ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ ΤΕΛΙΚΗ ΜΟΡΦΗ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ…ΨΥΧΟ_ΣΩΜΑΤΟ_ΦΥΛΑΚΕΣ

Εισαγωγή: Πανελλήνια Ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού, είναι η 6η του Μαρτίου, ημέρα αντί του απειλητικού. Μα τι είναι άραγε αυτός ο εκφοβισμός; Την απορία θα επιλύσει το παραμύθι μας αυτό! Είναι φτιαγμένο με αγάπη, φροντίδα μα και σεβασμό κι επιδιώκει την ενημέρωση, την ενσυναίσθηση μα και την αποδοχή στο διαφορετικό! Πρωταγωνιστές της ιστορίας; Τρία παιδιά, φίλοι καλοί! Συγκεκριμένα, είναι ο Άλη από τη Σενεγάλη, είναι η Ρούλα η παχουλούλα και η Μαρία με μια σημαντική κινητική αναπηρία! Είστε έτοιμοι παιδιά; Ξεκινάμε με χαρά!

Ντριιιιιιιιιιιιιιν………… ω – Χτύπησε το κουδούνι και σήμερα παιδιά!

– Καλημέρα Άλη! Καλημέρα Μαρία! – Καλημέρα παιδιά! – Πάμε γρήγορα στην τάξη! – Μαρία έλα, θα σε συνοδεύσουμε ως τη ράμπα με χαρά!

–Τι ωραία! Ευχαριστώ! Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό! Η παρέα σας αυτή, μου δίνει δύναμη πολλή! Γιατί συχνά είναι πολλά, τα κοροϊδευτικά μηνύματα… Και οι προσβολές κι αυτές πολλές: «Στην ομάδα μας ποτέ, γιατί οι ήττες θα ‘ναι συχνές». Αυτά ακούγονται συχνά από εκείνους που νομίζουν πως η κοροϊδία είναι μαγκιά.

– Τα ίδια ακούω κι εγώ, αδυνατώ πια, δεν μπορώ! Έχω κουραστεί με αυτή τη συνεχή την απειλή!

Τις σπρωξιές στους διαδρόμους, τις τρικλοποδιές στις γωνιές, τις απορρίψεις στις παρέες, τα μηνύματα: «Ξένε, μαύρε, φύγε τώρα από ‘δώ». Δεν ξεχνώ και τα χαρτάκια, τα κολλημένα στο μπουφάν, με τις λέξεις: «Μετανάστης! Προσοχή! Μακριά παιδιά!».

Αυτή η απομόνωση κι ο εκφοβισμός, Τόσο άδικος σας λέω και συνάμα μη αποδεκτός! Ένα χρώμα είναι πια, Αποδεχτείτε το, η βία μακριά! Τι κι αν είσαι μαύρος ή λευκός, Χριστιανός ή αλλόθρησκος, ψηλός ή κοντός, αδύνατος ή παχουλός, δυνατός ή αδύναμος, με αναπηρίες ή χωρίς…

Είμαστε ίσοι όλοι παιδιά, με ίδια δικαιώματα μα και υποχρεώσεις. Συνειδητοποιήστε το, φτάνει πια, ώστε να προχωρήσουμε μαζί μπροστά! Η σελίδα να γυρίσει, η ευτυχία να κυριαρχήσει!

- Αχχχ βρε παιδιά, τα ίδια κι εγώ… Μια στη βία και μια στον εκφοβισμό… Πότε τα πράγματά μου να λείπουν συνεχώς, πότε με την περιθωριοποίηση και πότε με τις λέξεις που πληγώνουν τρομερά! Μα είναι τώρα σωστό να με φωνάζουν: <<Φάλαινα>>;

Και δεν είναι μόνο αυτά… Οι απειλές δε μένουν μόνο στο σχολείο… Φτάνουν και στη ζωή την έξω από εδώ! Μηνύματα φτάνουν στο τικ-τοκ, βίντεο με βρισιές, κοροϊδίες, συχνές απειλές: «Αν μιλήσεις, την έχεις πατήσει!». Ηλεκτρονικός εκφοβισμός θαρρώ πως λέγεται αυτός!

Μα ποιος τους είπε ότι αυτή η συμπεριφορά, είναι δύναμη ή μαγκιά;

- Οι γρατζουνιές που απομένουν, ο πόνος στην ψυχή και το κορμί, ο φόβος, το στρες, η αγωνία και η μοναξιά, είναι οι συνέπειες που δε χωρούν, στον 21ο αιώνα ποτέ ξανά!

- Λοιπόν, τι να κάνουμε εμείς για όλα αυτά; – Πρέπει να σταματήσουν, η βία κι ο εκφοβισμός, κανείς να μην ξαναδακρύσει από φόβο ή πανικό! - Πάμε τώρα στο μάθημα παιδιά και για όλα αυτά, θα βρεθεί μια λύση, το χαμόγελο ν’ ανθίσει! – Φύγαμε στο μάθημα, έτοιμοι για γνώσεις! - Η συζήτηση αυτή ήταν τόσο σημαντική! – Ήδη νιώθω πιο δυνατή, κι ας μην είμαι η πιο αδύνατη!

Διάλειμμα……….



- Κορίτσια συνεχίζουμε; Το πρόβλημα πώς τελικά αντιμετωπίζουμε;

– Μήπως να ενημερώνουμε για όλα αυτά, τη δασκάλα μας βρε παιδιά;

- Είναι πολύ σημαντική η πρότασή σου αυτή! Και γενικά, να μιλάμε πια, σε κάθε ενήλικα φωναχτά! Ο φόβος να φύγει απ’ των θυμάτων την καρδιά! Και οι θύτες, να μην τιμωρηθούν, αλλά κατάλληλα να διαπαιδαγωγηθούν!

-Έχετε δίκιο παιδιά, τη βία διώχνουμε μακριά! Στους γονείς και στους δασκάλους μας μιλάμε, στις σπρωξιές, τις απειλές, την κοινωνική απομόνωση φρένο πατάμε!

- Κι ας μη γίνεται σε μας, μα στον διπλανό μας, παρατηρητές ΔΕ μένουμε, γιατί συνένοχοι παραμένουμε!

- Απορρίπτουμε τη βία, υποστηρίζουμε το θύμα φανερά, η εκφοβιστική συμπεριφορά, να μην είναι αποδεκτή από κανέναν φυσικά!

- Είναι χρέος ολονών, όταν κάποιος απειλείται, να παρεμβαίνουμε μπρος ολοταχώς!

- Μπράβο! Πάμε δυναμικά! Η βία ΔΕΝ είναι μαγκιά! Μιλάμε! Δε σιωπάμε! Δεν υπομένουμε καρτερικά! Και κάτι τελευταίο… Καθένας είναι διαφορετικός, μα συνάμα και ξεχωριστός! Σεβόμαστε, αποδεχόμαστε, αλληλοβοηθάμε, κατανοούμε, στηρίζουμε, προσφέρουμε, την ενσυναίσθηση καλλιεργούμε!

Στόχος μας μοναδικός: Στο σχολείο όλοι ενωμένοι, συμφιλιωμένοι κι αληθινά ευτυχισμένοι! Μηνύματα ισότητας περνάμε, την κοινωνία περήφανοι κοιτάμε!



Φτάνοντας στο τέλος της δράσης μας, δεν ξεχνάμε… Όλοι είμαστε διαφορετικοί… Μα αυτό δεν είναι κακό… Αντίθετα είναι ξεχωριστό… Είναι όμορφο πολύ, να ‘μαστε μοναδικοί… Αγαπάμε τον διπλανό μας, σεβόμαστε τα ατομικά του χαρακτηριστικά… Αγκαλιάζουμε τις όποιες διαφορές. Σεβόμαστε τις δυσκολίες των άλλων παιδιών… Συναισθανόμαστε τις ανάγκες, τα όσα οι άλλοι νιώθουν και βοηθάμε όποιον έχει την ανάγκη μας…

Δεν κοροϊδεύουμε, δε βρίζουμε, δε σπρώχνουμε… Δεν ενοχλούμε κανέναν, ούτε τον απειλούμε… Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΗ, ούτε στο σχολείο, ούτε έξω από αυτό! Απομακρύνουμε από τη ζωή μας οτιδήποτε άσχημο και αρνητικό... Μιλάμε στους μεγάλους (γονείς, δασκάλους) για όσα μας απασχολούν.. Δε φοβόμαστε! Δε σιωπούμε! Και φυσικά, γεμίζουμε με όμορφα συναισθήματα την καθημερινότητά μας… Πλημμυρίζουμε το σχολείο και την καθημερινή μας ζωή με: ΣΕΒΑΣΜΟ, ΑΠΟΔΟΧΗ, ΕΝΔΙΑΦΈΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ, ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, ΕΛΠΙΔΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΑΛΛΗΛΟΫΠΟΣΤΗΡΙΞΗ…

Ευχαριστούμε…