นิทานอีสป เรื่อง หมากับหนังสัตว์

นิทานอีสป เรื่อง นกเค้าแมวกับ ตั๊กแตน

นกเค้าแมวมักจะนอนหลับใน ตอนกลางวันเสมอ และหลังจากตะวัน ตกดิน เมื่อแสงสีชมพูจางหายไปจาก ขอบฟ้าและเงามืดบ่อยๆ คืบคลานไป ตามลำเนาป่า มันก็จะกระพือปีกพึ่บพั่ บออกมาจากโพรงต้นไม้เก่า ส่งเสียง ร้อง \"ฮูก ฮูก ฮูก\" สะท้อนก้องป่าอัน เงียบงัน จากนั้นมันก็เริ่มล่าแมลงปีก แข็ง เต่าทอง กบ และหนูที่มัน โปรดปรานเป็นอาหาร

ยังมีแม่นกเค้าแมวเฒ่าตัวหนึ่ง ซึ่งเมื่อแก่ตัวลงก็กลายเป็นพวกขวาง โลกและเอาใจยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อมีสิ่งใดมารบกวนการงีบหลับใน ตอนกลางวันของมัน ยามบ่ายฤดูร้อน อันแสนอบอุ่นวันหนึ่ง ขณะที่มันหลับ อยู่ในโพรงต้นโอ๊ก ก็มีตั๊กแตนตัวหนึ่ง ซึ่งอยู่แถวนั้นร้องเพลงออกมาอย่าง รื่นเริง ทว่าเสียงของมันแหบห้าวยิ่ง นัก นกเค้าแมวโผล่หัวออกมาจาก โพรงไม้ซึ่งเป็นทั้งประตูและหน้าต่าง ของมันในทันที

\"ได้โปรดออกไปจาก ตรงนี้ทีเถอะท่าน\" มันกล่า งกับเจ้าตั๊กแตน \"ท่านไม่มี มารยาทเลยหรืออย่างไร อย่างน้อยท่านก็น่าจะเคารพ อาวุโสของข้า และปล่อยให้ ข้านอนหลับอย่างเงียบ สงบ\"

แต่เจ้าตั๊กแตนตอบเสียงแข็งว่า มันมีสิทธิ์อยู่ในที่ของมันภายใต้แสงอา ทิตย์พอๆ กับที่นกเค้าแมวมีสิทธิ์ใน ที่ทางของตัวเองคือโพรงไม้โอ๊กเก่าแก่ จากนั้นเจ้าตั๊กแตนก็เร่งเสียงร้อง เพลงดังขึ้น แถมแหบห้าวหนักกว่า เดิม

นกเค้าแมวชราผู้ชาญฉลาดรู้ดีว่าหากจะ เถียงกับเจ้าตั๊กแตนต่อไปก็คงไม่เกิดประโยชน์ อะไรขึ้นมา เถียงเรื่องทำนองนี้กับใครๆ ก็คงเห มือนๆ กันนั่นแหละ อีกทั้งดวงตายามกลางวัน ของมันยังพร่ามัวจนไม่อาจลงโทษเจ้าตั๊กแตน ได้อย่างสาสม มันจึงอดทนต่อคำพูดหยาบคาย เหล่านั้น แล้วเอ่ยกับตั๊กแตนด้วยน้ำเสียงสุภาพ

\"ถ้าอย่างนั้น หากข้าต้อง พระองค์จะขับขานเพลงให้ ตื่นเสียแล้ว ข้าคงต้องทำใจให้ เหล่าทวยเทพฟัง ได้โปรด รื่นรมย์กับเสียงเพลงของท่าน ขอข้าคิดหน่อยนะ ข้ามีสุดยอด เข้ามาลิ้มลองเครื่องดื่ม เลิศรสนี้พร้อมกับข้าเถิด เหล่าองุ่นอยู่ส่งตรงมาจาก ข้ารู้ดีว่ามันจะทำให้ท่าน เทือกเขาโอลิมปัส ซึ่งข้าได้ยิน ร้องเพลงได้ไพเราะดั่งเท คำบอกเล่ามาว่าเทพอพอลโล พอพอลโลเลยทีเดียว\" เสวยสิ่งเหล่านี้ก่อนที่ นกเค้าแมวกล่าว

ตั๊กแตนผู้โง่เขลาหลง เชื่อคำเยินยอของ นกเค้าแมว มันจึงกระโดด เข้าไปในโพรงของ นกเค้าแมว ทว่าทันทีที่มัน เข้าใกล้มากพอที่นกเค้าแมว จะมองเห็นมันถนัดชัดเจน มันก็ถูกนกเค้าแมวจิกเข้า ปากในทันที

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :: คำเยินยอไม่อาจพิสูจน์ถึงความชื่นชม ที่แท้จริง อย่าปล่อยให้คำสรรเสริญ เยินยอทำให้คลายความระมัดระวังต่อ ศัตรู :: พุทธภาษิต :: วิสฺสาสา ภยมนฺเวติ. เพราะความไว้ใจ ภัยจึง ตามมา.