มดกับตั๊กแตน

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแล้ว ณ บรเิ วณท่งุ หญ้าอันกว้าง ใหญ่ มีครอบครัวมดฝูงเลก็ อาศัยอยูร่ วมกันใตโ้ พรงดนิ ขนาดกาลังพอเหมาะ ซงึ่ ข้าง ๆ โพรงดนิ น้ันคอื ขอนไม้ เก่าทตี่ ๊ักแตนเจ้าสาราญใช้พักอาศัยเช่นกัน

ในช่วงฤดรู ้อนทผ่ี ลผลิตพชื พรรณงอกงามออกรวง มากมาย สมาชิกบ้านมดทง้ั หลายตา่ งขยันขันแข็งเกบ็ เกี่ยวพชื เหล่านั้นมาตนุ ไว้สาหรับหน้าหนาว ส่วนเจ้า ต๊กั แตนกลับเอาแตเ่ ล่นดนตรีอยา่ งเพลดิ เพลิน และ แปลกใจว่าทาไมฝูงมดต้องขยันถงึ เพยี งนี้ เมอ่ื เหน็ เช่นน้ันต๊ักแตนจึงแวะไปสอบถาม

\"ฝงู มดตวั น้อยเอ๋ย พวกเธอจะเรง่ ทางานเก็บพืชพรรณไปทาไม กันมากมาย\" ต๊กั แตนเอย่ \"ก็เก็บไวก้ ินตลอดฤดหู นาวน่ะสิ\" เสยี งของมด \"โห ! ฤดหู นาวเลยหรอื อีกนานเลยนะ เพราะน่ีก็เพ่งิ จะเขา้ หน้า ร้อนเอง\" เจ้าต๊ักแตนพูด \"กเ็ ราเก็บเกยี่ วตอนนี้ ฤดูหนาวจะไดม้ ีอาหารกินอยา่ งอุดม สมบูรณแ์ ถมได้พกั ผอ่ นแบบเตม็ ทไี่ งล่ะ\" หัวหน้ามดอธิบาย

\"แต่เทยี่ วเล่นพักผ่อนในฤดูร้อนกส็ นุกไปอกี แบบนะ ทาไมจะตอ้ งรอถงึ หน้าหนาวด้วย“ เสยี งต๊กั แตนโตก้ ลับ \"เอาเถอะ ฉันขอกลับบ้านไปเล่น ดนตรี เต้นรา ก่อนแล้วกันนะ“ ต๊กั แตนเดนิ กลับไปอยา่ งสบายใจไม่เดอื ดร้อน ส่วนฝูง มดกท็ าหน้าทข่ี องตนอยา่ งแขง็ ขัน

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ลมหนาวเยน็ ยะเยอื กก็มาเยือน เป็ นสัญญาณเตอื นว่าเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วน่ันเอง ในขณะเดยี วกันผลไม้พชื พรรณทเี่ คยงอกเงยต่างโรยรา จะหาอาหารมากนิ แทบไม่มแี ต่ถงึ อยา่ งไรฝูงมดก็ไม่ เดอื ดร้อน เพราะพวกมันเก็บตุนของกินไว้แล้วมากมาย

ก๊อก กอ๊ ก กอ๊ ก ! !... เสียงเคาะประตูหน้าโพรงมดดังขึน้ \"สงสัยมแี ขกมาเย่ยี มหรือเอาอาหารมาแลกเป็ นแน่“ มดตวั เลก็ พดู แล้วเดนิ ไปเปิ ดประตู หน้าประตนู ัน้ คอื ต๊ักแตนเจา้ สาราญผู้พักอาศยั อยขู่ า้ ง ๆ ทเี่ คยมที า่ ทางสดใสรา่ เรงิ แต่คราวนี้ ต๊กั แตนกลบั ยืนก้มหนา้ ดว้ ยความหวิ โซ พอประตเู ปิ ดจงึ รบี เดนิ ตรงมาหาหวั หน้ามดทเี่ คยสนทนาดว้ ยทนั ที

\"สวัสดมี ดเอ๋ย ฉันหวิ เหลอื เกนิ ไม่ไดก้ ินอะไรมาหลายวัน พอจะมอี าหารแบ่งฉันบ้างไหม\" ต๊ักแตนขอร้อง \"อะไรกัน บ้านเธอไม่มีอะไรกินเลยหรอื ช่วงฤดรู ้อน ผลผลิตออกจะอุดมสมบูรณ\"์ หัวหน้ามดถาม \"ฉันมัวแต่ยงุ่ กับการเล่นดนตรแี ละเต้นรา เลยไม่มีเวลา มาน่ังทางานกักตุนอาหารไว้กินอยา่ งเธอ“ คาแก้ตวั ของต๊ักแตน

\"อะไรกัน ! นี่เธอไม่ทางานเลยเหรอ มัวแตเ่ ล่นดนตรี สนุกสนานเน่ียนะ\" หัวหน้ามดตวาด ดา้ นต๊กั แตนก็ทา หน้าเจ่อื นโดยไม่มคี าตอบโต้ \"ถ้าเธอไม่รู้จักแบ่งเวลา เล่นกับเวลาทางาน ฉันกค็ งปันอาหารให้เธอไม่ได้ เจ้ากลับไปเถอะ\" พอสิน้ คาพูดของหวั หน้ามด เจ้าต๊กั แตนเลยเดนิ กลับบ้านไปแบบหวิ โหย ส่วนฝูงมดกพ็ กั ผ่อนแบบ สาราญกับอาหารทตี่ ุนมาจากช่วงหน้าร้อน

นิทานเร่ืองนี้สอนใหร้ ูว้ า่ คนเราควรจะรู้จกั หน้าทข่ี องตวั เอง เวลาไหนควรทางาน เวลาไหนควรเลน่ หากมวั แตเ่ ลน่ ไมย่ อมทางานเลย สักวนั หน่ึง ชีวติ อาจเจอเรอ่ื งเดือดเนือ้ ร้อนใจจนหนั ไปพงึ่ ใครไมไ่ ด้ เพราะ เราไมย่ อมทางานเพือ่ หาเลยี้ งและยนื บนลาแขง้ ของตนนน่ั เอง