ร้อยเรียงถ้อยคำสู่นักกวี

เรยี งรอ้ ยถ้อยคำส…ู่ . นกั กวนี อ้ ย… สาขาวชิ าภาษาไทย คณะศกึ ษาศาสตรแ์ ละศลิ ปะศาสตร์ มหาวทิ ยาลยั หาดใหญ่ รหสั วชิ า 604-205

คำนำ หนงั สืออิเลก็ ทรอนิกส์(E-book) เรียงร้อยถ้อยคำสู่นักกวีน้อย เป็ นส่วนหน่ึงของ รำยวิชำกำรอ่ำนและกำรเขียนร้อยกรองเชิงสร้ำงสรรค์604-205ของนักศึกษำคณะศึกษำศำสตร์และ ศิลปะศำสตร์ มหำวทิ ยำลัยหำดใหญ่ จดั ทำขนึ้ เพอื่ เรียบเรียงบทประพันธ์ประเภทโคลง ฉันท์ กำพย์ กลอนและร่ำย ซ่ึงผู้ประพันธ์ได้รวบรวมบทประพนั ธ์ท้งั หมดจำนวน ๑๒ เรื่อง โดยประพันธ์ท้ังงำน เดีย่ วและงำนกลุ่มซ่ึงงำนที่ประพันธ์ร่วมกัน ผ้ปู ระพันธ์ได้ระบุชื่อผู้แต่งไว้ด้ำนล่ำงของบทประพันธ์ ผู้ประพันธ์หวังเป็ นอย่ำงย่ิงว่ำหนงั สืออิเล็กทรอนิกส์(E-book)เรียงร้อยถ้อยคำสู่นกั กวี น้อย จะเป็ นประโยชน์แก่ผู้อ่ำนอย่ำงย่ิง หำกมีข้อแนะนำประกำรใด ผู้ประพันธ์ขอน้อมรับคำติชม อย่ำงเตม็ ใจย่งิ ฮำยำตี บอซู ผู้จดั ทำ

สำรบญั หน้ำ เรื่อง ๑ ๒ กำพย์ยำนี๑๑ ธรรมชำติทแ่ี สนอบอุ่น ๓ กลอนคละ ดนิ พอกหำงหมู ๔ กลอนดอกสร้อย ควำมรักทีม่ ีต่อกัน ๕ โคลงส่ีสุภำพ คำสอนพ่อหลวงรัชกำรที่ ๙ ๖ โคลงสำมสุภำพ ๗ วิชุมมำลำฉันท์ ฉันเอง ๘ กลอนเปล่ำ ควำมฝันของฉัน ๙ วรรณรูป ฉันรักประเทศไทย ๑๐ กำพย์ยำนี๑๑ ฉันชอบฉันรัก ๑๑ กำพย์ฉบงั ๑๖ ฉันเกลียดฉันกลัว ๑๒ กำพย์สุรำงคนำงค์๒๘ วนั น้ีวนั หน้ำ ร่ำยโบรำณ ลำกบั เงำ

กำพย์ยำนี๑๑ ธรรมชำติท่แี สนอบอุ่น ทะเลแสนสดใสต่ำงคนต้องดูแลรักษำควำมสะอำดดูแลธรรมชำตอิ ย่ำมุ่งทำลำย มรดกของรุ่นสู่รุ่น เรำต้องช่วยกนั ดแู ลรักษำเพ่ือลูกหลำน ท้องฟ้ำเมื่อยำมสำย เปล่งประกำยรัศมี ทรำยขำวรำวสำลี ทะเลมีสีฟ้ำครำม เกลี่ยวคล่ืนม้วนก้อนกลม เจ้ำปูลมวง่ิ ชูก้ำม ดแู ล้วน่ำคล้อยตำม ด่งั สวรรค์ช้ันบนดี

กลอนคละ สำนวนดนิ พอกหำงหมู ดินพอกหำงหมู สอนสู่ลูกหลำน ภำษติ โบรำณ เร่ืองกำรค้ำงงำน สะสมจนเดินไม่ไหว หำงหมูมำกด้วยโคลนตม ทำให้งำนค้ำงมำกมี มีงำนไม่คดิ ฝักใฝ่ หำกเจ้ำขยันจะฝันสู้ พวกเจ้ำคงอย่อู ย่ำงสุข่ี จะทำทุกอย่ำงได้ด้วยดี ไม่มงี ำนค้ำงระรำนใจ ไม่ค้ำงงำนคือลำภอันประเสริฐ ทำไปเถดิ จะได้รู้ส่ิงใหม่ หำกค้ำงงำนเวลำก็เสียไป ทำอันใดไม่ได้เหมือนว่ำงงำน จึงตกั เตือนผ่ำนบทกลอนมำสอนส่ัง ไม่ต้องนัง่ ทุกอันใดได้สืบสำน กิจกรรมสุขสดใสได้สำรำญ มีน้อยงำนมำกเวลำพำสุขใจ

กลอนดอกสร้อย ควำมรักทีม่ ีต่อกนั รักเอ่ยรักแท้ ม่นั ดูแลเอำใจใส่ คอยคดิ ถึงห่วงหำและห่วงใย และมีควำมไว้ให้แก่กนั อนั รักแท้มีมำกมำยหลำยข้อดี มำกสุขเี ปรมปรีด์มิ ำสุขสันต์ ใช้ควำมรักควำมเข้ำใจดแู ลกัน แล้วรักน้นั สุพิทักษ์สวสั ดี

โคลงส่ีสุภำพ เร่ืองคำสอนพ่อหลวงรัชกำลท๙่ี สั่งพ่อคืนสู่ฟ้ำ กว้ำงใหญ่ คำพ่อสอนท่องไว้ พี่น้อง มกี ินแบ่งกนั ไป อย่ำฟ่ มุ เฟื อย ควำมชั่วอย่ำเข้ำใกล้ ห่ำงไว้ดเี ลย

โคลงสำมสุภำพ มะขำมของโปรดเพื่อน มะขำมคงหอมหวำน รับประทำนเพ่ือนพ้อง เรำนัง่ มองตำจ้อง ช่วงเช้ำหรรษำ เหล่ำเพ่ือนพ้องรุ่นน้อง มะขำมเมด็ มนั เลก็ น่งั เฝ้ำค่ำเช้ำ ตกหล่นมือจับต้อง

ฉันท์วิชุมมำลำฉันท์ ฉันเอง หนูเองไม่เก่ง ต้องเร่งฝึ กฝน เรำต้องอดทน เรียนรู้กนั ไป แม่แนะนำว่ำ เรียนภำษำไทย จงอย่ำเหลวไหล ต้ังใจเรียนครู อย่ำบอกแม่ว่ำ เรียนมำสำมปี เหมือนยงั ไม่ดี ยังสับสนอยู่ จะไม่ยอมแพ้ ถงึ แม้ต้องสู้ เรำจะเรียนรู้ ไปให้ถึงฝ่ัง

กลอนเปล่ำ ควำมฝันของฉนั กว่ำฉันจะถึงฝัน ฉันต้องเจอควำมหวัน่ ไหว ฉันต้องร่ำไห้ แต่ควำมฝันยังอกี ไม่ไกล ฉันต้องมีควำมมนั่ ใจ ฉันต้องใช้ควำมอดทน ใช้ควำมรักที่มมี ำกล้น ทม่ี ตี ่อควำมฝัน อีกไม่นำนครัน คงถงึ ฝันอย่ำงต้ังใจ

วรรณรูป

กำพย์ยำน๑ี ๑ ฉันรักประเทศไทย ฉันรักประเทศไทย มนี ้ำใจและผกู พนั เพ่ือนพ้องพ่ีน้องกัน อยู่ร่วมกนั มติ รไมตรี

กำพย์ยำนี ๑๑ ฉันชอบ-ฉันรัก ทมี่ ำของบทร้อยกรอง ผศ.พิชญำ สุวรรโณ (อำจำรย์อ้วน) ให้สมำชิกในห้องเรียนแต่งคำประพันธ์ใน คำบเรียนโดยส่งต่อแต่ละวรรคให้กับเพ่ือน จำกน้นั เม่ืออำจำรย์ได้ให้คนทมี่ ีวรรคของ ตนเองแต่ละบำททีแ่ ต่งในแต่ละบท ต้ังกล่มุ และให้แต่งบทคำประพนั ธ์กำพย์ยำน๑ี ๑ โดย กำหนดหัวข้อ ฉันชอบฉันรัก และสมำชิกในกล่มุ กำรประพนั ธ์ มีดงั น้ี (1)ฮำยำตี บอซู (2)นูรฮำยำตี ยูโซ๊ะ(3)นูรีฮนั นนั ทบตุ ร (4)นัตยำ ทรำยทอง ฉันชอบใส่เสื้อแดง ฉันชอบแกงมสั มั่น ฉันชอบดูดวงจนั ทร์ ฉันชอบขนั ใบสีเขยี ว ฉันรักแมวสีขำว ฉันรักสำวพัทยำ ฉันรักเกำะลนั ตำ ฉันรักษำธรรมชำติ

กำพย์ฉบัง ๑๖ เรื่อง ฉันเกลียด-ฉันกลัว ฉันน้นั เกลยี ดควำมเกียจคร้ำน มันเป็ นตัวมำร แห่งควำมเจริญก้ำวหน้ำ ฉันกลวั ไม่พฒั นำ ชีวติ น้นั หนำ มใิ ห้ยำ้ อยู่กบั ที่

สุรำงคนำงค์ ๒๘ วนั นี-้ วนั หน้ำ สุขกำยสุขใจ วันนี้สดใส พำกเพยี รวิชำ ได้มำเรียนรู้ มีใจสุดสู้ เพื่อมำเป็ นครู ไม่เคยหำยหนี ด้วยใจไม่ถอย วนั หน้ำเรำคอย ต้ังใจศึกษำ ทำตำมหน้ำท่ี ควำมรู้มำกมี เพื่อมีวันนี้ เพื่ออำชีพครู

เร่ืองนิทำนลำกบั เงำ เนือ้ เรื่อง : นทิ ำนลำกับเงำ นกั เดินทางจา้ งลาตวั หน่ึงใหแ้ บกตวั เขาไปยงั ชนบทอนั ห่างไกล เจา้ ของลาตดิ ตามนกั เดินทางไปดว้ ยโดยเดินอยขู่ า้ งๆ นกั เดินทางเพื่อจงู ลาแบะนาทาง ถนนสายน้นั ทอดขา้ มทรี่ าบซ่ึงไม่มตี น้ ไมเ้ ลยสักตน้ แสงแดดจดั จา้ สาดส่องลงมาอยา่ ง ร้อนแรง ความร้อนทวขี ้นึ จนในที่สุดนกั เดินทางตดั สินใจท่จี ะหยดุ พกั และเน่ืองจากแถวน้นั ไม่มรี ่ม เงาอื่นเลย นกั เดินทางจึงนง่ั หลบอยใู่ ตเ้ งาของเจา้ ลา ความร้อนกม็ ีผลกบั คนจงู ลาไมแ่ พน้ กั เดินทางเช่นกนั อีกท้งั ยงั ย่าแยก่ วา่ เน่ืองจากเขา เดินดว้ ยเทา้ มาตลอดทาง เขาเองก็อยากจะพกั ใตเ้ งาของลา เขาจึงเริ่มเถยี งกบั นกั เดินทาง โดยบอกว่า นกั เดินทางจ่ายคา่ จา้ งเฉพาะลาเท่าน้นั ไม่ไดร้ วมถึงเงาของมนั ไมช่ า้ ท้งั สองก็แลกหมดั กนั และในระหวา่ งทีพ่ วกเขากาลงั ตอ่ สู้กนั อยนู่ ้นั เจา้ ลาก็เดิน หนีไป :: นิทานเร่ืองน้ีสอนให้รู้ว่า :: การถกเถยี งกนั เรื่องเงา ก็มกั สูญเสียสิ่งทีจ่ บั ตอ้ งไดไ้ ปในทส่ี ุด

ร่ำยโบรำณ นักเดินทำงเข้ำมำ จ้ำงเจ้ำลำแบกเขำ เอำไว้ใช้เดนิ ทำง เดินกลำงถนนน้ัน มสิ ้ัน ทอดยำวไป ไกลถงึ ชนบท ทำงคดไร้ต้นไม้ แดดได้ส่องเจิดจ้ำ อ่อนล้ำจงึ หยุดพกั เหนื่อย นกั นกั เดินทำง ว่ำพลำงหำทห่ี ลบ ไปจบทเี่ งำลำ คนจงู มำก็เหนื่อย เมื่อยขำเพรำะเดินเท้ำ เจ้ำของจึงเร่ิมเถียง เพยี งเพรำะค่ำจ้ำงลำ เพรำะจ้ำงมำแค่ตวั ไม่พัวพันกบั เงำ แล้วเขำ ทะเลำะกัน มวั มันแลกหมัดต่อย ปล่อยลำอย่ตู ัวเดยี ว ไม่เหลียวหนั มำมอง ท้งั สองต้อง เสียใจ ลำหนีไปไม่กลบั จงรับรู้ไว้ว่ำ ส่ิงมคี ่ำหำยไป แสนไกลเป็ นเพรำะเพียง ถกเถียง เรื่องเงำลำ นิทำนเร่ืองนี้สอนให้รู้ว่ำ: กำรถกเถียงเร่ืองเงำ ก็มักสูญเสียสิ่งท่จี ับต้องได้ไปในท่ีสุด

ประวตั ผิ แู้ ตง่ การศกึ ษา กำลงั ศกึ นษางาสอาวยฮสู่ าายขาตาีภบาอษซูาไทย คณะศกึ ษาศาสตร์ มหาวทิ ยาลยั หาดใหญ่ ช่วงชนั้ ปที ๓่ี