มดกับตั๊กแตน

นิทานสอนใจ เร่ือง มดกบั ต๊ักแตน

กาลครัง้ หนง่ึ นานมาแล้ว ณ บริเวณทงุ่ หญ้าอนั กว้างใหญ่ มคี รอบครัวมด ฝงู เลก็ อาศยั อยรู่ วมกนั ใต้โพรงดนิ ขนาดกาลงั พอเหมาะ ซง่ึ ข้าง ๆ โพรงดนิ นนั้ คือขอนไม้ เกา่ ท่ีตก๊ั แตนเจ้าสาราญใช้พกั อาศยั เชน่ กนั

ในช่วงฤดรู ้อนที่ผลผลติ พืชพรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชิกบ้านมดทงั้ หลาย ตา่ งขยนั ขนั แขง็ เกบ็ เกี่ยวพืชเหลา่ นนั้ มาตนุ ไว้สาหรับหน้าหนาว สว่ นเจ้าตกั๊ แตนกลบั เอาแตเ่ ลน่ ดนตรีอยา่ งเพลดิ เพลิน และแปลกใจวา่ ทาไมฝงู มดต้องขยนั ถงึ เพียงนี ้ เมื่อเหน็ เช่นนนั้ ตกั๊ แตนจงึ แวะไปสอบถาม \"ฝูงมดตวั น้อยเอ๋ย พวกเธอจะเร่งทางาน เกบ็ พชื พรรณไปทาไมกันมากมาย\" ตก๊ั แตนเอย่

\"กเ็ กบ็ ไว้กนิ ตลอดฤดูหนาวน่ะส\"ิ เสียงของมด ซงึ่ เป็นหวั หน้าตอบกลบั พลางเก็บเก่ียวพืชพรรณไปด้วย \"โห ! ฤดูหนาวเลยหรือ อีกนานเลยนะ เพราะน่ีกเ็ พ่งิ จะเข้าหน้าร้อนเอง\" เจ้าตก๊ั แตนพดู ด้วยนา้ เสียงแปลกใจ

\"แต่เท่ียวเล่นพักผ่อนในฤดรู ้อนกส็ นุกไปอีกแบบนะ ทาไมจะต้องรอ ถงึ หน้าหนาวด้วย\" เสยี งตก๊ั แตนโต้กลบั \"เอาเถอะ ฉันขอกลับบ้านไปเล่นดนตรี เต้นรา ก่อนแล้วกนั นะ\" ตก๊ั แตนเดินกลบั ไปอยา่ งสบายใจไมเ่ ดือดร้อน สว่ นฝงู มดก็ทาหน้าที่ของตน อยา่ งแข็งขนั

เวลาผ่านไปไมน่ านนกั ลมหนาวเยน็ ยะเยือกก็มาเยือน เป็นสญั ญาณเตือนวา่ เข้าสู่ ฤดหู นาวแล้วนนั่ เอง ในขณะเดียวกนั ผลไม้พืชพรรณท่ีเคยงอกเงยตา่ งโรยรา จะหา อาหารมากินแทบไมม่ ี แตถ่ งึ อยา่ งไรฝงู มดก็ไมเ่ ดือดร้อน เพราะพวกมนั เก็บตนุ ของ กินไว้แล้วมากมาย \"ดีนะเน่ียท่ีเราเกบ็ อาหารเอาไว้เยอะแยะ คราวนีจ้ ะได้กนิ แบบไม่ ต้องกลัวอด\" มดตวั เลก็ เอย่ ขนึ ้ มา

\"ใช่ ๆ ต้องขอบคุณพวกเราจริง ๆ ท่ขี ยนั ขนั แขง็ อดทนทางานทา ให้เรามีกนิ ในวันนี\"้ หวั หน้ามดประกาศขอบคณุ ทา่ มกลางความยนิ ดีของมด ทกุ ตวั ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! !... เสยี งเคาะประตหู น้าโพรงมดดงั ขนึ ้ \"สงสัยมีแขก มาเย่ียมหรือเอาอาหารมาแลกเป็ นแน่\" มดตวั เลก็ พดู แล้วเดินไปเปิ ดประตู

หน้าประตนู นั้ คือตกั๊ แตนเจ้าสาราญผ้พู กั อาศยั อยขู่ ้าง ๆ ที่เคยมีทา่ ทางสดใสร่าเริง แตค่ ราวนี ้ตกั๊ แตนกลบั ยืนก้มหน้าด้วยความหวิ โซ พอประตเู ปิ ดจงึ รีบเดนิ ตรงมาหา หวั หน้ามดท่ีเคยสนทนาด้วยทนั ที \"สวัสดมี ดเอ๋ย ฉันหวิ เหลือเกนิ ไม่ได้กนิ อะไรมาหลายวัน พอจะมีอาหารแบ่งฉันบ้างไหม\" ตก๊ั แตนขอร้อง

\"อะไรกัน บ้านเธอไม่มีอะไรกนิ เลยหรือ ช่วงฤดรู ้อนผลผลติ ออกจะอุดม สมบูรณ์\" หวั หน้ามดถามด้วยความสงสยั \"ฉันมัวแต่ยุ่งกบั การเล่นดนตรีและเต้นรา เลยไม่มีเวลามาน่ัง ทางานกักตุนอาหารไว้กนิ อย่างเธอ\" คาแก้ตวั ของตกั๊ แตน

\"อะไรกนั ! น่ีเธอไม่ทางานเลยเหรอ มัวแต่เล่นดนตรีสนุกสนานเน่ียนะ\" หวั หน้ามดตวาด ด้านตก๊ั แตนก็ทาหน้าเจื่อนโดยไมม่ ีคาตอบโต้ \"ถ้าเธอไม่รู้จัก แบ่งเวลาเล่นกับเวลาทางาน ฉันกค็ งปันอาหารให้เธอไม่ได้ เจ้ากลับไป เถอะ\"

พอสนิ ้ คาพดู ของหวั หน้ามด เจ้าตก๊ั แตนเลยเดินกลบั บ้านไปแบบหิวโหย สว่ นฝงู มดกพ็ กั ผ่อนแบบสาราญกบั อาหารทีต่ นุ มาจากชว่ งหน้าร้อน

นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า : คนเราควรจะรู้จกั หน้าที่ของตวั เอง เวลาไหนควรทางาน เวลาไหน ควรเลน่ หากมวั แตเ่ ลน่ ไมย่ อมทางานเลย สกั วนั หนง่ึ ชีวิตอาจเจอเรื่องเดือด เนือ้ ร้อนใจจนหนั ไปพงึ่ ใครไมไ่ ด้ เพราะเราไมย่ อมทางานเพ่ือหาเลยี ้ งและยืน บนลาแข้งของตนนน่ั เอง