ปริมนิทานสมบูร

คำนำ การนาเอานิทานไปเลา่ เรอื่ งประกอบคาสอนใหเ้ ดก็ ๆ ไดร้ บั ยอ่ มจะเป็น เครอื่ ง ทาใหเ้ พลดิ เพลนิ และเสรมิ ความรู้ แบง่ เบาภาระท่จี ะตอ้ งสอนเนอื้ หาอยา่ ง เดยี วนอกจากนนี้ ิทานยงั ใหเ้ ทจ็ จรงิ และชว่ ยในดา้ นการอา่ น การเขียน การใช้ ภาษาอยา่ งถกู ตอ้ ง เป็นการเพม่ิ ทกั ษะในดา้ นการเหน็ และการทาตามเยยี่ งอยา่ ง อนั ดีนนั้ ดว้ ยการศกึ ษาเรอื่ งนทิ านจึงเป็นปัจจยั ใหเ้ กิดความรูท้ างทฤษฎแี ละแนว ปฏบิ ตั ิดว้ ยทงั้ สองทาง หากเกิดความผดิ พลาดประการใดก็ขอมา ณ โอกาสนดี้ ว้ ย

จดั ทำโดย นางสาวเพญ็ นภา ลาพรรณ์ นกั ศกึ ษา สาขาวชิ าเทคโนโลยีธรุ กิจดจิ ทิ ลั ระดบั ชนั้ ปวส. 1/1

16 กาลครงั้ หนง่ึ นานมาแลว้ … มกี ระตา่ ยป่าตวั หนง่ึ ซงึ่ มเี พอื่ นมากมาย นทิ านเรอ่ื งนีส้ อนใหร้ ูว้ า่ ” อยา่ ยมื จมกู ใครหายใจ ไมม่ ใี ครชว่ ยเราได้ ไมว่ า่ จะเป็น กระตา่ ยป่ าพวกเดยี วกนั สตั วเ์ ลก็ หรอื สตั วใ์ หญ่ มคี วามสนิทคนุ้ เคยกนั นอกจากท่เี ราจะช่วยตวั เองกอ่ น ตนเป็นทีพ่ งึ่ แหง่ ตน”

25 … อยมู่ าวนั หนงึ่ กระตา่ ยป่ามองไปเหน็ นายพราน ทกี่ าลงั ออกมาลา่ สตั วใ์ นป่ า สว่ นหมาป่ าลา่ เนอื้ มนั ก็วง่ิ ตรงใกลเ้ ขา้ มาทกุ ทีๆ มนั จงึ ตอ้ งช่วยเหลอื ตวั เองรบี หลบเขา้ พรอ้ มกบั เอาพวกหมาลา่ เนอื้ ฝงู ใหญ่ พวกมนั พากนั เหา่ เสยี งดงั มาแตไ่ กล ไปอยหู่ ลงั พมุ่ ไม้ โชคของเจา้ กระตา่ ยยงั ดที ่หี นเี อาตวั รอดมาได้ จากเขยี้ วอนั แหลมคม กระตา่ ยป่ า ตกใจกลวั มาก มนั จงึ นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ มนั มีเพ่อื นๆ หลายตวั ที่สามารถ ของหมาลา่ เนอื้ ฝงู นนั้ ได้ ช่วยมนั ไดแ้ น่ กระตา่ ยป่ามนั จงึ รบี วงิ่ เขา้ ไปในป่ าเพื่อไปหาเพ่ือนๆ เพอื่ ให้ ช่วยเหลอื ตนใหพ้ น้ ภยั ของนายพราน

34 ดงั นนั้ จึงจึงรบี วิง่ เขา้ ไปหามา้ แลว้ รอ้ งบอกวา่ ”เพ่อื นรกั หมาลา่ เนอื้ กบั นายพราน “แมว่ วั ที่รกั มีฝงู หมาป่าลา่ เนอื้ กบั นายพรานกาลงั ตามลา่ เราอยู่ เพอ่ื นชว่ ยเราดว้ ยนะ กาลงั เขา้ มาในป่ าแลว้ นะ เพอื่ นชว่ ยเราหนใี หพ้ น้ จากหมาลา่ เนอื้ และนายพรานไดม้ ยั้ ” เพ่ือนมีเขาอนั แหลมคม สามารถปอ้ งกนั และตอ่ สกู้ บั หมาลา่ เนอื้ และนายพรานไดแ้ น่” มา้ รบี ตอบทนั ที “น่มี นั ไมใ่ ชเ่ รอื่ งของขา้ ที่ตอ้ งมาชว่ ยเจา้ ” ไดย้ นิ ดงั นนั้ เจา้ กระตา่ ยป่ าก็ เจา้ แมว่ วั สา่ ยหนา้ แลว้ พดู วา่ ” นม่ี นั ไมใ่ ชก่ งการอะไรของขา้ เจา้ ไปหาสตั วอ์ ่นื รูส้ กึ ผดิ หวงั กบั คาปฎเิ สธของมา้ แตก่ ระตา่ ยป่ าก็ยงั ไมห่ มดหวงั มนั นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ ยงั มี ใหเ้ ขาชว่ ยเถอะนะ่ ” กระตา่ ยป่ารูส้ กึ ผดิ หวงั กบั คาพดู ของแมว่ วั กระตา่ ยป่าจงึ รบี วง่ิ ววั ตวั โตอกี จงึ รบี ไปหาววั ตวั โต เตลดิ ไปหาแพะ