หนังสือ นิทานอีสป

นางสาวราตรี ยาวญาติ

กลางครั้งหนึ่งนานมาแลว… ณ ไรแหงหน่ึงในชนบท ชาวนา ชาวไรท่ีนี จะเลี้ยงสุนัขเอาไว เพื่อคอยเฝาไร สุนัขตวนี้ดุ มีนิสัยพาล ไมเกรงกลัวใคร มัน ชอบแอบไปเขาไปงีบหลับอยูในรางหญา ของโรงนาอยูเสมอ

ในรางหญานั้นมีหญาแหงอยูเต็มราง ซ่ึงถูกเตรียมไวเพ่ือ เปนอาหารสาํ หรับวัว กลิ่นหอมหวานของหญามันชางชวน ใหนานอนจริงๆ วาแลวมันก็กระโดเขาไปในรางหญาของ วัวแลวก็ขดตัวลงบนฟางในรางน้ัน

เมื่อวัวถูกตอนกลับเขาโรงนาในตอนเย็นก็ ตรงไปที่รางหญาแหงนั้น ดวยความหิว แลว ก็กินหญาอยางเอร็ดอรอย

แตแลวเจาสุนัขเกิดสะดุงตื่น มันรูสึกโกรธ เดือดดาลเปนอยางมาก มันยืนเหาวัว และเมื่อวัว เขาใกลมันก็ทําทาจะกัด ลุกขึ้นแยกเข้ียวเหาไลวัว ไมใหกินหญา

วัวจึงตองถอยหางออกจากหญาแหงนั้นท้ังๆที่รูสึกหิว มาก วัวจึงพูดดวยความอดกลั้นวา ”เจาหมาเกเร แม แตหญาท่ีเจาไมกิน ไมใชอาหารของเจา เจายังจะขัด ขวางไมใหขากินอีกหรือ”

สุดทายวัวจึงเดินออกไปจากท่ีตรงนั้น แลวไปกินฟางขาวในรางอ่ืนรอบๆโรงนาแทน

นิทานอีสป หมาในรางหญา นิทานเร่ืองนี้สอนใหรูวา: คนนิสัยพาล…มักขัดขวางใหผูอ่ืนเดือดรอนเสมอ”





นทิ านอสี ป มดกบั ตกั แตน นทิ านสอนใจพรอ้ มภาพประกอบสดุ นา่ รกั ทีจะชว่ ยสอนใหเ้ ดก็ ๆ รจู้ กั การแบง่ เวลาใหเ้ ปน วธิ สี อนลกู รกั ใหร้ จู้ กั กบั การแบง่ เวลาเลน่ และเวลาเรยี นออกจากกนั อยา่ งเหมาะสม นบั วา่ เปนเรอื งทีทําใหค้ ณุ แมห่ ลายคนรสู้ กึ ปวดหวั อยู่ ไมน่ อ้ ย เพราะดว้ ยวยั ทียงั เดก็ มาก หากสอนเขาไปแบบตรง ๆ คงไม่ คอ่ ยเขา้ ใจสกั เทา่ ไรนกั แตถ่ า้ เปลยี นมาใชว้ ธิ ใี หมอ่ ยา่ งการเลา่ นทิ าน พรอ้ มแงค่ ดิ คงชว่ ยสอนเดก็ ๆ ไดด้ ที ีเดยี ว อยา่ ง นทิ านอสี ป มดกบั ตกั แตน ซงึ ใหข้ อ้ คดิ เรอื งการแบง่ เวลาแถมมเี นอื หาสนกุ สนานฟงได้ แบบเพลดิ เพลนิ คณุ แมค่ นไหนอยากสอนลกู ๆ ในเรอื งการแบง่ เวลาผา่ นนทิ านบา้ งกต็ ามมาอา่ น นทิ านอสี ป มดกบั ตกั แตน ไดเ้ ลย

กาลครงั หนงึ นานมาแลว้ ณ บรเิ วณทงุ่ หญา้ อนั กวา้ งใหญ่ มี ครอบครวั มดฝงู เลก็ อาศัยอยูร่ วมกนั ใตโ้ พรงดนิ ขนาดกําลงั พอเหมาะ ซงึ ขา้ ง ๆ โพรงดนิ นนั คอื ขอนไมเ้ กา่ ทีตกั แตนเจา้ สาํ ราญใชพ้ กั อาศัยเชน่ กนั

ในชว่ งฤดรู อ้ นทีผลผลติ พชื พรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชกิ บา้ นมดทงั หลายตา่ งขยนั ขนั แขง็ เกบ็ เกยี วพชื เหลา่ นนั มาตนุ ไวส้ าํ หรบั หนา้ หนาว สว่ นเจา้ ตกั แตนกลบั เอาแตเ่ ลน่ ดนตรอี ยา่ งเพลดิ เพลนิ และแปลกใจวา่ ทําไมฝงู มดตอ้ งขยนั ถงึ เพยี งนี เมอื เหน็ เชน่ นนั ตกั แตนจงึ แวะไปสอบถาม

ตกั แตนเดนิ กลบั ไปอยา่ งสบายใจไมเ่ ดอื ดรอ้ น สว่ นฝงู มดกท็ ําหนา้ ทีของตนอยา่ งแขง็ ขนั เวลาผา่ นไปไมน่ านนกั ลมหนาวเยน็ ยะเยอื กก็ มาเยอื น เปนสญั ญาณเตอื นวา่ เขา้ สฤู่ ดหู นาว แลว้ นนั เอง ในขณะเดยี วกนั ผลไมพ้ ชื พรรณที เคยงอกเงยตา่ งโรยรา จะหาอาหารมากนิ แทบ ไมม่ ี แตถ่ งึ อยา่ งไรฝงู มดกไ็ มเ่ ดอื ดรอ้ น เพราะ พวกมนั เกบ็ ตนุ ของกนิ ไวแ้ ลว้ มากมาย

\"ดนี ะเนยี ทีเราเกบ็ อาหารเอาไวเ้ ยอะแยะ คราวนจี ะได้ กนิ แบบไมต่ อ้ งกลวั อด\" มดตวั เลก็ เอย่ ขนึ มา \"ใช่ ๆ ตอ้ งขอบคณุ พวกเราจรงิ ๆ ทีขยนั ขนั แขง็ อดทนทํางานทําใหเ้ รามกี นิ ในวนั น\"ี หวั หนา้ มด ประกาศขอบคณุ ทา่ มกลางความยนิ ดขี องมดทกุ ตวั

กอ๊ ก กอ๊ ก กอ๊ ก ! !... เสยี งเคาะประตหู นา้ โพรงมดดงั ขนึ \"สงสยั มี แขกมาเยยี มหรอื เอาอาหารมาแลกเปนแน\"่ มดตวั เลก็ พูดแลว้ เดนิ ไปเปดประตู หนา้ ประตนู นั คอื ตกั แตนเจา้ สาํ ราญผพู้ กั อาศัยอยูข่ า้ ง ๆ ที เคยมที า่ ทางสดใสรา่ เรงิ แตค่ ราวนี ตกั แตนกลบั ยนื กม้ หนา้ ดว้ ยความหวิ โซ พอประตเู ปดจงึ รบี เดนิ ตรงมาหาหวั หนา้ มด ทีเคยสนทนาดว้ ยทนั ที

\"สวสั ดมี ดเอย๋ ฉนั หวิ เหลอื เกนิ ไมไ่ ดก้ นิ อะไรมาหลายวนั พอจะมี อาหารแบง่ ฉนั บา้ งไหม\" ตกั แตนขอรอ้ ง \"อะไรกนั บา้ นเธอไมม่ อี ะไรกนิ เลยหรอื ชว่ งฤดรู อ้ นผลผลติ ออก จะอุดมสมบูรณ\"์ หวั หนา้ มดถามดว้ ยความสงสยั

\"ฉนั มวั แตย่ ุง่ กบั การเลน่ ดนตรแี ละเตน้ ราํ เลยไมม่ เี วลามานงั ทํางานกกั ตนุ อาหารไวก้ นิ อยา่ งเธอ\" คําแกต้ วั ของตกั แตน \"อะไรกนั ! นเี ธอไมท่ ํางานเลยเหรอ มวั แตเ่ ลน่ ดนตรสี นกุ สนาน เนยี นะ\" หวั หนา้ มดตวาด ดา้ นตกั แตนกท็ ําหนา้ เจอื นโดยไมม่ ี คําตอบโต้ \"ถา้ เธอไมร่ จู้ กั แบง่ เวลาเลน่ กบั เวลาทํางาน ฉนั กค็ ง ปนอาหารใหเ้ ธอไมไ่ ด้ เจา้ กลบั ไปเถอะ\"

พอสินคําพูดของหัวหน้ามด เจ้าตักแตนเลยเดินกลับบ้านไป แบบหิวโหย ส่วนฝูงมดก็พักผ่อนแบบสาํ ราญกับอาหารทีตุน มาจากชว่ งหน้าร้อน นิทานเรืองนีสอนให้รู้วา่ : คนเราควรจะรู้จักหน้าทีของตัวเอง เวลาไหนควรทํางาน เวลา ไหนควรเล่น หากมัวแต่เล่นไม่ยอมทํางานเลย สักวนั หนึงชวี ติ อาจเจอ เรืองเดือดเนือร้อนใจจนหันไปพึงใครไม่ได้ เพราะเราไม่ยอมทํางาน เพือหาเลียงและยืนบนลําแข้งของตนนันเอง