สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ 02

ตอนที่ ๒ ๓๑ วนั หนง่ึ เลา่ ป่จี ึงชวนกวนอูเตยี วหุย ไปเทยี่ วชมบ้านเมอื งจะใหห้ ายราคาญใจ พอ พบเตียวกิ๋นซ่ึงเปนขุนนางอยู่ในพระเจ้า เลนเต้ขี่เกวียนมา เล่าป่ีมีความยินดียกมือ ข้ึนคานับแล้วบอกว่า ข้าพเจ้าน้ีมีความชอบ ได้ช่วยจูฮีทาการปราบโจรหาผู้ใดจะทูล เสนอความชอบให้ไม่ เตียวก๋ินได้ฟังดังนั้นก็ ตกใจจึงพาเล่าปี่เข้าไปเฝ้า แล้วทูลพระเจ้า เลนเตว้ า่ เกิดโจรโพกผา้ เหลืองข้ึนทั้งนี้เพราะเหตุดว้ ยพระองคเ์ ชอื่ ฟงั ขนั ทีสบิ คน ขันทีสบิ คนน้นั ตดั สิน เน้ือความอาณาประชาราษฎร กลับจริงเปนเท็จ เท็จเปนจรงิ ขนุ นางผูใ้ หญ่ผนู้ อ้ ยซง่ึ เปนยุตธิ รรมนั้นให้ ถอดเสีย เอาสินบนผู้หาสัตย์ไม่เอามาตั้งเปนขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อย บ้านเมืองก็เกิดจลาจลอาณา ประชาราษฎรได้ความเดือดร้อนมาคุมเท่าบัดนี้ ข้าพเจ้าคิดว่าจะให้เอาขันทีสิบคนไปตัดสีสะตระเวน ประกาศแก่อาณาประชาราษฎร ทั้งปวงให้ท่ัวทุกหัวเมืองซ่ึงขึ้นแก่เมืองหลวง ใครมีสติปัญญาเปน ยุติธรรมมีความชอบก็ให้ตั้งเปนขุนนางโดยยศถาศักด์ิตามสมควร บ้านเมืองก็จะอยู่เย็นเปนสุขสืบไป ขันทสี บิ คนเฝา้ อยู่ไดย้ ินจึงกราบทูลพระเจา้ เลนเตว้ า่ เตยี วก๋นิ เปนแตข่ ุนนางผนู้ อ้ ย บงั อาจมไิ ด้กลัวพระ ราชอาญา เขา้ มาทูลสงั่ สอนพระองค์น้ันไม่ควร พระเจ้าเลนเต้จึงส่งั บ๋ซู ูใหข้ ับเตียวกิ๋นออกไปเสียจากท่ี เฝ้า ขันทีสิบคนจึงคิดกันว่า เตียวก๋ินมากราบทูลกล่าวโทษเราทั้งนี้เปนข้อใหญ่ ชรอยมันไปทาการศกึ ร บ โ จ ร มี ค ว า ม ช อ บ ห า ผู้ ใ ด จ ะ ทู ล ความชอบให้ไม่ มันจึงโกรธอาจใจเข้า มาทูลเองดังน้ี คร้ันเราจะให้ทาโทษ ตอบบัดนี้ ความนินทาก็จะมีแก่เรา อย่าเลยเราจะนิ่งไว้ก่อน ต่อนานไปจึง คิดอ่านฆ่าเสียก็จะไม่พ้นมือเรา พระ เจ้าเลนเต้จงึ ทรงพระดารหิ ์ว่า เล่าปี่ก็ มีความชอบอยู่จึงสั่งให้เสนาบดีปูน สามก๊กวิทยา

๓๒ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) บาเหน็จเล่าป่ี เสนาบดีปรึกษาให้ เล่าปี่เปนผู้รักษาเมืองอันห้อก้วน เ ล่ า ป่ี จึ ง ใ ห้ ท ห า ร ซึ่ ง ม า ด้ ว ย นั้ น กลับไปที่อยู่ จัดเอาแต่คนสนิธ ประมาณยี่สิบคนไว้ แล้วพากวนอู เตียวหุยกับคนยี่สิบคนน้ัน ไปอยู่ ณ เมืองอันห้อก้วนได้ประมาณเดือน เศษ เล่าปี่เกล่ียไกล่อาณาประชา ร า ษ ฎ ร ซึ่ ง วิ ว า ท มี ค ดี แ ก่ กั น น้ั น มากให้น้อยลง น้อยนั้นให้หายเสีย ราษฎรท้ังปวงได้ความสุข ยกมือไหว้สรรเสริญเล่าป่ีเปนอันมาก แล้วกวนอูเตียวหยุ น้นั มีใจภักดตี ่อเลา่ ปเ่ี ปนอันมาก เวลาเล่าปี่ออกว่าราชการ กวนอูเตียวหุยมไิ ด้ขาด หน้า อุตส่าห์พิทักษ์รักษากัน คร้ัน อยู่ประมาณเดือนหนึ่ง มีหนังสือรับส่ังให้ต๊กอ้ิวถือมาถึงเล่าปี่ว่า ถ้าเปนไพรไ่ ด้เลอ่ื นที่เปนขุนนาง หัวเมืองขึ้นแล้ว จะเรียกเอาสว่ ย เล่าปี่รู้ข่าวก็ออกไปรับถึงนอกเมอื ง เล่าป่ีคานับหนังสือรับสั่งตามธรรมเนียมแล้วถามข้อราชการแก่ต๊กอ้ิว ๆ มิได้เกรงเล่าป่ี บอกข้ อ ราชการแล้วเอาแซ่ม้าชี้หน้าเล่าปี่ กวนอูเตียวหุยเห็นดังนั้นก็โกรธ แต่มิได้ว่าประการใด แล้วเล่าป่ี เชิญต๊กอ้ิวเข้าไปในเมือง จัดแจงที่ให้อยู่ตามธรรมเนียม แลต๊กอิ้วน่ังอยู่บนท่ีสูง เล่าป่ีนั้นยืนอยู่ตาม ตาแหน่ง ต๊กอิ้วจึงถามเล่าปี่ว่า ตัวมีความชอบสิ่งใดจึงได้เปนผู้รักษาเมือง เล่าป่ีตอบว่าข้าเปนเช้ือ พระเจ้าฮัน่ โกโจอยู่ แตว่ า่ บญุ น้อยจึงไดเ้ ปนผนู้ อ้ ยอยู่ณเมืองตุ้นก้วน ครั้งโจรโพกผา้ เหลอื งเปนขบถนั้น ข้าก็ได้อาสาแผ่นดินออกรบโจรถึง สามสิบส่ีสามสิบห้าครั้ง มีความชอบ หน่อยหนึ่งจึงโปรดให้มารักษาเมืองน้ี ต๊กอ้ิวได้ยินดังนั้นตวาดเพิดให้เล่าปี่ แล้วว่า เองนี้ทนงศักดิ์อ้างอวดว่าเปน เชื้อพระวงศ์ ข้อว่าได้ไปรบโจรถึง สามสิบสี่สามสิบห้าคร้ังนั้น เรา พิเคราะห์ดูรูปร่างเช่นนี้ไม่เห็นสมทา การศึก อย่าพูดโกหกเราหาเช่ือตัว ท่านไม่ ซึ่งว่าเปนผู้รักษาเมืองก็ดีแล้ว www.samkok911.com

ตอนที่ ๒ ๓๓ บัดนี้มีรบั ส่งั ให้เราลงมาเรยี กเอาสว่ ยแกข่ ุนหมนื่ ที่เปนขึ้นใหม่ เล่าป่ีรับคาแล้วมไิ ด้ตอบคาประการใดก็ ลาไปท่อี ยู่ เลา่ ป่จี ึงหาปลดั มาปรกึ ษาวา่ ตก๊ อ้ิวถอื รบั สั่งมาวา่ ดังนเี้ ราจะทาประการใด ปลดั จึงวา่ ตก๊ อ้ิว ทาสง่าท้ังน้ี ปราถนาจะเอาสินบนเปนประโยชน์แก่ตัว เล่าป่ีจึงว่าต้ังแต่เรามาอยู่เมื องนี้จะได้ ค่าธรรมเนียมแลเบียดเบียฬดา้ ย เส้นหนึ่งเขม็ เลม่ หนึ่งแก่อาณาประชาราษฎรให้ได้ความเดือดรอ้ นหา มิได้ จะเอาส่ิงใดมาให้สินบนแก่ต๊กอ้ิวนั้นก็ขัดสนอยู่แล้ว คร้ันรุ่งข้ึนต๊กอ้ิวจึงเอาตัวปลัดลอบมาขู่เข็น โบยตี จะใหป้ ลดั นัน้ วา่ เล่าปี่ฉอ้ ราษฎร ปลัดจะได้วา่ ตามคาต๊กอ้วิ หามิได้ เลา่ ปี่รกู้ ม็ าจะเขา้ ไปหาต๊กอิ้ว นายประตูหา้ มมิใหเ้ ข้าไป เล่าป่กี ก็ ลบั มาทอี่ ยู่ เตียวหุย (Zhang Fei) ฝา่ ยเตยี วหุยเสพย์สุราแลว้ ขมี่ า้ จะไปเทย่ี วเล่น ครน้ั มาถงึ ตรงประตทู ่ีอยู่ต๊กอ้ิว เหน็ คนแก่ยืน ร้องไห้อยู่ประมาณห้าสิบหกสิบคน เตียวหุยจึงถามว่ามาร้องไห้อยู่นี่ด้วยเหตุอันใด คนทั้งปวงจึงบอก ว่าต๊กอิ้วใหเ้ อาปลัดมาโบยตี ให้ซัดว่าเล่าป่ีฉอ้ ราษฎร คร้ันข้าพเจ้าชวนกันจะเข้าไปขอโทษ นายประตู มใิ ห้เขา้ ไปแลว้ ซ้าตีขา้ พเจ้าอกี เลา่ ข้าพเจ้าได้ความเจ็บอายจงึ ร้องไหอ้ ยฉู่ นี้ เตียวหยุ ไดย้ นิ ดังนัน้ ก็โกรธ โจนลงจากหลังมา้ ว่ิงเข้าไปถงึ ประตู นายประตูห้ามก็มิฟัง คร้ันเตียวหุยเข้าไปในประตูเหน็ ปลดั ต้องมัด มือมัดเท้าอยู่ ต๊กอิ้วน้ันน่ังอยู่บนเก้าอี้ เตียวหุยตวาดแล้วร้องว่า อ้ายขี้ฉ้อใหญ่มึงรู้จักกูหรือไม่ สามก๊กวิทยา

๓๔ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ต๊กอ้ิวตกใจเงยขึ้นเห็นเตียวหุยยังมิ ทันจะตอบประการใด เตียวหุยเข้า จับจิกผมกระชากต๊กอิ้วตกลงจาก เก้าอี้ แล้วเอาผมกระหมวดมือลาก ออกมาถึงศาลากลาง จึงเอาผม ต๊กอ้ิวผูกกับหลักม้า แล้วหักเอา กิ่งสนธ์ิมาตีต๊กอ้ิวเจ็บปวดเปนสาหัส ฝ่ า ย เ ล่ า ปี่ ก ลั บ เ ข้ า ม า นั่ ง ทุ ก ข์ อ ยู่ พอได้ยินเสียงต๊กอ้ิวร้องอื้ออึงขึ้น จึงถามทนายวา่ เสียงอันใดอึงอยนู่ ัน้ ทนายบอกวา่ เสียงเตยี วจงกุ๋นนอ้ งทา่ นเอาผู้ใดมาตนี ั้นไม่แจง้ เลา่ ปี่ กริ่งใจเดิรออกไปเห็นเตียวหุยเอาต๊กอิ้วมาผูกตีอยู่ เล่าป่ีตกใจจึงวิ่งเข้าไปถามเตียวหุยว่า เอาท่าน ข้าหลวงมาตีด้วยเหตุอันใด เตียวหุยจึงบอกว่าอ้ายนี้มันข้ีฉ้อใหญ่ แล้วเปนคนหยาบช้าไว้มันมิได้ ชอบตีเสียให้ตาย ต๊กอ้ิวเห็นเล่าปี่มาจึงร้องว่าเล่าป่ีเอ๋ยช่วยชีวิตข้าพเจ้าด้วย เล่าปี่ได้ยิน ดังนั้นมีใจ เมตตาสตั วห์ าความพยาบาทมิได้ จึงห้ามเตยี วหุย ๆ ก็หยดุ มือลง พอกวนอเู ดิรออกมาจงึ วา่ แก่เลา่ ปี่ว่า เราทาความชอบอาสาแผน่ ดินมาเปนหลายครง้ั กไ็ ดเ้ ปนแต่เพยี งน้ี แต่ต๊กอวิ้ ถือรับส่งั มาแลว้ วา่ หยาบชา้ ดูหมิน่ นอกรบั สัง่ ใหไ้ ด้อัปยศดังน้ี อนั เราพีน่ อ้ งสามคนอปุ มาประดจุ หงส์ ซึ่งจะอาศรยั ในปา่ น้ีไม่สมควร เราจะฆ่าต๊กอ้ิวเสียแล้วชวนกันไปอยู่บ้านเมืองที่อาศรัยแห่งเราดีกว่า ภายหลังจึงจะค่อยคิดการใหญ่ สืบไป เล่าป่ีได้ยนิ กวนอูว่าดังน้ันเห็นชอบด้วย จึงกลับเข้าไปเอาตราสาหรับท่ีมาผูกคอต๊กอ้ิวไว้แลว้ จึง ว่า ตัวเองเปนข้าหลวงมาทาขี้ฉ้อดังนี้ควรแต่เราตัดสีสะเสยี น่ีเราให้ชีวิตตัวไว้ บัดนี้เราไม่พอใจอยทู่ า ราชการแลว้ เองจงเอาตรานีก้ ลับไปเมอื งด้วยเถดิ เราก็จะไปบ้านเมืองท่ีอาศรัยแหง่ เรา แลว้ เลา่ ปี่ก็พา กวนอูเตยี วหยุ กับพรรคพวกย่สี ิบคนนนั้ ออกจากเมอื งอันหอ้ ก้วน ฝ่ายต๊กอ้ิวจึงเอาตราสาหรับที่เลา่ ป่ี พาพรรคพวกมาถึงเมืองเต๊งจ๋ิวแลว้ เอาเน้ือความท้ังปวง บอกแก่เจ้าเมืองเตง๊ จิ๋ว ๆ จึงให้มีหนังสือไปทุกหัวเมือง ให้จับเล่าป่ีกวนอูเตียวหุยสามคนผ้กู ระทาผดิ สง่ เข้ามา ฝา่ ยเลา่ ปค่ี รนั้ มาถงึ กลางทาง ไดย้ นิ กิตติศัพท์ซงึ่ เจา้ เมอื งเตง๊ จว๋ิ ใหม้ ีหนงั สือมาใหจ้ ับตัวส่งน้ัน ครั้นจะไปให้ถึงเมืองตุ้นก้วนเห็นจะไม่ทันที เล่าปี่รู้ว่าเล่าเก๊งซึ่งเปนเจ้าเมืองไต้จ๋ิวนั้นเปนแซ่เดียวกัน จึงคิดว่า อย่าเลยจะเข้าไปอาศรยั เลา่ เก๊งเหน็ จะพ้นภยั คิดแล้วก็พากวนอเู ตียวหุยกับพรรคพวกเขา้ ไป หาเล่าเก๊ง ณ เมืองไต้จิ๋ว แล้วบอกเนื้อความแต่หลังให้ฟ้ง เล่าเก๊งน้ันแจ้งในหนังสือเจ้าเมืองเต๊งจ๋ิวซึ่ง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๒ ๓๕ ให้มา คร้ันแจ้งคาซงึ่ เล่าปี่มาบอกดังนัน้ ก็คิดสงสารวา่ เปนแซ่เดยี วกนั แล้วเปนเช้ือพระวงศ์อยู่ เล่าเก๊ง จงึ เอาเลา่ ป่ีกวนอเู ตียวหุยเปลี่ยนช่อื เสียซอ่ นไว้ในบ้าน ฝ่ายขันทีสิบคนน้ันพระเจ้าเลนเต้โปรดปรานนัก จะว่ากล่าวสิ่งใดก็สิทธิ์ขาด แลเตียวต๋ง เตียวเหยียงขันทีสองนายนั้น จึงใช้ทนายสองคนไปว่ากล่าวแก่ขุนนางแลทหารทั้งปวงซ่ึงได้ไปรบ โจรโพกผ้าเหลอื งนัน้ ว่า ถา้ ผู้ใดมที รพั ยเ์ ขา้ ของเงนิ ทองเอาไปให้แก่ขนั ทนี ายเรา แลว้ นายเราจะช่วยทูล เสนอความชอบให้ ถ้าใครมิได้ให้นายเราจะทูลให้ถอดเสียจากที่ขุนนาง ฝ่ายห้องหูโก๋แลจูฮีซ่ึงเปน ทหารผู้ใหญ่นั้น มิได้ทาตามคาทนายท้ังสองว่าน้ัน เตียวต๋งเตียวเหยียงจงกราบทูลยุยงพระเจ้าเลนเต้ ให้ถอดห้องหูโก๋จูฮีออกเสีย จากที่ขุนนาง พระเจ้าเลนเต้ก็ทาตาม แล้วต้ังให้เตียวต๋งเตียวเหยียง เปนที่แทนห้องหูโก๋ แลขันทีแปดคนก็เลื่อนข้ึนไปเปนที่ขุนนางผู้ใหญ่ส้ิน ราชการน้ันก็ฟั่นเฟือนไป ราษฎรทงั้ ปวงได้ความเดือดร้อน ฝ่ายคูเสงเปนพวกโจรโพกผ้าเหลือง หนีมาอยู่ณเมืองเตียงสาเกลี้ยกล่อมชักชวน พวกเพื่อนปล้นตีอาณาประชาราษฎรท้ังปวง เปนหลายตาบล หาผู้ใดจะต้านต่อจับกุมมิได้ แลเตียวกเี ตียวซนุ่ อยู่ ณ เมอื งยีหยงเกล้ยี กล่อม ผคู้ นได้เปนอันมากคิดขบถ เตียวกีนน้ั ต้ังตัวเปน เจา้ เตียวซุ่นเปนเสนาบดผี ้ใู หญท่ าการหยาบชา้ ต่าง ๆ แลหัวเมืองทั้งปวงจึงบอกหนังสือขึ้นไป ถึงเมืองหลวงเปนหลายครง้ั ขันทีสิบคนปดิ เสยี มไิ ด้เอาเน้อื ความกราบทลู คร้ันอยู่มาวันหน่ึงพระเจ้าเลนเต้ เตียวกี (Zhang Ju) เสด็จไปประพาสสวนดอกไม้จึงเสวยไชยบาน อยู่ แลขันทีสิบคนก็กินสุราอยู่หน้าท่ีน่ัง แล เล่าโต๋พระพี่เล้ียงพระเจ้าเลนเต้น้ันรู้ว่าพวก โจรเปนขบถขึ้นอีก พระเจ้าเลนเต้มิได้ทราบ เล่าโต๋ตกใจจึงตามเสด็จเข้าไปในสวน พระเจ้า สามก๊กวิทยา

๓๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) เลนเต้เห็นจึงตรัสถามว่า เล่าโต๋ทาหน้าต่ืน ตกใจเข้ามาว่าไร เล่าโต๋จึงกราบทูลว่า พระองค์ไม่แจ้งหรือ บัดน้ีหัวเมืองท้ังปวง เกิดจลาจลขึ้นอีก บ้านเมืองจะเปนอันตราย อยู่แล้ว พระองค์ยังมาเสวยสุราอยู่อีกเล่า พระเจ้าเลนเต้จึงตรัสว่าหัวเมืองท้ังปวงเกิด จลาจล เราใช้ให้ทหารไปปราบสงบแล้วเปน ไฉนมาซ้าว่าดังน้ีเล่า เล่าโต๋จึงกราบทูลว่า หัวเมืองท้ังปวงซ่ึงเกิดจลาจลครั้งน้ี เพราะ เหตุขันทีสิบคนว่าราชการตัดสินคดีราษฎร มิได้เปนยตุ ธิ รรม ข้าพเจ้าแจ้งเน้ือความแล้ว คร้ันจะมิกราบทูลก็เหมือนหนึ่งหามีกตัญญู ต่อ พระองค์ไม่ แลขันทีสิบคนได้ยินเล่าโต๋ ทูลก็ตกใจ เข้าไปหน้าท่ีน่ังทาอุบายถอด หมวกแลว้ ร้องไห้ทลู วา่ ขุนนางผู้ใหญ่ทั้งปวง เห็นวา่ พระองคโ์ ปรดเลี้ยงขา้ พเจา้ ๆ ก็ทาราชการโดยสุจริต ขุนนางทั้งปวงกบั เล่าโต๋มีใจรษิ ยาข้าพเจ้า ซ่ึงข้าพเจ้าจะทาราชการสืบไปนั้นเห็นจะไม่รอดชีวิต ข้าพเจ้าท้ังสิบคนนี้จะขอออกจากท่ีเอาแต่ชีวิต รอดไว้ แลทรัพย์สิ่งสินของข้าพเจ้าทั้งปวงน้ัน ขอถวายพระองค์ให้พระราชทานทแกล้วทหารซึ่งทา ราชการ แต่ตัวขา้ พเจา้ ท้งั นีจ้ ะขอกราบถวายบังคมลาไปทาไร่ไถนาเลี้ยงชีวติ พระเจา้ เลนเตไ้ ด้ฟังขันที ทลู ดังน้นั ก็ทรงพระโกรธเล่าโต๋นัก จึงตรสั ว่าตัวเปนพ่เี ลี้ยงที่บ้านเรอื นของตัวนัน้ ก็ย่อมมคี นสนิธใชส้ อย อยู่ แลตัวเราเปนเจ้าอยู่ในราชสมบัติมีคนซ่ึงสนิธใช้สอยบ้าง ตัวมาริษยาว่ากล่าวให้เราขัดเคืองดังนี้ ซ่ึงว่ามีกตัญญูนน้ั เราเหน็ ไม่จรงิ แล้วส่ังบซู๋ ฝู ่ายซา้ ยใหเ้ อาตวั เล่าโตไ๋ ปฆ่าเสีย บู๋ซูก็เข้าลากเอาตวั เล่าโต๋ เล่าโต๋จึงร้องขึ้นหน้าพระท่ีนั่งว่า ซึ่งรับสั่งให้ฆ่าข้าพเจ้าน้ันไม่เสียดายชีวิต ข้าพเจ้าคิดเสียดายแต่ ราชสมบัติของพระเจา้ ฮน่ั โกโจ ซึ่งสั่งสมมาแต่ก่อนได้ถึงสร่ี ้อยปเี ศษมาแล้ว๑ บ้านเมืองหาเปนจลาจล มิได้ คร้ังนี้จะเปนอันตรายเสียม่ันคง บู๋ซูก็พาเอาตัวเล่าโต๋ออกไปถึงตาแหน่งฆ่าคนเงื้อดาบขึ้นจะฆ่า พอตันต๋าเห็นก็ร้องหา้ มไว้ว่า อย่าเพ่อฆ่าเสียก่อน เราจะเข้าไปทูลสนองพระเจ้าเลนเตใ้ หร้ ู้ความผดิ แล ๑ รัชกาลพระเจา้ ฮนั่ โกโจ พ.ศ. ๓๓๘ อยู่ในเรื่องไซ่ฮั่น www.samkok911.com

ตอนท่ี ๒ ๓๗ ชอบก่อน ตันต๋าเข้าไปยังสวนดอกไม้ ทูลถามพระเจ้าเลนเต้ว่า เล่าโต๋เปนพระพ่ีเล้ียงได้ทานุบารุงส่ัง สอนพระองค์มาแต่กอ่ น แลเล่าโตก๋ ระทาความผดิ ส่ิงใดพระองค์จงึ สง่ั ให้ประหารชีวติ พระเจา้ เลนเต้ได้ ฟังตันต๋าทูลถามดังน้ันจึงตรัสว่า เล่าโต๋เปนผู้ใหญ่หาความคิดมิได้ เอาความมิจริงมาว่ากล่าวยุยงใส่ โทษขันทีสิบคนซ่ึงเปนขุนนางผู้ใหญ่ แล้วหยาบช้าต่อเรา ตันต๋าจึงทูลว่าขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยท้ังอาณา ประชาราษฎรในเมืองแลหัวเมือง ได้ความเดือดร้อนเปนอันมาก มีใจชังจะใคร่กินเน้ือขันทีสิบคนเสีย แลพระองค์มีพระทัยรักขันทีสิบคนดุจหนึ่งพระราชวงศ์ผู้ใหญ่ แลจะได้มีความชอบสิ่งใดหามิได้ พระองค์ตั้งให้เปนขุนนางผู้ใหญ่น้ันไม่สมควร อนึ่งฮองสีขันทีก็คิดการขบถเปนไส้ศึกเข้าด้วยพวกโจร โพกผ้าเหลือง มีผู้มากราบทูลพระองค์ ๆ มิได้ชาระให้เห็นเท็จจริง พระองค์แกล้งนิ่งเสีย จะให้ ราชสมบัติเปนอนั ตราย พระเจา้ เลนเต้จงึ ตรัสว่า มีผมู้ ากราบทลู ว่าฮองสเี ปนขบถนน้ั หาจริงไม่ แลขันที สิบคนนเ้ี ราเล้ียงถงึ ขนาด ถ้าฮองสีเปนขบถจริงขันทเี ก้าคนหาเปนขบถส้ินไม่ ดีรา้ ยจะมใี จสุจรติ ตอ่ เรา สักคนหนึ่งสองคน เห็นจะเอาเนื้อความมาบอกเรา ตันต๋าเห็นว่าพระเจ้าเลนเต้รักขันทีสิบคนอยู่ ซ่ึงจะพิททูลว่ากล่าวไปนั้นเห็นขัดสน ตันต๋ามีความแค้นใจ จึงเอาสีสะชนแท่นซ่ึงพระเจ้าเลนเต้เสด็จ ประทับอยู่นั้นจนสสี ะแตกโลหิตไหล พระเจ้าเลนเต้ทรงพระโกรธ จึงสั่งบู๋ซูฝ่ายซา้ ยให้เอาตวั ตันต๋ากบั เล่าโต๋ซึ่งจะให้ฆ่าเสียนั้นเอาไปจา ใส่คุกไว้ คร้นั เวลาคา่ ขันทสี ิบคนคดิ กันแล้วจงึ เรียกผู้คุมมา ส่ังว่า ถ้าเวลาเที่ยงคืนให้ลอบฆ่าตันต๋าเล่าโต๋เสีย ผู้คุมก็ไปทาตามขันทีสั่ง แล้วขันทีสิบคนจึงแต่ง เปนหนังสือรับสั่งไปถึงซุนเกยี๋ นว่า ให้ซุนเก๋ียนไป กินเมืองเตียงสาแลว้ ให้ปราบคูเสงซง่ึ เปนพวกโจร น้ันเสียให้ราบคาบ แลซุนเก๋ียนรู้หนังสือรับสั่ง แล้วก็ยกไปปราบพวกโจร ปราบแล้วก็บอก หนังสือขึ้นไปกราบทูลพระเจ้าเลนเต้ พระเจ้า เลนเต้ทราบจึงทรงพระดาริห์ว่า ซุนเก๋ียนมีความ ชอบ เมืองกังแฮเปนหัวเมืองเอก จึงให้แต่ง หนังสือรับสั่งให้ซุนเกี๋ยนไปกินเมืองกังแฮ แล้ว ให้เล่าหงีเปนเจ้าเมืองอิจิ๋ว ให้ยกไปตีเตียวกี เตียวซุน่ ซง่ึ ต้ังตวั เปนเจา้ ณ เมอื งยหี ยง ซุนเก๋ยี น (Sun Jian) สามก๊กวิทยา

๓๘ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายเล่าเก๊งรใู้ นรับสั่งว่าเลา่ หงีจะไปรบเตยี วกีเตียวซุ่น เล่าเก๊งจึงเขียนหนังสือให้เล่าป่ีถอื ไป หาเล่าหงี ในหนังสือน้ันว่า เล่าเก๊งเล่าป่ีกับเล่าหงีเปนแซ่เดียวกัน จะขอให้เล่าป่ีไปทาการศึกด้วย เล่าหงีรู้หนังสือน้ันแล้วก็มีความยินดีนัก จึงจัดแจงทหารทั้งปวง ต้ังให้เล่าปี่เปนนายทหารแล้วยกไป เมืองยีหยง เล่าหงีจึงให้เล่าป่ีคุมทหารเข้าหักค่ายเมืองยีหยงเปนสามารถ ทหารทั้งสองฝ่ายฆ่าฟันกัน ตายเปนอันมาก แลเล่าปี่ตั้งรบอยู่น้ันเปนหลายวัน แลเตียวซุ่นน้ันใจหยาบช้าร้ายกาจนัก พรรคพวก บ่าวไพร่ทั้งปวงมีความเจ็บแค้นเปนอันมาก ครั้นเวลากลางคืนเตียวซุ่นนอนหลับอยู่ ทหารซึ่งสนิธนั้น จึงลอบฆ่าเตียวซุ่นเสียแล้วตัดเอาสีสะพาพวกเพ่ือนออกไปให้ เล่าปี่ เตียวกีครั้นเห็นเตียวซุ่นตาย แลทหารท้ังปวงเอาใจออกหากเปนอันมาก ก็ส้ินความคิด จึงเอาดาบเชือดคอตาย แลราษฎรในเมือง ยีหยงค่อยมคี วามสุขราบคาบ เล่าปี่ (Liu Bei) www.samkok911.com

ตอนที่ ๒ ๓๙ เลา่ หงีจึงแตง่ หนงั สือบอกความชอบเล่าปี่ไปใหก้ ราบทลู พระเจ้าเลนเต้ พระเจา้ เลนเต้จงึ ตรสั ว่าเล่าป่ีมีความผิดอยู่ครั้งตีต๊กอ้ิว เอาความชอบนั้นยกโทษเสีย แล้วให้ไปรักษาบ้านแฮปิดปลายด่าน กองซุ่นจ้านจึงทูลว่า เล่าปี่นี้แต่กอ่ นก็มคี วามชอบอยู่ ขอให้ไปกินเมอื งเพงงวนก๋วนเถิด พระเจา้ เลนเต้ ก็โปรดให้ เล่าป่ีก็ไปอยู่เมอื งเพงงวนก๋วน เมืองน้ันมีทหารเปนอันมาก เข้าปลาอาหารก็บริบูรณ์ เล่าปี่ ค่อยมีใจกว้างขวางกว่าแต่ก่อน ฝ่ายพระเจ้าเลนเต้จึงให้เล่าหงีซึ่งมีความชอบมาเปนนายทหารอยู่ใน เมอื งหลวง พระเจ้าเลนเต้มีอัคมเหษีคนหนึ่งชื่อนางโฮเฮา นางโฮเฮา (Empress He) มีพระราชบุตรองค์หน่ึงชื่อ ห้องจูเปียน แลนางอองบีหยินสนม เอกมีพระราชบุตรองค์หน่ึงชื่อหองจูเหียบ แลนางโฮเฮานั้นมี พี่ชายคนหนึ่งชื่อโฮจ๋ิน ๆ น้ันพระเจ้าเลนเต้ตั้งให้เปนขุนนาง ผู้ใหญ่เปนท่ีปรึกษา แต่พระเจ้าเลนเต้เสวยราชย์ได้หกปีเศษ แล้ว แลนางโฮเฮานัน้ มีความหึงสาแก่นางอองบหี ยิน นางโฮเฮา จึงพาลเอาความผิดเปนข้อใหญ่ ส่ังให้เอานางอองบีหยินไปฆ่า เสีย นางตังไทฮอ ผู้เปนมารดาพระเจ้าเลนเต้น้ันจึงเอาหอง จูเหียบผู้หลานไปเลี้ยงไว้ แล้วข้ึนไปว่าแก่พระเจ้าเลนเต้ว่า สมบัตินี้ขอให้หองจูเหียบเสวยราชย์เถิด แต่นางตังไทฮอข้ึน อ้อนวอนพระเจา้ เลนเต้เปนหลายครง้ั พระเจา้ เลนเต้มีความรกั แกห่ องจเู หียบ จงึ รบั คานางตงั ไทฮอผมู้ ารดา คร้ันอยู่มาณเดือนหกพระเจ้าเลนเต้ทรงพระประชวรหนัก จึงมีขันทีคนหนึ่งชื่อเกนหวน นอกจากขันทีสิบคน กราบทูลพระเจ้าเลนเต้ว่า ซ่ึงพระองค์รับคาตังไทฮอผู้เปนพระมารดาว่า จะให้ หองจูเหียบเสวยราชสมบัตินั้น ข้าพเจ้ามีความยินดี ด้วย แต่ว่าจะมิฆ่าโฮจ๋ินเสียก่อนนั้นเห็นไม่ได้ พระเจ้าเลนเต้เห็นชอบด้วย จึงให้หาโฮจิ๋นเข้ามาจะ ปรึกษาราชการด้วย โฮจน๋ิ กเ็ ขา้ มาถึงประตวู ังพอพบ ขนุ นาง พัวอ๋นิ จงึ บอกว่า บัดนี้เกนหวนคดิ อ่านจะฆ่า ท่านเสีย ท่านอย่าเข้าไปเลย โฮจ๋ินได้ยินข่าวก็ตกใจ กลับมาบ้าน จึงให้หาขุนนางทั้งปวงมากินโต๊ะแล้ว สามกก๊ วิทยา

๔๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ปรึกษาว่า เราจะคิดฆา่ เกนหวนเสีย ท่านทั้งปวงจะเห็นประการใด โจโฉได้ยนิ ดังน้นั จงึ ว่า อันเกนหวน น้ันพระเจ้าเลนเต้ก็โปรดปราน พรรคพวกในโฮจิ๋นผวังก็มีเปนอันมาก ท่านคิดการทั้งน้ีเกลือกจะมิ สาเร็จจะไม่ตายแตต่ ัว จะพาญาติพี่น้องตายเสียสิน้ ขอท่านจงดาริห์ดูให้ควรก่อน โฮจ๋ินได้ยินโจโฉว่า ดังน้ันก็โกรธ จึงว่าตัวเปนแต่ผู้น้อยเราคิดการใหญ่หลวงตัวไม่รู้ ตัวมาว่าดังน้ีไม่ควร ขุนนางทั้งปวงยัง น่งิ อยู่ ฝ่ายพระเจ้าเลนเต้ทรงพระประชวรหนักก็ สวรรคต พัวอ๋ินแจ้งเน้ือความซึ่งขันทีคิดน้ันจึงไปบอก โฮจ๋ินว่า บัดน้ีพระเจ้าเลนเต้สวรรคตแล้ว ขันทีสิบคน กับเกนหวนคิดกันปิดเนื้อความเสีย จะให้มีรับส่ัง พระเจ้าเลนเต้มาหาท่านให้เข้าไปในวังแล้วจะจับฆ่า เสีย เพราะจะให้หองจูเหียบข้ึนเสวยราชสมบัติ จึงจะ ส้นิ เส้ียนหนามไปภายหน้า โฮจ๋ินยังมไิ ดต้ อบประการใด พอขันทีเลวมาบอกว่า มีรับส่ังให้หาโฮจ๋ินเข้าไปข้างใน จะปรึกษาราชการเปนการเร็ว โจโฉจึงว่าแก่โฮจิ๋นว่า เราจาจะต้ังให้หองจูเปียนผู้เปนพระราชบุตรเอกให้ เสวยราชสมบัติเสียก่อน เราจึงคิดฆ่าเกนหวนกับ พรรคพวกเหล่าร้ายเสีย โฮจ๋ินจึงตอบว่าเม่ือเปนดังนี้ โฮจนิ๋ (He Jin) ผู้ใดจะอาสาฆ่าอ้ายเหล่าศัตรูราชสมบัติเสีย ได้บ้าง อ้วนเสีย้ วได้ยินโฮจ๋ินว่าดังนน้ั จงึ วา่ ข้าพเจา้ จะอาสาคมุ ทหารห้าพันเขา้ ทาการจับขันทีสบิ คนกับเกนหวนฆ่าเสยี แล้วจึงยกหองจูเปียนข้ึนเสวยราชสมบัตติ าม ราชประเพณี โฮจิ๋นได้ยินมีความยินดีนัก จึงจัดทหารห้าพันถือเคร่ืองศัสตราวุธครบมือกันให้แก่ อ้วนเส้ียว อ้วนเสี้ยวก็คุมทหารเข้าไป โฮจิ๋นให้โหหยองซุนสิวแตะถ้ายกับขุนนางใหญ่น้อยสามสบิ เศษ ตามอ้วนเสยี้ วเขา้ ไปถึงตาหนักซ่ึงไวพ้ ระศพพระเจ้าเลนเต้ แลว้ เชิญเสดจ็ หองจูเปียนข้นึ ณทนี่ ั่งพระเจ้า เลนเต้เสด็จออก ขุนนางทั้งปวงกราบถวายบังคมแล้วเฝ้าที่นั่น แต่อ้วนเสี้ยวกับโฮจิ๋นคุมทหารห้าพัน เปิดประตูเข้าไปไล่จับเกนหวน ๆ รู้ตัวหนีเข้าไปอยู่ในสวนดอกไม้ที่ข้างใน แลกุยเสงขันทีคนหนึ่งนอก กว่าขันทีสิบคนมีใจพยาบาทเกนหวน คร้ันเกนหวนหนีกุยเสงก็ฆ่าเกนหวนตายในสวนดอกไม้ เหล่าทหารล้อมวังซ่ึงเกนหวนได้คุมอยู่น้ัน ครั้นเห็นเกนหวนตายต่างคนต่างว่ิงเข้าหาอ้วนเส้ียวเปน www.samkok911.com

ตอนที่ ๒ ๔๑ อันมาก อ้วนเสี้ยวจึงว่าแก่โฮจิ๋นว่า ได้ทาการถึงเพียงนี้แล้ว จาจะฆ่าขันทีสิบคนกับพรรคพวกของมัน เสยี ให้สน้ิ ทีเดยี วราชการจึงจะปรกติ แลเตียวเหยยี งพวกขันทีสิบคนได้ยินอ้วนเสย้ี ววา่ แก่โฮจ๋ินดังน้ันก็ ตกใจกลัว วิ่งหนีไปหานางโฮเฮาผู้เปนน้องโฮจ๋ิน แล้วทูลอ้อนวอนว่า การซึ่งจะยกหองจูเหียบให้เปน ใหญ่นั้น ข้าพเจ้าท้ังสิบคนหาได้คบคิดรู้เห็นด้วยไม่ การทั้งนี้เกนหวนคิดอ่านแต่ผูเ้ ดียว บัดน้ีโฮจ๋ินกบั อ้วนเส้ียวคิดอ่านจะฆ่าข้าพเจ้าเสีย พระองค์จงช่วยชีวิตข้าพเจ้าทั้งน้ีให้รอดไว้ด้วย นางโฮเฮาจึงว่า เตียวเหยียงอย่าเปนทุกข์เราจะช่วย จึงสั่งให้ไปเชิญโฮจ๋ินเข้ามาแล้วว่า เตียวเหยียงกับขันทีเกา้ คนหา ความผิดมิได้ เปนไฉนพี่จะให้อ้วนเส้ียวฆ่าเสีย แลเกนหวนซ่ึงคิดมิชอบก็ตายแล้ว อันขันทีสิบคนน้ีพี่ อย่าให้ทาวุ่นวายเลย โฮจ๋ินก็รับคานางโฮเฮา แล้วก็ออกมาว่าแก่อ้วนเสี้ยวแลขุนนางท้ังปวงว่า เกนหวนซ่งึ คดิ ร้ายตอ่ หองจูเปียนกับเรานั้นก็ตายแลว้ แลขันทีสิบคนน้ันจะไดค้ บคิดกับเกนหวนน้ันหา มิได้ เราจะฆ่าเสียนั้นไม่ควร อ้วนเสี้ยวจึงตอบว่า ธรรมดาจะทาการสิ่งใด การนั้นมิสาเร็จก็หาสน้ิ วติ ก ไม่ เกนหวนกับขันทีสิบคนเปนพวกเดียวกัน เกนหวนคิดการคร้ังนใ้ี หญ่หลวงนัก หากท่านรู้ตัวจึงรอด ชีวิตอยู่ ซึ่งฆ่าเกนหวนเสียน้ันเหมือนหนึ่งฟันต้นหญ้าจะให้ตาย ขันทีสิบคนเหมือนหนึ่งรากหญ้า ตายแต่ต้นน้ันเห็นไม่สิ้นเชิง รากก็จะงอกแทนข้ึนมา ภายหน้าไปเห็นอันตรายจะมีแก่ท่านเปนมั่นคง โฮจนิ๋ จึงตอบว่าความขอ้ น้ที ่านอยา่ วิตกเลยไว้เปนธุระเรา แลว้ ต่างคนก็ออกไปบ้าน ครั้นเวลาร่งุ ขนึ้ เช้า นางโฮเฮาจึงให้หาโฮจิ๋นเข้ามาปรึกษาราชการ แล้วต้ังให้เปนเสนาบดีผู้สาเร็จราชการ แล้วต้ังขุนนาง ทง้ั ปวงซ่งึ ขนั ทีสิบคนถอดออกเสยี จากราชการน้นั ให้คงอยู่ตามตาแหน่งทแี่ ตก่ ่อน สามกก๊ วิทยา

๔๒ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ครั้นอยู่มาวันหน่ึง นางตังไทฮอจึงให้หาเตียวเหยียงกับขันทีเก้าคนมาว่า แต่ก่อนเราก็ได้ ทานุบารุงนางโฮเฮาให้อยู่เย็นเปนสุข จนได้เปนพระมเหษีพระเจ้าเลนเต้ผู้เปนพระราชบุตรเรา บัดนี้ หาบุญพระเจา้ เลนเต้ไม่ หองจูเปียนได้ว่าราชการเมือง นางโฮเฮาดูหมนิ่ เราตั้งขนุ นางผูใ้ หญ่ผนู้ อ้ ยมไิ ด้ ปรกึ ษาเรา แลว้ เหน็ กริ ิยานางโฮเฮากาเริบขน้ึ กวา่ แตก่ อ่ นเรามคี วามอัปยศนัก ทา่ นทั้งปวงเห็นประการ ใด เตียวเหยียงจึงทลู ว่าเวลาพรงุ่ น้ีเชา้ เชญิ พระองค์เสดจ็ ออกไปยังพระแกลทีพ่ ระ เจ้าเลนเต้เสดจ็ ออก แล้วจึงตรัสว่าให้หองจูเหียบเปนเจ้าชื่อตันลิวอ๋อง แปลภาษาไทยว่าต่างกรม แล้วให้ตั้งต๋งผู้น้อง พระองค์เปนเสนาบดีผู้สาเร็จราชการฝ่ายทหาร ขอให้ตั้งข้าพเจ้าท้ังสิบคนนี้เปนขุนนางผู้ใหญ่ ซึ่งราชการทั้งปวงนั้นจะได้คิดการสืบไป นางตังไทฮอได้ฟังแล้วมีความยินดีนัก คร้ันเวลาเช้าจึงอุ้ม หองจเู หียบเสด็จออกไปณท่พี ระแกลมไิ ดเ้ ปิดมู่ลขี่ ึน้ จงึ ตรสั ตามคาเตียวเหยยี งว่าทกุ ประการแลว้ เสด็จ เข้า ฝ่ายนางโฮเฮาเห็นนางตังไทฮอ ทาดังน้ัน จึงคิดเห็นว่าราชการเมือง จะแก่งแย่งกัน จึงแต่งโต๊ะแล้วเชิญ นางตังไทฮอมากินโต๊ะ จึงเอาจอก สุราคานับส่งให้นางตังไทฮอแล้วว่า แ ผ่ นดิ น แ ต่ก่อนครั้งนางลิเฮา ซ่ึงเปนมเหษีพระเจ้าเล่าปัง๒ ๆ สวรรคตนางลิเฮาออกว่าราชการ เมืองให้ผิดขนบธรรมเนียม ขุนนาง ทั้งปวงแลอาณาประชาราษฎรไดค้ วามเดือดรัอน จึงเกิดจลาจลข้ึน นางลิเฮากับญาติวงศท์ ้ังปวงก็ตาย เปนอันมาก แลพระองค์กับข้าพเจ้าเปนสัตรี จะออกว่าราชการเมืองน้ันไม่ควร ถ้ามิฟังข้าพเจ้าเห็น จะเปนอันตรายเหมอื นนางลเิ ฮา ฝา่ ยนางตังไทฮอไดฟ้ ังดงั นนั้ ก็โกรธแลว้ ตอบว่า ตวั มิไดม้ ีสตั ย์กอปดว้ ย หึงสา พาลเอาความผิดนางอองบีหยินแลว้ ให้เอาไปฆา่ เสยี บัดน้ีลูกของตัวไดเ้ ปนใหญ่ ตัวมิได้ยาเกรง เรา มาว่ากล่าวถ้อยคาหยาบช้าดูหม่ินเปรียบเทียบเราดังน้ีเราหาฟังไม่ ถึงมาทว่าโฮจ๋ินพี่ของตัวซ่งึ ได้ เปนเสนาบดีผู้ใหญ่นั้น เพียงแต่ตั๋งต๋งผู้น้องเราจะตัดเอาสีสะโฮจิ๋นก็จะได้ในลัดน้ิวมือเดียวด้วยง่าย นางโฮเฮาได้ยินดงั นั้นก็โกรธแลว้ ตอบว่า เราเห็นผิดช่วยเตือนสติกลบั มาโกรธเราอีกเลา่ นางตังไทฮอ ๒ ในเร่อื งไซ่ฮ่นั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๒ ๔๓ จงึ ว่า ตัวเปนผนู้ ้อยแตก่ อ่ นมาหาผูใ้ ดนบั ถอื ไม่ แลตัวได้เปนพระมเหษพี ระเจ้าเลนเตผ้ ูบ้ ตุ รเรา ตัวก็เคย ออ่ นงอ้ เรา มาบดั น้ลี ูกของตัวไดว้ ่าราชการเมือง ตวั ตั้งตัวว่าร้ขู นบธรรมเนียมแผ่นดิน ขณะน้ันเตียวเหยียงกับขันทีเก้าคนรู้ก็มาห้ามท้ังสองข้าง นางตังไทฮอก็กลับไปท่ีอยู่ ครั้นเวลาค่านางโฮเฮาจึงให้หาโฮจิ๋นเข้ามา แล้วบอกเน้ือความซึ่งนางตังไทฮอว่ากล่าวให้โฮจิ๋นฟัง โฮจ๋ินได้ฟังแล้วกลับมาบ้าน จึงหาขุนนางผู้ใหญ่มาปรึกษาว่า นางตังไทฮอน้ันจะได้เปนมเหษีพระเจ้า ฮ่ันเต้หามิได้ ซ่ึงเข้ามาอยู่ในพระราชวังนี้ เพราะพระเจ้าเลนเต้ผู้บุตรได้เสวยราชสมบัติ น่ีหาบุญ พระเจา้ เลนเตไ้ ม่แลว้ ซงึ่ จะให้นางตงั ไทฮออย่ใู นพระราชวงั นนั้ ราชการเมืองจะเสยี ไป เราจะใหอ้ อกไป อยู่ณตาหนักกลางสระนอกเมือง ขุนนาง ท้ังปวงก็เห็นด้วย ครั้นเวลาเช้าจึงชวนกนั ไป เฝ้านางตังไทฮอ ๆ เสด็จมา ขุนนางจึงเชิญ เสด็จนางตังไทฮอให้ออกไปอยู่ณตาหนัก กลางสระนอกเมือง แล้วโฮจ๋ินจึงแต่งทหาร ไปล้อมบ้านต๋ังต๋งผู้น้องนางตังไทฮอ ต๋ังต๋ง เห็นก็ตกใจหนีไปเชือดคอตายณสวนดอกไม้ หลังตึก แลทหารโฮจนิ๋ น้ันก็ริบราชบาทวเ์ ขา้ ของแลตราสาหรับทมี่ าสง่ ให้โฮจิน๋ ฝ่ายเตยี วเหยยี งกบั ขันทีเก้าคนจงึ คิดพรอ้ มกันว่า บัดนี้นางตงั ไทฮอออกไปอย่นู อกเมอื งแลว้ เราหาท่ีพ่ึงมิได้ จึงเอาเงินทองไปใหโ้ ฮเบยี้ วผู้น้องโฮจิ๋นหวังจะฝากตัว แล้วจัดทรพั ย์ส่งิ ของท้ังปวงซ่ึงมี ราคามากนน้ั ไปให้นางบูยงกุ๋นผมู้ ารดาโฮ จ๋นิ ว่า ทา่ นจงกรณุ าข้าพเจา้ ทัง้ สบิ คนดว้ ย ช่วยว่ากล่าวเสนอ ความชอบความดีข้าพเจ้า ให้นางโฮเฮามีความกรุณาข้าพเจ้าด้วย นางบูยงกุ๋นรับคาแล้วไปว่ากล่าว นางโฮเฮาผบู้ ุตรตามคาขันทีสิบคน ๆ กไ็ ด้ทาราชการปรกตอิ ยู่ในพระราชวงั เหมอื นแต่กอ่ น คร้ันอยู่มาณเดือนแปด โฮจิ๋นจึงแต่งทหารซึ่งสนิธไปลอบฆ่านางตังไทฮอ ณ ตาหนักกลาง สระ เจ้าพนักงารแลขุนนางท้ังปวงไปส่งสักการศพนางตังไทฮอ แต่โฮจ๋ินนั้นทาเฉยเสียมิได้ไป อ้วนเสี้ยวจึงมาเยือนแล้วบอกว่า ขันทีสิบคนนินทาว่า ท่านให้ทหารไปลอบฆ่านางตังไทฮอเสยี หวงั จะ คิดเอาราชสมบัติ ซึ่งท่านจะนอนใจอยู่จะมิคิดฆ่าขันทีสิบคนเสียภายหน้าไปเห็นจะเปนอันตรายเปน มน่ั คง คร้งั น้ีทา่ นกบั โฮเบ้ยี วผู้น้องกเ็ ปนผู้สาเรจ็ ราชการสทิ ธขิ์ าด ขุนนางท้ังปวงกอ็ ยู่ในเง้ือมมอื ทา่ นสน้ิ สามก๊กวิทยา

๔๔ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ถ้าท่านคิดประการใดเห็นจะสมปราถนา อุปมา เหมอื นพลิกแผน่ ดินกลับ ขอใหเ้ รง่ คิดฆา่ ขันทสี ิบ คนเสียจงได้ โฮจิ๋นจึงว่า ท่านว่าท้ังน้ีก็ชอบอยู่ แล้ว แต่เราขอทุเลาตรกึ ตรองดสู กั เวลาหนงึ่ ก่อน แลคนใช้โฮจ๋ินได้ยินอ้วนเส้ียวว่าดังน้ันคิดเอาใจ ออกหากโฮจ๋ิน จึงเอาเน้ือความลอบไปบอก เตียวเหยียง เตียวเหยียงรู้เนื้อความดังนั้นจึงคิด กับขันทีสิบคน แล้วจัดหาเงินทองของตระการ ไปให้โฮเบี้ยว แล้วบอกว่าโฮจ๋ินน้ันทาการหยาบ ช้า ฆ่าผู้ฟันคนเสียตามอาเภอใจ เห็นจะเสีย อว้ นเสี้ยว (Yuan Shao) ขนบแผ่นดินไป อน่ึงข้าพเจ้าสิบคนน้ีหามี ความผิดสิ่งใดไม่ โฮจิ๋นฟังคาคนยุยงจะฆ่า ข้าพเจ้าทั้งสิบคนเสีย ขอท่านได้เอาเน้ือความทั้งน้ีไปทูลนางโฮเฮาให้แจ้ง ข้าพเจ้าทั้งปวงจึงจะรอด ชวี ติ โฮเบีย้ วรับคาเตยี วเหยียง แล้วเขา้ ไปทลู นางโฮเฮาตามคาเตียวเหยยี ง ฝ่ายนางโฮเฮาได้ยินดังน้ันมิได้พิจารณาก็เชื่อ พอโฮจ๋ินเข้าไปหานางโฮเฮา แล้วบอก เนื้อความว่า ขันทีสิบคนน้ีถ้าเอาไว้สืบไปจะมีอันตราย เราจะคิดฆ่าเสียให้ส้ิน นางโฮเฮาตอบว่าขันที สิบคนได้ทาราชการมาแต่คร้ังพระเจ้าเลนเต้ จะได้มีความผิดสิ่งใดหามิได้ จะมาฆ่าเขาเสียนั้นไม่ควร ซึ่งว่าจะช่วยทานุบารุงการแผ่นดินนั้นเห็นไม่สม เหมือนหนึ่งจะแกล้งให้บ้านเมืองเปนจลาจล โฮจ๋ิน มิได้ตอบประการใดก็กลบั มาบ้าน อ้วนเสี้ยวจึงถามว่า ซึ่งข้าพเจ้าว่าน้ันท่านได้คดิ ประการใด โฮจ๋ินจึง ตอบว่า เราเข้าไปบอกนางโฮเฮา ๆ ไม่ยอม แลการท้ังนี้เราจะคิดประการใดดี อ้วนเส้ียวจึงว่าขอให้มี หนังสือท่านออกไป ให้หาหัวเมืองท้ังปวงยกทหารเข้ามาเปนกระบวรทัพ แล้วประกาศว่าจะเอาตัว ขันทีสิบคนฆ่าเสีย นางโฮเฮากลัวจะเปนอันตราย เห็นจะให้จับขันทีส่งออกมาให้โดยสดวก โฮจ๋ิน เห็นชอบด้วยจะทาตามอ้วนเสี้ยวว่า แลตันหลิมได้ยินดังน้ัน จึงเขียนเปนกระบวรโคลงบทหน่ึงว่า ผู้หนงึ่ กาเริบใจวา่ ตวั ชานาญการกระสนุ หลบั ตายิงนก ถา้ ลูกกระสนุ ถกู มอื เขา้ ก็จะเสยี การ แลว้ ตนั หลิม จึงทกั โฮจิ๋นวา่ ตวั ทา่ นทกุ วันนีร้ าชการเมืองก็จะสิทธขิ์ าดอยู่แกท่ า่ น ขนุ นางทัง้ ปวงก็อย่ใู นเงือ้ มมอื ทา่ น www.samkok911.com

ตอนท่ี ๒ ๔๕ อันขันทีสิบคนเหมือนหนึ่งแมลงเม่า ตัวท่านเหมือนกองเพลิงอันใหญ่ แมลงเม่าหรือจะสู้เพลิงได้ ถ้าท่านจะคิดประการใดก็จะสมดังปราถนา ตัวท่านเหมือนพระยาหงส์ คิดการใหญ่แล้วจะมาเคร่าท่า ฝูงกาอยู่น้ันไม่ควร อันหัวเมืองทั้งปวงจะยกทหารเปนกระบวรทัพเข้ามา ถ้าได้ตัวขันทีสิบคนแล้ว เห็นหัวเมืองทั้งปวงจะกาเริบเกิดศึกกลางเมืองขึน้ การซ่ึงคิดจะทานุบารุงแผ่นดินนั้นก็จะเสียท่วงทีไป โฮจิ๋นได้ยินดังน้ันหัวเราะเยาะแล้วตอบว่า ตัวท่านจะมาร่วมคิดการใหญ่กับเราน้ัน ความคิดท่านน้อย นัก อุปมาดังเด็กเล้ียงโค พอโจโฉก็อยู่ที่น่ันด้วย ได้ยินตันหลิมกับโฮจิ๋นตอบกันดังน้ัน โจโฉตบมือ หัวเราะแล้วว่า การลัดนิ้วมือเดียวไม่ควรที่จะเถียงกันอื้ออึง อย่างธรรมเนียมแผ่นดินแต่ก่อนก็มีมา พระมหากษตั ริยเ์ ช่ือฟังต้งั แต่งขนั ทีเปนเสนาบดีผู้ใหญ่ ราชการเมอื งกผ็ นั แปรไปมเี นือง ๆ มาอยู่ คร้ังนี้ ขันทีสิบคนซ่ึงหยาบช้านั้น มีสติปัญญาเปนใหญ่อยู่คนเดียวสองคนดอก ถ้าจะคิดจับเอาแต่นายใหญ่ นัน้ ฆา่ เสียก็จะได้โดยง่าย ทาไมจะใหร้ อ้ นถงึ หวั เมอื งยกเปนกระบวรทัพเอกิ เริกมาเลา่ โฮจ๋นิ ได้ฟงั โจโฉ ว่ากโ็ กรธ แลว้ ตอบว่า เราจะทาการใหญ่ตัวมาว่าดงั น้ี คบคดิ เปนใจเดียวกนั กับขันทสี บิ คนหรือ โจโฉได้ ยินก็โกรธ มิได้ตอบประการใด จึงเดิรออกมาถึงนอกบ้านแล้วว่า แผ่นดินครั้งนี้จะเกิดอันตรายเพราะ โฮจ๋ิน ฝ่ายโฮจ๋ินก็แต่งเปนหนังสือรับสั่ง ลอบให้ทนายรีบถือไปให้แก่หัวเมืองท้ังปวง ตามซึ่งคิดไว้แต่ กอ่ นน้ัน สามก๊กวิทยา