หนูบ้านกับหนูนา 111

ในเชา้ อนั สดใสวนั หน่ึง หนูบา้ นท่ีอาศยั อยใู่ นตวั เมืองอนั แสนวนุ่ วายไดอ้ อกเดินทางไป เยย่ี มหนูนาท่ีชนบท ซ่ึงตวั เขาเองกไ็ มไ่ ดก้ ลบั ไปท่ีนนั่ มานานหลายปี มนั เดินรอนแรม แบบไม่พกั จนตะวนั ตกดิน ในที่สุดก็มาถึงบา้ นของหนูนา ท้งั 2 เจอหนา้ กนั กเ็ ขา้ มาโผ กอดทกั ทายอยา่ งดีใจ ดว้ ยสีหนา้ แสนห่วงใย หนู \"พห่ี นูบ้าน เป็ นอย่างไรบ้าง ฉันคดิ ถงึ พเี่ หลือเกนิ ไม่ได้พบกนั ต้งั หลายปี \" หนูนา กลา่ วทกั อยา่ งอารมณ์ดี \"พสี่ บายดนี ้องหนูนา กนิ อมิ่ อยู่สบาย อยู่ในเมืองจะทาอะไรก็ สะดวกไปหมด\" หนูบา้ นตอบแบบภูมิใจ\"ดจี ริงทไ่ี ด้ยินอย่างน้นั ... มา ๆ เข้าบ้านกนั ก่อน พี่ ฉันเตรียมอาหารไว้มากมาย พเ่ี หนื่อยมาท้ังวนั คงหิวแย่\" หนูนาเชิญชวนใหเ้ ขา้ มาขา้ ง ในโพรงไมร้ ิมชายนาน่าพกั ผอ่ นของตน

พอเขา้ มาในโพรงไม้ อาหารที่หนูนาจดั ไวอ้ ยา่ งดีกลบั มีเพียงขา้ วสาร ธญั พชื และผลไม้ เพียงเลก็ นอ้ ย ไม่ไดม้ ีอาหารน่ากินเหมือนที่หนูเมืองคิดเอาไว้ \"โธ่ หนูนาน้องพี่ นีเ่ ธอกนิ อาหารพวกนไี้ ปได้อย่างไรกนั วนั ๆ ไม่เคยได้กนิ ของท่ี ดกี ว่านเี้ ลยหรือไร\" หนูบา้ นหนั มาถามนา \"ฉันว่านก่ี ด็ ีแล้วนะพ่ี อาหารแต่ละอย่างคุณภาพดี ๆ ท้ังน้นั ขนาดคนเมืองยงั มา รับไปขายเลย\" เสียงของหนูนาตอบกลบั แบบแผว่ เบา ดว้ ยความรู้สึกอายท่ีวา่ อาหารน้นั ไมถ่ ูกใจแขกผมู้ าเยอื น \"เอาอย่างนี้ เดยี๋ วเราเข้าเมืองไปเท่ยี วบ้านพก่ี นั รับรองว่าจะมขี องกนิ คุณภาพดี มากมายให้เธอได้กนิ อย่างสุขสบาย\" พอหนูนาพดู จบ ท้งั 2 กก็ ินอาหารแลว้ เขา้ นอน เมอ่ื

พระอาทิตยฉ์ ายแสงมา พวกเขาจึงออกเดินทางไปยงั ในเมืองทนั ที เม่อื ถึงบา้ นในเมอื ง อนั แสนคบั แคบแตเ่ ตม็ ไปดว้ ยขา้ วของทนั สมยั หนูนาท่ีเพง่ิ เขา้ มาในเมืองคร้ังแรกก็รู้สึก แปลกใจเลก็ นอ้ ยวา่ พหี่ นูบา้ นไมอ่ ดึ อดั หรืออยา่ งไร ท่ีตอ้ งอยแู่ ค่ในรูแสนคบั แคบของ ชุมชนเมืองแบบน้ี หลงั จากนง่ั ไดส้ กั พกั หนูบา้ นกถ็ ืออาหารละลานตามาพร้อมเสิร์ฟตอ้ นรับแขก มีท้งั ขนม เคก้ ชีส นม เนย อาหารอยา่ งดีแบบที่หนูนาไม่เคยเห็นมาก่อน \"โอ้โห ! พห่ี นูบ้าน พไ่ี ด้กนิ ของดอี ย่างนีท้ กุ วนั เลยหรือจ๊ะ\" หนูนาร้องออกมาดว้ ยเสียงต่ืนเตน้ \"ใช่แล้วน้องพ่ี กเ็ ธออย่ชู นบทได้กนิ แต่ของไม่ดี อยู่ในเมืองแบบพนี่ ี่สิ ชีวติ ทใี่ คร ๆ กอ็ ยากมีกนั \" หนูบา้ นพดู จบกม็ ีเสียงแปลก ๆ ดงั ข้ึนมาทนั ที \"เหมียว เหมียว !\"

\"นนั่ เสียงอะไรหรือพ\"่ี หนูนาถามอยา่ งกงั วล \"คงเป็ นเสียงดนตรีแหละม้ัง คนแถวนเี้ ขาชอบฟังเพลงกนั ช่างเถอะนะหนูนา น้องพ่ี เรามากนิ อาหารกนั เถอะ\" หนูบา้ นกบั หนูนากินอาหารอยา่ งเอร็ดอร่อย แตเ่ สียงร้อง เหมียว ๆกใ็ กลเ้ ขา้ ทกุ ที ทนั ใดน้นั เอง แมวร่างใหญ่ก็โผลเ่ ขา้ มาขา้ งโตะ๊ อาหาร หนู 2 ตวั ตา่ งวง่ิ หนี กระเจิดกระเจิงดว้ ยความตกใจ หนูนาว่งิ ไปซ่อนตวั ในถงั ขยะอนั เหมน็ เน่า นง่ั ตวั ส่ันเทา ตรงน้นั หลายชว่ั โมงแลว้ คอ่ ยกลา้ เดินออกมา \"น้องหนูนา !\" เสียงหนูบา้ นตะโกนดงั ลนั่ มาแต่ไกลเมื่อไดเ้ ห็นหนา้ หนูนา \"ไป หลบท่ไี หนมา พน่ี กึ ว่าโดนเจ้าแมวนัน่ คาบไปเสียแล้ว\"

\"ฉันหลบอยู่ทถ่ี งั ขยะเหมน็ เน่ามา ฉันกลวั เหลือเกนิ พี่ อยากกลบั บ้านเตม็ ทีแล้ว\" หนูนาตอบดว้ ยเสียงสนั่ เครือ \"แต่ที่นม่ี ีของดี ๆ รอให้เธอมากนิ อกี มากมายเลยนะ\" หนูบา้ นกลา่ วร้ังไว้ \"ของดีแค่ไหนฉันกก็ นิ ไม่ลงหรอกพ่ี ขอตัวกลบั บ้านไปกนิ ของเท่าทมี่ แี ต่รู้สึก สบายใจในชนบทจะดกี ว่า\" พดู จบหนูนากเ็ ดินกลบั ชนบท ทิง้ ใหห้ นูบา้ นอยอู่ ยา่ ง หวาดหวนั่ ท่ีเขตเมอื งตอ่ ไป

นทิ านเรื่องนสี้ อนให้รู้ว่า ส่ิงไหนท่ีเรามีแลว้ รู้สึกสบายใจท่ีไดค้ รอบครองยอ่ มนาความสุขมาสู่ชีวิตเสมอ แต่ส่ิงใดท่ี มีแลว้ หวาดหวนั่ ทุกคร้ังนน่ั คือความทกุ ข์ ดงั น้นั เราควรพอใจในสิ่งท่ตี วั เองมี แค่น้นั ก็ เพียงพอแลว้