สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ 20

๔๐๒ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) เล่าป่ีจึงว่า ครั้งน้ีอ้วนสุดตายก็ เพราะเรายกกองทัพไปรบพุ่ง ซึ่งจะให้มี หนังสือไปขอกองทัพอ้วนเส้ียวน้ัน เห็น อ้วนเส้ียวจะไม่ยกมาช่วยด้วยมิได้มีไมตรี ตอ่ กันกบั เรา ตันเต๋งจึงว่า เตเ้ หยี้ นซง่ึ อยู่ใน เมืองชีจิ๋วน้ีเปนเก่ยี วดองกับอ้วนเส้ยี ว แล้ว ก็ชอบอัชฌาสัยกันกับท่านมาแต่ก่อน ข้ า พ เ จ้ า เ ห็ น ท่ า น ไ ป ค า นั บ เ ต้ เ ห้ี ย น อ ยู่ เนืองๆ ถ้าท่านจะขอหนังสือเต้เห้ียนไปถึงอ้วนเส้ียว เห็นอ้วนเสี้ยวจะยกมาช่วยท่านตามหนังสือ เตเ้ หย้ี นเปนมัน่ คง เล่าปี่ได้ฟงั ดงั นัน้ ก็มคี วามยนิ ดีจงึ ว่า เต้เหีย้ นนัน้ เปนครสู อนหนังสอื เรามาแต่ครง้ั อยู่ เมืองตุ้นก้วน อยู่มาเต้เหยี้ นเข้าไปทาราชการเปนขุนนางอยใู่ นพระเจา้ เห้ยี นเต้ คร้ันขันทีสิบคนทาการ หยาบช้า เต้เห้ียนก็ลาออกจากราชการมาอยู่เมืองชีจิ๋ว แล้วเล่าปี่ก็จัดแจงสิ่งของพาตันเต๋งไปหา เต้เหี้ยน ณ บ้าน เล่าป่ีจึงคานับเต้เหี้ยน แล้วเล่าเน้ือความใหฟ้ ังทุกประการ บัดน้ีข้าพเจ้ามีความทกุ ข์ เห็นแต่ท่าน ๆ จงเอนดูข้าพเจ้า จงแต่งเปนหนังสือของท่านไปขอกองทัพอ้วนเส้ียวให้ยกมาช่วย ขา้ พเจ้ารบโจโฉ เต้เห้ียน (Zheng Xuan) ฝ่ายเต้เห้ียนได้ฟังดังน้ันมีความเมตตา จึง เขียนหนังสือให้ตามคาเล่าป่ีว่า เล่าปี่รับเอาหนังสือ แล้วก็ลาเต้เหยี้ นกลับมา จงึ ใหซ้ ุนเขียนถือหนังสือไปให้ อ้วนเสี้ยว ณ เมืองกิจ๋ิว อ้วนเส้ียวเห็นหนังสือเต้เห้ียน ดงั นนั้ ก็คิดแต่ในใจว่า เลา่ ปีท่ าร้ายแกอ่ ้วนสดุ นอ้ งเรา ๆ ก็คิดแค้นอยู่ คร้ันเราจะมิยกไปบัดน้ี ก็เกรงใจเต้เหี้ยน ซ่ึงได้มีหนังสือมาถึงเรา แล้วให้หาทหารผู้ใหญ่ทั้งปวง มาปรึกษาว่า คร้ังน้ีโจโฉมีกาลังเปนอันมาก แล้วทา หยาบช้าต่อพระเจ้าเห้ียนเต้ เราจะยกกองทัพไป กาจดั โจโฉ ทา่ นทง้ั ปวงจะเหน็ ประการใด www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๙ ๔๐๓ เตียนห้องที่ปรึกษาจึงว่า ท่านยกกองทัพไปทาสงคราม ทุกปมี ไิ ด้ขาด ทหารทั้งปวงยังอดิ โรยอยู่ ประการหน่ึงสเบียงอาหาร ในฉางเล่าก็เบาบาง ยังมิได้ซ่องสุมไว้ให้บริบูรณ์ ซึ่งท่านจะยกไป ครั้งนี้ ข้าพเจ้าเห็นว่าทหารท้ังปวงจะได้ความอดหยากลาบากนัก ขอให้ท่านมีหนังสือข้ึนไปกราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ ให้พระเจ้า เห้ียนเต้ตรัสห้ามปรามโจโฉอย่าให้ยกกองทัพไปทาอันตรายแก่ หัวเมืองท้ังปวงให้อาณาประชาราษฎรไดค้ วามเดอื ดรอ้ น ถ้าโจโฉมิ เตยี นห้อง (Tian Feng) ทาตามรับส่ัง เราจึงยกกองทัพใหญ่ไปต้ังรายอยู่ทุกหัวเมือง เกล้ียกล่อมผู้คน กวาดเขา้ ปลาอาหาร แต่งเครื่องศสั ตราวุธล้อเกวียนเรอื รบไว้ใหพ้ ร้อมจงมาก แล้วจงึ ให้มีหนังสือเข้าไปประกาศแก่ขนุ นางในเมอื งหลวงว่า โจโฉเปนศัตรูราชสมบตั ิ เม่ือขุนนางทั้งปวงเห็น ด้วยพร้อมกนั แลว้ เราก็ได้ทีทาถนดั ประมาณสามปกี ารน้ีก็จะสาเรจ็ โดยงา่ ย สมิ โพย (Shen Pei) ชีสิว (Ju Shou) สิมโพยได้ยินเตียวห้องว่าดังน้ันจึงตอบว่า ท่านคิดท้ังนี้ไม่ชอบ อันทหารของนายเราคร้ังน้ี ล้วนมฝี มี อื เปนอนั มาก ถา้ จะคิดกาจัดโจโฉนีง้ า่ ยนัก อปุ มาเหมือนพลกิ มอื คว่าลง เปนไฉนทา่ นจึงคิดให้ ยืดยาวไปฉน้ี ชีสิวได้ฟังสิมโพยวา่ ดงั น้ัน จึงว่าแก่อ้วนเส้ียวว่า ธรรมดาการสงครามใช่จะมชี ัยชนะด้วย ทหารมากหามิได้ ย่อมจะชนะเพราะมีสติปัญญาคิดกลอุบายต่าง ๆ อันโจโฉน้ันถึงมาทว่าจะมีทหาร น้อยกว่าเราก็จรงิ แต่ความคิดโจโฉชานาญในการสงครามลึกซง้ึ นัก ท่ีปรึกษาก็หลักแหลม ซึ่งจะทาได้ โดยง่ายเหมอื นกองซุนจา้ นน้ันหาไม่ ขอให้ท่านทาตามคาเตียนห้องจงึ จะสาเร็จ สามก๊กวิทยา

๔๐๔ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) กัวเต๋าจึงว่าแก่อ้วนเสี้ยวว่า คร้ังนี้ได้ทีทาอยู่แล้ว ซ่ึงจะหน่วงไว้ตามคาเตียนห้องกับชีสิวนั้นโจโฉจะได้ ความคิดมากขึ้น ไปภายหน้าทหารเราทั้งปวงจะได้ยาก แล้วเต้เหี้ยนก็ให้มีหนังสือมาถึงท่าน ถ้าท่านจะมิยกไป เต้เห้ียนจะมีความน้อยใจ ประการหนึ่งเล่าป่ีก็เปนเช้ือ พระวงศ์ทั้งมีใจสัตย์ซ่ือต่อแผ่นดิน ควรท่ีท่านจะยกไปชว่ ย เล่าปี่ทาการกาจัดโจโฉเสีย พระมหากษัตริย์กับขุนนางแล ราษฎรจะได้อยู่เย็นเปนสุขเพราะท่าน อ้วนเส้ียวได้ฟัง กวั เต๋า (Guo Tu) ทหารสี่คนปรึกษามิตกลงกัน พอเห็นเขาฮิวกับซุนขามเข้า มา อ้วนเสี้ยวจึงคิดในใจว่า เขาฮิวกับซุนขามน้ีมีสติปญั ญา กว่าคนท้ังปวง เราจะปรกึ ษาลองความคิดทง้ั สองคนดจู ะเหน็ ประการใด อ้วนเสีย้ วจึงบอกเขาฮวิ กับซนุ ขามตามความท้ังส้ิน แล้วถามวา่ ทา่ นจะเห็นประการใด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๙ ๔๐๕ เขาฮวิ กับซนุ ขาม (Xu You and Xun Shen) เขาฮิวกับซุนขามจึงว่า คร้ังน้ีทหารท่านก็มีเปนอันมาก แล้วก็มีฝืมือกล้าแข็ง จาจะไปช่วย เล่าปี่ซ่ึงเปนเชื้อพระวงศ์อันมีกาลังน้อย จะได้กาจัดโจโฉซ่ึงเปนศตั รูราชสมบัติเสีย เหมือนท่านช่วยกู้ แผ่นดินไว้ ความชอบก็จะมีแก่ท่านไปภายหน้า อ้วนเส้ียวได้ฟังดังน้ันจึงว่า ความคิดท่านทั้งสองว่านี้ เหมือนใจเราคดิ ไว้ แล้วแต่งหนังสอื ให้ซุนเขียนถือไปให้แก่เตเ้ หี้ยนเปนใจความว่า เราจะยกกองทพั ไป กาจัดโจโฉ ให้เล่าป่ียกไปบัญจบกันกับเรา ซุนเขียนก็รับเอาหนังสือแล้วลาอ้วนเส้ียวกลับมา คร้ันถึง เมอื งชีจ๋วิ ก็เอาหนังสอื นัน้ ไปให้เลา่ ปี่ ฝ่ายอ้วนเส้ียวก็กะเกณฑ์ทหาร ให้งันเหลียงบุนทิวคุมทหารเปนทัพหนา้ ให้สิมโพยกับอองกี๋ เปนปลัดทัพบังคับทหารใหญ่น้อยทั้งปวง ตัวอ้วนเสี้ยวเปนทัพหลวง คุมทหารขี่ม้าสิบห้าหม่ืน ทหาร เดิรเท้าสิบห้าหมื่น เข้ากันเปนสามสิบหมื่น ให้เตียนห้องเขาฮิวซุนขามสามคนนี้เปนท่ีปรึกษา คร้ัน ตระเตรียมทหารแล้ว คอยได้ฤกษ์ดีจึงจะยก ทัพไป กัวเต๋าจึงว่าแก่อ้วนเส้ียวว่า ซ่ึงท่านจะ ยกกองทัพไปกาจัดโจโฉคร้ังนี้ จงทาการก้ัน หัวเมืองแลราษฎรทง้ั ปวงอย่าใหเ้ ข้ากบั โจโฉได้ อ้วนเส้ียวจึงถามว่า ท่านจะให้ทาประการใด กัวเต๋าจึงวา่ เม่ือทา่ นจะยกกองทัพไปน้ัน ขอให้ แตง่ หนงั สอื ไปปิดไว้ทกุ หัวเมืองกล่าวโทษโจโฉ วา่ ทาการหยาบชา้ เปนขบถตอ่ แผน่ ดนิ สามก๊กวิทยา

๔๐๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) อ้วนเส้ียวได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงว่า ตันหลิมซึ่งเปนอาลักษณ์แต่คร้ังพระเจ้าฮ่ันเต้ ซึ่งเปน พระไอยกาพระเจ้าเห้ียนเต้ เม่ือต๋ังโต๊ะยกเข้ามาอยู่ใน เมืองลกเอ๋ียงนั้น ตันหลิมจึงหนีมาอยู่กับอ้วนเสี้ยว อ้วนเส้ียวจึงให้ตันหลิมแต่งหนังสือตามคากัวเต๋าว่า ตันหลิมจงึ แต่งหนังสอื สิบแปดฉบับตอ้ งกันเปนใจความวา่ พระมหากษัตริย์เสวยราชสมบัติมาแต่ก่อน บ้านเมือง ย่อมเปนอันตรายต่างๆ เพราะ มีผู้กล้าแข็งหยาบช้า ประทุษฐร้ายต่อแผ่นดิน ขุนนางท้ังปวงอยู่ในอานาจผู้นั้น ประการหนงึ่ พระมหากษตั ริยเ์ ชอ่ื ฟังสตรี บา้ นเมอื งจงึ เปน อันตราย ประการหน่ึงกษัตริย์เชื่อฟังคนพาล ราชสมบัติ จึงเปนจลาจลต่างๆ ข้อซ่ึงมีผู้กลา้ แข็งหยาบช้า ขุนนางทงั้ ตนั หลมิ (Chen Lin) ปวงต้องอยู่ในอานาจน้ัน คือคร้ังพระเจ้าจ๋ินซีอ๋องเต้เสวย ราชสมบัติแต่พระชนมายุเจ็ดขวบ เตียวโก๋เปนขุนนางผู้ใหญ่ พระเจ้าจิ๋นซีอ๋องเต้ไว้พระทัยเตียวโก๋ ๆ คิดการหยาบช้าจะชงิ เอาราชสมบัติ ถอื กระบเ่ี ขา้ เฝา้ เปนอัตรา ขนุ นางทัง้ ปวงอยู่ในอานาจเตียวโก๋เปน อันมาก อยมู่ าวันหนงึ่ เตยี วโกจ๋ ะใคร่รูว้ ่า ขุนนางในเมอื งหลวงจะสตั ยซ์ ื่อมากหรือ ๆ จะเปนคนอาสัตย์ สอพลอมาก จึงให้เอากวางสองตัวไปท่ีชุมนุมขุนนาง แล้วเตียวโก๋ว่าแก่ขุนนางท้ังปวงว่า เราได้ม้ามา สองตัว ผู้ใดจะรู้จักหรือไม่ ขุนนางซ่ึงอาสัตย์สอพลอก็ชวนกันว่า ท่านได้ม้าสองตัวมาแต่ไหนต้อง ลักษณดีนัก ซ่ึงว่าม้าตามคาเตียวโก๋ประมาณเจ็ดส่วน ขุนนางซึ่งสัตย์ซื่อประมาณสามส่วน ก็ว่ากวาง ดอกมิใช่ม้า เตียวโก๋ได้ยินดังน้ัน ก็คิดว่าขุนนางทั้งปวงอยู่ในอานาจเราถึงเจ็ดส่วนแปดส่วน แต่น้ันมา เตียวโก๋ก็คิดการกาเรบิ ว่าราชสมบัตนิ ี้อยู่ในเงื้อมมือเรา ขุนนางซึ่งมิไดเ้ ข้าด้วยนั้น เตียวโก๋พาลเอาผิด ฆ่ า เ สี ย บ้ า ง ถ อ ด อ อ ก เ สี ย จ า ก ท่ี บ้ า ง พระเจ้าจิ๋นซีอ๋องเต้กับขุนนางแลราษฎรท้ัง ปวงได้ความเดือดร้อน แผ่นดินจวนจะเปน อันตรายข้ึน ขุนนางท้ังปวงซึ่งมีใจสัตยซ์ อื่ ต่อ แผ่นดิน จึงคิดพร้อมกันจับตัวเตียวโก๋กับ ญาติพี่น้องฆ่าเสียส้ิน ความชั่วเตียวโก๋ ปรากฎมาจนทุกวันน้ี www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๙ ๔๐๗ ข้อซ่งึ พระมหากษัตรยิ ์เชื่อถือสตรีนน้ั คอื ครงั้ พระเจ้าฮั่นโกโจไดเ้ สวยราชสมบัติ มพี ระทัยรัก นางลิเฮาผู้เปนพระมเหษียิ่งนัก แลนางลิเฮาจะพิททูลประการใด พระเจ้าฮ่ันโกโจเชื่อฟังทุกประการ แลว้ พระเจ้าฮัน่ โกโจตงั้ ลชิ ันกับลหิ ลก ซึ่งเปนนอ้ งนางลิเฮาเปนขุนนางผู้ใหญ่ซ้ายขวา แลลชิ ันกบั ลหิ ลก นัน้ เข้าไปขา้ งในก็ได้ จะทาการส่ิงใดมไิ ด้เกรงพระเจา้ ฮ่นั โกโจ แลทาหยาบชา้ ข่มเหงรบิ เอาทรพั ยส์ ่ิงสิน ของราษฎรบ้าง ฆ่าเจ้าของเสียบ้าง ขุนนางท้ังปวงก็อยู่ในอานาจลิชันลิหลกสิ้น ถ้ามีผู้มาร้องทุกข์ ราษฎรกล่าวโทษลิชันกับลิหลกว่าข่มเหงราษฎร นางลิเฮาก็ทูลขัดขวาง พระเจ้าฮั่นโกโจก็ฟัง อาณาประชาราษฎรกไ็ ดค้ วามเดือดร้อนทั้งแผ่นดนิ คร้นั อยูม่ าพระเจ้าฮ่ันโกโจสวรรคต ลิชนั ลิหลกคิด การกาเรบิ ต้งั ตวั ข้นึ เปนเจา้ เสวยราชสมบตั ิ ฝ่ายจวิ บุดกบั เล่าเจยี๋ งซึง่ เปนขุนนางผใู้ หญ่อย่ใู นเมอื ง มใี จ สัตย์ซ่ือต่อแผ่นดิน จึงคิดอ่านชักชวนกันจับลิชันลิหลกกับญาติพ่ีน้องฆ่าเสียสิ้น แล้วเชิญอันบุนเต้ซึ่ง เปนพระราชบตุ รขน้ึ เสวยราชสมบตั ิ บา้ นเมอื งจงึ เปนสขุ มา ข้อซ่ึงพระมหากษัตริย์เช่ือถือคาคนพาลนั้น คือพระเจ้าฮั่นเต้ไดเ้ สวยราชสมบัติ เชื่อฟังขันที ท้ังปวง ฝ่ายโจเทง้ ซึง่ เปนปโู่ จโฉ กเ็ ปนขนุ นาง คบคิดกบั พวกขนั ทที าการหยาบชา้ ตอ่ แผ่นดนิ บ้านเมอื ง จึงเปนจลาจลมา อย่างธรรมเนียมก็ฟั่นเฟือนแปรปรวนไป ทุกวันนี้พระเจ้าเหีย้ นเต้ได้เสวยราชสมบตั ิ ก็ได้ความเดือดร้อนพระทัยมาเปนหลายครั้ง ๆ นี้โจโฉมีทหารเปนอันมาก แล้วมีใจกาเริบคิดทาการ หยาบช้าต่อแผ่นดิน หวังจะทาอันตรายราชสมบัติให้สาปสูญ ก็เสียขนบธรรมเนียมการแผ่นดินไป พระเจ้าเห้ยี นเตก้ ็ไดค้ วามเดอื ดรอ้ นอีกฉน้ี เราผูช้ อื่ อ้วนเสี้ยวเจ้าเมืองกิจิ๋ว ซ่ึงเปนเชือ้ ขุนนางมาแต่ก่อน มีใจสัตย์ซือ่ ต่อแผน่ ดิน เห็นว่าโจโฉทาการไม่ชอบ จะทาร้ายพระมหากษัตริย์ เราจึงยกกองทัพมาหวัง จะกาจดั โจโฉ ถ้าเจา้ เมืองทง้ั สบิ แปดหัวเมือง เหน็ หนงั สือซงึ่ เราให้ไปปิดไว้นี้ ก็ให้คดิ ถึงพระคุณพระเจา้ เหี้ยนเต้ แลพระมหากษัตริย์แต่ก่อน อย่าให้หัวเมืองท้ังปวง แลราษฎรไปเข้าด้วยโจโฉเปนอันขาด ทีเดียว ครั้นตันหลิมแต่งหนังสือ แล้ว อว้ นเสยี้ วจงึ ให้ทหารรบี เอาไป ปิดไว้ท้ังสิบแปดหัวเมือง พอถึงวัน ฤกษ์ดีอ้วนเส้ียวจึงพาตันหลิมแล ทหารท้ังปวงยกกองทัพไปถึงตาบล ลิมหยง ปลายแดนเมืองฮูโต๋ แล้ว ใหห้ ยุดทหารตั้งคา่ ยมนั่ อยู่ สามกก๊ วิทยา

๔๐๘ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายทหารโจโฉ คร้ันเห็นหนงั สือ ซ่ึงอ้วนเส้ียวให้ทหารเอาไปปิดไว้ ณ หัวเมอื ง จงึ จาลองตามเรื่องเน้อื ความ แลว้ เอาไปให้โจหอง ณ เมืองฮูโต๋ โจหองก็เอา หนังสือน้ันเข้าไปให้โจโฉ ขณะน้ันโจโฉ ป่วยนอนอยู่จึงรับเอาหนังสือนั้นมาอ่านดู ก็แจ้งในเนื้อความส้ินทุกประการ โจโฉ โกรธเหื่อออกทุกเส้นขน จึงลุกข้ึนถาม โจหองว่า หนังสือนี้ยังรู้ว่าผู้ใดแต่ง โจหองจึงบอกว่า ข้าพเจ้าได้ยินกติ ติศัพท์ว่า หนังสือน้ีตันหลิมแตง่ โจโฉไดฟ้ ังดงั นนั้ จึงว่า อ้วนเสีย้ วคิดทาการใหญ่กม็ ีสติปญั ญาอยู่ แต่หาทหารเอกทีม่ ีฝีมือมไิ ด้ ถ้าพรอ้ ม กันทงั้ สองประการเหน็ อว้ นเสี้ยวจะคิดการใหญต่ ลอด เสยี ดายตันหลมิ เปนคนมีสตปิ ัญญา ซ่งึ ไปอยูก่ ับ อ้วนเสี้ยวนั้นเห็นจะป่วยการเสียเปล่า แล้วโจโฉก็หานายทหารท้ังปวงมาปรึกษาว่า คร้ังนี้อ้วนเส้ียว ยกทพั มา เราจะคิดรบพงุ่ ประการใด www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๙ ๔๐๙ ขงหยงจึงวา่ อ้วนเส้ยี วยกกองทัพมาครั้ง น้ีใหญ่หลวงนัก เห็นกาลังเราจะสู้รบไม่ได้ ขอให้ ท่านแต่งคนไปว่ากล่าวเปนไมตรแี กอ่ ้วนเสี้ยวโดยดี เห็นอ้วนเสยี้ วจะเลกิ ทัพกลับไป ซุนฮกไดย้ ินดังนนั้ จึงตอบขงหยงวา่ อว้ นเส้ียวจะมปี ญั ญาความคิดแล ฝีมือรบพุ่งก็หาไม่ เห็นแต่ว่ามีทหารเปนอันมาก ซ่ึงจะให้ไปว่ากล่าวเปนไมตรีน้ันไม่ชอบ ขงหยงจึง ตอบวา่ อว้ นเสย้ี วหามฝี มี ือแลปัญญาความคดิ ไม่ก็จรงิ แตม่ เี มืองขน้ึ เปนหลายตาบล แล้วสเบยี งอาหาร กบ็ ริบรู ณ์ ทง้ั สมิ โพยเขาฮวิ กัวเต๋าฮองก๋ี สคี่ นมสี ติปัญญาเปนที่ปรกึ ษาของอ้วนเสี้ยว อันทหารเอกซ่ึงมี ฝีมือน้ัน คือเตียนห้องชีสวิ งันเหลยี งบนุ ทิวโกลาเตียวคบั อิเขง แล้วก็มีใจสัตย์ซื่อตอ่ อว้ นเสีย้ ว ทั้งทหาร เลวกม็ เี ปนอนั มาก เหตใุ ดทา่ นจงึ มาดูหม่ินอว้ นเส้ียวฉน้ี ซุนฮกได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแลว้ ตอบวา่ ทหารเอกอ้วนเส้ียวซ่ึงมปี ัญญาแลฝีมือนน้ั จะนับวา่ ชานาญมิได้ อันเตียนห้องนั้นเปนคนหยาบช้าดื้อดึง แลเขาฮิวน้ันมีปัญญาก็จริง แต่เปนคนโลภ ทาส่ิง ใดก็มักเสียการ สิมโพยน้ันเปนคนอวดรู้ ถึงผู้ใดว่าชอบก็ถือว่าผิด ฮองก๋ีน้ันเปนคนโวหารเอาการมิได้ ท้ังส่ีคนซ่ึงเปนท่ีปรึกษาอ้วนเส้ียวน้ัน ต่างคนถือตัวแก่งแย่งมิได้ประนอมกัน อันทหารเอกมีฝีมือทั้ง เจ็ดคนนั้น มิรู้จักทีเสียทีได้ ถ้าได้ทาศึกใหญ่คร้ังนี้เห็นจะจับตัวได้เปนม่ันคง อันทหารเลวถึงจะมีมาก สักเทา่ ใด ก็เปนแต่พลอยแพ้พลอยชนะด้วย ขงหยงได้ยนิ ดงั นน้ั กม็ ิได้ตอบประการใด โจโฉเห็นขงหยงนิ่งอยู่ก็หัวเราะแล้วว่า ซุนฮกน้ีประมาณการส่ิงใดมิได้ผิด แล้วแต่งเล่าต้าย กับอองต๋งคุมทหารห้าหม่ืน เอาธงสาคัญสาหรับทัพโจโฉไปด้วย จะให้ยกกองทัพไปตีเมืองชีจิ๋ว เทียหยกจึงว่าแก่โจโฉว่า ซ่ึงท่านจะให้เล่าต้ายอองต๋งไปเปนแม่ทัพนั้น ข้าพเจ้าเห็นจะทานฝีมือเล่าป่ี ไม่ได้ โจโฉได้ฟังดังน้ันจงึ ตอบวา่ ท่านว่าทั้งนกี้ ็แจง้ อยู่แล้ว ซึ่งเราจะให้เลา่ ตา้ ยอองตง๋ ไปครั้งนี้ เหมือน หนึ่งจะกนั กองทัพเล่าปีไ่ ว้ มิให้เข้าถงึ กันกบั กองทัพอ้วนเสีย้ ว แลว้ โจโฉจึงสง่ั เลา่ ตา้ ยอองต๋งวา่ ซึง่ ท่าน ยกไปนน้ั อยา่ เพ่อเข้ารบพุ่งหกั หาญเอาเมืองชจี ว๋ิ ก่อน ใหต้ ้งั รอป้องกนั ไว้แต่พอเปนที ถ้ากองทพั เรารบ อ้วนเสี้ยวแตกแล้วเม่ือใด จึงจะยกไปบันจบตีเอาเมืองชีจ๋ิวทีเดียว เล่าต้ายกับอองต๋งก็คานับรับคุม ทหารห้าหมนื่ ยกไปทาตามคาโจโฉสงั่ โจโฉจัดแจงทหารไดป้ ระมาณยี่สิบหมืน่ แลว้ ยกไปถึงตาบลกัวต่อ จึงใหห้ ยดุ ทหารต้งั ค่ายมนั่ ไว้ ทางไกลค่ายอ้วนเสี้ยวประมาณแปดรอ้ ยเสน้ สามกก๊ วิทยา

๔๑๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายอ้วนเส้ยี วรวู้ ่ากองทัพโจโฉยกมาต้ังอย่ดู งั นนั้ จงึ ปรึกษากับท่ีปรกึ ษาท้ังปวงวา่ จะยกออก รบโจโฉหรือประการใด ยังปรึกษาไม่ตกลงกัน เพราะเหตุเขาฮิวมีความน้อยใจว่า สิมโพยได้เปน ปลัดทัพบังคับทหารท้ังปวง แล้วชีสิวมีความน้อยใจอ้วนเส้ียวว่า จะปรึกษาราชการสิ่งใดไม่เห็นด้วย จงึ มไิ ด้ยกออกรบโจโฉ ทพั อว้ นเสีย้ วตงั้ รอกันอยู่ตงั้ แต่เดือนสบิ จนถงึ เดอื นสิบสอง ฝ่ายโจโฉเห็นอ้วนเส้ยี วมไิ ด้ยกออกรบ ก็เกรงว่าอ้วนเส้ยี วจะแต่งทัพอ้อมไปทารา้ ยเมอื งฮูโต๋ จึงให้จงป้าซึ่งเปนทหารลิโป้นั้น คุมทหารไปต้ังสกัดทางร่วมเมืองกิจิ๋วกับเมืองชีจ๋ิว อย่าให้ทหาร อ้วนเสี้ยวแลทหารเล่าปี่เดิรไปมาหากันได้ ให้อิกิ๋มกับลิเตียนคุมทหารเปนกองหน้า ไปตั้งสกัดทาง แม่น้าฮองโหแดนเมืองฮูโต๋ไว้อย่าให้กองทัพอ้วนเสี้ยวข้ามมาได้ ให้โจหยินคุมกองทัพใหญ่ตั้งม่ันอยู่ ตาบลกัวต่อโจโฉกย็ กกลบั ไปเมืองฮูโต๋ แล้วแต่งหนังสือให้มา้ ใช้ถือไปถึงเล่าต้าย อองต๋งให้เร่งยกเข้าตี เอาเมอื งชจี วิ๋ จงได้ ฝา่ ยเลา่ ป่ีซ่ึงอยใู่ นเมืองชจี ว๋ิ คร้ันรู้วา่ กองทัพ มาต้ังอยู่ไกลเมืองประมาณแปดรอ้ ยเสน้ กย็ งั ไมแ่ จง้ ว่า ทหารโจโฉผู้ใดยกมาเปนแม่ทพั เล่าป่ีก็มไิ ดย้ กออกรบ พุ่ง เกณฑ์ให้ทหารข้ึนรักษาหน้าที่เชิงเทินไว้มั่นคง แล้วคอยขา่ วอ้วนเสี้ยวซง่ึ ยกมารบโจโฉนัน้ จะชนะหรอื แพป้ ระการใดกย็ งั ไม่แจง้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๙ ๔๑๑ ฝ่ายม้าใช้จึงเอาหนังสือของโจโฉไปให้แก่ เลา่ ต้ายอองตง๋ ณ ค่าย เล่าต้ายอองต๋งแจ้งในหนังสือน้ัน แล้ว จึงปรึกษากันว่าผู้ใดจะยกเข้าตีเมืองชีจ๋ิวก่อน เล่าต้ายจึงว่าแก่อองต๋งว่า มหาอุปราชให้เราเปนแม่ทัพ มา ท่านจงยกเข้าตีเมืองก่อนเรา อองต๋งจึงตอบว่า เม่ือมหาอุปราชให้ยกมาน้ัน จะได้ส่ังจาเภาะให้แต่ท่าน เปนแม่ทัพผู้เดียวหามิได้ สั่งให้เรากับท่านคุมทหาร ห้าหม่ืนมา ซึ่งท่านจะตั้งตัวเปนแม่ทัพผู้เดียวน้ันเราไม่ ยอม เล่าต้ายจึงตอบว่า ท่านกับเราปรึกษาไม่ตกลงกัน อองตง๋ (Wang Zhong) เราเขียนอกั ษรสองตัว ๆ หนง่ึ เขยี นว่าก่อน ตวั หนงึ่ เขยี น ว่าหลัง แล้วจะเส่ียงทายกัน ถ้าผู้ใดได้อักษรตัวก่อน จึงให้ยกเข้าตีเมืองก่อน อองต๋งเห็นชอบด้วย จึงเขียนอักษรเสี่ยงกันตามว่า อองต๋งเสี่ยงได้อักษรตัวก่อน ก็แบ่งทหารออกกึ่งหน่ึงยกเข้าไปจะตีเอา เมอื งชีจิ๋ว ฝา่ ยเลา่ ปคี่ ร้นั เหน็ กองทพั ยกมาแต่ไกล แล้วเหน็ ธงสาหรบั ทพั โจโฉ ก็สาคัญว่าโจโฉยกมาเอง ขณะน้นั ม้าใช้สอดแนมมาบอกแก่เล่าป่วี า่ กองทพั อว้ นเสี้ยวนั้นปรึกษามติ กลงกัน ต้งั รอกันอย่มู ิได้ออก รบพ่งุ โจโฉ อนง่ึ กองทัพโจโฉน้นั จะไดเ้ ห็นธงสาหรบั โจโฉปกั อยู่หามิได้ คร้ันข้าพเจา้ กลับมาพบกองทัพ ยกมาใกล้เมืองน้ี เห็นธงสาหรับโจโฉปักอยู่ แต่ตัวโจโฉจะอยู่ข้างกองโน้นหรือ ๆ จะมาข้างนี้ข้าพเจ้า ไมแ่ จง้ เล่าป่ีได้ฟังดังน้ันจึงปรึกษากับตันเต๋งตามคาม้าใช้มาบอกทุกประการ แล้วว่าเรามีความ สงสัย ไม่รู้ว่าโจโฉจะอยู่ข้างกองทัพไหน ตั น เ ต๋ ง จึ ง ว่ า อั น ก ล อุ บ า ย โ จ โ ฉ น้ั น มี ห ล า ย ประการมใิ ห้ผูใ้ ดรู้ถึง ซึ่งกองทัพตั้งรอกันอยกู่ บั อ้วนเส้ียว แลมิได้มีธงสาหรับโจโฉนั้น ข้าพเจ้า เห็นว่าตัวโจโฉอยู่ในกองทัพนั้นเปนมั่นคง ซึ่ง กองทัพยกมาข้างเมืองเราน้ี ทหารก็น้อยแต่มี ธงสาหรับโจโฉมาด้วย ซึ่งโจโฉคิดทาการทั้งน้ี หวงั จะใหท้ า่ นเกรงว่าตวั โจโฉยกมาในกองทพั น้ี สามกก๊ วิทยา

๔๑๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) เล่าป่ีได้ฟังดังน้ันจึงถามกวนอู เตียวหุยว่า น้องเราทั้งสองผู้ใดจะอาสา ออกไปทาการให้รู้เหตุ ว่ากองทัพนี้โจโฉมา ด้วยหรือไม่ เตียวหุยจึงรับว่าข้าพเจ้าจะขอ อาสาออกไปทาการดูให้รู้เหตุ ถ้าพบโจโฉ แล้วข้าพเจ้าจะจบั ตัวมาใหไ้ ด้ เล่าปจี่ งึ ว่าแก่ เตียวหุยว่า ตัวเจ้าหนุ่มแก่ความนัก แล้ว น้าใจด้ือดึงห้าวหาญซ่ึงจะออกไปนั้นไม่ได้ กวนอูจึงว่าข้าพเจ้าจะขออาสาออกไป เล่าปี่จึงว่าถ้ากวนอูออกไปแล้วเราพอจะไว้ใจได้ กวนอูจึงลา เล่าปแ่ี ล้วคุมทหารขี่มา้ สามพันยกออกไป ขณะน้นั เปนเทศกาลน้าคา้ งลง ทหารทัง้ ปวงหนาวนกั กวนอู จึงอุตส่าห์พาพวกทหารเข้าไปถึงหน้าค่ายอองต๋ง กวนอูจึงชักม้าข้ึนไปหน้าทหารท้ังปวงแล้วร้องว่า ผใู้ ดซง่ึ เปนแม่ทพั จงเร่งออกมา เราจะสนทนาด้วย อองต๋งได้ยินกวนอูร้องมาดังนั้น ก็ข่ีม้าออกยืนอยู่หน้าค่าย แล้วร้องตอบว่ามหาอุปราชยก มาถึงนี่แล้ว เหตุใดตัวจึงไม่เข้ามาคานับ กวนอูจึงตอบว่าถ้ามหาอุปราชมาจริง จงเชิญให้ออกมาเรา จะแจ้งเนื้อความแก่ท่าน อองต๋งจึงตอบว่า ตัวเปนแต่ผู้น้อย ควรหรือจะให้มหาอุปราชออกมาหา กวนอูได้ฟังดังน้ันก็โกรธ จึงขับม้าราง้าวรุกเข้าไป อองต๋งก็ขับม้าราทวนออกรบด้วยกวนอูได้ห้าเพลง กวนอูทาเปนชักมา้ ถอยหนีมา อองต๋งมีใจกาเริบมิรกู้ ลกวนอู ก็ขับม้าไลต่ ามไปถึงเนินเขา กวนอูน้ันรอ ป้องกันอยู่ คร้ันใกล้จึงแสร้งเอาง้าวฟันให้อองต๋งหลบ แล้วกวนอูก็รวบจับเอาตัวอองต๋งได้บนหลังม้า แลทหารอองต๋งก็แตกกระจัดกระจายไป กวนอูก็ให้ทหารมัดเอาตัวอองตง๋ พาเข้าไปให้เล่าปี่ แล้วบอก เน้ือความให้ฟังทกุ ประการ เลา่ ปไ่ี ด้ฟงั มคี วามยินดี แตม่ ิรู้จกั อองต๋ง จึงถามวา่ ตัวเปนขุนนางตาแหน่งใด เหตใุ ดตัวจงึ แต่ง กลอุบายทาเปนโจโฉมาในทัพน้ี อองต๋งจึงบอกว่า ข้าพเจ้าช่ืออองต๋ง เปนที่ทหารโทของโจโฉ แต่ตัว โจโฉนั้นหามาไม่ ให้ข้าพเจ้ากับเล่าต้ายยกมา ความคิดข้าพเจ้าจะได้ทากลศึกมาเองหามิได้ ซึ่งเอาธง สาหรับโจโฉปักมาในกองทัพนี้ เพราะโจโฉเปนนายบังคับให้ทา ข้าพเจ้ากลัวอาญาจึงทาตามโจโฉ เล่าปไ่ี ด้ฟังดังนนั้ กเ็ อาเส้อื ผ้ามาให้อองต๋ง จึงแต่งโต๊ะเชญิ ให้อองตง๋ กนิ แลว้ ใหท้ หารเอาตวั อองตง๋ ไปคมุ ไว้ ถ้าจับเล่าต้ายได้เม่อื ใดจึงจะไดค้ ดิ การต่อไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๙ ๔๑๓ กวนอูจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า ข้าพเจ้าประมาณใจท่านเห็นว่ายังคิดเกรงโจโฉอยู่ข้าพเจ้าจึงไม่ฆ่า อองต๋งเสีย จับเปนมาให้ท่าน เล่าปี่จึงตอบว่าซ่ึงเรามิให้เตียวหุยออกไปน้ันเพราะเราคิดว่าน้าใจ เตยี วหยุ ด้อื ดึงห้าวหาญอยู่ ถา้ จับแม่ทัพไดเ้ ห็นจะฆ่าเสีย ซ่งึ เราไดอ้ องต๋งไวน้ ้ี ถึงโจโฉจะวา่ ประการใด ก็จะผอ่ นผนั แก้ไขโดยง่าย เตียวหุยจงึ วา่ แก่เลา่ ปี่ว่า กวนอูไป จับตัวอองต๋งมาได้แล้ว ข้าพเจ้าจะขออาสา ไปจับตัวเล่าตา้ ยมาใหไ้ ด้ เล่าป่ีจึงตอบวา่ อนั เล่าต้ายน้ันเปนเจ้าเมืองกุ๊ยจิ๋ว คร้ังสิบแปด หัวเมืองยกไปกาจัดต๋ังโต๊ะน้ันเล่าต้ายก็ได้ คุมทหารไปทาการด้วย คร้ังน้ีโจโฉเห็น เล่าต้ายมีสติปัญญาจึงให้เปนแม่ทัพยกมา ซ่ึงเจ้าจะยกออกไปจับตัวเล่าต้ายน้ัน พ่ีเห็น จะไม่ได้สมความคิด เตยี วหุยจึงตอบวา่ จะนบั ถืออะไรแกฝ่ ีมือเลา่ ตา้ ย ขา้ พเจ้าจะจับเอามาให้ได้ เลา่ ป่ี จึงว่าพี่เกรงอยวู่ ่าเจา้ ไปรบพ่งุ จะทาอันตรายชีวิตเล่าต้ายเสีย จะไม่ไดต้ วั เปนมาเหมือนกวนอู เตียวหยุ จึงว่าข้อน้ันท่านอย่าวิตกเลย ถ้าข้าพเจ้าฆ่าเลา่ ต้ายก็ดี แลจับตัวไม่ไดก้ ็ดี ท่านจงตัดศรี ษะข้าพเจ้าเสยี เถิด เล่าป่ไี ด้ฟังก็มคี วามยนิ ดี จึงจดั ทหารขี่ม้าสามพันใหเ้ ตียวหุย ๆ กล็ าเลา่ ปี่ แล้วคุมทหารสามพันยก ไปจะจบั ตัวเล่าต้าย ฝ่ายเล่าต้ายครั้นรู้ว่ากวนอูจับอองต๋งไปได้ เลา่ ตา้ ย (Liu Dai) บัดนี้เตียวหุยก็ยกออกมา เล่าต้ายกลัวเตียวหุยมิได้ออก รบพุ่ง ให้รักษาค่ายไว้เปนม่ันคง เตียวหุยคร้ันไม่เห็น เล่าต้ายยกมารบพุ่งก็ตั้งค่ายม่ันลงไว้ จึงคุมทหารเข้าไป ถึงหน้าค่ายเล่าต้าย แล้วให้ทหารร้องด่าเล่าต้ายเปนข้อ หยาบช้า เล่าต้ายก็นิ่งเสียมิได้ยกออกมารบพุ่ง แต่ตั้งรอ กันอยู่ถึงห้าวัน เตียวหุยคิดกลอุบายแล้วจึงส่ังทหารท้ัง ปวงว่า กลางคืนวันน้ีเวลาสามยามเศษเราจะยกไปปล้น ค่ายเล่าต้าย ใหท้ หารเตรยี มตัวไว้ให้พร้อมกัน สามก๊กวิทยา

๔๑๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) เตียวหุยเสพย์สุราอยู่แล้วทากิริยาเมา จึงพาลเอาผิดทหารคนหนึ่งให้ตีประมาณสามสิบ ที แล้วว่าแก่ทหารซ่ึงต้องตีนั้นว่า เวลาสองยาม วันนี้ จะตัดสีสะตัวเส้นธงเสีย แล้วจึงจะยกเข้า ปล้นค่ายเล่าต้าย เตียวหุยก็ให้มัดทหารนั้นไว้ คร้ันเวลายามเศษเตยี วหยุ จึงลอบส่งั คนสนธิ ให้ไป แก้มัดทหารนั้นเสีย ทหารซ่ึงต้องตีน้ันมีใจเจ็บ แค้นแลกลัวตายก็หลบหนีไป ณ ค่ายเล่าต้าย จึงเอาเน้ือความท้ังปวงบอกแก่เล่าต้ายทุกประการ เล่าตา้ ยไดฟ้ ังดังนั้น แล้วเหน็ หลังทหารนั้นตอ้ งตสี าคญั ว่าจริง จึงเกณฑท์ หารทั้งปวงออกไปซุ่มอยู่นอก คา่ ยสองกอง ไวแ้ ต่ค่ายเปลา่ มไิ ดม้ ีคน ฝ่ายเตียวหุยครั้นรู้ว่าทหารซึ่งต้องตีนั้นหนีไป จึงคิดว่าดีร้ายมันจะหนีไปบอกเหตทุ ้ังปวงแก่ เล่าต้าย เหน็ เลา่ ต้ายจะท้งิ ค่ายเสยี จะใหท้ หารแยกกันซุ่มอย่นู อกคา่ ย กจู ะคดิ ซอ้ นกลจบั เล่าต้ายให้จง ได้ คร้ันเวลาสองยามเตียวหุยจึงเกณฑ์ทหารแยกกันไปซุ่มอยู่เปนสองกองแล้วส่งั ว่า ถ้าเห็นแสงเพลงิ ไหม้ค่ายเล่าต้าย ก็ให้คุมทหารตีกระหนาบเข้ามา ตัวเตียวหุยเปนกองกลางคอยหนุน แล้วส่ังทหาร สามสิบคนเปนกองหน้าเขา้ ไปปล้นจดุ เพลงิ เผาค่ายใหจ้ งได้ ทหารสามสิบคนก็ยกเข้าปล้นคา่ ยจุดเพลิง ไหมข้ น้ึ ฝ่ายทหารเล่าต้ายซ่ึงซุ่มอยู่ท้ังสองกอง ครั้นเห็นดังนั้นก็ยกตีกระหนาบเข้ามา ทางทหาร เตียวหยุ ซงึ่ ซุ่มอยู่ภายนอก แลเตียวหุยนนั้ เหน็ แสงเพลิงไหม้ข้นึ ในคา่ ยเล่าตา้ ย กร็ ีบยกตีกระหนาบเข้า ไปเปนสามด้าน ฝ่ายทหารเล่าต้ายเห็นทหารเตียวหุยตีกระหนาบหลังเข้ามาฆ่าฟันล้มตายบ้างแตก กระจัดกระจายไปบ้าง แต่ตัวเล่าต้ายควบมา้ หนีไปพบเตียวหุยเข้า เตียวหุยก็รบกับเล่าต้ายได้ยกหนึง่ เตียวหุยจับตัวเล่าต้ายได้ จึงให้ทหารมัดไว้ บันดา ทหารซ่ึงแตกไปน้ันก็กลับเข้าด้วยเตียวหุยเปนอัน มาก เตียวหุยจึงให้ทหารรีบเข้าไปบอกเล่าปี่ ๆ ได้ ฟังดั งน้ันก็มี ค วา ม ยิ นดี จึ งว่า แ ก่กว น อู ว่ า เตียวหุยเปนคนใจเร็วดื้อดึง ครั้งน้ีคิดเปนกลอุบาย จับตัวเล่าต้ายได้ ซึ่งเตียวหุยมีสติปัญญาขึ้นดังน้ี เหน็ จะประกอบบุญเราขึ้น เราค่อยมีความสบายนกั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๙ ๔๑๕ สามก๊กวิทยา

๔๑๖ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) คร้ันเวลารุ่งเช้าเล่าป่ีก็พากวนอูออกไปรับ ถึงนอกเมือง เตียวหุยเห็นเล่าปอ่ี อกมาก็เข้าไปคานบั แล้วจึงว่า พี่ติเตียนข้าพเจ้าว่าเปนคนใจเร็วด้ือดึง บัดน้ีขา้ พเจ้าคิดอ่านจับตวั เลา่ ต้ายได้ พ่ียังเหน็ ปัญญา ข้าพเจ้าแล้วหรอื เล่าปี่จึงตอบว่าถ้าพี่ไม่ข่มเจ้าไว้เจ้า ก็เลินเลอ่ ใจ ท่ีไหนจะจับตัวเล่าตา้ ยได้ เตียวหุยได้ฟงั ดังนั้นก็หัวเราะ เล่าป่ีจึงลงจากม้าเข้าแก้มัดเล่าต้าย เสียแล้วจึงว่า ซึ่งน้องเราทาแก่ท่านน้ัน เราขออภัยเสียเถิดอย่าถือโทษเลย แล้วเล่าปี่พาเล่าต้ายกลับ เขา้ ไปในเมอื ง จงึ ใหแ้ ต่งโตะ๊ แล้วเอาตัวอองตง๋ มากินโตะ๊ กบั เล่าตา้ ย เลา่ ปจี่ งึ วา่ แก่เล่าต้ายอองต๋งว่า เดมิ เรายกมานี้จะได้คิดรา้ ยต่อมหาอุปราชนั้นหามไิ ด้ เราคดิ จะสนองคุณมหาอุปราชอยู่ทุกเวลามิได้ขาด แลกีเหมาเปนคนหยาบช้าคิดจะทาร้ายเราให้ถึงส้ินชีวิต เราจึงฆ่ากีเหมาเสีย มหาอุปราชมิได้แจ้งว่ากีเหมาคิดร้ายต่อเราก่อน จึงให้ท่านทั้งสองคุมทหารเปน แม่ทัพมาจับเรา ธรรมดาเกิดมาก็ย่อมรักชีวิตอยู่เหมือนกันทุกคน เราจึงคิดรักษาตัวด้วยความจาเปน ซึ่งกวนอูเตียวหุยทาแก่ท่านท้ังสองนั้น ท่านอย่าได้พยาบาทเลย บัดน้ีเราจะให้ท่านทั้งสองกลบั ไปแจ้ง ข้อราชการแก่มหาอุปราช ท่านช่วยว่ากล่าวให้เห็นความจริงของเรา ไมตรีท่านท้ังสองจะได้มีต่อเรา สบื ไป เล่าตา้ ยอองต๋งไดฟ้ ังเล่าป่วี า่ ดงั น้นั ก็มคี วามยนิ ดจี งึ ตอบวา่ ซึ่งท่านไวช้ วี ิตขา้ พเจ้าคณุ หาท่ีสุด มิได้ ข้าพเจ้าจะกลับไปแจ้งข้อราชการบอกความแก่มหาอุปราชว่า ท่านมีใจซื่อสัตย์สุจริตมิได้คิด ประทุษฐร้ายแก่มหาอุปราช ซ่ึงทาการท้ังนี้เพราะความจาเปน ถ้ามหาอุปราชไม่เช่ือ ข้าพเจ้าจะเอา บุตรภรรยาไว้เปนจานา แม้สืบไปเม่ือหน้า ท่านคิดร้ายประการใดก็ให้ฆ่าบุตรภรรยา ขา้ พเจา้ เสยี เล่าปไ่ี ดฟ้ งั ดังนั้นกม็ ีความยินดีจงึ คานับแล้วว่า ซ่ึงท่านรับธุระเราท้ังน้ีเรา ขอบใจนัก แล้วจัดทหารซ่ึงเตียวหุยได้มานั้น คืนให้แก่เล่าต้ายอองต๋ง แลเล่าต้ายอองต๋งก็ ลาเล่าป่ี แล้วพาทหารทั้งปวงออกจากเมือง ชจี ๋วิ ไปทางประมาณห้าร้อยเส้น www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๙ ๔๑๗ ขณ ะ เ มื่ อเ ล่ า ป่ี ว่า จ ะ ป ล่ อ ย เล่าต้ายอองต๋งไปน้ัน เตียวหุยคิดแค้นคุม ทหารลอบไปสกัดอยู่ กวนอูเห็นเตียวหุย ยกไปก็มีความสงสัย จึงข้ึนม้าแลพาทหาร สี่คนห้าคนสกดรอยตามเตียวหุยไป ฝ่าย เตียวหุยครั้นเห็นเล่าต้ายอองต๋งคุมทหาร มา ก็ข้ึนม้าราทวนออกไปขวางหน้าไว้ร้อง ตวาดด้วยเสียงอันดังแล้วว่า มึงพูดจา ล่อลวงพี่กูประการใด พ่ีกูจึงปล่อยมึงทั้งสองมา เล่าต้ายอองต๋งได้ยินเตียวหุยร้องตวาดดังน้ัน ก็ตกใจ กลัวตัวสั่นมิได้ตอบประการใด พอกวนอูตามมาเห็นเตียวหุยสกัดอยู่ดังนั้น จึงร้องว่าเตียวหุยอย่า วุ่นวาย พ่ีเราปล่อยให้เขาไปแล้ว เตียวหุยจึงว่าแม้ปล่อยอ้ายสองคนน้ีไป ดีร้ายจะกลับมาทาอันตราย แก่เราเปนม่ันคง กวนอูจึงตอบว่า ถ้าเขาไม่รู้จักคุณ จะกลับมาทาร้ายแก่เราอีก เราจึงค่อยฆ่าเสีย หาความนนิ ทามิได้ เล่าต้ายอองตง๋ ไดฟ้ ังดังนนั้ จึงว่าครั้งนี้เลา่ ป่ีมีคุณแกเ่ รานัก แม้ว่ามหาอุปราชใหเ้ รายกมาอีก เราก็ไม่อาจมา ถึงมหาอุปราชจะฆ่าบุตรภรรยาเราเสียก็ตามเถิด ท่านทั้งสองจงปล่อยให้ไปโดยดี เตยี วหยุ จงึ วา่ อันสสี ะมงึ ทัง้ สองน้ีกลู ะใหอ้ ยกู่ ับกายแลว้ ถึงมาทว่ามงึ จะไปยยุ งโจโฉประการใด โจโฉยก มากูจะฆา่ ฟันทหารท้ังปวงเสียมิให้เหลือไป เล่าต้ายอองตง๋ ได้ฟังดังนัน้ ท้ังกลัวทั้งมคี วามยินดี ก็ขับมา้ พาทหารรีบไป ฝ่ายกวนอูเตียวหุยกลับมาเมืองชีจิ๋ว จึงว่ากับเล่าปี่ว่า ซ่ึงท่านปล่อยเล่าต้ายกับอองต๋งไป ขา้ พเจ้าเห็นวา่ โจโฉจะยกกองทพั มาทารา้ ยทา่ นเปนมั่นคง ซนุ เขยี นไดย้ นิ กวนอูเตียวหุยว่าดงั นนั้ จงึ วา่ แก่เล่าปี่ว่า ซึ่งน้องท่านทั้งสองว่าน้ันก็ชอบอยู่ ถ้าโจโฉยกมาท่านจะต้ังรับอยู่ในเมืองชีจิ๋วนี้เหน็ จะเสยี แก่โจโฉ ขอให้แบ่งทหารไปตั้งอยู่ ณ เมืองเสียวพ่ายกองหนึ่ง เมืองแห้ฝือกองหนึ่ง จะได้ช่วยรบ เปนทัพกระหนาบ เล่าปี่เห็นชอบด้วยจึงให้กวนอูคุมทหารกากับนางกาฮูหยินนางบิฮูหยิน ซึ่งเปนภรรยาเล่าปี่นั้นไปรักษาไว้ ณ เมืองแห้ฝือ ให้ซุนเขียนกับตันหยงบิต๊กบิฮอง สี่คนน้ีอยู่รักษา เมอื งชีจิว๋ แลว้ เลา่ ป่ีกับเตยี วหยุ ก็คุมทหารไปรักษาเมอื งเสียวพา่ ย สามก๊กวิทยา

๔๑๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายเล่าต้ายอองต๋งไปถึงเมืองฮูโต๋ จึงบอกแก่โจโฉตามซ่ึงรบพุ่งกับกวนอูเตียวหุยน้ันทุก ประการ แล้วว่าเล่าป่ีมีใจสุจริต คิดถึงคุณท่านอยู่มิได้ขาด จะได้คิดร้ายต่อท่านหามิได้ ซึ่งให้กวนอู เตียวหุยออกมารบด้วยข้าพเจ้านั้นเปนธรรมดารักษาชีวิต บัดน้ีเล่าปี่ปล่อยข้าพเจ้ามาให้แจ้งข้อ ราชการแก่ท่านโดยสุจรติ โจโฉได้ฟังดังนั้นก็โกรธจึงว่า อ้ายทหารเดนตายเช่นน้ีจะเล้ียงไว้มิได้ แล้วส่ังบู๋ซูให้เอาตัวไปฆ่าเสีย ขงยงจึง ห้ามโจโฉว่า อันฝีมือเล่าต้ายอองต๋ง ซ่ึง จะทานฝีมือความคิดเล่าปี่นั้นไม่ได้ แลท่านจะให้ฆ่าเล่าต้ายอองต๋งเสีย ทหารท้ังปวงจะทาการสืบไปก็จะเสยี ใจ โจโฉเห็นชอบด้วยจึงสั่งบู๋ซูว่าอย่าให้ฆ่า เลย แต่ให้ถอดเสียจากนายทหาร เอา ตัวไปไว้ใช้เปนไพร่ แล้วโจโฉใหก้ ะเกณฑ์ทหารจะยกไปรบเล่าป่ี ขงยงจึงว่าซึ่งมหาอุปราชจะยกไปนั้น เปนเทศกาลหนาว ทหารทั้งปวงจะได้ความลาบากนกั ขอใหแ้ ตง่ ทหารไปเกลีย้ กล่อมเล่าเปียวเตียวสิ้ว ให้ข้ึนอยู่กับท่านก่อน ถึงจะยกไปทาการแห่งใดก็จะไม่เปนกังวลหลัง อันเมืองชีจ๋ิวนั้นเหมือนอยู่ใน เง้ือมมอื ทา่ น จะคดิ เอาเมื่อใดกไ็ ดโ้ ดยง่าย โจโฉเห็นชอบดว้ ย จึงแต่งให้เล่าหัวซึ่งมสี ตปิ ัญญาไปเกล้ียกลอ่ มเตียวสิ้ว เล่าหัวก็ลาโจโฉไป ถึงเมืองเชงเอี๋ยง แล้วเข้าไปหากาเซ่ียงซ่ึงเปนท่ีปรึกษาเตียวส้ิว เล่าหัวคานับกาเซ่ียงแล้วจึงว่า ครั้งน้ี โจโฉได้เปนมหาอุปราช มีใจโอบอ้อมอารี บารุงน้าใจทแกล้วทหารทั้งปวงให้เปนสุข กว้างขวาง บัดน้ีให้เรามาว่ากล่าวเตียวสิ้ว ซ่ึง รบพุ่งกันมาแต่ก่อนนั้นอย่าให้มีพยาบาทกัน เลย จงคิดประนอมกันทานุบารุงแผ่นดิน กาเซี่ยงได้ฟังดังนั้นจึงว่า วันนี้จวนค่าแล้ว พ รุ่ ง น้ี เ ร า จึ ง จ ะ พ า ท่ า น เ ข้ า ไ ป ห า เ ตี ย ว สิ้ ว กาเซย่ี งกใ็ หแ้ ตง่ โต๊ะเลี้ยงเลา่ หวั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๙ ๔๑๙ คร้ันเวลารุ่งเช้ากาเซี่ยงก็ให้ เล่าหัวอยู่ ณ บ้านก่อน กาเซี่ยงจึงเข้าไป บอกเตียวสิ้วทุกประการ เตียวสิ้วยังมิได้ ตอบประการใด พอทหารอ้วนเส้ียวเอา หนังสือมาให้เตียวสิ้ว แล้วเตียวส้ิวรับมา อ่ า น ดู กั บ ก า เ ซี่ ย ง ใ น ห นั ง สื อ นั้ น เปนใจความว่า อ้วนเส้ียวเจ้าเมืองกิจ๋ิว มาถึงเตียวส้ิวว่า โจโฉได้เปนมหาอุปราช อยู่ในเมืองฮูโต๋ ทาการหยาบช้าต่อแผ่นดิน พระเจ้าเหี้ยนเต้กับขุนนางแลราษฎรท้ังปวงได้ความ เดือดรอ้ น เราจึงให้หนงั สือไปเชิญเตยี วสิ้วมาช่วยคดิ ราชการกาจัดโจโฉเสีย จะบารุงแผ่นดนิ ให้อยู่เยน็ เปนสุขสืบไป กาเซ่ียงได้แจ้งในหนังสือน้ัน จึงรับเอาหนังสือมาจากเตียวสิ้ว แล้วถามผู้ถือหนังสือว่า เม่ือเดือนสิบน้ันเราไดย้ ินกิตติศัพท์ว่าอ้วนเสีย้ วนายของตัวยกกองทพั ไปรบ กับโจโฉ ยังหาแพ้ชนะกนั ไมห่ รือทหารอ้วนเสยี้ วจึงตอบวา่ นายข้าพเจ้ายกกองทัพไปถึงตาบลเลหยงปลายแดนเมอื งฮโู ต๋ โจโฉก็ ยกกองทัพมาต้ังค่ายไกลกันประมาณแปดร้อยเส้น พอเปนเทศกาลหนาว อ้วนเสี้ยวให้ทหารตั้งรอกนั อยกู่ ับทหารโจโฉ ตวั โจโฉกับอ้วนเสย้ี วตา่ งคนต่างยกกลับไปเมือง กาเซี่ยงไดฟ้ ังดังนั้นกโ็ กรธ จึงเอาหนังสือน้ันฉีกเสียแล้วว่า แ ต่ อ้ ว น สุ ด ผู้ น้ อ ง น า ย ข อ ง ตั ว นั้ น ก็ มิ ไ ด้ ป ร ก ติ ป ร อ ง ด อ ง กั น กั บ อ้วนเส้ียวผพู้ ่ี บัดน้ีจะมาเกลย้ี กล่อม ผู้อ่ืนนอกเนื้อไปคิดการด้วย ก็ให้ขับ ผู้ถือหนังสือนั้นออกไปเสียจากที่ เตียวส้ิวเหน็ กาเซ่ียงทาดังนน้ั ก็ตกใจ จึงว่าเหตุใดท่านจึงทาหยาบช้า ฉีกหนังสือของอ้วนเส้ียวเสียดังนี้ อ้วนเสี้ยวก็มีฝีมือ ทหารก็มีเปนอันมาก ถ้าอ้วนเสี้ยวแจ้งไป เห็นจะ ยกกองทัพมาทาอนั ตรายเมืองเรา ทา่ นจะคดิ แกไ้ ขประการใด สามกก๊ วิทยา

๔๒๐ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) กาเซ่ียงจึงตอบว่า ถ้าท่านเกรงอยู่ดังนั้นเราจาจะเข้าทาการด้วยโจโฉ ถึงอ้วนเสี้ยวจะยกมา ทาร้ายท่านโจโฉก็จะได้ช่วย เตียวสิ้วจึงตอบว่า ทุกวันนี้โจโฉเปนมหาอุปราชก็จริง แต่ทหารน้อยกว่า อ้วนเสี้ยว แล้วประการหนึ่งโจโฉก็ได้รบพุ่งกันมากับเราแต่ก่อน เห็นจะคิดพยาบาทเราอยู่ กาเซี่ยงจึง วา่ ซง่ึ จะกลวั โจโฉพยาบาทน้ันอยา่ วิตกเลย ถ้าจะไปเขา้ ด้วยโจโฉ ข้าพเจ้าเห็นชอบดว้ ยสามประการ ประการหน่ึงโจโฉได้เปนมหาอุปราช แม้จะทาการส่ิงใดก็ถือเอารับสั่งพระเจ้าเหี้ยนเต้เปน ประมาณ ขุนนางอยู่ในเมืองหลวงแลหัวเมอื งท้ังปวงก็ยาเกรงทาตามเปนอนั มาก ประการหนง่ึ ถึงโจโฉมีทหารน้อย แต่มีสติปญั ญากว้างขวาง จะทาการสงครามแห่งใด กย็ ่อม มีชัยชนะมากกว่าแพ้ ซึ่งท่านคิดเกรงอ้วนเสี้ยวแลจะไปเข้ากับอ้วนเสี้ยวซ่ึงมีทหารมากน้ัน อุปมา เหมือนคนมีทรัพย์มาก ทา่ นจะเอาทรัพย์ไปใหเ้ หน็ อ้วนเสยี้ วจะไมม่ คี วามยนิ ดี อันโจโฉนั้นเหมอื นคนไร้ ทรัพย์ ทา่ นเอาทรัพย์ไปให้แตน่ ้อยก็มีความยนิ ดีเปนอันมาก ประการหน่งึ โจโฉทาการครั้งนี้ มใี จโอบอ้อมอารีตอ่ ทหารทั้งปวง ถงึ ผใู้ ดผดิ กท็ าตามผดิ ผ้ใู ด ชอบก็ปูนบาเหน็จโดยความชอบ แล้วมิได้มีพยาบาทแก่ผู้ใด คิดเอาราชการเปนประมาณ ข้าพเจ้า เหน็ ชอบสามประการดงั น้ี ขา้ พเจา้ จึงวา่ ใหท้ ่านไปเขา้ ด้วยโจโฉดกี วา่ อว้ นเส้ียว เตยี วสิ้วเห็นชอบด้วย กาเซี่ยงจึงกลับออกไป ณ บ้าน แล้วบอกแก่เล่าหัวทุกประการ เล่าหัวได้ฟังดังนั้นก็มีความ ยินดี กเ็ ขา้ ไปกับกาเซยี่ ง จงึ คานับเตยี วสิว้ แลว้ ว่า ท่านอย่าแคลงใจมหาอปุ ราชเลย ถา้ มีใจพยาบาทอยู่ แลว้ ก็จะยกกองทัพมารบท่านเอาชัยชนะใหจ้ งได้ นสี่ ิ้นความพยาบาทแลว้ จึงใหข้ า้ พเจ้ามาเชญิ ใหท้ ่าน ช่วยคิดการทานุบารุงแผ่นดิน เตียวส้ิวได้ยินดังนั้นก็มีความยินดี จึ ง จั ด แ จ ง ท ห า ร แ ล้ ว พ า เ ล่ า หั ว กาเซ่ียงยกไปเมืองฮูโต๋ เล่าหัวจึง นาเตียวสิ้วกาเซี่ยงเข้าไปหาโจโฉ เตียวสว้ิ กับกาเซ่ยี งคานบั โจโฉแลว้ กค็ ุกเขา่ อยแู่ ต่เบือ้ งต่า www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๙ ๔๒๑ โจโฉเห็นเตี้ยวสิ้วกาเซี่ยงมาก็มีความยินดี จึงลงไปจูงมือเตียวสิ้วขึ้นมาน่ังที่สมควรแล้วว่า กอ่ นนั้นเราได้ประมาทมีความผิดต่อทา่ นนั้นท่านจงอดโทษเสยี อย่ามคี วามพยาบาทเราเลย โจโฉจึงต้ัง เตียวส้ิวเปนที่เอียงปูจงกุ๋น แปลเปนภาษาไทยว่าเปนนายทหารผู้ใหญ่ ให้กาเซี่ยงเปนท่ีกิมจิมง่อ แปลภาษาไทยว่าเปนที่ปรึกษา แล้วโจโฉจึงว่าแก่เตียวสิ้วกาเซี่ยงว่า ให้แต่งหนังสือไปเกลี้ยกล่อม เล่าเปียวเจ้าเมืองเกงจ๋ิว กาเซี่ยงจึงว่า เล่าเปียวน้ันมักคบเพ่ือนซึ่งมีสติปัญญา ถ้าจะให้ไปเกล้ียกล่อม เลา่ เปียวนั้น จงจัดหาผูซ้ งึ่ มีสติปญั ญาจงึ จะได้ สามก๊กวิทยา