Prince And Knight

- PRINCE AND KNIGHT - ทีน่ คี่ อื ทไี่ หน? น่นั คอื คำถำมแรก หลังจำกท่ผี มลมื ตำ ผมจำได้ว่ำภำพสดุ ท้ำยก่อนที่ผมจะหลับไป คอื ผมกำลงั น่ังแปล หนงั สอื เลม่ ลำ่ สดุ ท่ที ำงสำนกั พิมพจ์ ้ำงให้ผมแปลอยู่ในห้องนอนของผม ผมแปลถึงฉำกทอ่ี ศั วนิ กำลังชว่ ยเจ้ำชำย จนตัวเองได้รับ บำดเจบ็ สลบไป แล้วจำกนน้ั ผมกร็ สู้ ึกงว่ งมำกๆแลว้ ก็หลับไปทันที ส่ิงแรกทผ่ี มเห็นหลังจำกลมื ตำตนื่ ข้ึนมำ คือภำพของเพดำนหอ้ งที่ผมไม่คุ้นเคย ผมจอ้ งมองเพดำนอยู่สกั พกั นงึ จำกน้ันผมจึงค่อยๆ ลุกขึน้ มำแลว้ ผมก็ต้องตกใจกบั ภำพทผ่ี มเหน็ “ น่มี ันเรอ่ื งบำ้ อะไรกันเน่ีย “ ผมตะโกนออกมำดว้ ยควำมตกใจ ทีน่ ่ีไมใ่ ช่หอ้ งของผมแนๆ่ เพรำะห้องที่ผมอยู่ ตอนนี้ คือห้องนอนท่ีคล้ำยกับห้องนอนในปรำสำทของภำพยนตร์ท่ผี มเคยดู แลว้ ทำไมผมถงึ มำอยู่ทน่ี ่ีได้ ผมโดนลักพำตัวเหรอ! “ ทำ่ นอัศวนิ ทำ่ นฟน้ื แล้ว “ ผมไดย้ นิ เสียงผหู้ ญงิ ดังมำจำกประตู “ คณุ เป็นใคร “ ผมถำมออกไป “ คะ? เอ่อ ข้ำจะไปตำมหมอมำดอู ำกำรทำ่ น “ เธอมองมำอย่ำงแปลกใจเม่ือได้ยินคำถำมของผม แต่กไ็ มไ่ ด้ถำมอะไรออกมำ แล้วกห็ นั หลังเดินออกไปทป่ี ระตู “ เจ้ำจะรบี ไปไหน “ ผมเหน็ ผหู้ ญิงทก่ี ำลังเดนิ ออกไปหยุดเดนิ อยทู่ ่ีหน้ำประตู แล้วก็ไดย้ ินเสยี ง ของผ้ชู ำยคนนงึ ถำมออกมำ “ ทำ่ น! ขำ้ กำลังจะไปตำมหมอ ท่ำนแอสเตอร์ฟ้ืนแล้วค่ะ “ เธอตกใจมำก จำกน้ันเธอก็รีบโคง้ ตัว ทำควำมเคำรพ แล้วตอบออกไป “ แอสเตอรท์ ำ่ นฟ้ืนแลว้ หรอื “ ผู้ชำยคนท่ีผมได้ยินเสียงของเขำเดินเข้ำมำ เมื่อผมเหน็ เขำแวบแรก ในหวั ของผมก็คดิ ข้ึนมำทนั ทีวำ่ ทำไมคนๆนึงถึงได้หล่อขนำดนี้ แตผ่ มก็ต้องตกใจ เพรำะวำ่ ชอ่ื ท่เี ขำเรียกนน้ั คือ ชอ่ื ของผม ทัง้ ๆท่ผี มไม่รู้จักคนๆนี้เลยด้วยซำ้ “ คณุ รจู้ ักผมได้ยงั ไง! “ “ ทำไมท่ำนถำมแปลกๆ หรือวำ่ ท่ำนควำมจำเส่อื ม? ตอนที่ทำ่ นชว่ ยข้ำ ขำ้ จำไดว้ ่ำหวั ของท่ำนกระแทกกบั หนิ อย่ำงแรง “ หลงั จำกผชู้ ำยคนน้พี ดู จบ ผมกน็ ึกข้ึนมำได้ว่ำหนงั สือที่ผมแปลถงึ ตอนลำ่ สุดนนั้ อศั วนิ ช่วยเจำ้ ชำย และหัวของเขำกก็ ระแทกกับหนิ ทำให้เขำสลบไป และอศั วินคนน้ัน ก็ชือ่ แอสเตอร!์ “ นีม่ ันเรอ่ื งบ้ำอะไรกนั เน่ยี ! “ ผมสบถออกมำเบำๆ ตอนน้ผี มไมร่ ู้วำ่ ผมควรทำอย่ำงไรต่อไปดี ผมจะใช้ชีวิต ในรำ่ งของอัศวนิ คนน้ีไดย้ ังไง แล้วผมต้องอยู่ทน่ี ่ีไปอีกนำนแค่ไหนหรอื ผมต้องติดอยู่ในร่ำงน้ตี ลอดไป แลว้ ร่ำงของผมจริงๆน้ันล่ะ จะเป็นยงั ไง ผมในโลกนนั้ ตำยไปแลว้ เหรอ ผมถึงมำอยู่ทนี่ ่ีแลว้ ทำไมผมถงึ ตำย ในหัวของผมตอนนมี้ ีแตค่ ำถำมเหล่ำน้ีวนไปมำอยูใ่ นหวั “ เมอื่ สักครู่ทำ่ นได้พดู อะไรหรือเปลำ่ “ “ ไม่ ไม่มีอะไร “ -1-

- PRINCE AND KNIGHT - “ ท่ำนจำอะไรไม่ไดเ้ ลยใชม่ ั้ย? “ “ อ่ำ ใช่ “ ผมเลอื กที่จะตอบออกไปแบบนนั้ เพรำะถำ้ ผมบอกว่ำผมมำจำกอกี โลกนงึ เขำตอ้ งหำวำ่ ผมเปน็ บ้ำแนๆ่ “ ท่ำนควำมจำเส่ือมแบบนี้ ข้ำต้องลำบำกมำกกว่ำเดิมแน่ ยิง่ สถำนกำรณ์ตอนน้ีมีคนคิดทจ่ี ะสังหำรข้ำ “ เขำพูดออกมำด้วยสีหนำ้ ทเี่ ครง่ เครียด “ อำ่ แล้วคือคุณคอื ใครเหรอครับ? “ “ ขำ้ ช่อื ฟิลลปิ “ “ ฟลิ ลิป? “ ผมทวนชือ่ ของเขำออกมำ และสมองของผมก็คดิ ไปถึงชื่อตวั ละครในหนังสือทีผ่ มแปล และช่อื ฟิลลิป คอื ชื่อของตวั เอกของหนังสือเล่มน้ี ซ่ึงนั่นก็คือ... “ เจำ้ ชำย! “ ผมกระโกนออกไปดว้ ยควำมตกใจ “ ฮ่ำๆ ท่ำนจำข้ำได้ แล้วทำ่ นจำอะไรได้อีกมย้ั ? ลองมองมำท่ขี ำ้ เผื่อท่ำนจะนึกอะไรได้ออก “ “ ... “ ผมมองไปทีเ่ จ้ำชำย ผมของเขำเปน็ สที อง ใบคมสนั หล่อเหลำ แบบทีไ่ มม่ สี ่วนใดของใบหนำ้ ให้ตำหนิ รำ่ งกำยสมสว่ น ยงิ่ ทำใหเ้ ขำดูนำ่ เคำรพ ผมไลส่ ำยตำไปเรื่อยๆ จนมำถึงดวงตำของเขำท่ีมีสฟี ำ้ ซ่ึงมันมเี สน่ห์ มำกๆ มำกจนทำให้ผมทีเ่ ปน็ ผู้ชำยใจส่ันได้ “ เจำ้ นึกอะไรออกบำ้ ง? “ “ ไม่ ผม เอ่อ ข้ำนึกอะไรไม่ออก “ ผมสะดงุ้ และหลบสำยตำของเขำ แล้วเลอื กทจ่ี ะตอบออกไปแบบน้ี เพรำะถงึ แมผ้ มจะแปลหนงั สอื ที่เป็นเร่ืองรำวของเขำ แต่ผมก็ไมอ่ ยำกตอบอะไรออกไป เพรำะผมกลัววำ่ ผมจะ ตอบส่งิ ทมี่ นั เป็นเพยี งเรือ่ งท่ีเจำ้ ชำยรู้ เพรำะหนังสือที่ผมแปลนนั้ ได้บอกเกือบทุกสง่ิ ทเ่ี จ้ำชำยคิด ก็อกๆ “ หมอมำแล้วค่ะ “ “ เข้ำมำได้ “ เจ้ำชำยตอบกลับไป จำกนัน้ หมอจงึ เปดิ ประตูและเดินเข้ำมำหยดุ อย่ขู ้ำงเตียง “ ท่ำนรูส้ ึกอย่ำงไรบำ้ ง? “ หมอถำมผม พร้อมกบั สำรวจแผลบริเวณศีรษะของผม “ ข้ำรูส้ กึ ดีข้ึนแล้ว “ “ ท่ำนเจ็บแผลหรอื ไม่? “ หมอถำมพร้อมกับกดลงมำเบำๆท่ีแผลของผม “ ไมค่ ่อยเจ็บแลว้ “ “ ท่ำนมีอำกำรอยำ่ งอ่นื เกิดข้ึนมัย้ ? “ “ เหมือนวำ่ เขำจะควำมจำเสื่อมน่ะ “ เจำ้ ชำยเปน็ คนตอบแทนผม “ อำ่ งัน้ ข้ำคงทำอะไรไม่ไดม้ ำก เพรำะเรำยงั ไมม่ ีวิธีรกั ษำโรคนี้ ทำ่ นต้องลองไปทำสิ่งที่ท่ำนเคยทำ เผือ่ ทำ่ นจะนึกอะไรข้ึนมำได้ “ “ ข้ำเขำ้ ใจแลว้ “ “ ถำ้ ง้นั ขำ้ ขอตัวก่อน ข้ำขอลำเจำ้ ชำย “ เจ้ำชำยไม่ไดพ้ ูดอะไรตอบกลับไป แตท่ ำเพยี งแค่พยักหน้ำ -2-

- PRINCE AND KNIGHT - “ ทำ่ นพักผอ่ นเถอะ ไวพ้ รุ่งน้ีท่ำนดขี ้ึนกว่ำนี้ ข้ำจะช่วยเลำ่ และพำเจ้ำไปดู ว่ำปกติทำ่ นทำอะไร “ เจำ้ ชำยพดู หลงั จำกทห่ี มอเดินออกไป “ ครับ เจำ้ ชำย “ “ ข้ำขอตัว “ เจำ้ ชำยพดู พรอ้ มกบั เดนิ ออกไป หลังจำกทเ่ี จ้ำชำยเดนิ ออกไป ผมกค็ ่อยๆลกุ ข้ึนยืนและเดินไปทก่ี ระจกบำนเล็กๆตรงมุมหอ้ ง แล้ววันนผี้ มกม็ ี เรือ่ งให้นำ่ ตกใจอกี แลว้ เพรำะภำพในกระจกทผ่ี มเหน็ มนั คือใบหน้ำท่ีอยู่กับผมมำตงั้ แต่เกิด!!! อ่ำ น่ีมันต้องบ้ำไปแลว้ จริงๆ หรอื ตอนนีผ้ มจะฝันอยู่ ใช!่ ผมตอ้ งฝันแน่ๆ เม่ือคิดไดว้ ่ำนี่อำจจะเป็นควำมฝนั ผมจึงใชม้ อื ของผมหยกิ ไปทีห่ นำ้ อย่ำงแรง “ โอย้ !!! “ และใช่มันเจบ็ เจบ็ มำกๆจนน้ำตำแทบจะไหลออกมำ เพรำะคิดวำ่ เป็นควำมฝันผมจึงหยกิ ไปอย่ำง เต็มแรง แต่มันกลับไม่ใช่ฝนั อ่ำ ผมคงต้องใช้ชีวิตในรำ่ งของอศั วนิ คนนี้ จนกวำ่ ผมจะหำทำงกลับไปยังโลกของ ผมได้ แตก่ ำรใช้ชวี ติ เปน็ อัศวินมนั ไมใ่ ช่เร่ืองงำ่ ยๆน่ีสิ T_T —————————————————————————————— เช้ำวันตอ่ มำ ผมหวงั ว่ำเมื่อผมลืมตำขึ้นมำแล้วผมจะไดเ้ ห็นหอ้ งของผม แต่ผมก็ทำไดแ้ คห่ วัง ผมน่งั ทำใจ ก่อนทีจ่ ะลกุ ข้ึนมำ แต่งตวั แต่ผมกลับเจอกบั ปัญหำนัน่ กค็ ือ ผมใสช่ ุดของอัศวนิ ไม่เปน็ ผมใช้เวลำกว่ำหน่ึงชั่วโมงในกำรใสช่ ดุ หลังจำกนั้นผมก็เดนิ ออกมำจำกหอ้ ง และผมก็เจอกบั ปัญหำท่สี อง คือผมไมร่ วู้ ่ำผมควรจะไปทำงไหนและจะไป ทไ่ี หน “ อ่ำ แลว้ เรำต้องเดินไปทำงไหนเนยี่ “ ผมพมึ พำออกมำ “ อรณุ สวสั ดิ์ทำ่ นแอสเตอร์ “ ผมยนื งงอยไู่ ดส้ ักพักนึง ก็ได้ยินเสียงของเจำ้ ชำยมำจำกทำงด้ำนซำ้ ยมือของผม ผมจงึ หันไปมอง “ อรณุ สวสั ดเิ์ จำ้ ชำย “ “ ข้ำเห็นทำ่ นยืนอยู่ตรงนสี้ ักพักแลว้ มีปญั หำอะไรหรอื เปลำ่ “ “ เอ่อ คอื ข้ำไมร่ ู้ว่ำข้ำควรไปทำงไหนแลว้ ก็ไม่ร้วู ำ่ ข้ำควรจะไปทไ่ี หน “ “ อ่ำ ข้ำเขำ้ ใจแลว้ ทำ่ นคงลืมทุกส่ิงจริงๆ “ “ ... “ ผมพยักหน้ำตอบกลับไป “ แต่ทำ่ นกลับจำไดว้ ำ่ ข้ำเปน็ เจ้ำชำย ฮำ่ ๆ “ “ !!! “ “ ทำไมทำ่ นต้องทำหนำ้ ตกใจขนำดน้นั “ “ ไมม่ ีอะไรครบั “ ผมรีบตอบปฏิเสธออกไป เฮ้อ ตอนนั้นผมไม่นำ่ หลุดปำกพดู ออกไปเลยวำ่ รวู้ ำ่ เขำคอื เจำ้ ชำย -3-

- PRINCE AND KNIGHT - “ ... “ เจ้ำชำยไมไ่ ด้ตอบอะไรกลบั มำ แตท่ ำเพียงมองหนำ้ ผม และเหมือนกำลงั คดิ อะไรไปดว้ ย “ ท่ำนมำทำอะไรท่นี เ่ี หรอ “ เห็นดังนน้ั ผมจงึ รบี ดึงควำมสนใจของเขำ “ ออ้ ข้ำก็มำตำมท่ำนไง เพรำะคิดว่ำท่ำนน่ำจะไมร่ วู้ ่ำตวั เองปกตแิ ล้วทำอะไรบำ้ ง แล้วข้ำก็คดิ ถูกจรงิ ๆ “ “ แลว้ ปกตขิ ำ้ ทำอะไร? “ “ หน้ำทข่ี องทำ่ นคือกำรอยู่ข้ำงกำยขำ้ แทบจะตลอดเวลำ เพรำะทำ่ นคอื อัศวนิ ประจำตัวของข้ำ แตว่ ่ำตอนน้ี ท่ำนควำมจำเส่ือม ท่ำนยงั จำวธิ ีใช้ดำบได้หรอื ไม่? “ “ ข้ำไมร่ ู้ “ “ งั้นเรำคงต้องไปลองดูแลว้ ละ่ เพรำะถ้ำท่ำนใช่ดำบไมไ่ ด้ ท่ำนกเ็ ปน็ อศั วินไมไ่ ด้ “ เมอ่ื เจำ้ ชำยพดู จบ ก็หันหลงั เดินและเดินไป เจ้ำชำยเดนิ นำผมมำเร่ือยๆ จนมำถึงท่ีๆน่ำจะเป็นท่ฝี กึ ของเหลำ่ อศั วนิ “ ตลอดทำงทเ่ี ดนิ มำ ท่ำนจำอะไรได้บ้ำงม้ัย? “ “ ไมเ่ ลย “ ผมจะไปจำได้ ได้ยงั ไงในเมอ่ื ผมพึ่งมำทีน่ ่ีคร้ังแรก นีค่ อื ควำมคิดทผ่ี มอยำกจะพดู ออกไป กำรทตี่ ้อง มำปลอมเปน็ คนอนื่ เป็นอะไรท่ไี ม่มคี วำมสขุ เลยสักนิด “ อำ่ งน้ั เรำมำประลองดำบกันเถอะ “ เจ้ำชำยพูดพรอ้ มกับชกั ดำบของเขำออกมำ “ เดยี๋ ว ทำ่ นจะไม่ใหข้ ้ำลองก่อนเหรอ “ ผมพดู ออกไปอย่ำงตกใจ เพรำะตอนนีส้ ำยตำของเจำ้ ชำยน้นั ดจู ริงจงั มำกๆ “ ไม่ ชักดำบของทำ่ นออกมำ “ เจ้ำชำยตอบกลบั มำ ผมจงึ ทำได้เพียงค่อยๆ ชักดำบของผมออกมำ “ เฮย้ “ ผมรอ้ งออกมำ เพรำะทนั ทีทผี่ มชกั ดำบออกมำ เจ้ำชำยกโ็ จมตีผมทันที และผมก็คดิ วำ่ ผมโชคดมี ำกที่ ตอนเดก็ ๆพ่อส่งผมไปเรียนดำบทำใหผ้ มสำมำรถรบั ดำบของเจำ้ ชำยได้ “ ทำ่ นรับไดน้ ่ี “ “ เออ คอื “ “ ง้ันข้ำจะไมย่ ้ังมอื แล้วนะ “ หลงั จำกเจ้ำชำยพดู จบ เขำก็ไมย่ ้งั มือจริงๆแบบท่เี ขำพูด ผมจงึ ทำไดเ้ พยี ง พยำยำมรับดำบของเจ้ำชำยใหท้ ัน เพรำะถงึ แม้ผมจะเรียนดำบมำแตผ่ มกไ็ ม่สำมำรถทจ่ี ะโต้ตอบคนที่จบั ดำบมำ ท้งั ชีวติ ไดห้ รอก และอกี อย่ำงที่ยังคงทำให้ผมรบั ดำบทัน คงเป็นเพรำะร่ำงกำยของอัศวนิ คนนท้ี จ่ี บั ดำบแทบจะ ตลอดเวลำ เพรำะผมรสู้ กึ ว่ำดำบที่ผมจับมนั พอดีกับมือของผม “ ฝมี ือของท่ำนแย่ลงนะ “ ดำบของเจ้ำชำยชต้ี รงมำทผ่ี ม เชน่ เดียวกันกับดำบของผม เมื่อเจำ้ ชำยพูดจบดำบ ของเขำโจมตเี ขำ้ มำทำงด้ำนซ้ำย ผมจงึ ยกดำบขึ้นมำป้องกันในทันที เรำส้กู ันอยูน่ ำน จนกระท่งั ดำบของ เจ้ำชำยชีม้ ำท่ีคอของผม “ ท่ำทำงทำ่ นจะลืมแม้กระท่ังกำรตอ่ สู้ “ “ อ่ำ นั่นสิ “ “ น่ำแปลกปกตถิ ้ำเปน็ รำ่ งกำยของตวั เองทำ่ นน่ำจะเคยชินกับกำรใชด้ ำบ ไม่นำ่ จะฝีมอื ตกลงไปขนำดน้ี “ -4-

- PRINCE AND KNIGHT - “ ... “ ผมไม่รวู้ ำ่ ผมควรตอบกลบั ไปอยำ่ งไรดี เพรำะท่ีเขำคิดผมก็คดิ แบบเดยี วกัน เพรำะถึงแมจ้ ะควำมจำ เสอ่ื มแต่ยงั ไงร่ำงกำยมันกค็ งไมม่ ที ำงลืมสิง่ ท่ีตัวเองทำในทุกๆวนั แต่เพรำะมันไม่ใช่ร่ำงกำยของผมไง ผมถึงไม่ สำมำรถขยบั ไดด้ ่ังใจ แม้วำ่ เขำจะมีใบหนำ้ ทีเ่ หมือนผม แตร่ ่ำงกำยของเขำนนั่ ดูดีกวำ่ ผมมำก คงเพรำะเขำออก กำลังกำยทกุ วัน ไม่เหมือนกับผมทวี่ นั ๆเอำแตอ่ ยู่ในห้อง นำนๆทีถงึ จะได้ออกไปออกกำลงั กำยสกั ครงั้ เจ้ำชำยไมไ่ ด้พดู อะไรออกมำอีก แต่เขำกลบั กำลังจ้องมำทผี่ มนิง่ ๆ เหมือนคนกำลงั ใช้ควำมคดิ “ เจำ้ ชำย พระรำชำเรยี กทำ่ นไปพบ “ แต่ก่อนทผี่ มจะโดนเขำจ้องจนพรุนไปซะกอ่ น ก็มีทหำรทำ่ นนึง เดนิ เขำมำ “ ท่ำนพ่อเรยี กข้ำไปพบท่ีไหน? “ เขำละสำยตำไปจำกผม และหนั กลับไปถำมทหำร “ ทหี่ อ้ งสว่ นตวั ของพระองค์ “ “ อืม ท่ำนแอสเตอร์ ท่ำนฝึกต่อไปกอ่ น เมอ่ื กีต้ อนประลองถงึ แม้ทำ่ นจะสำมำรถรบั ดำบของขำ้ ได้หมด แตท่ ำ่ นก็แพ้ขำ้ “ เจ้ำชำยตอบทหำรคนน้ัน ก่อนจะหนั มำพดู กบั ผม “ ครับ “ “ เมอื่ คุยกบั ท่ำนพ่อเสร็จ ขำ้ จะมำประลองกบั ทำ่ นอีกครั้ง “ เม่อื พดู จบเจ้ำชำยกห็ ันหลัง และเดนิ ออกไปในทันที ผมมองเจำ้ ชำยเดินออกไปจนเขำหำยไปจำกสำยตำของผม ด้วยควำมรสู้ ึกในหัวของผมท่ีอยำกจะบอกเขำ เหลอื เกินว่ำถึงผมจะฝกึ เพ่ือรอเขำกลับมำมันกไ็ มไ่ ด้ทำให้ผมเกง่ ขึน้ นักหรอก เพรำะนี่ไม่ใชร่ ำ่ งกำยผม ผมยงั ไมช่ ินกับร่ำงกำยน้ี แตผ่ มก็คงขดั คำสั่งของเขำไม่ได้ ผมจึงละสำยตำออกจำกจดุ ท่เี จ้ำชำยเดินไป และกวำดสำยตำเพื่อมองหำคนทผ่ี มจะใชฝ้ ึกด้วย “ ทำ่ นมำฝกึ กับขำ้ “ ผมพดู ออกไป เมอ่ื เหน็ ทหำรทำ่ นนึงกำลงั เดินเข้ำมำในทำงทผี่ มกำลังยืนอยู่ “ ท่ำนแอสเตอร!์ เอ่อ...คอื ท่ำนจะฝกึ กับข้ำจรงิ ๆหรือ “ ทหำรคนน้ันพูดออกมำดว้ ยสีหน้ำที่ดูตกใจอย่ำงมำก “ ทำไมท่ำนต้องตกใจขนำดน้ัน? “ “ ฝมี อื ของท่ำนนัน้ เย่ียมยอดมำกๆ จนข้ำไม่กลำ้ พอทีจ่ ะฝึกกบั ท่ำน “ เขำพดู ออกมำด้วยสีหน้ำท่ซี ดี สุดๆ “ ง้ันท่ำนไปเถอะ “ ผมพูดออกมำ เพรำะผมคดิ วำ่ ถำ้ ผมฝึกกับเขำจรงิ เขำคงไม่รสู้ ึกได้ถึงฝีมอื ท่ียอดเยย่ี มทเี่ ขำ พูดถึง และผมกลวั วำ่ ทหำรคนนี้จะเอำเรื่องน้ีไปพูดกบั คนอ่ืน “ ขอบคุณ! ท่ำนแอสเตอร์ “ เขำพูดออกมำด้วยใบหนำ้ ท่ดี ีใจ และวิง่ ไปทำงอืน่ “ เฮอ้ ออ “ ผมถอนหำยใจออกมำเบำๆ ผมก็รนู้ ะ วำ่ อัศวินคนน้ีเก่ง แต่ผมไม่ไดค้ ิดวำ่ จะเก่งถึงขนำดท่ีทหำร ธรรมดำไม่อยำกจะฝกึ ดว้ ย แล้วปัญหำใหญ่อีกเรื่องก็ตกมำที่ผม เพรำะผมต้องเก่งใหไ้ ด้อย่ำงเขำ ไม่งั้นมนั คงน่ำ สงสยั ผมจงึ ฝึกต่อไปเรือ่ ยๆ เพ่ือรอเจ้ำชำยกลบั มำ ——————————————————————————————— -5-

- PRINCE AND KNIGHT - “ ท่ำนแอสเตอร์ “ ผมหยดุ ดำบในมือ และหันไปในทำงท่ไี ด้ยนิ เสียงเรียก “ เจำ้ ชำย “ ผมโคง้ ใหท้ นั ทีเม่ือเหน็ ว่ำคนท่เี รียกผมคือเจำ้ ชำย “ ขำ้ ว่ำเรำคงต้องประลองกนั ใหม่ในวันหลัง เพรำะวนั น้ขี ้ำมีเรอ่ื งสำคัญทีต่ ้องคยุ กบั เจ้ำ “ “ เรือ่ งท่ีทำ่ นไปคยุ กับพระรำชำมำเหรอ? “ ผมพดู เดำออกไป “ ใช่ แตเ่ รำไปคยุ กันท่ีอื่นเถอะ “ เจำ้ ชำยพดู จบก็หนั หลงั และเดนิ นำไปในทันที ——————————————————————————————— เจ้ำชำยเดินนำผมมำเร่ือยๆ จนเดินไปถงึ บริเวณสวนของปรำสำท และเจำ้ ชำยยงั คงเดินเข้ำไปในสวนต่อไป เรือ่ ยๆ จนมำถึงบรเิ วณท่ีไม่มีคนเดินผำ่ นไปมำเลย เขำเดินไปจนถึงประตบู ำนนงึ ทถ่ี ้ำคนไม่สงั เกตก็คงจะไม่มี ทำงรวู้ ำ่ ท่ีตรงนม้ี ปี ระตู เพรำะว่ำมเี ถำวลั ย์มำกมำยปิดอยู่ทป่ี ระตู เขำหยบิ กุญแจออกมำไขประตู และเดินเขำ้ ไป ควำมร้สู กึ ผมในตอนทเี่ จ้ำชำยกำลังค่อยๆเปดิ ประตูเข้ำไปน้นั เหมือนผมกำลงั จะเดินเข้ำไปในบ้ำนผสี ิง เพรำะบรรยำยกำศในตอนนีน้ ้ันมันนำ่ กลัวมำกจรงิ ๆ แตผ่ มกต็ ้องตกใจ เพรำะทนั ทีทีเ่ ปดิ เขำ้ ไปนน้ั สง่ิ ทผ่ี มเหน็ ไมใ่ ช่อะไรนำ่ กลัวแบบทผ่ี มคิด แตก่ ลับเปน็ สวนทมี่ ขี นำดทพี่ อดี มศี ำลำต้ังอยูต่ รงกลำง และมีบ่อปลำเลก็ ๆอยู่ ข้ำงศำลำ “ ท่ีน่ีคือ? “ ผมถำมออกไป โดยท่ียังไมไ่ ด้ละสำยตำออกจำกทวิ ทศั นต์ รงหน้ำ “ สวนส่วนตวั ของขำ้ เข้ำมำไดเ้ ฉพำะคนทขี่ ำ้ อนญุ ำติ ทำ่ นชอบ? “ “ ชอบ ชอบมำกๆ “ สวนแหง่ นี้ เป็นสวนท่ีสวยมำกๆ เปน็ สวนทวี่ ำงสดั สว่ นได้อยำ่ งพอดี จนทกุ อย่ำงในนีม้ นั ลงตวั มำกๆ “ ทำ่ นย้ิมเหรอ? “ เจ้ำชำยถำมผมออกมำอย่ำงประหลำดใจ “ ครบั ? “ ผมละสำยตำออกจำกทิวทศั น์ขำ้ งหนำ้ และหันไปมองท่เี จำ้ ชำย “ ขำ้ ถำม วำ่ ทำ่ นยิม้ เหรอ? “ เจำ้ ชำยถำมซำ้ อกี ครงั้ เพรำะเขำคงเห็นวำ่ เมื่อสกั ครทู่ ีเ่ ขำพูดออกมำน้ันผมไม่ได้ ฟัง “ อ่ำ ใช่ มันแปลกเหรอ? “ ผมถำมออกไปอยำ่ งสงสัย “ แปลกสิ ต้งั แต่ข้ำรู้จักท่ำนมำข้ำแทบไม่เคยเห็นทำ่ นย้ิมเลย “ “ ... “ ผมไมไ่ ด้ตอบอะไรกลบั ไป อ่ำ ผมจำไดล้ ำงๆแล้ววำ่ อัศวนิ คนนเ้ี ปน็ คนที่ ไม่ค่อยแสดงอำรมณข์ องตัวเอง ออกมำ “ แลว้ ตอนท่ที ำ่ นย้ิมมนั กไ็ ม่ไดก้ ว้ำงและดสู ดใสขนำดน้ี ทุกครั้งท่ีท่ำนยิ้ม ท่ำนจะย้ิมตำมมำรยำทเสมอ “ -6-

- PRINCE AND KNIGHT - “ เอ่อ ใช่ท่ำนมีอะไรจะพดู กับขำ้ เหรอ “ ผมไม่ร้วู ำ่ ควรตอบกลบั ไปยงั ไง จึงเลือกทีจ่ ะไมต่ อบและพยำยำม เปลีย่ นเรื่อง เจ้ำชำยยงั คงมองมำทผ่ี ม เขำปล่อยใหเ้ วลำผ่ำนไปโดยไมพ่ ูดอะไรออกมำเลย จนผมเรม่ิ อดึ อดั “ ขำ้ จะพูดเร่ืองที่ข้ำไปคยุ กับท่ำนพ่อมำ “ เขำพดู ออกมำทำลำยควำมเงยี บ “ อำ่ ข้ำว่ำเรำไปนง่ั คุยกันในศำลำมย้ั ? “ ผมเอย่ ชวนออกไป “ ไปสิ “ เจ้ำชำยตอบ และเดินนำไปทศ่ี ำลำ “ ท่ำนพ่อเรียกขำ้ ไปคุยเรือ่ งที่ขำ้ โดนลอบทำร้ำย จนทำใหท้ ่ำนที่มำช่วยข้ำควำมจำเสอ่ื ม “ เมื่อเจำ้ ชำยเดนิ มำถึงศำลำเขำก็นั่งลง และเร่ิมพดู ดว้ ยใบหน้ำท่ีเคร่งเครยี ดทนั ที “ ทำ่ นพ่อคดิ วำ่ ผ้ทู ี่ลอบทำรำ้ ยขำ้ จะอยู่ในกลุ่มคนทรยศท่ีท่ำนพ่อขำ้ เคยเนรเทศไปเม่ือ 4 ปีทแี่ ล้ว “ “ เนรเทศ? “ ผมถำมออกไปเพรำะปกตถิ ำ้ ทรยศกเ็ ทำ่ กับชีวิตคนๆน้ันต้องจบลง “ ทเี่ นรเทศเพรำะท่ำนพอ่ เห็นว่ำเป็นคนสนิท และครั้งนั้นทำ่ นพ่อก็ผิดจริง เพรำะท่ำนเป็นหน่งึ ในสำเหตทุ ีท่ ำให้ ลูกชำยของคนๆนั้นตำย ถึงมันจะเป็นอุบตั ิเหตุ แต่คนเปน็ พ่อก็แคน้ มำกเพรำะว่ำเขำมีลูกชำยเพยี งคนเดียว “ “ อุบัตเิ หตุอะไรเหรอครับ “ “ ขำ้ บอกไมไ่ ด้ “ “ อ่ำ ครบั “ ผมพยำยำมคดิ ว่ำในหนังสือทีผ่ มแปลมีฉำกท่เี จำ้ ชำยพดู หรือไม่ แต่ไม่วำ่ จะคิดยงั ไงผมก็คิดไม่ออก ผมจงึ คดิ ว่ำเจำ้ ชำยกน็ ่ำจะรู้พ่ึงเรือ่ งนี้ “ ช่วงน้ที ่ำนต้องอยขู่ ำ้ งกำยข้ำตลอดเวลำ เพ่ือค่อยคมุ้ กนั ข้ำ “ “ ครับ “ “ และท่ำนต้องฝึกใหห้ นักข้ึน เพรำะฝีมือของท่ำนแยล่ ง แม้จะไม่ได้มำก แตใ่ นสถำนกำรณแ์ บบนี้ก็ไม่ควรเสยี่ ง “ “ คอื ทำ่ นเปน็ คนฝึกให้ขำ้ ได้หรอื ไม่ “ “ ทำไม? “ “ คือ ไมม่ ที หำรกลำ้ ฝกึ กบั ขำ้ “ “ ข้ำเขำ้ ใจแล้ว “ “ ทำ่ นจะฝึกใหข้ ำ้ ใช่มัย้ ? “ “ ใช่ เร่มิ พรงุ่ นี้ “ “ ขอบคณุ ครับ! “ ผมตอบออกไปอย่ำงดใี จ เจำ้ ชำยหนั หลังเดนิ ออกไปอย่ำงไมบ่ อกกล่ำว ผมจงึ รีบเดินตำมไป แตก่ ต็ ้องชะงักเพรำะส่งิ ท่ีเจำ้ ชำยพูด ออกมำ “ ทำ่ นย้ิมอีกแลว้ แอสเตอร์ “ เขำพดู โดยที่ไม่ได้หันมำมองผม ——————————————————————————————— -7-

- PRINCE AND KNIGHT - หลงั จำกวนั นน้ั ผมกใ็ ช้ชีวติ ในร่ำงนม้ี ำหน่ึงเดือนแลว้ ผมใชช้ วี ติ เหมอื นเดมิ ในทุกๆวัน นน่ั ก็คอื คอยติดตำม เจำ้ ชำย แลว้ ก็ฝึก ฝกึ ฝกึ ผมฝึกหนกั มำกๆ เพรำะเจำ้ ชำยบอกกบั ผมว่ำ ผมต้องกลับมำเก่งให้ไดเ้ หมอื นเดิมให้ เร็วที่สุด และผมกส็ ำมำรถทำได้ และเร่ืองท่ีทำให้ผมหนักใจทีส่ ุด คงเปน็ เรื่องท่ีผมหลุดควำมเปน็ ตัวเองออกมำบอ่ ยมำกๆ เพรำะผมไม่ สำมำรถทำตัวเย็นชำแบบอัศวินคนเกำ่ ไดจ้ ริงๆ เจำ้ ชำยจงึ สงสัยและคอ่ ยสงั เกตผมตลอดเวลำ จนผมคิดวำ่ อีก ไม่นำนเขำคงรแู้ น่ๆ วำ่ น่ีไม่ใช่อศั วนิ คนเดิมของเขำ ตอนนี้ผมกำลังเดินไปที่ห้องของเจำ้ ชำย เม่ือมำถึงผมก็ยืนหยดุ รออยู่ทีห่ น้ำหอ้ งอยำ่ งทกุ วนั “ อรุณสวสั ดิเ์ จ้ำชำย “ ผมพูด เมือ่ เจ้ำชำยเดนิ ออกมำ “ อรณุ สวสั ด์ิ “ เจ้ำชำยตอบกลับมำ “ วันนี้เรำจะไม่ฝกึ กัน แต่เรำจะไปท่ๆี นึง “ “ ท่ีไหนเหรอครบั ? “ “ ไปถงึ ท่ำนก็รู้เอง “ เจ้ำชำยพดู และหนั หลงั เดินออกไป “ ครบั “ ผมอยำกจะถำมออกไปเหลอื เกินว่ำแค่บอกวำ่ จะไปท่ีไหนมนั ยำกขนำดนนั้ เลยเหรอ แตผ่ มก็ทำไมไ่ ด้ เรำเดินทำงออกมำจำกปรำสำทด้วยม้ำ ผมขม่ี ้ำตำมหลังเจำ้ ชำยไปเร่ือยๆ จนเริ่มเข้ำไปในบรเิ วณทเ่ี ปน็ ป่ำ “ เจำ้ ชำย ข้ำวำ่ เรำเข้ำมำไกลแล้วนะ “ ผมถำมเพรำะเหน็ ว่ำเรำเขำ้ มำไกลมำกแล้ว แต่ก็ยังไมถ่ ึงสักที “ อีกนดิ กถ็ ึงแลว้ แตว่ ำ่ จำกตรงนเ้ี รำตอ้ งเดินไปแทน “ เจำ้ ชำยลงจำกม้ำหลงั จำกที่พดู จบ และนำม้ำไปผูกไว้ กับต้นไม้ ผมจึงทำตำม จำกนน้ั เจ้ำชำยก็เดนิ นำผมไปในทำงทีซ่ ับซอ้ นมำกๆ แบบท่ีถ้ำคนไมร่ ้ทู ำงมำเดนิ กค็ งจะหลง และเมือ่ เดินมำได้ สักพกั นึง ผมก็รู้สกึ ได้ว่ำผมได้ยนิ เสียงของนำ้ ตก “ น้ำตกเหรอ “ ผมถำมออกไป “ ใช่ “ เจ้ำชำยออกมำ พอดีกับที่สำยตำของผมไดม้ องเห็นน้ำตก และผมก็ต้องตะลงึ ให้กบั ควำมสวยงำมของ มนั “ ทำไมท่ำนรู้จักท่นี ่ี “ ผมถำมอยำ่ งสงสยั เพรำะทำงท่เี ดนิ เขำ้ มำน้นั ซบั ซ้อนมำกๆ “ ข้ำกบั ท่ำนเจอทนี่ ่ี ตอนทเ่ี รำแอบออกมำเที่ยวเลน่ กัน “ “ ข้ำลงไปเลน่ น้ำได้หรือไม่ “ “ หืม? ทำ่ นอยำกเล่น “ “ ใช่ “ “ ตัง้ แต่ครั้งแรกที่เรำพบที่น่ี เรำเล่นน้ำกนั แล้วขำ้ บำดเจบ็ ท่ำนก็ไม่เคยลงเล่นอีกเลย ทุกครงั้ ทเ่ี รำมำทนี่ ี่เรำจึง ทำเพยี งแคเ่ ดินเลน่ กนั “ “ อ่ำ ง้ันขำ้ ไมเ่ ลน่ ก็ได้ “ -8-

- PRINCE AND KNIGHT - “ ขำ้ ยงั ไม่ไดบ้ อกวำ่ ทำ่ นเลน่ ไม่ได้ “ เจำ้ ชำยพดู จบ กถ็ อดชุดของตัวเองออกเหลอื เพยี งแต่กำงเกงไว้ และค่อยๆเดินลงไปในนำ้ “ ทำ่ นไม่ลงมำ? “ ผมรีบถอนสำยตำจำกรำ่ งกำยของเขำ อำ่ ผมอจิ ฉำรำ่ งกำยของเขำมำกๆ ทำไมคนๆนึงถึงได้เพอรเ์ ฟคไป หมดขนำดน้ี จำกนนั้ ผมจงึ ถอดเสอ้ื เกรำะและเส้ือผ้ำของตวั เองออก และเมื่อผมเงยหน้ำขึ้น ผมกเ็ หน็ สำยตำของเจ้ำชำย กำลงั จ้องมองมำทผี่ ม เมื่อเขำเห็นวำ่ ผมเงยหน้ำข้ึนมำเขำจงึ เบนสำยตำไปทำงอ่นื ผมคอ่ ยๆเดนิ ลงไปในน้ำอย่ำงระมัดระวัง เพรำะใต้น้ำน้นั มหี นิ อยู่ ผมเดินจนใกล้จะถึงเจ้ำชำย แต่ขำของ ผมดนั สะดดุ หนิ ก้อนนึง ทำให้ตวั ของผมเซ ผมคิดวำ่ ผมคงล้มลงไปในน้ำแน่ๆ แตเ่ จ้ำชำยจับผมไวไ้ ด้ทนั ผมเงยหน้ำข้นึ ไปมองเจ้ำชำย สบตำกับเขำ โดยท่ีไม่มีใครหลบตำ เรำจอ้ งกันอยู่อยำ่ งนั้นจนผมจนไม่ไหวเปน็ ฝำ่ ยหลบสำยตำและถอยออกมำจำกออ้ มแขนของเขำ “ ทำ่ นเป็นใครกนั แน่ “ เจ้ำชำยถำมออกมำและมองมำท่ผี ม “ ขำ้ รูส้ ึกไดว้ ำ่ ทำ่ นไมใ่ ช่แอสเตอร์ “ “ ข้ำคือแอสเตอร์ “ ผมตอบออกไปแบบนีเ้ พรำะไมว่ ำ่ จะในโลกนหี้ รือโลกกอ่ นผมกช็ ่ือแอสเตอร์ เจำ้ ชำยจ้องมำที่ผมอย่ำงกดดัน “ ขำ้ คือแอสเตอร์จริงๆ “ “ แตไ่ ม่ใชแ่ อสเตอรท์ ่ีอยู่กบั ท่ำนมำตลอด “ ผมเลอื กท่ีจะตอบควำมจรงิ ออกไป เพรำะกำรท่ผี มตอ้ งมำอยู่ท่โี ลก น้แี ล้วตอ้ งอยู่ในรำ่ งของคนอืน่ มันทำให้ผมกดดันและไม่มีควำมสขุ มำกๆ ผมจึงตอบควำมจรงิ เพรำะอย่ำงน้อย มนั กท็ ำให้ผมหำยอึดอัดได้ แมจ้ ะแคน่ ดิ เดยี วก็ยังดี “ ทำ่ นหมำยควำมวำ่ ยังไง “ “ ในโลกท่ีขำ้ จำกมำ ข้ำมชี อ่ื ว่ำแอสเตอร์ “ ผมเหน็ เจ้ำชำยไมต่ อบอะไรกลับมำ ผมจึงพูดต่อ “ ใบหนำ้ ของข้ำในโลกทแ่ี ลว้ กเ็ หมือนกับใบหนำ้ ท่ที ่ำนกำลังมองอยู่ “ “ ข้ำไม่รู้ วำ่ ทำไมข้ำถึงมำอยใู่ นร่ำงนีไ้ ด้ ท้งั ๆทีก่ ่อนท่ีข้ำจะมำอยู่ในร่ำงนี้ ข้ำเพียงแคห่ ลับไปเท่ำน้นั “ เจ้ำชำยยังคงเงยี บอยู่เหมือนเดิม จนทำใหผ้ มรู้สึกว่ำผมไม่ควรพูดออกไปจริงๆ “ แลว้ วญิ ญำณของอัศวนิ คนเกำ่ ไปอยู่ที่ไหน “ เจำ้ ชำยถำมออกมำหลังจำกท่เี งียบอยูน่ ำน “ข้ำไม่รู้ “ “ เฮ้อ ข้ำไม่คิดว่ำเร่ืองมันจะเป็นเช่นนี้ “ “ ท่ำนจะปลดขำ้ ออกจำกกำรเปน็ อัศวินหรือไม่ “ “ ทำไมข้ำต้องปลดท่ำน? “ “ ขำ้ คดิ ว่ำทำ่ นคงไม่ไว้ใจข้ำ “ “ แตข่ ำ้ คิดว่ำขำ้ ไว้ใจทำ่ นได้ “ ผมสบตำกับเจำ้ ชำยและผมเห็นแววตำท่แี นว่ แน่ของเขำ “ ทำไม? “ -9-

- PRINCE AND KNIGHT - “ ขำ้ เชอ่ื ควำมร้สู ึกตัวเอง และข้ำเชื่อในตัวทำ่ น “ คำพูดของเจ้ำชำยทำใหภ้ ำยในใจของผมเกิดควำมรสู้ ึกนงึ ขน้ึ มำ ควำมรูส้ ึกทีผ่ มก็ไม่รวู้ ่ำมันคืออะไรกนั แน่ ——————————————————————————————— 2 เดอื นต่อมำ หลังจำกวนั นัน้ ในทกุ ๆวันของผมก็ผ่ำนไปอยำ่ งเรยี บงำ่ ย แตส่ งิ่ ทแี่ ตกตำ่ งคอื ผมรูส้ ึกวำ่ เจำ้ ชำยนั้นทำตัวตดิ กบั ผมมำกๆ ซ่งึ มันแปลกมำกๆทแี รกผมคดิ วำ่ เพรำะเขำยังไมไ่ ด้ไวใ้ จผมอยำ่ งที่เขำพดู มำจริงๆ แต่เพรำะสำยตำ ของเขำเวลำทีม่ องมำที่ผม ผมรสู้ ึกไดว้ ำ่ มนั มีอะไรบำงอยำ่ งอย่ขู ำ้ งในน้นั แตผ่ มก็ไมร่ ู้ว่ำสำยตำที่วำ่ มนั คืออะไร ในชว่ ง 2 เดือนทผ่ี ำ่ นมำ มีอยู่ช่วงนงึ ทผ่ี มโดนลอบทำรำ้ ยเปน็ เพรำะรอบที่แลว้ อัศวินคนเกำ่ ดนั ไปขว้ำงทำให้ เจำ้ ชำยไม่เป็นอะไร คนพวกน้ันเลยแคน้ แต่ท่ีนำ่ ตกใจกว่ำคือ ตอนทีผ่ มกำลงั จะไดร้ ับบำดเจบ็ เจ้ำชำยกลบั มำ ขวำงเอำไว้ทำให้เขำได้รับบำดเจบ็ แทน แถมยังหนั มำถำมผมวำ่ เจ็บตรงไหนม้ยั ทั้งๆที่เขำกำลังบำดเจ็บอยู่ ผมไม่รูว้ ำ่ เหตุผลอะไรท่ที ำให้เขำทำอยำ่ งน้ัน แต่ท่ีบำ้ ทส่ี ดุ ก็คงเป็นผมที่ใจเตน้ กบั กำรกระทำของเขำ ท้ังๆท่ตี อน นน้ั ผมควรจะกลัว แต่พอมีเจ้ำชำยอย่ตู รงนั้นผมกลับไม่รู้สึกกลัวเลยสกั นดิ เดยี ว และหลงั จำกน้ัน เวลำท่ีผมมองเจ้ำชำยผมกจ็ ะเกิดควำมรสู้ ึกหนึ่งขึ้นมำ เปน็ ควำมรู้สกึ ท่ผี มพยำยำมทจ่ี ะ หนีมันมำตลอด ผมคดิ วำ่ มันเกดิ ขึ้นเพรำะผมมีเขำเปน็ ที่พงึ่ คนเดียว แต่พอเจำ้ ชำยมำปกป้องผม พยำยำมเข้ำใกลผ้ ม ใจผมมนั กบ็ อกวำ่ มนั ไม่ใชแ่ ค่น้ันแลว้ ควำมรูส้ ึกที่ผมพยำยำมหนี ผมหนีมนั ไม่ได้แลว้ ผม ชอบเจำ้ ชำยไปแลว้ “ แอสเตอรท์ ่ำนคิดอะไรอยู่? “ “ ขำ้ แค่คดิ ถงึ เรื่องที่ผำ่ นมำ “ ผมหันมำตอบเจำ้ ชำย ตอนเรำท้งั คู่กำลงั เดนิ ไปที่สวนของเจำ้ ชำยที่ผมเคยไป แคค่ รงั้ เดียว เพรำะหลงั จำกน้ันเจ้ำชำยกลบั ไม่ยอมให้ผมเข้ำไปอีกเลย แตว่ ันน้ีเขำกลับมำชวนผมไปท่นี น่ั และยงั มำรบั ผมถงึ หนำ้ ห้องท้ังๆทม่ี นั คือหนำ้ ท่ีของผม แต่นี่ก็ไม่ใช่แคค่ รง้ั แรกทีเ่ ขำเป็นฝำ่ ยมำรอผม “ เร่ืองอะไร? “ “ ช่วงเวลำที่ข้ำไดม้ ำอยใู่ นโลกนี้ “ ตอนนเ้ี รำเดินมำจนถงึ ประตูทำงเข้ำแลว้ เจำ้ ชำยใช้กุญแจไขและเปิดเข้ำไป ที่นี่ยงั คงสวยงำมเหมือนเดิม แต่กลับมำส่ิงนงึ ที่เพ่ิมเขำ้ มำในสวนแห่งน้ี “ ทำ่ นรู้จกั ช่ือดอกไมน้ ั่นมย้ั ? “ ผมถำมและชไี้ ปทีดอกไม้ท่ีผมพูดถึง “ รู้จักสิ “ “ ทำไมทำ่ นถึงปลูกมัน? ข้ำจำได้ว่ำคร้งั ก่อนทมี่ ำ ข้ำไม่เหน็ ดอกไมน้ ่ัน “ “ เพรำะมนั คือดอกแอสเตอร์ “ - 10 -

- PRINCE AND KNIGHT - “ ทำ่ นชอบ? “ “ เม่ือก่อนไม่ แต่ตอนน้คี ือสง่ิ ที่ขำ้ ชอบท่ีสุด “ สำยตำของเจำ้ ชำยทีม่ องมำที่ผมตอนน้ี มันคอื สำยตำเดยี วกบั ท่ี พ่อใช้มองแมข่ องผม และพ่อรักแมม่ ำกๆ “ ... “ ผมในตอนนีน้ ้นั กำลงั สับสนมำกๆ เพรำะสำยตำที่เขำมองมำน้ัน มันชัดเจนกว่ำทุกคร้ัง ชดั เจนจนผมกลัว ว่ำผมอำจจะคิดไปเอง “ ทำ่ นเขำ้ ใจควำมหมำยทข่ี ำ้ จะสื่อหรือไม่? “ “ ไม่ ข้ำไมเ่ ขำ้ ใจ “ เจำ้ ชำยแสดงสีหนำ้ ผดิ หวงั ออกมำคร่นู ึง กอ่ นท่จี ะเปลี่ยนเป็นสหี นำ้ ท่จี ริงจงั “ ข้ำรกั ท่ำน “ บรรยำกำศเงียบงันทนั ทีทเี่ จำ้ ชำยพูดจบ แต่ไม่ใช่กับใจของผม มันกลับเตน้ แรงขึน้ เพรำะมันไดย้ นิ สง่ิ ท่ี ปรำรถนำจะไดย้ ินทสี่ ดุ “ ได้อย่ำงไร? “ “ ตอนท่ีขำ้ เจอท่ำนครัง้ แรกตอนน้ัน ขำ้ มีควำมรู้สึกนงึ ข้ึนมำเม่อื ข้ำสบตำทำ่ น เป็นควำมร้สู กึ ท่ปี ระหลำดเพรำะ มนั ไม่เคยเกิดขึน้ กบั ขำ้ “ “ ท่ำนร้ตู ง้ั แต่แรกเลยหรอื วำ่ นัน้ ไม่ใช่อัศวินคนน้ันแล้ว “ “ ขำ้ ไมร่ ู้ ขำ้ เพียงแตส่ งสัย เพรำะควำมรสู้ ึกแบบน้ไี มค่ วรอยู่ๆกม็ ำเกิด กับคนทขี่ ้ำเหน็ หน้ำมำท้ังชวี ติ “ “ ... “ “ แต่เพรำะตอนนนั้ มนั คือทำ่ น แอสเตอร์ “ “ ขำ้ “ ผมคดิ คำพูดทีจ่ ะตอบกลบั ไปไมอ่ อก เปน็ เพรำะผมไม่คำดคิดว่ำผมจะไดย้ ินมนั และผมไม่กล้ำพอทจ่ี ะ บอกวำ่ ผมกช็ อบเขำออกไป ขณะทีผ่ มกำลังใชค้ วำมคิด อยูๆ่ เจ้ำชำยก็คุกเขำ่ ลงไปตรงหนำ้ ผม “ ขำ้ รูต้ อนนี้ทำ่ นกำลังสับสน “ “ ไม่ ขำ้ แคก่ ลวั มันเป็นไปได้หรอื เรื่องของเรำ “ “ มีข้ำท่ำนอย่ำได้กลวั สิ่งใด “ “ แตท่ ่ำนเปน็ เจำ้ ชำย ท่ำนต้องสบื ทอดบัลลังก์ “ “ ท่ำนพร้อมทจ่ี ะทำให้มันเป็นไปได้กับข้ำหรือไม่? ท่ำนรู้ม้ัย? ทำไมข้ำถงึ กลำ้ ท่ีจะพูดมนั ออกมำ เพรำะข้ำเห็นสง่ิ ที่อยู่ในสำยตำของท่ำนเวลำท่ีมองข้ำ แม้ว่ำท่ำนจะพยำยำมปกปดิ มนั กต็ ำม “ “ มนั จะเป็นไปไดจ้ ริงๆหรือ? “ “ ขำ้ จะทำให้มันเปน็ ไปได้ “ “ ทำ่ นยังไม่มัน่ ใจก็ไม่เป็นไร “ “ แต่ตอนทีไ่ ด้โปรดจำเอำไว้ “ - 11 -

- PRINCE AND KNIGHT - “ เจ้ำชำยฟิลลิปคนนี้ ได้มอบทง้ั หวั ใจให้ท่ำนแลว้ แอสเตอร์ “ ——————————————————————————————— 3 เดอื นต่อมำ หลงั จำกวันนน้ั เจ้ำชำยก็ทำอยำ่ งท่วี ำ่ สำยตำของเขำทกุ ครัง้ ที่มองมำทผ่ี ม มนั เตม็ ไปด้วยควำมรัก แมเ้ รำ จะไม่ได้พดู ถงึ ควำมสัมพนั ธข์ องเรำให้ใครรบั รู้ เพรำะผมขอรอ้ งเขำเอำไว้ แต่กำรกระทำของเจ้ำชำยนั้นชดั เจน มำกๆ จนตอนนีม้ แี ต่คนสงสยั ในควำมสมั พันธข์ องผมกับเขำ วำ่ มันใชแ่ คอ่ ัศวนิ กับเจ้ำชำยจรงิ ๆหรอื วันนี้คอื วันทม่ี ีกำรประลองฝมี อื กัน เพือ่ ใหก้ ษตั ริย์ได้เห็นถึงควำมสำมำรถ ทุกคนในวันนจี้ ึงจริงจงั กบั กำร ประลองครัง้ น้ีมำก ผมกำลงั ยืนอยู่ข้ำงๆเจ้ำชำย ท่กี ำลังน่งั ชมกำรประลอง เพือ่ คอยอำรักขำเขำ ถึงแมว้ ่ำตอนแรกเขำจะ พยำยำมใหผ้ มนง่ั ข้ำงเขำ แต่ผมก็ค้ำนออกไปเพรำะยงั ไงผมก็ยงั คงเปน็ อศั วิน และในสถำนกำรณต์ อนน้ี กลมุ่ คนที่เคยทำรำ้ ยท้งั ผมและเจำ้ ชำยยงั ไมถ่ ูกจบั ตวั ผมจงึ ไมก่ ล้ำวำงใจเพรำะในใจผมน้นั สงั หรณ์วำ่ วันนี้คนพวก นน้ั จะต้องมำแน่ๆ ถงึ แม้คนพวกนจี้ ะเงยี บหำยไปตั้งแต่ทที่ ำร้ำยผม คงเปน็ เพรำะกำลงั รอโอกำสที่ดี ซ่งึ มนั ก็คอื วันนี้ วันทท่ี ุกคนสนใจแต่กำรประลอง และทส่ี ำคัญวนั น้ี ผมจะพดู ควำมในใจของผมใหเ้ จำ้ ชำยฟัง หลงั จำกจบกำรประลอง ถึงแม้ว่ำเขำคงจะรู้ จำกกำรกระทำและสำยตำของผมแลว้ แตผ่ มก็คิดวำ่ เขำคงรอท่ีจะไดย้ นิ มัน “ ทำ่ นไม่อยำกนั่งจรงิ ๆหรือ? “ เจ้ำชำยถำมออกมำ ผมจึงละสำยตำจำกกำรดูรอบๆ มำมองเขำ “ มนั คือหน้ำทีข่ องข้ำ “ “ แตข่ ้ำไม่อยำกเอำเปรยี บท่ำน “ “ ข้ำรู้ “ “ เฮ้อ ยังไงท่ำนก็คงไมย่ อมอยดู่ ี “ ผมทำเพียงแคย่ ้ิมตอบกลับไป และพยกั หนำ้ ให้เขำหนั ไปสนใจกำรประลอง ตอ่ “ ข้ำมองหน้ำท่ำนยังมีควำมสุขกว่ำดูกำรประลองน้อี ีก “ เจำ้ ชำยพดู ออกมำก่อนจะหันไปมองกำรประลอง กำรประลองยงั คงดำเนนิ ต่อไปเร่ือยๆ จนมำถงึ กำรประลองสดุ ท้ำยทีเ่ ป็นกำรประลองยิงธนู ผู้เขำ้ รว่ มกำร ประลองทุกคนกำลงั เดนิ ลงมำที่สนำม และไปประจำที่ตำแหนง่ ของตัวเอง “ แอสเตอร์ “ ผมละสำยตำออกจำกลำนประลองและหันไปทำงเจำ้ ชำย “ ท่ำนคิดวำ่ ผ้ใู ดจะชนะ “ ผมละสำยตำออกจำกเจำ้ ชำย และหนั ไปทลี่ ำนประลอง กำรยงิ คร้งั แรกกำลงั จะเรมิ่ ข้ึน ทกุ คนในลำนกำลงั เลง็ ธนไู ปท่ีเป้ำ ผมค่อยๆไลส่ ำยตำเพื่อดทู ่ำทำงของทุกคนไปเรื่อยๆ จนมำถึงคนสดุ ทำ้ ย เสียงสญั ญำณให้เร่ิมยงิ่ - 12 -

- PRINCE AND KNIGHT - ได้ดงั ขึ้น พร้อมกับผ้เู ข้ำแข่งขันคนท่ผี มกำลงั มองอยู่ เขำหนั หลงั กลบั ตัวมำทนั ทีท่ไี ดย้ ินสัญญำณ และธนูของ เขำกำลงั เลง็ มำทเ่ี จำ้ ชำย เม่อื ผมเห็นดงั น้ันจงึ หนั หนำ้ ไปทำงเจ้ำชำยและเหน็ เขำยงั คงมองมำที่ผมอยจู่ งึ ไม่เห็นเหตุกำรณต์ อนนี้ รำ่ งกำยของผม ขยับไปเองโดยอัตโนมตั ิ ผมวง่ิ เอำตวั ของผมไปบงั เจ้ำชำย จำกน้ันรำ่ งกำยของผมกส็ ัมผัสไดถ้ ึงควำมเจ็บปวดท่ีแลน่ เขำ้ มำ ลูกธนูกำลงั ปกั อยทู่ ี่หัวใจของผม ผมไมร่ ับรู้ ควำมรูส้ กึ อ่ืนอีกเลย นอกจำกควำมเจบ็ ปวดท่ผี มได้รับจำกลูกธนู ผมไม่สำมำรถทรงตวั ได้อีกต่อไป จึงค่อยๆท้งิ ตวั ลง แต่ก่อนท่รี ่ำงกำยของผมจะสมั ผัสพ้ืน เจำ้ ชำยก็มำรับผมไว้ได้ทัน สำยตำของเจำ้ ชำยนัน้ มองมำทผี่ ม ตลอดเวลำ ในตอนท่ผี มรับร้ไู ดถ้ ึงลูกธนทู ่ีปักอยใู่ นหัวใจผม วินำทีน้นั ผมกับเขำกำลังสบตำกัน ผมได้เห็นสีหน้ำ และแววตำของเขำ ที่เหมอื นโลกทง้ั ใบกำลงั จะหำยไป ตอนนี้ผมไดย้ ินเสยี งของควำมชุลมุนทเี่ กิดขน้ึ ได้ยินเสียงขององค์รำชำทีส่ ่ังให้จับตวั คนยิงธนูและเสียงที่ผม ไดย้ นิ ชัดและผมอยำกได้ยนิ มำกท่สี ุด คือเสียงของเขำ “ แอสเตอร!์ !! “ เจำ้ ชำยร้องเรยี กชื่อของผมออกมำเสยี งดัง เขำประคองผมไว้ในอ้อมกอดของเขำ เรำกำลงั สบตำกัน “ ได้โปรดแอสเตอร์ อย่ำหำยไป ไดโ้ ปรด “ นำ้ ตำของเขำกำลังค่อยๆไหลออกมำ “ ฟิลลิป “ ผมเรยี กช่อื ของเขำ และพยำยำมยกมอื ของผมไปสมั ผัสใบหน้ำของเขำ เพอื่ เช็ดนำ้ ตำ “ ท่ำนจะไม่เป็นไร หมอกำลังจะมำ ไดโ้ ปรดอยกู่ บั ข้ำก่อน “ เขำพูดออกมำ แต่ผมรู้ว่ำมันไม่ทนั แลว้ “ ใช้ชีวติ ต่อจำกนี้โดยไม่มขี ำ้ ให้ได้ “ ผมพยำยำมพูดและยิ้มให้เขำ “ ไม่ ข้ำทำไมไ่ ด้ “ “ ข้ำรกั ท่ำนฟิลลปิ “ ผมไดพ้ ูดมันออกไปแลว้ คำทผ่ี มอยำกจะพูดกบั เขำในวนั น้ี แตผ่ มแค่ไม่คำดคดิ วำ่ มันจะ เป็นครงั้ แรกและครั้งสุดท้ำย “ ขำ้ ก็รักท่ำนแอสเตอร์ เพรำะฉะนั้นอยำ่ จำกข้ำไป ได้โปรดอย่กู บั ข้ำ “ ผมย้มิ และสบตำเขำเปน็ ครงั้ สดุ ทำ้ ยก่อนท่ีดวงตำของผมจะค่อยๆปิดลง เสยี งสดุ ท้ำยทผ่ี มไดย้ นิ คือเสียงของ เจ้ำชำย ท่ีพดู ว่ำรกั ผม รำ่ งของอศั วนิ ไม่อำจตอบสนองได้อกี แล้ว เจ้ำชำยยังคงรอ้ งไห้และกอดร่ำงน้ันเอำไว้ รำ่ งกำยของคนที่เป็น ดงั่ โลกทัง้ ใบของเขำ โลกท่ตี อนน้ถี กู ทำลำยไปแลว้ “ ขำ้ รักท่ำนแอสเตอร์ “ “ ไดโ้ ปรดกลบั มำอยกู่ ับข้ำ “ “ ข้ำรกั ท่ำน “ —————————————————————————————— - 13 -

- PRINCE AND KNIGHT - ผมตืน่ ข้ึนมำทีเ่ ดิม บนโตะ๊ หนงั สือทผ่ี มหลับไป ผมค่อยๆยกมือของผม แตะเข้ำที่ใบหนำ้ ของผมเพ่ือเช็ด น้ำตำท่มี ันกำลงั ไหลออกมำ ผมนัง่ นง่ิ อยู่อยำ่ งน้นั เพื่อคดิ ทบทวนถึงสง่ิ ที่ผมไปเจอมำ ผมฝนั ไปเหรอ ไม่ ผมไม่เช่อื ว่ำมันจะเป็นควำมฝนั เพรำะตอนนี้ในใจของผมยังคงเจ็บปวด และผมยงั คง สัมผสั ได้ถงึ ควำมรกั ของเจำ้ ชำยที่มอบให้ผม ผมหยิบโทรศพั ทข์ ึน้ มำเพ่ือดวู นั เวลำ และเห็นวำ่ จำกเวลำทผี่ มหลับไป ตอนนี้มันผ่ำนมำแค่ 6 ช่วั โมง 6 เดือนทผี่ มใช้ชวี ิตในโลกน้นั แต่ผมกลบั ตืน่ ขึ้นมำในโลกน้ี และพบวำ่ มันผำ่ นไปแค่ 6 ชั่วโมง ผมหยบิ หนังสอื เลม่ นน้ั ข้ึนมำ เพ่ือพสิ จู นก์ บั ตวั เองวำ่ ผมไมไ่ ดฝ้ ันไป แต่ผมก็ต้องผดิ หวัง เพรำะเน้ือหำต่อ จำกนี้ มนั กลับหำยไป เหลือเพยี งหนำ้ กระดำษวำ่ งๆท่ีไมม่ ีอะไรเขียนอยเู่ ลย แตผ่ มกย็ ังไม่หมดหวัง ผมยังคงเปิด หนงั สอื ไปเรื่อยๆ จนมำเจอกับขอ้ ควำมในหน้ำสุดทำ้ ยของหนงั สือ หน่งึ ชีวิตทจ่ี ำกไป กลับท้งิ ควำมทรงจำไวก้ บั ขำ้ มำกมำย ตลอดทั้งชวี ิตของข้ำ ไมเ่ คยลมื คนผู้น้นั ได้ ข้ำตอ้ งแต่งงำน เพ่ือสบื ทอดบัลลงั ก์ แต่ใจของขำ้ กลับไม่สำมำรถรักนำงได้ ทุกๆวนั ในชวี ติ ของข้ำ ไม่เคยมคี วำมสุขอีกเลย ขำ้ พยำยำมแล้ว ที่จะลืมคนผู้นัน้ พยำยำมท่จี ะรักหญงิ ที่ขำ้ แตง่ งำนด้วย แตใ่ จของขำ้ มันกย็ ังคงมีแตค่ นผู้น้ัน คนทย่ี อมตำยเพ่อื ข้ำ ชวี ิตนขี้ ำ้ รกั ได้เพยี งแค่ทำ่ น แคท่ ำ่ นคนเดียว แอสเตอร์ น้ำตำของผมค่อยๆไหลลงมำอีกครง้ั ใจของผมตอนน้ีมันเจบ็ ปวด ยง่ิ กวำ่ ตอนที่ผมถกู ยิง เรื่องทง้ั หมดที่ เกิดข้นึ ไม่ใช่ควำมฝัน ผมได้เจอกบั เจำ้ ชำยจริงๆ ควำมรักของผมกับเขำ มันเกิดขนึ้ จรงิ THE END - 14 -

- PRINCE AND KNIGHT - ผจู้ ดั ทำ นำย กษพิ จน์ สกลุ สนั ตพิ ร เลขท่ี 2 นำย เบญจพล ถนอมศักด์ิ เลขที่ 4 นำงสำว กฤษฎณิ์ ิชำ ขลุงชะนำ เลขท่ี 14 นำงสำว ชวิศำ ภักดกี จิ เลขท่ี 18 นำงสำว ฐิตำพร สติดี เลขท่ี 19 ช้นั มธั ยมศกึ ษำปีท่ี 6/8 - 15 -