สุขนาฏกรรม

-1- -บทที่ 1- จุดเริ่มตน้ เชา้ นีผ้ มลืมตาขนึ้ มาพรอ้ มกบั ความต่นื เตน้ ท่อี ย่ใู นใจ ‘วันนีแ้ ล้วสินะ ทจี่ ะได้รู้ผลสอบทรี่ อมานาน’ ใช่แลว้ ครบั ผม ‘ตน้ ’ นกั เรยี นม.ปลาย ท่ีเพ่งิ เรยี นจบมาหมาดๆ ผมเพ่งิ สอบเขา้ มหาวิทยาลยั เสรจ็ ไปไดไ้ ม่นานนีเ้ อง ความฝันของผมคอื ไดเ้ ขา้ เรยี นท่ีมหาวิทยาลยั ในกรุงเทพ บา้ นเกิดของผม และผมกห็ วงั วา่ วนั นีผ้ มจะสมหวงั กบั คนอ่นื เขาสกั ที.. ตดื้ ตดื้ ตดื้ เสยี งโทรศพั ทด์ งั ขนึ้ “ฮลั โหล มีไรวะไอก้ ลา้ ” ผมรบั โทรศพั ทก์ ลา้ เพ่อื นรกั ตงั้ แตส่ มยั อนบุ าลของผม “มงึ ดปู ระกาศผลสอบยงั วะตน้ มงึ รบี ดเู ลยนะเวย้ เผ่ือเราจะไดอ้ ยธู่ รรมศาสตรด์ ว้ ยกนั ” ผมรบี ตอบรบั มนั และวง่ิ ไปเปิด คอมทนั ทีดว้ ยความต่นื เตน้ ผมรีบกรอกขอ้ มลู เพ่ือดผู ลสอบดว้ ยมือท่ีส่นั อย่ตู ลอดและหวั ใจท่ีเตน้ แรงราวกบั วา่ จะหลดุ ออกมา ‘ทา่ นตดิ สาขาวชิ าลาดบั ที่ 10 มหาวทิ ยาลยั XXXX คณะXXXX’ นา้ ตาผมไหลออกมาดว้ ยความเสียใจอย่างหา้ มไมไ่ ด้ ผมไม่คิดเลยวา่ ความพยายามท่ผี มทามาตลอดมนั จะทรยศผม แบบนี้ ผลท่ีออกมาไม่เป็นเหมือนใจหวงั เลยสกั นิด ผมไมค่ ิดวา่ จะหลดุ มาถึงอนั ดบั 10 แบบนี้ ผมเลือกอนั ดบั 10 เลน่ ๆเทา่ นนั้ เพราะมหาวทิ ยาลยั นีอ้ ย่ไู กลจากกรุงเทพมาก ทงั้ ยงั หลงั เขาสดุ ๆ ซง่ึ มนั ขดั กบั ภาพในจินตนาการผมมาก ผมคิดไวต้ งั้ แตก่ ่อนเรยี นจบมธั ยมปลายว่าถา้ ผมไดเ้ ขา้ มหาวิทยาลยั ในกรุงเทพ เลิกเรยี นเสรจ็ ผมจะไปเดนิ เท่ียวหา้ ง ใหห้ ายเครยี ด สอบเสรจ็ ผมจะไปน่งั ด่ืมกบั เพ่อื นสกั หนอ่ ย แตด่ ตู อนนีส้ คิ รบั ผมตอ้ งไปอย่ไู กลจากบา้ นมาก แคไ่ กลยงั ไม่พอนะ แถมยงั หลงั เขาอีก แลว้ คราวนีผ้ มจะทายงั ไงกบั ชีวิตผมดลี ะเน่ีย จะหาเพ่อื นยงั ไง จะคยุ กบั คนท่นี ่ันรูเ้ ร่อื งไหม จะเขา้ สงั คมยงั ไง ย่งิ คิดผมก็ย่งิ เครยี ดอกี จรงิ ๆ

-2- ‘ทพี่ กั ใกลม้ หาวทิ ยาลยั XXXX’ หลงั จากทาใจเร่อื งผลสอบมาไดส้ กั พกั ผมกเ็ ร่มิ ท่ีจะคน้ หาท่ีพกั ใกลก้ บั มหาวิทยาลยั เพ่อื จะไดง้ ่ายตอ่ การเดนิ ทางใน แตล่ ะวนั ผมเรม่ิ หาแตล่ ะท่ีคน้ ไปเร่อื ยๆ ก็ยงั ไม่เจอท่ถี กู ใจสกั ทีบางท่กี ็ดเู ก่าจนน่ากลวั บางท่ีก็ดพู อใชไ้ ดแ้ ตร่ าคาก็คอ่ นขา้ งสงู - ไปหนอ่ ย แตม่ ีเร่อื งแปลกอยอู่ ยา่ งหน่งึ คอื ไม่วา่ จะท่ีไหนก็มีหอ้ งวา่ งแทบทกุ ท่ี ต่างจากหอพกั แถวมหาวทิ ยาลยั ในกรุงเทพท่เี ต็ม แทบจะทกุ ท่ที ่มี ี ผมคน้ หาท่ีแลว้ ท่เี ลา่ จนเวลาผ่านไปหลายช่วั โมง ก็มาสะดดุ ตากบั หอพกั แหง่ หนง่ึ ราคาใชไ้ ดส้ ะอาดนา่ อย่ทู ่ี- สาคญั ยงั ใกลก้ บั มหาวิทยาลยั อีก หอ้ งก็ยงั วา่ งอย่หู ลายหอ้ ง ผมจดท่นี ่ีไวใ้ นสมดุ และหาตอ่ ไปจนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนเยน็ “ไงละ่ หาหอไดร้ ยึ งั แกน่ะ” เสียงพ่อผมถามขนึ้ มากลางโตะ๊ กินขา้ ว ผมไม่ตอบอะไรแตย่ ่ืนสมดุ ท่ผี มจดไวใ้ หพ้ อ่ อา่ น และใช่ผมจดหอพกั ท่ผี มสนใจไวเ้ พียงท่เี ดยี วเทา่ นนั้ ก็จะทายงั ไงไดล้ ่ะมนั ก็มีอย่แู คท่ ่เี ดยี วท่นี า่ สนใจน่ีนา พอ่ พยกั หนา้ รบั และบอกผมวา่ ใหร้ บี ติดต่อหอพกั นีใ้ หเ้ รยี บรอ้ ยก่อนจะเปิดเทอม ออ๋ ผมลมื บอกไปครบั วา่ รอบท่ีผม สอบติดเน่ียเป็นรอบสดุ ทา้ ยของการสอบเขา้ มหาวิทยาลยั แลว้ ถา้ ไมเ่ รยี นท่นี ่ีผมคงตอ้ งรอเรยี นปีหนา้ แลว้ ละ่ ครบั ซง่ึ ถา้ เป็น แบบนนั้ พอ่ กบั แมผ่ มคงไมย่ อมแน่เพราะพอ่ กบั แม่ผมนะ่ เป็นพวกหวั โบราณสดุ ๆ ถา้ ผมจะขอหยดุ เรียนเพ่อื เตรยี มตวั สอบอีกปี ผมคงไดโ้ ดนพอ่ เขกหวั เอาแนน่ อน มนั เลยเป็นเหตผุ ลท่ีผมตอ้ งจาใจเรยี นท่นี ่ีไปอย่างช่วยไม่ได้ และตอนนีก้ ็ใกลจ้ ะเปิดเทอม แลว้ ดว้ ยผมจงึ ตอ้ งรบี ติดตอ่ หอนีไ้ ปอยา่ ช่วยไม่ไดอ้ ีกเชน่ กนั “ฮลั โหลครบั ตดิ ตอ่ หอพกั ครบั ” ผมพดู กบั ปลายสาย “จา้ หนู วา่ งจา้ วา่ ง เชญิ เลยจ่ะๆ” ปลายสายตอบกลบั มาดว้ ยนา้ เสียงลกุ ลีล้ กุ ลนแปลกๆ มนั ทาใหผ้ มแอบคดิ ในใจวา่ หอนีม้ นั ไม่มีคนขนาดท่ีตอ้ งทาเสียงแปลกขนาดนีเ้ ลยหรอื ยงั ไงกนั นะ แตผ่ มกไ็ มไ่ ดค้ ดิ อะไรตอ่ รบี คยุ รายละเอยี ดใหเ้ สรจ็ และ บอกปลายสายไปวา่ เด๋ยี วอกี 3 สปั ดาหผ์ มจะเขา้ ไป ปลายสายตอบตกลงและตดั สายไปในทนั ที

-3- -บทที่ 2- จุดนัดพบ 3 สัปดาหผ์ ่านไป ณ หอพักป้าบุญ เอาละ่ สิ เม่ือมาถงึ หอพกั ผมถึงกบั ตกใจกบั สภาพหอท่ีตา่ งกบั ในภาพราวฟ้ากบั เหว แตจ่ ะทายงั ไงไดล้ ่ะครบั ก็ผมเลือก ท่ีน่ีไวแ้ ลว้ อีกอย่างตงั้ แตว่ นั ท่ีผมคน้ หาหอพกั ในอินเทอรเ์ นต็ ผมก็ไม่ไดห้ าตอ่ อีกเลย มนั ทาใหผ้ มรูจ้ กั แคท่ ่นี ่ีเพียงท่เี ดียวเท่านนั้ เลยตอ้ งจาใจอย่ทู ่นี ่ีไปก่อน และอาจจะยา้ ยท่หี ลงั ก็ไดถ้ า้ มนั ไม่ไหวจรงิ ๆแตถ่ ึงยงั ไงก็แลว้ แตม่ นั ก็ไม่ไดแ้ ย่ไปสกั ทเี ดียวหรอกครบั เพราะพอผมไดเ้ จอกบั ปา้ บญุ เจา้ ของหอพกั มนั ทาใหผ้ มรูส้ กึ ใจชืน้ สดุ ๆ เพราะปา้ บญุ แกทงั้ นา่ รกั และใจดี แกบอกผมวา่ ถา้ ผมมีปัญหาอะไรใหผ้ มติดตอ่ ไปไดเ้ ลย เพราะแกอย่ทู ่นี ่ีตลอด ผมยมิ้ ตอบดว้ ยความเป็นมติ ร ก่อนปา้ บญุ จะเดินนาผมขนึ้ หอ้ งไป ระหวา่ งทางปา้ แกก็ถามไถผ่ มไปเร่อื ย ผมก็ไมไ่ ดฟ้ ังสกั เท่าไหรห่ รอกครบั เพราะสายตาผมนะ่ มองไป แตร่ อบตวั ท่มี ีแต่ความมืด บางชนั้ ก็มีแสงไฟจากหลอดท่ตี ดิ ๆดบั ๆ อยา่ งกบั อย่ใู นหนงั ผีแนะ่ ผมเดินตามปา้ บญุ มาเร่อื ยๆจนถึง ชนั้ 4 ชนั้ ท่ีผมอยู่ หอ้ ง 413 ปา้ บญุ พาผมเดินมาหยดุ ท่ปี ระตหู นา้ หอ้ งหนง่ึ และมนั ก็คงเป็นหอ้ งของผมน่ีแหละครบั เม่ือเห็นเลขหอ้ งผมก็ตอ้ ง ใจส่นั อกี ครงั้ กบั เลขหอ้ ง ‘413’ มนั ก็ไม่ไดม้ ีปัญหาอะไรมากมายหรอกนะครบั กบั ไอเ้ ลขหอ้ งนีน้ ะ่ เพยี งแตม่ นั ทาใหผ้ มนกึ ถึงเร่อื ง ผีแตล่ ะเรอ่ื งท่ีผมเคยอา่ นน่ะสิครบั แตล่ ะเรอ่ื งท่ีผมอา่ นเวลาคนจะเจอผีเน่ียก็เจอกบั หอ้ งเลขนีก้ นั ทงั้ นนั้ มนั ทาใหผ้ มเร่มิ จะกลวั ขนึ้ มาแลว้ ละ่ สิ “เชญิ จดั ของตามสบายนะลกู ป้าไปก่อนนะ” ปา้ บญุ บอกพรอ้ มยดั กระดาษใบเล็กๆท่เี ขียนเบอรป์ า้ บญุ ไวใ้ นมือผม พรอ้ มเดนิ ไปอย่างรบี ๆ แตผ่ มก็ไม่ไดต้ ิดใจอะไรนะ ‘แกคงจะมีธรุ ะของแกแหละ’ ผมคดิ ในใจ ดีเสยี อกี ผมจะไดร้ บี จดั ของรบี นอน พกั เพราะผมเหน่ือยกบั การเดินทางมากจรงิ ๆ กวา่ จะเดนิ ทางจากกรุงเทพมายงั ท่ีน่ีก็ใชเ้ วลามากกวา่ ครง่ึ วนั แลว้ ทงั้ ขนึ้ เขาลง เขามนั จนมนั ทาใหผ้ มลา้ สดุ ๆจนผมอยากนอนจะแยอ่ ย่แู ลว้ วา่ แลว้ ผมก็คอ่ ยๆเปิดประตหู อ้ งเขา้ ไป

-4- แอ๊ด… เสียงประตไู มด้ งั ขนึ้ เม่ือผมเร่มิ เปิดประตเู ขา้ ไปสารวจภายในหอ้ ง เม่ือผมเปิดเขา้ ไปมนั ทาใหผ้ มตกใจนดิ หน่อย แต่ คราวนีไ้ มไ่ ดต้ กใจเพราะมนั เก่านะครบั แตต่ กใจกบั สภาพหอ้ งท่ีดีกวา่ ท่คี ดิ ไว้ เพราะมนั คอ่ นขา้ งท่ีจะใหมร่ าวกบั ว่าหอ้ งนีม้ ีคน- เคยใชแ้ คค่ นเดียวหรอื อาจไมม่ ีคนเคยใชเ้ ลยดว้ ยซา้ ติดอย่อู ยา่ งเดียวหอ้ งนคี้ อ่ นขา้ งจะมีกลนิ่ เหม็นอบั มาก เหมอื นกบั วา่ ไม่ค่อย มีคนมาทาความสะอาดสกั เท่าไหร่ แตไ่ ม่เป็นไรหรอกครบั ถา้ ผมเปิดหนา้ ตา่ งทิง้ ไวส้ กั พกั กลิ่นก็คงจะหายไป พอคิดแบบนีผ้ มเร่มิ ใจชืน้ และคิดวา่ นา่ จะอยกู่ บั ท่นี ่ีได้ ระหวา่ งท่ีเรม่ิ จดั ของเขา้ ท่ีไปเร่อื ยๆ รูต้ วั อีกทีเวลาก็ผา่ นมาจนถึง 3 ท่มุ แลว้ ผมอาบนา้ แปรง ฟันใหเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ มานอนลงบนเตียงท่จี ดั ไวแ้ ละดว้ ยความเหน่ือยลา้ จากการเดินทางและการจดั ของ พอหวั ถงึ หมอนผมก็ หลบั ไปในทนั ที ทาใหเ้ วลาผา่ นไปอีกวนั อย่างรวดเรว็ เชา้ วนั ตอ่ มาผมต่นื ขนึ้ มาดว้ ยความงวั เงีย เม่ือคืนผมหลบั สนิทลืมจนฝันถึงใครสกั คนท่ผี มก็ไมร่ ูจ้ กั เขามาเคาะประตู หนา้ ผมเสียงดงั ล่นั มนั ทาใหผ้ มตกใจต่ืนขนึ้ มาพบวา่ ตอนนีเ้ ชา้ แลว้ และวนั นีเ้ ป็นวนั สดุ ทา้ ยกอ่ นเปิดเทอม ผมรบี จดั ของเขา้ ท่ีให้ เสรจ็ กอ่ นจะไมม่ ีเวลาทามนั ถา้ เปิดเทอม และกวา่ จะจดั ของท่ีผมขนมาแทบจะทงั้ บา้ นเพราะคดิ ว่าคงจะไมไ่ ดก้ ลบั อีกนาน หลงั จากท่ีจดั ของสรจ็ เวลาก็ผา่ นมาจนถงึ เยน็ อย่างไมร่ ูต้ วั ผมเรม่ิ รูส้ กึ หวิ ขนึ้ มาเม่ือนกึ ไดว้ า่ ตอนนีเ้ ป็นตอนเย็นแลว้ และผมก็ไมไ่ ดก้ ินอะไรเลยมาตงั้ แตก่ ลางวนั ผมเดนิ ออกจากหอ้ งผ่านทางเดนิ ท่ไี ฟตดิ ๆดบั ๆดนู า่ กลวั ผมคดิ วา่ ผมคงตอ้ งไป บอกปา้ บญุ ใหห้ าชา่ งมาซอ่ มไฟแลว้ แหละ ไมอ่ ย่างงนั้ เวลาผมกลบั หอตอนดกึ ๆคงลาบากแย่ถา้ ตอ้ งเดนิ ขนึ้ มาคนเดียวบนทาง น่ากลวั ๆแบบนี้ ผมขบั รถอยา่ งชา้ ๆหารา้ นขา้ วท่ีน่าจะเปิดอยู่ พรางสมั ผสั กบั บรรยากาศบรเิ วณใกลม้ หาวทิ ยาลยั ไปดว้ ย ‘นกี่ ใ็ กลจ้ ะ เปิดเทอมแลว้ นะ แตท่ ามนั มนั ถึงไดเ้ งยี บเหงาแบบน’ี้ ผมคดิ ในใจก่อนจะจอดรถหนา้ เซเวน่ ขนาดเลก็ แหง่ หน่งึ ใกลห้ อพกั ผมเดิน เขา้ ไปในเซเวน่ และพบวา่ ในเซเวน่ มีแคผ่ มและพนกั งานอีกคนสองคนเท่านนั้ ท่ีน่ีมนั ชา่ งจะเงียบเหงาจรงิ ๆ ผมคดิ ในใจก่อนจะ เดินไปเลอื กซอื้ ของ และรบี ขบั รถกลบั หอก่อนพระอาทิตยจ์ ะตกดินลงไป ผมกลบั หอมากินขา้ วท่ีซอื้ มาเรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ อาบนา้ เตรยี มตวั ใหพ้ รอ้ มกบั การเปิดเทอมและใชช้ ีวติ ในมหาวทิ ยาลยั ครงั้ แรกในชีวติ ของผม ผมต่นื เตน้ มากๆท่ีจะไดเ้ ป็นเด็กมหาวิทยาลยั กบั เขาสกั ที ถงึ มนั จะไม่เป็นแบบท่ีผมคดิ สกั เทา่ ไหรแ่ ตผ่ มก็ หวงั วา่ ชีวิตในมหาวทิ ยาลยั แหง่ นีจ้ ะใจดีกบั ผมนะครบั ว่าแลว้ ผมก็นอนเลยดกี วา่ จะไดพ้ รอ้ มสาหรบั การเปิดเทอมวนั แรก

-5- -บทที่ 3- ใครกนั นะ กริ๊งงงง กร๊งิ งงง เสยี งนาฬิกาปลกุ ดงั ขนึ้ ในตอนเชา้ วนั นีแ้ ลว้ สนิ ะท่ผี มจะไดใ้ ชช้ ีวติ ในมหาวทิ ยาลยั กบั เขาสกั ที ผมลกุ ขนึ้ เก็บท่นี อน ดว้ ยความต่นื เตน้ กบั การเปิดเทอมวนั แรก ผมรบี จดั การตวั เองก่อนจะถงึ เวลาเรยี นคาบแรก เน่ืองจากวนั นีเ้ ป็นวนั แรกท่เี ปิดเรยี น ผมไมอ่ ยากไปสายสกั เทา่ ไหร่ ผมอาบนา้ แตง่ ตวั และจดั กระเป๋ าเตรยี มพรอ้ มสาหรบั กิจกรรมรบั นอ้ งท่ีรุน่ พ่จี ดั ขนึ้ ในเยน็ วนั นี้ เหน็ เขาบอกวา่ ตอ้ งไปรอ้ งเพลงเชียรอ์ ะไรสกั อย่าง แตผ่ มก็ต่นื เตน้ ท่ีจะไดร้ ูว้ า่ มนั คอื อะไรจะแย่แลว้ ละ่ ครบั ออ๋ ผมคงลมื เลา่ ไปสนิ ะครบั วา่ เม่ือคืนน่ะ ผมก็ฝันถึงใครสกั คนมาเคาะประตหู อ้ งผมอกี แลว้ ผมชกั สงสยั แลว้ สวิ า่ เขาคนนนั้ เป็นใครกนั นะ ทาไมผมถึงไดฝ้ ันถงึ เขาสองวนั ตดิ แบบนี้ แตช่ า่ ง- มนั ก่อนเถอะครบั เพราะตอนนีน้ ะ่ ผมต่นื เตน้ กบั การเปิดเทอมวนั แรกจนไมอ่ ยากสนใจเร่อื งอืน่ เลยละ่ ครบั ณ หอ้ งเรยี น ผมเปิดประตดู ว้ ยความต่นื เตน้ วา่ จะไดเ้ จอเพ่อื นท่ีน่งั อย่เู ต็มหอ้ ง แตผ่ ิดคาดครบั เพราะผมมาถงึ เป็นคนแรกของหอ้ ง แตน่ ่งั รอสกั พกั ก็คงจะทยอยมากนั และก็เป็นอยา่ งนนั้ จรงิ ๆไมน่ านเพ่อื นๆก็ทยอยมากนั จนแน่นหอ้ ง ทกุ คนตา่ งพดู คยุ กนั ราวกบั วา่ รูจ้ กั กนั มาก่อนและแน่นอนครบั ผมไม่รูจ้ กั ใครในนีเ้ ลยสกั คน ผมน่งั เงียบๆในมมุ หอ้ งดว้ ยความหวงั วา่ จะมใี ครสกั คนเขา้ มา ทกั ทายบา้ ง ผมน่งั เหงาอยแู่ บบนนั้ จนหมดคาบเรยี น มนั เรม่ิ มีความคิดนงึ ท่โี ผลเ่ ขา้ มาในหวั ของผม น่ีมนั …โชครา้ ยชดั ๆ ผมเรม่ิ รูส้ กึ วา่ ผมโชครา้ ยท่ีไดม้ าเรยี นท่นี ่ี แถมยงั ไมม่ ีใครคยุ ดว้ ยอีกตา่ งหาก ผมน่ีมนั โคตรโชค รา้ ยเลย เม่ือเวลาล่วงเลยมาจนถึงเท่ียง ผมก็ไปกนิ ขา้ วคนเดียวอย่างเหงาๆ เพราะผมไม่มีเพ่ือนเลยสกั คน ผมน่งั มองกล่มุ คน ท่มี าน่งั กินขา้ วและพดู คยุ กนั อย่างสนกุ สนานในใจก็คดิ วา่ คงจะดีกวา่ นีถ้ า้ ผมไดเ้ รยี นกบั เพ่ือนๆกลมุ่ เดมิ ท่ีกรุงเทพ แตค่ ิดไปแลว้ ก็คงไม่ไดอ้ ะไรขนึ้ มา ผมเลยตอ้ งกม้ หนา้ กม้ ตากินขา้ วใหอ้ ่มิ และวา่ จะกลบั ไปนอนพกั กอ่ นถึงเวลาท่ีรุน่ พ่ีนดั ครงั้ แรกสกั หนอ่ ย เวลาผา่ นไปหลายช่วั โมง ผมสะดงุ้ ต่นื ดว้ ยความตกใจ ผมลมื ตงั้ นาฬกิ าปลกุ ไดย้ งั ไงเน่ีย น่ีมนั เลยเวลานดั มาเป็นครง่ึ ช่วั โมงแลว้ ผมรบี ลา้ งหนา้ และข่ีมอเตอรไ์ ซคอ์ อกไปยงั สถานท่ที ่ีรุน่ พ่นี ดั พวกเราทนั ทีดว้ ยความเรง่ รบี ‘โอย๊ นวี่ นั อะไรกนั วะเนยี่ ’

-6- ณ หอ้ งเชยี ร์ มาถึงหนา้ หอ้ งแลว้ ผมกจ็ อ้ งมองปา้ ยหอ้ งอยพู่ กั ใหญ่ ก่อนจะคดิ ไดว้ า่ น่ีแหละจะเป็นโอกาสใหผ้ มไดร้ ูจ้ กั กบั เพ่อื น เพราะถา้ ขนึ้ ช่ือวา่ ‘เชยี ร’์ ก็น่าจะสนกุ นา่ ดู ไมน่ า่ มีอะไรใหเ้ ครยี ด พอคดิ ขนึ้ มาแบบนีผ้ มก็รูส้ กึ ต่นื เตน้ นดิ ๆแลว้ สิ “มวั ยืนดอู ะไร!! รบี ๆเขา้ ไป จะใหเ้ พ่ือนรออีกนานมยั้ ” เสยี งใครสกั คนดงั ตะหวาดขนึ้ ผมสะดงุ้ ดว้ ยความตกใจก่อนจะตอบรบั และรบี เดนิ เขา้ ไป เม่ือเดินเขา้ ไปผมก็พบกบั สายตานบั สิบคทู่ ่จี อ้ งมองผมอยู่ ดว้ ยอารมณท์ ่ขี ่นุ มวั ‘ซวยละ’ ผมคิดในใจ “ในเม่ือเพ่ือนของคณุ มาสาย คณุ ก็ตอ้ งรบั ผิดชอบรว่ มกนั !!” เสยี งรุน่ พ่ีคนหนง่ึ ท่ียืนอยหู่ นา้ หอ้ งพดู ขนึ้ ดว้ ยเสยี งท่ีดงั กอ้ งเม่ือเหน็ ผมท่ีเพ่งิ จะเดินเขา้ หอ้ งไป ผมและเพ่อื นๆถกู ทาโทษดว้ ยกนั ทงั้ หมด เพราะผมไม่ไดต้ งั้ นาฬิกาปลกุ ถงึ ไดม้ าสายและ ทาใหค้ นอ่นื ถกู ทาโทษไปดว้ ยแบบนี้ จากตอนแรกไม่มีเพ่อื นอยแู่ ลว้ มาทาใหโ้ ดนทาโทษแบบนีน้ อกจากจะไมม่ ีเพ่ือนแลว้ เพ่ือน คงเกลียดผมไปดว้ ยแนๆ่ แคค่ ิดผมก็เศรา้ อยา่ งบอกไม่ถกู ผมคงตอ้ งเตรยี มรบั มือกบั ความเหงานีแ้ ลว้ ละ่ หลงั จากพวกเราโดนทาโทษเสรจ็ รุน่ พ่กี ็ใหเ้ รารอ้ งเพลงจนแสบคอไปหมด เวลาผา่ นไปในหอ้ งนนั้ หลายช่วั โมงจน ตอนนีก้ ็ 3ท่มุ ครง่ึ แลว้ ผมกลบั หอ้ งไดส้ ภาพท่ีเหน่ือยลา้ ไมใ่ ช่แค่เหน่ือยกายแตย่ งั เหน่ือยใจดว้ ย หลงั จากนีผ้ มคงหมดหวงั จะมี เพ่อื นแลว้ จรงิ ๆแหละครบั เพ่อื นดจู ะโกรธผมกนั มากเลยท่ผี มทาใหพ้ วกเขาตอ้ งโดนทาโทษไปดว้ ย ผมเขา้ หอ้ ง รีบอาบนา้ ชาระ รา่ งกายจากเหง่ือท่ีเหน่ือยมาแทบจะทงั้ วนั จากนนั้ กอ่ นนอนผมก็โทรหาแม่ และคยุ กบั แมจ่ นหลบั ไป ‘สวสั ดี เราไมน้ ะ’ ผมสะดงุ้ ต่นื ดว้ ยความตกใจกบั เสียงใครสกั คนท่ีมากระซิบขา้ งหดู ว้ ยนา้ เสียงท่ีเย็นยะเยือก “ไมห้ รอ ไมไ้ หนเน่ีย” ผมพมึ พาคนเดยี วก่อนจะเดินไปอาบนา้ เพ่ือเตรยี มตวั จะไปเรยี นในวนั นี้ แตถ่ ึงอย่างไงก็เถอะ ผม ก็ยงั ขอ้ งใจอยดู่ ีวา่ เสยี งใครกนั นะท่ีมาปลกุ ผมในตอนเชา้ ‘ไม้ นายคอื ใครกนั แน่นะ?’

-7- -บทที่ 4- แรกเราพบกัน ‘ใครคอื ไม’้ คาถามนีว้ นอย่ใู นหวั ผมทงั้ วนั ผมสงสยั มากวา่ เสยี งใครกนั ท่มี ากระซิบผมเม่ือเชา้ นี้ จะบอกวา่ ผมหฝู าดก็คงจะไมใ่ ช่ เพราะผมไดย้ นิ เสียงนนั้ ชดั มาก ชดั เกินกวา่ จะบอกวา่ ผมหฝู าดและตอนท่ีผมไดย้ ิน ผมยงั ขนลกุ ไปทงั้ ตวั กบั นา้ เสียงเนบิ ๆนนั้ แนน่ อนครบั ผมม่นั ใจมากวา่ ผมไม่ไดห้ ฝู าดอย่างแน่นอน วนั นีก้ ็เป็นอีกวนั ท่ีผมตอ้ งเขา้ หอ้ งเชียรอ์ กี แลว้ และแน่นอนผมไม่มีความต่นื เตน้ หลงเหลอื อยอู่ ีกเลย กลบั กนั ผมโคตร จะเกลียดท่ีน่ีเลย ผมไมเ่ ขา้ ใจเลยวา่ เราจะมาน่งั ใหพ้ วกรุน่ พ่ีพวกนีข้ ม่ ขู่เราอยทู่ าไม แตท่ ายงั ไงไดล้ ่ะครบั ผมมนั เป็นคนตวั เลก็ ๆ คนนงึ ท่ไี ม่สิทธิ์มีเสียงอะไรดว้ ยซา้ และอกี อย่างผมก็ไมอ่ ยากจะก่อปัญหาใหเ้ พ่ือนๆอกี แลว้ แคน่ ีผ้ มก็เหงาจะแย่อยแู่ ลว้ ผมเลย ตอ้ งทนอย่ใู นหอ้ งบา้ น่ีใหม้ นั ผา่ นไปในแตล่ ะวนั หลงั จากเขา้ หอ้ งเชียรเ์ สรจ็ ผมก็กลบั มาท่ีหอ้ งทนั ที วนั นีผ้ มตงั้ ใจวา่ ผมจะตอ้ งถามปา้ บญุ และรูใ้ หไ้ ดว้ า่ ไมค้ อื ใคร พอ ผมถงึ หอ ผมก็รีบตรงเขา้ ไปหาปา้ บญุ ท่ีกาลงั น่งั ดทู ีวอี ยู่ “ปา้ บญุ ครบั ผมมีเร่อื งอยากจะถามครบั ” ปา้ บญุ หนั มายมิ้ และตอบรบั ดว้ ยเสยี งใส “วา่ ไงจะ๊ มีอะไรรปึ ่าวหนตู น้ ” “ปา้ พอจะรูจ้ กั คนช่ือไมท้ ่ีพกั ในหอนีบ้ า้ งไหมครบั ” ปา้ บญุ ไดย้ นิ ก็หนา้ เปล่ยี นสี พรอ้ มกบั รบี ยกจานขา้ วขนึ้ และตอบ กลบั มาแบบเรง่ รบี ดว้ ยนา้ เสียงส่นั ๆราวกบั กลวั อะไรบางอยา่ ง “ไมม่ ีใครช่ือไมน้ ะหนู ไปๆรบี ขนึ้ ไดแ้ ลว้ ปา้ จะไปลา้ งจานแลว้ ” พดู จบปา้ บญุ ก็รบี เดนิ หนีไป ทงิ้ ใหผ้ มยืนงงอย่คู นเดียว ผมถอดใจท่ีจะอยากไดค้ าตอบจากปา้ บญุ เพราะถา้ ไปถามปา้ บญุ อีกก็คงไดค้ าตอบแบบเดมิ ผมเลยตดั สินใจเดินขนึ้ หอ้ งไปดว้ ย ความสงสยั ท่ยี งั คาอยใู่ นใจ ผมเขา้ หอ้ งมาพรอ้ มกบั เออื้ มมือเพ่อื จะเปิดไฟ แตแ่ ลว้ สายตาผมก็ไปสะดดุ กบั ใครสกั คนหน่งึ ท่ีน่งั อย่บู นเตียงของผม ผมรอ้ งออกมาดว้ ยความตกใจแบบสดุ ขีด ผมหลบั ตาลงและรบี เปิดไฟเผ่ือใครคนนนั้ จะหายไป ‘กรกิ๊ ’ เสียงสวติ ซไ์ ฟดงั ขนึ้ เม่ือ มือผมสมั ผสั กบั สวติ ซไ์ ฟ จากนนั้ ผมก็คอ่ ยๆลมื ตาขนึ้ มาดว้ ยความหวงั ท่ีวา่ อะไรบางอยา่ งตรงนนั้ จะหายไป

-8- “สวสั ดีตน้ เราไมน้ ะ ยนิ ดีท่ไี ดร้ ูจ้ กั ” เสียงใครคนนนั้ ทกั ทายเม่ือผมลมื ตา “เฮย้ ! นายเป็นใครเขา้ มาหอ้ งเราไดย้ งั ไง!” ผมรอ้ งถามดว้ ยนา้ เสียงตกใจเม่ือลืมตาขนึ้ มาและพบวา่ ใครคนนนั้ มาอยู่ ตรงหนา้ ผม “เราช่ือไม้ เรามาเป็นเพ่ือนกนั นะ ฉนั จะชว่ ยนายเอง” ผมใชค้ วามกลา้ ทงั้ หมดท่มี ีถามไปท่ีอีกคนวา่ “นายตอ้ งการอะไร” ไมไ้ ดย้ ินก็เงียบไปพกั ใหญ่ กอ่ นจะเอย่ ปากพดู และ เลา่ เร่อื งทงั้ หมดวา่ เพราะอะไรเขาถึงไดเ้ ป็นเช่นนี้ ผมไดฟ้ ังเร่อื งเล่าจากปากของไม้ ‘ผนี กั ศกึ ษาหนมุ่ ’ ท่กี าลงั น่งั รอ้ งไหอ้ ย่บู น เตียงของผม จากความกลวั ก็เปล่ยี นกลายเป็นความสงสารจนผมแทบจะอยากรอ้ งไหอ้ อกมา เขาคงตอ้ งพบเจอแตค่ วามโดดเด่ยี วมาตลอดเวลาท่อี ยทู่ ่ีน่ี มนั ทาใหผ้ มนกึ ขนึ้ ไดว้ า่ จรงิ ๆแลว้ เรามีอะไรบางอยา่ งท่ี คลา้ ยกนั ถึงทาใหเ้ ราไดม้ าน่งั คยุ กนั อย่แู บบนี้ สิง่ นนั้ ไม่ใชอ่ ะไรท่ไี หนไกล แตค่ งเป็น ‘ความโดดเดยี่ ว’ ท่นี าพาใหเ้ ราไดม้ าเจอกนั อนั ท่จี รงิ ผมกค็ ดิ วา่ มนั คงแปลกนะคท่ผี มกาลงั จะมีเพ่ือนเป็นผี สาหรบั ตวั ผมเองยงั คดิ วา่ ผมแปลกเลยครบั เพราะผมเองก็ไม่ เคยคดิ เหมือนกนั วา่ เพ่ือนคนแรกของการเรม่ิ ตน้ ในรวั้ มหาวิทยาลยั ของผมจะเป็น ‘ผ’ี แต่ถงึ ยงั ไงก็ตามผมวา่ อย่างนอ้ ยมนั ก็คง จะมีเร่อื งราวดๆี เกิดขนึ้ ตอ่ จากนีบ้ า้ งแหละครบั อย่างนอ้ ยผมก็หวงั วา่ มนั คงจะดีกวา่ การท่ผี มจะอยคู่ นเดียวแบบเหงาๆนะครบั

-9- -บทท่ี 5- เพอ่ื นกนั วันแรก “ตน้ ตน่ื ๆ ต่นื ไดแ้ ลว้ ตน้ ” เสยี งไมป้ ลกุ ผมในตอนเชา้ ทาใหผ้ มตอ้ งสะดงุ้ ต่นื ดว้ ยความตกใจวา่ เสียงใคร ผมยงั ไมค่ อ่ ยชนิ น่ะครบั เลยลืมนดิ หนอ่ ยวา่ ตอนนีผ้ มไม่ไดอ้ ยคู่ นเดียวอกี ตอ่ ไปแลว้ แตย่ งั มีผีมาอยดู่ ว้ ยอกี ตนนงึ ไมป้ ลกุ ผมพรอ้ มกบั บอกวา่ วนั นีผ้ มมีทดสอบให้ รบี ไปก่อนจะไปสายและโดนเช็คขาด ผมจงึ รบี อาบนา้ แตง่ ตวั กอ่ นจะเดนิ ออกจากหอ้ งไป ตกึ ตกึ เสียงเทา้ กระทบพนื้ ตามหลงั ผมมาทนั ทที ่ผี มเรม่ิ กา้ วเดินหา่ งออกจากประตหู อ้ ง และใชค่ รบั ไม่ใช่ใครท่ไี หนหรอกครบั ไม้ ผีจอมวนุ่ เน่ียแหละครบั ท่กี าลงั ตามผมมา “น่ีไม้ นายจะตามมาทาไมเน่ีย อยทู่ ่หี อ้ งเน่ียแหละจะตามมาทาไม” ผมถามไมใ้ นขณะท่ใี สห่ ฟู ังอยู่ แนล่ ่ะครบั ผมตอ้ งใสห่ ฟู ังไวต้ ลอดเวลา เวลาผมคยุ กบั มนั คนอ่ืนจะไดไ้ ม่วา่ ผมเป็นบา้ พดู อะไรอยคู่ นเดยี ว ก็คนอ่นื ไมไ่ ดเ้ ห็นไมเ้ หมือนท่ีผมเหน็ น่ีครบั “เถอะนะ ใหฉ้ นั ไปดว้ ยเถอะ ฉนั น่ะไม่ไดอ้ อกจากหอ้ งนีม้ านานแลว้ ฉนั ก็อยากออกไปเท่ียวเลน่ ขา้ งนอกบา้ นน่ีนา” ไมต้ อบกลบั มาดว้ ยนา้ เสยี งนา่ สงสาร ผมก็ไม่อยากจะปฏิเสธ เอา้ !ไปก็ไป วนั นีเ้ ลยเป็นวนั แรกท่ีผมไมต่ อ้ งไปเรยี น แบบโดดเด่ยี ว ถึงแมไ้ อท้ ่ไี ปกบั ผมมนั จะไม่ใช่คนก็เถอะครบั “นกั ศกึ ษาคะ วนั นีเ้ ราจะทดสอบกนั เล็กๆนอ้ ยๆนะคะ ” เสียงอาจารยท์ ่ยี ืนอย่หู นา้ หอ้ งบอกกบั นกั ศกึ ษากลมุ่ ใหญ่ ซวยละสิ ท่ีผ่านมาผมแทบจะไม่รูเ้ รอ่ื งเลยวา่ เรยี นอะไรไปบา้ ง อกี อยา่ งน่ีมนั เพ่งิ เปิดเทอมมาไดไ้ ม่ก่ีวนั ก็จะมีสอบแลว้ หรอเน่ีย แลว้ ผมจะเอาความรูท้ ่ไี หนไปสอบล่ะ เพราะนอกจากผมจะไม่รูเ้ ร่อื งอะไรแลว้ ตอนอาจารยส์ อนผมก็ไมค่ อ่ ยจะไดฟ้ ังดว้ ยสิ อาจารยเ์ รม่ิ เดนิ แจกแบบทดสอบจนมาถงึ ผม เม่ือผมไดเ้ หน็ โจทยแ์ ลว้ แทบอยากจะรอ้ งไหเ้ ลยล่ะครบั ผมแทบจะไม่รู้ วา่ จะตอ้ งเขียนอะไรเลยนอกจากชอ่ งท่มี ีไวเ้ ขยี นช่ือตวั เอง แบบนีผ้ มคงตอ้ งทาใจแลว้ ละ่ ครบั หวงั ใหไ้ ดค้ รง่ึ ยงั ยากเลย “ตอบ 56.6” เสยี งใครบางคนกระซบิ ท่ีขา้ งหผู มทาเอาผมสะดงุ้ ก็ไมน้ ่นั แหละครบั ท่มี ากระซบิ ผม อนั ท่ีจรงิ แลว้ เน่ีย ผม ก็ไม่ไดอ้ ยากจะทาอย่างงีห้ รอกนะครบั แตก่ ็ขอสกั ครงั้ นงึ แลว้ กนั นะครบั แลว้ ผมสญั ญาวา่ ตอ่ จากนีไ้ ปผมจะตงั้ ใจเรยี นอา่ น- หนงั สือใหม้ ากขนึ้

- 10 - ไมบ้ อกคาตอบผมเรอ่ื ยๆในขอ้ ท่ผี มทาไมไ่ ด้ ขอ้ ไหนผมพอจะทาไดผ้ มก็เขียนม่วั ๆไป จนเวลาผ่านไปจนหมดเวลาทา ขอ้ สอบ อาจารยก์ ็เดินมาเก็บกระดาษคาตอบ และเร่มิ สอนตอ่ ในบทตอ่ ไป และเม่ือถึงตอนเยน็ ก็เหมือนเดิม พวกเราก็ยงั ตอ้ งไป เขา้ หอ้ งเชียรเ์ หมือนเดมิ โดยรุน่ พ่ีมีภารกิจใหเ้ ราทาคอื ใหพ้ วกเรารอ้ งเพลงมหาวทิ ยาลยั ใหไ้ ด้ พวกเราถึงจะไดร้ ุน่ ซง่ึ ก็ เหมือนเดมิ แหละครบั ผมรอ้ งไม่ได้ ช่วงนีช้ ีวิตผมกว็ นๆอย่แู บบนีท้ กุ วนั แ ต่นื นอน กินขา้ ว เรยี น เขา้ หอ้ งเชียร์ โคตรจะเหงา แต่ ผมก็เร่มิ จะคิดว่าการมีผีแบบไมเ้ ป็นเพ่อื นเน่ีย อาจจะเป็นเรอ่ื งดีๆก็ได้ ผมกลบั หอ้ งมาพรอ้ มกบั ไม้ กอ่ นจะกลบั หอ้ งผมแวะซอื้ ขา้ วมา 2 กลอ่ ง สาหรบั ผมกลอ่ งนงึ และสาหรบั ไมอ้ กี กลอ่ งนงึ น่ีนอกจากผมจะตอ้ งใหผ้ ีอาศยั อย่ดู ว้ ยแลว้ ผมยงั ตอ้ งมาคอยซือ้ ขา้ วใหม้ นั ดว้ ย แตก่ ็นะมีไมก้ ็ดีกวา่ อยคู่ นเดียว มนั ก็พอจะชว่ ย อะไรผมไดต้ งั้ หลายอยา่ ง อยา่ งนอ้ ยๆก็คงจะคอยชว่ ยปลกุ ช่วยตวิ หนงั สอื ใหผ้ มไดแ้ หละนะ เพราะดจู ากภายนอกแลว้ ไมก้ ็ นา่ จะเป็นเดก็ ท่ีคอ่ นขา้ งเรยี นเกง่ เลยทีเดียวแหละครบั ดว้ ยลคุ ท่ีใสแ่ วน่ หนาเตอะย่งิ ทาใหด้ เู หมือนเด็กเรยี นเขา้ ไปใหญ่ มนั ทา ใหผ้ มคิดอะไรดีๆออกแหละครบั ผมวา่ ผมคงตอ้ งมีขอ้ แลกเปล่ียนกบั มนั สกั หนอ่ ยแลว้ แหละ “น่ีไม้ ไหนๆก็ไหนๆแลว้ อะ่ นะ นายก็ดจู ะเป็นเป็นเด็กเรยี นเกง่ ถา้ นายอยากจะใหฉ้ นั ซอื้ ขา้ วมาจดุ ใหน้ ายกินทกุ วนั แบบนีอ้ ะ่ นะ ฉนั วา่ เราตอ้ งมีขอ้ แลกเปล่ียนกนั หน่อยแลว้ ละ่ ” “ขอ้ แลกเปล่ียนอะไร นายบอกฉนั มาไดเ้ ลย อะไรฉนั ก็ทาไดท้ งั้ นนั้ แหละถา้ แลกกบั มีขา้ วอรอ่ ยๆแบบนีก้ ินทกุ วนั น่ะ อาหารพวกนีน้ ่ะมนั สดุ ยอดไปเลยนะรูไ้ หม ฉนั ไม่เคยกินอะไรแบบนีเ้ ลย มนั ตา่ งจากตอนท่ีฉนั ยงั มีชีวิตอยมู่ ากเลยแหละ” “ งนั้ นายตอ้ งช่วยตวิ หนงั สือใหฉ้ ัน โอเคไหม? ” ไมไ้ ดย้ นิ ก็ตอบตกลงว่าจะคอยช่วยเหลอื เรือ่ งเรยี นผม เอาละ่ ตอ่ จากนี้ ไปผมคงจะมีเกรดสวยๆไปอวดพ่อกบั แม่ใหภ้ มู ิใจบา้ งล่ะนะ

- 11 - -บทที่ 6- เพอื่ นสนิท “นายตงั้ ใจหน่อยไดไ้ หมตน้ ฉนั สอนนายไปไมร่ ูจ้ ะก่ีรอบละนะเน่ีย จาใหไ้ ดส้ กั ทีสิ” ไมบ้ น่ ผมขณะท่ีผมกาลงั พยายามจาเนือ้ เพลงประจามหาวิทยาลยั ใหไ้ ด้ เพราะพรุง่ นีจ้ ะเป็นวนั ท่ีผมและเพ่อื นจะตอ้ ง สอบรอ้ งเพลงเพ่ือจะไดร้ ุน่ ซง่ึ นบั ตงั้ แตว่ นั แรกท่ีผมและเพ่อื นเขา้ หอ้ งเชียรแ์ ละซอ้ มรอ้ งเพลงมาจนถงึ ตอนนีก้ ็น่าจะประมาณ 2 อาทติ ยแ์ ลว้ แต่ดว้ ยความเกลยี ดการเขา้ หอ้ งเชียรม์ าก มนั ทาใหผ้ มไม่อยากจะทาอะไรเลยสดุ ทา้ ยแลว้ ผมกต็ อ้ งมาน่งั จาเนือ้ เพลงพวกนีว้ นั สดุ ทา้ ยอยดู่ ี แตม่ นั ไมใ่ ชป่ ัญหาสาหรบั ผมหรอกครบั เพราะผมมีไมค้ อยชว่ ยสอนผมรอ้ งอยู่ ตอนนีผ้ มกบั ไมเ้ รียกไดว้ า่ เป็นเพ่อื น สนิทกนั เลยแหละครบั ไปไหนไปกนั แตก่ ็อยากท่ีผมเคยบอกไปแหละครบั เวลาผมออกไปขา้ งนอกผมก็ตอ้ งคอยใส่หฟู ังไวเ้ สมอ เพ่ือจะไดไ้ ม่ดแู ปลกเวลาคยุ กบั ไมน้ ่ะครบั กิจวตั รประจาวนั ของผมตอนนีก้ ็มีเพ่ิมมากขนึ้ แลว้ นะครบั จากตอนแรกท่มี ีแต่ กิน เรยี น กลบั หอ ตอนนีไ้ มใ่ ชแ่ บบนนั้ แลว้ ละ่ ครบั เพราะนบั ตงั้ แตผ่ มไดส้ นทิ กบั ผีท่ีช่ือไม้ ชีวติ ผมก็ดจู ะมีสสี นั มากขนึ้ ไมจ้ ะพาผม ไปทวั รร์ อบมหาวทิ ยาลยั อย่บู อ่ ยๆถา้ มีเวลาวา่ ง แน่ละ่ ครบั ก็ไมอ้ ยทู่ ่ีน่ีมานานแลว้ น่ีหนา่ ก็ตอ้ งรูจ้ กั สถานท่ใี นมหาวิทยาลยั เยอะ เป็นธรรมดา แคพ่ าไปทวั รไ์ มพ่ อน่ะสคิ รบั มนั ยงั เลา่ เร่ืองหลอนๆและคอยชีจ้ ดุ ท่มี ีอะไรบางอย่างท่ีคนอย่างเราๆมองไมเ่ หน็ แตผ่ ีอย่างไมม้ องเหน็ ดว้ ยน่ะสิครบั ทาเอาผมไม่กลา้ เดนิ ผา่ นแถวนนั้ ไปพกั ใหญ่เลยแตก่ ็ถือวา่ เป็นสีสนั ชีวิตดนี ะครบั เวลากิน ขา้ วผมก็ไมเ่ หงาอีกตอ่ ไปแลว้ ละ่ ครบั เพราะผมจะซอื้ ขา้ วกลบั มาหอ 2 กลอ่ งทกุ ครงั้ กล่องนงึ ก็ตอ้ งคอยจดุ ธูปใหไ้ มไ้ ดก้ ินดว้ ย วนั ไหนผมลมื มนั ก็จะโกรธไปเลยละ่ ครบั ก็สนกุ ดนี ะครบั กบั การมีเพ่อื นเป็นผี ผมเร่มิ ตดิ ใจแลว้ สิ แตก่ ็แอบๆกลวั นะครบั วา่ ถา้ วนั นงึ เราตอ้ งแยกกนั จรงิ ๆ ผมคงเหงาแย่ แต่ช่างมนั เถอะครบั ตอนนีอ้ ย่กู บั ปัจจบุ นั ดกี วา่ ผมคงโชคดสี ดุ ๆไปเลยท่ีไดเ้ จอเพ่ือน แบบนี้ ชีวติ ผมดีขนึ้ เยอะเลยล่ะครบั เวลาผ่านไปวนั แลว้ วนั เล่าจนเกือบจะถงึ ฤดขู องการสอบกลางภาค เม่ือการสอบกลางภาคใกลเ้ ขา้ มาหลายๆคนคงจบั กลมุ่ กนั ตวิ หนงั สอื แต่สาหรบั ผมมนั ตา่ งออกไปครบั ผมก็ยงั คงเหมือนเดมิ ครบั ไมม่ ีใครมาชวนผมไปตวิ หรอื ชวนเขา้ กลมุ่ เหมือนเดมิ แตก่ ็น่นั แหละครบั ถงึ ยงั ไงผมก็ยงั มีเพ่ือนแบบไมอ้ ยู่ แคน่ ีผ้ มก็พอใจแลว้ ละ่ ครบั วนั นีผ้ มตงั้ ใจวา่ ผมจะใหไ้ มเ้ ร่มิ ตวิ วิชาตา่ งๆใหผ้ ม เพ่ือจะไดเ้ ขา้ ใจและทนั สอบกลางภาคท่ใี กลเ้ ขา้ มา

- 12 - “ไม้ วนั นีน้ ายติวฟิสิกสใ์ หฉ้ นั หน่อยส”ิ ผมพดู กบั ไมแ้ ตไ่ ม่มีเสียงใดๆตอบกลบั มา ผมหนั ไปทางไมก้ ็เห็นไมน้ ่งั เหม่อมอง ออกไปนอกหนา้ ตา่ งเหมือนกาลงั คิดอะไรบางอยา่ งอยู่ “ไม้ นายไดย้ นิ ฉนั ไหมเน่ีย” “ฮะ วา่ ยงั ไงนะ” ไมส้ ะดงุ้ ก่อนจะตอบกลบั ผมมา “นายคิดอะไรอย่นู ่ะ ฉนั พดู กบั นายๆก็ไมต่ อบฉนั มีอะไรหรอื เปลา่ บอกฉนั ไดน้ ะเราเป็นเพ่อื นกนั น่ี” ผมพดู กบั ไมด้ ว้ ย นา้ เสยี งเป็นห่วง เพราะดเู หมือนไมจ้ ะมีเร่อื งอะไรอย่ใู นใจ “เปลา่ หรอก เม่ือกีน้ ายบอกใหฉ้ นั ชว่ ยตวิ สอบกลางภาคใหใ้ ช่ไหม มาสิ” หลงั จากพดู จบไมก้ ็เรม่ิ ติวหนงั สอื ใหผ้ ม แต่ ผมสมั ผสั ไดถ้ งึ ความเปล่ยี นไปของไม้ ปกติไมจ้ ะรา่ เรงิ กวา่ นี้ ผิดกบั วนั นีท้ ่ดี เู งียบและไมส่ ดใสอย่างเคย ‘เป็นอะไรของเขากนั นะ’ ผมไดแ้ ตค่ ิดในใจดว้ ยความเป็นหว่ งเพ่ือนสนทิ ท่ีมีเพยี งคนเดยี วของผม และตงั้ หนา้ ตงั้ ตาตวิ ตอ่ ไป “ไหนนายลองบอกสตู รกการเคล่อื นท่ีมาสกั สตู รสิตน้ ” “เออ่ สตู รการเคล่อื นท่ีหรอ ง่ายจะตายไป” ผมตอบคาถามนนั้ ดว้ ยนา้ เสียงม่นั ใจ “แฮะๆ ฉนั จาไม่ไดอ้ ะ่ ไม”้ “น่ีตน้ ฉนั ไม่สามารถอย่ชู ่วยนายไปไดต้ ลอดนะ นายตอ้ งพ่งึ ตวั เองบา้ งสิ ตงั้ ใจหน่อย น่ีถา้ ไมม่ ีฉนั นายจะทายงั ไง” ไม้ ทาหนา้ หมดหวงั ผมไดย้ ินไมบ้ อกกบั ผมวา่ ไม่สามารถอย่กู บั ผมไดต้ ลอดกต็ กใจ “ทาไมละ่ นายจะไปไหนไม้ นายก็อยทู่ ่ีน่ีมาตงั้ นาน แลว้ ตอนนีน้ ายจะไปไหน” ผมถามออกไปแตก่ ็ไมไ่ ดร้ บั คาตอบใดๆ กลบั มา ไมท้ าเป็นไม่ไดย้ ินในสงิ่ ท่ผี มถามและตงั้ หนา้ ตงั้ ตาตวิ ใหผ้ มตอ่ ไป ‘ไม้เพอื่ นรัก นายจะไปไหนกันนะ’

- 13 - -บทท่ี 7- เมื่อถงึ เวลา เม่ือวนั สอบกลางภาคมาถงึ ผมคอ่ นขา้ งจะม่นั ใจกบั การสอบในครงั้ นี้ เพราะไดร้ บั การติวจากติวเตอรร์ ะดบั เทพ อย่างไม้ ผีเพ่ือนสนทิ ของผม มนั ทาใหผ้ มม่นั ใจวา่ การสอบครงั้ นีจ้ ะตอ้ งผ่านไปไดด้ ว้ ยดอี ยา่ งแน่นอน ผมรูส้ กึ ต่นื เตน้ นิดๆกบั การสอบในครงั้ นี้ แตไ่ ม่ใช่เพราะเรอ่ื งสอบหรอกนะครบั แตไ่ มบ้ อกผมวา่ มีเรอ่ื งสาคญั ท่ีตอ้ งบอกผมและจะบอกผมหลงั การสอบ กลางภาคจบลง ผมไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทาไมมนั ไมบ่ อกผมไปเลย แต่มนั คงมีเหตผุ ลของมนั แหละครบั ผมเลยไม่ไดเ้ ซา้ ซอี้ ะไรตอ่ อกี เม่ือถงึ เวลาสอบผมเขา้ หอ้ งสอบไปดว้ ยความม่นั ใจเตม็ เป่ียม และเม่ือเห็นขอ้ สอบก็เป้นไปตามคาดครบั ผมคอ่ นขา้ ง ม่นั ใจกบั คาตอบท่ีผมตอบไป และผมก็หวงั วา่ ความพยายามครงั้ นีม้ นั จะไมท่ ารา้ ยผมอกี การสอบกลางภาคผา่ นไปไดด้ ว้ ยดี คะแนนก็ออกมาเป็นท่ีนา่ พอใจ ผมรูส้ กึ วา่ ผมโชคดมี ากๆท่ไี ดม้ ีเพ่อื นแบบไม้ บาง ทีผมก็นกึ อยากใหม้ นั เป็นคนปกติ เพราะถา้ มนั เป็นคน ผมคงไดช้ วนมนั ทาอะไรสนกุ ๆอกี มากมายเลยละ่ ครบั แต่การท่มี นั เป็นผี มนั ก็ไมไ่ ดแ้ ย่หรอกนะครบั และผมก็เช่ือวา่ ไม่วา่ ไมจ้ ะเป็นผีหรอื เป็นคน ไมก้ ็จะยงั เป็นเพ่อื นท่ีดีของผมเสมอแน่นอน “ไม้ สรุปวา่ เร่อื งท่นี ายจะบอกฉนั นะ่ เรอ่ื งอะไรหรอ” ผมถามไมด้ ว้ ยความต่นื เตน้ ไมเ้ งียบไปสกั พกั ก่อนจะพดู ออกมา ดว้ ยนา้ เสยี งน่ิงๆวา่ “ตน้ นายรูใ้ ช่ไหม วา่ ผีอยา่ งฉนั เม่ือถึงเวลาก็ตอ้ งไป” “เรอ่ื งนีใ้ ช่ไหม ท่ีทาใหน้ ายไมร่ า่ เรงิ เหมือนเดิม ทาไมละ่ นายก็อย่ทู ่นี ่ีมาตงั้ นานแลว้ ทาไมพอเราไดส้ นทิ กนั นายถงึ ตอ้ งไปละ่ ” “ฉนั ขอโทษนะ แตม่ นั ถึงเวลาของฉนั แลว้ จรงิ ๆ ท่ีผา่ นมาฉนั มีความสขุ มากๆเลยนะกบั การไดเ้ ป็นเพ่ือนกบั นาย ก่อน ฉนั ตายน่ะฉนั ก็เคยไมม่ ีเพ่ือนเหมือนกนั กบั นาย พอฉนั ไดม้ ีเพ่อื นสกั คนอย่างเชน่ ตอนนี้ มนั เลยเหมือนเป็นการปลดปลอ่ ยฉนั ให้ ฉนั ไปเกิดใหมไ่ ดส้ กั ที” ผมเงียบไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ และเดินออกจากหอ้ งไปเงียบๆ ‘ทาไมกนั นะ พอมเี พอื่ นดๆี สกั คนนงึ มนั ถงึ ได้ เป็นแบบนี้ แลว้ ตอ่ จากนใี้ ครจะคอยตวิ คอยกินขา้ วกบั ฉนั ล่ะ นายนะ่ เป็นเพอื่ นทดี่ ที สี่ ดุ เลยนะไม’้ เพยี งแคค่ ิดวา่ หลงั จากนีผ้ ม อาจจะไมม่ ีเพ่อื นดีๆแบบไมอ้ กี แลว้ นา้ ตาผมก็ไหลออกมาดว้ ยความเสียใจ “ไม้ แลว้ นายจะตอ้ งไปตอนไหนละ่ ” ผมถามไมห้ ลงั จากไปน่งั คิดทบทวนเร่อื งราวทงั้ หมดท่เี กิดขนึ้ คนเดียวมาสกั พกั และคดิ ไดว้ า่ การท่ไี มไ้ ดไ้ ปเกิดใหมอ่ าจจะเป็นเร่อื งท่ีดีมากกวา่ การท่อี ยแู่ บบนี้ ไมอ้ าจไดม้ ีความสขุ กวา่ นี้ และการเป็นเพ่ือนท่ีดี ก็ย่อมอยากใหเ้ พ่ือนไดม้ ีความสขุ อย่แู ลว้ ดงั นนั้ ผมจงึ เลิกเศรา้ กบั การท่เี ราตอ้ งจากกนั เพราะถึงยงั ไงไมก้ ็จะยงั เป็นเพ่ือนของ ผมเสมอ

- 14 - “หลงั จากนีอ้ ีก 1 เดอื นนะ่ ” “แตฉ่ นั ก็เป็นหว่ งนายนะ เร่อื งสอบปลายภาคของนายนะ่ ” เม่ือผมไดย้ นิ ไมพ้ ดู แบบนนั้ มนั ทาใหผ้ มรูส้ กึ ไมด่ มี ากๆ มนั คงจะดเู ป็นการเห็นแก่ตวั มากถา้ ผมจะใหไ้ มอ้ ยกู่ บั ผมตอ่ จนถึงการสอบปลายภาคจบลง “ไมเ่ ป็นไรหรอกไม้ เม่ือถงึ เวลาท่ีนายควรจะไป นายก็ควรจะไปไดแ้ ลว้ ฉนั รูว้ า่ นายก็รอโอกาสแบบนีม้ านานแลว้ ฉนั สญั ญาวา่ ฉนั จะทาการสอบปลายภาคใหด้ ีท่สี ดุ นายไม่ตอ้ งเป็นหว่ งนะ” “ไม้ ฉนั ยงั ไม่เคยบอกนายเลยว่า นายนะ่ เป็นเร่อื งดีๆของฉนั ตลอดเวลาท่ีฉนั อย่ทู ่ีน่ีเลยนะ ตอนแรกท่ีฉนั มาท่นี ่ี ฉนั ทงั้ เหงาทงั้ เศรา้ เพ่ือนสกั คนฉนั ก็ไมม่ ี แตพ่ อฉนั ไดม้ าเจอกบั นาย มนั ทาใหฉ้ นั คิดวา่ ฉนั เป็นคนท่โี ชคดมี ากๆท่ไี ดม้ ีเพ่ือนดๆี แบบ นาย หลงั จากนีเ้ รามาใชเ้ วลาท่เี หลอื อย่สู รา้ งความทรงจาดๆี ระหวา่ งกนั ดกี วา่ นะ เรามาสนกุ กนั ดกี ว่า อย่าจากกนั ดว้ ยความ เศรา้ เลย ฉนั อยากใหน้ ายไดไ้ ปเกิดพรอ้ มกบั ความสขุ นายจะไดไ้ ปเกิดในท่ีท่ดี ีๆ ท่ที ่ีจะทาใหน้ ายมีความสขุ เหมือนกบั ท่ฉี นั มี ความสขุ ท่ีไดม้ ีเพ่ือนดๆี แบบนาย” ผมพดู กบั ไมด้ ว้ ยรอยยิม้ ท่มี ีนา้ ตาปนอยู่ ไมย้ ิม้ ตอบและตอบกลบั มาวา่ “ฉนั จะอยขู่ า้ งนายเสมอนะ ตน้ ขอบคณุ ท่ียอมเป็นเพ่อื นกบั ผีอยา่ งฉนั นะ” ผมพยกั หนา้ รบั และตอบกลบั ไปวา่ “ขอบคณุ นะท่มี าเป็นความโชคดีของฉนั ” ‘ลาก่อน เพอื่ นรักของฉัน’

- 15 - -บทท่ี 8- พบกนั ใหม่ สอบปลายภาคเรยี นที่ 1 และแลว้ การสอบปลายภาคก็มาถงึ มนั คงเป็นช่วงท่ีผมไมอ่ ยากใหม้ าถึงมากท่ีสดุ เพราะผมไมม่ ีติวเตอรด์ ีๆอย่างไม้ อย่ดู ว้ ยแลว้ ใช่แลว้ ละ่ ครบั ไมไ้ ดป้ ลดหว่ งความทกุ ขข์ องตวั เองออกหมดแลว้ และมนั ก็ถึงเวลาของไมแ้ ลว้ ท่ีตอ้ งไปจากโลกใบนี้ จรงิ ๆสกั ที สว่ นผมกย็ งั ตอ้ งใชช้ ีวิตอยบู่ นโลกใบนีต้ อ่ ไป ยงั ตอ้ งกินขา้ วคนเดยี ว ไปเรยี นคนเดียวเหมือนเดมิ เพ่ิมเติมคือตอนนี้ ผมก็เร่มิ จะรูจ้ กั เพ่อื นๆในคณะบา้ งแลว้ ละ่ ครบั ผมคิดวา่ การท่ีผมมีเพ่ือนสกั คนสองคน มนั คงทาใหไ้ มท้ ่นี า่ จะคอยมองดผู มอยู่ จากท่ไี หนสกั แห่งนงึ หายห่วงไปได้ และสาหรบั การสอบครงั้ นีผ้ มกต็ งั้ ใจอา่ นหนงั สอื อยา่ งมากเพ่ือจะทาใหพ้ ่อแมแ่ ละไม้ ผีเพ่ือนรกั ของผมภมู ิใจ เม่ือถึงเวลาสอบผมก็ทาขอ้ สอบอยา่ งเต็มท่ี ผมคิดวา่ เกรดเทอมนีน้ า่ จะออกมาดแี นๆ่ เพราะผมเช่ือวา่ ถา้ ผมตงั้ ใจทา อะไรสกั อยา่ งนงึ จรงิ ๆ ไมว่ า่ อะไรผมก็สามารถทาไดท้ งั้ นนั้ เอ๊ะจะวา่ ไปแลว้ ผมบอกข่าวดกี บั ทกุ คนไปหรอื ยงั ครบั วา่ แม่ของผม กาลงั จะมีนอ้ งตวั จ๋วิ ใหผ้ ม ผมต่ืนเตน้ มากกบั การจะกลายเป็นพ่ีชายคนโตของบา้ น ตงั้ แตเ่ ด็กผมก็ฝันมาตลอดวา่ อยากจะมีนอ้ ง สกั คนนงึ จะเป็นผชู้ ายหรอื ผหู้ ญิง ผมก็ไมเ่ ก่ียงทงั้ นนั้ แหละครบั แตถ่ า้ เป็นผชู้ ายผมคงดีใจมากเลยเพราะอีกความฝันนงึ ของผม คอื การไดเ้ ลน่ มวยปลา้ กบั นอ้ งชายแตถ่ า้ เป็นผหู้ ญิงก็ไมเ่ ป็นไรครบั ผมพรอ้ มท่จี ะปกปอ้ งและดแู ลนอ้ งใหด้ ีท่สี ดุ เท่าท่ีพ่ีชาย คนนงึ จะทาใหน้ อ้ งสาวได้ นบั ตงั้ แตว่ นั ท่ีแม่ทอ้ งจนถึงตอนนีก้ ็เกือบจะ 9 เดือนแลว้ แมบ่ อกกบั ผมไวว้ า่ สอบเสรจ็ ใหร้ บี กลบั บา้ น เพราะนา่ จะเป็น ช่วงท่ีแม่ใกลถ้ งึ กาหนดคลอดพอดี แม่อยากใหเ้ ราไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั พรอ้ มหนา้ ผมคอ่ นขา้ งท่ีจะต่ืนเตน้ เลยละ่ ผมหวงั วา่ ถา้ ผมไดม้ ี นอ้ งชายจรงิ ๆ ผมกอ็ ยากใหน้ อ้ งชายผมมีนิสยั เหมือนกนั กบั ไม้ เพราะไมเ้ ป็นเพ่ือนคนนงึ ท่ีเรยี กไดว้ า่ เป็นเพ่ือนท่ีดที ่สี ดุ ในชีวิต ผม การท่ไี ดม้ ีคนแบบไมอ้ ย่ใู กลๆ้ นบั เป็นความโชคดีท่ีสดุ เลยละ่ ครบั “แมค่ รบั พอ่ ครบั ตน้ กลบั มาแลว้ ครบั ” ผมตะโกนบอกแม่ทนั ทีท่เี ปิดประตบู า้ นเขา้ มา แม่กบั พ่อเขา้ มากอดผมดว้ ย ความคดิ ถึงหลงั จากไมไ่ ดเ้ จอกนั ตงั้ แตผ่ มเปิดเทอม แนล่ ะ่ ก็บา้ นผมมนั ไกลจากมหาวทิ ยาลยั จะตาย จะใหก้ ลบั บา้ นบอ่ ยๆคง ไมไ่ หวแน่ หลงั จากทกั ทายกนั อย่พู กั ใหญ่ เราทงั้ สามคนก็ไปกินขา้ วดว้ ยกนั “อาหารแม่น่ีสดุ ยอดไปเลยครบั ผมนะคิดถงึ กบั ขา้ วฝีมือแม่ท่ีสดุ เลย” แมย่ มิ้ ตอบแกม้ แทบปริ นอกการไดม้ ีเพ่อื นดีๆ แบบไมจ้ ะความโชคดีอย่างหนง่ึ ในชีวติ ผมแลว้ การมีครอบครวั ดีแบบพอ่ และแม่ของผมก็นบั เป็นความโชคดอี ยา่ งหน่งึ เหมือนกนั ยง่ิ การไดก้ ินอาหารฝีมือแม่ย่ิงเป็นความโชคดที ่ีสดุ ของผมเลยละ่ ครบั ผมไม่รูส้ กึ วา่ ผมเป็นคนโชครา้ ยอีกตอ่ ไปแลว้ ครบั เพราะการท่ีผมไดเ้ จอคนรอบตวั เป็นคนท่ผี มรกั และอยเู่ คียงขา้ งผมเสมอแบบพอ่ แม่และไม้ ก็นบั เป็นความโชคดที ่สี ดุ ใน-

- 16 - ชีวติ แลว้ ละ่ ครบั ปิดเทอมนีผ้ มวา่ ผมจะต่นื เชา้ ๆไปใสบ่ าตรใหไ้ มท้ กุ วนั สักหน่อย เพราะท่ีผมผ่านกลางภาคกบั ปลายภาคมาไดก้ ็ เพราะมไี มเ้ ป็นส่วนหนง่ึ เน่ียแหละครบั อกี อยา่ งท่ีผมผา่ นชว่ งเวลาเหงาๆตอนอยทู่ ่ีน่นู มาไดเ้ น่ียก็เพราะวา่ มีไมเ้ ป็นเพ่ือนน่ีแหละ ครบั ผมคงตอ้ งตอบแทนเพ่อื นท่ีแสนดขี องผมสกั หน่อย ตดื้ ดด ตดื้ ดด “ฮลั โหล มีอะไรหรอื เปลา่ ครบั พ่อ” “ตน้ รบี มาท่โี รงพยาบาลแมล่ กู คลอดนอ้ งแลว้ ” ผมไดย้ นิ ก็รบี ควา้ กญุ แจแลว้ บดิ มอเตอรไ์ ซคเ์ ต็มท่ีเพ่อื ไปโรงพยาบาล ผมต่นื เตน้ มากเลยละ่ ครบั วา่ จะไดน้ อ้ งเป็น ผหู้ ญิงหรอื ผชู้ าย เพราะแมก่ บั พ่อไม่ยอมบอกผมเลยวา่ นอ้ งเป็นผหู้ ญิงหรอื ผชู้ าย ผมข่ีรถไปดว้ ยความต่นื เตน้ และตนื้ ตนั ใจท่ีจะ มีนอ้ งกบั เขาสกั ที และผมคิดวา่ นอ้ งผมคนนีไ้ ม่วา่ จะเป็นผหู้ ญิงหรอื ผชู้ าย เขาก็จะมาเป็นอีกหนง่ึ ความโชคดีของผมเหมือนกนั อแุ ว้ อแุ ว้ ผมเปิดประตหู อ้ งไปพรอ้ มกบั เสียงเดก็ รอ้ งไห้ ผมเดินเขา้ ไปหาแม่ท่ีกาลงั อมุ้ นอ้ งอย่บู นเตียงดว้ ยความต่นื เตน้ และเม่ือ ผมเห็นนอ้ งมนั ทาใหผ้ มดใี จมากอย่างบอกไม่ถกู เพราะหลงั จากนีผ้ มคงไดเ้ ล่นมวยปลา้ กบั นอ้ งตามความฝันของผมแลว้ ละ่ นอ้ งของผมเป็นผชู้ ายครบั ผมจอ้ งมองนอ้ งอยพู่ กั ใหญ่แตแ่ ลว้ สายตาผมมนั ก็ไปสะดดุ กบั อะไรบางอย่างบนตวั นอ้ ง มนั ทาใหผ้ มตกใจอย่างสดุ ขีด ‘ปานสแี ดงทมี่ อื ’ นอ้ งผมมีปานสแี ดงท่มี ือเหมือนกนั กบั ไมเ้ ลยครบั มนั ทาใหผ้ มอดคดิ ไม่ไดว้ า่ หรอื น่ีจะเป็นไม้ เพ่ือนรกั ของผม “แม่ครบั แลว้ นอ้ งจะช่ืออะไรดีละ่ ครบั ” “ช่ือไมด้ ไี หมจ๊ะ จะไดค้ ลอ้ งกนั กบั ลกู ไง ตน้ กบั ไม”้ เม่ือผมไดย้ นิ แม่พดู แบบนนั้ มนั ทาใหผ้ มม่นั ใจเลยวา่ น่ีแหละครบั ‘ไม้ เพือ่ นรักของผม’ ผมตอบตกลงกบั ช่ือท่แี มต่ งั้ ใหน้ อ้ งในทนั ที และตอนนีผ้ มก็รูแ้ ลว้ ล่ะครบั วา่ ไมไ้ ม่ไดไ้ ปไหนไกลเลย เพยี งแต่ยา้ ยจาก การเป็นผีเพ่ือนรกั ของผมมาเป็นนอ้ งชายสดุ ท่ีรกั ของผมแทน ‘นี่แหละครับ ความโชคดใี นชวี ติ ของผม’

- 17 - “ Good times become good memories and bad time become good lesson, May all of your efforts yield a positive outcome ”

- 18 - “ Good times become good memories and bad time become good lesson, May all of your efforts yield a positive outcome ”