ရွှေအမြုတေဆောင်းပါးများ စုစည်းမှု (နေဇင်လတ်)

ႏွာမငယေ္ အာင္ ႀကဳိ းစားထားေပးရွာသည။္ ပညာေတြဆးံု ခနး္ တငို ေ္ အာင္ သငေ္ ပးခဲသ့ ည။္ ကယုိ ္ မဘိ အရြယ္ ျပနေ္ ရာက္သညအ့္ ခါမွ အေမ႐့ နု ္းကန္လပႈ ရ္ ာွ း၊ ပင္ပနး္ ခဲ့ရမႈတိုက႔ ို ျပနၿ္ ပီး ေစေ့ စ့ငငု ု ကယို ခ္ ်ငး္ စာျဖစခ္ ဲ့သည။္ ပ ညာေတြတတ္ခဲ့ေသာ ေယာက်္ားတေယာက၏္ ႀကိဳးစားမႈထက၊္ ပညာမျပညစ့္ ခုံ ဲေ့ သာမုဆိးု မတဦး၏ ႀကဳိ းပမး္ မႈ ကမ်ားစြာ ၾကမ္းတမ္း၊ ခကထ္ နခ္ ဲပ့ ါလိမမ့္ ည္။ ျပည့္စုံေသာဘ၀ျဖင့္ အလိမု က်သညအ့္ ခါ သားသမီးတုိအ႔ ေပၚ ဘ ေမာင္တ႔ုိ မ်ကႏ္ ွာထားခပတ္ င္းတင္း တခါတရထံ ားခဖ့ဲ းူ သည။္ ျပညစ့္ ုံသည္ဟုမဆိုသာေသာဘ၀ျဖင့္ ဘေမာင္တုိ႔ ေမာင္ႏမွ ေလးေယာက၏္ ဒကု အၡ ဖံုဖုအံ တြက္ အေမ့မ်က္ႏာွ ထားေျပာင္းဖးူ သညဟ္ ု တခါမ်ွ မမွတ္သားမခိ ဲ့။ အေမ သည္ ဘေမာင္တ႔ုသိ ားသမးီ မ်ားႏငွ ့္ ပတ္သကလ္ ာလ်ွ င္ အျမတဲ မ္းအျပဳံ းျဖင့္ ေနျပတတသ္ ျူ ဖစသ္ ည။္ တခါမ်ွ ရင့္ရငမ့္ ာမာ၊ ဆဆူ ေူ ငါကေ္ ငါက္ မရွခိ ဲ့ရာွ ၊ ေတာင္းတုငိ း္ ေပးတတေ္ သာအေမ၊ ႏြဲ႔တုိင္းက်တတ္ ေသာ အေမ၊ ေလးေယာကသ္ ား တေယာက္တေပါက္ကို အျမဲအျပဳံ းျဖင့္ ျဖည္ဆ့ ညး္ ေပးတတရ္ ွာေသာအေမ ျဖစ္ ပါသည္။ အရြယ္ငယင္ ယမ္ ဆု ိုးမဘ၀တြင္ ကမး္ လမွ ္းသမူ ်ားရွေိ သာလ္ ဲ၊ သားသမးီ မ်ားမ်က္ႏာွ ေထာက၍္ ခပ္ရဲရဲ ပယျ္ ငငး္ ခဲၿ့ ပီး ဘ၀ကိအု ားမတန္ဘဲ ႐ုနး္ ကနျ္ ဖတ္ေက်ာခ္ ဲေ့ သာ အေမလဲျဖစသ္ ည္။ ဘေမာင္တု႔ိကုိ အေမ ေမြးရ က်ဳးိ ၊ ေကြၽးရက်ဳးိ နပသ္ ည္၊ မနပ္သညေ္ တာ့ မသ။ိ ဘေမာင္တို႔အတြက္ အေမသည္ ေတာရ္ က်ဳးိ ေတာ့ တိုင္း ထက္ လြန္ေက်ာ္ေအာင္ ‘နပ္’ရပါသည။္ ညဥ့္နက္သနး္ ေခါင္မွ ျပန္လာတတ္ေသာဘေမာင္အတြက္ အိပ္မႈန္စံမု ႊားျဖင့္ အေမအျပဳံ းမပ်က္ တံခါး ဖြင့ေ္ ပးတတသ္ လ၊ို အေပါငး္ အသင္းမ်ား၍ ေလာင္းကစားခုမံ ငေ္ သာညအီ ငယအ္ တြကလ္ ဲ အေမသည္ တိုးတုးိ တိတတ္ တိ ္ ႀကတိ ္၍ႀကတိ ္၍ထတု ေ္ ပးတတ္၏။ ပညာေရးအားနည္းေသာသ႔သူ မးီ ငယအ္ တြကလ္ ဲ အေမသည္ ပပူ န္မႈမ်ားစာြ ျဖင့္ စိးု ရမိ တ္ ႀကီးရတွိ တျ္ ပန္သည္။ ဟင္းေကာင္းစားတတ္ၿပီး အေပ်ာဆ႔ ြဲ ဆြဲတတေ္ သာ သူသ႔ ား အလတ္အတြက္လဲ အေမက မေမာတမ္းျဖည့္ဆညး္ ေပးတတျ္ ပနသ္ ည။္ ေလးေယာက၊္ ေလးမ်ဳိးေသာသဘာ၀ရွိသည့္ သားသမီးတ႔ကုိ ုိ လူလားေျမာကရ္ န္ အေမ မဆု ုိးမႀကီး သည္ အျပံဳးတခ်က္မပ်က၊္ အမ်က္တစက္မျပဘဲ ဘ၀၏ေလဒဏ္ လႈိငး္ ဒဏတ္ ိက႔ု ို ၾကံ႕ၾကံ႕ခရံ ငး္ ျပဳစုပ်ဳိး ေထာင္ေပးခ႔ပဲ ါ၏။ အေမဒ့ ကု ၡ နညး္ သည္မဟတု ။္ သားသမးီ တု႔အိ ေပၚ ေတာ္႐ံုေမတၱာျဖင့္ ဤ ဒကု မၡ ်ဳးိ ကို ရင္ မဆုငိ ႏ္ ငုိ ္။ အေဖ စီးပြားပ်ကတ္ နု း္ က တြနဆ္႔ ုတ္ျခငး္ အလွ်ငး္ မဲစ့ ြာ အေမက သ႔ေူ ရေႊ တြထုတ္ေပးခဲသ႔ ည။္ “အေမ မႏေွ ျမာဘးူ လား” “ဘာတတႏ္ ငုိ ္မွာလဲ သားရယ္၊ ဘ၀ဆုိတာ သညလ္ ိုပဲေပါ”့ ‘ဘ၀’ ဟူေသာစာလးံု ႏွစ္လးုံ ကို ဘေမာငတ္ သကတ္ ြင္ မွတမ္ ွတ္ထငထ္ င္ အေမ့ထံမွစတငၾ္ ကားဖးူ ခ့ဲ ျခငး္ ျဖစသ္ ည္။ အေဖဆံုးေတာ့ အေမမ့ ်က္ရညတ္ ိ႔ု အေတာမသတ္တသြငသ္ ြငစ္ ီးဆင္း၏။ ဘေမာင္ တ႔ိုေမာင္ႏွ မေတြ အေမ့နားေရာကလ္ ာလွ်င္ ကပ်ာကယာမ်က္ရညသ္ ုတတ္ တေ္ သာ အေမမ့ ်က၀္ နး္ တတိ႔ု ြင္ မ်ကရ္ ည္စအ နည္းငယ္ကမုိ ွ်သာ ေတြတ႔ တသ္ ည။္ သားသမီးေတြ ပ၍ို အားငယမ္ ည္ကုိ မလုိလားေသာအေမသည္ သူက်ခ်င္ ေသာမ်ကရ္ ညတ္ ုိ႔ကိပု င္ က်ခြင့မ္ ေပးခဲ့။ အေမသည္ ဘေမာငတ္ ႔ိုအတြက္ ဤသေ႔ို သာအေမ ျဖစ္ေခ်သည။္ လလူ ားေျမာက္၍ လပု ္ငန္းခငြ ္ထဲ ၀င္ၾကသညအ့္ ခါ ဘေမာင္တုိ႔ တနယတ္ ေက်းျဖစက္ ုနၾ္ ကသည။္ အေမသည္ သူ၏အငယဆ္ ုးံ သမီး ႏွင့္ေနျဖစ္ ခဲရ့ ွာ၏။ ေတာ႐္ ုံ ဖုနး္ မဆက၊္ ျပန္မလာရွာတတ္ေသာ ဘေမာငႏ္ ွငေ့္ တြ႔သညအ့္ ခါ “သားႀကးီ ရယ္၊ ဖုနး္ ေလး ဘာေလးေလာက္ေတာလ႔ ဲ ဆကဦ္ းမေွ ပါ။့ ဖ်ားသလား၊ နာသလား၊ အေမ စိတပ္ ူေနလကို ရ္ တာ ပင္ပန္းလြနး္ တယ”္ ထသုိ ႔ုိ အေမက က႐ဏု ာျဖင့္ ေျပာတတ္ရာွ သည္။ အေမေ့ မတၱာသည္ ဘေမာငတ္ ိ၏ု႔ အသက္အရြယ္ ႏငွ ့္ သပိ အ္ ခ်ဳးိ မက်လေွ ခ်။ ရငခ္ ြငထ္ ဲ၊ ပုခကထ္ ဲတုန္းကအရြယ္ကဲ့သု႔ိပင္ အေမ့က႐ုဏာက အျမဲလန္းဆနး္ လ်က္ ႐ိေွ နပါသည။္ ေစ်းကြကစ္ းီ ပြားေရးတြင္ ကုိယ္စားလယွ လ္ ုပ္ငနး္ မ်ားရ၍ ဘေမာင္တ႔ုိအေတာႀ္ ကီး အဆငတ္ ေျပ ျဖစခ္ ဲသ႔ ည။္ အေမက့ ို တစံုတရာျဖင္က့ နေ္ တာ့ျဖစ္၏။ “သား မင္းပဲျပနယ္ ူသြားပါ။ အေမက အသကႀ္ ကီးၿပ။ီ လုပင္ န္းရငွ ေ္ တြ ေငြလိတု တ္တယ္ၾကားတယ၊္ လရို င္ ေျပာဦး၊ အားမနာနဲ႔” အရြယ္ေရာက္ အမိ ္ေထာင္ကြဲ ဟသူ ည္ အေမ့ဒႆနတြင္မ႐၊ွိ လပူ ်ဳိႏငွ ့္ အမိ ေ္ ထာငက္ ြဲကုိ အေမခ၍ြဲ လဲမျမင။္ အေမသည္ တပ္မကမ္ ႈလဲအလ်ွ ငး္ မရ။ိွ ဘာလုခိ ်ငပ္ ါသညက္ ုိ မေျပာဖူးခ။့ဲ ေပးဆပျ္ ခငး္ တခုတညး္ ျဖင့္ ရငွ ္သန္သျူ ဖစသ္ ည္။ အရြယ္ေရာက၊္ အေတာငစ္ သံု ူကိုပင္ အိုႀကီးအမို အေမက ျဖည့္ဆညး္ ခ်င္ရွာေနသူ ျဖစ္ သည္။ အဆနစ္ တိ ႀ္ ကီးေသာ အေမ။ ျဖည့္ဆည္းျခငး္ ျဖင့္ ရငွ ္သန္ေသာ အေမ။ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ားစာြ ျဖင့္ သ႔ဘူ ၀ကို ထုဆစ္ေနေသာ အေမ။ ကုိယက္ လင့ခ္ ႐ဇု ာစီးၿပီး အေမက့ ုိ အားေဆးေလာကျ္ ဖငက့္ နေ္ တာခ့ ဲေ့ သာ ဘေမာင္ကို အေမက အ 51

ျပံဳးမ်ားစာြ ျဖင့္ ဆေု တတြ ထမး္ ႀကးီ ေပးတတ္သလိ၊ု နယျ္ ခားႏိငု ္ငတံ ခုက သ႔သူ ားပ႔ုိေပးေသာ ေငြစတခ်ဳ႕ိ ကုိလဲ ေရ၀ႊ ယေ္ ပးၿပီး သးီ ျခားသိမ္းေပးထားတတ္ေသာ အေမ ျဖစ္သည။္ “အေမ့အတြက္ ဘာမမွ လုိပါဘူး၊ အေမရေွိ သးတာကို သတိ တ္တာတခနု ဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနပါၿပီ” အေမ့စကားတြင္ ဟနေ္ ဆာင္မႈ၊ ဖံးု ကြယ္မႈ၊ ေျဖသမိ ့္မႈ အလွ်င္းမပါ။ သန႔ေ္ သာစကား၊ ႐းို ေသာစကား၊ စငး္ ေသာစကားမ်ားသာျဖစ္သည္။ ဘေမာငတ္ ိအု႔ ရြယ္ရ၊ သားသမီးေတြကိယု စ္ ျီ ဖစ္လာေသာအခါ အေမ့ ရငေ္ ငြ႔ လႈံခဲရ့ စဥ္ကုိ ျပန္ေျပာငး္ အမွတရ္ မသိ ည္။ ကယို သ့္ ားသမီးေတြကယို ္အ့ ေပၚတ႔ံုျပနမ္ ႈႏငွ ့္ အေမ့အေပၚ ဘေမာငတ္ ု႔ိ ေလးေယာကသ္ ား တျ႔ံု ပနမ္ တႈ ုိ႔ကို ေတြးမိလာသည။္ “ေရသည္ ျမင့ရ္ ာမနွ မိ ရ့္ ာသု႔ိ အျမဲ စီးဆငး္ ၏”တဲ။့ အခ်ဳ႕ိ က ဤသုခ႔ိ ယံ ူၾကသည္။ ေမတၱာသည္ ေရမဟတု ္၊ သတိ တမ္ သႈ ညလ္ ဲ ေရမဟုတ္၊ ေက်းဇးူ တရားသည္ ကမၻာဆ႔ ြဲအားႏွင့္ လား လားမွမဆုငိ ္။ ေမြးေက်းဇူး၊ ေကြၽးေက်းဇူးတို႔အေပၚ စာနာမႈ၊ တျ႔ံု ပန္မတႈ သု႔ိ ည္ သတိ တ္မႈ၊ နားလည္ႏိုင္မႏႈ ငွ ့္သာ ဆုိင္ပါသည္။ အေမသည္ အရြယရ္ လာၿပီျဖစ္၏။ မဆု ိးု မဘ၀ျဖင့္ သားသမးီ ေလးေယာကတ္ ႔ိအု ေပၚ အျပဳံ းမပ်က၊္ တခ်ကမ္ ျငဴစူဘဲ ေလာကဓံတရားကုိ အျပဳံ းျဖင့္ ရင္ဆငို ေ္ ကြၽးေမးြ ခေ့ဲ သာ အေမအ့ တြက္ ဘေမာငတ္ ိ႔ု တစံုတရာ ေက်းဇးူ ေပးဆပႏ္ ုငိ ခ္ ဲပ့ ါၿပီလား၊ အေမ့ႏ႔ိုတလးုံ ဖုိး အသာထား၊ အေမႏ့ ု႔တိ စက္ဖုိးမ်ွ ေရာ သတိ တ္မႈေတြရွခိ ဲ့ပါၿပီ လား။ တခ်ဳ႕ိ ကား ဆႏၵရေွိ သာ္လဲ အေျခအေနမေပး။ တခ်ဳိ႕ကား အေျခအေနေပးေသာလ္ ဲ ဆႏၵမရိွ။ တခ်ဳိ႕ ကား ဆႏၵလဲမရွိ၊ အေျခအေနလဲ မေပး။ အေျခအေနေပးေသာလ္ ဲ ဆႏမၵ ရိွလွ်င္ ထေုိ သာသားသည္ ‘သား မည္မဟုတ္’ ႏုငိ ္၊ ထထိ႔ု က္ မိုကေ္ သာသားသည္ပင္ ထုမိ ်ွ မမုကိ ။္ ၀မ္းစပရ္ ေသာသားႏငွ ့္ ေမးြ ရက်ဳးိ နပေ္ သာသားတုတိ႔ ြင္ ျဖစ္ႏငို လ္ ်ွ င္ ေမြးရက်ဳိးနပ္ေသာသားမ်ဳးိ သာ ျဖစ္သငၾ့္ ကသည။္ ဘေမာငတ္ ႔အို ေပၚ ယခူ ဲ႔ရရွာေသာ အေမတ့ ာ၀န္သည္ ႀကီးမားလွ၏။ ပညာေရး၊ စာရတိ ၱ၊ လူ တလံုး သူတလးုံ ျဖစ္ပါ့မလားစသျဖင့္ ပူပန္မေႈ တြျဖငယ့္ ူခဲရ့ ေသာ တာ၀န္မ်ဳိးျဖစ္သည။္ ကယို ္အ့ လွည္က့ ် ဤ တာ၀န္မ်ားရသိွ ည္ မဟတု ္၊ ပပူ န္မႈအလွ်င္းမရရွိ ဘဲ ‘သတိ တမ္ ႈ’ ေလးတခမု ်ွ ျဖငသ့္ ာ ႏွမ္းျဖဴး ေက်းဇူးဆပေ္ နရ ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိေသာ သိတတမ္ ႈေလးကမုိ ွ် ေကာငး္ စြာစိတမ္ ထားႏုငိ ခ္ ဲလ့ ွ်င။္ အေမအ့ သက္ ရွစဆ္ ယေ္ က်ာၿ္ ပ။ီ ႂကြက္သားတ႔ုိမထနိ း္ ႏုိငေ္ တာ့၍ ဆီး ၀မး္ သြားသညက္ ိုလဲ မသေိ တာ။့ ပါးစပ္လႈပမ္ ရ၍ အစာကုိ ႏွာေခါင္းပိုက္တေခ်ာင္းျဖင့္ ျဖည့္ဆည္းေနရသည။္ ဆးီ မထိန္းႏုငိ ေ္ တာ့၍ ဆီးပုကိ ္တ ေခ်ာငး္ လဲ တပထ္ ားရသည။္ ေပးသင့္ေသာေဆးတု႔ကိ ိုေတာ့ အျပည္အ့ ၀ ေပးထားႏငို ္၏။ ေန႔၊ ည Nurse တျ႔ုိ ဖင့္ မျပတ္ရိေွ စသည္။ မနက္ ႐းုံ မသြားမီ တႀကမိ ္၊ ညေန႐ံးု ျပန္ တႀကိမ္ အေမထ့ ံ ဘေမာင္ တေန႔ႏစွ ႀ္ ကမိ ၀္ င္သည္။ တတ္သေလာက္မတွ ္သေလာကအ္ ာ႐ံုျပဳ၍ ၀နး္ က်ငႏ္ ွင္ေ့ ဆး႐တံု ြငး္ ၀န္ထမ္းမ်ား၊ လနူ ာမ်ားကုိ ေမတာၱ ပု႔ျိ ဖစ္၏။ အေမအ့ တြက္လည္း ဆေု တာငး္ ေပး၏။ ညီႏွင္ည့ မီ ေလးကလဲ တေယာက္မဟတု ္ တေယာက္ အေမ့အနားေန ေပး၏။ “အေမ ေနလိ႔ုေကာငး္ ရင္ လက္ညဳႇိ းေထာင္” စကားမေျပာႏိငု ္ေသာအေမ့ကို လပႈ ္ရာွ းမရႈ ရန္ ညမီ ေလးကေဘးကေျပာေပးသည။္ လႈပရ္ ေသာ ညာ ဘကလ္ က္ညႇဳိ းေလးကို အားယ၍ူ အေမ ေထာငျ္ ပရာွ သည။္ သားသမးီ တက႔ို ို စိတ္ခ်မ္းသာေစလုိ၍ ႀကိဳးစား ေထာင္ျပရာွ သည္လားမသိပါ။ အေမသည္ သဒ႔ူ ကု ၡ၊ သ႔ေူ ၀ဒနာေတြထက္ သားသမးီ တု႔ိ စိတ္ခ်မ္းသာေစျခင္းကုိ ဦးစားေပးတတ္သူျဖစသ္ ည။္ မေျပာႏုငိ ္ရာွ ေသာအေမသည္ ဘေမာငက္ ုိ ရီေ၀စာြ မ်က္ေတာငမ္ ခတၾ္ ကည့္ေန႐ာွ သည။္ အေမေျပာ ခ်င္သညတ္ ုိက႔ ုိ ဘေမာင္ အဓပိ ၸာယ္မေဖာတ္ တ္။ ဘေမာင္ အာ႐ုျံ ပဳေမတၱာပ႔ေို နသည္ကို မ်က္ေတာငမ္ ခတ္ ၾကညေ့္ နတတသ္ လုိ အေမေ့ ဘးတြင္ထငို ္၍အားေပးလွ်င္လဲ မ်က္လုးံ မေရြ႕ၾကညေ့္ နတတ္ျပန၏္ ။ အေမ့အၾကည့္သည္ အငအ္ ားမ႐ိွ၊ ရီေ၀ေန၏။ ခပ္ေငြေ႔ ငြ႔မ်ွ သာႏွင့္ အားငယရ္ ာွ သညထ္ ငသ္ ည္။ ေဆး႐ံု တြငပ္ င္ ရက္ ၄၀ ေက်ာ္ၾကာခဲေ့ သာ အေမသည္ ထးူ ျခားစြာတိးု တက္မလာတတေ္ သး။ အေကာင္းဆးုံ ျပဳစုႏငုိ ္ သည္မွလြဲ၍ ဘေမာင္ ပုိ၍မတတႏ္ ိငု ၊္ သတၱ၀ါတို႔သည္ ‘က’ံ စီမံရာျဖစသ္ ည။္ သေ႔ို သာ္ ‘သစာၥ ’သည္ အစြမ္းထက္ သည္ဟု မတွ ္သားဖူး၏။ ႀကဳိ းစားၾကည့္သင့သ္ ညဟ္ ု ဘေမာင္ ထင္သည္။ အေမ့ေဘးနားကခံမု ာွ ဘေမာငထ္ ုငိ ္လုိကသ္ ည။္ အေမ့လက္ကုိကိငု ၍္ အာ႐ုျံ ပဳ၏။ စတိ က္ အုိ တတ္ႏုငိ ္ ဆးုံ သနရ႔္ ငွ ္းစြာထား၍ အနႏၲသတၱ၀ါအားလုံးကုေိ မတာၱ ပို႔လကို သ္ ည။္ ရင္ထဲမွ လိကႈ ္လဲွစြာ၊ ေလးနက္စြာ၊ ျဖဴစင္ စြာျဖင့္ “ ‘ဘုရား၊ တရား၊ သဃံ ာ၊ မိဘ၊ ဆရာ’ တညး္ ဟူေသာ အနႏဂၲ ုိဏ္း၀ငတ္ ႔ုိ၏ေက်းဇးူ ေတာ္ကို အႂကြငး္ မရွိ ယၾုံ ကညသ္ ျူ ဖစပ္ ါ၏၊ အထူးအားျဖင့္ မခိ ငႀ္ ကးီ ၏ေက်းဇူးကို အေလးအနက္ခံယူသူလဲျဖစ္ပါသည္။ ထုေိ က်းဇူးကို ဤဘ၀၊ ဤအခ်ိန္တြင္ ျပင္းျပစြာျပနလ္ ည္ေပးဆပလ္ ပုိ ါ၏။ ဤမွနက္ န္ေလးနကေ္ သာသစၥာစကားေၾကာင့္ မိခင္ ႀကီး၏က်န္းမာေရး အျမန္ျပနေ္ ကာငး္ မြန္ကာ၊ မခိ င္ႀကီး ရွညႏ္ ုငိ ေ္ သာအသက္တကု႔ိ ုိ မမိ ၏ိ က်နေ္ သာအသကမ္ ွ ႏုတ္ေလ်ာစ့ ြန္႔လႊတပ္ ူေဇာ္ ေက်းဇူးဆပႏ္ ငုိ ္ရပါေစသား” ဆုံးသညႏ္ ွင့္ ရငထ္ ဲမွလိႈကတ္ က္လာ၏။ ၀မး္ သာပတီ ိတု႔ိ 52

ျဖင့္ လႈိက္တက္လာျခငး္ ျဖစသ္ ည္။ မတူေသာပတီ ိတ႔ုကိ ို ခံစားျဖစရ္ သည။္ ျပင္းျပေသာဆႏၵတု႔ိ ျဖည့တ္ င္းခရံ သ လို ေက်နပ္မသိ ည္။ ကိုယမ့္ ်ကလ္ ုံးကိုယ္ ျဖညး္ ျဖညး္ ခ်င္းဖြင့္ျဖစ္လိကု ္သည္။ ကုငိ ထ္ ားေသာအေမ့လကက္ ဘ ေမာင္ကုိ ခပတ္ ငး္ တင္းဆပု လ္ ုကိ ္သည္ကုိ ဦးစြာသတထိ ားမိသည။္ မပီကလာ ပီကလာ အေမအ့ သကံ ုိ ဗလးံု ဗ ေထြး ခပ္သဲသ့ ဲ့ စတငၾ္ ကားလုိက္ရ၏။ “သား ... ႀကီး ... အိမ္ ... ျပန္ … ေတာ့ ... ေလ။ ေနာက္က် ... ေနၿပီ” …………………………………………… ။ ~ ။ ……………………………………………… ေသတတ္ဖ႔လုိ ညး္ လိုေသးတယ္ ေနဇငလ္ တ္ (March 2010) ငယ္စဥက္ ‘ေသတတဖ္ ု႔ိ လိသု ည္’ ဟေု ျပာသံကုိ ၾကားရေသာအခါ ေထ့ ျပဳံ းျပဳံ းမ၏ိ ။ အ႐ြယရ္ လာေသာ အခါ ‘ငါေရာ ေသတတ္ပါရ႕ဲ လား’ဟု ကယုိ ့္ ကယုိ ္ကို အႀကိမႀ္ ကိမေ္ မးမိသည။္ ေလာကတု ၱရာစာေပ အခ်ဳိ႕ကို ေလလ့ ာ မေိ သာအခါ နက္နဲျခငး္ သေဘာေတြကို ေတြ႕ရ၏။ ေသခ်ာသည္က ‘လူ တငုိ း္ ေကာငး္ စာြ မေသတတၾ္ က’။ ကယို လ္ ဲ မေသခ်ာ။ ဆရာဦးေတာ္ (အမ ရပူရ)၏ ‘ေသျခငး္ ဆငို ရ္ ာ အဘဓိ မာၼ ႏငွ ့္ ေသာတာပန္’ကို ဖတရ္ ေသာအခါ လြယ္လြယရ္ ွင္းရငွ ္း၊ စကားေျပတျုိ႔ ဖငေ့္ ရးထားသညျ္ ဖစ၍္ တဆငပ့္ ြား မွ်ေ၀ လိလု ာသည။္ ပုငိ း္ ျခားသိရမည့္ တရား၊ ပယရ္ မည့္ တရား၊ မ်က္ေမွာက္ျပဳရ မည္တ့ ရားႏွင့္ ပာြ းမ်ားရမညတ့္ ရားတုိက႔ ို ေကာငး္ စြာသိ႐သိွ ေဘာေပါက္ၿပးီ ဆင္ျခင္ ႏလွ ုံးသြငး္ ၊ က်ငၾ့္ ကံ အား ထတု ္ျခငး္ ျဖင့္ ေကာငး္ စြာေသတတ၊္ တဖန္ပဋသိ ေႏၶ ျပနေ္ နႏုိင္ရန္ ေရးသား ထားသည္။ ေသျခင္းတရားကုိ အဖန္ ဖန္ ႏွလံုးသြင္းေနပါက မရဏႏႆု တကိ ို စျြဲ မစဲ ြာအားထတု ္ေနျခင္းျဖစ္၍ ခႏာၶ ငါးပါး၌ၿငီးေငြ႕ၿပီး နိဗၺႏိ ဥၵ ာဏရ္ ရိရွ ာ ခႏာၶ ငါးပါးကုိ မလိုခ်ငမ္ တပ္မကေ္ သာ ၀ိရာဂဥာဏ္ရရွမိ ည္ဟု ဆသုိ ည။္ ဤဥာဏသ္ ည္ နိဗၺာန္သ႔ုိ မ်ကေ္ မာွ က္ ျပဳႏုငိ ္သညဥ့္ ာဏ္ျဖစ၏္ ။ ေသျခင္းဆိငု ္ရာ အဘဓိ မာၼ ကို... - ေသျခငး္ အား နားလည္မႈ - ဒုကႏၡ ွငသ့္ ုခတ႔ိုကုိ သိ႐မွိ ႈ - ႐ာွ မွးီ ျခငး္ မလြဲမႈ - ဆုေတာင္းမလေြဲ စမႈ - အစမ္းေသၾကည့္မႈ တ႔ျုိ ဖင့္ အပငုိ း္ လုကိ ္ ေဖာ္ျပထားသည။္ ႀကိဳတင္မသႏိ ိုင္ေသာတရားငါးမ်ဳးိ ဇီ၀တံ ဗ်ာဓီ ကာေလာစ၊ ေဒဟ နေိ ကၡပနံ၊ ဂတ။ိ « ၀သိ ုဒမၶိ ဂ္ » - မည္သူမွ် ဘယ္အရြယ္တြင္ ေသရမညက္ ို မသႏိ ငို ျ္ ခငး္ - မညသ္ ေ႔ုိ သာ ေ၀ဒနာ၊ အႏၲရာယျ္ ဖင့္ ေသဆးုံ မညက္ ိုမသိႏိငု ျ္ ခင္း - ဘယအ္ ခ်နိ ္ကာလတြင္ ေသရ မညက္ ို မသိႏုိငျ္ ခင္း - ဘယေ္ နရာမာွ ေသရမညက္ ုိ မသိႏိငု ျ္ ခငး္ - ေသၿပီးေနာက္ အျခားမ့၌ဲ ဘာျဖစ္မည္ကို မသႏိ ိငု ္ျခငး္ လူတငို ္းတေန႔ ေသၾကရမည္ ျဖစ္သည။္ သိကာၡ ရွရိ ိ၊ွ သတရိ ရွိ ႏွိ ွငသ့္ ာ ေသျခင္းတရားကို ရငဆ္ ိုငႏ္ ုငိ ္ေအာင္ အားထတု ္သငသ့္ ည။္ ေသျခင္းကုကိ ား ေရွာင္လႊဲ၍ မရႏုိင္။ ေလးမ်ဳးိ ႏွင့္ ေသၾက - အာယကု ယၡ ဟူေသာသက္တမ္း ကုန၍္ ေသရျခင္းမ်ဳိး - ကမၼကယၡ ဟေူ သာ ကံအစြမး္ ကုန၍္ ေသရျခင္းမ်ဳိး - ဥဘယကယၡ ဟူေသာ သကတ္ မး္ လဲ ကုန္၊ ကအံ စြမး္ လဲ ကနု ္၍ ေသရျခငး္ မ်ဳိး - ဥပေစၦဒက ဟေူ သာ သက္တမ္းႏွင့္ ကံအစြမ္းရိေွ သးေသာလ္ ဲ ပုအိ ားႀကးီ ေသာ အကသု ိလု က္ တံ ပါးပါးက 53

ျဖတ္ေတာက္၍ ေသရျခငး္ မ်ဳးိ ျဖစသ္ ည္။ အခ်ိန္မေ႐းြ ေသႏိုငသ္ ည္ျဖစ္၍ သကရ္ ထိွ ငရ္ ွား႐ိွေနစဥအ္ တြငး္ မမိ ိအတြက္၊ အမ်ားအတြက္ တစုံတရာ ေသာ အက်ဳးိ တခခု ုျဖစထ္ ြန္းေအာင္ ျပဳႏငို ္သူျဖစရ္ န္ ႀကိဳးစားသင့္သည္။ တရက္ တရက္ျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရျခင္း သည္ တရက္၊ တရကေ္ သရန္ ပိ၍ု နီးကပလ္ ာေနျခငး္ ျဖစ္သည္ကို ႏွလုံးမထူ ားတတရ္ နျ္ ဖစ္သည။္ တနု လ္ ပႈ ္ မေနနဲ႔ အေသခ်ာဆံးု တခကု တေန႔ေန႔တြင္ ေသၾကရျခငး္ သာျဖစ္သည္။ ေသျခငး္ ကုိ မေမွ်ာလ္ င့္ထားသူမ်ား ေဆာကတ္ ည္ရာမရျဖစ္ခဲလ့ ွ်င္ စတိ ္အစဥ္တြင္ သန္႔ရွင္းစငၾ္ ကယမ္ မႈ ရိွႏိုင္၊ ထိေု သာ မသန္႔စိတျ္ ဖင့္ေသခဲ့လွ်င္ ဒု ဂတၢ ိဘံုသိ႔ု ေရာက္၏။ ကုိယတ္ ေယာက္တညး္ ေရြး၍ေသရသညမ္ ဟတု ၊္ ေသၾကသညသ့္ ူမ်ားထဲမွာ ကယို လ္ ဲပါ သညဟ္ ု အသထိ ားတတရ္ န္ျဖစ္သည။္ အစမး္ ေသၾကည့္ထားလွ်င္ တနု ္လပႈ မ္ ေႈ လ်ာ့နည္းပါမည္။ မရဏႏုႆ တကိ ို အႀကမိ ႀ္ ကိမ္ပြားမ်ားထားလ်ွ င္ သကလ္ ံုပု၍ိ ေကာင္းလာပါလမိ ္႔မည္။ အေသေၾကာက္ ပဂု ိၢဳလေ္ လးေယာက္ - ကာမဂဏု ္တုိ၌႔ တပ္မက္ျခငး္ မကငး္ ေသးသူ - မမိ ခိ ႏၶာကုိယ၌္ တပမ္ ကျ္ ခင္း မကငး္ ေသးသူ - မေကာငး္ မႈသာျပဳခ့ၿဲ ပးီ ေကာင္းမႈမျပဳရေသးသူ - သေူ တာ္ေကာငး္ တရား၌ ယမံု ာွ း၍ အဆုးံ အျဖတ္သို႔ မေရာက္ေသးသူ အေသမေၾကာက္ ပဂု ၢဳိ လေ္ လးေယာက္ - ကာမဂဏု တ္ ို႔၌ တပ္မကျ္ ခငး္ ကငး္ သူ - မမိ ခိ ႏၶာကယို ္၌ တပမ္ ကျ္ ခင္း ကင္းသူ - ေကာင္းမႈသာျပဳခ႔ၿဲ ပးီ မေကာငး္ မႈ မျပဳသူ - သေူ တာ္ေကာင္းတရားတ႔ု၌ိ ယုမံ ာွ းျခင္းကင္းသူ၊ အဆးုံ အျဖတသ္ ို႔ေရာကၿ္ ပီးသူ ေသၿပးီ ေနာက္ ဘယဘ္ ုေံ ရာက္ ဗဒု ၶက ၃၁ ဘုရံ ွသိ ည္ဟု ေဟာၾကားခဲ့ၿပးီ ျဖစ္သည္။ ျဗဟာၼ ့ဘုံ ၂၀၊ ကာမဘံု ၁၁ ျဖစ္၏။ စ်ာန္အဘိညာဥ္ ရေအာင္က်င့္ၾကႏံ ိငု ္သမူ ်ား ျဗဟာၼ ့ဘံု ၂၀သ႔ို ေရာကႏ္ ငို ၾ္ ကသည။္ မက်ငႏ့္ ိုင္လ်ွ င္ ကာမဘုံ ၁၁ ဘုံသုိ႔ ျပနေ္ ရာက္ သည္။ အပယ္(၄)ဘ(ံု ငရဲ၊ တိရစၦာန၊္ ၿပတိ ာၱ ၊ အသရူ ကာယ္)ႏွင့္ ကာမသဂု တ(ိ ၇)ဘံု(လ႕ူ ဘုံႏွင့္ နတ္ျပည္ေျခာက္ ထပ္)အနက္ တဘဘုံ ုသံ ေို႔ ရာကၾ္ ကရသည။္ အပယ(္ ၄)ဘကုံ ား မညသ္ ူမ်ွ မေရာက္လိုေသာဘံျု ဖစ၏္ ။ လျူ႔ ပည၊္ နတ္ျပည္သည္ ေရာကခ္ ်င္တိုင္း မေရာက္ႏိုင္ေသာ ေနရာမ်ားျဖစ္သည္။ ေသခါနးီ စကနၠ ပ႔္ ိုငး္ ကာလတငြ ္ စတိ ္ထားတတဖ္ ု႔ိ အေရးႀကီး၏။ မရဏႆတေိ ဇာဟု ေခၚသည။္ စိတထ္ ားတတလ္ ွ်င္ လူ႔ဘံု၊ နတ္ ဘုံသ႔ေုိ ရာက္ႏငုိ ၿ္ ပးီ စိတမ္ ထားတတလ္ ်ွ င္ အပယေ္ လးဘုံသည္ အေသအခ်ာေရာကရ္ မည့္ ေနရာမ်ားျဖစ္သည။္ ဂတိငါးမ်ဳိး၊ ဘ၀ငါးမ်ဳိး - ေဒ၀တာဂတိ (နတျ္ ပည္ေျခာကထ္ ပ၊္ ျဗဟၼာႏွစ္ဆယ္တြင္ နတ္ျဗဟာၼ ျဖစ္ျခငး္ ) - မႏုႆဂတိ (လူျ႔ ပည၌္ လျူ ပန္ ျဖစျ္ ခင္း) - တရိ စၦာနဂတိ (တိရစၦာန္ျဖစ္ ျခငး္ ) - နိရယဂတိ (ငရဲဘံ၌ု ငရဲသား ျဖစျ္ ခင္း) - ေပတဂတိ (ၿပတိ ာၱ ဘံ၌ု ၿပတိ ာၱ ျဖစရ္ ျခငး္ ) အေပၚဂတိႏွစ္မ်ဳိးသည္ ေအာက္ဂတိသံးု မ်ဳိးႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ကြာျခား၏။ ကံမပွ ဋသိ ေႏၶ ေမြးသညမ္ ေွ သသည္အထိ ထုဘိ ၀မပွ ငို ဆ္ ုငိ ္ေသာအသတိ ု႔ိျဖင့္ လတူ ေယာက္သည္ ဒုစ႐ုိကအ္ ကုသုိလ္ မ်ားကို မေရမတြက္ႏငုိ ္ေအာင္ ျပဳခႏ့ဲ ိုငသ္ လု၊ိ အသိမွန္ျဖင့္ သစု ႐ကုိ ္ ကုသုလိ ္မ်ားကုိလဲ မ်ားျပားစာြ ေဆာင္႐ြက္ ႏိုင္ပါသည။္ ကုသိလု ၊္ အကသု လို တ္ ို႔ကိုျပဳလုပ္ရာတြင္ ျပဳျဖစ္ေအာငေ္ စေ့ ဆာတ္ ိကု တ္ ြန္းေသာ ‘ေစတနာ’ ကုိ ‘က’ံ ဟု ေခၚသည္။ ကုသိလု က္ ံသည္ အကုသလို ္ကံထကအ္ ငအ္ ားႀကီးမားသညမ္ ွနေ္ သာလ္ ဲ သာမနအ္ ားျဖင့္ လူ တသုိ႔ ည္ ကသု ုိလ္ထက္ အကသု လုိ ္ျပဳမအႈ ေရအတြက္က ပိ၍ု မ်ားသည။္ လူတဦးတြင္ တၿပိဳငန္ က္ထဲ ‘ကုသလို ္ စိတ’္ ႏငွ ့္ ‘အကသု ိုလစ္ ိတ္’ တိ႔ု ယွဥ္တြဲ၍မျဖစေ္ ပၚ။ စတိ တ္ ခုခုရိေွ နလ်ွ င္ အျခားစတိ ္တခုက ဖယေ္ ပးရသည္။ တ ေနတ႔ ာ တြင္ မညသ္ ည့္စိတ္ ပုိမ်ားသညက္ ဆုိ န္းစစႏ္ ုငိ ္၏။ 54

ကံ (၄)မ်ဳိး၏ အက်ဳးိ ေပးမႈ အစီအစဥ္ ကသု ုလိ ၊္ အကုသလို ္တုိက႔ ို ျပဳလပု ္ခဲေ့ သာသူတဦးအတြက္ မညသ္ ညတ္ က႔ုိ ဦးစြာအက်ဳးိ ေပးမညက္ ို ဗုဒၶကေဟာၾကားႏိုင္ခဲ့ျခင္းသည္ အျခားဘာသာမ်ားႏငွ ့္ တူႏႈိငး္ ၍မရေသာ ပညာတပါးျဖစ၏္ ။ - ဂ႐ကု ကံ (ပထမအငအ္ ားႀကီးျဖင့္ အက်ဳးိ ေပးသည့က္ ံ) - အာသႏၷကံ (ဒတု ိယအငအ္ ား ႀကးီ ျဖင့္ အက်ဳိးေပးသည့္က)ံ - အာစဏိ ၰကံ (တတယိ အင္အားျဖင့္ အက်ဳိးေပးသည္က့ ံ) - ကဋတာၱ ကံ (စတုတၳအငအ္ ားေသးျဖင့္ အက်ဳိ းေပးသည့္ကံ) ဂ႐ုကကံသည္ အလြနအ္ ငအ္ ားႀကးီ ေသာကံ ျဖစ၏္ ။ အျခားကံတ႔ုိကို ျဖတ္ေတာက္ႏိငု စ္ ြမ္းလဲရွိသည္။ ႀကီးေလးေသာကဟံ ုလဲေခၚၿပီး အမိ၊ အဖ၊ ရဟႏာၲ သတသ္ ူ၊ သဃံ ာသငး္ ခဲသြ ၊ူ ဘရု ားရငွ အ္ ား ေသြးစမိ း္ တည္ ေအာင္လုပ္သတူ ၏႔ုိ အကုသိလု ္မွျဖစေ္ ပၚလာေသာ ကံ ျဖစ္သည္။ ေ႐ာွ ငလ္ ဲႊ၍မရ၊ ထိကု ံ က်ဴးလြန္ခဲေ့ သာသူ သည္ ေသခ်ာေပါက္ အ၀စီ ိငရဲသုလိ႔ ားရမည္ျဖစသ္ ည။္ အျခားကသု ုလိ မ္ ်ားႏငွ ့္ မဆယႏ္ ငို ္၊ မကယႏ္ ုငိ ေ္ ခ်။ ေဒ ၀ဒတ၊္ အဇာတသတတ္ ုသ႔ိ ည္ ဂ႐ကု ကံကို ခံၾကရသူမ်ား ျဖစသ္ ည။္ ဒုတိယအငအ္ ားႀကီးအက်ဳိးေပးသည္ အာသႏၷကံျဖစ္သည။္ ေသခါနးီ ျပဳေသာ ကသု ိလု ္၊ အကသု ိလု ္ (သု႔ိ မဟတု ္) ေ႐ွးကျပဳခ့ေဲ သာ ‘ကံ’ တုိက႔ ို ျပန္လည္သတိရ၊ ေအာက္ေမျ့ ခင္း၊ ဆင္ျခင္မိျခင္းျဖစလ္ ွ်င္ ထကုိ သံ ည္ ဒု တယိ အင္အား႐ိွစြာ အက်ဳိးေပးသည။္ အကုသုိလေ္ ဇာစတိ ္ျဖငေ့္ သလ်ွ င္ အပါယ္သိုက႔ ်ၿပးီ ကသု ုိလ္ေဇာစိတ္ျဖင့္ ေသလွ်င္ သုဂတသိ ႔လို ားမည္ျဖစ္သည။္ တတယိ အက်ဳိးေပးမာွ အာစဏိ ၰကံ ျဖစသ္ ည။္ ေသခါနးီ ေဇာတြင္ အာသႏၷကံမရွိပါက ဘ၀တသကတ္ ာ ျပဳခ့ေဲ သာ ကုသိုလ၊္ အကသု ိုလ္တ႔ိ၏ု အင္အားမ်ားရာကကံ အက်ဳးိ ေပးပါမည္။ အငအ္ ားအနညး္ ဆုံး ကမံ ွာ ကဋ တၱာကျံ ဖစ္သည္။ အမတွ ္မထင္ျပဳခေ့ဲ သာ ကုသလုိ ္၊ အကသု ုလိ ္တိ၏႔ု အက်ဳးိ ေပးျဖစသ္ ည္။ ဗုဒၶေျပာတဲပ႔ ညာ ဗဒု ကၶ ပညာကို အေလးထားေဟာသည။္ ထုိပညာသသိ ည္ ေသခါနးီ အထိ အသးုံ ၀င္အက်ဳးိ ေပးသည။္ အာသႏၷ က(ံ ေသခါနီးျပဳေသာကံ)သည္ အာစိဏၰကံထက္(တသကတ္ ာျပဳေသာက)ံ အင္အားပႀို ကးီ သညဟ္ ဆု ုိထားသည။္ တသကတ္ ာအကသု ုိလျ္ ပဳထားသသူ ည္ ေသခါနီးစိတ္ထားတတ္၊ အာ႐ျုံ ပဳတတ္လွ်င္ ေဇာေကာင္း၍ ထုိကစံ ြမး္ အားေၾကာင့္ ပဋသိ ေႏၶေကာငး္ တြငေ္ နရမညျ္ ဖစ္သည။္ သုိ႔ေသာ္လဲ တသက္တာအကုသိလု ္ မ်ားလာသတူ ဦး အ ေနျဖင့္ အနညး္ အမ်ား သတိရ၊ ဆင္ျခင္မိႏငို သ္ ျဖင့္ နဂိကု တညး္ က အကသု လို ္မမ်ားရန္ လိုသည။္ ထိ႔ေု ၾကာင့္ ေသခါနီးလတူ ဦးအတြက္ ကုသိုလ္၏အာသႏကၷ စံ ြမး္ အားႀကးီ ရန္ အျခားအကသု ိလု ျ္ ဖစ္ေစသည့္ တပမ္ က္မမႈ ်ား၊ ပူေလာငမ္ ႈမ်ား၊ မၾကား မျမင္ရန္လုသိ ည္။ ထုေိ ဇာအားႀကီးသျဖင့္ ေသခါနီးသတူ ဦး ေဇာမွနရ္ န္ ႀကိဳတငစ္ မီ ထံ ား သငသ့္ ည္။ ဤသည္မွာပင္ ေလးနကေ္ သာအသပိ ညာ၏ အသံးု ခ်ရာ ခ်ေၾကာငး္ တခုျဖစသ္ ည။္ ေဆာင္ပါ၊ ေရာွ ငပ္ ါ သဂု တဘိ ၀ (လ၊ူ နတ)္ ေရာကရ္ န္ ေသအ့ဆံ ဲဆဲ၌ ကုသလုိ ္စိတ္အစဥ္ျဖစေ္ စရန္ အာသႏၷကံကသု ုိလ၊္ ကသု ုိလ္ေဇာ ေစာရနလ္ ိုအပသ္ ည။္ ထ႔ေို ၾကာင့္ ဘုရား၊ တရား၊ သဃံ ာ ရတနာသုးံ ပါးတို႔၏ဂဏု ္ကုိ ဆင္ျခင္ပြား မ်ား ေအာက္ေမေ့ နတတ္ရန္ျဖစ္သည္။ ထသုိ ႔ုိ ဆငျ္ ခင္ႏိငု ္ရန္လဲ အေလ့အက်ငေ့္ ကာငး္ မ်ား ရထိွ ားရန္လု၏ိ ။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ တုိ႔ကို မေသခင္က စဥ္ဆက္မျပတ္ရင္းႏွီးထားသင့္သည္။ ထိမု ရွ ေသာ အေလ့အက်င့္တုိ႔ ျဖင့္ ေသခါနးီ ၌ ေကာငး္ ေသာေဇာတု႔ိကို ျဖစ္ေစႏုိငသ္ ည္။ အာသႏကၷ ံ ကသု ုိလ္ေဇာေစာႏငုိ ္ရန္ ေ႐းွ မဆြကပင္ ဒါန၊ သလီ ၊ သမာဓိ၊ ပညာျဖင့္ တရားေတာတ္ ု႔ိကို ပြားမ်ား အားထတု ျ္ ပငဆ္ ငေ္ လ့က်င္ထ့ ားသငသ့္ ည။္ မေသခင္က အကုသိုလ္တကု႔ိ ို ေ႐ာွ င္႐ာွ းသင္၏႔ ။ တသက္ လံုး အကုသိလု ္တ႔ိုျဖငရ႔္ င္းႏးွီ လာသတူ ေယာကအ္ ေနျဖင့္ ေသခါနးီ ကုသုလိ ္ ကုသလို ္ အာသႏၷကံကိုဆင္ျခင္လ်ွ င္ ေသခ်ာေပါက္ လူတုငိ ္းရမည္ဟု အာမ-မခႏံ ငုိ ္။ တရားအားထတု ပ္ ါ တရားအားထတု မ္ ဟႈ သူ ည္ ၀ိပႆနာအလပု ္ တနညး္ အားျဖင့္ ဥာဏ္ အလပု ္၊ ပညာ အလပု ္ျဖစ္သည္။ ထုိ ပညာဥာဏျ္ ဖင့္ ဆင္ျခငႏ္ လွ ံးု သြင္းမေႈ ကာငး္ ေစသည။္ ဇာတိကိုျဖစေ္ စေသာ တဏာွ ကုိခ်ဳပေ္ အာင္ ပညာျဖင့္ သာ ဆငျ္ ခငႏ္ ိငု ္သည္။ ၀ိပႆနာသည္ ထငုိ ျ္ ခင္းသက္သက္မဟုတ္၊ ပညာျဖင႐့္ ႈျခင္း ဆငျ္ ခငျ္ ခင္းသာျဖစ္သည္။ ထိုငၿ္ ပီး ပညာျဖင့္မဆင္ျခငႏ္ ုိင္လ်ွ င္ အားထတု ္သညမ္ မည္။ မသျိ ခငး္ သည္ အ၀ိဇာၨ ျဖစ၍္ ထုိအ၀ဇိ ၨာေၾကာင့္ တဏာွ ဒ႒ိ ိ ျဖစသ္ ည။္ ‘ငါ’ ဟူေသာ အတၱအေျခခတံ ႔ိုျဖင့္ အရာရာကို ျမင္လာေလ႐့ ွိသည္။ တကယေ္ တာ့ ‘ငါ’ ဟသူ ညမ္ ႐ိ၊ွ ဤသ႔ုိျမင္ျခငး္ သည္ သမၼာဒိ႒ဥိ ာဏျ္ ဖင့္ ၀ဇိ ာၨ 55

ျဖစျ္ ခင္း ျဖစသ္ ည။္ ေသာတာပန္ ေသာတာပနဆ္ ိသု ညမ္ ွာ နိဗၺာန္သသို႔ ြားရာလမး္ မႀကီးေပၚသိ႔ု ေရာကရ္ သိွ ြားၿပီးသူျဖစ္သည္။ အပါယေ္ လး ပါးအတြက္တခံ ါးပိတ္၍ နိဗာၺ နအ္ တြက္ စိတခ္ ်ရသူလဲျဖစ္သည။္ နိဗၺာန္မေရာကမ္ ီ အမ်ားဆုးံ ေနရမည့္ (၇) ဘ၀ တြင္လဲ ျမတ္ေသာအမ်ဳိးခ်ညး္ ၌ ပဋသိ ေႏၶတညမ္ ည့္သျူ ဖစ္သည။္ ကေိ လသာ (၁၅၀၀) တြင္ ေသာတာပနသ္ ည္ ‘ဒိ႒ိ’ ႏငွ ့္ ‘၀ိစိကစိ ၦာ’ ကုသိ ာ ပယသ္ တ္ရေသးေသာသူျဖစသ္ ည။္ ခႏာၶ ငါးပါး၊ ႐ုပ္နာမတ္ ရားတ႔ကုိ ို ငါ့ပငို ္၊ ငါ့ဥစာၥ ဟု ႁခြင္းခ်ကမ္ ႐ိွ ယၾုံ ကည္သသူ ည္ အတဒၱ ႒ိ ိ သမို႔ ဟုတ္ သကၠာယဒ႒ိ ိ ျဖစ၏္ ။ ခႏၶာ၊ ႐ပု ္နာမ္သည္ ငါ ‘ဟတု သ္ ေလာ’ ‘မဟုတ္သေလာ’ ဟု ႏစွ ခ္ ျြ ဖစမ္ ယႈ ုမံ ာွ းျခငး္ သည္ ‘၀စိ ိကိစၦာ’ ျဖစသ္ ည။္ ေသာတာပနတ္ ြင္ ဤတရားႏစွ ပ္ ါး ျပတ္ သား႐ွငး္ လင္းၿပးီ ျဖစသ္ ည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနမ်ားကား က်န္ေသးသည။္ ေလာကကီ ာမဂုဏတ္ ၌ိ႔ု ေမြ႕ေလ်ာ္ဆဲျဖစသ္ ည္။ သိုေ႔ သာ္လဲ လူသာမန္တိုေ႔ လာက္ မျပငး္ ထန္လ။ွ ကိေလသာမွာ အေရအတြကအ္ ားျဖင့္ (၁၅၀၀)႐ိသွ ည္။ အလးုံ စုံခန္းလ်ွ င္ ရဟႏၲာျဖစ၏္ ။ ဒ႒ိ ိႏငွ ့္ ၀ိစိကိ စ ာၦ ပယ္ႏငုိ ္၍ ကေိ လသာ(၁၂၀၀)က်န္လ်ွ င္ ေသာတာပနျ္ ဖစ္သည္။ ေသာတာပန္သည္ စာတတသ္ ူမ်ားအတြက္ မဟတု ၊္ အသိေပါကသ္ ူ၊ ပညာႀကးီ သမူ ်ားမာွ သာျဖစ္သည္။ သမိ ၊ႈ ပညာသညသ္ ာ အဓိကျဖစသ္ ည။္ - ဆရာ သိ - စာ သိ - ႏွလုးံ သိ ဟူေသာ အသ(ိ ၃)မ်ဳိးရ၏ိွ ။ ဆရာက မတွ ္ခုိငး္ ၍သိေသာ သမိ ႈသည္ (ဆရာ သိ)ျဖစၿ္ ပးီ စာမ်ားမ်ားဖတ္ကာ စာသိမ်ွ သျိ ခငး္ ကို (စာ သ)ိ ဟဆု ုိသည္။ ပညာျဖင့္ယဥွ ္၍ နကန္ က္နဲနဲသၿိ ပီး ‘လိုက္နာက်င့သ္ ံုးႏငို ္’ေသာ အဆငက့္ ုသိ ာ (ႏွလးုံ သိ) ဟု သတ္မွတ္ သည္။ ထို ႏလွ ံးု သိ အသကိ သာ ေသာတာပနျ္ ဖစေ္ စေသာအသိ ျဖစ္၏။ - ဧကဗဇီ ေသာတာပန္ - ေကာလေံ ကာလ ေသာတာပန္ - အတၱကၡတဳၱ ပရမ ေသာတာပန္ ဟ၍ူ ရသွိ ည္။ ပထမအမ်ဳးိ အစားေသာတာပန္မွာ ထဘို ၀မာွ ေသာတာပနျ္ ဖစ္၍ ထုဘိ ၀မာွ ပင္ ပရိနဗိ ၺာန၀္ င္သည့္ ေသာ တာပန္ျဖစသ္ ည။္ ဒတု ယိ ေသာတာပန္မွာ အမ်ားဆးုံ ေျခာက္ဘ၀ေနၿပးီ ပရိနိဗၺာန္၀င္ေသာေသာတာပန္ အမ်ဳးိ အစားျဖစ္သည။္ တတယိ အမ်ဳးိ အစားမွာ (၇)ဘ၀ေနၿပီး ပရိနဗိ ၺာန၀္ ငေ္ သာ ေသာတာပနမ္ ်ဳးိ ျဖစသ္ ည။္ ထိ႔ု ေၾကာင့္ ေသာတာပန္ျဖစလ္ ွ်င္ အမ်ားဆုံး (၇)ဘ၀သာေနရေလရ့ ိၿွ ပီး ေနာက္ဆုးံ ပရိနဗိ ာၺ န္၀ငၾ္ ကရသည္။ အေျခခတံ ရား (၄) ပါး - ပငုိ း္ ျခားသိရမည့္တရား ျဖစ္သည္။ (ခႏၶာငါးပါး၊ ႐ုပန္ ာမျ္ ဖစ္လ်က္ တရားသာ႐၍ွိ အုိ၊ နာ၊ ေသ၊ ဒကု ေၡ ဘးဆုိးမွ မလြတ္ေသာ ‘ဒုကၡသစာၥ ’ ျဖစ္သည။္ ) - ပယ္ရမည္တ့ ရား ျဖစသ္ ည။္ (လုခိ ်ငတ္ ပ္မက္မႈ ၊ တဏွာစြဲလမး္ မတႈ ုေ႔ိ ၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ‘သမဒု ယ သ စၥာ’ ျဖစသ္ ည္။) - မ်က္ေမွာကျ္ ပဳရမည့္တရား ျဖစသ္ ည္။ (လခုိ ်င္မႈ၊ တဏာွ သမုဒယကို မဂ္ဥာဏျ္ ဖငပ့္ ယ္ကာ ခႏၶာ၊ ဇာတိခ်ဳပ္ ေသာ ဒကု ၡခပသ္ မိ း္ ခ်ဳပ္ၿငမိ ္းေသာတရား ‘နေိ ရာဓ သစၥာ’ ျဖစသ္ ည။္ ) - ပြားမ်ားရမညတ့္ ရား ျဖစ္သည္။ (သမဒု ယကပုိ ယ၍္ ဒကု ၡကိပု ိငု း္ ျခားသိလ်က္ နိေရာဓသစာၥ ကုိ မ်ကေ္ မွာက္ျပဳ ရန္ အမွန္ျမငသ္ ိဆုံးျဖတႏ္ ုိင္ရန္ အားထတု ္မႈ ‘မဂသၢ စာၥ ’ ျဖစသ္ ည။္ “ဒကု ၡ သစာၥ ” တပါးကုိ အေသအခ်ာသိလွ်င္ က်န္သုးံ ပါးအလိလု ုသိ ိလာႏုငိ သ္ ည္။) မဂၢင္ရွစပ္ ါး ပညာဦးစးီ (ပညာမဂၢင္) ၁။ သမၼာဒ႒ိ ိ (အျမင္မနွ ္) ၂။ သမာၼ သကၤပၸ (အၾကမံ ွန္) သီလဦးစီး (သလီ မဂငၢ ္) ၃။ သမၼာ၀ါစာ (အေျပာမနွ )္ ၄။ သမာၼ ကမႏၼ ၲ (အလပု မ္ နွ )္ ၅။ သမၼာအာဇ၀ီ (အသက္ေမြးမွန္) သမာဓိဦးစီး ၆။ သမၼာ၀ါယာမ (၀ီရယိ မွန)္ 56

၇။ သမာၼ သတိ (သတမိ ွန)္ ၈။ သမၼာသမာဓိ (သမာဓိမနွ )္ မဂငၢ (္ ၈)ပါးကိစု ုလိကု လ္ ွ်င္ သလီ ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သံးု ခုရ။ ေသလ်ွ င္မခက္ေတာ့ပါ စတိ ္မထားတတ္လ်ွ င္ ေသရမာွ ေၾကာကၾ္ က၏။ စတိ ္ထားတတလ္ ်ွ င္ ေသမွာမေၾကာက္ေတာ့၊ ကိုယ္တ ဦးတညး္ ေသရသညမ္ ဟုတ၊္ ေရးွ က ေသၿပီးၾကသမူ ်ား၊ ကုိယေ့္ နာကမ္ ွာ ေသၾကဦးမည့္သူမ်ားႏငွ ့ျ္ ဖစသ္ ည္။ တ ကယ္ေတာ့ စကနၠ မ္႔ လပ္ ဆဲလ္မ်ားေသေနၾကသည္။ ေနစ႔ ဥအ္ မွ် အိပေ္ ပ်ာျ္ ခင္းျဖင့္ ေခတေၱ သေနၾကျခင္းလဲ ျဖစ္ သည။္ သံသရာတေလွ်ာက္ ဘ၀မ်ားစြာေသခဲ့ၾကဖးူ သမူ ်ားလဲျဖစသ္ ည။္ တဘ၀စာေသရန္ ေၾကာက္ဖ႔မုိ လုေိ တာ၊့ ေသခါနးီ ဘ၀ကးူ ေကာငး္ ရနသ္ ာလိုသည္။ ေဇာေကာငး္ ရန္ ျဖစ၏္ ။ အားႀကးီ ေသာကံတုိ႔၏ အေၾကာင္းကိုသျိ ခငး္ ျဖင့္ အေသေကာင္းႏိုင္ၾကသည။္ တစတုံ ရာ ႀကဳိ တငျ္ ပင္ဆင္ထားႏိငု ၏္ ။ ေသခါနးီ မွာ ေနာငတ္ ေတြရတတ္ ၾက ၏။ ေနာင္တမ်ားမရေအာင္ မေသခင္က ေနတတ္ဖ၊ုိ႔ ရွင္သန္တတဖ္ ိ႔ု လိုသည္။ ေသခါနီး ေနာငတ္ ရသညသ့္ ူမ်ား ကသု လုိ ္ အာသႏကၷ ံ အားမေကာင္းႏိုင။္ ဤသဘာ၀မ်ားသိလွ်င္ မေသခင္ကတညး္ က ကသု လုိ ္မ်ား၍ အကု သိုလ္ ေရွာင္ႏုိင္ရန္ ျဖစသ္ ည္။ (စာကုးိ -ဦးေတာ(္ အမရပရူ )၏ ေသျခင္းဆိုင္ရာ အဘိဓမၼာႏွင့္ ေသာတာပန၊္ ဤစာျဖင့္ ထပ္မံ ပေူ ဇာ္အပ္ပါသည။္ ) …………………………………………… ။ ~ ။ ……………………………………………… တရြကေ္ ၾကြ ႏွစရ္ ြက္ေ၀ ေနဇငလ္ တ္ (April 2010) သည္တႏွစ၊္ ႏစွ ႏ္ စွ အ္ တြငး္ စာေရးဆရာႀကးီ မ်ား၊ ဆရာမႀကီးမ်ား အေတာက္ ေလး ဆုးံ ႐ႈံး ခဲၾ့ ကရတာကုိ ဘေမာင္ သတထိ ားမိေနတယ။္ အဖုိးတနရ္ တနာေတြ ႐တု ္တရက္ ေပ်ာကဆ္ ံးု သြားသလုိ ခစံ ားရတယ္။ အေၾကာင္းကေလးညၫီ ြတလ္ ႔ို စာေပေတြနဲ႔ ရငး္ ႏီးွ ခြင႔ရ္ တဲ႔အခါ ဆရာၾကီး ေတြရဲ႕စာအပု ေ္ တြကရလာတ့ဲ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ ဒႆနေတြ ဟာ ကုယိ ဘ့္ ၀မာွ ဘယ္ေလာက္အသုးံ ၀င္၊ အက်ဳိးျပဳခ့သဲ လဲ ဆတုိ ာ ဘေမာငတ္ ိ႔ု သေိ နတယ္။ လေူ တြမာွ ျမင္စြမ္းႏိုငတ္ ဲ႔ေနရာ ႏွစ္ေနရာရိွ တယတ္ ဲ။့ တခုက ‘မသံ ’ ဆတုိ ဲ႔ အသားမ်က္စ၊ိ တခကု ‘ဥာဏ’ ဆိုတဲ႔ ပညာမ်ကစ္ ။ိ ‘မံသ’ ဆိုတဲ့ အသားမ်က္စိက ေမြးကတညး္ ကပါလာတာ။ ‘ဥာဏ’ ဆုတိ ဲ႔ အသိဥာဏက္ ေတာ႔ ေမးြ က တညး္ ကပါလာေပမယ့္ အသံုးခ်မွျမင္မအႈ ားေကာင္းတယ္။ အသားမ်ကစ္ ိရဲ႕အျမငအ္ ားမွာ အကန႔အ္ သတ္ေတြ က ရေွိ နတယ္။ စာကေလးတေၾကာငး္ ကပို ဲ သုးံ ေလးေပေလာကခ္ ြာလိုက္ရင္ ျမင္ႏုိင္စြမ္းမရွေိ တာဘ႔ းူ ။ ဥာဏ္ မ်ကစ္ ိက်ေတာ့ အေလ႔အက်င၊့္ အေလ့အလာေပၚမူတည္ၿပီး တဦးနဲ႔ တေယာက္ အမ်ားႀကးီ ကြာသြားႏုိငတ္ ယ္။ ဘယ္ေလာကပ္ ဲ ေ၀းေ၀းျမငႏ္ ငုိ တ္ ယ။္ ဘယ္ေလာက္နကန္ ကလ္ ဲ ၾကည္ႏ့ ုငိ တ္ ယ။္ သာမန္မ်က္လံးု တစံုတည္းနဲ႔ ဘ၀ကို မတည္ေဆာကႏ္ ငို ္ဘးူ ။ ဥာဏ္အျမင္နပ႔ဲ ဲ အနာဂတက္ ို ကိုယ္လိသု လုပိ ံသု ြင္းထုဆစႏ္ ငို ္တာ။ ဘေမာင္တု႔ိ ႏငုိ ္ငမံ ွာ အဲဒအီ သိဥာဏေ္ တြ တစတုံ ရာအင္အားေကာငး္ ဖ႔ိုလတို ယ္။ အႀကးီ အက်ယလ္ ဲ ျဖည့ဆ္ ည္းရဦးမယ့္ ကြက္လပ္ႀကးီ တခလု ဲျဖစ္တယ္။ မွတမ္ ိေသးတယ္။ ငယ္ငယတ္ ုနး္ က ဆရာႀကီး ကာတြန္းေအာင္ရိွန္ရဲ႕ ‘ရံစွ ားနဲ႔ ဒိနး္ ေဒါင္’ ‘ဦးလူေပါန႔ဲ ဥာဏ္က်ယ္ေလး’ ‘ဦးစတိ တ္ ုိနဲ႔ ေမ်ာကည္ ဳိ ’ စတဲ့ ကာတြနး္ ေတြ၊ ဘေမာငတ္ ႔ို အဲဒါေတြန႔ဲ ႀကီးျပငး္ လာခဲၾ႔ ကတယ။္ ေနာကေ္ တာ႔ ရွားရာွ းပါးပါး ကာလာစနံု ဲ႔ 57

႐ကုိ တ္ ဲ႔ ‘ေရႊေသြး’၊ ကာတြနး္ ေတဆြ ိုလ႔ုိ အေပ်ာသ္ က္သက္ မဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းမ၊ႈ ေကာင္းမ၊ႈ မေကာင္းသူ၊ ေကာငး္ သစူ တာေတြကုိ ခဲျြ ခားတတေ္ အာင္ အသိေတြထညေ႔္ ပးထားတယ။္ ကာတြနး္ ေပ်ာ္ဘ၀က လြန္ေတာ့ ျမ၀တီတုိ၊႔ ေငြတာရီတ႔ေို ခတ္ေပါ။့ တဆငတ့္ က္ေတာ႔ ၀တဳၳ ေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ။ စာေပရသအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ခစံ ား လာႏိုင္တဲ့အျပင္ အသအိ မ်ဳိးမ်ဳိးက တခမု ဟတု ္တခု တုိးတိးု ေနတတ္တယ္။ စာတပဒု ၊္ ႏွစ္ပုဒ္ ဖတအ္ ၿပးီ မာွ ဖတ္ သူနဲ႔ မဖတသ္ ူၾကား ကြာဟမႈသပိ ္မသသိ ာေပမယ့္ ေလး၊ ငါး၊ ဆယႏ္ ွစေ္ လာကခ္ ရီးတခမု ာွ စာဖတသ္ နူ ဲ႔ စာမဖတ္ သေူ တြရဲ႕ ဒတု ယိ အျမငမ္ ွာ အေတာက္ ေလး ကြာလာတာေတြႏ႔ ုိငတ္ ယ။္ စာမဖတ္သကူ အေမကေပးလုကိ ္တဲ့ ‘မံသ’ ဆတုိ ဲ့ အသားမ်ကစ္ ကိ ိုပဲ အားထားရသူျဖစ္လာၿပီး စာဖတ္ သေူ တြမာွ ဒုတိယအျမငေ္ တြ ရလိွ ာတယ္။ ဒုတယိ အျမင္ တစတုံ ရာအားေကာင္းျခငး္ ဟာ ဘ၀ရြက္ေလမွ ာွ ‘ရြက္’ ရယ၊္ ‘တက’္ ရယ၊္ ‘ပဲ႔’ ရယဆ္ ိုတဲ့ စြမး္ ရည္ (၃)မ်ဳးိ ကုိ တပ္ေပးျခငး္ ခလံ ကို ္ရတာပဲျဖစပ္ ါတယ္။ ေက်ာင္းေတြကသင္ေပးလိကု ္တဲ့ ေက်ာငး္ အသိ ေက်ာင္းစာဟာလဲအရာတပါးပါ။ ျပငပ္ က စာေရးဆရာ၊ ဆရာမႀကးီ ေတြက သတူ ႔ဘို ၀တေလ်ွ ာက္ ရွညလ္ ်ားတဲ့အခ်နိ တ္ ခုကိုျဖတ္သနး္ ၿပးီ ရခ့တဲ ဲ့အေတြအ႔ ၾကဳံ ေတြကုိ မ်ွ ေ၀လကုိ တ္ ဲအ့ သအိ ျမင္ေပးစာေတြကုိဖတ္ၿပီး မွတသ္ ားရတာလဲ အရာတပါးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာငး္ စာသငခ္ န္း ေတြကထြက္ၿပးီ ဘ၀တခကု ို လက္ေတြ႔တည္ေဆာက္ထုဆစ္ၾကတဲအ့ ခါမာွ ေတာ႔ သင္စာေတြရဲ႕ အခနး္ က႑က အေတာက္ ေလး အခ်ဳိးအစားနညး္ သြားပါတယ္။ ၀န္ထမ္းဘ၀၊ ကယုိ ္ကြၽမး္ က်ငတ္ ဲ့ ပညာရွငဘ္ ၀ေတြကုိ တည္ ေဆာက္ရာမာွ ေလာကပ္ ဲ အေထာက္အကူရပါလမိ ့္မယ။္ ပုၿိ ပးီ က်ယ္ေျပာတဲ့ ဘ၀၊ ပုၿိ ပီး အသက၀္ ငလ္ ွပတဲ့ ဘ၀၊ ဦးေဆာင္အခနး္ ကေန ပိၿု ပီးႀကီးက်ယ္တဲဘ့ ၀တခကု ို တည္ေဆာကၾ္ ကတဲအ့ ခါ မာွ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေတြ ထား ရစခ္ ဲ့တဲစ့ ာေပက အဓကိ လက္နကေ္ တြ၊ ေအာငပ္ ြဲရရာရေၾကာင္းေတြျဖစ္ဖို႔ အေထာကအ္ ပ့ံေတြ ျဖစ္လာပါတယ။္ ပညာရႀိွ ကးီ တဦးေျပာတာ မတွ သ္ ားဖူးတယ။္ ‘စာဖတ္ပါ၊ မ်ားမ်ား ဖတ္ပါ’ တဲ႔။ ‘စာဖတ္ရပတ္ ဲ့ေန႔ဟာ အျမငက္ န္းတဲ့ေန႔ပ’ဲ တဲ။႔ ခပၾ္ ကမ္းၾကမ္း၊ ခပထ္ ိ ထေိ လးေျပာခဲ့၊ ေရးခဲ့တာပါ။ ဟုတလ္ ဲ ဟတု ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရညမ္ နွ ္းခ်က္ ခပ္ႀကးီ ႀကးီ တခနု ဲ႔ ဘ၀ကုိတည္ ေဆာကဖ္ ုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတဲသ့ ူေတြ စာမ်ားမ်ားဖတသ္ င့တ္ ယ္။ စာေပဟာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးရ႕ဲ ႔၀ညိ ာဥ္ပဲ။ လူမ်ဳိးတမ်ဳးိ ရဲ႕ယဥေ္ က်းမလႈ ဲ ျဖစပ္ ါတယ။္ လမူ ်ဳးိ တမ်ဳးိ ရဲ႕ တိုးတက္ မလႈ ဲ ျဖစ္ျပနပ္ ါတယ။္ တခ်ိန္က ယဥ္ေက်းမႈၾသဇာႀကးီ ခဲတ့ ဲ့ ‘မာယာ’ လမူ ်ဳးိ ေတြေခတ္မာွ စာေပဟာ ႀကီးႀကးီ က်ယက္ ်ယထ္ ြနး္ ကားခဲသ့ လုိ ကမာၻ ကိုဖနိ ္ဖ႔ နိ ္႔တနု ္ေစခဲတ့ ဲ့ ေရာမေတရြ ဲ႕စာေပယဥ္ေက်းမႈဟာလဲ ၾသဇာႀကီးမား ခဲပ့ ါတယ္။ လူမ်ဳိးတစ၊ု တုငိ း္ ျပည္တခတု ုးိ တကဖ္ ု႔ိ စာေပဟာမရွမိ ျဖစတ္ ဲအ့ ရာပါ။ အဲဒီစာေပေတြကုိ စာေရးဆရာ ႀကးီ မ်ား၊ ဆရာမႀကီးမ်ားက ႏိုင္ငံအေမြအျဖစ္ ထားရစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ အငတ္ ာနကထ္ ဲ၀င္လိုက္ရင္ အေရအတြက္သန္းေပါငး္ မ်ားစြာေသာ စာေပအခ်ကအ္ လကက္ ုိ ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ။္ ရာစႏု စွ ္အလိကု ္၊ ေထာငစ္ ုႏွစ္အလိုက္ အတိတက္ စာေတြကုလိ ဲ ေလ့လာႏငို ္တယ္။ အဖးုိ တန္ စာ ေတြကို အဲသလိုထိန္းသမိ ္းထားႏိုငရ္ မာွ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘေမာင္တ႔ုိဆမီ ွာ စာေပထိန္းသိမ္းမႈနဲပ႔ တသ္ ကလ္ ို႔ တစုံ တရာအငအ္ ားနည္းေနေသးတာ ၀မး္ နညး္ စရာတချု ဖစေ္ နတယ။္ ဖတ္ခ်င္တဲ့စာေတြ မဖတရ္ ဘးူ ၊ သမိ း္ ခ်င္တဲ့ စာေတြ မသမိ ္းႏငုိ ဘ္ ူးျဖစေ္ နတယ။္ ယဥ္ေက်းမႈတခု ေပ်ာကဆ္ းုံ ေနသလုပိ ဲ။ အဖိးု တန္ရတနာေတြ ဆုံး႐းႈံ ေနသ လိုပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏစွ ေ္ ပါင္း ၃၀ ေက်ာေ္ လာကတ္ ုန္းက ဘေမာငတ္ ု႔ိ Publisher ျဖစခ္ ဲ့ဖးူ ေသးတယ္။ အုပေ္ ရ ၁၀၀၀ ေလာကက္ ုနေ္ အာင္ အေတာေ္ ရာငး္ ရတဲ့ အခ်နိ ္၊ အပု ေ္ ရ ႏွစေ္ ထာင္၊ သးံု ေထာငက္ နု ္တဲ့ စာေရးဆရာဆို ရင္ ‘စပူ ါ’ တန္း၀င္ပ။ဲ တခ်နိ ္ ေျပာငး္ လာႏိငု ္ေကာင္းတယ္ဆုတိ ဲေ့ မွ်ာ္လငခ့္ ်က္နဲ႔ ျဖတသ္ န္းလာတာ ႏွစ္ ၃၀ေက်ာ္ ၿပီ။ သညေ္ န႔ Publisher ေတြေမးၾကည့္ေတာ့ ဘေမာင္တို႔တနု း္ ကလပို ဲ အပု ္ေရ ၁၀၀၀ ေလာကက္ ုိ ေတာ္ေတာ္ ေရာငး္ ယေူ နရတုနး္ ပတဲ ဲ့။ တးို တကတ္ ဲ့ ႏုငိ င္ ေံ တြမွာ ထြကလ္ ကုိ ္တဲ့ စာအုပ၊္ ဂ်ာနယေ္ တြ၊ ေထာငန္ ဲ႔ ေသာင္းနခ႔ဲ ်ီတယ္။ ဘေမာင္ တိ႔ဆု ီက အေရအတြက္က သူမ်ားအစြန္းထြက္ေလာကပ္ ဲ ရေိွ သးတယ။္ ၿပးီ ေတာ့ တုိးတက္တယဆ္ တုိ ဲ့ ႏုငိ င္ ံေတြ ဟာ ၀ငေ္ ငြတခုရဲ႕ရာခငုိ ႏ္ နႈ း္ ဘယ္ေလာက္ကို စာအုပ္၊စာေပမွာဘယ္ေလာက္သးုံ ရတယ္ဆိတု ဲ့ ၫႊန္းကနိ း္ နတဲ႔ ုငိ ္း ရင္လဲ ဘေမာငတ္ ႔ိအု တြက္ အားမရဘးူ ။ လဦူ းေရနဲ႔တြကတ္ ဲ႔ စာအုပအ္ ခ်ဳိးအစား ၫနႊ ္းကိန္းအရလဲ အားရိွစရာ မေတြ႔ရျပန္ဘးူ ။ ထကျ္ မက၊္ လတဆ္ တ္၊ စးူ ရွတဲ့စာေတြရဖ႔ုိ စာေရးဆရာေတြ ဦးဆံုးရပ္တည္ႏုိင္ဖ႔ုိ လုတိ ယ္။ သတူ ို႔ဆမီ ာွ စာအုပ္တအပု ေ္ လာက္ ‘ေပါက’္ သြားရင္၊ ေကာမ္ ရငွ ခ္ နဲ႔ တသက္တာထငို ္စားလ႔ရုိ တယ။္ ဘေမာင္တ႔ိဆု ီမာွ အင္ မတနေ္ က်ာၾ္ ကားတဲဆ့ ရာေတြ၊ အထင္ကရျဖစ္ခတ့ဲ ဲဆ့ ရာႀကီးေတြ ဘ၀အတြက္ လံုလုံျခံဳျခဳံ စတိ မ္ ခ်ႏငို ၾ္ ကေသး ဘူး။ စာေပတခတု ညး္ န႔ဲ ဘ၀ရပ္တညႏ္ ငုိ ဖ္ ု႔ိ အေတာခ္ ကခ္ ဲၾကတာ သတိထားမိတယ။္ လဦူ းေရနဲ႔ စာေရးဆရာ အခ်ဳိးအစားတြကၾ္ ကညရ့္ င္လဲ အေတာက္ ေလးနညး္ ပါးၿပးီ သကေ္ သာင္သ့ က္သာနဲ႔ စာေရးၿပီး ဘ၀ကို ျဖတ္သနး္ ႏိုင္သအူ ေရအတြက္ကလဲ မရွိသေလာကပ္ ါပ။ဲ ကုိယလ္ ဲ ဘာေကာငမ္ မွ ဟတု ေ္ တာ့ ၀မး္ နညး္ ပကလ္ က္ ျဖစ႐္ ကုံ လြဲၿပီး ဘာမမွ တတ္ႏငို ္ဘူး။ သည္ကြကလ္ ပက္ လဲ အေတာႀ္ ကးီ ျဖည့္ဆည္းဖေိ႔ု ကာင္းတဲ့ အရာတခုပါပ။ဲ 58

ဘေမာငက္ လပု ္ငန္းရွင္၊ ၀မ္းေရး လံလု ျုံ ခံဳျခံဳရသိွ ူတေယာက္ဆုိေတာ့ စာကခုိ ပ္ေျဖာငေ့္ ျဖာင့္ေလး ေရး ႏငုိ တ္ ယ္။ ကိုယ့္လုပ္ငနး္ က အလုပေ္ လးလုပလ္ ကုိ ၊္ စာေလးေရးလကို ္နဲ႔။ တခ်ဳိ႕စာေရးဆရာေတြကုိ င့ေဲ စာင္း လိုက္ရင္ စက္႐ပု ္တ႐ုပလ္ ုိ ေရးေနၾကရတာ။ အဲဒါေတာငမ္ ွ လကုနရ္ င္ မ်ကက္ လးူ ဆန္ပ်ာျဖစၾ္ ကရတဲ့ ဆရာေတြ မနည္းဘူး။ က်န္းမာေရးနမ႔ဲ ်ား ေဆး႐ုံတကလ္ ုကိ ္ရင္ မစဥ္းစားရဘဲ းူ ။ သည္က စာေရးဆရာမ်ား က႐ဏု ာသက္ဖ႔ို အေတာ္ေကာငး္ ရာွ ပါတယ္။ ေတာေ္ တာ္ေလးလဲ ဒူေပနာေပ ခံႏုငိ ္ၾကရွာတယ။္ ေတာ္႐ံု စာေပခ်စစ္ တိ န္ ဲ႔ လပု ႏ္ ုိင္ ၾကတာမဟတု ဘ္ ူး။ အရငက္ ဆရာႀကးီ ေတြ၊ ဆရာမႀကီးေတြကုိ နာမည္တဦးခ်ငး္ ေတာ့ မေရးေတာ့ဘးူ ။ နာမည္ က်နသ္ ြား ရင္ တန္းမ၀ငဘ္ ူးလုယိ႔ ူဆၾကမာွ စိုးလိ႔ု။ အေရအတြက္ အေတာ္ကေလးရွခိ ဲတ့ ယ္။ တခ်ဳိ႕ အသကေ္ တြ ေတာ္ ေတာ္ေလး ရလာၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕ မေရးႏိငု ္ၾကေတာဘ့ ူး။ တခ်ဳ႕ိ ေတာေ္ တာ္မ်ားမ်ားလဲ တႏစွ ္တႏွစ္ ျဖဳတ္ခနဲ၊ ျဖဳတ္ ခနဲ ေႂကြေနၾကတယ။္ ကုန္သေလာကန္ းီ နီးေတာင္ ရွိေတာမ့ ယန္ ဲ႔တတူ ယ္။ ေခတ္တေခတ္ကုိ ဘယေ္ လာက္ ဦး ေဆာင္ခဲတ့ ဲ့ ဆရာႀကးီ ေတြျဖစ္ျဖစ၊္ ဘယေ္ လာကဂ္ ႏၴ၀ငေ္ ျမာက္တဲ့ ဆရာႀကီးေတြပဲျဖစျ္ ဖစ၊္ ေႏွာငး္ ဘ၀ အသက္ ႀကီးပုိင္းေတြမာွ သက္ေသာင္သ႔ က္သာနဲ႔ ေကာင္းေကာငး္ ေနထိငု ္ႏငုိ ္တာ ေတြ႕ရခဲတယ္။ ခ်ဳိ႕ခ်ဳ႕ိ တဲတ့ ဲ့၊ မထင္ မ ရာွ းဘ၀နဲ႔ ဘ၀တခကု တခုကုိ ကးူ လုိကရ္ သေူ တြလဲ ရတွိ ယ။္ ဘယ္ေလာက္ ရင္နငစ္႔ ရာေကာငး္ သလဲ။ စာေရးဆရာၾကးီ တဦး တေန႔ ေလျဖတ္သြားတယ္။ တေခတက္ နာမညႀ္ ကးီ တဦးပါ။ သစူ႔ ာေတြ ဖတ္ဖူး ခဲ့ေပမယ့္ သ႔ူကတုိ ခါမွ မျမင္ဖူးခဖ့ဲ ူးဘူး။ ခ်ဳိငး္ ေထာက္နဲက႔ ို လတူ ြဲေပးေနရေသးတဲအ့ ေျခအေနဆေို တာ့ အေတာ့္ ကို ဆိးု ရာွ တယလ္ ေု႔ိ ျပာလုရိ႔ တယ။္ ဘေမာင္ရဲ႕႐ုံးကုိေရာက္လာၿပီး သူသ႔ ားသူတ႔ ူအရြယေ္ လာကဆ္ ီက အသံ မပီ ကလာ၊ ပီကလာနဲ႔ အကအူ ညီေတာငး္ ရာွ ရတဲဘ့ ၀ကို ဆရာႀကးီ မေျပာနဲ႔ ဘေမာငေ္ တာင္မခံစားႏငုိ ္ဘူး ျဖစ္ခဲ့ရ ပါတယ။္ ဆရာႀကးီ ကို သုံးႏွစ္ေက်ာေ္ လာက္ လစဥ္မပ်က္ကျူ ဖစႏ္ ိုင္ခဲတ့ ယ္။ သူမလာႏိုင္တဲ့ လဆုရိ င္ ႐းံု က ၀န္ ထမ္းတဦးဦးကုိ လတႊ ္ေပးတယ္။ လြနခ္ ဲတ့ ဲင့ ါးႏွစ္ေက်ာေ္ လာကက္ ဆးံု သြားရွာပါၿပီ။ စာေပန႔ဲ မ်ဳိးဆကသ္ စ္ေတြ အတြက္တာ၀န္ေက်ခဲ့တဲ့ ဆရာ့ဘ၀နိဂးံု ပုငိ ္းဟာ အေတာေ္ ၾကကြဲစရာပါ။ သညအ္ ျဖစ္မ်ဳးိ ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား ရခိွ ဲၿ့ ပီလဲ၊ ရေိွ နဦးမလဲဆုတိ ာ စစတ္ ကို ္ခဲ့တဲ့ ဘေမာင္ အေတြးမရဲျဖစ္ေနရတယ္။ ဘေမာင္တနို႔ ဲ႔ ရယြ ္တူ ေျခာက္ဆယ္နီးပါးတန္းေတြကုိ ၾကည့္လကုိ ္ရင္ ေရးွ ကလို ဂႏ၀ၴ င္ ဆရာႀကးီ ေတြ ျဖစ္လာမယအ့္ ေရအတြကက္ အေတာန္ ညး္ တယ္။ အားရစရာ မေကာငး္ လဘွ ူး။ ျမနမ္ ာစာေပ အတက္ခရးီ လား၊ အက်ခရီးလားဆုတိ ာ အေတာ္သံသယရွိစြာ ေဆြးေႏးြ ရမယ့က္ စိ ျၥ ဖစ္လာၿပီ။ အရငတ္ ုနး္ ကလုိ ရဲရဲေတြး၊ ရဲရဲေရး တာေတြလဲ ေပ်ာကသ္ ေလာက္ ရွေိ နတယ။္ စာေပဟာ ႀကီးစြာေသာ ပညာရပ္တပါးပါ။ စာေပျမင့္မွ လမူ ်ဳိးျမငတ့္ ယ္ဆိုတဲ့ယၾုံ ကည္မႈကလုိ ဲ ႏိငု ္ငတံ ိုင္း က ခၽြငး္ ခ်ကမ္ ရိွလကခ္ ံထားၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းစာဆိုတာက အသက္ အပုငိ ္းအျခားတခေု က်ာ္ရင္ မနးီ စပႏ္ ုိင္ ေတာတ့ ဲ့ ပညာျဖစသ္ ြားရပါတယ္။ ပၿို ပးီ နကန္ ဲတဲ့၊ က်ယ၀္ န္းတဲ့ပညာဆုိတာ စာေပေတြကပဲရႏုိင္ပါတယ္။ တ သက္လံးု သုံးလိ႔ုလဲ မကနု ္၊ ေလ့လာလုလ႔ိ ဲ မကနု ္၊ ျဖန႔္ျဖဴးလ႔ိလု ဲ မကနု တ္ ဲ့ သမုဒၵရာတစငး္ လဲ ျဖစပ္ ါတယ။္ အဲဒီ သမဒု ရၵ ာေရဟာ ေအးျမလတဆ္ တ္တ့ေဲ ရခ်ဳိလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလးံု ေခါင္းမခ်ၾကေသးခငအ္ ထိ ထိေတြ႔သြားရ မယ့္ အရာလဲျဖစ္ပါတယ။္ အကနအ္႔ သတဆ္ ိုလ႔လုိ ဲ အသက္၊ အခ်နိ ၊္ ေနရာ၊ ေဒသ စတာေတြရဲ႕ ကနသ႔္ တ္ ခ်ကန္ ဲ႔ ကင္းလြတ္ပါတယ္။ ဘေမာင္တ႔ုိ လပု င္ နး္ ရငွ ဘ္ ၀မွာ စာေပတန္ဖိုးန႔ဲ အသံးု ၀ငမ္ ကႈ ို ပၿုိ ပီး နားလညလ္ ာတယ။္ ကုယိ ့္ဘ၀ ကုယိ ထ္ ုဆစရ္ ာမွာ ဦးတည္ခ်က္မွန္ဖိ႔ု စာေပကအသိေတြရခဲပ့ ါတယ။္ မွနက္ နတ္ ဲအ့ ယအူ ဆတခ၊ု အေတြးအေခၚ တခု မဟာဗ်ဴဟာအခင္းအက်ငး္ ကို စာေပကေန လတူ ငုိ း္ လြတ္လပစ္ ြာရယူႏုိငၾ္ ကတယ္။ ဘ၀ကို ရင္ဆငုိ ၾ္ က မယ့္ မ်ဳိးဆကသ္ စ္ေတြဟာ သာမန္စကၡဳအျမင္ထက္ ဥာဏ္အျမင္တစံတု ရာသနစ္ ြမ္းဖ႔ို စာေပေတြကုိ မ်ားမ်ား ဖတ္သငၾ့္ ကတယ။္ စာဖတ္ပါ၊ မ်ားမ်ားဖတပ္ ါ၊ စာမဖတသ္ ူဟာ ရငွ လ္ ်က္ ေသသူပဲ ျဖစ္ပါတယ။္ ငယ္ငယ္တနု း္ ကဆရုိ င္ ဘေမာင္တို႔ စာကုိ စံုေအာငဖ္ တ္တယ္။ ရသစာေပကို အရသာပိုေတြ႔တယ။္ ရသပျီ ပင္တဲ့ စာေလးတပုဒက္ ုိမ်ား ဖတ္လကုိ ရ္ ၿပီဆရို င္ ႏွစ္ရက္၊ သံးု ရက္ေလာက္ ရငထ္ ဲကမထြကဘ္ းူ ။ အရြယ္ ကေလးရလာေတာ့ ဖတသ္ င့္တဲစ့ ာေတြ၊ ကုိယ္တညေ္ ဆာကမ္ ယဘ့္ ၀နဲသ႔ ငတ့္ ဲစ့ ာေတြ ေရြးဖတတ္ ဲ့ဘက္ ေရာက္ သြားတယ္။ စာဆတို ာကေတာ့ အစုံဖတ္သငတ့္ ယ။္ အ႐ြယ္နဲ႔အခ်နိ က္ သဘ႔ူ ာသာသူ ေရးြ ခ်ယ္တတ္မႈကို ေပး လာလိမ့္မယ။္ တခ်ဳိ႕စာေတြ မ်ကႏ္ ာွ နဲ႔မခြာေအာင္ကုိ ဖတ္ၾကတာေတြလဲ ေတြဖ႔ းူ တယ္။ ျပန္အသးံု ခ်တယ္ သပိ မ္ ရိွ လွဘးူ ။ ျပနၿ္ ပးီ မွ်ေ၀၊ ေရးသားတာလဲ မေတြ႔ရဘးူ ။ အဲဒါေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ ကုယိ သ္ တိ ာကို သိ႐ံအု ဆင့္ မွာပဲထားရင္ ဘာလပု ္မွာလဲ။ ကယုိ ္စ့ ိတဆ္ ႏၵတခုတည္း ေက်နပ္ဖလ႔ို ား၊ အမ်ားအတြက္ အက်ဳးိ မျပဳ ေတာဘ့ ူး လား။ အသင့အ္ တငေ့္ ခ်ာင္လည္တဲ့ သေဘၤာအရာရေွိ ဟာင္းတေယာက္ကုိ ေတြ႔ဖူးတယ္။ မနကဘ္ က္ လက္ ဖကရ္ ညထ္ ြကေ္ သာက၊္ ၿပီးေတာ့ တေနလ႔ းံု အခနး္ ေအာင္းၿပးီ စာဖတ၊္ လက္ေတလ႔ြ ုပ္ငန္းမရွိ။ ပတ၀္ နး္ က်ငန္ ဲ႔လဲ 59

အဆက္အဆကံ ျပတ္ေတာက္မနွ ္းမသိ ျပတေ္ တာက္သြားတယ။္ သူဆံးု ပါးသြားေတာ့ သူ႔အခနး္ ထဲမာွ စာအပု ္ ေတြက အျပညပ့္ ဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ သသူ ိတာေတြကို အသံးု ခ်မသြားခ့ဘဲ ူး။ သားသမီးေတြကိုေတာင္ စာထဲကရ တဲ့ အသိေတြနဲ႔ ေကာင္းေကာငး္ ဆးံု မ မသြားခဲ့ဘးူ တဲ။့ သညလ္ ုိ စာဖတ္ျခငး္ မ်ဳိးကိေု တာ့ ဘေမာငတ္ ိ႔ု သိပ္ၿပးီ မေထာက္ခခံ ်င္ဘူး။ ပညာသိစြမ္းရညဆ္ ုိတဲ႔ Knowledge Power ဆိတု ာ သတိ ာကအုိ သုးံ ခ်ႏိုငမ္ ွ အဲဒီ Publisher ထြက္ လာတာ။ တုိးတကမ္ ႈတခုကို တည္ေဆာကရ္ ာွ ၾကံတဲ့အခါမွာ တကယ့္လကန္ ကပ္ ဲ။ အဲဒီ ပါ၀ါရဖ႔ုိ Application ဆတို ဲ့ ျပန္လည္အသးံု ခ်မကႈ လကို ိလု ိအု ပပ္ ါတယ္။ လုပ္လည္း လပု ္သငတ့္ ယ္။ ကယုိ ္တေယာက္တညး္ သိၿပီး ဘာမအွ သုံးမခ်ရင္ အဓပိ ာၸ ယမ္ ရွိဘးူ ။ စာဖတတ္ ယ္ဆုတိ ာ အဓိပၸာယရ္ ိွဖိ႔လု ုတိ ယ။္ ဘ၀တခု၊ ကုိယ့္လုပရ္ ပ္တခကု လဲ အဓိပၸာယရ္ ေွိ နဖို႔ လို တယ္။ ၿပးီ ေတာ့ လူဆုတိ ာ ပတ၀္ န္းက်ငန္ ဲ႔ေနရတဲ့ သတၱ၀ါ။ လူမေႈ ရး သားေကာင္၊ ႏငုိ င္ ံေရး သားေကာင္၊ ၿပီး ေတာ့ ေနာကမ္ ်ဳိးဆကသ္ စေ္ တြအတြက္လဲ တကို ္႐ိုကတ္ ာ၀န္ရၾွိ ကတဲ့ သူေတြ၊ ကယုိ ့တ္ ာ၀န္ ကိုယေ္ က်ၾကဖ႔ုိ ေကာငး္ တယ။္ အရင့္အရင္ ဆရာႀကီးေတြ၊ ဆရာမႀကီးေတြက တာ၀န္ကယို စ္ ီ ေက်ခဲ့ၾကၿပီးၿပ။ီ ထိုက္ထိုကတ္ နတ္ န္ လမ္းျပႏိုငခ္ ဲၾ့ ကတဲ့ အသပိ ညာအေမြအႏစွ ္ကုိ စာေပကတဆင့္ ထားေပးႏိုင္ခၾ့ဲ ကတဲ့သေူ တြ ျဖစပ္ ါတယ။္ အဆင့္ အတနး္ ရွရိ ိွ၊ အသိျမင့္ျမင့္ေပးႏိုငခ္ ဲ့ၾကတယ္။ မ်ဳိးခ်စစ္ ိတ္ကစၿပးီ တိးု တကစ္ တိ ေ္ တြအဆုးံ သူတိ႔ုတဦးခ်ငး္ စာေပ သစာၥ နဲ႔ လကဆ္ ငက့္ မး္ ခ့ၾဲ ကၿပီး ျဖစပ္ ါတယ္။ အဒဲ ီ မ်ဳးိ ဆက္ေဟာင္းဆရာႀကီးေတြ၊ စာေပတာ၀န္ေက်ခဲ့တဲ့ ဆရာ ႀကးီ ေတြဟာ သည္ေန႔ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြေနၾကပါၿပီ။ ေျပာင္းလဲျခင္း၊ မတညျ္ မဲျခင္းဟာ ပရမတသၳ စၥာပါ။ အစားထုးိ ႏငို ၾ္ ကဖပ႔ို ဲ လုိပါတယ္။ တရြက္ေႂကြရင္ ႏွစရ္ ြကေ္ ၀ၾကရပါမ့ ယ။္ ႏစွ ရ္ ြက္ေႂကြလမု႔ိ ွ တရြက္ မေ၀ႏုငိ ္ရင္ အမ်ဳးိ ေပၚေစာငသ႔္ ျိ ခငး္ မညမ္ ွာ မဟုတပ္ ါ။ …………………………………………… ။ ~ ။ ……………………………………………… စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစလ္ ာ ေနဇင္လတ္ (May 2010) စာေစာငႏ္ ွစ္ခရု ဲ႕ စာေရးဆရာလဲျဖစ္၊ အယဒ္ တီ ာလဲျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ဦးက စာမူ ေတာငး္ လာရင္း စကားေျပာျဖစၾ္ ကတယ။္ ဘေမာင္က ျပငပ္ ေလာကနဲ႔ အ ဆက္နညး္ နညး္ ျပတ္ခ်င္တယ။္ ျပတ္ခ်ငလ္ ႔ို ျပတ္တာမဟတု ။္ အခ်ိနမ္ ရ၊ အျပငမ္ ထြကႏ္ ငုိ လ္ ု႔ိ ျပတ္မွနး္ မသိ အဆက္ျပတ္ေနျခငး္ သာပါ။ ေရာကတ္ တရ္ ာရာ ေျပာၾကရင္း တခ်နိ က္ ကိယု ေ္ ရးခတ့ဲ ဲစ့ ာအေပၚ ေ၀ဖန္သေံ တြကုိ သတူ ု႔ိ ေျပာျပလ႔ို ျပနၾ္ ကားလုကိ ္ ရတယ္။ လြနခ္ ဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေရနံေစ်းတဟုန္ထုးိ တကခ္ ဲ႔ပါတယ။္ ေရနံ တစည္ ၁၄၅ ေဒၚလာ။ စးီ ပာြ းေရးနဲ႔ စမီ ခံ န္ခ႔ ြဲေရးမဂၢဇငး္ တခုက မ်ကႏ္ ွာဖုးံ ေဆာငး္ ပါး ေရးခုိငး္ တယ္။ အဲဒီမတိုငခ္ ငက္ စီးပာြ းေရးေလာကမာွ ႏွစက္ နု ္ ရင္ ေရနံတစည္ ေဒၚလာ ၂၀၀ အထေိ ရာက္မယလ္ ုိ႔ ခနမ႔္ ွန္းၾကတယ။္ လူႀကးီ တဦးက အစည္းအေ၀းေခၚၿပးီ တိုင္ ပငတ္ ယ္။ ဘေမာငရ္ ဲ႕အျမငက္ ို ေမးေတာ့ ‘ေရနေံ စ်း အမ်ားႀကးီ ျပန္က်ပါမယ္လု႔ိ’ ေျဖမလိ ုိ႔ အမ်ားရ႕ဲ အၾံ႔ သဖြယ္ ရာသတ၀ၱ ါအျဖစ္ ၾကညျ႔္ ခင္းခံလိုကရ္ တယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ မဂၢဇငး္ တေစာငရ္ ႕ဲ မ်က္ႏွာဖုးံ ေဆာငး္ ပါးေရးေပးဖ႔ုိ အေတာင္းခံရလိ႔ု 'Oilconomic' ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္န႔ဲ ခပ္စိပ္စပိ ္ေရးျဖစလ္ ကုိ တ္ ယ။္ ေရးေနခ်နိ ္မွာပဲ အီရန္ကဒုးံ ပ်တံ စငး္ အလတႊ ေ္ ကာငး္ လ႔ုိ ေရနံ တစည္ ၁၄၇ ေဒၚလာတကသ္ ြားတာ Bloomberg မွာ ေတြ႔လိုကရ္ တယ။္ ခု စာမေူ တာငး္ လာသတူ ဦးက အဲဒီ တုနး္ က အဲဒီမဂၢဇငး္ မွာတာ၀န္ရိွသတူ ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ တကယပ္ ဲ မၾကာခငမ္ ွာ ေရနတံ စည္ ေဒၚလာ ၄၀ ေအာက္ ေရာကသ္ ြားခ့ပဲ ါတယ။္ အခမု ျွ ပန္သိရတာက ဘေမာငစ္ ာမပူ ါၿပးီ မၾကာခငမ္ ာွ E-mail စာေတြန႔ဲ ဘေမာငေ္ ဆာငး္ 60

ပါးကို အႀကးီ အက်ယေ္ ၀ဖနခ္ ဲ႔ၾကတယ္ ဆတို ာပါပဲ။ အဲဒတီ ုနး္ က ဘေမာငမ္ သခိ ဲ့၊ ေရနေံ စ်းက်ေတာ႔မွ ေတာငး္ ပန္စာေတြ အမ်ားအျပားျပန္ပိၾု႔ ကတယ္လု႔ိ ဆပို ါတယ။္ ခနမ္႔ ွနး္ တယ္ဆုိတာ အနာဂတက္ ိစၥရပပ္ ါ။ စာဖတ္ပရတိ ္သတဆ္ ုတိ ာလဲ စးီ ပာြ းေရးသမားေတြမွ မ ဟတု ္တာ။ ဘေမာင္ နားလညေ္ ပးလရု႔ိ တယ္။ နားမလည္တာက စီးပာြ းေရးသမားလုိဆ႔ ုတိ ဲ့ သူတခ်ဳ႕ိ ရ႕ဲ အ လြယ္တကူ ခပေ္ ထ့ေထအ့ ၾကည့္ ... ျဖစျ္ ခင္း၊ ပ်က္ျခင္း၊ မွန္ျခင္း၊ မာွ းျခငး္ ေတြက ေနာကမ္ ွ၊ အမ်ားအျမငန္ ႔ဲ ဆန္က႔ ်ငရ္ ငဦ္ းဆးံု ရလုကိ ္တ့ဲ ဆုလာဘက္ ေကာငး္ ေကာင္းေ၀ဖန္ခရံ ျခငး္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ။္ အဲဒါက တႀကမိ ္။ ၂၀၀၈ မာွ ကမၻာစ႔ းီ ပာြ းပ်ကက္ ပျ္ ဖစ္တယ။္ ျမန္မာျပညက္ ုိ ‘ကးူ ၊ မကူး’ ကစိ ေၥ ပၚလာျပန္တယ။္ လူႀကီး တေယာကက္ အလြတ္သေဘာေဆြးေႏြးျပနပ္ ါတယ။္ တ၀ိုငး္ လံုးက ‘ဘာမွ မျဖစႏ္ ိငု ္ပါ’ လ႔ို ေျပာၾကတယ၊္ ကိယု ့္ ကုိ မေမးပါေစနလ႔ဲ ပ႔ုိ ဲ ဘေမာငဆ္ ုေတာင္းခ့ဲ ရတယ္။ ဆေု တာငး္ မျပညပ့္ ါ။ တုိက႐္ ကို ႀ္ ကီးေမးေတာ့လဲ ကုယိ အ့္ ျမင္အတိုငး္ ေျပာျဖစ္လုကိ ္ရတယ။္ ‘ဒတီ ခါ ကြၽနေ္ တာ္ကယုိ တ္ ိငု ္ ေျပးေပါက္ရာွ ၾကည့တ္ ာကိုပဲ မေတြ႕ႏငုိ ဘ္ ူးျဖစေ္ နရပါတယ္ ခငဗ္ ်’ တေယာကရ္ ဲ႕ ခပ္ျပင္းျပငး္ ေထသ့ ကံ ုိ အျပဳံ းနဲ႔လကခ္ ံလိုက္ရျပန္တယ္ေပါ့။ ‘ခငဗ္ ်ား Economist မဟုတဘ္ ူးေနာ္’ ဟုတပ္ ါတယ္။ ဘေမာင္ စးီ ပာြ းေရးပညာ႐ငွ တ္ ဦး မဟုတ္ပါ။ စီမခံ န႔္ခဲေြ ရးပညာ႐ငွ တ္ ဦးေတာ႔ ဟုတ္ပါ တယ။္ ႏိုငင္ တံ ကာအဆင့စ္ းီ ပာြ းေရးလုပက္ ငုိ ္ေနတဲ့ လုပ္ငနး္ ႐ငွ ္တဦးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါရဂတူ န္းမာွ ဘေမာင္ ေရးခ့တဲ ဲက့ ်မ္းေခါင္းစဥ္ကုိ အဲဒသီ သူ ရိ င္ အခုလုိေျပာခဲ့မွာမဟုတ္ပါ။ စီမံခန႔ခ္ ဲေြ ရးမဟာဘြဲ႔မာွ စီးပြားေရး၊ ဘ႑ာ ေရးအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကးီ ပါပါတယ။္ ကုယိ ္ပိုင္ေလ့လာမ၊ႈ လက္ေတ႔လြ ပု ္ငနး္ ခြင္၊ ႏငုိ ္ငံတကာက အသေိ တြ ကို အဲဒီသူ ေမေ့ နပါတယ္။ ထားေတာ႔။ ‘ _ _ _ ကြၽန္ေတာတ္ ိဆ႔ု ကီ ုိ အဲဒီ Recession လပိငု ္းအတြငး္ ကးူ လာပါလမိ ့္မယ္’ အားလံုးက ဘေမာင္ကို စးူ စိကု ္ ၾကည့္ၾကတယ။္ လပု င္ နး္ ရွငတ္ ဦးက လႀူ ကးီ ဘက္လွညၿ့္ ပးီ ‘ျဖစႏ္ ိငု ေ္ ျခ မရွသိ ေလာက္ပါ။ ကြၽနေ္ တာ္တ႔ကုိ Isolation ျဖစ္ေနတာပဲဟာ’ သည္စကားက ဘေမာငဘ္ ေျပာတာကို ‘မမနွ ္ဘူး’လ႔ို သြယ၀္ ိကု တ္ ံုျ႔ ပနလ္ ုကိ ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘ ေမာင္တခုိ႔ ်င္းလဲ ခငမ္ ငေ္ နၾကတဲ့သေူ တပြ ါ။ တကယ္ေတာ့ ဘယက္ ႑မွာ Isolation ျဖစၿ္ ပးီ ဘယအ္ ပုငိ း္ မွာ Isolation မျဖစဘ္ ူးဆိုတာ အဲဒီသူ ခဲျြ ခမ္းစတိ ျ္ ဖာမလပု ခ္ ဲ့ဘူးနဲတ႔ ပူ ါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ Isolation နဲ႔ Insulation ရဲ႕သဘာ၀ကုိ ေရာေထြးသိေနဟန္လဲ ရေွိ နတယ္။ ‘ထ’ိ တာေပါ။့ ‘ထိ’တာမွ အားလးံု အသိပဲ။ ဘေမာင္ ဘာမေွ တာငေ္ ျပာဖ႔ိုမလေုိ တာ႔ဘူး။ ဘေမာငတ္ ိ႔ု ဆုံ ၿပီး ႏစွ ္လေတာငမ္ ၾကာဘူး။ စာေစာင္ေတြမွာဖတ္ခဲရ့ တဲ့ အတုငိ း္ ပဲ။ ေရာက္တာမွ ဟဘို ကဘ္ ူတာေတာင္ လြန္ သြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မွန္တာကေနာက္မွ ‘အရ’ိ ခလံ ကုိ ရ္ တာက အရင။္ အဲဒါက တႀကိမ္။ စီးပာြ းပ်ကက္ ပ္က ဖက္လွဲတကငး္ လပု ္ေတာ့လဲ ညငည္ င္သာသာ မဟုတဘ္ ူး။ ခပ္ၾကမး္ ၾကမ္းေလးနဲ႔။ ျဖစလ္ ာၿပဆီ ိေု တာ႔လဲ လုပ္ငနး္ ရငွ ္ေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုငၾ္ ကေရာ ‘ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆးုိ မလဲ မသဘိ းူ ’ ‘ဘယ္ေလာကေ္ တာင္ ၾကာမလဲ မသိဘူး’ ‘ဘယလ္ ျုိ ပငဆ္ ငရ္ မလဲ မသိဘးူ ’ စသျဖင႔္ ‘မသိဘူး’ မ်ားစာြ နဲ။႔ သည္ႏငုိ င္ ံကိုကးူ မလာႏငုိ ္ပါဘးူ လ႔ို ရငေ္ ကာၿ့ ပးီ ေျပာခဲတ့ ဲသ့ ူေတြက သည္တခါ ‘ေလး၊ ငါးႏစွ ္’ေလာက္ ေတာင္ၾကာမယတ္ ဲ။့ အဲဒါ အနညး္ ဆုံးပဲတဲ့။ စာေစာငေ္ တြမာွ လဲ ေတာေ္ တာမ္ ်ားမ်ားပါခ႔ဲၿပးီ ပါၿပ။ီ ဘာမွ မျဖစပ္ ါ ဘူးလ႔ုိေျပာခဲတ့ ဲ့သူေတြက ၾကာမယ္ၾ့ ကာေတာ့ ဘာေၾကာင္ေ့ လး၊ ငါးႏစွ ္ ျပန္ျဖစသ္ ြားရတာလဲ။ ဘေမာင္ မစဥး္ စားတတ္ေတာဘ့ းူ ။ ဘေမာင္ပဲ ‘က’ံ ဆိုးခ်င္လို႔လား မသိျပန္ပါဘးူ ၊ MRTV-4 က အင္တာ လာဗ်ဴးတယ္။ စာေစာင္ တခု၊ ႏစွ ္ ခု ကေရာပဲ။ အဓကိ ကေတာ႔ အဲဒီ Recession က ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲဆတုိ ာပဲ။ ဘေမာငက္ ‘တႏွစ္၀နး္ က်င’္ ပဲၾကာမယ္လေို႔ ျပာလကုိ ္ေတာ့ ျပံဳးစစိ ိျဖစသ္ ြားၾကျပနတ္ ယ။္ ‘ဆရာ၊ ဟုတပ္ ါ့မလား။ အျပင္မာွ ငါးႏစွ ေ္ လာက္ ၾကာမယလ္ ို႔ ေျပာေနၾကတယ္’ ‘တစ္ႏွစ္ဆတုိ ာ ခဏေလးပါ။ ေစာင့္ၾကည့္လကို ္ၾကတာေပါ’့ ဘေမာင္ ဒါပဲ ေျပာလကုိ ပ္ ါတယ္။ သညၾ္ ကားထဲမွာေတာ႔ ‘ၾသဘာ’ ေပးၾကတဲ့သူေတြလဲ ေပၚလာပါ တယ။္ ‘ဟတု ္ပါမ့ လား။ ျပင္ေျပာရင္ အခ်နိ ္မီေသးတယေ္ နာ’္ လုိ႔ သံေယာဇဥ္နဲ႔ တကယေ္ စတနာထားၿပီး အ ၾကေံ ပးၾကတဲသ႔ ေူ တြလဲ ရွိပါရ႕ဲ ။ ခက္တာက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ႐ေႈ ထာင႔မ္ တူၾကဘးူ ။ ႐ျႈ မင္ပံုလဲ မတူၾကျပနဘ္ ူး။ ယတူ တ္တာ ေတြ၊ ျမငတ္ တတ္ ာေတြ၊ ထညၿ့္ ပီးစဥး္ စားၾကတာေတြလဲ အမ်ားႀကးီ ကြာသြားႏုိင္တယ္။ အေတြအ႔ ၾကံဳေတြ ဆုိ တာလဲ တထပတ္ ည္းက်ႏုငိ ္တဲ့အရာ မဟတု ျ္ ပနဘ္ းူ ။ အဲဒါေတြေပါငး္ လကုိ ရ္ င္ တဦးနဲတ႔ ဦး ယူဆခ်ကေ္ တြ၊ သးုံ သပခ္ ်က္ေတြ၊ ခ်ဥး္ ကပ္ပေံု တြက အကြာအဟ အျမဲတမ္း႐ေွိ နမာွ ပ။ဲ 61

ေရနံေစ်းကို ျပနၾ္ ကညရ႔္ င္ ေရာင္းလိုအား၊ ၀ယ္လိုအားဘက္ကၾကညရ့္ င္ တမ်ဳိးေတြ႔မယ္။ တ႐ုတ္ရဲ႕ ၀ယ္လအုိ ားမ်ားတာတခုတည္းကုိ ‘သာသာထိးု ထးုိ ’ တြက္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ ေရနံေစ်းက ၂၀၀ ေက်ာ္သြားမာွ ပဲ။ စးီ ပာြ းေရးသကသ္ က္႐ႈေထာင့က္ ေနာ။္ တပိငု ္း၊ တေထာငတ့္ ည္းက ၾကည္ေ့ သးတာ။ ေရနေံ စ်း ႐တု တ္ ရက္ ၃၀ ေဒၚလာတက္ၿပးီ တေနရာတည္းမာွ ၃၊ ၄ လေလာကရ္ ပေ္ နရင္ ႏိငု ္ငံေပါငး္ ၄၀ ေလာက္က အသံေတြ အမ်ား ႀကီး ထြက္လာလိမမ့္ ယ။္ အငအ္ ားႀကီးႏငို ္ငေံ တြပါလာမာွ ၊ ႏငို ္ငေံ ရး႐ႈေထာင့္ကျပနၾ္ ကည့္ရငတ္ မ်ဳိး ေျပာငး္ သြား လိမ္မ႔ ယ္။ ဥပမာထဲက တခုပဲရွိေသးတယ။္ အဲဒီ ႏုငိ ္ငံေရး႐ေႈ ထာငမ့္ ာွ စစ္ေရးဆိုင္ရာအေငြသ႔ က္ ေတြပါလာႏုိင္ တယ္။ ေရနေံ ရာငး္ ႏုငိ င္ ံေတြရဲ႕ႏိုင္ငံေရး၊ လမူ ႈေရး မၿငမိ သ္ ကမ္ ေႈ တြပါလာႏငို ္တယ္။ ဘယသ္ ကူ ေနရငး္ ထိငု ္ရငး္ ခံုအလႈပခ္ ခံ ်င္မွာလဲ။ သည္ေတာ့ ေရနံေစ်းက်မယေ္ ပါ့။ ၂၀၀၈ Recession ကုိျပနၾ္ ကညဦ္႔ း။ ကိယု က္ Export ေကာင္းေကာငး္ ရေွိ နတယ။္ ႏိုငင္ ံေရးအရ Isolated နညး္ နညး္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစမ္ ယ္။ စီးပာြ းေရးအရ Indirect ေတြ အမ်ားႀကီးရွေိ နတယ။္ စေတာ႔႐ွယယ္ ာက တပိငု ္း၊ ႏုငိ ္ငံျခားဘဏ္ေတြက တပုိင္း၊ Export ပုငိ း္ ေလးမွာကပုိ ဲ ဟတို ငို ္းျပည္ေတြ၀ငေ္ ငြက်တာနဲ႔ ကယုိ ႔က္ နု ္ ေတြ ေစ်းႏနႈ း္ လဲက်မယ္။ အေရအတြကလ္ ဲ က်မယ္။ ဒါက အေသအခ်ာပဲ။ တျခားလပု ္ငနး္ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိ ေသးတယ္။ အဲဒီေတာ႔ သက္ေရာကမ္ တႈ ခကု ို ဟန္တ႔ ားလု႔ိမရဘးူ ။ ၿပီးေတာ႔ ကုယိ ့္ႏိငု င္ ံက International System ဆတုိ ဲ့ အျပညျ္ ပညဆ္ ငုိ ္ရာစနစ္ထဲ အားလံုးမဟုတ္တာေတာင္ တပုငိ ္းတစ၀င္ေနၿပီ။ မ်ားမ်ား ထတိ ာနဲ႔ နည္းနည္းထိတာပဲ ကြာမယ္။ မထလိ က႔ုိ ေတာ့ ရကုိ မရဘးူ ။ ဘေမာင္ လုပ္ငနး္ ေတြေတာင္ ရာႏႈနး္ ၃၀ ေလာက္ ပ်မး္ မွ်ျခင္းက်သြားခဲ႔ေသးတယ္။ သအီ ုိရီေတြ အရညက္ ်ဳေိ သာကထ္ ားၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ေနတဲ့သူ၊ ႏငို င္ တံ ကာ စီးပာြ းေရးနဲ႔ တစက္ေလးမွ မျပတ္ေသးတဲ႔သူ၊ အဲသလိလု ူေတာင္ မခံႏငို ဘ္ းူ ။ မထိဘးူ ဆုတိ ဲသ႔ ူက လစူ ြမး္ ေကာငး္ ပဲ။ သဆူ႔ မီ ွာ ေက်ာင္းျပနတ္ က္သင့ၾ္ ကတယ။္ ‘Recession ဘယ္ေတာ႔ Recovery ျပန္ျဖစ္မလဲ’ ဆိတု ာမွာ ‘တႏစွ ္၀နး္ က်င’္ ပဲလုိ႔ ရဲရဲေျပာရဲတာ အ ေၾကာင္း႐ိပွ ါတယ္။ အလကားပဲတင္း ‘ကေလာငအ္ က်ဳိး’ ခၿံ ပးီ ဘယေ္ ျပာမတးုံ ။ အရင္ ၁၉၂၉ က Great Depr ession ဆိတု ာနဲ႔ ၂၀၀၈ အေျခအေနႏႈငိ ္းယဥွ ၾ္ ကည့္ရင္ ေတာေ္ တာသ္ ိသာတယ္။ လဲၿပိဳသြားတဲ့ ဘဏအ္ ေရအ တြက္၊ အလပု ္လကမ္ ဲ႔ႏႈန္း၊ အစိးု ရေတြရဲ႕အငအ္ ား၊ တျခား က်န္ေသးတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါက တခ်က္၊ ေနာက္ တခ်က္က အရင္ကမၻာေ႔ ခါငး္ ေဆာင္ေတြနဲ႔ အခကု မာၻ ေ့ ခါင္းေဆာငေ္ တြရဲ႕ အရည္အေသြး၊ အသိအျမင္ အမ်ား ႀကးီ ကြာသြားၿပီ။ သည္ေန႔ ကမၻာေ႔ ခါငး္ ေဆာင္ေတြက စးီ ပာြ းေရး Specialist ျဖစ္ခ်ငမ္ ွျဖစ္ မယ္။ ဘ႑ာေရး၊ စးီ ပြားေရးန႔ဲ မစိမ္းၾကေတာဘ႔ းူ ။ ေနာကတ္ ခုက အေရ႕ွ အလယပ္ ငုိ း္ ၊ တ႐ုတ္၊ အိႏိယၵ ၊ မကဆၠ ကီ ုိ၊ ဘရာဇီးလ္စတဲ႔ ထြနး္ သစ္စႏငုိ င္ ံေတြရဲ႕အေနအထား၊ ၁၉၂၉ တနု း္ က ဘာမမွ ဟတု တ္ ဲ့ ႏိုငင္ ံေတြက ၂၀၀၈ မာွ အရမ္းေျပာငး္ လဲ သြားၿပီ။ အငအ္ ားတစတံု ရာ ရွေိ နၾကၿပီ။ ေနာကတ္ ခုက အရင္တုန္းကႏိငု င္ ံေတြက စးီ ပြားေရးအစအု ဖြဲအ႔ ေနနဲ႔ အားနည္းခဲ့တယ္။ ႏုိငင္ ံေရး အရပဲ အရင္းရွင္ ကြနျ္ မဴနစအ္ ပု ္စုဆၿုိ ပီး ႀကးီ က်ယ္ခဲ့ၾကတာ။ အခု စီးပြားေရးပူးေပါငး္ မႈ၊ အပု စ္ ုလကို ္ ေဆာင္႐ြကမ္ ႈေတြ က အားေကာငး္ လာၿပီ။ ေနာကရ္ ွေိ သးတယ္။ ကမာၻ ႔စးီ ပြားေရးႏုးိ ထေအာင္ ထညရ့္ မယ္ေ့ ငြပမာဏ၊ ငါးထရလီ ယီ ေံ လာက္ လုိ မယ။္ လူနာအတြကလ္ ုံေလာက္မဲ့ ေသြးရာွ တဲသ့ ေဘာေပါ။့ တ႐တု ရ္ ဲ႕အရနေ္ ငြ၊ အေမရိကန္၊ အေရွ႕အလယပ္ ငုိ ္း စတာေတြရဲ႕အရနေ္ ငြေတြ လကုိ ၾ္ ကည္႔လုိက္ေတာ႔ သာသာေလး ၈ ထရီလယီ ေံ လာက္ သြားေတြ႕တယ္။ ၿပးီ ေတာ့ ေခတသ္ စ္ေခါငး္ ေဆာငေ္ တြ၊ အထူးသျဖင့္ သမတၼ ျဖစ္ခါစ အိုဘားမားက အမတွ ယ္ ူရဦးမာွ ။ ေခါငး္ ေဆာင္ေတြကယို ္တိုငက္ Recession ကုိ ၾကာၾကာအျဖစ္မခႏံ ုငိ ္ဘူး၊ သူတအိ႔ု မတွ ေ္ တြ အမ်ားႀကးီ က်သြား ၾကမာွ ေပါ။့ တခ်ဳ႕ိ ႏငို င္ ံေတြဆုိ စီးပာြ းေရးကေသာင္းကနငး္ က ထိငု ္ခုေံ တြကိလု ႈပ္ပစ္ႏုငိ တ္ ယဆ္ ုတိ ာ သိေနၾကၿပီ။ က်န္ေသးတယ္။ သညေ္ လာက္ဆရုိ င္ လံေု လာက္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ တႏစွ ၀္ နး္ က်င္ပဲၾကာမာွ ပါလ႔ုိ ေျပာပစ၊္ ေရးပစလ္ ိုက္တာ။ ၁၁ လ၀န္းက်ငတ္ ၀ိုကမ္ ွာကုပိ ဲ နာလန္ထၾကပါၿပလီ ု႔ိေျပာတဲ့ႏိုင္ငေံ တြ ခပ္စိပစ္ ပိ ္ေတြလ႔ ာရ တယ။္ မနွ ္တာ၊ မာွ းတာက ေနာကတ္ ႏွစ္မွ။ မ်ကေ္ စာငး္ ထုးိ ခလံ ကုိ ္ရတာက အရငပ္ ဲ။ ဒါကလဲ တႀကိမ္ က်န္တာေတြလဲရွေိ သးတယ္။ ဘေမာင္ရဲ႕သဘာ၀က ခပ္ေအးေအးပဲ ေနခ်င္တယ။္ အသက္မႀကီးေသးေပမဲ့ အရြယ္ေလးရလာေတာ့ တတ္ႏငို ရ္ င္ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြ မေတြ႔ခ်ငေ္ တာဘ့ းူ ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစခ္ ်င္တာမျဖစတ္ တ္တာက သဘာ၀ပဲ။ အရငက္ ဒါမ်ဳိးေတြ မျဖစ္ဖးူ ပါဘူး။ အခု တေလာေတာ့လဲ ျပနၿ္ ပီးေအး ခ်မး္ သလလို ိုပ။ဲ အဲသလပုိ ဲ ေနခ်င္တယ္။ ကယုိ ္ျမငတ္ ာေလးေတြ၊ သတိ ာေလးေတြေျပာ၊ ေနာက္ မ်ဳိးဆကသ္ စ္ ေတြကို တတ္ႏုိငသ္ ေလာက္ စတိ ္ခြနအ္ ားအရ တစံုတရာတးို တကေ္ အာင္ လုပ္ေပးႏငို သ္ ေလာက္ လပု ေ္ ပး။ ကယုိ ္လဲ တျဖည္းျဖည္းအသကႀ္ ကီးလာ၊ ဘရု ားေက်ာငး္ ကနေ္ မြေ႔ လ်ာရ္ မဲ့ အခ်ိနေ္ ရာကရ္ င္ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ သစေ္ တြ ေပ်ာေ္ ပ်ာပ္ ါးပါး ႏိုငင္ တံ ည္ေဆာက္ေရး လပု ္ကုိငေ္ နတာေတြ႕ရရင္ သညဘ္ ၀ေက်နပ္ၿပ။ီ တျခားဘာမွ မလုဘိ းူ ။ ‘ဆရာ၊ မႏွစက္ ေရႊေစ်းမနွ း္ ေပးခ့တဲ ာေလ မတွ မ္ ိေသးလား။ ကြၽနေ္ တာ္ေတာင္ ၀ယ္ၿပီး စုထားေသး 62

တယ္။ ေတာေ္ တာ္ေလး ျမတလ္ ိုက္တယ္ ဆရာ။ သည္ႏွစေ္ ရာ’ လာျပနၿ္ ပီတခါ။ ‘ေတာပ္ ါၿပီ ဆရာရယ။္ အဲဒါကလဲ အေၾကာငး္ မညီၫြတလ္ ို႔ မေရးလကုိ ္ရတာကပို ဲ ေက်းဇူးတငရ္ ဦးမယ၊္ ေနာက္လဲ မေရးခုိငး္ ပါနဲ႔ေတာ့ေနာ’္ ေနာက္တဦးက တေမွာင္႔ ‘ဆရာ၊ ေဒၚလာ အလားအလာ အလြတ္သေဘာေျပာပါဦး’ ‘ကြၽနေ္ တာ္ ေဒၚလာေစ်း ‘က်’ မယလ္ ႔ို မသုံးခဘ႔ဲ းူ ေနာ။္ ေဒၚလာေစ်း ‘ခ်’ လမိ ႔မ္ ယလ္ ႔သို ာ ေျပာခဲတ႔ ာ’ ‘ဘယ္ေတာ့ ျပနတ္ က္မလဲ’ ‘အေမရကိ နေ္ တြလိုခ်င္တဲ့ အေျခအေနတရပ္ကရို ရင္ တမ်ဳးိ ျပန္ေျပာင္းသြားပါလမိ ္႔မယ’္ အျပငသ္ ပိ မ္ ထြက္ျဖစေ္ တာလ႔ ဲ ကယုိ ဆ့္ လီ ာတဲသ့ ူနဲ႔ စပ္မစိ ပ္ရာေျပာျဖစ္ၾကတယ။္ အျမင္ေတြ၊ အေတြး ေတြဖလွယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ အခ်ကအ္ လက္နဲ႔သတငး္ ရတယ၊္ ေျပာတယဆ္ ိတု ာ သိပခ္ ကလ္ ွတာ မဟုတပ္ ါဘးူ ။ သတငး္ န႔ဲ အခ်ကအ္ လကမ္ ရရင္ ဘာမလွ ုပ္လ႔ုရိ တာမဟတု ။္ တခါတေလေတာလ့ ဲ ေရးၾကညခ္႔ ်ငတ္ ယ္၊ ေျပာ ၾကည္႔ခ်င္တယ္။ တခါတေလေတာလ႔ ဲ မေရးခ်င္ျပနဘ္ းူ ။ မေျပာခ်င္ျပန္ဘးူ ။ အဆအီ ေငၚတညသ့္ ြားရင္ အေၾကာငး္ မ ဟတု ္ဘူး။ အစပ္အဟပ္မတည့ရ္ င္ ျပႆနာ။ေခါင္းကကုိ ၊္ ေခါငး္ စားရျပနေ္ ရာ။ ဒါေၾကာင့္ တခါတခါ စဥး္ စားစရာေတြ ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ ေတြ႕တာေတြ ေရးရမလား၊ ျမင္တာေတြ ေျပာရမလား။ ျပန္ၿပီး စဥး္ ေတာ့ စဥး္ စားရဦးမယ္ေပါ႔။ …………………………………………… ။ ~ ။ ……………………………………………… အေႂကြးေတြ ေက်ပါေစ ေနဇင္လတ္ (June 2010) တခ်ဳ႕ိ ေရးခ်ငၿ္ ပီး မေရးျဖစလ္ ကုိ ္ရတာေတြ အမ်ားႀကးီ ပဲ။ ေရးခ်ငတ္ ာနဲ႔ ေရး သင္႔တာေတြခြဲျခားလုကိ ေ္ တာ႔ စာလံုးျဖစလ္ ာတာေတြရွိသလို ရင္ထဲ သမိ း္ ပစလ္ ုကိ ရ္ တာေတြလဲ ရိွလာပါတယ။္ အခလု ဲ ခ်တီ ံုခ်တံ။ု ဒါေပမယ္႔ ေရး သင့တ္ ယ္လယိ႔ု ူဆတာနဲ႔ ေရးျဖစ္လုိကရ္ တယ။္ လငူ ယေ္ တြအတြက္ ခနြ ္ အားျဖစ္ျဖစ္၊ အသိအရားျဖစ္ျဖစ၊္ အေတြးအေခၚပဲျဖစျ္ ဖစ၊္ တက္ႂကြ စတိ ္ ေလးပဲျဖစျ္ ဖစ္ တစုတံ ရာရၾကရင္ ေရးရက်ဳိးနပ္ပါၿပီ။ ကိုယ္လဲ လငူ ယဘ္ ၀ ျဖတသ္ နး္ လာခဲရ႔ သူေတြထဲကတေယာက္ပ၊ဲ လငူ ယေ္ တြရဲ႕ ခံစားခ်က၊္ သူ တ႔ုိရဲ႕အေတြ႕အၾကဳံ ၊ သတူ ႔ုရိ ဲ႕လပု ႏ္ ငို ္ကိုငႏ္ ိုငခ္ ြငေ္႔ တြကုိကယို ခ္ ်င္းစာမတိ ယ္ ဘေမာင္တုိ႔ လူငယဘ္ ၀ျဖတ္သန္းခရ့ဲ တဲ့ကာလဟာ လုပႏ္ ုိင္ကုငိ ္ႏိုင္ခြင့္ မညမ္ ညရ္ ရမရိွတဲ႔ ကာလပါ။ စတိ ဓ္ ာတ္ေတြ ဘယေ္ လာက္ရွိရွိ၊ ခြနအ္ ားေတြ ဘယေ္ လာက္ရွိရွိ၊ ဘယေ္ လာကပ္ ဲ လုပ္ခ်င္ကငုိ ခ္ ်ငစ္ ိတရ္ ရိွ ိွ အ ေျခအေနက အခါအခြင္မ့ သာခဲ႔ဘးူ ။ အခေု ခတ္က်ေတာ႔ အေျခအေနကအေတာ္အသင့္ေပးလာပါၿပီ။ ပိတ္သြား တဲ့အျမင္ေတြ ျပန္ဖြင၊့္ ဆုတယ္ တု ္သြားတဲခ႔ ြနအ္ ားေတြ ျပန္ျဖည့္၊ ကြယေ္ ပ်ာကသ္ ြားတဲ့သတု ေတြ ျပန္ရာွ မီွး၊ ငတု ္ သြားတဲ့တကႂ္ ကြစတိ ္ေတြကုိ ျပနေ္ ဖာ္ေပးဖ႔ိပု ဲလိုတယ။္ အဲဒီတာ၀န္ကို အတု တ္ ခ်ပ္မျဖစ္ရငေ္ တာင္ သဲတပြင့္ ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာဆိတု ဲခ့ ယံ ူခ်ကန္ ဲ႔ လူငယ္၊ လူလတ္ေတြအတြက္ ေဆာငး္ ပါးေတြ၊ အက္ေဆးေတြ ေရးျဖစေ္ န ရတာ။ ၂၀.၂.၂၀၁၀ေနက႔ အငး္ ၀စာအုပ္တကို မ္ ာွ ဘေမာင္ရဲ႕ အေမရကိ နအ္ င္ပါယာ၏ လ်ွ ဳ႕ိ ၀ွကခ္ ်က္မ်ား စာအုပ္အတြက္ လကမ္ တွ ္ထးို ပေြဲ လးလုပ္တယ္။ လက္မတွ မ္ ထုိးခင္ စာဖတ္ပြဲေလးလပု တ္ ယ။္ ၿပးီ ေတာ႔ ပရိ သတန္ ဲ႔ အေမးအေျဖက႑၊ သတမ္ ွတခ္ ်ိနက္ ၂ နာရ၊ီ ၅ နာရီ ဆေုိ ပမယ့္ ညေန ၆ နာရီ ေလာကမ္ ွ ၿပးီ သြား တယ္။ လကမ္ တွ ္ကို ဆကတ္ ုိကထ္ ိးု ေပးေနရေတာ့ ပရိသတ္ကတုိ ဦးခ်ငး္ ေကာငး္ ေကာင္းစကား မေျပာျဖစ္ လုိကရ္ ဘးူ ။ အဲဒထီ ဲမွာ အသားျဖဴျဖဴ အသက္ ၃၀ အရြယ္ေလာက္ အမ်ဳိးသမးီ က လကမ္ ွတ္ထိုးဖုိ႔ စာအုပ္ေပးရင္း ‘ကြၽနမ္ ဆရာ့ပရသိ တ္ပါ။ ဖတျ္ ဖစ္ေအာင္ ဖတၾ္ ကည္႔ေပးပါ ဆရာ’ဆိၿု ပီး အေတာ္ထူတဲ႔ စာအိတတ္ အတိ ္ ေပး 63

သြားပါတယ။္ သာမန္စာမ်ဳိးေတာ႔မျဖစႏ္ ိုငဘ္ းူ လု႔ိ ဘေမာင္ ထင္လုကိ ္မိပါတယ။္ အိမေ္ ရာက္လို႔ ဖတၾ္ ကညလ့္ ိုက္ ေတာ့ ႏွစေ္ ၾကာင္း၊ သံုးေၾကာငး္ ေလာက္ဖတၾ္ ကညလ႔္ ကုိ ္႐နုံ ဲ႔ အေတာ္အေရးအသားေကာင္းတဲ့သဆူ ုိတာ သတိ ထားမိတယ။္ မၾကာခငမ္ ွာပဲ သ႔ူဘ၀အေၾကာင္းမတိ ဆ္ က္မာွ မဂၢဇငး္ တခ်ဳိ႕ထဲ သစူ႔ ာေတြပါထားဖူးတဲ႔ ‘စာေရး ဆရာမ’ တဦးဆိုတာ သလိ ုကိ ရ္ ပါတယ္။ စာမ်ကႏ္ ာွ ၁၅ မ်ကႏ္ ွာဆံးု သြားတယ။္ သန႔ူ ာမည္ကုိ ေဖာ္ျပမထားဘူး။ ေနာက္ဆံးု မာွ ေတာ႔ ပင္စငစ္ ား သူ႔အေဖအရာရႀွိ ကီးရဲ႕နာမည္ကုိေတာ့ ေရးထားေပးပါတယ္။ သ႔ရူ င္ဖြင့္စာကေို ကာက္ရရင္ ဖခငတ္ ဦးနဲ႔ သမီးၾကား အေတြးအေခၚ၊ အယအူ ဆ၊ အကြာအဟေတြ၊ တ ဦးေပၚတဦးအျမင္ တထပတ္ ညး္ မက်ႏိငု တ္ ာေတြ။ သ႔မူ ခိ င၊္ ေမာငႏ္ စွ ေ္ ယာက္အေၾကာင္းန႔ဲ သာယာႏငုိ ္ခြငရ့္ တွိ ဲ့ အိမေ္ ထာင္စေု လးဟာ သ႔ူဖခင္ေၾကာင့္ ၀မး္ နညး္ ဖြယ္ရာ ပ်က္စီးသြားရတဲ့အေၾကာငး္ ေၾကကြဲရင္နင္စ့ ာြ ေဖာျ္ ပ ထားပါတယ္။ ရႏငို ္လ်က္ႏွင့္ ဖခင၏္ အပအ့ံ ပးုိ တုိ႔မပါဘဲ သအူ ိမ္ေထာငက္ ်ခဲ့ၿပးီ သ႔ူအေပါငး္ အသင္းေကာင္းေတြ အေၾကာငး္ ကို ဇာတ္လမး္ တပဒု ပ္ မာ ေရးထားတာေတြရ႔ ပါတယ။္ သ႔ရူ ဲ႕ပါရမပီ ါတဲ့ အေရးအသား၊ အတငအ္ ျပက ဖတရ္ သကူ ို ေကာငး္ ေကာငး္ ဖမ္းစားႏငုိ ပ္ ါတယ္။ ဖတၿ္ ပီးေတာ့ ဘေမာင္ေတာင္ ရင္ထဲ အေတာမ္ သက္မသာ ခံစားလုကိ ရ္ တယ။္ အရြယ္ႏရု င္ မ်ကရ္ ည္၀ဲေလာက္တယ္။ ဇာတလ္ မ္းေကာငး္ ကုိ အေရးအသားႏုိငမ္ ႈက ေကာငး္ ေကာင္း ပံပ႔ းုိ ေပးထားႏိငု ေ္ တာ့ စဥ္းစားၾကညႏ့္ ုငိ ္ပါတယ။္ ဘယေ္ လာက္ ‘ရသ’ ေျမာကမ္ လဲဆုိတာ … ။ ဇာတ္လမ္းကေုိ ျပာရရင္ သအ႔ူ ေဖက အစုိးရ၀န္ထမး္ ၊ အရာရိႀွ ကီးတဦး၊ အေမက ခင္ပြနး္ သညက္ ုိ လုံး၀ မလြန္ဆနတ္ ဲ့ ႐းုိ အရွာတဲ့ မိခင။္ ေမာင္ေလးႏစွ ေ္ ယာက္က ဖခငႀ္ ကးီ ရဲ႕ပသံု ြင္းမမနွ ္မႈေၾကာင့္ လမ္းေၾကာငး္ အမနွ ္ ေပၚက ေဘးေခ်ာထ္ ြက္ေနသူ။ အဲဒီ ကေလးမ (ဘေမာငသ္ မီးထကင္ ယလ္ ိ႔)ု က ထကထ္ ကျ္ မကျ္ မက္လဲ ရ။ိွ လုပ္ ခ်င္ကုငိ ခ္ ်ငတ္ ဲ့စိတလ္ ဲ အျပည့္ရွိၿပးီ ဘ၀ကုတိ ုးိ တကခ္ ်င္တဲစ႔ ိတ္လဲ ရိသွ ူ ျဖစေ္ တာ့။ ဖခငႀ္ ကးီ နဲ႔ ပဋိပကၡ ျဖစရ္ တဲ့ ဇာတလ္ မ္း။ ေနာက္ဆံုး မိခငႀ္ ကီး ကငဆ္ ာျဖစေ္ နတာေတာင္ မသိ ားစကု ေုိ က်ာခိငု ္းထြကသ္ ြားရကတ္ ဲ႔ ဖခင္ အ ေပၚနာၾကညး္ စိတျ္ ဖစမ္ ိတဲ႔ သမးီ တေယာကရ္ ဲ႕ပရုံ ပိ ။္ ‘ဆရာစ့ ာေတြ အားလုးံ ဖတျ္ ဖစေ္ တာ့ ဦးဘေမာငႀ္ ကီးနဲ႔လဲ ရငး္ ႏွးီ ရတယ္ေပါ။့ ဦးဘေမာငႀ္ ကးီ က သား သမးီ ေတြကုိ သိပ္တးုိ တကေ္ စခ်ငေ္ ပမယ့္ သားသမီးေတြထဲက တေယာကမ္ ွ လကုိ ္မပါတဲအ့ ခါ မခ်င့္မရဲျဖစ္တာ ကို ကြၽနမ္ ခစံ ားလုိရ႔ ခဲပ့ ါတယ္ ဆရာ။ ကြၽန္မလဲ နားမလညႏ္ ိုငတ္ ဲ႔ ကြၽန္မအေဖေနရာမွာ ဦးဘေမာငလ္ ုိ အေဖမ်ဳိး ကုိ လခုိ ်ငခ္ ဲပ႔ ါတယ္။ တခါတေလ ဦးဘေမာငလ္ ုိ အေဖမ်ဳိးရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲလု႔ိ စဥး္ စားမိတယ။္ ကြၽန္မတ႔ုိ မသိ ားစကု ေလး အရမ္းကိတု ုိးတက္သြားမယလ္ ယု႔ိ တံု ယ္ ဆရာ” ထက္၊ ေအာကသ္ ာကာြ ေပမယ့္ တထပတ္ ည္းက်တဲ့ ခစံ ားမႈမ်ဳးိ ပါ။ သမီးအ႐ြယသ္ ႔ူရဲ႕ခစံ ားမႈကုိ ဘေမာင္ ကယုိ ခ္ ်င္းစာမတိ ယ္။ အထးူ သျဖင႔္ မိဘရဲ႕အေထာကအ္ ပံက့ ို စိတခ္ ြနအ္ ားျဖစ္ျဖစ္၊ အသမိ ်ွ ေ၀မကႈ ပဲျဖစျ္ ဖစ္ တစံု တရာရယူဖိ႔လု အို ပ္တဲ့ တုိးတက္လစို ိတ္ျပင္းတဲ႔ လငူ ယတ္ ေယာကရ္ ဲ႕ ခစံ ားခ်ကအ္ ေပၚ ေလးေလးနက္နကက္ ုပိ ဲ ခစံ ားလရ႔ို ခဲ့ပါတယ။္ ကယို လ္ ဲ လူငယ္ဘ၀က ျဖတ္သနး္ လာခဲရ႔ လ႔ို ေကာင္းေကာင္းႀကီးကပို ဲ စာနာမိရပါတယ္။ သစူ႔ ာထဲမွာ ‘ဖခင္’ ရ႕ဲ ေမတာၱ ကို အျပညအ့္ ၀မရခဲ့တာအျပင္ ဖခင္အရင္းတေယာက္ရဲ႕ ရကစ္ က္မေႈ တြကို ရငန္ င့္ စြာ ရင္ဆုိငခ္ ဲရ႔ တာေတြလဲ ေတြ႔ခဲရ့ ပါတယ။္ ကြဲျပားျခားနားၾကတဲဘ့ ၀ေတြဆတို ာ သည္လပို ဲ ျဖစတ္ တၾ္ ကပါတယ္။ ရတာေတြ မလိဘု ဲ မလတုိ ာေတြ လဲ ရတတ္ၾကပါတယ။္ အသဲ လို အခက္အခဲေတြၾကားထဲက တစတုံ ရာျဖစေ္ ျမာကေ္ အာင္ ႀကိဳးစားႏငုိ ္တဲ့ သဟူ ာ တကယလ့္ ေူ တာ္ေတြျဖစ္ပါတယ္လ႔ုိ ဘေမာင္ ေလးေလးနကန္ က္ေျပာခ်င္ပါတယ။္ ေလးေလးနက္နကက္ ုိပဲ တ ခု ေျပာခ်င္တာရွိေသးတယ္။ အဲဒါက သိပံၸပညာႀကီးနဲ႔တငုိ း္ တာလုိမ႔ ရတဲ့ အရာ။ ဗုဒဘၶ ာသာရဲ႕ အေျခခယံ ံုၾကည္ မႈလဲ ျဖစပ္ ါတယ။္ အဲဒါကေတာ႔ ေလာကမာွ မဘိ ေတြရဲ႕ေက်းဇူးတရားဟာ အႀကီးမားဆံုးဆတုိ ာပါပ။ဲ အတတိ ရ္ ဲ႔ ‘ကံ’ အေၾကာငး္ တရားေၾကာင့္လပု႔ိ ဲမွတ္ၿပီး သည္ေနရာမာွ ‘ဖခင’္ ေၾကာင႔္ တိုးတက္မႈေတပြ ်က္ျပားရတာ။ မိသားစု ဒုကၡေရာကရ္ တာေတြကို မေတြးမိ မနာၾကည္းမဖိ ု႔ိပါပဲ။ ‘သ႔’ူ ေၾကာင့္ျဖစ္တာကုိေမထ့ ားၿပးီ ေပးဆပျ္ ခငး္ တခုအ တြက္ ေပးဆပ္ေနတာလပိ႔ု ဲ သေဘာထားေစခ်င္ပါတယ္။ ‘က’ံ ဆိတု ာ ‘ေစတနာ’ အရငး္ ခ၊ံ ‘စတိ ္’ အရင္းခံ ျဖစ္ တယဆ္ ုိတာ ေမ့မပစလ္ ိုကေ္ စခ်င္ပါ။ ဆယ္ေက်ာ္သကဘ္ ၀မွာ အေဖ႔ကုိ ဘေမာင္ စိတ္ကြကေ္ အာင္လပု ္ခဲဖ႔ းူ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ အေဖ စတိ ေ္ ျပခဲ့ပါတယ။္ ဆယ္ေက်ာသ္ က္မာွ ပဲ အေဖကျုိ ပဳစုရငး္ ဘေမာင္လကေ္ ပၚမာွ တင္ အေဖ ဆံးု ပါးခ႔ပဲ ါ တယ္။ အေဖစိတ္ေျပခဲေ႔ ပမယ္႔လဲ စိတ္ကြကခ္ ဲတ႔ ဲ႔ကာလအတြက္ ဘေမာင္ အမ်ားႀကးီ ေပးဆပခ္ ဲ႔ရဖးူ တယ္။ သူ မ်ားထက္ ပႀုိ ကိဳးစားခ့ရဲ တယ။္ သူမ်ားထက္ အမ်ားႀကီးပိုတဲအ့ ခကအ္ ခဲေတြကုိ ေက်ာ္လာႊ းခဲ႔ရဖးူ တယ္။ တခါတ ေလ လူ႔ေလာကႀကးီ ကို စတိ ္ကနု ္သြားရေလာက္ေအာင္ပဲ။ အေဖစ့ တိ က္ ြကမ္ ႈ တခဏတာအတြက္ ႏွစမ္ ်ားစာြ ဘေမာင္ ေပးဆပ္ခဲ့ရပါတယ္။ အက်ဳိးေပးကုန္သြားေတာလ႔ ဲ ဘ၀က ေလျပည္ညင္းတခါေပါ။႔ ဒါေပမယ႔္ အခု ထကထ္ ိ ဘေမာင္ရဲ႕သားသမီးေတြ တးုိ တက္သင္႔သေလာက္မတးုိ တကၾ္ ကဘဲ ဆန္က႔ ်ငဘ္ က္ျဖစေ္ နရတာကို အေဖ့စိတ္ကြက္မရႈ ဲ႕ ေနာကဆ္ က္တြဲမ်ားလို႔ တခါတခါမ်ားေတြးမိေနရေသးတယ။္ အဲဒေီ တာ့ ေက်းဇူးႀကးီ တဲ့ မဘိ အေပၚေတာ့ ဘယလ္ ပုိ ဲျဖစ္ျဖစ၊္ ျမဴမနႈ တ္ မနႈ ္ေလာက္မ်ွ စိတ္မကြကေ္ စ ခ်ငဘ္ ူး။ အဲဒါကို အရငဆ္ ုံးစတိ က္ ို ေဖးြ ေအာငလ္ ုပ္ေစခ်င္တယ္။ ဘာျဖစလ္ ႔ိုလဲဆိေု တာ့ အဲဒီ ကေလးမဟာ တ 64

ခ်နိ က္ ်ရင္ ေအာငျ္ မငတ္ ဲ့စာေရးဆရာမႀကးီ တျဖစ္လဲ၊ ေအာင္ျမင္တဲ့စီးပြားေရးလပု င္ နး္ ရငွ တ္ ဦး ျဖစ္လာမယလ္ ိ႔ု ဘေမာင္ ျမငေ္ နလပို႔ ါပဲ။ ေအာငျ္ မင္ေနၾကတဲ့သေူ တြအားလံးု ဟာ ဘာမမွ ဟုတ္တဲ့ဘ၀က စခဲၾ့ ကရသူေတြခ်ည္းပါ။ မႏွစက္ အဲဒီ ကေလးမ အိမ္ေထာငက္ ်ခဲ့တယ္။ ဖခငရ္ ဲ႕ကညူ ီေဖးမမမႈ ပါဘဲ သ႔ကူ ံ၊ သူ႔ႀကဳိ းစားမ၊ႈ သရ႔ူ ဲ႕လိမာၼ ပါးနပ္မေႈ ၾကာင့္ စစ္အငဂ္ ်ငန္ ယီ ာအရာရိတွ ဦးနဲ႔ သေူ တာငတ့္ ခဲ့တဲ့ ဟုိတယ္ႀကီးတလုံးမာွ မဂၤလာေဆာငႏ္ ိငု ခ္ ဲ့တယ္ ဆတုိ ာလဲ ေရးထားပါေသးတယ္။ စာလးုံ ေတြတိုင္း၊ စာေၾကာငး္ ေတြတငို ္းမွာ ခစံ ားခ်ကက္ ိုကိယု စ္ ားျပဳေနတဲ့ အေငြ႕အသက္ ေတြကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ခံစားခ်ကေ္ တြ၊ အခကအ္ ခဲေတြကို ‘အင္အား’အျဖစ္ ေျပာငး္ လကုိ ေ္ စခ်င္တယ္။ အဲဒီ ခံစားခ်က္ကုိ ေက်းဇူးရိွသေူ တြအေပၚမွာေတာ့ မထားေစခ်င္ဘးူ ။ ဘ၀တခအု ေပၚ ခံစားခ်က္၊ အေတြ႔အၾကဳံ တခု အေပၚ ခစံ ားခ်က္လ႔ိုပဲ ျမင္ေစခ်ငတ္ ယ။္ အေဖက အရာရႀိွ ကီးျဖစေ္ ပမဲ့ သႀ႔ူ ကိဳးစားမနႈ ဲ႔သူ အလပု ္ရခဲ့ပ၊ုံ လြန္ခ့တဲ ဲဆ့ ယ္င့ ါးႏစွ ္ေလာက္က ေငြသုးံ ေထာငက္ ်ပ္မရလိွ ို႔ ကြနပ္ ်ဴတာသငတ္ နး္ မတကႏ္ ငုိ ခ္ ဲရ့ ပု၊ံ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ဘ၀ တက္ကုန္ ႐ြကက္ နု ဖ္ ြင့လ္ စို တိ ္ ျပငး္ ျပေနခ်ိနမ္ ာွ သရ႔ူ ဲ႕ႀကးီ ပြားတုိးတကလ္ ိုစိတေ္ တြကုိ ဖႏိ ိပွ ႐္ ကို ခ္ ်ဳးိ ခခံ ႔ရဲ ပံုေတြဟာလဲ သ႔ူရဲ႕ခရီးၾကမး္ ထဲက အ စိတအ္ ပိငု း္ တခ်ဳ႕ိ ေတြပဲ ျဖစပ္ ါတယ။္ သူဖတ္ခဲတ့ ဲစ့ ာေရးဆရာေတြက ဒဂနု ္တာရာ၊ သိနး္ ေဖျမင၊္႔ ၾကညေ္ အး၊ မ ေလးလံ၊ု ေသာ္တာေဆြ၊ မငး္ ေက်ာ္၊ ခငႏ္ ွငး္ ယု၊ ဂ်ဴး၊ အဲဒီကမွ အခု ဆရာေက်ာ၀္ င္းတိ႔ုဆုေိ တာ့ အေတာ္ပဲ စာစံု ဖတ္ႏုိငတ္ ဲသ့ ဆူ ိတု ာ ခန္မ႔ နွ ္းလိရ႔ု ျပန္ပါတယ။္ အဲဒီ စာေရးဆရာႀကးီ မ်ား၊ ဆရာမႀကီးမ်ားေရးတဲ့ စာေတြဖတ္ၿပးီ စာျပန္ေရးတဲဆ႔ ရာမဆေို တာ့၊ သူ႔ရဲ႕ခါးသးီ တဲ့အေတြ႕အၾကဳံ ၊ တြနး္ တြနး္ တုကိ ္တိုက္ေက်ာျ္ ဖတ္ခဲရ့ တဲ့ ခရီးၾကမး္ ေတြနဲေ႔ ပါင္းလိကု ္ရင္ တခ်နိ မ္ ာွ ထြနး္ ေတာကလ္ ာမယ္ၾ့ ကယတ္ ပြင့္ဆတုိ ာ ေျပာလုိ႔ရေနျပန္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း အထြတအ္ ထိပက္ ေတာ့ အေတာ့္ကုိ ‘ဟတ’္ ထစိ ရာပဲ။ ‘ကြၽနမ္ မွာ အေမ့ကို ေဆး႐ုတံ င္ထားရတနု း္ ကဆရုိ င္ ေဘးအမိ ္က ပုကိ ဆ္ ေံ ျပးေခ်း၊ ကြၽနမ္ သငူ ယ္ ခ်ငး္ ေတြဆကီ ေငြေခ်းၿပီး ကေု ပးေနတယ’္ ‘ကြၽန္မက အေမအ့ တြက္ ေဆးကသု စရတိ က္ ို အေဖ့ဆကီ ေတာင္းပါတယ္။ အေဖက ေငြမရိွဘူးလို႔ ေျပာၿပီးမွ အေမ့ေဆးကုသစရိတတ္ ၀က္ကို ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ (ကြာရငွ ္းစာခ်ဳပ္)နဲ႔ လဲရမတဲ့ ဆရာရယ္’ ‘ကြၽန္မတိ႔ကု ေက်းဇးူ ရငွ အ္ ေဖလိ႔ု ေမတာၱ ထားခ်ိနမ္ ွာ ေယာက္်ားတေယာက္၊ ဖခငတ္ ေယာကရ္ ဲ႕ ေကာကက္ ်စ္မေႈ တြက အံၾ့ သစရာႀကီးပါပဲ’ ‘ေယာက်္ ားတေယာကဆ္ ီမွာ ေနာက္ထပ္ဆႏတၵ ခရု ွိႏိုငတ္ ာကို နားလညေ္ ပးလို႔ ကြၽနမ္ က အေဖ့ကို ပြင္ပ့ ြင္လ့ ငး္ လငး္ ေဆြးေႏြးေပးခပ့ဲ ါေသးတယ။္ အေမ့ကုေိ တာ့ မထားရစခ္ ဲဖ့ ု။ိ႔ ဟိုးငယ္စဥ္ အရာရိွငယ္ ဘ၀က တညး္ က ဆငး္ ရဒဲ ုကၡအတခူ ၿံ ပီး ေပါငး္ သငး္ လာခဲ့တဲ့အေမအ့ တြက္ က်နး္ မာေရး စတိ ခ္ ်ရတဲ့အထိ စစီ ဥ္ေပးဖိ႔’ု “ကြၽနမ္ အေဖက့ ို ပထမေတာ့ နားမလညႏ္ ငုိ ခ္ ဲဘ႔ ူး။ သားသမီးေတြအေပၚမာွ တမ်ဳိးစီ ဘာေၾကာင့္ ဆက္ ဆံခဲသ့ လဲဆိုတာ။ အခုေတာ့ သေဘာေပါက္သြားတယ္ ဆရာ။ ကြၽန္မတိ႔ေု မာငႏ္ ွမေတြ စည္း႐ံးု မႈပ်က္ျပားသြား ရင္ သလူ ုပခ္ ်င္တာလပု ္လရိ႔ု ၿပကီ ုိး။ အၾံ့ သတယ္ ဆရာရယ၊္ ကြၽန္မတက႔ုိ သားရင္း၊ သမးီ ရငး္ ေတြပါ။ သညလ္ ုိ မရက္စကသ္ ငပ့္ ါဘူး’ ‘ဦးဘေမာင္ႀကးီ က သားရငး္ ၊ သမးီ ရငး္ ေတြလုိ သ႔ဘူ ၀အနစန္ ာခၿံ ပီး ေပးဆပ္ခဲ့သေလာက္ အေဖက သူ႔ဆႏၵတခအု တြက္ သူ႔သားသမီးအရငး္ အခ်ာေတြကုိ နငး္ ေခ်ပစ္ရကခ္ ဲတ႔ ယ္’ ‘ေျပာခ်ငတ္ ာ၊ ေရးခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးက်နေ္ သးေပမယ့္ အမွားပါရငခ္ ြင္လ့ တႊ ပ္ ါ ဆရာ။ ကြၽနမ္ အေဖ နာမည္က _ _ _’ သူအ႔ ေဖနာမညက္ ိုေတာ့ ေရးထားပါတယ၊္ သ႔ူနာမညက္ ိုေတာ့ ေရးမထားခဲ့ပါ။ လူငယ္ဘ၀ စိတခ္ ြန္အား အတကႂ္ ကြဆးုံ အခ်နိ မ္ ွာ အေထာက္အပ့မံ ်ားနဲ႔ ဘ၀ရဲ႕တိးု တက္မေႈ တြကို တလမွ ္းခ်ငး္ ၊ တထစခ္ ်ငး္ တကေ္ နရမဲ့ အခ်နိ ္မွာ ဆနက႔္ ်င္ဘကျ္ ဖစတ္ ဲ့ စတိ ္ဒဏ္ရာေတြတခုၿပီးတခုရေနရတဲ့ လူငယ္တဦးရ႕ဲ ဘ၀ကုိ ေကာငး္ စြာ စာနာ ႏုငိ ္ခဲ့ရပါတယ။္ အေႂကြးတခကု ုိ အတုးိ တြကမ္ ်ားစြာနဲ႔ ေပးဆပ္ေနတာလိ႔ပု ဲ မတွ ္ထားလုကိ ္ေစခ်င္ပါတယ္။ သည့္ ထက္ပၿုိ ပးီ ဆန္႔က်င္ဘကေ္ စတနာ စိတေ္ တြကို သတိနဲဖ႔ ယ္ရွားေပးလုကိ ပ္ ါ။ ငယ္စဥက္ အဲဒီအေတြ႕အၾကံဳေတြ ဟာ တခ်နိ က္ ်ရင္ အေထာက္အပ့ံေတြ ျပန္ျဖစလ္ ာပါလိမ္႔မယ။္ သ႔စူ ာဖတၿ္ ပးီ ဘေမာင္ေတာင္ အသက္႐ွဴမ၀ျဖစ္သြားတယ္။ အရယြ ္နဲ႔အေတြ႕အၾကဳံ မမွ်တာ သတိထား မိတယ။္ ေတာ႐္ ံု စိတ္ဓာတမ္ ခိငု မ္ ာရင္ ဘ၀တခပု ်က္စးီ သြားႏငို ေ္ လာကတ္ ယ။္ ‘ကြၽန္မကုိ သူငယခ္ ်င္းေတြက နင္ မ႐းူ ေသးဘူးလားလုိ႔ ေမးတယ။္ ကြၽနမ္ က ဟုတတ္ ယ။္ အခထု ေိ တာ့ မ႐းူ ေသးဘူးလိ႔ု ျပနေ္ ျဖလုကိ ္တယ’္ ‘ကယို စ္ ြမ္း၊ ဥာဏစ္ ြမး္ ရွသိ မ်ွ ႀကိဳးစားရငး္ ၊ အေမက့ လုိ ဲ ၾကည့႐္ ႈရငး္ ဘ၀ကို ရရဲ ဲရင့္ရင့္ ရင္ဆုငိ ္သြားမယ္ ဆရာ’ ေတာပ္ ါေသးတယ။္ စတိ ္ခြန္အား လကက္ ်နမ္ ်ား ျပငး္ ျပဆဲ၊ စးူ ရွဆဲ ရွေိ နေသးတာကို ေတြ႕ေနရပါေသး သည္။ 65

ဘ၀တကို ္ပြဲထဲက တခေု သာအေတြ႕အၾကဳံ လုသ႔ိ ာ သေဘာထားလိကု ္ရင္ သကသ္ ာသြားႏုိင္တယ္။ ဒါ က မိသားစတု ြင္းတုကိ ပ္ ြဲတခပု ါ။ စးီ ပြားေရးကုိ ထဲထဲ၀င၀္ င္လပု ရ္ င္လဲ အဲဒလီ ုမိ ်ဳးိ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ေတြ႕ရပါဦးမယ။္ လူမေႈ ရး၊ ပညာေရးဘက္မာွ လဲ ေရာွ င္လဲႊလို႔မရျပန္ဘူး။ ေျပာရရငေ္ တာ့ ဘ၀တခု ရလာက တညး္ ကကို ၾကမ္းတမး္ တဲ့ ခရးီ တခ၊ု ခကခ္ ဲတဲ့ တုကိ ပ္ ြဲေတြကုိ တုိက္ဖို႔ ျဖစ္လာတာပါပဲ။ အဲဒီ တကုိ ပ္ ြဲေတြကို ေက်ာ္လႊားႏိုငတ္ ဲအ့ ခါမာွ ရလာမယ္ရ့ လဒက္ ခ်ဳၿိ မနိ ္တဲပ့ တီ ိနဲ႔ တိးု တက္ႀကးီ ပာြ းမတႈ ခပု ါ။ မ်ဳိးဆက္သစေ္ တြကို စာေတြ႕ထက္ လကေ္ တြ႕နဲယ႔ ွဥ္ၿပီး အေမြ ထားခဲႏ့ ုငိ ္တာေပါ့။ ကယို ္ခ်ငး္ စာမတိ ာေလးတခေု တာ့ ရိွတယ္။ ဘေမာင္မိဘေတြက ငယင္ ယေ္ လးကတညး္ က အားေပးခဲ႔ သူေတြပါ။ အေဖက ပညာရဲ႕တန္ဖးုိ ၊ အလုပ္ရဲ႕တန္ဖုးိ ေတြကို ဘေမာင္ အေတာ္ငယ္ငယ႐္ ြယ႐္ ြယက္ တညး္ က ကုိ ေျပာျပခဲ႔ဖူးတယ။္ စာအုပ္၀ယ္ရင္ မတြန္႔တမ္းေငြထုတေ္ ပးတယ္။ သအ႔ူ လုပခ္ ြင္ကုိ တခါတေလ ေခၚသြား တယ္။ ဘေမာင္ စီးပြားေရးသမားျဖစ္ေအာင္၊ ပညာရငွ တ္ ဦးျဖစေ္ အာင္၊ စာေရးဆရာတဦးျဖစေ္ အာင္ မ်ဳးိ ေစ့ခ် ေပးခသ့ဲ ူက အေဖပဲ။ တကၠသုလိ ္ဒုတိယႏစွ မ္ ာွ အေဖဆံုးေတာ့ သူသေဘာက်တဲ့ ဗသိ ကု ာျဖစ္သြားတာကုိ မျမင္ လုိက္ရရွာခဲဘ႔ ူး။ က်န္ခဲတ့ ဲ့ အေမက ေလာကဓံကို ျပံဳးျပံဳးႀကီးရငဆ္ ိငု ၿ္ ပးီ ဘေမာင္တ႔ေုိ မာင္ႏမွ ေလးေယာက္ကို ျပဳစု ပ်ဳိး ေထာင္ေပးခတ႔ဲ ယ။္ ေလာကဓနံ ဲအ႔ ခက္အခဲေတြကုိ ခပျ္ ပဳံ းျပဳံ းရင္ဆိုငတ္ တ္ေအာင္ သေႏထၶ ည္ေ့ ပးတာက အေမ ျဖစ္လာတယ။္ ေက်ာငး္ မၿပီးခင္ အေမက့ ကုိ ညူ ခီ ်ငစ္ တိ န္ ဲ႔ ဘေမာငစ္ ီးပာြ းေရးလပု ္ျဖစတ္ ယ။္ ကားေလလံဆြဲတဲ့ အလပု ေ္ ပါ။့ အသက္ငယင္ ယ္နဲ႔ အျမတ္အစြနး္ ႀကးီ ႀကးီ ရေတာ့ ခြနအ္ ားေတြျပညလ့္ ာၿပီး လပု ္ခ်င္ကိငု ္ခ်င္စတိ ္ ေတြ ပိုၿပီးထက္သနလ္ ာတယ။္ ေက်ာငး္ ၿပီးေတာ့ ၀ါသနာပါတဲ့ စာေပနယထ္ ဲ၀ငခ္ ဲလ့ ုိက္ေသးတယ္။ စာအုပ္ ထတု ္ေ၀သူ ပါပလစ္ရွာေပါ။့ တခ်ဳိ႕စုန္းျပဴးေတြရဲ႕ႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ကို အလးူ အလဲခံလကို ရ္ ပါတယ။္ ေငြေပးတယ။္ စာမူမရဘူး။ စာအပု ္တင္တယ္။ အေႂကြး မရဘးူ ။ တခ်ိန္ ဒါ႐ကုိ ္တာမီးပာြ းျဖစလ္ ာမယ့္ ကိခု ငေ္ ဇာ္က ဘေမာငက္ ုိ အကအူ ညီအမ်ားႀကီးေပးခ့တဲ ယ္။ သူ႔ေက်းဇူး မေမ့ေသးဘးူ ။ ဘေမာငအ္ သက္ ၂၈ ႏစွ ၊္ စစအ္ င္ဂ်ငန္ ီယာၫႊနၾ္ ကားေရးမဴွ း႐းံု မာွ ဦးစးီ တတယိ တနး္ န႔ဲ တာ၀နက္ ်ေတာ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ႐းုံ ပိတ္ရက္ကုိ အသံးု ခ်ရင္း ကယုိ ပ္ ငို ေ္ ဆာက္လုပေ္ ရးလုပ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ဆကဆ္ ံရတဲ့ သတူ ၀က္ေက်ာက္ လူလိမ၊္ လူေကာကေ္ တြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္က ကုယိ ့စ္ တိ န္ ဲႏ႔ ႈငိ ္းၿပးီ ေငြေပး၊ ေငယြ ူလုပ္တယ။္ ဒါေပမ့ဲ မနွ ္ကန္မမႈ ရတိွ ာေတြနဲ႔ ရင္ဆုငိ ရ္ ခဲတ့ ယ္။ ေငြကေတာ့ ေငြပ၊ဲ သက္မဲအ့ ရာ။ ဒါေပမယ့္ တဖကလ္ ေူ ပၚမွာမူတည္ ၿပးီ ေဖာက္ျပနတ္ တတ္ ဲသ့ ေူ တြနဲ႔ မွန္ကနတ္ ဲသ့ ူေတြဆိုၿပးီ ကြဲျပားလာတယ္။ တခါတခါ အလုပလ္ ုပခ္ ်င္စိတက္ နု ္ သြားတယ၊္ အေမက အျမအဲ ားေပးတယ္။ လိတု ဲေ့ ငြကို မညညး္ ညဴတမး္ ၊ အျပံဳးမပ်က္တမ္း ထုတ္ေပး႐ွာတယ။္ စိတ္ခြနအ္ ားေတြကိုလဲ ေပးခ့တဲ ယ္။ စီးပာြ းလုပင္ နး္ ရွင္တဦးျဖစသ္ ြားေအာင္ ပံုသြငး္ ေပးလိုကတ္ ာ အေမပဲ။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးေခတေ္ ရာကေ္ တာ့ ကုယိ ့္ဘ၀ကုိ ပၿို ပီးေျခဆနႏ႔္ ိငု ္မယ့္ စးီ ပြားေရးလုပဖ္ ို႔ ဘေမာင္ အၿငမိ း္ စားယျူ ဖစသ္ ြားတယ္။ ဘမု သိ ဘမသိ ႏုိင္ငံတကာစီးပာြ းေရးနဲ႔ ဖကလ္ ဲတကင္းလုပ္ရတယ္ေပါ့။ ႏငို ္ငံျခား သားေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္၊ ဘာသာစကားရဲ႕ အားနညး္ ခ်ကေ္ ရာ၊ စီးပာြ းသုတရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေရာ၊ အေတြ႕ အၾကံဳနဲ႔ ပညာရဲ႕အားနညး္ ခ်က္ေရာနဲ႔ ကယုိ က္ ေအာကစ္ းီ ကခ်ညး္ ပဲ။ ကုိယ့ဘ္ ကမ္ ွာ ႐းုိ သားမနႈ ဲ႔ ႀကဳိ းစားမႈ ႏွစခ္ ု ပဲရွိတယ။္ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငတံ ကာစးီ ပာြ းေရးမွာ အဲဒအီ ရညအ္ ခ်ငး္ ႏွစ္ပါးဟာ လံေု လာက္မႈေကာင္းစာြ မရိခွ ့ဲ ပါဘူး။ ကုန္သြယေ္ ရး၀နႀ္ ကးီ ဌာနကဖြငတ့္ ဲ့ ‘သြငး္ ကနု ၊္ ထုတက္ နု ’္ သငတ္ န္းတပတတ္ က္၊ RSက ဖြင့္တဲ့ ကြန္ပ်ဴ တာ သငတ္ န္း ၁၀ ရက္ေလာက္သာတက္ၿပးီ ကမာၻ စ့ းီ ပြားေရးန႔ဲ နပနး္ လးံု ျဖစ္သြားရတဲဘ့ ၀က စခတ့ဲ ာပါ။ ကုိယစ္ ားလွယ္လုပ္ငနး္ မွာ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အမ်ားႀကီးရခဲပ့ ါတယ္။ လစာမေပးဘဲ အလကား ခိုင္း သြားတဲ့ကမု ဏၸ ေီ တြရိသွ လို ေစတနာနဲသ႔ ငျ္ ပေပးသြားတဲ့သူေတြလဲ ရိခွ ဲ့တယ္။ အမမႈ ဲ့ အမွတမ္ ဲ့ မေနဘဲ ျဖတ္ သနး္ ခဲရ႔ သမွ် အေတြ႕အၾကဳံ ေတြကို ျပန္သးုံ သပ္ခဲရ့ တာ အလုပႀ္ ကးီ တခုပဲ။ ျပည္ပမာွ အေရးႀကးီ တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲ ေတြက်ရင္ ပညာ၊ အေတြ႕အၾကံဳမစုေံ သးေတာ့ ဘေမာင္တု႔ိ ‘ဆြံအ႔ ’တဲ့ လူႀကးီ ျဖစခ္ ဲဖ့ းူ ေသးတယ္။ အသုးံ အႏႈန္း ေတြကုိ သေဘာမေပါကလ္ ုိ။႔ ေနာကဆ္ ုံးတန္းတူရညတ္ ေူ လးျဖစေ္ အာင္ စီမံခနခ႔္ ဲေြ ရးနဲဆ႔ ုငိ တ္ ဲ့ စာအပု ေ္ တြ ၀ယ္ ၿပးီ အျပင္းအထနဖ္ တျ္ ဖစသ္ ြားတယ္။ အဲဒေီ တာ့ တန္းတရူ ည္တ၊ူ ပငြ ႔တ္ ရူ ြကတ္ ူ ျဖစလ္ ာခဲတ့ ယ။္ လေူ တြ တဦးန႔ဲ တဦး လပု ္ပုံကိငု ္ပံမု တူဘဲ တဦးကိတု ဦးေက်ာျ္ ဖတသ္ ြားတာTalent ဆိုတဲ့ ဥာဏ္စြမး္ ရည္ပဲ။ အဲဒါက ေမြးယူလ႔ုိရတဲ့အရာဆိုတာကလို ဲ ဘေမာငသ္ ိလာတယ္။ ရာွ ေဖဖြ တလ္ ု႔ိမၿပးီ ႏငုိ ္တဲ့ စမီ ံခန္ခ႔ ဲေြ ရး ကုိ ဘြဲ႕တခအု ေနနဲ႔ ေက်ာငး္ တကျ္ ဖစ္လကို ္ေတာလ့ ား လား အမ်ားႀကီးပဲ။ ကယုိ ့္တသကရ္ ွာဖတလ္ ုိ႔ ဘယ္လမုိ ွ မရႏိုငတ္ ဲအ့ ရာေတြပါ။ ကံေကာင္းခ်ငေ္ တာ့ ႏိုငင္ ံျခားသားသင္တနး္ ဆရာတဦးက သိပေ္ တာ္တယ။္ ဘေမာင္နဲ႔ လဲ အေတာရ္ ငး္ ႏီွးသြားတယ။္ သူက သအီ ိုရီနဲ႔ယဥွ ၿ္ ပီး ဘာေၾကာင္႔ ေအာငျ္ မင္တယ္၊ ဆံးု ႐ႈးံ ရတယ္ဆတုိ ာကုိ က မ ၻာ့ကုမဏၸ ႀီ ကးီ ေတြဆြဲထုတျ္ ပၿပီး သင္ေပးခဲ့တယ။္ စးီ ပြားေရးကမာၻ ့မဟာဗ်ဴဟာေတြ၊ အဂၢဗ်ဴဟာေတြ အထကိ ုိ သင္ေပးသြားတာ။ က်နတ္ ာ ကိုယ္ ဆကလ္ ုပေ္ ပါ့။ ေျပာခ်င္တာက ဘ၀ဆတို ာ မ်ကလ္ ံုးမမိွတမ္ ခ်င္း။ က်န္းမာေရး အေျခအေနေပးေနသေရြ႔ ႐ုန္းကန္ လပႈ ္ ရာွ းေနရတာပဲ။ အျမဲတမ္း မရပမ္ နားေျပးေနရတဲ့ သူတဦးပါ။ ႀကဳိ းစားခဲ့မႈေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ခ်ညး္ ျဖစခ္ ်ငမ္ ွ 66

ျဖစမ္ ယ္။ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ဳးိ ဆကသ္ စေ္ တအြ တြကဆ္ ုိတဲ့ စတိ ္မ်ဳိးထားျဖစဖ္ လ႔ို တုိ ယ။္ ေကာင္းတဲဘ့ က္ကၾကည႔္ရင္ ငယ္စဥ္ကာလမာွ အခက္အခဲမ်ားမ်ားရင္ဆုငိ ခ္ ဲရ့ သတူ ဦးဟာ ႀကီးလာရင္ ပုိၿပီး ထကျ္ မက္လာတတပ္ ါတယ္။ ငယစ္ ဥက္ ကို ထကျ္ မကၿ္ ပးီ သားဆရုိ င္ေတာ့ ေျပာစရာမလုေိ တာဘ႔ းူ ေပါ့။ အတိ ္ပတိ ေ္ ပးစာေပးခဲတ့ ဲ့ ဆရာမရဲ႕ဘ၀ကို ဘေမာင္ ေလးေလးနက္နကစ္ ာနာႏငို ္လိုကပ္ ါတယ္။ အခအု ေျခအ ေနမာွ ကို စတိ ္ခြနအ္ ားေတြရေိွ နေသးတာေတြ႕လိုကရ္ လု႔ိလဲ ၀မ္းသာပါတယ။္ ေနာကပ္ ငို ္း နယ္ပယ္မတတူ ဲ့ေန ရာေတြမွာ ေတြ႕လာရမဲ့အခက္အခဲေတြကုိ ခပ္ျပဳံ းျပဳံ းနဲ႔ေက်ာလ္ ႊားႏိငု ္မယလ္ လု႔ိ ဲ ယၾုံ ကည္ပါတယ။္ ဘ၀ဆုတိ ာ အဆုိး အေကာငး္ ရဲ႕ ၾကား၊ အခ်ဳိ အခါးရ႕ဲ ၾကားက ျဖစတ္ ညမ္ ႈတခုလု႔ိပဲ သေဘာထားလကို ေ္ စခ်င္ပါတယ္။ လက္ ေျမႇာက္အ႐းံႈ ေပးလုစိ ိတက္ ိုေတာ့ အနားေတာငအ္ ကပမ္ ခံလုကိ ပ္ ါန႔။ဲ အဲဒပီ ြဲမာွ ဆရာမလဲ ၾကားမွာေပါ့။ လတူ ဦး ေမးသြားတဲ့ ေမးခနြ း္ ‘လပု ္ငန္းအေမဆြ က္ခံမႈမာွ ဆရာသ့ ားသမီးေတြ စြမ္းေဆာငရ္ ညမ္ ျပည့၀္ ရင၊္ ဒါမမွ ဟတု ္ လုပ္ငန္းအေပၚ စတိ ၀္ င္စားမႈမရွိခဲ့ရင္ ဆရာဘာဆကလ္ ပု ္မလဲ’ အဲဒါကိကု ဘေမာင္ ေတာကေ္ လ်ွ ာက္ ရငဆ္ ုိငေ္ နရတဲ့ ျပႆနာတခပု ါပ။ဲ ဘေမာင္ ေျဖလုိကတ္ ာလဲ အားလုးံ ၾကားၾကပါလိမ္႔မယ္။ ‘ကံ ေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽနေ္ တာ္ အရြယတ္ ခေု ရာကလ္ ုိမ႔ ွ လပု င္ န္းအေမြဆက္ခမံ ဲသ့ မူ ေပၚခဲ့ရင္ Management တရပ္ကိေု ခၚၿပးီ စမီ ခံ န႔ခ္ ဲခြ ိုင္းဖ႔ုိ စမီ ံထားပါတယ္။ သတူ ိခု႔ ြဲေ၀ေပးသလို သံးု ၾကေပါ့။ အဲဒီအခ်နိ မ္ ာွ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ဇနီးသည္က ရိပ္သာတခခု ကု ို ေရာကေ္ နၿပီ’ တခါတေလက်ရင္ သည္လလို ဲ ျဖစ္တတ္ေသးတယ။္ ျဖစခ္ ်ငသ္ လုိ ျဖစ္မလာခဲေ့ တာ့ ျဖစသ္ ငတ့္ ာကုိ လပု ္လကို ္ ရတာမ်ဳးိ ေပါ။့ ေလာကမွာ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ျဖစ္ရပအ္ ေထြေထြ ရတွိ တ္ၾကပါတယ။္ ‘က’ံ စီမရံ ာေတြ ျဖစပ္ ါတယ။္ တခ်ဳ႕ိ က ‘ရယူလုစိ ိတ’္ နဲ႔ ရငွ ္သန္သူ၊ တခ်ဳိ႕က ‘ေပးဆပလ္ စုိ တိ ္’ နဲ႔ ရငွ ္သနၾ္ ကသူ၊ တခ်ဳ႕ိ ကဘ၀ကို ‘အ႐ံႈး’ စတိ န္ ဲ႔ ျဖတ္ သန္းသူ၊ တခ်ဳိ႕က ‘ဒူးမေထာက၊္ လက္မေျမာႇ ကစ္ ိတ္’ နဲ႔ ျဖတသ္ နး္ ၾကပါတယ။္ ေျပာရရင္ ‘အဆနစ္ ိတ’္ သမားေတြနဲ႔ ‘အစုနစ္ တိ ္’ သမားေတြလု႔ိ ေျပာလို႔ရတယ္။ ထပေ္ ျပာလ႔ုိ ရတာက ‘သခငစ္ တိ န္ ဲ႔ ကြၽန္စတိ ္’ ေတြပဲ။ အမ်ားႀကီး ကြာျခားပါတယ။္ ‘ေကာင္းစတိ ’္ ေတြကိေု မြးၿပီး ခါးသီးတဲ့ အေတြ႕အ ၾကံဳေတြကုိ အင္အားအျဖစ္ေျပာငး္ ႏိုင္တဲ့အခါ ရင္က့ ်က္တဲ့ ‘သခင္စတိ ္’ ကပုိ ုငိ ္ဆငုိ ္သေူ တြျဖစ္လာပါတယ္။ သူ မ်ားထက္ ထးူ ကဲတဲ့၊ သာလြန္တဲ့သူေတြ ျဖစလ္ ာတတ္ၾကပါတယ္။ ေရေွ႔ ဆာင္စတိ ္၊ ဦးေဆာင္စတိ ၊္ ရရဲ ဲေတာက္ စိတ္ေတြဟာ ဘယ္ေတာမ့ ွ ခါးသးီ တဲ့လႈငိ း္ ေအာက္မာွ အျမဲမ႐ိွႏုငိ ပ္ ါ။ အေႂကြးတခကု ို အတုးိ မ်ားမ်ားနဲ႔ေပးဆပ္ေနျခင္းလုိ႔ပဲ သေဘာထားလကုိ ပ္ ါ။ အခ်ိနတ္ နရ္ င္ အေႂကြး ေတြ ေက်သြားပါလိမမ့္ ယ။္ အေႂကြးဆပ္ရင္း ေနာကအ္ ေႂကြးတခုသာ မတင္မိပါေစနဲ။႔ ေက်းဇးူ ရိသွ ူေတြ ေပၚ တင္တဲ႔အေႂကြးရ႕ဲ အတးို က ပမို ်ားတတ္ပါတယ။္ ကိုယဘ့္ ၀ကို ေကာင္းေအာင္ပႀဲ ကဳိ းစားေစခ်င္တယ္။ ကိယု ့္ လမး္ ကုိ ေျဖာင့္ေအာငပ္ ဲေလွ်ာက္ေစခ်င္တယ္။ ကိယု ရ့္ ညမ္ နွ ္းခ်ကေ္ တြ ပုၿိ ပီးအထငအ္ ရာွ း႐ွေိ စခ်င္တယ္။ ခနြ ္ အားေတြ တိုးပြားေစခ်င္တယ္။ လူေကာငး္ ရင္ နတေ္ ကာင္း ‘မ’ တတ္ပါတယ။္ နာၾကညး္ တဲ့စတိ ေ္ တြကို ဖယရ္ ွားပစ္လုကိ ပ္ ါ။ ဘာေတြ ဘယ္လုပိ ဲျဖစျ္ ဖစ္ ကိုယ့္ကယို က္ ိုသာ သား ေကာငး္ ၊ သမးီ ေကာငး္ ပဲျဖစေ္ အာင္ ႀကဳိ းစားလိုက္ပါ။ တူေသာအက်ဳးိ ဆတုိ ာ ရိကွ ုိ ရွိေနပါတယ။္ ကယုိ အ့္ လွည့္က် သားေကာင္း၊ သမးီ ေကာငး္ ေတြ ျပနရ္ လာပါလမိ ့္မယ။္ မနု တ္ ိုင္းလြနရ္ င္ ေလျပည္ကေစာငေ့္ နပါ လမိ ့္မယ။္ အေႂကြးေတြသာ ထပ္မတင္မိပါေစနဲ႔ေတာ့။ …………………………………………… ။ ~ ။ ……………………………………………… 67

ပေိ တာကမ္ ဲ့ ႏစွ ္ကူး ေနဇင္လတ္ (July 2010) ထံုးစအံ တိငု း္ ေပါ့။ သႀကၤန္ဆုိ ဘေမာင္တ႔ို အျပငမ္ ထြက္ ျဖစ္ေတာဘ႔ ူး။ သည္ႏစွ ဆ္ ုိ ပုဆိ ိးု ေသးတယ္။ ရာသဦ တကု ပူလကို ္တာမွ အရမ္းပဲ။ တသကလ္ ံုးမာွ အပူဆးံု ပလဲ ားေတာငမ္ သိဘးူ ။ ထူးထးူ ျခားျခား သႀကၤနမ္ းုိ သညႏ္ ွစ္မွာမရြာလိုက္တာ သတိထားမိတယ္။ ခါတုိငး္ ႏစွ ဆ္ နး္ တရက္ေန႔ ငါးသြားလတႊ ္ရင္ ကမၻာေအး ဘရု ား လမ္းမႀကီးက ပေိ တာကပ္ ငတ္ ခ်ဳိ႕မွာ ပိေတာကေ္ တြ လႈိင္ လငႈိ ္ပြင့္ေနတာ သတထိ ားမိတယ္။ သညႏ္ ွစ္ မုိးမရြာေတာ့ ေ႐ႊအိုေရာငပ္ ိေတာက္ကုိ တပြင္မ့ ွ မေတြ႔ လကုိ ရ္ ဘးူ ။ ပိေတာက္အစား အငး္ လ်ားကန္ေဘးမွာ ေပါကေ္ နတဲ့ ငုေတြကပို ဲ ေတြ႔ရတယ္။ ဆဒီ ိးု နားေရ႕ွ က စိန္ပန္းပငႀ္ ကးီ မွာလဲ ခပ္ရရဲ ဲအပြင့္ တခ်ဳ႕ိ ေတာေ့ တြ႔ရပါတယ္။ သညႏ္ ွစ္ သႀကၤန္က တမ်ဳိးပ။ဲ တကၠသုလိ ္ရပိ သ္ ာလမး္ ၊ အင္းလ်ားလမး္ ၊ ဘေမာင္တို႔ ေနတဲ့ အငး္ ယား ၿမိဳင္ဆတို ာ ခါတုိင္းဆုိရင္ လမ္းထြကလ္ ို႔ကုမိ ရေတာ႔ဘူး။ ကားေတြက်ပေ္ နလ႔၊ို လြနခ္ ဲ့တဲ့ေျခာက္ႏစွ ္ေလာက္တုန္း က သႀကၤနမ္ ွာကစိ ၥရလိွ ိ႔ု အျပင္ထြက္ၿပးီ ျပနလ္ ာတာမွာ တကၠသိလု ရ္ ိပ္သာလမး္ တေလ်ွ ာကလ္ ံးု ကားေတြက်ပေ္ န လိ။႔ု လမး္ ေဘး ကားထား၊ ေသာ့ပိတၿ္ ပးီ အမိ က္ ို လမ္းေလ်ွ ာကျ္ ပန္ခရ့ဲ ဖးူ တယ္။ သည္ႏွစ္က်ေတာ႔လဲ အဲဒီ ေနရာ ေတြက သတူ ႔ုိမဟတု ္ၾကေတာတ့ ဲ့အတိုင္းပါလားေနာ္။ မတည္ျမဲတဲ့ သခၤါရဆတို ာ ဒါပါပ။ဲ အဲဒီ မတည္ျမဲပါဘူးဆုိ တဲ့ သခၤါရႀကးီ ကိပု ဲ လေူ တြက ဘာလသ႔ုိ ည္ေလာက္ ဖကတ္ ြယေ္ နၾကရတာလဲမသိ။ အသသံ ြင္းၿပးီ စာမေရးတတတ္ ဲ့ ဘေမာငတ္ ို႔ကို ေခတမ္ မီဘူးလို႔ေျပာလုိ႔ရမယ္နဲ႔တတူ ယ။္ အေလ႔အက်င္႔ မရွိဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာနဲက႔ ်ျပနေ္ တာလ့ ဲ ျမန္မာလကက္ ြကက္ ိအု လြတမ္ ရေတာ့ ခရီးကမတြငျ္ ပန။္ အဲဒီေတာ့ အစဥ္ အလာအတုိငး္ ပ။ဲ စာဆို လက္နဲ႔ ခ်ေရးေပါ။့ ခါတငို ္းအခ်ိနေ္ တြဆိုရင္ စာကို ေကာငး္ ေကာငး္ ေရးရတယ္ မရွလိ ွ ဘူး။ စးီ ပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အသငး္ အဖြဲလ႔ ုပ္ငန္းေတြက အနည္းဆံုးေတာ့ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမန္ ဲ႔ ၀ငလ္ ာတတလ္ ုိ။႔ သႀကၤနတ္ ြင္းပတိ ရ္ က္ဆိုေတာ႔ အဲဒီဒကု ၡေလးေအးသြားတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ စာ႐ိုက္ၿပးီ သား လက္ က်န္က ႏွစပ္ ုဒ္၊ သံုးပဒု ေ္ လာက္ပဲရွေိ တာတ့ ာဆိေု တာ့ သႀကၤနက္ ယ္လိုကတ္ ာနဲ႔ အေတာအ္ ဆင္ေျပသြားတယ။္ တေန႔ ႏွစပ္ ဒု ္ႏႈန္းေလာက္ ေရးျဖစသ္ ြားတယ္။ ပိတ္ရက္ ၁၀ ရက္မွာ အပဒု ္ ၂၀ ေက်ာေ္ လာက္ ေရးလိုက္ႏိငု မ္ ယ္ ထင္တာပဲ။ အဲဒီ လက္ေရးစာမူေတြကို ႐ံုးဖြငေ့္ တာမ့ ွ ကြနပ္ ်ဴတာတင္ရမယ္။ စာမေရးျဖစတ္ နု း္ ကလဲ မေရးျဖစ္လို႔၊ စာျပနေ္ ရးျဖစ္ျပနေ္ တာလ့ ဲ အစက ေရႊအျမဳေတအတြက္ တလ တ ပဒု ေ္ လာကပ္ ဲ ေရးျဖစ္ခဲတ့ ယ။္ ကံ ကေလးေကာင္းၿပးီ ဖတ္တဲ့သူေလးေတြမ်ားလာေတာ့ ဟကို ေတာင္း၊ သညက္ ေတာင္းန႔ဲ အခဆု ို တလကုိ အပဒု ္ ၂၀ ေက်ာေ္ လာက္ ေရးျဖစ္ေနရတယ။္ ေပးရတဲ့ မဂဇၢ ငး္ ၊ စာေစာင္ေတြက ၁၆ ေစာင၊္ မနညး္ ေတာဘ့ းူ ။ မဂဇၢ င္းေတြကေတာ႔ တလကုိ တပဒု ႏ္ နႈ း္ ပါပ။ဲ ဂ်ာနယ္ေတြကုိ တပတျ္ ခား တပုဒ္ေပးရ ေတာ့ တလကိုစာမူ ၂၀ေက်ာန္ ဲ႔ ၃၀ၾကားေရးရေတာတ႔ ာပဲ။ မတတ္ႏုိင္ဘးူ ။ ကယုိ ္ဆတ္ေဆာမ့ ိတဲ့ အလပု ပ္ ဲေလ။ ေနာက္ပုငိ း္ ကကံ ေလးလကုိ ္လု႔လိ ား မသဘိ ူး။ စးီ ပြားေရးဘကက္ လဲ အေတာက္ ေလး လူးလူးလြနလ္႔ ြန္႔ ရွိလာတယ။္ အလပု ္မ်ားဦးမယ့္ လကဏၡ ာပဲ။ ပညာရပဆ္ ိုငရ္ ာ ေဟာေျပာပြဲနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲေရးဆုငိ ္ရာ သငတ္ နး္ သား ေတြအတြကပ္ ုခ႔ိ ်မႈကလဲ ေနာက္ပုိင္း ပုိစိပလ္ ာတယ။္ အခ်ိန္ဆုိတဲအ့ ရာကုိ ဘေမာင္ မၾကာမၾကာမ်က္ ေစာင္းထးုိ ထိုးေနရေတာတ႔ ယ္။ အခုလုိအခ်ိန္ မ်က္ႏာွ သာေပးထားတနု ္းေလးမာွ စာကဖုိ ေိ ရးထားေပါ့။ ေနာက္ပုငိ ္း မ်ားမ်ား ေရးႏုငိ ဖ္ ို႔ သပိ ္အေသခ်ာႀကီးလေုိ႔ ျပာလ႔ရုိ မာွ မဟုတေ္ တာဘ႔ ူး။ ဒါေတာင္ သည္ဘက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ခရးီ မွာ ကယုိ ္ကယုိ တ္ ငို ္ ပညာေရး လုိကစ္ ားတာရယ၊္ စီးပာြ းေရးလပု ္ငန္းက တဖက္ရယ၊္ စာေတြေရးေနတာ တဖက္ ရယ္ေၾကာင့္ အခ်နိ ္ကိုေခ်းငွားမရတာန႔ဲ ေနာက္ဆုံးအခ်နိ မ္ ်ားမ်ားေခ်းႏုိငတ္ ဲ႔ ေဂါက္သီးကိပု ဲ မလႊဲသာမေရွာငသ္ ာ မ်က္ေစာငး္ ထးို ရေတာတ့ ာပါပဲ။ အခဆု ို ဘေမာငတ္ ုိ႔ ေဂါက္မ႐ကုိ ္တာ ဆယႏ္ စွ ္ပုိပေို တာင္ရိွသြားၿပီ။ ေဂါက္အတိ ္ ေတြလဲ မတႈိ က္ေနၿပီလားမသိ။ တလ ေလးငါးပုဒ္ေလာက္ေရးရတနု း္ ကတည္းက အခ်ိန္က ဘေမာင္အတြကသ္ ပိ ္က်ပ္ေနၿပီ။ သည့္ ထက္ပုိလာေတာ့ ေဂါကသ္ ီးကစားတာကုိ ျဖတလ္ ုကိ ရ္ တယ္။ ေနာကတ္ လ ဆယ့္ေလးငါးပုဒေ္ လာကေ္ ရးရတဲ႔ အခ်ိနက္ ်ေတာ့ လုပ္ငန္းတဖကန္ ဲက႔ သပိ ္မႏငုိ ္ခ်ငေ္ တာဘ႔ ူး။ ‘ဆရာရယ၊္ ပရိသတ္ေတြကို’ သုးံ ေလးေယာကေ္ လာကက္ စာမူေတာင္း တကယ္ေကာငး္ တယ္။ ‘ပရသိ တ္’ ဆိတု ာ သံးု လုိကရ္ င္ကိုပဲ ဘေမာငတ္ ႔ုိ မလြနဆ္ န္ရဲေတာဘ့ းူ ။ ဒါန႔ပဲ ဲ အခ်နိ ္ခိးု ဖု႔ိ ဟိၾု ကည့သ္ ညရ္ ာွ နဲ႔ အိပခ္ ်ိန္ဘက္မ်ကေ္ စာငး္ ထပ္ထုိးလုကိ ္ 68

ရျပနတ္ ယ္။ အခတု ေလာ ကတိမပ်ကခ္ ်ငတ္ ာနဲ႔ စာေတြပဖဲ ိေရးေနရလု႔ိ ကုယိ ္ သေဘာပကုိ ်တဲ့ စာဖတ္တာကုိ ေတာင္ သိပ္မလုပႏ္ ုငိ ျ္ ပန္ဘးူ ။ ဘေမာငလ္ ဲ စာေတြဖတ္တာက စခဲ႔တာပဲေလ။ ထုတေ္ ၀သူလဲ လပု ခ္ ဲ့ဖူးေသးတယ္။ ကိုယအ့္ လညွ ့္က် ေတာ့ ကိယု ခ္ ်ငး္ စာတတရ္ မွာေပါ။့ ဟတုိ ုနး္ က တခ်ဳိ႕စာေရးဆရာေတြကို ေျပာတာပါ။ စာမတူ ပုဒရ္ ဖ႔ို ေလးငါးခါ ေလာက္သြားရတယ။္ ဘေမာငတ္ ိ႔ု သည္ဘက္အခ်နိ က္ ်ေတာ့ e-mail ေတြေပၚလာလို႔ စာမေူ ပးရတာ အေတာ္ အဆငေ္ ျပသြားတယ္။ သတူ က႔ို လုိ ဲ ကုိယ္ခ်ငး္ စာတယ။္ ကိယု ့္စာမူေလးတပဒု ္ေလာကန္ ဲ႔ ဘယမ္ ွာ ခဏခဏလာ ႏငုိ ္မလဲေလ။ လာလဲ မလာေစခ်ငဘ္ ူး။ ကုိယ္ကလဲ ဘာေကာငမ္ ွ မဟတု ဘ္ းူ ။ စာမကူ ို အရန္အျမဲထား ထား တတ္ေတာ့ ေတာင္းတာနဲ႔ ေပးလကို ႏ္ ုငိ တ္ ယ။္ ကိုယမ္ ႏုိင္တဲ၀့ နလ္ ဲ မထမ္းေတာ႔ဘးူ ။ အဲဒေီ တာ့ အခစု ာျပန္ေရး တဲ႔ ဒတု ိယအေက်ာ့ရဲ႕ဆယ္ႏစွ ေ္ က်ာ္အတြငး္ မွာ ဘေမာင္ဆီကုိ စာမူဘယသ္ ူမွ ႏစွ ္ခါမေတာင္းရေအာင္ ႀကိဳးစား ထားတာ အခုထေိ တာအ့ ဆင္ေျပေနေသးတယ္။ ဒါေပမ့ဲ သတိ ယ္မလို႔ ား။ တညျ္ မဲတဲအ့ ရာဆုိတာ ဘာမွရိွတာမဟတု ဘ္ ူး။ေနာက္ပိငု ္း စာေရးေလ်ွ ာ႔ရမယ့္ လမ္းေတြ ျမင္ေနတယ္။ တခ်နိ ျ္ ပန္ေရးႏိငု ္မွာေပါ့ေလဆုိတာနဲ႔ပဲ ေျဖသိမရ့္ ဦးမွာေပါ။့ သညေ္ န႔ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ဆုိေတာ့ တပဒု ေ္ လာက္ပဲ ေရးမယလ္ ိစု႔ ိတ္ကးူ ထားတယ။္ မနကေ္ စာေစာ ထ မျဖစစ္ ေလာက္၊ ျဖစစ္ ေလာက္ ၀ိပႆနာ႐၊ႈ တရားေလးထငို ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ေခါငး္ ေလွ်ာ္၊ အေမႏးို တဲ့ အခ်နိ မ္ ာွ အေမ့ဆီသြား။ ႏစွ ဦ္ းအတြက္ ကန္ေတာ။့ မနက္ ၈ နာရီေလာကမ္ ွာ ျခေံ ရွ႕တနး္ ဆြမး္ ႂကြတယ။္ တန္း ဆြမ္းေလး ေျပးေလာင္းေပါ။့ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာက ေခြးကေလးေတြေပါကေ္ နေသးတယ္။ သုံးပတ္သားေလာကပ္ ဲ အ႐ြယရ္ ေသးတယဆ္ ေုိ တာ့ သတူ ႔ိကု ုိလဲ ၾကည့္ ၾကညေ့္ ပးေနရေသးတယ္။ ျခံထဲက ကေလးကေို ခၚ၊ ေခးြ ကေလး ေတြကို သုတသ္ င္ေပးခိုငး္ ၊ ပတူ ဲ့ေနရာကေန ေအးတဲ့ေနရာကို ေရႊ႕ေပး။ ႏစွ ္ဆနး္ တရကဆ္ ုေိ တာ့ အစဥအ္ လာ မပ်က္ ငါးေလးဘာေလးလတႊ ္ရဦးမာွ ။ ေ႐၀ႊ ါ ငါးၾကင္း ၂ ထပု ္၊ အေကာင္သးံု ရာေလာက္ ရိွမလားပဲ။ ဇနးီ သည္က စစီ ဥ္ေပးထားတာ။ ကနရ္ ိပ္သာက သားေတာေ္ မာင္အိမ္၀င္ယၿူ ပီး ကနရ္ ိပ္သာက ရငွ ဥ္ ပဂုတၱကန္မွာပဲ ေျမးေလး နဲ႔အတူ ငါးလႊတ္ခဲ့ၾကတယ။္ ဘေမာင္တ႔ုမိ ိသားစုမွာ ခ်စစ္ ရာေကာင္းတာေလးတခု ရတိွ ယ။္ စးီ ပြားေရးေတြ အဆငေ္ ျပေနေပမယ့္ အပြငမ့္ ကားဘးူ ။ ႐ုးိ သားတဲဘ့ ၀ကုပိ ဲ ခ်စ္တတ္ၾကတယ။္ ႐ုိးသားစြာပဲ ေနထိငု ္ၾကပါတယ္။ ႐ိးု သားစြာပဲ က်င့ၾ္ ကံ ၾကတယ္။ ေပးစရာရိွ ေပးပစလ္ ိုကတ္ ယ္။ လွဴစရာရိွ လွဴပစ္လုကိ ္တယ္။ ေႏာွ င္ႀကဳိ းမပါဘးူ ။ တဖက္ကို ပါရမီ ျဖည္ဆ့ ညး္ ေပးတာ ကိယု အ့္ တြက္ ဘာမွျပနရ္ လမုိ မႈ ရွိဘးူ ။ တခ်ဳ႕ိ ရငး္ ႏွီးသူေတြကေတာင္ ဘေမာင္တ႔ကုိ ို မခ်င့္ မရဲ ျဖစေ္ နၾကတယ။္ ဘေမာင္က မိသားစု၀ငေ္ တြကုိ ေျပာထားဖူးတယ။္ ‘ေသရင္ ဘာမွ ပါမသြားဘးူ ’ ‘အကုသလို ၊္ ကသု လုိ ္ေတြကို က်ေတာ့ မယသူ ြားခ်ငလ္ ိလ႔ု ညး္ မရဘးူ ’ ကေလးေတြလဲ ႐းို ႐ိုးေအးေအးပါပ။ဲ ႀကီးက်ယ္တတ္တာ တေယာကမ္ မွ ရပိွ ါ။ မႏွစ္က ဘေမာငဇ္ နီး အသက္ ၆၀ ျပည္တ့ ယ။္ သူေ႔ မြးေန႔ကုိ အမတွ ္တရ ဆဒီ းို နားမာွ လပု ္ေပးဖိ႔ု ဘေမာငက္ ပထမ စီစဥ္လိကု ္ေသး တယ္။ အပြင့္ကားခ်ငလ္ ေု႔ိ တာ့ မဟုတဘ္ ူး။ တသက္တခါၾကဳံ ရတဲ့အတြက္ အမတွ တ္ ရပါ။ ခင္မင္တဲ႔ ကန္႔သတ္ လူေလးနဲ႔ပဲလုပဖ္ ို႔ပါ။ ဇနးီ သညက္ ျငငး္ တယ။္ အဲဒီအတြက္ ကုန္က်ေငကြ ို ေပး လွဴပစ္မယ္တဲ့။ တကယ္လဲ လွဴ ပစ္ခဲပ့ ါတယ္။ လဴွ တယဆ္ ေုိ တာ့ ကယုိ ္က ပကို နု ေ္ တာတ့ ာေပါ့။ ဇနးီ သည္ရဲ႕ေမြးေနက႔ ်ေတာ့ အမိ ္မွာပဲ သားေတြ၊ သမးီ ေတြ၊ ေျမးေတြကို အလာခိုင္းၿပီး ထုံးစအံ တုငိ ္း ကတိ မ္ ုန႔ခ္ ြဲတာေလာကန္ ဲ႔ ၿပီးသြားပါတယ။္ ႐ုိးသားတဲ့ ဘ၀ ေလးကုိ ပိုငဆ္ ငို ခ္ ြင္ရ့ ရတာ ႐ုပ၀္ တဳၳ စည္းစိမ္ထက္ တကယပ္ ခို ်မ္းသာစရာေကာငး္ ပါတယ္။ ေန႔ပူ ညခ်မ္း တေပါငး္ လသရမး္ တဲ။့ ဘေမာင္တု႔ိ အရငက္ သိခဲ့တာ။ အခု တေပါငး္ လထက္ တန္ခးူ ၊ က ဆုနလ္ က ပုသိ ရမး္ ေသးတယန္ ဲ႔တူတယ။္ ေန႔ဘက္ဆုိ အျပင္မထြက္ရဲဘးူ ။ ဘေမာငတ္ ႔ုကိ အဘးို ႀကးီ အိေု တြ မ ဟုတ္ၾကေသးေပမယ့္ အဘိုးအိုေလးေတြေတာ့ ျဖစက္ နု ္ၾကၿပ။ီ စယြ မ္ က်ဳိ းေသးေပမယ့္ ေခါင္းကအေတာ္ျဖဴသြား ၿပ။ီ အဲဒီေတာ့ အသက္ဥာဏေ္ စာငရ့္ ေတာတ့ ာေပါ။့ အေမေတာင္ အသက္ဥာဏ္ေစာင့ရ္ ငး္ ေလျဖတ္သြားတာ ရစွ ္လရသိွ ြားၿပီ။ ေတာေ္ တာ္ေလး ကုယလူ ကုိ ္ ရတယ။္ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းေတြေပး။ မနက္၊ ည နာစ့ ္ငွားေပါ့။ ဒါန႔ပဲ ဲ ေရာကတ္ တ္ရာရာ ေတြးရငး္ တျခားမ တတႏ္ ိုငတ္ ဲ့သူေတြဆို ဘယလ္ ုလိ ပု ္ၾကမလဲဆိုတဲ့ဆီ အေတြးက ေရာကသ္ ြားရေသးတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပေဲ လ။ ကယုိ ေ္ တြက အိမေ္ ကာငး္ ၊ ကားေကာငး္ ၊ လပု င္ န္းေကာငး္ ႀကးီ ေတြနဲ႔။ လႈငိ ္သာယာတ႔ု၊ိ ေတာငဒ္ ဂံု၊ ေျမာကဒ္ ဂုံ တဘို႔ က္မွာ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားသမားေတြအတြက္ တခါတခါလိုကေ္ တြးၿပီး ပမူ ိတဲအ့ ခါေတြ ရိလွ ိကု ရ္ ေသး တယ္။ ဘာေကာငမ္ မွ ဟုတေ္ တာ့ ဘာမွေတာ့ ဒီေလာကမ္ တတႏ္ ုိင္ပါဘးူ ေလ။ လက္လမွ ္းမရီ ာေတြကိုပဲ ကရူ ငး္ ျပဳရင္းနဲ႔ လေူ႔ လာကႀကီးကို ေျဖသိမေ္႔ နရပါတယ။္ အရင္ဘ၀က ဘာျဖစ္ခ့သဲ လဲဆိတု ာ သရိ ၾကတာမဟုတဘ္ းူ ။ ေနာကဘ္ ၀ဘာျဖစမ္ လဲဆတို ာလဲ သႏိ ုိင္ သူေတြ မဟုတ္ျပန္ဘးူ ။ နတ္ျပညေ္ ျခာကထ္ ပ္ေရာကလ္ ႔ုိ တဖက္ နတ္သမီးငါးရာန႔ဲ ဇိမက္ ်ေနလ႔ုိက အေၾကာင္း 69

မဟတု ္ဘူး။ ငရျဲ ပညေ္ ရာကလ္ ု႔ိ ငရဲေခးြ အလိုကခ္ ေံ နရရင္ လေူ႔ လာက ေတာေ္ တာ္နဲ႔ ျပနေ္ ရာက္ႏိုငမ္ ာွ မဟတု ္ ဘူး။ အဲဒေီ တာ့ သည္ဘ၀ လေူ လးျဖစ္ရတုန္း ရတတသ္ မ်ွ ေလးေတာ့ ကုိယ့က္ ုိယ္ကကို လြဲလု႔ိ သူမ်ားအတြက္ အက်ဳးိ ေလးေတြ လုပ္ၾကည္႔ခ်ငေ္ နတယ္၊ ဆႏေၵ တာ့ ျပည့္သလုိလုပိ ဲ။ အရငက္ ကုိယ္စ့ းီ ပြားရာွ တဲအ့ ထဲက တခ်ဳ႕ိ တ၀က္ လဴွ ျဖစ္ တနး္ ျဖစ္တယ္။ ေဇာတိကလို မခ်မ္းသာေပ မယ့္ ေတာေ္ တာမ္ ်ားမ်ားလဴွ ျဖစပ္ ါတယ္။ အခလု ဲၾကညဦ့္ း စာေရးေတာ့ စာမခူ ေတြရတယ္။ စာမတူ ပဒု တ္ ေသာငး္ က်ပရ္ တယ။္ စာအပု ျ္ ဖစေ္ တာ့ အဲဒီစာမူက တပုဒ္ႏစွ ္ေသာင္းေလာက္ တနသ္ ြားေရာ။ စာအပု တ္ အုပ္ကို အနည္း ဆုံး သံုးႀကမိ ေ္ လာကျ္ ပန္႐ိကု ္ေနရေတာ့ ထပ္မေရးရေတာဘ့ ဲ ထတု ္ေ၀သူဆကီ ေငြေတြရရေနတယ။္ အဲဒီအထဲ က ကယို ္သံးု မိလကုိ ္တာ အေတာ္နညး္ ပါတယ။္ လွဴတာမ်ားတယ၊္ စာမခူ ထဲက အနညး္ ဆုးံ ရွစ္ဆယရ္ ာႏႈန္း ေက်ာ္ကို လဴွ ျဖစ္လကုိ ္ႏိုင္ခဲ့တယ။္ ေျမးေတြကုိ မနု ဖ္႔ းို ေပးတာပါတယ္။ မနိ ္းမကေို တာ့ လုးံ ၀မေပးဘးူ ။ သူအ႔ တြက္ စီးပြားေရးကရတဲ့ ေငြေတြကုိ လႊဲေပးၿပီးသားပဲ။ အဲဒီစာမူခထဲက အေမေ့ ဆးဖုးိ နဲ႔ ဗာဟရီ အတြက္ စတိေလာက္ နညး္ နည္းသးုံ ေပးေသးတယ္။ စာဖတ္ ေပးတဲ႔ပရသိ တ္ေတြလဲ ကသု လို ရ္ ေအာင္လုဆိ႔ တို ဲ့ ရည္ရြယ္ခ်ကန္ ဲ။႔ စာဖတမ္ ယသ့္ ူမရွိရင္ ဘေမာငတ္ ို႔ ဘယ္စာ မခူ ရလိမမ့္ တံုး။ အဲဒေီ တာ့ စာဖတေ္ ပးသေူ တြအတြက္ တခုချု ပန္လုပေ္ ပးသင့္တယ္လ႔ုိ ဘေမာင္က ယုၾံ ကည္ ထားတယ။္ ဆရာေတာႀ္ ကးီ ေတြက ေျပာဖူးတယ္။ မဘိ ဆိုတာ သက႐္ ဘွိ ုရားပဲတဲ့။ ေက်းဇးူ အနႏႀၲ ကးီ တဲ့ သေူ တြ၊ ကုယိ ေ္ တြက အခြင့္ေလးရလ႔ေုိ က်းဇးူ ျပဳႏိုင္တာ။ တပေ္ တြမာွ တာ၀န္ထမး္ ေဆာင္ခ့ဲရတနု း္ ကဆုိ အေမ့ကုိ နညး္ နညး္ မွ လွည့္မၾကည႔ႏ္ ငုိ ္ျဖစ္ခဲဘ့ းူ ။ အေမက သ႔ူတာ၀နသ္ ူေက်ခဲ့တဲ့ လ။ူ ဘေမာငတ္ ႔ုိဆယေ္ က်ာ္သက္မာွ အေဖဆံုးသြားတယ္။ မုဆိးု မဘ၀ နဲသ႔ ားသမီးေလးေယာက္ရဲ႕တာ၀နက္ ို အျပဳံ းမပ်က္ယခူ ဲတ့ ာ။ ေကြၽးရတာ ထားဦး။ သားသမီးေတြ လမ္းမွား ေရာက္မွာ၊ ပညာေရး တပငို း္ တစျဖစ္မွာ၊ က်န္းမာေရးခ်ဳ႕ိ တဲသ့ ြားမွာေတြကုိ ပူခဲရ့ တဲ့ ပူပန္မႈေတြက မနည္းဘးူ ။ အဲဒီစာနာမကႈ ုိ ကယို ္ေတြ မဘိ ဘ၀ေရာက္မွ ကိုယခ္ ်င္းစာျဖစ္တာ။ အခု အေမ့ကိုျပန္ၾကညရ့္ တဲအ့ ခ်ိန္ ေရာက္ ေတာ့ သ႔ူအတြက္ပပူ နရ္ တာ ဘာမမွ ရဘိွ ူး။ ကရိကထလဲ ရိတွ ာမဟတု ္ဘးူ ။ သည္မွာတင္ ကိယု ျ္ ပဳရတဲ့ ေက်းဇူးန႔ဲ သျူ ပဳခဲတ့ ဲေ့ က်းဇးူ က အကြာအျခား နညး္ တာမဟတု ဘ္ ူးဆိုတာ ေတြလ႔ ာႏငို ္တယ။္ အေမ လမ္းေကာငး္ ေကာင္း မေလွ်ာက္ႏုငိ ္ရာွ ေသးဘးူ ။ အရငထ္ က္စာရင္ အမ်ားႀကးီ ေတာ့ တးို တက္ လာတယ၊္ အရင္က ဘယ္ဘကတ္ ျခမ္းလုးံ လုံး၀လႈပ္ရတာမဟုတ္ဘူး။ အစာ မစားႏငုိ ဘ္ ူး၊ စကားလးံု ၀ မေျပာ ႏငုိ ဘ္ းူ ။ အခု စကားစေျပာၿပီ။ အစာနညး္ နညး္ စားလာၿပီ။ လႏူ စွ ေ္ ယာက္တြဲၿပးီ လမ္းစေလွ်ာကလ္ ာၿပ။ီ ခါတုိငး္ ႐ံုးသြားရင္ အမိ ္ေရ႕ွ ထြကၿ္ ပီး သားကို တရက္မပ်က္ လကျ္ ပႏတႈ ္ဆကရ္ ွာတတ္တဲ့ အေမက အခအု ိပယ္ ာထဲမာွ ။ အခု ဘေမာင္အလညွ ္ဆ့ ေုိ တာ့ မနက္႐ံုးမသြားခင္ အေမအ့ ခန္းကု၀ိ င္ၿပီး ႏတႈ ဆ္ ကရ္ တယ။္ ေနခ႔ ငး္ ႐ံးု ကေန ဖနု း္ ေလးဘာေလးဆက္ၿပီး ေမးရတယ္။ ညေန႐ုံးက ေရာက္ေရာက္ခ်ငး္ အေမ့အခန္း၀ငရ္ တယ္။ အေမက ညဘက္ ၈ နာရီေက်ာေ္ လာကဆ္ ို အိပတ္ တ္တယ။္ ရစွ န္ ာရသီ တငး္ ဆယမ္ ိနစေ္ လာကၾ္ ကည့္ ၿပီးရင္ အေမအ့ ခနး္ ၀င္ေပးရတယ။္ အသက္ရစွ ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပဆီ ိုေတာ့ အေမက ကေလးလုိ ျပန္ျဖစ္ေနရတယ္။ အျပဳစခု ဘံ ၀ျပနေ္ ရာက္သြားတာကုးိ ။ အေမမအပိ ခ္ ငအ္ ေမ့နဖူးကို ဘေမာင္က ခပ္ဖြဖေြ လးတခ်က္နမး္ ၿပးီ အေမ့ နားမွာ ထငုိ ္ သဖူ တခ္ ်င္တဲ့ တရားစာေလး တပဒို ္ ႏွစ္ပိဒု က္ ို အသံထြကၿ္ ပးီ ဖတျ္ ပ။ ၿပီးရင္ အေမလ့ ကေ္ မာင္းေလး ကိုပုတ္ၿပီး အေမအပိ ္တဲထ့ ိ သိပ္ေပးရတာ ဘေမာင္ အလုပတ္ ခုျဖစ္မနွ ္းမသျိ ဖစလ္ ာတယ။္ ဒါေပမ့ဲ ဘေမာင္ ေပ်ာ္ပါတယ။္ ေက်လဲ ေက်နပတ္ ယ။္ စတိ ္လဲ ခ်မ္းသာတယ။္ ျပည့စ္ တံု ဲ့ဘ၀နဲ႔ ျပဳစုရတာပါသလုိ ကုယိ အ့္ နားမွာ ထားႏိငု တ္ ာလဲပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ေစတနာရေွိ ပမယ့္ ႐နု ္းကနေ္ နရတဲ့သေူ တြအတြက္ အခြင့္ကမသာျပနဘ္ ူး။ တတ္ ႏငုိ ္တဲ႔သေူ တြက်ေတာ့ ေစတနာနည္း၊ ေက်းဇူးတရားသတိ တ္မႈနည္းလု႔ိ အေျခအေနကေ၀းကြာျပန္ေရာ။ သည္ အခြင္အ့ ေရးမ်ဳိးရတာပဲ ေလာကႀကးီ ကုိ ဘေမာင္က ၾကံဖနေ္ က်းဇးူ ျပနတ္ င္ေနရေသးတယ။္ မိသားစုကို ရင္းႏးွီ တာ၊ ခ်စ္ခင္တာကကုိ အာရရွ ဲ႕တနဖ္ ိုး၊ အေနာကဘ္ ကမ္ ာွ ဒါမ်ဳိးသိပရ္ လိွ တွ ာ မဟတု ္ ဘူး။ အဲဒီတန္ဖးုိ နဲအ႔ စဥအ္ လာကိုေကာင္းတယ္ဆုရိ င္ ဘေမာင္တု႔ိ ဆကထ္ ိန္းသမိ း္ သငတ့္ ာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ၀မး္ နည္းစရာေကာငး္ တာက အဲဒတီ န္ဖးို ေတြ၊ အစဥအ္ လာေတြက အခေု ခတမ္ ွာ အေတာ္ကေလး ေခါငး္ ပါးလာတာ ေတြ႕ေနရတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာပ။ဲ အငး္ ေလ ကုိယ္လဲ ဘာေကာငမ္ ွမဟုတဘဲ ကိုယ္လကလ္ မွ ္း မီတတသ္ မွ်ပဲ လုပ္ရေတာမ့ ွာေပါ။့ ‘Asia Value’ ဆတို ဲ့ အစဥအ္ လာေပ်ာကတ္ ာ တေနရာတည္းမွာမမွ ဟတု ဘ္ းူ ။ ေနရာ ေတာ္ေတာမ္ ်ား မ်ားမာွ ကုိ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာ။ ‘ဆရာနဲေ႔ က်ာငး္ သား’ကုိ ၾကညမ္႔ လား။ ဘေမာငတ္ ိ႔ု ေခတတ္ ုန္းကနဲ႔ မတူေတာ့ ဘူး။ အခအု ႐ြယ္အထိ ဘေမာငတ္ ုိ႔ ဆရာတေယာက္ေယာက္ကမို ်ား ေတြ႔လိကု ္ရင္ ႐ုိ႐ကုိ ်ဳိ းက်ဳိ း ဂါရ၀ျပဳတုန္းရိွ ေသးတယ္။ ကုမဏၸ ေီ လာကကို ၾကည့္ဦးမလား။ လြနခ္ တ့ဲ ဲ့ႏစွ ္ ၂၀ ေလာကန္ ဲေ႔ တာင္ မတျူ ပန္ေတာဘ႔ ူး။ ဆရာ ၀နန္ ဲ႔ လနူ ာအပုငိ း္ ကေရာ ပုေိ တာငဆ္ ိးု ေသးတယ။္ ေကာငး္ တဲ့တန္ဖးုိ ေတြ အေပ်ာက္ျမနတ္ ာကေတာ့ ရင္ေလးစရာပဲ။ လေူ တြရဲ႕စတိ ဓ္ ာတ္ေတြကလဲ ပုိၿပီး ခကထ္ န္ ၾကမ္းၾကဳတ္လာသလုိပဲ။ တျခားမၾကည့္န၊႔ဲ သႀကၤနက္ ုပိ ဲ ၾကည္။့ ဘေမာင္တုိ႔ လူပ်ဳိေပါက္ေလာက္တုန္း 70

က ေရပကတ္ ာ ညင္ညင္သာသာ။ အခု ေရပကတ္ ာက တဖက္ကို နာေစလုိတဲ႔ဆႏၵေတြပါေနတယ္။ ႐ိးု ႐းုိ မပက္ ၾကေတာ့ဘးူ ။ ခကြ ္ေစာငး္ ခုတ္သတဲ့။ ပရက္ရွာမ်ားတဲ့ပုကိ ္နဲ႔ မ်က္ႏာွ ကုိထးို ၾကတာ။ အရင္တုန္းက စတုဒသိ ာမ႑ပေ္ တြက ေဟာတခု ေဟာတခ။ု ေစတနာဗရပြနဲ႔ ေကြၽးလိုက္ၾကတာေလ စားေတာင္ မစားႏငို ဘ္ းူ ။ ျပနျ္ မင္ေယာငေ္ သးတယ္။ အလျွ ပကားေတြနဲ႔ တနဆ္ ာဆင္လညွ ႔္လည္ၾကၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖ ေရးလုပ္ၾကတယ။္ ‘ဆု’ိ တာကလဲ ညက္ညကေ္ ညာေညာ။ ‘က’ တာကလဲ သမိ ္သိမ္ေမြေ႔ မြ႔။ ေရပကခ္ ံကားေတြ ကလဲ စည္းကမး္ တက်နဲ႔ ေမာငး္ ၾကတယ။္ ကားပတိ တ္ ယဆ္ ုတိ ာ မရွဘိ ူး။ အခု ေရပက္ခကံ ားေတြက သေူ႔ က်ာ္၊ ကိုယေ့္ က်ာ္။ အေရးအေၾကာငး္ ဆုိ ထြကမ္ ရေတာ႔ဘူး။ အငး္ ေလ ဘေမာင္တိပု႔ ဲ ဒတိ ္ ေအာက္သြားတာလား။ ဘာပဲေျပာေျပာ သညႏ္ ွစ္သႀကၤနက္ ေတာ့ အထးူ အဆနး္ ေတြပ။ဲ ႏွစ္ ၄၀ အတြင္း အပူဆံုးတဲ႔။ စည္ေနက်ေနရာေတြမာွ ဘာမမွ ရွရိ ွာေတာဘ့ းူ ။ အရငက္ မရတိွ ဲ့ ေနရာေတြမာွ စညလ္ ာတယ္။ ကဆနု ္လမွာက်တဲ့ သႀကၤန၊္ တနခ္ းူ မွာက်တဲ့ သႀကၤန္ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရြာ ေနက် သႀကၤနမ္ ုးိ လဲ မရာြ ေတာဘ့ းူ ။ ပငြ ္ေ့ နက် ပိေတာက္ေတြလညး္ မပြင္႔ေတာ႔ဘးူ ။ ပိေတာက္ မပြင္တ့ ဲ့ သႀကၤန္ ကုိ ဘေမာင္ အေတြးထဲက ခံစားၾကည့မ္ ေိ တာ။့ …………………………………………… ။ ~ ။ ………………………………………………… အတတိ ္ေႂကြး ေနဇင္လတ္ (August 2010 ) မႏၲေလးကို ရန္ကနု ေ္ လာက္ ပူတယ္လ႔ုိ မခံစားရပါ။ ႏွစ္၀က္ ေက်ာ္ ေက်ာ္ေလာက္ ျပန္မေရာက္တဲ႔ မႏၲေလးကုိ ေဟာေျပာပဲႏြ ွစ္ခု အတြက္ ျပန္ေရာက္ခဲရ့ ပါတယ။္ ၂၀၀၉ ဇနြ ္လရဲ႕ေဟာေျပာပြဲမွာ Crown Education က က၀ုိ င္းလြငဦ္ း မိတ္ဆက္ေပးလု႔ိ ေဒါက္တာေဇာ၀္ တိ ဆ္ တို ဲ႔ နကၡတဆ္ ရာတဦးနဲ႔ သကိ ြၽမး္ ခဲရ့ ၿပးီ ကယုိ ဇ့္ ာတာကိုယ္ စစေ္ ဆးျဖစခ္ ဲ့တယ္။ အရင္တနု ္းက အနာဂတ္ ေဟာပညာရပ္ေတြကို ဘေမာငတ္ ို႔ လုးံ ၀ယုံၾကညခ္ ဲတ့ ာမဟုတဘ္ းူ ။ သူ မ်ားဆကီ ပိကု ္ဆကံ ို အယသံု ြငး္ ၿပးီ ယူေနၾကတဲ့ သေူ တြလက႔ုိ ုိ ခပၾ္ ကမ္း ၾကမး္ ေလး ေျပာပစ္ခဲ့ဖးူ တယ။္ ေလာကႀကီးဟာ ႐ိုးစင္းၿပီး ဆနး္ ၾကယ္ပါတယ္။ မယုံၾကညလ္ ြနး္ တဲ့ သေူ တြကုိ ယံုၾကည္လာေအာင္ တိုကဆ္ ငုိ ္မႈေတြ ဖနတ္ ီးေပးတတတ္ ယ။္ ဘ၀တခကု ်ဆးုံ ၿပီး ေလာကႀကးီ ဟာ မတရားပါဘးူ ဆုတိ ဲသ့ ူေတြကို ေအာင္ျမင္မေႈ တြေပးတတ္ၿပီး ‘ငါမွတပါး အျခားမရွိ’ ဆုိတဲ့ လကမ္ ေထာငတ္ တၾ္ ကသေူ တြကိုလဲ ‘ဆုံး႐ံႈးမနႈ ဲ႔ဒကု ’ၡ ဆုိတာဘာလဲလိ႔သု ေိ အာင္ မိတဆ္ က္ ေပးတတျ္ ပနပ္ ါတယ။္ နညး္ နညး္ မမွ ယတုံ တ္ခ႔တဲ ဲ႔ ဘေမာင္ကုိ တကုိ ဆ္ ိုင္မႈေတြ အႀကိမ္မ်ားမ်ားေပးလကို ေ္ တာ့ ယရံု မလို၊ မယုံ ရမလိျု ဖစသ္ ြားတယ္။ ဘာေၾကာင္မ့ ု႔ိ သတူ ႔တုိ ေတြ အနာဂတက္ ုိ အေဟာထုတ္ႏငို ္ၾကတာလဲ။ အတိတက္ အက်ဳိး ေပးေတြကို လက၀္ ါးျပင္မာွ သဘာ၀ကေရးျခစလ္ တႊ လ္ ုကိ ္တယ္။ တေယာကန္ ဲတ႔ ေယာက္ လကၡဏာအေရးအ ေၾကာငး္ လံုး၀မတၾူ ကဘးူ ။ သပိ ထ္ ူးဆန္းတယ္။ ပုၿိ ပးီ သမိ ္ေမြ႔နက္နဲတဲ့ နကၡတ္ေဗဒပညာဆရုိ င္လဲ ကယို ့ေ္ မြးဖြား ခ်နိ ္၊ ေမးြ ဖာြ းရာအရပ၊္ ေမြးတဲေ့ န႔ေတြကိုလကုိ ္ၿပးီ အတိတ၊္ အနာဂတေ္ တြကို ေျပာလု႔ိရျပနတ္ ယ။္ အဲဒီ အက်ဳိး ေပးေတြကုိ ေျပာလ႔ိရု ေအာငက္ ုိ အဲဒလီ ကူ အဲဒီေနရာ၊ အဲဒအီ ခ်ိန၊္ အဲဒေီ နရ႔ က္မွာကုိ ေမြးလာခဲ့ရတာ။ သည္ ပညာကိစု ၿပီး ေဖာထ္ ုတ္ခဲ့တဲ့သေူ တြ အေတာ္ခ်ီးက်ဴးဖုိ႔ေကာငး္ ၾကတယ။္ သညေ္ န႔ကေတာ့ ရငွ ္းပါတယ္။ တိးု တကလ္ ပွ ါတယ၊္ သပိ ၸပံ ညာအေျခခတံ ယ္ဆိုတဲ့ အေမရိကန္သမတၼ ေတြေတာင္ သညပ္ ညာကုိ မလြန္ဆနၾ္ က ေတာ့ဘးူ ဆေို တာ႔ မယရံု င္ ကယို ္ပဲ အ႐ူးျဖစ္သြားလမိ ္မ့ ယ။္ Nasa ဆတို ဲ့ အဖြဲ႔ ႀကးီ ေတာင္ အဲဒနီ ကၡတၱပညာကုိ တပငို ္းတစ အသုးံ ခ်ေနတာပဲ။ တခုပဲရိွတယ္။ ယေံု တာယ့ ံ၊ု ‘ပ’ံု မပစဖ္ ဘု႔ိ ဲ လုတိ ယ။္ ဟငး္ ေကာငး္ ေလးစားရေတာ့ သူငယခ္ ်င္းေတြကသို တိရသလိုပဲ နးီ စပ္ရာလူေတြကို ေဒါကတ္ ာ ေဇာ္ ၀ိတ္ဆီ လႊတ္ေပးတတတ္ ယ။္ လေူ တြဟာ ကိုယက့္ ံၾကမာၼ ကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလာကေ္ တာ့ သထိ ားသင္ၾ့ က တယ္။ ႏုိ႔မ႔ိရု င္ ‘ဆူး’ မွန္းမသ၊ိ ‘ဆု’ မွန္းမသ။ိ ခုတရ္ ာ တျခား၊ ရရွ ာတလြဲ ျဖစတ္ တလ္ ိ႔ု။ အတတိ ္မွာ ဘေမာင္ 71

ကုယိ ္တငုိ ္ၾကဳံ ဖးူ တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရိခွ ဲ့တယ္။ အလုပလ္ ပု ရ္ င္ တြနး္ တြနး္ တုိကတ္ ုိက္၊ အပင္ပန္းခံၿပီး ကုိယ္ စြမး္ ၊ ဥာဏစ္ ြမ္းနဲ႔ အင္ျပည္အ့ ားျပည့္လုပ္တတ္တာ ဘေမာင္ရဲ႕သဘာ၀။ ကကံ ေလးေကာငး္ တဲအ့ ခါ ပိၿု ပးီ တးို တက္တတ္ေပမဲ့ အညထံ့ ဲေရာကတ္ ဲ႔အခါ ‘ကြဲ’ေရာ။ ‘အညကံ့ ာလ’ မနွ း္ ၊ ‘အေကာငး္ ကာလ’ မွန္းမသဘိ ဲ ထပ္ႀကိဳး စားရင္ ထပၿ္ ပးီ ဆးုံ ႐ံးႈ တာနဲပ႔ ဲ ၾကံဳရတတ္တာကို ေနာကေ္ တာသ့ ိလာတယ။္ မလိအု ပ္ဘဲ အင္အား မသးုံ ေစခ်င္ ဘူး။ အက်ဳးိ မရဘွိ ဲ မႀကဳိ းစားေစခ်ငဘ္ းူ ။ ဘ၀မွာလက္က်နက္ ာလက နညး္ နည္းလာၿပီဆိုေတာ့ ကုိယ္ကယို တ္ ိုင္ ေဟာေျပာပဲေြ တြမာွ ေဆြးေႏးြ တတ္တဲ့ ‘စမီ ံခန္႔ခြဲမ’ႈ ဆိုတာ ကယို ့က္ ိုယမ္ ွာေကာငး္ ေကာငး္ ျပန္ သံးု တတ္လာ တယ။္ အရင္က ျမငရ္ တဲ႐့ ပု ္၀တၳဳေတြအေပၚမာွ တြက္ခ်က္တဲ့ စမီ ံခနခ္႔ ြဲမႈ၊ အခုျမင္ရတာေတြေရာ၊ မျမင္ရတာ ေတြေရာကုပိ ါ ထညသ့္ ြင္းတြကခ္ ်က္တတ္လာတဲ့ စီမံခန္ခ႔ ြဲမ။ႈ အဲဒအီ ေလ့အက်င္က့ ေလးရလာေတာ့ ပၿုိ ပးီ အက်ဳိး ရိွလာတာ သတိထားမိတယ္။ ဒါနပ႔ဲ ဲ ေခတ္ပညာေတြ အမ်ားႀကးီ တတ္ထားတဲသ့ ။ူ လက္ေတြ႔လပု ္ငနး္ ေတြ အမ်ားႀကးီ လပု ္ေနတဲ့သကူ သည္ ‘အကေ္ ဆး’ မ်ဳးိ ေရးသင္ပ့ ါတယ္ေလလု႔ိ ယူဆၿပီးေရးပစလ္ ိကု ္ရပါေတာတ့ ယ။္ က်င့၀္ တပ္ ိုငး္ ကုိ ျပနစ္ ဥး္ စားရေသးတယ္။ တခါတေလ ေစတနာကလြနၿ္ ပးီ က်င့္၀တ္ကုိေဖာက္ဖ်က္မွန္းမသိ ေဖာကဖ္ ်ကမ္ ိတာေတြက လဲရတိွ တ္ေသးတာကးို ။ ေဗဒငဆ္ ရာတဦးဆီက အက်ဳးိ ရလဒ္တခုကိယု ၿူ ပးီ သအ႔ူ ေၾကာငး္ ေရးရင္ေတာ့ က်င့္၀တ္ နဲည႔ မီ ွာ မဟုတ္ဘူး။ အခဟု ာက အဲဒါမ်ဳိးေတြမရိတွ ဲ့အျပင္ ကိုယေ္ ရးမွနး္ ေတာင္ သူသိဦးမွာ မဟတု ္ေသးဘူး။ ပညာရပအ္ မနွ က္ ို မေတြေ႔ သးဘဲ စမး္ တ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနသူေတြအတြက္ ကညူ ရီ ာေရာကမ္ ယလ္ ယ႔ို ူဆလ႔ုိ ေရးလိုက္ တာ။ ဆရာန႔ ာမည္က ေဒါကတ္ ာေဇာ္၀တိ ္၊ တိ-ေမြးကု ဆရာ၀န၊္ နန္းေရ႕ွ ၊ အႏိပွ ္ေတာရ္ ပက္ ြက္၊ ရန္ကင္း လမး္ မာွ ေနတယ။္ ခပ္႐းို ႐ိုး၊ ခပေ္ အးေအးနဲ႔ ပညာမာန၊ အသကမ္ ာန မရတိွ ဲသ့ ူ။ ဘေမာငန္ ဲ႔ ကိကု တ္ ယ္။ သူဖ႔ ုန္း က(၀၉-၂၀၀၉၀ ၇၀)၊ (၀၂-၇၁၀၉၀)။ အေနေအးေပမယ့္ ေဟာခ်က္ကျပင္းတယ။္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး မရိွဘူး။ မျဖစ္ ဘူးဆို မျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္မယဆ္ ိရု င္ ျဖစမ္ ယ္ပဲ။ လက္ညႇဳိ းတေခ်ာငး္ ပဲ ေထာငတ္ ယ။္ ႏွစ္ေခ်ာငး္ မေထာင္ဘူး။ သ႔ူ အားသာခ်ကက္ ဆကၿ္ ပးီ ေလလ႔ ာဆဲ၊ သေု တသနလုပဆ္ ဲ၊ ႀကဳိ းစားဆဲပဲ။ ပညာကိရု ပမ္ ထားဘးူ ၊ အခ်ိနန္ ဲအ႔ မ်ွ ေလလ႔ ာေနတယ္။ ေတာင္းဆိမု ႈ ဘာမမွ ရွရိ ွာတဲသ့ ူ၊ သူေ႔ ဟာခ်က္မွန္လြန္းေတာ့ ဘေမာငရ္ ဲ႕မတိ ္ေဆြေတြကို ဖနု ္းနပံ ါတေ္ ပး Mail ဖငြ ႔္ၿပီး ဘေမာင္ကပဲ အကုနအ္ က်ခ၊ံ အလကားအက်ဳိးေဆာငေ္ ပးေနတာ။ သည္တေခါက္ သူ႔ေဟာခ်ကေ္ တြကုိ ဂုဏျ္ ပဳတဲ့အေနနဲ႔ ကြနပ္ ်ဴတာတလုံး လက္ေဆာင္ေပးျဖစရ္ တဲ့အထိ ျဖစ္သြားတယ္။ မနွ ဆ္ ို သူက ပညာအစုံသုံးတာကိုး။ နကတၡ ္ရဲ႕အားသာခ်က၊္ အားနည္းခ်ကက္ ို သကူ သိတယ္။ အသဲ လပုိ ဲ လကၡဏာ၊ ျမန္မာေ့ ရွး႐ုးိ တြက္ကနိ ္းေတြန႔ဲ သေရာဓရေတြရဲ႕အားသာခ်က၊္ အားနညး္ ခ်ကေ္ တြကလုိ ဲ သူက သိထားျပနတ္ ယ။္ ပညာရပ္ေတာ္ေတာမ္ ်ားမ်ားနဲ႔ ခ်နိ ္ညႇိၿပးီ မွ ေနာကဆ္ ုံးအပိုငေ္ ဟာတာဆုိေတာ့ သူေ႔ ဟာခ်က္ ေတြက အေတာ္စူးစးူ ရရွ ွ ထေိ တာတ့ ာေပါ။့ ဘေမာငအ္ ေမကုိ ၾသဂုတလ္ နဲ႔ ႏု၀ိ င္ဘာလအတြင္း က်နး္ မာေရး သ တထိ ားပါတဲ။့ ၾသဂတု လ္ ၁၀ရကမ္ ာွ အေမေလျဖတ္သြားတယ္။ ဘယ္ဘကတ္ ျခမ္းလုံး လပႈ မ္ ရ၊ စကားမေျပာ၊ အစာမစားေတာဘ့ ူး။ တျဖညး္ ျဖည္း အဆုးိ ဘက္ေရာက္လာတယ္။ ဆရာက ျပန္ေကာငး္ လာမယတ္ ဲ့။ အဆုိး ႀကီးကေန ျပန္ေကာငး္ လာပါတယ။္ ပညာေရးမာွ ပါရဂဘူ ြဲ႕ထပ္ရမယ္တဲ့။ ‘မျဖစႏ္ ငို ဘ္ းူ ’ လ႔ုဘိ ေမာငက္ ခါးခါး သးီ သီးျငငး္ လိကု ္တယ္။ ‘ေစာငၾ့္ ကည့ပ္ ါဦး ဆရာရယ’္ လသုိ႔ ူကတု႔ံျပနတ္ ယ္။ အက်ဳးိ အေၾကာငး္ ေတြ ဆီေလ်ာ္ သြားၿပီး ေနာက္တခုထပ္ရဖျု႔ိ ဖစ္လာခဲတ့ ယ။္ လုပင္ နး္ ေတြ မေမ်ွ ာလ္ င့္တဲေ့ နရာက၀ငလ္ ာလိမ့္မယ္လု႔ိ ေျပာျပန္ တယ္။ ဘေမာင္စမီ ကံ နိ ္းဆထြဲ ားတာက ၂၀၁၁ ေနာက္ပုငိ း္ မ။ွ သူေျပာတဲအ့ တုိင္း၂၀၀၉ ကတည္းက၀ငလ္ ာ တယ္။ အခု သအူ႔ ေဟာအရထိုင္ပဲေနပါ၊ လုပင္ န္းက လုကိ ္လာပါလိမမ့္ ယ္တဲ့။ ဟုတသ္ လလုိ ပို ဲ။ ႏစွ ္မ်ားစြာကြဲ သြားတဲ့ ျပညပ္ ကလပု ္ငနး္ ေဖာေ္ တြ ျပနေ္ ရာကလ္ ာတယ။္ ေနာကတ္ ခု ရွိေသးတယ။္ သိေပမဲ့ မလပု ္ဘးူ လိ႔ု ဆံုးျဖတထ္ ားတဲအ့ လပု တ္ ခု ဆရာက လုပ္ျဖစလ္ မိ မ့္ ယ္ လ႔ုိ ေျပာျပန္တယ။္ အဲဒါလဲျဖစႏ္ ိငု ္ေျခ သပိ မ္ ရိွလွျပနဘ္ းူ ။ အဲဒီအလုပက္ ိုလဲ လုပျ္ ဖစသ္ ြားျပန္တယ။္ သေူ ျပာတဲ့ အတငုိ ္း ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ပဲ။ ဘေမာင္လတႊ ္ေပးတဲ့ မတိ ေ္ ဆြေတြလဲ ဘေမာငက္ ို ျပန္ၿပးီ ေက်းဇူးတငေ္ ၾကာငး္ ေျပာေနၾကပါတယ္။ မွတ္မတွ ္ရရ မိတ္ေဆြတဦးဆိုရင္ အၿငိမ္းစား အရာရိႀွ ကီးတဦး၊ စးီ ပြား ေရးမာွ အေတာႀ္ ကးီ အက်ပအ္ တညး္ ေတြေ႔ နတယ။္ ‘ေထာင္’ ဂဏန္းအေၾကြးလ႔ို အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာလ႔ုရိ တယ္။ ၂၀၁၀ ဇန္န၀ါရလီ ကုနရ္ င္ မေမွ်ာ္လင့ဘ္ ဲေျပလည္ပါလမိ ႔မ္ ယလ္ ုိ႔ ေျပာလႊတလ္ ကုိ ္တယ။္ ဇနန္ ၀ါရလီ တလလးုံ အဲဒမီ တိ ္ေဆြက မေျပလညေ္ သးလို႔ဆုိၿပီး ဘေမာင္ဆီ ဖုနး္ တဂြမ္ဂြမန္ ဲ။႔ လကုန္ၿပီးသံုးေလးရကမ္ ာွ သူကိုယ္တုိင္ အအံ့ ၾံ့ သၾသနဲ႔ မေမွ်ာလ္ ငဘ့္ ဲေျပလညသ္ ြားတယ္။ အဲဒမီ ိတေ္ ဆြႀကီးဆုရိ င္ စတု သ္ ပလ္ ို႔ မဆးံု ဘးူ ။ ဒါေပမဲ့ ဘ ေမာင္ကို လကဖ္ ကရ္ ညေ္ လးတခြက္ေတာငတ္ ုိကေ္ ဖာမ္ ရေတာ့ သကူ႔ ုကိ ြၽၿဲ မးီ ေတာ့တုသိ ြားတယ္။ ေနာက္ အၾံ့ သ စရာေကာင္းတာေတြအမ်ားႀကးီ ပဲ။ မျဖစ္ႏငုိ ္ဘးူ လို႔ ထင္တာေတြကုျိ ဖစလ္ ာတာ။ ဆရာေဇာ္၀တိ န္ ဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ အတိတ္က ကသု ုလိ ၊္ အကုသုိလအ္ က်ဳးိ ေပးေတြ အေၾကာငး္ ပါ လာတယ။္ မျမင္ရတဲ့ကစိ ၥဆေုိ တာလ့ ဲ ခပခ္ က္ခက္ပဲ။ ရွိမွနး္ ေတာ႔သိတယ္။ မ်ကျ္ မင္မဟတု ေ္ တာ႔ ‘အတြန’႔္ တက္ 72

ခ်င္ေသးတယ။္ အဲဒအီ တတိ ္က ကုယိ လ္ ုပ္ခဲ့တာေတြက စမြ း္ အင္ေတြပဲ။ မေပ်ာကဘ္ ူး။ ပ်က္မသြားဘူး။ ႀကးီ တဲ့ စြမး္ အင္ေတြက ဘ၀ေတြမွာလကုိ ၿ္ ပီး တခ်ိနခ္ ်နိ ္အက်ဳးိ ေပးတယ္။ စြမး္ အငတ္ ညျ္ မဲျခင္းနိယာမ ကုိ ဘေမာငတ္ ု႔ိ ငယင္ ယ္က သပိ ံၸမွာ သင္ခဲ့ရဖးူ တယ။္ ယလုံ ဲ ယံုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လေူ တြလပု တ္ ဲ့ ကသု ုလိ ၊္ အကုသလုိ ္စြမး္ အငေ္ တြနဲ႔ ဘယ္လုိ ဆက္စပသ္ လဲ။ စဥ္းစားစရာပဲ။ ဟးို တုန္းက အေမရကိ န္မွာ စူပါသူေဌးႀကီး ဟးို ၀ပ္ဟးူ ခ်္ဆိုတာရတွိ ယ။္ တေန႔ သ႔ကူ ား လမ္းမာွ ပ်က္ ေတာ႔ အနီးဆုးံ ဟုိတယက္ ုိ လမး္ ေလွ်ာကလ္ ာတယ။္ သူေဌးႀကးီ ဆေုိ တာ့ ခ်ကလ္ ကမ္ ွတေ္ တြေပၚမာွ ပဲ လက္ မတွ ထ္ ိုးၿပီးသးံု ၾကတာဆိုေတာ႔ အိတ္ကပထ္ ဲျခဴးတျပားမွပါမလာရာွ ဘူး။ သူေဌးႀကးီ ဟတုိ ယ္က ဖနု း္ ဆက္ခ်င္ တာ ေငြမရွိလမ႔ို ဆက္ႏုိငရ္ ွာဘူး။ သကူ႔ ုိ သေူ ဌးႀကးီ မနွ ္းမသတိ ဲ့ ဟုိတယ၀္ နထ္ မ္းေလးတဦးက အကအူ ညေီ ပး တယ္။ ေငြအေၾကြစေလး ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒကီ ညူ မီ ႈကို သေူ ဌးႀကီးက မတွ ္ထားတယ္။ သဆူ ုးံ သြားေတာ့ သူ ေဌးႀကီးကကုိ ညူ ီလကုိ တ္ ဲ့ လငူ ယ္ေလးအတြက္ ေဒၚလာသန္းခ်ီေပးကမ္းတဲ့ ေသတမ္းစာထားခဲ့တယ။္ အမတွ ္ မထင္ကူညမီ ႈအတြက္ ေကာင္းက်ဳးိ တခကု ုိ ျပနခ္ စံ ားခဲရ့ တယ္ ဆုိတာကို ေျပာခ်င္တာ။ အဲဒီစာကို ဖတ္ရေတာ့ ၀နထ္ မး္ ေလးက သ႔ူဘ၀မွာမေမ်ွ ာ္မနွ း္ ခ့ဖဲ းူ တဲ့ေငပြ မာဏျဖစ္ေလေတာ့ ၾကမ္းျပငေ္ ပၚေမ႔လဲက်သြားတယလ္ ုိ႔ ဘ ေမာင္ ဖတ္ဖူးခ့တဲ ယ။္ တခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြမွာေတာ့တမ်ဳးိ ေရးထားတယ္။ ထားေတာ့ အဓိကေရးခ်င္တာက မျမင္ ရတဲအ့ က်ဳိးေပးေတြ အေၾကာင္း။ အဲဒီျဖစ္စဥက္ ုိျပနေ္ လ့လာရင္ ဟတုိ ယ၀္ နထ္ မ္းေလး သူေဌးႀကီးကိကု ူညီခဲစ့ ဥက္ အတတိ ္ကာလ ျဖစ္ သြားၿပီး တဘ၀တည္းရဲ႕အတိတ္ကာလတခ။ု ျပနျ္ မင္ႏိုင္၊ သႏိ ုိငတ္ ဲ့ အတိတလ္ ဲ ျဖစပ္ ါတယ။္ အဲဒီ အက်ဳိးကို အနာဂတ္မွာ သျူ ပန္ခစံ ား၊ စစံ ားလုိကရ္ တာ။ လူေတြဟာ အတိတ္ဘ၀ေတအြ ေၾကာင္း ျပန္မျမင္ႏငုိ ္၊ မသိႏုငိ ္ရတာ ပဋိသေႏေၶ နရလိုကရ္ တဲအ့ တြက္ ေၾကာင္လ့ ို႔ ေခတ္သစ္သပိ ံၸပညာရငွ ္ေတြကဆိုၾကတယ္။ သီလအား၊ သမာဓအိ ားေကာငး္ တဲသ႔ ူေတြက အဲဒီ ပ ညာေတြနဲ႔ ျပန္ျမငႏ္ ငုိ ္တယတ္ ဲ။႔ ဘေမာငတ္ ု႔ိက အဲဒအီ ဆငမ့္ ဟတု ေ္ တာ ျ့ မင္ႏိငု ္တဲ့သေူ တြအထဲမွာ မပါေတာ့ ဘးူ ေပါ။့ အတတိ ္ရဲ႕အက်ဳးိ ေပးမႈရိွ၊ မရကိွ ုိ ကယို ျ္ မငႏ္ ိငု ္၊ ေတြ႕ႏငုိ ္တဲ့ ႐ႈေထာငဘ့္ ကက္ ေလလ့ ာၾကည႔ေ္ ပးတာပါ။ ဘ၀တခုရဲ႕အတတိ ္နဲ႔ ကာလတုိတခရု ဲ႕အတိတပ္ ဲ ကြာတယ္။ အတတိ ္ကာလကေတာ့ အတတိ ပ္ ါပ။ဲ ေနာကတ္ ခု ဘေမာင္စဥ္းစားမတိ ာတခု ရွေိ သးတယ။္ ဘေမာငတ္ ႔ငုိ ယ္ငယတ္ ုနး္ က သူငယခ္ ်ငး္ ေတြအမ်ားႀကးီ နဲ႔ ေက်ာငး္ ေတြတက္ခဲ႔ၾကတယ။္ တခ်ဳိ႕စာႀကဳိ းစားၾကတယ္။ ဘ၀တခကု ုိ ေလးေလးနက္နကႀ္ ကဳိ းစားၿပးီ ထူေထာငခ္ ဲၾ့ က တယ။္ တခ်ဳိ႕က ငယ္ငယက္ တညး္ က စာမႀကဳိ းစားဘးူ ။ ဘ၀တခကု ုလိ ဲ ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ မထဆု စ္ၾကဘးူ ။ အဲဒါေတြအားလုံးက ဘ၀တခုထကဲ ျပနျ္ မင္ႏုငိ ္၊ ျပန္စဥး္ စားႏုိင္တဲ့ အတတိ ္ေတြပါ။ အရြယေ္ ရာက္လာၾကေတာ႔ ဘ၀ေတြအမ်ားႀကးီ ကြာျခားလာခဲၾ့ ကပါတယ။္ ငယင္ ယတ္ ုနး္ က မႀကိဳးစား ခဲတ့ ဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ သညေ္ န႔အေတာေ္ လးၾကမ္းတမး္ ေနၾကရၿပးီ ငယ္ငယတ္ နု ္းကတည္းက ႀကဳိ းစား ခဲ့ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အခအု မ်ားႀကးီ တုးိ တက္ေကာငး္ စားေနၾကတာ ေတြ႔ရမွာျဖစပ္ ါတယ။္ အဲဒီျဖစစ္ ဥမ္ ်ဳိး ကေတာ့ လတူ ငုိ း္ အလြယတ္ ကေူ တြ႕ၾကံဳ ျဖတသ္ နး္ ခဲရ့ တဲ့ျဖစစ္ ဥမ္ ု႔ိ လူတိငု း္ လက္ခံႏငုိ ္တဲ့ သကေ္ ရာကမ္ ႈ၊ အ က်ဳိးေပးအယအူ ဆလဲ ျဖစ္ပါတယ။္ အဲဒီကတဆင့္ စဥး္ စားၾကည့္ရငေ္ ကာင္းက်ဳိးဟာ တခ်နိ ္က် ေကာင္းက်ဳိးကို ပဲ ျပနေ္ ပးတတ္ၿပးီ ဆးို က်ဳိးဟာ တခ်နိ က္ ်ရင္ ဆးို က်ဳးိ ကပုိ ဲျပန္ေပးတတတ္ ယဆ္ ိတု ာ အလြယ္တကူ ေတြလ႔ ာရ မွာျဖစ္ပါတယ္။ ယတု ၱေိ ဗဒနညး္ နဲေ႔ ျပာရမယဆ္ ိုရင္ (က=ခ)နဲ႔ (ခ=ဂ) ကုိ လကခ္ ံတာနဲ႔ မျမငရ္ တဲ့ အတိတ္ဘ၀ေပါငး္ မ်ားစြာက အက်ဳးိ အေပးအယအူ ဆျဖစတ္ ဲ႔ (က=ဂ) ကို လကခ္ ံလိုကရ္ ေတာ့မွာျဖစ္တယလ္ ို႔ ဘေမာင္ေတာ့ ျမငလ္ ကုိ ္မတိ ာပဲ။ ခက္တာက ‘အက်ဳိးေပး’ ကိုေတာ့ လက္ခပံ ါၿပီတဲ။့ အတတိ ္ဘ၀ေတြမွာ ကယို ္က ‘ေကာင္း က်ဳးိ ’ ေတြလပု ္ခဲသ့ လား။ ‘ဆးုိ က်ဳိး’ ေတြ လပု ခ္ ဲသ့ လားဆုတိ ာေတာ့ မျမင္ႏိုင္ျပနပ္ ါဘးူ ။ အဲဒီမာွ ဆရာေဒါက္တာေဇာ၀္ ိတ္တို႔လိလု မူ ်ဳးိ ေတြကုိ အားကိးု ရေတာ့တာပါပဲ။ ‘မွနေ္ အာင’္ ေဟာႏုငိ တ္ ဲ႔ ပညာကေတာ့ရွေိ နၿပီေလ။ မွနေ္ အာငေ္ ဟာႏိငု ္တဲသ့ ပူ ဲ ရွာဖလ႔ို ိေု တာတ့ ာ။ သညပ္ ညာေတြက နိဗာၺ န္ေရာက္ ေၾကာင္းတရားေတြမဟုတေ္ ပမဲ့ ဘ၀တခုကေို တာ႔ အတိငု ္းအတာတစုံတရာအထိ ေလာကီအက်ဳးိ ေတာ့ ျပဳ ေပးပါတယ္။ သညပ္ ညာေတြက ဗဒု ပၶ ြငေ့္ တာမ္ မူခငက္ တညး္ က ေပၚခဲ့တဲပ့ ညာေတြဆုတိ ာေတာ့ ဘေမာင္တို႔ ဖတဖ္ းူ တယ။္ ဒါေၾကာင္လ့ ဲ ဗုဒကၶ ုိ ရငွ ေ္ ကာ႑ညိ က လက္ညိႇဳးတေခ်ာင္းတညး္ ေထာင္ၿပးီ ‘ဘုရားဧကန္စင္စစ’္ ျဖစမ္ ယလ္ ိ႔ု ေျပာခဲတ့ ာ။ တျခားသေူ တြက လက္ညဳႇိ းႏွစေ္ ခ်ာင္းေထာငၾ္ ကတယ္ဆုိေတာ့ ရငွ ္ေကာ႑ညိ က ပ ညာပႀုိ ကးီ လ႔ုိျဖစမ္ ွာေပါ။့ ပညာပုစိ ုံလုိ႔ ျဖစ္မာွ ေပါ။့ ဘရု င္ေ့ နာင္လကထ္ ကက္ ျဖစ္ရပက္ လဲ စတိ ၀္ င္စားဖိ႔ု အေတာေ္ ကာင္းတယ္။ တခ်ိန္ ‘ဘုရငေ့္ နာင’္ လ႔ုိ အလြန္ေက်ာၾ္ ကားလာမယ့္ ရငွ ္ရထဲ ြတ္က တပင္ေရထႊ ီးရဲ႕အစမ္ သခင္ႀကးီ နဲ႔ ရည္ငံတယ္။ ဘရု င့္ေနာငက္ တပင္ ေရထႊ ီးန႔ဲ ႏ႔စုိ ိုဖ႔ က။္ တပင္ေရႊထးီ ရဲ႕ခမညး္ ေတာမ္ ငး္ ႀကီးညဳိ က သ႔ူသမီးေတာ္နဲ႔ရညင္ ံတာကၾုိ ကားလုိ႔ ေဒါသူပနု ္ထ ၿပးီ ရငွ ္ရဲထြတ္ကုိ ကြပ္မ်က္ဖ႔ုိအမိန္႔ေပးတယ္။ ရွင္ရဲထြတလ္ ဲ ထြကေ္ ျပးရတာေပါ။့ ဒါန႔ဲ ေလာကတု ရၱ ာဆရာေတာ္ 73

မဟႏိ ၵက တေနက႔ ်ေတာ႔ ရွငရ္ ထဲ ြတ္ကိေု ခၚၿပီး သဇ႔ူ ာတာကကုိ ုငိ ၿ္ ပီး နန္းတြင္း၀င္ဖေို႔ ျပာတယ္။ မငး္ ႀကးီ ကုိ ရွင္ရဲ ထြတ္ရဲ႕ဇာတာ အရင္ျပၿပးီ မွ သတ္လကုိ သတ္ေစဆၿို ပးီ ေခါင္းင႔ံေု ပးဖု႔ိလဲ မာွ လုကိ တ္ ယ္။ ဘုရင္ႀကီးက နကတၡ ၊္ ေဗဒင္ေကာင္းေကာင္းၾကညတ့္ တတ္ ဲသ႔ ေူ လ။ ဆရာေတာ္မနိ ၾ႔္ ကားခ်ကန္ ဲ႔ ရွင္ရဲထြတလ္ ဲ ဇာတာကိငု ္၊ နန္းတြင္း ၀င္၊ ဆရာေတာ္ေျပာသလိုေလွ်ာက္ထားၿပးီ ဇာတာကုိဆကသ္ လကို ပ္ ါတယ္။ ၿပးီ ေတာ႔ သတလ္ ိကု သတ္ေစ သ ေဘာနဲ႔ ေခါငး္ ငုံ႔ေပးထားလကုိ တ္ ယ။္ ရွင္ရဲထြတရ္ ဲ႕ဇာတာက အေကာင္းစားပဲ။ မင္းႀကီးညဳိ က ေဗဒင္ေကာင္းေကာငး္ ၾကညတ့္ တသ္ ျူ ဖစေ္ တာ့ သ႔ထူ က္ဘနု း္ တန္ခိးု ႀကီးတဲသ့ ူျဖစလ္ ာမယဆ္ တုိ ာ သိလုကိ ္တယ။္ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခတလ္ ြန္ၿပီးမွ ျဖစ္မယ့မ္ င္းဆုိ တာလဲ သလိ ကုိ ္ျပနတ္ ယ္။ အဲသလုိ ဘုန္းရတိွ ဲ့သမူ ်ဳိးက သတ္လုလ႔ိ ဲေသမာွ မဟုတ္တဲအ့ တတူ ူ မသတ္ဘဲထား လကုိ ရ္ င္ သူ႔သားတပင္ေ႐ထႊ းီ ကိုေတာင္ ေစာင့ေ္ ရာွ ကေ္ ဖာ္ရဦးမယလ္ ိုေ႔ တြးၿပီး လြတၿ္ ငိမး္ ခ်မ္းသာခြငေ့္ ပးလုကိ ္ တယ။္ မင္းႀကးီ ညဳိ ဟာ ေတာေ္ တာ္ပညာႀကီးတယလ္ ို႔ ေျပာရမယ။္ ရွငရ္ ဲထြတက္ ို လြတၿ္ ငိမ္းခ်မ္းသာခြငေ့္ ပး လကုိ တ္ ဲအ့ တြက္ အဲဒီေက်းဇးူ ကုိ ဘုရငေ့္ နာငဆ္ တုိ ဲ့ အမိ ေ္ ရွ႕စဘံ ၀မွာကတည္းက တပငေ္ ရထႊ ီးကုိ အသက္နဲ႔ လဲၿပီး ေစာငေ့္ ရွာက္ေတာတ့ ာပဲ။ တပင္ေရထႊ ီးက ထနး္ ေတာထဲမာွ မးူ ၿပီး တုိင္းေရးျပညေ္ ရးကို မကိုင္တြယ္ႏုငိ ္ ေတာ့လို႔ အာဏာသမိ း္ ဖ႔ုိ မဴွ းႀကီးမတႀ္ ကးီ ေတြတုကိ တ္ ြနး္ တာေတာင္ ဘုရင့္ေနာင္ကျငငး္ ပယခ္ ဲ့တယ္။ အဲသလုိ ေက်းဇူးႀကးီ တဲသ့ ၊ူ ဘုနး္ ရွိတဲသ့ ူတဦးကုိ ရနသ္ တ႐ၱ ုမျပဳျခင္းရ႕ဲ အက်ဳးိ ေက်းဇူးကုိ မင္းႀကးီ ညဳိ ရဲ႕သား တပငေ္ ရထႊ ီး အထိေကာင္းက်ဳးိ ေတြခစံ ားလုကိ ္ရတာ။ ဇာတာဟာ ဇာတာပဲ။ အတိတက္ ေံ တြက အတတိ က္ ံေတြပဲ။ ဘရု ငျ္ ဖစ္လာမယ့္သကူ လဲ တေန႔ဘုရင္ပဲျဖစ္လာမွာ။ သူ႔ကို သတ္ လ႔ုမိ ရဘူး။ သူ႔ကသုိ တဖ္ ို႔ ႀကိဳးစား တာထက္ သ႔အူ လုပအ္ ေကြၽးကုိ ျပနရ္ ယႏူ ုငိ ျ္ ခငး္ ဟာ ပညာရွျိ ခင္းပ။ဲ သညေ္ နရာမာွ လဲ အတိတ္က ‘ကံ’ ကို ပစ္ ပယထ္ ားလု႔ိမရဘးူ ။ သာမန္ႏ႔ိုစ႔ဖို က္က ဘရု ငျ္ ဖစ္လာႏုငိ ္တာ အတတိ ္ရဲ႕ကံနဲ႔ ပစဳၥ ပၸနရ္ ဲ႕ႀကိဳးစားမေႈ ၾကာင့္ ဆုိ တာထငရ္ ာွ းေနပါတယ္။ တခါတခါမာွ ဘေမာင္တ႔ုိ ကမ္းမျမင္၊ လမ္းမျမငၾ္ ကပါ။ ကံ ေကာင္းခ်နိ ္လား၊ ကံ ဆးုိ ခ်နိ လ္ ားလဲ မသၾိ ကပါဘးူ ။ ႀကိဳးစားၿပီး မျဖစ္ၾကရင္ ၾကာေတာ့ စိတဓ္ ာတ္ကထုိ ပိ ါးလာႏိုငၾ္ ကပါတယ္။ ‘ကံ’ က စးီ ပာြ းေရးကုမိ ေပးရင္ ပညာေရးဘက္ ႀကဳိ းစားၾကည့သ္ ငၾ့္ ကတယ။္ လူမႈေရးဘက္ ႀကိဳးစားၾကညသ့္ ငၾ့္ ကတယ။္ ဘာသာေရးဘက္ ဦးလွည့္သင့တ္ ယ္။ အခ်နိ ္ကုိအက်ဳးိ ရစွိ ြာ အသးုံ ခ်ရာလဲက်ၿပီး စတိ ္ဓာတ္ကုိလဲ ျပနထ္ နိ ္းသိမ္း ႏငုိ တ္ ာေပါ။့ ဘယ္အခ်နိ ္မွာ ‘ကံ’ အရာရဲ႕ အေဖးအမကုိ ရဖို၊႔ သဖိ ိ႔ု လိုလာပါတယ။္ ကံေကာင္းခ်နိ ္မာွ ႏွစ္ဆႀကဳိ းစား ရင္ ပၿုိ ပးီ အက်ဳိးျဖစႏ္ ငို ၾ္ ကတယ္ေပါ။့ ‘ကံ’ ရဲ႕ အေထာကအ္ ကူမရတဲ့ကာလမွာ စီးပြားေရးကထုိ ိန္းထနိ ္းသိမး္ သိမ္း လပု ရ္ င္ ဆံုး႐ႈံးမနႈ ညး္ ပါးႏိုင္တာေပါ့။ ေဗဒငေ္ တြေမးၾကရင္းရဲ႕ အဓကိ အေၾကာငး္ ရင္းက အဲဒအီ ခ်ကအ္ ေပၚ အဓိ ကထားပါတယ။္ အပိ ္မက္မကဖ္ မ႔ုိ ဟတု ပ္ ါဘးူ ။ စိတ္ကးူ ေတြယဥၿ္ ပးီ ေကာင္းတာေတြေျပာတဲအ့ ခါ ေအာက္ေျခ လြတ္ဖို႔မဟတု ပ္ ါဘူး။ အေကာငး္ အဆုိးေတြမာွ အ၀င၊္ အထြက္မွန္ေအာင္ဖပို႔ ဲ ျဖစပ္ ါတယ္။ ဘေမာငရ္ ဲ႕ျဖတ္သနး္ ခဲ့ရတဲ့ ၀နထ္ မး္ ဘ၀၊ လပု င္ နး္ ရငွ ဘ္ ၀၊ ပညာရငွ ဘ္ ၀၊ စာေရးဆရာဘ၀ေတြမွာ အ နာဂတအ္ ေဟာေတြကို မပစပ္ ယ္ေတာ့ပါဘးူ ။ မွန္ေအာင္ေျပာႏုငိ တ္ ဲ့သကူ ုိ ေတြ႔ဖိ႔ပု ဲလုပိ ါတယ။္ ပညာရငတ့္ ဲသ့ ူ၊ အႀကဳိ က္လုိက္ မေဟာတဲသ့ ူ၊ ေျမႇာက္မေဟာတဲ့သူကုိပဲ ေတြ႕ဖိ႔လု ိပု ါတယ။္ ဘ၀အတြက္ အတုငိ း္ အတာ တခု အထိ အက်ဳးိ ရပါလမိ မ့္ ယ္။ မ်က္ကနး္ တေစၦမေၾကာက္ မျဖစေ္ တာ႔ပါဘူး။ အတိတ၊္ အနာဂတ္အေဟာဆတုိ ဲ့ ပညာဟာ တကယ္ရိွေနပါတယ္။ ဘ၀နဲ႔ခ်ၿီ ပီး မ ‘ပုံ’ လုိကဖ္ ိပု႔ ဲ လပို ါတယ္၊ ‘ယ’ုံ ေတာ့ ‘ယုံ’။ ေကာင္းတဲပ့ ညာဆုတိ ာ သညေ္ န႔ေကာငး္ ေကာင္းႀကီး လက္ခံလကို ပ္ ါတယ။္ လကဖ္ က္ေကာင္းေလးစားရေတာ့ မစားခ့ရဲ တဲသ့ ူေတြအတြက္ ကိယု ခ္ ်ငး္ စာ ပါတယ္။ ကယို တ့္ နု း္ ကလဲ လမူ နွ ၊္ အေဟာမွနမ္ ေတြ႕ခဲ့ရတနု း္ က ရြာလညခ္ ဲ့ဖးူ ပါတယ။္ တခေု တာ့ ရပွိ ါတယ။္ တ ရာရာခငို ္ႏႈန္းဆုိတာ ဘယ္အရာမွ မရွပိ ါဘူး။ အနာဂတအ္ ရာဆတို ာလဲ ကယို ့္ရဲ႕ပစဳၥ ပနၸ မ္ ွာဆက္လကျ္ ပဳက်ငေ့္ န တဲ့ စရဏအားေတြ၊ က်ငၾ့္ ကံမအႈ ားေတြ၊ ကသု ိုလ္အားေတြရဲ႕အပံအ့ ပုးိ ေတြနဲ႔လဲ သက္ဆိငု ေ္ နပါတယ္။ ထီေပါက္ မယလ္ ေ႔ို ျပာတာကုိ ထီမထးုိ ရင္ ထမီ ေပါကပ္ ါဘးူ ။ ထီထိုးေပမ့ဲ ထလီ ကမ္ တွ က္ ုိ ေကာငး္ ေကာငး္ မသိမ္းထားႏုငိ ္ ရင္လဲ ဆုေငြထတု ္လိရ႔ု မွာမဟတု ္ဘူးဆိတု ာကေို တာ့ သတိထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ‘ကံ’ ထမး္ လာတာကုိ မျမင္ရတတ္ပါဘးူ ။ ‘လံွ’ ထမး္ တာကပုိ ဲျမငႏ္ ငုိ ပ္ ါတယ္။ ‘က’ံ ထမ္းတာျမငခ္ ်င္ရင္ ျမင္ႏိုငသ္ ဆူ ီ ခ်ဥး္ ကပၾ္ ကည႔ပ္ ါ။ လက္ဖကေ္ ကာင္းကိုမ်ွ ေ၀ေကြၽးတဲ့ ေစတနာသေဘာထက္ ဘာမွမရပိွ ါဘူး။ တကုိ ္ဆငို ္ၾကလိ႔ု ေက်းဇူးတင္ၾကရင္ လက္ဖက္ရညေ္ လးတခြက္ေလာက္တုိက္လဲ စတိ ဆ္ ုိးမာွ ေတာ့ မဟတု ္ ပါဘူး။ …………………………………………… ။ ~ ။ ……………………………………………… 74

အခ်ဳိ ႕ကားဤသု႔ိ ... ေနဇင္လတ္ (October 2010) “သငူ ယခ္ ်င္း၊ ဒါ ကယုိ ့မ္ နေ္ နဂ်ာ ကိထု ြနး္ ထြနး္ ” “ေတြ႕ရတာ ၀မး္ သာပါတယ”္ သူတ႔ိႏု စွ ဦ္ း ကားေပၚ တက္ၾကသည္။ မန္ေနဂ်ာ ဆိုသ၏ူ အသကက္ ၄၀ ေက်ာ္ေလး၊ အရပ္ မနမိ ္မ႔ ျမင္၊႔ အသားလတ္လတ္၊ လေူ ခ်ာလလူ တ္ တစ္ဦးဟု ေျပာေသာ္ရ၏။ ထံုးစအံ တုငိ း္ ခရီးထြက္လ်ွ င္ မနက္စာကုိ ၉ မိငု က္ 'Seven Star'လကဖ္ ကရ္ ည္ ဆိုင္တြင္ ေခတၱမ်ွ ၀ငထ္ ိငု ေ္ လ႐့ တိွ တ္သည္ မာွ ဘေမာင၏္ အက်င့္၊ လကဖ္ က္ရညေ္ ကာင္းေကာင္း ႀကဳိ က္ တတၿ္ ပီး မနကပ္ ငုိ ္း ထမငး္ ေၾကာေ္ လးစားလိကု ္ရမွ တငး္ တမိ ္တတသ္ ူလဲ ျဖစသ္ ည္။ “မွတ္ထားေပါ့ ကိထု ြန္းထြန္းရာ၊ ဒါ ကုယိ သ့္ ငူ ယခ္ ်ငး္ ဦးဘေမာင၊္ သေဘာေကာငး္ တယ၊္ စကမ္ ႈ တကသၠ ိုလ္မာွ တုနး္ က အတနး္ တတူ ယ္၊ ေမဂ်ာပဲ ကြဲတယ္၊ ဗိလု သ္ င္တနး္ တုနး္ ကလည္း တစပ္ တစ္ ဥတ္ ညး္ ၊ သကူ တပ္က အၿငိမ္းစား ယတူ ာ၊ ကိယု ္တ႔ုိ အပတ္စဥ္မာွ ေတာ႔ အေစာဆံုးပ”ဲ ကုိခင္ေမာင္ေဇာ္က ဘေမာငႏ္ ွင့္ပတသ္ က၍္ သမူ႔ န္ေနဂ်ာေလးကို ေျခဆငး္ ေပးေနသည္။ ခရီးအတူ သြားၾကရမွာမ႔ို ကားေပၚတြင္ ေျပာစကားတကိ႔ု ို သပိ ္မခ်န္ထားခ်ငဟ္ န္ရွိသည။္ မးုိ ကာလဆိုေသာ္လဲ ေကာငး္ ကင္ၾကီးသည္ ၾကညလ္ င္ေန၏၊ မးုိ ရပိ ္မုိးေငြ႕တုိ႔ အလွ်ငး္ မရၾိွ ကေခ်။ “ကုိယ္႔ဘကက္ လုပ္ေပးႏိုင္စရာရရိွ ငလ္ ဲ ေျပာပါ။ ကိယု ္တိုက႔ ေတာ႔ ငယသ္ ူငယခ္ ်ငး္ ေတြပဲ၊ ေျပာမနာ ဆုိမနာ” ဘေမာင္လဲ သံေယာငလ္ ုကိ ္ရသည္။ ထြနး္ ထြန္းဆုသိ ကူ ခပယ္ ုိယ႔ ု႔ျိ ဖင့္ “ဟတု က္ ဲ့ခငဗ္ ်ာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က့ ိလု ဲ ခငုိ း္ စရာရွိ ခိငု ္းပါ၊ ေျပာစရာရွလိ ဲ ေျပာပါ၊ ဆးုံ မစရာရွိလဲ ဆုးံ မႏုိငပ္ ါတယ္” သဆ႔ူ က္ဆေံ ရးက လူတငုိ ္းႏွင္႔ အဆငေ္ ျပမည္ပ့ စုံ ျံ ဖစသ္ ည္။ ႐ိ႐ု ုကိ ်ဳးိ က်ဳးိ ရလွိ ွသည။္ အသက္ကြာျခင္း က အေၾကာင္းတပါးျဖစ္ႏိုငပ္ ါသည။္ ထြန္းထြနး္ ကုိ ထုိအခ်နိ ္အထိ ဘေမာင္အေနျဖင့္ အံ့ၾသစရာဟ၍ူ ဘာမွ မ ေတြျ႔ ဖစ္ေသး။ သူငယခ္ ်ငး္ ကခို ငေ္ မာငေ္ ဇာတ္ ေယာက္ သင့္တင္ေ့ လ်ာက္ပတ္ေသာ မန္ေနဂ်ာေလးတဦးရထား တာပဲဟ၍ူ သာ မုဒတိ ာပြားရပါသည္။ ထိထ႔ု က္ ဘာမွမပ။ုိ ဘေမာငတ္ ိ႔ု ကားက ေနျပည္ေတာ္လမ္းသ႔ို ခ်ဳိး၀င္လာသည္ႏငွ ့္ ဘယ္၊ ညာ ယိမ္းႏ႔ြဲျခင္း မရေွိ တာ၊႔ ကြန္ ကရစ္လမ္းလဲျဖစ္၊ လမး္ လဲ က်ယ္သျဖင္႔ အရွနိ ္ကေလးလဲျမငႇ ့္၍ ေမာင္းလု႔ရိ လာသည။္ “သငူ ယ္ခ်င္း၊ ထြနး္ ထြန္းန႔ပဲ တသ္ ကလ္ ႔ို ထူးျခားတာေလး ေျပာျပရဦးမယ္၊ မင္း အၾ့ံ သသြားမယလ္ ို႔ ထင္ တာပဲ” ဘေမာင္က ကုခိ ငေ္ မာငေ္ ဇာက္ ို မ်ကလ္ းံု ပင၍့္ ၾကည႔္ျဖစ္သည။္ စာေရးတဲ့သူဆေုိ တာ့ ဇာတ္လမ္းတ ပဒု ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ရလ်ွ င္လဲ မနညး္ ေပါ့။ “သူ႔မနိ း္ မအသက္ ဘယ္ေလာက္ ရိွၿပလီ ိ႔ု မငး္ မွန္းသလဲ” အရငး္ မရ၊ိွ အဖ်ားမရိွ၊ သူ႔အေမးကုိ ဘေမာင္ မည္သုတိ႔ ံု႔ျပန္ရမနွ း္ မသိ။ ငယသ္ လား၊ ႀကးီ သလားလဲ မသ။ိ သညလ္ ေို မးပုေံ ထာက၍္ အေတာ္အသက္ငယင္ ယ္ ဇနးီ တေယာကရ္ ထားသည္ဟေု တာ့ ဘေမာင္ အ ၾကမး္ ဖ်ငး္ ေတြးမႏိ ုငိ ္ပါသည္။ “ဘာလဲ၊ ေကာငမ္ ေလးက ေတာ္ ေတာ္ ငယလ္ ု႔ိလား” “မင္းမနွ ္းၾကည့္ေလ” “မငး္ ေမးပံေု ထာက္ေတာ့ ေကာငမ္ ေလးက ႏွစဆ္ ယထ္ ကမ္ ်ားငယ္ေနလိ႔ုလား၊ ေဒြးခ်ဳိးေလးတးုိ ဆတုိ ာ ရွသိ ားပဲ” “မင္းမွန္းၾကည့္စမ္းပါ” “သအ႔ူ သကက္ ေလးဆယ္ေလာကက္ ြာ။ ေဒြးခ်ဳိးေတာ့ ႏစွ ္ဆယ္၊ ေလးျပန္ တိုးေတာ့ ႏွစဆ္ ယေ့္ လး၊ မငး္ ဒေီ လာကေ္ မးေနရင္ ေကာင္မေလးက ဆယေ့္ ျခာက္ေလာကပ္ ဲ ရိွမယ္ထငတ္ ယ္။ ဘာလဲ မင္းအားက်ေန လလ႔ုိ ား” ၀ငေ္ ငတြ ရပရ္ ာွ ႏငုိ ္သူတိ႔ု ဇနးီ မယား ခပ္ငယင္ ယ္ရတတၾ္ ကပါသည။္ တေလာက အဘုးိ ႀကးီ တေယာက္ 75

အသကသ္ ုးံ ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ဇနးီ မယားတေယာက္ ရလကို ္သညတ္ ဲ။့ ဘယဘ္ ၀က ဆေု တာင္းမ်ားလဲ မသိ၊ ဘေမာငတ္ ႔ုမိ ာွ ဤသ႔ုိေသာကမံ ်ဳးိ မပါလာ။ “မငး္ ထပၿ္ ပးီ မနွ ္းၾကည့္လိုကဦ္ းမလား။ တိ႔ုအထဲမွာ မင္းက ခန္႔မနွ ္းတာေတာပ္ ါတယ”္ “သငူ ယ္ခ်ငး္ ၁၆ ႏွစေ္ အာကေ္ တာယ့ လူ ႔ို မရဘးူ ေနာ၊္ ဥပေဒက ခြင့္ျပဳတာမဟတု ဘ္ ူး” သိပ္အထူးအဆန္းႀကီးမဟတု ္ေတာ့ဟုယူဆ၍ ဘေမာင္ သိပစ္ ိတမ္ ၀င္စားေတာပ့ ါ။ မုဒိတာပြားႏငုိ ္သညက္ လြဲ၍ သညေ္ ခတမ္ ဆန္းေတာ့သည့္ျဖစ္ရပမ္ ်ားသာ ျဖစ္ပါသည။္ “သအ႔ူ ဘြားႀကးီ က အခု အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ၿပ”ီ “ဘာ” ခန္႔မွန္း ေတာပ္ ါသည္ ဆုိေသာ ဘေမာငတ္ စ္ေယာက္ မ်ကလ္ ံးု ျပဴးသြားသည္။ တကတ္ က္စငလ္ ဲ လြဲ ပစလ္ ုိကပ္ ါသည္။ “ဟတု ရ္ ဲ႕လားကြာ” “ဟတု ပ္ ါတယ္ ခငဗ္ ်၊ ကြၽနေ္ တာ္က သူေ႔ ျမးေတြန႔မဲ ွ သငူ ယခ္ ်ငး္ ပါ” “ေဟ” ဒတု ယိ အႀကိမ္ ဘေမာင္ အာေမဍိတ္ ျပဳရေတာ႔၏။ “ဘယ္လကုိ ဘယ္လုိျဖစ္ၾကတာလဲ။ ေျပာစမ္းပါဦး။ အေတာေ္ တာ့ ထူးဆန္းေနၿပ။ီ အင္ဒုိနီးရွားမွာလား။ ဘယ္မွာလဲ အမတွ ္ေတာမ့ ရေတာ့ဘးူ ။ လငူ ယေ္ လးတဦးက အဘြားႀကးီ တေယာက္ကို ယူလုကိ တ္ ယ္ ဆတို ာ ေတာ့ သတင္းထဲမွာဖတလ္ ိကု ရ္ တယ္။ ျမန္မာျပညမ္ ာွ မရိေွ သးဘးူ လ႔ို ထင္ေနတာ” ထြနး္ ထြနး္ က ေအးေအးေဆးေဆး ရငွ း္ ျပသည္။ ကားေမာငး္ ေနသည့္ ဘေမာင္ ဒ႐ငို ဘ္ ာပင္ ႐ုတ္တရက္ ကား ကို အ႐နွိ ္ေလ်ွ ာ့ပစ္လကို ရ္ ေအာင္ အ့ၾံ သသြားပုရံ သည္။ “ဟတု ္တယ္ ခငဗ္ ်၊ ကြၽန္ေတာ္က အဘြားႀကီးရဲ႕ေျမးေတြန႔ဲ သငူ ယ္ခ်ငး္ ၊ အဘြားႀကီး အမိ ္ကုိ အ၀င္ အထြက္ ရွိတယ။္ အဲဒတီ နု း္ က အဘြားႀကးီ ရဲ႕သမးီ အႀကီးဆံုးအသကက္ ေလးဆယ္ေက်ာေ္ က်ာ္ ကြၽနေ္ တာ့္ အေဖနဲ႔ ရယြ တ္ ေူ လာကပ္ ဲရိတွ ယ”္ ဘေမာင္ဇနးီ က ဘေမာငထ္ က္ အသကင္ ါးႏစွ ္ႀကးီ သည္။ သူက ေျခာကဆ္ ယေ္ က်ာ္၊ ဘေမာငက္ ေျခာကဆ္ ယ္ နီးနီး၊ အရြယ္ကေလးေတြ မရတရရလိွ ာၾကေတာ့ တဦးႏငွ ့္တဦး ပုိ၍အၾကင္နာမ်ားပိလု ာၾကရသည္။ ကံေကာင္း လု႔ိ ၈၀ ေလာက္ေနၾကရရင္ ရပိ ္သာမွာအတူေနၾကဖု႔လိ ဲ ဆးံု ျဖတ္ထားသည။္ သူ႔ကုိ ကိယု ္ကျပဳစု၊ ကယုိ ့္ကို သကူ တလွည့္ျပဳစုေပါ။့ သည္လုႏိ ငွ ့္ ဘ၀သသံ ရာတေလ်ွ ာက္ အလ်ားလိုက္ကးူ ၾကရာမွာ သည္ဘ၀သည္လိႏု ွင့္ စခန္း သြားၾကမညဟ္ ု ဘေမာင္ စတိ က္ းူ ထားခဲ့သည။္ “မငး္ တို႔ အမိ ္ေထာင္ေရးကေတာ႔ အေတာက့္ ို အၾံ့ သစရာပဲ ထြန္းထြနး္ ။ ရန္ကုနေ္ ရာက္ရင္ အတုေိ လး တပုဒ္ ေရးခ်င္တယ။္ ခငြ ျ့္ ပဳမလား” “ရပါတယ္ ဦးရယ။္ ဟတု ပ္ ါတယ။္ ကြၽန္ေတာ့ဘ္ ၀က အေတာက့္ ဆို န္းတယ္။ ကြၽနေ္ တာ္ ဆယ္ေက်ာ္ သက္မွာ သ႔ူေျမးေတြန႔ခဲ ငတ္ ယ္။ သတူ ုိ႔ အိမ္ အ၀ငအ္ ထြက္ရိတွ ယ။္ ေနာက္ အဘြားႀကီးရဲ႕အဘိုးႀကးီ ဆံုးသြား တယ။္ အဲဒီအထိ ကြၽနေ္ တာတ္ ုိ႔ ဘာမွမထးူ ျခားေသးဘးူ ” ထြနး္ ထြန္းက စကားျဖတၿ္ ပးီ ခဏနားလုကိ ္သည္။ ဆကၿ္ ပီး ဘယလ္ ေုိ ျပာရမည္ဟု စဥး္ စားေနသည္ လား။ ဘေမာင္ႏငွ ့္ ဒ႐ိငု ္ဘာကေတာ့ စငြ ္ေ့ နသည့္နားက ေထာငပ္ င္ေထာင္ေနသည္လား မသိေခ်။ “အဘြားႀကီးက ေျမးေတြကုိ သိပခ္ ်စတ္ ယဗ္ ်။ ဘယ္လေုိ ျပာရမလ။ဲ သားသမီးေတြက သိပသ္ တိ တ္မႈ မရွိၾကဘးူ ။ ကြၽနေ္ တာ္က ကိုယ့္အဘြားအရြယဆ္ ိေု တာ့ သနားသြားတယ္။ သ႔ကူ ို ဂ႐စု ုကိ ္တယ။္ ၊ သလူ ုခိ ်င္တာ ျဖည့ဆ္ ည္းေပးတယ္။ ျဖညဆ့္ ည္းေပးေနခ်ငတ္ ယဆ္ တုိ ဲ့ စတိ ္က စတာလ႔ို ေျပာရမလားပ”ဲ သစူ႔ ကားခဏျဖတတ္ နု း္ ဘေမာင္အေတြးက ႐တု ္တရက္ တစံတု ရာသုိ႔ ေရာက္သြားသည။္ ေမတၱာတ ရား၏ ဆန္းၾကယ္မ၊ႈ မခံစားဖးူ သေူ တြသႏိ ုိငသ္ ညအ့္ ရာေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။ တခ်ဳ႕ိ က ရယူလိုမႈျဖင္႔ ေမြးဖြားလာ ၾကသည။္ တခ်ဳ႕ိ က ေပးဆပလ္ စုိ တိ ျ္ ဖင့္ ရွင္သန္ၾကရသည္။ ေပးဆပ္လိသု မူ ်ားမာွ စနြ ႔လ္ တႊ ္တတေ္ လလ့ ဲ ရိွတတ္ ၾကသည။္ သညအ္ ခ်က္အေပၚ ဘေမာင္ ေကာင္းစြာနားလညႏ္ ိုင္၏။ “အဘြားႀကးီ ကို သနားသြားရင္း သ႔ူစိတ္ခ်မ္းသာမကႈ ုိ ျဖည့္ဆညး္ ေပးခ်င္တာက အေျခခသံ ြားရငး္ ကြၽန္ ေတာတ္ ုိ႔ ယျူ ဖစ္ခဲၾ့ ကတယ္လိ႔ု ေျပာရငရ္ မယထ္ င္တာပဲ” အဆုံးသတ္မယ့္ အဆံုးသတ္လကို ္ေတာ့ ထြနး္ ထြနး္ စကားက လတုိ ိုရွငး္ ျဖင့္ အဆးုံ သတ္လိုက္ပါသည။္ သြယက္ ာ၊ ၀ကုိ က္ ာ၊ တငစ္ ားကာျဖင့္ မရငွ ္းျပတတ္၍လဲ ျဖစ္ဟနရ္ ိသွ ည။္ မည္သ႔ိုဆိုေစ ေပးဆပ္လိုစတိ ္တခု တည္းျဖင့္ ဘ၀တခကု ို တညေ္ ဆာကၾ္ ကေၾကာငး္ ဘေမာင္နားလည္လကုိ ္ရပါသည္။ ထြနး္ ထြန္းကလုိ ဲ ေလးစား သြားသည္။ ဘေမာင္တ႔ို ၁၀၅ မိငု ္ စခန္းေရာက္လာၾက၏။ စားေသာကဆ္ ိငု ္တနး္ မ်ားျဖင့္ ေခတၱတေထာက္ နားရာ ျဖစ၍္ ခဏနားၾကသည။္ စားေသာက္ဆိုငျ္ ဖစ္၍ လစူ ေံု သာေၾကာင့္ထြန္းထြန္းအေၾကာငး္ ကို သိခ်င္ေနေသာလ္ ဲ 76

ဘေမာင္ မေမးျဖစခ္ ဲ့၊ အိမေ္ ထာငျ္ ပဳစတြင္ အခကအ္ ခဲမ်ားမေသးႏငုိ ္သညက္ ုိ ဘေမာင္ ေမွ်ာ္မနွ ္းၾကညမ့္ ႏိ ငုိ ္ပါ သည္။ ဘေမာငတ္ ႔အို မိ ေ္ ထာင္ျပဳစဥ္ကလဲ ေခ်ာေမြ႕လသွ ည္မဟုတ္။ ပတ္၀နး္ က်င္ဂယကမ္ ်ားၾကားမွ မမိတွ ္ မသုနႏ္ စွ မ္ ်ားစာြ ကို ျဖတ္သန္းခဲရ့ သဆူ ုိေတာ့ ကိုယ္ခ်ငး္ စာမရိ သည။္ ထြန္းထြန္းအျဖစက္ ဘေမာင္ထက္ပုိ၍သာ သာပါလမိ မ့္ ည္၊ ေလ်ာမ႔ ညေ္ တာက့ ား မဟုတ္ပါေခ်။ ခရီးဆကရ္ န္ ကားေပၚျပန္တက္ၾကသည။္ ၀န္းက်င္သည္ ၾကည္လင္ဆဲ၊ မြန္က်ပ္သိပ္သညး္ သည့္ ရန္ကနု ္ၿမိဳ႕ႀကးီ ႏငွ ့္ တခဏခြဲခြာရတုန္း လတဆ္ တေ္ သာေလႏုေအးတို႔ ကို ဘေမာင္ တ၀ႀကးီ ႐ွဴသြငး္ ပစ္လုိက္သည။္ သ႔ေုိ သာ္ မ၀တတလ္ ေွ သး။ “ဦးေမာင္ စာေရးလို႔ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ဘ့ ၀အေၾကာငး္ ဆကေ္ ပးရဦးမလား” “သပိ ္ေသခ်ာတာေပါ့။ အခုမွ Climax ေရာက္မာွ ” “ကြၽနေ္ တာတ္ ိ႔ု အမိ ္ေထာငျ္ ပဳမယ္ဆုတိ ာ ႏစွ ္ဖက္ကုိ ဦးဆုံးဖြင္ေ့ ျပာလိကု ္ပါတယ။္ ႏစွ ဖ္ က္စလံုးက သ ေဘာတူမာွ မဟုတဘ္ းူ ဆုိတာလဲ ေမွ်ာ္လင္ထ့ ားၿပးီ သားပါ။ ဒါေပမယ့္ ၀တရၱ ားအရေပါ။့ ထင္တဲ့အတုိင္း ႏွစဖ္ က္ စလးုံ က ျပငး္ ျပင္းထနထ္ နက္ နက္႔ ြက္ၾကတယ”္ ထြန္းထြနး္ က စကားသကံ ုိ ေခတၱျဖတလ္ ုိကသ္ ည္။ အရိွန္ယူသည့္ သေဘာလဲျဖစႏ္ ိငု ပ္ ါ၏။ “ဒါနဲ႔ ကြၽနေ္ တာတ္ ုိ႔ ခးုိ ေျပးၾက ပါတယ”္ မွတပါး အျခားမရွိ ကိစရၥ ပ။္ ထြန္းထြန္းမ်က္ႏာွ တြင္ အျပံဳးေငြ႕တု႔ကိ ို ေတြ႕ရ၏။ ထိုစဥက္ အျဖစအ္ ပ်ကတ္ ု႔သိ ည္ ထြနး္ ထြန္းအတြက္ အခထု ိ ႏပု ်ဳဆိ ဲျဖစဟ္ န္ရသွိ ည။္ “ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က လူႀကးီ ေတြ၊ သ႔ူဘက္ကေတာ့ သူ႔သားသမီးေတြေပါ့ လကုိ ရ္ ွာၿပီး ခဲလြ ိကု ္ၾကေသး တယ။္ ကြၽနေ္ တာတ္ ႔ို ရကပ္ ုိငး္ ေလာက္ ကြဲသြားခဲလ့ ိုက္ၾကပါေသးတယ္” လၾူ ကည့္ မၾကည့ေ္ တာ့မသ။ိ ဇာတ္လမး္ ေကာင္းတပဒု ္ျဖစ္သညက္ ေတာ့ ေသခ်ာသည။္ ဘေမာငက္ လဲ ဒါ႐ုကိ ္တာမဟုတေ္ တာ့ ႐ိုက္ျဖစရ္ င္ေတာင္ ဘယလ္ ုိ႐ိုကရ္ မွန္းမသိပါေခ်။ ကြၽနေ္ တာ့္ အေဖက ေျပာတယ္ “မငး္ ၾကညလ့္ ဲ လပု ပ္ ါကြာတဲ့။ သ႔ူအသကက္ ငါတို႔ထက္ႀကးီ တယ္ေနာတ္ ဲ့။ မင္းတ႔ုိ ေရာဂါထတနု ္း ခဏ ပါကြာ။ ေတာၾ္ ကာၿပးီ သြားေတာလ့ ဲ ၿပီးသြားၾကမာွ ပါတဲ့” သူ အရိွနပ္ ်ကမ္ ညစ္ ုိး၍ ဘေမာင္ ဘာမွ၀င္မေထာကခ္ ဲပ့ ါေခ်။ သ႔အူ ရွိန္ႏွင္သ့ ၊ူ သ႔ူ Tempo ႏွင္သ့ ူ ရွိပါ ေစဟုသာ ဘေမာင္လတႊ ထ္ ားလကို ္သည။္ “သ႔ူသားသမးီ ေတြ ဘကက္ လဲ အျပငး္ အထနက္ န္က႔ ြက္တာေပါ့။ အေမရယ္ ဘယ္လျုိ ဖစ္သြားရတာလဲ ေပါ့။ အဲဒေီ ကာငေ္ လးက အေမေ့ ျမးေတြနမ႔ဲ ွ တရြယတ္ ည္းဆုတိ ာကိုေရာ စဥး္ စားမိရ႕ဲ လားေပါ့။ ရပ္ကြကထ္ ဲမွာ မ်ကႏ္ ာွ ေတြ ဘယ္လျုိ ပၾကမလဲေပါ့” ဟတု ္လဲ ဟုတ္ပါသည။္ အေတာ္ အေနရ အထုိင္ရ၊ ေတြ႕ရခက္ၾကမည့္ အေျခအေနျဖစ္ပါသည္။ သို႔ ေသာ္လဲ ေပးဆပ္ျခငး္ ဆသို ည္ သဒါၶ တရား၊ ေစတနာတရား၊ ေမတာၱ တရားတြင္ အငအ္ ားတစုံတရာ ရေွိ နျပန္ သည္ကုိ မခံစားဖူးသူတိ႔ု သိႏုိင္မညမ္ ဟတု ပ္ ါေခ်။ “ခပ္တုတိ ိုေျပာရရင္ ေနာက္ဆံးု ကြၽနေ္ တာတ္ ႔ုိ ဒုတိယအႀကမိ ္ခးုိ ၾကတယ္ဆုိပါေတာ့ ဦးေမာင္ရာ။ အဲဒီ တနု း္ က ကြၽန္ေတာ္အ့ သက္က ႏစွ ္ဆယမ္ ျပညတ့္ တ္ေသးဘးူ ၊ အဘြားႀကးီ က ေျခာက္ဆယ့္ႏွစႏ္ ွစေ္ က်ာ္၊ ကြၽန္ ေတာထ့္ က္ ၄၃ ႏစွ ေ္ လာက္ ပုိႀကးီ တယ”္ “မငး္ သတိၱ မနညး္ ဘူး ထြန္းထြန္း၊ ကိုယေ္ လးစားတယ္” “မင္း ေဆးလပိ ္ေသာက္လားေရာ”့ ကာယကရံ ွင္ေတာ့ မသ။ိ ဘေမာင္ေတာင္ အေတာ္ကေလး တငး္ တင္းက်ပက္ ်ပခ္ စံ ားလိကု ရ္ သည။္ အ ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ဘ၀ကုရိ ငဆ္ ုငိ ျ္ ဖတ္သန္းခဲရ့ မညက္ ို မေျပာဘဲႏွင့္ ကိုယ္ခ်ငး္ စာမရိ ပါသည။္ ဘေမာငလ္ ဲ ေဆး လပိ တ္ လပိ က္ ုိ မီးည၍ိႇ ခပ္နက္နက္႐ိႈက္လိုက္ရပါသည္။ “ကြၽနေ္ တာ္တ႔ုရိ ဲ႔ ဘ၀အစ အခက္အခဲေတြကေို တာ႔ သပိ ၿ္ ပီး အက်ယမ္ ခ်႕ဲ လိုေတာ့ပါဘူး ဦးေမာင္ရယ္။ ဒီေလာက္ဆုိ သေဘာေပါကေ္ လာကမ္ ာွ ေပါ့။ ႏွစ္ဖက္စြနပ႔္ စ္ျခင္း ခံလိုကရ္ တယ္။ ကြၽနေ္ တာ့္ လကထ္ ဲမာွ ေငြ ေၾကး ဘာမျွ ပည္ျ့ ပညစ့္ စုံ မုံ ရိွေသးဘူး။ မတတႏ္ ိုငဘ္ းူ ။ ကြၽန္ေတာ္ ေန႔စား၀င္လုပတ္ ယ္။ ငတ္တလညွ ႔္ ျပတ္တ လညွ ့္ေပါ။့ ဘ၀အစက သညလ္ နုိ ဲ႔ စခၾ႔ဲ ကတာ” သ႔ူစကားထဲ“ငတတ္ လညွ ၊့္ ျပတတ္ လညွ ့္” ဆတုိ ာပါလာေတာ့ ထြန္းထြနး္ ကုိ ဘေမာင္ အမနွ ္တကယ္ ေလးစားသြားခပ့ဲ ါသည။္ သန္စ႔ င္ေသာေပးဆပ္မႈျဖင့္သာ ဘ၀ကထို ုဆစ္ခဲ့ၾကသူမ်ားသာျဖစသ္ ညဟ္ ု နားလည္ လကို ္ရသည။္ “ကြၽန္ေတာ္ အလပု တ္ ဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းျပနတ္ က္တယ။္ တကၠသိလု ္ ေနာကဆ္ ုးံ ႏွစ္။ ဒီမာွ ေျပာရဦးမယ။္ ကြၽန္ေတာ္ Field ဆင္းေတာ႔ အဘြားႀကီးကလကုိ လ္ ာတယ္။ ကြၽနေ္ တာက္ ေခၚလ႔ုိ လုကိ ္လာတာပါ။ သက႔ူ ုိ ေတြ႔ ေတာ့ ဆရာက မင္းအေမလား၊ အဘြားလားေခၚလိုကဦ္ းေလတဲ့။ သူငယ္ခ်ငး္ ေတြက ျပဳံ းစိစေိ ပါ့။ ဆရာက ေျပာ တယ္။ အန္တသ့ီ ားက ေနာကဆ္ ုံးႏစွ ေ္ ရာကေ္ နပါၿပ။ီ စိတခ္ ်ပါလ႔”ုိ ဘေမာင္ မျပံဳးဘဲ မေနႏိငု ။္ သ႔ူ အရသာ၊ သူစ႔ တိ ခ္ ံစားမနႈ ဲ႔ ေရာကတ္ တရ္ ာရာ ေျပာျခင္းကို အေႏွာင့္အယွက္ 77

မျပဳလ။ုိ “ကြၽနေ္ တာက္ ဆရာက့ ုိ ကြၽနေ္ တာ္ဇ့ နီးပါလုိ႔လဲ ေျပာလုကိ ေ္ ရာ ကြၽန္ေတာ္ဆ့ ရာ မ်ကလ္ းံု အျပဴးသားနဲ႔ ပါးစပ္ဟ သြားတယ္ ဦးေမာငရ္ ဲ႕။ ေတာေ္ တာ္နဲ႔ စကားမေျပာႏငို ဘ္ းူ ၊ သဲသဲကေတာ့ ရွကျ္ ပံဳးနဲ႔ေပါ့” “ဘယ္လို သဲသဲလ႔ုိ ေခၚတယ္ ဟုတလ္ ား” “ဟတု ္တယ္ ဦးေမာင္၊ ကြၽန္ေတာ္တ႔ုိ အိမ္ေထာင္စက်ကတည္းက အဲသည္လုေိ ခၚလာၾကတာ။ အခထု ိ ပဲ။ အခု ဦးဘေမာငတ္ န႔ုိ ဲ႔ ခရးီ ထြကလ္ ာေတာ့ေတာင္ အလြမး္ သယ္ခဲၾ့ ကေသးတယ”္ ထြနး္ ထြနး္ အသကံ အသက္ပို၀င္လာသညက္ ုိ ဘေမာင္ သတထိ ားမိသည္။ “ေနာက္ အမတွ တ္ ရျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြကိေု ရာ ေျပာႏငို ရ္ င္ ေျပာပါဦး” “ဟာ အရြယ္မတေူ တာ့ အမတွ ္တရေတကြ အမ်ားႀကးီ ပဲ ဦးေမာငေ္ ရ။ အငး္ ။ ေနာက္ အမွတ္တရဆုိ ရင္ ဘာကေို ျပာျပရင္ေကာင္းမလဲ ဆိေု တာ။့ အငး္ သၿိ ပီ သိၿပ။ီ ကြၽန္ေတာတ္ ႔ုိ အိမေ္ ထာင္ဦးစ၊ ရပ္ကြက္ လႀူ ကးီ ေတြကုိ ဖတိ ္တုနး္ ကေပါ့” ထြန္းထြန္းတုက႔ိ ေထာကၾ္ ကနမ္႔ ွာေနသညဟ္ ု သိရသည္။ ျခ၀ံ င္းက်ယက္ ်ယ္ေလးႏငွ ့္ ေလေကာင္းေလ သန္႔ရသည္ဟု ဆုသိ ည။္ ၿမိဳ႕ထဲအခနး္ ေစ်းႀကးီ ျမင့မ္ ႈကို မကပ္ႏုိင္၊ ၿပီးေတာ့ သသူ႔ ဲသဲအရြယ္ကိုလဲ ေလထု ညစ္ ညမ္းမႈမ်ားၿပီး မနြ ္းက်ပ္ေသာၿမဳိ ႕ထဲ အခန္းက်ဥ္းက်ဥး္ မာွ မထားလုိပါတဲ့။ ေထာက္ၾကနျ႔္ ခေံ လးကုိ ေစ်းေပါေပါရ၍ အပငေ္ လး ဘာေလး စုကိ ေ္ ပးထားသည္။ အဘြားႀကးီ ၀ါသနာပါေသာ ငနး္ ေလးတစ၀ုံ ယ္ထည႔ေ္ ပးထားသညဟ္ ု သိရသည။္ ဘေမာင္က ၆၀ နားကပက္ ပ၊္ အေမက ၈၅၊ ထြန္းထြန္းက အခု ၄၁ ႏွစ၊္ သူ႔သဲသဲက အသက္ ၄၃ ႏစွ ခ္ န႔ႀ္ ကးီ သဆူ ိေု တာ့ ၈၄ ထဲမွာ၊ ဘေမာင္ အေမအရြယမ္ ွ်ျဖစသ္ ည္။ ဘေမာငအ္ ေမက သိပ္မသန္စြမ္းရာွ ေတာ့။ လူတြဲ ေလ်ွ ာက္ေနရသည။္ သသူ႔ ဲသဲကေတာ့ တြဲေလ်ွ ာကရ္ နမ္ လေို သးဟု ဆုသိ ည။္ အၾကားအာ႐ံု နည္းနညး္ ခ်ဳ႕ိ တဲသ့ ည္ကလြဲ၍ အေကာင္းႀကီးရိပွ ါေသးသညဟ္ ု ထြနး္ ထြနး္ က ေနာကရ္ ာွ သည။္ “ရပ္ကြက္ေကာငစ္ ဦ ကၠ႒က သဲသဲကိုေတြ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ဇနီးရဲ႕အေမ၊ ဒါမမွ ဟတု ္ ႀကီးေတာ္လ႔ုိ ထငၿ္ ပးီ ” “အေဒၚႀကးီ သတိသ႔ု မးီ အလျွ ပင္ ေနတုန္းနဲ႔ တူတယ္ေနာ္” ဘေမာင္ ျပံဳးမရိ ျပန္ပါသည္။ အေတာ္ပင္ အေနခက။္ မ်ကႏ္ ွာထားရ ခကေ္ ပမည။္ “ကြၽန္မ ကိုထြနး္ ထြနး္ ရ႕ဲ ဇနီးပါပဲ” “ခင္၊ ခင္ဗ်ာ” ေကာငစ္ ီဥကၠ႒ အေတာ္ရွကက္ ုးိ ရွကက္ နး္ ႏိုင္သြားပါလမိ မ့္ ည။္ ထြနး္ ထြနး္ တိုစ႔ ံုတြဲဆိလု ်ွ င္ ေျပာစရာ မလုေိ တာ။့ “မငး္ တဟု႔ိ ာ တကယ့္ကုိ အမွတရ္ စရာပါပဲကြာ” ထြနး္ ထြန္းက Tour Guide လပု သ္ ည။္ အလုပသ္ ေဘာအရ မၾကာခဏခရးီ ထြကရ္ တတ္သည္။ သည္ အလပု မ္ ်ဳးိ ႏွင့္ သည္အမိ ္ေထာင္ေရးျမဲလမိ မ္႔ ည္ဟု ဘယေ္ ဗဒင္ဆရာမွ ေဟာရဲမည္ မဟုတ္ပါေခ်။ ထြနး္ ထြနး္ တု႔ိ အမိ ေ္ ထာငသ္ က္ အႏစွ ္ ၂၀ ေက်ာလ္ ာခဲပ႔ ါၿပ။ီ သပ႔ူ ုၾံ ကည့ရ္ သညက္ ရငႊ လ္ နး္ ဆဲ၊ တကႂ္ ကြဆဲ။ “မင္း သဲသဲကို မငး္ ေတာေ္ တာ္ ခ်စတ္ ယန္ ဲ႔ တူတယ္” “ဘယ္လုေိ ျပာရမလဲ ဦးေမာငရ္ ာ။ ခ်စ္သြားတာလဲ ပါတယ။္ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္စ့ တိ ထ္ ဲမာွ သ႕ူ ကုိျပဳ စရု တာ။ သလူ ုိခ်ငတ္ ာကို ျဖည့္ဆည္းေပးေနရတာကုိ ကြၽနေ္ တာေ္ က်နပ္ေနရတာကမ်ားတယ္။ အဒဲ ီ အေပၚမာွ ကုိ ကြၽနေ္ တာ္ ေက်နပ္ေနတာ၊ ပီတိျဖစ္ေနတာ” လူေတြမာွ ခစံ ားခ်က္မတူၾကပါ။ တခ်ဳိ႕က ရယူလုိၾကသည၊္ တခ်ဳိ႕က ေပးဆပလ္ ုၾိ ကသည။္ ထြနး္ ထြန္းက ေပး ဆပ္လေို သာလူမ်ဳိး ျဖစ္သည။္ ေပးဆပပ္ ုခံ ်င္း မတူၾက။ “ကြၽနေ္ တာတ္ ိ႔ု အမိ ္ေထာငက္ ်ၿပးီ ေလး၊ ငါးႏစွ ္ေလာကမ္ ာွ သကူ ေျပာပါတယ္၊ အမိ ေ္ ထာင္ ထပျ္ ပဳခ်င္ ျပဳပါတဲ။့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးမရႏိငု ္ေတာတ့ ာရယ္၊ အရြယ္ကြာလြနး္ တာရယ္ကုိ သူက ငဲ့ရွာတယန္ ဲ႔တူတယ”္ တေလွ်ာကလ္ ံုး ၿငမိ ္ေနေသာ ကခုိ င္ေမာင္ေဇာ္က “ေအး၊ ငါမင္းကို ေမးမယ။္ ေမးမယ္နဲ႔ မေမးျဖစတ္ ဲ႔ ေမးခြန္း ရတိွ ယ္။ အဲဒါက မငး္ အဘြားႀကီး အခု ၈၀ ေက်ာ္ကြာ။ မငး္ က ေလးဆယ္စြနး္ စြန္းေလးပဲ ရွိေသးတယ၊္ မငး္ ရ႕ဲ သားစတိ ၊္ မယားစတိ ္ ဘယ္သြားထားသလဲ” အေျဖရ မခက္ေသာ္လည္း မလြယ္သည့္ ေမးခြန္းျဖစ္ပါသည။္ ဘေမာင္ကေတာ့ မရင္းႏးီွ ေသးသည္မ႔ို ဤအေမးမ်ဳိးမေမးခ်င္။ ပြင့္လင္းေသာ ထြနး္ ထြနး္ က သဆူ႔ ရာကို “ဆရာသမားကလဲ ကြၽန္ေတာ္က Guide ပေဲ လ။ အခ်စသ္ ကသ္ ကအ္ တြက္ သိပ္ပရူ ၊ ပန္ရတာမ်ဳးိ မွ မရိွ တာ။ စိတ္ႏွစ္ခုက သပသ္ ပစ္ ီဗ်” ဧည္႔လမး္ ၫနႊ ဟ္ ေု ခၚေသာ Tour Guide မ်ားမာွ အားလးုံ မဟုတေ္ သာ္လဲ အလုပသ္ ေဘာအရ အေတာ္ ပြငပ့္ ြင့္လငး္ လင္းရွၾိ ကသူမ်ားျဖစ္သည္ကို ဘေမာင္ ေကာငး္ ေကာင္းသိပါသည္။ ဘေမာငက္ ိယု တ္ ုိင္က ခရီးသြား လပု င္ နး္ လပု ္ခဲ႔သူျဖစ္၍ Tour Guide မ်ား အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသေိ နပါသည။္ 78

“ဆြီဒင္က ေကာငမ္ ေလးဆို ကြၽနေ္ တာန္ ဲ႔ အေတာ္ေလးသေံ ယာဇဥ္ေတြရိွသြားျဖစ္ပါတယ။္ ကြၽနေ္ တာ့္ ကလုိ ဲ လကို ္လာခဲ့ဖေ႔ုိ ျပာတယ။္ ဒါေပမ့ဲ သိတယ္မုလ႔ိ ား။ ခစံ ားခ်ကခ္ ်င္းက တမ်ဳိးစီေလ။ ကြၽနေ္ တာ္ သဲသဲ အ တြက္ ျဖည္ဆ့ ည္းေပးႏငုိ ္တဲ့ ေက်နပမ္ ႈမ်ဳိးကို ဘာနဲမ႔ ွမလဲႏုငိ ္ဘူး” ဒီလႏုိ ငွ ့္ စကားေျပာရငး္ ဘေမာင္တက႔ို ားက မႏၲေလးသိ႔ု ေရာကလ္ ာပါသည။္ မႏၲေလးတြင္ ထြန္းထြနး္ က်နရ္ စခ္ ဲ့၏။ ဘေမာင္တု႔ိ မုံရြာဘက္ ဆကက္ ူးၾကသည။္ ထညို က ထြနး္ ထြနး္ အေၾကာငး္ ဘေမာင္ စဥး္ စားျဖစ္ သည။္ သူအ႔ သက္ ၂၀ ေလာကက္ ဆိလု ်ွ င္ သရူ ဲေကာငး္ ဆန္လြန္းသည္ဟု မေျပာမသိ ည္တ့ ုိင္ အထင္ရွိေနႏုငိ ္ ပါသည။္ ယေန႔ သတူ ႔အို မိ ္ေထာင္သက္ ၂၀ ႏစွ ္ေက်ာ္ေခ်ၿပီ။ ခ်စခ္ ်စ္ခငခ္ ငရ္ ွိတနု း္ ျဖစ၍္ သူရဲေကာငး္ ဆနသ္ ည္ ဟု ေျပာ၍မရေတာ့။ ခုယူ မၾကာခင္ကြဲၾကသတူ ႔ုိကုိ ထြန္းထြနး္ တေယာက္ ျပဳံ းျပေနမညလ္ ား။ လမူ က ပစညၥ း္ ပါပါမွ ဆုိသတူ ို႔ အတြကေ္ ရာ ထြနး္ ထြနး္ က မဲျ့ ပေနမညလ္ ား။ ထိုညသည္ ဘေမာင္အေတြးထဲ၌ ထြနး္ ထြန္းကို ေမာင္းထုတ၍္ မရခဲ့ပါေခ်။ အလပု က္ စိ ၥျဖင့္ ဘေမာင္တ႔ုိ မရုံ ာြ မွာ တညအိပျ္ ဖစခ္ ဲ့သည။္ ေနာကေ္ န႔ ညေန၌ မႏၲေလးသျု႔ိ ပနျ္ ဖစ္ခဲ၏႔ ။ ဘေမာငတ္ ိ႔တု ည္းမည္ဟ့ တုိ ယတ္ ြင္ ထြန္းထြန္း ေစာင့ႀ္ ကိဳေနသည္ကုိ အသင္ေ့ တြ႕ရသည။္ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ညစာကုိ ဟိတု ယ္မာွ ပဲ စားျဖစၾ္ ကသည္။ “အလုပ္ေတြ အဆငေ္ ျပတယ္မလ႔ုိ ား ထြနး္ ထြနး္ ” “ဟတု က္ ဲ႔ အားလးုံ ေျပပါတယ္” “မင္း သဲသဲဆေီ ရာ ဖနု ္းဆက္ျဖစ္ ေသးလား” “အေသအခ်ာေပါ့ ဦးေမာင္ရာ” “အဘြားႀကးီ ေနေကာင္းလား” “ဟတု က္ ဲ”့ စားပဲထြ ိုးေလးက Soup လာခ်သည္။ ခပဆ္ ာဆာ ရိွလ၍ွ ႏစွ ္ဇြန္း၊ သုံးဇြန္းမ်ွ ေသာကလ္ ိုကသ္ ည။္ “မေန႔က ဇာတ္လမး္ နညး္ နညး္ ေလာက္ ဆက္ၾကရေအာင”္ “ဟတု က္ ဲ့၊ ရပါတယ္” “မင္းသူငယခ္ ်င္း၊ အဘြားႀကးီ ရဲ႕ေျမးေတြန႔ဲ ဆက္ဆံေရးကေရာ” “အဲဒါက သပိ ္ျပႆနာမရိွဘးူ ဦးေမာငရ္ ဲ႕။ ျပႆနာက အဘြားႀကးီ ရဲ႕ သမီး။ ကြၽနေ္ တာ့္ သငူ ယခ္ ်င္းရဲ႕ အေမ” “ေအးေလ သူတ႔ိုလဲ အေနရခက္ မွာေပါ့” “ကြၽနေ္ တာ္လဲ ကယုိ ခ္ ်ငး္ ေတာ့စာမပိ ါတယ္။ ဒါေပမယ႔္ မတတ္ႏိငု ္ဘးူ ေပါ့ ဦးေမာင္ရာ” “အခုေရာ အေျခအေနက” “အခေု တာ့ အဆင္ေျပသြားပါၿပ။ီ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ အေနမွန္ေအာင္ ေနျပရတာေပါ့။ အခုေတာ့ တခါ တခါ သူ႔သမးီ ေတြက သတူ ိ႔ုမတိ ေ္ ဆြေတြနဲေ႔ တြ႕လ႔ို ကြၽန္ေတာက့္ ို မတိ ဆ္ ကေ္ ပးရင္ ဒါတုိ႔ အေဖေလ ဆၿုိ ပးီ မိတဆ္ က္ ေပးတတ္တယ္” ဘေမာင္ မ်ကလ္ ံုး ျပဴးသြားရသည္။ ဒတီ ခါ မေနတတ္ မထုိငတ္ တ၊္ မ်ကႏ္ ွာ မထားတတ္ ျဖစ္ရသူက ထြန္းထြနး္ ျဖစေ္ နပါလမိ ္မ႔ ည္။ အသကတ္ ၀ကခ္ နင႔္ ယ္သကူ ို အေဖပါဟု မတိ ဆ္ ကေ္ ပးစဥ္ ထြန္းထနြ း္ မ်ကႏ္ ာွ ကုိ ဘေမာင္ ခန႔မ္ နွ း္ မိႏိငု ပ္ ါ၏။ “အစတနု း္ ကေတာ့ အဲဒီလုိ ပံုမွနမ္ ဟတု တ္ ဲ႔အခက္အခဲေတြက အေတာက္ ေလး ဖစိ းီ ခဲတ့ ယ။္ အခုေတာ့ ကြၽနေ္ တာ္တု႔လိ ဲ အိမ္ေထာငသ္ က္ ၂၀ ေက်ာလ္ ာၿပီဆုိေတာ့ က်င့္သားေတာ့ အေတာရ္ သြားခဲပ့ ါၿပ”ီ “ေအးကြာ၊ မငး္ ဇာတ္လမ္းစၾကားရတုန္းက ကိုယ္လဲ မနြ း္ က်ပသ္ ြားတယ္။ အခမု ွပဲ ဟင္း ခ်ႏိငု ေ္ တာ့ တယ။္ ဘာပဲေျပာေျပာ။ အခ်ိန္က ေနာကဆ္ းုံ ေတာ့ အေျဖေပးသြားတာပဲမလုိ႔ ား” ထိုေန႔ ညစာက စိုစုျိ ပညျ္ ပညႀ္ ကီး ရွလိ ွသည္မဟုတ္။ အေျခာက္ေသြ႕ႀကးီ လဲ မဟတု ္။ “ကဲ။ သငူ ယ္ခ်ငး္ ဘေမာင၊္ ဘာပဲေျပာေျပာ ဇာတလ္ မ္းတပုဒ္ေတာ့ ရတယ္ မဟတု လ္ ား” ကိခု ငေ္ မာငေ္ ဇာ၏္ အေမး။ “ဇာတ္ေတာ့ ဇာတ္လမး္ ပဲ သငူ ယခ္ ်ငး္ ၊ ဒါေပမယ႔္ တမ်ဳိးႀကးီ ပဲ။ ရင္ထဲ ခပျ္ ပည့္ျပည့္နဲ႔ ေရးရမယ့္ ဇာတ္လမး္ မ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္” ဒတီ စ္ေခါက္ မံ႐ု ြာခရီးစဥ္မာွ ဘေမာငအ္ တြက္ လပု င္ နး္ ထက္ ထြနး္ ထြန္းတုအ႔ိ ေၾကာငး္ ကပု၍ိ စတိ ္၀င္ စားစရာျဖစေ္ နခဲ႔၏။ ေယာက္်ားမ်ား မနိ း္ မငယ္ငယ္ယသူ ညက္ မဆန္းသည့အ္ ျပင္ ႐းုိ ေတာင္႐ုးိ ေနၿပီ ျဖစ္သည။္ အထးူ သျဖင္႔ ေငေြ ၾကးတတ္ႏငုိ ္သူတ႔၏ို ဖက္ရွငတ္ ခုပင္ ျဖစ္ေနပါ၏။ ကိုယထ့္ ကအ္ သက္ ဆယ့ေ္ လး၊ ငါးႏစွ ခ္ န႔္ ႀကီးေသာဇနီးမ်ဳးိ ကိုယခူ ဲ့သည့္ ေယာက်္ ားတခ်ဳိ႕ကိုလဲ ေတြ႕ဖးူ ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာသိပ္မခလံ ိုက္ၾက။ ကုယိ ့္ 79

အသက္ သုံးျပန္ေက်ာႀ္ ကးီ ေသာ ဇနီးမယားကယုိ ူခဲသ့ ည့္ ထြန္းထြန္းအျဖစက္ ေတာ့ ဘေမာင္အတြက္ အေတာ္ ေလး ဆန္းေနပါသည။္ ပု၍ိ ဆနး္ သည္က ယေနအ႔ သက္ ၈၀ ေက်ာ္ အဘြားအုိႀကးီ ကုိ တယတု ယ ရိေွ နႏငုိ ေ္ သး သည့္ သူ၏ ေပးဆပလ္ ုေိ သးသည့္ ေမတၱာတရားပင။္ ထြနး္ ထြန္းသည္ သူရဲေကာင္းဆန္ခဲ့သမူ ဟုတ။္ တကယ့္ သရူ ဲေကာငး္ တဦးပါေပ။ မႏေၲ လးမွ ေနတ႔ ၀က္ေက်ာခ္ န္ေ႔ မာငး္ လာေသာ ဘေမာင္တုိက႔ ားေလးက ရန္ကုန္ နယ္နိမိတ၀္ င္လာ သည္။ ထြန္းထြနး္ တို႔ဇာတလ္ မ္းက ဘေမာင၏္ ေခါငး္ ထဲမွ မထြက္ခ်င္တတ္ေသး။ သဇ႔ူ နီး အဘြားႀကီးကုိ ၾကင္ ၾကငန္ ာနာ ေခၚသညက္ “သဲသဲ”တဲ။့ ဘေမာင္၏ လကက္ ငို ဖ္ နု း္ က အသံ ျမည္လာသည္။ ဇနီးသညထ္ မံ ွ ျဖစ၏္ ။ “ဟဲလုိ သဲသဲလား” “ဦးေမာင္ႀကီး လမူ ာွ းေနၿပီ” “ဟုကိ ္” …………………………………………… ။ ~ ။ ……………………………………………… 80