นิทาน

คำนำ รำยงำนเลม่ นีจ้ ดั ทำขนั้ เพอ่ื เป็นสว่ นหนงึ่ ของรำยวิชำ เทคโนโลยีเพอื่ คนคว้ำหำควำมรู้ จำกแหลง่ ตำ่ งตำ่ ง



1 เร่ือง กระตำ่ ยกบั เตำ่ ณ ป่ าใหญ่แห่งหน่ึง มีกระต่ายตวั หน่ึงมนั่ ใจในความเร็วของฝีเทา้ ตวั เอง มาก และมกั พดู โมโ้ ออ้ วดวา่ ไม่มีใครเทียบเทียมได้ จนวนั หน่ึง เจา้ กระต่าย ไดพ้ บกบั เต่าที่กาลงั เดินตว้ มเต้ียมผา่ นมา เม่ือเห็นดงั น้นั เจา้ กระต่ายก็ หวั เราะเยาะและพดู ลอ้ เลียนวา่ \"นี่เจา้ เต่า มวั แต่เดินอืดอาดอยา่ งน้ี แลว้ เมื่อไร จะถึงบา้ นกนั ล่ะเน่ีย ต่อใหเ้ จา้ เดินนาหนา้ ไปก่อนคร่ึงวนั ขา้ ยงั ตามเจา้ ทนั เลย\" เจ้ำเตำ่ ได้ยินดงั นนั้ ก็เกิดอำกำรไม่พอใจ เลยพดู ตอบกลบั ไปว่ำ \"ถงึ ข้า \" จะเดนิ ช้า แต่ข้าก็กลับถงึ บ้านทุกวัน ถ้าอย่างนั้ มาลองว่ิงแข่งกันมยั้ ล แล้วข้าจะเอาชนะเจ้าให้ดู\"กระตำ่ ยเห็นวำ่ เจ้ำเตำ่ ท้ำแขง่ อย่ำงนนั้ ก็ตอบ ตกลง พร้อมกบั พดู ไปอย่ำงขำ ๆ วำ่ \"ฮ่า ฮ่า ฮ่า โถ... เจ้าเต่า เช่ืองช้า อย่างเจ้าน่ะเหรอ จะมาชนะกระต่ายท่รี วดเร็วอย่างข้าได้ ไม่มีทาง หรอก\"

2 เม่ือถึงวนั แขง่ ขนั เจา้ กระต่ายไดว้ ิง่ ออกจากจุดเริ่มตน้ ไปดว้ ยความเร็วเตม็ ฝีเทา้ แซงหนา้ เจา้ เต่าไปไกล และเม่ือหนั หลงั กลบั ไปดูกไ็ ม่เห็นแมแ้ ต่เงาของเจา้ เต่า เลยคิดวา่ คงอีกนาน กวา่ เจา้ เต่าจะเดินมาถึง จึงนึกในใจวา่ \"ง้นั ข้าของบี เอาแรงสักหน่อยดกี ว่า ยงั ไงกช็ นะอยู่ แล้ว\" แลว้ ไม่นานเจา้ กระต่ายกเ็ ผลอหลบั ไปสว่ นเจ้ำเต่ำก็ยงั คงเดนิ ต้วมเตีย้ ม ๆ อยำ่ งไม่ เหน็ดเหนื่อยยอ่ ท้อ เดนิ มำเรื่อย ๆ จนเกือบจะถงึ เส้นชยั ด้ำนกระตำ่ ยท่ีนอนอยแู่ ถวนนั ้ ก็ สะด้งุ ต่ืนขนึ ้ เห็นรอยเท้ำเต่ำท่ีพืน้ ก็รีบว่งิ ตำมไป แตก่ ็ไมท่ นั เสียแล้ว เพรำะเมื่อเจ้ำ กระต่ำยวิ่งมำถงึ เส้นชยั ก็พบวำ่ เจ้ำเต่ำที่ตวั เองเคยสบประมำทไว้นนั ้ ได้เดนิ เข้ำเส้นชยั เป็น ผ้ชู นะในกำรแข่งขนั ครััง้ นีเ้หตกุ ำรณ์นีท้ ำให้เจ้ำกระตำ่ ยรู้สกึ เสียใจมำกที่ต้องมำพ่ำยแพ้ ให้กบั เจ้ำเตำ่ เพียงเพรำะควำมประมำทของตวั เองนน่ั เอง...

3 เรื่องลกู หมสู ำมตวั กาลคร้ังหน่ึงนานมาแล้วมลี ูกหมูสามตวั เป็ นพน่ี ้องกนั พวกมนั เดินเพื่อจะหาที่ สร้างบา้ นคนละหลงั และเดินทางมาถึงชายป่ าแห่งหน่ึงพวกมนั ตดั สินใจจะสร้างบา้ น บริเวณน้ีใกลๆ้ กนั และเดินทางไปตลาดเพื่อซ้ือของสร้างบา้ น พใ่ี หญ่ซื้อฟางไปสร้างบ้านจะได้ไม่เหนอื่ ยและไม่หนักด้วยพรี่ องซื้อเศษไม้ไปสร้าง บ้านตอกตะปูไม่กท่ี กี เ็ สร็จแล้ว น้องเลก็ ซื้ออฐิ มาสร้างบ้านพใ่ี หญ่พรี่ องเห็นหัวเราะและบอกว่า ทาไมเจา้ โง่อยา่ งน้ีกวา่ จะแบกไปกวา่ จะสร้างบา้ นเสร็จกใ็ ชเ้ วลานานแต่ถา้ เราใชอ้ ิฐ สร้างบา้ นมนั กจ็ ะแขง็ แรงและทนทานกวา่ นะ พีใ่ ชฟ้ างกบั เศษไมจ้ ะไม่ปลอดภยั นะพี่พใ่ี หญ่ซื้อฟางไปสร้างบ้านจะได้ไม่เหน่ือย และไม่หนักด้วย พร่ี องซื้อเศษไม้ไปสร้างบ้านตอกตะปไู ม่กที่ ีกเ็ สร็จแล้ว น้องเลก็ ซื้ออฐิ มาสร้างบ้านพใ่ี หญ่พรี่ องเห็นหัวเราะและบอกว่า ทาไมเจา้ โง่อยา่ งน้ีกวา่ จะแบกไปกวา่ จะสร้างบา้ นเสร็จกใ็ ชเ้ วลานานแต่ถา้ เราใชอ้ ิฐ สร้างบา้ นมนั กจ็ ะแขง็ แรงและทนทานกวา่ นะ พี่ใชฟ้ างกบั เศษไมจ้ ะไม่ปลอดภยั นะพ่ี

3 ลกู หมตู วั ท่ีหน่ึงสร้างบา้ นดว้ ยฟางใชเ้ วลาไม่นานนกั กเ็ สร็จ ส่วนลูกหมตู วั ที่สองสร้างบา้ นดว้ ยเศษไมใ้ ชเ้ วลาไม่นานกส็ ร้างบา้ นเสร็จ และท้งั สองไปดูนอ้ งเลก็ สร้างบา้ นซ่ึงยงั ไม่เสร็จ นอ้ งเลก็ ตอ้ งค่อยๆก่ออิฐทีละกอ้ นทีละอนั กวา่ จะสร้างเสร็จกอ็ ีกหลายวนั เพราะอยากได้บ้านทแี่ ขง็ แรงและปลอดภัย น้องเลก็ จึงไม่เช่ือพๆ่ี ท้งั สองทบ่ี อกให้เปลยี่ นมาใช้ฟางกับเศษไม้ ลกู หมทู ้งั สองจึงออกไปวงิ่ เล่นวา่ ยน้า ส่วนนอ้ งเลก็ กต็ ้งั หนา้ ต้งั ตาสร้างบา้ นจนเสร็จ ตกดึกท้งั สามตวั กเ็ ขา้ นอนบา้ นใครบา้ นมนั จนกระทงั่ คืนหน่ึงมีเจา้ หมาป่ ามาซุหวงั จะมาจบั ลกู หมูท้งั 3 ตวั มาเป็นอาหาร

4 และไปบ้านลูกหมูท่สี ร้างบ้านด้วยฟางก่อน พอมนั มำถงึ ประตู มนั กพ็ ดู ขนึ ้ วำ่ ... เจ้ำลกู หมนู ้อยออกมำให้ข้ำกินดีกวำ่ นะ ไมฉ่ นั ไมเ่ ปิ ดประตใู ห้แกหรอก ไป๊ ไปให้พ้นนะ ไมเ่ ปิ ดไมเ่ ป็นไร บ้ำนฟำงแบบนีข้ ้ำเป่ ำก็พงั แล้ว แยแ่ ล้ว บ้ำนฟำงของฉนั พงั หมดแล้ว มำมะมำให้พ่ีหมำป่ ำกินดีกวำ่ เจ้าลูกหมูรีบว่งิ ไปหาน้องรองท่ีสร้างบ้านด้วยเศษไม้ และเจ้าหมาป่ ากม็ าเคาะท่ีประตแู ล้วบอกให้เปิ ด ลกู หมบู อก ...ไมม่ ีทำงข้ำไมย่ อมเปิ ดประตู ให้หมำป่ ำใจร้ำยเดด็ ขำด ... ออ๋ เหรอ บ้ำนไม้ท่ีไมแ่ ข็งแรงแบบนี ้ แคข่ ้ำกระโดดกระแทกประตสู องที มนั ก็พงั แล้วละ่ เอำละ่ นะ 1 2 3 แล้วเจ้ำหมำป่ ำกพ็ งั ประตเู ข้ำมำได้ เจ้ำหมทู งั้ สองรีบวง่ิ ไปบ้ำนอฐิ ของน้องเลก็ โดยที่มีเจ้ำหมำป่ ำวิง่ มำติด ๆ และเลำ่ ให้น้องเลก็ ฟังวำ่ บ้ำนทงั้ สองหลงั ถกู หมำป่ ำพงั ไปแล้ว

5 เจ้าหมาป่ ากม็ าถงึ บ้านน้องเลก็ และเคาะประตู แล้วพดู ขนึ ้ วำ่ .... เปิ ดให้ข้ำเข้ำไปกินเดี๋ยวนีน้ ะ ไมเ่ ปิ ดจะพงั บ้ำนอีกหลงั นะ น้องเลก็ ตะโกนบอก กลบั ไปเจ้ำหมำป่ ำ เจ้ำไมม่ ีทำงพงั บ้ำนหลงั นีไ้ ด้หรอก เด๋ียวจะเป่ ำให้บ้ำนพงั ไปเลย หมำป่ ำรวบรวมลมเป่ ำ แตบ่ ้ำนก็ไมย่ อมพงั ได้ข้ำจะกระโดดกระแทกให้บ้ำนพงั ไปเลย 1 2 3 โอ๊ย ใครกไ็ ด้ช่วยหมาป่ าด้วย เจ้ำหมำป่ ำกระโดดกระแทกกบั ประตบู ้ำนอฐิ อยำ่ งแรง แตด่ ้วยควำมที่เป็นบ้ำนแข็งแรงมำก มนั จงึ เจบ็ จนเป็นลมสลบไป ส่วนเจ้าหมูทัง้ สามตัวต่างกป็ ลอดภัยในบ้านอฐิ ของน้องเลก็ รุ่งเช้าพวกมนั ทัง้ สามตวั กไ็ ปตลาดเพ่ือซือ้ อฐิ มาสร้างบ้าน

6 เรื่อง เด็กเลยี ้ งแกะ เดก็ เลยี ้ งแกะดแู ลฝงู แกะอยใู่ กล้ป่ ำทบึ ไมไ่ กลจำกหม่บู ้ำนนกั ไม่ นำนเขำกพ็ บวำ่ ชีวติ ในทงุ่ เลยี ้ งสตั ว์นนั้ ช่ำงนำ่ เบื่อหนำ่ ยเหลอื ทน ควำมบนั เทิงเทำ่ ที่ทำได้มีเพียงคยุ กบั เจ้ำหมำและเป่ ำนกหวีดเลีย้ ง แกะของเขำไปเร่ือยเปื่ อย วนั หนงึ่ ขณะทเ่ี ขำนง่ั มองแกะและผืนป่ ำอนั เงียบสงบ พร้อมทงั้ ครุ่นคดิ วำ่ จะทำอยำ่ งไรดหี ำกเจอหมำป่ ำ เขำพลนั คิดถึงแผนกำรที่ จะสร้ำงควำมสนกุ สนำนให้ตวั เองได้แผนกำรหนง่ึ เจ้ำนำยของเขำเคยบอกให้เขำร้องให้ชว่ ยหำกหมำป่ ำจโู่ จมฝงู แกะ แล้วพวกชำวบ้ำนก็จะขบั ไลม่ นั ไป ดงั นนั้ แม้วำ่ ตอนนีเ้ขำยงั ไม่ เหน็ อะไรที่คล้ำยหมำป่ ำสกั ตวั โผลม่ ำ เขำกลบั ว่ิงเข้ำไปในหมบู่ ้ำน และร้องตะโกนสดุ ดเสียง \"หมาป่ า! หมาป่ า!\" เป็นดงั คำดเม่ือพวกชำวบ้ำนได้ยินเสียงตะโกนก็ทิง้ งำนของตน และวงิ่ แจ้นไปยงั ท้องทงุ่ ด้วยควำมตื่นตกใจใหญ่หลวง แต่เม่ือพวก เขำไปถงึ ท่ีนน่ั ก็พบเพียงเดก็ ชำยนงั่ หวั ร่อตวั งออย่กู บั มกุ ตลกท่ีเขำ กลนั่ แกล้งชำวบ้ำน

7 ไมก่ ่ีวนั ถดั มำ เดก็ เลยี ้ งแกะก็เขำมำในหมบู่ ้ำนและร้องตะโกน อีก \"หมาป่ า! หมาป่ า!\" เข่นเคย พวกชำวบ้ำนวง่ิ ไปช่วยเหลือ เขำ เพียงเพ่ือถกู เด็กชำยหวั เรำะเยำะอีกครัง้ กระทง่ั ตกเย็นวนั หนงึ่ ขณะท่ดี วงตะวนั ลำลบั ขอบฟ้ ำ บริเวณชำยป่ ำ ก็มีเงำมืดคืบคลำนเข้ำมำในทงุ่ เลยี ้ งสตั ว์ หมำป่ ำ ตวั จริงกระโจนออกจำกพมุ่ ไม้ตรงรี่เข้ำขยำ้ คอแกะ เดก็ ชำยวง่ิ ตรงไปยงั หมบู่ ้ำนพร้อมตะโกนก้องด้วยควำม หวำดหวนั่ \"หมาป่ า! หมาป่ า!\" แตค่ รำวนีแ้ ม้ชำวบ้ำนจะได้ยิน เสียงร้อง พวกเขำกลบั นิ่งเฉยไมย่ อมวิ่งไปชว่ ยเหลอื เช่นทกุ ครำว \"เขาหลอกเราไม่ได้อีกแล้วละ\" พวกชำวบ้ำนเอย่ หมำป่ ำสงั หำรแกะของเดก็ ชำยไปมำกมำย กอ่ นจะเร้น กำยหำยเข้ำไปในป่ ำ

8 อง่ึ อำ่ งกบั ววั ณ หนองน้าริมทุ่งนา ววั ตวั หน่ึงเดินมากินน้าและเหยยี บ โดนลกู อ่ึงอา่ งตายไปหลายตวั เมื่อแม่อ่ึงอา่ งกลบั มา ลกู ๆ กร็ ีบ เล่าใหแ้ ม่ฟังดว้ ยความตื่นกลวั วา่ \" แม่จ๋าเมื่อก้ีมีตวั อะไรไม่รู้ สูง ใหญ่ทะมึนเหยยี บพวกเราตายไปต้งั หลายตวั น่ากลวั มากเลยจ๊ะ แม่อ่ึงอ่างไดฟ้ ังกส็ ูดลมพองตวั ใหใ้ หญ่ข้ึนแลว้ ถามดว้ ยความ อยากรู้วา่ \" ตวั ใหญ่เท่าน้ีไหม? \" ลกู อ่ึงอ่างบอกวา่ \" ใหญ่กวา่ น้ี อีกจะ้ แม่ \" แม่อ่ึงอา่ งจึงพองตวั ข้ึนอี ลกู ๆ กต็ อบวา่ \" ยงั ใหญ่ ไม่ถึงคร่ึงเลยแม่ \" แมว้ า่ แม่อ่ึงอา่ งจะพยายามพองตวั ข้ึน เท่าไร แตล่ กู ๆ กย็ งั ส่ายหนา้ วา่ ยงั ใหญ่ไม่ถึงคร่ึง แม่อ่ึงอ่างนึก ฉุนเฉียวจึงพองตวั ข้ึนสุดแรงเกิดจนตวั เองทนไม่ไหว ทอ้ งแตก ตายที่ริมหนองน้าแห่งนนั้ .

กบสองตวั คร้ังหน่ึง มีกบสองตวั เป็นเพอ่ื นกนั กบตวั หน่ึงอาศยั อยใู่ น บึงซ่ึงมีน้าเตม็ ปรี่ตลอดปี และมีเพ่ือนพอ้ งกบอีกหลายตวั ส่วน กบอีกตวั หน่ึงอาศยั อยใู่ นลาหว้ ยเลก็ ๆ เม่ือถึงฤดูแลง้ น้ากแ็ หง้ ขอด ชาวไร่มกั ใชเ้ ป็นเส้นทางลากเกวยี น เจา้ กบจึงมีเพียงน้าที่ ขงั ในรอยเกวยี นเป็นเแอง่ น้าเลก็ ๆ ใหอ้ ยอู่ าศยั เท่าน้นั กบในบึง จึงเอย่ ชวนวา่ \" เพอื่ นรัก เจา้ มาอยใู่ นบึงกบั ขา้ เถอะ น้าใสเยน็ และปลอดภยั กวา่ แอ่งน้าท่ีเจา้ อยตู่ ้งั มากมาย \" แตก่ บในลาหว้ ย กลบั ปฏิเสธ \" ขา้ ไม่ไปหรอก ข้ีเกียจยา้ ยท่ีอยบู่ ่อย ๆ เดี๋ยวพอถึง หนา้ ฝนกม็ ีน้าเตม็ หว้ ยเองน่ะแหละ ตอ่ มาวนั หน่ึงขณะท่ีเจา้ กบ ในลาหว้ ยกาลงั เลน่ น้าอยใู่ นวงเกวยี น ชาวไร่กข็ บั เกวยี นลงร่อง ทางเดิม เจา้ กบโชคร้าย จึงถูกลอ้ เกวียนบดทบั จนทอ้ งแตกตาย ในที่สุด.

กระตำ่ ยต่นื ตมู กระต่ายฝงู หน่ึง ออกหากินอยา่ งระมดั ระวงั ตวั อยตู่ ลอดเวลา สัตวต์ วั อื่น ๆ จึงยากท่ีจะจบั พวกมนั กินเป็นอาหารได้ แต่พวกมนั มีนิสยั อยา่ งหน่ึงคือ ชอบต่ืนตมู และเชื่อคนง่าย เหยย่ี วจึงเฝ้ าหา โอกาสจบั กระต่ายอยนู่ านจึงรู้นิสยั มนั จึงแกลง้ ตะโกนวา่ \"ไฟ ไหม้! ไฟไหม้ป่ า มาทางนีแ้ ล้ว\" ฝงู กระต่ายไดย้ นิ เช่นน้นั กพ็ ากนั วง่ิ หนีกนั ไปคนละทิศละทาง กระต่ายตวั หน่ึงพดู ข้นึ วา่ \"พวกเรา รีบหนีไปทีแ่ ม่นา้ เร็ว\" ฝงู กระต่ายท้งั หมดจึงพากนั กระโดดลงน้า เม่ือเหยยี่ วสบโอกาสกบ็ ินโฉบลงไปจบั กระต่ายกินทีละตวั ได้ อยา่ งง่ายดาย

รำชสหี ์กบั หนู ราชสีห์เจา้ ป่ าตวั หน่ึงกาลงั นอนหลบั พกั ผอ่ นอยา่ งสบายใจ หนูตวั หน่ึงวง่ิ เล่นซุกซนจนเผลอไต่ข้ึนไปบนร่างของราชสีห์ทาใหร้ าชสีห์ ตกใจตื่น คารามดว้ ยความโกรธและตะปบจบั หนูไว้ เจา้ หนูกลวั จนตวั สน่ั ร้องออ้ นวอนขอชีวติ วา่ \"ท่านได้โปรดไว้ชีวติ ข้าด้วยเถิด แล้วสักวนั ข้าจะกลบั มาช่วยเหลอื ท่านเป็ นการตอบแทน\" ราชสีห์หวั เราะลนั่ \"หนู ตัวจ้อยเช่นเจ้าจะช่วยอะไรเจ้าป่ าอย่างข้าได้ แต่เอาเถอะ เมอื่ เจ้าไม่ได้ ต้ังใจ ข้ากจ็ ะปล่อยเจ้าเอาบุญแล้วกนั หลายวนั ต่อมา ขณะที่ราชสีห์ออก ล่าเหยอื่ บงั เอิญพลาดท่าไปติดกบั ดกั ของนายพรานเขา้ ราชสีห์พยายาม ดิ้นหนีเท่าไรกไ็ ม่หลุดจึงไดแ้ ต่ร้องคารามอยา่ งสิ้นหวงั เจา้ หนูไดย้ นิ เสียงร้องของราชสีห์กจ็ าได้ รีบวง่ิ มาช่วยกดั แทะบ่วงทีละเส้นจนขาด ออกในท่ีสุด ราชสีห์จึงรอดชีวติ มาได้ เพราะความช่วยเหลือจากหนูตวั เลก็ ๆ นี่เอง

ดำวลกู ไก่ ณ บา้ นเชิงเขา มีสองตายายอาศยั อยกู่ บั แม่ไก่ 1 ตวั และ ลกู ไก่อีก 7 ตวั ตายายเล้ียงดูพวกมนั เป็นอยา่ งดี วนั หน่ึงมีพระ ธุดงคม์ าปักกลด ตากบั ยายจึงพากนั ไปกราบไหว้ และกลมั า คุยกนั วา่ พรุ่งน้ีจะทาอาหารอะไรไปถวายพระกนั ดี \"พชื ผกั ที่ ปลูกไว้กข็ ายหมดแล้ว\" ตาจึงบอกวา่ \"สงสัยเราคงจะต้องฆ่า แม่ไก่ไปทาแกงแล้วล่ะ\" แม่ไก่ไดย้ นิ เช่นน้นั กต็ กใจจึงรีบ กลบั ไปบอกลาลกู ๆ ท้งั 7 ตวั เป็นคร้ังสุดทา้ ย ก่อนท่ีท้งั หมด จะโผเขา้ กอดกนั ร่าไห้ เชา้ วนั รุ่งข้ึน ตากบั ยายกฆ็ ่าแม่ไก่ไปทา แกงถวาย ลูกไก่ท้งั 7 ตวั จึงปรึกษากนั วา่ เมื่อไม่มีแม่แลว้ พวก ตนจะอยกู่ นั อยา่ งไร ขอตายตามแม่ไก่ไปจะดีกวา่ จากน้นั ลูกไก่ท้งั 7 ตวั กพ็ ร้อมใจกนั กระโดดเขา้ กองไฟตายตามแม่ไป ทนั ที ดว้ ยอานิสงส์ผลบุญของแม่ไก่และความกตญั ญูของลกู ท้งั 7 ตวั ส่งผลใหบ้ รรดาลกู ไก่ไปเกิดเป็นกลุ่มดาว 7 ดวง ที่ เราเรียกวา่ \"ดาวลูกไก่\" นนั่ เอง

หมำในรำงหญ้ำ หมาตวั หน่ึงเขา้ ไปนอนอยใู่ นรางหญา้ ของววั เมื่อววั กลบั มาจะเขา้ ไปกินหญา้ หมาซ่ึงนอนหลบั สบายอยา่ งมีความสุขในรางหญา้ ของววั จึงกระโดดข้ึนดว้ ย ความโกรธส่งเสียงดงั คารามลนั มนั โกรธมากที่ววั มารบกวนการนอนของมนั จึงส่งเสียงดงั วา่ “เจา้ ถือดีอยา่ งไรจึงมาปลุกขา้ ” พดู พลางกระโดดออกจากราง หญา้ เขา้ งบั ววั ววั หลบทนั แลว้ กล่าววา่ “กเ็ จา้ มานอนในรางหญา้ ของขา้ ขา้ จะกิน หญา้ เจา้ หลีกไปใหพ้ น้ ” เจา้ หมาเกเรไม่ยอมหลีกไป กลบั ส่งเสียงเห่าววั ววั ราคาญจึงเดินเลียงไป พลางบ่นวา่ “เจา้ หมาเกเร กินหญา้ ไม่เป็นแลว้ ยงั มาวา่ เจา้ ของเขาเสียอีก”

สนุ ขั กบั เงำ หมาตวั หน่ึงคาบกอ้ นเน้ือวง่ิ ขา้ มสะพานมา เม่ือถึงกลางสะพานกก็ ม้ มองลง ไปในน้าเบ้ืองล่างเห็นหมาตวั หน่ึงกาลงั คาบเน้ือชิ้นใหญ่กวา่ โอโ้ หเจา้ หมานี่มนั ไดเ้ น้ือมาจากไหนนะชิ้นใหญ่กวา่ เราเสียอีกเจา้ หมาคิดในใจดว้ ยความ ละโมบ จึงอา้ ปากเห่ากรรโชกหมายจะแยง่ เอาเน้ือกอ้ นน้นั มาครอง ทนั ทีที่อา้ ปาก เน้ือที่คาบอยกู่ ร็ ่วงหล่นลงน้า กวา่ จาสานึกไดห้ มากบั กอ้ นเน้ือท่ีเห็นคือ เงาของตวั เองในน้ากส็ ายเกินไปเสียแลว้

ผงึ ้ ตวั ตอ่ และแตน ในโพรงไม้แหง่ หน่งึ เป็นที่กกั ตนุ นำ้ ผงึ ้ ซงึ่ ตวั ตอ่ ประกำศวำ่ นำ้ ผงึ ้ ทงั้ หมดเป็นของพวกมนั ฝ่ ำยผงึ ้ ก็มน่ั ใจวำ่ ขมุ ทรัพย์เป็นของพวกมนั ตำ่ งหำก กำรถกเถียงลกุ ลำมใหญ่โตจนดเู หมือนวำ่ เร่ืองรำวไมอ่ ำจ ยตุ ลิ งได้โดยปรำศจำกกำรส้รู บ ท้ำยท่ีสดุ ด้วยควำมมีเหตมุ ีผลของ ทงั้ สองฝ่ ำย พวกมนั จงึ ตกลงวำ่ ควรมีผ้พู ิพำกษำทีจ่ ะมำตดั สินใน เร่ืองนีพ้ วกมนั จึงนำควำมไปยน่ื ตอ่ แตน ซง่ึ เป็นผ้คู งควำมสนั ตใิ นป่ ำ แถบนนั ้ เมื่อผ้พู ิพำกษำเบกิ ควำม ก็มีพยำนมำกมำยให้กำรว่ำพวก มนั เหน็ สตั ว์ท่ีมีปี กบนิ อยแู่ ถวๆ โพรงไม้ดงั กลำ่ ว สง่ เสยี งหงึ่ ดงั ไปทว่ั พวกมนั มีลำตวั เป็นแถบลำยสีเหลอื งและดำเหมอื นผงึ ้ ทนำยฝ่ ำยตวั ตอ่ รีบยืนกรำนทนั ทีวำ่ คำอธิลำยนีต้ รงกบั ลกั ษณะของลกู ควำมมนั พยำนหลกั ฐำนท่ีวำ่ ไมอ่ ำจชว่ ยให้ผ้พู ิพำกษำแตนตดั สนิ ควำมได้ มนั จงึ เล่ือนกำรพิจำรณำของศำลออกไปอีกหกสปั ดำห์เพื่อ ขอเวลำคดิ ให้รอบคอบ เม่ือถงึ เวลำพิจำรณำคดีอีกครัง้ ทงั้ สองฝ่ ำย ตำ่ งมีพยำนเพ่มิ ขนึ ้ อีกมำกมำย มดตวั หนงึ่ ยืนขนึ ้ ให้กำรเป็นตวั แรก และกำลงั จะถกู ซกั ค้ำน เม่ือผงึ ้ ชรำผ้หู ลกั แหลมแสดงตนตอ่ หน้ำ ศำล

\"ข้าแต่ศาลท่ีเคารพ\" มนั เอย่ ขนึ ้ \"คดีนีถ้ กู เล่ือนมาหกสัปดาห์ แล้ว หากเร็วๆ นีย้ งั ไม่มีการตดั สนิ นา้ ผึง้ กค็ งจะเอาไปทา อะไรไม่ได้ ข้าจงึ ขอเสนอว่า จงมอบหมายให้ทัง้ ผงึ้ และต่อ สร้างรวงผงึ้ ขนึ้ มา แล้วเรากจ็ ะได้เหน็ กันในไม่ช้าว่านา้ ผึง้ นี้ เป็ นของใครกันแน่\" พวกตวั ตอ่ ประท้วงกนั เสียงดงั ผ้พู ิพำกษำแตนผ้ชู ำญฉลำด เข้ำใจในพริบตำวำ่ ทำไมพวกมนั จงึ ประท้วงเช่นนนั้ เป็นเพรำะพวก มนั รู้ดีวำ่ ไมอ่ ำจสร้ำงรวงผงึ ้ และใสน่ ำ้ ผงึ ้ เข้ำไปในนนั้ ได้

กำกบั หงส์ กำลครัง้ หนงึ่ นำนมำแล้ว มีกำตวั หนงึ่ อำศยั อยบู่ นต้นไม้ ใหญ่ โดยมีสระนำ้ เลก็ ๆ อยเู่ บือ้ งหน้ำ ในนนั้ มีหงส์ขำวตวั หนงึ่ วำ่ ยวนเหนือนำ้ อยู่ เจ้ำกำมองเหน็ หงส์นนั้ มีขนสีขำวดงั่ หิมะ แตกตำ่ งกบั สีขนของมนั ที่ดำรำวกบั ถำ่ น กำจงึ ร้องตะโกนออกไป วำ่ “ทำ่ นหงส์ขำวผ้งู ดงำม ชว่ ยแนะนำวธิ ีให้กบั ข้ำได้ไหมวำ่ ทำ เช่นไรถงึ ได้มีขนสขี ำวเชน่ ทำ่ น” แต่หงส์ตวั นัน้ บอกว่า “ข้ากไ็ ม่ รู้เหมือนกัน เพราะเกดิ มาข้ากม็ ีขนสีขาวเช่นนีแ้ ล้ว” จำกนนั้ กว็ ำ่ ยนำ้ หำอำหำรกินตอ่ ไปเชน่ เดมิ หลงั จำกจ้องมอง หงส์ขำวด้วยควำมอจิ ฉำอยนู่ ำน วนั หนงึ่ เจ้ำกำกน็ กึ อะไรขนึ ้ มำ ได้ โดยคิดวำ่ มนั สำมำรถมีขนสขี ำวอยำ่ งหงส์ถ้ำลองใช้ชีวิตแบบ เดียวกนั เจ้ำกำจงึ วำงแผนที่จะแหวกวำ่ ยอยใู่ นนำ้ ทงั้ วนั บ้ำง วำ่ แล้วจงึ ตดั สินใจละทงิ ้ รังบนยอดไม้ แล้วบนิ ร่อนลงไปอำศยั ใน หนองนำ้ โดยกินสำหร่ำยและพืชนำ้ อยำ่ งท่ีหงส์ทำ วนั แล้ววนั เลำ่ เจ้ำกำเอำแตแ่ ช่ตวั อยใู่ นนำ้ ตลอดทงั้ วนั แตข่ นกย็ งั มีสดี ำอยเู่ ช่นเคย หลำยครัง้ ท่ีเกือบจะจมนำ้ อีกทงั้ กำรท่ีพยำยำมกินสำหร่ำยก็ไมส่ ำมำรถทำให้อิม่ ท้องได้เลย ไม่ นำนนกั เจ้ำกำกเ็ ร่ิมผำ่ ยผอมลง

หงส์ขำวเหน็ ดงั นนั้ ก็ให้คำแนะนำไปวำ่ “กลับบ้านของเจ้า ไปเถดิ เด๋ยี วเจ้ากจ็ ะแขง็ แรงขนึ้ ” แตค่ รำวนีก้ ำไมย่ อมฟัง เสียงของหงส์ แม้จะยำกเหลอื เกินที่อีกำจะอำศยั อย่ใู นนำ้ แต่ เจ้ำนกน้อยก็พยำยำมอย่ำงหนกั ท่ีจะมีชีวติ อยู่ ถึงอยำ่ งนนั้ กด็ ู เหมือนทกุ อยำ่ งจะย่งิ เลวร้ำยลงเรื่อย ๆ วนั หนง่ึ หลงั จำกตอ่ ส้มู ำ นำน กำดำกอ็ ำลำโลกนีไ้ ป หงส์ขำวได้แตส่ งสำร เพรำะถ้ำเจ้ำ นกเชื่อฟังคำเตือนในวนั นนั้ เขำก็คงมีชีวิตอยตู่ ่อไปอีกนำน