สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ 11

ตอนท่ี ๑๑ ๒๒๑ ฝ่าย โจโฉครั้นรบได้เมืองฝ่ายตวันออกคืนแล้ว จึงบอกหนังสือขึ้นไปให้กราบทูลพระเจ้า เหย้ี นเต้ เปนใจความว่า ขา้ พเจ้าโจโฉปราบปรามข้าศกึ แลโจรฝ่ายหัวเมอื งตวนั ออกคาบแลว้ ฝ่ายลิฉุยกุยกีปิดเสีย หาเอาหนังสือกราบทูลพระเจ้าเห้ียนเต้ไม่ คิดแต่งตอบไปเอง เปนหนังสือรับส่ังวา่ โจโฉมคี วามชอบให้เลื่อนทเี่ ปนเกียนเต๊กจงกุน๋ ภาษาไทยว่าเจา้ พระยาจาเรญิ อายุ ขณะนั้นลิฉุยอยู่ในเมืองหลวงตั้งตัวเปนผู้สาเร็จราชการฝ่ายทหาร กุยกีนั้นเปนใหญ่ฝ่ายพลเรือน ทั้งสองคนน้ีมีใจกาเริบขึ้น มิได้เกรงพระเจ้าเหี้ยนเต้แลขุนนางทั้งปวง ทาการหยาบช้าต่าง ๆ เหมือน ครัง้ ต๋งั โตะ๊ แลเอียวปิวกับจูฮเี ปนขุนนางผใู้ หญ่ อยู่ในเมืองหลวง เห็นลิฉุยกุยกีทาการ หยาบช้า จึงเอาเน้ือความลอบทูลพระเจ้า เห้ียนเต้ว่า ทุกวันน้ีลิฉุยกุยกีต้ังตัวเปนใหญ่ ว่าราชการมิไดอ้ ยใู่ นยตุ ิธรรม ทาการหยาบชา้ ต่อพระองค์ ข้าพเจ้าเห็นว่าโจโฉมีสติปัญญา กล้าหาญ แล้วมีทหารอยู่ประมาณสามสิบ หมื่น ท้ังทหารมีฝีมือก็เปนอันมาก บัดน้ีเปน ใหญ่อยู่ฝ่ายหัวเมืองตวันออก ถ้าได้โจโฉเข้า ม า ท า ร า ช ก า ร ใ น เ มื อ ง ห ล ว ง เ ห็ น จ ะ ปราบปรามเหลา่ ศัตรูราชสมบัติได้ บ้านเมือง ก็จะอยู่เย็นเปนสุขสืบไป พระเจ้าเหี้ยนเต้ ทราบดงั น้นั ก็ทรงพระกรรแสง แลว้ ตรัสวา่ ทกุ วันน้ีเรามีความทุกข์เปนอันมาก แต่ออกปาก มิได้ ถ้าได้ผู้มีสติปัญญากล้าหาญมาล้างศัตรู เราเสยี ได้ เราจึงจะมคี วามสบาย สามก๊กวิทยา

๒๒๒ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) เอียวปิวจึงทูลว่า ข้าพเจ้าจะคิดกลอุบาลให้ลิฉุยกุยกีเกิดรบพุ่งฆ่าฟันกันตาย แล้วจึงจะใหม้ ี หนังสือรับส่ังไปหาโจโฉยกทหารเข้ามา จะไดล้ า้ งพรรคพวกเหลา่ รา้ ยเสยี ใหส้ ้นิ พระองคก์ จ็ ะมีความสขุ สบื ไป พระเจ้าเหยี้ นเตจ้ ึงตรสั ถามเอยี วปิววา่ จะคดิ อา่ นเปนประการใด เอยี วปิวจงึ กราบทลู วา่ ภรรยา กยุ กีนน้ั มใี จหวงหึงสเ์ ปนอันมาก ข้าพเจ้าจะแต่งหญิงไปยุยงภรรยากยุ กี ใหเ้ กิดความสงสัยกันข้ึน พระ เจา้ เหี้ยนเต้ได้ฟงั ดงั นน้ั ก็ค่อยมีความยินดี จงึ ทรงพระอักษรซ่ึงจะใหห้ าโจโฉน้ัน มอบให้เอียวปิวไว้ แล้ว ตรัสส่ังวา่ ถ้าเกดิ เหตขุ น้ึ เมื่อใด ทา่ นจงใหท้ หารเอาหนังสอื นไ้ี ปให้โจโฉ เอียวปิวรับหนังสือแล้วกราบถวาย บังคมลา พาจูฮีกลับมาบ้าน เอียวปิวจึงส่ัง ภรรยาถี่ถ้วนแล้ว ให้ไปเยี่ยมภรรยากุยกี ภรรยาเอียวปิวจึงไปคานับภรรยากุยกีแล้ว ว่า ข้าพเจ้ารู้กิตติศัพท์ว่ากุยกีไปลอบรักใคร่ กับภรรยาลิฉุย เน้ือความทั้งนี้ถ้าลิฉุยรู้ เห็น จะทาร้ายแก่กุยกี ท่านจงคิดอ่านห้ามปราม ผัวท่านเสีย อย่าให้ทาการสืบไป ซ่ึงข้าพเจ้า บอกทง้ั น้เี พราะมีใจเอนดทู ่าน ภรรยากุยกีไดฟ้ ังดังนัน้ กต็ กใจ จงึ ตอบว่ากยุ กีไปหาลิฉยุ เปนอตั รา ลางที ไปนอนค้างบ้าง เราคดิ ว่าเปนเพอ่ื นราชการรักกนั กับลิฉยุ ซึ่งกุยกไี ปทาการรกั ใครภ่ รรยาลฉิ ยุ เรามิได้รู้ หากท่านมนี า้ ใจเมตตามาบอกนั้นขอบใจนัก แต่น้ีเราจะห้ามมิใหก้ ยุ กีไป ณ บ้านลิฉุยเลย ภรรยาเอียว ปวิ๋ ก็ลาไป ครั้นอยู่มาวันหน่ึง ลิฉุยให้คนไปเชิญกุยกีมากนิ โตะ๊ ภรรยากุยกีรจู้ ึงออ้ นวอนห้ามว่า ซึ่งท่าน จะไปเสพย์สุราบ้านลิฉุยน้ัน ท่านกับลิฉุยแก่งแย่งกัน ต่างคนต่างถือตัวว่าเปนใหญ่ เกลือกท่านเสพย์ สุราเมา ลฉิ ยุ จะเอายาพษิ ให้ทา่ นกิน ทา่ นก็จะถงึ แก่ความตาย ตัวข้าพเจา้ เปนผู้หญิงจะบ่ายหน้าไปพึ่ง ผใู้ ดได้ กุยกไี ด้ฟังดังนน้ั กม็ ไิ ดไ้ ป ลฉิ ยุ คอยอยู่จนเวลาเย็นมไิ ด้เหน็ กุยกมี า จงึ ใหค้ นเอาโตะ๊ ไปใหถ้ ึงบ้าน กยุ กีนอนอยู่ ภรรยาน้ันออกมารับโตะ๊ ไว้ จึงเอายาพิษลอบใส่ลงไว้ในของทง้ั ปวง ครัน้ กุยกตี ื่นขึ้นคนใช้ ในเรือนจึงยกโต๊ะไปให้กุยกี แล้วบอกว่าลิฉุยใหเ้ อาโต๊ะนี้มาให้ ภรรยาน้นั จงึ หา้ มกยุ กวี ่า ของนที้ ่านอย่า เพ่อกนิ จงชันสูตรด์ กู ่อน แล้วเอาโยนให้สนุ ขั กนิ สนุ ขั กต็ าย กยุ กีเห็นดงั นน้ั กค็ ดิ สงสัยอยู่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๑ ๒๒๓ คร้ันอยู่มาวันหน่ึงออกจากเฝ้า ลิฉุยจึงเชิญกุยกีไปปรึกษาราชการณบ้าน แล้วลิฉุยจึงชวน กุยกีกินโต๊ะ กุยกีน้ันเคลิ้มไปจึงกินโต๊ะแล้วก็ลากลับไป ครั้นกุยกีมาถึงบ้านพอบังเกิดให้ปวดท้อง ภรรยาจึงถามว่า เมื่อเวลาท่านออกจากเฝ้านั้นท่านไปไหน กุยกีจึงบอกว่าไปปรกึ ษาราชการบา้ นลฉิ ยุ ๆ นั้นให้กินโต๊ะ ภรรยาน้ันทาตกใจแล้วว่า ข้าพเจ้าเห็นประจักษ์อยู่แล้วยังขืนไปกินโต๊ะท่ีบ้านลิฉุย เขามิใส่ยาพิษลงแลว้ หรือ ภรรยานั้นจึงเอาอาจมมาละลายนา้ ตรอกกุยกีเข้าไป กุยกีก็อาเจียนออกมา ท่ีปวดท้องก็คลาย กุยกีจึงคิดโกรธลิฉุย ว่าเสียแรงเราไดร้ ่วมคิดจะทาการใหญ่ด้วยกัน แลลิฉุยมิไดซ้ ื่อ ตอ่ เราคิดร้ายเราก่อน เราจาจะคิดฆา่ มนั เสยี ใหไ้ ด้ แล้วก็จดั แจงทหารจะยกไปล้อมบา้ นลิฉุย ขณะน้ันมีผู้เอาเนื้อความมาบอกแก่ลิฉุยว่า กุยกีจะยกมาทาร้าย ลิฉุยจึงว่าเราหาความผิด มิได้ กุยกีบังอาจคิดจะมาทาร้ายแก่เรา ๆ จะละไว้มิได้ จาจะยกไปจับกุยกีฆ่าเสียให้ไดก้ ่อน แล้วก็กะ เกณฑ์ทหารยกไปพบทัพกุยกียกมาทางริมทางกาแพงเมือง ได้รบพุ่งกันเปนสามารถ แลทหารทั้งสอง ฝ่ายน้นั ก็ชว่ งชงิ ทรัพยส์ งิ่ สินของอาณาประชาราษฎร สามก๊กวิทยา

๒๒๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายลิฉุยจึงให้ลิเซียมผู้เปนหลาน คุมทหารไปล้อมวังไว้ ลิเซียมจึงให้กาเซ่ียง เอารถเข้าไปสองรถ เชิญพระเจ้าเห้ียนเต้ข้ึน รถหนึ่ง ให้นางฮกเฮาซ่ึงเปนพระมเหษีขึน้ รถ หนึ่ง แล้วต้อนขันทีแลนักสนมทั้งปวงกับรถ น้ันออกประตูท้ายสนม ขณะน้ันลิฉุยกุยกีซ่ึง รบกนั อยตู่ ่างคนตา่ งเลกิ ทพั กลบั ไป กุยกนี ้ันก็ มาพบลิเซียมกับกาเซี่ยงคุมทหารพาเสด็จ พระเจ้าเห้ียนเต้แลพระสนม ทั้งปวงออกมาจากพระราชวัง กุยกีจึงให้ทหารยิงเกาทัณฑ์ระดมไปถูก ทหารลิเซียมแลนกั สนมลม้ ตายเปนอันมาก ฝ่ายลิฉุยรู้ดังน้ันก็ยกทหารรีบตีวกหลังทหารกุยกีมา กุยกีต้านทานมิได้ ก็พาทหารท้ังปวง บากหนีออกไป ลฉิ ยุ จึงพาพระเจา้ เห้ยี นเตก้ ับพระสนมไปตั้งชมุ นุมอยูน่ อกวัง ฝา่ ยกยุ กียกทหารกลับเข้าไปในวัง เกบ็ เอาทรัพยส์ งิ่ ของในท้องพระคลัง แลจบั นักสนมซงึ่ ซุ่ม ซ่อนอยู่นั้นมาไว้ แล้วให้เอาเพลิงจุดเผาวังเสียสน้ิ ครั้นเวลารุ่งขึ้นเช้ากุยกีรู้ว่าลิฉุยพาพระเจ้าเหี้ยนเต้ ไปต้งั ชุมนุมอยู่ นอกพระราชวงั จึงยกทหารมาถงึ หนา้ ทพั ลิฉยุ จะรบชงิ เอาพระเจา้ เห้ียนเต้ ลิฉุยก็ยกทหารออกมารบด้วยกุยกี ๆ ต้านทานมิได้ก็พาทหารถอยไปต้ังชุมนุมอยู่ ลิฉุยเห็น กุยกีถอยไป จึงให้เชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้กับขันทีแลพระสนมไปไว้ ณ เมืองซ่ึงต๋ังโต๊ะ สร้าง แล้ว กาชบั ลเิ ซยี มให้ดูแลอยา่ ให้ผู้ใดเอาเข้าปลาอาหารให้ขันทีแลสนมท้งั นั้น กินเปนอันขาดทีเดยี ว พระเจ้า เห้ียนเต้เห็นข้าไทยท้ังปวงอดหยากก็มี ความสงสาร จงึ ใหข้ ันทีขอเขา้ กับเน้ือโคแก่ ลิฉุย ๆ โกรธว่าพระเจ้าเห้ียนเต้ไดเ้ สวยอยู่ ทุกเวลา เปนไฉนจึงให้มาขออาหาร จะเอา ไปใหผ้ ใู้ ดกินเล่าก็มไิ ด้ขดั ลฉิ ยุ จึงเอาเข้าซึ่ง ผุราเน้ือโคเน่าให้ขันทีไปถวาย พระเจ้า เหี้ยนเต้เห็นดังน้ันก็ทรงพระโกรธ แล้ว ตรสั ว่าอ้ายศตั รมู ันดูหมิน่ หยาบช้าแก่กู www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๑ ๒๒๕ พอเอียวปวิ ลอบเข้าไปเฝ้าจึงกราบทูลห้ามว่า ลฉิ ยุ นน้ั มใี จหยาบช้าคร้งั นพ้ี ระองคอ์ ยใู่ นบังคับ มนั จงอดพระทยั เอาเถิด พระเจา้ เห้ียนเต้มิได้ตอบประการใด กท็ รงพระกรรแสงจนฉลองพระองค์น้ัน ชุ่มไปดว้ ยน้าพระเนตร ในขณะน้ันมีคนลอบเอาเน้ือความกราบทูลพระเจ้าเห้ียนเต้ว่า มีทัพยกมาจะรับเสด็จ พระ เจ้าเห้ียนเต้ให้ขันทีลอบออกไปฟังดูรู้ว่ากุยกียกมา พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็ทรงพระดารหิ ์ว่า กุยกีเห็นจะมา ทาอันตรายแก่เราด้วย แล้วก็ยิ่งทรงพระกรรแสงไป พอได้ยินเสียงนอกกาแพงโห่ร้องอื้ออึงขึ้น ลิฉุยรู้ ว่ากุยกียกมาก็จัดแจงทหารออกไป จึงเอาแซ่ม้าช้ีหน้ากุยกีแล้วร้องด่าว่า กูเลี้ยงมึงก็เต็มกองเปนไฉน จึงทรยศมาคิดร้ายตอ่ กู กุยกีจึงตอบว่า ตัวมึงเปนศัตรูราชสมบัติ กูจึงจะคิดฆ่ามงึ เสยี ลิฉุยจึงว่ากเู ชิญ เสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้ออกมารักษาไว้ เหตุไฉนมึงจึงว่าเปนศัตรูราชสมบัติ กุยกีจึงตอบว่า มึงให้หลาน เข้าไปหักหาญพาเสด็จออกมาหวังจะทาอันตรายพระองค์เสยี ครั้นกูยกตามมามึงแก้ว่าพามารกั ษาไว้ ลิฉุยโกรธจึงว่า อย่าให้ร้อนถึงทหารทั้งปวงเลย แต่มึงกับกูมาสู้กัน ถ้ามึงชนะก็จงพาเสด็จไปเถิด แล้วลิฉยุ ก็ขบั ม้าออกไปรบกบั กยุ กีได้สบิ เพลงยังมิทันแพช้ นะกนั ฝ่ายเอียวปิวรู้ว่าวุ่นวายใหญ่หลวงผิดกับซ่ึงคิดไว้ดังน้ัน จึงพาขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยประมาณ หกสิบคนรีบไป เห็นลิฉุยกุยกีรบกันอยู่ เอียวปิวจึงร้องห้ามว่า ท่านทั้งสองอย่ารบกัน ข้าพเจ้ากับ ขุนนางท้ังปวงมาห้าม ให้ท่านท้ังสองปรกติกันสืบไป ลิฉุยกุยกีได้ฟังดังนั้น ต่างคนต่างก็พาทหาร กลับไป เอยี วปิวพาขนุ นางทัง้ ปวงไปตามห้ามกยุ กี ๆ เหน็ ขนุ นางทัง้ ปวงมา กส็ งั่ ทหารให้เอาตวั ขุนนาง เหล่าน้ีไปจาคุกไว้ ขุนนางท้ังปวงจึงตอบว่าเราหาผิดมิได้ เรามาหวังจะห้ามท่านมิให้รบกัน เปนไฉน ท่านจงึ จะให้เอาไปใสค่ กุ เสีย กุยกีจงึ ตอบวา่ ลิฉยุ นน้ั พาเสด็จพระเจา้ เห้ียนเต้แลพระสนมไปขังไว้ เราจงึ จะใหเ้ อาท่านท้ังปวงไปจาไวบ้ ้าง เอียวปิวจึงตอบว่า ฝ่ายลิฉุยจบั พระเจา้ เห้ยี นเต้ไป ไว้ ฝ่ายท่านให้จับขุนนางไปจาไว้ฉนี้ ท่านจะคิดประการใด หรือ กุยกีได้ฟังดังน้ันก็โกรธ จึงชักกระบี่ออกจะฟันเอยี วปิว พอเอียวปิดซ่ึงเปนทหารกุยกีห้ามไว้ กุยกีจึงให้ปล่อย เอยี วปิวกบั จฮู ีเสีย ใหเ้ อาขุนนางท้ังปวงจาไว้ จูฮี (Zhu Jun) สามก๊กวิทยา

๒๒๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) เอียวปิวกัยจูฮีเดิรมากลางทาง เอียวปิวจึงปรึกษากัยจูฮีว่า เราเปนขุนนางพระมหากษัตริย์ ชุบเล้ียงอยู่ในแผ่นดิน ครั้งน้ีพระเจา้ เหี้ยนเต้ทรงพระทุกข์ทรมานอยู่ เราจะละเสยี ก็เปนคนหากตญั ญู ไม่ จาเราจะคิดทานุบารุงแผน่ ดิน ให้พระองค์อยู่เยน็ เปนสุขจงึ จะควร แล้วกอดฅอกันรอ้ งไห้จนล้มลง ในทีน่ ้ัน คร้ันฟืน้ ข้นึ ตา่ งคนตา่ งกลับไปบ้าน จูฮีนน้ั เปนไข้ใจตาย ฝ่ า ย ลิ ฉุ ย กุ ย กี ตั้ ง ร บ กั น ทุ ก วั น มิ ไ ด้ ข า ด ประมาณสองเดือน ทหารทั้งปวงสองฝ่ายล้มตาย เปนอันมาก แลลิฉุยเมื่ออยู่ในค่ายนั้น เช่ือถือคา ออมดออท้าว กาเซี่ยงห้ามเปนหลายคร้ังว่า อย่าให้ ท่านเช่ือฟังคนจาพวกนี้ ลิฉุยก็มิฟัง จะทาการสิ่งใด ก็ให้ลงออท้าวทุกคร้งั เอียวกีขุนนางรู้ว่าลิฉุยทาดังนั้น ก็ลอบเข้าไปกราบทูลพระเจ้าเห้ียนเต้ว่า กาเซ่ียงเปนท่ี ปรึกษาลิฉุย กาเซ่ียงจะว่าประการใดลิฉุยมไิ ด้ทาตาม เห็นกาเซี่ยงนัน้ จะมีน้าใจสวามิภักดิ์ตอ่ พระองค์ อยู่ ขอให้กาเซ่ียงมาเฝ้า แล้วตรัสปรึกษาราชการด้วย พอกาเซี่ยงเข้ามาเฝ้า พระเจ้าเห้ียนเต้จึงใหข้ ับ ขันทีออกไปเสียภายนอก แล้วทรงพระกรรแสงตรัสแก่กาเซ่ียงว่า คร้ังน้ีเราได้ความทุกข์เวทนานัก ท่านจงมใี จภกั ดีตอ่ แผน่ ดินช่วยเอาชวี ติ เราไวใ้ ห้รอดดว้ ย กาเซ่ียงกราบถวายบังคมแล้วทูลว่า ทุกวันน้ีข้าพเจ้าคิดจะทาราชการสนองพระคุณอยู่ พระองคอ์ ย่าเพ่อตรัสใหเ้ นอ้ื ความแพร่งพรายก่อน ไว้ข้าพเจ้าจะอาสาคดิ การให้สาเรจ็ พระเจ้าเหี้ยนเต้ กค็ ลายพระทัย พอลิฉุยเดิรถอื กระบเี่ ขา้ ไป พระเจ้าเห้ียนเต้ก็ตกพระทยั ลฉิ ยุ จึงกราบทูลพระเจ้าเห้ยี นเต้วา่ กยุ กนี ้นั คิดขบถต่อ พระองค์ มนั จึงจับเอาขนุ นางทง้ั ปวงไปจาไว้ แลว้ มันจะมาจับเอา พระองค์ไป หากว่าข้าพเจ้าเชิญเสด็จมาไว้ พระองค์จึงพ้นภัย พระเจ้าเหี้ยนเต้คิดว่าจริง จึงคานับลิฉุยแล้วตรัสว่า ซึ่งท่านทา ดังนี้ขอบคณุ ท่านหาท่สี ุดมิได้ ลฉิ ุยกล็ าพระเจ้าเหีย้ นเต้กลับไป กาเซย่ี ง (Jia Xu,) www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๑ ๒๒๗ ขณะน้ันฮองหูเหียบเข้ามาเฝ้า พระเจ้าเห้ียนเต้ทราบว่าฮองหูเหียบมีสติปัญญา แล้วเปน ชาวบ้านเดียวกับลิฉุย จึงทรงอักษรให้ไปห้ามลิฉุยกุยกี อย่าให้มีพยาบาทรบพุ่งกันสืบไป ฮองหูเหียบ รับเอาพระอักษรแล้วเอาไปให้กุยกี ณ ค่าย กุยกีเห็นพระอักษรพระเจ้าเห้ียนเต้แล้วจึงว่าลิฉุยปล่อย พระเจ้าเหี้ยนเต้ เสีย แล้วเราก็จะปล่อยขนุ นางทั้งปวงเสียบา้ ง เรากบั ลิฉยุ ก็จะปรกติกันสืบไป ฮองหูเหียบได้ฟงั ดังน้ันก็กลับมา ณ ค่าย จึงว่าแก่ลิฉุยว่า พระเจ้าเหี้ยนเต้เหน็ วา่ ข้าพเจา้ กับ ทา่ นเปนชาวบา้ นเดยี วกนั จงึ ใหข้ า้ พเจ้าถอื หนงั สือรับส่งั มาหา้ มท่านกับกยุ กีอย่าใหร้ บพุ่งกนั กยุ กนี ัน้ ก็ ฟังรับสั่งแล้ว ฝ่ายท่านจะว่าประการใด ลิฉุยจึงตอบว่าเราได้ทานุบารุงมาถึงสี่ปแี ล้ว ความชอบก็มีอยู่ เปนอนั มาก กุยกนี ั้นเปนแต่ผรู้ ้ายลกั ม้า มาได้ดขี ้นึ ครงั้ นีบ้ ังอาจถอื ตัวว่าเปนใหญ่ เอาขนุ นางท้งั ปวงไป จาไว้ แล้วจะทาลายแก่เรา ๆ จะฆ่ามันเสยี ให้จงได้ ฮองหูเหียบจึงตอบว่า คร้ังตั๋งโต๊ะได้เปนใหญ่น้ันเสียทหาร แลลิโป้มิได้มีความกตัญญูฆ่า ต๋ังโต๊ะเสีย ทุกวันนี้บ้านเมืองยังมิปรกติ ท่านอย่าเพ่อถือตัวว่าเปนใหญ่ก่อนเลย ประการหน่ึงญาติพ่ี น้องท่านก็ไดเ้ ปนขนุ นางมา ครงั้ นีพ้ ระเจ้าเหยี้ นเต้ก็ชุบเลี้ยงทา่ นเปนใหญถ่ ึงขนาด เปนไฉนท่านจึงเอา พระเจ้าเห้ียนเต้ไปกักขังไว้ กุยกีเห็นท่านทาดังนั้นจึงจับเอาขุนนางท้ังปวงไปจาเสียบ้าง ท่านทั้งสอง ฝา่ ยเปนผทู้ านุบารุงแผน่ ดนิ เมอื่ ทาดังนเ้ี ห็นไม่ชอบ จะเห็นขา้ งผใู้ ดผดิ จงพเิ คราะหด์ ูใหส้ มควร ลิฉุยได้ฟังด้ังน้ันก็โกรธ จึงชักกระบี่ออกแล้ว ตวาดว่า พระเจ้าเห้ียนเต้ใช้ตัวให้มาขู่กระโชกเราหรือ ตัวจึงวา่ ดังนี้ เราจะตดั สีสะตัวเสีย เอียวฮองเห็นดังนั้นจึง ห้ามว่า การกุยกีรบกับท่านยังมิสาเร็จ ซ่ึงจะฆ่า ฮองหูเหียบผู้ถือรับส่ังเสียก็ไม่ควร ถ้ารู้ไปถึงหัวเมืองทั้ง ปวงก็จะยกมาช่วยกุยกีทารา้ ยท่าน แลกาเซี่ยงก็เข้าหา้ ม ปรามลิฉุยด้วย ลิฉุยก็มิได้ฆ่าฮองหูเหียบ แลกาเซ่ียงก็ พาฮองหูเหียบออกไปภายนอก ฮองหูเหียบจึงร้อง ประกาศว่า ลิฉุยทาการหยาบช้ารับสั่งให้มาว่าก็มิฟัง คิดทาทงั้ นี้จะเปนขบถชงิ เอาราชสมบัติ เอยี วฮอง (Yang Feng) สามก๊กวิทยา

๒๒๘ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) โอเมาไดย้ นิ ดังนั้นจึงห้ามว่า ทา่ นอยา่ ว่าดงั นอี้ นั ตรายจะมาถึงตวั ท่าน ฮองหเู หยี บมฟิ งั จึงร้อง ตวาดแล้วว่า ตัวเปนขุนนาง พระเจ้าเหย้ี นเต้ชุบเลี้ยงใหก้ นิ เบ้ียหวัด บดั นพ้ี ระองค์ไดท้ กุ ข์ทรมาน เราผู้ เปนขา้ มิไดเ้ สียดายชีวติ จะคิดสนองพระคุณ จงึ มาว่ากล่าวดงั นี้ ตวั ทา่ นหากตญั ญมู ิได้ แล้วซา้ ห้ามดงั นี้ ตวั เปนพวกอ้ายขบถหรือ แล้วฮองหเู หียบรอ้ งด่าลิฉุยเปนขอ้ หยาบช้า พระเจ้าเหี้ยนเต้ทราบดังนั้น จึงให้หาตัวฮ องหูเหียบมาแล้วตรัสว่า ท่านจะอยู่ในเมืองหลวงน้ี อันตรายจะพึงมี ท่านจงไปอยู่เมืองซีหลงให้พ้นภัย เถิด ฮองหูเหียบได้ฟังรับส่งั ดังนัน้ ก็กราบถวายบังคม ลา แล้วว่ากล่าวชักชวนทหารลิฉุยซ่ึงเปนชาวเมืองซี หลงว่า ลิฉุยทาการท้ังนี้มิได้สัตย์ซ่ือตอ่ แผน่ ดิน ท่าน ทั้งปวงอย่าได้คิดเปนใจด้วย อันตรายจะมีมาถึงตัว ต่าง ๆ ทหารทงั้ ปวงได้ยนิ ฮองหเู หียบว่าดงั นนั้ กส็ ดุง้ ตกใจ ต่างคนตา่ งหนีออกจากลิฉุยเปนอนั มาก ขณะน้ันลิฉุยรู้ จึงส่ังให้อ่องเฉียงคุมทหารไปตามจับฮองหูเหียบมาให้ได้ อ่องเฉียงตามไปถงึ กลางทางจึงคิดว่า ฮองหูเหียบเปนคนสัตย์ซ่ือต่อแผ่นดินอยู่ จะตามไปได้ตัวมาลิฉุยก็จะให้ฆ่าเสีย ความร้ายก็จะอยู่แก่เรา อ่องเฉียงก็กลับมาบอกแก่ลิฉุยว่า ข้าพเจ้าไปตามก็มิได้พบ ลิฉุยก็มิได้ว่า ประการใด ฝา่ ยกาเซย่ี งจงึ เขา้ ไปกราบทลู พระเจ้าเห้ียนเต้ว่า ลิฉุยทาร้ายหยาบชา้ คร้งั นี้ทหารทั้งปวงเอา ใจออกหาก แตกต่นื ออกจากลฉิ ยุ เปนอันมาก ขอใหม้ ีรบั ส่งั เอาใจตั้งให้ลฉิ ยุ เปนมหาอปุ ราช ขา้ พเจา้ จะ ได้คิดการต่อไป พระเจ้าเหี้ยนเต้ เห็นชอบด้วย จึงต้ังให้ลิฉุยเปนมหา อุปราช ลฉิ ุยน้นั มคี วามยินดีจงึ ว่า เราได้ เลื่อนที่ครั้งนี้เพราะออมดออท้าวช่วย จงึ เอาเงินทองเสอ้ื ผา้ ให้แก่ออมดออท้าว เปนอันมาก แลทหารท้ังปวงนั้นลิฉุยจะ ได้ใหส้ ่ิงใดหามไิ ด้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๑ ๒๒๙ เอียวฮองเห็นดังน้ันก็โกรธ จึงว่าแก่ซองโกว่า เราเปนทหารลิฉุยได้ทาการรบพุ่งมาเปนอัน มาก ลิฉุยจะไดใ้ ห้บาเหน็จส่งิ ใดหามไิ ด้ ให้ปันแกอ่ อมดออทา้ วเปนอันมาก ซองโกจึงตอบว่า เราก็มีความ น้อยใจอยู่ เราจะคิดฆ่าลิฉุยเสีย เราจะเข้า ทาราชการอยู่ด้วยพระเจ้าเหี้ยนเต้เอา ความชอบดีกวา่ เอยี วฮองเหน็ ชอบด้วย จงึ ว่าเราจะออกไปควบคุมซ่องสุมทหารท้ัง ปวงให้ได้มาก เวลาสามยามวันน้ีท่านอยู่ ข้างในจงเอาเพลิงจุดเผาค่ายขึ้น เราจึงจะ ยกทหารตีเอาไปจบั ลิฉุยฆ่าเสยี ซองโกยอม ด้วย เอยี วฮองกอ็ อกไปซ่องสุมทหารอยู่นอกคา่ ย ทหารคนหนึง่ รู้เนอื้ ความ จึงให้ไปบอกลฉิ ยุ ตามเอียว ฮองกบั ซองโกคิดกนั ลิฉุยจงึ ให้จบั เอาตวั ซองโกไปฆา่ เสยี ฝ่ายเอียวฮองซ่องสุมทหารได้ คอยอยู่ถึงสามยามเศษ มิได้เห็นแสงเพลงิ ในค่าย จึงให้ทหาร ทั้งปวงสงบอยู่ ฝ่ายลิฉุยยกทหารออกมาจากค่าย พบกองทัพเอียวฮองได้รบพุ่งกันทหารท้ังสองฝ่ายล้มตาย เอียวฮองเห็นต้านทานมิได้ ก็พาทหารที่เหลือน้ันหนีออกจากเมืองไปข้างทิศตวันตก ฝ่ายกุยกีนั้นยก ทหารมารบกับลฉิ ยุ ทกุ วันมิไดข้ าด ทหารลฉิ ยุ ลม้ ตายบา้ ง แตกตื่นเบาบางไปเปนอันมาก ขณะน้ันพอม้าใช้มาบอกกับลิฉุยว่า เตียวเจยกทหารมากองหนึ่งข้างทิศตวันตก แล้วร้อง ประกาศว่า จะมาห้ามท่านมิให้รบกนั กับกุยกี ถ้าผู้ใดมิฟงั เตียวเจจะทาศกึ ดว้ ยผู้นน้ั ลฉิ ุยจึงคดิ ว่าทหาร เราก็เบาบางแล้ว ซ่ึงจะทาศึกไปกับกุยกีน้ันเห็นจะ ขัดสน เตียวเจมาห้ามนั้นก็สมควรคิดเรา แต่เราจะ ทาไมตรีไว้ให้เตียวเจเห็นว่าเราฟังคาห้าม แล้วก็แตง่ ทหารออกไปรับ ว่าเราได้ยินกติ ติศัพท์ว่าเดิมเตียวเจ จะมาห้ามมิให้รบพุ่งกันกับกุยกีน้ัน เราเห็นแก่หน้า เตียวเจเราจงึ ฟังคา สามก๊กวิทยา

๒๓๐ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝา่ ยกุยกรี จู้ งึ ให้ทหารออกไปวา่ แกเ่ ตยี วเจว่า ซึง่ ท่านยกมา ห้ามมิให้รบพุ่งกันกับลิฉุยนั้น เราก็จะฟังคาแล้ว เตียวเจก็มีความ ยินดีจึงให้ตั้งทัพอยู่ แล้วแต่งหนังสือไปให้กราบทูลพระเจ้าเห้ียนเต้ ว่า ข้าพเจ้าเตยี วเจไดม้ าห้ามปรามลิฉุยกุยกี ท้ังสองฝ่ายก็ยอมไมร่ บ กันแล้ว ข้าพเจ้าขอเชิญเสด็จพระองค์ไปอยู่ ณ เมืองฮองหลง ซ่ึง เปนหน้าดา่ นเมืองเตียงฮนั เตียวเจ (Zhang Ji) พระเจ้าเหีย้ นเตก้ ็มคี วามยนิ ดจี ึงตรสั ว่า ครั้งต๋ังโตะ๊ เรากจ็ ากเมอื งลกเอีย๋ งมาอยูเ่ มอื งเตียงฮัน คร้ังนร้ี ื้อมาอย่เู มอื งซ่ึงตง๋ั โต๊ะสรา้ งไว้ เราหาความสุขมไิ ด้ บัดนเ้ี ตียวเจจะใหไ้ ปอยเู่ มอื งฮองหลง เหน็ จะ ค่อยมีความสบายเพราะบุญของเรา จึงส่ังให้เตียวเจเปนเพียวก๋ีจงกุ๋น แปลภาษาไทยว่านายทหาร ผู้ใหญ่ เตียวเจได้เล่ือนท่ีก็มีความยินดี จึงจัดแจงเข้าปลาอาหารสิ่งของตระการเข้าไปถวาย พระเจ้า เหี้ยนเต้จึงพระราชทานใหข้ า้ ไทยท้งั ปวงซึ่งอดอยาก กุยกีรู้ดังน้ันก็ปล่อยขุนนางท่ีจาไวม้ าถวายพระเจา้ เห้ยี นเต้ ขุนนางทั้งปวงจึงใหจ้ ัดแจงทหาร เครื่องแห่แหน แล้วเชิญพระเจ้าเห้ียนเต้กับพระมเหษีขึ้นรถ ผ่านเมืองสินหลงไปถึงสะพานแม่น้า ป่าเหล็ง พอได้ยินเสียงโห่ร้องอ้ืออึง แล้วยกทหารมาสกัดอยู่บนสะพาน นายทัพนั้นร้องถามว่า ซ่ึงยก มาน้จี ะไปไหน ฝ่ายเอียวกขี ับมา้ ขนึ้ บนสะพานแลว้ ร้องตอบว่า พระเจ้าเหยี้ นเต้เสด็จมา ซงึ่ คุมทหารขน้ึ สกดั บนสะพานนั้นช่ือใดจึงมไิ ด้ถวายบงั คม ทหารเอกสองคนจึงตอบว่า กุยกีให้เรามารกั ษาทางนี้ไว้ หวังมิ ให้ผู้ใดไปช่วยลิฉุย ซ่ึงทางว่าพระเจ้าเหี้ยนเต้เสด็จมาน้ันจงให้เราเห็นสาคัญก่อน เราจะถวายบังคม เปิดทางให้เสด็จไป เอียวกีจึงให้ทหารเร่ง ชักรถทรงนั้นขึ้นมา ถึงเ ชิงส ะ พา น พระเจ้าเห้ียนเต้ก็เปิดมู่ล่ีข้ึนแล้วตรัสว่า เร่งยกทหารถอยไปให้พ้นทาง ทหารท้ัง ปวงเห็นประจักษ์ก็ถวายบังคม แล้วถอย ลงไปจากสะพาน พระเจ้าเห้ียนเต้ก็เสดจ็ ขา้ มสะพานไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๑ ๒๓๑ ฝ่ายนายทหารทั้งสองคนก็กลับไปบอกกุยกีว่า พระเจ้าเหี้ยนเต้ไปถึงสะพานแม่น้าป่าเหล็ง กุยกีได้ฟังดงั นั้นก็โกรธจึงว่า ซึ่งเราฟังเตียวเจแต่ปาก เราจึงให้ยกทหารไปสกดั จับเอาพระเจ้าเห้ยี นเต้ จะขังไว้ในเมืองตั๋งโต๊ะสรา้ งใหม่ เปนไฉนมิได้ทาตามคาเรา จึงให้เอาทหารท้ังสองไปฆ่าเสีย กุยกีก็ยก ทหารตามไป พระเจา้ เห้ียนเตน้ น้ั เสดจ็ ไปถึงเมอื งฮัวหมิ พอได้ยินเสยี งทหารโหร่ อ้ งตามมาขา้ งหลงั แล้ว ร้องวา่ ขนุ นางทงั้ ปวงอย่าเพอ่ พาเสด็จพระเจ้าเหีย้ นเตไ้ ป ให้หยดุ อย่กู อ่ น พระเจ้าเหี้ยนเตไ้ ดย้ ินด้งั น้ันก็ทรงพระกรรแสง แล้วตรัสว่าพ้นลิฉุยมาคิดว่าจะมีความสบาย มาพบกองทัพมาสกดั สะพานอยู่ อุปมาเหมือนอย่ใู นปากหมี ออกจากปากหมีได้จะมาเข้าปากเสอื คร้ัง น้ียังซ้าร้ายนักจะคิดประการใดจึงจะพ้นภัย ขุนนางทั้งปวงมิได้ว่าประการใด ทัพกุยกียกกระชั้นใกล้ เขา้ มา พระเจา้ เห้ียนเต้ก็ย่งิ ทรงพระโศกนัก ฝ่ายเอียงฮองซึ่งหนีลิฉุยไปอยูเ่ ขาสาคสันทิศตวันตกน้ัน รู้ข่าวว่าพระเจ้าเหี้ยนเตเ้ สด็จไปอยู่ เมืองฮองหลง ก็คุมทหารยกตามไปหวังจะป้องกันอันตรายพระเจ้าเห้ียนเต้ คร้ันมาพบกุยกีตามพระ เจ้าเหยี้ นเต้มา เอยี วฮองก็คมุ ทหารเขา้ สกดั กองทพั กยุ กไี ว้ สามกก๊ วิทยา

๒๓๒ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ซยุ ยงทหารกยุ กีเหน็ ดงั นั้น กข็ ับมา้ ฝ่าทหาร ซิหลง (Xu Huang) ข้ึนไปแล้วร้องด่าเอียวฮองเปนข้อหยาบช้า เอียวฮอง โกรธ จึงให้ซิหลงถือขวานใหญ่ข่ีม้าออกไปรบด้วย ซุยยงได้พักเดียว ซิหลงเอาขวานฟันถูกซุยยงตกม้า ตาย เอียงฮองก็ขับม้าไลฟ่ ันทหารกุยกีล้มตายแตกไป ทางประมาณสองร้อยเส้น แล้วเอียวฮองพาทหารไป ถวายบังคมพระเจ้าเหย้ี นเต้ ๆ จึงตรสั วา่ เอยี วฮองคุม ทหารมาช่วยเราคร้ังน้ี มีความชอบเปนอันมาก แล ทหารที่ฆ่าซุยยงเสียน้ันจงพาตัวมาให้เรารู้จักไว้ เอียวฮองก็ให้หาตัวซิหลงมาเฝ้า แล้วเอียวฮองทูลว่า ซิหลงน้ีเปนชาวโฮตั๋ง พระเจ้าเห้ียนเต้จึงตรสั ว่า ท่าน ท้ังสองนี้มีความชอบจงอยู่ด้วยเราเถิด คร้ังเวลาค่า เอยี วฮองก็ใหต้ ้ังคา่ ยรกั ษาพระเจา้ เหี้ยนเตไ้ ว้ ฝ่ายกุยกีซึ่งแตกมาน้ัน จึงซ่องสุมทหารเข้าได้ พอเวลารุ่งเช้ายกไปจะได้รบด้วยเอียวฮอง ซิหลงเห็นดังน้ันจึงขับมาออกมา เห็นทหารกุยกีต้ังล้อมอยู่ พอเห็นตังสินข่ีม้าคุมทหารฟันฝ่ากองทัพ กุยกีเข้ามาทางตวันออก ทหารกุยกีน้ันระส่าระสายอยู่ ซิหลงเห็นไดท้ ีก็คุมทหารรบกระหนาบออกไป ทหารกุยกีก็แตกตื่นล้มตายเปนอันมาก ตังสินจึงเข้าไปเฝ้า พระเจ้าเห้ียนเต้เห็นตังสินก็ทรงพ ระ กรรแสง แล้วตรัสเล่าเน้ือความให้ฟังทุกประการ ตังสินจึงกราบทูลว่า พระองค์อย่าทรงพระวิตกเลย ข้าพเจา้ กบั เอียวฮองจะป้องกันรักษาพระองค์ แล้วจะคิดฆ่าอ้ายศัตรทู ัง้ สองเสียให้ได้ แผ่นดินจงึ จะอยู่ เยน็ เปนสขุ สืบไป พระเจา้ เห้ียนเต้ดีพระทยั นกั จึงรีบยกไปท้ังกลางวันกลางคนื ก็ถึงเมอื งฮองหลง แลกุยกีซ่องสุมทหารซึ่งแตกต่ืนนั้นได้บ้าง ฝ่ายลิฉุยยกทหารตามไป หวังจะทาอันตราย พระเจ้าเหี้ยนเต้ พอพบกยุ กี ๆ จึงปรึกษากบั ลิฉุยวา่ ตังสินกบั เอียวฮองพาเสดจ็ พระเจา้ เหี้ยนเตไ้ ปทาง เมืองฮองหลง ถา้ เสด็จไปถงึ เมอื งเตยี งฮนั ได้ตง้ั มัน่ ลงแลว้ เหน็ จะใหม้ ีหนังสอื รบั สง่ั ไปถึงหัวเมืองทงั้ ปวง ให้ยกเข้ามาทาร้ายแก่เราท้ังสองเปนม่ันคง ลิฉุยจึงตอบว่า บัดนี้เตียวเจตั้งอยู่ ณ เมืองเตียงฮัน กล้าแขงอยู่กองหนง่ึ ท่านกับเราจาจะรีบตามไป ณ เมืองฮองหลง จบั เอาพระเจ้าเหยี้ นเตฆ้ ่าเสีย สมบตั ิ ท้ังนั้นท่านกับเราปันกันคนละกึ่ง กุยกีได้ฟังดังนั้นเปนคนโลภก็พาลิฉุยยกไป ถึงตาบลใดให้ทหารริบ ราชรบาทวช์ ่วงชงิ เอาทรพั ย์ส่งิ ของอาณาประชาราษฎร www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๑ ๒๓๓ ฝ่ายตังสินเอยี วฮองพาเสด็จมาถงึ ตาบลตันกัน๋ รูว้ ่าลฉิ ยุ กลับรว่ มคดิ กนั เข้ากับกุยกี ยกตามมา จะกระทาอนั ตรายพระเจา้ เหยี้ นเต้ ตังสินจึงใหห้ ยุดอย่หู วงั จะรบปอ้ งกนั พระเจา้ เห้ยี นเต้ ฝ่ายลิฉุยกุยกีจึงปรึกษากันว่า ทหารเรายกมาเปนอันมาก ทหารตันสินกับเอียวฮองน้ันนอ้ ย เราจะยกเข้ารบชิงเอาพระเจ้าเหี้ยนเต้ให้ได้ ลิฉุยกุยกีเห็นพร้อมกัน จึงคุมทหารคนละกองแล้วยกตี กระหนาบเข้าไป ตังสินกับเอียวฮองรบพุ่งเปนสามารถเห็นจะต้านทานมิได้ จึงท้ิงเครื่องอานทรัพยส์ ่ิง สินเสีย พาเอาแต่พระเจ้าเหี้ยนเต้กับขุนนางท้ังปวงรบฝ่าออกไปข้างทิศเหนือ ลิฉุยกุยกียกทหารเข้า ช่วงชิงทรัพย์สิ่งของอาณาประชาราษฎรในเมืองฮองหลง แลว้ ยกตามพระเจ้าเหย้ี นเต้ไป ฝ่ายตังสินกับเอียวฮอง จึงแต่งหนังสือรับส่ังให้ไป เกลี้ยกล่อมลิฉุยกุยกีฉบับหนึ่ง ๆ ให้ไปถึง หันเซียม ลิงัก โฮจ๋าย สามคนซึ่งเปนโจรอยู่แดนเมืองโฮตั๋งน้ันมิได้เอาโทษ แล้วให้คุมพรรคพวกมารับเสด็จ หันเซียม ลิงัก โฮจ๋าย รู้หนังสือรับสั่งแล้ว จึงให้คุมพรรคพวกทั้งปวงยกมาเฝ้า ตังสิน จึงปรึกษาแก่นายโจรทั้งสามคนว่า เราจะยกกลับไปตีเอาเมือง ฮองหลงคืนให้ได้เปนท่ีมั่นก่อน จึงจะคิดการสืบไป นายโจรทั้ง ตังสนิ (Dong Cheng) สามคนน้ันเห็นชอบด้วย ตังสินจึงยกทหารพาพระเจ้าเหี้ยนเต้ กลับมา ลิฉุยกุยกีนั้นยกตามมาถึงมาตาบลใด ก็ให้ทหารริบ ราชรบาทว์ฆา่ คนเฒ่าคนแก่เสยี เปนอนั มาก แต่ฉกรรจ์น้นั เอาไว้เปนทหาร เรียกชื่อวา่ กองไมก่ ลัวตาย ลิฉุยกุยกียกมาพบทัพตังสนิ เขา้ ทตี่ าบลอยู่เอ๋ียง ได้รบพุ่งกนั กับทหารตังสนิ แล้วต้ังรอกันอยู่ ลิฉุยจึงปรึกษากับกุยกีว่า บัดน้ีตังสินได้พวกโจรมาเปนกาลังเปนอันมาก เราจะให้ทหารเอาส่ิงของกบั เส้ือผ้าไปทิ้งเร่ยี รายไว้ในป่าสองข้างทาง พวกโจรกจ็ ะพะวงเก็บเข้าของอยู่ เราจงึ จะยกทหารเขา้ โจมตี ทัพตังสินก็จะแตกโดยง่าย กุยกีเห็นชอบด้วย จึงให้เอาส่ิงของเสอ้ื ผา้ ไปท้ิงไว้ พวกโจรเหน็ ดงั นน้ั กช็ วน กันออกเก็บเอาส่ิงของเส้อื ผ้ามไิ ด้คดิ ระวังตัว ลิฉุยกยุ กเี หน็ ได้ทีแล้วก็ยกทหารเขา้ ตกี ระหนาบท้ังสี่ด้าน ฆ่าฟันทหารตังสินแลพวกโจรล้มตายเปนอนั มาก ตงั สนิ กับเอยี วฮองตา้ นทานมิได้ กพ็ าพระเจา้ เห้ียนเต้ หนไี ปขา้ งทิศเหนือ ลิฉยุ กุยกีก็ยกทหารตามไป สามก๊กวิทยา

๒๓๔ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ลงิ ัก (Li Yue) ลิงักนายโจรเห็นดังนั้น จึงกราบทูลพระเจ้า เหี้ยนเตว้ ่า กองทพั ตามมาใกล้จะทนั อยู่แล้ว เชญิ พระองค์ ลงจากรถขนึ้ ม้าพระท่นี ัง่ รบี หนีไปก่อนเถิด ข้าพเจา้ ท้ังปวง จะรบพุ่งต้านทานอยูข่ ้างหลงั พระเจ้าเหี้ยนเต้จึงตรสั ตอบ ว่า ซึ่งเราจะหนีไปก่อนนนั้ ไม่ควร ทา่ นท้งั ปวงเปนประการ ใดเราจะเปนด้วย ขุนนางแลนายโจรทัง้ ปวงกร็ อ้ งไห้ แล้วก็ ตามเสด็จป้องกันพระเจ้าเห้ียนเต้ไป โฮจ๋ายนายโจรน้ัน เห็นกองทัพรุกตามมาใกล้ก็ขับม้าออกไปรบต้านทานไว้ ทหารลิฉุยกุยกียิงเกาทัณฑ์ระดมไปถูกโฮจ๋ายตกม้าตาย ลฉิ ุยกยุ กกี ย็ กทหารตดิ ตามไป ตังสินเอียวฮองเห็นกองทัพรุกใกล้เข้ามา ก็เชญิ เสด็จพระเจ้าเหยี้ นเตก้ ับพระมเหษีลงจากรถ รีบหนีไปถึงริมฝ่ังแม่น้าฮองโห ลิงักจึงเท่ียวไปหาเรือได้มาลาหน่ึง หวังจะรับพระเจ้าเหี้ยนเต้ ตล่ิงน้ัน สูงนัก พระเจ้าเห้ียนเต้กลวั เสด็จลงไปมิได้ พอเห็นกองทัพยกตามมาถึงชายป่า ตังสินจึงแก้เอาสายถอื น้ันต่อกันเข้า จะผูกบ้ันพระองค์หย่อนลงไปให้ถึงเรือ ฮกเต๊กผู้พ่ีพระมเหษีเห็นดังน้ัน จึงเอาแพรขาว เปนลายไม้หนงึ่ ซง่ึ เกบ็ ได้มาแต่กลางทางผกู บน้ั พระองคพ์ ระเจา้ เหย้ี นเต้แลพระมเหษีหย่อนลงไปถึงเรอื ขุนนางแลทหารก็ชิงกันลงเรือ ลิงักเห็นเรือจะล่มลงจึงถอดกระบ่ีออกฟันขุนนางแลทหารตายเปน หลายคน จึงถอยเรือข้ามไปสง่ เสดจ็ ข้ึนถึงฝัง่ แล้วข้ามมารับผูค้ นไปหลายเท่ียว คนน้นั ยังมหิ มด พอทพั ลิฉุยกุยกียกมาใกล้ ผู้ซ่ึงข้ามมาก็ท้ิงเรือเสีย แลคนท้ังปวงกับนักสนมแลขันทีซ่ึงค้างอยู่นั้นก็ร้องเรียก กันบ้าง ร้องไห้อ้ืออึงอยู่บ้าง เอียวฮองจึงให้ไปเที่ยวหาเกวียนมาได้เล่มหนึ่ง แล้วเชิญเสด็จพระเจ้า เหีย้ นเต้กับพระมเหษเี สด็จไป ขุนนางสิบเอ็ดสิบสองคนกับ นายโจรสองคน ก็ตามเสด็จพระเจ้า เห้ียนเตไ้ ปถึงแดนเมอื งไทเฮียง พอเวลา ค่ า ล ง จึ งเ ข้า ไ ปอาศ รัยอยู่ในโรง กระเบ้ือง คนแก่เจ้าของโรงนั้นจึงเอา เข้ากล้องหุงมาถวาย พระเจ้าเหี้ยนเต้ เสวยมิได้ ครั้นเวลารุ่งเช้าจะเสด็จออก www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๑ ๒๓๕ จากที่น้ัน พอเอียวปิวกับฮนั หยงซึง่ เปนขุนนางผู้ใหญ่ มาพบก็ร้องไห้รักพระเจ้าเห้ียนเต้ แลฮันหยงทลู วา่ ลิฉุยกุยกนี น้ั เช่ือฟงั ข้าพเจา้ อยู่ ขอเชิญเสดจ็ พระองคย์ ้งั อยู่ท่ีนก่ี ่อน ขา้ พเจา้ จะไปว่ากลา่ วหา้ มปราม ให้ยกกลับไป พระเจ้าเหี้ยนเต้จึงตรัสว่า ซ่ึงท่านมีน้าใจต่อเราจะไปห้ามปรามลิฉุยกุยกีก็ตามเถิด ฮันหยงก็กราบถวายบังคมลาไป ลิงักได้ฟังคาฮันหยงก็พาเสด็จรีบไปถึงตาบลอันอิบ พอเวลาค่าก็เชญิ เสดจ็ เขา้ อาศรยั อยู่ในโรงแหง่ หน่งึ คนท้ังปวงก็ลอ้ มวงอยู่ ฝ่ายลิฉุยกุยกีครั้นยกมาถึงแม่น้าฮองโห พบขุนนางกับนักสนมขันทีจึงให้จับไว้ คร้ันฮันหยง มาถึงจึงห้ามลิฉุยกุยกีว่า ซึ่งท่านจะยกมาติดตามทาร้ายพระเจ้าเหี้ยนเต้น้ันไม่ควร ราษฎรทั้งปวงจะ นินทาได้ ท่านจงยกกลบั ไปเสยี เถดิ แม้นฟังคาเราความสรรเสริญก็จะมีแก่ท่านไปในชั่วน้ีช่ัวหน้า ลิฉยุ กุยกีเห็นชอบด้วย จึงปล่อยขุนนางแลพระสนมขันทีท้ังนั้นไป คร้ังนั้นบังเกิดเข้าแพงนัก อาณาประชา ราษฎรอดหยากล้มตายเปนอนั มาก เตียวเฮียวเจ้าเมอื งโห้ลาย ฮองอิบเจ้าเมืองโฮต๋อง ร้ขู า่ วดงั นั้นกจ็ ัดแจงเส้อื ผา้ เขา้ ปลาอาหาร ให้ไปถวายพระเจ้าเห้ียนเต้ ๆ ดีพระทัยนัก แลตังสินเอียวฮองจึงปรึกษาขุนนางท้ังปวงว่า เราจะให้ ทหารไปทาตาหนัก ณ เมอื งลกเอีย๋ ง จะได้เชิญเสด็จพระเจ้าเห้ียนเต้ให้ไปอยู่ ลิงักจึงวา่ ซึ่งทา่ นคิดดังนี้ เราไม่เห็นด้วย ตังสินจึงตอบว่าเมือง ลกเอ๋ียงน้ันเปนเมืองหลวงมาแต่กอ่ น ควรจะเชิญเสด็จพระเจ้าเห้ียนเต้ไปไว้ ซ่ึงท่านจะให้ตั้งอยู่ที่นี่เห็นไม่สบาย ลงิ กั จงึ ว่าทา่ นจะเชิญเสด็จไปอยู่เมือง ลกเอี๋ยงก็ตามเถิด แต่ข้าพเจ้าจะขอ ตงั้ อยูต่ าบลอันอิบนี้ ตังสินเอียวฮองก็ เ ชิ ญ เ ส ด็ จ พ ร ะ เ จ้ า เ หี้ ย น เ ต้ กับ พ ร ะ ม เ ห สี ข้ึ น เ ก วี ย น ย ก ไ ป เ มื อ ง ลกเอยี๋ ง ฝ่ายลิงักคดิ เอาใจออกหาก จงึ แตง่ คนใหไ้ ปบอกแก่ลิฉยุ กุยกวี า่ ตังสินกบั เอียวฮองพาพระเจา้ เห้ียนเต้ยกไปเมืองลกเอี๋ยง จะขอยกไปสกัดตีจับพระเจ้าเห้ียนเต้ฆ่าเสีย ลิฉุยกุยกีได้ฟังดังน้ันก็กลบั มี ใจยินดี ว่าจะยกไปทาการดว้ ยกัน สามก๊กวิทยา

๒๓๖ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายตังสินเอียวฮองหันเซียมรู้กิตติศัพท์ดังนั้น ก็เชิญสมเด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้รีบหนีไปทั้ง กลางวันกลางคนื ลิงักน้ันเปนคนโลภมิได้คอยลิฉยุ กยุ กใี ห้พร้อม ก็คมุ พรรคพวกรีบตามไปถงึ เขากิสาน พอเวลาดึกประมาณสามยามเศษ ลิงกั จงึ รอ้ งเปนกลอบุ ายว่า ผู้ใดซง่ึ เชญิ เสดจ็ ไปน้นั ให้หยดุ อย่กู ่อนจะ ได้คิดอ่านกัน บัดนี้ลิฉุยกุยกีตามมา พระเจ้าเห้ียนเตไ้ ด้ยินก็ตกพระทัยกลัว เอียวฮองจึงทูลว่า ซ่ึงร้อง มาน้ีเสียงลงิ กั คิดเปนกลอุบาย แล้วให้ซิหลงถอยหลงั ไปรบด้วยลิงักได้สามเพลง ซิหลงเอาขวานฟันถกู ลิงักตกม้าตาย แล้วซิหลงไล่ฆ่าฟันพรรคพวกลิงักล้มตายเปนอันมาก จึงกลับมาตามเสด็จพระเจ้า เหยี้ นเต้ไปพน้ เขากสิ าน ซหิ ลง (Xu Huang) ครั้นเวลารุ่งเชา้ พอพบเตียวเอ๋ยี นเอาเขา้ ปลาอาหารมาถวาย พระเจ้าเหย้ี นเตม้ ีความยินดี จึง ให้เตียวเอ๋ียนเล่ือนท่ีเปนไตสู ภาษาไทยว่าเปนขุนนางผ้ใู หญ่ เตียวเอี๋ยนกก็ ราบถวายบังคมลาไป พระ เจ้าเหี้ยนเต้ก็ยกเข้าไปในเมืองลกเอี๋ยง แล้วทอดพระเนตรเห็นพระราชวังตาหนักแลตึกกว้านอาณา ประชาราษฎรนั้น เปนที่เพลิงไหมส้ ้นิ ท้ังเมือง ต้นไม้แลหญ้าขึ้นรกอยดู่ ังป่า พระเจ้าเหี้ยนเต้คดิ สงสาร พระทัยทรงพระกรรแสง ว่าเมืองน้ีพระมหากษัตริย์สร้างไว้เปนท่ีบรมสุขมาแต่ก่อน ครั้งน้ีมาสูญเสีย แล้ว ขุนนางทั้งปวงจึงให้แผ้วถาง แล้วให้ปลูกตาหนักข้างหน้าข้างใน แลท่ีเสด็จออกริมพระที่นั่งใหญ่ ซ่ึงเพลิงไหมน้ ั้น แลว้ เชญิ เสดจ็ พระเจ้าเหี้ยนเตเ้ สดจ็ ข้นึ อยู่ ขนุ นางทงั้ ปวงเขา้ มาเฝ้าตามอยา่ งตามธรรม เนยี ม แลอาณาประชาราษฎรก็เข้าไปต้ังบ้านเรอื นอยปู่ ระมาณห้ารอ้ ยเรือน www.samkok911.com