ผู้ประสานตัวเล็กกับภารกิจตะลุยต่างแดน

เร่ืองเล่าคนชายขอบ “ผ้ปู ระสานตวั เลก็ กบั ภารกจิ ตะลุยต่างแดน” นางสาวฐติ ิมา ตนั ประดษิ ฐ สานักงานสาธารณสขุ จังหวดั สระแกว้

1

2 เมอ่ื 1 ปที ่แี ลว้ ฉนั เป็นหญงิ สาวที่เพงิ่ เรียบจบ

3 และเข้ามาทางานท่ีสานักงานสาธารณสุขจังหวัดสระแก้ว ฉันทาหน้าท่ีเป็นผู้ประสานงานสาธารณสุขชายแดน ซ่งึ เป็นตาแหน่งเลก็ ๆ

4 ฉันรู้สึกต่ืนเต้นและท้าท้ายกับงานนี้มากฉันได้รับมอบหมายในการ ทาหนังสือประสานงานชายแดนและติดต่องานกับชายแดนอยู่บ่อยคร้งั ในทุก ๆ คร้ังฉันก็สามารถผ่านมันมาได้ และคร้ังน้ีฉันก็คิดว่ามันจะ ผ่านไปเหมือนเชน่ เคย

5 …กรงี๊ งงงงงงงงงงง กรง๊ี งงงงงงงงงงง กรงี๊ งงงงงงงงงงง… เสียงโทรศัพท์ภายในเข้า ฉันรับโทรศัพท์พร้อมแนะนาตัวเอง และบอกช่อื กลุ่มงานเหมอื นทกุ คร้งั

6 “อฟี มีหนงั สอื ด่วนเข้าจ้า ลงมารบั ด้วย” ฉนั รับคา และลงไปรับอย่างเรง่ รบี

7 เม่อื เหน็ หนงั สอื กไ็ ม่รอชา้ ฉนั เริ่มอา่ นด้วยความตั้งใจ

8 หนังสือจากสานักงานแห่ง ฉันมีเวลาในการทาหนังสือ หนึ่ง ส่งมาถึงหน่วยงานของฉัน ประสานหน่วยงานที่เก่ียวข้อง เขียนบอกขอความอนุเคราะห์ให้ เ พื่ อ พ า ที ม ค ณ ะ ข้ า ม พ ร ม แ ด น สานักงานสาธารณสุขจังหวัด ภายใน 2 อาทิตย์ ความอลหม่าน สระแก้วอานวยความสะดวกใน หัวหมุนของฉันกาลังจะเกิดขึ้น การผ่านแดนของคณะเจ้าหน้าที่ ฉันตั้งหน้าตั้งตาทาหนังสือออก เพ่ือไปประชุมท่ีราชอาณาจักร ให้ทันและส่งไปยังหน่วยงานท่ี กัมพูชา แต่พอฉันเหลือบตาไป เกย่ี วขอ้ งทราบ เห็นวันที่คณะจะเดินทางข้าม พรมแดน ฉันอดคิดในใจไม่ได้น่ัน ไงละ.. ฉันต้องทางานแข่งกับ เวลาอีกแลว้ เหรอ

9 ไดแ้ ก่ กองกำลังบรู พำ สำนกั งำนประสำนงำนชำยแดนไทย-กมั พชู ำ ตรวจคนเขำ้ เมอื งจังหวัดสระแกว้ ดำ่ นศลุ กำกรจงั หวดั สระแก้ว เพื่อให้หน่วยงานหลักทั้ง 4 ทราบถึงจานวนเจ้าหน้าท่ีและ วัตถุประสงค์การข้ามแดนในครั้งนี้ฉันคิดว่าการทาหนังสือคร้ังน้ี กค็ งงา่ ยและราบรน่ื เหมือนทุกครงั้ ที่ฉนั เคยทามา

10 เดินทางไปกมั พชู า * แตเ่ มื่อเหลอื เวลา 1 อาทติ ยก์ ่อนขา้ มพรมแดน

11 กลุ่มงานควบคมุ โรคตดิ ต่อ วันน้ันฉันมาถึงที่ทางานเป็นคนแรกของกลุ่มงานตามปกติเฉกเช่น ทุกวัน เมื่อเปิดประตูห้องลมเบา ๆ ก็พัดมาปะทะใบหน้าพร้อมกลิ่นอับ ของห้อง ฉันกวาดสายตาไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมพ้ืนผ้า ผนังปูนทาสีขาว ดา้ นหลังห้องประกอบด้วยหนา้ ต่างกระจกจดั เรียงเปน็ ระเบยี บหลายชอ่ ง

12 มีแสงแดดอ่อนๆยามเช้าถอดยาวผ่านกระจกสะท้อนพื้น หินอ่อน ผนังห้องด้านซ้ายมีช้ันไม้เก็บแฟ้มเอกสารสูงท่วมหัว ผนังห้องด้านขวาติดโปสเตอร์สื่อศูนย์ประสานงานเครือข่าย ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนด้านสาธารณสุข จังหวัดสระแก้ว อย่างเด่นชัด หน้าห้องเป็นหน้าต่างกระจกบานเกร็ดเรียงยาว มปี ระตูกระจกสองฝั่ง

13 กลางห้องมโี ต๊ะหัวหนา้ วางโดดเดน่ สองฝ่ังซ้ายขวา คือโต๊ะทางาน ของคนอ่ืน ๆ ในทีม โต๊ะทางานสีน้าตาลเข้มลายไม้ด้านหน้า เป็นกระจกใส จัดเรียงสองแถวหันหน้าออกไปทางเดียวกัน แต่ละโต๊ะ มคี อมพิวเตอรต์ ั้งอยู่ โตะ๊ ฉันอย่ซู ้ายมือของหอ้ ง ด้านหนา้ โต๊ะเป็นประตู ทางออก อากาศในห้องอบอุ่น เสียงแอร์กาลังดังข้ึนเบา ๆ ทาให้หอ้ งน้ี ไมเ่ งียบสนทิ

14 ฉันน่งั ลงท่โี ต๊ะทางานพร้อมหยบิ โทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นตามปกติ ก่อนเร่ิมเวลางาน ฉันเลื่อนเปิดเจอข่าวฝั่งกัมพูชาท่ีติดกับชายแดนไทย กาลงั วุน่ วาย ความรู้สึกแรกฉันก็ไม่ได้กังวลอะไรมากหนักเพราะนี่ก็ไม่ใช่ คร้ังแรกท่ีฉันต้องข้ามพรมแดน เม่ือฉันอ่านจบและวางโทรศัพท์ลง เริ่มนึกและกังวลแล้วว่าฉันจะพาคณะเจ้าหน้าท่ีข้ามพรมแดนในอีกไม่ ก่ีวันน้ีเป็นไปอย่างราบร่ืนหรือเปล่า พอนึกขึ้นมาได้ฉันไม่รอช้ารีบ กดโทรศัพท์โทรหาเจ้าหน้าท่ีสานักงานประสานงานชายแดนไทย-กัมพูชา ทันที กัมพชู าปิดดา่ นปอยเปต สกดั สม รงั สี เข้าประเทศ จนท.ไทยเจรจาขอคน เดินผ่านได้

15 “สวัสดีค่ะคุณม่อน เม้ือก้ีหนูอ่าน “ตอนน้ีผมห่วง ความ ข่าวเจอฝั่งกัมพูชาตรวจเข้มในการ ปลอดภัยของทางคณะ ผ่ า น เ ข้ า - อ อ ก ร ะ ห ว่ า ง ช า ย แ ด น ผ ม ว่ า ต อ น น้ี อ า จ จ ะ ไ ม่ หนูจะมีผลกระทบในการพาคณะ สะดวกครับ” คุณม่อน ขา้ มไปประชุมที่จังหวัดบันเตียเมียน ตอบมา เจยไหมคะ” น้าเสียงของฉันบ่งบอก ความกังวลใจอยา่ งชัดเจน

16 เมื่อได้ยินแบบน้ีแล้ว ความหวังที่ฉันต้ังใจจะพาคณะข้าม พรมแดนเริ่มเลือนรางหายไป จากน้ันฉันรีบโทรหาคณะพร้อมอธิบาย เหตุการณ์ชายแดนให้ทราบอย่างละเอียดถ่ีถ้วน ฉันวิตกกังวลกับ เหตุการณใ์ นครงั้ นีอ้ ย่างมาก แต่ความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่ 2 วัน หลังจากนนั้ ฉันไดร้ ับสายจากคุณม่อน ซึง่ เป็นข่าวดสี าหรบั ฉัน

17 “ตอนน้ีข้ามได้ปกติแล้วนะครับ เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วฉันเหมือน หน้าด่านเริ่มสงบแล้วแต่ขอให้ ยกภูเขาออกจากอก ความกังวล เตรียมเอกสารให้ครบก็พอ” ใจทีม่ คี อ่ ย ๆ เบาลง คณุ ม่อนตอบ มาหลังจากน้ันฉันติดตามข่าว ตลอดไม่เว้นแต่ละวัน และขอให้ อย่ามีอะไรรุนแรงเกิดข้ึน แต่ก็มี เ รื่ อ ง ตื่ น เ ต้ น ใ ห้ ฉั น อี ก เ ช่ น เ ค ย 1 คืนก่อนข้ามพรมแดนฉันได้ รั บ ข้ อ ค ว า ม ท า ง โ ท ร ศั พ ท์ จ า ก หัวหน้าว่า

18 “อฟี พรุ่งน้ีข้ามฝงั่ พาคณะไปคนเดยี วได้ไหมครับ พร่งุ นีพ้ ่ตี ้องไป ประชุมอีกที่” ฉันตกใจและกังวลใจหนกั กวา่ ทุกครัง้ เมื่อครั้งนีฉ้ ันตอ้ งพาคณะข้ามไป คนเดียว แตฉ่ ันตอบกลับไปทนั ทีแมจ้ ะไมค่ อ่ ยม่นั ใจวา่ “ได้คะ่ …” แตห่ ัวใจนนั้ เตน้ ตึบ๊ ๆ… ความกลัวท่ีมีอยู่แล้ว กลับเพมิ่ ขึ้น มหาศาล คนื นนั้ ฉนั นอนคดิ และถามกลับตวั เองวา่ จะทามันไดไ้ หม

19 เช้าตรู่ท้องฟ้าโปร่ง แสงแดดราไรสาดส่องกระทบใบหน้าร้อน อุ่นๆ บนถนนหน้าจุดผ่านแดนถาวรบ้านคลองลึก อรัญประเทศ จังหวัดสระแก้ว มีผู้คนมากมายท้ังชาวไทย กัมพูชา และต่างชาติ เดนิ สวนกนั ไปมาลอ้ มรอบตัวฉัน เสียงแตรรถดัง ป้ีน ๆ สน่ัน ไม่มีหยุด บทสนทนาภาษากมั พชู าดงั ตลอดซ้ายขวา

20 ฉันยนื รอทีมคณะอยา่ งใจจดใจจอ่ ไม่เกนิ 5 นาที ทีมคณะเดินทาง มาถึงฉันรีบนับจานวนคน รวมถึงตัวฉันแล้วท้ังหมด 12 คน ฉันพร้อม เดินเท้านาทางและพาคณะปั๊มพาสปอร์ตข้ามพรมแดนท่ีฝั่งไทยไปยัง ฝ่ังปอยเปต ราชอาณาจักรกัมพูชา เมื่อถึงจุดรวมพลระหว่างรอข้ึนรถตู้ ฉันก็คิดว่ามันจะผ่านไปง่ายอย่างทุกครั้ง แต่เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น อกี แลว้

21 เม่อื ฉันตดิ ต่อคนขบั รถฝั่งกัมพูชาไม่ได้ สญั ญาณโทรศัพท์ฉันเร่ิม ขาดหาย ฉันลุกลี้ลุกลนเดนิ ไปมาไมเ่ ปน็ ทีก่ ดโทรศพั ทโ์ ทรหาเบอร์เดิม ซ้าไปซ้ามา ทีมคณะต่างหันมองมาท่ีฉันเพื่อรอคาตอบ ฉันพยายาม แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ทาทุกวิถีทาง สุดท้ายความพยายามฉันไม่ เสียเปล่า เม่ือมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นฉันก็หวังจะเป็นสายเรียกเข้าจาก จากพ่ีคนขบั รถโทรมา กรี๊งงงงงงง กร๊งี งงงงงงง…ฉนั รีบกดรับทันที

22 “รอสกั ครู่นะครบั ผมใกล้ถึงแลว้ ” พี่เปาคนขบั รถชาวกมั พชู าทพี่ ดู ภาษาไทยได้ สิ้นเสียงวางลง ฉนั รีบเปล่งเสยี งอยา่ งดงั บอกทีมคณะให้รออีกสักครู่

23 เมื่อพ่ีคนขับรถมาถึงฉันรีบเกณฑ์คนขึ้นรถและนับจานวนคนก่อน ขน้ึ รถอย่างถ่ีถว้ น ซ่ึงฉนั เองก็เป็นคนสุดท้ายที่ได้ข้ึนรถคันน้ัน ฉันค่อย ๆ เออ้ื มมอื ขวาไปปิดประตรู ถอย่างช้า ๆ พรอ้ มบอกพ่ีคนขับรถวา่

24 “ครบแล้วคะ่ พีเ่ ปา ออกเดนิ ทางได้” เมื่อรถเริ่มเคลือ่ นตัวออกไปอยา่ งชา้ ๆ ฉันเผลอถอนหายใจเบา ๆ และรสู้ กึ โลง่ กบั เหตกุ ารณ์ในวันนี้

25 จงั หวัดบันเตียเมียนเจย จังหวัดสระแกว้ ฉันนาพาทีมคณะเดินทางไปถึงยังจุดหมายปลายทาง ที่จังหวัดบันเตียเมียนเจย ราชอาณาจักรกัมพูชา และนาพา กลบั มายงั ประเทศไทยไดอ้ ย่างปลอดภัยทุกคน

เม่ือตะวันใกล้ลับขอบฟ้า แสงท้องฟ้าเร่ิมเปล่ียนเป็นสีส้ม 26 ทุกคนต่างเหน็ดเหน่ือยจากการเดินทาง อกี ไม่ก่ีนาทีเราต่างต้อง แยกย้ายจากกัน ฉันล่าลาทกุ คนและเดินหันหลงั กลบั “ขอบคุณมาก ๆ นะคะ น้องอีฟ” เสียงแว่วๆ ดงั มาจากดา้ นหลงั “ไม่เป็นไรคะ” ฉันตอบกลบั ด้วยความยนิ ดแี ละแสดงสีหนา้ ทเี่ ต็มไปดว้ ยรอยยิม้

27 แม้ตาแหน่งของฉนั จะเปน็ ตาแหน่งเล็ก ๆ ทีไ่ มไ่ ดม้ บี ทบาทอะไร มากในสานกั งาน แต่หากเปรยี บเทยี บกับความสมั พนั ธร์ ะหว่างประเทศ ฉันคิดว่าฉันอาจเป็นหนึ่งในส่วนเล็ก ๆ ที่สร้างความสัมพันธ์ท่ีดีให้กับ ประเทศไทย-กัมพูชา ทุกครั้งท่ีฉันนาพาทีมคณะต่าง ๆ ข้ามพรมแดน ฉันมีความมุ่งม่ันและต้ังใจ แม้ฉันจะทาหน้าที่แค่เป็นผู้ประสานงาน สาธารณสุขชายแดน แต่ฉันก็ภูมิใจที่สามารถทาหน้าที่ของตัวเองอย่าง เต็มความสามารถ

เรื่องเล่าคนชายขอบ “ผ้ปู ระสานตัวเลก็ กบั ภารกจิ ตะลยุ ต่างแดน” สานกั งานความร่วมมือระหวา่ งประเทศ กรมควบคมุ โรค กระทรวงสาธารณสขุ www.ddc.moph.go.th