุ มสมบรู ณแ์ ถมไดพ้ กั ผอ่ นแบบ เต็มทไี่ งละ่ ” หัวหนา้ มดอธบิ าย

“แต่เทยี่ วเลน่ พกั ผอ่ นในฤดรู อ้ นกส็ นกุ ไปอกี แบบนะ ทาไมจะตอ้ งรอถงึ หนา้ หนาวดว้ ย” เสยี งตก๊ั แตนโตก้ ลับ “เอาเถอะ ฉันขอกลบั บา้ นไปเลน่ ดนตรี เตน้ รา กอ่ นแลว้ กนั นะ” ตั๊กแตนเดนิ กลับไปอย่างสบายใจไมเ่ ดือดร้อน ส่วนฝงู มดก็ทาหนา้ ทข่ี องตนอย่างแข็งขัน

เวลาผา่ นไปไม่นานนัก ลมหนาวเยน็ ยะเยือกกม็ าเยือน เปน็ สญั ญาณเตอื นว่าเขา้ สู่ ฤดูหนาวแลว้ น่ันเอง ในขณะเดยี วกันผลไมพ้ ชื พรรณทเ่ี คยงอกเงยตา่ งโรยรา จะหาอาหาร มากินแทบไมม่ ี แต่ถงึ อยา่ งไรฝูงมดก็ไมเ่ ดอื ดร้อน เพราะพวกมันเกบ็ ตนุ ของกินไวแ้ ล้ว มากมาย “ดีนะเนย่ี ทเี่ ราเกบ็ อาหารเอาไวเ้ ยอะแยะ คราวนจ้ี ะไดก้ นิ แบบไมต่ อ้ งกลวั อด ” มดตัวเลก็ เอ่ยขนึ้ มา “ใช่ ๆ ตอ้ งขอบคณุ พวกเราจรงิ ๆ ท่ขี ยนั ขนั แขง็ อดทนทางานทาใหเ้ รามกี นิ ใน วนั น”้ี หัวหนา้ มดประกาศขอบคณุ ท่ามกลางความยนิ ดีของมดทุกตวั

ก๊อก กอ๊ ก กอ๊ ก ! !... เสยี งเคาะประตูหน้าโพรงมดดังข้นึ “สงสยั มแี ขกมาเยย่ี ม หรอื เอาอาหารมาแลกเปน็ แน่ ” มดตวั เลก็ พูดแล้วเดินไปเปิดประตู

หนา้ ประตนู นั้ คอื ตั๊กแตนเจา้ สาราญผู้พกั อาศยั อยขู่ ้าง ๆ ที่เคยมีทา่ ทางสดใส ร่าเริง แตค่ ราวนี้ ตกั๊ แตนกลับยนื กม้ หน้าดว้ ยความหิวโซ พอประตูเปดิ จึงรบี เดิน ตรงมาหาหัวหน้ามดทีเ่ คยสนทนาด้วยทนั ที “สวสั ดมี ดเอย๋ ฉันหวิ เหลอื เกนิ ไมไ่ ดก้ นิ อะไรมาหลายวนั พอจะมอี าหารแบง่ ฉนั บา้ งไหม” ตั๊กแตนขอรอ้ ง “อะไรกนั บ้านเธอไมม่ อี ะไรกนิ เลยหรอื ชว่ งฤดูรอ้ นผลผลติ ออกจะอดุ ม สมบรู ณ์ ” หัวหน้ามดถามดว้ ยความสงสยั “ฉันมวั แตย่ งุ่ กบั การเลน่ ดนตรแี ละเตน้ รา เลยไมม่ เี วลามานง่ั ทางานกกั ตนุ อาหารไวก้ นิ อยา่ งเธอ” คาแกต้ วั ของตั๊กแตน

“อะไรกนั ! นเี่ ธอไมท่ างานเลยเหรอ มวั แตเ่ ลน่ ดนตรสี นกุ สนานเนยี่ นะ” หวั หนา้ มดตวาด ด้านต๊ักแตนกท็ าหน้าเจอื่ นโดยไมม่ ีคาตอบโต้ “ถ้าเธอไมร่ จู้ กั แบง่ เวลาเลน่ กบั เวลาทางาน ฉันก็ คงปันอาหารใหเ้ ธอไมไ่ ด้ เจา้ กลบั ไปเถอะ”

พอสน้ิ คาพดู ของหวั หน้ามด เจ้าตกั๊ แตนเลยเดนิ กลับบ้านไปแบบหิวโหย สว่ นฝูงมดก็ พกั ผอ่ นแบบสาราญกบั อาหารทตี่ ุนมาจากชว่ งหน้าร้อน

นิทานเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ : คนเราควรจะรู้จกั หนา้ ทขี่ องตวั เอง เวลาไหนควรทางาน เวลาไหน ควรเล่น หากมวั แต่เล่นไม่ยอมทางานเลย สักวันหนง่ึ ชวี ติ อาจเจอเรอ่ื ง เดอื ดเนื้อร้อนใจจนหนั ไปพึ่งใครไม่ได้ เพราะเราไมย่ อมทางานเพ่อื หาเลยี้ ง และยนื บนลาแขง้ ของตนนน่ั เอง